Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.218
- Likes
- 55.390
- Επόμενο Ταξίδι
- Nipon-Αλάσκα-Yellowstone
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Οι τελευταίες δύο διανυκτερεύσεις ήταν σχεδιασμένο να γίνουν στο Ναύπλιο. Ή Μάλλον, έξω από το Ναύπλιο, αφού εντός Ναυπλίου δε βρήκαμε τίποτε, Σαββατοκύριακο γαρ. Είχαμε πάλι μπόλικα χιλιόμετρα να κάνουμε και λόγω της σχετικής οκνηρίας της προηγούμενης ημέρας έπρεπε να διαλέξουμε ανάμεσα σε Ελαφόννησο και Μονεμβασιά. Δεν είχα επισκεφθεί κανένα από τα δύο, οπότε οποιοδήποτε από τα δύο καλό θα ήταν. Προτιμήθηκε η Μονεμβασία τελικώς.
Η διαδρομή μέχρι τη Μονεμβασιά δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο, η άφιξη όμως στη Μονεμβασιά προσφέρει μια εντυπωσιακή μακρινή θέα. Καλοκαιριάτικο Σαββατοκύριακο ήταν και η εύρεση πάρκινγκ δεν ήταν εύκολη, πόσο μάλλον για δύο αμάξια. Έκανε πολλή ζέστη, αλλά η είσοδος στο χωριό ήταν τόσο όμορφη που σε κάνει να το ξεχνάς. Γραφικά στενάκια αλλά... λίγα.
Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε, παρατηρώντας τα ερείπια που προσφέρουν πολλές ευκαιρίες για φωτογραφίες, μετά ανεβήκαμε κι άλλο, κι άλλο. Ε, λέμε δεν πάμε και μέχρι την κορυφή; Το ανέβασμα είναι πιο κοπιαστικό από το αναμενόμενο και η αλήθεια είναι πως τα κτίρια στα ανώτερα... διαμερίσματα είναι πια τελείως ερείπια, αλλά για το χαβαλέ και τη θέα απέναντι άξιζε τον κόπο.
Κατεβήκαμε κουρασμένοι και διψασμένοι, ο λαός ψηφίζει πως τα εστιατόρια παραείναι τουριστικά και πως καλύτερα να φάμε σε κάποιο ταβερνάκι χωριού, όπερ και εγένετο και το φαγητό ήταν πάλι πολύ καλό, ειδικά τα γεμιστά και οι μελιτζάνες με λιωμένο τυρί ικανοποίησαν και τους χορτοφάγους.
Η ώρα της αναχώρησης είναι μια ώρα δύσκολη... Βαρείς από το φαγητό και τα γλυκά, κάθιδροι από τη ζέστη, άντε να δούμε ποιος θα οδηγήσει, βρέθηκαν δυο εθελοντές και φύγαμε. Από το Γεράκι κι έπειτα η διαδρομή είναι πανέμορφη... δε θυμόμουν την Ελλάδα τόσο πράσινη (καλά μη λέω πολλά γιατί Αύγουστο έχουμε και θα αρχίσουν τίποτε φωτιές πάλι...). Στο χωριό Κοσμάς ο δρόμος περνάει μέσα από την... πεζοδρομημένη πλατεία με τα πλατάνια και το χωριό μας άρεσε πολύ, οπότε αποφασίζουμε να σταματήσουμε. Καθόμαστε σε ένα από τα καφενεία και η Βαβέλ την οποία αποτελούμε (η συνεννόηση γινόταν σε διάφορες γλώσσες, ανάλογα με το ποιος μιλούσε με ποιον, από ρώσικα και τσέχικα μέχρι ολλανδικά και ιταλικά) προσέλκυσε τα βλέμματα πολλών παπούδων. Κάτσαμε στο πιο πεπαλαιωμένο από τα καφενεία, το οποίο είχε μπόλικα γλυκά, παρήγγειλα ένα απ' όλα κι έγινε σφαγή με γλακτομπούρεκο, καταϊφι, περγαμόντο, κουραμπιέδες, μελομακάρονα και τα τοιαύτα. Γινόντουσαν και βαφτίσια στο (ξαναλέω: πανέμορφο) χωριό, οπότε όλοι είχαν βάλει τα καλά τους, η εκκλησία ήταν στολισμένη, ο Alesh απόρησε και πάλι με το τζιπ του τοπικού παπά, η Anna ξετρελάθηκε με τον τσιγγάνο καρπουζοπώλη με το Ντάτσουν που ποζάρισε χαμογελώντας με τα επτά χρυσά του δόντια και η Τσιάκι αγόρασε πιο πολλά ταψιά γλυκών από αυτά που μπορούσε να κουβαλήσει... Με αυτά και με αυτά, φάγαμε μιάμιση ώρα στον Κοσμά, αλλά τουλάχιστον είδαμε και τα βαφτίσια (!) πριν φύγουμε για Ναύπλιο.
