Nedelja
Moderator
- Μηνύματα
- 1.773
- Likes
- 3.136
- Ταξίδι-Όνειρο
- Whole Africa,Cuba
Το επόμενο πρωί η ανυπομονησία μου ήταν τέτοια να βολτάρω επιτέλους στο Βελιγράδι που πετάχτηκα από το κρεβάτι, ντύθηκα και βγήκα χωρίς να πιώ καφέ –πράγμα εντελώς σπάνιο για μένα-.
Ανηφορίσαμε την Knez Mihailova με κατεύθυνση το φρούριο Kalemegdan, το οποίο περιβάλλεται και από το ομώνυμο πάρκο.
Το κάστρο βρίσκεται σε ένα μικρό λόφο στο παλιό κομμάτι της πόλης (Stari Grad) και έχει θέα το Νησάκι του πολέμου και φυσικά τους ποταμούς Σάβα και Δούναβη.
Εδώ βρίσκεται και ο πύργος όπου δολοφονήθηκε ο Ρήγας Φεραίος καθώς και το μνημείο Pobednik το άγαλμα δηλαδή του νικητή όπου ένα σχολείο από Θεσσαλονίκη το βρήκε φτωχό σε σχέση με το Λευκό Πύργο (αλήθεια λέω…) και θεώρησε ότι έπρεπε να κατακτηθεί πάραυτα…. Σημαίες, πανό, κασκόλ του μέγα ΠΑΟΚ απλωθήκαν ταχύτατα και τραβήχτηκαν οι απαραίτητες φωτογραφίες κάτω από ατάκες : …Πιο σιγά ρε μ….δεν είσαι στη Σαλονίκη και …Ναι ρε ΠΑΟΚ…
Περισσότερες λεπτομέρειες για το κάστρο και την ευρύτερη περιοχή του πάρκου : http://en.wikipedia.org/wiki/Belgrade_Fortress .
Φεύγοντας από το κάστρο ο οργανισμός μου θυμήθηκε την απουσία καφεΐνης και χτύπησε συναγερμό, μια σύντομη στάση στο καφέ www.ruskicar.net/ ένα καφέ που όπως λέει και το όνομα του έχει σαφείς αναφορές στη διακόσμηση στους Ρώσους τσάρους και θυμίζει στο στυλ καφέ Βιέννης και Πράγας, μετά από 2 καφεδάκια και 2 κομματάρες γλυκά ήμασταν έτοιμοι να συνεχίσουμε.
Λοιπόν άμα ο συνταξιδιώτης σου είναι Πολυτεχνίτης και έχει πώρωση με τη φυσική το μουσείο του Νίκολα Τέσλα είναι μονόδρομος. Γενικά κινηθήκαμε κατά κύριο λόγο με τα πόδια ώστε να βλέπουμε όσο περισσότερα μπορούσαμε και να ξεσκουριάσουμε και λίγο από τη ζωή στην Αθήνα.
Στο δρόμο για το μουσείο περάσαμε και από τον Άγιο Σάββα μία από τις μεγαλύτερες ορθόδοξες εκκλησίες νομίζω η μεγαλύτερη των Βαλκανίων η οποία όμως είναι εδώ και χρόνια υπό κατασκευή
http://en.wikipedia.org/wiki/Cathedral_of_Saint_Sava .
Επειδή έχω απίστευτo κόλλημα με τις αγορές τροφίμων υπαίθριες και μη είχαμε συμφωνήσει πριν πάμε στο μουσείο να περάσουμε από μια που βρισκόταν κοντά, την Kalenic pijaca, εκεί στους υπαίθριους πάγκους Σέρβες γιαγιάδες με πολύχρωμα μαντήλια πωλούσαν χειροποίητο ajvar(μεγάλη νοστιμιά πρέπει να το δοκιμάσετε οπωσδήποτε – πολτός από κόκκινες πιπεριές) και μπουκαλάκια με σπιτικά τουρσί.
