Ελβετία Fondue, Raclette, κρασί και σοκολάτες! Ταξίδι στην Ελβετία-2013

[dimosf]

Το κάστρο υπάρχει εκεί από τον 11ο αι. Κατοικήθηκε αδιάλειπτα από τους Κόμητες της Gruyères μέχρι τα μέσα του 16ου, όταν ο τελευταίος ιδιοκτήτης, πνιγμένος από τα χρέη, το έσκασε προς άγνωστη κατεύθυνση. Η γη και το κάστρο πέρασαν στους ηγεμόνες της Βέρνης και του Fribourg μέχρι το 1848, όταν η πλούσια οικογένεια Μποβί από τη Γενεύη το αγόρασε και έκανε εκτεταμένες εργασίες συντήρησης και ανακαίνισης. Το 1939 πέρασε στην κατοχή των καντονιακών αρχών του Fribourg και σήμερα λειτουργεί σαν επισκέψιμο μνημείο και χώρος εκδηλώσεων με εκθέσεις.



Περνώντας την κεντρική είσοδο βρίσκεσαι σε ένα ανοικτό χώρο με καταπληκτική θέα.



Δεξιά και αριστερά της πύλης υπάρχουν δύο γλυπτά σαν υπερφυσικές ασπίδες με παραστάσεις παραμυθένιων όντων.

Ο χώρος αυτός ανήκει στο κάστρο.



Περιβάλλεται από τείχος με πολεμίστρες και προμαχώνες.



Μέσα υπάρχει ένα μικρό, λιτό παρεκκλήσι



και φυσικά τα κτίρια του Chateau,



που αναπτύσσεται σε τρεις ορόφους, χωρίζεται σε πτέρυγες και πύργους.



Άλλες από τις αίθουσες του ισογείου έχουν ζωγραφική διακόσμηση,



ενώ κάποιες άλλες είναι γυμνές.



Σε αυτές είχε μια έκθεση ζωγραφικής του καρτουνίστα ζωγράφου Philippe Gallaz, που υπογράφει σαν Berger και είναι γεννημένος το 1959. Ενδιαφέρων καλλιτέχνης, με θέματα, που παραπέμπουν στον μεσαίωνα και σε παραμύθια.



Είδαμε και την τεράστια και πολύ εντυπωσιακή κουζίνα του παλατιού και ανεβήκαμε στους πάνω ορόφους.



Εκεί έχει δωμάτια με την επίπλωση της εποχής της λειτουργίας τους,



δωμάτια με βιτρό



και με ταπισερί, όπως στο δωμάτιο με το θρόνο



και τις κρεβατοκάμαρες.



Έχει μια έκθεση πανοπλιών



και στο 2ο όροφο, μια έκθεση του σουρεαλιστή ζωγράφου José Roosevelt, που γεννήθηκε στο Rio de Janeiro το 1958 και ζει μόνιμα στην Ελβετία.



Έχει πίνακες με τα ζώδια



και πίνακες σουρεαλιστικούς, που παραπέμπουν κάπως, στα έργα του Νταλί



και αφορούν κυρίως το συγκεκριμένο κάστρο και την περιοχή του, μιας και η αίθουσα αυτή χρησιμοποιείται για περιοδικές εκθέσεις με έργα για την περιοχή (Αίθουσα Φανταστικής Τέχνης).




Από τα παράθυρα της, η θέα στους Γαλλικούς Κήπους και τους όμορφους λόφους της γύρω περιοχής, είναι υπέροχη. Συνεχίσαμε με άλλα δωμάτια,



με έπιπλα εποχής,



κυνηγετικά τρόπαια,



τεράστια τζάκια



και πορσελάνινες στόφες-θερμάστρες και πολύ όμορφες ταπισερί, όπως στο «Δωμάτιο της Όμορφης Λούση»



με την ταπισερί της νίκης του Αλέξανδρου, πάνω από το κρεβάτι



και της συνάντησης Έκτορα και Οδυσσέα, πάνω από το τζάκι.



Στο δωμάτιο της μουσικής δεσπόζει το πιάνο, που έφτιαξε ο J.W.Braschoss, από τη Γενεύη, γύρω στα 1835 για τον Φρ. Λιστ.



Περάσαμε από το «Μπαρόκ δωμάτιο», με την πολύ όμορφη ταπισερί και μπήκαμε στην «Αίθουσα των Ιπποτών».



Πολύ εντυπωσιακή με μεγάλα τραπέζια και καρέκλες



και πολύ όμορφες τοιχογραφίες του μέσου του 19ου αι.

Κατεβήκαμε πάλι κάτω και όσο οι άλλοι με περίμεναν και ξεκουράζονταν, εγώ πήγα στην άλλη πτέρυγα του παλατιού. Ανέβηκα από το πύργο,



βγήκα στο μπαλκόνι με την υπέροχη θέα και ξαναμπήκα σ’ αυτόν. Πάνω από το κεφάλι μου, όπως ανέβαινα, «αιωρούνταν»



Φωτισμένοι, γυάλινοι πίνακες του Άγγλου, σουρεαλιστή, καλλιτέχνη PatrickJamesWoodroffe (27 October 1940 – 10 May 2014).



Εξωπραγματικά θέματα, αλλά πολύ εντυπωσιακά έργα!

Πριν φύγουμε από το Σατό, παρακολουθήσαμε μια μουλτιμίντια παράσταση για την ιστορία του κάστρου, άκρως κατατοπιστική.

Κατεβαίνοντας, συναντήσαμε μια διμοιρία Ελβετών στρατιωτών, που ανέβαινε στο κάστρο.

Εκεί τελείωσε η επίσκεψή μας στο πανέμορφο αυτό χωριό. Το υπέροχο Gruyères!




Φεύγοντας είδαμε στα δεξιά μας τη λίμνη Gruyères, με το νησάκι και τον μεσαιωνικό πύργο πάνω του.

Σειρά είχε το χωριό Düdingen. Είναι το χωριό καταγωγής της Anita και σ’ αυτό είναι το γηροκομείο, που έμενε η θεία Τερέζα. Το γηροκομείο είναι ξενοδοχείο 5* (!!!!). Μονόκλινα δωμάτια με όλες τις σύγχρονες ανέσεις,



μεγάλη και φωτεινή τραπεζαρία και χώροι συναναστροφών,



μοντέρνοι πίνακες παντού και πολύ προσωπικό.

Αφήσαμε τη θεία και πήγαμε στο νεκροταφείο του χωριού (!!!!). Πράγματι είναι αξιοθέατο.



Οι περιποιημένοι τάφοι με τα πολλά λουλούδια,



Ο χώρος, όπου θάβονται αυτοί, που δεν επιθυμούν ατομικό τάφο και πολλά δέντρα. Η φίλη μας, μας έδειξε τους τάφους κάποιων δικών της, χαζέψαμε λίγο ακόμα και πίσω στο σπίτι.



Το βράδυ φάγαμε κάτι ελαφρύ (αλλαντικά, τυριά ψωμιά και γλυκά) (!!!!!).

Το ταξίδι πλησίαζε στο τέλος του. Η επομένη θα ήτανη τελευταία μέρα. Καλό ξημέρωμα.


Περισσότερες φωτογραφίες:https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/6208182596344303233


Από το: http://disaki.blogspot.gr/2016/05/fondue-gruyeres.html

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 17
• 18
• 19
• 20
• 21
• …

  Go to chapter

  Go
• 25

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 19 of 25

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[dimosf]

​

1. Ballenberg και Blausee!

Περίπου στο κέντρο της Ελβετίας, είναι δύο λίμνες, σα δυο ανοιγμένα φτερά. Η Thunersee, στα δυτικά και η Brienzersee, στα ανατολικά. Ανάμεσά τους μια πολύ γνωστή πόλη-θέρετρο, το Interlaken. Το όνομά της σημαίνει αυτό ακριβώς. «Ανάμεσα στις λίμνες». Στο βορειοδυτικότερο άκρο της πρώτης είναι η πόλη Thun, ενώ στο βορειοανατολικότερο άκρο της δεύτερης η πόλη Brienz. Περίπου 5 χμ ανατολικότερα της Brienz, είναι το Freilichtmuseum Ballenberg, δηλαδή το Υπαίθριο Μουσείο Ballenberg.

Στον τόπο μας, τέτοιου είδους μουσεία είναι άγνωστα, με εξαίρεση, ίσως, τις καλύβες των Σαρακατσάνων σε διάφορες περιοχές και κάποια «τουριστικά χωριά» (Κέρκυρα, Κρήτη, Σάμος κλπ). Μόνο που αυτά είναι αναπαραστάσεις. Στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη αυτά τα μουσεία είναι πολύ συνηθισμένα. Πρόκειται για συγκέντρωση αυθεντικών, ιστορικών κτιρίων, από την ύπαιθρο, με αυθεντική επίπλωση, σε ένα ανοικτό χώρο. Το εύρος των περιοχών που αντιπροσωπεύονται, εξαρτάται από το είδος του Μουσείο. Τοπικό, Περιφερειακό ή Εθνικό.

Στο Υπαίθριο Μουσείο Ballenberg, έχουν συγκεντρωθεί περίπου 100 ιστορικά κτίρια, απ’ όλη τη χώρα, σε μια δασώδη έκταση περίπου 660 στρεμμάτων. Τα περισσότερα από αυτά τα κτίρια, επρόκειτο να κατεδαφιστούν. Αποσυναρμολογήθηκαν λοιπόν με προσοχή, μεταφέρθηκαν και συναρμολογήθηκαν και πάλι σε αυτόν τον χώρο. Είναι τοποθετημένα κατά περιοχή και συνδέονται μεταξύ τους με ένα σύστημα μονοπατιών. Θα δει κανείς φτωχά αγροτόσπιτα και μεγάλες, πολυτελείς εξοχικές κατοικίες. Εργαστήρια, καταστήματα, βοηθητικά κτίσματα, χώρους εστίασης και εκκλησίες. Φυσικά έχουν φτιάξει χώρους αναψυχής, για μικρούς και μεγάλους. Μια άμαξα, που τη σέρνουν δύο μεγάλα άλογα, μεταφέρει τον κόσμο από την ανατολική, μέχρι τη δυτική είσοδο και ξανά πίσω.


Ξεκινήσαμε μετά το πρωινό.

​

Η απόσταση που μας χώριζε, από το Ballenberg, ήταν κοντά στα 120χμ. Περάσαμε έξω από το Fribourg και τη Βέρνη

​

και μετά από ώρα είδαμε τα νερά της Thunersee. Η μέρα ήταν συννεφιασμένη, αλλά έμελλε να εξελιχθεί σε μια θαυμάσια λιακάδα.

​

Κινηθήκαμε στη νότια πλευρά των λιμνών, με τα γραφικά χωριά και τις πόλεις στην όχθη τους, και σε λίγο φτάσαμε.

​

Ένα γραφικό χωριό, ανάμεσα στα βουνά,

​

μικρά λιβάδια και αγελάδες. Πολλές αγελάδες!

​

Μπροστά μας είναι η δυτική είσοδος του Μουσείου. Βγάζουμε εισιτήρια,

​

(πηγή: http://www.ballenberg.ch/en/Ballenberg/)​

προμηθευόμαστε χάρτες και η κατάδυση στην αγροτική αρχιτεκτονική και ιστορία της Ελβετίας ξεκινά!

 

[greco]

Μπραβο Δημο,αγχολυτικες οι ιστοριες σου.Καλη συνεχεια!

 

[dimosf]

Μπαίνοντας από τα δυτικά, το πρώτο συγκρότημα κτιρίων που συναντάς είναι αυτό από το Βαρναίο Μίτελαντ (BernerMittelland), την περιοχή με τους λόφους κοντά στη Βέρνη (η περιοχή των Μίτελαντ είναι η καρδιά της Ελβετίας).

​

Πρωτοαντικρίσαμε ένα υπέροχο σαλέ του 1872 και στη συνέχεια πολλά κτίρια.

​

Ενδεικτικά να αναφέρω ένα φούρνο του 1796,

​

ένα αγροτόσπιτο

​

του 1709,

​

στο οποίο γίνονται διάφορες εργασίες, όπως το κάπνισμα αλλαντικών, μέσα σε ένα δωμάτιο, που η ανάσα δυσκολεύεται πολύ, λόγω του καπνού,

​

και στο οποίο γίνεται εκτροφή χοίρων

​

και καλλιεργούν ένα πολύ όμορφο κήπο,

​

μία αποθήκη σιτηρών του 1685

​

και ένα σπίτι κάποιου βιοτέχνη του 1778.

​

Σε αυτό το σπίτι, λειτούργησε κάποτε φαρμακείο και σήμερα έχει σχετικές εκθέσεις

​

και πουλάει βότανα, καλλυντικά, σαπούνια, ροφήματα από λουλούδια και διάφορα αρωματικά κλπ.

​

Απ’ έξω υπάρχει και ένα κήπος, όπου καλλιεργούν διάφορα βότανα.

 

[dimosf]

Σειρά είχαν τα κτίρια από το Κεντρικό Μίτελαντ (ZentralesMittelland). Είδαμε τα 4 κτίρια από αυτή την περιοχή,

​

όπως το αγροτόσπιτο του 1609

​

και αυτό του 1630,

​

μέσα στο οποίο υπάρχει εργαστήριο καπέλων.

​

Συνεχίσαμε με ένα αγροτόσπιτο

​

του 1675 από την περιοχή του Ιούρα (Jura),

​

πολύ εντυπωσιακό μέσα, για να συνεχίσουμε προς τα κτίρια από το Δυτικό Μίτελαντ (WestlichesMittelland).

Το μονοπάτι, που συνδέει τα κτίρια από τον Ιούρα, με αυτά από το Δυτικό Μίτελαντ, είναι μια ανηφόρα, που σου βγάζει την ψυχή. Ειδικά αν έχεις να σπρώξεις αναπηρικό αμαξίδιο, τότε μιλάμε για τεστ κοπώσεως κανονικό!

 

[dimosf]

Εδώ, ας κάνουμε μια μικρή παρένθεση, που αφορά την προσβασιμότητα του μουσείου. Η Ελβετία, γενικά, είναι από τις χώρες, που κάνει μεγάλη προσπάθεια για να μην εμποδίζονται οι πολίτες, όποιο πρόβλημα κι αν έχουν, να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε δραστηριότητα. Στο συγκεκριμένο μουσείο, τα κτίρια είναι παλιά, που σημαίνει πως πολλά δεν είναι προσβάσιμα και κάποια είναι εν μέρει. Για την διευκόλυνση των ΑΜΕΑ έχουν εκδώσει ειδικό χάρτη, όπου αναγράφονται τα προσβάσιμα κτίρια, αλλά και οι κλίσεις των μονοπατιών, που ενώνουν τα διάφορα τμήματα.

Το μονοπάτι που περπατάγαμε, σύμφωνα με το χάρτη, είχε τη μεγαλύτερη κλίση, απ’ όλες τις διαδρομές του μουσείου. 16%!!! Αφού ανεβήκαμε όλη αυτή την απότομη ανηφόρα,

​

βρήκαμε ένα χώρο, που είναι διαμορφωμένος για πικνίκ.

​

Χώρος για μπάρμπεκιου, παγκάκια και δροσιά. Κάτσαμε να ξεκουραστούμε και ο Werner έβγαλε τα σάντουιτς, που είχε μαζί. Αφού κολατσίσαμε και ήρθαμε στα συγκαλά μας, είπαμε να συνεχίσουμε.

​

Το πρώτο κτίριο από το Δυτικό Μίτελαντ (WestlichesMittelland) που είδαμε, ήταν ένας φούρνος του 19ου αι.

​

Σε ένα από τα δωμάτιά του έχουν βάλει αντίγραφα παραδοσιακών παιγνιδιών, τα οποία, τα παιδιά μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να παίξουν, όπως τα ξυλοπόδαρα, που κάποια παιδιά είχαν πάρει, μαζί κι ένας κύριος κάποιας ηλικίας και έπαιζαν, απ’ έξω!

​

Είδαμε ακόμα δύο αποθήκες, η μία ημιυπόγεια για αποθήκευση λάχανων (19ος αι.)

​

και η άλλη για δημητριακά (1652) και δύο ακόμα αγροτόσπιτα.

​

Το ένα είναι του 1790,

​

με ένα κτίριο του 1803, που ήταν για διάφορες χρήσεις

​

και δίπλα ένα χωράφι με καπνό.

​

Το άλλο αγροτόσπιτο είναι του 1800, όπου μπήκαμε για λίγη σούπα (!!!).

​

Σε ένα χαμηλοτάβανο δωμάτιο, με βαριά ξύλινα τραπέζια και καρέκλες, ένας αρκετά ψηλόσωμος άντρας, μαγειρεύει χορτόσουπα, σε μια μαρμίτα, που κρέμεται πάνω από τη φωτιά. Η σούπα ήταν πολύ νόστιμη και δωρεάν. Αν ήθελες, έριχνες κάποια κέρματα σε ένα μπολ, που ήταν πάνω στο τραπέζι, γι αυτό στο σκοπό. Εκεί η αφεντιά μου, έγινε ο πρωταγωνιστής ενός αστείου επεισοδίου. Δεν ξέρω γιατί, νόμισα πως στο τέλος ο καθένας έπρεπε να πλύνει το πιάτο και το κουτάλι του. Πήρα λοιπόν τα πιάτα και τα κουτάλια και των τεσσάρων μας, πήγα στο νεροχύτη και άρχισα να τα πλένω. Όλοι με κοίταζαν με απορία και στη συνέχεια γελώντας. Ο μάγειρας με πλησίασε και έβγαλε να μου δώσει, ένα κέρμα. Κατάλαβα την γκάφα μου, και αφού τελείωσα το πλύσιμο, γέλασα κι εγώ με τον εαυτό μου, ευχαρίστησα για το κέρμα και το έριξα στο μπολ με τα φιλοδωρήματα.

Μετά «τον άρτο και το θέαμα», βγήκαμε πάλι έξω.

​

Από το σημείο αυτό φαίνονται πολύ καλά οι απέναντι γκρεμοί και ο εντυπωσιακός καταρράκτης Reichenbach, έξω από το Meiringen. Στον καταρράκτη αυτόν, ο SirArthurConanDoyle βάζει τον καθηγητή Moriarty να σκοτώνει τον διάσημο ήρωα των ιστοριών του, SherlockHolmes. Είχαμε πάει το 2009 να δούμε (από μακριά) τον καταρράκτη. Τελικά, από εκεί που ήμασταν τώρα, φαίνεται καλύτερα.
Την ώρα που χαζεύαμε τον καταρράκτη, ένα μαχητικό της Ελβετικής Πολεμικής Αεροπορίας πετούσε χαμηλά μέσα στην κοιλάδα, παίρνοντάς μας τα αυτιά, κάτι που γινόταν συνέχεια όση ώρα ήμασταν στο Μουσείο. «Λυσσάξανε»!!

 

[dimosf]

​

Συνεχίσαμε κάνοντας ένα ακόμα κομμάτι της πεζοπορικής μας διαδρομής εκείνης της μέρας,

​

μέσα στο δάσος και φτάσαμε στα κτίρια από την Κεντρική Ελβετία.

​

Είδαμε ένα σπίτι του 19ου αι

​

και απ’ έξω μια γούρνα με λάσπη, με γουρούνες και γουρουνάκια.

​

Λίγα μέτρα πιο κει, στριφογύρναγε ένα καρουσέλ. Η χαρά των παιδιών!

​

Σε ένα εντυπωσιακό κτίριο του 1891, στεγάζεται το εστιατόριο Degen. Εκεί κάτσαμε για καφέ και γλυκό. Τα γλυκά που πήραμε, ήταν σκέτη κόλαση!

Η κούραση είχε αρχίσει να δείχνει τα δόντια της και αποφασίσαμε πως αρκετό ποδαρόδρομο κάναμε για σήμερα. Θέλαμε όμως να δούμε λίγο ακόμα (το μουσείο δεν το γυρνάς σε μια μέρα) και αποφασίσαμε να κάνουμε το υπόλοιπο, εποχούμενοι! Ο Werner και η Anita θα γύριζαν ποδαράτα, ενώ εμείς θα παίρναμε την άμαξα μέχρι την ανατολική είσοδο και από εκεί πίσω, μέχρι τη δυτική, για να βρεθούμε και πάλι.

Η άμαξα προσφέρει τις βόλτες της δωρεάν. Ανεβήκαμε και ξεκινήσαμε. Περάσαμε πρώτα από τα κτίρια της περιοχής των Βερναίων Όμπερλαντ (BernerOberland), των ορεινών όγκων κοντά στη Βέρνη.

​

Ένα σιδηρουργείο του 19ου αι.

​

και ένα εργαστήριο κατασκευής σχοινιών του 1896 ήταν στο δρόμο μας για να ακολουθήσουν τα κτίρια της περιοχής Wallis (Valais), στα νότια και δυτικά της χώρας. Λίγα τα κτίρια από αυτή την περιοχή.

​

Ενδιαφέρουσα φιγούρα αυτή της εκκλησίας του 18ου αι.

Έτσι φτάσαμε στην ανατολική είσοδο. Η άμαξα μας άφησε για να κάνει πάλι το δρομολόγιό της και θα μας έβρισκε και πάλι μετά από περίπου μισή ώρα.

Έξω από την είσοδο έχει ένα πάρκινγκ και μερικά μαγαζιά με αναμνηστικά.

​

Μαζί κι ένα με σοκολάτες,

​

στο οποίο υπάρχει και μηχανή που δουλεύει συνεχώς το υλικό. Πήραμε μερικές σοκολάτες (κάτι ψηλά, γιατί οι τιμές…….) και πήγαμε για κανένα αναμνηστικό και δωράκια. Αφού ψωνίσαμε κάτσαμε σε ένα παγκάκι περιμένοντας την άμαξα,

​

που ήρθε μετά από λίγο, γεμάτη. Ξεφόρτωσε, ανεβήκαμε και μπήκαμε ξανά στο χώρο του μουσείου. Η διαδρομή είχε και μερικά κομμάτια που δεν είχαμε περάσει και σύντομα φτάσαμε στη δυτική είσοδο.

​

Χαζέψαμε τις αγελάδες, μέχρι να ξεπαρκάρει ο Werner και ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας. Το απόγευμα είχε προχωρήσει και το φως σιγά-σιγά λιγόστευε.

 

[dimosf]

​

Κινηθήκαμε δυτικά, περάσαμε τις δύο λίμνες και στρίψαμε προς τα νότια. Λίγο πριν την πόλη Kandersteg, στρίψαμε δεξιά μέχρι ένα άλλο πυκνό δάσος με μια μικρή λίμνη, την Blausee.

​

Ένα δρομάκι, ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση και βράχια οδηγεί στη λίμνη.

​

Η λίμνη έχει απίθανα καθαρά νερά

​

και το τοπίο γενικά είναι μαγικό

​

με ένα πολύ όμορφο ποτάμι, που περνά εκεί δίπλα. Έχει ένα ξενοδοχείο με εστιατόριο,

​

που σερβίρει πέστροφα βιολογικής εκτροφής, που παράγουν οι ίδιοι στο διπλανό εκτροφείο. Βέβαια το εστιατόριο είναι γκουρμέ και πολύ, μα πάρα πολύ ακριβό!

​

Πληρώσαμε για δείπνο τριών πιάτων και κρασί, πάνω από 70 ΕΥΡΩ το άτομο (!!!!!) Βέβαια η Ελβετία είναι απλησίαστη, για τα δικά μας δεδομένα, αλλά αυτό το μαγαζί ήταν πολύ ακριβό και για τους ντόπιους.

​

Όταν βγήκαμε είχε νυχτώσει για τα καλά και είχαν ανάψει τα φώτα στη λίμνη. Περίμενα να ξεπεταχτούν από ένα γύρω τα μικρά ξωτικά των βουνών, για να μας καληνυχτίσουν, μιας και μας έκαναν την τιμή να μας καλοδεχτούν στα μέρη τους!

Η βροχή που έπιασε λίγο πριν τη Βέρνη δεν μπόρεσε να θολώσει τις μαγικές εικόνες του αποχαιρετισμού.

Καληνύχτα!

Από το http://disaki.blogspot.gr/2016/02/ballenberg-blausee.html

Περισσότερες φωτογραφίες https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/SWITZERLANDA35102013

 

[dimosf]

​

2. Βέρνη, η πρωτεύουσα!

Αν ρωτήσεις κάποιον, τυχαία, ποια είναι η πρωτεύουσα της Ελβετίας, η πιθανότερη απάντηση που θα πάρεις θα είναι Γενεύη ή Ζυρίχη. Είναι η μοίρα κάποιων πόλεων, σε διάφορες χώρες του κόσμου, αν και πληθυσμιακά, οικονομικά ή πολιτικά ισχυρές, να μην είναι αυτές οι πρωτεύουσες, αλλά κάποια άλλη, φαινομενικά «λιγότερο σημαντική». Η «εκδίκησή» τους είναι να επισκιάζουν την πρωτεύουσα, στα μάτια τους μέσου ανθρώπου. Έτσι συμβαίνει με τις ΗΠΑ, την Αυστραλία, τη Βραζιλία, τη Νότια Αφρική και ίσως κάποιες άλλες, που δεν πάει τώρα το μυαλό μου. Μία από αυτές είναι η Ελβετία. Γιατί, πρωτεύουσα της χώρας, δεν είναι μία από τις πληθυσμιακά, πολιτικά και οικονομικά ισχυρές Γενεύη και Ζυρίχη αλλά η μικρούλα Βέρνη, στο κέντρο της χώρας.


«Η Βέρνη ιδρύθηκε το 1191 από το Δούκα Μπέρτολντ τον 5ο (Berthold V) των Zähringen. Σύμφωνα με την παράδοση ονόμασε την πόλη Βέρνη από μια αρκούδα που σκότωσε στην περιοχή (Bär η αρκούδα στα γερμανικά). Η αρκούδα είναι και το έμβλημα της πόλης. Έγινε μέλος στην ελβετική συνομοσπονδία (προπομπό του σύγχρονου κράτους) το 1353. Πρωτεύουσα της Ελβετίας έγινε το 1848. Το ιστορικό κέντρο της πόλης είναι μεσαιωνικό. Είναι ένα σπάνιο δείγμα αυτούσια διατηρημένης μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής και για το λόγο αυτό έχει ανακηρυχθεί ολόκληρο ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την UNESCO.

Στη Βέρνη ζουν 128.153 κάτοικοι, από τους οποίους περίπου το 21,3% είναι αλλοδαποί. Ο πληθυσμός της ευρύτερης αστικής περιοχής είναι περίπου 350.000.»

(Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/Βέρνη)


Το πρωί του Σαββάτου, σηκωθήκαμε έχοντας κατά νου πως θα έβρεχε, σύμφωνα με την πρόβλεψη των μετεωρολόγων. Τελικά σχεδόν δεν έριξε ψιχάλα. Μάλιστα έβγαλε πολλές φορές ήλιο!! Όπως φαίνεται, δεν πέφτουν έξω στις προβλέψεις τους, μόνο οι Έλληνες μετεωρολόγοι. Συμβαίνει και στις «καλύτερες των οικογενειών»!!

Φύγαμε στις 10 με λεωφορείο για Fribourg

​

και από εκεί με το τρένο για τη Βέρνη.

​

Από το σταθμό

​

πήραμε την Spitalgasse, στην οποία είδαμε την πρώτη από τις βρύσες της πόλης,

​

την Pfeiferbrunnen, δηλαδή την βρύση του Γκαϊντατζή. Οι βρύσες στη Βέρνη είναι πολλές και υπέροχες. Στο χάρτη, που πήρα από το γραφείο τουρισμού δείχνει 12 (είδαμε τις 9). Κάθε βρύση αποτελείται από τη δεξαμενή στην οποία χύνεται το νερό από μία ή περισσότερες σωληνώδεις εξόδους. Σε άλλες, γύρω από αυτούς τους σωλήνες, έχει χρωματισμένα ανάγλυφα, που συνήθως συνεχίζονται στην κολώνα από πάνω που καταλήγει σε ένα χρωματιστό άγαλμα.

​

Μία από αυτές, είναι χωρίς την παραπάνω περίτεχνη διακόσμηση και τα χρώματα. Είναι όλες του 16ου αι.

Την παράδοση αυτή έχω δει σε άλλες Ελβετικές, αλλά και Γερμανικές πόλεις. Συνεχίζοντας βγήκαμε στην Baren-platz.

​

Σε όλη αυτή την περιοχή που βρισκόμασταν, όπως και στα γύρω στενά γινόταν η λαϊκή αγορά του Σαββάτου.

Στην Baren-platz, που μοιάζει περισσότερο με φαρδύ δρόμο, παρά πλατεία,

​

υπάρχει ο εντυπωσιακός, μεσαιωνικός πύργος της φυλακής (Käfigturm) και μία ακόμα κρήνη,

​

η Schützenbrunnen (κρήνη του σκοπευτή).

​

Στρίβοντας δεξιά βγήκαμε στο Κοινοβούλιο, κτίριο νέοαναγεννησιακού ρυθμού. Η παλιά πόλη της Βέρνης είναι χτισμένη στη «γλώσσα» γης, που την αγκαλιάζει μια φουρκέτα του ποταμού Aare, παραπόταμου του Ρήνου. Το Κοινοβούλιο είναι χτισμένο σε απότομη απόληξη, πάνω από το ποτάμι.

​

Από του κήπους της πίσω πλευράς,

​

η θέα προς το ποτάμι και την απέναντι πλευρά της πόλης είναι πολύ όμορφη.

​

Από εκεί ένα τελεφερίκ κατεβαίνει μέχρι την κοιλάδα του ποταμού.

 

[dimosf]

Αφού περπατήσαμε στους κήπους

​

(παντού η αρκούδα, όπως στα παγκάκια)

​

και θαυμάσαμε τη θέα προς το ποτάμι,

​

τη γέφυρα του τρένου,

​

την πίσω πλευρά του κοινοβουλίου

​

και τα βουνά (όσο άφηναν να φανεί, τα σύννεφα), βγήκαμε πάλι πάνω και πήραμε την Kochergasse,

​

περνώντας μπροστά από το κοινοβούλιο, μέχρι την Casinoplatz,

​

όπου είναι το παλιό καζίνο (σήμερα εστιατόριο και αίθουσα συναυλιών)

​

και άλλο ένα όμορφο κτίριο (στην παλιά πόλη, όλα τα κτίρια είναι πολύ όμορφα!!).

Πίσω από το καζίνο πήραμε την Herrengasseμέχρι την Munsterplatz

​

όπου και βρίσκεται ο υπέροχος καθεδρικός της πόλης

​

με τα μοναδικά χρωματισμένα ανάγλυφα της κεντρικής πύλης.

​

Είναι από τα ωραιότερα που έχω δει, κι αν έχω δει καθεδρικούς!!

​

Μέσα στον Καθεδρικό απαγορεύεται η φωτογράφιση αν και δεν το πρόσεξα όταν μπήκαμε και έτσι έβγαλα μερικές φωτογραφίες,

​

όπως τα όμορφα βιτρό, μέχρι να μου κάνουν παρατήρηση.

​

Όχι πως δεν προσπάθησα ξανά στη ζούλα! Απέναντι από το ναό είναι ακόμα μια βρύση,

​

η Mosesbrunnen (βρύση του Μωϋσή).

 

[dimosf]

​

Μέσα από ένα σοκάκι βγήκαμε στο κέντρο της Kramgasse, του κεντρικού πεζόδρομου της παλιάς πόλης. Ο δρόμος αυτός, έχει διεύθυνση ανατολής-δύσης και αλλάζει όνομα 3-4 φορές. Είναι ο κεντρικός δρόμος της πόλης από τον Μεσαίωνα

​

και έχει και από τις δύο πλευρές όμορφα κτίρια (κάποια στέγαζαν παλιά τις συντεχνίες της πόλης) με αψιδοστοιχίες στην πρόσοψη.

​

Εμείς στρίψαμε δεξιά, προς τα ανατολικά. Ο δρόμος γίνεται Gerechtig-Keitsgasse,

​

με τη Gerechtigkeitsbrunnen (βρύση της δικαιοσύνης) στη μέση της, και καταλήγει στη γέφυρα Nydeggbrucke.

​

Από εκεί οι εικόνες των κεραμιδένιων στεγών,

​

το ποτάμι,

​

τις παλιές γέφυρες και τα ψιλόλιγνα καμπαναριά, που λογχίζουν τον Ελβετικό ουρανό είναι πολύ όμορφες, μεταφέροντάς σε αιώνες πίσω.

​

Περνώντας απέναντι, είναι ένα κτίριο, που παλιά ήταν γκαράζ για το τραμ και σήμερα ένα πολύβουο εστιατόριο.

​

Η πλαγιά που κατρακυλά από εκεί μέχρι το ποτάμι, είναι το πάρκο μέσα στο οποίο είναι οι αρκούδες. Κάτσαμε να τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ και να πιούμε μια μπύρα. Μέχρι να έρθει η παραγγελία μας βγήκα να φωτογραφίσω αρκούδες.

​

Ήμουν τυχερός, γιατί είδα κάποια μικρά που έπαιζαν και μια μεγάλη. Εντυπωσιακά ζώα!

​

Δίπλα στο εστιατόριο έχει ένα χώρο με ξύλινα ομοιώματα αρκούδων για να παίζουν τα παιδιά και να ξεκουράζονται οι γονείς. Γύρισα, όταν έφτασε το φαΐ. Ήταν πολύ νόστιμο, σε μεγάλες μερίδες και τελικά σκάσαμε.

​

Και βέβαια τα κοπανίσαμε κανονικά.

 

[greco]

Μου θυμισες την πανεμορφη Βερνη,απο τις ωραιοτερες πολεις που εχω δει...Μαλιστα ειχαμε καθησει κι εμεις στο ιδιο εστιατοριο