Φθινοπωρινή Αρκαδία (και λοιποί νομοί)

[Fanie]

Την επομένη ο καιρός είχε βελτιωθεί και τα σύννεφα είχαν λιγοστέψει αισθητά. Αφήσαμε τη Στεμνίτσα και οδηγώντας με προσοχή ανάμεσα στις σκόρπιες καθιζήσεις του δρόμου, φτάσαμε στη Δημητσάνα γύρω στις έντεκα το πρωί.
Την ώρα εκείνη ο ήλιος έπεφτε άπλετος στους χάλκινους τρούλους του ναού της Αγίας Κυριακής και του καμπαναριού της. Άδικα έψαχνα να βρω μια καλή γωνία για να βγάλω όσες φωτογραφίες μπορούσα πριν καταφθάσει η συννεφιά: τα καλώδια που αιωρούνταν ολόγυρα κατά ομάδες με σαμπόταραν κατ' εξακολούθηση. Αποφασίσαμε να ανεβούμε τον λόφο και να θαυμάσουμε τη θέα από την πλατεία της Αγίας Κυριακής. Εκεί βρήκαμε και την Δημόσια Βιβλιοθήκη της Δημητσάνας που στα χρόνια της επανάστασης εφοδίαζε με το χαρτί των βιβλίων της τους κατασκευαστές δυναμιτών. Σήμερα λειτουργεί ως δανειστική βιβλιοθήκη κι ως μινιόν μουσείο, με εκθέματα τη σέλα του αλόγου του Παπαφλέσσα και τη λάρνακα με τα οστά του Παλαιών Πατρών Γερμανού. Από το Δημοτικό Σχολείο που στεγάζεται στο ίδιο κτίριο ακούγαμε τα παιδιά να τραγουδούν, ένεκα που πλησίαζε η 28η Οκτωβρίου και με τη μουσική τους υπόκρουση αφήσαμε την πλατεία της Αγίας Κυριακής.
Στη συνέχεια η εκδρομή μας θα αποκτούσε εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Θα πηγαίναμε στο υπαίθριο μουσείο υδροκίνησης, δυο χιλιόμετρα από τη Δημητσάνα, για να μάθουμε πώς η δύναμη του νερού κινεί αλευρόμυλους, νεροτριβές και μπαρουτόμυλους, αλλά και πώς βοηθά στη λειτουργία των ρακοκάζανων και των βυρσοδεψείων. Ακολουθώντας τις πινακίδες πήραμε τον δρόμο που οδηγούσε στο μουσείο. Προσπεράσαμε το τεράστιο άδειο πάρκινγκ και διακόσια μέτρα μετά αφήναμε το αυτοκίνητο μπροστά στην είσοδο των εγκαταστάσεων. Πριν μπούμε μέσα κάναμε μια σύντομη βόλτα στο κεφαλάρι του Αγιανιού, με τα ψηλά πλατάνια και το κελαρυστό νερό. Ήταν το νερό από το ίδιο αυτό κεφαλάρι που λειτουργούσε πολλούς από τους μπαρουτόμυλους της Δημητσάνας τον καιρό της Επανάστασης.





Στο εκδοτήριο εισιτηρίων πληρώσαμε 3? ο καθένας (εάν είχα θυμηθεί να φέρω μαζί μου το πάσο μου θα έδινα 1,5 ?). Το μουσείο στεγάζεται σε μια σειρά από αναπαλαιωμένα κτίρια που το καθένα τους αποτελεί μια ολοκληρωμένη θεματική ενότητα (νεροτριβή/νερόμυλος, μπαρουτόμυλος, βυρσοδεψείο) εμπλουτισμένη με πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό. Έχουν επίσης ανασυσταθεί οι κατοικίες του μυλωνά και του βυρσοδέψη. Ακολουθήσαμε τις προτεινόμενες διαδρομές που μας πήγαιναν από σπιτάκι σε σπιτάκι ανάμεσα στα τρεχούμενα νερά.








