fenia42
Member
- Μηνύματα
- 4.005
- Likes
- 16.117
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης-Εικόνες του 21ου Αιώνα συμπληρώνει φέτος 15 χρόνια ζωής και γιορτάζει την τέχνη του ντοκιμαντέρ, παρουσιάζοντας ένα επετειακό αφιέρωμα με ταινίες που χαρακτήρισαν το θεσμό από τη γέννησή του έως σήμερα. Στην 15η διοργάνωση, που θα πραγματοποιηθεί από τις 15 έως τις 24 Μαρτίου 2013, θα θυμηθούμε ντοκιμαντέρ που αγαπήθηκαν και εντυπώθηκαν στη μνήμη.
Μια μικρή επιλογή από όσα θα δούμε:
Σημαντικούς δημιουργούς στο χώρο του σινεμά τεκμηρίωσης: Οι Πατρίσιο Γκουσμάν (Νοσταλγώντας το φως, 2010), Βίκτορ Κοσακόφσκι (Ζήτω οι αντίποδες!, 2011), Τζούλια Ράιχαρτ και Στίβεν Μπόγκναρ (Ένα λιοντάρι στο σπίτι, 2006), Αντρέι Φίντικ (Το κινητό σινεμά των ονείρων, 1998), Τζο Μπέρλιντζερ (Φαιά ουσία, 2004) και Κιμ Λοντζινότο (Τα κορίτσια απ’ την Γκαέα, 2000, συν-σκηνοθεσία με την Τζέινο Γουίλιαμς) διαγράφουν σαγηνευτικά οδοιπορικά που φέρνουν στο προσκήνιο καλά κρυμμένα μυστικά της ανθρώπινης πραγματικότητας.
Ντοκιμαντέρ που άφησαν εποχή, όπως το πολυβραβευμένο και αποκαλυπτικό «Η εταιρεία» (The Corporation) των Τζένιφερ Άμποτ και Μαρκ Άκμπαρ (2003). Ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία, η συγκινητική «Ιστορία της καμήλας που δάκρυσε» (The story of the weeping camel) των Μπιαμπασούρεν Νταβά και Λουίτζι Φαρλόνι (2003). Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε «Η λέσχη των τυχερών ανθρώπων» (Lucky people center international) των Έρικ Πάουζερ και Γιόχαν Σέντερμπεργκ (1998). Οι σκηνοθέτες, μέλη της ομώνυμης κολεκτίβας κινηματογραφιστών και μουσικών, συνθέτουν ένα καταιγιστικό κολάζ ήχων και εικόνων εστιάζοντας σε μια σειρά από απίθανους χαρακτήρες.
Ελληνικά ντοκιμαντέρ: «Τα παιδία δεν παίζει» των Άγγελης Ανδρικοπούλου και Αργύρη Τσεπελίκα (2009), για την ηλικία της αθωότητας. Μια δυνατή ιστορία αγάπης ενός ηλικιωμένου ζευγαριού με φόντο τον Ψηλορείτη, στο «Οι εραστές της Αξού» του Νίκου Λυγγούρη (2007). Το ντοκιμαντέρ «Sugar Τown - οι γαμπροί» του Κίμωνα Τσακίρη (2005), η ταινία «Docville - Λασκάρεως 99, Αθήνα» της Κατερίνας Πατρώνη (2011) για το ανθρώπινο πρόσωπο της οικονομικής κρίσης. Ζητήματα ταυτότητας, κουλτούρας και οικογένειας πραγματεύεται το ντοκιμαντέρ «Σαγιόμι» του Νίκου Νταγιαντά (2011), με ηρωίδα μια γυναίκα από την Ιαπωνία, η οποία ζει στην Κρήτη παντρεμένη με Έλληνα, και επισκέπτεται την πατρίδα της έπειτα από 35 χρόνια.
Η πλήρης λίστα ταινιών του αφιερώματος θα ανακοινωθεί σύντομα
http://www.elculture.gr/elcblog/article/15-festival-documanter-525480
Μια μικρή επιλογή από όσα θα δούμε:
Σημαντικούς δημιουργούς στο χώρο του σινεμά τεκμηρίωσης: Οι Πατρίσιο Γκουσμάν (Νοσταλγώντας το φως, 2010), Βίκτορ Κοσακόφσκι (Ζήτω οι αντίποδες!, 2011), Τζούλια Ράιχαρτ και Στίβεν Μπόγκναρ (Ένα λιοντάρι στο σπίτι, 2006), Αντρέι Φίντικ (Το κινητό σινεμά των ονείρων, 1998), Τζο Μπέρλιντζερ (Φαιά ουσία, 2004) και Κιμ Λοντζινότο (Τα κορίτσια απ’ την Γκαέα, 2000, συν-σκηνοθεσία με την Τζέινο Γουίλιαμς) διαγράφουν σαγηνευτικά οδοιπορικά που φέρνουν στο προσκήνιο καλά κρυμμένα μυστικά της ανθρώπινης πραγματικότητας.
Ντοκιμαντέρ που άφησαν εποχή, όπως το πολυβραβευμένο και αποκαλυπτικό «Η εταιρεία» (The Corporation) των Τζένιφερ Άμποτ και Μαρκ Άκμπαρ (2003). Ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία, η συγκινητική «Ιστορία της καμήλας που δάκρυσε» (The story of the weeping camel) των Μπιαμπασούρεν Νταβά και Λουίτζι Φαρλόνι (2003). Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε «Η λέσχη των τυχερών ανθρώπων» (Lucky people center international) των Έρικ Πάουζερ και Γιόχαν Σέντερμπεργκ (1998). Οι σκηνοθέτες, μέλη της ομώνυμης κολεκτίβας κινηματογραφιστών και μουσικών, συνθέτουν ένα καταιγιστικό κολάζ ήχων και εικόνων εστιάζοντας σε μια σειρά από απίθανους χαρακτήρες.
Ελληνικά ντοκιμαντέρ: «Τα παιδία δεν παίζει» των Άγγελης Ανδρικοπούλου και Αργύρη Τσεπελίκα (2009), για την ηλικία της αθωότητας. Μια δυνατή ιστορία αγάπης ενός ηλικιωμένου ζευγαριού με φόντο τον Ψηλορείτη, στο «Οι εραστές της Αξού» του Νίκου Λυγγούρη (2007). Το ντοκιμαντέρ «Sugar Τown - οι γαμπροί» του Κίμωνα Τσακίρη (2005), η ταινία «Docville - Λασκάρεως 99, Αθήνα» της Κατερίνας Πατρώνη (2011) για το ανθρώπινο πρόσωπο της οικονομικής κρίσης. Ζητήματα ταυτότητας, κουλτούρας και οικογένειας πραγματεύεται το ντοκιμαντέρ «Σαγιόμι» του Νίκου Νταγιαντά (2011), με ηρωίδα μια γυναίκα από την Ιαπωνία, η οποία ζει στην Κρήτη παντρεμένη με Έλληνα, και επισκέπτεται την πατρίδα της έπειτα από 35 χρόνια.
Η πλήρης λίστα ταινιών του αφιερώματος θα ανακοινωθεί σύντομα
http://www.elculture.gr/elcblog/article/15-festival-documanter-525480