Yannis13567
Member
- Μηνύματα
- 9
- Likes
- 75
- Επόμενο Ταξίδι
- ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Περιεχόμενα
Μεσημέρι. Ξύπνησα νιώθοντας το κεφάλι και το σώμα μουδιασμένο αναπαυτικά στην extra-large κρεβατοκάμαρα του ρετιρέ που μεταχρονολογημένα σαφώς, αποικιακά δε, έχω εγκατασταθεί. Τα καστανά ματάκια είναι κλειστά στο πλάι μου συνεχίζοντας το βαρύ τους ύπνο. Κατευθύνομαι προς τη βεράντα μ’ένα πατενταρισμένο φραπέ και καλύπτομαι κάτω απ’τη πέργκολα για να σωθώ απ’τον ήλιο των τροπικών που με πυρπολεί αβυσσαλέα. Λίγο τα χτεσινοβραδινά ποτά- εκείνο το Ron de Medellin, κόκκινο τοπικό ρούμι, πολύ δημοφιλές εδώ με το οποίο η καλή μου ήθελε να με εντρυφήσει στα ντόπια έθιμα-, λίγο ότι είμαι επιρρεπής σε κάτι τέτοια, λίγο η διαφορά της ώρας που ακόμα δεν έχω αφομοιώσει πλήρως, λίγο οι τρελοί ρυθμοί του ραδιόφωνου, με εναποθέτουν υποσυνείδητα στην σκονισμένη σεζλόνγκ της βεράντας κοιτάζοντας από ψηλά την πόλη-λιμάνι από τη μια μεριά μέχρι την άλλη, μη μπορώντας να πιστέψω και να δεχτώ ότι όλο αυτό που ζω είναι μια προσωρινότητα.
Εστιάζω προσεκτικά κάθε κίνηση στο δρόμο, στη παραλία, στο υπαίθριο παρκινγκ, στη πλατεία, θέλω να ζητήσω άσυλο, υπηκοότητα, το χρυσό κλειδί της πόλεως, να βγάλω λόγο όπως ο Φιντέλ στην Αβάνα και γίνω έστω για ένα λεπτό ο Δήμαρχος ή ο Κυβερνήτης της πολιτείας Bolivar με την πρωτεύουσα Καρταγένα . Ο παραλογισμός διακόπτεται, και ευτυχώς, από το πλάσμα που μοιράζομαι τις ώρες αυτές που τόσο βιώνω ρωτώντας με αν θέλω πρωινό, καθώς το ραδιόφωνο παίζει ‘’Un beso de desayuno’’- ένα φιλί για πρωινό-
-
Θέλω να περπατήσω πάνω στα μαλλιά σου
Μέχρι να φτάσω στον αφαλό του αυτιού σου
Να σε γαργαλήσω σαγηνευτικά
Και να σου χαρίσω ένα σεντόνι με κοχύλια
Να σου δώσω ένα φιλί για πρωινό
Και να πετάξουμε μαζί μέχρι τον Ποσειδώνα
Αν κάνει κρύο θα σε ζεστάνω με μία σούπα παπαρούνες
μ’ένα φρικασέ οξυακάνθου….
Γύρω στις τρεις ,χορτασμένος από amor, αλλά με το στομάχι να έχει αρχίσει να διαμαρτύρεται έντονα, βρισκόμαστε κάτω στο δρόμο μπροστά σ’ένα μικρό συμπαθητικό εστιατόριο που λέγεται ‘’ArepasPues’’- Aρέπας Λοιπόν- . Τα arepas είναι μικρές πίτες, εξαιρετικά εύγευστες, από καλαμποκάλευρο γεμιστές με λαχανικά κοτόπουλο ή βοδινό εμπλουτισμένο με μια σάλτσα από ντομάτα δροσερή και πικάντικη. Ε…Λοιπόν..ναι ,επιτέλους γευματίζουμε συνοδεία αναζωογονητικού καφεινούχου χυμού γκουαρανά, που προέρχεται από το ομώνυμο ιερό φυτό των ινδιάνων του Αμαζονίου.
Η βόλτα σήμερα θα είναι εξω απ΄τα τείχη και ένα απ’τα χιλιάδες κίτρινα matiz είναι πάντα μπροστά μου, πράγμα χρήσιμο γιατί σήμερα η μέρα προμηνύεται μεγάλη.
Castillo San Felipe. Το φρούριο της πόλης σχεδιάστηκε από τον Ολλανδό μηχανικό RichardCarrκαι κτίστηκε από τους Ισπανούς στα 1657 με σκοπό τον έλεγχό και την αποτροπή πειρατικών επιδρομών στα καράβια που μετέφεραν χρυσό στην Ευρώπη του τότε, κάτι σαν προστασία των κλεφτών από τους ληστές. Τοποθεσία κατάλληλη, με πλήρη θέα όλης της πόλης , της bahia, και του Αρχιπελάγους.
Ανηφορήσαμε τη ράμπα που οδηγεί στα πολυεπίπεδα κτίρια του, στις δαιδαλώδεις στοές, στα πολυάριθμα και σκοτεινά δωμάτια, δίνοντας την εντύπωση μίας πολύ καλά μελετημένης κατασκευής, χρήσιμης και αποτελεσματικής για το σκοπό της. Τελικά οι ευρωπαίοι από κείνα τα χρόνια ήξεραν πώς να διαφυλάτουν τον πλούτο τους ειδικότερα όταν είναι αρπαγμένος από λαούς που ποτέ δεν σκέφτηκαν ή ενδιαφέρθηκαν οι ίδιοι για το τι έχουν στο τόπο τους, κάτι που όπως φαίνεται κρατάει μέχρι σήμερα. Μια στάση στο ακροπύργιο ακριβώς από πάνω απ’την ανακλινόμενη βαριά πόρτα του φρουρίου με τους δύο Ισπανούς στρατιώτες που είχαν σκοπιά ξεχασμένοι τους τελευταίους δύο αιώνες να μου ζητούν τσιγάρο και σπίρτα.
Ο καθαρός ουρανός χρωματίζεται από το κίτρινο, κόκκινο και μπλε της τεράστιας Κολομπιάνικης σημαίας που μεσουρανεί με τον ιστό της καρφωμένο στο ψηλότερο σημείο του φρουρίου. Ένα κοντεινερ σιπ εισέρχεται στο λιμάνι με τους αγκυροβολημένους πειρατές να το αγνοούν γεμάτο εισαγόμενα προϊόντα και πρώτες ύλες για την αναπτυσσομένη αλματοδός Κολομπιάνικη οικονομία.
Ως ένδειξη τιμής φιλιόμαστε σε στάση προσοχής ,αποχωρούμε, καθώς άγημα Ισπανών στρατιωτών μας αποχαιρετά σιγοτραγουδώντας ηρωικά εμβατήρια.
Κατευθυνόμαστε προς τη λεωφόρο του γνωστού πλέον Πάμπλο ντι Ερέδια-Avenida Pablodi Heredia- και το ημερήσιο και πιο κεντρικό παζάρι Bazurdo γεμίζει με χρώματα , ήχους, μυρωδιές- κάθε τύπου- και καυσαέριο από τα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα που υπομονετικά προσπαθούν να προσπελάσουν το δρόμο ενώ το παζάρι έχει ηγεμονικά κατακτήσει κάθε σπιθαμή του. Πάγκοι με κάθε λογής πολύχρωμα φρούτα, υπαίθριες ψησταριές και τηγανιές σε κοκονέλαιο , φωνές των εμπόρων που πωλούν τα πάντα , από τρόφιμα, ποτά, και γλυκοειδή μέχρι εργαλεία , ανταλλακτικά αυτοκινήτων , ρούχα, ζώα και αλαλάζοντα πουλερικά. Άνθρωποι μεσήλικες ξερακιανοί ακουμπισμένοι στο πουθενά , καθισμένοι στις γνωστές πλαστικές καρέκλες -τύπου ταμτάκος-,με απαθή και απλανή βλέμματα που περιμένουν τον πελάτη , το φίλο, το Θεό να τους φέρει το καθημερινό ‘’προς το ζην’’ από το ξημέρωμα μέχρι το σούρουπο. Εκεί βρίσκεται ο Leonardo πρώην ναύτης εμπορικών- κυρίως Ελληνικών- πλοίων που με ξαφνιάζει με τα έστω υποτυπώδη ελληνικά του, o Rene με το ταξί μηχανάκι του, oTeofilo που εμπορεύεται ..φύκια για μεταξωτές κορδέλες, και o Jesus που ξεκινάει χαράματα από την γειτονιά του την Esperanza–Ελπίδα- κρατώντας πάγκο με μεταχειρισμένα αναλώσιμα κινητών και το βράδυ δουλεύει ‘’κίτρινο matiz’’ προσπαθώντας να τα φέρει βόλτα συντηρώντας τη γυναικά του, τα τέσσερα παιδιά του, τη μάνα του και την ερωμένη του. Εκεί βρίσκεται η Marta με το υπαίθριο κομμωτήριο , η Rosa που περιμένει έναν καλό άντρα να την αγαπήσει και η ευτραφής Maria-Jose απ΄το Sincelejo με το καθημερινό της πήγαινε-έλα των πενήντα και πλέον χιλιομέτρων απ’το χωριό της μέχρι εδώ με τα δύο της αγοράκια να παίζουν μπάλα κλωτσώντας ένα πλαστικό μπουκάλι , περιμένοντας τον εξαφανισμένο πατέρα τους να ξαναφανεί από τότε που τους εγκατάλειψε μετά την πλημμύρα που είχε καταστρέψει το σπιτικό τους.
Άνθρωποι και ιστορίες, πρόσωπα μεταπτωτικά σε διάθεση από στιγμή σε στιγμή , βλέμματα σοβαρά και υπερήφανα , και χείλη που θα ανοίξουν μόνο όταν έχουν κάτι να πουν, να δώσουν και να τραγουδήσουν το τραγούδι ύμνο του JorgeCeledon “Que bonita es Esta Vida’’
Μ’ αρέσει η μυρωδιά που έχει το πρωί
Μ’ αρέσει η πρώτη γουλιά του καφέ μου
Να νιώθω τον ήλιο να εμφανίζεται στο παράθυρο μου
και να γεμίζει το βλέμμα μία όμορφη ανατολή.
Μ’αρέσει να ακούω την γαλήνη των βουνών
Να κοιτάω τα χρώματα του δειλινού
Να νιώθω τη θαλασσινή άμμο στα πόδια μου
και τη γλύκα του ζαχαροκάλαμου όταν φιλάω τη γυναίκα μου
Ξέρω, ξέρω πως ο καιρός περνάει γρήγορα
για να με διαγράψει απ’τη λίστα αλλά εγώ λέω….
Haaaaaaaay………
Τι ωραία που είναι η ζωή, αν και μερικές φορές πονάει τόσο,
αλλά ακόμη και στα χειρότερα πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα μας αγαπάει
πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα μας προσέχει
Hayhayhayhaaaaayτι ωραία που είναι η ζωή
αν και δεν είναι παντοτινή , αν τη ζω με τους ανθρώπους μου
ειν’ωραία, μέχρι το θάνατο με αγουαρντιέντε και τεκίλα…
Σουρούπωσε για τα καλά, και άλλη μια νύχτα του έρωτα του πάθους και του ιδρώτα, παίρνει τα πρωτεία από τη μέρα που φεύγει σαν κυνηγημένη, αφήνοντας τον κόσμο του κεφιού να συνεχίσει ότι αυτή με το πολύ της φως δεν μπορούσε να κρύψει, και αυτή με τη σειρά της να καλύψει με τ’άστρα της κάθε ασχήμια.
Περιοχή Γκετσεμανί-Getsemani- η φημολογούμενη επικύνδινη γειτονιά της Καρταγένα βρίσκεται λίγο έξω απ΄τα τείχη με στενά σοκάκια και πολύχρωμα διώροφα σπίτια κολλημένα το ένα δίπλα στ’άλλο και ξεφτισμένους απ’το χρόνο τείχους. Φτηνά ξενοδοχεία , κόσμος και σούρτα-φέρτα , άντρες macho και κορίτσια του έρωτα έναντι μικρής αμοιβής περπατάνε με βλέμμα κενό περιμένοντας ένα νεύμα για να συνεχίσουν τη νύχτα τους. Μια τροφαντή μαυρούλα με ολόσωμο φούξια κολάν και ψηλοτάκουνες γόβες ουρλιάζει και κλαίει με κροκοδείλια δάκρυα σ’έναν τύπο με φανελάκι και καπέλο Παναμά κοιτάζοντας την καθισμένος ραχατικά στα σκαλοπάτια ενός σπιτιού. Ένας αδύνατος και λαχανιασμένος πιτσιρικάς τρέχει τρομαγμένος απ΄το κυνηγητό δύο σαφώς μεγαλύτερων και δυνατότερων παλικαριών που μάλλον προηγουμένως ‘’δανείστηκε’’ κάτι δικό τους χωρίς την άδεια τους.
Ένα αναπάντεχο ρεύμα ανέμου εισβάλει ανενόχλητο στα χαμηλού φωτισμού δρομάκια της γειτονιάς, σύννεφα γκρίζα στριμώχνονται στον ουρανό και σ’ελάχιστο χρόνο οι πρώτες στάλες μιας δυνατής τροπικής μπόρας μας μουσκεύει ολοκληρωτικά καθώς τρέχουμε να καλυφτούμε. Δυνατοί ήχοι salsaακούγονται στα δεξιά μας προς την CalleMediaLuna– Οδός μισοφέγγαρου- και το παλιό και φημισμένο Café Havanaπου βρίσκεται στη γωνία είναι η τέλεια λύση ως καταφύγιο αλλά και ως ένα καλό ξεκίνημα για τη νύχτα που μόλις άρχισε. Ζωντανή salsaμουσική, κέφι, ξένοι και ντόπιοι, καθαρά ποτά ακριβούτσικα , άντρες μπαρμεν και σερβιτόροι με πουκαμίσες λευκές τύπου κουρέα και το salsaγκρουπάκι να τα δίνει όλα σε φωνή μουσική και χορό σ’ένα ρυθμό που ανασταίνει. Πίνουμε Aguardiente – καυτό νερό- το δεύτερο εθνικό πότο της χώρας κάτι σαν τη δική μας ρακή σε χρώμα και δύναμη. Κάπου στο τρίτο ποτήρι νομίζω ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου χορεύω σωστά salsaritmo, κάπου στο πέμπτο ορκίζομαι αιώνια πίστη και αγάπη , κάπου στο έκτο βγαίνουμε μες τη χαρά περπατώντας σε τεθλασμένη πορεία μέχρι το MuelledelosPegasosστο λιμάνι. Χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση πια , ακολουθούμε τρεις πειρατές απ’το τρικάταρτο του CaptainMorgan και καταλήγουμε στη περιοχή Arsenalκαι στο επίσης διάσημο clubτης πόλης Mr.Babilla. Μαγαζί με face-controlκαι σωματικό έλεγχο από τη πόρτα. Ας κάνω ένα τσιγαράκι πριν μπούμε μέσα μιας και εδώ ο καπνός απαγορεύεται δια ροπάλου σε οποιονδήποτε κλειστό χώρο, χωρίς καμιά εξαίρεση.
Μέσα στο clubμε ντεκόρ στυλ Caribe, κυριαρχεί σαν υλικό το ξύλο, με πολλά τοτέμ και χειροτεχνήματα της ευρύτερης και όχι μόνο περιοχής, μουσική electronica και reggeaton- η λάτιν ραπ που εδώ και σ’ολη λατινική Αμερική κάνει θραύση
-
καθώς και οι γνώστες επιτυχίες Ευρώπης και Αμερικής.
Η νύχτα συνεχίζεται αλλά και εγώ συνεχίζω το ειδικό πρόγραμμα εκγύμνασης και υγιεινής ζωής με χορό και αλκοόλ μέχρι το ξημέρωμα.
Βγαίνοντας προς τα έξω πέφτουμε πάνω σε μια αντροπαρέα τεσσάρων Ελλήνων οι οποίοι χαμένοι στο χωροχρόνο έχουν ρεγαλάρει μια κομπανία πλανόδιων μουσικών και γράφουν τη δικιά τους ιστορία.
Εστιάζω προσεκτικά κάθε κίνηση στο δρόμο, στη παραλία, στο υπαίθριο παρκινγκ, στη πλατεία, θέλω να ζητήσω άσυλο, υπηκοότητα, το χρυσό κλειδί της πόλεως, να βγάλω λόγο όπως ο Φιντέλ στην Αβάνα και γίνω έστω για ένα λεπτό ο Δήμαρχος ή ο Κυβερνήτης της πολιτείας Bolivar με την πρωτεύουσα Καρταγένα . Ο παραλογισμός διακόπτεται, και ευτυχώς, από το πλάσμα που μοιράζομαι τις ώρες αυτές που τόσο βιώνω ρωτώντας με αν θέλω πρωινό, καθώς το ραδιόφωνο παίζει ‘’Un beso de desayuno’’- ένα φιλί για πρωινό-
-
Θέλω να περπατήσω πάνω στα μαλλιά σου
Μέχρι να φτάσω στον αφαλό του αυτιού σου
Να σε γαργαλήσω σαγηνευτικά
Και να σου χαρίσω ένα σεντόνι με κοχύλια
Να σου δώσω ένα φιλί για πρωινό
Και να πετάξουμε μαζί μέχρι τον Ποσειδώνα
Αν κάνει κρύο θα σε ζεστάνω με μία σούπα παπαρούνες
μ’ένα φρικασέ οξυακάνθου….
Γύρω στις τρεις ,χορτασμένος από amor, αλλά με το στομάχι να έχει αρχίσει να διαμαρτύρεται έντονα, βρισκόμαστε κάτω στο δρόμο μπροστά σ’ένα μικρό συμπαθητικό εστιατόριο που λέγεται ‘’ArepasPues’’- Aρέπας Λοιπόν- . Τα arepas είναι μικρές πίτες, εξαιρετικά εύγευστες, από καλαμποκάλευρο γεμιστές με λαχανικά κοτόπουλο ή βοδινό εμπλουτισμένο με μια σάλτσα από ντομάτα δροσερή και πικάντικη. Ε…Λοιπόν..ναι ,επιτέλους γευματίζουμε συνοδεία αναζωογονητικού καφεινούχου χυμού γκουαρανά, που προέρχεται από το ομώνυμο ιερό φυτό των ινδιάνων του Αμαζονίου.
Η βόλτα σήμερα θα είναι εξω απ΄τα τείχη και ένα απ’τα χιλιάδες κίτρινα matiz είναι πάντα μπροστά μου, πράγμα χρήσιμο γιατί σήμερα η μέρα προμηνύεται μεγάλη.
Castillo San Felipe. Το φρούριο της πόλης σχεδιάστηκε από τον Ολλανδό μηχανικό RichardCarrκαι κτίστηκε από τους Ισπανούς στα 1657 με σκοπό τον έλεγχό και την αποτροπή πειρατικών επιδρομών στα καράβια που μετέφεραν χρυσό στην Ευρώπη του τότε, κάτι σαν προστασία των κλεφτών από τους ληστές. Τοποθεσία κατάλληλη, με πλήρη θέα όλης της πόλης , της bahia, και του Αρχιπελάγους.
Ανηφορήσαμε τη ράμπα που οδηγεί στα πολυεπίπεδα κτίρια του, στις δαιδαλώδεις στοές, στα πολυάριθμα και σκοτεινά δωμάτια, δίνοντας την εντύπωση μίας πολύ καλά μελετημένης κατασκευής, χρήσιμης και αποτελεσματικής για το σκοπό της. Τελικά οι ευρωπαίοι από κείνα τα χρόνια ήξεραν πώς να διαφυλάτουν τον πλούτο τους ειδικότερα όταν είναι αρπαγμένος από λαούς που ποτέ δεν σκέφτηκαν ή ενδιαφέρθηκαν οι ίδιοι για το τι έχουν στο τόπο τους, κάτι που όπως φαίνεται κρατάει μέχρι σήμερα. Μια στάση στο ακροπύργιο ακριβώς από πάνω απ’την ανακλινόμενη βαριά πόρτα του φρουρίου με τους δύο Ισπανούς στρατιώτες που είχαν σκοπιά ξεχασμένοι τους τελευταίους δύο αιώνες να μου ζητούν τσιγάρο και σπίρτα.
Ο καθαρός ουρανός χρωματίζεται από το κίτρινο, κόκκινο και μπλε της τεράστιας Κολομπιάνικης σημαίας που μεσουρανεί με τον ιστό της καρφωμένο στο ψηλότερο σημείο του φρουρίου. Ένα κοντεινερ σιπ εισέρχεται στο λιμάνι με τους αγκυροβολημένους πειρατές να το αγνοούν γεμάτο εισαγόμενα προϊόντα και πρώτες ύλες για την αναπτυσσομένη αλματοδός Κολομπιάνικη οικονομία.
Ως ένδειξη τιμής φιλιόμαστε σε στάση προσοχής ,αποχωρούμε, καθώς άγημα Ισπανών στρατιωτών μας αποχαιρετά σιγοτραγουδώντας ηρωικά εμβατήρια.
Κατευθυνόμαστε προς τη λεωφόρο του γνωστού πλέον Πάμπλο ντι Ερέδια-Avenida Pablodi Heredia- και το ημερήσιο και πιο κεντρικό παζάρι Bazurdo γεμίζει με χρώματα , ήχους, μυρωδιές- κάθε τύπου- και καυσαέριο από τα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα που υπομονετικά προσπαθούν να προσπελάσουν το δρόμο ενώ το παζάρι έχει ηγεμονικά κατακτήσει κάθε σπιθαμή του. Πάγκοι με κάθε λογής πολύχρωμα φρούτα, υπαίθριες ψησταριές και τηγανιές σε κοκονέλαιο , φωνές των εμπόρων που πωλούν τα πάντα , από τρόφιμα, ποτά, και γλυκοειδή μέχρι εργαλεία , ανταλλακτικά αυτοκινήτων , ρούχα, ζώα και αλαλάζοντα πουλερικά. Άνθρωποι μεσήλικες ξερακιανοί ακουμπισμένοι στο πουθενά , καθισμένοι στις γνωστές πλαστικές καρέκλες -τύπου ταμτάκος-,με απαθή και απλανή βλέμματα που περιμένουν τον πελάτη , το φίλο, το Θεό να τους φέρει το καθημερινό ‘’προς το ζην’’ από το ξημέρωμα μέχρι το σούρουπο. Εκεί βρίσκεται ο Leonardo πρώην ναύτης εμπορικών- κυρίως Ελληνικών- πλοίων που με ξαφνιάζει με τα έστω υποτυπώδη ελληνικά του, o Rene με το ταξί μηχανάκι του, oTeofilo που εμπορεύεται ..φύκια για μεταξωτές κορδέλες, και o Jesus που ξεκινάει χαράματα από την γειτονιά του την Esperanza–Ελπίδα- κρατώντας πάγκο με μεταχειρισμένα αναλώσιμα κινητών και το βράδυ δουλεύει ‘’κίτρινο matiz’’ προσπαθώντας να τα φέρει βόλτα συντηρώντας τη γυναικά του, τα τέσσερα παιδιά του, τη μάνα του και την ερωμένη του. Εκεί βρίσκεται η Marta με το υπαίθριο κομμωτήριο , η Rosa που περιμένει έναν καλό άντρα να την αγαπήσει και η ευτραφής Maria-Jose απ΄το Sincelejo με το καθημερινό της πήγαινε-έλα των πενήντα και πλέον χιλιομέτρων απ’το χωριό της μέχρι εδώ με τα δύο της αγοράκια να παίζουν μπάλα κλωτσώντας ένα πλαστικό μπουκάλι , περιμένοντας τον εξαφανισμένο πατέρα τους να ξαναφανεί από τότε που τους εγκατάλειψε μετά την πλημμύρα που είχε καταστρέψει το σπιτικό τους.
Άνθρωποι και ιστορίες, πρόσωπα μεταπτωτικά σε διάθεση από στιγμή σε στιγμή , βλέμματα σοβαρά και υπερήφανα , και χείλη που θα ανοίξουν μόνο όταν έχουν κάτι να πουν, να δώσουν και να τραγουδήσουν το τραγούδι ύμνο του JorgeCeledon “Que bonita es Esta Vida’’
Μ’ αρέσει η μυρωδιά που έχει το πρωί
Μ’ αρέσει η πρώτη γουλιά του καφέ μου
Να νιώθω τον ήλιο να εμφανίζεται στο παράθυρο μου
και να γεμίζει το βλέμμα μία όμορφη ανατολή.
Μ’αρέσει να ακούω την γαλήνη των βουνών
Να κοιτάω τα χρώματα του δειλινού
Να νιώθω τη θαλασσινή άμμο στα πόδια μου
και τη γλύκα του ζαχαροκάλαμου όταν φιλάω τη γυναίκα μου
Ξέρω, ξέρω πως ο καιρός περνάει γρήγορα
για να με διαγράψει απ’τη λίστα αλλά εγώ λέω….
Haaaaaaaay………
Τι ωραία που είναι η ζωή, αν και μερικές φορές πονάει τόσο,
αλλά ακόμη και στα χειρότερα πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα μας αγαπάει
πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα μας προσέχει
Hayhayhayhaaaaayτι ωραία που είναι η ζωή
αν και δεν είναι παντοτινή , αν τη ζω με τους ανθρώπους μου
ειν’ωραία, μέχρι το θάνατο με αγουαρντιέντε και τεκίλα…
Σουρούπωσε για τα καλά, και άλλη μια νύχτα του έρωτα του πάθους και του ιδρώτα, παίρνει τα πρωτεία από τη μέρα που φεύγει σαν κυνηγημένη, αφήνοντας τον κόσμο του κεφιού να συνεχίσει ότι αυτή με το πολύ της φως δεν μπορούσε να κρύψει, και αυτή με τη σειρά της να καλύψει με τ’άστρα της κάθε ασχήμια.
Περιοχή Γκετσεμανί-Getsemani- η φημολογούμενη επικύνδινη γειτονιά της Καρταγένα βρίσκεται λίγο έξω απ΄τα τείχη με στενά σοκάκια και πολύχρωμα διώροφα σπίτια κολλημένα το ένα δίπλα στ’άλλο και ξεφτισμένους απ’το χρόνο τείχους. Φτηνά ξενοδοχεία , κόσμος και σούρτα-φέρτα , άντρες macho και κορίτσια του έρωτα έναντι μικρής αμοιβής περπατάνε με βλέμμα κενό περιμένοντας ένα νεύμα για να συνεχίσουν τη νύχτα τους. Μια τροφαντή μαυρούλα με ολόσωμο φούξια κολάν και ψηλοτάκουνες γόβες ουρλιάζει και κλαίει με κροκοδείλια δάκρυα σ’έναν τύπο με φανελάκι και καπέλο Παναμά κοιτάζοντας την καθισμένος ραχατικά στα σκαλοπάτια ενός σπιτιού. Ένας αδύνατος και λαχανιασμένος πιτσιρικάς τρέχει τρομαγμένος απ΄το κυνηγητό δύο σαφώς μεγαλύτερων και δυνατότερων παλικαριών που μάλλον προηγουμένως ‘’δανείστηκε’’ κάτι δικό τους χωρίς την άδεια τους.
Ένα αναπάντεχο ρεύμα ανέμου εισβάλει ανενόχλητο στα χαμηλού φωτισμού δρομάκια της γειτονιάς, σύννεφα γκρίζα στριμώχνονται στον ουρανό και σ’ελάχιστο χρόνο οι πρώτες στάλες μιας δυνατής τροπικής μπόρας μας μουσκεύει ολοκληρωτικά καθώς τρέχουμε να καλυφτούμε. Δυνατοί ήχοι salsaακούγονται στα δεξιά μας προς την CalleMediaLuna– Οδός μισοφέγγαρου- και το παλιό και φημισμένο Café Havanaπου βρίσκεται στη γωνία είναι η τέλεια λύση ως καταφύγιο αλλά και ως ένα καλό ξεκίνημα για τη νύχτα που μόλις άρχισε. Ζωντανή salsaμουσική, κέφι, ξένοι και ντόπιοι, καθαρά ποτά ακριβούτσικα , άντρες μπαρμεν και σερβιτόροι με πουκαμίσες λευκές τύπου κουρέα και το salsaγκρουπάκι να τα δίνει όλα σε φωνή μουσική και χορό σ’ένα ρυθμό που ανασταίνει. Πίνουμε Aguardiente – καυτό νερό- το δεύτερο εθνικό πότο της χώρας κάτι σαν τη δική μας ρακή σε χρώμα και δύναμη. Κάπου στο τρίτο ποτήρι νομίζω ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου χορεύω σωστά salsaritmo, κάπου στο πέμπτο ορκίζομαι αιώνια πίστη και αγάπη , κάπου στο έκτο βγαίνουμε μες τη χαρά περπατώντας σε τεθλασμένη πορεία μέχρι το MuelledelosPegasosστο λιμάνι. Χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση πια , ακολουθούμε τρεις πειρατές απ’το τρικάταρτο του CaptainMorgan και καταλήγουμε στη περιοχή Arsenalκαι στο επίσης διάσημο clubτης πόλης Mr.Babilla. Μαγαζί με face-controlκαι σωματικό έλεγχο από τη πόρτα. Ας κάνω ένα τσιγαράκι πριν μπούμε μέσα μιας και εδώ ο καπνός απαγορεύεται δια ροπάλου σε οποιονδήποτε κλειστό χώρο, χωρίς καμιά εξαίρεση.
Μέσα στο clubμε ντεκόρ στυλ Caribe, κυριαρχεί σαν υλικό το ξύλο, με πολλά τοτέμ και χειροτεχνήματα της ευρύτερης και όχι μόνο περιοχής, μουσική electronica και reggeaton- η λάτιν ραπ που εδώ και σ’ολη λατινική Αμερική κάνει θραύση
καθώς και οι γνώστες επιτυχίες Ευρώπης και Αμερικής.
Η νύχτα συνεχίζεται αλλά και εγώ συνεχίζω το ειδικό πρόγραμμα εκγύμνασης και υγιεινής ζωής με χορό και αλκοόλ μέχρι το ξημέρωμα.
Βγαίνοντας προς τα έξω πέφτουμε πάνω σε μια αντροπαρέα τεσσάρων Ελλήνων οι οποίοι χαμένοι στο χωροχρόνο έχουν ρεγαλάρει μια κομπανία πλανόδιων μουσικών και γράφουν τη δικιά τους ιστορία.
Attachments
Last edited:
ή να κανω υπομονη;
Η Δομη ειμαι?