Αν ενδιαφέρεστε να αγοράσετε παραδοσιακά προϊόντα είναι από τις καλύτερες επιλογές…Προσοχή η συνεννόηση μόνο στη νοηματική για όποιον δε μιλάει σέρβικα. Γύρω από την αγορά έχει και μαγαζάκια με φαγητό στα όρθια, φούρνους τις γνωστές πεκάρες (υπάρχουν παντού και είναι γεμάτες πειρασμούς) και μια τρύπα που πουλούσε ψάρια τηγανισμένα στο χέρι επίσης. Αφού το διασκέδασα αφάνταστα και ψώνισα και το κατιτίς μου είχε έρθει η ώρα να παρακολουθήσω μάθημα φυσικής και με απερίσπαστη προσοχή παρακαλώ…μετά θα έδινα διαγώνισμα…
Ποιος ανακάλυψε το ραδιόφωνο? …Ο Μαρκόνι ? λυπάμαι μηδενιστήκατε…Παρόλο που η τόσο γνωστή αυτή εφεύρεση είχε κατοχυρωθεί στον Μαρκόνι, το 1943 και λίγους μήνες μετά το θάνατο του Τέσλα το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών αναγνώρισε ως εφευρέτη τον Τέσλα. Επίσης ο Τέσλα είναι γνωστός ως ο πρώτος που εφάρμοσε το εναλλασσόμενο ρεύμα, προς τιμήν του έχει πάρει και το όνομα της η μονάδα έντασης μαγνητικού πεδίου το τέσλα. Σπασικλάκι δεν είμαι και έχω σκοπό να γίνω οπότε μάθημα τέλος για όποιον ενδιαφέρεται: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%B1_%CE%A4%CE%AD%CF%83%CE%BB%CE%B1
Τώρα το μουσείο είναι μικρό, έχει είσοδο γύρω στα 3 ευρώ και υπάρχει ένας χώρος με μια προσωρινή έκθεση, όταν πήγαμε υπήρχαν διάφορες κάρτες ευχετήριες που είχε κατά καιρούς λάβει ο Τέσλα και φυσικά η μόνιμη έκθεση όπου υπήρχαν κάποια από τα πειράματα του Τέσλα τα οποία και κατά τη διάρκεια της ξενάγησης (υπήρχε αγγλόφωνη φυσικά) έμπαιναν σε εφαρμογή μετατρέποντας τον συνταξιδιώτη μου και physics-junkie σε πεντάχρονο στο Allou Fun Park.
Αφού ανακηρυχτήκαμε στους πιο κουραστικούς επισκέπτες και λόγω ερωτήσεων αλλά κι επειδή δε λέγαμε να φύγουμε από τα πολλά μας είπαν ευγενικά στα τσακίδια κι έτσι το μάθημα έλαβε τέλος…
Έχοντας περπατήσει αρκετά (είμαστε και μεγάλα παιδιά να μην ξεχνιόμαστε) αποφασίσαμε ότι είχε έρθει η ώρα της λήψης του φαρμάκου μας (μη λέμε τα ίδια και τα ίδια φάρμακο=Jelen). Επειδή όμως δεν κάνει να παίρνουμε φάρμακα με άδειο στομάχι κάναμε μια μικρή παράκαμψη και φάγαμε μια pljeskavica http://en.wikipedia.org/wiki/Pljeskavica
σε ένα μαγαζάκι μια τρύπα σε ένα στενό πίσω από το Hotel Moskva
στην οδό Balkanska 3 αν θυμάμαι καλά. Μας το πρότειναν ντόπιοι, έχει μόνο pljeskavica και παρόλο που δεν πολυτρώω κιμά μπορώ να πω ότι ήταν πολύ νόστιμο. Η απόπειρα να πιούμε μπύρες στην Skadarlija δε στέφθηκε με επιτυχία, τα περισσότερα μαγαζιά ήταν για φαγητό και ένα καφέ μας φάνηκε λίγο απρόσωπο. Γενικά η περιοχή θεωρείται η πάλαι πότε μποεμ συνοικία της πόλης, ίσως να είναι λίγο τουριστική σήμερα αλλά μια βόλτα αξίζει έστω και για να τη φωτογραφίσεις.
Κοντά στο σπίτι μας ανακαλύψαμε ένα πολύ ωραίο καφέ μπαράκι στην οδό Knjeginje Ljubice 18 το Blaznavac. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα…μπείτε μέσα ανεβείτε τις σκάλες και χωθείτε σε κάποια vintage πολυθρόνα στη σοφίτα. Εμείς αράξαμε απολαμβάνοντας τις μπυρίτσες μας, Jelen παντού και πάντα….
