Τόγκο Τόγκο: Πρώτη εμπειρία στη Δυτική Αφρική!

[Maou]

ΠΡΩΤΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΟΓΚΟ-ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ

Οι πρώτες εντυπώσεις προήλθαν πριν καν το αεροπλάνο προσγειωθεί. Αντικρίσαμε λοιπόν ένα ιδιαίτερο θέαμα. Το χώμα έκανε αισθητή και με το παραπάνω την παρουσία του σε συνδυασμό με το έντονο πράσινο φυσικά, μιας και βρισκόμαστε κάτω από τη Σαχάρα. Βλέπετε, οι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι δεν είναι κάτι ιδιαίτερα σύνηθες σε τέτοιες χώρες και όσο απομακρύνεσαι από την πρωτεύουσα, τόσο πιο σπάνιοι γίνονται. Το αεροδρόμιο η αλήθεια είναι πως με εξέπληξε. Σε πολύ καλή κατάσταση, λογικά πρόσφατα ανακαινισμένο, δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει ένα τυπικό ευρωπαϊκό. Βέβαια δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο.

Αμέσως πήγαμε να ανταλλάξουμε κάποια χρήματα σε ένα ανταλλακτήριο του αεροδρομίου για παν ενδεχόμενο. Και το μεγάλο σοκ ήταν ότι το exchange rate ήταν ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ κοντά στο πραγματικό rate μεταξύ των φράγκων δυτικής Αφρικής, του νομίσματος που χρησιμοποιούν από κοινού οι χώρες της περιοχής, και των ευρώ. Ένα ευρώ αντιστοιχεί περίπου σε 650 φράγκα δυτικής Αφρικής. Μεγάλη εντύπωση μας έκανε ότι τα χρήματα που παραλάβαμε ήταν υπερχρησιμοποιημένα και σε αρκετά βρώμικη κατάσταση, σε σχέση με ό,τι είχαμε συνηθίσει. Στη συνέχεια ακριβώς πριν τον έλεγχο των διαβατηρίων υπήρχε ένα μικρό σταντ της TOGOCEL, τοπικής εταιρείας τηλεπικοινωνιών, στο οποίο κατευθυνθήκαμε για να αγοράσουμε κάρτα SIM με πακέτο δεδομένων, ώστε να μπορούμε να επικοινωνούμε με τους δικούς μας ανθρώπους. Προσωπικά επέλεξα ένα πακέτο 7 ημερών, με παροχή data 2GB με 5 ευρώ. Ο υπάλληλος ήταν εξυπηρετικός και η διαδικασία κύλησε ομαλά.

Να σημειώσω εδώ πέρα ότι η επίσκεψη σε χώρες, οι οποίες ήταν αποικίες των Γάλλων, προϋποθέτει την ύπαρξη τουλάχιστον ενός ατόμου που να μπορεί να συνεννοηθεί στα Γαλλικά, γιατί το επίπεδο των Αγγλικών είναι πολύ χαμηλό. Το γκρουπ στο οποίο βρισκόμουν διέθετε ευτυχώς τέτοια άτομα (πάλι καλά!).

Έτσι, χωρίς να αντιμετωπίσουμε κάποιο άλλο πρόβλημα, βγήκαμε από το αεροδρόμιο, όπου μας περίμενε ο άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος να μας παραλάβει, μαζί με ένα βανάκι με το οποίο θα πηγαίναμε στον τόπο διαμονής μας, το οποίο δεν ήταν το Λομέ, αλλά το Κπαλιμέ. Η 4η μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη του Τόγκο έπρεπε σιγά σιγά να ετοιμάζεται για να μας υποδεχθεί. Μία από τις πιο τουριστικές πόλεις/περιοχές της χώρας, με άγρια φύση, φυτείες κακάο και καφέ, πολλούς καταρράκτες και κάποια βουνά - μεταξύ άλλων το όρος Αγκού, όπου βρίσκεται το ψηλότερο σημείο της χώρας- τα οποία είναι πολύ εύκολο να ανέβεις. Η οικονομική ελίτ της χώρας έχει ψηλά στη λίστα της το Κπαλιμέ ως προορισμό τύπου σαββατοκύριακου. Το γεγονός ότι η πόλη έχει πληθυσμό περίπου 100.000 κατοίκων, μας έδωσε θάρρος ότι θα έχουμε πρόσβαση σε στοιχειώδης απαραίτητες υπηρεσίες (τράπεζα, σουπερ μάρκετ), γεγονός το οποίο ίσχυε. Κάτι άλλο που ήθελα να σημειώσω σε αυτό το σημείο είναι ότι επειδή πρακτικά δεν υπάρχουν ούτε διώροφα κτήρια, πόσο μάλλον ουρανοξύστες, οι πόλεις είναι πάρα πολύ απλωμένες.

Αφού επιβιβαστήκαμε στο βανάκι, και τοποθετήσαμε τις αποσκευές μας στην οροφή, εμπιστευόμενοι την τύχη τους σε κάτι σκοινιά, ξεκινήσαμε το ταξίδι μας προς το Κπαλιμέ. Φυσικά, ακόμα δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πού βρισκόμαστε. Κάτι τέτοιο θέλει το χρόνο του. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, τα μάτια μας ήταν καρφωμένα στο τριγύρω περιβάλλον. Προσπαθούσαμε να δούμε όσα περισσότερα πράγματα γίνεται, καθώς και να φωτογραφίσουμε. Αυτό μας έφερε τους πρώτους μικρομπελάδες. Αν και γενικότερα δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα με κάμερες, μιας και σε άλλες χώρες δεν αρέσει στους ντόπιους καθόλου η φωτογράφιση, έτυχε σε ένα φανάρι που σταματήσαμε να ήταν ένα μέλος του στρατού, το οποίο με είδε να κρατάω το κινητό μου έτοιμο στο camera mode και μου την ψιλοείπε, αλλά το συμβάν δεν συνεχίστηκε φυσικά, μιας και του είπα ότι δεν θα ξανατραβήξω κάποια άλλη φωτογραφία (και καλά). Από ότι κατάλαβα στο Τόγκο, οι αρχές ενοχλούνταν με το να φωτογραφίζονται κυβερνητικά κτήρια, καθώς και στελέχη της κυβέρνησης και του στρατού. Για αυτό υποθέτω έγινε η παρατήρηση εκ μέρους του. Μιας και στην περιοχή είδαμε ουκ ολίγους συναδέλφους του, μιας και τα μπλόκα της δεκαετίας του 90 σε μερικές Βαλκανικές χώρες είναι ακόμα «ζωντανά» σε πολλές υποανάπτυκτες χώρες. Όπως και το γεγονός ότι όταν συναντήσαμε το πρώτο επίσημο μπλόκο, ο στρατιώτης ή τέλος πάντων ό,τι ήταν δεν μας άφηνε να περάσουμε αν δεν του δίναμε κάτι ως λευκοί. Εμείς όσο ήμασταν σταματημένοι δεν είχαμε πάρει πρέφα τι γινόταν, κάποιοι από εμάς νομίζαμε ότι απλά δεν ήταν ασφαλές να προχωρήσουμε παρακάτω, αλλά τελικά το ζήτημα ήταν οικονομικό. Μετά από μισάωρη διαπραγμάτευση, ο ντόπιος οδηγός κατάφερε να μας τη βγάλει τζαμπέ, και έτσι προχωρήσαμε στο ταξίδι μας. Συνολικά κάναμε 3 στάσεις σε τέτοια μπλόκα, γεγονός το οποίο μας έκανε να καθυστερήσουμε περίπου 1 ώρα, στο «υποτιθέμενο» ταξίδι 1 30 ώρας. Μετά λοιπόν από περίπου 2 30 ώρες, πολλές καινούριες εικόνες αλλά και τα παραπάνω συμβάντα, φτάσαμε τελικά στο Κπαλιμέ και κατευθυνθήκαμε φυσικά κατευθείαν στο ξενοδοχείο Ευρωπαϊκών προδιαγραφών που μας περίμενε!

Εκεί πέρα γνωριστήκαμε με τον υπεύθυνο του προγράμματος, τον Σελόμ, ο οποίος ήξερε να μιλάει αρκετά καλά Αγγλικά, μιας και είχε ζήσει για πολλά χρόνια στην Ευρώπη, αλλά όπως είπε ο ίδιος δεν άντεξε τον τρόπο ζωής στη Γηραιά Ήπειρο και επέστρεψε στα πατρικά του εδάφη. Φυσικά εξεπλάγην μόλις το άκουσα άλλα πολύ σύντομα σκέφτηκα πως “όπως μάθει κανείς”. Η ζωή στην Αφρική είναι πολύ διαφορετική από τη ζωή στην Ευρώπη. Από τα λίγα που είδα κατάλαβα ότι δεν υπάρχει η πίεση του χρόνου όπως σε εμάς. Οι άνθρωποι ζουν πολύ απλές ζωές σε σχέση με εμάς, η ποιότητα ζωής είναι πάρα πολύ υποδεέστερη, αλλά διέκρινες μία αυθεντικότητα στην συμπεριφορά τους, κάτι που λείπει πλέον από το δυτικό κόσμο. Οι άνθρωποι ήταν χαρούμενοι με τα λίγα που είχαν ή ίσως είχαν αποδεχθεί τη μοίρα τους. Τέτοια ταξίδια σε προσγειώνουν σαν άνθρωπο και σου υπενθυμίζουν σφοδρά να είσαι ταπεινός, χαρούμενος και ευγνώμων για όσα έχεις και για το πολύ καλό επίπεδο ζωής που έχει η χώρα στην οποία διαμένουμε. Τέλος πάντων συνεχίζω μετά τη φλυαρία. Στο ξενοδοχείο τακτοποιήσαμε γρήγορα τα πράγματά μας.

Έπειτα κατεβήκαμε στο κάτω μέρος του ξενοδοχείου όπου υπήρχε και μία πισίνα και είδαμε ένα πλήθος κόσμου να γιορτάζει κάτι. Οπότε κάτσαμε και εμείς σε μία γωνιά και παρατηρούσαμε το θέαμα, αφού μας προσφέρθηκε και χυμός ανανά, ο οποίος ήταν νοστιμότατος. Τελικά αποδείχθηκε ότι το συγκεκριμένο event αφορούσε την αποφοίτηση κάποιων μαθητών από μία σχολή μαγειρικής. Το γεγονός συνοδεύτηκε με τραγούδι, χορό, κέφι και καλοπέραση. Καλύτερη υποδοχή δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε!

