Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Α ρε Γιώργο... Κίνητρο για να βρούμε δεύτερη και τρίτη δουλειά προσφέρουν αφειδώς οι εμπειρίες σου.
Κι εκεί που σκεφτόμουν Ιρλανδία - Ισλανδία - Γροιλανδία για φέτος, πας να με τουμπάρεις. Τι τρομακτικά όμορφα τοπία, τι, τι, δεν ξέρω τι να πω το φελέκι μου.
Μπράβο!

Από πλευράς κόστους και ποικιλίας, θα προτιμούσα Ισλανδία από Ανταρκτική. Για τα λεφτά σου παίρνεις περισσότερα, αρκεί να έχεις δύο εβδομάδες να τη γυρίσεις. Σε 6-9 μέρες μένεις στα υπέροχα τετριμμένα, αλλά τετριμμένα. Με λίγες μέρες παραπάνω κάνεις θαύματα στην Ισλανδία που έχει και ιστορία και ανθρώπινο ενδιαφέρον.

 

[KonstantinosAlyona]

Από πλευράς κόστους και ποικιλίας, θα προτιμούσα Ισλανδία από Ανταρκτική. Για τα λεφτά σου παίρνεις περισσότερα, αρκεί να έχεις δύο εβδομάδες να τη γυρίσεις. Σε 6-9 μέρες μένεις στα υπέροχα τετριμμένα, αλλά τετριμμένα. Με λίγες μέρες παραπάνω κάνεις θαύματα στην Ισλανδία που έχει και ιστορία και ανθρώπινο ενδιαφέρον.

Ναι, αλλά...μας διαολίζεις! Κι ας ξέρω ότι δεν μπορούμε Ανταρκτική ακομη, και για άλλους λόγους (νεογέννητο παιδί). Θα αρκεστούμε σε καναδυό εβδομάδες Ισλανδία, εκεί θα είναι πιο εύκολα και για τον μικρό. Κι ελπίζω οι κρουαζιέρες για Ανταρκτική να συνεχίσουν να υπάρχουν πιο μετά.

 

[Yorgos]

Tελευταία μέρα με τα καγιάκ σήμερα, ήθελα να ρουφήξω όσο περισσότερες εικόνες μπορούσα. Το φύλλο πορείας που θυροκολλούσαν στο πλοίο καθημερινά ανακοίνωνε πως θα επισκεπτόμασταν το Cierva Cove Mikkelsen Harbor. Ό,τι κι αν σήμαιναν αυτά τα ονόματα, εγώ θα το απολάμβανα.

Αρχικά θα πηγαίναμε με τα καγιάκ στον αργεντίνικο σταθμό Primavera, όπου τα κύματα ήταν τα ψηλότερα που είχαμε δει, οπότε χρειάστηκε ένα step up στις δεξιότητές μας στο καγιάκ, που το έκανε πιο ενδιαφέρον. Δεν είδαμε κάτι καινούριο, αλλά ήταν η τελευταία φορά στο ταξίδι που είδα γαλάζια παγόβουνα, λεωφόρους πιγκουίνων και περπάτησα όσο πιο πολύ μπόρεσα, μέχρι που ξεπάγιασαν τα πόδια μου. Αντικειμενικά ήταν το πιο αδιάφορο landing, αλλά λίγοι πρέπει να το είδαν ως τέτοιο. Για τους περισσότερους ήταν η τελευταία φορά που πατούσαμε το πόδι μας στην ήπειρο.

Το απόγευμα αποφασίσαμε να έχουμε μια συνάντηση όλοι οι καγιάκερς στη ντίσκο, ένα get together που λένε και στο χωριό μου. Εκεί είναι που συνειδητοποίησα ότι η κρουαζιέρα τελείωνε, αφού οι επόμενες δυο μέρες θα ήταν ημέρες επιστροφής στην Αργεντινή. Τέρμα το καγιάκ, τα αστειάκια και η καθημερινή ρουτίνα του να βάζω τη στολή μου σιχτιρίζοντας. Είχε δέσει τόσο καλά το γκρουπ που πέρασαν τρεις ώρες χωρίς να το καταλάβουμε και είπαμε μετά το δείπνο να ξαναβρεθούμε. Περάσαμε όλο το βράδυ με κουβεντούλα, με τα πηγαδάκια να είναι μια βαβέλ ηλικιών και εθνικοτήτων. Καταπληκτικούς ανθρώπους γνώρισα στην κρουαζιέρα και ειδικά στο καγιάκ: ένα καταπληκτικό ζευγάρι από τη Βόρεια Καρολίνα ενός απίθανου 80χρονου σφίχτερμαν πρώην πρωταθλητή θαλάσσιου σκι και μιας καθηγήτριας πανεπιστημίου, μια Καναδέζα μηχανικό που πάσχιζε να φτιάξει οικονομικές αντλίες για πηγάδια που θα έφερναν νερό σε φτωχές κοινότητες της Αφρικής, τους καταπληκτικούς καθηγητές καγιάκ, το χαβαλετζή Καναδοκινέζο, το ζευγαράκι με την πρόταση γάμου στο κάμπινγκ. Μ’ έπιασε μια πρόωρη νοσταλγία που θα τελείωνε η όλη περιπέτεια, κι ας έμεναν δυο ολόκληρες μέρες ακόμη.