Ίσως το ωραιότερο κομμάτι της όλης εκδρομής ήταν αυτό από τον Κοσμά μέχρι το Ναύπλιο, ειδικά τα τοπία πριν και μετά το Λεωνίδιο, η είσοδος στο οποίο είναι πολύ εντυπωσιακή και το ίδιο είναι όμορφο, πέραν του ενδιαφέροντος που έχει από γλωσσολογικής άποψης, για το οποίο μιλήσαμε επισταμένως (είπαμε: είμαι γλωσσολογικός σπασίκλας).
Φτάσαμε στο Ναύπλιο αργά, και μετά άντε να βρούμε το Dantis Beach Hotel, που φυσικά είναι εκτός πόλεως. Φτάσαμε αργά, κατά τις 11 το βράδι... Το ξενοδοχείο, χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο και το ίδιο ισχύει και για τη διπλανή παραλία, μου ξύπνησε παιδικές μνήμες. Είναι ίδιο σε σχεδιασμό και διακόσμηση με τα παλιά ΞΕΝΙΑ στα οποία πήγαινα ως παιδί τα καλοκαίρια: βαρύ μάρμαρο, ξύλινη επένδυση στους τοίχους μέχρι τη μέση, χοντροκομμένη αλλά λειτουργική αρχιτεκτονική με μπαλκόνια που θυμίζουν πυρηνικά καταφύγια, τα κλειδιά συνοδεύονται από μέταλλο ενός κιλού για να μην τα χάσουν οι πελάτες, το πρωινό με γύρισε πίσω στο '80 με βουτυράκια και κεκάκια από την παιδική μου ηλικία και γενικώς ήταν μια ρετρό κατάσταση που κατέδειξε και το πόσο διαφορετική αντίληψη έχει ο καθένας ανάλογα με τα βιώματά του: εγώ το βρήκα σα μια ρομαντική ανάμνηση από το παρελθόν, η Ρωσίδα Άνια το βρήκε καταθλιπτικό διότι της θύμιζε τα χρόνια στην ΕΣΣΔ, η Chiaki αναρωτιόταν αν υπήρχε wifi (this is not Japan, dear), o σχεδιαστής/αρχιτέκτων/εφευρέτης πρακτικός Μανουέλ το βρήκε "αντιαισθητικό", η Yaelle το βρήκε χαριτωμένο διότι θύμιζε τα "κομμουνιστικά ξενοδοχεία της Κούβας" κι ο Alesh πολύ απλά δεν ασχολήθηκε διότι "στην Τσεχία όλα έτσι είναι". Έψαχνα να ρωτήσω και το Φρανκ, αλλά αυτός πάλι έτρωγε...
Η διαδρομή μέχρι τη Μονεμβασιά δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο, η άφιξη όμως στη Μονεμβασιά προσφέρει μια εντυπωσιακή μακρινή θέα. Καλοκαιριάτικο Σαββατοκύριακο ήταν και η εύρεση πάρκινγκ δεν ήταν εύκολη, πόσο μάλλον για δύο αμάξια. Έκανε πολλή ζέστη, αλλά η είσοδος στο χωριό ήταν τόσο όμορφη που σε κάνει να το ξεχνάς. Γραφικά στενάκια αλλά... λίγα.
Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε, παρατηρώντας τα ερείπια που προσφέρουν πολλές ευκαιρίες για φωτογραφίες, μετά ανεβήκαμε κι άλλο, κι άλλο. Ε, λέμε δεν πάμε και μέχρι την κορυφή; Το ανέβασμα είναι πιο κοπιαστικό από το αναμενόμενο και η αλήθεια είναι πως τα κτίρια στα ανώτερα... διαμερίσματα είναι πια τελείως ερείπια, αλλά για το χαβαλέ και τη θέα απέναντι άξιζε τον κόπο.
Κατεβήκαμε κουρασμένοι και διψασμένοι, ο λαός ψηφίζει πως τα εστιατόρια παραείναι τουριστικά και πως καλύτερα να φάμε σε κάποιο ταβερνάκι χωριού, όπερ και εγένετο και το φαγητό ήταν πάλι πολύ καλό, ειδικά τα γεμιστά και οι μελιτζάνες με λιωμένο τυρί ικανοποίησαν και τους χορτοφάγους.
