interted
Member
- Μηνύματα
- 1.218
- Likes
- 6.197
- Επόμενο Ταξίδι
- Αφρική
- Ονειρεμένο Ταξίδι
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
If you see a castle under fog, you must walk there to meet the extraordinary dreams! -Mehmet Murat ildan
Παλιομοδίτικο, επιβλητικό, μεσαιωνικό, μισογκρεμισμένο, πρασινισμένο, χοντροκομμένο, στοιχειωμένο, μερικά από τα επίθετα που θέλω να χαρακτηρίζουν το αγαπημένο μου κάστρο. Θέλω να ανεβαίνω τις στενές σκάλες, να διασχίζω τις μεσαιωνικές γαλαρίες, να ψάχνω τα μυστικά περάσματα, να ακροβατώ σε υψοφοβικούς πύργους, να βλέπω τις ακτίνες φωτός μέσα από το αποχωρητήριο της φυλακής, να στέκομαι στα τείχη και να ατενίζω την θάλασσα.
Σε αυτό το μέρος θα σας παρουσιάσω μια πρώτη τριάδα αγαπημένων Σκωτσέζικων κάστρων. Εσείς είστε οι τελικοί κριτές.
Φλεβάρης 2004. Η φίλη Ε., με την οποία ταξιδεύαμε Σκωτία για να δούμε κοινούς φίλους (όλη η ιστορία εδώ), ήθελε να δει το λοχ Νες. Έτσι και κάναμε, παίρνοντας το λεωφορείο που διασχίζει τα Ανατολικά Χάιλαντς και την μεγαλύτερη πόλη στην περιοχή – μοιάζει μεγαλούπολη για τα δεδομένα των Χάιλαντς – το Ινβερνες. Ινβερνές σημαίνει στόμιο του ποταμού Νες. Ο φαρδύς ποταμός Νες, το οποίο διασχίζουν οι γέφυρες της πόλης είναι η έξοδος του Λοχ Νες στην θάλασσα. Το λεωφορείο συνέχισε ακολουθώντας τα δυτικά παράλια της μακρόστενης λίμνης όπου και κατεβήκαμε στο χωριό Drumnadrochit. Εκεί βγάλαμε φωτογραφίες με το άγαλμα του περιβόητου τέρατος – το τέρας του Λοχ Νες φυσικά. Η σχετική έκθεση ήταν κλειστή και δεν νομίζω ότι χάσαμε και πολλά. Αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τον ανηφορικό δρόμο παράλληλα με την ακτή, για να βρεθούμε σε ένα σημείο πανοραμικής θέας του λοχ. Λαχανιασμένοι αρχίσαμε να βγάζουμε σέλφις (πρωτοπορία της εποχής) με φόντο το λοχ, ελπίζοντας ότι θα εμφανιστεί κανένας τεράστιος δεινόσαυρος από πίσω μας, ή τουλάχιστον κανένα επιπλέον κούτσουρο, να δείξουμε κάτι για τον κόπο μας. Αυτό που τράβηξε τελικά την προσοχή ήταν ένα ερειπωμένο καφέ κτίσμα χαμηλά δίπλα στο νερό. Ήταν το κάστρο Urquhart. Παρότι μικρό και διαλυμένο είχε κλασικά χαρακτηριστικά: την γέφυρα πάνω από την τάφρο, τον πύργο, τα τείχη πάνω στον λόφο, το γρασίδι με την πολιορκητική μηχανή. Μαζί με την χειμωνιάτικη ερημιά του τόπου, αυτό μάλλον ήταν το χάιλαιτ της εκδρομής μας στο Λοχ Νες που θυμόμαστε με νοσταλγία.
Πιο πρόσφατα, έβαλα στόχο να επισκεφθώ ένα κάστρο που είχα δει σε φωτογραφία (από αυτές που βγάζει όταν ανοίγουν τα Windows) και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Λέγεται Dunnottar castle και βρίσκεται στον δρόμο για το Αμπερντίν. Φτάνοντας λοιπόν στο πάρκιν κατεβαίνεις μια πράσινη πλαγιά στο τέλος της οποίας γκρεμός στην Βόρεια θάλασσα. Κάποια στιγμή ξεπροβάλει ένας βράχος, αποκολλημένος από την υπόλοιπη στεριά, η κορυφή του οποίου είναι όλη κτισμένη. Οχυρό πάνω από την θάλασσα. Παρ’ ότι είναι αρκετά διαλυμένο, το δραματικό σκηνικό κόβει την ανάσα. Σκαλιά κατεβαίνουν στην παραλία με τα βότσαλα και τα μαύρα βράχια στην βάση του βράχου. Σκαλιά πάλι ανεβαίνουν από το απότομο μοναδικό πέρασμα μέχρι την πύλη. Ή μήπως δεν είναι το μοναδικό πέρασμα; Ανιχνεύοντας στην παραλία εντοπίζω δύο άλλα περάσματα, το ένα φραγμένο με κάγκελα. Και το άλλο οδηγεί σε μια στενή σπηλιά. Μέσα στο σκοτάδι δεν φαίνονται πολλά, όμως κάποια στιγμή διακόπτεται από ένα πεσμένο βράχο. Το ίδιο το κάστρο ήταν κλειστό όταν πήγα, αλλά η κατάσταση των ερειπίων μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν έχασα και πολλά. Μια και είχα χρόνο, ακολούθησα την ακτή προς το γειτονικό ψαροχώρι Stonehaven. Περνώντας τις βοσκούσες αγελάδες ανέβηκα σε ένα λόφο με ένα παράξενο ελληνοπρεπές μνημείο. Μνημείο πολέμου τελικά. Από εκεί βλέπεις το πανόραμα τόσο του κάστρου όσο και του Stonehaven και των γύρω βοσκοτόπων. Μια από τις καλύτερες θέες στην Σκοτία, μην την χάσετε.
Μετά από αρκετά χρόνια στο Εδιμβούργο αξιώθηκα να επισκεφθώ και το δεύτερο κάστρο της πόλης, το Craigmillar Castle. Κάποιοι λένε ότι είναι το καλύτερο από τα δύο της πόλης – δεν συμφωνώ. Ακόμα και από τα τείχη του Craigmillar, το Κάστρο του Εδιμβούργου που ξεπροβάλει σαν μαύρο νησί πάνω από την πόλη, φαίνεται εκτός συναγωνισμού. Όμως το Craigmillar Castle είναι παραδόξως πολύ άξιος ανταγωνιστής. Είναι ένα τελείως μεσαιωνικό κάστρο διατηρημένο σε άρτια κατάσταση, παρότι δεν χρησιμοποιείται για αιώνες γιατί έφυγε από την μόδα. Οι λιθοτεχνία είναι 1000 κλάσεις κάτω από τους Ίνκα, αλλά αυτό θέλεις από ένα κάστρο, τους χοντροκομμένους απότομους τείχους. Μέσα στους οποίους βρίσκονται φυλακές, μαγειρεία, στάβλοι, κελάρια. Περιμένοντας να κατέβουν από τον πύργο δύο κυρίες που είχαν πιάσει την κουβέντα, έμαθα μερικές πληροφορίες από τον υπάλληλο για την κύρια σάλα του δείπνου. Άρχισα να διακρίνω την ξεβαμμένη μπογιά στους τοίχους, στηρίγματα για την ξύλινη οροφή που μείωνε τον χώρο, τα σύμβολα στο μεγάλο τζάκι που προσπαθούσε να τον ζεστάνει όπως και οι ταπισερί που δεν υπάρχουν πια. Ο πύργος πρόσφερε υψοφοβική θέα σε όλη την περιοχή, από τα Πέντλαντς μέχρι τον κόλπο του Φορθ. Ένα μονοπατάκι πίσω από το κάστρο προσφέρει καλό σημείο φωτογράφισης αυτού. Τέλος στα συν του κάστρου ο εμφανώς λιγότερος κόσμος από ότι στο Κάστρο του Εδιμβούργου. Απόλυτα συνιστώμενο λοιπόν.
---
Ας βάλουμε και από μια αντιπροσωπευτική φωτό του κάθε κάστρου για μέσο σύγκρισης για να βγάλουμε και ένα τελικό συμπέρασμα αφού παρουσιαστούν όλα.
Urquhart
Dunnottar
Craigmillar
Παλιομοδίτικο, επιβλητικό, μεσαιωνικό, μισογκρεμισμένο, πρασινισμένο, χοντροκομμένο, στοιχειωμένο, μερικά από τα επίθετα που θέλω να χαρακτηρίζουν το αγαπημένο μου κάστρο. Θέλω να ανεβαίνω τις στενές σκάλες, να διασχίζω τις μεσαιωνικές γαλαρίες, να ψάχνω τα μυστικά περάσματα, να ακροβατώ σε υψοφοβικούς πύργους, να βλέπω τις ακτίνες φωτός μέσα από το αποχωρητήριο της φυλακής, να στέκομαι στα τείχη και να ατενίζω την θάλασσα.
Σε αυτό το μέρος θα σας παρουσιάσω μια πρώτη τριάδα αγαπημένων Σκωτσέζικων κάστρων. Εσείς είστε οι τελικοί κριτές.
Φλεβάρης 2004. Η φίλη Ε., με την οποία ταξιδεύαμε Σκωτία για να δούμε κοινούς φίλους (όλη η ιστορία εδώ), ήθελε να δει το λοχ Νες. Έτσι και κάναμε, παίρνοντας το λεωφορείο που διασχίζει τα Ανατολικά Χάιλαντς και την μεγαλύτερη πόλη στην περιοχή – μοιάζει μεγαλούπολη για τα δεδομένα των Χάιλαντς – το Ινβερνες. Ινβερνές σημαίνει στόμιο του ποταμού Νες. Ο φαρδύς ποταμός Νες, το οποίο διασχίζουν οι γέφυρες της πόλης είναι η έξοδος του Λοχ Νες στην θάλασσα. Το λεωφορείο συνέχισε ακολουθώντας τα δυτικά παράλια της μακρόστενης λίμνης όπου και κατεβήκαμε στο χωριό Drumnadrochit. Εκεί βγάλαμε φωτογραφίες με το άγαλμα του περιβόητου τέρατος – το τέρας του Λοχ Νες φυσικά. Η σχετική έκθεση ήταν κλειστή και δεν νομίζω ότι χάσαμε και πολλά. Αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τον ανηφορικό δρόμο παράλληλα με την ακτή, για να βρεθούμε σε ένα σημείο πανοραμικής θέας του λοχ. Λαχανιασμένοι αρχίσαμε να βγάζουμε σέλφις (πρωτοπορία της εποχής) με φόντο το λοχ, ελπίζοντας ότι θα εμφανιστεί κανένας τεράστιος δεινόσαυρος από πίσω μας, ή τουλάχιστον κανένα επιπλέον κούτσουρο, να δείξουμε κάτι για τον κόπο μας. Αυτό που τράβηξε τελικά την προσοχή ήταν ένα ερειπωμένο καφέ κτίσμα χαμηλά δίπλα στο νερό. Ήταν το κάστρο Urquhart. Παρότι μικρό και διαλυμένο είχε κλασικά χαρακτηριστικά: την γέφυρα πάνω από την τάφρο, τον πύργο, τα τείχη πάνω στον λόφο, το γρασίδι με την πολιορκητική μηχανή. Μαζί με την χειμωνιάτικη ερημιά του τόπου, αυτό μάλλον ήταν το χάιλαιτ της εκδρομής μας στο Λοχ Νες που θυμόμαστε με νοσταλγία.
Πιο πρόσφατα, έβαλα στόχο να επισκεφθώ ένα κάστρο που είχα δει σε φωτογραφία (από αυτές που βγάζει όταν ανοίγουν τα Windows) και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Λέγεται Dunnottar castle και βρίσκεται στον δρόμο για το Αμπερντίν. Φτάνοντας λοιπόν στο πάρκιν κατεβαίνεις μια πράσινη πλαγιά στο τέλος της οποίας γκρεμός στην Βόρεια θάλασσα. Κάποια στιγμή ξεπροβάλει ένας βράχος, αποκολλημένος από την υπόλοιπη στεριά, η κορυφή του οποίου είναι όλη κτισμένη. Οχυρό πάνω από την θάλασσα. Παρ’ ότι είναι αρκετά διαλυμένο, το δραματικό σκηνικό κόβει την ανάσα. Σκαλιά κατεβαίνουν στην παραλία με τα βότσαλα και τα μαύρα βράχια στην βάση του βράχου. Σκαλιά πάλι ανεβαίνουν από το απότομο μοναδικό πέρασμα μέχρι την πύλη. Ή μήπως δεν είναι το μοναδικό πέρασμα; Ανιχνεύοντας στην παραλία εντοπίζω δύο άλλα περάσματα, το ένα φραγμένο με κάγκελα. Και το άλλο οδηγεί σε μια στενή σπηλιά. Μέσα στο σκοτάδι δεν φαίνονται πολλά, όμως κάποια στιγμή διακόπτεται από ένα πεσμένο βράχο. Το ίδιο το κάστρο ήταν κλειστό όταν πήγα, αλλά η κατάσταση των ερειπίων μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν έχασα και πολλά. Μια και είχα χρόνο, ακολούθησα την ακτή προς το γειτονικό ψαροχώρι Stonehaven. Περνώντας τις βοσκούσες αγελάδες ανέβηκα σε ένα λόφο με ένα παράξενο ελληνοπρεπές μνημείο. Μνημείο πολέμου τελικά. Από εκεί βλέπεις το πανόραμα τόσο του κάστρου όσο και του Stonehaven και των γύρω βοσκοτόπων. Μια από τις καλύτερες θέες στην Σκοτία, μην την χάσετε.
Μετά από αρκετά χρόνια στο Εδιμβούργο αξιώθηκα να επισκεφθώ και το δεύτερο κάστρο της πόλης, το Craigmillar Castle. Κάποιοι λένε ότι είναι το καλύτερο από τα δύο της πόλης – δεν συμφωνώ. Ακόμα και από τα τείχη του Craigmillar, το Κάστρο του Εδιμβούργου που ξεπροβάλει σαν μαύρο νησί πάνω από την πόλη, φαίνεται εκτός συναγωνισμού. Όμως το Craigmillar Castle είναι παραδόξως πολύ άξιος ανταγωνιστής. Είναι ένα τελείως μεσαιωνικό κάστρο διατηρημένο σε άρτια κατάσταση, παρότι δεν χρησιμοποιείται για αιώνες γιατί έφυγε από την μόδα. Οι λιθοτεχνία είναι 1000 κλάσεις κάτω από τους Ίνκα, αλλά αυτό θέλεις από ένα κάστρο, τους χοντροκομμένους απότομους τείχους. Μέσα στους οποίους βρίσκονται φυλακές, μαγειρεία, στάβλοι, κελάρια. Περιμένοντας να κατέβουν από τον πύργο δύο κυρίες που είχαν πιάσει την κουβέντα, έμαθα μερικές πληροφορίες από τον υπάλληλο για την κύρια σάλα του δείπνου. Άρχισα να διακρίνω την ξεβαμμένη μπογιά στους τοίχους, στηρίγματα για την ξύλινη οροφή που μείωνε τον χώρο, τα σύμβολα στο μεγάλο τζάκι που προσπαθούσε να τον ζεστάνει όπως και οι ταπισερί που δεν υπάρχουν πια. Ο πύργος πρόσφερε υψοφοβική θέα σε όλη την περιοχή, από τα Πέντλαντς μέχρι τον κόλπο του Φορθ. Ένα μονοπατάκι πίσω από το κάστρο προσφέρει καλό σημείο φωτογράφισης αυτού. Τέλος στα συν του κάστρου ο εμφανώς λιγότερος κόσμος από ότι στο Κάστρο του Εδιμβούργου. Απόλυτα συνιστώμενο λοιπόν.
---
Ας βάλουμε και από μια αντιπροσωπευτική φωτό του κάθε κάστρου για μέσο σύγκρισης για να βγάλουμε και ένα τελικό συμπέρασμα αφού παρουσιαστούν όλα.
Urquhart
Dunnottar
Craigmillar
Last edited:
