Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Οι βάρκες ήρθαν να μας πάρουν κι ήμασταν όλοι ανυπόμονοι να πιούμε τη ζεστή σοκολάτα που μας περίμενε στο πλοίο. Νομίζω το γενικό συμπέρασμα για τους περισσότερους ήταν ότι ως εμπειρία το κάμπινγκ στην Αταρκτική ήταν ενδιαφέρουσα, αλλά δε θα το ξανακάναμε. Ήταν λιγότερο ενδιαφέρον από το αναμενόμενο και νομίζω ειδικά για τα άτομα κάποιας ηλικίας, πολλά θα μπορούσαν να είχαν πάει στραβά.

Κοιμήθηκα λίγα λεπτά πριν την αφύπνιση και πήγα στη συνάντηση των kayakers όπου δήλωσα πως θα πήγαινα στην πρωινή εξόρμηση, θα άφηνα όμως την απογευματινή, όχι λόγω κούρασης, αλλά επειδή ήθελα να επισκεφθώ με τηις λέμβους το Jougle, όπου θα βλέπαμε οστά φαλαινών, και το Lockroy, oυσιαστικά το μόνο ιστορικό αξιοθέατο της κρουαζιέρας. Στο καγιάκ ήμουν με την Andrea αυτή τη φορά και μάλιστα στη θέση του οδηγού, που μου φάνηκε πιο εύκολο. Ο προορισμός αυτή τη φορά ήταν το Paradise Bay, που ονομάστηκε έτσι από φαλαινοθήρες, προφανώς διότι ο κόλπος τους προστάτευε μερικώς από τα στοιχεία της φύσης.


Αρχικά περάσαμε από τον αργεντίνικο επιστημονικό σταθμό (τον οποίο οι Αργεντίνοι έστησαν για να έχουν απλά πάτημα στην Ανταρκτική αλλά απ’ ό,τι φαίνεται δεν έχουν ούτε το ενδιαφέρον ούτε και τα μέσα να τον συντηρήσουν/λειτουργήσουν), είδαμε και τα κανόνια που έχουν αφήσει εκεί από τις ημέρες του πολέμου των Φώκλαντ και μετά απομακρυνθήκαμε και κατευθυνθήκαμε στον κόλπο. Έπαθα πλάκα με το τοπίο! Τεράστιοι χιονισμένοι ορεινοί όγκοι καθρεπτίζονταν στο νερό, υπό τη συνοδεία του ήχου του πάγου να παφλάζει στο νερό, που έμοιαζε με βροντή. Ο Σκοτ πρότεινε να σταματήσουε το κουπί και να κάνουμε πέντε λεπτά ησυχίας για να θαυμάσουμε το τοπίο και το φυσικό ήχο. Χωρίς πολλή σκέψη, ήταν τα πέντε καλύτερα λεπτά της κρουαζιέρας, πραγματικά ανατρίχιασα από την ομορφιά και δύναμη της φύσης, όπως αυτή αποτυπωνόταν σε εικόνα και ήχο. Άρχισε να χιονίζει και δε θυμάμαι να είχα ξαναδεί χιόνι στη θάλασσα με τις καλοσχηματισμένες νιφάδες να στρογγυλοκάθονται πάνω στη στολή μου.

Κατά το μεσημεριανό πληροφορηθήκαμε πως πέσαμε σε πάγους, το οποίο θα σήμαινε καθυστέρηση. Βγήκα στο κατάστρωμα για να χαζέψω και είδα μια φώκια να ξαπλώνει σε ένα από τα κομμάτια πάγου απέναντι στα οποία πάλευε το πλοίο μας, καταπληκτική εικόνα. Η θέα των ατελείωτων πάγων να μπλοκάρουν τη θάλασσα ήταν πρωτόγνωρες για μένα.

Μιας που είχαμε χρόνο για σκότωμα, επισκέφθηκα τη βιβλιοθήκη του πλοίου, όπου ξεφύλισσα έναν οδηγό για την Ανταρκτική (αγνοούσα ότι υπάρχουν) και ένα απίστευτο λεύκωμα ενός επαγγελματία φωτογράφου με απίθανες φωτογραφίες. Σε μια από αυτές πόζαρε ο ίδιος με... τα 635 κιλά εξοπλισμού του.

Αργότερα επιβιβάστηκαν το πλοίο δυο κοπέλες που εργάζονταν στο Port Lockroy με σκοπό να μας πουν δυο λόγια για το συγκεκριμένο μέρος και με εμφανή διάθεση να προωθήσουν τα σουβενίρ και τις καρτ ποστάλ, αφού μας βεβαίωσαν πως οι πωλήσεις καταλήγουν σε κάποιο fund για τη συντήρηση του σταθμού. Με 60.000 τουρίστες πάντως να επισκέπτονται το Lockroy ετησίως, τα έσοδα από τα σουβενίρ και τις καρτ ποστάλ (πολλοί δεν αντιστέκονται στον πειρασμό να στείλουν μια κάρτα από την Ανταρκτική), τα έσοδα πρέπει να είναι τεράστια, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τις υψηλότατες τιμές των σουβενίρ.

Αποβιβαστήκαμε λοιπόν κι επισκεφθήκαμε το νοτιότερο ταχυδρομείο τους κόσμου και το συμπαθές μουσείο που εξηγούσε την ιστορία του επιστημονικού σταθμού από το 1945 και τον τρόπο ζωής εκεί, σε συνθήκες απομόνωσης, αντίθετα με σήμερα που τα κρουαζιερόπλοια κάνουν συχνοτατες επισκέψεις. Όπως και να έχει, τα ελάχιστα άτομα που μένουν για κάποιους μήνες κάθε φορά στο Lockroy ζουν σε ένα καθεστώς σχετικής απομόνωσης, με παρέα τους πιγκουίνους που σουλατσάρουν (και αφοδεύουν) ασύστολα τριγύρω τους. Σε ό,τι αφορά το Jougle, έμεινα όλα κι όλα 2 λεπτά για να παρατηρήσω τα οστά των φαλαινών, το βρήκα μάλλον απογοητευτικό.

Επιστρέφοντας στο πλοίο, παρακολουθήσαμε το ντοκιμαντέρ «Penguin Post Office”, περσινή παραγωγή, πολύ καλογυρισμένη που πραγματεύεται την καθημερινότητα των τεσσάρων Βρετανίδων που διαμένουν στο Lockroy και τη ζωή των σαφώς πιο πολυάριθμων πιγκουίνων που τους κάνουν παρέα. Ωραίο ήταν αλλά με ψιλοπήρε ο ύπνος. Είχα δεν είχα πάντως, πέρασα από τον μπουφέ και περιδρόμιασα εκ νέου...

 

[Yorgos]

Μάλλον δεν κοιμήθηκα και πολύ καλά στο κάμπινγκ...

Ο Αργεντίνικος "επιστημονικός" σταθμός.

Τεράστια υπόθεση το καγιάκ. Έδωσε άλλη αίσθηση στην όλη εμπειρία, μακριά από τα zodiacs και τη βαβούρα, φοβερή επαφή με τη φύση σε συνθήκες αυθεντικής απομόνωσης.

Ενός λεπτού σιγή στο paradise bay.

Είχα δεν είχα, το σκαρφάλωσα το βουνό μου πάλι.

Άλλο πάγος, άλλο παγόβουνο.

Και ξαφνικά κολλήσαμε στους πάγους.

Κυρίως Φιλιππινέζοι το πλήρωμα, απίστευτα εξυπηρετικοί και με το χαμόγελο πάντα. Τους έπιασα 5 το πρωί να βγάζουν σέλφι με τα παγόβουνα. Καταπληκτική ατμόσφαιρα στο πλοίο και από το πλήρωμα, συγχαρητήρια στην Quark.

Και μια φώκια στους πάγους. Αρχικά μου φάνηκε εγκλωβισμένη, σύντομα συνειδητοποίησα πως οι εγκλωβισμένοι ήμασταν εμείς.

Κι όταν τη βλέπεις από μακριά, συνειδητοποιείς την απεραντοσύνη του τοπίου.

Σιγά-σιγά αρχίσαμε να απελευθερωνόμαστε από τους πάγους.

Όχι ότι αυτό βέβαια ενδιέφερε τις φώκιες...

Και την αφήσαμε πίσω μας.

Στη βιβλιοθήκη έπεσα σε αυτό το καταπληκτικό λεύκωμα ενός απίθανου φωτογράφου που έχει περάσει τη μισή ζωή του φωτογραφίζοντας πολικά τοπία.

Φώκια-λεοπάρδαλη κατασπαράζει πιγκουίνο.

Για να βγάλει τέτοιες φωτογραφίες ο τυπάς κάνει αποστολές κομάντο...