Το βράδυ διασχίσαμε το Drake Passage, υποτίθεται από τα χειρότερα περάσματα στον κόσμο με μυθικές θαλασσοταραχές, αλλά δεν κοιμηθήκαμε καθ΄λου άσχημα. Μιας που πια δεν υπήρχαν αποβιβάσεις, είχε διαλέξεις πάλι, όπως εκείνη του νεαρού γερμανού γεωλόγου για τις τεκτονικές κινήσεις και το πώς αυτές επηρεάζουν τις ... πολικές αρκούδες. Το βρήκα λίγο παρατραβηγμένο.

Στο πλοίο διεξήχθη και διαγωνισμός φωτογραφίας, οπότε υπέβαλλα κι εγώ τις δικές μου για την τιμή των όπλων, αφού γνώριζα πως οι πιθανότητες νίκης ήταν απειροελάχιστες. Το άλλο διαδικαστικό ήταν πως πριν παραδώσουμε τις στολές καγιάκ έπρεπε να κάνουμε ντους με αυτές, ούτως ώστε να παραδοθούν χωρίς αλάτια και η διαδικασία του να μπω στη ντουσιέρα με όλα αυτά τα συμπράγκαλα ψυχαγώγησε τα μάλα τον Τσαρλς.

Το χάιλάιτ της ημέρας ήταν μάλλον η διαλέξεις για τους πρώτους εξερευνητές και την κόντρα Scott και Shackleton, καταπληκτικό μάθημα ιστορίας, ενώ μας παρέδωσαν και τα πτυχία μας. Το δικό μου είχε και τα τρία αστεράκια, αφού είχα συμμετάσχει και στις τρεις έξτρα δραστηριότητες: το βούτηγμα στα παγωμένα νερά, το κάμπινγκ και φυσικά το καγιάκ.

Δεν ξέρω αν ήταν επειδή μελαγχόλησα που θα τελείωνε η κρουαζιέρα, αν είπα να περιδρομιάσω στα τελευταία γεύματα ή αν λόγω έλλειψης καγιάκ δεν έκαιγα θερμίδες, αλλά γουρούνιασα τις δυο τελευταίες μέρες. Μη έχοντας και πολλά να κάνουμε τη μέρα που περάσαμε στο Drake, είπαμε να δούμε μια ταινία με τον Τσαρλς στο DVD της καμπίνας μας, που αποδείχθηκε ελαττωματικό, οπότε πήγε στράφι η ημίωρη επιχειρηματολογία του Τσαρλς με καρτεσιανά επιχειρήματα για το ποια ταινία θα βλέπαμε. Εν τέλει τυχεροί ήμασταν, διότι αφού δεν είχαμε ταινία να δούμε, ο Τσαρλς με παρακάλεσε να κάτσω μαζί του εκείνο το βράδυ και να αξιολογήσω τι κοινωνικές του δεξιότητες όταν συνομιλούσε με τους υπολοίπους επιβαίνοντες. Ήταν πολύ ενδιαφέρον πείραμα, δεν ξαναείχα επαφή με το Asperger και μου έκανε μεγάλη εντύπωση από τη μία η αδυναμία του Τσαρλς να κατανοήσει τι από αυτά που έλεγε ήταν ελαφρώς προσβλητικό για τους συνομιλητές του και από την άλλη η συγκινητική του προσπάθεια να συγκρατείται και να είναι ευγενής. Εξαιρετική δομή επιχειρηματολογίας πάντως και καταπληκτικό χιούμορ, πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος.

Η τελευταία μέρα στο πλοίο ήταν μέρα ανασκόπησης. Αρχικά οι καγιάκερς μαζευτήκαμε γιανα δούμε τα slides από τις φωτογραφίες μας, καθώς κι ένα βίντεο με time lapse που είχε επιμεληθεί η Τάρα με την go pro κάμερα που φορούσε. Στη συνέχεια δώσαμε το γραπτό feedback στο Σκοτ, που μας ζήτησε να κάνουμε και μια μίνι προφορική ανασκόπηση, επιλέγοντας την καλύτερη στιγμή του καθενός, που είχε πολύ ενδιαφέρον. Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα αναφορά ήταν εκείνη του Carson που αφού ξεχώρισε το πεντάλεπτο σιωπής στο Paradise Bay, είπε πως “η ζωή δε μετριέται με το πόσα χρόνια έχεις ζήσει γενικώς, αλλά με το πόσες στιγμές βρισκόσουν πραγματικά εκεί που ήθελες, κάνοντας αυτό που ήθελεες, με αυτούς που ήθελες. Ε εγώ σε αυτό το ταξίδι έζησα πολύ”. Εγώ ζήτησα συγγνώμη για την ασχετίλα μου κι ευχαρίστησα τους πάντες για την υπομονή τους και γελάσαμε αρκετά με τις αρκετές κοτσάνες που έκανα ως παντελώς άσχετος.

Τις ομιλίες περί κλιματικής αλλαγής και γεωλογίας ομολογώ πως τις παράτησα. Πέρασα χρόνο με τα παιδιά, μεταξύ των οποίων και με κάτι συμπαθέστατες Πορτορικάνες, αλλά περισσότερο με τους καγιάκερς, με είχε πιάσει ήδη νοσταλγία. Η οποία εντάθηκε όταν το βράδυ, πέραν ενός πολύ αστείου βίντεο με τους πιο αστείους plungers, οι διοργανωτές μας έδειξαν ένα απίστευτα επαγγελματικό βίντεο 40 λεπτών με τις καλύτερες στιγμές από όλο το ταξίδι. Δεν έχω ιδέα πώς το έκαναν, θύμιζε επαγγελματική ταινία μεσαίου μήκους και μάλιστα για soundtrack είχαν το Time of Υour Life των Green Day, που ταίριαζε γάντι. Συγκινήθηκαν όλοι κι εγω δεν περίμενα ποτέ ότι θα νοσταλγούσα μια κρουαζιέρα (πού είσαι @Samion να με δεις, το παιδί της αλλαγής) πριν καν τελειώσει. Η βραδιά έκλεισε με τον πολύ αστείο Αμερικανό δάσκαλο που ραπάρισε πάλι ένα κομματάκι που είχε γράψει για το ταξίδι, με έναν συμπατριώτη του να κάνει τα ηχητικά εφέ, με τους στίχους να περιγράφουν μερικές από τις πιο διασκεδαστικές στιγμές του ταξιδιού.

Βγήκα στο κατάστρωμα πριν πέσω για τον τελευταίο μου ύπνο στο πλοίο και είδα τρία δελφίνια να ξεπροβάλλουν από το νερό, ενώ ακολουθώντας ένα περίεργο ήχο ανακάλυψα ότι σε κάποιο μικρό σαλόνι περίπου 15 Κινέζοι είχαν μαζευτεί και τραγουδούσαν κινέζικη όπερα, με εξαιρετικές φωνές. Αποφάσισα ότι θα μου έλειπαν όλα: τα καγιάκ, η παρέα, οι φαγητάρες, ο Τσαρλς, τα παγόβουνα, η μαγεία των χιονισμένων βουνών πάνω στο νερό.

Αλλά η κρουαζιέρα ήταν μόνο ένα μέρος του ταξιδιού. Είχα ακόμη δυο μέρες στην Ουσουάια και τη Γη του Πυρός και μετά θα ξεκινούσε ένα άλλο κεφάλαιο, η Χιλή με τις ερήμους, την Παταγονία, τα κρασάκια και φυσικά τον Χ και τον Α, συν την επιστροφή στο Περού για το τελευταίο κομμάτι. Είχα ακόμη πολλά να ζήσω και να δω...

 

[Yorgos]

Tελευταίες ματιές στα παγόβουνα.

Είμαι ακέφαλος.

Τώρα δεν είμαι.

Παιδιά πάτε ανάποδα, το ξέρετε;

Αποχαιρετiστήρια συνάντηση kayakers.

Οι ιστορικές διαλέξεις ήταν οι αγαπημένες μου, καταπληκτικό φωτογραφικό υλικό για τους πρώτους εξερευνητές.

Crazy Ed, crazy hat.

Τελευταίο ηλιοβασίλεμα.

 

[Yorgos]

Κι επειδή είπαμε ότι έγινε διαγωνισμός φωτογραφίας κι είναι κρίμα να μη δείτε φωτό από πραγματικά καλούς φωτογράφους, με την άδειά τους, βουαλά:

Τζερόνιμοοοοοοο...

Τι μου κανεις άντρα μου...

Κοίταξες το αβγό μου ρε;

Skua καταροχθίζει αγέννητο πιγκουίνο.

Απίστευτο βλέμμα.

Καλά το καταλάβατε, αυτή κέρδισε το διαγωνισμό.

 

[Yorgos]

Να διευκρινίσω και πάλι πως από τις φωτογραφίες τόσο του προηγούμενου ποστ, όσο και του παρόντος, ΚΑΜΙΑ δεν είναι δική μου. Όλες πάρθηκαν από άλλους συνταξιδιώτες, που δεν αντιτέθηκαν στην αναδημοσίευσή τους.

Αυτή μου φάνηκε καταπληκτική και για την απλότητά της, αλλά και για την αμφιβολία που δημιουργεί: φεννηθηκε το νεογνό ή το έφαγε κάποιο skua;

Ναυάγιο.

Αφύπνιση στο κάμπινγκ.

Κι αυτή αποτυπώνει πολύ όμορφα τα όσα ζήσαμε.

- Κοίτα κάτι βλάκες σε μια βάρκα.
- Κρίμα να μην έχω μαζί μου τη φωτογραφική να τους απαθανατίσω.

 

[KonstantinosAlyona]

Τι ωραίος τρόπος να ξεκινάει η μέρα μου... Ευχαριστώ για τις εικόνες και την περιγραφή!

 

[frenchman]

Όνειρο για μένα ένα ταξίδι στην Ανταρκτική, ευχαριστούμε για τις εικόνες!
Πόσο μεγάλη αλήθεια το παρακάτω...
“η ζωή δε μετριέται με το πόσα χρόνια έχεις ζήσει γενικώς, αλλά με το πόσες στιγμές βρισκόσουν πραγματικά εκεί που ήθελες, κάνοντας αυτό που ήθελεες, με αυτούς που ήθελες"

 

[Eleni_]

Αν και καθηλωμένη λογω σπασμενου και εγχειρισμένου ποδιού μέσα σε λιγες μέρες "ταξίδεψα", γνώρισα, έμαθα, συγκινήθηκα, γέλασα... και πάρα μα παρα πολλές φορές είπα ΟΥΑΟΥ...
Η αληθεια ειναι πως καλύτερη παρεα δε θα γινοταν να εχω!
Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, αλλά και ενα ΜΠΡΑΒΟ!!!
Να είσαι πάντα καλά, να ταξιδευεις και να γραφεις!!!