Έπειτα κατευθυνθήκαμε στην αίθουσα όπου θα κάναμε τις δραστηριότητες του προγράμματος, όπου βρισκόταν λίγο πιο δίπλα από το ξενοδοχείο. Μία μεγάλη αίθουσα με τραπέζια σε σχήμα Π, με φωτισμό ο οποίος τρεμοέπαιζε μερικές φορές (είχαμε και μερικές ολιγόλεπτες διακοπές) και γενικά πολύ απλή στην εμφάνιση της. Εκεί πέρα έγινε η επίσημη γνωριμία με τον Σελόμ και τη Τογκολέζικη ομάδα. Ο Σελόμ μάς είπε κάποια βασικά πράγματα για τη χώρα, όπως και ότι βρισκόμασταν στην 4η μεγαλύτερη πόλη της χώρας, αλλά και κάτι που μου προκάλεσε εντύπωση, είναι ότι οι πρώτες δημοκρατικές δημοτικές εκλογές, είχαν γίνει πριν 2-3 χρόνια στο Κπαλιμέ.

Μετά από αυτά, κατευθυνθήκαμε για φαγητό στο εστιατόριο όπου θα τρώγαμε και τις υπόλοιπες ημέρες, και αυτή ήταν η πρώτη μας ευκαιρία να αποτυπώσουμε ζωντανά τις πρώτες εικόνες μας από το Κπαλιμέ ως πεζοί. Όλα ήταν πάρα πολύ διαφορετικά. Δεξιά και αριστερά μας υπήρχαν πολλά μαγαζιά, μιας και βρισκόμασταν στον κεντρικό δρόμο της πόλης (ο οποίος παρεμπιπτόντως αποτελούταν από 90% μηχανάκια μιας και είναι η οικονομικότερη επιλογή), όπου περισσότερο φέρναν σε παράγκες με τα Ευρωπαϊκά δεδομένα. Μεγάλο σοκ μας προκάλεσε το κρεοπωλείο που αντικρίσαμε, όπου πάνω σε έναν πάγκο υπήρχαν πολλά κομμάτια κρέας, όπου το καθένα περικλειόταν από τουλάχιστον 20 μύγες! Το θαυμαστικό θα δώσει ρεσιτάλ σήμερα να ξέρετε! Ο κεντρικός δρόμος ήταν από τους ελάχιστους ασφαλτόδρομους της πόλης, και έτσι επικρατούσε μία μυρωδιά χωμάτινη στη μύτη μας, με την οποία προσωπικά δεν είχα κάποιο θέμα και συνήθισα πολύ γρήγορα. Αντί για πεζοδρόμιο υπήρχαν πλάκες οι οποίες διαχωρίζονταν η μία με την άλλη με μερικά εκατοστά κενού, και συχνά έρχονταν οι μυρωδιές από το αποχετευτικό σύστημα της πόλης, που προφανώς δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστες. Σε κάποια ελάχιστα σημεία της πόλης αυτές οι πλάκες απουσίαζαν, προκαλώντας μεγάλο κίνδυνο γιατί από κάτω υπήρχε προφανώς κενό. Ένας από τους άλλους συμμετέχοντας την πάτησε μία μέρα και (δεν) πάτησε στο κενό και αποκόμισε ένα γερό πρήξιμο στο καλάμι.

Τους ντόπιους θα τους χαρακτήριζα περισσότερο διακριτικούς μιας και δεν θα έλεγα ότι μας κοίταζαν ιδιαίτερα, (όπως συμβαίνει σε αφρικανικές χώρες σε Ευρωπαίους ταξιδιώτες, αλλά μάλλον είναι λάθος να τις βάζουμε όλες στο ίδιο καλούπι), αλλά σχεδόν πάντα λέγαν τη λέξη Yovo όταν περνούσαμε από δίπλα τους, που σημαίνει λευκός. Αλλά γενικότερα μας άφησαν πολύ καλή εντύπωση οι ντόπιοι. Καθώς προχωρούσαμε καταλάβαμε με τις συζητήσεις μας με τα μέλη της Τογκολέζικης ομάδας, ότι το επίπεδο των αγγλικών τους ήταν αρκετά χαμηλό, αλλά παρόλα αυτά η διάθεση και η ενέργεια τους ήταν σε πολύ καλό επίπεδο καθ’ όλη τη διάρκεια του πρότζεκτ, και φυσικά παρότι δεν καταφέραμε να πούμε πολλά εμείς που δεν ξέραμε γαλλικά, θα θυμόμαστε για πάντα αυτά τα άτομα. Φτάσαμε λοιπόν στο εστιατόριο, κοντά στο σπίτι που ήμασταν, όπου μας σέρβιραν το βραδινό.

Ειλικρινά, από όλα τα προγράμματα που έχω πάει δηλώνω ότι αυτό είχε το περισσότερο φαγητό από όλα! Πάρα πολύ γενναιόδωρη η διοργανώτρια αρχή μας είχε έτοιμη μία πληθώρα επιλογών σε κάθε γεύμα με κρέας, κοτόπουλο, κάτι σαν σουβλάκια, ντόπιο ψάρι, ρύζι, πατάτες, πλαντέ που ήταν κάτι σαν τηγανιτές μπανάνες και ήταν καταπληκτικό, πατάτες yams που ήταν και αυτές υπέροχες, σαλάτα καθώς και πολύ μπύρα, η οποία ήταν ντόπια και σερβιρόταν σε συσκευασίες των 660ml! Καθώς καθόμασταν έρχονταν μερικές γυναίκες μία μία και μας ρωτούσε αν θέλαμε αυτό που έχει η πιατέλα της. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε ότι πριν φάμε μας φέρναν γύρω γύρω 2 λεκάνες, η μία με καθαρό νερό και η άλλη με σαπουνόνερο για να πλύνουμε τα χέρια μας! Φυσικά ελπίζαμε να είμαστε από τα πρώτα άτομα που είχαμε πρόσβαση στις λεκάνες. Είχαμε φυσικά και τα αντισηπτικά μας.

Μετά την ολοκλήρωση του βραδινού και ενώ το σκοτάδι είχε κατακλύσει την περιοχή, φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Εκεί πέρα συνειδητοποίησα ότι κάτι μου έλειπε, και αυτό το κάτι ήταν η μπανάνα μου με το διαβατήριο, την ταυτότητα και τα λεφτά μου μέσα. Έπαθα ένα μικρό σοκ αλλά ήμουν αισιόδοξος ότι θα βρεθεί μιας και πήγαμε σε πολύ συγκεκριμένα μέρη. Θυμόμουν ότι το είχα μαζί μου στο εστιατόριο και έτσι αποδείχθηκε, μου το έφερε ένα παιδί από την τοπική ομάδα, το οποίο πήγε εκεί πέρα με μηχανάκι σχεδόν αμέσως, οπότε ο συναγερμός έληξε πολύ σύντομα, για καλή μου τύχη. Στο μαγαζί εκείνο βρισκόμασταν μόνο εμείς, και είχε κλείσει μόλις φύγαμε, και έτσι ήμουν σίγουρος ότι η μπανάνα μου θα έμενε άθικτη. Κατάκοπος λοιπόν, με 6 ώρες ύπνο σε δύο βράδια και 10ωρη πτήση, πήγα στο δωμάτιο, και αφού έκανα μπάνιο, έπεσα ΞΕΡΟΣ για ύπνο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Maou]

ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ ΑΠΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Αφού γνωριστήκαμε και από κοντά με τα υπόλοιπα παιδιά της ελληνικής αποστολής και τα είπαμε σε πάρα πολύ καλό κλίμα, ήρθε η ώρα για να ξεκινήσει το ταξίδι. Η πτήση από Αθήνα έφυγε στις 2 το βράδυ και προφανώς δεν έκλεισα μάτι σε όλη την πτήση! Γιατί πολύ απλά ποτέ δε με παίρνει ο ύπνος στα αεροπλάνα, και γενικότερα σε οποιοδήποτε μεταφορικό μέσο.

Προσγειωνόμαστε στην Αντίς Αμπέμπα και ήδη από τη στιγμή που άρχισε να γίνεται ορατή από ψηλά η πρωτεύουσα της μοναδικής Αφρικανικής χώρας που δεν έγινε έρμαιο στα χέρια των Ευρωπαίων, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι βρισκόμαστε σε μία διαφορετική πραγματικότητα. Άμεσα αντιλαμβάνεται κανείς την επιρροή της Κίνας στην ήπειρο από τις πρώτες εικόνες του πολύ όμορφου και προσεγμένου αεροδρομίου ακόμα και για Ευρωπαϊκά στάνταρ. Το πρώτο σοκ συνέβη στις ουρές όπου ελέγχουν τις αποσκευές σου πριν τη Duty Free-πύλη. Περιμένοντας χαλαρά, αντιλαμβάνομαι ότι τουλάχιστον 5 άτομα αφρικανικής προέλευσης μου έκλεψαν τη σειρά, σαν να ήταν κάτι τελείως φυσιολογικό. Τότε κατάλαβα για τα καλά ότι ήμουν σε ένα μέρους διαφορετικό και ότι πρέπει να προσαρμοστώ στις υπάρχουσες συνθήκες, ώστε να «επιβιώσω». Έτσι εφαρμόστηκε η λογική «πατείς με, πατώ σε» και από τη δική μου πλευρά. Βέβαια ο χρόνος μεταξύ των δύο πτήσεων ήταν πολύ σύντομος, και συνεπώς δεν υπήρχε καν χρόνος για εξερεύνηση του αεροδρομίου (πόσο μάλλον της πανέμορφης Αιθιοπίας).

Τσίμα τσίμα προλάβαμε την επόμενη πτήση, γεγονός που σημαίνει άλλες 5 ώρες στον αέρα πριν τον προορισμό όπου τόσο πολύ θέλαμε να φτάσουμε! Να σημειώσω πως και οι δύο αυτές πτήσεις έγιναν με την Ethiopian Airlines, με μεγάλο αεροπλάνο (9 θέσεις ανά σειρά), η οποία μου άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις, ως προς όλους τους τομείς! Ακόμα και μαξιλαράκι και κουβερτούλα σου έδιναν! Μετά από άλλες 5 ώρες, οι οποίες είναι λίγο ατελείωτες όταν είσαι ξύπνιος, φτάσαμε τελικά στο Λομέ!

