Ιταλία Cinque Terre Λιγουρίας και Λίμνες Λομβαρδίας σε ένα.

[Grerena]

Το ταξίδι προγραμματίστηκε για Μιλάνο για τα μέσα στον Ιουλίου. Το έκλεισα αρκετούς μήνες πριν, για να πετύχω την καλύτερη αεροπορική τιμή με την easyjet. Σκοπός μου δεν ήταν το Μιλάνο (στο οποίο έχω ξαναπάει), αλλά η Ιταλική Ριβιέρα και συγκεκριμένα τα παράλια ανατολικά της Γένοβας. Το φθηνότερο όμως αεροπορικό εισιτήριο προκειμένου να προσεγγίσω την περιοχή ήταν για την Malpensa. Υπάρχουν βέβαια και τα αεροδρόμια της Γένοβας και της Πίζας, που βόλευαν καλύτερα, αλλά οι τιμές ήταν υψηλότερες.
Όμως 3 μήνες πριν το ταξίδι η εταιρεία ματαιώνει την πτήση του γυρισμού, οπότε αναγκάστηκα να το «μεγαλώσω» κατά μία μέρα που είχε πτήση. Αυτήν την επιπλέον μέρα (που μου προέκυψε) την εκμεταλλεύτηκα κάνοντας μία ημερήσια εκδρομή στην λίμνη Κόμο.
Αυτό μου έχει ξανασυμβεί με την easyjet. Έχει τύχει ξανά να κλείσω εισιτήριο 4-5 μήνες πριν και 2 μήνες πριν το ταξίδι να ακυρώνεται η πτήση της επιστροφής μου. Αυτή τη φορά μάλιστα δεν με ειδοποίησαν καν. Το ανακάλυψα εντελώς τυχαία.

Ημέρα 1η ( ή μάλλον νύχτα 1η)
Η πτήση μας ήταν προγραμματισμένη για τις 10:15 το βράδυ και η άφιξή μας στην Malpensa ήταν για τις 11:50. Επειδή θα φθάναμε αργά είχα φροντίσει να κλείσω ξενοδοχείο κοντά στο αεροδρόμιο, το οποίο όμως να έχει τη δυνατότητα μεταφοράς μας με suttle bus και μετά τις 12:00 το βράδυ σε περίπτωση που θα είχαμε κάποια καθυστέρηση. Και τελικά είχαμε καθυστέρηση και μάλιστα μεγάλη. Φύγαμε στη 1:30 και φθάσαμε στις 3:30 το πρωί.
Μεγάλη ήττα για αρχή του ταξιδιού. Εγώ φοβήθηκα ότι θα πάει όλο μου το πρόγραμμα στράφι. Είχα προγραμματίσει ένα πενθήμερο με πολλές μετακινήσεις με τρένα κυρίως και αν κάτι δεν γινόταν στην ώρα του, τότε θα «χαλούσε» η εκδρομή. Και όπως λένε «η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί»…μου φαίνεται ότι συμβαίνει και το ανάποδο. Και «η κακή μέρα φαίνεται από το πρωί», γιατί στην περίπτωσή μας πήγαν όλα στραβά.
Η easy jet αρκέστηκε στο να μας δώσει ένα voutcher των 4,80€ προκειμένου να το χρησιμοποιήσουμε κατά την αναμονή μας στο αεροδρόμιο σε κάποιο από τα μαγαζιά του και μας έστειλε και ένα απολογητικό σημείωμα στο e-mail μας.
Ευτυχώς η επιλογή του ξενοδοχείου μας ήταν πολύ πετυχημένη. Επικοινώνησα μαζί του και τελικά ήρθαν και μας πήραν στις 3:30 το βράδυ ή μάλλον το πρωί, μόλις φθάσαμε. Κοιμηθήκαμε γύρω στις 4:30 το πρωί.

Ημέρα 1η.
Το ξενοδοχείο μας ήταν ένα μικρό οικογενειακό ξενοδοχείο στην περιοχή Casorate κοντά στο αεροδρόμιο και λέγεται Casorate Sempione. Είχε πολύ καλό πρωινό και στο ισόγειο λειτουργούσε πιτσαρία, η οποία όπως αποδείχθηκε ήταν πολύ δημοφιλής και γεμάτη τα βράδια.
Ενώ αρχικά η επιλογή του ξενοδοχείου ήταν περίπου αναγκαστική (κοντά στο αεροδρόμιο) στη συνέχεια παρατηρώντας το χάρτη είδα ότι απείχε την ίδια περίπου απόσταση από το Μιλάνο όσο και από τη Stresa. Η Stresa είναι μια κωμόπολη στη λίμνη Maggiore. Επίσης στα 300μ. από το ξενοδοχείο υπήρχε στάση τρένου που μπορούσες να το πάρεις και να πας στη λίμνη. Το θεώρησα ευκαιρία να κάνουμε μια ημερήσια στη λίμνη. Οπότε έκλεισα 2 διανυκτερεύσεις στο ξενοδοχείο αυτό (με 50€ το βράδυ με πρωινό) και η εκδρομή στη Λιγουρία θα ξεκινούσε από την επόμενη μέρα και μετά. Το περίεργο ήταν ότι αυτός ο σταθμός τρένου δεν φαινόταν πουθενά στο internet, ούτε και στους χάρτες και ακόμα και στο google street map που τον εντόπισα έμοιαζε εγκαταλελειμμένος. Φαινόταν όμως σαν «στάση» στο πρόγραμμα της trenitalia. Έτσι το θεώρησα δεδομένο και αποφάσισα να το ρισκάρω. Η αλήθεια είναι ότι ήμασταν οι μόνοι που ανεβήκαμε στο τρένο σε αυτή τη στάση και οι μόνοι που κατεβήκαμε στο γυρισμό, αλλά τι πειράζει; Εμείς την εκδρομή μας την κάναμε.
Η Stresa είναι μια πολύ ωραία παραλίμνια πόλη με παραμυθένια σπίτια βουτηγμένα μέσα στους κισσούς, γεμάτη λουλούδια και ωραίους πεζόδρομους με κορυφαίο πεζόδρομο αυτόν δίπλα στη λίμνη που οδηγεί στην προκυμαία από την οποία φεύγουν τα καραβάκια για τα νησιά της λίμνης.
Φτάνοντας στη Stresa, πρώτα επισκεφτήκαμε το ξενοδοχείο Grand Hotel de Illes Borromeo γνωστό επειδή αποτέλεσε το χώρο δράσης του μυθιστορήματος «Αποχαιρετισμός στα όπλα» του Χέμινγουέη και ο οποίος έμενε συχνά εκεί. Ιστορικό ξενοδοχείο και πολύ ωραίο.
Στη συνέχεια πήραμε το παραλίμνιο μονοπάτι. Τυχαία πετυχαίνουμε ένα δρώμενο σε μία βίλλα της λίμνης. Επρόκειτο για μια αναπαράσταση κάποιου γεγονότος που είχε σχέση με τον Ναπολέοντα. Βρήκαμε ένα θίασο με στολές εποχής, ο οποίος είχε κατασκηνώσει στον κήπο μιας βίλλας και έκανε πρόβα κάποια παράσταση που θα παιζόταν το βράδυ σε αυτόν το χώρο.
Ύστερα και από αυτό το happening φτάσαμε στην προβλήτα και με 20€ (εισιτήριο καραβιού) και οι δύο αποφασίσαμε να πάμε στα 2 νησάκια από τα τρία της λίμνης.
Πρόκειται για τα νησιά: Isola Bella, Isola Madre που ανήκουν στην οικογένεια Boromeo για πάνω από 300 χρόνια και το νησί Superiore ή Pescatori. Τα δύο πρώτα είναι νησιά που αποτελούνται ολόκληρα από κήπους και παλάτια. Στο τελευταίο είναι ένα γραφικό ψαροχώρι. Σε αυτό πήγαμε πρώτα για καφέ, βόλτα και παγωτό. Το Bella ακολούθησε. Στο Madre αποφασίσαμε να μην πάμε.
Για το Isola Bella τι να πω. Δεν έχω λόγια. Ήταν όλο γεμάτο κήπους με υπέροχη αρχιτεκτονική. Γεμάτο λουλούδια, αγάλματα και συντριβάνια. Το περίεργο ήταν ότι οι κήποι αυτοί ήταν χτισμένοι σε πολλά διαφορετικά επίπεδα και μάλιστα σε νησί και απ’ όπου και να τους κοίταζες είτε πάνω από το νησί είτε από τη στεριά έλεγες ότι κάπως έτσι πρέπει να ήταν οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας.
Το μεγαλύτερο ποσοστό του νησιού αποτελούνταν από τους κήπους και τα ανάκτορα των Boromeo. Κατεβαίνοντας στην προβλήτα έβλεπες κάποια μαγαζιά όπως και στο Pescatori και αμέσως συναντούσες την είσοδο των επαύλεων. Είσοδος 13€. Λίγο τσιμπημένο εισιτήριο, αλλά ομολογώ ότι ήταν πολύ ιδιαίτερο αξιοθέατο. Τα παλάτια ήταν όπως όλα τα κλασικά παλάτια από αυτά τα οποία είναι γεμάτη η Ιταλία με ψηλοτάβανες αίθουσες, με σκαλίσματα και πίνακες, κομψοτεχνήματα, συλλογές και αντίκες έπιπλα. Υπήρχαν όμως και κάποιες ισόγειες αίθουσες που ήταν δομημένες με βότσαλο από τη λίμνη. Ο τοίχοι, τα δάπεδα, τα ταβάνια ακόμα και ψηφιδωτοί πίνακες ήταν κατασκευασμένοι από βότσαλα της λίμνης. Και ήταν πολλές αυτές οι αίθουσες, τις οποίες τις αποκαλούνε σπηλιές. Εγώ δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο.
Απορώ γιατί τα νησιά των Boromeo δεν είναι στη λίστα της UNESCO.
Μετά την επίσκεψη της έπαυλης, βγήκαμε στους κήπους. Αυτό που βλέπεις όταν περνάς την είσοδο σε ξαφνιάζει τόσο πολύ που ασυναίσθητα κάνεις ένα ααα!!. Δεν είναι η ιδέα μου, αλλά αυτό το ααα!!! ακουγόταν συνεχώς από τους επισκέπτες που εισέρχονταν στο χώρο. Attraction επίσης του χώρου αποτελούσαν και δύο κάτασπρα παγώνια που κυκλοφορούσαν ελεύθερα στο χώρο.
Εγώ προσωπικά δεν χόρταινα να βλέπω τους κήπους, τη λίμνη, τη Stresa, καθώς και τα άλλα χωριά απέναντι. Φαινόταν το τελεφερίκ πάνω από τη Stresa και στο βάθος και η Ελβετική μεριά. Η ποικιλία επίσης των φυτών ήταν αρκετά μεγάλη. Με εντυπωσίασε ένα μικρό δάσος από μπαμπού. Και μανώλιες παντού μανώλιες….
Η βόλτα στους κήπους διήρκησε περίπου ένα δύωρο. Με ένα παγωτό στο χέρι κατά τις 5:00 και ενώ καιρός φαινόταν ότι θα χαλάσει πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Επιστρέφουμε στην προβλήτα περιμένοντας το καραβάκι που θα μας πήγαινε απέναντι στη Stresa. Η βροχή όμως ήδη είχε ξεκινήσει. Η βροχή όμως αυτή ήταν η αιτία να δούμε και ένα άλλο αξιοπερίεργο: Περιμένοντας περίπου 10 με 15’ προκειμένου να προστατευτούμε από τη βροχή, βρήκαμε ένα στοιχειώδες υπόστεγο σε μια γωνία της έπαυλης. Τυχαία λοιπόν βλέπουμε μία μεταλλική πινακίδα, η οποία είχε γραμμένους τις δύο πρώτες στροφές του Εθνικού ύμνου της Ελλάδας, στα Ελληνικά. Περίεργο. Πως και γιατί δεν ξέρω. Ήταν ένα ευχάριστο ξάφνιασμα. Ψάχνοντας αργότερα στο internet δεν βρήκα τίποτα σχετικό που να την δικαιολογεί.
Φτάνουμε απέναντι (στην πλατεία Lido) και για λίγο μπήκαμε στον πειρασμό να πάρουμε το τελεφερίκ που σε ανέβαζε σε αρκετά μεγάλο υψόμετρο που είχε καταπληκτική θέα. Η βροχή όμως και η κούραση μας απέτρεψαν γρήγορα από την ιδέα. Κατά την πεζοπορία μας προς το σταθμό του τρένου η βροχή δυνάμωσε και μέχρι να φτάσουμε είχαμε πια γίνει μούσκεμα. Πήραμε το τρένο του γυρισμού και κατεβήκαμε στον ερημικό σταθμό μας γύρω στις 7:30. Παραγγέλνουμε 1 πίτσα από την πιτσαρία του ξενοδοχείου μας, την οποία και φάγαμε στο δωμάτιο και πέφτουμε για ύπνο προκειμένου να ανακτήσουμε τις δυνάμεις που χάσαμε με το προηγούμενο ξενύχτι. Ες αύριον τα σπουδαία…ή μάλλον τα απρόοπτα.

 

• 1
• 2
• 3
• 5
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Grerena]

Συνεχίζω με την επόμενη μέρα που ήταν γεμάτη απρόοπτα.....

Ημέρα 2η
Η σημερινή ημέρα ξεκίνησε βάση προγράμματος. Το suttle bus του ξενοδοχείου μας πήγε στο αεροδρόμιο. Μέχρι εδώ καλά. Από δω και πέρα άρχισε η ταλαιπωρία μας….
Απεργούσαν τα τρένα. Μας διαβεβαίωσαν όμως ότι απεργούσαν μόνο τα τρένα του αεροδρομίου και όχι όλη η trenitalia. Άντε λέμε μικρό το κακό, θα πάμε με λεωφορείο στο Μιλάνο και από εκεί θα συνεχίσουμε με τρένο. Προορισμός μας σήμερα ήταν η La Spezia. Μία πόλη στην οποία ευελπιστούσα ότι θα φθάναμε γύρω στις 3:00 και θα ήταν η «βάση» μας για να γυρίσουμε τα 5 παραθαλάσσια χωριουδάκια, γνωστά ως Cinque Terre, της Λιγουρίας.
Φθάνουμε στο Μιλάνο, στον κεντρικό σταθμό. Εκεί οι ουρές στα ταμεία για να βγάλεις εισιτήριο ήταν τεράστιες. Προτιμήσαμε τα αυτόματα μηχανήματα. Δυστυχώς το ιδανικό τρένο των 11:10 για La Spezia ήταν sold out. Το επόμενο πήγαινε μέσω Πάρμας με μία ώρα αναμονή στην Πάρμα και θα έφθανε γύρω στις 4:00 στη La Spezia. Αυτό και βγάλαμε. Φθάνουμε Πάρμα, κάνουμε μία ώρα στάση και πάμε να πάρουμε το τρένο για La Spezia και μαθαίνουμε ότι στις 3:00 ξεκινάει απεργία και το τρένο θα φθάσει μέχρι το Pontremoli (μία πόλη 45 περίπου χιλιόμετρα πριν από τη La Spezia) και μετά θα σταμάταγε λόγω απεργίας. Με έπιασε πανικός. Που είναι το Pontremoli; Πόσο μακριά από τη La Spezia; Αν είναι κοντά θα μπορέσουμε να πάμε με άλλο τρόπο? Λεωφορεία υπάρχουν? Εμείς είχαμε ήδη βγάλει εισιτήρια. Θα έχει άλλο τρένο αργότερα από Πάρμα? Έχει αλλά δεν ξέρουμε από τώρα αν θα εκτελεστεί. Μπορούμε να το ρισκάρουμε ή θα ξεμείνουμε στην Πάρμα ενώ έχουμε κλείσει δωμάτιο στη La Spezia? Τελικά πήραμε το τρένο και στις 3:00 ήμαστε στο Pontremoli. Εκεί κατεβήκαμε. Μόλις φθάσαμε, μέσα σε μια στιγμή εξαφανίστηκαν όλοι. Σταθμάρχες, μηχανοδηγοί, υπάλληλοι γραφείου…οι πάντες. Δεν υπήρχε άνθρωπος να σε ενημερώσει για οτιδήποτε.
Ας ελπίσουμε ότι θα μπορέσουμε να πάρουμε το επόμενο τρένο. Τι να κάνουμε, ούτως ή άλλως δεν μπορούσαμε να κάνουμε και αλλιώς. Μέχρι να ‘ρθει το επόμενο τρένο πήγαμε μια βόλτα στην πόλη (σέρνοντας βέβαια τις βαλίτσες μας). Πρόκειται για μία πόλη όπως τόσες και τόσες άλλες της Ιταλίας. Καλντερίμια, όμορφα παλιά σπίτια, με ποταμάκια και μεσαιωνικά γεφυράκια. Δεν απομακρυνθήκαμε πολύ. Ευτυχώς βρήκαμε ένα εστιατόριο σε μια παλιά ανακαινισμένη οικία, στο οποίο και καθίσαμε να φάμε. Η ώρα ήταν αργά το απόγευμα και οριακά μας σερβίρανε. Φάγαμε κάτι πολύ τυπικό της περιοχής σε ραβιόλια και κρέπες με μπόλικο φρέσκο λάδι πεντανόστιμο. Η περιοχή του Pontremoli ήταν στην επαρχία της Carrara (Τοσκάνης). Τώρα πως βρεθήκαμε στην Carrara ενώ ταξιδεύαμε από τη Λομβαρδία στη Λιγουρία δεν το κατάλαβα. Αργότερα όταν κοίταξα το χάρτη, είδα ότι η Τοσκάνη κάνει μία εσοχή και μπαίνει για λίγο μέσα στη Λιγουρία.
Ξαναγυρίσαμε στο σταθμό και προς μεγάλη μας απογοήτευση ενημερωθήκαμε από τους πίνακες του σταθμού ότι το τρένο που θα περνούσε τελικά ακυρώθηκε. Μετά άρχισε από μέρους μας μία προσπάθεια να βρούμε ταξί. Δύσκολο εγχείρημα. Τα ταξί ήταν δύο όλα κι όλα και αυτά ερχόντουσαν, παίρνανε ντόπιο κόσμο τους πήγαινε στον προορισμό τους και ξαναγύρναγαν στο σταθμό μετά από ώρα. Η σειρά μας θα ήταν μετά από δύο πελάτες και εκτός αυτού ζητούσαν 70€ για να μας πάνε στη La Spezia, τα οποία προσπαθούσαμε να τα μοιραστούμε με ένα άλλο ζευγάρι Σουηδούς τουρίστες, οι οποίοι όμως δεν μας γέμιζαν και πολύ το μάτι. Ακόμα και προσπάθεια για autostop έκανα, αλλά μάταιο γιατί ο δρόμος αυτός ήταν επαρχιακός και δεν πήγαινε κανείς στο δικό μας προορισμό παρά μόνο στα γύρω χωριά. Επειδή δε ήταν Κυριακή δεν υπήρχαν ούτε καν λεωφορεία. Όλα αυτά βέβαια ήταν σκόρπιες πληροφορίες που μαθαίναμε από δω και από κει ανάμεσα σε Ιταλοαγγλικά της κακιάς ώρας και από άτομα που δεν ξέραμε πόσο φερέγγυα ήταν. Γύρω στις 6:30 με 7:00 μαθαίνουμε ότι η απεργία θα λήξει στις 9:00 το βράδυ και ότι θα είχε τρένο για La Spezia στις 10:00 το βράδυ.
Αποφασίσαμε ότι αφού καθίσαμε τόσες ώρες στο Pontremoli να ρισκάρουμε να καθίσουμε άλλες 2 ακόμα μήπως και είναι αληθής η πληροφορία αυτή και γλυτώσουμε τα 70€ του ταξί. Έτσι πάλι σέρνοντας τις βαλίτσες πήγαμε στο κέντρο της πόλης για βόλτα και καφέ. Γύρω στις 8:30 επιστρέψαμε στο σταθμό. Ο σταθμός είχε ερημώσει τελείως από ταξιδιώτες. Μόνο ένας νεαρός Πακιστανός που από τις τρεις η ώρα καθόταν στην αίθουσα αναμονής. Εμείς πηγαινοερχόμασταν, ρωτούσαμε, παζαρεύαμε, κάναμε autostop , τηλεφωνούσαμε προκειμένου να βρούμε λύση εκείνος δεν κουνήθηκε από τη θέση του.
Τελικά στις 9:00 εμφανίστηκε ένας μηχανοδηγός μπήκε μέσα στο αραγμένο τρένο και με μεγάλη ανακούφιση μάθαμε από αυτόν ότι τελικά το τρένο θα ταξίδευε στις 10:00. Μπήκαμε στο 1ο βαγόνι λοιπόν και περιμέναμε. Εμείς οι δύο και ο Πακιστανός. Η ώρα αυτή όμως πέρασε σχετικά ευχάριστα γιατί 1ον μας έφυγε η αγωνία για το αν θα φύγουμε ή όχι και 2ον γιατί ήταν η βραδιά του τελικού του mudial ’14 και μπόρεσα να δω το 1ο ημίχρονο από το κινητό τηλέφωνο του μηχανοδηγού.
Τελικά το τρένο ξεκίνησε στις 10:00 το βράδυ. Δεν είχε άλλους επιβάτες παρά μόνο εμάς τους δύο και τον Πακιστανό. Μπήκε στο τρένο επίσης και μία ελεγκτής. Ταξιδέψαμε με πριβέ τρένο. Έκανε στάσεις σε σταθμούς που κανένας δεν ανέβαινε και κανένας δεν κατέβαινε και κανένας δεν βρισκόταν στην αποβάθρα. Άνθρωπο δεν είδαμε. Ήταν σαν τρένο φάντασμα που περνούσε από έρημους σταθμούς και πόλεις. Τελικά φτάσαμε στον προορισμό μας στις 11:00 το βράδυ. Η σπιτονοικοκυρά μας περίμενε. Είχα κλείσει δωμάτια και όχι ξενοδοχείο, τα οποία δεν είχαν reception και ήμουν όλη μέρα σε επικοινωνία με την ιδιοκτήτρια προκειμένου να έρθει να μας δώσει κλειδί του δωματίου μόλις θα φθάναμε. Εδώ θα ήθελα να τονίσω ότι ενώ συνήθως το δωμάτιο το «κλείνω» την τελευταία στιγμή για να πετυχαίνω καλύτερες τιμές, στη La Spezia έκανα το αντίθετο, γιατί όσο περνούσε ο καιρός τόσο αυξάνονταν οι τιμές. Τα δωμάτια που έκλεισα λέγονται: Affittacamere La Spezia Inn και κόστιζαν 75€ το βράδυ, με πρωινό ένα καφέ και ένα κρουασάν σε γειτονικό καφέ.

Αφήσαμε τα πράγματά μας στο δωμάτιο, κάναμε μια μικρή αναγνωριστική βόλτα στη γειτονιά και πήγαμε γρήγορα για ύπνο. Είχαμε χάσει πάνω από μισή μέρα που βάσει προγράμματος θα ήταν αφιερωμένη στα cinque terre και έπρεπε την άλλη μέρα να ανακτήσουμε το χαμένο χρόνο. Τελικά στο Pontremoli μείναμε τις περισσότερες ώρες από οποιοδήποτε άλλη πόλη ή χωριό αυτού του ταξιδιού (αν εξαιρέσεις τις ώρες του ύπνου).

 

[katkats]

Οδύσσεια

 

[Grerena]

Οδύσσεια δε λες τίποτα. Τουλάχιστον κράτησε για λίγο και μάλιστα η ΅λοξοδρόμηση΅έγινε σε μια τυχαία μεν, αλλά όμορφη Ιταλική πόλη. Άλλωστε όλες οι πόλεις της Ιταλίας είναι ωραίες. Η αγωνία και το άγχος (τώρα που πέρασαν) κράτησαν τόσο, όσο να χαρακτηριστεί το ταξίδι περιπετειώδες και συναρπαστικό. Ακολουθεί και άλλο περιστατικό αργότερα, που ενισχύει το χαρακτηρισμό.
Θα συνεχίσω αργότερα το βράδυ την ιστορία μου....

 

[Grerena]

3η ημέρα.
Νομίζω ότι η σημερινή ημέρα ήταν η μεγάλη επιτυχία της εκδρομής.
Τα cinque Terre (οι πέντε γαίες) είναι πέντε χωριουδάκια στα παράλια της Λιγουρίας, μεταξύ Πίζας και Γένοβας (ή σε πιο στενά όρια μεταξύ La Spezia και Levanto). Πρόκειται για 5 πανέμορφα πολύ μικρά χωριουδάκια με σπίτια σε παστέλ διάφορα χρώματα, χτισμένα πάνω σε απόκρυμνους βράχους και ανάμεσα σε αμπελώνες. Εκτός από την ομορφιά τους έχουν γίνει διάσημα για το πολύ μεγάλο δίκτυο περιπατητικών μονοπατιών που τα συνδέουν. Τουρίστες έρχονται από παντού προκειμένου να διασχίσουν τα μονοπάτια, τα οποία έχουν χαρακτηριστεί με βαθμούς δυσκολίας ανάλογα με την απόσταση και τη δυσβατότητά τους.
Εύκολα πάντως μπορεί να γεννηθεί σε κάποιον το ερώτημα, γιατί να πάει κάποιος εκεί για να περπατήσει. Όλες οι χώρες έχουν διαδρομές περιπατητικές στα βουνά, γιατί εδώ είναι κάτι το ιδιαίτερο; Η διαφορά εδώ είναι ότι συνδυάζει βουνό και θάλασσα μέσα σε ένα εξαιρετικό τοπίο με πολλές επιλογές μονοπατιών σε βαθμό δυσκολίας ανεξαρτήτως δηλ. φυσικής κατάστασης του καθένα και το κυριότερο είναι ότι οι διαδρομές «διακόπτονται» από μικρά θέρετρα, που μπορούν να προσφέρουν κολύμπι, εξαιρετικό φαγητό και χαλάρωση. Αυτά δε τα χωριά επικοινωνούν επίσης μεταξύ τους και ακτοπλοϊκώς αλλά και με τρένο, που είναι και το πιο δημοφιλές.

Το δωμάτιο μας στη La Spezia βρίσκονταν πολύ κοντά στο σταθμό του τρένου. Αφού πήραμε το πρωινό μας σε ένα καφέ εκεί κοντά, φτάσαμε στο σταθμό όπου βγάλαμε μία cinque terre card, η οποία ήταν μία κάρτα που ίσχυε για απεριόριστες διαδρομές με το τρένο ανάμεσα στα χωριά.
Το σκεπτικό μας ήταν ότι θα διαλέξουμε μία διαδρομή μέτριας δυσκολίας ανάμεσα σε δύο χωριά για να περπατήσουμε τώρα που είναι πρωί και είμαστε ξεκούραστοι και μόλις κουραστούμε θα πάρουμε το τρένο και θα πάμε να δούμε τα υπόλοιπα τρία χωριά. Το τελευταίο τρένο ήταν στις 10:00 το βράδυ.
Τα χωριά κατά σειρά (αρχίζοντας από αυτό που είναι πιο κοντά στη La Spezia που μέναμε) είναι: Riomaggiore, Manarola, Corniglia, Vernaza & Monterosso. Η διαδρομή ανάμεσα στα Riomaggiore και Manarola, είναι η πιο εύκολη. Σχεδόν περίπατος θα έλεγα, αλλά επειδή είναι η πιο διάσημη και κατά πολλούς πιο ρομαντική (εξού και το όνομα:Via dell’ Amore) εγώ ήθελα να την κάνουμε μεν, αλλά στο τέλος της ημέρας, αφού είναι και εύκολη. Στο σταθμό όμως μάθαμε ότι αυτή η διαδρομή καθώς και η διαδρομή Manarola – Corniglia είχαν κλείσει από κατολισθήσεις και ότι οι άλλες δύο ήταν πολύ επικίνδυνες λόγω ολισθηρότητας εξ’ αιτίας της χθεσινοβραδινής δυνατής βροχής. Προς στιγμή απογοητεύτηκα. Λέω είναι δυνατόν να έκανα τόσο ταξίδι για να κάνω τα μονοπάτια και να φτάσω τελικά μέχρι εδώ και να μην μπορώ; Από ότι φάνηκε όμως η πληροφορία αυτή ήταν μια προσπάθεια των αρχών να αποτρέψουν όσους γίνεται να διασχίσουν τα μονοπάτια προς αποφυγή όσο γίνεται τυχόν ατυχημάτων. Τέλος πάντων. Εμείς δεν πτοηθήκαμε όπως και πάρα πολλοί άλλοι.
Αποφασίσαμε να κάνουμε την μετρίας δυσκολίας διαδρομή Vernaza – Monterosso. Πήραμε το τρένο και κατεβήκαμε στη Vernazza. Πανέμορφο χωριό. Αφού φάγαμε μια υπέροχη πίτσα στο χέρι (για το δρόμο), πήραμε το μονοπάτι. Δεν ήταν δύσκολο να το βρούμε. Υπάρχουν ταμπελάκια καθώς και κόσμος που το ακολουθεί.
Ο χαρακτηρισμός «μετρίας δυσκολίας» οφείλεται στο ότι το πρώτο 40λεπτο μάλλον είναι ανηφόρα και πολλές φορές με απότομα σκαλιά. Υπήρχαν σημεία επίσης που είχαν λασπώσει από την βροχή της προηγούμενης νύχτας και άλλα σημεία που ήταν αρκετά στενά και ήταν δύσκολο να διασταυρωθείς με τους περιπατητές του αντίθετου ρεύματος. Αν ξεπερνούσες όμως το 1ο ανηφορικό κομμάτι, η υπόλοιπη διαδρομή ήταν απολαυστική. Πράσινο παντού, ρυάκια, γεφυράκια, αμπέλια και φυσικά καταπληκτική θέα. Κάθε τρεις και λίγο σταματούσες για να θαυμάσεις τη θέα. Υπήρχε δε ένα σημείο στην άκρη του γκρεμού που φαινόντουσαν τουλάχιστον τα τέσσερα από τα πέντε χωριά. Σημείο στο οποίο πάνω στην περίφραξη υπήρχαν δεκάδες λουκέτα. Υποτίθεται ότι είναι «κλειδωμένες αγάπες» από ζευγαράκια…..
Το επίσης ευχάριστο σε όλη τη διαδρομή ήταν ότι είχε κόσμο και μάλιστα όλων των ηλικιών. Κόσμο που πήγαινε και ερχόταν. Οι περισσότεροι με αθλητική περιβολή, άλλοι με μπαστούνια περιπάτου και άλλοι μάλλον απροετοίμαστοι με σαγιονάρες και γοβάκια. Οι περισσότεροι ήταν Αμερικάνοι και πάρα πολλοί Ασιάτες. Ιταλό μάλλον δεν είδα κανέναν. Όλοι όμως φαινόντουσαν πολύ χαρούμενοι. Είτε ιδρωμένοι, είτε κουρασμένοι, είτε ταλαιπωρημένοι, όλοι όταν σε συναντούσαν σε χαιρετούσαν. Buongiorno, good morning, ola και διάφορα άλλα. Οι πιο χαρούμενοι όμως ήταν οι Γερμανοί, οι οποίοι το προηγούμενο βράδυ είχαν κερδίσει το mudial. Φαινόντουσαν από πολύ μακριά.
Μετά από σκάρτες 2 ώρες φτάσαμε στο Monterosso al Mare. Καθίσαμε για λίγα λεπτά σε μια πλατεία πίνοντας μία κόκα κόλα και μετά ξαναπήραμε έναν ανηφορικό δρόμο, προκειμένου να πάμε σε ένα μοναστήρι καπουτσίνων για να δούμε την εικόνα «Σταύρωση» του Van Dyke που βρισκόταν πάνω από την Αγία τράπεζα της εκκλησίας. Άλλη καταπληκτική θέα και από εκεί. Κατηφορίζοντας πια φτάσαμε στο δεύτερο κομμάτι της παραλίας του Monterosso, το οποίο σημειωτέων είναι το μεγαλύτερο από τα χωριά αφού έχει και παραλία για μπάνιο με χοντρό χαλικάκι. Εκεί πια καθίσαμε για να κολατσίσουμε λίγο και να χαζέψουμε την περαντζάδα. Εδώ νιώθεις την κλασική Ριβιέρα.
Αρκετά με το Monterosso. Η ώρα είναι 3:00 και πρέπει να πάμε να δούμε και τα υπόλοιπα χωριά. Παίρνουμε το τρένο και κατεβαίνουμε στη μεθεπόμενη στάση που είναι η Corniglia.
H Corniglia είναι το μοναδικό από τα 5 χωριά που δεν είναι παραθαλάσσιο, αλλά κρέμεται ψηλά από ένα βράχο, στον οποίο έπρεπε να ανέβεις με περίπου 400 σκαλιά. Δεν ήμουνα προετοιμασμένη και για άλλη διαδρομή. Μου φάνηκε αρκετά ζόρικο, αλλά τα ανέβηκα. Το ίδιο στυλ χωριού όπως και τα άλλα στην άκρη του οποίου επίσης η θέα ήταν εκπληκτική. Εδώ πια καθίσαμε για να φάμε τη χαρακτηριστική πέστο. Εγώ έφαγα χειροποίητα νιόκι πέστο, για τα οποία δεν έχω λόγια. Ή επειδή η πεζοπορία μου άνοιξε την όρεξη και πεινούσα πάρα πολύ ή έφαγα την καλύτερη πέστο του κόσμου. Φεύγουμε γρήγορα, κατεβαίνοντας πια εύκολα τα σκαλιά και πάμε στο επόμενο χωριό με το τρένο, τη Manarola.

Όλα τα χωριά ήταν όμορφα, αλλά εμένα προσωπικά η Manarola μου άρεσε πιο πολύ από όλα.
Εκεί αράξαμε για αρκετή ώρα στο λιμανάκι του χωριού τρώγοντας παγωτό και συζητώντας με έναν Θεσσαλονικιό που συναντήσαμε που έκανε ημερήσια εκδρομή στα Cinque Terre από την Πίζα. Ανταλλάξαμε απόψεις και εμπειρίες για τα ταξίδια μας, αλλά και οι δύο συμφωνούσαμε ότι παρόλο που τα χωριά είναι εξαιρετικής ομορφιάς δεν είναι γνωστός τουριστικός προορισμός για τους Έλληνες, (που δεν συναντήσαμε καθόλου στο ταξίδι μας). Εδώ επίσης υπήρχαν και αρκετοί κολυμβητές που λιάζονταν στον ταρσανά που έχει το χωριό για τις βάρκες του και στα γύρω βράχια. Η Manarola διαθέτει αυτή την ώρα (απογευματάκι) ένα μοναδικό μπαλκόνι ιδανικό για φωτογραφίες καρτ-ποστάλ. Αφού ικανοποίησα σε μεγάλο βαθμό το πάθος μου για φωτογραφίες, αποφασίσαμε να πάμε στο τελευταίο χωριό, το Riomaggiore με τα πόδια. Θέλαμε να περπατήσουμε στη Via dal’ amore. Πιστέψαμε ότι και αυτή η πληροφορία για «κλειστή» Via dal’ amore θα ήταν «ράδιο αρβύλα» όπως και η πληροφορία για την πρωινή διαδρομή που κάναμε ότι είναι πολύ «επικίνδυνη». Αφού πήραμε πληροφορίες για τo μονοπάτι (από τον παγωταντζή) για το πώς θα πάμε με τα πόδια στο Riomaggiore, τελικά φτάσαμε στην είσοδο του μονοπατιού και όντως εδώ υπήρχε κλειστή σιδηρόπορτα που σου απαγόρευε την είσοδο. Το μονοπάτι ήταν κλειστό λόγω κατολίσθησης. Μεγάλη απογοήτευση. Ήθελα να κάνουμε και την πιο διάσημη διαδρομή της περιοχής.
Αλλά γιατί ο παγωταντζής μας είπε ότι μπορούμε να πάμε με τα πόδια; Δεν εννοούσε προφανώς τη via dal’ amore αλλά άλλο μονοπάτι. Μας είπε για ένα μονοπάτι που ξεκίναγε πίσω από την εκκλησία του χωριού. Με τα πολλά και αφού είχαμε χάσει το επόμενο τρένο, είπαμε να προσπαθήσουμε να πάμε με τα πόδια από αυτό το μονοπάτι και ότι βγει.
Τα πράγματα όμως ήταν πολύ πιο δύσκολα από ότι φανταζόμασταν. Βρήκαμε μια ταμπέλα για πεζοπόρους που έλεγε: Riomaggiore 1km. Ωραία είπαμε. Κοντά είναι, θα πάμε. Η ώρα ήταν 8:15. Ξεκινήσαμε με σκάλες, συνεχίσαμε με πολλές σκάλες και μετά συνεχίσαμε με απότομα βράχια και όλο ανεβαίναμε χωρίς να έχουμε ορατότητα για το που τελειώνουν οι σκάλες. Και λέγαμε: δεν μπορεί αυτές οι τελευταίες θα είναι και μετά τη στροφή θα έχει ίσιωμα. Αλλά και μετά τη στροφή είχε και άλλες σκάλες. Σε κάποια σημεία είχε τόσο απότομες σκάλες που υπήρχαν προστατευτικά σχοίνινα κιγκλιδώματα από τα οποία κρατιόμουν για να αναρριχηθώ. Τελικά όταν σταμάτησε η ανάβαση, βρήκαμε μία διασταύρωση με ταμπελίτσες που σε κατατόπιζαν σε πιο μονοπάτι βρισκόσουν ποιο μπορείς να πάρεις από δω και πέρα και ότι εμείς διασχίζαμε το μονοπάτι με κωδικό όνομα: 531, και ευτυχώς υπήρχε και μία ένδειξη ότι πάμε καλά για το Riomaggiore. Περπατήσαμε περίπου 50μ ίσωμα και μετά άρχισε η κατάβαση, που ενώ την περίμενα με ανακούφιση τελικά ίσως να ήταν πιο δύσκολη από την ανάβαση γιατί ήταν εξαιρετικά απότομη. Σε όλη αυτή τη διαδρομή συναντήσαμε 6 ανθρώπους. Ένα νεαρό ζευγάρι Αμερικανών, οι οποίοι μας προσπέρασαν, 2 κορίτσια με σακίδια στον ώμο που πήγαιναν προς Manarola και τέλος άλλα δύο κορίτσια που με τάπερ στα χέρια πήγαιναν για πικ-νικ. Κατά τα άλλα η διαδρομή ήταν ανάμεσα σε αμπέλια που ήταν φυτεμένα σε αναβαθμίδες και προστατευμένα με ηλεκτροφόρα σύρματα μικρής τάσης και η θέα μοναδική. Από ψηλά είδαμε και την κατολίσθηση που είχε κόψει στα δύο τη Via dell’ Amore. Όντως δεν ήταν προσπελάσιμο το μονοπάτι αυτό. Όσον αφορά το βαθμό δυσκολίας του μονοπατιού: «ήταν βόλτα στην παραλία σπρώχνοντας το καρότσι με το μωρό». Καμία δυσκολία. Δεν άξιζε τον κόπο….Λέμε τώρα….Μάλλον είχα εθιστεί στα δύσκολα….Σχεδόν ένιωσα και τυχερή που ήταν κλειστό αυτό το μονοπάτι και έτσι αναγκάστηκα να κάνω την 531 διαδρομή…….

Σούρουπο πια φτάσαμε στο Riomaggiore. Η διαδρομή ήταν μια εμπειρία. Μπορεί στην αρχή που βάδιζα στο άγνωστο και με κατέβαλε η κούραση να τα «είχα» με τον παγωταντζή που μας έδωσε τη «λάθος πληροφορία», αλλά στο τέλος της διαδρομής ένιωθα τόσο πλήρης. Ένιωθα ότι έπρεπε να την είχαμε κάνει και αυτή τη διαδρομή για να γνωρίσω τα Cinque Terre καλά.
Στο Riomaggiore ήπιαμε από έναν espresso στα γρήγορα (ο οποίος σημειωτέων ήταν ο πιο ακριβός της εκδρομής) και μετά πετύχαμε έναν καταπληκτικό μεζέ. Τηγανιτά θαλασσινά σε χάρτινο χωνί στο χέρι τα οποία τσιμπολογούσαμε καθώς βολτάραμε στα στενά του Riomaggiore. Καλαμαράκια, γαρίδες, μύδια και μαρίδες. Πάλι μου φάνηκαν νοστιμότατα. Πάλι αναρωτήθηκα αν έφταιγε το περπάτημα ή ήταν όντως από τα καλύτερα που έχω φάει. Η μέρα είχε κλείσει τέλεια. Πήραμε το προτελευταίο τρένο για La Spezia.
Είχαμε καταφέρει και είχαμε περπατήσει μια μέτρια διαδρομή με κόσμο, είχαμε περπατήσει μια πολύ δύσκολη μοναχική διαδρομή, είχαμε δει Van Dyke, είχαμε φάει pesto, θαλασσινά αλλά και παγωτό. Το μόνο που δεν κάναμε ήταν μπάνιο στη θάλασσα, αλλά μάλλον αυτό είναι εντελώς δευτερεύον για τον Έλληνα που έχει συνηθίσει σε άλλου είδους θάλασσες. Όλα τα must τα είχαμε κάνει και μάλιστα σε μία μέρα. Μένει τώρα την επόμενη φορά που θα ’ρθω να μείνω πολλές μέρες και να κάνω κι άλλες διαδρομές πιο χαλαρά. Το μέρος δικαιότατα προστατεύεται από την Unesco.

Εδώ θα ήθελα να κάνω μία παρένθεση σχολιάζοντας τη διαδρομή 531: Όταν γύρισα στην Ελλάδα ψάχνοντας λεπτομέρειες για τη διαδρομή αυτή που απρογραμμάτιστα είχαμε διασχίσει, «έπεσα» πάνω σε μια αναφορά ενός ταξιδιώτη που είχε κάνει τη διαδρομή αυτή (από Riomaggiore προς Manarola) την προηγούμενη ημέρα από εμάς. Την περιέγραφε με γλαφυρό τρόπο και έδειχνε και αυτός πολύ ευχαριστημένος που την είχε διασχίσει, μόνο που αυτός ήταν λίγο πιο «άτυχος», διότι έπρεπε να ξαναγυρίσει πίσω στο Riomaggiore που ήταν το ξενοδοχείο του, αλλά δεν μπορούσε, διότι η Via dell’ Amore ήταν κλειστή, τα τρένα είχαν απεργία (ήταν η προηγούμενη μέρα που εμείς βολοδέρναμε στο Pontremoli) και τα καραβάκια είχαν απαγορευτικό λόγω θαλασσοταραχής. Οπότε ο άνθρωπος αναγκάστηκε να ξανακάνει την ίδια διαδρομή πίσω. ΄Ύστερα από αυτήν την πληροφορία μάλλον νιώθω και ευχαριστημένη που έμας η απεργία μας «πέτυχε» στο Pontremoli………

 

[katkats]

Τελευταία φωτογραφία, ροζ κτίριο, τελευταίος όροφος: εκεί ήταν το διαμέρισμά μας. Αχ

 

[andalusia]

3η ημέρα.
Νομίζω ότι η σημερινή ημέρα ήταν η μεγάλη επιτυχία της εκδρομής.
Τα cinque Terre (οι πέντε γαίες) είναι πέντε χωριουδάκια στα παράλια της Λιγουρίας, μεταξύ Πίζας και Γένοβας (ή σε πιο στενά όρια μεταξύ La Spezia και Levanto). Πρόκειται για 5 πανέμορφα πολύ μικρά χωριουδάκια με σπίτια σε παστέλ διάφορα χρώματα, χτισμένα πάνω σε απόκρυμνους βράχους και ανάμεσα σε αμπελώνες. Εκτός από την ομορφιά τους έχουν γίνει διάσημα για το πολύ μεγάλο δίκτυο περιπατητικών μονοπατιών που τα συνδέουν. Τουρίστες έρχονται από παντού προκειμένου να διασχίσουν τα μονοπάτια, τα οποία έχουν χαρακτηριστεί με βαθμούς δυσκολίας ανάλογα με την απόσταση και τη δυσβατότητά τους.
Εύκολα πάντως μπορεί να γεννηθεί σε κάποιον το ερώτημα, γιατί να πάει κάποιος εκεί για να περπατήσει. Όλες οι χώρες έχουν διαδρομές περιπατητικές στα βουνά, γιατί εδώ είναι κάτι το ιδιαίτερο; Η διαφορά εδώ είναι ότι συνδυάζει βουνό και θάλασσα μέσα σε ένα εξαιρετικό τοπίο με πολλές επιλογές μονοπατιών σε βαθμό δυσκολίας ανεξαρτήτως δηλ. φυσικής κατάστασης του καθένα και το κυριότερο είναι ότι οι διαδρομές «διακόπτονται» από μικρά θέρετρα, που μπορούν να προσφέρουν κολύμπι, εξαιρετικό φαγητό και χαλάρωση. Αυτά δε τα χωριά επικοινωνούν επίσης μεταξύ τους και ακτοπλοϊκώς αλλά και με τρένο, που είναι και το πιο δημοφιλές.

Το δωμάτιο μας στη La Spezia βρίσκονταν πολύ κοντά στο σταθμό του τρένου. Αφού πήραμε το πρωινό μας σε ένα καφέ εκεί κοντά, φτάσαμε στο σταθμό όπου βγάλαμε μία cinque terre card, η οποία ήταν μία κάρτα που ίσχυε για απεριόριστες διαδρομές με το τρένο ανάμεσα στα χωριά.
Το σκεπτικό μας ήταν ότι θα διαλέξουμε μία διαδρομή μέτριας δυσκολίας ανάμεσα σε δύο χωριά για να περπατήσουμε τώρα που είναι πρωί και είμαστε ξεκούραστοι και μόλις κουραστούμε θα πάρουμε το τρένο και θα πάμε να δούμε τα υπόλοιπα τρία χωριά. Το τελευταίο τρένο ήταν στις 10:00 το βράδυ.
Τα χωριά κατά σειρά (αρχίζοντας από αυτό που είναι πιο κοντά στη La Spezia που μέναμε) είναι: Riomaggiore, Manarola, Corniglia, Vernaza & Monterosso. Η διαδρομή ανάμεσα στα Riomaggiore και Manarola, είναι η πιο εύκολη. Σχεδόν περίπατος θα έλεγα, αλλά επειδή είναι η πιο διάσημη και κατά πολλούς πιο ρομαντική (εξού και το όνομα:Via dell’ Amore) εγώ ήθελα να την κάνουμε μεν, αλλά στο τέλος της ημέρας, αφού είναι και εύκολη. Στο σταθμό όμως μάθαμε ότι αυτή η διαδρομή καθώς και η διαδρομή Manarola – Corniglia είχαν κλείσει από κατολισθήσεις και ότι οι άλλες δύο ήταν πολύ επικίνδυνες λόγω ολισθηρότητας εξ’ αιτίας της χθεσινοβραδινής δυνατής βροχής. Προς στιγμή απογοητεύτηκα. Λέω είναι δυνατόν να έκανα τόσο ταξίδι για να κάνω τα μονοπάτια και να φτάσω τελικά μέχρι εδώ και να μην μπορώ; Από ότι φάνηκε όμως η πληροφορία αυτή ήταν μια προσπάθεια των αρχών να αποτρέψουν όσους γίνεται να διασχίσουν τα μονοπάτια προς αποφυγή όσο γίνεται τυχόν ατυχημάτων. Τέλος πάντων. Εμείς δεν πτοηθήκαμε όπως και πάρα πολλοί άλλοι.
Αποφασίσαμε να κάνουμε την μετρίας δυσκολίας διαδρομή Vernaza – Monterosso. Πήραμε το τρένο και κατεβήκαμε στη Vernazza. Πανέμορφο χωριό. Αφού φάγαμε μια υπέροχη πίτσα στο χέρι (για το δρόμο), πήραμε το μονοπάτι. Δεν ήταν δύσκολο να το βρούμε. Υπάρχουν ταμπελάκια καθώς και κόσμος που το ακολουθεί.
Ο χαρακτηρισμός «μετρίας δυσκολίας» οφείλεται στο ότι το πρώτο 40λεπτο μάλλον είναι ανηφόρα και πολλές φορές με απότομα σκαλιά. Υπήρχαν σημεία επίσης που είχαν λασπώσει από την βροχή της προηγούμενης νύχτας και άλλα σημεία που ήταν αρκετά στενά και ήταν δύσκολο να διασταυρωθείς με τους περιπατητές του αντίθετου ρεύματος. Αν ξεπερνούσες όμως το 1ο ανηφορικό κομμάτι, η υπόλοιπη διαδρομή ήταν απολαυστική. Πράσινο παντού, ρυάκια, γεφυράκια, αμπέλια και φυσικά καταπληκτική θέα. Κάθε τρεις και λίγο σταματούσες για να θαυμάσεις τη θέα. Υπήρχε δε ένα σημείο στην άκρη του γκρεμού που φαινόντουσαν τουλάχιστον τα τέσσερα από τα πέντε χωριά. Σημείο στο οποίο πάνω στην περίφραξη υπήρχαν δεκάδες λουκέτα. Υποτίθεται ότι είναι «κλειδωμένες αγάπες» από ζευγαράκια…..
Το επίσης ευχάριστο σε όλη τη διαδρομή ήταν ότι είχε κόσμο και μάλιστα όλων των ηλικιών. Κόσμο που πήγαινε και ερχόταν. Οι περισσότεροι με αθλητική περιβολή, άλλοι με μπαστούνια περιπάτου και άλλοι μάλλον απροετοίμαστοι με σαγιονάρες και γοβάκια. Οι περισσότεροι ήταν Αμερικάνοι και πάρα πολλοί Ασιάτες. Ιταλό μάλλον δεν είδα κανέναν. Όλοι όμως φαινόντουσαν πολύ χαρούμενοι. Είτε ιδρωμένοι, είτε κουρασμένοι, είτε ταλαιπωρημένοι, όλοι όταν σε συναντούσαν σε χαιρετούσαν. Buongiorno, good morning, ola και διάφορα άλλα. Οι πιο χαρούμενοι όμως ήταν οι Γερμανοί, οι οποίοι το προηγούμενο βράδυ είχαν κερδίσει το mudial. Φαινόντουσαν από πολύ μακριά.
Μετά από σκάρτες 2 ώρες φτάσαμε στο Monterosso al Mare. Καθίσαμε για λίγα λεπτά σε μια πλατεία πίνοντας μία κόκα κόλα και μετά ξαναπήραμε έναν ανηφορικό δρόμο, προκειμένου να πάμε σε ένα μοναστήρι καπουτσίνων για να δούμε την εικόνα «Σταύρωση» του Van Dyke που βρισκόταν πάνω από την Αγία τράπεζα της εκκλησίας. Άλλη καταπληκτική θέα και από εκεί. Κατηφορίζοντας πια φτάσαμε στο δεύτερο κομμάτι της παραλίας του Monterosso, το οποίο σημειωτέων είναι το μεγαλύτερο από τα χωριά αφού έχει και παραλία για μπάνιο με χοντρό χαλικάκι. Εκεί πια καθίσαμε για να κολατσίσουμε λίγο και να χαζέψουμε την περαντζάδα. Εδώ νιώθεις την κλασική Ριβιέρα.
Αρκετά με το Monterosso. Η ώρα είναι 3:00 και πρέπει να πάμε να δούμε και τα υπόλοιπα χωριά. Παίρνουμε το τρένο και κατεβαίνουμε στη μεθεπόμενη στάση που είναι η Corniglia.
H Corniglia είναι το μοναδικό από τα 5 χωριά που δεν είναι παραθαλάσσιο, αλλά κρέμεται ψηλά από ένα βράχο, στον οποίο έπρεπε να ανέβεις με περίπου 400 σκαλιά. Δεν ήμουνα προετοιμασμένη και για άλλη διαδρομή. Μου φάνηκε αρκετά ζόρικο, αλλά τα ανέβηκα. Το ίδιο στυλ χωριού όπως και τα άλλα στην άκρη του οποίου επίσης η θέα ήταν εκπληκτική. Εδώ πια καθίσαμε για να φάμε τη χαρακτηριστική πέστο. Εγώ έφαγα χειροποίητα νιόκι πέστο, για τα οποία δεν έχω λόγια. Ή επειδή η πεζοπορία μου άνοιξε την όρεξη και πεινούσα πάρα πολύ ή έφαγα την καλύτερη πέστο του κόσμου. Φεύγουμε γρήγορα, κατεβαίνοντας πια εύκολα τα σκαλιά και πάμε στο επόμενο χωριό με το τρένο, τη Manarola.

Όλα τα χωριά ήταν όμορφα, αλλά εμένα προσωπικά η Manarola μου άρεσε πιο πολύ από όλα.
Εκεί αράξαμε για αρκετή ώρα στο λιμανάκι του χωριού τρώγοντας παγωτό και συζητώντας με έναν Θεσσαλονικιό που συναντήσαμε που έκανε ημερήσια εκδρομή στα Cinque Terre από την Πίζα. Ανταλλάξαμε απόψεις και εμπειρίες για τα ταξίδια μας, αλλά και οι δύο συμφωνούσαμε ότι παρόλο που τα χωριά είναι εξαιρετικής ομορφιάς δεν είναι γνωστός τουριστικός προορισμός για τους Έλληνες, (που δεν συναντήσαμε καθόλου στο ταξίδι μας). Εδώ επίσης υπήρχαν και αρκετοί κολυμβητές που λιάζονταν στον ταρσανά που έχει το χωριό για τις βάρκες του και στα γύρω βράχια. Η Manarola διαθέτει αυτή την ώρα (απογευματάκι) ένα μοναδικό μπαλκόνι ιδανικό για φωτογραφίες καρτ-ποστάλ. Αφού ικανοποίησα σε μεγάλο βαθμό το πάθος μου για φωτογραφίες, αποφασίσαμε να πάμε στο τελευταίο χωριό, το Riomaggiore με τα πόδια. Θέλαμε να περπατήσουμε στη Via dal’ amore. Πιστέψαμε ότι και αυτή η πληροφορία για «κλειστή» Via dal’ amore θα ήταν «ράδιο αρβύλα» όπως και η πληροφορία για την πρωινή διαδρομή που κάναμε ότι είναι πολύ «επικίνδυνη». Αφού πήραμε πληροφορίες για τo μονοπάτι (από τον παγωταντζή) για το πώς θα πάμε με τα πόδια στο Riomaggiore, τελικά φτάσαμε στην είσοδο του μονοπατιού και όντως εδώ υπήρχε κλειστή σιδηρόπορτα που σου απαγόρευε την είσοδο. Το μονοπάτι ήταν κλειστό λόγω κατολίσθησης. Μεγάλη απογοήτευση. Ήθελα να κάνουμε και την πιο διάσημη διαδρομή της περιοχής.
Αλλά γιατί ο παγωταντζής μας είπε ότι μπορούμε να πάμε με τα πόδια; Δεν εννοούσε προφανώς τη via dal’ amore αλλά άλλο μονοπάτι. Μας είπε για ένα μονοπάτι που ξεκίναγε πίσω από την εκκλησία του χωριού. Με τα πολλά και αφού είχαμε χάσει το επόμενο τρένο, είπαμε να προσπαθήσουμε να πάμε με τα πόδια από αυτό το μονοπάτι και ότι βγει.
Τα πράγματα όμως ήταν πολύ πιο δύσκολα από ότι φανταζόμασταν. Βρήκαμε μια ταμπέλα για πεζοπόρους που έλεγε: Riomaggiore 1km. Ωραία είπαμε. Κοντά είναι, θα πάμε. Η ώρα ήταν 8:15. Ξεκινήσαμε με σκάλες, συνεχίσαμε με πολλές σκάλες και μετά συνεχίσαμε με απότομα βράχια και όλο ανεβαίναμε χωρίς να έχουμε ορατότητα για το που τελειώνουν οι σκάλες. Και λέγαμε: δεν μπορεί αυτές οι τελευταίες θα είναι και μετά τη στροφή θα έχει ίσιωμα. Αλλά και μετά τη στροφή είχε και άλλες σκάλες. Σε κάποια σημεία είχε τόσο απότομες σκάλες που υπήρχαν προστατευτικά σχοίνινα κιγκλιδώματα από τα οποία κρατιόμουν για να αναρριχηθώ. Τελικά όταν σταμάτησε η ανάβαση, βρήκαμε μία διασταύρωση με ταμπελίτσες που σε κατατόπιζαν σε πιο μονοπάτι βρισκόσουν ποιο μπορείς να πάρεις από δω και πέρα και ότι εμείς διασχίζαμε το μονοπάτι με κωδικό όνομα: 531, και ευτυχώς υπήρχε και μία ένδειξη ότι πάμε καλά για το Riomaggiore. Περπατήσαμε περίπου 50μ ίσωμα και μετά άρχισε η κατάβαση, που ενώ την περίμενα με ανακούφιση τελικά ίσως να ήταν πιο δύσκολη από την ανάβαση γιατί ήταν εξαιρετικά απότομη. Σε όλη αυτή τη διαδρομή συναντήσαμε 6 ανθρώπους. Ένα νεαρό ζευγάρι Αμερικανών, οι οποίοι μας προσπέρασαν, 2 κορίτσια με σακίδια στον ώμο που πήγαιναν προς Manarola και τέλος άλλα δύο κορίτσια που με τάπερ στα χέρια πήγαιναν για πικ-νικ. Κατά τα άλλα η διαδρομή ήταν ανάμεσα σε αμπέλια που ήταν φυτεμένα σε αναβαθμίδες και προστατευμένα με ηλεκτροφόρα σύρματα μικρής τάσης και η θέα μοναδική. Από ψηλά είδαμε και την κατολίσθηση που είχε κόψει στα δύο τη Via dell’ Amore. Όντως δεν ήταν προσπελάσιμο το μονοπάτι αυτό. Όσον αφορά το βαθμό δυσκολίας του μονοπατιού: «ήταν βόλτα στην παραλία σπρώχνοντας το καρότσι με το μωρό». Καμία δυσκολία. Δεν άξιζε τον κόπο….Λέμε τώρα….Μάλλον είχα εθιστεί στα δύσκολα….Σχεδόν ένιωσα και τυχερή που ήταν κλειστό αυτό το μονοπάτι και έτσι αναγκάστηκα να κάνω την 531 διαδρομή…….

Σούρουπο πια φτάσαμε στο Riomaggiore. Η διαδρομή ήταν μια εμπειρία. Μπορεί στην αρχή που βάδιζα στο άγνωστο και με κατέβαλε η κούραση να τα «είχα» με τον παγωταντζή που μας έδωσε τη «λάθος πληροφορία», αλλά στο τέλος της διαδρομής ένιωθα τόσο πλήρης. Ένιωθα ότι έπρεπε να την είχαμε κάνει και αυτή τη διαδρομή για να γνωρίσω τα Cinque Terre καλά.
Στο Riomaggiore ήπιαμε από έναν espresso στα γρήγορα (ο οποίος σημειωτέων ήταν ο πιο ακριβός της εκδρομής) και μετά πετύχαμε έναν καταπληκτικό μεζέ. Τηγανιτά θαλασσινά σε χάρτινο χωνί στο χέρι τα οποία τσιμπολογούσαμε καθώς βολτάραμε στα στενά του Riomaggiore. Καλαμαράκια, γαρίδες, μύδια και μαρίδες. Πάλι μου φάνηκαν νοστιμότατα. Πάλι αναρωτήθηκα αν έφταιγε το περπάτημα ή ήταν όντως από τα καλύτερα που έχω φάει. Η μέρα είχε κλείσει τέλεια. Πήραμε το προτελευταίο τρένο για La Spezia.
Είχαμε καταφέρει και είχαμε περπατήσει μια μέτρια διαδρομή με κόσμο, είχαμε περπατήσει μια πολύ δύσκολη μοναχική διαδρομή, είχαμε δει Van Dyke, είχαμε φάει pesto, θαλασσινά αλλά και παγωτό. Το μόνο που δεν κάναμε ήταν μπάνιο στη θάλασσα, αλλά μάλλον αυτό είναι εντελώς δευτερεύον για τον Έλληνα που έχει συνηθίσει σε άλλου είδους θάλασσες. Όλα τα must τα είχαμε κάνει και μάλιστα σε μία μέρα. Μένει τώρα την επόμενη φορά που θα ’ρθω να μείνω πολλές μέρες και να κάνω κι άλλες διαδρομές πιο χαλαρά. Το μέρος δικαιότατα προστατεύεται από την Unesco.

Εδώ θα ήθελα να κάνω μία παρένθεση σχολιάζοντας τη διαδρομή 531: Όταν γύρισα στην Ελλάδα ψάχνοντας λεπτομέρειες για τη διαδρομή αυτή που απρογραμμάτιστα είχαμε διασχίσει, «έπεσα» πάνω σε μια αναφορά ενός ταξιδιώτη που είχε κάνει τη διαδρομή αυτή (από Riomaggiore προς Manarola) την προηγούμενη ημέρα από εμάς. Την περιέγραφε με γλαφυρό τρόπο και έδειχνε και αυτός πολύ ευχαριστημένος που την είχε διασχίσει, μόνο που αυτός ήταν λίγο πιο «άτυχος», διότι έπρεπε να ξαναγυρίσει πίσω στο Riomaggiore που ήταν το ξενοδοχείο του, αλλά δεν μπορούσε, διότι η Via dell’ Amore ήταν κλειστή, τα τρένα είχαν απεργία (ήταν η προηγούμενη μέρα που εμείς βολοδέρναμε στο Pontremoli) και τα καραβάκια είχαν απαγορευτικό λόγω θαλασσοταραχής. Οπότε ο άνθρωπος αναγκάστηκε να ξανακάνει την ίδια διαδρομή πίσω. ΄Ύστερα από αυτήν την πληροφορία μάλλον νιώθω και ευχαριστημένη που έμας η απεργία μας «πέτυχε» στο Pontremoli………

Καλημέρα. Ευχαριστούμε για το μοίρασμα αν και εγω μπερδεύτηκα ταμάλα. Μαλλον φταίνε τα μυαλά που ναι στα κάγκελα. Παρασκευη παω Ρώμη και θα πάρω τρένο για Φλωρεντία όπου θα μείνω κάποιες μέρες. Λες να έχει απεργία; Τα εισιτήρια σκέφτηκα να τα βγάλω απο τον σταθμό . Είναι πιο εύκολο απο τα μηχανάκια; Βγαζεις άκρη; Θα μείνω μια εβδομαδα με βαση την Φλωρεντια οπου θα με φιλοξενησει μια φιλη. Αρχικά έλεγα να παω να μεινω 2 μερες cinque terre και μετα σκεφτηκα για μονοημερη ετσι ωστε να εχω και πιο πολλες μονοημερες στην περιοχη της τοσκανης. Τι λες ; Αξιζει να μεινω δυο ημέρες. Τι κριμα που το μονοπατι της αγαπης ειναι κλειστο. Τι θα μου προτεινες αν πηγαινα για μια ημέρα μονο; Ευχαριστώ. Τα μυαλά στα κάγκελα.

 

[gnene]

Καλημέρα. Ευχαριστούμε για το μοίρασμα αν και εγω μπερδεύτηκα ταμάλα. Μαλλον φταίνε τα μυαλά που ναι στα κάγκελα. Παρασκευη παω Ρώμη και θα πάρω τρένο για Φλωρεντία όπου θα μείνω κάποιες μέρες. Λες να έχει απεργία; Τα εισιτήρια σκέφτηκα να τα βγάλω απο τον σταθμό . Είναι πιο εύκολο απο τα μηχανάκια; Βγαζεις άκρη; Θα μείνω μια εβδομαδα με βαση την Φλωρεντια οπου θα με φιλοξενησει μια φιλη. Αρχικά έλεγα να παω να μεινω 2 μερες cinque terre και μετα σκεφτηκα για μονοημερη ετσι ωστε να εχω και πιο πολλες μονοημερες στην περιοχη της τοσκανης. Τι λες ; Αξιζει να μεινω δυο ημέρες. Τι κριμα που το μονοπατι της αγαπης ειναι κλειστο. Τι θα μου προτεινες αν πηγαινα για μια ημέρα μονο; Ευχαριστώ. Τα μυαλά στα κάγκελα.

Νομίζω πως μια μέρα είναι τραβηγμένη απ τα μαλλιά απλά για να πεις οτι τα είδες....2 είναι καλές για να τα δεις και 3 ιδανικές για να τα λατρέψεις!!!Εγώ ήμουν εκεί πέρισυ τρεις ημέρες..αν θέλεις διάβασε http://www.travelstories.gr/community/threads/cinqueterre-με-λίγα-capital-controls.54903/

 

[andalusia]

Νομίζω πως μια μέρα είναι τραβηγμένη απ τα μαλλιά απλά για να πεις οτι τα είδες....2 είναι καλές για να τα δεις και 3 ιδανικές για να τα λατρέψεις!!!Εγώ ήμουν εκεί πέρισυ τρεις ημέρες..αν θέλεις διάβασε http://www.travelstories.gr/community/threads/cinqueterre-με-λίγα-capital-controls.54903/

Σ ευχαριστω πολυ-πολυ!

 

[Grerena]

Καλημέρα. Ευχαριστούμε για το μοίρασμα αν και εγω μπερδεύτηκα ταμάλα. Μαλλον φταίνε τα μυαλά που ναι στα κάγκελα. Παρασκευη παω Ρώμη και θα πάρω τρένο για Φλωρεντία όπου θα μείνω κάποιες μέρες. Λες να έχει απεργία; Τα εισιτήρια σκέφτηκα να τα βγάλω απο τον σταθμό . Είναι πιο εύκολο απο τα μηχανάκια; Βγαζεις άκρη; Θα μείνω μια εβδομαδα με βαση την Φλωρεντια οπου θα με φιλοξενησει μια φιλη. Αρχικά έλεγα να παω να μεινω 2 μερες cinque terre και μετα σκεφτηκα για μονοημερη ετσι ωστε να εχω και πιο πολλες μονοημερες στην περιοχη της τοσκανης. Τι λες ; Αξιζει να μεινω δυο ημέρες. Τι κριμα που το μονοπατι της αγαπης ειναι κλειστο. Τι θα μου προτεινες αν πηγαινα για μια ημέρα μονο; Ευχαριστώ. Τα μυαλά στα κάγκελα.

Από την Φλωρεντία όντως μπορείς να κάνεις πολλές μονοήμερες εκδρομές. Μπορείς να πας Σιένα, μπορείς να πας Πίζα, μπορείς να πας και Arezzo (είναι η πόλη που γυρίστηκε "η ζωή είναι ωραία" του Μπενίνι). Μπορείς ακόμα να πας και στο χωριό Vinci, που είναι το χωριό του Leonardo Da Vinci, που έχει και δύο καταπληκτικά μουσεία. Στα Cinque Terre όμως δεν "βγαίνει" ημερήσια ούτε για αστείο. Χρειάζεσαι τουλάχιστον δύο ημέρες. Και εγώ στο πρόγραμμά μου είχα υπολογίσει δύο ημέρες, αλλά μου έτυχε η απεργία και κατέληξε σε μία ημέρα μόνο. Για τις μετακινήσεις στα 5 χωριά καλό είναι να βγάλεις μια Cinque terre card, ενώ για τις υπόλοιπες μετακινήσεις σου με τα τρένα είναι πολύ εύκολο να βγάζεις εισιτήρια από τα αυτόματα μηχανήματα. Καλό είναι να έχεις ρίξει πρώτα και μια ματιά και στο timetable της trenitalia. Είναι πολύ καλά σχεδιασμένο. Αυτά και καλά να περάσεις.

 

[andalusia]

Από την Φλωρεντία όντως μπορείς να κάνεις πολλές μονοήμερες εκδρομές. Μπορείς να πας Σιένα, μπορείς να πας Πίζα, μπορείς να πας και Arezzo (είναι η πόλη που γυρίστηκε "η ζωή είναι ωραία" του Μπενίνι). Μπορείς ακόμα να πας και στο χωριό Vinci, που είναι το χωριό του Leonardo Da Vinci, που έχει και δύο καταπληκτικά μουσεία. Στα Cinque Terre όμως δεν "βγαίνει" ημερήσια ούτε για αστείο. Χρειάζεσαι τουλάχιστον δύο ημέρες. Και εγώ στο πρόγραμμά μου είχα υπολογίσει δύο ημέρες, αλλά μου έτυχε η απεργία και κατέληξε σε μία ημέρα μόνο. Για τις μετακινήσεις στα 5 χωριά καλό είναι να βγάλεις μια Cinque terre card, ενώ για τις υπόλοιπες μετακινήσεις σου με τα τρένα είναι πολύ εύκολο να βγάζεις εισιτήρια από τα αυτόματα μηχανήματα. Καλό είναι να έχεις ρίξει πρώτα και μια ματιά και στο timetable της trenitalia. Είναι πολύ καλά σχεδιασμένο. Αυτά και καλά να περάσεις.

7 μερες παω αλλα χανοντας τις δυο απο ρωμη φλωρεντια μενουν 5. Μαλλον για μονοημερες το κοβω... σ ευχαριστω πολυ!!!

 

[Grerena]

.....συνέχεια της ιστορίας...
4η ημέρα
Το αρχικό πρόγραμμα που είχα στο μυαλό μου για τη σημερινή ημέρα περιλάμβανε μία επίσκεψη στα λατομεία της Carrara που ήταν εκεί κοντά. Επειδή ήταν αρκετά δύσκολο όμως να πάμε από τη στιγμή που δεν είχαμε δικό μας μέσο και δεδομένου ότι μια απόπειρα που έκανα να βρω θέση σε ιδιωτικό βαν που έκανε τέτοιου είδους tour απέτυχε, γρήγορα εγκαταλείψαμε την ιδέα. Το δεύτερο σενάριο που υπήρχε για το πρωινό μας ήταν να πάμε στο γειτονικό Portofino, το οποίο βρισκόταν στο δρόμο προς τη Γένοβα που ούτως ή άλλως θα συνεχίζαμε για απόγευμα και για διανυκτέρευση. Τελικά αποφασίσαμε λόγω κούρασης να μην κάνουμε ούτε αυτό, αρκεί να παίρναμε ένα πιο πρωινό τρένο και να φτάναμε στη Γένοβα όσο γινόταν πιο νωρίς.
Έτσι το πρωί κάναμε μία βόλτα να δούμε λίγο τη La Spezia. Καθίσαμε σε ένα ωραίο καφέ για πρωινό και κάναμε βόλτα μέχρι το λιμάνι της πόλης. Πήραμε τα πράγματά μας από το δωμάτιο και φτάνουμε στο σταθμό πολύ οριακά για να πάρουμε το τρένο για τη Γένοβα. Τόσο οριακά που το μηχάνημα αυτόματων εισιτηρίων δεν μας έδινε εισιτήριο γιατί το τρένο έφτανε σε 5 λεπτά. Τα ταμεία είχαν πολύ κόσμο οπότε…ούτε λόγος.
Τελικά βγάλαμε εισιτήρια για το επόμενο τρένο που έφευγε σε μιάμισι ώρα και θα έφτανε περίπου 3:00 η ώρα στη Γένοβα, πήραμε μια πορτοκαλάδα και αράξαμε. Εγώ ήμουν μέσα στην απογοήτευση. Τόσα πράγματα σχεδίαζα για το πρωινό αυτό με Α και Β σενάρια και τελικά έκατσε το Γ’ σενάριο…άραγμα στο σταθμό.
Πήραμε το τρένο, φτάσαμε στη Γένοβα στις 3:00. Δεν θα ξανακάναμε το ίδιο λάθος με τα εισιτήρια, οπότε μόλις φθάσαμε βγάλαμε εισιτήρια για την επόμενη μέρα πολύ πρωί για Μιλάνο. Το ξενοδοχείο στη Γένοβα το διάλεξα πάλι επειδή ήταν κοντά στο σταθμό και επειδή ήταν οικονομικό. 62€ το δίκλινο με πρωινό. Hotel Vittoria. Αφήσαμε τα πράγματά μας και φύγαμε αμέσως, με εμένα αγχωμένη αν θα προλάβω να δω τίποτα από τη Γένοβα πριν τουλάχιστον πέσει το βράδυ, έτσι όπως σήμερα μας πάνε λίγο στραβά τα πράγματα.
Αρχικά πήγαμε κατευθείαν στα τρία παλάτια της Strade Nuove διασχίζοντας τη Via Garibaldi. Αυτός ο δρόμος έχει πολλά παλάτια μοναδικής αρχιτεκτονικής και προστατεύεται από την Unesco. Τρία από αυτά τα παλάτια είναι επισκέψιμα. Το palazzo Rosso και το palazzo Bianco που φιλοξενούν έργα τέχνης μεγάλων ζωγράφων και το palazzo Tursi που είναι το Δημαρχείο της πόλης.
Χρειαζόμουν και μία δόση από τέχνη σε αυτό το ταξίδι. Veronese, Durer, Van Dayk, Reni, Caracci, Guercino, David, Roubens, Mourijio, Filippo Lipi, Veronese, Caravaggo, Memling και Thourbaran. Μόνο που ο Caravaggo, που είναι η αδυναμία μου, έλειπε για λίγο, γιατί φιλοξενούνταν σε άλλη έκθεση.
Το ιδιαίτερο όμως ήταν στο Tursi, η αίθουσα του Paganini με το μοναδικό βιολί του, το περιβόητο «Κανόνι» όπως αποκαλούνταν, καθώς και η βεράντα-παρατηρητήριο του palazzo Bianco (που ανεβαίνεις με γυάλινο ασανσέρ) και έχει εκπληκτική θέα όλης της Γένοβα.
Μετά από αυτό κάναμε μία μεγάλη βόλτα στο κέντρο της Γένοβα. Περάσαμε μπροστά από το θέατρο Carlo Felice, την πλατεία Ferrari, το σπίτι του Κολόμβου, μπήκαμε στην εκκλησία Jesu και είδαμε 2 έργα του Rubens, περάσαμε μπροστά από τον Καθεδρικό του San Lorenzo και την μοδάτη και νεολείστικη πλατεία Erbe, μέχρι που φτάσαμε στη via Sotoripa, τον παραλιακό δρόμο με τις καμάρες. Εκεί βρήκαμε και την Antica Sciammada έναν φούρνο που φτιάχνει, όπως λένε τις καλύτερες φαρινάτες (είδος τηγανίτας) σε όλη τη Γένοβα, αλλά ήταν κλειστός. Η ώρα ήταν 7:30. Στην piazza Caricamento με φόντο το palazzo Giorgio (φυλακή του Μάρκο Πόλο) μια μπάντα έπαιζε heavy metal μουσική. Όλες οι attraction του παλιού λιμανιού ή porto antico όπως είναι γνωστό, δηλ. το ενυδρείο, το bigo, η ισπανική γαλέρα Neptune (από την ταινία «πειρατές»του Πολάνσκι), είχαν κλείσει. Η νύχτα πια είχε πέσει και εμείς κάναμε μία λιμανίσια βόλτα χαζεύοντας τις πολυκατοικίες που είναι χτισμένες μέσα στο λιμάνι και πάνω στο νερό. Οι πιλοτές τους έχουν αντί για παρκαρισμένα αυτοκίνητα, αραγμένα σκάφη.
Καιρός να γυρίσουμε πίσω. Είμαστε κουρασμένοι, είχε νυχτώσει και η περιοχή είχαν αρχίσει και κυκλοφορούσαν αλλοδαποί, είχαμε και πολύ πρωινό ξύπνημα το πρωί, οπότε καιρός για επιστροφή.

Οι «συγκινήσεις» της ημέρας όμως δεν είχαν τελειώσει. Εδώ θέλω να περιγράψω λίγο τον τρόπο που είναι χτισμένη η Γένοβα. Η Γένοβα είναι χτισμένη πάνω σε λόφους. Είναι πολύ αμφιθεατρική. Για αυτό το λόγο είναι γεμάτο σκάλες, τελεφερίκ και ασανσέρ. Έτσι και το ξενοδοχείο μας. Για να πας στη reception του θα έπρεπε να πάρεις ασανσέρ. Το συγκεκριμένο ασανσέρ όμως ήταν στην άκρη μιας στοάς περίπου 10μέτρων, από την οποία δεν υπήρχε καμία ορατότητα στο δρόμο άπαξ και έμπαινες μέσα.
Καθώς εμείς γυρνούσαμε από τη βόλτα μας με σκοπό να μπούμε στη στοά για να πάρουμε το ασανσέρ, αντιληφθήκαμε έναν αλλοδαπό να μας ακολουθεί σε πάρα πολύ κοντινή απόσταση. Η απόφαση να μην μπούμε μέσα στη στοά ήταν ακαριαία. Αμέσως μόλις κάναμε στροφή 90 μοιρών λοξοδρομώντας στην παράπλευρη πλατεία ο άνθρωπος αυτός έκανε μεταβολή κάνοντας πως χαζεύει στα διπλανά κουδούνια της πολυκατοικίας και δευτερόλεπτα μετά ένας άλλος αλλοδαπός βγήκε από το βάθος της στοάς που ήταν κρυμμένος.
Εμείς νιώσαμε δικαιωμένοι μεν που καταφέραμε να αντιληφθούμε και να αποτρέψουμε την παραλίγο ληστεία μας αλλά και πολύ σοκαρισμένοι, όταν σκεφτήκαμε τι θα μπορούσαμε να πάθουμε. Αυτοί οι δύο τύποι είχαν σκοπό να μας εγκλωβίσουν μέσα στη στοά, η οποία δεν ήταν ορατή από πουθενά με σκοπό τη ληστεία και ποιος ξέρει και τι άλλο.
Ανεβήκαμε από τις σκάλες που ανακαλύψαμε ότι έχει το ξενοδοχείο και κάναμε έναν πολύ ανήσυχο ύπνο.
Νομίζω ότι πάντα υπάρχει ο κίνδυνος του να σε ληστέψουνε, ειδικά κοντά σε λιμάνια και ειδικότερα όταν μοιάζεις με τουρίστα, όπως μοιάζαμε εμείς.