Επιστροφή για ένα γρήγορο μπάνιο, χαλάρωση καμιά ωρίτσα, καφεδάκι στα γρήγορα και έτοιμοι για τη Λέσχη των ταξιδευτών
http://www.usp-aur.rs/aboutaur.html
Ιδρύθηκε κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών το 1999 σε ένα υπόγειο ως τόπος συζήτησης, ανταλλαγής ιδεών αλλά και διασκέδασης και λειτουργεί μέχρι σήμερα στον ίδιο χώρο στην οδό Despot Stefan 7. Θα δείτε μια πολυκατοικία, θα χτυπήσετε το κουδούνι με το όνομα Federal Association of Globe-Trotters και θα κατευθυνθείτε στο υπόγειο. Ο χώρος είναι απίστευτος,
μαζεύει ωραίο κόσμο, κατεξοχήν ντόπιους και η μουσική είναι σε τέτοια ένταση που προστατεύεις τις φωνητικές σου χορδές από ενδεχόμενο ξελαρύγγιασμα…Λόγω κούρασης αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με τις αγαπημένες Jelen ώστε να δώσουμε ένα ουπς στον οργανισμό μας (που έλεγε και μια διαφήμιση). Κάμποσες μπύρες μετά κι αφού κόντευαν να μας ανακηρύξουν ευεργέτες (κάναμε το τζίρο τουλάχιστον 4 τραπεζιών), οι Jelen τελείωσαν όχι για εμάς φυσικά αλλά για το μαγαζί (απίστευτο και όμως αληθινό…). Η ώρα να δοκιμάσουμε τη σέρβικη rakija είχε φτάσει, μοιάζει με τη δική μας ρακή (η κρητική είναι καλύτερη οφείλω να παραδεχτώ) μόνο που γίνεται από διάφορα φρούτα. Μην ξέροντας ποια να πρωτοπιούμε αρχίσαμε να τις δοκιμάζουμε όλες, εκεί επενέβη όμως μια παρέα ντόπιων στην ηλικία μας οι οποίοι μας κέρασαν αυτήν που θεωρούσαν καλύτερη και το δίλημμα έπαψε να υφίσταται. Αφού μας ρώτησαν από πού είμαστε και είπαμε έλληνες αρχίσανε τα we love greeks-Živeli (στην υγεία μας), συνεχίσαμε με we love Serbians- Živeli και αφού μας ρώτησαν τι ομάδα είμαστε και διευκρινίσαμε ότι δεν είμαστε Ολυμπιακοί οπότε δεν χωνεύουμε τον Ερυθρό Αστέρα άρχισαν τα πανηγύρια αφού ήταν αρρωστάκια της Παρτιζάν… Έτσι κλείσαμε όλοι μαζί με we love Partizan- Živeli… Στο σημείο αυτό είχε ξυπνήσει μέσα μου ο θηλυκός Χρήστος Σωτηρακόπουλος και να τους αναλύω ότι λόγω αδελφοποίησης οπαδών Ολυμπιακού και Ερυθρού Αστέρα , υποστηρίζω την Παρτιζάν που είναι αδελφοποιημένη με τα καρντάσια τα Παόκια τα οποία και συμπαθούμε αλλά και σαν Παναθηναϊκοί δε θα μπορούσαμε να μην υποστηρίζουμε την ομάδα του Ομπράντοβιτς. Τα αγόρια είχαν ενθουσιαστεί όχι όμως και η κοπέλα της παρέας, εμείς εκεί…ακάθεκτοι…να έχουμε αρχίσει τις κουβέντες αλά Καφενείο των Φιλάθλων και σταματημό να μην έχουμε, έπαιζε ρόλο και η rakija…Φεύγοντας τα αγόρια ήθελαν να μου σφίξουν το χέρι να πουν ότι γνώρισαν έναν Ε.Τ (μια κοπέλα να μιλάει για αθλητικά –αν κρίνω από την φίλη τους κατάλαβα το λόγο), αυτή πάλι ήθελε να μου το κόψει…εγώ όμως ρίσκαρα και της το έτεινα πρώτη γνωρίζοντας ότι ενέχει ο κίνδυνος να θυσιαστεί στο βωμό της απανταχού ζηλιάρας γκόμενας. Η χειρονομία μου όμως εκτιμήθηκε και φύγαμε όλοι αγαπημένοι… Živeli.
Μετά από τόσο αλκοόλ θυμηθήκαμε ότι είχαμε να φάμε από το μεσημέρι οπότε μια στάση στο καλύτερο burek της πόλης στο Sarajevo στην οδό Svetogorska 38 ήταν απαραίτητη. Είναι ανοιχτό 24 ώρες έχει τέλειο burek(μου άρεσε παρόλο που δεν τρώω πολύ ότι έχει φύλλο-στομάχι άμπαλο γαρ…) και οι περισσότεροι το συνοδεύουν με ένα ρόφημα από γιαούρτι. Εγώ τέτοια πράγματα δεν πίνω οπότε έφαγα το μανιταρομπουρέκι μου και κατευθύνθηκα προς το κρεβατάκι μου με συνοπτικές διαδικασίες…
Ανηφορίσαμε την Knez Mihailova με κατεύθυνση το φρούριο Kalemegdan, το οποίο περιβάλλεται και από το ομώνυμο πάρκο.