Φτάσαμε μέχρι και τους κατεστραμμένους μπαρουτόμυλους κι εκεί αποφασίσαμε ότι είχαμε εκπαιδευτεί αρκετά και ότι ήταν καιρός να πάμε κάπου να φάμε.
Μας είχαν μιλήσει για την Ζέρζοβα, μία ταβέρνα στο χωριό Παναγιά, δεκατρία χιλιόμετρα έξω από την Δημητσάνα. Όταν φτάσαμε συναντήσαμε ένα όμορφο, αλλά έρημο χωριό. Άνθρωπος δεν φαινόταν πουθενά και την ταβέρνα που ψάχναμε την βρήκαμε κλειστή. Καθώς όμως ετοιμαζόμασταν να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού ένας παππούς μας πρόσεξε και φώναξε τη μητέρα του ιδιοκτήτη του μαγαζιού που ήρθε και μας άνοιξε και μας έστρωσε να φάμε.
Γυρίσαμε στη Στεμνίτσα αργά το απόγευμα και βγήκαμε για μια βόλτα στο χωριό σκεπτόμενοι την επόμενη ημέρα. Την ημέρα που θα περνούσαμε τα σύνορα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Fanie]

Λίγο η παγωνιά, λίγο η "περίοδος προσαρμογής", μας “ανάγκασαν” να περιορίσουμε τις βόλτες μας μέσα στο χωριό, τις πρώτες δύο ημέρες. Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις από τους κατοίκους είναι το ότι η Στεμνίτσα υπήρξε η πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας, και ακολουθούν οι προτάσεις για το που θα φας και τι θα δεις. Η πλατεία της, η πλατεία της Πρώτης Πελοποννησιακής Γερουσίας, δεν φιλοξενεί μόνο τα μαγειρεία και τα καφενεία της, την εκκλησία του πολιούχου της Αγίου Γεωργίου με τις τοιχογραφίες του Κόντογλου και το μαρμαρένιο καμπαναριό, αλλά και την μακρινή, πολύτιμη ανάμνηση των συνεδριάσεων του πρώτου πολιτειακού οργάνου του κατοπινού Ελληνικού Κράτους. Τι κι αν πρώτη επίσημη πρωτεύουσά του θα γινόταν τελικά η Αίγινα; Η καρδιά του είχε χτυπήσει για πρώτη φορά στη Στεμνίτσα, στη Μονή Χρυσοπηγής, κι αυτό οι ντόπιοι φροντίζουν να το υπενθυμίζουν.

 

[Fanie]

Συνηθισμένη στο πρωινό εγερτήριο ξύπνησα από τις επτάμιση το πρώτο πρωί. Αφού υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι τέτοιο πράγμα δεν θα το ξανακάνω, έφτιαξα ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ και κάθισα πλάι στο παράθυρο να δω την ανατολή. Είδα κάτι καλύτερο: την ομίχλη. Πυκνές, γαλανόλευκες τούφες από σύννεφα είχαν περικυκλώσει τον ξενώνα, το δάσος, τα βουνά και καθώς η ώρα περνούσε τις έβλεπα να αποτραβιούνται αργά προς τον ουρανό, αποκαλύπτοντας σταδιακά το τοπίο. Μαγεία!
Όταν ξημέρωσε για τα καλά και ξύπνησε και το άλλο μισό της παρέας, ντυθήκαμε κι ανεβήκαμε πάλι στο χωριό.







