Αυστραλία Γαλλική Πολυνησία Ως Σίδνεϋ - Μπόρα Μπόρα και μη παρέκει....!

[Natasafil]

Κυριακή 3 Αυγούστου - ΚΑΙ ΠΑΛΙ !!!
Μετά από πτήση 50 λεπτών φτάνουμε επιτέλους στον προορισμό μας. Πρώτη εικόνα από Μπόρα Μπόρα :

Το αεροδρόμιο είναι στο βόρειο τμήμα, στo Motu Mute. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο σε αυτό το νησάκι. Μια αίθουσα αναμονής όλη και όλη στο αεροδρόμιο (συνάλλαγμα ούτε για πλάκα), σχεδόν υπαίθρια. Έτσι την νιώθουμε την βροχή που πέφτει, δεν έχουμε παράπονο! Το καραβάκι του ξενοδοχείου μας δεν έχει φανεί ακόμα (εννοείται ότι τα καραβάκια των 5* resorts έχουν ήδη καταφτάσει και μαζεύουν κόσμο) και έτσι το αεροδρόμιο αδειάζει και έχουμε ξεμείνει με ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Γερμανών, με τους οποίους έχουμε κλείσει στο ίδιο (μικρό και οικογενειακό) ξενοδοχείο! Με την βοήθεια των υπαλλήλων του αεροδρομίου μαθαίνουμε ότι το δικό μας καραβάκι είναι καθ' οδόν. Και ευτυχώς δηλαδή, γιατί άλλο τρόπο να πάμε δεν έχουμε. Το λιμανάκι έχει αδειάσει, δεν υπάρχουν θαλάσσια ταξί, όπως φανταζόμασταν, άρα ένα άγχος το έχουμε!
Μετά από κανένα μισάωρο βλέπουμε ένα βαρκάκι να καταφτάνει με δυσκολία και ενημερωνόμαστε ότι πρόκειται για το δικό μας. Ο ιδιοκτήτης (της βάρκας και του ξενοδοχείου) απολογείται για την καθυστέρηση και μας εξηγεί ότι η βάρκα αντιμετωπίζει μηχανικά προβλήματα... Παρ' όλα αυτά, επιβιβαζόμαστε και ξεκινάμε.
Τι ξεκινάμε δηλαδή;... Σε 5 λεπτά, η βροχή γίνεται καταιγίδα, η βάρκα χαλάει, γινόμαστε μούσκεμα! Δεν νομίζω πως όσοι χαρακτηρίζουν το Μπόρα Μπόρα "απόλυτο εξωτικό προορισμό" έχουν αυτό στο μυαλό τους, εμείς όμως έχουμε λιώσει στο γέλιο! Ο Vlad, o ιδιοκτήτης (Τσέχος που ερωτεύθηκε το νησί 15 χρόνια πριν και μετοίκησε), είναι με ένα "i'm sorry" στο στόμα, βρεγμένος μέχρι το κόκαλο να προσπαθεί να βρει λύση... Μετά από πολλά "σταμάτα - ξεκίνα" φτάνουμε στο ξενοδοχείο, το οποίο βρίσκεται στο Motu Piti Aau, ανατολικά του κεντρικού νησιού. Είναι απομονωμένο (όπως όλα) και πολύ πολύ όμορφο. Δεν έχει πολλά δωμάτια, είμαστε μόνο 4 ζευγάρια και έτσι νιώθουμε σαν στο σπίτι μας.
Αυτό είναι το καλύβι μας

αυτή η παραλία μπροστά του

και αυτή η θέα απέναντί του

(όλα αυτά με ήλιο δείχνουν τόσο μα τόσο διαφορετικά....)
Η πρόγνωση του καιρού δίνει βροχή και λίγο ήλιο για κάθε μια από τις ημέρες της παραμονής μας και μας πιάνει μαύρη θλίψη! Ρούχα βαριά έχουμε ελάχιστα (και αυτά τα φορέσαμε στο Σίδνεϋ, πού να φανταστούμε...), μέρες πολλές δεν έχουμε στη διάθεσή μας, άρα αράζουμε στην βεραντούλα μας ανταλλάσσοντας βλέμματα αλληλεγγύης και συμπόνιας με τους Ισπανούς γείτονες...Για μπάνιο στη θάλασσα ούτε λόγος, αφού είναι τόσο ρηχή που σε αποθαρρύνει! Όχι τίποτε άλλο, αλλά στην περίπτωσή μας η φράση "βρες καράβι να φύγεις" δεν ισχύει, αφού το βαρκάκι του Vlad έχει σχεδόν εκπνεύσει...
Κατά τις 18.30 πάμε 10 βήματα πιο πέρα, στο εστιατόριο, να χαζέψουμε τη βροχή και να φάμε κάτι, μπας και ανέβουμε λίγο... Και να η πρώτη ευχάριστη έκπληξη! Ο Vlad αποδεικνύεται εξαιρετικός μάγειρας και τα πιάτα του λίγα αλλά εκλεκτά! Το ψάρι που μου ετοιμάζει, το μάχε μάχε, είναι τόσο νόστιμο που μου φτιάχνει τη διάθεση!!! Γυρνάμε στο δωμάτιο νωρίς, διαβάζω λίγο πριν τη νυχτερινή συσκότιση (ω, ναι!) και ελπίζω αύριο να δούμε λίγο ήλιο!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Natasafil]

(Τις λεπτομέρειες και τις εντυπώσεις θα τις παραθέσω όπως ακριβώς τις σημείωνα στο ημερολόγιο μου, γιατί αν τις γράψω ιδωμένες από την εκ των υστέρων οπτική μάλλον θα βγουν ωραιοποιημένες...)