 

[Maou]

ΠΡΩΤΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΟΓΚΟ-ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ

Οι πρώτες εντυπώσεις προήλθαν πριν καν το αεροπλάνο προσγειωθεί. Αντικρίσαμε λοιπόν ένα ιδιαίτερο θέαμα. Το χώμα έκανε αισθητή και με το παραπάνω την παρουσία του σε συνδυασμό με το έντονο πράσινο φυσικά, μιας και βρισκόμαστε κάτω από τη Σαχάρα. Βλέπετε, οι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι δεν είναι κάτι ιδιαίτερα σύνηθες σε τέτοιες χώρες και όσο απομακρύνεσαι από την πρωτεύουσα, τόσο πιο σπάνιοι γίνονται. Το αεροδρόμιο η αλήθεια είναι πως με εξέπληξε. Σε πολύ καλή κατάσταση, λογικά πρόσφατα ανακαινισμένο, δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει ένα τυπικό ευρωπαϊκό. Βέβαια δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο.

Αμέσως πήγαμε να ανταλλάξουμε κάποια χρήματα σε ένα ανταλλακτήριο του αεροδρομίου για παν ενδεχόμενο. Και το μεγάλο σοκ ήταν ότι το exchange rate ήταν ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ κοντά στο πραγματικό rate μεταξύ των φράγκων δυτικής Αφρικής, του νομίσματος που χρησιμοποιούν από κοινού οι χώρες της περιοχής, και των ευρώ. Ένα ευρώ αντιστοιχεί περίπου σε 650 φράγκα δυτικής Αφρικής. Μεγάλη εντύπωση μας έκανε ότι τα χρήματα που παραλάβαμε ήταν υπερχρησιμοποιημένα και σε αρκετά βρώμικη κατάσταση, σε σχέση με ό,τι είχαμε συνηθίσει. Στη συνέχεια ακριβώς πριν τον έλεγχο των διαβατηρίων υπήρχε ένα μικρό σταντ της TOGOCEL, τοπικής εταιρείας τηλεπικοινωνιών, στο οποίο κατευθυνθήκαμε για να αγοράσουμε κάρτα SIM με πακέτο δεδομένων, ώστε να μπορούμε να επικοινωνούμε με τους δικούς μας ανθρώπους. Προσωπικά επέλεξα ένα πακέτο 7 ημερών, με παροχή data 2GB με 5 ευρώ. Ο υπάλληλος ήταν εξυπηρετικός και η διαδικασία κύλησε ομαλά.

Να σημειώσω εδώ πέρα ότι η επίσκεψη σε χώρες, οι οποίες ήταν αποικίες των Γάλλων, προϋποθέτει την ύπαρξη τουλάχιστον ενός ατόμου που να μπορεί να συνεννοηθεί στα Γαλλικά, γιατί το επίπεδο των Αγγλικών είναι πολύ χαμηλό. Το γκρουπ στο οποίο βρισκόμουν διέθετε ευτυχώς τέτοια άτομα (πάλι καλά!).

Έτσι, χωρίς να αντιμετωπίσουμε κάποιο άλλο πρόβλημα, βγήκαμε από το αεροδρόμιο, όπου μας περίμενε ο άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος να μας παραλάβει, μαζί με ένα βανάκι με το οποίο θα πηγαίναμε στον τόπο διαμονής μας, το οποίο δεν ήταν το Λομέ, αλλά το Κπαλιμέ. Η 4η μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη του Τόγκο έπρεπε σιγά σιγά να ετοιμάζεται για να μας υποδεχθεί. Μία από τις πιο τουριστικές πόλεις/περιοχές της χώρας, με άγρια φύση, φυτείες κακάο και καφέ, πολλούς καταρράκτες και κάποια βουνά - μεταξύ άλλων το όρος Αγκού, όπου βρίσκεται το ψηλότερο σημείο της χώρας- τα οποία είναι πολύ εύκολο να ανέβεις. Η οικονομική ελίτ της χώρας έχει ψηλά στη λίστα της το Κπαλιμέ ως προορισμό τύπου σαββατοκύριακου. Το γεγονός ότι η πόλη έχει πληθυσμό περίπου 100.000 κατοίκων, μας έδωσε θάρρος ότι θα έχουμε πρόσβαση σε στοιχειώδης απαραίτητες υπηρεσίες (τράπεζα, σουπερ μάρκετ), γεγονός το οποίο ίσχυε. Κάτι άλλο που ήθελα να σημειώσω σε αυτό το σημείο είναι ότι επειδή πρακτικά δεν υπάρχουν ούτε διώροφα κτήρια, πόσο μάλλον ουρανοξύστες, οι πόλεις είναι πάρα πολύ απλωμένες.

Αφού επιβιβαστήκαμε στο βανάκι, και τοποθετήσαμε τις αποσκευές μας στην οροφή, εμπιστευόμενοι την τύχη τους σε κάτι σκοινιά, ξεκινήσαμε το ταξίδι μας προς το Κπαλιμέ. Φυσικά, ακόμα δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πού βρισκόμαστε. Κάτι τέτοιο θέλει το χρόνο του. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, τα μάτια μας ήταν καρφωμένα στο τριγύρω περιβάλλον. Προσπαθούσαμε να δούμε όσα περισσότερα πράγματα γίνεται, καθώς και να φωτογραφίσουμε. Αυτό μας έφερε τους πρώτους μικρομπελάδες. Αν και γενικότερα δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα με κάμερες, μιας και σε άλλες χώρες δεν αρέσει στους ντόπιους καθόλου η φωτογράφιση, έτυχε σε ένα φανάρι που σταματήσαμε να ήταν ένα μέλος του στρατού, το οποίο με είδε να κρατάω το κινητό μου έτοιμο στο camera mode και μου την ψιλοείπε, αλλά το συμβάν δεν συνεχίστηκε φυσικά, μιας και του είπα ότι δεν θα ξανατραβήξω κάποια άλλη φωτογραφία (και καλά). Από ότι κατάλαβα στο Τόγκο, οι αρχές ενοχλούνταν με το να φωτογραφίζονται κυβερνητικά κτήρια, καθώς και στελέχη της κυβέρνησης και του στρατού. Για αυτό υποθέτω έγινε η παρατήρηση εκ μέρους του. Μιας και στην περιοχή είδαμε ουκ ολίγους συναδέλφους του, μιας και τα μπλόκα της δεκαετίας του 90 σε μερικές Βαλκανικές χώρες είναι ακόμα «ζωντανά» σε πολλές υποανάπτυκτες χώρες. Όπως και το γεγονός ότι όταν συναντήσαμε το πρώτο επίσημο μπλόκο, ο στρατιώτης ή τέλος πάντων ό,τι ήταν δεν μας άφηνε να περάσουμε αν δεν του δίναμε κάτι ως λευκοί. Εμείς όσο ήμασταν σταματημένοι δεν είχαμε πάρει πρέφα τι γινόταν, κάποιοι από εμάς νομίζαμε ότι απλά δεν ήταν ασφαλές να προχωρήσουμε παρακάτω, αλλά τελικά το ζήτημα ήταν οικονομικό. Μετά από μισάωρη διαπραγμάτευση, ο ντόπιος οδηγός κατάφερε να μας τη βγάλει τζαμπέ, και έτσι προχωρήσαμε στο ταξίδι μας. Συνολικά κάναμε 3 στάσεις σε τέτοια μπλόκα, γεγονός το οποίο μας έκανε να καθυστερήσουμε περίπου 1 ώρα, στο «υποτιθέμενο» ταξίδι 1 30 ώρας. Μετά λοιπόν από περίπου 2 30 ώρες, πολλές καινούριες εικόνες αλλά και τα παραπάνω συμβάντα, φτάσαμε τελικά στο Κπαλιμέ και κατευθυνθήκαμε φυσικά κατευθείαν στο ξενοδοχείο Ευρωπαϊκών προδιαγραφών που μας περίμενε!

Εκεί πέρα γνωριστήκαμε με τον υπεύθυνο του προγράμματος, τον Σελόμ, ο οποίος ήξερε να μιλάει αρκετά καλά Αγγλικά, μιας και είχε ζήσει για πολλά χρόνια στην Ευρώπη, αλλά όπως είπε ο ίδιος δεν άντεξε τον τρόπο ζωής στη Γηραιά Ήπειρο και επέστρεψε στα πατρικά του εδάφη. Φυσικά εξεπλάγην μόλις το άκουσα άλλα πολύ σύντομα σκέφτηκα πως “όπως μάθει κανείς”. Η ζωή στην Αφρική είναι πολύ διαφορετική από τη ζωή στην Ευρώπη. Από τα λίγα που είδα κατάλαβα ότι δεν υπάρχει η πίεση του χρόνου όπως σε εμάς. Οι άνθρωποι ζουν πολύ απλές ζωές σε σχέση με εμάς, η ποιότητα ζωής είναι πάρα πολύ υποδεέστερη, αλλά διέκρινες μία αυθεντικότητα στην συμπεριφορά τους, κάτι που λείπει πλέον από το δυτικό κόσμο. Οι άνθρωποι ήταν χαρούμενοι με τα λίγα που είχαν ή ίσως είχαν αποδεχθεί τη μοίρα τους. Τέτοια ταξίδια σε προσγειώνουν σαν άνθρωπο και σου υπενθυμίζουν σφοδρά να είσαι ταπεινός, χαρούμενος και ευγνώμων για όσα έχεις και για το πολύ καλό επίπεδο ζωής που έχει η χώρα στην οποία διαμένουμε. Τέλος πάντων συνεχίζω μετά τη φλυαρία. Στο ξενοδοχείο τακτοποιήσαμε γρήγορα τα πράγματά μας.

Έπειτα κατεβήκαμε στο κάτω μέρος του ξενοδοχείου όπου υπήρχε και μία πισίνα και είδαμε ένα πλήθος κόσμου να γιορτάζει κάτι. Οπότε κάτσαμε και εμείς σε μία γωνιά και παρατηρούσαμε το θέαμα, αφού μας προσφέρθηκε και χυμός ανανά, ο οποίος ήταν νοστιμότατος. Τελικά αποδείχθηκε ότι το συγκεκριμένο event αφορούσε την αποφοίτηση κάποιων μαθητών από μία σχολή μαγειρικής. Το γεγονός συνοδεύτηκε με τραγούδι, χορό, κέφι και καλοπέραση. Καλύτερη υποδοχή δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε!

Έπειτα κατευθυνθήκαμε στην αίθουσα όπου θα κάναμε τις δραστηριότητες του προγράμματος, όπου βρισκόταν λίγο πιο δίπλα από το ξενοδοχείο. Μία μεγάλη αίθουσα με τραπέζια σε σχήμα Π, με φωτισμό ο οποίος τρεμοέπαιζε μερικές φορές (είχαμε και μερικές ολιγόλεπτες διακοπές) και γενικά πολύ απλή στην εμφάνιση της. Εκεί πέρα έγινε η επίσημη γνωριμία με τον Σελόμ και τη Τογκολέζικη ομάδα. Ο Σελόμ μάς είπε κάποια βασικά πράγματα για τη χώρα, όπως και ότι βρισκόμασταν στην 4η μεγαλύτερη πόλη της χώρας, αλλά και κάτι που μου προκάλεσε εντύπωση, είναι ότι οι πρώτες δημοκρατικές δημοτικές εκλογές, είχαν γίνει πριν 2-3 χρόνια στο Κπαλιμέ.

Μετά από αυτά, κατευθυνθήκαμε για φαγητό στο εστιατόριο όπου θα τρώγαμε και τις υπόλοιπες ημέρες, και αυτή ήταν η πρώτη μας ευκαιρία να αποτυπώσουμε ζωντανά τις πρώτες εικόνες μας από το Κπαλιμέ ως πεζοί. Όλα ήταν πάρα πολύ διαφορετικά. Δεξιά και αριστερά μας υπήρχαν πολλά μαγαζιά, μιας και βρισκόμασταν στον κεντρικό δρόμο της πόλης (ο οποίος παρεμπιπτόντως αποτελούταν από 90% μηχανάκια μιας και είναι η οικονομικότερη επιλογή), όπου περισσότερο φέρναν σε παράγκες με τα Ευρωπαϊκά δεδομένα. Μεγάλο σοκ μας προκάλεσε το κρεοπωλείο που αντικρίσαμε, όπου πάνω σε έναν πάγκο υπήρχαν πολλά κομμάτια κρέας, όπου το καθένα περικλειόταν από τουλάχιστον 20 μύγες! Το θαυμαστικό θα δώσει ρεσιτάλ σήμερα να ξέρετε! Ο κεντρικός δρόμος ήταν από τους ελάχιστους ασφαλτόδρομους της πόλης, και έτσι επικρατούσε μία μυρωδιά χωμάτινη στη μύτη μας, με την οποία προσωπικά δεν είχα κάποιο θέμα και συνήθισα πολύ γρήγορα. Αντί για πεζοδρόμιο υπήρχαν πλάκες οι οποίες διαχωρίζονταν η μία με την άλλη με μερικά εκατοστά κενού, και συχνά έρχονταν οι μυρωδιές από το αποχετευτικό σύστημα της πόλης, που προφανώς δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστες. Σε κάποια ελάχιστα σημεία της πόλης αυτές οι πλάκες απουσίαζαν, προκαλώντας μεγάλο κίνδυνο γιατί από κάτω υπήρχε προφανώς κενό. Ένας από τους άλλους συμμετέχοντας την πάτησε μία μέρα και (δεν) πάτησε στο κενό και αποκόμισε ένα γερό πρήξιμο στο καλάμι.

Τους ντόπιους θα τους χαρακτήριζα περισσότερο διακριτικούς μιας και δεν θα έλεγα ότι μας κοίταζαν ιδιαίτερα, (όπως συμβαίνει σε αφρικανικές χώρες σε Ευρωπαίους ταξιδιώτες, αλλά μάλλον είναι λάθος να τις βάζουμε όλες στο ίδιο καλούπι), αλλά σχεδόν πάντα λέγαν τη λέξη Yovo όταν περνούσαμε από δίπλα τους, που σημαίνει λευκός. Αλλά γενικότερα μας άφησαν πολύ καλή εντύπωση οι ντόπιοι. Καθώς προχωρούσαμε καταλάβαμε με τις συζητήσεις μας με τα μέλη της Τογκολέζικης ομάδας, ότι το επίπεδο των αγγλικών τους ήταν αρκετά χαμηλό, αλλά παρόλα αυτά η διάθεση και η ενέργεια τους ήταν σε πολύ καλό επίπεδο καθ’ όλη τη διάρκεια του πρότζεκτ, και φυσικά παρότι δεν καταφέραμε να πούμε πολλά εμείς που δεν ξέραμε γαλλικά, θα θυμόμαστε για πάντα αυτά τα άτομα. Φτάσαμε λοιπόν στο εστιατόριο, κοντά στο σπίτι που ήμασταν, όπου μας σέρβιραν το βραδινό.

Ειλικρινά, από όλα τα προγράμματα που έχω πάει δηλώνω ότι αυτό είχε το περισσότερο φαγητό από όλα! Πάρα πολύ γενναιόδωρη η διοργανώτρια αρχή μας είχε έτοιμη μία πληθώρα επιλογών σε κάθε γεύμα με κρέας, κοτόπουλο, κάτι σαν σουβλάκια, ντόπιο ψάρι, ρύζι, πατάτες, πλαντέ που ήταν κάτι σαν τηγανιτές μπανάνες και ήταν καταπληκτικό, πατάτες yams που ήταν και αυτές υπέροχες, σαλάτα καθώς και πολύ μπύρα, η οποία ήταν ντόπια και σερβιρόταν σε συσκευασίες των 660ml! Καθώς καθόμασταν έρχονταν μερικές γυναίκες μία μία και μας ρωτούσε αν θέλαμε αυτό που έχει η πιατέλα της. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε ότι πριν φάμε μας φέρναν γύρω γύρω 2 λεκάνες, η μία με καθαρό νερό και η άλλη με σαπουνόνερο για να πλύνουμε τα χέρια μας! Φυσικά ελπίζαμε να είμαστε από τα πρώτα άτομα που είχαμε πρόσβαση στις λεκάνες. Είχαμε φυσικά και τα αντισηπτικά μας.

Μετά την ολοκλήρωση του βραδινού και ενώ το σκοτάδι είχε κατακλύσει την περιοχή, φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Εκεί πέρα συνειδητοποίησα ότι κάτι μου έλειπε, και αυτό το κάτι ήταν η μπανάνα μου με το διαβατήριο, την ταυτότητα και τα λεφτά μου μέσα. Έπαθα ένα μικρό σοκ αλλά ήμουν αισιόδοξος ότι θα βρεθεί μιας και πήγαμε σε πολύ συγκεκριμένα μέρη. Θυμόμουν ότι το είχα μαζί μου στο εστιατόριο και έτσι αποδείχθηκε, μου το έφερε ένα παιδί από την τοπική ομάδα, το οποίο πήγε εκεί πέρα με μηχανάκι σχεδόν αμέσως, οπότε ο συναγερμός έληξε πολύ σύντομα, για καλή μου τύχη. Στο μαγαζί εκείνο βρισκόμασταν μόνο εμείς, και είχε κλείσει μόλις φύγαμε, και έτσι ήμουν σίγουρος ότι η μπανάνα μου θα έμενε άθικτη. Κατάκοπος λοιπόν, με 6 ώρες ύπνο σε δύο βράδια και 10ωρη πτήση, πήγα στο δωμάτιο, και αφού έκανα μπάνιο, έπεσα ΞΕΡΟΣ για ύπνο.

 

[Maou]

ΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΗ-ΠΡΩΤΗ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟ ΚΠΑΛΙΜΕ

Το επόμενο πρωινό, άκρως ξεκούραστοι όλοι μιας και κοιμηθήκαμε πολύ το προηγούμενο βράδυ, κατεβήκαμε για πρωινό, το οποίο περιλάμβανε ομελέτα, φρέσκο ψωμί, χυμό, γάλα και καφέ. Όλα τα προϊόντα της χώρας είναι φρεσκότατα και όσο πιο οργανικά γίνεται, και έτσι απολαύσαμε πολλά από τα φαγητά που μας προσφέρθηκαν. Το ψωμί ήταν υπέροχο όπως και η ομελέτα, και εγώ παρότι δεν πολυείμαι του πρωινού, το έφαγα και είπα και ευχαριστώ! Κατά τη διάρκεια του πρωινού ξαφνικά εμφανίστηκε ένας τύπος με αστυνομική στολή, που αποδείχθηκε ότι ήταν ο αρχηγός της αστυνομίας του Κπαλιμέ, και μας διασφάλισε ότι δε θα αντιμετωπίσουμε κανένα πρόβλημα κατά τη διαμονή μας στην περιοχή! Ήταν κάτι που δεν περιμέναμε καθόλου!

Μετά την ευχάριστη αυτή έκπληξη και αφού ολοκληρώσαμε το πρωινό μας, δε ξεχάσαμε τα ψεκαστούμε με το εντομοαπωθητικό , παρότι δεν αισθανθήκαμε την παρουσία πολλών κουνουπιών στο χώρο. Αισθανθήκαμε όμως και με το παραπάνω την υγρασία, η οποία ήταν ακόμα χειρότερη από της Θεσσαλονίκης Οι υπόλοιποι φυσικά έπαιρναν καθημερινά και χάπια για τη μαλάρια. Εγώ πήρα το ρίσκο να μην τα πάρω και δικαιώθηκα, αλλά φυσικά έδωσα ιδιαίτερη προσοχή στον ψεκασμό αλλά και στο να φοράω μακρυμάνικες ενδυμασίες όσο γινόταν.

Έπειτα κατευθυνθήκαμε στην αίθουσα τελετών για λίγη ώρα και μετά από λίγη ώρα πήγαμε σε ένα σπίτι. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής με καθαρό και ξεκούραστο μυαλό θαυμάσαμε την άγρια ομορφιά της Αφρικανικής φύσης καθώς και απορροφήσαμε γενικότερα όσο περισσότερα πράγματα μπορούσαμε! Στην πορεία το βλέμμα μου έπεσε και σε ένα σούπερ μάρκετ, ένα από τα λίγα μαγαζιά που λειτουργούσε με ρεύμα. Οι υποδομές του μας πήγαν πολλές δεκαετίες πίσω και εντύπωση μας έκανε ότι από κάθε προϊόν άντε να υπήρχαν 3 ή 4 τεμάχια. Έπειτα από αυτή τη σύντομη βόλτα φτάσαμε στο σπίτι, όπου για καλή μας έκπληξη μάθαμε ότι εκεί πέρα έμεναν μερικοί Γάλλοι φοιτητές, , που κάναν την πρακτική τους στο Κπαλιμέ, ενώ σπούδαζαν Γεωπονία σε Γαλλικό πανεπιστήμιο φυσικά, αλλά μερικά από τα κατάλοιπα της γαλλικής αποικιοκρατίας, ευνοούν τους τολμηρούς πολίτες της, δίνοντάς τους τέτοιες ευκαιρίες. Ήταν η ευχάριστη έκπληξη του προγράμματος, όλα πολύ καλά και χαμηλών τόνων θα έλεγα παιδιά, ενώ μιλούσαν καλά αγγλικά. Εκεί πέρα γνωρίσαμε τα Γαλλάκια καθώς και είδαμε τι κάνουν και μετά από κάποιες δραστηριότητες μας πρόσφεραν μερικούς ξηρούς καρπούς καθώς και χυμούς ως πρόγευμα και όλα τους ήταν καταπληκτικά. Μέχρι και που πήρα σπίτι μερικά ξηροκάρπια από την πρωτεύουσα!