Και όπως εξηγεί, απαιτείται και εξοπλισμός 635 κιλών!

Ψάχνω να βρω το όνομα του ανθρώπου, μην πεταχτεί και κανένας @taver και μας κράξει για τα πνευματικά δικαιώματα, αν και μάλλον δεν έχει ανάγκη, απ' ό,τι κατάλαβα είναι αυθεντία στον τομέα του. Το πλοίο ήταν γεμάτο με φωτογραφίες του, ιδανική διακόσμηση. Ρισπέκτ στον άνθρωπο.

 

[Yorgos]

Ο σταθμός των Βρετανών στο Port Lockroy. Aρχικά δημιουργήθηκε για το Δεύτερο Παγκόσμιο, αλλά στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε για φαλαινοθήρες, λογισμική στήριξη, επιστημονικές μετρήσεις κλπ.

Κι απ΄ό,τι βλέπετε είναι ολίγον τι απομονωμένος.

Ο αρχικός σταθμός έχει μείνει απαράλλαχτος, ως μουσείο πλέον. Οι άνθρωποι που τον επάνδρωναν ζούσαν σε πλήρη απομόνωση, μερικές φορές για μήνες, σήμερα δεν είναι έτσι πλέον.

Βιβλίο συνταγών, με πρώτη ύλη συκώτια πιγκουίνων ή τα πτηνά skua.

Κι εδώ μένουν οι βρετανίδες σήμερα.

Οστά φάλαινας. Δεν ενθουσιαστήκατε ε; Ούτε εγω.

Πιγκουίνοι παρακολουθούν αυτό το σιδερένιο ψάρι που μεταφέρει ανόητους τουρίστες.

Κλέφτης πιγκουίνος τα ακούει στην προσπάθειά του να κλέψει μια πέτρα.

Τελικά πήρε την πέτρα άλλου.

Και την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.

Επιστρέφει και βουτάει άλλη μία, ενώ η πιγκουίνα κοιτάει στην αντίθετη κατεύθυνση.

 

[fotast]

Μπράβο για μιά άλλη φορά.Και συνεπέστατος στην υπόσχεση σου

 

[spor_os]

Χριστουγεννιάτικος μποναμάς!!!

 

[Yorgos]

Κανονικά σήμερα θα διασχίζαμε το Le Maire Channel, που διασχίζει ψηλά βουνά που το κάνουν να φαίνεται σαν φαράγγι. Δυστυχώς οι άνεμοι σαράντα κόμβων και ο πάγος υποχρέωσαν τον καπετάνιο να αλλάξει διαδρομή, οπότε και μας ανακοινώθηκε ότι θα πηγαίναμε προς το Neko Bay.

Μπήκαμε στα καγιάκ αφού έριξα τα καθιερωμένα μου μπινελίκια για τη στολή κι αρχίσαμε να κάνουμε κουπί ανάμεσα στους πάγους, που έκαναν το έργο μας πιο δύσκολο, αλλά και πιο ενδιαφέρον ταυτόχρονα.αυτό λίγη σημασία είχε. Το τοπίο για άλλη μια φορά ήταν καταπληκιτικό, με ένα απίθανο γαλάζιο να αντικατοπτρίζεται σε μικρά και μεγάλα παγόβουνα. Ένας πιγκουίνος εμφανίστηκε ολομόναχος να επιπλέει πάνω σε ένα κομμάτι πάγου και μου προσέφερε την καλύτερη φωτογραφική στιγμή της κρουαζιέρας... μέχρι που άρχισε να αφοδεύει, με τα κόπρανά του να έρχονται σε πλήρη χρωματική αντιδιαστολή με το κατάλευκο του πάγου.
Επισπεύσαμε την επιστροφή στην ξηρά λόγω κρύου, είχαμε ξεπαγιάσει. Η ανάβαση στο λόφο ήταν πολύ δύσκολη, ακόμη και με τις μπότες (για τα παπούτσια του kayak δεν το συζητάμε καν), αλλά το γέλιο που έριξα με το πόσο αστείοι ήταν οι πιγκουίνοι στις “λεωφόρους” τους με αποζημίωσε. Επέμεινα να σκαρφαλώσω μέχρι την κορυφή του λόφου, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους και η θέα από ψηλά με δικαίωσε για τον κόπο μου: καταπληκτική. Απέναντι είδα τους snow shoers, δηλαδή τους επιβάτες του πλοίου που είχαν επιλέξει να κάνουν μια πεζοπορία με πέδλα σα ρακέτες του τένις. Από μακριά φαίνονταν πολύ αστείοι, ενώ αργότερα όταν τους ρώτησα μου είπαν πως το όλο εγχείρημα τους φάνηκε μια χαζομάρα και μισή. Έμεινα να χαζεύω το τοπίο, ήταν μαγευτικό και ήξερα πως μάλλον δε θα το ξαναδώ ποτέ, αλλά το κρύο δεν μου επέτρεπε να μείνω όσο ήθελα. Ακόμη κι αφού επιστρέψαμε στο πλοίο, δε σταμάτησε να χιονίζει, σε βαθμό που το έστρωσε... στο πλοίο. Νομίζω πρώτη φορά έβλεπα να χιονίζει στη θάλασσα, περίεργη αίσθηση.