Τρίτη 29 Ιουλίου 2014
Φτάνουμε στο Ελ. Βενιζέλος στις 14:00 για το check in, κατά το οποίο δοκιμάζουμε μια μικρή δυσάρεστη εκπληξούλα καθώς αρχικά μας δίνουν boarding pass μόνο για την διαδρομή Αθήνα - Ντουμπάϊ και όχι για την συνέχεια Nτουμπάϊ - Σίδνεϋ, καθώς η πτήση χαρακτηρίζεται υπεράριθμη. Και εκεί που κοιτάμε το stand by πάνω στην δεύτερη boarding pass και δεν το πιστεύουμε ότι ξεκινάμε το ταξίδι με τέτοια κακοτυχία, ακούμε τα ονόματά μας από τα μεγάφωνα που μας καλούν να παραλάβουμε από την πύλη και τις επόμενες κάρτες επιβίβασης, αφού ο καλός υπάλληλος της αεροπορικής φρόντισε να λύσει από εδώ το πρόβλημα, ώστε να μην ταλαιπωρηθούμε στο Ντουμπάϊ... Τέλος καλό (πριν καν ξεκινήσουμε), όλα καλά και πήραμε και το μάθημά μας, να τσεκάρουμε τις θέσεις μας λίγο πριν ταξιδέψουμε!
Η πτήση Αθήνα - Ντουμπάϊ διαρκεί 4 ώρες και μας αρέσει τόσο που βλέπουμε από τις κάμερες του αεροπλάνου όλη την πτήση (προσγείωση και απογείωση φοβερές!)
Αναμονή στο αεροδρόμιο 4 ακόμα ώρες. Είναι βράδυ και δεν βλέπεις πολύ κόσμο. Θυμάμαι πριν 3 χρόνια στο αεροδρόμιο της Ντόχα, στο Κατάρ, πόσος κόσμος, πόσες φυλές... Πόση ομορφιά μπορεί να έχει η διαφορετικότητα... Βλέπεις τους ανθρώπους, το ντύσιμό τους, το φέρσιμό τους, τα χαρακτηριστικά τους, βλέπεις τα μάτια των γυναικών πίσω από την μπούργκα και ταξιδεύεις. Σε άλλες εποχές, σε άλλους τόπους, σε άλλα ήθη. Γι' αυτό μου αρέσουν τα αεροδρόμια, γιατί ταξιδεύεις σε πολλούς προορισμούς χωρίς καν να κινείσαι! Ελπίζω στην πτήση της επιστροφής να δω τον χαρακτήρα αυτού του αεροδρομίου, με τον κόσμο του και τον παλμό του... Και να μου θυμίσει για μια ακόμη φορά γιατί κάθε άνθρωπος είναι τόσο σημαντικός. Γιατί από κάπου έρχεται και κάπου πάει. Κάποιον αποχαιρέτησε και κάποιον πάει να συναντήσει. Και έχει έναν λόγο που τον κρατάει σε κίνηση...

 

[Natasafil]

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014
Απογειωνόμαστε από Ντουμπάϊ για μια πτήση 14 ωρών με το μεγαλύτερο αεροσκάφος του κόσμου, ένα Airbus 380, που θα διανύσει μια απόσταση 12,056 χλμ. Ο Έλληνας αεροσυνοδός μας περιποιείται πολύ καθ' όλη τη διάρκεια της πτήσης και την κάνει πολύ ευχάριστη! Ευτυχώς οι θέσεις μας είναι στην αρχή του διαδρόμου και έχουμε χώρο να απλωθούμε!
Φτάνουμε στο Σίδνεϋ περίπου στις 22:00. Από το αεροδρόμιο παίρνουμε ταξί μέχρι το ξενοδοχείο μας, το οποίο βρίσκεται στην περιοχή The Rocks, πολύ κοντά στην Όπερα. Μας κοστίζει 50$ (με τις μετατροπές ποσών δεν είμαι πολύ καλή, αλλά το συνάλλαγμα που αλλάξαμε στο αεροδρόμιο ήταν περίπου 100e = 110AUD). Ωστόσο, την ίδια διαδρομή μπορεί να την κάνει κάποιος και με τρένο (16$ / άτομο), αλλά κάτι η κούραση, κάτι οι βαλίτσες, επιλέξαμε τον εύκολο δρόμο!
Με μια πρώτη ματιά, το Σίδνεϋ είναι μια σύγχρονη πόλη με μεγάλους δρόμους και χωρίς γραφικότητα. Άδεια την νύχτα, δεν δείχνει και πολύ φιλόξενη... Είμαι σίγουρη όμως ότι στο φως της μέρας, θα είναι πολύ διαφορετική!

 

[Natasafil]

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014
Μετά από μια επεισοδιακή νύχτα (χτύπησε στις 4 το πρωί ο συναγερμός του ξενοδοχείου καλώντας μας να εκκενώσουμε το χώρο, πλάκωσε η πυροσβεστική, αλλά τελικά όλα καλά, ξανακοιμηθήκαμε με την ψυχή στο στόμα), ξεκινάμε την εξερεύνηση!
Το Σίδνεϋ χωρίζεται σε περιοχές (Ροκς και κυκλική αποβάθρα, Βοτανικοί κήποι και Ντομέϊν, Κινγκς Κρος και Νταρλινγκαρστ, Πάντιγκτον, Κεντρικό Σίδνεϋ, λιμάνι Ντάρλινγκ). Το ξενοδοχείο μας βρίσκεται στην περιοχή Ρόκς, η οποία περιλαμβάνει τα δυο βασικά αξιοθέατα, την Γέφυρα και την Όπερα. Η βόλτα μας ξεκινά από το Observatory park, εκεί που βρίσκεται το αστεροσκοπείο με χώρους για νυχτερινή παρατήρηση άστρων και 3D πλανητάριο. Η θέα που προσφέρει στην Γέφυρα και το λιμάνι Ντάρλινγκ είναι πολύ όμορφη! Είναι μια ήσυχη, μικρή βόλτα που δεν σε βγάζει εκτός στόχων, άρα αξίζει! Φεύγουμε κατευθυνόμενοι προς την γέφυρα του Σίδνεϋ, αφού πρώτα σταματάμε για να ενημερωθούμε σχετικά με την πολυδιαφημισμένη δραστηριότητα bridge climb. Αυτή που σε δένουν με σκοινιά και ανεβαίνεις (3 1/2 ώρες) σκαλί σκαλί πιασμένος από μια μεταλλική μπάρα, για να δεις την εκπληκτική θέα του Σίδνεϋ. Αυτή που έχουν κάνει όλες οι διασημότητες του κόσμου, που έχουν βρεθεί σε αυτή τη γωνιά ου κόσμου. Αυτή της οποίας την τιμή βλέπεις και τρέχεις. Αυτή :
Ενδεικτικά αναφέρω τιμές : night $198, day $248, twilight $308, dawn $348 (να αναφέρω ότι οι τιμές αυξάνονται τα ΣΚ και τα Χριστούγεννα ή όχι Twilight και dawn, φύγαμε σαν να μας κυνηγούσαν βρικόλακες. Σκέφτομαι ότι σαν εμπειρία αναρρίχησης προφανώς αξίζει, όμως όχι για τόσα πολλά χρήματα και μάλιστα για μια θέα που μπορείς να απολαύσεις εξίσου από τον πυργίσκο της γέφυρας (ανεβαίνεις με μόλις $13 είσοδο)!
Διασχίσαμε τη γέφυρα και περάσαμε στην απέναντι πλευρά, στην περιοχή Kirribilli, για να δούμε όλα τα αξιοθέατα μαζεμένα μπροστά μας! Πολύ περπάτημα, αλλά αυτό που βλέπουν τα μάτια σου αξίζει όσο χίλες λέξεις!

Πίσω τη γέφυρα, για να περάσουμε στην περιοχή Ρόκς. Περπατάμε κατά μήκος του Sydney Cove, του κολπίσκου ανάμεσα στη γέφυρα και την Όπερα. Εδώ βρίσκονται παλιές αποθήκες και κάποια ενδιαφέροντα εστιατόρια (ως προς την θέα, γιατί ως προς τις γεύσεις δεν τα δοκιμάσαμε). Τα πιο ωραία ως προς την γραφικότητα, ωστόσο, εστιατόρια βρίσκονται στην επάνω οδό Playfair. Το περπάτημα μέχρι την Όπερα είναι πολύ ευχάριστο, καθώς η περιοχή είναι γεμάτη κόσμο και μαγαζάκια (με παγωτά, σουβενίρ, εστιατόρια, μπαρ / γύρω στις 18:00 γίνεται χαμός από τους εργαζόμενους που μόλις έχουν σχολάσει). Κάνουμε εν τω μεταξύ και μια στάση στην αγροικία Κάντμαν, το παλαιότερο σωζόμενο κτίσμα στην πόλη (απέκτησε το όνομά του από έναν κατάδικο, τον Τζον Κάντμαν, που εκτοπίστηκε στο Σίδνεϋ το 1798 έχοντας καταδικαστεί για κλοπή αλόγων / ας μην ξεχνάμε ότι παρά το γεγονός πως οι πρώτοι κάτοικοι της Αυστραλίας ήταν οι Αβορίγινες, μετά την ανακάλυψή του από τον Τζέιμς Κουκ, τον πλοίαρχο που κατέφθασε με το Endeavor και ονόμασε την περιοχή Νέα Νότια Ουαλία, προτάθηκε να ιδρυθεί στο σημείο μια αποικία καταδίκων για να αποφορτιστούν οι βρετανικές φυλακές). Από το σημείο αυτό ξεκινούν και όλα τα καραβάκια που ενώνουν τις διάφορες περιοχές του Σίδνεϋ (από εδώ θα πάρουμε αύριο και το καραβάκι για τον Taronga zoo). Φτάνουμε στην Όπερα, το σήμα κατατεθέν της πόλης. Ο αρχιτέκτονας Γιέρν Ούτζον, που την εμπνεύστηκε την ώρα που ξεφλούδιζε ένα πορτοκάλι, της έδωσε μορφή κοχυλιών και την έκανε να είναι μοναδική (αν και δεν επέβλεψε ο ίδιος την ολοκλήρωσή της).

Το εσωτερικό της δυστυχώς δεν το είδαμε, καθώς για άγνωστους σε εμάς λόγους ήταν κλειστή!
Συνεχίζουμε λοιπόν το περπάτημα περνώντας στον Βασιλικό Βοτανικό Κήπο. Πολύ μεγάλος, πολύ καθαρός με πολύ ανοιχτούς χώρους, ιδανικό σημείο για ρέμβη και χαλάρωση μέσα στην πόλη. Μέσα υπάρχει και το Governmet house, ένα κτίσμα που παραπέμπει σε άλλον αιώνα και δεν πολυταιριάζει με τους ουρανοξύστες στο βάθος...

Προσπαθούμε να βρούμε την "καρέκλα της κυρίας Μακουάιρι", ένα ακόμα αξιοθέατο στην οδό Μακουάιρι, ενός δρόμου που κατασκευάστηκε μετά από επιθυμία της Ελισάβετ Μακουάιρι, της συζύγου του κυβερνήτη. Στο σημείο αυτό σκαλίστηκε και ένα πέτρινο κάθισμα, για να μπορεί να θαυμάζει την θέα προς την θάλασσα. Εντάξει, εμείς καθίσαμε σε όλα τα πιθανά σημεία που μοιάζουν με καρέκλες λαξευμένες σε βράχο, εκτός από το σωστό... κλασικοί τουρίστες, ένας να κάνει το λάθος...
Βγαίνοντας από τον κήπο ακολουθώντας την οδό Macquarie's, πέφτουμε επάνω στο Hyde park (βρίσκεται στην περιοχή του κέντρου, που θα επισκεφτούμε μεθαύριο) και έχοντας ήδη αρχίσει να νυχτώνει παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής, για να ξεκουράσουμε και λίγο τα πονεμένα από τα 10χλμ. πόδια μας...

 

[GTS]

Εγώ αναρωτιέμαι αν άξιζε να δώσετε τόσα χρήματα για έναν εξωτικό προορισμό, ενώ υπάρχουν τόσοι και τόσοι σαφώς οικονομικότεροι και εξίσου, αν όχι, ανώτεροι. Περιμένουμε τη συνέχεια της όμορφης ιστορίας σας Εύχομαι πάντα τέτοια!

 

[Natasafil]

Εγώ αναρωτιέμαι αν άξιζε να δώσετε τόσα χρήματα για έναν εξωτικό προορισμό, ενώ υπάρχουν τόσοι και τόσοι σαφώς οικονομικότεροι και εξίσου, αν όχι, ανώτεροι. Περιμένουμε τη συνέχεια της όμορφης ιστορίας σας Εύχομαι πάντα τέτοια!

Έχεις δίκιο να αναρωτιέσαι. Όμως θα σου πω ότι τελικά νομίζω πως κάθε ευρώ που δίνεις για να γνωρίσεις τον κόσμο αξίζει τον κόπο... Πάντα υπάρχει κάτι που θα δεις και θα σου χαραχτεί στη μνήμη. Όπως θα διαπιστώσεις και στη συνέχεια, δεν θεωρήσαμε ότι πάμε στον απόλυτο εξωτικό προορισμό (αν και έτσι μας έλεγαν), παρά μας συνάρπαζε η απόσταση! Ελπίζω να σου αρέσει η συνέχεια, θα φροντίσω να τελειώσω την ιστορία γρήγορα!!!

 

[Natasafil]

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014
Μετά από 10ωρο ύπνο, σηκωνόμαστε και ξεκινάμε ανανεωμένοι για τον ζωολογικό Taronga. Αγοράζουμε από την αποβάθρα (circular quay) ένα εισιτήριο αξίας $52, που περιλαμβάνει τόσο την είσοδο στον ζωολογικό όσο και την μετ' επιστροφής διαδρομή με το καραβάκι έως εκεί (σε διαφορετική περίπτωση, αν κάποιος τα αγοράσει ξεχωριστά, το καραβάκι κοστίζει $12 και η είσοδος $44).
Φτάνοντας επιβιβαζόμαστε στο τελεφερίκ και πάμε στην κορυφή του λόφου - εκεί βρίσκεται η επάνω είσοδος του κήπου. Η περιήγηση κρατά 6 ώρες, με σχολαστική παρατήρηση όλων των ζώων! Πίθηκοι(και ένα μωρό ανάμεσά τους, που τρελαίνει κόσμο) στην αρχή και νομίζω ότι μπορώ να τους χαζεύω όλη μέρα!!! Τι όλη μέρα; Όλες τις μέρες!!!
Μπροστά από το κλουβί των ουρακοτάγκων (πρώτη φορά τους βλέπω από κοντά) έχω ήδη τρελαθεί !!! Μα τι ζώα είναι αυτά;;; Τόσο μά τόσο γλυκά!!!
Καμηλοπαρδάλεις, που είναι τοποθετημένες στο πιο ωραίο σημείο του κήπου, με απίστευτη θέα του Σίδνεϋ! Καγκουρό πολλά, τα περισσότερα εκ των οποίων σε μια μικρή έκταση. Υπάρχει βέβαια και ένα σημείο του κήπου (kids trail), όπου τα καγκουρό κυκλοφορούν ελεύθερα και είναι απόλαυση! Κοάλα και κόκκινο πάντα και χαιρόμαστε τόσο που τα πετυχαίνουμε ξύπνια, αφού κοιμούνται άπειρες ώρες μέσα στην μέρα! Ο δαίμονας της Τασμανίας, αυτό το κακόμοιρο είδος που ταλαιπωρείται τόσο πολύ από μια φοβερή ασθένεια, είναι κοιμισμένος και δεν λέει να κουνηθεί... Πλατύποδα δυστυχώς δεν είδαμε, αφού ήταν κρυμμένος (αν και πετύχαμε αρκετούς στο Aquarium, όπως θα διηγηθώ αργότερα). Πολλά παιδάκια, πολλές οικογένειες, πολλά σχολεία, πολύ κρύο και εμείς καταφέρνουμε να φύγουμε μετά το κλείσιμο των θυρών! Με το καραβάκι επιστρέφουμε και η θέα της πόλης το σούρουπο είναι μοναδική!

 

[Natasafil]

Σάββατο 2 Αυγούστου 2014
Τελευταία μέρα στο Σίδνεϋ σήμερα και η περιοχή που θέλουμε να γνωρίσουμε είναι το κέντρο. Ακολουθούμε μια κυκλική διαδρομή, για να δούμε όσα περισσότερα μπορούμε (George street, Bridge street, Macquairie street) και βρισκόμαστε μπροστά από την Βιβλιοθήκη, το Κοινοβούλιο, το Νοσοκομείο, το Νομισματοκοπείο και τους Hayde park barracks. Όλα το ένα δίπλα στο άλλο, χωρίς όμως κάτι το ιδιαίτερο εκτός ίσως από το τελευταίο...
Μια βόλτα μέσα από το μικρό και μικρό Hayde park - καμία σχέση με το μητροπολιτικό - και βγαίνουμε στο εμπορικό κέντρο του Σίδνεϋ, την περιοχή ανάμεσα στις οδούς Druitt και King. Εμπορικά καταστήματα, γραφικές στοές και έθνικ εστιατόρια δίνουν ζωή στην περιοχή.
Επόμενη στάση ο πύργος του Σίδνεϋ για παρατήρηση αφ' υψηλού. Αγοράζουμε εισιτήριο αξίας $26 / άτομο και το πρώτο που κάνουμε είναι να απολαύσουμε μια 4D εμπειρία της Αυστραλίας (η πιο εντυπωσιακή εικόνα ήταν αυτή του μεγάλου λευκού καρχαρία με τα δοντάκια του τα όμορφα να σε πλησιάζει...). Η θέα από τον πύργο μαγική. Αναρίθμητα λιμανάκια και κολπίσκοι μέσα σε μια πόλη που εκτείνεται στο βάθος του ορίζοντα! Όταν δε η ματιά φτάνει στην ακτή, εκεί όπου αρχίζει ο ωκεανός, έρχεται και το δέος... Δεν υπάρχει άλλη λέξη, παρά μόνο αυτή. Δέος για ό,τι κρύβει αυτή η άγρια θάλασσα μέσα της. Μέσα στον πύργο υπάρχει και κατάστημα με σουβενίρ, άλλα φθηνότερα, άλλα ακριβότερα απ' ό,τι έξω.
Κατεβαίνοντας από τον πύργο, κατευθυνόμαστε προς το λιμάνι Ντάρλινγκ, ένα αναξιοποίητο μέχρι τώρα σημείο. Μια ωραία μαρίνα, πολλά εστιατόρια και μπαρ - μεταξύ των οποίων και ένα ελληνικό - και διάφορα θεάματα (wild Australia, Aquarium, μουσείο Μαντάμ Τυσσώ. Η είσοδος για καθένα είναι $40 / άτομο (αν κλείσεις για δυο θεάματα υπάρχι έκπτωση $20). Εμείς επιλέξαμε το Ενυδρείο, καθώς έχουμε και μια αγάπη στη θάλασσα και τα πλάσματά της... Σαν χώρος δεν λέει και πολλά, είναι λίγο πρόχειρα στημένος, είδαμε όμως πλατύποδες, καρχαρίες (λεμονοκαρχαρίες κυρίως και black tip sharks). Μια ώρα και κάτι περάσαμε στο ενυδρείο, ωραία ήταν!
Στον δρόμο της επιστροφής, μπερδευόμαστε λίγο και θεωρώντας πως μπορούμε από το λιμάνι Ντάρλινγκ να πάμε στο Ροκς παραλιακά με τα πόδια καταφέρνουμε να διανύσουμε μια απόσταση 4χλμ (από τον κανονικό δρόμο να είναι περίπου 1,5χλμ...), αφού κάναμε ολόκληρο γύρο. Στο Ροκς λοιπόν και την αγαπημένη μας Argyle street για φαγητό. Ύπνος νωρίς, καθώς στις 4 το πρωί σηκωνόμαστε για την πτήση μας προς Μπόρα Μπόρα!

 

[Natasafil]

Κυριακή 3 Αυγούστου 2014
Πρωινή πτήση για Aucland, η οποία διαρκεί περίπου 2,5 ώρες για μια απόσταση 2,200χλμ. Πριν επιβιβαστούμε, ωστόσο πάμε στην αεροπορική με την οποία ήρθαμε για να τσεκάρουμε τις θέσεις μας (το πάθημα, μάθημα) της επιστροφής. Η πρωτεύουσα της Νέας Ζηλανδίας - πανέμορφη από ψηλά - είναι συννεφιασμένη και βροχερή, πολύ μελαγχολική, έτσι τουλάχιστον όπως μας φαίνεται από το αεροδρόμιο. Η μόνη "παραφωνία" το αεροπλάνο της αεροπορικής, που θα μας πάει μέχρι την Ταϊτή, το οποίο είναι βαμμένο σε καλοκαιρινά, εξωτικά χρώματα, δίνοντάς μας μια εικόνα για το τι έρχεται! Μετά από μια δίωρη αναμονή, επιβιβαζόμαστε στο αεροπλάνο για Παπέετε (πρωτεύουσα της Ταϊτής) για μια 5ωρη πτήση.
Φτάνοντας στην Παπέετε δεν πιστεύουμε στα μάτια μας, διότι το ρολόι λέει 22:00, 2 Αυγούστου! Και ναι!!! Τα καταφέραμε!!!! Έχουμε πια χάσει , επισήμως, μια ολόκληρη μέρα ! Δυστυχώς, το σκοτάδι δεν μας αφήνει να δούμε το νησί από ψηλά (βέβαια βρέχει και έτσι δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα το βλέπαμε, και μέρα να ήταν...), ελπίζουμε να το καταφέρουμε στην επιστροφή! Το αεροδρόμιο είναι τόσο μικρό, που υπάρχουν σε αυτό μόλις 1 αυτόματο ανταλλακτήριο συναλλάγματος, 1 καντίνα και 1 φαστφουντάδικο, δυο γραφεία ενοικίασης αυτοκινήτων και ένα γραφείο φύλαξης αποσκευών. Παρά το μικρό του μέγεθος όμως, είναι τόσο ζωντανό και τόσο πολύβουο, που δεν το πιστεύουμε! Είναι απίστευτη η υποδοχή που επιφυλάσσουν οι ντόπιοι στους δικούς τους που έρχονται από μακριά, κυρίως από την Γαλλία. Συγκινούμαι με μια οικογένεια που υποδέχεται τον μετανάστη συγγενή που έρχεται (προφανώς μετά από χρόνια) με την σύζυγο και την κόρη του. Τους γεμίζουν λουλουδένια κολιέ, ανθισμένα στεφάνια, αγκαλιές και φιλιά. Πραγματικά φιλιά, απ' αυτά που κρύβουν μέσα τους μεγάλη νοσταλγία και απέραντη αγάπη...Και έτσι θυμάμαι αυτό που λένε ότι "τα πιο αληθινά φιλιά δίνονται στα αεροδρόμια και όχι στους γάμους"...Απέναντι από το αεροδρόμιο υπάρχει ένα μοτέλ, αλλά αποφασίζουμε να μην πάμε, αφού ήδη έχει πάει μεσάνυχτα και πετάμε σε ελάχιστες ώρες ... Πολύ καλή η σκέψη μας, μόνο που όταν αδειάζει το αεροδρόμιο μένουμε εμείς οι δυο, η καντινιέρισσα και 3 φύλακες. Πουθενά αξιοπρεπή καθίσματα να αποθέσουμε τα κορμιά μας και έτσι οριζοντιωνόμαστε στο πάτωμα και καρτερικά περιμένουμε να περάσουν οι ώρες, οι οποίες αντιστέκονται σθεναρά... Λίγο πριν απογειωθούμε, κάνουμε ένα υποτυπώδες συνάλλαγμα, θεωρώντας ότι το υπόλοιπο θα το κάνουμε στο Μπόρα Μπόρα (και πού να ξέραμε...). 20e αντιστοιχούν σε 2.300 πολυνησιακά φράγκα.

 

[Natasafil]

Κυριακή 3 Αυγούστου - ΚΑΙ ΠΑΛΙ !!!
Μετά από πτήση 50 λεπτών φτάνουμε επιτέλους στον προορισμό μας. Πρώτη εικόνα από Μπόρα Μπόρα :

Το αεροδρόμιο είναι στο βόρειο τμήμα, στo Motu Mute. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο σε αυτό το νησάκι. Μια αίθουσα αναμονής όλη και όλη στο αεροδρόμιο (συνάλλαγμα ούτε για πλάκα), σχεδόν υπαίθρια. Έτσι την νιώθουμε την βροχή που πέφτει, δεν έχουμε παράπονο! Το καραβάκι του ξενοδοχείου μας δεν έχει φανεί ακόμα (εννοείται ότι τα καραβάκια των 5* resorts έχουν ήδη καταφτάσει και μαζεύουν κόσμο) και έτσι το αεροδρόμιο αδειάζει και έχουμε ξεμείνει με ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Γερμανών, με τους οποίους έχουμε κλείσει στο ίδιο (μικρό και οικογενειακό) ξενοδοχείο! Με την βοήθεια των υπαλλήλων του αεροδρομίου μαθαίνουμε ότι το δικό μας καραβάκι είναι καθ' οδόν. Και ευτυχώς δηλαδή, γιατί άλλο τρόπο να πάμε δεν έχουμε. Το λιμανάκι έχει αδειάσει, δεν υπάρχουν θαλάσσια ταξί, όπως φανταζόμασταν, άρα ένα άγχος το έχουμε!
Μετά από κανένα μισάωρο βλέπουμε ένα βαρκάκι να καταφτάνει με δυσκολία και ενημερωνόμαστε ότι πρόκειται για το δικό μας. Ο ιδιοκτήτης (της βάρκας και του ξενοδοχείου) απολογείται για την καθυστέρηση και μας εξηγεί ότι η βάρκα αντιμετωπίζει μηχανικά προβλήματα... Παρ' όλα αυτά, επιβιβαζόμαστε και ξεκινάμε.
Τι ξεκινάμε δηλαδή;... Σε 5 λεπτά, η βροχή γίνεται καταιγίδα, η βάρκα χαλάει, γινόμαστε μούσκεμα! Δεν νομίζω πως όσοι χαρακτηρίζουν το Μπόρα Μπόρα "απόλυτο εξωτικό προορισμό" έχουν αυτό στο μυαλό τους, εμείς όμως έχουμε λιώσει στο γέλιο! Ο Vlad, o ιδιοκτήτης (Τσέχος που ερωτεύθηκε το νησί 15 χρόνια πριν και μετοίκησε), είναι με ένα "i'm sorry" στο στόμα, βρεγμένος μέχρι το κόκαλο να προσπαθεί να βρει λύση... Μετά από πολλά "σταμάτα - ξεκίνα" φτάνουμε στο ξενοδοχείο, το οποίο βρίσκεται στο Motu Piti Aau, ανατολικά του κεντρικού νησιού. Είναι απομονωμένο (όπως όλα) και πολύ πολύ όμορφο. Δεν έχει πολλά δωμάτια, είμαστε μόνο 4 ζευγάρια και έτσι νιώθουμε σαν στο σπίτι μας.
Αυτό είναι το καλύβι μας

αυτή η παραλία μπροστά του

και αυτή η θέα απέναντί του

(όλα αυτά με ήλιο δείχνουν τόσο μα τόσο διαφορετικά....)
Η πρόγνωση του καιρού δίνει βροχή και λίγο ήλιο για κάθε μια από τις ημέρες της παραμονής μας και μας πιάνει μαύρη θλίψη! Ρούχα βαριά έχουμε ελάχιστα (και αυτά τα φορέσαμε στο Σίδνεϋ, πού να φανταστούμε...), μέρες πολλές δεν έχουμε στη διάθεσή μας, άρα αράζουμε στην βεραντούλα μας ανταλλάσσοντας βλέμματα αλληλεγγύης και συμπόνιας με τους Ισπανούς γείτονες...Για μπάνιο στη θάλασσα ούτε λόγος, αφού είναι τόσο ρηχή που σε αποθαρρύνει! Όχι τίποτε άλλο, αλλά στην περίπτωσή μας η φράση "βρες καράβι να φύγεις" δεν ισχύει, αφού το βαρκάκι του Vlad έχει σχεδόν εκπνεύσει...
Κατά τις 18.30 πάμε 10 βήματα πιο πέρα, στο εστιατόριο, να χαζέψουμε τη βροχή και να φάμε κάτι, μπας και ανέβουμε λίγο... Και να η πρώτη ευχάριστη έκπληξη! Ο Vlad αποδεικνύεται εξαιρετικός μάγειρας και τα πιάτα του λίγα αλλά εκλεκτά! Το ψάρι που μου ετοιμάζει, το μάχε μάχε, είναι τόσο νόστιμο που μου φτιάχνει τη διάθεση!!! Γυρνάμε στο δωμάτιο νωρίς, διαβάζω λίγο πριν τη νυχτερινή συσκότιση (ω, ναι!) και ελπίζω αύριο να δούμε λίγο ήλιο!

 

[Natasafil]

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014
Ξυπνάμε το πρωί και μέσα στην ησυχία του δωματίου προσπαθούμε να εντοπίσουμε αυτόν τον συνεχή βόμβο που ακούγεται από την ώρα που φτάσαμε. Air condition το δωμάτιο δεν έχει, οπότε υποθέτουμε ότι είναι από κάποιο παρακείμενο σπίτι ή από τις εγκαταστάσεις / ίσως την κουζίνα του ξενοδοχείου. Ξεκινάμε λοιπόν να πάμε να πάρουμε πρωινό.
Εκεί που καθόμαστε το βλέπω... Είναι αυτό που είχα διαβάσει αλλά δεν φανταζόμουν ότι βρίσκεται τόσο μα τόσο κοντά στο καλυβάκι μας. Μόλις στα 500 μέτρα, μπορεί να λέω και πολλά. Ανοίγω καλά καλά τα μάτια μου και χαμογελάω τόσο!!!


Δεν προλαβαίνουμε να τελειώσουμε το πρωινό και έχουμε ήδη σηκωθεί και περπατάμε στο μονοπατάκι που μας οδηγεί εκεί. Αυτό που βλέπουμε μας αφήνει άφωνους... Μπορώ να μεταφέρω την φωτογραφία, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να μεταφέρω ούτε τον ήχο και κυρίως ούτε την αίσθηση... Είναι ο Ειρηνικός και σκάει στον ύφαλο. Δεν σηκώνει πολύ κύμα, όμως την ορμή του την ακούς και την νιώθεις...

Κάθομαι στο παγκάκι και αγναντεύω τον ωκεανό. Νομίζω ότι πρώτη φορά συνειδητοποιώ πως το νερό πρέπει να είναι το πιο σκοτεινό και μυστηριώδες στοιχείο από όλα. Τι κρύβεται μέσα του, πόση ζωή, πόση άγνωστη σε εμάς ζωή και απεραντοσύνη...Και ο άνθρωπος πολύ μικρός μπροστά της, ανήμπορος. Μπορώ να μιλάω ώρες ατελείωτες για τα συναισθήματα που βίωσα αυτές τις λίγες στιγμές, αλλά δεν θέλω να κουράσω!
Επιστρέφουμε στην πλευρά μας και νιώθουμε περίεργα με την εναλλαγή εικόνων. 500 μέτρα χωρίζουν την απόλυτα ήρεμη και γαλαζοπράσινη λιμνοθάλασσα από τον θορυβώδη και μαύρο ωκεανό... Εν τω μεταξύ αρχίζει να αχνοφαίνεται ο ήλιος και δεν χάνουμε την ευκαιρία να ξεπιαστούμε κάνοντας κανό.. Δεν διανύουμε και μεγάλη απόσταση με αυτό, χαζολογούμε περισσότερο και το πάμε μέχρι εκεί που βαθαίνει λίγο, μπας και καταφέρουμε να κάνουμε μπάνιο.
Όταν αφήνουμε το κανό, αποφασίζουμε να περπατήσουμε μέχρι το νότιο άκρο του νησιού μας. Διανύουμε μια απόσταση 4χλμ (με συννεφιά και λίγο ήλιο να σκάει, πού να φανταστούμε ότι θα καιγόμασταν και φτάνουμε στο νοτιότερο σημείο, headland of Tupitipiti. Εδώ υπάρχουν κάποια καταλύματα και μια φοβερή θάλασσα για μπάνιο! Βαθιά, κρυστάλλινη, καταπράσινη και σε μικρή απόσταση βλέπεις τον ωκεανό να σκάει πάνω στον ύφαλο. Και εδώ υπάρχουν ελάχιστοι τουρίστες, κάτι που με ευχαριστεί απίστευτα!
Άλλα 4 χλμ για την επιστροφή και αξίζει το κάθε λεπτό! Περνάμε σχεδόν μέσα από τα σπίτια των ντόπιων, περισσότερο παραπήγματα δίπλα στη θάλασσα θα τα έλεγα, οι οποίοι μας χαιρετούν γλυκά, παρά το γεγονός ότι τους χαλάμε την ησυχία τους! Φτάνοντας στο ξενοδοχείο έχει ήδη αρχίσει να συννεφιάζει επικίνδυνα. Το βουνό Otemanu απέναντι καλύπτεται - κλασικά - από σύννεφα..Η εικόνα όμως είναι πανέμορφη!

Χυμός στην παραλία, πιάνει και το ψιλόβροχο και μένουμε να απολαμβάνουμε την ησυχία και την γαλήνη του μέρους, μέχρι να πέσει το σκοτάδι και να πάμε για φαγητό 5 βήματα πιο 'κεί (είχαμε κατά νου να πάμε σε κάνα δυο γνωστά εστιατόρια π.χ. Bloody Mary's αλλά κάτι η βροχή, κάτι το νεκρό βαρκάκι του Vlad, μείναμε πίσω!).

 

[Natasafil]

Τρίτη 5 Αυγούστου 2014
Η μέρα ξεκινά με την καθιερωμένη πια βόλτα στον Ειρηνικό. Είναι ψυχοθεραπεία, πως να το κάνουμε; Σήμερα ο καιρός φαίνεται χειρότερος από χθες, αλλά δεν μας νοιάζει και πολύ αφού αυτό που μας ενδιαφέρει να κάνουμε σήμερα είναι υποθαλάσσιο!
Μέχρι να πάει η ώρα 13:00 και να φύγουμε για την δραστηριότητά μας, αποφασίζουμε να κάνουμε μια βόλτα σαν την χθεσινή αλλά προς το βόρειο τμήμα του νησιού μας. Δεν είναι πολύ μακριά από μας ένα από τα μεγάλα resorts, έχουμε οπτική επαφή μαζί του. Το θέμα είναι ότι δεν φτάνουμε ποτέ σε αυτό, αφού ο δρόμος από την ακτή είναι κλειστός με συρματοπλέγματα... Έτσι, επιστρέφουμε στη βάση μας..
Η ώρα λοιπόν 13:00 και φαίνεται ένα θαλάσσιο ταξί (μάλλον φίλοι του Vlad είναι...) που θα μας πάει στο κεντρικό νησί στην περιοχή Matira. Από εκεί μας παραλαμβάνει ένα βαν του γραφείου με το οποίο έχουμε κλείσει να κάνουμε το aqua safari. Αφού ο Στέφανος φοβάται τις καταδύσεις με μπουκάλα και εγώ δεν έχω τον απαιτούμενο χρόνο να κάνω μόνη μου, συμβιβαζόμαστε και οι δυο με την κατάδυση με σκάφανδρο. Με το σκάφος πηγαίνουμε σε μια περιοχή δυτικά του νησιού ανάμεσα στο motu Tevairoa και στο motu Tapu, όπου υπάρχει ένας ύφαλος οροθετημένος, στον οποίο κατεβαίνεις (βάθος 4 μέτρα) με σκάφανδρο που σου παρέχει οξυγόνο και κόβεις βόλτες ανέμελος σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας και αγγίζεις ψάρια! Η δραστηριότητα διαρκεί 30 λεπτά (από το κρύο δεν αντέχεις και περισσότερο...) και κοστίζει 75e / άτομο, συν 60e προαιρετικά αν στο τέλος θέλεις να αγοράσεις τις φωτό που τραβάει ο συνοδός δύτης. Όλοι στο group μας είχαν υποβρύχιες φωτογραφικές, μόνο εμείς πήγαμε έτσι απροετοίμαστοι, οπότε τις αγοράσαμε! Να μια ιδέα για το πώς φτάνεις κάτω (αν και εδώ δεν φαίνεται ο ύφαλος) :

(Εν τω μεταξύ, συνειδητοποιώ ότι δεν έχω μιλήσει καθόλου για συνάλλαγμα... Μάλλον επειδή δεν κάναμε! Ναι, αν κάποιος χρησιμοποιεί μετρητά, πληρώνει άνετα σε ευρώ παντού / άσχετα αν μερικές φορές παίρνει ρέστα σε πολυνησιακά φράγκα / ή αλλιώς με πιστωτική, που παίζει πολύ! Ανταλλακτήριο πάντως έχει στην κεντρική πόλη Vaitape).
Το σκάφανδρο ζυγίζει 40 κιλά και μόλις το ακούω παθαίνω σοκ.... Βέβαια μου λένε, ότι μέσα στο νερό νιώθεις το βάρος 5 κιλών στους ώμους! Καλά, να δούμε, απαντάω και εγώ και φοβάμαι ότι θα θαφτώ στον βυθό. Προσοχή στα αυτιά, μας δείχνουν κάποιες ασκήσεις σε περίπτωση που βουλώσουν και κάποιες κινήσεις χεριών απαραίτητες για την συνεννόηση κάτω στο βυθό (αν είμαστε οκ, αν έχουμε κάποιο πρόβλημα κλπ). Τι γίνεται αν πλησιάσει κανένας καρχαρίας δεν μας είπε, αλλά υποθέτω ότι δεν εμφανίζονται συχνά στο σημείο...

(η φωτό είναι τραβηγμένη από τον δύτη σε άλλη στιγμή και βρίσκεται στα extra στο στικάκι που μας έδωσε. Ο Στέφανος ψιλοκιτρίνισε στην ιδέα και μόνο...)
Στον βυθό περπατάς, χοροπηδάς (εμένα το σκάφανδρο βέβαια με γονάτισε μια δυο φορές, αλλά είχε πλάκα), ταΐζεις τα πολύχρωμα ψάρια, βλέπεις θαλάσσιες ανεμώνες και νιώθεις αν μη τι άλλο περιττός. Νιώθεις ότι έχεις παρεισφρήσει σε έναν κόσμο που δεν είναι δικός σου. Είναι δικός τους και πρέπει να τον σεβαστείς. Δεν σε ενοχλούν, τα ενοχλείς. Αλλά είσαι ο δυνατός, είσαι ο Άνθρωπος...
Η ορατότητα περιορίζεται στα λίγα μέτρα. Μετά αναλαμβάνει η φαντασία για το τι μπορεί να υπάρχει πιο πέρα...
Γυρίζοντας στην περιοχή Matira για να πάρουμε το ταξί της επιστροφής βλέπουμε λίγο την πόλη. Σίγουρα διευκολύνει τους τουρίστες, καθώς δεν χρειάζεται να πληρώνουν τρελά ποσά σε θαλάσσιες διαδρομές για να μετακινηθούν, αλλά δεν έχει καλή θέα και η ατμόσφαιρα είναι λίγο πνιγηρή. Ένας στενός δρόμος και εκατέρωθέν του από σπίτια ντόπιων και μαγαζάκια μέχρι αλυσίδες ξενοδοχείων. Η βροχή που έχει αρχίσει δεν μας αφήνει να βγάλουμε καλές φωτό..
Στην επιστροφή, πιάνει καταιγίδα! Και πολύ άργησε...