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στην πόλη για να την εξερευνήσουμε και έπειτα γυρίσαμε και πάλι για το γνωστό μεσημεριανό. Με το που φάγαμε πήγαμε μαζί με τους ντόπιους φυσικά ξανά βόλτα αλλά πιο μέσα στην πόλη. Πήγαμε στην αγορά της πόλης, η οποία δυστυχώς δεν ήταν ανοιχτή αλλά ερημωμένη, αλλά παρόλα αυτά δε χάσαμε την ευκαιρία να εξερευνήσουμε το μέρος. Είδαμε ακόμα και πως είναι ένα σχολείο και πάθαμε ένα μικρό σοκ με την κατάσταση που επικρατούσε. Το επίπεδο των υποδομών ήταν αρκετά χαμηλό, τα πάντα ήταν σκονισμένα και σχετικά σκοτεινά, ο πίνακας φυσικά ήταν με κιμωλία και υπήρχαν πάρα πολλά θρανία στα οποία ήταν ενσωματωμένος και ένας πάγκος για να κάθονται οι μαθητές χωρίς να μπορούν να ακουμπάνε πίσω την πλάτη τους.

Έπειτα πήγαμε σε ένα μίνι εμπορικό και είδαμε πάρα πολλά υφάσματα τα οποία ήταν ιδιαίτερα όμορφα και ιδιαίτερα, λόγω της αφρικανικής τους φύσης και αργά η γρήγορα όλοι μας αγοράσαμε από ένα, μιας και ήταν ιδιαίτερα ελκυστικά. Εδώ πέρα τα πάντα λειτουργούν με παζάρι. Παρότι στην αρχή αισθάνθηκα άσχημα να ακολουθήσω μία τέτοια λογική, αντιλήφθηκα ότι κάτι τέτοιο είναι μέρος της κουλτούρας των ντόπιων, οπότε θα έπρεπε να το σεβαστώ. Και στην τελική, είχε πολύ πλάκα η φάση. Το παζάρι λειτουργεί με την εξής λογική. Οι πωλητές θα σου πούνε μία τιμή αρκετά υψηλή στην αρχή μήπως και τσιμπήσεις και το πάρεις κατευθείαν. Στην πορεία όμως αντιλαμβάνεσαι ότι αυτοί είναι οκ με το να στο πουλήσουν σε έκπτωση ακόμα και 60-70% από την αρχική τιμή πώλησης, αν επιμείνεις λίγο. Στην αρχή ομολογώ ότι δεν το είχα καθόλου, ντρεπόμουν και φοβόμουν μην χάσω την ευκαιρία, αλλά μετά από συμβουλές ατόμων από την ελληνική αποστολή που ξέραν από τέτοια, μπήκα γρήγορα στο κλίμα, παίρνοντας θάρρος και αυτοπεποίθηση επιτέλους και φυσικά αγόρασα μερικά υφάσματα για δώρο αλλά και για εμένα. Στη συνέχεια πεταχτήκαμε από το μίνι εμπορικό για να πάμε να πάρουμε νερό να πιούμε και αντιληφθήκαμε τι εστί οδήγηση στο Κπαλιμέ. Παραλίγο να μας πατήσει ένα μηχανάκι το οποίο δεν μας περίμενε να περάσουμε το δρόμο, σε συνδυασμό με την αφέλεια μίας κοπέλας που μας υπέδειξε εντελώς λανθασμένα να περάσουμε το δρόμο και από τότε ήμασταν 2 και 3 φορές πιο προσεκτικοί, πράγμα που όπως καταλάβαμε έκανε ντόπιους που μας βλέπαν από τριγύρω να γελάνε μαζί μας.

Γενικά η οδήγηση στο Τόγκο είναι 100 φορές πιο τρομακτική από της Θεσσαλονίκης, και αυτό νομίζω τα λέει όλα. Υπάρχει πολύ μεγάλη τρέλα, κανείς δεν περιμένει κανέναν, δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου φανάρια και σήματα, δεν υπάρχει φυσικά καμία προτεραιότητα αλλά περισσότερο η λογική του όποιος χωθεί πρόλαβε. Δεν ήταν λίγες οι φορές που είδαμε τροχαίο να γίνεται live στο δρόμο, ενώ πολλά ταξί στα οποία ανεβήκαμε αλλά και γενικότερα αμάξια που είδαμε στο δρόμο είχαν είτε σπασμένο προφυλακτήρα ή/και μπροστινό τζάμι. Και δυστυχώς δεν είναι τόσο εφικτό οικονομικά για τους ίδιους να το επιδιορθώσουν.

Έπειτα από αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα βόλτα, και ενώ κάποιοι μάλλον μετάνιωσαν που δεν πήραν ύφασμα, κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι των Γάλλων. Εκεί πέρα εκτός από αυτούς μας περίμενε ένα πλήθος μικρών και μεγάλων ντόπιων ανθρώπων, και στήθηκε ένα αξέχαστο και μεγάλο γλέντι, με χορό, τραγούδι και φωτογραφίες με τα παιδάκια. Όλη η εμπειρία φυσικά πολύ εντυπωσιακή και πρωτόγνωρη για εμάς. Ήταν από τις πολλές φορές που έπιασε τον εαυτό μου να αναρωτιέται <<Το ζω στην αλήθεια όλο αυτό ή είναι κάποια φάρσα;>>. Ήταν ένα από τα πολλά σουρεαλιστικά θεάματα που ζήσαμε. Ταυτόχρονα βρήκαμε και έναν ράφτη, μέσω του Σελόμ, ο οποίος μετέτρεψε το ύφασμα που αγόρασα για εμένα σε πουκάμισο, το οποίο με το έφερε την επομένη και γενικά έμεινα αρκετά ευχαριστημένος από τη δουλειά του. Γενικά μετά από 2 μέρες στο Τόγκο αντιληφθήκαμε και το πόσο φθηνά είναι τα πράγματα στη χώρα σε σχέση με την Ελλάδα. Το ύφασμα μαζί με τη δουλειά του ράπτη κόστισαν γύρω στα 10 ευρώ. Και το συγκεκριμένο πουκάμισο το αγαπάω πραγματικά!

Έπειτα φάγαμε βραδινό και θα αναφερθώ σε ένα συγκεκριμένο σημείο προτού ολοκληρώσω την ανάλυση της δεύτερης ημέρας. Εγώ δεν ολοκλήρωσα την μερίδα του φαγητού μου, την είχα αφήσει μισογεμάτη. Ένα από τα παιδιά από το Τόγκο μου ζήτησε αν μπορούσε να φάει από αυτά που είχαν περισσέψει. Συμφώνησα και το παιδί με μεγάλη χαρά συνέχισε να τρώει το περίσσευμά μου. Έπειτα πήγαμε στο ξενοδοχείο και ξεκουραστήκαμε.

 

[Maou]

ΜΕΡΑ ΝΟΥΜΕΡΟ 3 ΣΤΟ ΚΠΑΛΙΜΕ

Το επόμενο πρωινό επίσης ξεκίνησε με το κλασσικό πρωινό, και κάπου τότε έφτασε και η τούρκικη αποστολή στο ξενοδοχείο, η οποία ήταν υπεύθυνη για τις δραστηριότητες, αφού είχε ακυρωθεί μία πτήση τους και άργησαν να έρθουν 2 μέρες (πάλι καλά να λέμε). Γενικά το συγκεκριμένο γκρουπ δεν μας έκανε καθόλου καλή εντύπωση, ήταν οι περισσότεροι πολύ μεγάλη ηλικίας και μεταξύ τους, και ήταν περισσότερο άνθρωποι της εικόνας παρά της ουσίας, για αυτό πλην ελάχιστων ατόμων δεν είχαμε ιδιαίτερες επαφές. Έτσι, αφού υποδεχθήκαμε και το συγκεκριμένο γκρουπ και πλέον η ομάδα ήταν πλήρης, κατευθυνθήκαμε μετά από μερική ώρα στην αίθουσα δραστηριοτήτων.

Η 3η μέρα θα λέγαμε ήταν και η πιο βαρετή, μιας και κάναμε πολλές δραστηριότητες μέχρι το απόγευμα, με ενδιάμεσα γεύματα. Το καλύτερο νέο της ημέρας ήταν η παραλαβή του πουκάμισου! Το βράδυ βρεθήκαμε στη συγκεκριμένη αίθουσα για να στήσουμε το πρώτο πάρτι του Youth Exchange, γεγονός το οποίο συνηθίζεται σε τέτοιου είδους προγράμματα. Περάσαμε πολύ καλά αλλά είχαμε ένα απρόοπτο, μία τουρκάλα κοπέλα ξέρασε, μετά από μεγάλη κατάποση αλκοόλ . Μαζί με έναν φίλο της είχαν πέσει κάτω στο πάτωμα στο χώρο των συνεδριάσεων και αναγκαστήκαμε να τους κουβαλήσουμε από εκεί μέχρι και το ξενοδοχείο. Εκεί, στους διαδρόμους του ξενοδοχείου ξαναξέρασε η τουρκάλα αλλά και ο τούρκος για πρώτη φορά, ενώ γρήγορα ήρθε υπάλληλος του ξενοδοχείου για να μας βοηθήσει, ενώ ο ίδιος προσφέρθηκε να καθαρίσει. Κρίμα ο άνθρωπος που έμπλεξε βραδιάτικα. Πάντως οι τούρκοι το έχουν παράδοση θα έλεγα να ξερνάνε σε προγράμματα.

Παρέλειψα να πω ότι τα βράδια στο ξενοδοχείο υπήρχε ένας φρουρός με όπλο καθώς και κάποιοι ακόμα υπάλληλοι για παν ενδεχόμενο. Τώρα αν κάτι τέτοιο κανονίστηκε για εμάς ή όχι δεν θα το μάθουμε ποτέ!

 

[Maou]

4η μέρα στη 4η μεγαλύτερη πόλη του Τόγκο!

Η επόμενη και τέταρτη μέρα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Μετά το πρωινό ανεβήκαμε σε δύο βανάκια και ζήσαμε μία από τις ωραιότερες εμπειρίες του ταξιδιού, διότι κατευθυνθήκαμε προς τους καταρράκτες Wome (Cascade de Wome).

Η διαδρομή μέχρι τους καταρράκτες ήταν σουρεαλιστική. Οι χωματόδρομοι βρίσκονταν σε απελπιστικά κακή κατάσταση, τρομερές λακκούβες, πηγαίναμε σαν τους Ντάλτον πάνω κάτω πολύ συχνά, και έτσι ο οδηγός και να ήθελε δεν μπορούσε να αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα, ενώ τα μάτια μας είδαν πάρα πολλά. Από τετρακάβαλα σε μηχανάκι, απίστευτες μεταφορές πραγμάτων σε μηχανάκι, κάτι ξύλινα διόδια μέχρι και την απίστευτη αντίδραση των ντόπιων από τα χωριά που μας βλέπανε, με αληθινά χαμόγελα, τσιρίδες ενθουσιασμού, χειροκροτήματα και φυσικά τη λέξη Yovo να ακούγεται διαρκώς!

Κάναμε μία στάση σε ένα τσέκποιντ του στρατού όπου ήλεγξαν τα έγγραφα μας και αυτή ήταν μία καλή ευκαιρία για φωτογραφίες και τριγύρω εξερεύνηση. Ο υπεύθυνος εκεί πέρα ήταν πολύ ευγενικός μαζί μας, μας έκανε μία σύντομη ξενάγηση στο χώρο και μας έδωσε να δοκιμάσουμε φρούτα. Εκτός αυτού, είδαμε για πολλοστή φορά γυναίκες αλλά και παιδιά να κουβαλάνε μεγάλα φορτία με λεκάνες με το κεφάλι τους, πράγμα πάρα πολύ συνηθισμένο σε πολλές Αφρικανικές χώρες. Οι ποσότητες που μεταφέρουν είναι αδιανόητες πραγματικά. Επίσης πήγαμε σε ένα κατάστημα το οποίο προσέφερε νερό σε πλαστική συσκευασία, σαν πχ σακουλάκι που βάζουμε μέσα ζελεδάκια. Η γεύση του ήταν κάκιστη θα έλεγα.

Έπειτα συνεχίσαμε τη διαδρομή μας και αφού θαυμάσαμε την άγρια και παρθένα αφρικανική φύση φτάσαμε στη βάση, από όπου ξεκινούσε η πεζοπορία για τους καταρράκτες. Η διαδρομή ήταν σύντομη και εύκολη, αν και είχε αρκετά σκαλιά, και μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε τόσο πολύ πράσινο, τόσο όμορφα τοπία, να βγάλουμε τρομερές φωτογραφίες, να έχουμε την αίσθηση ότι βρισκόμαστε κάπου αυθεντικά χωρίς την παρουσία πολλών τουριστών και στο τέλος μάς αντάμειψε με τον πανέμορφο καταρράκτη. Βουτήξαμε επίσης στα παγωμένα νερά της λιμνούλας που ήταν σχηματισμένη και περάσαμε γενικά πάρα πολύ καλά.

Νωρίς το απόγευμα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, φάγαμε, ξεκουραστήκαμε και το βράδυ ήταν η βραδιά των Τούρκων, το λεγόμενο intercultural evening, όπου κάθε μία από τις συμμετέχοντες χώρες αναλαμβάνει να παρουσιάσει μερικά πράγματα, να κάνει συνήθως κάποιο κουίζ και να προσφέρει εθνικό φαγητό και ποτά στους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Εμένα κάτι με είχε πειράξει στο στομάχι και δεν ήμουν ιδιαίτερα καλά, αλλά παρόλα αυτά έδωσα το παρόν λίγη ώρα προτού επιστρέψω στο ξενοδοχείο και δεθώ ακόμα περισσότερο με την τουαλέτα του δωματίου.

Το θέμα είναι ότι όταν ταξιδεύει κανείς σε τελείως διαφορετικές χώρες από αυτήν από όπου προέρχεται, τα θέματα με τροφική δηλητηρίαση είναι αρκετά συχνά, για αυτό υπενθυμίζω ξανά ότι καλό θα ήταν να έχει κανείς μαζί του κάποια χάπια για το στομάχι. Παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο και σε βοηθάνε να συνεχίσεις να απολαμβάνεις το ταξίδι, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα πρέπει να πηγαίνεις συνέχεια τουαλέτα. Απλά από την άλλη δε γίνεται να μη δοκιμάσει κανείς αυτά που του προσφέρονται, γιατί πότε άλλοτε θα υπάρξει τέτοια ευκαιρία; Πότε άλλοτε θα έχεις την ευκαιρία να βρεθείς σε μία τόσο ιδιαίτερη χώρα; Και πραγματικά πολλά από αυτά είναι πολύ νόστιμα.

Έτσι ολοκληρώθηκε και η τέταρτη μέρα, ενώ κανονικά συνέχισα να προσέχω για τα κουνούπια αν και δεν ένιωθα ότι υπήρχαν ιδιαίτερα πολλά στην περιοχή. Δεν είχα έρθει καν σε επαφή με ένα, πράγμα που μείωσε σημαντικά τα επίπεδα άγχους!

 

[Maou]

Ημέρα νούμερο 5
Την επόμενη ημέρα μετά το πρωινό, τις πρωινές δραστηριότητες και το μεσημεριανό κάναμε μία βόλτα στην πόλη με μηχανάκια, μία πολύ ωραία εμπειρία και αυτή και έπειτα κατευθυνθήκαμε προς το δημαρχείο της πόλης, όπου μας περίμενε ο δήμαρχος, αλλά και μεγάλο πλήθος μικρών και μεγάλων απ’ έξω από το κτήριο.

Ο δήμαρχος ομολογώ, ότι ήταν ο μοναδικός άνθρωπος με κοιλίτσα που γνωρίσαμε στην πόλη και πολύ γρήγορα αντιληφθήκαμε τις τεράστιες ανισότητες που υπάρχουν σε τέτοιες χώρες. Το δημαρχείο ήταν πολύ όμορφο, περιποιημένο, με όμορφες αίθουσες, air condition διαρκώς αναμμένο και δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει ένα δημαρχείο ευρωπαϊκών προδιαγραφών.

Μετά από μία σύντομη επίσκεψη και πολλές τυπικές φωτογραφίες επιστρέψαμε στο μίνι εμπορικό, αλλά και περιηγηθήκαμε ακόμα περισσότερο στην τριγύρω αγορά για να πάρουμε δώρα για εμάς αλλά και για τους δικούς μας ανθρώπους. Όλα αυτά μέχρι να πέσει ο ήλιος.

Έπειτα κατευθυνθήκαμε προς το εστιατόριο για το βραδινό και έπειτα ήταν η ελληνική βραδιά όπου περιποιηθήκαμε τους ντόπιους με ελληνικές λιχουδιές, αλκοόλ αλλά και με μία σύντομη παρουσίαση για τη χώρα μας, και έπειτα στήθηκε γλέντι με ελληνικούς χορούς, μουσική και μερική ώρα μετά έγινε πάλι ένα μικρό πάρτι στην αίθουσα συνεδριάσεων.

 

[Maou]

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ- 6η

Η έκτη μέρα ήταν και η καλύτερη ημέρα. Πήγαμε σε ένα μικρό χωριό (έπειτα από ακόμα μία ακραία διαδρομή) όπου δεν θυμάμαι το όνομα του και ζήσαμε μία τρομερή εμπειρία. Αρχικά, επισκεφτήκαμε το πατρικό σπίτι του Σελόμ, και γνωριστήκαμε με μερικούς συγγενείς του. Μεγάλη εντύπωση μου δημιούργησε μία γάτα, η οποία ήταν τρομερά αδύνατη και δεν είχε δυνάμεις να κουνηθεί.

Έπειτα επιστρέψαμε στο μέρος που σταθμεύσαμε και είδαμε πολλά παιδάκια να μας τριγυρίζουν και να είναι πολύ φιλικά μαζί μας. Πολλά από αυτά είχαν εμφανείς πληγές αλλά και συμπτώματα τυμπανισμού. Για ακόμα μία φορά αναρωτήθηκα αν είναι αληθινό αυτό που ζω και ταυτόχρονα παίξαμε διάφορα παιχνίδια με τα παιδάκια και βγάλαμε φωτογραφίες.

Από εκεί και έπειτα περπατήσαμε αρκετά, είδαμε για ακόμα μία φορά ακραίο πράσινο, άγρια φυσική ομορφιά, μιας και περάσαμε και από μία μικρή ζούγκλα όπου δεν φαινόταν ο ουρανός και καταλήξαμε σε φυτείες κακάο και καφέ. Πιάσαμε και δοκιμάσαμε τον καρπό του κακάο, ο οποίος είχε παρά πολλούς μικρότερους καρπούς μέσα του, τους οποίους μπορούσες να μασήσεις, αλλά έπρεπε να προσέξεις φυσικά το κουκούτσι που ήταν ενσωματωμένο. Το τοπίο τριγύρω σαγηνευτικό, διότι περιτριγυριζόμασταν από πράσινο και ήμασταν απολύτως μόνοι. Γενικά, στη συγκεκριμένη περιοχή δεν εμφανίζονται ιδιαίτερα συχνά άγρια ζώα, ίσως μόνο ελέφαντες αλλά πάρα πολύ σπάνια, οπότε δεν υπήρχε ιδιαίτερος φόβος καθ’ όλη τη διάρκεια των πεζοποριών.

Μετέπειτα φτάσαμε σε κάτι σαν εργαστήριο ζαχαροκάλαμων, το οποίο βρισκόταν κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά, περικλειόταν από πάρα πολλά στρέμματα ζούγκλας και πράσινου και ήταν από τα ελάχιστα μέρη που μπορούσες να δεις καθαρά τον ουρανό. Εκεί δοκιμάσαμε ζαχαροκάλαμο και γνωρίσαμε τους ντόπιους οι οποίοι ήταν ευγενέστατοι, και μας πρόσφεραν αρουραίο τον οποίο ψήνανε. Ένας τολμηρός συνταξιδιώτης δοκίμασε και του άρεσε κιόλας! Thanks but no thanks δεν θα πάρω!

Μετά από αμέτρητες εικόνες, χαβαλέ και καλή διάθεση επιστρέψαμε στο μέρος της στάθμευσης όπου μετά από μία δραστηριότητα τύπου σύντομο σκετς, αλλά και μία δωρεά δέντρων για δεντροφύτευση στην τοπική κοινότητα, μας δώσανε μπάλες και πήγαμε να παίξουμε ποδόσφαιρο με τα παιδάκια για λίγη ώρα, στιγμές πραγματικά αξέχαστες μέχρι να φάμε το μεσημεριανό. Έμεινα έκπληκτος από τη δύναμη που είχαν τα παιδάκια αλλά και το θάρρος τους. Αξιοθαύμαστα πραγματικά!

Μας σέρβιραν το μεσημεριανό κοντά στο χώρο στάθμευσης και όλα αυτά τα παιδάκια που παίζαμε μαζί ήταν κοντά σχετικά και μας κοιτούσαν. Προσωπικά ένιωσα τόσες πολλές τύψεις αλλά και νευρίασα με το γεγονός ότι αποφασίστηκε να κάνουμε κάτι τέτοιο (φυσικά μπορεί να μη γνώριζαν ότι θα έρθουν τα παιδάκια) και έφαγα υπερελάχιστο φαγητό.

Έπειτα πήγαμε για μπάσκετ, σε ένα γήπεδο το οποίο είχε κατασκευαστεί με πρωτοβουλία του Σελόμ, και ήταν από τα ελάχιστα γήπεδα αθλητισμού που είδαμε που βρισκόταν σε καλή κατάσταση. Μετά από ένα εκπληκτικό μονό, το οποίο ήταν το αποκορύφωμα της ημέρας, και ενώ είχε φτάσει περίπου 5 το απόγευμα, γυρίσαμε γεμάτοι τρομερές εικόνες, συναισθήματα και εμπειρίες στο ξενοδοχείο, για να κάνουμε μπάνιο, να ξεκουραστούμε, να φάμε βραδινό, αλλά και να κατευθυνθούμε στην αίθουσα συνεδριάσεων για τη τελευταία βραδιά, όπου είχε αναλάβει να παρουσιάσει το Τόγκο.

Η παρουσίαση ήταν ιδιαίτερα βιωματική, μιας και όλοι οι Τογκολέζοι, ντυμένοι με παραδοσιακά ρούχα, μας έκαναν ένα σκετσάκι, χόρεψαν και μας κέρασαν πολύ νόστιμες τοπικές λιχουδιές. Έτσι ολοκληρώθηκε και το τελευταίο μας βράδυ στο Κπαλιμέ μιας και την επομένη ήταν η αναχώρηση μας.

Κάτι τέτοιο δεν το γνωρίζαμε εμείς αλλά οι Τούρκοι επειδή τους βόλευε μας είπαν ότι θα φύγουμε τότε, ενώ με βάση το πρόγραμμα ήταν να μείνουμε άλλο ένα βράδυ στο Κπαλιμέ. Το συγκεκριμένο γεγονός ήταν τραγικό, αλλά τουλάχιστον μας έδωσε την ευκαιρία να εξερευνήσουμε καλύτερα το Λομέ στο οποίο κατευθυνθήκαμε.

 

[Maou]

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΛΟΜΕ- ΜΕΡΑ ΝΟΥΜΕΡΟ 7

Την 7η λοιπόν ημέρα φύγαμε το μεσημέρι από το Κπαλιμέ, αποχαιρετώντας τους υπόλοιπους συμμετέχοντες από τις άλλες χώρες, και τους ευχηθήκαμε τα καλύτερα για το μέλλον. Το βράδυ βολευτήκαμε στην πρωτεύουσα σε ένα ξενοδοχείο που μας έκλεισε ο Σελόμ, ενώ μας είχε πει ότι αυτό που είχαμε κλείσει βρισκόταν σε επικίνδυνη περιοχή, ενώ γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι τα κουνούπια ήταν πολύ περισσότερα στο Λομέ. Μετά και από μερικά τσιμπήματα αρχίσαμε να αισθανόμαστε κάπως. Το συγκεκριμένο βράδυ πάλεψα επίσης για ακόμα μία φορά με τους δαίμονες του εντέρου μου, μιας και είχα φάει ένα πεντανόστιμο κοτόπουλο πριν φύγουμε από το Κπαλιμέ, στο κλασσικό μεσημεριανό και ως αντίτιμο επισκέφτηκα την πολλάκις!

 

[Maou]

ΜΕΡΑ ΝΟΥΜΕΡΟ 8
Την 8η και θεωρητικά τελευταία ολόκληρη ημέρα στην Αφρικανική χώρα, ξυπνήσαμε πρωί πρωί και αφού φάγαμε μερικές μπάρες και εφοδιαστήκαμε με νερό από ένα κοντινό σούπερ μάρκετ ξεκίνησε η περιπλάνηση μας στο Λόμε.

Έπειτα από μεγάλη ασυνεννοησία με τους οδηγούς ταξί, όπου αλλού τους λέγαμε και αλλού μας πήγαιναν, καταλήξαμε επιτέλους στην πρώτη στάση μας, στο Akondesewa Fetish Market, ένα από τα πιο τουριστικά μέρη της χώρας, το οποίο αφορά το βουντού. Το βουντού είναι μία θρησκεία που εξασκείται στο Τόγκο αλλά και στο γειτονικό Μπενίν από αρκετούς ανθρώπους. Είναι βασισμένη στα πνεύματα και σαφώς αποτελεί μία πολύ ιδιαίτερη θρησκεία. Κατά την είσοδο μας, δεν υπήρχε πρόβλημα να πληρώσουμε σε ευρώ.

Στο συγκεκριμένο μάρκετ πρώτη μούρη θα λέγαμε βρίσκονταν κεφάλια ζώων τα οποία πέθαναν από φυσικά αίτια (σύμφωνα με αυτούς). Το αποτρόπαιο αυτό θέαμα είναι αρκετά αποκρουστικό αλλά όλοι μας προσπαθήσαμε να το συνηθίσουμε όσο το δυνατόν συντομότερα. Πολλά από αυτά τα ζώα χρησιμοποιούνται ως φετίχ, δηλαδή ως ένα μέσο επικοινωνίας με τα πνεύματα ώστε αυτά να λύσουν το πρόβλημα το οποίο έχει προκύψει, είτε πρόκειται για κάποια ασθένεια είτε να φέρει καλοτυχία. Ανάλογα με το πρόβλημα, χρησιμοποιείται διαφορετικό μέρος ενός ζώου για την επίλυση του. Χαρακτηριστικά θυμάμαι πως ένα κολάρο από κόκκαλα φιδιού χρησιμοποιείται για την γιατρειά της αρθρίτιδας. Οι ασθενείς σε άλλες περιπτώσεις βουτάνε σε ένα μείγμα από τα κεφάλια των ζώων και άλλα ρευστά, ώστε να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα που τους ταλαιπωρεί. Ρωτήσαμε τον ξεναγό αν κάτι τέτοιο είναι αποτελεσματικό και ο ίδιος μας διαβεβαίωσε.

Μετέπειτα, ήρθαμε σε άμεση επαφή με έναν ιερέα και συμμετείχαμε ενεργά σε μία τελετή η οποία έφερε καλοτυχία σε εμάς και στις οικογένειές μας. Στο τέλος, μας δόθηκε η δυνατότητα να αγοράσουμε κάποια σουβενίρ-φετίχ, για την τιμή των οποίων ο ιερέας επικοινώνησε με τα πνεύματα ώστε να μας την προσδιορίσει! Εγώ αγόρασα ένα φετίχ που φέρνει γούρι στην οικογένεια καθώς και ένα φετίχ που σου προσφέρει ασφάλεια σε οποιαδήποτε μετακίνηση κάνεις με οποιοδήποτε μέσο. Έπειτα από αυτήν την ιδιαίτερη εμπειρία κατευθυνθήκαμε προς την κεντρική αγορά της πόλης, αλλά πρώτα κάναμε ανάληψη χρημάτων από μία κεντρική τράπεζα εκεί κοντά.

Αυτές τις πρώτες ώρες στο Λόμε καταλάβαμε και νιώσαμε στο πετσί μας τον αέρα της πρωτεύουσας. Μεγαλύτερη κίνηση, περισσότερος κόσμος, περισσότεροι καλοστρωμένοι δρόμοι, μεγαλύτερη κτήρια, περισσότερα φανάρια, ακόμα και μαγαζιά με βιτρίνες είδαμε! Οι πόλεις αυτές είναι ιδιαίτερα απλωμένες μιας και δεν υπάρχουν πολυκατοικίες οπότε η έκταση τους είναι πολύ μεγαλύτερη από ό,τι περιμένει κανείς.

Έτσι αφού αποκτήσαμε μερικά παραπάνω φράγκα πήγαμε στην κεντρική αγορά, ώστε να αγοράσουμε κάποια τελευταία δώρα. Πλέον μάστερ στα παζάρια τα καταφέρναμε πολύ καλύτερα σε σχέση με τις αρχικές ημέρες. Πάντως ο περίπατος στην συγκεκριμένη αγορά ήταν από τις πιο έντονες εμπειρίες στη ζωή μου. Γινόταν κυριολεκτικά χαμός, ο ένας έπεφτε πάνω στον άλλον, δεν μπορούσες να χαζολογήσεις ούτε λίγο, υπήρχε τόσος πολύς κόσμος, φασαρία, ένταση. Πραγματικά με το που βγήκαμε από την αγορά μας έφυγε ένα μεγάλο βάρος. Κατά τη διάρκεια της περιπλάνησης είδαμε και τον καθεδρικό ναό του Λομέ, ένα πολύ όμορφο και επιβλητικό κτήριο, το οποίο κτίστηκε από τους Γερμανούς από το 1901 έως το 1902 και είναι μία από τις 7 καθεδρικές εκκλησίες της χώρας. Ας μη ξεχνάμε ότι υπάρχει σημαντικό ποσοστό Χριστιανών στο Τόγκο.

Έπειτα κατευθυνθήκαμε προς τη θάλασσα και περπατήσαμε την πολύ όμορφη παραλιακή ακτογραμμή της χώρας, με μία τεράστια αμμουδιά και πολλούς φοίνικες να δεσπόζουν. Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της ημέρας ζήτημα να είδαμε άλλο ένα ζευγάρι λευκών στο Λόμε. Ήμασταν δηλαδή οι μόνοι λευκοί σε μία κοτζάμ αφρικανική πρωτεύουσα.

