Nedelja
Moderator
- Μηνύματα
- 1.773
- Likes
- 3.136
- Ταξίδι-Όνειρο
- Whole Africa,Cuba
Το επόμενο πρωί με βρήκε πάλι αντί για καφέ να ξεκινώ τη μέρα μου στην πλατεία της Δημοκρατίας Trg Republike (το σημείο συνάντησης για όλους στην πόλη) με ένα μπουκάλι χυμό πορτοκάλι (ντροπή και αίσχος το ξέρω αλλά ας όψεται η ρακοκατάνυξη….).
Σήμερα θα πηγαίναμε στον τάφο του Τίτο http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8C%CF%83%CE%B9%CF%80_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B6_%CE%A4%CE%AF%CF%84%CE%BF που βρίσκεται λίγο έξω από το κέντρο της πόλης στην περιοχή Dedinje και είχαμε τη φαεινή ιδέα να πάμε με τα πόδια. Διασχίσαμε την Knez Milosa όπου βρίσκονται πολλά κυβερνητικά κτίρια και φυσικά κάποια από τα βομβαρδισμένα κτίρια που έχουν παραμείνει έτσι από το 1999 ως σημείο μνήμης και αναφοράς στις δύσκολες ώρες που πέρασε η χώρα. Όσο κι αν τα έχεις δει άπειρες φορές σε φωτογραφίες και σε βίντεο όταν τα αντικρίζεις από κοντά είναι σαν να τα βλέπεις για πρώτη φορά στη ζωή σου… πραγματικά αισθάνεσαι απίστευτη θλίψη και οργή… Προβληματίστηκα πάρα πολύ αν έπρεπε να σηκώσω τη φωτογραφική μηχανή μου και να τα αποθανατίσω και ειλικρινά δεν θα το έκανα αν περνούσε έστω και ένας ντόπιος εκείνη τη στιγμή…τελικά επειδή καλό είναι να θυμόμαστε και να μην ξεχνάμε κάποια πράγματα, τα περισσότερα λόγια είναι περιττά…
Συνεχίζοντας το δρόμο όλο ευθεία περνάς έναν κόμβο και ακολουθείς όλο αριστερά έναν μεγάλο περιφερειακό δρόμο (αν είστε με τα πόδια να έχετε το γήπεδο της Παρτιζάν ως σημείο αναφοράς) και κάποια στιγμή φτάνεις στο Kuća Cveća που σημαίνει το Σπίτι των Λουλουδιών και εκεί βρίσκεται το μαυσωλείο του Τίτο. Στο ίδιο σύμπλεγμα ανήκουν το μουσείο 25ης Μάιου και το παλιό μουσείο και όλα μαζί έχουν ενιαίο εισιτήριο ως Μουσείο Γιουγκοσλαβικής Ιστορίας με τιμή περίπου 2 ευρώ (200 δηνάρια).
http://www.mij.rs/Default_new.aspx
Πρώτα επισκεφτήκαμε την προσωρινή έκθεση στο μουσείο 25ης Μάιου που ήταν αφιερωμένη στο Ολοκαύτωμα στη Σερβία κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου
Έπειτα επισκεφτήκαμε και τον τάφο του Τίτο όπου σε μια αίθουσα δίπλα βρίσκονταν και άπειρες σκυτάλες από σκυταλοδρομίες που οργανώνονταν από νέους προς τιμή του Τίτο.
Τέλος επισκεφτήκαμε και το παλιό μουσείο γιουγκοσλαβικής ιστορίας όπου βρίσκονταν διάφορα χειροποίητα αντικείμενα, έπιπλα, στολές και είδη λαϊκής τέχνης από όλη την πρώην Γιουγκοσλαβία καθώς και διάφορα δώρα που είχαν χαρίσει ηγέτες, πολιτικοί αρχηγοί και φύλαρχοι στον Τίτο από όλον τον κόσμο.
Η επιστροφή έγινε με το τρόλεϊ 41 που περνάει ακριβώς μπροστά γιατί θέλαμε να πάμε στο Zemun οπότε δεν υπήρχε λόγος για περαιτέρω αργοπορία.
Κατεβήκαμε στην πλατεία Δημοκρατίας (εισιτήριο για ΜΜΜ 0,60 ευρώ) και από εκεί κατευθυνθήκαμε προς Zeleni Venac που είναι και η αφετηρία των λεωφορείων για το παραδουνάβιο Zemun. Εκεί βρίσκεται και η ομώνυμη σκεπαστή αγορά τροφίμων Zeleni Venac, δε μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό και έριξα μια γρήγορη ματιά αλλά η χτεσινή μου φάνηκε πιο παραδοσιακή.
Στο Zemun πας με το λεωφορείο 84 ή 706 και κατεβαίνεις αφού μπεις μέσα στον οικισμό μετά το ταχυδρομείο και τα McDonalds (όνομα στάσης δε θυμάμαι…). Στην ουσία πρόκειται για μικρή πόλη ενσωματωμένη σχεδόν στο Νέο Βελιγράδι, είναι αυστρο-ουγγρικής αρχιτεκτονικής και ειδικά αν έχει καλό καιρό είναι πανέμορφο για βόλτα.
http://en.wikipedia.org/wiki/Zemun
Ειδικά η συνοικία Gardos με τον ομώνυμο πύργο είναι κούκλα και έχει άπλετη θέα στο Δούναβη και όλο το Βελιγράδι. Αφού ανηφορίσαμε τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια, χαζέψαμε τον πύργο, τα γραφικά σπιτάκια και τις εκκλησίες του Αγίου Νικολάου, της Αγίας Χάριτος και του Αρχάγγελου Γαβριήλ, κατηφορίσαμε στις όχθες του Δούναβη να εκμεταλλευτούμε τον ήλιο που έλαμπε και να πιούμε και μια μπυρίτσα (μην ξεχνιόμαστε….).
Η ζεστασιά του ήλιου, σε συνδυασμό με την κρύα Jelen και το Δούναβη να απλώνεται μπροστά στα μάτια σου ενώ κομμάτια πάγου από τις προηγούμενες κρύες μέρες έπλεαν μεταφέροντας γλάρους ήταν από τις καλύτερες εικόνες που πήρα μαζί μου φεύγοντας από το Βελιγράδι…
Η περιοχή έχει κάποια καφέ και εστιατόρια, εμείς προτιμήσαμε την Kafana Dusa Dunava λόγω του απλού της ντεκόρ με λιτά μοναστηριακά τραπεζάκια πάνω στο ποτάμι. Έχοντας μαζέψει αρκετό ήλιο και έχοντας πραγματικά χαλαρώσει χαζεύοντας το ποτάμι είχε έρθει η ώρα για φαγητό και οι γλάροι μου είχαν ανοίξει την όρεξη, όχι για γλαρόσουπα αλλά για θαλασσινά, έτσι πήραμε το λεωφορείο 84 προς το κέντρο του Βελιγραδίου και κατεβήκαμε μια στάση μετά το Hotel Yugoslavia στη στάση Suv. Αυτό το διευκρινίζω γιατί το 84 είναι το μοναδικό που κάνει στάση εδώ, αν λοιπόν κατεβείτε εδώ θα δείτε προς τη μεριά του ποταμού ένα μνημείο το Vecna Vatra (αιώνια φωτιά)
κατευθυνόμενοι παραποτάμια θα δείτε ότι το σημείο όπου συναντώνται οι δύο ποταμοί ο Δούναβης και ο Σάβας, στο σημείο λοιπόν αυτό υπάρχει σε μια ξύλινη καλύβα μέσα στο νερό ένα πολύ ωραίο μαγαζί για ψαρικά το http://www.starakoliba.rs/home.html
Ακολουθήσαμε ένα μικρό ξύλινο γεφυράκι και μπήκαμε σε ένα από τα χαριτωμένα μαγαζάκια που έχω πάει με μια ανοιχτή κουζίνα στη μέση , βρίσκεται κυριολεκτικά μέσα στο ποτάμι στηριγμένο σε πασσάλους.
Μπαίνοντας μέσα ήρθε ο μετρ (εδώ να σημειωθεί ότι το μαγαζί είχε ντόπιους καλοντυμένους και εμείς σκάσαμε μύτη σα λέτσοι…) και αφού μας είπε να περάσουμε στο μπαρ μέχρι να μας ετοιμάσει τραπέζι μας ρώτησε αν είμαστε έλληνες, στην κατάφαση μας το χέρι του σηκώθηκε ψηλά σφιγμένο σε γροθιά με ενθουσιασμό, κατόπιν ρώτησε Αθήνα ή Θεσσαλονίκη, στο άκουσμα της 1ης η γροθιά σαν να κατέβηκε λίγο, ρωτάει ευθέως και με αγωνία αν είμαστε ολυμπιακοί, στην απόλυτα αρνητική απάντηση η γροθιά ξαναφτάνει στα ουράνια και κάνει πανηγυρισμό μαζί με τη γροθιά του σερβιτόρου που παρακολουθεί το διάλογο…Όταν δε είπαμε ότι συμπαθούμε την Παρτιζάν μόνο που δε μας φίλησε….το show όμως είχε και συνέχεια…εξηγήσαμε ότι είμαστε Παναθηναϊκοί (ο φίλος μου είμαι σίγουρη ότι ξενέρωσε ήθελε να πει Μαύρη Θύελλα αλλά εγώ πεινούσα και δεν μπορούσα περιττές επεξηγήσεις) και τότε γεμάτος αγωνία μας κάνει την κρίσιμη ερώτηση που η σωστή απάντηση θα μας έδινε τελικά το πολυπόθητο τραπέζι…Τα αδέρφια μας τον ΠΑΟΚ τα συμπαθείτε? Στην καθησυχαστική και καταφατική μας απάντηση ο μετρ δεν απάντησε αμέσως…Κατέβασε τον τόνο της φωνής 2 οκτάβες κάτω, καθάρισε το λαιμό του και πήρε ανάσα ώστε η φωνή να μη βγαίνει από το λάρυγγα αλλά μέσα βαθιά από την ψυχή και τότε σε άπταιστα παοκτσήδικα (όχι ελληνικά το τονίζω αυτό) και με τη γροθιά σε ρυθμό 2/8 άρχισε: …Παοκάρα έχω τρέλα μες στο μυαλό…. Ο άνθρωπος το ζούσε τόσο έντονα που κάνα δυο φορές είπα να σκύψω μη φάω στο κεφάλι καμιά μαλαματίνα από την 4….
Μετά από αυτό ευτυχώς οδηγηθήκαμε στο τραπέζι μας όπου πεθάναμε στο φαγητό παραγγέλνοντας ότι υπήρχε με τη δικαιολογία ότι το ψάρι είναι φρούτο…Εννοείται ότι επιστρέψαμε με τα πόδια ακολουθώντας το ποτάμι μέχρι την Brankov most(γέφυρα) που ενώνει το παλιό με το νέο Βελιγράδι…απολαμβάνοντας την πόλη να καθρεφτίζεται στο ποτάμι….
Όταν φτάσαμε στο δωμάτιο το βρήκαμε γεμάτο με αναμένα κόκκινα κεριά και φαναράκια από τη γυναίκα του Ivan τη Desa η οποία νόμιζε ότι είμαστε ένα χαριτωμένο ρομαντικό ζευγαράκι (αχαχαχαχα). Εγώ μετά από τόσο φαί και κρασί (ε πια με το ψάρι δεν ήπια μπύρα…) έπεσα σαν τούβλο στο κρεβάτι με τα ρούχα και ευωδιάζοντας σκόρδο…ο συνταξιδιώτης πιο ρομαντικός έπεσε κι αυτός σα βόδι αλλά τουλάχιστον νεγκλιζέ, πάντως τα κεριά δε τα σβήσαμε….Η βραδιά όμως δεν τελείωσε, 2 ώρες μετά ο συνταξιδιώτης μου την είδε τζόβενο και άρχισε να με σκουντάει να πάμε για ποτό, εγώ να μη θέλω με τίποτα (ναι ξέρω παράξενο, αλλά το σκόρδο με είχε ρίξει σε χειμερία νάρκη). Από τα πολλά σηκώνομαι με διάθεση τέτοια που τη μουρμούρα που είχα θα τη ζήλευε και ο αριστερός ψάλτης στη μητρόπολη…Πήγαμε στη σοφίτα του Blaznavac και εκεί η διάθεση επανήλθε με το που τα ματάκια μου αντίκρισαν αυτό : Mandarina sour cocktail 355 dinar (3,5 ευρώ)
Živeli…….
Σήμερα θα πηγαίναμε στον τάφο του Τίτο http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8C%CF%83%CE%B9%CF%80_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B6_%CE%A4%CE%AF%CF%84%CE%BF που βρίσκεται λίγο έξω από το κέντρο της πόλης στην περιοχή Dedinje και είχαμε τη φαεινή ιδέα να πάμε με τα πόδια. Διασχίσαμε την Knez Milosa όπου βρίσκονται πολλά κυβερνητικά κτίρια και φυσικά κάποια από τα βομβαρδισμένα κτίρια που έχουν παραμείνει έτσι από το 1999 ως σημείο μνήμης και αναφοράς στις δύσκολες ώρες που πέρασε η χώρα. Όσο κι αν τα έχεις δει άπειρες φορές σε φωτογραφίες και σε βίντεο όταν τα αντικρίζεις από κοντά είναι σαν να τα βλέπεις για πρώτη φορά στη ζωή σου… πραγματικά αισθάνεσαι απίστευτη θλίψη και οργή… Προβληματίστηκα πάρα πολύ αν έπρεπε να σηκώσω τη φωτογραφική μηχανή μου και να τα αποθανατίσω και ειλικρινά δεν θα το έκανα αν περνούσε έστω και ένας ντόπιος εκείνη τη στιγμή…τελικά επειδή καλό είναι να θυμόμαστε και να μην ξεχνάμε κάποια πράγματα, τα περισσότερα λόγια είναι περιττά…
Συνεχίζοντας το δρόμο όλο ευθεία περνάς έναν κόμβο και ακολουθείς όλο αριστερά έναν μεγάλο περιφερειακό δρόμο (αν είστε με τα πόδια να έχετε το γήπεδο της Παρτιζάν ως σημείο αναφοράς) και κάποια στιγμή φτάνεις στο Kuća Cveća που σημαίνει το Σπίτι των Λουλουδιών και εκεί βρίσκεται το μαυσωλείο του Τίτο. Στο ίδιο σύμπλεγμα ανήκουν το μουσείο 25ης Μάιου και το παλιό μουσείο και όλα μαζί έχουν ενιαίο εισιτήριο ως Μουσείο Γιουγκοσλαβικής Ιστορίας με τιμή περίπου 2 ευρώ (200 δηνάρια).
http://www.mij.rs/Default_new.aspx
Πρώτα επισκεφτήκαμε την προσωρινή έκθεση στο μουσείο 25ης Μάιου που ήταν αφιερωμένη στο Ολοκαύτωμα στη Σερβία κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου
Έπειτα επισκεφτήκαμε και τον τάφο του Τίτο όπου σε μια αίθουσα δίπλα βρίσκονταν και άπειρες σκυτάλες από σκυταλοδρομίες που οργανώνονταν από νέους προς τιμή του Τίτο.
Τέλος επισκεφτήκαμε και το παλιό μουσείο γιουγκοσλαβικής ιστορίας όπου βρίσκονταν διάφορα χειροποίητα αντικείμενα, έπιπλα, στολές και είδη λαϊκής τέχνης από όλη την πρώην Γιουγκοσλαβία καθώς και διάφορα δώρα που είχαν χαρίσει ηγέτες, πολιτικοί αρχηγοί και φύλαρχοι στον Τίτο από όλον τον κόσμο.
Η επιστροφή έγινε με το τρόλεϊ 41 που περνάει ακριβώς μπροστά γιατί θέλαμε να πάμε στο Zemun οπότε δεν υπήρχε λόγος για περαιτέρω αργοπορία.
Κατεβήκαμε στην πλατεία Δημοκρατίας (εισιτήριο για ΜΜΜ 0,60 ευρώ) και από εκεί κατευθυνθήκαμε προς Zeleni Venac που είναι και η αφετηρία των λεωφορείων για το παραδουνάβιο Zemun. Εκεί βρίσκεται και η ομώνυμη σκεπαστή αγορά τροφίμων Zeleni Venac, δε μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό και έριξα μια γρήγορη ματιά αλλά η χτεσινή μου φάνηκε πιο παραδοσιακή.
Στο Zemun πας με το λεωφορείο 84 ή 706 και κατεβαίνεις αφού μπεις μέσα στον οικισμό μετά το ταχυδρομείο και τα McDonalds (όνομα στάσης δε θυμάμαι…). Στην ουσία πρόκειται για μικρή πόλη ενσωματωμένη σχεδόν στο Νέο Βελιγράδι, είναι αυστρο-ουγγρικής αρχιτεκτονικής και ειδικά αν έχει καλό καιρό είναι πανέμορφο για βόλτα.
http://en.wikipedia.org/wiki/Zemun
Ειδικά η συνοικία Gardos με τον ομώνυμο πύργο είναι κούκλα και έχει άπλετη θέα στο Δούναβη και όλο το Βελιγράδι. Αφού ανηφορίσαμε τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια, χαζέψαμε τον πύργο, τα γραφικά σπιτάκια και τις εκκλησίες του Αγίου Νικολάου, της Αγίας Χάριτος και του Αρχάγγελου Γαβριήλ, κατηφορίσαμε στις όχθες του Δούναβη να εκμεταλλευτούμε τον ήλιο που έλαμπε και να πιούμε και μια μπυρίτσα (μην ξεχνιόμαστε….).
Η ζεστασιά του ήλιου, σε συνδυασμό με την κρύα Jelen και το Δούναβη να απλώνεται μπροστά στα μάτια σου ενώ κομμάτια πάγου από τις προηγούμενες κρύες μέρες έπλεαν μεταφέροντας γλάρους ήταν από τις καλύτερες εικόνες που πήρα μαζί μου φεύγοντας από το Βελιγράδι…
Η περιοχή έχει κάποια καφέ και εστιατόρια, εμείς προτιμήσαμε την Kafana Dusa Dunava λόγω του απλού της ντεκόρ με λιτά μοναστηριακά τραπεζάκια πάνω στο ποτάμι. Έχοντας μαζέψει αρκετό ήλιο και έχοντας πραγματικά χαλαρώσει χαζεύοντας το ποτάμι είχε έρθει η ώρα για φαγητό και οι γλάροι μου είχαν ανοίξει την όρεξη, όχι για γλαρόσουπα αλλά για θαλασσινά, έτσι πήραμε το λεωφορείο 84 προς το κέντρο του Βελιγραδίου και κατεβήκαμε μια στάση μετά το Hotel Yugoslavia στη στάση Suv. Αυτό το διευκρινίζω γιατί το 84 είναι το μοναδικό που κάνει στάση εδώ, αν λοιπόν κατεβείτε εδώ θα δείτε προς τη μεριά του ποταμού ένα μνημείο το Vecna Vatra (αιώνια φωτιά)
κατευθυνόμενοι παραποτάμια θα δείτε ότι το σημείο όπου συναντώνται οι δύο ποταμοί ο Δούναβης και ο Σάβας, στο σημείο λοιπόν αυτό υπάρχει σε μια ξύλινη καλύβα μέσα στο νερό ένα πολύ ωραίο μαγαζί για ψαρικά το http://www.starakoliba.rs/home.html
Ακολουθήσαμε ένα μικρό ξύλινο γεφυράκι και μπήκαμε σε ένα από τα χαριτωμένα μαγαζάκια που έχω πάει με μια ανοιχτή κουζίνα στη μέση , βρίσκεται κυριολεκτικά μέσα στο ποτάμι στηριγμένο σε πασσάλους.
Μπαίνοντας μέσα ήρθε ο μετρ (εδώ να σημειωθεί ότι το μαγαζί είχε ντόπιους καλοντυμένους και εμείς σκάσαμε μύτη σα λέτσοι…) και αφού μας είπε να περάσουμε στο μπαρ μέχρι να μας ετοιμάσει τραπέζι μας ρώτησε αν είμαστε έλληνες, στην κατάφαση μας το χέρι του σηκώθηκε ψηλά σφιγμένο σε γροθιά με ενθουσιασμό, κατόπιν ρώτησε Αθήνα ή Θεσσαλονίκη, στο άκουσμα της 1ης η γροθιά σαν να κατέβηκε λίγο, ρωτάει ευθέως και με αγωνία αν είμαστε ολυμπιακοί, στην απόλυτα αρνητική απάντηση η γροθιά ξαναφτάνει στα ουράνια και κάνει πανηγυρισμό μαζί με τη γροθιά του σερβιτόρου που παρακολουθεί το διάλογο…Όταν δε είπαμε ότι συμπαθούμε την Παρτιζάν μόνο που δε μας φίλησε….το show όμως είχε και συνέχεια…εξηγήσαμε ότι είμαστε Παναθηναϊκοί (ο φίλος μου είμαι σίγουρη ότι ξενέρωσε ήθελε να πει Μαύρη Θύελλα αλλά εγώ πεινούσα και δεν μπορούσα περιττές επεξηγήσεις) και τότε γεμάτος αγωνία μας κάνει την κρίσιμη ερώτηση που η σωστή απάντηση θα μας έδινε τελικά το πολυπόθητο τραπέζι…Τα αδέρφια μας τον ΠΑΟΚ τα συμπαθείτε? Στην καθησυχαστική και καταφατική μας απάντηση ο μετρ δεν απάντησε αμέσως…Κατέβασε τον τόνο της φωνής 2 οκτάβες κάτω, καθάρισε το λαιμό του και πήρε ανάσα ώστε η φωνή να μη βγαίνει από το λάρυγγα αλλά μέσα βαθιά από την ψυχή και τότε σε άπταιστα παοκτσήδικα (όχι ελληνικά το τονίζω αυτό) και με τη γροθιά σε ρυθμό 2/8 άρχισε: …Παοκάρα έχω τρέλα μες στο μυαλό…. Ο άνθρωπος το ζούσε τόσο έντονα που κάνα δυο φορές είπα να σκύψω μη φάω στο κεφάλι καμιά μαλαματίνα από την 4….
Μετά από αυτό ευτυχώς οδηγηθήκαμε στο τραπέζι μας όπου πεθάναμε στο φαγητό παραγγέλνοντας ότι υπήρχε με τη δικαιολογία ότι το ψάρι είναι φρούτο…Εννοείται ότι επιστρέψαμε με τα πόδια ακολουθώντας το ποτάμι μέχρι την Brankov most(γέφυρα) που ενώνει το παλιό με το νέο Βελιγράδι…απολαμβάνοντας την πόλη να καθρεφτίζεται στο ποτάμι….
Όταν φτάσαμε στο δωμάτιο το βρήκαμε γεμάτο με αναμένα κόκκινα κεριά και φαναράκια από τη γυναίκα του Ivan τη Desa η οποία νόμιζε ότι είμαστε ένα χαριτωμένο ρομαντικό ζευγαράκι (αχαχαχαχα). Εγώ μετά από τόσο φαί και κρασί (ε πια με το ψάρι δεν ήπια μπύρα…) έπεσα σαν τούβλο στο κρεβάτι με τα ρούχα και ευωδιάζοντας σκόρδο…ο συνταξιδιώτης πιο ρομαντικός έπεσε κι αυτός σα βόδι αλλά τουλάχιστον νεγκλιζέ, πάντως τα κεριά δε τα σβήσαμε….Η βραδιά όμως δεν τελείωσε, 2 ώρες μετά ο συνταξιδιώτης μου την είδε τζόβενο και άρχισε να με σκουντάει να πάμε για ποτό, εγώ να μη θέλω με τίποτα (ναι ξέρω παράξενο, αλλά το σκόρδο με είχε ρίξει σε χειμερία νάρκη). Από τα πολλά σηκώνομαι με διάθεση τέτοια που τη μουρμούρα που είχα θα τη ζήλευε και ο αριστερός ψάλτης στη μητρόπολη…Πήγαμε στη σοφίτα του Blaznavac και εκεί η διάθεση επανήλθε με το που τα ματάκια μου αντίκρισαν αυτό : Mandarina sour cocktail 355 dinar (3,5 ευρώ)
Živeli…….
Last edited by a moderator:
