LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.594
- Likes
- 8.120
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
Ο γυρισμός μας στο σπίτι συνοδεύτηκε από πυροβολισμούς, από περιπολίες και από ποδοβολητά…. Μέσα στη ασφάλεια του σπιτιού η κουβεντούλα συνεχίστηκε ως τη μία το πρωί ώσπου ο ύπνος να βαρύνει τα βλέφαρα μας και το κορμί να παραδοθεί στη πιο ζεστή νύχτα και στο απόλυτο σκοτάδι της Ιρακινής πόλης..
Το πρωινό με βρήκε κακόκεφη γιατί θα πρέπει να μαντηλοφορεθώ για να επισκεφτώ το νοσοκομείο ΑλΚαντισιγια που έχει περιέλθει στη κατοχή και έλεγχο των Μουλάδων και ο Μοχάμεντ έχει αναλάβει το stylingκαι τη ανεύρεση του καταλλήλου φερετζέ.. Η λίστα με τα φάρμακα και υλικά που θα δωρίζαμε δεν λέει να τελειώσει με τα δεκάδες εμπόδια, όπως έλλειψη χαρτιού, διακοπή ρεύματος, χαλασμένη γεννήτρια , νεκρό κομπιούτερ αλλά λίγο το κακό όλα μπορούν να γίνουν και με τον παλιό καλό τρόπο’ ’’δια χειρός’’’ …το μόνο που δεν γίνεται είναι η δια χειρός λειτουργία ενός ανεμιστήρα μπας και δροσιστούμε κάπως…..
Ακόμη πιο έντονη από την αφόρητη και αποπνιχτική ζέστη είναι η φτώχεια που αντικρίζω μπαίνοντας στο νοσοκομείο ALKATISIHIA.Ένα μαύρο πέπλο παντού από τις μαυροφορεμένες γυναίκες με τα μωρά αγκαλιά κατάχαμα στο διάδρομο περιμένουν υπομονετικά να δουν γιατρό. Η ανάκατη μυρωδιά ιδρώτα και άλλων σωματικών εκκρίσεων διάχυτη παντού… Το πέρασμα μας γίνεται με δυσκολία ανάμεσα σε όρθιους, ξαπλωμένους, πονεμένους αλλά και θυμωμένους πολίτες που χειρονομούν αγανακτισμένοι στη θωριά των δυτικών λευκών … Πολλά τα αίτια, αμέτρητες οι αφορμές τέτοιων αντιδράσεων και το μόνο που χρειάζεται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ψυχραιμία και κατανόηση.....
Στο γραφείο του διευθυντή μας περιμένει ένας νεαρός γενειοφόρος μουσουλμάνος που έχει αναλάβει καθήκοντα γενικού δερβέναγα και που μας υποδέχεται με χειραψία ( ακόμη και σε εμένα λόγω γένους θηλυκού), μας ευχαρίστησε για τη δωρεά του ιατροφαρμακευτικού υλικού υπενθυμίζοντας μας πως οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου απλήρωτοι πέρα από τη σκληρή άνευ ωραρίου υπηρεσίας ,πλήττονται από τη πείνα.. Αυτό δεν το είχα σκεφτεί αν και είναι αυτονόητο( λίγη σκέψη αρκούσε) ήταν κάτι που δεν είχα υπολογίσει. Δεν υπάρχει καμιά επίσημη αρχή, κανείς φορέας και από πουθενά κονδύλια για τη αμοιβή των υπάλληλων που αιχμάλωτοι μέσα σε αυτό το ωράριο και το νοσοκομείο δεν μπορούν να ψάξουν άλλες ευκαιρίες για να θρεψουν τις οικογένειες τους…
Η γρήγορη ματιά που αντάλλαξα με το Λυκούργο ήταν η συγκατάθεση στο να προτείνω να προσφέρουμε οικογενειακά πακέτα τροφίμων σε κάθε εργαζόμενο αλλά για τη ασφαλή μεταφορά τους από τη αποθήκη μας θα έπρεπε να φροντίσουν οι ίδιοι… Με χαρά δέχτηκαν και αμέσως βρέθηκαν οδηγοί, φορτηγά και φρουροί που μέσα σε 4 ωρες κάθε εργαζόμενος πήρε και από ένα κουτί με τρόφιμα…
Περιμένοντας ο διευθυντής μου είπε πως Κορεάτες γιατροί εργάζονται στο νοσοκομείο και αν ήθελα θα μπορούσα να τους βοηθήσω, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η χρήση φερενζτε…. Είναι μια πρόκληση και πρόταση που θα σκεφτώ παρότι η δουλειά μου εδώ είναι να οργανώσω το πρόγραμμα ‘’αλυσίδα ζωής’’ και η παραμονή μου εδώ εξαρτηθεί από το πότε θα ετοιμάσω τα απαραίτητα έγραφα των παιδιών για να μεταφερθούν στη Ελλάδα….