Έπειτα από πολύ περπάτημα, φωτογραφίες, καλή διάθεση αλλά και πολλούς ντόπιους να μας προσεγγίζουν για να μας πουλήσουν πράγματα, κάναμε την πρώτη μας στάση σε ένα παραλιακό εστιατόριο-μπαρ. Φάγαμε –κάτι σαν- κοτόπουλο με πατάτες τηγανιτές, και αφού τελειώσαμε και δεν φάγαμε όλο μας το πιάτο, φεύγοντας είδαμε μερικά παιδάκια που ήταν κοντά να πηγαίνουν τρέχοντας στο τραπέζι μας και να τρώνε μανιακά από το φαγητό που αφήσαμε. Αυτή ήταν ίσως η πιο έντονη στιγμή του ταξιδιού. Μετά από συζητήσεις μας με ντόπιους, ενημερωθήκαμε πως παρά τη μεγάλη φτώχεια, οι ντόπιοι κατά κύριο λόγο εύκολα ή δύσκολα καλύπτουν τις βασικές διατροφικές τους ανάγκες. Δεν επικρατεί δηλαδή λιμός στη χώρα. Μιλάμε για χώρα με απίστευτα γόνιμο έδαφος.

Μετέπειτα φτάσαμε περπατώντας μέχρι και τα σύνορα με την Γκάνα και αφού απολαύσαμε και με το παραπάνω τη διαδρομή, είδαμε και άλλη μία σκληρή σκηνή. Αφορούσε ένα σημείο όπου έκαιγαν σκουπίδια, και λίγο πιο δίπλα από τη φωτιά ήταν ένα παιδάκι που έψαχνε κάτι σε αυτά. Γενικά είδαμε αρκετά σκουπίδια διάσπαρτα στη χώρα, σε δρόμους, σε γειτονιές, μπροστά από σπίτια, δεν είχε σημασία πραγματικά το μέρος.

Στη συνέχεια, κάτσαμε εκεί κοντά σε ένα μπαρ για να πιούμε κάτι, ενώ κάποια άλλα μέλη της ομάδας δοκίμασαν φουφού, ένα παραδοσιακό πιάτο, το οποίο είναι ένα συνοδευτικό που ταιριάζει με σούπες και πλούσιες σάλτσες. Θα λέγαμε ότι κατά κάποιο τρόπο είναι το ψωμί της συγκεκριμένης κουζίνας. Το παίρνεις με τα χέρια το βουτάς στη σάλτσα που συνοδεύει το κρέας και απολαμβάνεις το αποτέλεσμα! Η μερίδα ήταν πραγματικά τεράστια! Εντύπωση μου έκανε ότι στην αρχή μας προσέγγισαν 2 άτομα τα οποία αποδείχθηκε ότι ήταν από διαφορετικά μπαρ, με αυτόν που δεν πήγαμε στο μαγαζί του να αρνείται να αποδεχθεί την «ήττα» του και να διαμαρτύρεται στην κοπέλα από το άλλο μαγαζί. Αφού πέρασε μερική ώρα και συζητήσαμε πολλά για το ταξίδι, και αφού ήταν η πρώτη φορά που κάποιος ντόπιος μας πίεσε πολύ ασφυκτικά για να του δώσουμε κάτι (εμένα και ένας περίεργος τύπος στο Κπαλιμέ έξω από το ξενοδοχείο, αλλά γενικά να σημειώσω πως οι ντόπιοι ήταν πολύ συγκαταβατικοί και οκ και φεύγαν σχετικά εύκολα αν τους λέγαμε όχι), περιπλανηθήκαμε σε μία αρκετά υποβαθμισμένη περιοχή και προμηθευτήκαμε ανανάδες για τα σπίτια μας (για ούτε ένα ευρώ αν θυμάμαι καλά) και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο.

Εντύπωση μας έκανε ένας ντόπιος, ο οποίος προσφέρθηκε να μας βρει οδηγό ταξί, όσο περιμέναμε μπροστά από το μπαρ που κάτσαμε, μάλιστα έφυγε με το μηχανάκι και πήγε να ψάξει, αλλά μέχρι να έρθει εμείς βρήκαμε οδηγό, και μάλιστα τον είδαμε να φτάνει μόλις φύγαμε, κάτι λίγο στενάχωρο, γιατί μας είδε και ο ίδιος.

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και ξεκουραστήκαμε αρκετά το βράδυ για το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής.

 

[Maou]

Η ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΠΛΟΚΗ ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΤΟΓΚΟ-ΣΚΕΨΕΙΣ-ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ-ΜΕΡΑ ΝΟΥΜΕΡΟ 9-ΤΕΛΟΣ

Στην επιστροφή το ταξίδι θεωρητικά ήταν από Λομέ Λάγκος εκεί διανυκτέρευση από εκεί για Αντίς Αμπέμπα και από εκεί Αθήνα.

Τελικά μπλέξαμε με την ASKY airlines, η οποία ήταν ό,τι ναναι με λίγα λόγια, από το ότι κράσαρε το σύστημα και μας βγήκε η Παναγία να κάνουμε τσεκ ιν, το ότι παρότι κάναμε τσεκ ιν online μας ζητήθηκε να κάνουμε τσεκ ιν με τον παλιομοδίτικο τρόπο μέχρι ότι επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο με μεγάλη καθυστέρηση και προτού απογειωθούμε μας ζητήθηκε να κατέβουμε γιατί διαγνώστηκε με τεχνικό πρόβλημα το αεροσκάφος και τελικά μετά από αναμονή και κερασμένο γεύμα μας είπαν ότι φεύγουμε το άλλο πρωί (6 το πρωί θα φεύγαμε από το ξενοδοχείο). Το κάτι άλλο δηλαδή αυτή η αεροπορική.

Μείναμε σε ένα απίστευτο ξενοδοχείο μέσα στη χλιδή (φυσικά καλύφθηκε από την αεροπορική, πραγματικά οι ανισότητες είναι τεράστιες σε τέτοιες χώρες), και με πολύ καλά γεύματα και φύγαμε το επόμενο πρωί για το αεροδρόμιο, αφού μας ξύπνησαν μέσα στη 1:00 και μας είπαν ότι δε θα φύγουμε 6 το πρωί από το ξενοδοχείο αλλά 10 και 30.

To επόμενο πρωί, μετά από ένα γευστικότατο πρωινό, κάναμε εκατό ώρες να φύγουμε από το ξενοδοχείο γιατί είχε πρόβλημα το φωτοτυπικό και δεν μπορούσε να εκτυπώσει ένα έγγραφο για να υπογράψουν οι αρμόδιοι του ξενοδοχείου ότι φύγαμε από εκεί. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο όπου γινόταν ο κακός χαμός, τελικά η πτήση για Λάγκος ακυρώθηκε και παλεύαμε να μάθουμε τι θα γίνει με την ASKY.

Τελικά μετά από πολλή ώρα μάθαμε ότι φεύγουμε με την απευθείας πτήση για Αντίς Αμπέμπα που είχαν επιλέξει κάποια από τα παιδιά της ομάδας, οπότε θα σμίγαμε ξανά στο Τόγκο όλοι μαζί! Κατί τέτοιο το μάθαμε περίπου 1 ώρα πριν την αναχώρηση της πτήσης. Και έπρεπε να κάνουμε και τσεκ ιν, με τον παραδοσιακό τρόπο, ενώ μπροστά μας υπήρχε μία τεράστια ουρά.

Μετά από πολύ ώρα αναμονή, πιο συγκεκριμένα 10 λεπτά πριν φύγει η πτήση κατάφερα και επιβιβάστηκα με μία άλλη κοπέλα, ενώ περιμέναμε τους υπόλοιπους μέχρι να λυθεί το πρόβλημα με…. το φωτοτυπικό για την έκδοση του εισιτηρίου (ήμασταν οι δύο τελευταίοι στους οποίους δούλεψε κανονικά και οι μόνοι που είχαμε αγοράσει το σχετικό φετίχ από την αγορά βουντού, αν λέει κάτι αυτό) και εκείνου του χαρτιού που μπαίνει γύρω από τη βαλίτσα.

Τελικά τα παιδιά πήραν χειρόγραφα εισιτήρια και απέφυγαν ελέγχους για να προλάβουν την πτήση. Όσο αυτοί περίμεναν εν βρασμό εμείς προσπαθήσαμε να πείσουμε τους αεροσυνοδούς να μη σηκώσουν το αεροπλάνο. Γενικά μία μεγάλη τρέλα και η ανακούφιση μεγάλη όταν τους είδαμε να έρχονται τρέχοντας. Από πίσω αστυνομικοί και άνθρωποι της ασφάλειας του αεροδρομίου μας απείλησαν να βγούμε έξω, αλλά τέλος καλό όλα καλά.

Φτάσαμε ίσα ίσα στην Αντίς Αμπέμπα με μισή ώρα να μένει για την επιβίβαση και μετά από πολύ τρέξιμο και άγχος φτάσαμε στην ώρα μας και φύγαμε για την Αθήνα. Σε εκείνη την πτήση είχα ίδιο εισιτήριο με έναν άλλον επιβάτη στην ίδια θέση. Γενικά η κατάσταση με τις αεροπορικές είναι εκτός ελέγχου τα καλοκαίρια, μιας και ο τουρισμός φτάνει στο πικ του εκείνη την περίοδο.

Γυρίσαμε στην Ελλάδα πλήρεις από μία εμπειρία ζωής, με πολύ έντονα συναισθήματα, ακόμα μεγαλύτερη όρεξη για ταξίδια και με μεγάλη ευγνωμοσύνη που επιλεχθήκαμε για να συμμετάσχουμε στο συγκεκριμένο πρόγραμμα. Το πείραμα τελικά ολοκληρώθηκε και κλείνοντας θέλω να πω ότι θα επιστρέψω στην Αφρική κάποια στιγμή στο μέλλον, αλλά και ότι το Τόγκο έχει μία ιδιαίτερη θέση στη καρδιά μου!

Σημαντικό ρόλο σε τέτοια ταξίδια έχει και η παρέα, και καλύτερη δε θα μπορούσε να τύχει. Βλέπετε σε τέτοια προγράμματα πηγαίνεις κατά κύριο λόγο με άτομα που δεν τα γνωρίζεις από πριν, οπότε δεν ξέρεις αν θα ταιριάξεις μαζί τους. Αλλά το συγκεκριμένο γκρουπ ήταν κορυφαίο και χαίρομαι πολύ που έζησα μαζί τους αυτή την εμπειρία!

 

[fotast]

Καλωσορίζουμε την πρώτη ιστορία για Τόγκο!