Αφού καταβρόχθισα ό,τι απίθανο είχε μαγειρέψει ο Αυστριακός σεφ, βρήκα μια σειρά από τρεις ανθρώπους να με περιμένουν για να μου μιλήσουν με το που τελείωσα το γεύμα μου. Με κάποιο τρόπο είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι δίνω πληροφορίες για οποιονδήποτε ήθελε να ταξιδέψει σε οποιαδήποτε χώρα της γης, ότι έχω πάει σε όλες κι ότι βγάζω itineraries μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Έδωσα τα όποια φώτα μου για την Αιθιοπία, το Περού, το Μεξικό και την Ισλανδία, αλλά τους απογοήτευσα όταν τους είπα ότι δε θυμάμαι καν τα ονόματα των επαρχιών που μου άρεσαν στην Κίνα κι ότι δεν έχω επισκεφθεί τη Νέα Ζηλανδία. Η απογοήτευση στα μάτια της Κινέζας, των Γάλλων και του Αμερικανού με έκανε να νιώσω σαν πορνοστάρ χωρίς στύση, σαν παραμυθάς με αμνησία, σαν σουτέρ που χάνει τρεις βολές συνεχόμενες σε ισόπαλο ματς στην εκπνοή. Πήγα στο γυμναστήριο να προσποιηθώ ότι καίω τις 7.500 θερμίδες που πήρα σε ένα μόλις γεύμα κι έκατσα να γρ΄ψω για λίγο το ημερολόγιό μου πριν ακούσω το κλασικό “kayakers get ready” από τα μεγάφωνα. Είχαμε φτάσει στο Danco Island και σε δέκα λεπτά είχαμε αποβίβαση, έπρεπε να βάλω τη μισητή στολή/καπότα και πάλι.

Μπήκα στο καγιάκ όλο ενθουσιασμό, για άλλη μια φορά με την Andrea, που με ανεχόταν, έπιανε ωραία κουβέντα και ήταν πάντα χαμογελαστή. Μέχρι εκείνο το σημείο τουλάχιστον... Κάναμε κουπί με τρελή διάθεση, εγώ επειδή ήθελα να κάψω το θηριώδες μεσημεριανό και η Andrea επειδή είναι αυτή που είναι, μια κοπέλα που απολαμβάνει τη ζωή. Σε κάποια φάση είδαμε ένα μίνι παγόβουνο μπροστά μας, από εκεί που ήμασταν όμως, βλέπαμε μόνο την “πλάτη” του, ενώ όλοι οι υπόλοιποι το είχαν ανφάς κι είχαν βγάλει τις φωτογραφικές τους μηχανές, φωτογραφίζοντας προφανώς κάτι πολύ αξιόλογο. Αρχίσαμε λοιπόν να κάνουμε κουπί με σκοπό να δούμε το παγόβουνο από μπροστά. Σε μια μάλλον ανόητη απόφασή μου, σκέφτηκα ως αν στρίψουμε ακριβώς μπροστά στο παγόβουνο θα το βλέπαμε από κοντά, οπότε πήρα την πρωτοβουλία και σε λίγα δευτερόλεπτα βρέθηκα αντιμέτωπος με αυτό που όλοι φωτογράφιζαν σε απόσταση... τριάντα εκατοστών: ήταν μια φώκια-λεοπάρδαλη, το πιο επιθετικό είδος. Η Andrea πίσω μου ούρλιαξε “let´s get the hell out of here”, εγώ όμως αποφάσισα ότι θα έπρεπε να βγάλω τη φωτογραφική μου μηχανή και να απαθανατίσω το θαύμα της φύσεως που βρέθηκε μπροστά μου. Προφανώς δεν ήταν έξυπνη ιδέα: ο Σκοτ μου έκανε νοήματα να ξεκουμπιστούμε από εκεί, η φώκια μου έδειξε τα δόντια της κι έβγαλε έναν ήχο οχιάς και η Andrea ξεφώνισε ένα ουρλιαχτό. Πριν προλάβω να βγάλω τη φωτογραφική μου μηχανή κάναμε όπισθεν για να απομακρυνθούμε, η φώκια βούτηξε στο νερό προφανώς ενοχλημένη και ακολούθησε ο εξής διάλογος με την Andrea:
- Yorgos, you promised no to get me killed.
- Chill out honey, I was just trying to get a decent shot.
- That thing snarled at you! Right in front of your nose.
- Oh, was that a snarl? I thought it was more like a “would you please take a good picture of me?” growl in seal language.

Με αυτά και με αυτά χάθηκε η ευκαιρία να πάρω μια πραγματικά καλή φωτογραφία, αλλά γρήγορα ξεχάστηκε το θέμα καθώς 60 πιγκουίνοι εμφανίστηκαν μπροστά μας στο νερό να ψαρεύουν κάνοντας μακροβούτια με φοβερό συγχρονισμό σε αυτό που κοινώς ονομάζεται dolphining. Το θέαμα ήταν εκπληκτικό, αν και οι φωτογραφίες μου όχι (θα τις υποστείτε όμως αν και νιώθω τύψεις για το πώς κάποιος πραγματικά καλός φωτογράφος εδικαιούτο να βρίσκεται σε αυτό το ταξίδι στη θέση μου). Ακολούθησαν κι άλλα highlights όπως η θέα των zodiacs με background κάτι φανταστικά παγόβουνα κι ένα skua να με παρακολουθεί επίμονα πάνω σε ένα από αυτά.

Η εξαιρετική εξόρμηση ολοκληρώθηκε σχετικά γρήγορα μιας που σήμερα θα είχαμε μια έξτρα δραστηριότητα: το polar plunge, το οποίο ναι, σωστά καταλάβατε, συνίστατο στο να πέσεις από το πλοίο στα παγωμένα νερά για λίγα δευτερόλεπτα και πριν το σώμα σου συνηθίσει το σοκ θερμοκρασίας, να αποσυρθείς έχοντας την ικανοποίηση ότι έκανες μπάνιο στην Ανταρκτική. Όλο το πλοίο ήταν ενθουσιασμένο, ακόμη κι αυτοί που δε θα συμμετείχαν, ενώ παραταχθήκαμε όλοι με τις ρόμπες του μπάνιου στο σαλόνι. Είδα τον Charles να περνάει από το σαλόνι ντυμένος κανονικότατα και τον ρώτησα αν θα συμμετάσχει. “Μπα, δεν είναι αυτά για μένα”, είπε. Ααααα, δεν είμαι από αυτο΄ς που πιέζουν ανθρώπους να κάνουν πράγματα που δε θέλουν, αλλά αυτό δε θα περνούσε έτσι. “Κοίτα Charles, σε λίγες μέρες θα είσαι στο Όρεγκον, θα κυκλοφορείς γυμνός στο σαλόνι σου, θα ξεδιαλέγεις τις φωτογραφίες από το ταξίδι σου στην Ανταρκτική και ξέρεις τι θα λες; Ότι είναι κρίμα που δεν το δοκίμασες. Δεν έκανες καγιάκ, δεν έκανες κάμπινγκ, ε αυτό θα το κάνεις!”. Δεν το περίμενα, αλλά τον έπεισα! Ο τρελός επιστήμονας πήγε στο δωμάτιο, έβαλε τη ρόμπα του έστω και με κάποιο δισταγμό και στήθηκε στην ουρά μπροστά μου.

Ο όλος χαβαλές που ακολούθησε μου έμεινε αξέχαστος. Πάνω από το 50% των επιβατών έκανε υπομονετικά ουρά ντυμένοι απλά με ένα μαγιό και μια ρόμπα, περιμένοντας να έρθει η σειρά τους, να βγουν έξω, να κατέβουν τη σκάλα και να πηδήξουν στα παγωμένα νερά, δεμένοι με ένα σκοινί με το οποίο θα τους τραβούσαν σε περίπτωση ατυχήματος. Οι αντιδράσεις του καθενός στην είσοδο στο νερό ήταν διαφορετικές: άλλοι ούρλιαζαν, άλλοι χαμογελο΄σαν, άλλοι έψαχναν εναγωνίως τη σκάλα για να επανέλθουν στη ζέστη. Υπήρχε επαγγελματίας φωτογράφος που απαθανάτιζε τη στιγμή. Η δική μου εμπειρία ήταν η εξής: ένιωσα απίστευτο ΚΡΥΟ πριν πηδήξω στο νερό (εμ με μια βερμούδα όλη κι όλη έκθετος στο ψοφόκρυο της Ανταρκτικής δεν περίμενα και κάτι διαφορετικό), κάτι ανάμεσα σε μούδιασμα και κάψιμο με το που μπήκα στο νερό, έκανα μια ενστικτώδη κίνηση να βγω αμέσως, μέχρι που θυμήθηκα ότι υπήρχε φωτογράφος και του χαμογέλασα κάνοντας το σήμα της νίκης σε μια μάλλον γελοία γκριμάτσα, που φιγουράρησε στις πιο αστείες φωτογραφίες της κρουαζιέρας όπως αυτές επελέγησαν στο τέλος του ταξιδιού από κάποια επιτροπή/υποτροπή.

Το βράδυ δείπνησα με το Σκοτ και το Γιοχάνες τον Κολομβιανό. Περάσαμε φανταστικά, δε σταματήσαμε να γελάμε στο τραπέζι, σε κάποια φάση μας έπιασε τέτοιο νευρικό γέλιο που είχε σταματήσει να τρώει ολόκληρη η τραπεζαρία να τρώει και μας κοιτούσε όσο ξεκαρδιζόμασταν στα Ισπανικά. Καταπληκτικοί τύποι και οι δυο τους, εύχομαι να τους ξαναδώ κάποια μέρα, πολύ χαρισματικά παιδιά.

Πήγα στο κρεβάτι μου σκεπτόμενος πόσο λάθος εκτίμηση είχα κάνει για την κρουαζιέρα πριν αυτή ξεκινήσει. Όχι μόνο δε βαριόμουν καθόλου, αλλά πραγματικά Ι was having the time of my life. Ένιωθα πολύ κουρασμένος, άλλωστε ήταν και μια γεμάτη μέρα κι ακόμη χρειαζόμουν τον ύπνο που είχα χάσει από το κάμπινγκ, αλλά πρέπει να κοιμήθηκα με χαμόγελο ζωγραφισμένο. Σαν κι αυτό που είδα στα χείλη του Charles που κοιμόταν στο διπλανό κρεβάτι…

 

[Yorgos]

Andrea, η γυναίκα-χαμόγελο.

Η ευτυχία της μοναξιάς.

Πιο δύσκολο, αλλά και πιο ενδιαφέρον το καγιάκ ανάμεσα στους πάγους.

Αστέρι ο πιγκουίνος.

Ουπς, την έκανα τη λαδιά μου...

Τι κοιτάτε ρε; Άντε μη σας χέσω κι εσάς.

Δύσκολη η ανάβαση.

Και για τους πιγκουίνους το ίδιο ισχύει πάντως.

Η κατάβαση πάντως για κάποιους είναι πιο εύκολη.

Zodiac στη μέση του πουθενά, η συνειδητοποίηση της απεραντοσύνης έρχεται όταν κάνεις zoom out.

Άξιζε τον κόπο η ανάβαση!

Αυτό με τα χιονοπέδιλα πολύ μπελαλίδικο και χρονοβόρο. Δέκα φορές να κουραστείς λίγο παραπάνω αλλά να ανέβεις γρήγορα παρά αυτή η χαζομάρα.

H Andrea επέμενε ότι δεν μπορούσε να φτάσει στην κορυφή. Δεν είμαι και πολύ καλός ως εμψυχωτής ή coach, αλλά την έπεισα και δεν το μετάνιωσε.

Έτσι, για επανάληψη...

Και μιας που ανέβηκε, μ' έβγαλε και μια φωτό.

Χιόνι στη θάλασσα. Τι όμορφα.

Χιόνι και στο κατάστρωμα, το βρήκα πολύ εξωτικό.

Τοπία άνευ σχολίων.

Κι ένα κοπάδι πιγκουίνων, βγήκαν για ψάρεμα τα πουλάκια μου (κυριολεκτικά).

Υπάρχουν φορές που τα τοπία είναι καλύτερα μόνα τους, άλλες που η ανθρώπινη παρουσία τους δίνει στίγμα.

Σατανικό skua, περιμένει να κατασπαράξει το αβγό κάποιου πιγκουίνου.

Χωρίς λόγια...

Έτοιμοι για το polar plunge.

1,2,3... ξεπαγιάστε.

Ένας καλύτερος φωτογράφος θα οργίαζε εδώ...

 

[coco]

Παρασυρθηκα και χτυπαν τα δοντια μου στους 28 βαθμους...τι μας κανεις!Η τελευταια φωτο συναρπαζει..ολες ειναι απιστευτες..για μια ακομη φορα,να σαι καλα να μας ταξιδευεις και ο νεος χρονος να σε παει εκει που θελεις και δεν πηγες ακομα!

 

[Defkalion]

Σούπερ οι φωτογραφίες!!!

 

[Dina Z]

Είχα αποφασίσει να πω ένα τεράστιο "ευχαριστώ" στο τέλος της ιστορίας σου αλλά μετά από αυτές τις φωτογραφίες δεν κρατιέμαι:
Ευχαριστώ λοιπόν και εύχομαι να πας όσο πιο μακρυά επιθυμείς (κυριολεκτικά και μεταφορικά)!

 

[kokoui]

Είσαι απίστευτος για μια ακόμα φορά. Μας ταξιδεύεις σε μέρη που δεν είχαν καν ακουστά (πρώτη φορά ακούω κρουαζιέρα στην Ανταρκτική), ποσο μάλλον να πάω. Ευχαριστώ και εγώ.

 

[intefix]

Καλησπέρα. Καλή χρονιά να έχουμε.
Διάθεση, χρόνο και λεφτά για ταξίδια να έχουμε.
Ομολογώ ότι κατά τύχη μπήκα σε αυτό το "νήμα" του φόρουμ. Κάποιον χρήστη έψαχνα. Πατάω στα πιο πολλά likes και βλέπω άλλον από τον διαχειριστή. "Yorgos" λέει. Από Αβάνα; άλλο κουφό και τούτο. Ψιλομούφα θάναι λέω. Άστο να δούμε. Ας διαβάσω τούτο που έχει Περού Βολιβία κλπ. Πιθανόν να είναι καλό. 39 σελίδες τι θα γράφει ο άνθρωπος φαντάστηκα. Για να δω...
Όπως καταλαβαίνεται δεν είχα ξαναδιαβάσει τον Yorgos. Μου κράτησε παρέα 4-5 μέρες . Πολύ καλός.
Καλός χειριστής της γλώσσας, πολύ περιγραφικός, αναλυτικότατος. Πολλές πληροφορίες για ότι χρειάζεται ένας ταξιδευτής. Γνώστης ιστορίας, γεωγραφίας φωτογραφίας κλπ.
Μου άρεσαν οι περιγραφές σου. Είσαι πολύ καλός. Σε ευχαριστούμε εσένα και τα παιδιά που ήτανε μαζί σου σε όλο αυτό το διάστημα και μας χάρησαν περιγραφές και φωτογραφίες που δεν θα βλέπαμε αλλιώς. Πολύ οργανωμένη η γραφή. Πολύ καλή η ιδέα βαθμολόγησης πριν μετά. Καταπληκτική.
Yorgos τι δουλειά κάνεις αν δεν είμαι αδιάκριτος και έχεις τόση άδεια; Και έχεις τόση γνώση για τη Λατινική Αμερική; Είδα ότι είσαι ελεύθερος επαγγελματίας...
Σε μένα τι μου άρεσε περισσότερο. Έτσι όπως τα περιέγραψες προφανώς το Περού. Είναι μια περιοχή του κόσμου με καταπληκτική φύση, καλούς ανθρώπους, πολύ μυστήριο, μεγάλη ιστορία.
Από τις φωτογραφίες σου και του Krekouzas αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ο τρόπος κοψίματος της πέτρας στο χτίσιμο των Ινκας. Εντελώς αδύνατον να γίνεται αυτό.
Όλα τα μέρη καταπληκτικά. Να δούμε αν θα αξιωθούμε να δούμε τίποτα απ΄όλα αυτά.
Σας ευχαριστώ πολύ.