Ο καιρός, ψυχρός και συννεφιασμένος, δεν έδειχνε ιδιαίτερα απειλητικός. Περπατήσαμε μέχρι το Λαογραφικό Μουσείο, περάσαμε κι από τη Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας, εντοπίσαμε τον φούρνο, το περίπτερο, το φαρμακείο, το παντοπωλείο και όντας κατατοπισμένοι με τα βασικά αρχίσαμε ν' ανηφορίζουμε προς το Ηρώον. Κάναμε μια στάση στο βυζαντινό εκκλησάκι της Παναγίας της Μπαφέρως (1185) και είδαμε και το Διδακτήριο της Ελληνικής Σχολής Στεμνίτσας (1690-1828), στο παρακείμενο άλσος. Όσο εγώ καθυστερούσα για να τα δω και να τα φωτογραφίσω ΟΛΑ, το άλλο μισό της παρέας άρχισε να γκρινιάζει ότι θα μας πιάσει καταιγίδα. Καταιγίδα! Υπερβολές...
Τελικά φτάσαμε στο Ηρώον. Από εκεί η θέα της Στεμνίτσας ήταν μοναδική.






Άρχισα να βγάζω φωτογραφίες και δεν σταμάτησα ούτε όταν άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες προειδοποιητικές ψιχάλες. Ούτε με τις δεύτερες σταμάτησα. Όταν όμως ξέσπασε τελικά η καταιγίδα ήμουν η πρώτη που άρχισα να τρέχω τον λόφο (για μια στιγμή θυμήθηκα την Μονμάρτη, που μας είχε πιάσει η βροχή στα σκαλοπάτια της Sacre Coeur και τρέχαμε δίχως ομπρέλα μέχρι τον Nord Gare! Ευτυχώς τώρα και ομπρέλα είχαμε και οι αποστάσεις ήταν σημαντικά μικρότερες).
Φτάνοντας στην πλατεία μπήκαμε στην πρώτη ταβέρνα που βρήκαμε, στη “Στεμνίτσα” και παραγγείλαμε τα ψητά της παϊδάκια με συνοδεία χωριάτικης και κόκκινου κρασιού. Μέχρι ν' αποτελειώσουμε το γεύμα μας η βροχή είχε σταματήσει και έτσι πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο. Είμασταν μόνοι μας, μια και οι ιδιοκτήτες είχαν φύγει και κανένας άλλος ένοικος δεν θα έρχονταν για τις επόμενες τρεις ημέρες. Από τα DVD που υπήρχαν πάνω στο μικρό τραπεζάκι της ρεσεψιόν ξεχωρίσαμε δύο: το “Κοινωνικό με τον πρώην 007” και το “Περιπέτεια σε ένα μπαρ που τους σκοτώνει όλους”. Διαλέξαμε να δούμε το δεύτερο και όταν έπεσε για καλά το βράδυ, κοιμηθήκαμε γλυκά.


http://www.travelstories.gr/photo/showphoto.php?photo=29644

 

[pattyyy]

Yπέροχη Ορεινή Αρκαδία και πέριξ! Και μάλιστα 15 μέρες...Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις βόλτες σας!

 

[Fanie]