 

[Yorgos]

Ημέρα αποβίβασης από το πλοίο η σημερινή, με τη θλιβερή διαδικασία του αποχαιρετισμού όλων αυτών των ανθρώπων που μάλλον δε θα ξαναδώ ποτέ: της κυρίας από το Τέξας που σε ένα γεύμα με ρώτησε αν απέδρασα από την Κούβα για να πάθει ένα μίνι εγκεφαλικό όταν έμαθε ότιη Κούβα δεν απαγορεύει την έξοδο από τη χώρα στους πολίτες της, τον καθηγητή-ράπερ, το Σκοτ και την κοπέλα του, την τρελόγρια Νάτι, το Γιοχάνες, την Άντρεα, τον Σκοτ, τους καγιάκερς, την Κινεζούλα που έκατσε να μάθει με υπομονή σε ένα βράδυ να μετράει στα ελληνικά από το 1 μέχρι το 1000.

Είχε σκατόκαιρο τη μέρα που σε γνώρισα, που λέει και το κομμάτι. Αέρας, βροχή και κρύο, ιδανική μέρα για ίντερνετ. Ε μετά από τόσες μέρες χωρίς να ξέρω τι έχει γίνει στην Κούβα, την Ελλάδα, τον πλανήτη, την Ευρωλίγκα (το σημαντικότερο!), είπα να αποβλακωθώ στο ίντερνετ. Πέρασα και μια βόλτα από το ξενοδοχείο, το internet café και το κατάστημα όπου είχα αφήσει σημείωμα μπας και βρεθεί το κινητό μου, αλλά τζίφος. Πάντως και στα τρία μέρη με θυμόντουσαν, ασχολήθηκαν οι άνθρωποι (ειδικά στο ξενοδοχείο) και γενικώς από την αντιμετώπιση των Αργεντίνων όχι απλά δεν έχω παράπονο, αλλά έχω να πω τα καλύτερα. Ορίστε, για να μη λέει η φίλη μου η @alma ότι είμαι προκατειλημμένος με τους ανθρώπους (ε, καλά με τους πορτένιος είμαι, αλλά αυτούς τους κράζει όλη η Αργεντινή, η ήπειρος κι ο γαλαξίας μαζί).

Κατάφερα κι έφαγα κάτι φτηνό και ναι, περί κατορθώματος πρόκειται διότι στην Ουσουάι είναι γενικώς ακριβά τα πράγματα. Λογικό από μια άποψη αφού και μακριά από τους χώρους παραγωγής είναι (άρα τα πάντα είναι “εισαγόμενα” και με μεγάλο κόστος μεταφοράς) και τουριστικό μέρος είναι με τουρισμό υψηλής δαπάνης μάλιστα (η γνωστή εξίσωση “σκι + κρουαζιέρες = μας τον έπιασαν”). Τα ίδια μπισκοτάκια για παράδειγμα που έτρωγα μανιωδώς στη Βολιβία, εδώ κόστιζαν τρεισήμισι φορές περισσότερα. Το ίδιο ίσχυε για τα ξενοδοχεία, ακόμη και το τοπικό χόστελ ακριβό ήταν και πλέον η διανυκτέρευση δεν περιλαμβανόταν στο πακέτο της κρουαζιέρας, οπότε κατέφυγα στο airbnb, που ήταν κάπως φτηνότερα.

Έφτασα λοιπόν στο σπίτι όπου θα με φιλοξενούσαν, άνοιξε την πόρτα η συμπαθέστατη ιδιοκτήτρια και μου έδειξε πού θα κοιμόμουν και τα σχετικά... και μετά μου σύστησε την κόρη της. ΑΜΑΝ, τι παίδαρος είναι αυτός!! Μανούλααααααααα, που έλεγε κι ο Σταυρίδης... Μου ζήτησε να ανοίξει το λάπτοπ μου για να μου βάλει τον κωδικό το ίντερνετ... “βάλε μου ό,τι θες”, απάντησα υπνωτισμένος. “Για δείτε αν δουλεύει”, χαμογέλασε η οπτασία με τα ατέλειωτα πόδια προφυλαγμένα σε ένα γαλάζιο κολάν, το ίσιο μελαχρινό μαλλί, τα γαλάζια μάτια και το περπάτημα νεράιδας. Ε, έβαλα κι εγώ την αρχική μου σελίδα, όπου εμφανίστηκαν τα μέιλ μου. Από τα 20 που ήταν στην οθόνη, τα 14 ήταν από τη V !!!! Όλη εκείνη η αναζήτηση με τις αθλητικές επιδόσεις που είχαμε κάνει ονλάιν με το Γιοχάνες είχαν αποδώσει, η V είχε λάβει το μήνυμά μου και πλέον είχε το μέιλ μου. Στο πρώτο μήνυμα μάλιστα είχε και μια φωτογραφιάρα με το αθλητικό αριστούργημα που ονομάζεται “κορμί της V” να γεμίζει αρμονικά την οθόνη. “Α, η κοπέλα σας είναι ε; Χορεύτρια Κουβανή είναι; Α, κολομβιανή αθλήτρια, εμ με τέτοιο κορμί τι άλλο θα ήταν; Ε, θα ανησύχησε η κοπέλα, τόσες μέρες στην Ανταρκτική χωρίς επικοινωνία, θα φοβήθηκε μην ερωτευτήκατε καμία επιβάτη στο πλοίο... Είστε και γοητευτικός... δίκαια ανησύχησε η κοπέλα”. Ωραία το κοπλιμάν να ούμε, αλλά πρώτον η μόνη γυναίκα που κοιμήθηκε στοιχειωδώς κοντά μου στην Ανταρκτική ήταν η 80χρονη Νάτι, δεύτερον το μόνο κορμί που είδα ήταν το ολόγυμνο του Τσαρλς πρωί, μεσημέρι και βράδυ και τρίτον... το χάσαμε το κορμί πατριώτη (της Αργεντίνας, η V ακόμη καλά πήγαινε), τι ήθελα κι εγώ να ανοίξω τα μέιλ μου, δεν άνοιγα καλύτερα το σάιτ της Καθημερινής να διαβάσω σε ποιο χωριό θα πήγαινε ο Τσίπρας να πει χριστουγεννιάτικες αρλούμπες; Καλά να πάθω.

Η νεράιδα απομακρύνθηκε βάζοντας το παλτό της και τα γάντια της ναζιάρικα, γιατί θα πήγαινε στο δημαρχείο, όπου εργαζόταν. “Καλά, στις 11 το πρωί πηγαίνετε στη δουλειά σας;”, ρώτησα αναιδώς αλλά εύλογα. “Ε, στην Ουσουάια είναι αλλιώς τα ωράρια, κάνει πολύ κρύο το πρωί και πηγαίνουμε λίγο αργότερα, ενώ επιστρέφουμε λίγο νωρίτερα, επειδή επίσης κάνει κρύο το απόγευμα”, χαμογέλασε τυλίγοντας ένα κασκόλ γύρω από τον τραγανό λαιμό της. Μάλιστα, αν κάνει κρύο και το μεσημέρι βλέπω να το κλείνουν το κατάστημα, μην κουράζονται κι άδικα οι Ουσουαϊανοί και πάθουν κανένα κρύωμα, κρίμα είναι. Με χαιρέτισε ευγενικά κι έφυγε η μανούουουουουλα.

Τέλος πάντων, έριξα μια γρήγορη ματιά στα μέιλ, απάντησε αμέσως στη V που επέμενε ότι μετά τη Χιλή θα βρισκόμασταν στη Λίμα (γιούχου ! Αν και μου ανέτρεψε το σχεδιασμό για το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού, χαλάλι της) και βάλθηκα να δω Ευρωλίγκα. Τι απόλαυση, 4 ωρίτσες μπάσκετ με ζεστή σοκολάτα, ενώ έξω φύσαγε, έβρεχε κι έριξε και κάτι αστραπές που με ανησύχησαν προς στιγμή (μην τυχόν και πέσει το ίντερνετ και χάσω κανένα αποτέλεσμα, όχι τίποτε άλλο).

Ε, έφτασε το απόγευμα και έπρεπε να κάνω και καμιά δουλειά. Δηλαδή να φάω (κοιλιόδουλος έγινα σε εκείνη την κρουαζιέρα) και να βρω καμιά εκδρομή για την επομένη, που θα την περνούσα στην Ουσουάια και πάλι. Πανάκριβα ήταν όλα τα τουρ, τελικά επέλεξα ένα ημερήσιο στο εθνικό πάρκο της Γης του Πυρός που κόστιζε 55€, χώρια τα έξτρα 42€ που ζητούσαν για να κάνεις 7χλμ με ένα τουριστικό τραίνο (αυτό δεν το αγόρασα). Γενικώς, οι λίγες εικόνες που είχα από τη Γη του Πυρός παρέπεμπαν σε ένα άκρως αδιάφορο τοπίο και φοβήθηκα ότι η όλη εμπειρία θα ήταν ένα απέραντο tourist trap με καμιά θείτσα ξεναγό να μας δείχνει το νοτιότερο σουβλατζίδικο του κόσμου, το νοτιότερο σουβενιράδικο, τις νοτιότερες τουαλέτες και να ζητάει και το νοτιότερο φιλοδώρημα, στην οποία περίπτωση θα της έδειχνα το νοτιότερο μέλος του σώματός μου, αυτό που είδε και ο βολιβιανός ρεσεψιονίστ της Σάντα Κρους. Αλλά την πήρα την εκδρομή, πρώτον διότι στη ζωή μετανιώνουμε μόνο για όσα δεν κάνουμε, δεύτερον διότι και για την κρουαζιέρα στην Ανταρκτική τα ίδια έλεγα κι αποδείχθηκε καταπληκτική και τρίτον διότι οι υπόλοιπες εκδρομές ήταν για να δει κανείς φάλαινες και πιγκουίνους, με κίνδυνο να πεθάνω από υπερβολική δόση πανίδας. Γη του Πυρός λοιπόν την επομένη, να δούμε τι θα δούμε.

Ξύπνησα φρέσκος. ‘Ηρθαν να με πάρουν στην ώρα τους για το τουρ, με τον ουρανό να είναι καταγάλανος, μετά την κακοκαιρία της προηγούμενης βραδιάς. Η νεαρή ξεναγός ήταν από το Buenos Aires και ζούσε εδώ και 3 χρόνια στην Ουσουάια, που τους φαινόταν ένα μέρος “πιο ανθρώπινο και μακριά από τους πορτένιος, που ντρέπομαι που το λέω, γιατί κι εγώ πορτένια είμαι, αλλά είναι ανυπόφοροι”. Τη συμπάθησα!

Το γκρουπ αποτελείτο από δυο πολύ όμορφα νέα παιδιά από τη Βραζιλία (χαλαρά θα έπαιζε το ζευγαράκι σε καμιά διαφήμιση Timotei) και κάποιοι άλλοι που δεν πρέπει να ήταν τόσο εκθαμβωτικοί γιατί δε θυμάμαι κανέναν τους. Η ξεναγός έκανε πολύ καλή δουλειά δεδομένων των λίγων πραγμάτων που προσφέρει η περιοχή από πλευράς ενδιαφέροντος (ειδικά ιστορικού), δίνοντας συνεχώς πληροφορίες, πρακτικές και με μεταδοτικότητα, όπως πρέπει.

Μάθαμε λοιπόν πως η γραμμή του τραίνου της Ουσουάια πράγματι φτιάχτηκε από κρατούμενους (άλλωστε η πόλη ως ανοιχτή φυλακή ξεκίνησε), αλλά πλέον ακολουθεί διαφορετική διαδρομή από την τρέχουσα. Βασικά υπήρχαν τρεις γραμμές τραίνου: μία η μόνιμη και δυο κινητές, που χρησιμοποιούνταν ώστε να μεταφέρονται οι κρατούμενοι για να μεταβαίνουν στα σημεία όπου θα έκοβαν τα δέντρα για την απαραίτητη υλοτομική δραστηριότητα. Η δε σημερινή διαδρομή που ακολουθεί το τραίνο είναι... άσχετη, ο ορισμός της τουριστικής παγίδας. Φτάσαμε πάντως στο σταθμό του τραίνου που ήταν γεμάτος από τουρίστες, ανάμεσα στους οποίους ήταν και η Νάτι,η τρελογιαγιά από το κάμπινγκ που με αναγνώρισε, ήρθε να με αγκαλιάσει και με παρουσίασε στις φίλες της. “Αυτός είναι ο Κουβανός που με βοήθησε να κάνω κάμπινγκ, το παλικάρι που σας έλεγα ότι μου έσωσε τη ζωή!”, είπε όλο χαρά, αν και μάλλον υπερβολικά.

Το ζευγαράκι των Βραζιλιάνων κι εγώ ήμασταν οι μόνοι που δεν πήραμε το τραίνο και πήγαμε για hiking με την ξεναγό. Η διαδρομή ήταν πανέμορφη, ενώ ο μουντζούρης πήγαινε τόσο αργά που εμείς φτάσαμε πιο γρήγορα! Κάπου στο σημείο απόβασης του τραίνου είχε κι ένα χάρτη που απεικόνιζε την Ανταρκτική, τη South Georgia και φυσικά τα Φώκλαντ ως αργεντίνικες κτήσεις, οπότε απόρησα γατί δεν προσέθεσαν και τη Νέα Ζηλανδία, κι αυτή κοντά είναι στο κάτω-κάτω. Η ξεναγός μας είπε ότι είναι λίγο σουρεάλ οι διεκδικήσεις των Αργεντίνων, ότι περισσότερο σχετίζονται με τη γεωγραφική εγγύτητα κι ότι η ίδια ψιλοντρέπεται για το χάρτη που είδαμε, οπότε τη συμπάθησα ακόμη περισσότερο.

Για το τραίνο να σας πω πως όπως το είδα από μακριά με τον ατμό είχε μια άλφα γραφικότητα, αλλά μάλλον καλύτερα είναι να το βλέπεις απέξω κι από μακριά, παρά να το επιβαίνεις, αφού ήταν ασφυκτικά γεμάτο και προφανώς οι επιβαίνοντες δεν έβλεπαν το ίδιο το τραίνο να περνάει μέσα από το τοπίο, αφού βρίσκονταν πάνω του.

Αποβιβάστηκε το υπόλοιπο γκρουπ, ενωθήκαμε όλοι και κατευθυνθήκαμε στο εθνικό πάρκο της Γης του Πυρός, μόνο ένα μικρό μέρος του οποίου είναι επισκέψιμο. Ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι το πάρκο είναι υπό επίθεση λόγω ενός είδος κάστορα το οποίο εισήγαγαν κάποιοι έξυπνοι Αργεντίνοι, θεωρώντας ότι αφού κάνει κρύο στον Καναδά και το ίδιο ισχύει κι εδώ, θα φέρουμε κάστορες, θα προσαρμοστούν και θα έχουμε έσοδα από τις γούνες τους. Μόνο που οι κάστορες στον Καναδά έχουν φυσικούς εχθρούς, στη Γη του Πυρός όμως όχι, με αποτέλεσμα να έχουν φάει τα μισά δέντρα, να είναι τεραστίων διαστάσεων (έφτασαν τα σαράντα κιλά) και να έχουν αποθρασυνθεί εντελώς. Η επόμενη έξυπνη απόφαση ήταν να φέρουν μεγάλες αλεπούδες, οι οποίες όμως κόλλησαν ασθένειες και αφανίστηκαν, οπότε έχουν καταλήξει οι rangers να κάνουν τους κυνηγούς για να σκοτώσουν τους κάστορες και να περιορίσουν τον αριθμό τους. Το καλύτερο; Η γούνα του νέου αυτού είδους κάστορα είναι άχρηστη, δεν κάνει για επεξαργασία...

Περπατώντας βλέπει κανείς κάποια όμορφα φυτά, τη φύση να προσφέρει ποικιλία χρωμάτων και μπόλικα κουνέλια, τα οποία επίσης πολλαπλασιάζονται αφού οι αυτόχθονες αλεπούδες κόλλησαν ασθένειες από τις εισαγόμενες κι είναι είδος υπό εξαφάνιση. Κάθε λίγο και λιγάκι υπάρχουν συμπαθητικά viewpoints, μια ήυσχη λίμνη με παγκάκια και... αυτάααα. Αδικαιολόγητο το κόστος της εκδρομής, συν τα 13€ είσοδο, συν άλλα 42€ για όποιον πάρει το τραίνο, μιλάμε για ένα χαριτωμένο σύνολο 110€ για 3 ωρίτσες, μόνο και μόνο για να έχει να λέει πως πήγε στο νοτιότερο σημείο, στο τέλος του κόσμου, είδε το νοτιότερο γήπεδο γκολφ και αφόδευσε στη νοτιότερη χέστρα. Στις τουριστικές παγίδες να σημειωθεί και το νοτιότερο ταχυδρομείο τους κόσμου, όπου όποιος επιθυμεί σφραγίζει το διαβατήριό του για 2$, ενώ ένας υποτίθεται γραφικός ντόπιος προσπαθεί να αναγωνριστεί η καλύβα του ως “η πρεσβεία της στροογγυλής νήσου” ή κάτι τέτοιο.

Παρότι όντως έχει λίγα πράγματα να δει κανείς, η ξεναγός έκανε φιλότιμες προσπάθειες να κάνει την εκδρομή πιο αξιόλογη, δίνοντας πολλές πληροφορίες για τους Ινδιάνους της περιοχής, έχοντας φέρει δικές της φωτογραφίες και μιλώντας για τη χλωρίδα και πανίδα, ακόμη κι όταν η τελευταία δεν ήταν ορατή, πραγματικά καλή προσπάθεια από την κοπέλα. Μου σύστησε κι ένα τοπικό εστιατόριο που είναι κατηγοριοποιημένο ως μουσείο, όπου έφαγα ικανοποιητικά, αλλά πάλι ακριβά.

Πήγα σπίτι να δω τι έγινε στην Ευρωλίγκα, αφού στο δρόμο συνάντησα πολλούς επιβάτες από την κρουαζιέρα... καθώς και από την επόμενη, οι οποίοι μας ζητούσαν πληροφορίες. Ξαναλέω πως η δική μας, στα μέσα Δεκεμβρίου ήταν η πρώτη κρουαζιέρα της χρονιάς που δεν απευθυνόταν αποκλειστικά σε Κινέζους και θα έμεναν άλλες τρεις. Όλες οι υπόλοιπες ήταν αποκλειστικά για κινέζικη πελατεία και η τάση αυτή θα ενταθεί τα επόμενα χρόνια.

 

[FELIA]

Μπράβο βρε

ΕΙΣΑΓΩΓΗ​

Γιατί γράφουμε ιστορίες; Προσπαθώντας να το δω όσο πιο ψυχρά γίνεται, κατέληξα στους εξής λόγους που φαντάζομαι ότι για τους περισσότερους λειτουργούν συνδυαστικά:

1. Για το ψώνιο του συγγραφέα ή του ταξιδιώτη. Επειδή δηλαδή μας αρέσει να αναγνωρίζεται η (υποτιθέμενη) συγγραφική ή ταξιδιωτική ικανότητα που (θεωρούμε οι ανόητοι πως) έχουμε. Σε όλους μας αρέσει να βλέπουμε ότι η ιστορία μας διαβάζεται από εκατοντάδες ανθρώπους, κερδίζει αναγνώριση και αποφέρει σχόλια του τύπου "τι ωραία που γράφεις" ή "τι ταξιδάρα έκανες ρε φίλε" ή "πωωωω, τι φωτογραφία είναι αυτή!". Πείτε το και ναρκισσισμό, συγγραφικό ή ταξιδιωτικό ή σκέτο, δεν πειράζει, βασικός και έγκυρος λόγος είναι για τη συγγραφή και δημοσίευεση μιας ιστορίας και είμαι ο πρώτος που ομολογεί ότι πάσχει από το συγκεκριμένο ψώνιο. Στην τελική είναι δημιουργικό ψώνιο και δεν ντρέπομαι καθόλου. Να ντρέπονται όσοι παρκάρουν σε θέσεις για ΑΜΕΑ και ο Τράκης που απέλυσε τον Πεδουλάκη, όχι εγώ.

2. Γιατί μέσα από τη συγγραφή ξαναζούμε το ταξίδι, μερικές φορές μέρα-μέρα και δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από την αναβίωση των εμπειριών ενός εκπληκτικού ταξιδιού, είναι σα να ξαναζείς μερικές από τις καλύτερες στιγμές της ζωής σου, να βλέπεις φωτογραφίες και να περνάει μπροστά σου το φιλμ των εμπειριών και να χαζογελάς ή να προβληματίζεσαι μόνος σου γι αυτά που έζησες, καλά και κακά. Για την απόλαυση της αυτοανάγνωσης δηλαδή.

3. Για λόγους καταγραφής των εμπειριών ώστε να μη χαθούν στη λήθη. Μου έχει συμβεί αρκετές φορές να διαβάζω την ιστορία μου από προηγούμενα ταξίδια, να θυμάμαι στιγμές που είχα ξεχάσει εντελώς και να πιάνω τον εαυτό μου να θυμώνει που δεν ήμουν αρκετά επιμελής ώστε να καταγράψω κι άλλα ταξίδια για τα οποία θυμάμαι πια αποσπασματικά κομμάτια αλλά έχω τεράστια κενά. Για παράδειγμα έκανα ταξίδι στην Κίνα για μήνες, με το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού να είναι με τα πόδια, επισκεπτόμενος εκπληκτικά αυθεντικά χωριά και επαρχίες και δε θυμάμαι καν όλες τις επαρχίες που επισκέφθηκα. Έχω τις φωτογραφίες να μου κάνουν μασάζ στη μνήμη, αλλά δε θυμάμαι και πολλά και μιλάμε για μια χώρα που έχει αλλάξει τόσο, είδα πράγματα που σίγουρα δεν υπάρχουν πια, οικογένειες που με φιλοξένησαν σε ξύλινα χωριουδάκια, τρεκ σε απίστευτα τοπία, ανθρώπους που με καλούσαν στα σπίτια τους να κοιμηθώ στο κρεβάτι τους όσο αυτοί κοιμούνταν στο κρύο πάτωμα... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

4. Από αλληλεγγύη και αγάπη στον επόμενο που θα δοκιμάσει το επόμενο ταξίδι στον ίδιο προορισμό. Γι αυτό και καθόμαστε και απαντάμε αλληλουχίες προσωπικων μηνυμάτων (μερικές φορές και δεκάδες) ώστε να βοηθήσουμε το συμφορουμίτη που θα πάει στο μέρος που πήγαμε και αγαπήσαμε, όπως μας βοήθησε και μας σε κάποια άλλη αναζήτηση κάποιος άλλος συμφορουμίτης. Είναι ωραία η αίσθηση του ανήκειν σε μια κοινότητα μόνο και μόνο από κοινό ενδιαφέρον, από κοινό ψώνιο και να ξέρεις πως βοήθησες κάποιον να ζήσει στιγμές ανάλογες με αυτές που έζησες εσύ και ότι ανά πάσα στιγμή άνθρωποι που ίσως και να μη δεις ποτέ στη ζωή σου είναι έτοιμοι να σε βοηθήσουν να πραγματοποιήσεις την ταξιδάρα που ονειρεύεσαι.

Λοιπόν αυτή η ιστορία για μένα γράφεται ξεκάθαρα για την κουρτίνα 3. Τη γράφω για μένα και μόνο. Ούτε για να μου πουν μπράβο, ούτε για να προκύψει κανένα λογοτεχνικοταξιδιωτικό διαμάντι, ούτε για να βοηθήσω κάποιον, ούτε καν για να ξαναζήσω την εμπειρία γιατί ήταν τόσο δυνατή που οποιαδήποτε τέτοια απόπειρα θα αποδειχθεί φάρσα. Ήταν το καλύτερο ταξίδι όλων των εποχών(ε) και θέλω να το απαθανατίσω γραπτώς και οπτικως για να το έχω να το διαβάζω, δε νομίζω ότι θα το ξεπεράσει ποτέ κανένα, ήδη εξεπλάγην που ήταν καλύτερο ακόμη κι από το πρώτο μου στις ίδιες περιοχές πριν πολλά χρόνια, εκείνο το ταξίδι που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι αυτο θέλω να κάνω στη ζωή μου, να ταξιδεύω χωρίς σταματημό. Ένα άγχος το είχα, πίστευα ότι ίσως και να μην είναι καλή ιδέα να έχω προσδοκίες ότι θα εντυπωσιαστώ τόσο όσο τότε, πριν σχεδόν είκοσι χρόνια που ήμουν πιο μικρός, με λιγότερες εμπειρίες, που μπορούσα να ενθουσιαστώ ευκολότερα, που ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα αυτα που κατ' εμέ είναι τα πιο όμορφα μέρη στον κόσμο, στον πλανήτη, στο Γαλα
Είσαι το κάτι άλλο
Α ρε Γιώργο...

Να ΣΑΙ πάντα καλά... και να μας μαγεύεις.. τόσα χρόνια και.. καλύτερα..

 

[Sassenach77]

LUM, το ολοκαίνουριο μουσείο μνήμης με θέμα την περίοδο του Φωτεινού Μονοπατιού, την ύπαρξη του οποίου πληροφορήθηκα από τον ευγενή ξεναγό του αντίστοιχου μουσείου στο Ayacucho. Ελάχιστοι φαίνεται να γνωρίζουν την ύπαρξή του, ακόμη κι ο ταξιτζής που πήρα πρώτη φορά το άκουγε, παρότι φτάνοντας στο υπερσύγχρονο κτίριο πάνω στην παραλιακή όπου στεγάζεται μου είπε πως όποτε περνούσε από εκεί αναρωτιόταν τι διάολο ήταν αυτό και πίστευε πως ήταν κλειστό.

Οι επεξηγήσεις είναι και στα αγγλικά;

Ψάχνοντας για το βιβλίο είδα ότι κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καστανιώτη με τίτλο Η τέταρτη ρομφαία. Το σημειώνω μήπως ενδιαφέρεται και κάποιος άλλος.

Ευχαριστώ !!!!