Ρωσία Здесь начинается Россия

[travelbreak]

Κοίτα, συνολικά ήταν 23 μέρες, είχε και άγρια φύση, και δύο πόλεις σαν τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη, άρα πιο πολλές ευκαιρίες να μας αρέσουν διάφορα. Μακράν πιο δύσκολο βέβαια, και από την άλλη όχι με την ίδια ταχύτατη εναλλαγή τοπίων όπως η Ισλανδία. Σκληρός ανταγωνισμός, χεχε! Η Αλυόνα επιμένει Ισλανδία, εγώ οριακά Καμτσιάτκα Ίσως γιατί εκεί δεν πας ξανά (έυκολα), ενώ η Ισλανδία είναι εδώ, δίπλα βρε..

Εγώ να δεις! Αυτή η απόκοσμο, περίεργη ομορφιά του τοπίου σε καθηλώνει, ένιωθα λες και είμαι σε ταινία ή βιντεοπαιχνίδι, σοβαρά. Κι όμως, είναι η πραγματικότητά σους, όπως και η πραγματικότητα στο μεγαλύτερο μέρος της Ρωσίας. Αν φύγεις από το κέντρο των μεγάλων πόλεων, μεταφέρεσαι σε άλλη εποχή, δύσκολη ζωή.

Επειδή η Καμτσιάτκα είναι το απωθημένο μου σε συνδυασμό με τον υπερσιβηρικό, μου κάνει εντύπωση που έρχεται σε σύγκριση με την Ισλανδία. Η Ισλανδία φανταστική, αλλά από ηφαίστεια νόμιζα θα είναι «λίγη», με όσα θα έχει η Καμτσιάτκα. Και όταν λέω ηφαίστεια εννοώ ρέουσα λάβα και φωτιές, όχι σβημένα πράμματα. Περιμένουμε φωτογραφίες από κάτι πιο καυτερό λοιπόν. Εκτός εάν δεν πλησιάσατε.

 

[KonstantinosAlyona]

Κυριολεκτικά ''ρούφηξα'' την ιστορία σου που την περιμένω από την συνάντηση του travelstories. Δεν γνώριζα καθόλου την περιοχή πριν την αναφέρεις, περιμένω την συνέχεια της ιστορίας με ΜΕΓΑΛΗ ανυπομονεσία..... Α! και μία ερώτηση, εάν δεν γνωρίζεις τη γλώσσα είναι εύκολο να συννενοηθείς? (απλά έχω ακούσει ότι η γνώση αγγλικών δεν είναι εκτεταμένη, ακόμη και σε περιοχές όπως Μόσχα και Αγ.Πετρούπολή, ισχύει?).

Μάλλον το αμέλησα λιγάκι το καθήκον τις τελευταίες εβδομάδες, επανορθώνω σύντομα Όσο για τη γλώσσα, είναι γενικά δύσκολο εώς ακατόρθωτο να συνεννοηθείς στα Αγγλικά εκεί. Βέβαια, δεν παίζει να πας χωρίς οργανωμένο γκρουπ, οπότε αν το επιλέξεις στα Αγγλικά, θεωρητικά ο οδηγός μιλάει Αν πρόσεξες, εμείς κλείσαμε από ρωσικό site απευθείας, είμασταν μόνο με Ρώσους. Όσο το έψαχνα στα Αγγλικά, μου έβγαζε τρελές τιμές.

 

[KonstantinosAlyona]

Επειδή η Καμτσιάτκα είναι το απωθημένο μου σε συνδυασμό με τον υπερσιβηρικό, μου κάνει εντύπωση που έρχεται σε σύγκριση με την Ισλανδία. Η Ισλανδία φανταστική, αλλά από ηφαίστεια νόμιζα θα είναι «λίγη», με όσα θα έχει η Καμτσιάτκα. Και όταν λέω ηφαίστεια εννοώ ρέουσα λάβα και φωτιές, όχι σβημένα πράμματα. Περιμένουμε φωτογραφίες από κάτι πιο καυτερό λοιπόν. Εκτός εάν δεν πλησιάσατε.

Χεχεχε! Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι δε φτάσαμε πολύ κοντά στο Klyuchevskaya που εκρήγνυται εδώ και ένα χρόνο, όπως μας είπε ο οδηγός είναι επικύνδυνο και δεν το αναλαμβάνουν. Τώρα, για να πετύχεις ηφαίστειο που θα σκάει τις μέρες που θα είσαι εκεί, θέλει και λίγη τύχη. Το Avachinsky έσκασε μια-δυο μέρες αφού φύγαμε. Αλλά όσον αφορά λάβα κτλ, ναι, είναι όπως τα θες Περπατάς για ώρα πάνω στη στεροποιημένη λάβα του Tolbachik από την έκρηξη του 2013, και σε πολλά σημεία που έχει κενό, από κάτω βλέπεις ότι είναι ρευστή και κόκκινη ακόμη.. Όπως και στους ηφαιστειακούς κώνους που έγραψα πιο πάνω, που είναι ζεστοί σε υπερθετικό βαθμό.
Αν μιλάμε για ηφαίστεια, άγρια φύση, καταστάσεις επιβίωσης και τέτοια, δεν υπάρχει σύγκριση, η Καμτσιάτκα είναι μοναδικό μέρος. Η Ισλανδία είναι πιο "προσιτά" όμορφη θα έλεγα, άπαιχτη στους καταρράκτες, αλλά και με πολύ συμπυκνωμένη ομορφιά, κάθε λιγάκι υπήρχε και κάτι. Η Καμτσιάτκα, χάσιμο. Εκτός δικτύων κινητής, εκτός πολιτισμού, εκτός λογικής στο περπάτημα και στις οδικές διαδρομές. Μου φαίνεται αυτό θες

 

[hydronetta]

Επειδή η Καμτσιάτκα είναι το απωθημένο μου σε συνδυασμό με τον υπερσιβηρικό, μου κάνει εντύπωση που έρχεται σε σύγκριση με την Ισλανδία. Η Ισλανδία φανταστική, αλλά από ηφαίστεια νόμιζα θα είναι «λίγη», με όσα θα έχει η Καμτσιάτκα. Και όταν λέω ηφαίστεια εννοώ ρέουσα λάβα και φωτιές, όχι σβημένα πράμματα. Περιμένουμε φωτογραφίες από κάτι πιο καυτερό λοιπόν. Εκτός εάν δεν πλησιάσατε.

Καυτερό και προσιτό μόνο στο Εrta Ale!

 

[travelbreak]

Χεχεχε! Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι δε φτάσαμε πολύ κοντά στο Klyuchevskaya που εκρήγνυται εδώ και ένα χρόνο, όπως μας είπε ο οδηγός είναι επικύνδυνο και δεν το αναλαμβάνουν. Τώρα, για να πετύχεις ηφαίστειο που θα σκάει τις μέρες που θα είσαι εκεί, θέλει και λίγη τύχη. Το Avachinsky έσκασε μια-δυο μέρες αφού φύγαμε. Αλλά όσον αφορά λάβα κτλ, ναι, είναι όπως τα θες Περπατάς για ώρα πάνω στη στεροποιημένη λάβα του Tolbachik από την έκρηξη του 2013, και σε πολλά σημεία που έχει κενό, από κάτω βλέπεις ότι είναι ρευστή και κόκκινη ακόμη.. Όπως και στους ηφαιστειακούς κώνους που έγραψα πιο πάνω, που είναι ζεστοί σε υπερθετικό βαθμό.
Αν μιλάμε για ηφαίστεια, άγρια φύση, καταστάσεις επιβίωσης και τέτοια, δεν υπάρχει σύγκριση, η Καμτσιάτκα είναι μοναδικό μέρος. Η Ισλανδία είναι πιο "προσιτά" όμορφη θα έλεγα, άπαιχτη στους καταρράκτες, αλλά και με πολύ συμπυκνωμένη ομορφιά, κάθε λιγάκι υπήρχε και κάτι. Η Καμτσιάτκα, χάσιμο. Εκτός δικτύων κινητής, εκτός πολιτισμού, εκτός λογικής στο περπάτημα και στις οδικές διαδρομές. Μου φαίνεται αυτό θες

Σαφέστατος. Ευχαριστώ.
Επειδή στην Ισλανδία έχω πάει νόμιζα ότι θα έβλεπα κάτι πιο ιδιαίτερο, όσον αφορά στα ηφαίστεια. Είχα διαβάσει ότι με ελικόπτερα μπορείς να πας πιο κοντά, αλλά το κόστος είναι τεράστιο.
Αυτό που είδα σήμερα είναι ότι τα αεροπορικά για εκεί είναι κάτω από 200 ευρώ (από Μόσχα), αν πας τον Ιούλιο. Το θέμα είναι τι κάνεις εκεί, εγώ μάλιστα που δεν ξέρω και ρώσσικα. Θα το αφήσω για το μέλλον.

 

[travelbreak]

Καυτερό και προσιτό μόνο στο Εrta Ale!

Έφυγα!

 

[KonstantinosAlyona]

Σαφέστατος. Ευχαριστώ.
Επειδή στην Ισλανδία έχω πάει νόμιζα ότι θα έβλεπα κάτι πιο ιδιαίτερο, όσον αφορά στα ηφαίστεια. Είχα διαβάσει ότι με ελικόπτερα μπορείς να πας πιο κοντά, αλλά το κόστος είναι τεράστιο

Τα ελικόπτερα κοστίζουν κάπου 500 ευρώ τη μέρα, δεν έπαιζε να τα δώσω. Αλλά και πάλι, δεν είμαι σίγουρος ότι κανέναν ελικόπτερο θα πλησίαζε πολύ κοντα στον κρατήρα στα 4700, χωρίς να ξέρουν πότε η λάβα θα κάνει αλματάκι.. Εμείς ας πούμε, στην επιστροφή από το Tolbachik, και σε απόσταση αρκετών χιλιομέτρων ήδη, βλέπαμε στεροποιημένες "βόμβες" λάβας σε μια αχανή έκταση. Είχαν εκτοξευθεί εκεί στην τελευταία μεγάλη έκρηξη

Αυτό που είδα σήμερα είναι ότι τα αεροπορικά για εκεί είναι κάτω από 200 ευρώ (από Μόσχα), αν πας τον Ιούλιο. Το θέμα είναι τι κάνεις εκεί, εγώ μάλιστα που δεν ξέρω και ρώσσικα. Θα το αφήσω για το μέλλον.

Βρήκες αεροπορικά με 200 ευρώ;;;; Πού, πώς, πότε;;; Μήπως να πάω ξανά τελικά;

 

[KonstantinosAlyona]

Καυτερό και προσιτό μόνο στο Εrta Ale!

Κι αυτό στα σχέδια λοιπόν Η αλήθεια είναι ότι δεν το ήξερα, μέχρι που είδα φωτογραφίες από τον George.

 

[travelbreak]

Τα ελικόπτερα κοστίζουν κάπου 500 ευρώ τη μέρα, δεν έπαιζε να τα δώσω. Αλλά και πάλι, δεν είμαι σίγουρος ότι κανέναν ελικόπτερο θα πλησίαζε πολύ κοντα στον κρατήρα στα 4700, χωρίς να ξέρουν πότε η λάβα θα κάνει αλματάκι.. Εμείς ας πούμε, στην επιστροφή από το Tolbachik, και σε απόσταση αρκετών χιλιομέτρων ήδη, βλέπαμε στεροποιημένες "βόμβες" λάβας σε μια αχανή έκταση. Είχαν εκτοξευθεί εκεί στην τελευταία μεγάλη έκρηξη

Βρήκες αεροπορικά με 200 ευρώ;;;; Πού, πώς, πότε;;; Μήπως να πάω ξανά τελικά;

Για τα ελικόπτερα το είχα ψάξει πριν 2-3 χρόνια που σκεφτόμουν το ταξίδι. Για τις «βόμβες» δεν λέγανε τίποτα,
Για τα αεροπορικά όντως χθες είδα την τιμή χαμηλή αλλά έκανα λάθος και ήταν Αθήνα - Μόσχα με επιστροφή. Σήμερα που κοιτώ από Μόσχα στο Πετροπαβλόσκ της Καμτσιάτκα είναι στα 298 ευρώ, με επιστροφή . Για γρήγορα εγώ ψάχνω συνήθως στο skyscanner, και αν δεις κι εσύ σήμερα πιστεύω θα σου δείξει αυτή την τιμή.

 

[KonstantinosAlyona]

Για τα ελικόπτερα το είχα ψάξει πριν 2-3 χρόνια που σκεφτόμουν το ταξίδι. Για τις «βόμβες» δεν λέγανε τίποτα,
Για τα αεροπορικά όντως χθες είδα την τιμή χαμηλή αλλά έκανα λάθος και ήταν Αθήνα - Μόσχα με επιστροφή. Σήμερα που κοιτώ από Μόσχα στο Πετροπαβλόσκ της Καμτσιάτκα είναι στα 298 ευρώ, με επιστροφή . Για γρήγορα εγώ ψάχνω συνήθως στο skyscanner, και αν δεις κι εσύ σήμερα πιστεύω θα σου δείξει αυτή την τιμή.

Ναι, έχεις δίκιο. Αλλά όταν έρθει ο καιρός να πας, συμβουλή δική μου και της συζύγου είναι να μην πας Ιούλιο. Η καλύτερη περίοδος, όπως μας είπαν και οι ντόπιοι, είναι αυτή που πήγαμε εμείς, δηλαδή από μέσα Αυγούστου μέχρι μέσα Σεπτεμβρίου. Τον Ιούλιο αρκετά χιόνια δεν έχουν λιώσει ακόμη, υπάρχει συχνά πυκνή ομίχλη και τα περίφημα κουνούπια τους είναι σε περίοδο "κυνηγιού". Μπορώ να πω ότι ο καιρός και οι συνθήκες βοήθησαν πολύ όταν πήγαμε. Άντε, σας αφήνω μπας και τελειώσω το επόμενο κεφάλαιο σήμερα

 

[Yorgos]

Μπράβο, καταπληκτικό ταξίδι και τρομερά πρωτότυπος προορισμός!

 

[KonstantinosAlyona]

Τέταρτη μέρα στην Καμτσιάτκα, μέρα κορυφής

Έτσι την αποκαλούν οι ορειβάτες τουλάχιστον, αν και συνήθως ξεκινάει νύχτα, ανάλογα το υψόμετρο. Για εμάς ξεκίνησε στις πέντε το ξημέρωμα περίπου, σκοτάδι ακόμη, και με την υγρασία να τρυπάει τις σκηνές στον καταυλισμό μας. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, θα ήταν η πρώτη από τις δύο μέρες που είχαμε για την ανάβαση στο Tolbachik, και κατά τα φαινόμενα σταθήκαμε τυχεροί. Δε θα χρειαζόμασταν την επομένη εναλλακτική, ο καιρός έδειχνε καλός, παρότι τις προηγούμενες είχαν πέσει κάποια χιόνια από τα 2500 μέτρα και ψηλότερα.

Τα συναισθήματά μας, δύσκολο να αποτυπωθούν. Προσμονή μα και αβεβαιότητα συγχρόνως, η πρώτη μας φορά σε τέτοιο υψόμετρο, και η μόνιμη επωδός όσων ασχολούνται, ότι το βουνό είναι πάντα απρόβλεπτο, σε οποιοδήποτε υψόμετρο. Από τα είκοσι άτομα του γκρουπ, οι δύο δε θα ξεκινούσαν καν εκείνη την ανάβαση, παρά έμειναν για ξεκούραση και φαγητάκι στην κατασκήνωση.
Μετά το πολύ δυνατό πρωινό λοιπόν, και με μοιρασμένες και τις υπόλοιπες προμήθειες στα σακίδιά μας, μεταφερθήκαμε με το φορτηγό λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα από την κατασκήνωση, όπου και θα ξεκινούσαμε την πορεία των 30 περίπου χιλιομέτρων συνολικά. Ο ήλιος είχε μόλις ανατείλλει πίσω από τα ηφαίστεια, το μαυροκόκκινο τοπίο τριγύρω μας ξυπνούσε πρωτόγνωρα συναισθήματα! Ο Valentin έδωσε τις σχετικές οδηγίες, αυτός θα προπορευόταν και ο Viktor θα ήταν ο τελευταίος της ομάδας. Δεν μπορούσαμε νε περιμένουμε πλέον, αν και από την άλλη θα μπορούσαμε κάλλιστα να μείνουμε όλη μέρα σε αυτό το καθηλωτικό τοπίο στα 1300 μέτρα και να απολαμβάνουμε το μεγαλείο της φύσης.

Πριν συνεχίσω την περιγραφή, δύο λόγια για το ηφαίστειο που θα προσπαθούσαμε να ανέβουμε εκείνη τη μέρα. Το Tolbachik αποτελεί ένα σύμπλεγμα ηφαιστείων, στα νότια του συμπλέγματος Klyuchevskaya. Αποτελείται από δύο ανόμοια ηφαίστεια, το Plocky Tolbachik, του οποίου οι κορυφή είναι επίπεδη, και το Ostry Tolbachik, το οποίο είναι στρωματοηφαίστειο (έτσι λέγονται τα ηφαίστεια με μορφολογικά χαρακτηριστικά τον πολύ ψηλό κώνο τους, που έχει απότομες πλαγιές και γίνεται όλο και πιο απόκρημνος όσο προχωράμε προς την κορυφή τους όπου υπάρχει ο κρατήρας). Η ψηλότερη κορυφή του έχει ύψος 3.682 μέτρα. Όπως καταλάβατε, εμείς στοχεύαμε στα 3085 του Plocky Tolbachik, στο μεγάλο κρατήρα των τριών χιλιομέτρων.
Συνεχίζουμε. Με πολύ καλή διάθεση και ολίγον από παράφωνα εκτελεσμένα ελληνικά άσματα, ο "Σ.τ.Π." κι εγώ ακολουθούσαμε τους υπολοίπους. Σύντομα αναγκαστήκαμε να βγάλουμε τα πολλά ρούχα, ο ήλιος ανέβαινε και το σώμα χρειαζόταν αναπνοές. Πρώτη στάση, στα ποτάμια – πεδιάδες λάβας που στεκόταν ανάμεσα σ’ εμάς και στις πλαγιές των ηφαιστείων. Φαινόταν όλα τόσο απλά, τόσο φυσικά.. Μα έτσι είναι η φύση, γι’ αυτό και ο θαυμασμός περίσσευε. Η λάβα, προϊόν της τελευταίας μεγάλης έκρηξης του Tolbachik το 2012, έφτανε σε απόσταση χιλιομέτρων από τη ηφαίστειο. Και ήταν τόσο μοναδικό να περπατάς πάνω της, παρατηρώντας τους κυματισμούς σαν από πίνακα ζωγραφικής .. Αλλά, σάμπως και οι πίνακες από τέτοιες εμπνεύσεις δε δημιουργούνται;

Μετά από κάμποση ώρα πάνω στη λάβα, το τοπίο άλλαζε.. Ατελείωτες εκτάσεις ηφαιστειακής άμμου, σε ακόμη ένα σεληνιακό τοπίο μετά από εκείνα της προηγούμενης μέρας. Σχετικά εύκολη η πεζοπορία μέχρι στιγμής, όχι μεγάλες κλίσεις, και από την άλλη φοβερά ενδιαφέροντα τοπία. Ο καιρός συνέχισε να παραμένει καλός, αν και οι παροδικές συννεφιές – ομίχλες μας έκαναν να αναθεωρούμε για το πόσα ρούχα έπρεπε να φοράμε. Πιο μετά ένας μικρός καταρράκτης, και πάγοι σκεπασμένοι από άμμο, πάγοι που προφανώς δεν προλαβαίνουν να λιώσουν.

Κάπως έτσι πέρασαν οι επόμενες 5-6 ώρες, με μικρές στάσεις ανά διαστήματα, κάποιους αρκετά κουρασμένους ήδη, τον Valentin χαμογελαστό και ντυμένο ζεστά, μιας και δεν ίδρωνε ο άνθρωπος με τέτοιο ρυθμό, και τον "Σ.τ.Π." ήδη να βαριανασαίνει πίσω μου.. Το μεγάλο πλάτωμα στα 2500 περίπου, ακριβώς κάτω από τις δύο κορυφές, αποτελούσε την τελευταία μεγάλη στάση μας, σταθμό συγκέντρωσης όλων και αφετηρία για την κορυφή. Ακριβώς εκεί, πριν τη στάση, ξεπρόβαλλε επιβλητική η κορυφή του Ostry Tolbachik. Ακόμη και γνωρίζοντας ότι δε θα ανεβούμε εκεί, η θέα του τρομερού αυτού ηφαιστείου, γεμάτου πάγο στην κορυφή ήταν καθηλωτική και αναζωογονητική συνάμα.

Πορτοκάλια, λεμόνια, ξηροί καρποί και λοιπά είδη καταναλώθηκαν, η ανάπαυση κάτω από τον ήλιο απαραίτητη για τη συνέχεια επίσης. Το κρύο βέβαια ήταν ήδη τσουχτερό σ’ εκείνο το υψόμετρο, ο αέρας όπως τον είχαμε στο νου βλέποντας ανάλογα ντοκιμαντέρ.. Κι όμως, ένας Ρώσος που ανέβαινε μετά από εμάς (και δε σταμάτησε), φόραγε απλά ένα κοντομάνικο φανελάκι.. Όταν θα τον έβρισκα ξανά στην κορυφή, με περίμενε κι άλλη έκπληξη..
Μπορώ να πω ότι η ώρα που περάσαμε στο σημείο εκείνο, αγναντεύοντας τις κορυφές, ρουφώντας φρέσκο αέρα και βλέποντας τη διαδρομή που θα ακολουθούσαμε, μας βοήθησε να ξεχάσουμε κούραση και να ετοιμαστούμε ψυχολογικά πιο πολύ για τις επόμενες δύο ώρες ανάβασης. Εκτός τεσσάρων μελών που θα επέστρεφαν στη βάση με τον Viktor (μαντέψτε ποιος ήταν ανάμεσά τους... ), οι υπόλοιποι χαράξαμε πορεία για τον κρατήρα. Ο Valentin τελευταίος, για να εξασφαλίσει ότι κανείς δε θα έμενε μόνος, και οι υπόλοιποι σε οτιδήποτε ρυθμό μπορούσε ο καθένας. Πρωτόγνωρη εμπειρία, μοναδικές εικόνες, απίστευτη αίσθηση να προσπαθείς να κατακτήσεις ένα βουνό πάνω από τα σύννεφα, ένα βουνό – ηφαίστειο εντελώς γυμνό, με το απότομο του εδάφους, τις πέτρες και τον αέρα να απαιτούν προσοχή κάθε στιγμή. Μετά τα 2700 αρχίσαμε εμείς οι άπειροι να νιώθουμε αυτή τη δυσκολία στην αναπνοή, γεγονός όχι βέβαια ικανό να μας προκαλέσει πρόβλημα. Απλά η όλη εμπειρία ήταν διαφορετική, κάτι καινούριο στη ζωή μας που μας άρεσε πολύ μπορώ να πω.
Τα τελευταία μέτρα πριν την κορυφή, ήταν απλά υ-πέ-ρο-χα. Η Αλυόνα μου φώναζε να ανέβω, κι εγώ είχα κοντοσταθεί λίγα μέτρα παρακάτω, ατενίζοντας όσα είχαμε περάσει ήδη.. Και μετά, μεγαλείο. Κατανοώ πλέον, δε θα καταλάβαινα ποτέ τα συναισθήματα που κατακλύζουν κάποιον όταν φτάνει μετά από κόπο στην κορυφή ενός βουνού, όσο γλαφυρά κι αν μου τα περιέγραφε. Γι’ αυτό και δε θα προσπαθήσω καν, εύχομαι να τα νιώσετε όσοι θέλετε, όπου σας βγάλει η επιθυμία σας!
Ο τεράστιος κρατήρας ήταν εκεί, η κορυφή του Ostry Tolbachik στα δυτικά, πιο μακριά, τα μόνα που ξεχώριζαν πάνω από τα σύννεφα ήταν διάφορα άλλα θηριώδη ηφαίστεια, όπως το Kronotsky στα νότια. Σ’ ένα αυτοσχέδιο σωρό από πέτρες, δημιούργημα ορειβατών, ο παγωμένος αέρας και το χιόνι των προηγούμενων ημερών είχαν φτιάξει το δικό τους γλυπτό..
Άλλαξα ταχύτατα ρούχα για να είμαι στεγνός, και κατόπιν ξαπλώσαμε με την Αλυόνα εκεί, για να απολαύσουμε τις στιγμές. Ένα όνειρο μόλις είχε γίνει πραγματικότητα, το τρομερό αυτό ηφαίστειο, τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα ήταν πλέον κάτω από τα πόδια μας, μια εμπειρία που θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό μας για πάντα…

Κι εκεί που έλεγα ότι τα είχα δει όλα, να ο φίλος μας ο Ρώσος. Αυτός που ανέβαινε με κοντομάνικο βρε.. Ε, είχε ζεσταθεί μάλλον από τον αέρα και τους μείον πέντε βαθμούς, και το είχε βγάλει και αυτό. Τριγύριζε έτσι ο αθεόφοβος όλη την ώρα, φορώντας μόνο μια φόρμα γυμναστικής (με τιράντες παρακαλώ, δανεική θα ήταν..), αθλητικά παπούτσια και τέλος. Ούτε μπλούζα, ούτε φυσικά μπαστούνια πεζοπορίας και λοιπά περιττά πράγματα… Στην κουβέντα μάθαμε ότι είναι από το Surgut (Ισαβέλλα ακούς;; ), και περνάει τους χειμώνες του κάνοντας μπάνιο στις τρύπες που ανοίγουν στον πάγο. "Εδώ είναι καλοκαίρι για εμένα" μας εξηγούσε σαν να μη συμβαίνει τίποτα..Έπρεπε να απαθανατίσω τη στιγμή, καταλαβαίνετε..

Η ώρα όμως περνούσε. Ευχάριστα μεν, αλλά περνούσε, κι έπρεπε να αρχίσουμε την κατάβαση πριν να είναι αργά. Ο Valentin ήθελε να περάσουμε τις πεδιάδες λάβας με φως, μιας και το περπάτημα εκεί είχε αρκετές δυσκολίες. Οπότε βγάλαμε τις τελευταίες αναμνηστικές, και η κατάβαση ξεκίνησε, με τα γόνατα να παραπονιούνται . Πιο λίγες οι στάσεις πλέον, ειδικά μέχρι να κουραστούμε για τα καλά. Το τοπίο είχε αλλάξει σε σχέση με το πρωί, η ατμόσφαιρα πιο καθαρή στα χαμηλά, αν και προφανώς περάσαμε και πάλι μέσα από τα σύννεφα. Αυτή τη φορά, ο Valentin μας έδειξε κι άλλο σημείο – ωδή στη δύναμη της φύσης. Κάτω από τη στερεοποιημένη λάβα που εμείς περπατούσαμε, σε σημείο που υπήρχε κενό, φαινόταν κατακόκκινη η λάβα που ακόμη "ζει".. Τρία και πλέον χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία έκρηξη.. Κάποια ξύλα που είχαμε στα χέρια κάηκαν κατευθείαν με την επαφή τους στο παχύρευστο υγρό, κι εγώ έκανα σκέψεις για το πώς μπορεί να ήταν η περιοχή μόλις λίγα χρόνια πριν, όταν η έκρηξη άλλαζε μια ολόκληρη περιοχή.

Τα τελευταία χιλιόμετρα μέχρι τα φορτηγά, ατελείωτα και μαρτυρικά. Λογικό πιστεύω, για το επίπεδο της εμπειρίας μας, τις ώρες που προηγήθηκαν και τα μέρη που περπατούσαμε. Φτάσαμε στην κατασκήνωση με ανακούφιση αλλά και γεμάτοι ευτυχία, χαμογελαστοί πάνω απ’ όλα! Απολαύσαμε το βραδινό φαγητό, συζητήσαμε όσο αντέχαμε, και μετά χωθήκαμε στους υπνόσακους.. Υπήρχαν τόσες ακόμη εικόνες κι εμπειρίες να ζήσουμε τις επόμενες μέρες, η Καμτσιάτκα δε γινόταν να εξαντλήσει τις ομορφιές της σε λίγες μέρες μόνο, ακόμη κι αν μόλις είχαμε πραγματοποιήσει ένα όνειρο ετών..
Υ.Γ.: Όπως ανέφερα και στην αρχή της ιστορίας, το τυχερό φλουρί του forum ερίφθη στον κρατήρα του Tolbachik αυτή τη χρονιά. Με υγεία και καλά ταξίδια σε όλους, του χρόνου σε ακόμη πιο ιδιαίτερο προορισμό στον τυχερό!