Την επομένη ο καιρός είχε βελτιωθεί και τα σύννεφα είχαν λιγοστέψει αισθητά. Αφήσαμε τη Στεμνίτσα και οδηγώντας με προσοχή ανάμεσα στις σκόρπιες καθιζήσεις του δρόμου, φτάσαμε στη Δημητσάνα γύρω στις έντεκα το πρωί.
Την ώρα εκείνη ο ήλιος έπεφτε άπλετος στους χάλκινους τρούλους του ναού της Αγίας Κυριακής και του καμπαναριού της. Άδικα έψαχνα να βρω μια καλή γωνία για να βγάλω όσες φωτογραφίες μπορούσα πριν καταφθάσει η συννεφιά: τα καλώδια που αιωρούνταν ολόγυρα κατά ομάδες με σαμπόταραν κατ' εξακολούθηση. Αποφασίσαμε να ανεβούμε τον λόφο και να θαυμάσουμε τη θέα από την πλατεία της Αγίας Κυριακής. Εκεί βρήκαμε και την Δημόσια Βιβλιοθήκη της Δημητσάνας που στα χρόνια της επανάστασης εφοδίαζε με το χαρτί των βιβλίων της τους κατασκευαστές δυναμιτών. Σήμερα λειτουργεί ως δανειστική βιβλιοθήκη κι ως μινιόν μουσείο, με εκθέματα τη σέλα του αλόγου του Παπαφλέσσα και τη λάρνακα με τα οστά του Παλαιών Πατρών Γερμανού. Από το Δημοτικό Σχολείο που στεγάζεται στο ίδιο κτίριο ακούγαμε τα παιδιά να τραγουδούν, ένεκα που πλησίαζε η 28η Οκτωβρίου και με τη μουσική τους υπόκρουση αφήσαμε την πλατεία της Αγίας Κυριακής.
Στη συνέχεια η εκδρομή μας θα αποκτούσε εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Θα πηγαίναμε στο υπαίθριο μουσείο υδροκίνησης, δυο χιλιόμετρα από τη Δημητσάνα, για να μάθουμε πώς η δύναμη του νερού κινεί αλευρόμυλους, νεροτριβές και μπαρουτόμυλους, αλλά και πώς βοηθά στη λειτουργία των ρακοκάζανων και των βυρσοδεψείων. Ακολουθώντας τις πινακίδες πήραμε τον δρόμο που οδηγούσε στο μουσείο. Προσπεράσαμε το τεράστιο άδειο πάρκινγκ και διακόσια μέτρα μετά αφήναμε το αυτοκίνητο μπροστά στην είσοδο των εγκαταστάσεων. Πριν μπούμε μέσα κάναμε μια σύντομη βόλτα στο κεφαλάρι του Αγιανιού, με τα ψηλά πλατάνια και το κελαρυστό νερό. Ήταν το νερό από το ίδιο αυτό κεφαλάρι που λειτουργούσε πολλούς από τους μπαρουτόμυλους της Δημητσάνας τον καιρό της Επανάστασης.





Στο εκδοτήριο εισιτηρίων πληρώσαμε 3? ο καθένας (εάν είχα θυμηθεί να φέρω μαζί μου το πάσο μου θα έδινα 1,5 ?). Το μουσείο στεγάζεται σε μια σειρά από αναπαλαιωμένα κτίρια που το καθένα τους αποτελεί μια ολοκληρωμένη θεματική ενότητα (νεροτριβή/νερόμυλος, μπαρουτόμυλος, βυρσοδεψείο) εμπλουτισμένη με πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό. Έχουν επίσης ανασυσταθεί οι κατοικίες του μυλωνά και του βυρσοδέψη. Ακολουθήσαμε τις προτεινόμενες διαδρομές που μας πήγαιναν από σπιτάκι σε σπιτάκι ανάμεσα στα τρεχούμενα νερά.








Φτάσαμε μέχρι και τους κατεστραμμένους μπαρουτόμυλους κι εκεί αποφασίσαμε ότι είχαμε εκπαιδευτεί αρκετά και ότι ήταν καιρός να πάμε κάπου να φάμε.
Μας είχαν μιλήσει για την Ζέρζοβα, μία ταβέρνα στο χωριό Παναγιά, δεκατρία χιλιόμετρα έξω από την Δημητσάνα. Όταν φτάσαμε συναντήσαμε ένα όμορφο, αλλά έρημο χωριό. Άνθρωπος δεν φαινόταν πουθενά και την ταβέρνα που ψάχναμε την βρήκαμε κλειστή. Καθώς όμως ετοιμαζόμασταν να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού ένας παππούς μας πρόσεξε και φώναξε τη μητέρα του ιδιοκτήτη του μαγαζιού που ήρθε και μας άνοιξε και μας έστρωσε να φάμε.
Γυρίσαμε στη Στεμνίτσα αργά το απόγευμα και βγήκαμε για μια βόλτα στο χωριό σκεπτόμενοι την επόμενη ημέρα. Την ημέρα που θα περνούσαμε τα σύνορα.

 

[Fanie]

Λησμόνησα να παραθέσω το link του μουσείου υδροκίνησης: .::: Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς :::.

 

[Fanie]

Στις 11 το άλλο πρωί αφήσαμε τη Στεμνίστα με προορισμό τις Βάσσες της Φιγαλείας και το ναό του Επικούρειου Απόλλωνα. Ο καιρός ήταν σχεδόν καλοκαιρινός, η θερμοκρασία σχετικά υψηλή, ο ουρανός ασυννέφιαστος και η διαδρομή απροσδόκητα ήσυχη• λες κι ήμασταν οι μοναδικοί ταξιδιώτες σ' αυτή τη μεριά της Πελοποννήσου.
Περάσαμε από το φροντισμένο χωριό του Ελληνικού χωρίς να σταματήσουμε και φτάνοντας στον κόμβο της Μεγαλόπολης στρίψαμε με κατεύθυνση την Καρύταινα.
Σε λίγο είδαμε από μακριά το κάστρο της.

Το μεσαιωνικό κάστρο της Καρύταινας χτίστηκε τον 13ο αιώνα, όταν η Πελοπόννησος ήταν φράγκικο κρατίδιο με το όνομα “Πριγκιπάτο της Αχαΐας” και η Καρύταινα έδρα της βαρονίας των Σκορτών, με 22 φέουδα υπό τον έλεγχό της.
Επειδή σαν λαός δεν τα πηγαίναμε καλά με τα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα του πολιτισμικού μας παρελθόντος και επειδή, όταν εκείνα έχαναν τη λειτουργικότητά τους, τα αντιμετωπίζαμε μονάχα ως έτοιμο οικοδομικό υλικό, σήμερα σώζεται μόνο το εξωτερικό μέρος του κάστρου.
Κάποια στιγμή λέγεται ότι θα ξεκινήσουν προσπάθειες συντήρησης κι ανάδειξής του.

Η στάση μας στην Καρύταινα ήταν σύντομη. Αποφασίσαμε να μην ανέβουμε στο κάστρο και περιοριστήκαμε να θαυμάσουμε την θέα από την πλατεία του χωριού. Τραβήξαμε μερικές αποχαιρετιστήριες φωτογραφίες και συνεχίσαμε.
Λίγα χιλιόμετρα μετά την Καρύταινα πετύχαμε μια πινακίδα που μας ενημέρωνε πως εάν ακολουθούσαμε τον δρόμο προς τα δεξιά, θα φτάναμε στον Καταρράκτη του Βρόντου και στο Γεφύρι του Κούκου. Πρόκειται για δύο ξεχωριστές τοποθεσίες στο φαράγγι του Αλφειού που αξίζει να επισκεφτεί κανείς, αλλά που το άλλο μισό της παρέας (μονίμως ασυγκίνητο από τις γλαφυρές περιγραφές των ταξιδιωτικών οδηγών) επέμενε να αφήσουμε για το επόμενο ταξίδι μας, οπότε και τις προσπεράσαμε με ελαφρά την καρδία.

Πετύχαμε την Ανδρίτσαινα παραδομένη σε μια ζηλεμένη μετά-το-φαγητό σιέστα, μισονανουρισμένη από το θρόισμα των πλατανιών της.

Σταματήσαμε να ξεδιψάσουμε σε μια πηγή και ελέγξαμε τους χάρτες μας. Βρισκόμασταν δεκατρία χιλιόμετρα μακριά από τον προορισμό μας. Αφήσαμε την Ανδρίτσαινα έτσι όπως την βρήκαμε και συνεχίσαμε τον δρόμο μας.
Σε απόσταση αναπνοής από τις Βάσσες πέσαμε επιτέλους σε κίνηση!

Το “μποτιλιάρισμα” δεν κράτησε πολύ και γρήγορα βρεθήκαμε να παρκάρουμε μπροστά στον τεντοσκέπαστο ιερό ναό του πάλαι ποτέ θεού του Ήλιου, (εδώ και κάμποσες δεκαετίες, από το φθινόπωρο του 1987, ένας ολόλευκος συνθετικός πέπλος απομονώνει το ναό από το φυσικό του περιβάλλον).

