duty_free
Member
- Μηνύματα
- 1.086
- Likes
- 5.162
μέρος δεύτερον
Saint Paul de Vence
Ταχυδρομεῖον Μονακὸ εἰς τὴν παλαιὰν αὐτοῦ πόλιν.
γνήσια λέμε. μελένιος ὁ ὀρίτζιναλ. Κάνναι.
Ἀντίμπ. Ἡ οἰκία τοῦ πλέον ὑπερτιμημένου ἕλληνος συγγραφέως, ἀναιδεστάτου ἀντιγραφέως τοῦ (κυπραίου τε καὶ κυνικοῦ) φιλοσόφου Δημώνακος (2ος μετὰ Χριστὸν αἰών) ὅστις ἀνηφέρθη στὸν ἐλεύθερο ἄνθρωπα ὁ ὁποῖος δὲ μπιστεύει τίποτις καὶ …… (μόνον εὐδαίμονα ἔφη τὸν ἐλεύθερον, ἐκεῖνον νομίζω τὸν μήτε ἐλπίζοντά τι μήτε δεδιότα). Ἔζησε ἐκεῖ κάμποσα ἔτη.
Νικαίᾳ. Ξενοδοχεῖον Suisse στὸ πέρας τῆς προμενάδος. Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1922, ἐκεῖ εἶχε ἀράξει (τὸ ὑπέρτατο σίχαμα) ὁ ἰρλανδὸς σκατολάγνος* ὅταν ἔγραφε τὸ (καταληπτότατο καὶ ἐλαφρόπιοτο) ἡ Ἀγρύπνια τοῦ Φίνεγκαν
δισκλαίημερ: παραβλέψτε τὸ παρακάτω σἐ περίπτωση εὐαισθησίας σὲ γλῶττα ἀγοραίαν.
ἀποσπάσματα ἀπὸ τό: Τζαίημς Τζόϋς, Γράμματα πρὸς τὴν Νόρα, ἐκδόσεις Πατάκη, μετάφρασις Κατερίνας Σχινᾶ
* 6 Δεκεμβρίου 1909. «Και τα ελάχιστα με κάνουν qaвлώνω – ένας μορφασμός σου που θυμίζει pooτάνα, ένας μικρός σκούρος λεκές στο πίσω μέρος της λευκής σου κιλότας, (...) ένας αναιδής θόρυβος που σου ξεφεύγει κι ύστερα η άσχημη μυρωδιά που ανεβαίνει κουλουριαστά από τον πισινό σου».
8 Δεκεμβρίου 1909. «Είχες έναν qoλο γεμάτο πορδές εκείνη τη νύχτα, αγάπη μου, και με την πσοлee μου τις έκανα να βγουν από μέσα σου, μεγάλες και λιπαρές, άλλοτε σαν μακρόσυρτο φυσομανητό, άλλοτε σαν γοργά χαρούμενα κροταλίσματα, άλλοτε απανωτές άτακτες πορδούλες που κατέληγαν σ’ ένα παρατεταμένο ανάβλυσμα από την τρύπα σου. Είναι υπέροχο να παντρεύεσαι μια γυναίκα που qлάνει όταν με κάθε ώθηση αποσπάς και μια πορδή από τα σωθικά της. Νομίζω πως θα αναγνώριζα παντού μια πορδή της Νόρας. Νομίζω ότι θα ξεχώριζα τις δικές της μέσα σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο με κλανιάρες. Είναι ένας μάλλον κοριτσίστικος θόρυβος, όχι σαν εκείνον τον υγρό, γεμάτο αέρια ήχο που φαντάζομαι ότι βγάζουν οι χοντρές παντρεμένες γυναίκες. Είναι ξαφνικός, στεγνός και άσεμνος, όμοιος μ’ εκείνον που θα αμολούσε για πλάκα ένα άταχτο κορίτσι στον κοιτώνα του σχολείου του. Ελπίζω η Νόρα να αμολήσει ατέλειωτες πορδὲς στο πρόσωπό μου, έτσι που να μάθω να τις αναγνωρίζω κι από τη μυρωδιά τους.»
9 Δεκεμβρίου 1909. «Τα δυο μέρη του κορμιού σου που κάνουν βρόμικα πράγματα είναι και τα πιο αγαπημένα μου. Από τα στήθη σου προτιμώ τον qoλο σου, αγάπη μου, επειδή κάνει κάτι τόσο βρομερό. Λατρεύω το mooνί σου όχι τόσο επειδή το camao, αλλά επειδή κάνει κάτι άλλο βρομερό. Μακάρι να άκουγα τα χείλη σου να προφέρουν εκείνες τις ουράνια διεγερτικές αισχρές λέξεις, να έβλεπα το στόμα σου να βγάζει ξεδιάντροπους ήχους και θορύβους, να ένιωθα το κορμί σου να τρέμει κάτω απ’ το δικό μου, να άκουγα και να μύριζα τις βρομερές και λιπαρές κοριτσίστικες πορдές σου που βγαίνουν μ’ ένα ποπ ποπ απ’ το χαριτωμένο γυμνό κοριτσίστικο qωλαράκι σου και να γαmooσα γαmooσα γαmooσα το άτακτο, καυτό, γαmιόлικο mooνάκι μου για πάντα».
16 Δεκεμβρίου 1909. «Γаμηcэ με αν μπορείς καθισμένη ανακούρκουδα στις τουαλέτες, με τις φούστες σου ανασηκωμένες, γρυλίζοντας σαν νεαρή γουρούνα που τ’ αμολάει, ενώ ένα χοντρό, λιπαρό και βρομερό πράμα ξεκουλουριάζεται αργά σαν φίδι από τον πισινό της.»
20 Δεκεμβρίου 1909. «Γλυκό μου άταχτο κοριτσάκι Έλαβα το καυτό σου γράμμα απόψε και προσπάθησα να σε φέρω στον νου μου να χαϊδεύεις το νουμάκι σου μέσα στην τουαλέτα. Πώς το κάνεις; Στέκεσαι στηριγμένη στον τοίχο, βάζεις το χέρι σου κάτω από τα ρούχα σου και το τρίβεις ή κάθεσαι στις φτέρνες σου πάνω από την τρύπα με σηκωμένη τη φούστα σου και με το χέρι σου να δουλεύει μέσα από το άνοιγμα της κιλότας σου; Δεν σου έρχεται έτσι η επιθυμία να αποπατήσεις; Αναρωτιέμαι πώς μπορείς και το κάνεις. Χύνεις την ώρα που αποπατείς ή πρώτα τραβάς λαμακία και μετά αποπατείς; Πρέπει να είναι τρομακτικά έκφυλο να βλέπεις μια κοπέλα με τα φουστάνια της ψηλά να τρίβει ξέφρενα το νιμού της, να βλέπεις ορθάνοιχτη από πίσω τη χαριτωμένη της λευκή κιλότα και τον πισινό της να προβάλλει κι ένα χοντρό σκούρο πράγμα να μισοβγαίνει από την τρύπα της. Μου λες πως θα λερώσεις την κιλότα σου, καλή μου, κι ύστερα θα μ’ αφήσεις να σε παντρευτὠ. Θα μου άρεσε να σ’ ακούω να τα κάνεις πρώτα, καλή μου, και μετά να σε παντρεύομαι. Κάποια νύχτα, όταν θα είμαστε οι δυο μας μέσα στα σκοτάδια λέγοντας βρομόλογα, ίσως να νιώσεις το σκατό σου έτοιμο να πέσει και τότε αγκάλιασε τον λαιμό μου ντροπαλά κι άσ’ το να κατέβει απαλά.»
