Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.675
- Likes
- 50.527
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Είπαμε -όπως και στο υπόλοιπο ταξίδι- να μην πάρουμε τη γρηγορότερη διαδρομή και δικαιωθήκαμε. Πήγαμε προς Καλάβρυτα από Χαλανδρίτσα: πολλές στροφές, αλλά πανέμορφο και καταπράσινο τοπίο, εκκλησάκια χτισμένα στην άκρη του γκρεμού με πανοραμική θέα, μικρά χωριά με τους παππούδες να τα λένε στην άκρη του δρόμου και λόγω υψομέτρου η θερμοκρασία ήταν πολύ ευχάριστη. Κάναμε πολλές στάσεις για φωτογραφίες, πικ νικ κάτω από τα έλατα και συνεχίσαμε.
Ενδιαφέρουσες εικόνες συνεχίζοντας προς τα νότια, με τσοπάνηδες να έχουν κλείσει το δρόμο και γιαγιάδες πάνω σε γαϊδουράκια, ενδιαφέροντα τοπωνύμια (Άνω Κλειτορία, Κάτω Κλειτορία και.... Αρχαία Κλειτορία, κλειτορίες για όλα τα γούστα έχουμε...), όμορφη αρχιτεκτονική και ατμόσφαιρα στη Βυτίνα, όπου για άλλη μια φορά φάγαμε φτηνά και καλά. Η πόλη ήταν άδεια από κόσμο και την περπατήσαμε πολύ ήσυχα, μεγάλη υπόθεση να επισκέπτεσαι μέρη εκτός υψηλής περιόδου, το χειμώνα γίνεται της τρελής τα Σαββατοκύριακα εκεί. Εκεί είδαμε κι ένα κομβόι από Μερσεντές που ανήκαν σε κάποια ιερατική αποστολή, μάλλον είχαν μίτιγκ οι Άγιοι Πατέρες. Ο Alesh σοκαρίστηκε βλέποντας δυο υπέργηρες κυρίες που γονάτισαν μπροστά σε κάποιο υψηλόβαθμο ιερωμένο και του φίλησαν το χέρι, ενώ αυτός μιλούσε στο κινητό ατάραχος, ειδικά μετά το θέαμα του παπά του χωριού μου που είναι ο μόνο κάτοικος με Audi κι έπινε και μπύρες "waehrend Arbeitszeit!" ("εν ώρα εργασίας", που έλεγε στα Γερμανικά του κι ο Alesh σοκαρισμένος, πλέον έχει συμπεράνει ότι το "Έλληνας παπάς" είναι η καλύτερη δουλειά στον κόσμο).
Κάναμε παράκαμψη για να περάσουμε από την καταπράσινη διαδρομή για Βαλτεσινίκο και φτάσαμε στα Λαγκάδια. Πανέμορφα τα Λαγκάδια! Δεν είχα ξαναπάει, αλλά είναι σαφώς πιο εντυπωσιακά από τη Βυτίνα και μοιάζουν πολύ με τη Δημητσάνα. Η Yaelle είχε κλείσει μέσω ίντερνετ ένα ξενοδοχείο ονόματι "Κεντρικόν" το οποίο εκτός από... κεντρικόν ήταν και καταπληκτικόν: απίστευτη θέα στη χαράδρα από τα μπαλκόνια μας στα οποία μέχρι και μπάλα παίξαμε (τεράστια), μας έδωσαν και έξτρα δωμάτιο χωρίς χρέωση για να μη στριμωχτούμε σε τρίκλινα, ανακαινισμένα δωμάτια, σέρβις-οικογενειακή θαλπωρή, το πρωινό-μπουφές περιλαμβανόταν, πάρκινγκ φάτσα κάρτα κι όλα αυτά για 21 ευρώ το άτομο... ποιος είπε ότι η Ελλάδα είναι ακριβή; Πρέπει να πω ότι τα Λαγκάδια ήταν από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις για μένα, το περπάτημα το βράδυ στους σκαλωτούς δρόμους ήταν από τα highlights του ταξιδιού. Κάτσαμε και σε ένα καταπληκτικό καφέ με θέα πέντε αστέρων -όπου ήμασταν μόνοι μας ξανά, μπορεί και να ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες στο χωριό- θαυμάζοντας την αρχιτεκτονική των λαγκαδιωτών μαστόρων από τη μία και τη θέα της χαράδρας από την άλλη. Ενόσω τρώγαμε θρυλικό παγωτό καϊμάκι, ο Tom διψούσε για ιστορίες από τη Βενεζουέλα, αλλά τελικά τον ψήσαμε να μας πει και δυο κουβέντες για το Μάλι. Χαρισματική φυσιογνωμία αυτός ο Βρετανός: σπούδασε στην ΕΣΣΔ, μιλάει και τρεις αφρικανικές διαλέκτους εκτός από ρώσικα και γαλλικά κι έχει αφιερώσει τη ζωή του στη βελτίωση των συνθηκών ζωής σε μικρά χωριά της Αφρικής, μας εξηγούσε το νέο του project (μηχανικός είναι) όπου παράγουν ενέργεια από τσόφλια φιστικιών, ενώ με άλλο project έχουν ήδη φέρει ρεύμα σε 4 πόλεις άνω των 30.000 κατοίκων συνολικά με σχεδόν μηδαμινό κόστος. Έχει ταξιδέψει τη μισή Αφρική και η πρόταση να κάνουμε την... άλλη μισή μαζί του χρόνου ήταν...music to my ears, που λένε και οι Άγγλοι. Απλά θα πρέπει να περιμένει λίγο, έχει προτεραιότητα αυτό το Ανταρκτική-ΝΖ-νησιά Ωκεανίας-Νεπάλ που έχω στα σκαριά... Θα δούμε, στο μεταξύ πάντως πρέπει να έρθει ο Tom στην Κούβα προτού φύγω από εκεί διότι έφτασε μάλλον η ώρα και γι' αυτό.
Το βράδυ φυσικά ολοκληρώθηκε στο μπαλκόνι-γήπεδο ποδοσφαίρου, όπου μνημονεύσαμε και την καημένη τη Ρακέλε που ακύρωσε τελευταία στιγμή λόγω του αιφνίδιου θανάτου του πατέρα της. Η ευφορία επανήλθε με ολίγον γιαπωνέζικο σάκε και κάτι γλυκά από τη Χιροσίμα που μύριζαν ποδαρίλα και όλοι προσπάθησαν ευγενικά να προσποιηθούν πως τα τρώνε, πλην της καταβόθρας ονόματι Φρανκ που δεν έχει τέτοια κολλήματα...
Ενδιαφέρουσες εικόνες συνεχίζοντας προς τα νότια, με τσοπάνηδες να έχουν κλείσει το δρόμο και γιαγιάδες πάνω σε γαϊδουράκια, ενδιαφέροντα τοπωνύμια (Άνω Κλειτορία, Κάτω Κλειτορία και.... Αρχαία Κλειτορία, κλειτορίες για όλα τα γούστα έχουμε...), όμορφη αρχιτεκτονική και ατμόσφαιρα στη Βυτίνα, όπου για άλλη μια φορά φάγαμε φτηνά και καλά. Η πόλη ήταν άδεια από κόσμο και την περπατήσαμε πολύ ήσυχα, μεγάλη υπόθεση να επισκέπτεσαι μέρη εκτός υψηλής περιόδου, το χειμώνα γίνεται της τρελής τα Σαββατοκύριακα εκεί. Εκεί είδαμε κι ένα κομβόι από Μερσεντές που ανήκαν σε κάποια ιερατική αποστολή, μάλλον είχαν μίτιγκ οι Άγιοι Πατέρες. Ο Alesh σοκαρίστηκε βλέποντας δυο υπέργηρες κυρίες που γονάτισαν μπροστά σε κάποιο υψηλόβαθμο ιερωμένο και του φίλησαν το χέρι, ενώ αυτός μιλούσε στο κινητό ατάραχος, ειδικά μετά το θέαμα του παπά του χωριού μου που είναι ο μόνο κάτοικος με Audi κι έπινε και μπύρες "waehrend Arbeitszeit!" ("εν ώρα εργασίας", που έλεγε στα Γερμανικά του κι ο Alesh σοκαρισμένος, πλέον έχει συμπεράνει ότι το "Έλληνας παπάς" είναι η καλύτερη δουλειά στον κόσμο).
Κάναμε παράκαμψη για να περάσουμε από την καταπράσινη διαδρομή για Βαλτεσινίκο και φτάσαμε στα Λαγκάδια. Πανέμορφα τα Λαγκάδια! Δεν είχα ξαναπάει, αλλά είναι σαφώς πιο εντυπωσιακά από τη Βυτίνα και μοιάζουν πολύ με τη Δημητσάνα. Η Yaelle είχε κλείσει μέσω ίντερνετ ένα ξενοδοχείο ονόματι "Κεντρικόν" το οποίο εκτός από... κεντρικόν ήταν και καταπληκτικόν: απίστευτη θέα στη χαράδρα από τα μπαλκόνια μας στα οποία μέχρι και μπάλα παίξαμε (τεράστια), μας έδωσαν και έξτρα δωμάτιο χωρίς χρέωση για να μη στριμωχτούμε σε τρίκλινα, ανακαινισμένα δωμάτια, σέρβις-οικογενειακή θαλπωρή, το πρωινό-μπουφές περιλαμβανόταν, πάρκινγκ φάτσα κάρτα κι όλα αυτά για 21 ευρώ το άτομο... ποιος είπε ότι η Ελλάδα είναι ακριβή; Πρέπει να πω ότι τα Λαγκάδια ήταν από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις για μένα, το περπάτημα το βράδυ στους σκαλωτούς δρόμους ήταν από τα highlights του ταξιδιού. Κάτσαμε και σε ένα καταπληκτικό καφέ με θέα πέντε αστέρων -όπου ήμασταν μόνοι μας ξανά, μπορεί και να ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες στο χωριό- θαυμάζοντας την αρχιτεκτονική των λαγκαδιωτών μαστόρων από τη μία και τη θέα της χαράδρας από την άλλη. Ενόσω τρώγαμε θρυλικό παγωτό καϊμάκι, ο Tom διψούσε για ιστορίες από τη Βενεζουέλα, αλλά τελικά τον ψήσαμε να μας πει και δυο κουβέντες για το Μάλι. Χαρισματική φυσιογνωμία αυτός ο Βρετανός: σπούδασε στην ΕΣΣΔ, μιλάει και τρεις αφρικανικές διαλέκτους εκτός από ρώσικα και γαλλικά κι έχει αφιερώσει τη ζωή του στη βελτίωση των συνθηκών ζωής σε μικρά χωριά της Αφρικής, μας εξηγούσε το νέο του project (μηχανικός είναι) όπου παράγουν ενέργεια από τσόφλια φιστικιών, ενώ με άλλο project έχουν ήδη φέρει ρεύμα σε 4 πόλεις άνω των 30.000 κατοίκων συνολικά με σχεδόν μηδαμινό κόστος. Έχει ταξιδέψει τη μισή Αφρική και η πρόταση να κάνουμε την... άλλη μισή μαζί του χρόνου ήταν...music to my ears, που λένε και οι Άγγλοι. Απλά θα πρέπει να περιμένει λίγο, έχει προτεραιότητα αυτό το Ανταρκτική-ΝΖ-νησιά Ωκεανίας-Νεπάλ που έχω στα σκαριά... Θα δούμε, στο μεταξύ πάντως πρέπει να έρθει ο Tom στην Κούβα προτού φύγω από εκεί διότι έφτασε μάλλον η ώρα και γι' αυτό.
Το βράδυ φυσικά ολοκληρώθηκε στο μπαλκόνι-γήπεδο ποδοσφαίρου, όπου μνημονεύσαμε και την καημένη τη Ρακέλε που ακύρωσε τελευταία στιγμή λόγω του αιφνίδιου θανάτου του πατέρα της. Η ευφορία επανήλθε με ολίγον γιαπωνέζικο σάκε και κάτι γλυκά από τη Χιροσίμα που μύριζαν ποδαρίλα και όλοι προσπάθησαν ευγενικά να προσποιηθούν πως τα τρώνε, πλην της καταβόθρας ονόματι Φρανκ που δεν έχει τέτοια κολλήματα...
Attachments
-
20,4 KB Προβολές: 343