ΗΠΑ L.A. Ένα απρόσμενο ταξίδι

[Despinna]

κι η νύχτα πέφτει...

κι η νύχτα πέφτει...

 

[underwater]

Αν και το LA δεν με είχε εντυπωσιάσει ιδιαίτερα όταν είχα ταξιδέψει εκεί, η ιστορία σου μου αρέσει πολύ! Ωραία αφήγηση και λεπτομέρειες που όμως δεν κουράζουν!

 

[Sailor Moon]

Πραγματικά ταξίδεψα μαζί σου!

 

[Despinna]

χαίρομαι...έπεται συνέχεια..
καλημέρα!

 

[getxowoman]

χρώμα φθινοπωρου..

Αψογες!!!!!

 

[Despinna]

L.A (Mέρος Γ)

…Oπως το περίμενα, η παρέα ήταν έτοιμη να με αναζητήσει . Αφού τους καθησύχασα και τους ενημέρωσα για την όμορφη βόλτα μου, ανεβήκαμε πάλι στο γραφείο του Γάλλου της παρέας, για να «ετοιμαστούμε» προκειμένου να παρευρεθούμε στα εγκαίνια της έκθεσης, - αν και εγω προσωπικά δεν έκανα καμία «ετοιμασία», το μόνο που έκανα ήταν να κοιτάζω μαγεμένη το LA στα φώτα της νύχτας...Η θέα ήταν ένας ….κινούμενος χάρτης, καθώς όλοι οι κεντρικοί δρόμοι ξεχώριζαν από τα φώτα των αυτοκινήτων, σαν γιρλάντες με φωτάκια σε αέναη κίνηση, δίπλα από «επίπεδα» σχετικά, τεράστια οικοδομικά τετράγωνα, με τους ουρανοξύστες να ξεχωρίζουν, που και που, περήφανοι, φωτισμένοι, να προσπαθούν να «γρατζουνήσουν» θαρρείς τα πέπλα της νύχτας, μα εν τέλει να παραμένουν τόσο μικροί μπροστά της….ο ωκεανός μαύρος, σκοτεινός, σχεδόν δεν ξεχώριζε, ήταν η θάλασσα ένα με τη σκοτεινή νύχτα εκεί που τέλειωναν τα φώτα της πόλης, δεν την έβλεπες, απλά ήξερες ότι είναι εκεί, -εκεί που τελειώνουν τα φώτα…. Βγήκα στο μπαλκονάκι (λίγη ψύχρα, αλλά πολύ καλή θερμοκρασία, Δεκέμβρη μήνα), και αναζήτησα με το βλέμμα το φεγγάρι… Δεν κατάφερα να το εντοπίσω, ίσως δεν είχε φεγγάρι εκείνη τη νύχτα ή ίσως ήταν κρυμμένο, - ενώ η πολύφωτη πόλη κρατούσε το φως από τα αστέρια μακριά.... Διακρίνονταν ωστόσο καθαρά τα φώτα των αεροπλάνων, στη στροφή που έκαναν πάνω από τον ειρηνικό ωκεανό: πάντα, όποια στιγμή και αν κοίταζες, τουλάχιστον τρία αεροπλάνα ήταν σε οπτικό πεδίο, να απογειώνονται ή να ετοιμάζονται για προσγείωση στο αεροδρόμιο της μεγάλης πόλης ..

Για καλή μου τύχη, τα εγκαίνια αποδείχτηκαν πολύ λιγότερο βαρετά από ότι φανταζόμουν… Ενας σύντομος (πολύ σύντομος!) λόγος που χειροκροτήθηκε (καμιά σχέση με τους δικούς μας ατέλειωτους μονολόγους), και ιαπωνικός μπουφέ (τύπου fingerfood) – αν και δεν είμαι ιδιαίτερα φίλη της ιαπωνικής κουζίνας το φαγητό ήταν πολύ, -και καλό!. Στα θετικά της εκδήλωσης ήταν το ελαφρώς περιποιημένο, αλλά σχετικά «casual» ντύσιμο του κόσμου (όχι ότι δεν έλειψαν και τα περίεργα ντυσίματα, τύπου δωδεκάποντο παπούτσι και ντύσιμο-βάψιμο -μάτι αλλά Κλεοπάτρα, ή δερμάτινο outfit τύπου ασπρόμαυρη, πουά, αγελάδα αλλά αδύνατη και στο ξανθό!, -εμ, να έχει και η «κοινωνική κριτική» ένα στόχο, μια έμπνευση!!!! J ). Ωστόσο, ο περισσότερος κόσμος ήταν ντυμένος απλά, κομψά, μιλούσε –χαιρετιόταν σε «πηγαδάκια» αλλά χωρίς να φωνάζει, o καθένας συστηνόταν, έλεγε από πού ήταν, τι έκανε, και γενικότερα κυριαρχούσε μια ευχάριστη, φιλική ατμόσφαιρα. Αν και κάποια στιγμή είχα μια…αναλαμπή τύπου «τι κάνω εγώ, με ένα μεταπτυχιακό στο Πάντειο ανάμεσα σε τόσο κόσμο διανοούμενο, που ο καθένας είχε στο ενεργητικό του υποτροφίες, διαλέξεις, δημοσιεύσεις, συγγράμματα! –ή πιο λαϊκά «πού πας βρε Δέσποινα» κατά το «πού πας βρε Καραμήτρο!», τι θα πείς εδώ πέρα!», - ωστόσο ομολογώ ότι ουδέποτε κανείς δεν με έκανε να νιώσω «μειονεκτικά», - όλοι ήταν φιλικοί μαζί μου, με ρωτούσαν ευγενικά με ένα ενδιαφέρον που έμοιαζε ειλικρινές για την Ελλάδα, τις σπουδές μου, τις συνθήκες στη χώρα μου – για μια στιγμή σκέφθηκα πως αν οι πολιτικοί ανά τον κόσμο ήταν όπως αυτοί εδώ οι έξυπνοι μα απλοί ( νέοι ως επί το πλείστον) άνθρωποι, που με σεμνότητα ανέλυαν την έρευνα, τα ενδιαφέροντα, ενίοτε και κάποια βασικά στοιχεία της ζωής τους για να ακούσουν στη συνέχεια με σεβασμό τι έχει να πει ο διπλανός τους, ε, τότε, ο κόσμος, δεν μπορεί, θα ήταν καλύτερος!

Για την έκθεση φωτογραφίας δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα….Τα ονόματα των φωτογράφων και των συντελεστών μου διαφεύγουν (αν υποθέσω ότι τα συγκράτησα ποτέ). Ουσιαστικά επρόκειτο για δύο εκθέσεις ιαπωνέζων καλλιτεχνών, μια πιο μοντέρνα, και μια δεύτερη με ασπρόμαυρες ως επί το πλείστον φωτογραφίες «εποχής». Το πιο μοντέρνο «μέρος» πέρασε μέσα μου σχετικά «αδιάφορα» (η τέχνη είναι άλλωστε υποκειμενική εμπειρία, - υπάρχουν μοντέρνα, «αφηρημένα» με την έννοια ότι δεν παραπέμπουν σε κάτι συγκεκριμένο, έργα τα οποία για κάποιο μυστήριο λόγο με αγγίζουν, ξυπνούν μέσα μου σχήματα, εικόνες, ακόμα και συναισθήματα, - στην πλειοψηφία της όμως η μοντέρνα τέχνη δεν θα έλεγα ότι είναι η αγαπημένη μου, καθώς είναι λίγα τα μοντέρνα έργα που εμπνέουν κάτι , κάτι δυνατό, που «μιλάνε» μέσα μου). Οι παραδοσιακές φωτογραφίες μου άρεσαν περισσότερο, εικόνες-διηγήσεις (όσο μια εικόνα είναι –και μπορεί να είναι- κοινωνός και μάρτυρας και παραστάτης μιας κοινωνίας, και μιας εποχής).

Η ώρα ήταν περασμένη (κοντά 12) όταν φύγαμε από το Μουσείο. Κάποιοι πρότειναν μια έξοδο για ποτό Down Town (στο κέντρο της πόλης), ή στη γειτονική παραλία της Σάντα Μόνικα, oι περισσότεροι όμως έδειχναν κουρασμένοι. Ομολογώ –προς ευγένεια όλων τους-, ότι η τελική ερώτηση τέθηκε σε εμένα, καθότι φιλοξενούμενη για λίγες μέρες, και από μακριά… Εγώ πάλι από τη μια ήθελα να δω όσο μπορώ τον όλο τρόπο ζωής, να βιώσω όσο μπορώ περισσότερο τον παλμό αυτής της πόλης, -από την άλλη καταλάβαινα ότι οι περισσότεροι είχαν ανάγκη από ξεκούραση (χωρίς κι εγώ να πηγαίνω πίσω, αφού το προηγούμενο βράδυ είχα κοιμηθεί πολύ λίγες ώρες, -ευτυχώς που δεν ανήκω στα θύματα του jet lang!). Τελικά συμβιβαστήκαμε με το να πάμε (να μας αφήσουν, με το αυτοκίνητο), οι μισοί περίπου, για ένα ποτό στην πλατεία της «γειτονιάς» (που μόνο «γειτονιά» δεν είναι!), και να γυρίσουμε «σπίτι» με τα πόδια. Η «πλατεία» αποδείχτηκε ουσιαστικά ένα μικρό εμπορικό κέντρο (το οποίο εξυπηρετούσε από ότι κατάλαβα πολλά μεγάααλα οικοδομικά τετράγωνα), απαρτιζόμενο από 2-3 πολύ-μαγαζιά (τύπου σουπερμάρκετ) , ένα μικρό μαγαζί με λουτήρες και ειδικό εξοπλισμό για βάψιμο νυχιών, ένα βιβλιοπωλείο, 2 εστιατόρια, ένα φαστ φουντ (τύπου MC Donalds) και ένα μαγαζί τύπου καφετέρια-μπαρ, το οποίο δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο, και στο οποίο ήπιαμε ένα ποτό (φαίνεται πως ο κόσμος όταν θέλει να πιει πηγαίνει στα μπαρ των παραλιακών περιοχών ή του κέντρου, -τα συνοικιακά εμπορικά κέντρα χρησιμοποιούνται κυρίως από τους κατοίκους των κοντινών οικημάτων, και αυτό «επιλεκτικά» , και είναι, όπως έμαθα λίγο αργότερα, πολύ, πολύ ακριβά.. (να επισημάνω βέβαια ότι μέναμε σε καλή, «ακριβή» περιοχή….μπορεί να μην ήταν Beverly Hills, το Beverly Hills όμως ήταν από τις κοντινές «γειτονιές», κάτι που σαφώς παίζει ρόλο). Όπως μάλιστα μου ανέφερε η φίλη μου (η οποία λατρεύει τη μερέντα), η ίδια συσκευασία μερέντας στο κατάστημα της πλατείας κόστιζε διπλάσια τιμή από ότι στα μεγάλα σουπερμάρκετ που βρίσκονταν πιο κοντά στο κέντρο, -«προφανώς τα καταστήματα αυτά απευθύνονται μόνο στον κόσμο εδώ, εδώ είναι όλοι πλούσιοι, οπότε απλά δεν τους νοιάζει», μου εξήγησε με ένα σήκωμα των ώμων.

Στο δρόμο για το «σπίτι», η ψύχρα της νύχτας ήταν υποφερτή, η διαδρομή ευχάριστη, μάλιστα η πλατεία ήταν στολισμένη εν αναμονή των χριστουγέννων. Ελάχιστοι άνθρωποι έξω με το σκύλο τους (κανένας χωρίς σκύλο!, και αυτοί οι λίγοι που έβγαζαν το σκύλο τους βόλτα μας κοιτούσαν παράξενα, σαν να ήταν κάτι αξιοσημείωτο, η ύπαρξή μας ως πεζοί, εκεί ). Αντιστρόφως ανάλογα, μπορώ να πω πως και για εμένα, γέννημα θρέμμα της Αθήνας, αυτή η ερημιά ήταν πραγματικά παράξενη (αν και όχι «σκιαχτική», -απλά, παράξενη). Τα οικοδομικά τετράγωνα ήταν τεράστια, και κάθε τετράγωνο απαρτιζόταν από δύο ή τρία σπίτια (όλα μεγάλα!), οπότε οι αποστάσεις είναι πραγματικά μεγάλες - η «κοντινή» πλατεία αποδείχτηκε ένα γεμάτο εικοσάλεπτο (σχεδόν μισάωρο) απόσταση, μέχρι να φθάσουμε στην είσοδο του κτιρίου που μας φιλοξενούσε. Καληνυχτιστήκαμε με την παρέα και, κατάκοπες, σωριαστήκαμε με τη φίλη μου στον καναπέ, να ανταλλάξουμε εντυπώσεις πριν κοιμηθούμε και να κάνουμε το πρόγραμμα της επόμενης μέρας.

 

[Despinna]

L.A. Μέρος Δ.

Το πρωί ξυπνήσαμε κατά τις 8 (χωρίς ξυπνητήρι), χαλαρά και χαρούμενα. Καφεδάκι με μερέντα και cookies (εδώ να πω ότι θα συμφωνήσω με την οικοδέσποινά μου: τα cookies στην Αμερική, τα ίδια cookies που έχουμε και στην Ευρώπη, τα στρογγυλά μπισκοτάκια με κομματάκια σοκολάτας), είναι , ακόμα και τα συσκευασμένα, πολύ, πολύ πιο γλυκά! Όπως μάλιστα θα καταλάβαινα πολύ σύντομα, όλα είναι …γλυκά στην Αμερική, καθότι περιέχουν ποσότητα ζάχαρης, ακόμα και η πίτσα, και τα χάμπουργκερ, τα πάντα!). Μίλησα μέσω skype με τους δικούς μου στην Αθήνα (όπου η ώρα ήταν 5 το απόγευμα, περίεργη αίσθηση, να είναι «εκεί» μισή μέρα πιο μπροστά από «εδώ»…πού πάει ο χρόνος; πώς διανέμεται στη γη, πώς τρέχει; που χάνεται; τι θαύμα του σύμπαντος και αυτό!!) και στη συνέχεια επιδοθήκαμε στην ανάλυση του προγράμματος που είχαμε κάνει το προηγούμενο βράδυ. Ήμουν πολύ χαρούμενη, γιατί, όπως μου είπε η καλή μου φίλη, ανεξάρτητα από τον όποιο συνδυασμό «προγράμματος» και αυτοσχεδιασμού της κάθε μέρας (όχι ότι οι μέρες της παραμονής μου ήταν και πολλές, κουτσή εβδομάδα ήταν -όλη μαζί, και ήδη είχε αρχίσει να περνάει) , θα μου αφιέρωνε μία ημέρα ολόκληρη, στη διάθεσή μου, για να κάνουμε μαζί ο,τι πραγματικά ήθελα! (οι υπόλοιπες μέρες ήταν συνδυασμός ωραρίων και δραστηριοτήτων, καθότι, αλίμονο, δεν φθάνει που με φιλοξενούσε, η κοπέλα είχε και μια υποτροφία, δεν ήταν εκεί για διακοπές!). Και η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαζόταν να σκεφθώ πολύ (ή μάλλον καθόλου) για να αποφασίσω! Η απόφαση, από τη στιγμή που είχα ήδη συνειδητοποιήσει –“συννεφιασμένα”, είναι η αλήθεια- L - ότι λόγω έλλειψης ημερών δεν θα έφθανε η χάρη μου στο Σαν Φραντσίσκο, και τη Golden Bridge, που πολύ θα ήθελα να δω (να σχηματίσω μια ιδέα για το τι τραβάει τόσους ανθρώπους, και γιατί θεωρείται η «γέφυρα των αυτοκτονιών», τι έχει η θάλασσα, το φως, η ατμόσφαιρα σε εκείνο το σημείο που τους μαγνητίζει!, ανθρώπους από όλες τις γωνιές του κόσμου, που ξαφνικά, κοιτώντας το «νερό», κάτι παθαίνουν, σαν να μαγεύονται, τρελαίνονται, χάνουν τα «λογικά» τους και πηδάνε! –και όχι, αυτή την περιέργεια δεν την εξέφρασα στους δικούς μου, δεν χρειαζόταν!). «Συννεφιασμένα» επίσης και με ιδιαίτερη απροθυμία εγκατέλειψα (αφενός λόγω έλλειψης χρόνου και αφετέρου καθώς η φίλη μου δεν έδειξε να συμμερίζεται τον ενθουσιασμό μου :-( ) και την ιδέα μου για «whales watching”, καθώς, από ότι είχα διαβάσει, η θάλασσα της Καλιφόρνια είναι, μεταξύ άλλων, πέρασμα των «φαλαινών», και οργανώνονται εκδρομές με σκάφη σε μέρη από όπου μπορεί να δεις από μακριά φάλαινες! (ομολογώ ότι πολύ θα μου άρεσε να δω φάλαινες, πόσο μάλλον -αν είχαμε τύχη βουνό- να ακούσω το τραγούδι τους...). Κι αυτό όμως δεν φαινόταν εφικτό, οπότε, κρατούσα τη χαρά μου για την τρίτη μου επιλογή: έρημος..Death Valley (κοιλάδα του θανάτου)..Ειχα διαβάσει σχετικούς οδηγούς, είχα ψάξει τις διαδρομές, και ήμουν έτοιμη να βιώσω την ατμόσφαιρα αυτής της τόσο ξακουστής ερήμου..Κάποιοι απο τους υπολοίπους υποτρόφους είχαν πάει, μου είπε η φίλη μου, πρόσφατα στο St Joshua National Park, επίσης σε ερημο, ένα είδος φυσικού πάρκου, -και είχαν εντυπωσιαστεί..Και η "κοιλάδα του θανάτου" φάνταζε ακόμα πιο εντυπωσιακή, αν μη τί άλλο ήταν και το "όνομα" επιβλητικό, έφερνε δέος, δυο -τρεις ώρες με το αυτοκίνητο δρόμος φαινόταν να είναι, οπότε....πότε θα είχαμε ξανά ευκαιρία να δούμε αυτή την άγρια, την τόσο "μυθιστορηματική" έρημο;....."γιατί όχι, αφού το θέλεις τόσο πολύ;", αποφάνθηκε η οικοδέσποινά μου, για να εισπράξει μια μεγάλη αγκαλιά.. Θα μιλούσε μέσα στην ημέρα με το γραφείο ενοικιάσεως αυτοκινήτων που συνεργαζόταν το Μουσείο Γκετύ (και έκανε κάποιες εκπτώσεις) για να συνεννοηθεί περί αυτοκινήτου (με προτίμηση κάποιο με μη αυτόματες ταχύτητες, αν υπήρχε, καθώς ούτε εγώ ούτε η ίδια είχαμε οδηγήσει ξανά όχημα με αυτόματες ταχύτητες, -αν και, όπως μας έλεγαν, ήταν πανεύκολο!), ώστε, την επομένη ή τη μεθεπομένη, να κανονίζαμε το σχετικό ταξίδι, -σαν ολοήμερη εκδρομή.

Tην εν λόγω μέρα, ωστόσο, το "πρόγραμμα" προέβλεπε τη μοναχική μου εξερεύνηση ...Down Town! Καθώς η φίλη μου είχε να παραδώσει κάποιες δουλειές, της πρότεινα, όπερ και έγινε, να κάτσει με την ησυχία της, και χωρίς άγχος, να μελετήσει (ώστε να έχει περισσότερο χρόνο τις υπόλοιπες μέρες), και να πάρω συγκοινωνία για να κατέβω στο κέντρο της πόλης και να εξερευνήσω τις γειτονιές του...Αν και λίγο αμήχανη στην αρχή (όπως μου είπε μόνο μια φορά είχε κατέβει κέντρο, και αυτή όχι με τη συγκοινωνία, οπότε δεν είχε δει και πολλά πράγματα και δεν θα μπορούσε να με βοηθήσει), ωστόσο εγω ήθελα να ...τριγυρίσω, και δεν άφησα περιθώριο διαφωνίας. Βρήκαμε στο ίντερνετ χάρτες με τις λεωφορειακές γραμμές και τα σημεία των λεωφορείων, -εγώ θα έπαιρνα το λεωφορείο από τη στάση στην πλατεία που είχαμε πάει για ποτό το προηγούμενο βράδυ-, και, αφού της υποσχέθηκα ότι θα είμαι πίσω κατά τις 8 το βράδυ (το ζευγάρι των Ιταλών υποτρόφων διοργάνωνε στο διαμέρισμά του.."ιταλικό δείπνο" και μας είχε καλέσει) και ότι θα προσέχω, ετοιμάστηκα για την πρώτη μου εξόρμηση!

Στο φως της μέρας, όλα μου φαίνονταν, αν ήταν δυνατό...ακόμα πιο μεγάλα από ότι τα θυμόμουν το προηγούμενο βράδυ! Τεράστιοι, φαρδιοί δρόμοι, μεγάλα αυτοκίνητα, μεγάλα δέντρα, μεγάλα πεζοδρόμια....και, απουσία πεζών! Δύο γυναίκες με το σκύλο τους είδα σε όλη τη διαδρομή, - φαίνεται πως αν δεν έχεις σκύλο, να τον βγάλεις λίγο έξω, απλά δεν κυκλοφορείς σε αυτή τη συνοικία, παρά μόνο με το αυτοκίνητο...Η πλατεία μου φάνηκε λίγο διαφορετική, πιο ανοιχτή, πιο..πράσινη απο οτι το προηγούμενο βράδυ, -ίσως παίζει ρόλο και κάτι σαν υπαίθρια μικρή αγορά λουλουδιών που είχε στηθεί εκεί, και έδινε το δικό της χρώμα (α, τα λουλούδια είναι πάντα ωραία). Εντόπισα τη στάση (ήμουν η μόνη που περίμενε), και στάθηκα να περιμένω το λεωφορείο που θα με πήγαινε στο κέντρο, και συγκεκριμένα στον σιδηροδρομικό σταθμό Union, από όπου θα ξεκινούσα την περιήγησή μου, αναζητώντας, με το πεζό 2 (=ποδαράτο, φυσικά), το Ισπανικό Χωριό (el Pueblo de los Angeles, -το χωριό των Αγγέλων). Ωστόσο, η ώρα περνούσε, και το λεωφορείο...δεν ερχόταν...Περίμενα σχεδον τρία τέταρτα, είχα μάλιστα αποκτήσει "παρέα" (έναν άνδρα και μια μεξικανικο-ινδικής καταγωγής γυναίκα), όταν επιτέλους εμφανίστηκε στον ορίζοντα...Δεν είχα εισιτήριο, αλλά το σύστημα εδώ είναι ότι μπαίνεις μόνο από την μπροστινή πόρτα, και αγοράζεις εισιτήριο (ένα ή δύο ή πολλαπλών διαδρομών) από τον οδηγό. Επιβεβαίωσα ότι το λεωφορείο περνάει (για την ακρίβεια κάνει τέρμα) στον Σιδηροδρομικό Σταθμό, προμηθεύτηκα δωρεάν χάρτες με τις διαδρομές των αστικών συγκοινωνιών (διαθέσιμοι σε 4-5 γλώσσες, σε ειδική υποδοχή πίσω από την "πλάτη" του οδηγού), και αναζήτησα θέση, πού αλλού; στο παράθυρο..Το λεωφορείο δεν ήταν γεμάτο, και, όπως παρατήρησα, οι επιβαίνοντες στο λεωφορείο ήταν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αυτό που η "κάστα των πλουσίων" του L.A θα αποκαλούσε..."μετανάστες" ήτοι μαύροι, ή έχοντες χαρακτηριστικά ινδικής-μεξικανικής καταγωγής (συμπεριλαμβανομένου και του οδηγού),- η γλώσσα μάλιστα που άκουγες στο λεωφορείο, ήταν, κατεξοχήν, τα ισπανικά.

Η διαδρομή μέχρι το κέντρο ήταν γεμάτη μια ώρα δρόμο, -και αυτό χωρίς να πέσουμε σε ιδιαίτερη κίνηση...Η εικόνα, παρόμοια...Μεγάλοι δρόμοι, μεγάλα κτίρια, ψηλοί, διάσπαρτοι φοίνικες να ξεμυτίζουν σε κάθε γωνιά. Όσο πλησιάζαμε προς το κέντρο οι "γειτονιές" γίνονταν πιο εμπορικές, πολλές αλυσίδες fast food (χάμπουργκερ, αλλά και πολλά fast food με φθηνό κινέζικου τύπου φαγητό), starbucks, κ.α.. Οι πεζοί ήταν πάντα λίγοι, ωστόσο κυκλοφορούσαν, όπως είδα, αρκετά ποδήλατα, - υπήρχαν μάλιστα και λεωφορεία (όχι όλα όμως), όπου είχαν ειδικό χώρο μπροστά και πίσω όπου μπορούσες να βάλεις (κάτι σαν μια σχάρα) το ποδήλατό σου για να το μεταφέρεις μαζί. Επίσης, -το είχα ακούσει, αλλά μου έκανε εντύπωση παρόλα αυτά-, στην κατηγορία "μεγάλο" συμπεριλαμβάνονταν και οι...άνθρωποι! Οι 8 στους 10 ήταν...παχύσαρκοι, χοντροί, πώς να το πω...Οχι απλώς χοντροί, πολύ χοντροί! Ολα κι ολα, οι Ελληνίδες είμαστε συλφίδες μπροστά τους! (και δεν είναι παράλογο, τελικά, γιατί, όπως έμελλε να διαπιστώσω, τίποτα δεν υπάρχει σε μικρό, σε "κανονικό" για τα δικά μας μέτρα μέγεθος...η μικρή coca cola εκεί, είναι η μεγάλη δικιά μας....το ίδιο στις συσκευασίες (π.χ. γάλα κτλ), στις μερίδες, στα πάντα...)!

Και ξαφνικά, το λεωφορείο γέμισε κόσμο, υπήρξε μια έκδηλη κινητικότητα, ενώ μια σκιά σκέπασε το φως του λαμπρού πρωινού ήλιου! Έκπληκτη, συνειδητοποίησα ότι είχαμε φθάσει στο "κέντρο" ή μάλλον στο "κεντρικό" (με την έννοια ότι κέντρο -κέντρο, με την έννοια που το λέμε εμείς, δεν υπάρχει) L.A., αυτό που εδώ αποκαλούν...Down Town! Η ξαφνική "σκοτεινιά" δεν ήταν παρά η σκιά από τους πρώτους ουρανοξύστες, και το λεωφορείο διέσχιζε τώρα κεντρικές λεωφόρους, με εντυπωσιακά κτίρια, και πολλές συστάδες ουρανοξυστών που ορθώνονταν στοιβαροί (και κομψοί, συγχρόνως, κατά μία..μοντέρνα έννοια), τόσο κοντά, τόσο ψηλοί, που όσο και αν τέντωνα το κεφάλι μου απο το παράθυρο δεν μπορούσα να τους δω ολόκληρους, δεν χωρούσαν στο οπτικό μου πεδίο. Εδώ υπήρχε σαφώς μια "κίνηση", ήτοι..κόσμος που κυκλοφορούσε, ροή -, εστιατόρια, γραφεία, πολυκαταστήματα, σινεμά, βιτρίνες. Και εδω πάντως τα οικοδομικά τετράγωνα (και συνεπώς οι αποστάσεις) ήταν τεράστια, ενώ συχνά πυκνά υπήρχαν τεράστια πάρκιγκ, πολλά από αυτά υπαίθρια -ανυψωμένα, σαν μικροί ουρανοξύστες με αυτοκίνητα (κάτι που θύμιζε αρκετά παιδικό παιχνίδι, ή μάλλον...παιχνιδούπολη!).

Χαζεύοντας τις πρώτες εικόνες της πόλης "εκ των έσω" σχεδόν ξεχάστηκα, -και ευτυχώς που ο σιδηροδρομικός σταθμός ήταν και ο τερματικός σταθμός του λεωφορείου, διαφορετικά σίγουρα θα τον είχα προσπεράσει. Ωστόσο το λεωφορείο σταμάτησε, και κατεβαίνοντας αναγνώρισα το κτίριο του σταθμού αμέσως, καθώς φωτογραφία του φιλοξενούσαν τόσο οι χάρτες των λεωφορείων (οι οποίοι είχαν και κάποιες τουριστικές προτάσεις) όσο και οι οδηγοί. Πρόκειται για κτίριο που κατασκευάστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1930, τη "χρυσή εποχή των σιδηροδρόμων" και συνδυάζει στοιχεία που παραπέμπουν "άλλοτε σε ισπανική ιεραποστολή και άλλοτε σε μοντέρνα κατασκευή, στυλ "αρτ ντεκό", όπως χαρακτηριστικά αναφερόταν στον οδηγό (-προσωπικά θα συμφωνήσω με την πρώτη εκδοχή, - το κτίριο μου κάνει κάτι σε "εκκλησία" (μοντέρνα εκκλησία πάντως), ενω οι ψηλοί, αδύνατοι φοίνικες που το συντροφεύουν του δίνουν ένα ιδιαίτερο, όχι ακριβώς "εξωτικό", αλλά πάντως παράξενο "χρώμα".

Απέναντι σχεδόν από τον σταθμό, δεσπόζει μια μεγάλη πλατεία, με δέντρα και αγάλματα, και διασχίζοντάς τη, βρίσκεσαι στo "Χωριό των Αγγέλων" (el Pueblo de los Angeles) (τί όμορφο όνομα, αλήθεια! . Πρόκειται για ιστορική συνοικία, πολύ κοντά στο σημείο που θεωρείται ότι ιδρύθηκε το LA, το 1781, και διασώζει ορισμένα κτίρια των αρχών του 19ου αιώνα, όταν ακόμα η πόλη ήταν ενας παρεμελημένος μεξικάνικος οικισμός. Το πρώτο πράγμα που είδα καθώς πλησίαζα, ήταν μια μεγάλη, τεράστια τοιχογραφία που δέσποζε σε δύο τοίχους ενός μεγάλου κτιρίου, με θέμα την Ευλογία των Ζώων (The blessing of Animals). Δεν είναι ιδιαίτερα παλαιά τοιχογραφία ούτε έχει κάτι ιστορικά "ξεχωριστό" (αν θυμάμαι καλά είναι του 1978 ή κάπου κοντά), είναι όμως πολύ όμορφη (κατ' εμέ τουλάχιστον), και συγκινητικά τρυφερή, καθώς αποπνέει ιδιαίτερη στοργή, απεικονίζοντας την παλαιά μεξικανική παράδοση της ευχαριστίας των ζώων -σκυλιά, καναρίνια, κατσίκες, γάτες, πουλιά, αγελάδες- για τη χαρά και τις υπηρεσίες που παρέχουν στους ανθρώπους. Το κτίριο δεν θυμάμαι αν είναι γνωστό ή δημόσιο ή τί ακριβώς στεγάζει, όμως έτσι κι αλλιώς είναι η τοιχογραφία που με την ευαισθησία και την τρυφερότητά της "κλέβει" τις εντυπώσεις (και κάτι απ' τις καρδιές ίσως). Απέναντι, υπάρχει πεζοδρομημένος χώρος, σχηματίζοντας κάτι σαν μια μεγάλη πλατεία, με τουριστικά κιόσκια και πάγκους, που, εν όψει των χριστουγέννων, ήταν στολισμένα και έδιναν μια γιορτινή πινελιά ! Ενα χριστουγεννιάτικο δέντρο είχε στηθεί στη μέση του πεζοδρόμου (το οποίο ήταν όμως πολύ μικρό σε σχέση με το μεγάλο, φυσικό δέντρο, σαν μεγάλο πλατάνι, που δέσποζε πίσω του, -σύγκριση που έδινε μια μάλλον χιουμοριστική νότα), ενώ στο "περίπτερο" της πλατείας είχε στηθεί μια φάτνη, απεικονίζοντας τη σκηνή της γέννησης του Χριστού. Ωστόσο, ο λαμπρός, υπέρλαμπρος ήλιος και ο μάλλον καλοκαιρινός καιρός, έδινε, -για μένα-, μια παράξενη, εξωπραγματική διάσταση στο "κλίμα των χριστουγέννων"....Είναι μάλλον που τα Χριστούγεννα τα έχουμε συνδυάσει με χειμώνα, -και η όλη ατμόσφαιρα καλοκαιριού έμοιαζε στα μάτια μου παράξενη, ασυνήθιστη, σαν μια απρόσμενα αθόρυβη ανατροπή.. Νωχελικά, νιώθωντας πάνω μου ευχάριστα το ζεστό χάδι του ήλιου, περιπλανήθηκα στη μεξικάνικη συνοικία, ένας κόσμος (αν και πολύ τουριστικός για τις προτιμήσεις μου) γεμάτος χρώματα, φασαρία, παλμό, - γεμάτος ζωή. Καφέ και εστιατόρια σε μεξικανικό στυλ (που όμως απέφυγα -παραήταν τουριστικά!), πάγκοι με μεξικάνικα καπέλα, γαιδουράκια (αληθινά και ψεύτικα) πάνω στα οποία μπορούσες αν ήθελες να φωτογραφηθείς με το χαρακτηριστικό "σομπρέρο" (έναντι σχετικού αντιτίμου, βεβαίως),πάγκοι με μεξικανικού στυλ ενθύμια και πάσης φύσεως "μπιχλιμπίδια" κτλ. Γενικά αποφεύγω τις αγορές, και μαλιστα σε κατεξοχήν τουριστικές περιοχές, όμως μια μικρή, ξύλινη φάτνη, στη γωνιά ενός πάγκου απέσπασε την προσοχή μου. Ήταν μικρή, όμορφα ζωγραφισμένη, εμφανώς φτιαγμένη στο χέρι, οι φιγούρες απέπνεαν μια "ζεστασιά", μια "τρυφερότητα" (κι αν σε κάποια σημεία το χέρι που χάραζε τις φιγούρες στο ξύλο είχε αφήσει κάποιες μικρές ατέλειες, αυτές ακριβώς οι μικρές ατέλειες τις έκαναν ακόμα πιο όμορφες, πιο απλές, πιο "ανθρώπινες" στα μάτια μου). Επίσης, όλες οι μορφές απέπνεαν έντονα τα μεξικανικά χαρακτηριστικά -τόσο στη φυσιογνωμία, όσο και στο ντύσιμο, στη διακόσμησή τους, -κι αυτό με άγγιξε, ήταν μια συνειδητοποίηση του πώς ένα γεγονός, ένα σύμβολο, μπορεί να αγγίξει βαθειά την καρδιά και την κουλτούρα τόσων διαφορετικών (φαινομενικά) εθνικοτήτων, του πόσο "ίδιοι" , μέσα στην διαφορετικότητά μας, είμαστε τελικά, - πόσο..."άνθρωποι", πόσο αυτά που μας ενώνουν είναι πιο βαθειά, πιο ουσιώδη, πιο σημαντικά εν τέλει από τις οποιεσδήποτε διαφορές, και πώς οι διαφορές αυτές, η διαφορετικότητα των λαών, χωράει, εναρμονίζεται μπροστά στην πίστη, στην ανάγκη των ανθρώπων (και αυτή ακριβώς η ύπαρξη των διαφορών κάνει το ανθρώπινο στοιχείο πιο δυνατό, σχεδόν οικουμενικό, -κάτι που ενιωσα μέσα μου τόσο τρυφερό, τόσο εύθραυστο εκείνη τη στιγμη). Η τιμή της μικρής φάτνης που η εύσωμη Μεξικάνα πωλήτρια έσπευσε να μου ανακοινώσει (18 dollars) μόλις με είδε να την κοιτάζω μειώθηκε "αυτομάτως" στα 15 μόλις της απάντησα στα ισπανικά, και μετά από μια γενική συζήτηση για το Μεξικό, την αποικία, τη ζωή, (τα ισπανικά είναι από τις αγαπημένες μου γλώσσες, χαίρομαι κάθε φορά που μπορώ να τα μιλάω), η τιμή της φάτνης (χωρίς κανένα παζάρι εκ μέρους μου) κατέβηκε στα 10 δολλάρια (νομίζω πως στο τέλος η γυναίκα θα μου τη χάριζε, - νομίζω πως ξαφνικά δεν ήτανε το θέμα τα λεφτά, αλλά η κουβέντα, κάτι ποιο ουσιαστικό, πιο βαθύ και είχε να κάνει με την επικοινωνία, την καρδιά και το ανθρώπινο στοιχείο) (Πάντως η φάτνη είχε μεγάλη "επιτυχία", έφερε στη μητέρα μου μεγάλη χαρά, και είναι απο τα αγαπημένα χριστουγεννιάτικα στολίδια του σπιτιού

Περιπλανώμενη στο χωριό των Αγγέλων, τα βήματά μου με έφεραν στην Εκκλησία της "παλαιάς πλατείας" (Νuestra Senora Reina de los Angeles / Τη Μαντόνα μας και Βασίλισσα των Αγγέλων), η οποία συγκέντρωνε πλήθος πιστών.. Οι μεξικάνοι είναι βαθύτατα θρησκευόμενοι και έχουν έντονο μέσα τους το στοιχείο της λατρείας. Δειλά, αθόρυβα, όσο το δυνατόν σαν άνθρωπος (όχι σαν τουρίστρια) μπήκα στην Εκκλησία, -επρόκειτο για ένα χώρο λατρείας με όλη τη σημασία της λέξης. Στο εσωτερικό, τα αγάλματα, με κυριότερο το άγαλμο της Παναγίας, ήταν στολισμένα με κεριά, λουλούδια, πολλά λουλούδια, και τάματα, ενώ πολλοι, πολλοί άνθρωποι (μα πού στο καλό ήταν κρυμμένος τόσος κόσμος προσεύχονταν γονατιστοί. Ασυναίσθητα, ένιωσα τα δάχτυλά μου να κάνουν την κίνηση του σταυρού (ένας ιερός χώρος είναι πάντα ένας ιερός χώρος, ανεξαρτήτου θρησκείας και τελετουργικού), και, με την αίσθηση ότι δεν μπορώ να μείνω άλλο, ότι το να μείνω θα είναι σαν αδιακρισία, σαν να κοιτάζω μια ιερή στιγμή κάποιων ανθρώπων μέσα από την "κλειδαρότρυπα", αποχώρησα σιωπηλά. Οι συναντήσεις με το Θεό, τον όποιο Θεό, είναι πάντα αυστηρώς προσωπικές, -δεν χωράνε παρατηρητές, θα ήταν ιεροσυλία κάτι τέτοιο, ή τουλάχιστον αυτό ένιωσα, αυτό νιώθω. Τα μάτια μου έτσουξαν βγαίνοντας στο έντονο φως του ήλιου. Αλλά και στον εξωτερικό περίβολο της εκκλησίας υπήρχε η ίδια αίσθηση λατρείας. Ένας μεγάλος βράχος, απο σχισμές του οποίου έτρεχε νερό (αγίασμα; δέσποζε στην εξωτερική "αυλή", στολισμένος με γλάστρες και λουλούδια. Μπροστά του, υπήρχε χώρος για κεριά και καρφιτσωμένα χαρτάκια ή φωτογραφίες με επιθυμίες ή ευχές (κάτι που μάλλον είναι σαν τα δικά μας "τάματα"), και από κάτω μεγάλοι κουβάδες με λουλούδια, ενώ οι πιστοί γονάτιζαν μπροστά στο βράχο και προσεύχονταν με τη σειρά τους.

Ο ουρανός πεντακάθαρος, ο ήλιος λαμπερός, και εγώ να περιπλανιέμαι ανέμελα στην γραφική αυτή μεξικανική συνοικία, που καθόλου δεν θύμιζε μεγάλη πόλη (μάλλον μεξικανικό χωριό, -ή μάλλον, τουριστιό μεξικανικό χωριό). Μυρωδιές από τάκος και τορτίγιας πλανιόνταν στον αέρα, -η γλώσσα ισπανικά (αγγλικά δεν άκουγες παρά ελάχιστα, από τους λίγους τουρίστες) και ένα πολύβουο μελίσσι -ανθρώπων, πραγμάτων προς πώληση, χρωμάτων. Έκανα τη βόλτα μου στην πολυφημισμένη στους ταξιδιωτικούς οδηγούς οδό Ολβέρα, η οποία φιλοξενεί μια μεξικάνικη υπαίθρια αγορά, - χαριτωμένη και πολύχρωμη, σαφώς, αλλά υπερβολικά τουριστική για τη δική μου ιδιοσυγκρασία, και, βγαίνοντας σιγά σιγά από την μεξικάνικη συνοικία, εισέβαλα στους κόλπους της "μοντέρνας πόλης". Μια ματιά στο χάρτη μου έδειξε ότι αν συνέχιζα προς τα κάτω, τα βήματά μου θα με έβγαζαν προς την Κινέζικη Αγορά (China Town). "Γιατί όχι;", είπα στον εαυτό μου...και προχώρησα, αναζητώντας με το βλέμμα τα πρώτες "Chinese" πινελιές...

(συνεχίζεται)

 

[Despinna]

στο λεωφορείο...

στο λεωφορείο...

 

[Despinna]

O Σιδηροδρομικός σταθμός (the Union Station)

O Σιδηροδρομικός σταθμός (the Union Station)

 

[Despinna]

El pueblo de los Angeles - τοιχογραφία "Η Ευλογία των Ζώων"

El pueblo de los Angeles - τοιχογραφία "Η Ευλογία των Ζώων"

 

[Despinna]

Εl Pueblo de los Angeles- χριστουγεννιάτικες πινελιές

Εl Pueblo de los Angeles- χριστουγεννιάτικες πινελιές

 

[Despinna]

El Pueblo de los Angeles -εικόνες

El Pueblo de los Angeles -εικόνες