Το κάστρο βρίσκεται σε ένα μικρό λόφο στο παλιό κομμάτι της πόλης (Stari Grad) και έχει θέα το Νησάκι του πολέμου και φυσικά τους ποταμούς Σάβα και Δούναβη.
Εδώ βρίσκεται και ο πύργος όπου δολοφονήθηκε ο Ρήγας Φεραίος καθώς και το μνημείο Pobednik το άγαλμα δηλαδή του νικητή όπου ένα σχολείο από Θεσσαλονίκη το βρήκε φτωχό σε σχέση με το Λευκό Πύργο (αλήθεια λέω…) και θεώρησε ότι έπρεπε να κατακτηθεί πάραυτα…. Σημαίες, πανό, κασκόλ του μέγα ΠΑΟΚ απλωθήκαν ταχύτατα και τραβήχτηκαν οι απαραίτητες φωτογραφίες κάτω από ατάκες : …Πιο σιγά ρε μ….δεν είσαι στη Σαλονίκη και …Ναι ρε ΠΑΟΚ…
Περισσότερες λεπτομέρειες για το κάστρο και την ευρύτερη περιοχή του πάρκου : http://en.wikipedia.org/wiki/Belgrade_Fortress .
Φεύγοντας από το κάστρο ο οργανισμός μου θυμήθηκε την απουσία καφεΐνης και χτύπησε συναγερμό, μια σύντομη στάση στο καφέ www.ruskicar.net/ ένα καφέ που όπως λέει και το όνομα του έχει σαφείς αναφορές στη διακόσμηση στους Ρώσους τσάρους και θυμίζει στο στυλ καφέ Βιέννης και Πράγας, μετά από 2 καφεδάκια και 2 κομματάρες γλυκά ήμασταν έτοιμοι να συνεχίσουμε.
Λοιπόν άμα ο συνταξιδιώτης σου είναι Πολυτεχνίτης και έχει πώρωση με τη φυσική το μουσείο του Νίκολα Τέσλα είναι μονόδρομος. Γενικά κινηθήκαμε κατά κύριο λόγο με τα πόδια ώστε να βλέπουμε όσο περισσότερα μπορούσαμε και να ξεσκουριάσουμε και λίγο από τη ζωή στην Αθήνα.
Στο δρόμο για το μουσείο περάσαμε και από τον Άγιο Σάββα μία από τις μεγαλύτερες ορθόδοξες εκκλησίες νομίζω η μεγαλύτερη των Βαλκανίων η οποία όμως είναι εδώ και χρόνια υπό κατασκευή
http://en.wikipedia.org/wiki/Cathedral_of_Saint_Sava .
Επειδή έχω απίστευτo κόλλημα με τις αγορές τροφίμων υπαίθριες και μη είχαμε συμφωνήσει πριν πάμε στο μουσείο να περάσουμε από μια που βρισκόταν κοντά, την Kalenic pijaca, εκεί στους υπαίθριους πάγκους Σέρβες γιαγιάδες με πολύχρωμα μαντήλια πωλούσαν χειροποίητο ajvar(μεγάλη νοστιμιά πρέπει να το δοκιμάσετε οπωσδήποτε – πολτός από κόκκινες πιπεριές) και μπουκαλάκια με σπιτικά τουρσί.