Επόμενο ραντεβού μας είναι με το διεθνές( ΜDMinternational), όπως τους αποκαλεί ο Λυκούργο’’ την οικογένεια’’ .. Αν και αυτά τα meetingδεν έχουν και κανένα δημιουργικό αποτέλεσμα για εμένα κυρίως είναι πλήγμα και χάσιμο χρόνου, αλλά θα πρέπει να ενημερώνω για τις δράσεις μας και να ενημερώνομαι για τις δράσεις των άλλων MDM μιας και η δουλειά του international είναι εκτός του συντονιστικός και ενημερωτικός…. Ευτυχώς για εμας, περάσαμε ένα ευχάριστο ΔΡΟΣΕΡΟ απόγευμα στο αναπαυτικό σαλόνι με φουλ τα air-conditionτου ξενοδοχείου που έχει σαν βάση η ‘’οικογένεια’’…
-Tι θέλεις τώρα και συγκρίνεις και εσυ βρε Λυκούργο? Εμείς θα ψηθούμε σε ένα σπίτι –φούρνο χωρίς ηλεκτρικό και αυτοί εδώ συντονίζουν κάτω από τα κλιματιστικά.. ..Μόνο μην διαβάσω καμιά αναφορά για το πως πέρασαν χιλιάδες βάσανα και πόνο γιατί θα τα πάρω ασκημα….
Στο δρόμο ο Μοχάμεντ λεει πως πρέπει να γεμίσουμε βενζίνη και το μόνο πρόβλημα είναι οι χιλιομετρικές ουρές στα ανοικτά και υπό αμερικανικη επίβλεψη βενζινάδικα….
-Άστο βρε Μοχάμεντ άλλη ώρα…
Εκείνος επέμενε, όχι μαμ τώρα-τώρα ,,!!!! σέρνοντας με έξω από το αυτοκίνητο και σπρώχνοντας με μπροστά σε ένα αμερικάνο στρατιώτη.
Δεν πρόλαβα να σκεφτώ γιατί γίνεται όλο αυτό και την ίδια στιγμή ο στρατιώτης βλέποντας το σήμα της οργάνωσης στη πλάτη μου που ο Μοχαμεντ επέδειξε μου είπε..Μαμ .. youpassnow..!!!!!!!!
Tι έγινε βρε παιδιά??? Και ο κόσμος στη ουρά????/
-Μαμ ο κόσμος δεν έχει να κάνει τίποτα σοβαρό από του να κάνει την ουρά….
-Τι μου λες τώρα λέω..
-Μαμ αν κάνεις αυτό που λέει ο στρατιώτης και παρακάμψομε την ουρά , θα γεμίσω βενζίνη και θα βάλω και φουλ κλιματιστικό….
Αχ άτιμη ζέστη….
- Εδώ βρε οι άλλοι ( Κούρδοι) πρόδωσαν αγώνες, αξίες, ιδανικά και εσυ τσινάς( κλωτσάς) για μια παράκαμψη σε βενζινάδικο?..
.Κάθε πράγμα εδώ έχει και τη δική του αξία, δική του πραγματικότητα..Αλλά του να είσαι υποχρεωμένος σαν Ιρακινός πολίτης να κάνεις ουρά και να έχεις δελτίο βενζίνης στη ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΧΩΡΑ στα ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ξεπερνά κάθε λογική και γιατί όχι ανεκτικότητα… .Κατά τα άλλα τους απελευθέρωσαν …..αι σιχτιρ….
Ο Μοχαμεντ κράτησε την υπόσχεση του και εγώ χαλαρωμένη και αναπαυτικά ακούει σε όλη τη διαδρομή το απογευματινό πρόγραμμα που κατήρτισε ο Λυκούργος πριν πάμε σπίτι..
.. Θα επισκεφτούμε μια οικογένεια με 4 παιδιά που ζει σε μια καλύβα αλλά πλήρως εξοπλισμένη στη άκρη ενός χωραφιού ιδιοκτησίας ενός βουλευτή…. Τα τρία κορίτσια και το αγόρι χύνονται στη αγκαλιά του Λυκούργου με το που τον βλέπουν..Φιλιά αγκαλιές και ευχαριστίες…
Είναι ο σωτήρας μας, είναι ο θείος μας, αυτός μας βοήθησε λένε..και εκείνος ανταποδίνει τις αγκαλιές και τα φιλιά ..Είναι τα παιδιά μου λέει και δακρύζει....
Μας περίμεναν από χθες και είχαν φορέσει τα καλά τους ρούχα και σε κάθε ήχο αυτοκινήτου πετάγονταν στο δρόμο ….
Οκλαδόν κατάχαμα απολαμβάνουμε το πιο νόστιμο τσάι. Είναι αλήθεια η τραγική καθημερινότητα της οικογένειας αυτής (όπως και πολλών χιλιάδων της χώρας) και καταλαβαίνω απόλυτα τη στήριξη από πλευράς Λυκούργου…
Αφήσαμε τα δώρα μας , φρούτα , τρόφιμα και για ανάμνηση πήρα τις ωραιότερες φωτογραφίες από τις 4 γλυκές φατσούλες με μια υπόσχεση πως όσο θα υπάρχουμε στη πόλη θα είμαστε δίπλα τους..
Πίσω στο σπίτι ευτυχώς η γεννήτρια πήρε μπρος και εγω ασχολήθηκα με τη μαγειρική..Φασολάδα ξερή ελληνική…..!!!!!!!!! Και οι γάλλοι συγκάτοικοι έδειξαν ιδιαίτερη προτίμηση και δεν έμεινε ούτε στάλα στα πιάτα και κατσαρόλα...
Ο Bruno ψήνεται στο πυρετό και είναι βυθισμένος σε λήθαργο…
Το πρωινό με βρήκε κακόκεφη γιατί θα πρέπει να μαντηλοφορεθώ για να επισκεφτώ το νοσοκομείο ΑλΚαντισιγια που έχει περιέλθει στη κατοχή και έλεγχο των Μουλάδων και ο Μοχάμεντ έχει αναλάβει το stylingκαι τη ανεύρεση του καταλλήλου φερετζέ.. Η λίστα με τα φάρμακα και υλικά που θα δωρίζαμε δεν λέει να τελειώσει με τα δεκάδες εμπόδια, όπως έλλειψη χαρτιού, διακοπή ρεύματος, χαλασμένη γεννήτρια , νεκρό κομπιούτερ αλλά λίγο το κακό όλα μπορούν να γίνουν και με τον παλιό καλό τρόπο’ ’’δια χειρός’’’ …το μόνο που δεν γίνεται είναι η δια χειρός λειτουργία ενός ανεμιστήρα μπας και δροσιστούμε κάπως…..
Ακόμη πιο έντονη από την αφόρητη και αποπνιχτική ζέστη είναι η φτώχεια που αντικρίζω μπαίνοντας στο νοσοκομείο ALKATISIHIA.Ένα μαύρο πέπλο παντού από τις μαυροφορεμένες γυναίκες με τα μωρά αγκαλιά κατάχαμα στο διάδρομο περιμένουν υπομονετικά να δουν γιατρό. Η ανάκατη μυρωδιά ιδρώτα και άλλων σωματικών εκκρίσεων διάχυτη παντού… Το πέρασμα μας γίνεται με δυσκολία ανάμεσα σε όρθιους, ξαπλωμένους, πονεμένους αλλά και θυμωμένους πολίτες που χειρονομούν αγανακτισμένοι στη θωριά των δυτικών λευκών … Πολλά τα αίτια, αμέτρητες οι αφορμές τέτοιων αντιδράσεων και το μόνο που χρειάζεται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ψυχραιμία και κατανόηση.....
Στο γραφείο του διευθυντή μας περιμένει ένας νεαρός γενειοφόρος μουσουλμάνος που έχει αναλάβει καθήκοντα γενικού δερβέναγα και που μας υποδέχεται με χειραψία ( ακόμη και σε εμένα λόγω γένους θηλυκού), μας ευχαρίστησε για τη δωρεά του ιατροφαρμακευτικού υλικού υπενθυμίζοντας μας πως οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου απλήρωτοι πέρα από τη σκληρή άνευ ωραρίου υπηρεσίας ,πλήττονται από τη πείνα.. Αυτό δεν το είχα σκεφτεί αν και είναι αυτονόητο( λίγη σκέψη αρκούσε) ήταν κάτι που δεν είχα υπολογίσει. Δεν υπάρχει καμιά επίσημη αρχή, κανείς φορέας και από πουθενά κονδύλια για τη αμοιβή των υπάλληλων που αιχμάλωτοι μέσα σε αυτό το ωράριο και το νοσοκομείο δεν μπορούν να ψάξουν άλλες ευκαιρίες για να θρεψουν τις οικογένειες τους…
Η γρήγορη ματιά που αντάλλαξα με το Λυκούργο ήταν η συγκατάθεση στο να προτείνω να προσφέρουμε οικογενειακά πακέτα τροφίμων σε κάθε εργαζόμενο αλλά για τη ασφαλή μεταφορά τους από τη αποθήκη μας θα έπρεπε να φροντίσουν οι ίδιοι… Με χαρά δέχτηκαν και αμέσως βρέθηκαν οδηγοί, φορτηγά και φρουροί που μέσα σε 4 ωρες κάθε εργαζόμενος πήρε και από ένα κουτί με τρόφιμα…
Περιμένοντας ο διευθυντής μου είπε πως Κορεάτες γιατροί εργάζονται στο νοσοκομείο και αν ήθελα θα μπορούσα να τους βοηθήσω, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η χρήση φερενζτε…. Είναι μια πρόκληση και πρόταση που θα σκεφτώ παρότι η δουλειά μου εδώ είναι να οργανώσω το πρόγραμμα ‘’αλυσίδα ζωής’’ και η παραμονή μου εδώ εξαρτηθεί από το πότε θα ετοιμάσω τα απαραίτητα έγραφα των παιδιών για να μεταφερθούν στη Ελλάδα….
Επόμενο ραντεβού μας είναι με το διεθνές( ΜDMinternational), όπως τους αποκαλεί ο Λυκούργο’’ την οικογένεια’’ .. Αν και αυτά τα meetingδεν έχουν και κανένα δημιουργικό αποτέλεσμα για εμένα κυρίως είναι πλήγμα και χάσιμο χρόνου, αλλά θα πρέπει να ενημερώνω για τις δράσεις μας και να ενημερώνομαι για τις δράσεις των άλλων MDM μιας και η δουλειά του international είναι εκτός του συντονιστικός και ενημερωτικός…. Ευτυχώς για εμας, περάσαμε ένα ευχάριστο ΔΡΟΣΕΡΟ απόγευμα στο αναπαυτικό σαλόνι με φουλ τα air-conditionτου ξενοδοχείου που έχει σαν βάση η ‘’οικογένεια’’…
-Tι θέλεις τώρα και συγκρίνεις και εσυ βρε Λυκούργο? Εμείς θα ψηθούμε σε ένα σπίτι –φούρνο χωρίς ηλεκτρικό και αυτοί εδώ συντονίζουν κάτω από τα κλιματιστικά.. ..Μόνο μην διαβάσω καμιά αναφορά για το πως πέρασαν χιλιάδες βάσανα και πόνο γιατί θα τα πάρω ασκημα….
Στο δρόμο ο Μοχάμεντ λεει πως πρέπει να γεμίσουμε βενζίνη και το μόνο πρόβλημα είναι οι χιλιομετρικές ουρές στα ανοικτά και υπό αμερικανικη επίβλεψη βενζινάδικα….
-Άστο βρε Μοχάμεντ άλλη ώρα…
Εκείνος επέμενε, όχι μαμ τώρα-τώρα ,,!!!! σέρνοντας με έξω από το αυτοκίνητο και σπρώχνοντας με μπροστά σε ένα αμερικάνο στρατιώτη.
Δεν πρόλαβα να σκεφτώ γιατί γίνεται όλο αυτό και την ίδια στιγμή ο στρατιώτης βλέποντας το σήμα της οργάνωσης στη πλάτη μου που ο Μοχαμεντ επέδειξε μου είπε..Μαμ .. youpassnow..!!!!!!!!
Tι έγινε βρε παιδιά??? Και ο κόσμος στη ουρά????/
-Μαμ ο κόσμος δεν έχει να κάνει τίποτα σοβαρό από του να κάνει την ουρά….
-Τι μου λες τώρα λέω..
-Μαμ αν κάνεις αυτό που λέει ο στρατιώτης και παρακάμψομε την ουρά , θα γεμίσω βενζίνη και θα βάλω και φουλ κλιματιστικό….
Αχ άτιμη ζέστη….
- Εδώ βρε οι άλλοι ( Κούρδοι) πρόδωσαν αγώνες, αξίες, ιδανικά και εσυ τσινάς( κλωτσάς) για μια παράκαμψη σε βενζινάδικο?..
.Κάθε πράγμα εδώ έχει και τη δική του αξία, δική του πραγματικότητα..Αλλά του να είσαι υποχρεωμένος σαν Ιρακινός πολίτης να κάνεις ουρά και να έχεις δελτίο βενζίνης στη ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΧΩΡΑ στα ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ξεπερνά κάθε λογική και γιατί όχι ανεκτικότητα… .Κατά τα άλλα τους απελευθέρωσαν …..αι σιχτιρ….
Ο Μοχαμεντ κράτησε την υπόσχεση του και εγώ χαλαρωμένη και αναπαυτικά ακούει σε όλη τη διαδρομή το απογευματινό πρόγραμμα που κατήρτισε ο Λυκούργος πριν πάμε σπίτι..
.. Θα επισκεφτούμε μια οικογένεια με 4 παιδιά που ζει σε μια καλύβα αλλά πλήρως εξοπλισμένη στη άκρη ενός χωραφιού ιδιοκτησίας ενός βουλευτή…. Τα τρία κορίτσια και το αγόρι χύνονται στη αγκαλιά του Λυκούργου με το που τον βλέπουν..Φιλιά αγκαλιές και ευχαριστίες…
Είναι ο σωτήρας μας, είναι ο θείος μας, αυτός μας βοήθησε λένε..και εκείνος ανταποδίνει τις αγκαλιές και τα φιλιά ..Είναι τα παιδιά μου λέει και δακρύζει....
Μας περίμεναν από χθες και είχαν φορέσει τα καλά τους ρούχα και σε κάθε ήχο αυτοκινήτου πετάγονταν στο δρόμο ….
Οκλαδόν κατάχαμα απολαμβάνουμε το πιο νόστιμο τσάι. Είναι αλήθεια η τραγική καθημερινότητα της οικογένειας αυτής (όπως και πολλών χιλιάδων της χώρας) και καταλαβαίνω απόλυτα τη στήριξη από πλευράς Λυκούργου…
Αφήσαμε τα δώρα μας , φρούτα , τρόφιμα και για ανάμνηση πήρα τις ωραιότερες φωτογραφίες από τις 4 γλυκές φατσούλες με μια υπόσχεση πως όσο θα υπάρχουμε στη πόλη θα είμαστε δίπλα τους..
Πίσω στο σπίτι ευτυχώς η γεννήτρια πήρε μπρος και εγω ασχολήθηκα με τη μαγειρική..Φασολάδα ξερή ελληνική…..!!!!!!!!! Και οι γάλλοι συγκάτοικοι έδειξαν ιδιαίτερη προτίμηση και δεν έμεινε ούτε στάλα στα πιάτα και κατσαρόλα...
Ο Bruno ψήνεται στο πυρετό και είναι βυθισμένος σε λήθαργο…