Yannis13567
Member
- Μηνύματα
- 9
- Likes
- 75
- Επόμενο Ταξίδι
- ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Περιεχόμενα
Αφού ήπια τον καφέ μου και πήρα ένα light πρωινό γύρω στις 11.30 την νύχτα, κατέβηκα και πάλι στη γη από το 23ο όροφο που βρισκόμουν , χαιρέτησα τον νυσταγμένο βραδινό θυρωρό του κτιρίου και βγήκα στο επαρκώς φωτισμένο αλλά έρημο δρόμο που με οδήγησε περπατώντας μέχρι την κεντρική και πολύβουη τα πρωινά Segunda. Ερημιά και ησυχία. Θυμίζει ευρωπαϊκή μεγαλούπολη τα βράδια των καθημερινών που νομίζεις ότι άνθρωποι έχουν κρυφτεί ή ότι έχουν μετακομίσει σε άλλη πόλη. Ένας τρόμος και μια απογοήτευση με διακατέχει για λίγα δευτερόλεπτα…είναι μια Τρίτη του Φλεβάρη και η νύχτα ζεστή, είναι δυνατόν; λες να βρίσκομαι ας πούμε στο Leverkouzen;
Ένα κίτρινο matiz ταξί σταματά μπροστά μου εκπέμποντας ήχους vallenatos – λαική μουσική της Κολομβίας που μιλάει κυρίως για έρωτα συνοδεία ακορντεόν- .
Νύχτα ζεστή του Φλεβάρη… και κίτρινο matiz ταξί στη Γερμανία; ..Αποκλείεται…
Μπαίνω μέσα αμέσως … ‘’Ciudad Vieja Senor’’ ‘’Vamos’’. ..φύγαμε.
Η απόσταση από Bocagrande μέχρι Παλιά Πόλη είναι το πολύ 2 χλμ., κοστίζει 5000 πεσος – τουλάχιστον μέχρι πρότινος ,παλαιότερα ήταν 4000- την μίνιμουμ ταρίφα δηλαδή των ταξί της Cartagena, όσο περίπου δυόμιση ευρώ.
Το ταξί ακολουθεί το δρόμο προς τα πίσω περιφεριακά απ’το λιμάνι.
Οι εχθροπραξίες Ισπανών, Άγγλων, και πειρατών έχουν σταματήσει.
Είναι μεσάνυχτα , είναι ώρα για rumba, ώρα που οι πόλεμοι και οι αγωνίες ξέχνιουνται, ώρα για χορό, τραγούδι, παιχνίδι, έρωτα.
Όσο πλησιάζουμε την ηρωική και εντοιχισμένη παλιά πόλη της Cartagena ,τοσο πιο φωτεινά, τοσο πιο θορυβώδη, τοσο πιο μουσική. Αφηνω το ταξί και ακολουθώ τον κόσμο που κατευθύνετε προς ένα πύργο με ένα ρολόι και από κάτω μια πύλη.
La Torre del Reloj - ρελοχ- το ρολόι , κύρια είσοδος της παλιάς πόλης, και κάποτε η μοναδική.. Ο Πύργος του Ρολογιού είναι το σημείο συνάντησης για ντόπιους και μη, κτίστηκε αρχικά σαν δωμάτιο οπλισμού και παρεκκλήσι με εκκρεμές ρολόι, καταστράφηκε από εχθρούς , ξανακτίστηκε το 19ο αιώνα και αντικαταστάθηκε.
Κάνοντας μερικά ασήμαντα βήματα για την ανθρωπότητα και τεράστια για μένα περνάω το θόλο της πύλης .
Plaza de los Coches. Πλατεία των Αμαξών. Μπροστά μου ορθώνεται ψηλός, βλοσυρός και αειθαλής ο ιδρυτής της πόλης Pablo de Heredia, συμμετέχει σιωπηλός σ αυτήν την πολύχρωμη και θορυβώδη ανθρώπινη σύναξη. Έχουν δει πολλά τα μάτια του, τους τελευταίους 5 αιώνες , οι τροπικές βροχές έχουν σμιλέψει τις ακμές του προσώπου του, και απαθής παρακολουθεί ακίνητος το δημιούργημα του. Τον ρωτάω αν ο Gabriel Garcia Marques είναι κάπου στην πόλη διασκευάζοντας τον ‘’Έρωτα στα χρόνια της χολέρας’’ στα σημερινά δεδομένα – η ομώνυμη ταινία με Javier Bardem έχει γυριστεί σχεδόν εξολοκλήρου στη πόλη το 2006, για τις ανάγκες της ταινίας η πόλη είχε μετατραπεί σ ένα τεράστιο σκηνικό για αρκετές εβδομάδες- .
Με αγνοεί και αυτό με κάνει να μην θέλω πια να φωτογραφηθώ μαζί του, στο κάτω-κάτω το δύκτιο έχει πολλές φωτογραφίες δικές του.
Ήχοι salsa merenge και cha-cha με μαγνητίζουν και με παρασύρουν προς τα αριστερά όπου το Donde Fidel- Στου Φιδέλ- έχει μαζέψει όλη την χαρούμενη και ερωτική ενέργεια της νύκτας. Τραπεζάκια γεμάτα μπύρες Αguila και Club Colombia με κίτρινες καρέκλες σκηνοθέτη , μουσική στη διαπασών , ακροβάτες, ζογκλέρ, πλανόδιοι κιθαρίστες, πούρα, τσιγάρα τσίκλες , κύριοι που ψάχνουν τον έρωτα, νεαροί ανταγωνιζόμενοι ως πόλοι θαυμασμού από κορίτσια με τέλειες καμπύλες και εφαρμοστά μπουτζήν έτοιμα να εκραγούν. Εισέρχομαι μέσα στο μπαρ του Φιδέλ, η μουσική εκκωφαντική, ζευγάρια αγκαλιασμένα χορεύουν με κολλημένα κούτελα , μάτια καρφωμένα ο ένας στον άλλο. Παραγγέλνω το εθνικό μας ποτό – μη ξεχνιόμαστε- σε χαμηλό με δύο παγάκια. Δύο ματάκια καστανά σκούρα αστράφτουν μες το ποτήρι μου και υπνωτισμένος μαζί τους ανταλλάσω το όνομα μου. Η καρδιά μου έχει επιταχύνει τους κτύπους της και οι αισθήσεις μου σε υπερδιέγερση. Μόλις γνώρισα κάποιαν που χωρίς να το ξέρω και να το ξέρει θα σημαδέψει τη ζωή μου. Νιώθω καλά ,νιώθω Θεός. Νιώθω ότι τα’χω όλα, κι ότι χρόνος θα μείνει κολλημένος για πάντα στο τώρα.
Βγαίνουμε στο δρόμο αγκαλιασμένοι με τα ποτήρια στο χέρι και προχωράμε προς την Plaza de l Aduana κατευθυνόμενοι προς τον Καθεδρικό ναό του San Pedro Claver, του ιερέα που αγιοποιήθηκε πρώτος στο Νέο κόσμο για το έργο και τη φιλανθρωπία του στους μαύρους σκλάβους της εποχής. Δίπλα του το ομώνυμο μουσείο πρώην κατοικία του ιδίου και ίδρυμα φιλοξενίας και φροντίδας όλων αυτών των δύσμοιρων που βασανίστηκαν με φρικτές μεθόδους με σκοπό να γίνουν… καλοί άνθρωποι και χριστιανοί. Πήρα μια γεύση από τους τρόπους βασανισμού τους στο Palacio di Inquisition – παλάτι ανακρίσεων- στην Plaza de Bolivar. Αργά τη νύχτα καμιά φορά ακόμα ακούγονται οι κραυγές τους , αν και σήμερα καλύπτονται από τους ήχους Champeta των πλανόδιων πολυάριθμων μουσικοχορευτικών συγκροτημάτων των απογόνων τους..
Η Champeta είναι ένα μίγμα Αφρο-λατιν μουσικής παράδοσης και χορού που το συναντας κυρίως στην Cartagena και σε μερικές άλλες περιοχές της Κόστα στην Κολομβία.
Περνάμε το Κυβερνείο και τον Καθεδρικό Ναό της πόλης και στρίβουμε αριστερά προς Centro Historico και τον Ναό Santo Domingo με την ομώνυμη πλατεία.
Είναι η παλαιότερη εκκλησία στην Cartagena. κατασκευή του ξεκίνησε στα τέλη του δέκατου έκτου αιώνα, όταν ιδρύθηκε το 1551 και ήταν πολύ δύσκολη και απρόβλεπτη..
Στην αρχή φτιάχτηκε από άχυρο και βρισκόταν στην σημερινή Plaza de los Coches, μέχρι που η ιστορική πυρκαγιά που κατάστρεψε ολόκληρη την πόλη κατάστρεψε και το ναό και έτσι ξανακτίστηκε με πέτρα αυτή τη φορά στο χώρο που βρίσκεται μέχρι σήμερα. Πάνω στην πλατεία τα στριμωγμένα τραπεζάκια των αρκετών και διόλου οικονομικών εστιατορίων , οι σερβιτόρες διαγωνίζονται η μία την άλλη στο τρόπο προσέλκυσης πελατών , ανακινώντας τούς καταλόγους τους σαν βεντάλια και λικνίζοντας τη σιλουέτα τους σαν τελετή προσυλιτισμου.
Χαζεύοντας τους χορευτές και τις γλυκύτατες μαυρούκες χορεύτριες Champeta με τον ιδιαίτερο εξτασιακό ρυθμό κατευθυνόμαστε προς τα βορινά τοίχη και ανεβαίνουμε στο πολεμικό ναυτικό παρατηρητήριο για τους Ισπανούς κατακτητές και μετέπειτα τηλεγραφείο για τους Άγγλους.
Σήμερα οι ήχοι ηλεκτρονικής μουσικής, ο φωτισμός , οι άνετοι καναπέδες συνθέτουν το Café del mar , ίσως το πιο in club της πόλης με κόσμο κυρίως από το εξωτερικό και γόνους της ελίτ της πόλης.
Απίστευτη θέα σε όλο το Caribe. Ήπιαμε δύο τρία ποτά , και κεράσαμε κανα δύο τον Blas de Lezo που ακόμα δεν έλεγε να ξεμεθύσει από τη νίκη του επί του Αγγλικού στόλου. Αυτή η νύχτα φαίνονταν να μας εγκαταλείπει οριστικά και μη μπορώντας να το αποδεχτούμε την ακολουθήσαμε και μείς αγκαλιασμένοι σφικτά.
Hasta mañana….
Ένα κίτρινο matiz ταξί σταματά μπροστά μου εκπέμποντας ήχους vallenatos – λαική μουσική της Κολομβίας που μιλάει κυρίως για έρωτα συνοδεία ακορντεόν- .
Νύχτα ζεστή του Φλεβάρη… και κίτρινο matiz ταξί στη Γερμανία; ..Αποκλείεται…
Μπαίνω μέσα αμέσως … ‘’Ciudad Vieja Senor’’ ‘’Vamos’’. ..φύγαμε.
Η απόσταση από Bocagrande μέχρι Παλιά Πόλη είναι το πολύ 2 χλμ., κοστίζει 5000 πεσος – τουλάχιστον μέχρι πρότινος ,παλαιότερα ήταν 4000- την μίνιμουμ ταρίφα δηλαδή των ταξί της Cartagena, όσο περίπου δυόμιση ευρώ.
Το ταξί ακολουθεί το δρόμο προς τα πίσω περιφεριακά απ’το λιμάνι.
Οι εχθροπραξίες Ισπανών, Άγγλων, και πειρατών έχουν σταματήσει.
Είναι μεσάνυχτα , είναι ώρα για rumba, ώρα που οι πόλεμοι και οι αγωνίες ξέχνιουνται, ώρα για χορό, τραγούδι, παιχνίδι, έρωτα.
Όσο πλησιάζουμε την ηρωική και εντοιχισμένη παλιά πόλη της Cartagena ,τοσο πιο φωτεινά, τοσο πιο θορυβώδη, τοσο πιο μουσική. Αφηνω το ταξί και ακολουθώ τον κόσμο που κατευθύνετε προς ένα πύργο με ένα ρολόι και από κάτω μια πύλη.
La Torre del Reloj - ρελοχ- το ρολόι , κύρια είσοδος της παλιάς πόλης, και κάποτε η μοναδική.. Ο Πύργος του Ρολογιού είναι το σημείο συνάντησης για ντόπιους και μη, κτίστηκε αρχικά σαν δωμάτιο οπλισμού και παρεκκλήσι με εκκρεμές ρολόι, καταστράφηκε από εχθρούς , ξανακτίστηκε το 19ο αιώνα και αντικαταστάθηκε.
Κάνοντας μερικά ασήμαντα βήματα για την ανθρωπότητα και τεράστια για μένα περνάω το θόλο της πύλης .
Plaza de los Coches. Πλατεία των Αμαξών. Μπροστά μου ορθώνεται ψηλός, βλοσυρός και αειθαλής ο ιδρυτής της πόλης Pablo de Heredia, συμμετέχει σιωπηλός σ αυτήν την πολύχρωμη και θορυβώδη ανθρώπινη σύναξη. Έχουν δει πολλά τα μάτια του, τους τελευταίους 5 αιώνες , οι τροπικές βροχές έχουν σμιλέψει τις ακμές του προσώπου του, και απαθής παρακολουθεί ακίνητος το δημιούργημα του. Τον ρωτάω αν ο Gabriel Garcia Marques είναι κάπου στην πόλη διασκευάζοντας τον ‘’Έρωτα στα χρόνια της χολέρας’’ στα σημερινά δεδομένα – η ομώνυμη ταινία με Javier Bardem έχει γυριστεί σχεδόν εξολοκλήρου στη πόλη το 2006, για τις ανάγκες της ταινίας η πόλη είχε μετατραπεί σ ένα τεράστιο σκηνικό για αρκετές εβδομάδες- .
Με αγνοεί και αυτό με κάνει να μην θέλω πια να φωτογραφηθώ μαζί του, στο κάτω-κάτω το δύκτιο έχει πολλές φωτογραφίες δικές του.
Ήχοι salsa merenge και cha-cha με μαγνητίζουν και με παρασύρουν προς τα αριστερά όπου το Donde Fidel- Στου Φιδέλ- έχει μαζέψει όλη την χαρούμενη και ερωτική ενέργεια της νύκτας. Τραπεζάκια γεμάτα μπύρες Αguila και Club Colombia με κίτρινες καρέκλες σκηνοθέτη , μουσική στη διαπασών , ακροβάτες, ζογκλέρ, πλανόδιοι κιθαρίστες, πούρα, τσιγάρα τσίκλες , κύριοι που ψάχνουν τον έρωτα, νεαροί ανταγωνιζόμενοι ως πόλοι θαυμασμού από κορίτσια με τέλειες καμπύλες και εφαρμοστά μπουτζήν έτοιμα να εκραγούν. Εισέρχομαι μέσα στο μπαρ του Φιδέλ, η μουσική εκκωφαντική, ζευγάρια αγκαλιασμένα χορεύουν με κολλημένα κούτελα , μάτια καρφωμένα ο ένας στον άλλο. Παραγγέλνω το εθνικό μας ποτό – μη ξεχνιόμαστε- σε χαμηλό με δύο παγάκια. Δύο ματάκια καστανά σκούρα αστράφτουν μες το ποτήρι μου και υπνωτισμένος μαζί τους ανταλλάσω το όνομα μου. Η καρδιά μου έχει επιταχύνει τους κτύπους της και οι αισθήσεις μου σε υπερδιέγερση. Μόλις γνώρισα κάποιαν που χωρίς να το ξέρω και να το ξέρει θα σημαδέψει τη ζωή μου. Νιώθω καλά ,νιώθω Θεός. Νιώθω ότι τα’χω όλα, κι ότι χρόνος θα μείνει κολλημένος για πάντα στο τώρα.
Βγαίνουμε στο δρόμο αγκαλιασμένοι με τα ποτήρια στο χέρι και προχωράμε προς την Plaza de l Aduana κατευθυνόμενοι προς τον Καθεδρικό ναό του San Pedro Claver, του ιερέα που αγιοποιήθηκε πρώτος στο Νέο κόσμο για το έργο και τη φιλανθρωπία του στους μαύρους σκλάβους της εποχής. Δίπλα του το ομώνυμο μουσείο πρώην κατοικία του ιδίου και ίδρυμα φιλοξενίας και φροντίδας όλων αυτών των δύσμοιρων που βασανίστηκαν με φρικτές μεθόδους με σκοπό να γίνουν… καλοί άνθρωποι και χριστιανοί. Πήρα μια γεύση από τους τρόπους βασανισμού τους στο Palacio di Inquisition – παλάτι ανακρίσεων- στην Plaza de Bolivar. Αργά τη νύχτα καμιά φορά ακόμα ακούγονται οι κραυγές τους , αν και σήμερα καλύπτονται από τους ήχους Champeta των πλανόδιων πολυάριθμων μουσικοχορευτικών συγκροτημάτων των απογόνων τους..
Η Champeta είναι ένα μίγμα Αφρο-λατιν μουσικής παράδοσης και χορού που το συναντας κυρίως στην Cartagena και σε μερικές άλλες περιοχές της Κόστα στην Κολομβία.
Περνάμε το Κυβερνείο και τον Καθεδρικό Ναό της πόλης και στρίβουμε αριστερά προς Centro Historico και τον Ναό Santo Domingo με την ομώνυμη πλατεία.
Είναι η παλαιότερη εκκλησία στην Cartagena. κατασκευή του ξεκίνησε στα τέλη του δέκατου έκτου αιώνα, όταν ιδρύθηκε το 1551 και ήταν πολύ δύσκολη και απρόβλεπτη..
Στην αρχή φτιάχτηκε από άχυρο και βρισκόταν στην σημερινή Plaza de los Coches, μέχρι που η ιστορική πυρκαγιά που κατάστρεψε ολόκληρη την πόλη κατάστρεψε και το ναό και έτσι ξανακτίστηκε με πέτρα αυτή τη φορά στο χώρο που βρίσκεται μέχρι σήμερα. Πάνω στην πλατεία τα στριμωγμένα τραπεζάκια των αρκετών και διόλου οικονομικών εστιατορίων , οι σερβιτόρες διαγωνίζονται η μία την άλλη στο τρόπο προσέλκυσης πελατών , ανακινώντας τούς καταλόγους τους σαν βεντάλια και λικνίζοντας τη σιλουέτα τους σαν τελετή προσυλιτισμου.
Χαζεύοντας τους χορευτές και τις γλυκύτατες μαυρούκες χορεύτριες Champeta με τον ιδιαίτερο εξτασιακό ρυθμό κατευθυνόμαστε προς τα βορινά τοίχη και ανεβαίνουμε στο πολεμικό ναυτικό παρατηρητήριο για τους Ισπανούς κατακτητές και μετέπειτα τηλεγραφείο για τους Άγγλους.
Σήμερα οι ήχοι ηλεκτρονικής μουσικής, ο φωτισμός , οι άνετοι καναπέδες συνθέτουν το Café del mar , ίσως το πιο in club της πόλης με κόσμο κυρίως από το εξωτερικό και γόνους της ελίτ της πόλης.
Απίστευτη θέα σε όλο το Caribe. Ήπιαμε δύο τρία ποτά , και κεράσαμε κανα δύο τον Blas de Lezo που ακόμα δεν έλεγε να ξεμεθύσει από τη νίκη του επί του Αγγλικού στόλου. Αυτή η νύχτα φαίνονταν να μας εγκαταλείπει οριστικά και μη μπορώντας να το αποδεχτούμε την ακολουθήσαμε και μείς αγκαλιασμένοι σφικτά.
Hasta mañana….
Attachments
Last edited:
ή να κανω υπομονη;
Η Δομη ειμαι?