Αν ενδιαφέρεστε να αγοράσετε παραδοσιακά προϊόντα είναι από τις καλύτερες επιλογές…Προσοχή η συνεννόηση μόνο στη νοηματική για όποιον δε μιλάει σέρβικα. Γύρω από την αγορά έχει και μαγαζάκια με φαγητό στα όρθια, φούρνους τις γνωστές πεκάρες (υπάρχουν παντού και είναι γεμάτες πειρασμούς) και μια τρύπα που πουλούσε ψάρια τηγανισμένα στο χέρι επίσης. Αφού το διασκέδασα αφάνταστα και ψώνισα και το κατιτίς μου είχε έρθει η ώρα να παρακολουθήσω μάθημα φυσικής και με απερίσπαστη προσοχή παρακαλώ…μετά θα έδινα διαγώνισμα…
Ποιος ανακάλυψε το ραδιόφωνο? …Ο Μαρκόνι ? λυπάμαι μηδενιστήκατε…Παρόλο που η τόσο γνωστή αυτή εφεύρεση είχε κατοχυρωθεί στον Μαρκόνι, το 1943 και λίγους μήνες μετά το θάνατο του Τέσλα το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών αναγνώρισε ως εφευρέτη τον Τέσλα. Επίσης ο Τέσλα είναι γνωστός ως ο πρώτος που εφάρμοσε το εναλλασσόμενο ρεύμα, προς τιμήν του έχει πάρει και το όνομα της η μονάδα έντασης μαγνητικού πεδίου το τέσλα. Σπασικλάκι δεν είμαι και έχω σκοπό να γίνω οπότε μάθημα τέλος για όποιον ενδιαφέρεται: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%B1_%CE%A4%CE%AD%CF%83%CE%BB%CE%B1
Τώρα το μουσείο είναι μικρό, έχει είσοδο γύρω στα 3 ευρώ και υπάρχει ένας χώρος με μια προσωρινή έκθεση, όταν πήγαμε υπήρχαν διάφορες κάρτες ευχετήριες που είχε κατά καιρούς λάβει ο Τέσλα και φυσικά η μόνιμη έκθεση όπου υπήρχαν κάποια από τα πειράματα του Τέσλα τα οποία και κατά τη διάρκεια της ξενάγησης (υπήρχε αγγλόφωνη φυσικά) έμπαιναν σε εφαρμογή μετατρέποντας τον συνταξιδιώτη μου και physics-junkie σε πεντάχρονο στο Allou Fun Park.
Αφού ανακηρυχτήκαμε στους πιο κουραστικούς επισκέπτες και λόγω ερωτήσεων αλλά κι επειδή δε λέγαμε να φύγουμε από τα πολλά μας είπαν ευγενικά στα τσακίδια κι έτσι το μάθημα έλαβε τέλος…
Έχοντας περπατήσει αρκετά (είμαστε και μεγάλα παιδιά να μην ξεχνιόμαστε) αποφασίσαμε ότι είχε έρθει η ώρα της λήψης του φαρμάκου μας (μη λέμε τα ίδια και τα ίδια φάρμακο=Jelen). Επειδή όμως δεν κάνει να παίρνουμε φάρμακα με άδειο στομάχι κάναμε μια μικρή παράκαμψη και φάγαμε μια pljeskavica http://en.wikipedia.org/wiki/Pljeskavica
σε ένα μαγαζάκι μια τρύπα σε ένα στενό πίσω από το Hotel Moskva
στην οδό Balkanska 3 αν θυμάμαι καλά. Μας το πρότειναν ντόπιοι, έχει μόνο pljeskavica και παρόλο που δεν πολυτρώω κιμά μπορώ να πω ότι ήταν πολύ νόστιμο. Η απόπειρα να πιούμε μπύρες στην Skadarlija δε στέφθηκε με επιτυχία, τα περισσότερα μαγαζιά ήταν για φαγητό και ένα καφέ μας φάνηκε λίγο απρόσωπο. Γενικά η περιοχή θεωρείται η πάλαι πότε μποεμ συνοικία της πόλης, ίσως να είναι λίγο τουριστική σήμερα αλλά μια βόλτα αξίζει έστω και για να τη φωτογραφίσεις.
Κοντά στο σπίτι μας ανακαλύψαμε ένα πολύ ωραίο καφέ μπαράκι στην οδό Knjeginje Ljubice 18 το Blaznavac. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα…μπείτε μέσα ανεβείτε τις σκάλες και χωθείτε σε κάποια vintage πολυθρόνα στη σοφίτα. Εμείς αράξαμε απολαμβάνοντας τις μπυρίτσες μας, Jelen παντού και πάντα….