Ἀμφιθέατρον Σαλώνων
Παρὰ τῷ θεάτρῳ τοῦ Σπλίτ, γάτος ἕτοιμος γιὰ φάση.
Οἰκία Ἴβο Ἄντριτς
Κἄτι ψυλλιάστηκε ἡ τύπισσα – Τράβνικ, πεζόδρομος Μποζάνσκα
Γαλὴ ἀφημένη στὸ πόδι ὑπαλλήλου ἔλα μωρὲ ποιός πεταμένος θὰ ἔλθῃ πρωϊνιάτικα. Εἴσοδος τοῦ Τράβνιικ φρουρίου.
Βλέμμα αὐτοῦ ὅταν ἐπῆγα νὰ ἔμπω ἄνευ ἀφιέναι κἄποιο κέρμα.
Σεπτεμβρίῳ Κουταΐσι. Κυρίως γιὰ νὰ φωτογραφηθῶ παρὰ τῇ ὁδῷ Νικαίας. [Στὴν Νίκαια (Πειραιῶς), ὑπάρχει ἡ ὁδὸς Κουταΐσι – εἶχε προκύψει μιὰ ἂς ποῦμε ἀδελφοποίηση στὰ ἔτη τῶν 90].
ὁδὸς Νικαίας. Κἄποιο χοτέλι.
ὁδὸς G. Tabidze ἀριθμὸς 64.
ἐδῶ ἔζησε ἀπὸ τὸ 1902 ἕως τὸ 1906, ποιητὴς ὁ ὁποῖος μεταξὺ πολλῶν ἄλλων ἠράσθη ὕπανδρον κυρίαν στὴν ὁποίαν ἀφιέρωσε ποίημα μὲ τίτλο «τὸ σπονδυλωτό φλάουτο» - γίνεται ἄμεσα ἀντιληπτὸν τί ἀποζητοῦσε ἐκμανῶς ὁ ποιητὴς ὑπὸ τῆς μανδάμας. Τὸ ὁποῖον ποίημα ἠξίωσε (μαζὺ μὲ ἄλλα προφανῶς) νὰ ἐκδοθῇ ὑπὸ τοῦ ἐκδότου του ὁ ὁποῖος παρεμπιπτόντως ἦταν ὁ σύζυγος τῆς ἐν λόγῳ κυρίας. Ἐντελῶς γτπκ τυπάκι, ὅπως ἀντιλαμβάνεστε. Πάντως ὁ Ὀχτώβρης (sic τὸ κεφαλαῖον) τὸν ηὗρε στὴν πόλη τοῦ Ἁγίου Πέτρου (καὶ οὐχὶ Ἀγία Πετρούπολη ὡς καλεῖται ἐκ παραδρομῆς) καὶ ἐκεῖ ὁ Μαγιακόφσκης ἤρχισεν ἀπαγγέλων ποιήματα σὲ νάπτες. (Τὸ κάνω εἰκόνα – λὸλ)
Ποταμὸς Ῥιόνι
τί βλέμμα ῥὲ μάστορα! Μᾶλλον μὲ ἤθελε στὸ χόστελ του. ὁδὸς Μπαγκράτι.
καθεδρικός Μπαγκράτι
παράγουν βιταμίνη σού, αὐτὰ τὰ φετεινάρια τσακαλάκια. Ἐλάχιστα πρὸ τῆς Εὐαγγελιστρίας.
Σεπτεμβρίῳ. Λευκωσία καὶ Κερύνεια καὶ τὸ σημεῖον (παρὰ τῷ ἐθνικῷ δασικῷ πάρκῳ Καραβᾶ) ἔνθα ἡ Τουρκία εἰσέβαλλε στὶς 20 Ἰουλίου 1974, ἐπὶ τέσσερις – πέντε ὧρες ἀπεβίβαζε δυνάμεις καὶ ἡ ἑλληνικὴ πλευρὰ (καθ’ὅλο τὸ διάστημα αὐτὸ) ἔπραττε ὅ,τι πράττει (ὄχι ἀκριβῶς ὡστόσο) ὁ ἀναφερόμενος στὸ 9ο ἐδάφιο τοῦ 38ου κεφαλαίου τῆς Γενέσεως.