Ο ναός είναι δωρικός, κατασκευασμένος από τοπικό ασβεστόλιθο, είναι έργο του Ικτίνου και η ίδρυσή του ανάγεται στον 5ο π.Χ. αιώνα. Οι υπάρχουσες πινακίδες μάς ενημερώνουν ότι έχει “την ίδια κάτοψη, την ίδια διάταξη χώρων, τον ίδιο προσανατολισμό, από Βορρά προς Νότο, και ενδεχομένως το ίδιο υλικό δομής” με τον αρχαϊκό ναό του 7ου π.Χ. αιώνα, μέτρα πιο πέρα.

Στο εσωτερικό του σηκού του υπήρχε ιωνική ζωφόρος με θέματα από την Αμαζονομαχία και την Κενταυρομαχία και στο κέντρο του άξονα συμμετρίας του βρίσκονταν ένας μεμονωμένος κίονας ο οποίος έφερε το αρχαιότερο στην ιστορία της αρχιτεκτονικής κορινθιακό κιονόκρανο. Στην εγγύτερη περιοχή βρέθηκαν επίσης θραύσματα από κολοσσιαία αγάλματα.
Το 1814 η ζωφόρος κι άλλα ευρήματα πουλήθηκαν στην Βρετανική κυβέρνηση και έκτοτε κοσμούν την αίθουσα 16 στο ισόγειο του Βρετανικού Μουσείου.

Ένα καλογραμμένο και περιεκτικό άρθρο για τον ναό του Επικούρειου Απόλλωνα μπορείτε να βρείτε εδώ:
Απόλλωνας, Ναός, Βάσσες, Φιγάλεια

Πληρώσαμε εισιτήριο 3? το άτομο και μπήκαμε στην τέντα μαζί με μια μικρή ομάδα τουριστών που εμφανίστηκε ξαφνικά από το πουθενά.
Ο ναός υψώνονταν τώρα ακριβώς μπροστά μας. Μπορούσαμε θαρρείς ν' απλώσουμε το χέρι και ν' αγγίξουμε την χιλιόχρονη πέτρα.
Μελετήσαμε τις επεξηγηματικές πληροφορίες που υπήρχαν μαζεμένες σε μια πλευρά της εγκατάστασης και έπειτα βαλθήκαμε να περιεργαζόμαστε τον ίδιο τον ναό.
Οι έντονες αντανακλάσεις απουσίαζαν. Το δυνατό φως του ήλιου φιλτράρονταν από το λευκό κάλυμμα και διαχέονταν ασθενικό επάνω στους αρχαίους κίονες, σε πορτοκαλένιες και γαλατερές αποχρώσεις.
Υπήρχε και μια συμπυκνωμένη ησυχία μέσα σ' εκείνο το υπερμέγεθες κουκούλι που όξυνε τις αισθήσεις. Μιλούσαμε χαμηλόφωνα για να μην ταράξουμε τη σιωπή, λες και κάτι αόρατο κοιμόταν πίσω από το σηκό και δεν θέλαμε να το ξυπνήσουμε.
[FONT=Times New Roman, serif]
Κάναμε δυο-τρεις γύρους κι έπειτα βγήκαμε έξω για μια βόλτα στον υπόλοιπο αρχαιολογικό χώρο όπου υπάρχουν σειρές από τρίγλυφα, μετόπες και διάσπαρτα αρχιτεκτονικά μέλη του ναού.

Η όλη βόλτα μας στις Βάσσες ήταν διάρκεια μισής ώρας. Πεινασμένοι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Φάγαμε στο Ελληνικό, σε μια ταβερνούλα πλάι στη διασταύρωση του κεντρικού δρόμου, υπέροχο παστό με αυγά και γυρίσαμε κουρασμένοι, αλλά χορτασμένοι στη Στεμνίτσα.

 

[KLEOPATRA]

Επετρεψε μου μια μικρη παρεμβαση.
Η Ανδριτσαινα δεν ειναι στη Μεσσηνια ..ειναι στην Ηλεια.

 

[Fanie]

Σ' ευχαριστώ για την παρέμβαση Kleopatra!

 

[Fanie]

Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε να επισκεφτούμε το φράγμα του Λάδωνα.
Πήραμε το δρόμο προς Καρκαλού και στη διασταύρωση στρίψαμε προς Λαγκάδια.
Η πρώτη μας στάση έγινε στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής το οποίο είναι χτισμένο επάνω στις πηγές του Λούσιου.

Η επόμενη στάση μας πραγματοποιήθηκε λίγο πριν μπούμε στα Λαγκάδια, στο ύψος του Αγίου Κωνσταντίνου. Από το σημείο εκείνο η θέα του χωριού είναι πανοραμική και η φωτογραφική μηχανή είχε την τιμητική της.

Συνεχίσαμε ακολουθώντας μια μαγευτική διαδρομή μέσα σε μια φύση γεμάτη φθινοπωρινά χρώματα. Τα κίτρινα, πορτοκαλιά, καστανά και κόκκινα φυλλώματα των φυλλοβόλων μπερδεύονταν με τις δεκάδες αποχρώσεις του πράσινου των αειθαλών, δημιουργώντας μια παλέτα που έκανε την αστική καρδιά ν' αναστενάζει. Ευτυχώς που θα αργούσαμε πολύ να επιστρέψουμε στο γκρίζο γκρι της πόλης.

Μπήκαμε στα Τρόπαια όπου μια πινακίδα δίπλα σε μια μαρμάρινη βρύση μας ενημέρωνε για τον δρόμο που οδηγούσε στον προορισμό μας. Μισή ώρα μετά είχαμε φτάσει. Μια μεγάλη κίτρινη πόρτα μας έκλεινε τον δρόμο, αλλά άνοιξε αυτόματα μόλις μπήκαμε στο οπτικό πεδίο της κάμερας που έλεγχε την είσοδο.
Μπροστά μας ξεδιπλώνονταν η ήρεμη λίμνη του Λάδωνα.


Σύμφωνα με τη μυθολογία μας στις όχθες αυτού του ποταμού ο Ηρακλής πραγματοποίησε τον τρίτο του άθλο, αιχμαλωτίζοντας το ιερό ελάφι της Άρτεμης.
Χαιρετίσαμε τον φύλακα και αρχίσαμε τις βόλτες πάνω στο φράγμα. Η κατασκευή έχει μήκος 105 μέτρων και ύψος 50 μέτρων, διαθέτει δύο υπερχειλιστές και ολοκληρώθηκε το 1955. Από εδώ ξεκινά αγωγός που μεταφέρει νερό για την λειτουργία του υδροηλεκτρικού εργοστασίου στο χωριό Τουμπίτσι.

Βγάλαμε φωτογραφίες και ακολουθήσαμε την συμβουλή του φύλακα να πάμε για μεσημεριανό στο χωριό Καλλιάνι, όπου λειτουργεί εκτροφείο πέστροφας. Δυστυχώς βρήκαμε κλειστό το εκτροφείο και φύγαμε, αλλά μεταφέραμε το γεύμα μας στα Λαγκάδια, στο εστιατόριο του Μανιάτη, όπου φάγαμε νόστιμο κοκκινιστό κόκορα με μακαρόνια και τυρί τριμμένο.
Γυρίσαμε στη Στεμνίτσα ικανοποιημένοι με τη βόλτα μας και αποφασισμένοι να καλύψουμε τα γαστρονομικά μας κενά την επόμενη κιόλας μέρα, με μια επίσκεψη στο Πλανητερό. Εκεί σίγουρα θα βρίσκαμε ανοιχτό εκτροφείο πέστροφας.