Φωκίδα-Πελοπόννησος-Αθήνα

[Yorgos]

Δυο εβδομάδες μετά την επιστροφή μας, νιώθω υποχρεωμένος να πω πέντε πραγματάκια για το μικρό ταξιδάκι που κάναμε με ξένους φίλους σε Φωκίδα και Πελοπόννησο, αφού η βοήθεια και οι ιδέες που αντλήσαμε από το topic http://www.travelstories.gr/%E3%E5%...F4%E7%ED-%E5%EB%EB%DC%E4%E1-%F0%EF%FD%3B.htmlήταν πολύτιμες.

Δύο άτομα έφθασαν νωρίτερα από τους υπόλοιπους, τους παρέλαβα με το που γύρισα από Νέα Υόρκη και κάναμε μια βολτίτσα στην Αθήνα. Η λογική ήταν να δούμε δυο-τρεις μη τουριστικές γειτονιές και να τα πούμε. Τα Εξάρχεια τους άρεσαν τόσο πολύ που, όταν ήρθαν και οι υπόλοιποι, τους σύστησαν "να μην το χάσουν". Όχι να το παινευτώ, αλλά έκανα ΚΓΤ ξεναγήσεις με ολίγον από το κατειλημμένο παρκάκι, ολίγον 17Ν, κάτι από ιστορία περί του φαινόμενου αναρχίας και καταλήψεων, ιστοριούλες παιδικής ηλικίας στα Εξάρχεια, μετάφραση ορισμένων συνθημάτων, επεξήγηση των γκραφίτι για τον Αλέξη κλπ. Είναι σημαντικό να θυμάται κανείς πως μερικά πράγματα που γνωρίζουμε και θεωρούμε αυτονόητα όσοι μένουμε σε μια πόλη, για κάποιο ξένο μπορεί να είναι εντυπωσιακά και ενδιαφέροντα. Το θέατρο του παραλόγου που ζούμε με το κρατικό μονοπώλιο στο στοίχημα (που όμως είναι ιδιωτικό και ανήκει σε ιδιοκτήτη ΠΑΕ!), τα φακελάκια,το ρουσφέτι, τα αυθαίρετα, το στρατό, τις απεργίες, το ΚΚΕ, τα κομματόσκυλα στο πανεπιστήμιο, τη διαφθορά κλπ, είναι αυτονόητα για μας, πρωτόγνωρα ίσως για κάποιον άλλον και τέλος πάντων είναι μέρος αυτού του μπάχαλου που λέγεται Ελλάδα και αποτελεί μέρος της ζωής μας (άλλοτε ευχάριστο κι άλλοτε δυσάρεστο).

Ο Tom (Άγγλος που ζει στο ... Μάλι) ερωτεύθηκε το φραπέ και το σουβλάκι, ενώ η Anja (Ρωσίδα που ζει στη Γερμανία από τα 13 της) ζήτησε και πήρε ως δώρο το βιβλίο που είχα στα αγγλικά για τη 17Ν... Το ξεκοκάλισε μέχρι να τελειώσει η εβδομάδα και της υποσχέθηκα πως θα τη βρω και κάποιο που να έχει γραφεί μετά τη σύλληψη "των παιδιών".

Η πρώτη ημέρα τελείωσε αφήνοντάς τους στην Ομόνοια. Δεν μπορούσα να τους φιλοξενήσω διότι κι εγώ στον καναπέ των δικών μου κοιμάμαι, αλλά στενοχωρήθηκα που έμεναν εκεί που έμεναν. 57 ευρώ για δίκλινο στη χαβούζα της Ομόνοιας είναι too much. Όταν το έκλεισαν βέβαια οι άνθρωποι (μέσω ίντερνετ) απλά το επέλεξαν διότι ήταν κοντά στην "κεντρικότερη πλατεία", πού να φανταστούν ότι η κεντρικότερη πλατεία της χώρας είναι αυτό το χάλι. Όταν (μετά το γύρο) δυο άλλοι έμειναν -με πολύ περιορισμένο μπάτζετ- παραπάνω στην Αθήνα τους βρήκαμε κάτι αξιοπρεπέστατο στα Κάτω Πατήσια με 37 ευρώ το δίκλινο με όλα μέσα και σε γειτονιά με το μετρό δίπλα και μερικά κρυφά... εναλλακτικά αξιοθέατα (γεννήθηκα Εξάρχεια και μεγάλωσα Κ.Πατήσια, μου αρέσουν και οι δύο περιοχές). Κρίμα να υπάρχει αυτή η εικόνα στην Ομόνοια, καταλαβαίνω ότι είναι πιο ελεγχόμενο να έχεις αυτά τα παιδιά σε χώρο που τουλάχιστον φωτίζεται, υπάρχει αστυνόμευση και περνάει και κανένας άνθρωπος σε σχέση με τα στενά που ήταν πριν, αλλά όχι κι έτσι. Ούτε εικόνα πρωτεύουσας για τους επισκέπτες είναι αυτή, ούτε ασφαλές είναι, ούτε και σωστό είναι να "παρκάρουμε" έτσι ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι ο οποιοσδήποτε γνωστός ή συγγενής μας, θλιβερό θέαμα.

Δεύτερη μέρα στην Αθήνα, έχω όλο το πρωινό με τον Tom και την Άννα, μέχρι να πάμε στο αεροδρόμιο να παραλάβουμε τους άλλους. Δυστυχώς το νέο μουσείο είναι κλειστό τις Δευτέρες, οπότε έχασα την ευκαιρία να το δω κι εγώ, αλλά πήγαμε στην Αρχαία Αγορά (που την έχασαν την πρώτη μέρα που πήγαν στην Ακρόπολη), Μοναστηράκι κλπ. Ωραία χειρονομία από ένα παλικάρι σε μια καφετέρια που μας είδε να κουβαλάμε τα σακίδια και μας πρότεινε να τα φυλάξει αυτός χωρίς αντίτιμο για να μην τα κουβαλάμε, τελικά υπάρχει κόσμος με πολύ φιλότιμο, ακόμη και σε τουριστικές περιοχές. Κάτι τέτοιες μικρές χειρονομίες κερδίζουν πολλά χαμόγελα και δίνουν ωραία εικόνα, μπράβο στον τύπο.

Πήγαμε στο αεροδρόμιο με το λεωφορείο διότι το μετρό δε φτάνει μέχρι το αεροδρόμιο (ούτε μέχρι το σπίτι των δικών μου... ξηλώσανε τις γραμμές μέχρι το Σεπτέμβριο) και περιμέναμε τους άλλους. Ένας-ένας άρχισαν αν έρχονται κι ήταν συγκινητικό να βλέπεις μια παρέα από τέσσερις ηπείρους να ξαναβρίσκεται...σταδιακά μετά από 10 χρόνια. Τελευταίος ο Τσέχος που ήρθε με τη SkyEurope η οποία ως συνήθως είχε καθυστέρηση, πάλι καλά που πέταξε δηλαδή. Τελικώς αντί για βανάκι προτιμήθηκε η λύση των δύο ατυτοκινήτων, τα είχε κλείσει ο Ολλανδός από το ίντερνετ. Αργή η Hertz ατην παράδοση (θέλαμε 70-80 λεπτά για να παραλάβουμε το κάθε αμάξι) και χαμός στο αεροδρόμιο τέλη Ιουλίου, αλλά τέλος καλό, όλα καλά. Βουρ για τη Φωκίδα...

Λόγω της καθυστέρησης της SkyEurope αργήσαμε να φύγουμε... Η διαδρομή στην εθνική είναι ψιλομάπα, αλλά αφού στρίβεις για Θήβα γίνεται ολίγον πιο βουκολική. Δυστυχώς μέχρι να φτάσουμε Αράχωβα είχε νυχτώσει κιόλας, οπότε έχασαν τη θέα, αν και η πόλη από μόνη της (έρημη κιόλας καλοκαιριάτικα) κλέβει τις εντυπώσεις. Δεν κάτσαμε πολύ διότι ο...ένατος της παρέας μας ειδοποίησε πως ήδη είχε φτάσει στο σπίτι μου... με το αυτοκίνητό του από την Τσεχία, οπότε βιαστήκαμε να πάμε να τον μαζέψουμε διότι είναι και λίγο νούμερο (φοβερή φυσιογνωμία).

Φτάσαμε στο χωριό κατά τις 22:30, κάτσαμε σε μια ταβέρνα με το αεράκι να μας δροσίζει και κάναμε ένα τρελό τσιμπούσι με ιστορίες για το τι έχει κάνει ο καθένας τα τελευταία 10 χρόνια, αφού ορισμένοι τόσο είχαμε να βρεθούμε. Η σαλάτα ψηφίσθηκε ως η καλύτερη του ταξιδιού (απίστευτη φέτα και τομάτα με μυρωδιά, όχι αυτές τις πλαστικατζούρες που έχουμε συνηθίσει στην Αθήνα), τα παϊδάκια είχαν την τιμητική τους (δεν υπαρχει και άλλο φαγητό διαθέσιμο στη μοναδική ταβέρνα του χωριού), μπόλικο κρασί, κάτι τυροπιτάκια σπιτικά, το σύνολον 113 ευρώ για 9 άτομα που έφαγαν τον αγλέουρα. Εκεί όμως εντοπίστηκε κι ένα μικρό πρόβλημα: οι μικρές ελληνικές ταβέρνες για χορτοφάγους δεν κάνουν, μόνο με σαλάτα την έβγαλαν οι δύο χορτοφάγοι. Η βραδιά ήταν υπέροχη, κάτω από ένα πλατάνι να βλέπεις ανθρώπους μαζί μετά από τόσα χρόνια, έστω κι αν με μερικούς είχαμε βρεθεί στο ενδιάμεσο... Ιστορίες από το Μάλι, την Ιαπωνία, την Ινδονησία, τη Ρωσία, την Κούβα και πολύ γέλιο σα να μην άλλαξε τίποτε, μόνο ο Άλες φαίνεται να έχει ασπρίσει λίγο στα μαλλιά και η Μακαρένα είναι ακόμη πιο όμορφη απ' ό,τι τη θυμόμουν...

Πήγαμε σπίτι... καιρό είχα να πάω σπίτι μου. Οι δύο τελευταίες επισκέψεις στην Ελλάδα με είχαν κρατήσει στην Αθήνα κι ένιωσα μια μικρή νοσταλγία ανοίγοντας την πόρτα. Κάτσαμε στον κηπάκο, πίνοντας το... βυτίο βότκας που έφερε ο Άλες από την Τσεχία... "Τι ώρα θα ξυπνήσουμε αύριο;", ρωτάει η Yaelle. "Greek time has no time", λέει η Chiaki που το έχει πιάσει το νόημα από την προπέρσινη επίσκεψη...

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Yorgos]

Παραδόξως ξυπνήσαμε σχετικά νωρίς. Πρωινό με σπανακοτυρόπιτα, κουρού, μπουγάτσα κλπ με τον νέο φούρνο να δίνει ρέστα, μέχρι πρόπερσι δεν υπήρχε ούτε αυτός κι όποιος ήθελε ψωμί έπρεπε να πάρει ωτοστόπ ή γαϊδουράκι για την Άμφισσα. Το πρόγραμμα λέει "ξενάγηση στο χωριό μου", ο λαός είναι ευδιάθετος, οπότε ξεκινάμε. Περνάμε πρώτα από το εγκαταλελειμμένο κομμάτι, αυτό που έκαψαν οι Ιταλοί, κάνουμε λίγο ανάλυση περί εμφυλίου, εξηγώ γιατί έχουμε ακόμη κόκκινο και γαλάζιο καφενείο στο χωριό (το ότι το πράσινο συγχωνεύθηκε με το γαλάζιο λέει πολλά...) και πάμε στα αρχαία, όπου στα ολοφάνερα θεμέλια ενός κάστρου έχει χτίσει μια γιαγιά το φτωχόσπιτό της. Μας κέρασε ένα καφέ η γυναίκα, μόνο και μόνο γιατί "άκουσα αλαμπουρνέζικα παιδί μ' και λέω, τίποτ' αλλοδαποί θα είναι απ' αυτούς που δεν έχουν ούτε ψωμί να φάνε". Η γιαγιά μας είπε για την αγροτική σύνταξη-ξεφτίλα που παίρνει, για το ΕΚΑΣ, την εκκλησία, τα χρόνια της κατοχής... για τον εμφύλιο δεν ήθελε να πει τίποτα, κοιτώντας την πόρτα πεισματικά. Μας αγκάλιασε όλους, μας χαιρέτησε (στα ελληνικά βέβαια, ακόμη και τη Γιαπωνέζα) κι ανεβήκαμε το λόφο να δούμε λίγα αρχαία ακόμη, τις αμυγδαλιές, να συναντήσουμε ένα θεϊκό τσοπάνο με επική γκλίτσα και μουστάκι από το 1821 και να βγούμε στο παλιό νεκροταφείο, στο οποίο απαγορεύει -για προφανείς λόγους- η εκκλησία τις ανασκαφές, παρότι το αρχαίο τείχος του υποδηλώνει την ύπαρξη αρχαίων. Φυσικά, έφτασαν πριν από την αρχαιολογική υπηρεσία οι τυμβωρύχοι, ένας εκ των οποίων συνελήφθη και δικάστηκε κιόλας, αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι του -πενιχρού πλέον- αρχαιολογικού χώρου είναι αφύλακτο, άλλωστε τα καλά κομμάτια πήγαν στους Δελφούς.

Κάνει πολλή ζέστη, καθόμαστε στην κεντρική πλατεία να πιούμε ένα φραπέ, κατόπιν απαίτησης του Tom που έχει εθιστεί. Ο καφετζής και το μισό χωριό μαζεύονται και μας κοιτάνε, εγώ γίνομαι δέκτης ερωτήσεων από άτομα που είχα να δω δυο χρόνια, ενώ μια κυρία μου σκάει και μια σβουριχτή σφαλιάρα επειδή "βρε παλιόπαιδο, τόσον καιρό έχω να σε δω και δεν πέρασες ούτε για να σου δώσω ένα γαλακτομπούρεκο". Μου πηρε λίγη ώρα να πείσω τους άλλους πως η σφαλιάρα ουσιαστικά ήταν πρόσκληση για greek traditional dessert και τους βλέπω και λίγο μαζεμένους... Ο καφετζής (ολίγον άξεστος) θα κάνει και την επική ερώτηση "βρε Γιώργ', απ' αυτές εδώ, εσύ ποια πηδάς;" η οποία μεταφράσθηκε και προκάλεσε γέλια.

Φύγαμε για Δελφούς, ως συνήθως έκανα λάθος στην έξοδο από Άμφισσα (αιώνιο πρόβλημα αυτό) και με πήρε και ο ύπνος, οπότε όταν ξύπνησα ήμασταν σχεδόν στη Γραβιά. Τουλάχιστον η διαδρομή ήταν πανέμορφη... Γυρίζουμε πίσω, πάμε στους Δελφούς και βλέπουμε τον αρχαιολογικό χώρο. Τους άρεσε πολύ, άλλωστε και για μένα είναι από τα πολύ όμορφα αρχαιολογικά συμπλέγματα της Ελλάδας, αλλά εδώ και δυο χρόνια δυστυχώς δε μπορεί κανείς να εισέλθει πλέον στο στάδιο, παρά μόνο να το δει και να το φωτογραφίσει από ένα ύψωμα. Κάτσαμε κανένα δίωρο, όπου κάναμε ανάλυση των πάντων -όσο φτάνουν οι μη εξειδικευμένες γνώσεις μου, δεν είμαι ξεναγός-, από τις διαφορές Αθήνας-Σπάρτης μέχρι το τι έπινε η Πυθία. Η θέα είναι φανταστική και ο χώρος πολύ ατμοσφαιρικός, αρκεί κανείς να πάει απόγευμα και να αποφύγει τη ζέστη και τις ορδές των λεωφορείων με τις ημερήσιες εκδρομές από Αθήνα.

Μπήκαμε στα δύο αμάξια (το καρούλι του Τσέχου αποφασίσθηκε να μείνει στο χωριό για το υπόλοιπο ταξίδι) και πήγαμε στην Ιτέα για μπάνιο, αλλά οι παραλίες είναι μάλλον μέτριες εκεί, οπότε καταλήξαμε στο Γαλαξίδι, όπου αράξαμε στον όμιλο, μια πλατφόρμα όπου μπορείς να πιεις τον καφέ σου, να πηδήξεις στη θάλασσα από ψηλά και να χρησιμοποιήσεις και τη μικροσκοπική αλλά πεντακάθαρη παραλία (η παρουσία των αχινών βεβαιώνει το καθαρό του νερού, προσοχή στα βράχια). Οι τιμές να πω ότι μου φάνηκαν νορμάλ, τσάμπα οι ξαπλώστρες και η ομπρέλα αρκεί να πάρεις και μια πορτοκαλαδίτσα με 1,50 ευρώ, ενώ επειδή ήταν καθημερινή ήμασταν σχεδόν μόνοι μας. Η Fanta Blue για άλλη μια φορά κάνει θράυση με του ξένους, ειλικρινά απορώ για ποιο λόγο δεν υπάρχει στο εξωτερικό...

Καταλήξαμε για δείπνο πάνω στο νερό, δυστυχώς το αγαπημένο μου εστιατόριο (Μπεμπέλης, καταπληκτική κουζίνα σε πανέμορφο καραβίσιο περιβάλλον) είναι πάντα κλειστό το καλοκαίρι, αλλά πάλι φάγαμε μια χαρά θαλασσινά και αρκετά οικονομικά (122 ευρώ για 9 άτομα), αφού την ξέρω την περιοχή και αποφύγαμε το κωλοπιάσιμο. Το καλό ήταν ότι το ευχαριστήθηκαν και οι χορτοφάγοι, με το μυδοπίλαφο να γράφει. Έπειτα κάναμε βόλτα με το σούρουπο στο Γαλαξίδι, ειδικά οι πίσω δρόμοι είναι πανέμορφοι και η πόλη τόσο ήσυχη τις καθημερινές... καμία σχέση με τα Σαβατοκύριακα που γίνεται το έλα να δεις.

Γυρίσαμε στο χωριό όπου βαλθήκαμε να αδειάσουμε το βυτίο με την τσέχικη μπύρα, φάγαμε γιαπωνέζικα γλυκά, κάναμε πολύ φασαρία στον κήπο και πέσαμε ξεροί για ύπνο. Από αύριο Πελοπόννησο...

 

[GTS]

Ωραία πράγματα......φαγητό και καλή παρέα! Μα, χορτοφάγοι στην Ελλάδα?

 

[KIKI]

εν αναμονει ....
πολυ ομορφα ως τωρα τα περασατε .....

 

[ANEL]

Κρίμα να υπάρχει αυτή η εικόνα στην Ομόνοια, καταλαβαίνω ότι είναι πιο ελεγχόμενο να έχεις αυτά τα παιδιά σε χώρο που τουλάχιστον φωτίζεται, υπάρχει αστυνόμευση και περνάει και κανένας άνθρωπος σε σχέση με τα στενά που ήταν πριν, αλλά όχι κι έτσι. Ούτε εικόνα πρωτεύουσας για τους επισκέπτες είναι αυτή, ούτε ασφαλές είναι, ούτε και σωστό είναι να "παρκάρουμε" έτσι ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι ο οποιοσδήποτε γνωστός ή συγγενής μας, θλιβερό θέαμα


πολύ ωραία η ιστορία σου και πολύ ωραιότερο να "φιλοξενείς"(στη χώρα σου,εννοώ)παλιούς φίλους!!μπράβο!
αυτά που περιγράφεις παραπάνω,δεν τα αναλύεις λίγο,για όσους δεν έχουμε επαφή με την Αθήνα.εγώ πάντως ως άσχετη με την πόλη δεν καταλαβαίνω για ποια παιδιά μιλάς.τι ακριβώς γίνεται στην ομόνοια?

 

[Yorgos]

Δίκιο έχεις, ANEL. Πολλές φορές οι Αθηναίοι νομίζουμε ότι η Αθήνα είναι το κέντρο του πλανήτη και πρέπει όλοι να ξέρουνε τι βρίσκεται πού.

Λοιπόν, στην Ομόνοια, την κεντρικότερη πλατεία της Αθήνας που κατά καιρούς φιλοξενούσε συντριβάνια, το άγαλμα του Δρομέα, δεντράκια κλπ σήμερα "φιλοξενούνται" μετανάστες από όπου μπορείς να φανταστείς -όλο το βράδυ, προχθές πέρασα μεσάνυχτα και είχε πάνω από τριακόσια άτομα- καθώς και ημεδαποί χρήστες ναρκωτικών. Το θέαμα είναι αποκαρδιωτικό, νέα παιδιά διπλωμένα στα δύο, άλλο τρεκλίζουν, άλλοι ξαπλωμένοι κατά δεκάδες στα μπετά, και οι περισσότεροι περαστικοί μάλλον προτιμούν να κάνουν τον κύκλο, παρά να διασχίσουν την κεντρικότερη πλατεία της πρωτεύουσας. Όλοι αυτοί μέχρι πρότινος ήταν διάσπαρτοι στα σκοτεινά στενάκια γύρω από την Αθηνάς και τη Σοφοκλέους, όπου η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο με την αγοραπωλησία ναρκωτικών και τα μαχαιρώματα και μετά από συνεχές κράξιμο καταστηματαρχών και κατοίκων, η αστυνομία αποφάσισε να κάνει επιχείρηση-σκούπα και να τους "σπρώξει" προς την Ομόνοια, όπου τουλάχιστον είναι πιο ελέγξιμα τα πράγματα, διότι υπάρχει αστυνομία, φως και κάμερες.

Το τρομερό είναι ότι στη γύρω περιοχή υπάρχουν πολλά φτηνά ξενοδοχεία (και μερικά όχι και τόσο φτηνά και μάλιστα ανακαινισμένα) οπότε αποτελεί κέντρο και διερχόμενων τουριστών, που εκτός από τη χειρότερη αρχιτεκτονική κεντρικής πλατείας στον κόσμο (αν έχει κανείς υπόψη του χειρότερο "λίφτιγκ" από αυτό που έγινε στην Ομόνοια εν όψει Ολυμπιακών ας το πει...), αντιμετωπίζουν και το θέαμα μιας χώρας που ούτε για τη μετανάστευση έχει πλάνο, ούτε για την αποθεραπεία των τοξικομανών. Προχθές μπήκα σε στρατόπεδο και το τι γινόταν από ναρκωτικά δεν περιγράφεται... το ένα παλικάρι μου έλεγε πως είναι σε λίστα αναμονής έξι χρόνια για το πρόγραμμα μεθαδόνης... θλίψη προκαλούσε, 25 χρονών παιδί και δεν μπορούσε ούτε να σταθεί στην αναφορά... Του έδωσαν αναβολή, μάλλον για να τον "παρκάρουν" σε καμιά Ομόνοια κι αυτόν.

Στο θέμα μας -την εικόνα που αποκομίζει ο ξένος επισκέπτης στην πρωτεύουσα-, σκέψου την κεντρική πλατεία οποιασδήποτε ευρωπαϊκής (και παγκόσμιας) πόλης έχεις επισκεφθεί και πες μου αν σε μία έστω υπάρχει τέτοιο χάλι... Το θέμα βέβαια δεν είναι τι βλέπει ο τουρίστας, αλλά ποια η τύχη αυτών των παιδιών (Ελλήνων και μη) που και να τους "σκουπίσουν" από εκεί θα τους πετάξουν κάπου αλλού, όπως γίνεται τόσο συχνά με όλα τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας στη χώρα μας (π.χ η βία στα γήπεδα έφυγε μέσα από τα γήπεδα και πήγε... λίγο έξω από τα γήπεδα, όπου είναι ΟΚ διότι δεν καταγράφεται από τις κάμερες των ΜΜΕ, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά, κι άμα χαθεί ηλιθιωδώς και καμιά ζωή, δε βαριέσαι σε δέκα μέρες ξεχνιέται και οι δράστες αθωώνονται μαζικά όπως είδαμε και πρόσφατα).

 

[GTS]

Το κέντρο της Αθήνας χρόνο με το χρόνο γίνεται πιο βρώμικο, πιο τρισάθλιο, γεμάτο άστεγους, ζητιάνους και ναρκομανείς.....σπάνια κατεβαίνω πια και όταν το κάνω κρατάω τη μύτη μου από την ευωδιά των σκουπιδιών....η Ομόνοια μακράν η χειρότερη πλατεία του πολιτισμένου (και μη) κόσμου...άντε να την ξανα-αναμορφώσουν για 100στή φορά να τα τσακώσει και ο επόμενος εργολάβος.....οδεύουμε μια χαρά προς τον 3ο κόσμο....

 

[alexstef2]

Πολύ ωραία ιστορία τζορτζ! Με μια ανάσα γράφεις τα κομματάκια!
Πάντως αυτό το δέκα άτομα απ' όλο το κόσμο ....με εξιτάρει! Πρεπει να περάσατε σούπερ!

 

[Yorgos]

Μαζέψαμε το σπίτι όσο καλύτερα μπορούσαμε -χωρίς νερό επί δύο ημέρες... τα καλά της ζωής του χωριού- κι αναχωρήσαμε για Ναύπακτο από το δρόμο του βουνού, απ' όπου η θέα προς Ιτέα και Βωξίτες είναι επιβλητική, από τις πιο όμορφες στη Στερεά Ελλάδα.

Στη Ναύπακτο ήπιαμε τον καθιερωμένο φραπέ, άλλωστε ο Tom δεν οδηγεί πλέον αν δεν έχει "frappe stop" κάθε δίωρο τουλάχιστον. Κάτσαμε μπροστά στο λιμανάκι, κάναμε τις βολτίτσες μας, είδαμε και το χαριτωμένο κάστρο, πήγαμε στην τράπεζα για αλλαγή συναλλάγματος και ήμαστε έτοιμοι για Πάτρα.

Η γέφυρα του Ρίου είναι πολύ εντυπωσιακή, την τελευταία φορά είχα περάσει απέναντι με τις γιγάντιες παντόφλες/μαούνες, αυτή τη φορά περάσαμε από πάνω... 11,70 ευρώ το αντίτιμο, τσουχτερό... Την Πάτρα την προσπεράσαμε στα γρήγορα, πρέπει να κοιμηθούμε στα Λαγκάδια σήμερα και να κάνουμε τις εντυπωσιακές ορεινές διαδρομές της Αρκαδίας.

 

[ANEL]

γιατί προσπερνάτε την Πάτρα στα γρήγορα?????αυτή η συνωμοσία εναντίον της πρέπει κάποτε να σταματήσει!!!!!

 

[Yorgos]

Είπαμε -όπως και στο υπόλοιπο ταξίδι- να μην πάρουμε τη γρηγορότερη διαδρομή και δικαιωθήκαμε. Πήγαμε προς Καλάβρυτα από Χαλανδρίτσα: πολλές στροφές, αλλά πανέμορφο και καταπράσινο τοπίο, εκκλησάκια χτισμένα στην άκρη του γκρεμού με πανοραμική θέα, μικρά χωριά με τους παππούδες να τα λένε στην άκρη του δρόμου και λόγω υψομέτρου η θερμοκρασία ήταν πολύ ευχάριστη. Κάναμε πολλές στάσεις για φωτογραφίες, πικ νικ κάτω από τα έλατα και συνεχίσαμε.

Ενδιαφέρουσες εικόνες συνεχίζοντας προς τα νότια, με τσοπάνηδες να έχουν κλείσει το δρόμο και γιαγιάδες πάνω σε γαϊδουράκια, ενδιαφέροντα τοπωνύμια (Άνω Κλειτορία, Κάτω Κλειτορία και.... Αρχαία Κλειτορία, κλειτορίες για όλα τα γούστα έχουμε...), όμορφη αρχιτεκτονική και ατμόσφαιρα στη Βυτίνα, όπου για άλλη μια φορά φάγαμε φτηνά και καλά. Η πόλη ήταν άδεια από κόσμο και την περπατήσαμε πολύ ήσυχα, μεγάλη υπόθεση να επισκέπτεσαι μέρη εκτός υψηλής περιόδου, το χειμώνα γίνεται της τρελής τα Σαββατοκύριακα εκεί. Εκεί είδαμε κι ένα κομβόι από Μερσεντές που ανήκαν σε κάποια ιερατική αποστολή, μάλλον είχαν μίτιγκ οι Άγιοι Πατέρες. Ο Alesh σοκαρίστηκε βλέποντας δυο υπέργηρες κυρίες που γονάτισαν μπροστά σε κάποιο υψηλόβαθμο ιερωμένο και του φίλησαν το χέρι, ενώ αυτός μιλούσε στο κινητό ατάραχος, ειδικά μετά το θέαμα του παπά του χωριού μου που είναι ο μόνο κάτοικος με Audi κι έπινε και μπύρες "waehrend Arbeitszeit!" ("εν ώρα εργασίας", που έλεγε στα Γερμανικά του κι ο Alesh σοκαρισμένος, πλέον έχει συμπεράνει ότι το "Έλληνας παπάς" είναι η καλύτερη δουλειά στον κόσμο).

Κάναμε παράκαμψη για να περάσουμε από την καταπράσινη διαδρομή για Βαλτεσινίκο και φτάσαμε στα Λαγκάδια. Πανέμορφα τα Λαγκάδια! Δεν είχα ξαναπάει, αλλά είναι σαφώς πιο εντυπωσιακά από τη Βυτίνα και μοιάζουν πολύ με τη Δημητσάνα. Η Yaelle είχε κλείσει μέσω ίντερνετ ένα ξενοδοχείο ονόματι "Κεντρικόν" το οποίο εκτός από... κεντρικόν ήταν και καταπληκτικόν: απίστευτη θέα στη χαράδρα από τα μπαλκόνια μας στα οποία μέχρι και μπάλα παίξαμε (τεράστια), μας έδωσαν και έξτρα δωμάτιο χωρίς χρέωση για να μη στριμωχτούμε σε τρίκλινα, ανακαινισμένα δωμάτια, σέρβις-οικογενειακή θαλπωρή, το πρωινό-μπουφές περιλαμβανόταν, πάρκινγκ φάτσα κάρτα κι όλα αυτά για 21 ευρώ το άτομο... ποιος είπε ότι η Ελλάδα είναι ακριβή; Πρέπει να πω ότι τα Λαγκάδια ήταν από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις για μένα, το περπάτημα το βράδυ στους σκαλωτούς δρόμους ήταν από τα highlights του ταξιδιού. Κάτσαμε και σε ένα καταπληκτικό καφέ με θέα πέντε αστέρων -όπου ήμασταν μόνοι μας ξανά, μπορεί και να ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες στο χωριό- θαυμάζοντας την αρχιτεκτονική των λαγκαδιωτών μαστόρων από τη μία και τη θέα της χαράδρας από την άλλη. Ενόσω τρώγαμε θρυλικό παγωτό καϊμάκι, ο Tom διψούσε για ιστορίες από τη Βενεζουέλα, αλλά τελικά τον ψήσαμε να μας πει και δυο κουβέντες για το Μάλι. Χαρισματική φυσιογνωμία αυτός ο Βρετανός: σπούδασε στην ΕΣΣΔ, μιλάει και τρεις αφρικανικές διαλέκτους εκτός από ρώσικα και γαλλικά κι έχει αφιερώσει τη ζωή του στη βελτίωση των συνθηκών ζωής σε μικρά χωριά της Αφρικής, μας εξηγούσε το νέο του project (μηχανικός είναι) όπου παράγουν ενέργεια από τσόφλια φιστικιών, ενώ με άλλο project έχουν ήδη φέρει ρεύμα σε 4 πόλεις άνω των 30.000 κατοίκων συνολικά με σχεδόν μηδαμινό κόστος. Έχει ταξιδέψει τη μισή Αφρική και η πρόταση να κάνουμε την... άλλη μισή μαζί του χρόνου ήταν...music to my ears, που λένε και οι Άγγλοι. Απλά θα πρέπει να περιμένει λίγο, έχει προτεραιότητα αυτό το Ανταρκτική-ΝΖ-νησιά Ωκεανίας-Νεπάλ που έχω στα σκαριά... Θα δούμε, στο μεταξύ πάντως πρέπει να έρθει ο Tom στην Κούβα προτού φύγω από εκεί διότι έφτασε μάλλον η ώρα και γι' αυτό.

Το βράδυ φυσικά ολοκληρώθηκε στο μπαλκόνι-γήπεδο ποδοσφαίρου, όπου μνημονεύσαμε και την καημένη τη Ρακέλε που ακύρωσε τελευταία στιγμή λόγω του αιφνίδιου θανάτου του πατέρα της. Η ευφορία επανήλθε με ολίγον γιαπωνέζικο σάκε και κάτι γλυκά από τη Χιροσίμα που μύριζαν ποδαρίλα και όλοι προσπάθησαν ευγενικά να προσποιηθούν πως τα τρώνε, πλην της καταβόθρας ονόματι Φρανκ που δεν έχει τέτοια κολλήματα...

 

[Yorgos]

Την επόμενη μέρα ο στόχος είναι το Γύθειο, κι επειδή θέλαμε πάλι να πάρουμε τις λιγότερο σύντομες διαδρομές, ο δρόμος αναμένεται μακρύς. Η θέα της Δημητσάνας ήταν εξαιρετική, ενώ στη Στεμνίτσα κάναμε παράκαμψη ώστε να επισκεφθούμε την Ι.Μ Προδρόμου, όπως προτάθηκε από μέλη του φόρουμ... άρεσε πολύ κι ήταν ό,τι κοντινότερο σε Μετέωρα, τα οποία βέβαια δεν υπήρχε χρόνος να επισκεφθούμε. Αν ήταν και λίγο ευγενέστεροι οι μοναχοί/παπάδες/εισπράκτορες θα ήμασταν όλοι πιο ευχαριστημένοι... Αξίζει τον κόπο πάντως η μονή και για την παλαιότητά της και ασφαλώς για το πώς κρέμεται από το βράχο.

Μέχρι την Καλαμάτα η διαδρομή δεν είναι πλέον τόσο εντυπωσιακή, περάσαμε και από το χάλι της Μεγαλόπολης, από εκεί και πέρα όμως πήραμε τον παραλιακό, κι επειδή είχαμε και πάνω από μια μέρα να δούμε θάλασσα, γουστάραμε πολύ. Στην Καλαμάτα κάπου σταμάτησα να πάρω και οδηγίες κι έπεσα στον πανελίστα σε κουτσομπολίστικες εκπομπές του STAR/πρώην DJ και greek kamaki/παρουσιαστή εκπομπής στο κανάλι του Καρατζαφύρερ/οπαδό των χειρότερων κιτς κλιπ των ελληνικών 80's Ρακιντζή... Φιλικότατο παλικάρι, δε λέω, αλλά... αστυνομία γούστου δεν υπάρχει;

Επόμενη στάση η Καρδαμύλη, για την οποία έχουν γραφτεί διθυραμβικά σχόλια στο φόρουμ... Κάναμε μπανάκι, φάγαμε ωραιότατα (και πάμφθηνα...πάλι, μην ξανακούσω μουρμούρα για τις τιμές στα ελληνικά εστιατόρια), κάναμε μια βόλτα στο ομολογουμένως πανέμορφο παλιό κομμάτι, αλλά ο λαός βάρυνε από το φαγητό και κουράστηκε από την τραγική ζέστη, συν το ότι έμενε ακόμη πολύς δρόμος για το Γύθειο, οπότε φοβάμαι ότι το αδικήσαμε το χωριουδάκι, ήταν τόσο γραφικό που μάλλον έπρεπε να μείνουμε παραπάνω.

Το φυσικό και αρχιτεκτονικό τοπίο αρχίζει να αλλάζει μπαίνοντας στη Μάνη κι εγώ τρώγομαι για να κάνουμε το loop, ένα κύκλο δηλαδή μέχρι τη νότια μύτη της χερσονήσου κι από εκεί να ανέβουμε για Γύθειο, αλλά οι μισοί είναι ήδη πολύ κουρασμένοι. Με δημοκρατικές διαδικασίες αποφασίζεται να χωριστούμε στα δύο αμάξια: οι ανθεκτικοί θα κάνουν το... loop και οι υπόλοιποι πηγαίνουν στο μικρό χωριουδάκι έξω από το Γύθειο όπου έχουμε κανονίσει να μείνουμε.

Εννοείται πως είμαι με τους ανθεκτικούς, που είμαστε τέσσερις, και οι τέσσερις άνδρες. Τιμή και δόξα στον Ιταλολλανδό οδηγό που, παρότι οδηγούσε από το πρωί, όχι απλά γούσταρε, αλλά έκανε και παρακάμψεις, σταματούσε να βγάζει φωτογραφίες, έπιασε κουβέντα με τους ντόπιους και αν δεν ήταν αυτός δε θα βλέπαμε το ωραιότερο κομμάτι της Μάνης. Τα φαλακρά γυαλιστερά βουνά, οι φοβερές φάτσες (πολύ εξυπηρετικοί), οι ερειπωμένοι πύργοι, οι όμορφες παραλίες, το γυμνό του τοπίου, οι "πολεμίστρες" που δίνουν ένα μεσαιωνικό τόνο ακόμη και στις μοντέρνες κατασκευές συνθέτουν μια από τις αγαπημένες μου περιοχές στην Ελλάδα. Δεν έχει νόημα να αρχίσω να γράφω τα ονόματα κάθε χωριού ξεχωριστά. Ενδεικτικά, οι Άνω Μπουλαριοί ήταν ένα από τα γραφικότερα, με μισογκρεμισμένους πύργους να δημιουργούν στενά σοκάκια, ανάμεσα στα οποία εμφανίζονταν μαυροφορεμένες γιαγιάδες, γνωρίσαμε και μία που είναι από τους ελάχιστους κατοίκους (τρεις το σύνολο, μας είπε η κυρία) που μένουν όλο το χρόνο. Στη συγκεκριμένη φάση φιλοξενούσε την οικογένειά της από την Αθήνα, αλλά δε θα πάει να ζήσει εκεί διότι "εδώ έχω τα ζα μ' ". Άρχισε να νυχτώνει, αλλά εμείς συνεχίσαμε να μπαίνουμε και να βγαίνουμε σε χωριουδάκια, ανεβήκαμε βουνά, ξεπατωθήκαμε γενικώς, στο τέλος πεινάσαμε κιόλας και σταματήσαμε για φαγητό στη Λάγια, όπου -σε αντίθεση με τα προηγούμενα χωριά- τουλάχιστον υπήρχε μια ταβέρνα, που μόνο καλαμάκια, αρνί και χωριάτικη είχε, αλλά ό,τι μας φέρανε το καταβροχθίσαμε χωρίς κανένα πρόβλημα κι ήταν και νοστιμότατο. Η Βάθεια, το Πόρτο Κάγιο, ο Κότρωνας ήταν όλα μέρη με ξεχωριστή γοητεία, η οποία φαίνεται ότι έχει τραβήξει και πολλούς ξένους που πήραν παλιούς πύργους και τους ανακαίνισαν, είδαμε λίγες ολλανδικές, γερμανικές, γαλλικές και αυστριακές πινακίδες.

Μ' αυτά και μ' αυτά φτάσαμε στο Σκουτάρι (19χλμ από το Γύθειο) πολύ αργά, μας έπιασαν τα μαύρα μεσάνυχτα, ψιλοχαθήκαμε κιόλας, αλλά το βρήκαμε τέλος πάντων. Εκεί η Yaelle είχε κλείσει studios στο Thalis Rooms καιτ ο αναφέρω διότι η γυναίκα ήταν εξυπηρετικότατη, τα δωμάτια ήταν μια χαρά με τις κουζινούλες τους κλπ, η κοντινή παραλία πολύ καλή και λάδι το πρωί και στο χωριό ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες. Πάλι 20 ευρώ το άτομο, εύγε στη Yaelle...

Το βράδυ αράξαμε στο μπαλκόνι. Οι υπόλοιποι μας είπαν πώς τα πέρασαν στην παραλία κι αποφασίσαμε την επόμενη να μη κάνουμε σχεδόν τίποτε, αφού οι περισσότεροι ήταν κουρασμένοι, καλό θα μας έκανε και μια μέρα ανάπαυση. Ό,τι πει ο λαός.