Η ώρα της αναχώρησης είναι μια ώρα δύσκολη... Βαρείς από το φαγητό και τα γλυκά, κάθιδροι από τη ζέστη, άντε να δούμε ποιος θα οδηγήσει, βρέθηκαν δυο εθελοντές και φύγαμε. Από το Γεράκι κι έπειτα η διαδρομή είναι πανέμορφη... δε θυμόμουν την Ελλάδα τόσο πράσινη (καλά μη λέω πολλά γιατί Αύγουστο έχουμε και θα αρχίσουν τίποτε φωτιές πάλι...). Στο χωριό Κοσμάς ο δρόμος περνάει μέσα από την... πεζοδρομημένη πλατεία με τα πλατάνια και το χωριό μας άρεσε πολύ, οπότε αποφασίζουμε να σταματήσουμε. Καθόμαστε σε ένα από τα καφενεία και η Βαβέλ την οποία αποτελούμε (η συνεννόηση γινόταν σε διάφορες γλώσσες, ανάλογα με το ποιος μιλούσε με ποιον, από ρώσικα και τσέχικα μέχρι ολλανδικά και ιταλικά) προσέλκυσε τα βλέμματα πολλών παπούδων. Κάτσαμε στο πιο πεπαλαιωμένο από τα καφενεία, το οποίο είχε μπόλικα γλυκά, παρήγγειλα ένα απ' όλα κι έγινε σφαγή με γλακτομπούρεκο, καταϊφι, περγαμόντο, κουραμπιέδες, μελομακάρονα και τα τοιαύτα. Γινόντουσαν και βαφτίσια στο (ξαναλέω: πανέμορφο) χωριό, οπότε όλοι είχαν βάλει τα καλά τους, η εκκλησία ήταν στολισμένη, ο Alesh απόρησε και πάλι με το τζιπ του τοπικού παπά, η Anna ξετρελάθηκε με τον τσιγγάνο καρπουζοπώλη με το Ντάτσουν που ποζάρισε χαμογελώντας με τα επτά χρυσά του δόντια και η Τσιάκι αγόρασε πιο πολλά ταψιά γλυκών από αυτά που μπορούσε να κουβαλήσει... Με αυτά και με αυτά, φάγαμε μιάμιση ώρα στον Κοσμά, αλλά τουλάχιστον είδαμε και τα βαφτίσια (!) πριν φύγουμε για Ναύπλιο.
Ίσως το ωραιότερο κομμάτι της όλης εκδρομής ήταν αυτό από τον Κοσμά μέχρι το Ναύπλιο, ειδικά τα τοπία πριν και μετά το Λεωνίδιο, η είσοδος στο οποίο είναι πολύ εντυπωσιακή και το ίδιο είναι όμορφο, πέραν του ενδιαφέροντος που έχει από γλωσσολογικής άποψης, για το οποίο μιλήσαμε επισταμένως (είπαμε: είμαι γλωσσολογικός σπασίκλας).
Φτάσαμε στο Ναύπλιο αργά, και μετά άντε να βρούμε το Dantis Beach Hotel, που φυσικά είναι εκτός πόλεως. Φτάσαμε αργά, κατά τις 11 το βράδι... Το ξενοδοχείο, χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο και το ίδιο ισχύει και για τη διπλανή παραλία, μου ξύπνησε παιδικές μνήμες. Είναι ίδιο σε σχεδιασμό και διακόσμηση με τα παλιά ΞΕΝΙΑ στα οποία πήγαινα ως παιδί τα καλοκαίρια: βαρύ μάρμαρο, ξύλινη επένδυση στους τοίχους μέχρι τη μέση, χοντροκομμένη αλλά λειτουργική αρχιτεκτονική με μπαλκόνια που θυμίζουν πυρηνικά καταφύγια, τα κλειδιά συνοδεύονται από μέταλλο ενός κιλού για να μην τα χάσουν οι πελάτες, το πρωινό με γύρισε πίσω στο '80 με βουτυράκια και κεκάκια από την παιδική μου ηλικία και γενικώς ήταν μια ρετρό κατάσταση που κατέδειξε και το πόσο διαφορετική αντίληψη έχει ο καθένας ανάλογα με τα βιώματά του: εγώ το βρήκα σα μια ρομαντική ανάμνηση από το παρελθόν, η Ρωσίδα Άνια το βρήκε καταθλιπτικό διότι της θύμιζε τα χρόνια στην ΕΣΣΔ, η Chiaki αναρωτιόταν αν υπήρχε wifi (this is not Japan, dear), o σχεδιαστής/αρχιτέκτων/εφευρέτης πρακτικός Μανουέλ το βρήκε "αντιαισθητικό", η Yaelle το βρήκε χαριτωμένο διότι θύμιζε τα "κομμουνιστικά ξενοδοχεία της Κούβας" κι ο Alesh πολύ απλά δεν ασχολήθηκε διότι "στην Τσεχία όλα έτσι είναι". Έψαχνα να ρωτήσω και το Φρανκ, αλλά αυτός πάλι έτρωγε...