τὸ ἀκριβὲς σημεῖον τῆς ἀποβάσεως.
Τουρκοκύπριος γάτος ψυλλιάστηκε τὶς ὁσονούπω προβοκάτσιες μου καὶ μὲ εἶπε γκὲτ δὲ φὰκ ἄουτ ὂφ χίερ γιοὺ φίλθυ ἄνιμαλ.
Αὐτοκράτειρας Θεοδώρας καὶ Ἀξιοθέας, ΒΑ τοῦ Ἁγίου Κασσιανοῦ. Γάτα φρουρίνα, στὴν ἐσχατιὰ τῆς ἐλεύθερης Λευκωσίας.
Mὲ ἀκολουθοῦσε, ῥέ!
Αὐτοκόλλητα σὲ τουτοὺ fight borders καὶ fight nations μὲ συρματοπλέγματα τριάντα μέτρα μακρὰν καὶ ὅμοια αὐτοκόλλητα καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλην πλευρά, καρατσεκαρισμένο νοοοοτ.
Δὀξα τῷ Θεῷ.
Καὶ εἰς ἄλλα μὲ ὑγίεια τοῖς πᾶσι ἡμῖν καὶ ὑμῖν
- Ἰουλίῳ. Νίκαια. Ἔνθα ἡ βάσις γιὰ περατζάδα ἀπὸ Τουλὸν μέχρι ὀλίγον πρὸ τῆς Ἀλμπένγκα. Δύο μεσόγειαι στάσεις πρὸς Γκρενὸμπλ καὶ Σαὶν Πὼλ ντὲ Βάνς· ἡ δευτέρα κώμη, σκέτο ποίημα, οὐχὶ βεβαίως τόσο ὑψιπετὲς σὰν ἐκεῖνο ποὺ εἶχε γράψει ὁ ντιούτης φρὴς περὶ τὴν ἐκδρομὴν ταύτην.
Saint Paul de Vence
Ταχυδρομεῖον Μονακὸ εἰς τὴν παλαιὰν αὐτοῦ πόλιν.
γνήσια λέμε. μελένιος ὁ ὀρίτζιναλ. Κάνναι.
Ἀντίμπ. Ἡ οἰκία τοῦ πλέον ὑπερτιμημένου ἕλληνος συγγραφέως, ἀναιδεστάτου ἀντιγραφέως τοῦ (κυπραίου τε καὶ κυνικοῦ) φιλοσόφου Δημώνακος (2ος μετὰ Χριστὸν αἰών) ὅστις ἀνηφέρθη στὸν ἐλεύθερο ἄνθρωπα ὁ ὁποῖος δὲ μπιστεύει τίποτις καὶ …… (μόνον εὐδαίμονα ἔφη τὸν ἐλεύθερον, ἐκεῖνον νομίζω τὸν μήτε ἐλπίζοντά τι μήτε δεδιότα). Ἔζησε ἐκεῖ κάμποσα ἔτη.
Νικαίᾳ. Ξενοδοχεῖον Suisse στὸ πέρας τῆς προμενάδος. Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1922, ἐκεῖ εἶχε ἀράξει (τὸ ὑπέρτατο σίχαμα) ὁ ἰρλανδὸς σκατολάγνος* ὅταν ἔγραφε τὸ (καταληπτότατο καὶ ἐλαφρόπιοτο) ἡ Ἀγρύπνια τοῦ Φίνεγκαν
δισκλαίημερ: παραβλέψτε τὸ παρακάτω σἐ περίπτωση εὐαισθησίας σὲ γλῶττα ἀγοραίαν.
ἀποσπάσματα ἀπὸ τό: Τζαίημς Τζόϋς, Γράμματα πρὸς τὴν Νόρα, ἐκδόσεις Πατάκη, μετάφρασις Κατερίνας Σχινᾶ
* 6 Δεκεμβρίου 1909. «Και τα ελάχιστα με κάνουν qaвлώνω – ένας μορφασμός σου που θυμίζει pooτάνα, ένας μικρός σκούρος λεκές στο πίσω μέρος της λευκής σου κιλότας, (...) ένας αναιδής θόρυβος που σου ξεφεύγει κι ύστερα η άσχημη μυρωδιά που ανεβαίνει κουλουριαστά από τον πισινό σου».
8 Δεκεμβρίου 1909. «Είχες έναν qoλο γεμάτο πορδές εκείνη τη νύχτα, αγάπη μου, και με την πσοлee μου τις έκανα να βγουν από μέσα σου, μεγάλες και λιπαρές, άλλοτε σαν μακρόσυρτο φυσομανητό, άλλοτε σαν γοργά χαρούμενα κροταλίσματα, άλλοτε απανωτές άτακτες πορδούλες που κατέληγαν σ’ ένα παρατεταμένο ανάβλυσμα από την τρύπα σου. Είναι υπέροχο να παντρεύεσαι μια γυναίκα που qлάνει όταν με κάθε ώθηση αποσπάς και μια πορδή από τα σωθικά της. Νομίζω πως θα αναγνώριζα παντού μια πορδή της Νόρας. Νομίζω ότι θα ξεχώριζα τις δικές της μέσα σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο με κλανιάρες. Είναι ένας μάλλον κοριτσίστικος θόρυβος, όχι σαν εκείνον τον υγρό, γεμάτο αέρια ήχο που φαντάζομαι ότι βγάζουν οι χοντρές παντρεμένες γυναίκες. Είναι ξαφνικός, στεγνός και άσεμνος, όμοιος μ’ εκείνον που θα αμολούσε για πλάκα ένα άταχτο κορίτσι στον κοιτώνα του σχολείου του. Ελπίζω η Νόρα να αμολήσει ατέλειωτες πορδὲς στο πρόσωπό μου, έτσι που να μάθω να τις αναγνωρίζω κι από τη μυρωδιά τους.»
9 Δεκεμβρίου 1909. «Τα δυο μέρη του κορμιού σου που κάνουν βρόμικα πράγματα είναι και τα πιο αγαπημένα μου. Από τα στήθη σου προτιμώ τον qoλο σου, αγάπη μου, επειδή κάνει κάτι τόσο βρομερό. Λατρεύω το mooνί σου όχι τόσο επειδή το camao, αλλά επειδή κάνει κάτι άλλο βρομερό. Μακάρι να άκουγα τα χείλη σου να προφέρουν εκείνες τις ουράνια διεγερτικές αισχρές λέξεις, να έβλεπα το στόμα σου να βγάζει ξεδιάντροπους ήχους και θορύβους, να ένιωθα το κορμί σου να τρέμει κάτω απ’ το δικό μου, να άκουγα και να μύριζα τις βρομερές και λιπαρές κοριτσίστικες πορдές σου που βγαίνουν μ’ ένα ποπ ποπ απ’ το χαριτωμένο γυμνό κοριτσίστικο qωλαράκι σου και να γαmooσα γαmooσα γαmooσα το άτακτο, καυτό, γαmιόлικο mooνάκι μου για πάντα».
16 Δεκεμβρίου 1909. «Γаμηcэ με αν μπορείς καθισμένη ανακούρκουδα στις τουαλέτες, με τις φούστες σου ανασηκωμένες, γρυλίζοντας σαν νεαρή γουρούνα που τ’ αμολάει, ενώ ένα χοντρό, λιπαρό και βρομερό πράμα ξεκουλουριάζεται αργά σαν φίδι από τον πισινό της.»
20 Δεκεμβρίου 1909. «Γλυκό μου άταχτο κοριτσάκι Έλαβα το καυτό σου γράμμα απόψε και προσπάθησα να σε φέρω στον νου μου να χαϊδεύεις το νουμάκι σου μέσα στην τουαλέτα. Πώς το κάνεις; Στέκεσαι στηριγμένη στον τοίχο, βάζεις το χέρι σου κάτω από τα ρούχα σου και το τρίβεις ή κάθεσαι στις φτέρνες σου πάνω από την τρύπα με σηκωμένη τη φούστα σου και με το χέρι σου να δουλεύει μέσα από το άνοιγμα της κιλότας σου; Δεν σου έρχεται έτσι η επιθυμία να αποπατήσεις; Αναρωτιέμαι πώς μπορείς και το κάνεις. Χύνεις την ώρα που αποπατείς ή πρώτα τραβάς λαμακία και μετά αποπατείς; Πρέπει να είναι τρομακτικά έκφυλο να βλέπεις μια κοπέλα με τα φουστάνια της ψηλά να τρίβει ξέφρενα το νιμού της, να βλέπεις ορθάνοιχτη από πίσω τη χαριτωμένη της λευκή κιλότα και τον πισινό της να προβάλλει κι ένα χοντρό σκούρο πράγμα να μισοβγαίνει από την τρύπα της. Μου λες πως θα λερώσεις την κιλότα σου, καλή μου, κι ύστερα θα μ’ αφήσεις να σε παντρευτὠ. Θα μου άρεσε να σ’ ακούω να τα κάνεις πρώτα, καλή μου, και μετά να σε παντρεύομαι. Κάποια νύχτα, όταν θα είμαστε οι δυο μας μέσα στα σκοτάδια λέγοντας βρομόλογα, ίσως να νιώσεις το σκατό σου έτοιμο να πέσει και τότε αγκάλιασε τον λαιμό μου ντροπαλά κι άσ’ το να κατέβει απαλά.»
- Αὐγούστῳ. Σπλὶτ (μὲ Ζαντὰρ Σίμπενικ Ῥιέκα Τρογκὶρ Σάλωνα) καὶ μιὰ ἡμερήσια πρὸς Βοσνία καὶ Ἑρζεγοβίνη, τὸ Τράβνικ, τὴν (περίπου) γενέθλιον κώμη τοῦ Ἴβο Ἄντριτς.
Ἀμφιθέατρον Σαλώνων
Παρὰ τῷ θεάτρῳ τοῦ Σπλίτ, γάτος ἕτοιμος γιὰ φάση.
Οἰκία Ἴβο Ἄντριτς
Κἄτι ψυλλιάστηκε ἡ τύπισσα – Τράβνικ, πεζόδρομος Μποζάνσκα
Γαλὴ ἀφημένη στὸ πόδι ὑπαλλήλου ἔλα μωρὲ ποιός πεταμένος θὰ ἔλθῃ πρωϊνιάτικα. Εἴσοδος τοῦ Τράβνιικ φρουρίου.
Βλέμμα αὐτοῦ ὅταν ἐπῆγα νὰ ἔμπω ἄνευ ἀφιέναι κἄποιο κέρμα.
Σεπτεμβρίῳ Κουταΐσι. Κυρίως γιὰ νὰ φωτογραφηθῶ παρὰ τῇ ὁδῷ Νικαίας. [Στὴν Νίκαια (Πειραιῶς), ὑπάρχει ἡ ὁδὸς Κουταΐσι – εἶχε προκύψει μιὰ ἂς ποῦμε ἀδελφοποίηση στὰ ἔτη τῶν 90].
ὁδὸς Νικαίας. Κἄποιο χοτέλι.
ὁδὸς G. Tabidze ἀριθμὸς 64.
ἐδῶ ἔζησε ἀπὸ τὸ 1902 ἕως τὸ 1906, ποιητὴς ὁ ὁποῖος μεταξὺ πολλῶν ἄλλων ἠράσθη ὕπανδρον κυρίαν στὴν ὁποίαν ἀφιέρωσε ποίημα μὲ τίτλο «τὸ σπονδυλωτό φλάουτο» - γίνεται ἄμεσα ἀντιληπτὸν τί ἀποζητοῦσε ἐκμανῶς ὁ ποιητὴς ὑπὸ τῆς μανδάμας. Τὸ ὁποῖον ποίημα ἠξίωσε (μαζὺ μὲ ἄλλα προφανῶς) νὰ ἐκδοθῇ ὑπὸ τοῦ ἐκδότου του ὁ ὁποῖος παρεμπιπτόντως ἦταν ὁ σύζυγος τῆς ἐν λόγῳ κυρίας. Ἐντελῶς γτπκ τυπάκι, ὅπως ἀντιλαμβάνεστε. Πάντως ὁ Ὀχτώβρης (sic τὸ κεφαλαῖον) τὸν ηὗρε στὴν πόλη τοῦ Ἁγίου Πέτρου (καὶ οὐχὶ Ἀγία Πετρούπολη ὡς καλεῖται ἐκ παραδρομῆς) καὶ ἐκεῖ ὁ Μαγιακόφσκης ἤρχισεν ἀπαγγέλων ποιήματα σὲ νάπτες. (Τὸ κάνω εἰκόνα – λὸλ)
Ποταμὸς Ῥιόνι
τί βλέμμα ῥὲ μάστορα! Μᾶλλον μὲ ἤθελε στὸ χόστελ του. ὁδὸς Μπαγκράτι.
καθεδρικός Μπαγκράτι
παράγουν βιταμίνη σού, αὐτὰ τὰ φετεινάρια τσακαλάκια. Ἐλάχιστα πρὸ τῆς Εὐαγγελιστρίας.
Σεπτεμβρίῳ. Λευκωσία καὶ Κερύνεια καὶ τὸ σημεῖον (παρὰ τῷ ἐθνικῷ δασικῷ πάρκῳ Καραβᾶ) ἔνθα ἡ Τουρκία εἰσέβαλλε στὶς 20 Ἰουλίου 1974, ἐπὶ τέσσερις – πέντε ὧρες ἀπεβίβαζε δυνάμεις καὶ ἡ ἑλληνικὴ πλευρὰ (καθ’ὅλο τὸ διάστημα αὐτὸ) ἔπραττε ὅ,τι πράττει (ὄχι ἀκριβῶς ὡστόσο) ὁ ἀναφερόμενος στὸ 9ο ἐδάφιο τοῦ 38ου κεφαλαίου τῆς Γενέσεως.
τὸ ἀκριβὲς σημεῖον τῆς ἀποβάσεως.
Τουρκοκύπριος γάτος ψυλλιάστηκε τὶς ὁσονούπω προβοκάτσιες μου καὶ μὲ εἶπε γκὲτ δὲ φὰκ ἄουτ ὂφ χίερ γιοὺ φίλθυ ἄνιμαλ.
Αὐτοκράτειρας Θεοδώρας καὶ Ἀξιοθέας, ΒΑ τοῦ Ἁγίου Κασσιανοῦ. Γάτα φρουρίνα, στὴν ἐσχατιὰ τῆς ἐλεύθερης Λευκωσίας.
Mὲ ἀκολουθοῦσε, ῥέ!
Αὐτοκόλλητα σὲ τουτοὺ fight borders καὶ fight nations μὲ συρματοπλέγματα τριάντα μέτρα μακρὰν καὶ ὅμοια αὐτοκόλλητα καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλην πλευρά, καρατσεκαρισμένο νοοοοτ.
Δὀξα τῷ Θεῷ.
Καὶ εἰς ἄλλα μὲ ὑγίεια τοῖς πᾶσι ἡμῖν καὶ ὑμῖν