Επιστροφή για ένα γρήγορο μπάνιο, χαλάρωση καμιά ωρίτσα, καφεδάκι στα γρήγορα και έτοιμοι για τη Λέσχη των ταξιδευτών
http://www.usp-aur.rs/aboutaur.html
Ιδρύθηκε κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών το 1999 σε ένα υπόγειο ως τόπος συζήτησης, ανταλλαγής ιδεών αλλά και διασκέδασης και λειτουργεί μέχρι σήμερα στον ίδιο χώρο στην οδό Despot Stefan 7. Θα δείτε μια πολυκατοικία, θα χτυπήσετε το κουδούνι με το όνομα Federal Association of Globe-Trotters και θα κατευθυνθείτε στο υπόγειο. Ο χώρος είναι απίστευτος,
μαζεύει ωραίο κόσμο, κατεξοχήν ντόπιους και η μουσική είναι σε τέτοια ένταση που προστατεύεις τις φωνητικές σου χορδές από ενδεχόμενο ξελαρύγγιασμα…Λόγω κούρασης αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με τις αγαπημένες Jelen ώστε να δώσουμε ένα ουπς στον οργανισμό μας (που έλεγε και μια διαφήμιση). Κάμποσες μπύρες μετά κι αφού κόντευαν να μας ανακηρύξουν ευεργέτες (κάναμε το τζίρο τουλάχιστον 4 τραπεζιών), οι Jelen τελείωσαν όχι για εμάς φυσικά αλλά για το μαγαζί (απίστευτο και όμως αληθινό…). Η ώρα να δοκιμάσουμε τη σέρβικη rakija είχε φτάσει, μοιάζει με τη δική μας ρακή (η κρητική είναι καλύτερη οφείλω να παραδεχτώ) μόνο που γίνεται από διάφορα φρούτα. Μην ξέροντας ποια να πρωτοπιούμε αρχίσαμε να τις δοκιμάζουμε όλες, εκεί επενέβη όμως μια παρέα ντόπιων στην ηλικία μας οι οποίοι μας κέρασαν αυτήν που θεωρούσαν καλύτερη και το δίλημμα έπαψε να υφίσταται. Αφού μας ρώτησαν από πού είμαστε και είπαμε έλληνες αρχίσανε τα we love greeks-Živeli (στην υγεία μας), συνεχίσαμε με we love Serbians- Živeli και αφού μας ρώτησαν τι ομάδα είμαστε και διευκρινίσαμε ότι δεν είμαστε Ολυμπιακοί οπότε δεν χωνεύουμε τον Ερυθρό Αστέρα άρχισαν τα πανηγύρια αφού ήταν αρρωστάκια της Παρτιζάν… Έτσι κλείσαμε όλοι μαζί με we love Partizan- Živeli… Στο σημείο αυτό είχε ξυπνήσει μέσα μου ο θηλυκός Χρήστος Σωτηρακόπουλος και να τους αναλύω ότι λόγω αδελφοποίησης οπαδών Ολυμπιακού και Ερυθρού Αστέρα , υποστηρίζω την Παρτιζάν που είναι αδελφοποιημένη με τα καρντάσια τα Παόκια τα οποία και συμπαθούμε αλλά και σαν Παναθηναϊκοί δε θα μπορούσαμε να μην υποστηρίζουμε την ομάδα του Ομπράντοβιτς. Τα αγόρια είχαν ενθουσιαστεί όχι όμως και η κοπέλα της παρέας, εμείς εκεί…ακάθεκτοι…να έχουμε αρχίσει τις κουβέντες αλά Καφενείο των Φιλάθλων και σταματημό να μην έχουμε, έπαιζε ρόλο και η rakija…Φεύγοντας τα αγόρια ήθελαν να μου σφίξουν το χέρι να πουν ότι γνώρισαν έναν Ε.Τ (μια κοπέλα να μιλάει για αθλητικά –αν κρίνω από την φίλη τους κατάλαβα το λόγο), αυτή πάλι ήθελε να μου το κόψει…εγώ όμως ρίσκαρα και της το έτεινα πρώτη γνωρίζοντας ότι ενέχει ο κίνδυνος να θυσιαστεί στο βωμό της απανταχού ζηλιάρας γκόμενας. Η χειρονομία μου όμως εκτιμήθηκε και φύγαμε όλοι αγαπημένοι… Živeli.
Μετά από τόσο αλκοόλ θυμηθήκαμε ότι είχαμε να φάμε από το μεσημέρι οπότε μια στάση στο καλύτερο burek της πόλης στο Sarajevo στην οδό Svetogorska 38 ήταν απαραίτητη. Είναι ανοιχτό 24 ώρες έχει τέλειο burek(μου άρεσε παρόλο που δεν τρώω πολύ ότι έχει φύλλο-στομάχι άμπαλο γαρ…) και οι περισσότεροι το συνοδεύουν με ένα ρόφημα από γιαούρτι. Εγώ τέτοια πράγματα δεν πίνω οπότε έφαγα το μανιταρομπουρέκι μου και κατευθύνθηκα προς το κρεβατάκι μου με συνοπτικές διαδικασίες…
Last edited by a moderator: