giannoula
Member
- Μηνύματα
- 1.299
- Likes
- 2.429
- Επόμενο Ταξίδι
- who knows???
πολύ ωραία καλογραμμένη και χρηστική ιστορία.. Αχ αυτό το L.A. πόσο με ταλανίζει εδώ και χρόνια! (λόγω μουσικής βέβαια...)
Despinna
Member
- Μηνύματα
- 174
- Likes
- 163
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Ινδία, Αργεντινή,
… Μετά τα πρώτα 3 οικοδομικά τετράγωνα (ναι, ναι, εξακολουθούν να είναι τεράστια, όπως όλα, σε αυτόν τον τόπο!), εντόπισα τα πρώτα «σημάδια» της κινέζικης συνοικίας… Η μορφή των κτιρίων άλλαζε, η στέγη έπαιρνε εκείνο το χαρακτηριστικό σχήμα (που μοιάζει με παγόδα), οι πινακίδες στα κινέζικα ιδεογράμματα γίνονταν όλο και πιο πυκνές, ενώ ολοένα και περισσότερα φαναράκια κρέμονταν από τις στέγες… Κτίρια χαμηλά, με έντονο το κινέζικο στοιχείο, τα περισσότερα σε μια περίεργη «πρόσμειξη», δηλαδή σύγχρονο κτίρια, από τσιμέντο, που όμως πάνω τους είχε γίνει προσθήκη ή τροποποίηση έτσι ώστε να ενσωματωθεί το κινέζικο χαρακτηριστικό, ιδιαίτερα στη στέγη, ενώ συχνή ήταν και η προσθήκη του κινέζικου στοιχείου με τη μορφή δρακόσχημου αγάλματος στην είσοδο, σε κάποιο γείσο ή σε κάποιο μπαλκόνι Εντύπωση μου έκανε ότι ακόμα και κτίρια υπηρεσιών, όπως πχ κτίρια τραπέζης, είχαν υποστεί τις σχετικές μεταποιήσεις ώστε να προβάλλουν το κινέζικο στοιχείο τους, - ωστόσο, η αίσθηση που απέπνεαν (σε εμένα τουλάχιστον, καθώς η «αίσθηση» που αφήνει μια πόλη, μια συνοικία, ένας τόπος, είναι, δεν μπορεί παρά να είναι-, προσωπική, υποκειμενική, ιδιαίτερη) ήταν αυτή ακριβώς της «πρόσμειξης», της «φτιαχτής πρόσμειξης». Ήταν, πώς να το πώ, σαν να έλειπε κάτι, κάτι βασικό, - τα στοιχεία (το μοντέρνο) και το εθνικό (κινεζικο) συνυπήρχαν, το ένα είχε τοποθετηθεί πάνω-δίπλα-μέσα στο άλλο στα πλαίσια της φιλοσοφίας της ίδιας της δημιουργίας μιας “Chinatown” στην καρδιά του L.A, , κάτι όμως (μου) έλειπε από αυτή τη «συνύπαρξη», κάτι που είχε να κάνει με το «πνεύμα», την αίσθηση της «ιστορίας», την βαθύτερη ουσία ή «ψυχή» αυτής της πόλης. Παρά αυτή την απροσδιόριστη « έλλειψη», η L.A. Chinatown έδινε σαφώς το δικό της «στίγμα», με τις στέγες που θυμίζουν παγόδες, τις κινέζικες επιγραφές, τους δράκους και τα σύμβολα της κινέζικης κουλτούρας που συναντάει το μάτι παντού, - σε ότι μπορεί και ότι δεν μπορεί να φανταστεί (ακόμα και τα φρεάτια των δρόμων, αυτά τα μεταλλικά στρογγυλά πάνω στην άσφαλτο, είχαν έφεραν το μοτίβο του κινέζικου δράκου!). Περιπλανώμενη στην ChinaTown βρέθηκα σε μια μικρή μα γεμάτη χρώματα πλατεία, με καθαρά κινέζικο χρώμα, όπου (σαν φόρο τιμής στον δικό μας εορτασμό των χριστουγέννων; Σαν διακοσμητικό;; δεν είμαι σίγουρη, καθόσον, απ’ οσο ξερω, η κινέζικη πρωτοχρονιά δεν συμπίπτει με τη δική μας) είχε στηθεί μια τριγωνική κατασκευή, σαν δέντρο, η οποία ήταν στολισμένη με ..κινέζικα ομπρελίνα και άλλα κινέζικα διακοσμητικά. Μια παρέα ηλικιωμένων κινέζων κάθονταν στα κόκκινα παγκάκια της πλατείας και έτρωγαν από κάτι χάρτινες συσκευασίες με chopsticks, -ωστόσον μόλις είδαν στο χέρι μου τη φωτογραφική μηχανή με κοίταξαν επιτιμητικά, οπότε απομακρύνθηκα διακριτικά. Πάνω απο το κεφάλι μου, γιρλάντες με κόκκινα φαναράκια έδιναν μια χαρούμενη πινελιά. Χαλαρή, έκανα τη βόλτα μου στα μαγαζάκια της κινεζικης συνοικίας, - εστιατόρια, μαγαζιά με τουριστικά είδη, ρούχα (όχι κάτι ιδιαίτερο, -ο,τι θα έβλεπε κανείς και σε ένα δικό "μας" κινέζικο μαγαζί), μαγαζάκια με φαγώσιμα είδη, με διακοσμητικά (γιρλάντες, κουδουνάκια , αρωματικά στικς κτλ).
Αφού πήρα τη "γεύση" μου από την Chinatown (εικόνες, ατμόσφαιρα, μυρωδιές), άρχισα να επιστρέφω προς το κέντρο του LA, προς αναζήτηση της "μοντέρνας καρδιάς" της πόλης. Περπατώντας κατά μήκος των μεγάλων δρόμων (και μη μπορώντας παρά να παρατηρήσω και πάλι την απουσία πεζών....ζήτημα να εβλεπα δύο ή τρεις ανθρώπους πεζούς κατά μήκος ολόκληρης της λεωφόρου), συνάντησα κατ' αρχήν ένα μεγάλο μνημείο -πλάκα-, πάνω στην οποία ήταν χαραγμένη αναπαράσταση που απεικόνιζε την παράδοση της πόλης από το Μεξικό στην Αμερική (χμ...). Προχωρώντας,αντίκρυσα τον Πύργο του Δημαρχείου, από τα ψηλότερα -αν οχι το ψηλότερο- κτίριο στο L.A (νομίζω το ψηλότερο κτίριο σύμφωνα με τον οδηγό), "διάσημο" για την εμφάνισή του στη μικρή και μεγάλη οθόνη (Τhe War of the Worlds, 1954, στην αμερικανική σειρά Superman κ.α.). Περπατώντας, με το βλέμμα ψηλά, στη σκιά των μεγάλων κτιρίων, ανακάλυψα -με τη βοήθεια του χάρτη, ομολογώ - τον Καθεδρικό Ναό της Παναγίας των Αγγέλων, τον οποίο, ομολογώ, θα είχα εύκολα προσπεράσει, γιατί, το μοντέρνο αυτό κτίριο, εγώ αποκλείεται να το περνούσα για ναό! Χτισμένος στη γραμμή των μοντέρνων κτιρίων, με πλίνθινο χρώμα (μέχρι εδώ μου θυμίζει, σε μεγαλύτερες βέβαια διαστάσεις, το κτίριο που στεγάζεται η εταιρία που δουλεύω, στην Αθήνα!!) που όμως συνδυάζεται με μπρούτζο, - και με το άγαλμα της Παναγίας των Αγγέλων να προστατεύει τη μπρούτζινη είσοδο...Στον περίβολο του ναού απλώνεται μια μεγάλη πλατεία, με παγκάκια, φοίνικες, και μια μεγάλη καφετέρια..Αλλά και στο εσωτερικό του ο ναός, -παλι ναό δεν μου θύμιζε. Αν δεν υπήρχε το τεράστιο αρμόνιο, το άγαλμα του εσταυρωμένου και κάποιες μικρές λεπτομέρειες (όπως οι επιτοίχιοι άγγελοι με τα μπρούτζινα φτερά στη βάση των φαναριών), θα νόμιζα ότι βρισκόμουν σε ένα μεγάλο, μοντέρνο αμφιθέατρο, ή σε μια κομψή αίθουσα εκδηλώσεων, ακόμα και σε βουλή, ίσως, -οχι ομως σε ναό...Ιδιαίτερα ψηλοτάβανος, με πολλά παράξενα, μοντέρνα φώτα να κρέμονται απο το ταβάνι, ο ναος αυτός ήταν σίγουρα τεράστιος και..."διαφορετικός", πρωτότυπα "μοντέρνος" κατά έναν παράξενο τρόπο - ωστόσο το δέος, τη λατρεία, την "κατάνυξη" που συχνά συναντάς σε ένα ναό (ανεξαρτήτου θρησκείας, ανεξαρτήτου ακόμα και του αν πιστεύεις, ή όχι), εγώ τουλάχιστον δεν το αισθάνθηκα, δεν το βίωσα μέσα μου (αυτή την ένταση του χώρου του ζυμωμένου απο λατρεία, ικεσία, ελπίδα, προσευχή, όπως, π.χ, το είχα αισθανθεί λίγες ώρες νωρίτερα στην εκκλησία του μεξικάνικου χωριού (El pueblo de los Angeles, - και τώρα, ο Καθεδρικός Ναός της Εκκλησίας των Αγγέλων....χαμογέλασα...στην πόλη των Αγγέλων, τι πιο λογικό...οι Άγγελοι έχουν την τιμητική τους!
Bγαίνοντας απο τη Ναό, ένα παλαιό, στρογγυλεμένο, κίτρινο σχολικό μου απέσπασε ένα χαμόγελο, - μια νοσταλγική νότα στη μεγάλη πόλη. Τί κι αν είχε πια μεσημεριάσει, τί κι αν τα πόδια μου είχα αρχίσει να βαραίνουν, η πόλη είχε άπειρες γωνιές προς εξερεύνηση, κι εγώ, σε ένα κυνήγι με τη μέρα, με το χρόνο, ήμουν αποφασισμένη να δω οτι περισσότερο μπορούσα...Βρισκόμουνα πια στην καρδιά του L.A, και περπατούσα, μια μικρή ανθρώπινη κουκίδα, ανάμεσα σε ουρανοξύστες, μοντέρνα κτίρια που το ένα συναγωνιζόταν θαρρείς το άλλο σε μέγεθος, ύψος, "λάμψη", καθένα διεκδικώντας να αποσπάσει την προσοχή των ανθρώπων (και, ίσως, των...αγγέλων;;. Δεν ξέρω αν είναι "όμορφα" (συχνά μου κάνουν την ερώτηση αυτή, μα, δεν ξέρω, δυσκολεύομαι είναι η αλήθεια να απαντήσω), αυτό είναι υποκειμενικό, η ομορφιά στο μυαλό μου αγγίζει ίσως κάτι πιο "κλασικό", χαραγμένο από ιστορία, από ψυχές, αυτή όμως ήταν μια πόλη θαρρείς άφθαρτη, γεννημένη απ' τον εαυτό της, μοντέρνα, δεν ξερω αν θα τη χαρακτήριζα "όμορφη"- όμως σαφώς η όλη αίσθηση ήταν επιβλητική, εξέπεμπε δυναμισμό, περηφάνεια (ενίοτε και λίγο αλαζονεία), πυγμή, δέος! Δεν ήταν λίγες οι φορές που άλλαξα πεζοδρόμιο για να θαυμάσω το ένα ή το άλλο κτίριο, για να το δω καλύτερα, για να χωρέσει το βλέμμα μου το τόσο μεγάλο τους "ανάστημα"! Και δεν είναι λίγα τα κτίρια που αναφέρονται στον οδηγό, καθώς το καθένα μοιάζει, κι όμως δεν μοιάζει με τα άλλα γύρω του, -έχει κάτι το κατεξοχήν "δικό του", κάτι για να "επιδεικνύει" σε μια πόλη που λατρευει να μεγαλο-πιάνεται, που κάτι στους ρυθμούς της μου θυμίζει τους στίχους των waterboys, "too high, too far, too soon..." (αυτό το...."too"!....αυτό το "too" νομιζω το λατρεύει αυτή η πόλη!)
Η ταυτότητα κάθε κτιρίου μπορεί να αναζητηθεί στους περισσότερους ταξιδιωτικούς οδηγούς, και μάλιστα με αναλυτικές λεπτομέρειες (πότε χτίστηκε, τι στεγάζει κ.ο.κ.) Εγώ θα αρκεστώ να πω πως περπατούσα, περπατούσα ώρα πολύ, με το κεφάλι ψηλά, εισπνέοντας την ατμόσφαιρα της πόλης και απολαμβάνοντας την αίσθηση του πόσο μικροί, πόσο λιλιπούτειοι είμαστε τελικά εμείς οι άνθρωποι.. Τεράστια και εδώ τα οικοδομικά τετράγωνα, όπως άλλωστε και τα κτίρια (συχνά μάλιστα...ένα κτίριο ισοδυναμούσε με οικοδομικό τετράγωνο!), πλατείες με αγάλματα και συντριβάνια (όλα, ή τουλάχιστον τα περισσότερα, δείγματα αυτού που θα ονομάζαμε "μοντέρνα" αρχιτεκτονική), συχνά στολισμένες με κωνικά χριστουγενιάτικα δέντρα (τα οποία ομως έμοιαζαν παράξενα μικρά μπροστά στην παντοδυναμίου του "μεγάλου"). Πρωτότυπα γλυπτά με συμβολικές αναπαραστάσεις, πολλά μοντέρνα κτίρια (ένα μάλιστα πρέπει να ήταν το Μέγαρο Μουσικής, αν κρίνω από την ομοιότητά του με το αντίστοιχο Αθηναικό και τα λάβαρα με τις παραστάσεις των επομένων ημερών κρεμασμένα στην πρόσοψή του), ουρανοξύστες, υπαίθρια πολυώροφα γκαράζ (σαν ταράτσες οι οποίες είχαν σαν απο δια μαγείας γεμίσει με αυτοκίνητα!) μικρά πάρκα και εμπορικά κέντρα..Τα περισσότερα εμπορικά κέντρα ήταν τεράστια, συμπλέγματα διαφορετικών κτιρίων που το καθένα φιλοξενούσε πλήθος καταστημάτων και υπηρεσιών, σε ανισόπεδα επίπεδα στα οποία είχες πρόσβαση με ασανσέρ, κυλιόμενες και κανονικές σκάλες. Συχνά, τα μεγάλα αυτά συγκροτήματα κτιρίων έκρυβαν στο "εσωτερικό" τους υπαιθριους χώρους, με καφετέριες και εστιατόρια (κυρίως τύπου fast food), πλατείες, "βεράντες", μικρά πάρκα έως και μικρές λίμνες, που για την περίοδο ήταν διακοσμημένα χριστουγεννιάτικα με δέντρα, αλογάκια, φάτνες και άλλα μοτίβα των χριστουγέννων. Ωστόσο, και εδώ (όπως και στους δρόμους), αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η απουσία κόσμου, ανθρώπων, ζωής...!. Σαφώς και έβλεπες κάποιους επαγγελματίες να τρέχουν, κάποιους (λίγους) ανθρώπους που έκαναν ένα διάλειμμα απο τη δουλειά τους και έτρωγαν στα βιαστικά λίγο φαγητό ή μιλούσαν στο κινητό, ή κάποιες παρέες, όμως, συνολικά, ο κόσμος που συναντούσα (π.χ. σε ένα ολόκληρο εμπορικό κέντρο) θα αντιστοιχούσε στον κόσμο που θα έβλεπες στο κέντρο της Αθήνας ημέρα με απεργία, επεισόδεια και πολύ βροχή! (τον κόσμο που βλέπεις στην Ερμού Σάββατο μεσημέρι, δεν τον είδα καλά καλά ούτε συνολικά στο κεντρικό LA καθόλη τη διάρκεια της περιπλάνησής μου! Ηταν ...παράξενο, κάτι που δεν εχω δει, που πουθενά αλλού δεν έχω ξανανιώσει, αλλά η αίσθηση που είχα ..downtown, ήταν σαν να βρισκόμουν σε μια πόλη, που όμως...δεν είναι πόλη, ή μάλλον σαν να υπάρχει η πόλη (τη βλέπω, την περπατάω), αλλά χωρίς τους κατοίκους της, -πόσο παράξενη η απουσία του κόσμου σε μια τόσο μεγάλη πόλη, αλήθεια...
Λίγο πιο αισθητή (αλλά και πάλι όχι αυτό που θα λέγαμε μεγάλη) ήταν η κίνηση των αυτοκινήτων. Εχω ακούσει ότι σε ώρες αιχμής γίνονται απίστευτα μποτιλιαρίσματα, όμως η κυκλοφορία των αυτοκινήτων, τουλάχιστον στο κέντρο, ήταν ομαλή, - μέτρια θα έλεγα..(πού στο καλό είναι ο κόσμος;;;. Με ένα καφέ στο χέρι (σκέτο διευκρίνισα, γλυκός ήτανε και η μικρή συσκευασία θα αντιστοιχούσε στη δική μας ..extra large) συνέχισα τη βόλτα μου κάτω απο τα ψηλά κτίρια και τους (επίσης ψηλούς) φοίνικες, στους μεγάλους δρόμους της πόλης των Αγγέλων..Μια ακόμα παράξενη νότα ήταν ένα είδος τελεφερίκ, η λεγόμενη "Πτήση των Αγγέλων" (Angels flight), που ξεκινώντας από τον υπαίθριο χώρο ενός εμπορικού κέντρου σε κατέβαζε -ή σε ανέβαζε-, σε συνέδεε εν ολίγοις, με την από κάτω μεγάλη λεωφόρο, έναντι 1 δολαρίου (η "διαδρομή" φαινόταν μικρή, φαντάζομαι όμως ότι για να δημιουργηθεί αυτή η πατέντα θα κάλυπτε κάποια ανάγκη, ίσως για να φθάσεις στο αντίστοιχο σημείο περπατώντας, και λαμβάνοντας υπόψη την έκταση των οικοδομικών τετραγώνων, να "έχανες" πολύ ώρα, -ιδίως αν βιαζόσουν. Έχοντας πια πάρει λίγη δόση σε..καφείνη, συνέχισα τη βόλτα μου, χαζεύοντας ένα πλήθος από παράξενα μοντέρνα κτίρια -αν όχι ωραία, πάντως εντυπωσιακά, όπως το Disney Hall (Μέγαρο Συναυλιών Γουολτ Ντίσνευ) με τη μοντέρνα σαν κύμα αρχιτεκτονική του, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (MOCA) - έναν κυκεώνα κύβων, πυραμίδων και γεωμετρικών σχημάτων απο κοκκινωπή πέτρα-, το κτίριο Μπράντμπουρι (ένα πραγματικά παράξενο κτίριο, με μια ιδιαίτερη εσωτερική "αυλή", παλαιούς ανοιχτούς ανελκυστήρες και περίτεχνα κιγκλιδώματα (επιτρέπεται η είσοδος, αλλά μόνο ως ένα σημείο της εσωτερικής υπαίθριας "αυλής"), για να αναφέρω, ενδεικτικά μόνο, ορισμένα από τα κτίρια που με εντυπωσίασαν (για την ιδιαιτερότητα, οχι αναγκαστικά για την "ομορφιά" τους, αφού δύσκολα, βάσει της δικής μου αισθητικής, θα τα χαρακτήριζα "όμορφα"). Τα βήματά μου με έφεραν μια βόλτα στη Μεγάλη Κεντρική Αγορά (Grand Central Market), -πρόκειται για μια μεγάλη, σκεπαστή αγορά με πλήθος τροφίμων, φρούτων, κρεάτων, ψαριών, μπαχαρικών και άλλων ειδών, η οποία φιλοξενεί και ορισμένα μαγειρία και μαγαζιά γρήγορου φαγητού ( θα ομολογήσω ωστόσο, πως, αν και διέθετε αρκετά είδη, η αγορά αυτή δεν είχε το χρώμα, την ατμόσφαιρα, τη φρεσκάδα, τη ζωηρότητα που έχουν οι δικές μας υπαίθριες αγορές, -τη βρήκα μαλλον τυποποιημένη, πολύ....πολύ "αμερικανική", θα έλεγα! ( -μα, στην Αμερική, δεν είμαστε;;. Η περιήγηση συνεχίστηκε στη σκιά των ουρανοξυστών, προς την πλατεία Πέρσινγκ και τη συνοικία των κοσμημάτων, σε μια αυτοσχέδια διαδρομή, που φιλοδοξούσε να συμπεριλάβει όσο το δυνατό περισσότερα από τα παράξενα κτίρια και τα συμπλέγματα ουρανοξυστών που "προκαλούσαν" το βλέμμα...Ο δρόμος της Ελπίδας (Hope Street) απέσπασε, χάρη στο όνομά του, ένα χαμόγελο (και μια φωτογραφία), ενώ δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να ρίξω μια ματιά στην βιβλιοθήκη, ενα όμορφο κτίριο που ξεχώριζε, στην δωρικότητά του, μέσα σε μια συστάδα ουρανοξυστών, με εναν μικρό όμορφο κήπο (στο εξωτερικό της) και με πλήθος αιθουσών, αλλά και άρτια, -απο το λίγο που μπορεσα να δω-, μηχανογραφική εξυπηρέτηση ( εντός).
Χαμένη στην προσωπική μου περιπλάνηση, σχεδόν δεν το κατάλαβα ότι είχα αρχίσει να κατηγορίζω προς τα κάτω (προς τον σιδηροδρομικό σταθμό) και είχε αρχίσει σιγά σιγά να βραδυάζει, όταν το άγαλμα ενός ιάπωνα με ένα βιβλίο με έκανε να συνειδηποιήσω ότι όδευα προς τη Γιαπωνέζικη συνοικία. Πράγματι, λίγο αργότερα, μια πινακίδα (με έμβλημα την γιαπωνέζικη βεντάλια) μου έδειχνε πως βρισκόμουνα πλέον στο Little Tokyo. H ώρα ήταν περασμένη για να επισκεφθώ το Ιαπωνικοαμερικανικό Μουσείο, ομως εκανα μια βόλτα στους ήσυχους δρόμους του Μικρό Τόκυο. Ιαπωνεζικα φαγητα σε προθήκες εστιατορίων, είδη ιαπωνέζικης τέχνης (μεταξύ των οποίων η γνωστή "γάτα" με το χαρακτηριστικά απλωμένο χέρι), μια όμορφη πλατεία με βραχόκηπο, κομψά μαγαζιά..(γενικά η Ιαπωνέζικη συνοικία -κομψή και περιποιημένη, έδειχνε να απευθύνεται σε ευκατάστατο κοινό)..Χαρακτηριστική νότα (σε σχέση, ή αντιπαράθεση ίσως, -ποιος ξέρει; με την China Town η σηματοδότηση της βεντάλιας (και μάλιστα σε έντονο, μοβ χρώμα) ζωγραφισμένη σε άσφαλτο και σε πεζόδρομους).
Το σούρουπο είχε αρχίσει να πέφτει όταν άφησα πίσω μου το Μικρό Τόκυο, και πήρα το δρόμο προς τη στάση των λεωφορείων, κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό. Ο ουρανός είχε πάρει ένα έντονο ροζ χρώμα, και τα πρώτα φώτα στους ουρανοξύστες άρχισαν να ανάβουν σιγά σιγά.. Μια τεράστια τοιχογραφία σε ένα παρκιγκ, δίπλα στη μεγάλη λεωφόρο, απέσπασε την προσοχή μου, σαρκαζοντας με τον τρόπο της το κυνήγι του χρήματος (μέρος του αμερικανικού ονείρου ίσως, απεικονίζοντας μια σειρά από φέρετρα σκεπασμένα με τη φιγούρα του δολαρίου...Μια πόλη που κυνηγάει τη δόξα και το χρήμα, σκέφτηκα (και ακόμα δεν είχα πάει στο Χόλυγουντ, - ήταν στα ..προσεχώς!), αλλά και μια πόλη που...αυτοσαρκάζεται! Μια πόλη σαν μωσαικό, με πολλές, διαφορετικές γειτονιές, όπου όμως εν τέλει όλα συνυπάρχουν (ή μήπως όχι... Των...φιλοσοφικών μου προβληματισμών ωστόσο, ομολογώ, επικράτησε....η στιγμή: μια ματιά γύρω μου, με την πόλη (ο σιδηροδρομικός σταθμός στο βάθος, οι ουρανοξύστες, οι γέφυρες) να βυθίζεται στο ροζ, ένα υπέροχο ροζ, πάνω στο οποίο ξεχώριζαν οι ψηλόλιγνες σιλουέτες και το "σιντριβάνι"από τους χαρακτηριστικούς φοίνικες της πόλης έκαναν οποιαδήποτε άλλη σκέψη να καταχωνιαστεί στο πίσω μέρος του μυαλού μου, και, απλά, με όλη μου την ύπαρξη, απολάμβανα τις εικόνες εκείνων των λίγων λεπτών μετά τη δύση του ήλιου και πριν το σκοτάδι απλωθεί στην πόλη...Σούρουπο στο LA λοιπόν! Το έζησα κι αυτό! παράξενη, γενναιόδωρη που είναι κάποιες φορές η ζωή!...
Ρωτώντας πας στην πόλη, και έτσι, σε μια σειρά αλεπάλληλων στάσεων, βρήκα τη στάση του λεωφορείου με το οποίο είχα "κατέβει" στο κέντρο και το οποίο θα με πήγαινε πίσω στη δική μας συνοικία...Το λεωφορείο ήρθε σχετικά..γρήγορα (περίμενα μόνο ένα εικοσάλεπτο!) και βολεύτηκα αμέσως στο παράθυρο, έτοιμη για τη διαδρομή της επιστροφής...Ήταν ήδη κοντά επτάμιση, και οκτώ είχα πει ότι θα ήμουν στο "σπίτι" (κάτι που ωστόσο ήταν πλέον πρακτικά αδύνατο!). Σύντομα, το λεωφορείο περνούσε μέσα από το κέντρο, απο τους ουρανοξύστες στις παρυφές των οποίων είχα περπατήσει (οι ίδιοι ήταν;;; λίγες ώρες πριν. Με φόντο το νυχτερινό ουρανό, και φωτισμένοι σε όλο τους το...υψόμετρο, προσέφεραν ένα εντυπωσιακό θέαμα. Και, αφού ήταν που ήταν αδύνατο να είμαι πίσω "on time", δεν κατάφερα να αντισταθώ στην παρόρμηση της στιγμής: κατέβηκα στην αμέσως επόμενη στάση, έτσι, ξαφνικά... ! - "έπρεπε" να βιώσω λίγο τη νυχτερινή πόλη (όχι, όχι, δεν μου έφθανε " πίσω από το τζάμι"), ήθελα ("έπρεπε") να περιπλανηθώ λίγο ακομα, να "νιώσω" τη νυχτερινή αύρα, να περπατήσω κάτω, ανάμεσα, στους φωταγωγημένους ουρανοξύστες, να "νιώσω" τον παλμό, την ατμόσφαιρα των φώτων και της νύχτας....Τί κι αν είχα αργήσει (και έμελλε να αργήσω...πολύ περισσότερο, καθότι απομακρύνθηκα και μετά βρέθηκα σε λάθος λεωφορείο, σε λάθος στάση!), τί κι αν ο κόσμος (ο "κυκλοφορών" κόσμος ήταν πάντα "λίγος"), τί κι αν είχε πέσει ψύχρα και οι πατούσες μου έκαιγαν απ' τον πόνο (απο το πρωί δεν είχα καθίσει παρά μόνο στο ...λεωφορείο!): χαλάλι! κάθε πότε σου δίνει η ζωή την ευκαιρία να περπατάς στην αλλη άκρη του κόσμου, προ-παραμονές χριστουγέννων, κάτω από "συστάδες" φωτισμένων ουρανοξυστών;
Αφού πήρα τη "γεύση" μου από την Chinatown (εικόνες, ατμόσφαιρα, μυρωδιές), άρχισα να επιστρέφω προς το κέντρο του LA, προς αναζήτηση της "μοντέρνας καρδιάς" της πόλης. Περπατώντας κατά μήκος των μεγάλων δρόμων (και μη μπορώντας παρά να παρατηρήσω και πάλι την απουσία πεζών....ζήτημα να εβλεπα δύο ή τρεις ανθρώπους πεζούς κατά μήκος ολόκληρης της λεωφόρου), συνάντησα κατ' αρχήν ένα μεγάλο μνημείο -πλάκα-, πάνω στην οποία ήταν χαραγμένη αναπαράσταση που απεικόνιζε την παράδοση της πόλης από το Μεξικό στην Αμερική (χμ...). Προχωρώντας,αντίκρυσα τον Πύργο του Δημαρχείου, από τα ψηλότερα -αν οχι το ψηλότερο- κτίριο στο L.A (νομίζω το ψηλότερο κτίριο σύμφωνα με τον οδηγό), "διάσημο" για την εμφάνισή του στη μικρή και μεγάλη οθόνη (Τhe War of the Worlds, 1954, στην αμερικανική σειρά Superman κ.α.). Περπατώντας, με το βλέμμα ψηλά, στη σκιά των μεγάλων κτιρίων, ανακάλυψα -με τη βοήθεια του χάρτη, ομολογώ - τον Καθεδρικό Ναό της Παναγίας των Αγγέλων, τον οποίο, ομολογώ, θα είχα εύκολα προσπεράσει, γιατί, το μοντέρνο αυτό κτίριο, εγώ αποκλείεται να το περνούσα για ναό! Χτισμένος στη γραμμή των μοντέρνων κτιρίων, με πλίνθινο χρώμα (μέχρι εδώ μου θυμίζει, σε μεγαλύτερες βέβαια διαστάσεις, το κτίριο που στεγάζεται η εταιρία που δουλεύω, στην Αθήνα!!) που όμως συνδυάζεται με μπρούτζο, - και με το άγαλμα της Παναγίας των Αγγέλων να προστατεύει τη μπρούτζινη είσοδο...Στον περίβολο του ναού απλώνεται μια μεγάλη πλατεία, με παγκάκια, φοίνικες, και μια μεγάλη καφετέρια..Αλλά και στο εσωτερικό του ο ναός, -παλι ναό δεν μου θύμιζε. Αν δεν υπήρχε το τεράστιο αρμόνιο, το άγαλμα του εσταυρωμένου και κάποιες μικρές λεπτομέρειες (όπως οι επιτοίχιοι άγγελοι με τα μπρούτζινα φτερά στη βάση των φαναριών), θα νόμιζα ότι βρισκόμουν σε ένα μεγάλο, μοντέρνο αμφιθέατρο, ή σε μια κομψή αίθουσα εκδηλώσεων, ακόμα και σε βουλή, ίσως, -οχι ομως σε ναό...Ιδιαίτερα ψηλοτάβανος, με πολλά παράξενα, μοντέρνα φώτα να κρέμονται απο το ταβάνι, ο ναος αυτός ήταν σίγουρα τεράστιος και..."διαφορετικός", πρωτότυπα "μοντέρνος" κατά έναν παράξενο τρόπο - ωστόσο το δέος, τη λατρεία, την "κατάνυξη" που συχνά συναντάς σε ένα ναό (ανεξαρτήτου θρησκείας, ανεξαρτήτου ακόμα και του αν πιστεύεις, ή όχι), εγώ τουλάχιστον δεν το αισθάνθηκα, δεν το βίωσα μέσα μου (αυτή την ένταση του χώρου του ζυμωμένου απο λατρεία, ικεσία, ελπίδα, προσευχή, όπως, π.χ, το είχα αισθανθεί λίγες ώρες νωρίτερα στην εκκλησία του μεξικάνικου χωριού (El pueblo de los Angeles, - και τώρα, ο Καθεδρικός Ναός της Εκκλησίας των Αγγέλων....χαμογέλασα...στην πόλη των Αγγέλων, τι πιο λογικό...οι Άγγελοι έχουν την τιμητική τους!
Bγαίνοντας απο τη Ναό, ένα παλαιό, στρογγυλεμένο, κίτρινο σχολικό μου απέσπασε ένα χαμόγελο, - μια νοσταλγική νότα στη μεγάλη πόλη. Τί κι αν είχε πια μεσημεριάσει, τί κι αν τα πόδια μου είχα αρχίσει να βαραίνουν, η πόλη είχε άπειρες γωνιές προς εξερεύνηση, κι εγώ, σε ένα κυνήγι με τη μέρα, με το χρόνο, ήμουν αποφασισμένη να δω οτι περισσότερο μπορούσα...Βρισκόμουνα πια στην καρδιά του L.A, και περπατούσα, μια μικρή ανθρώπινη κουκίδα, ανάμεσα σε ουρανοξύστες, μοντέρνα κτίρια που το ένα συναγωνιζόταν θαρρείς το άλλο σε μέγεθος, ύψος, "λάμψη", καθένα διεκδικώντας να αποσπάσει την προσοχή των ανθρώπων (και, ίσως, των...αγγέλων;;
. Δεν ξέρω αν είναι "όμορφα" (συχνά μου κάνουν την ερώτηση αυτή, μα, δεν ξέρω, δυσκολεύομαι είναι η αλήθεια να απαντήσω), αυτό είναι υποκειμενικό, η ομορφιά στο μυαλό μου αγγίζει ίσως κάτι πιο "κλασικό", χαραγμένο από ιστορία, από ψυχές, αυτή όμως ήταν μια πόλη θαρρείς άφθαρτη, γεννημένη απ' τον εαυτό της, μοντέρνα, δεν ξερω αν θα τη χαρακτήριζα "όμορφη"- όμως σαφώς η όλη αίσθηση ήταν επιβλητική, εξέπεμπε δυναμισμό, περηφάνεια (ενίοτε και λίγο αλαζονεία), πυγμή, δέος! Δεν ήταν λίγες οι φορές που άλλαξα πεζοδρόμιο για να θαυμάσω το ένα ή το άλλο κτίριο, για να το δω καλύτερα, για να χωρέσει το βλέμμα μου το τόσο μεγάλο τους "ανάστημα"! Και δεν είναι λίγα τα κτίρια που αναφέρονται στον οδηγό, καθώς το καθένα μοιάζει, κι όμως δεν μοιάζει με τα άλλα γύρω του, -έχει κάτι το κατεξοχήν "δικό του", κάτι για να "επιδεικνύει" σε μια πόλη που λατρευει να μεγαλο-πιάνεται, που κάτι στους ρυθμούς της μου θυμίζει τους στίχους των waterboys, "too high, too far, too soon..." (αυτό το...."too"!....αυτό το "too" νομιζω το λατρεύει αυτή η πόλη!)Η ταυτότητα κάθε κτιρίου μπορεί να αναζητηθεί στους περισσότερους ταξιδιωτικούς οδηγούς, και μάλιστα με αναλυτικές λεπτομέρειες (πότε χτίστηκε, τι στεγάζει κ.ο.κ.) Εγώ θα αρκεστώ να πω πως περπατούσα, περπατούσα ώρα πολύ, με το κεφάλι ψηλά, εισπνέοντας την ατμόσφαιρα της πόλης και απολαμβάνοντας την αίσθηση του πόσο μικροί, πόσο λιλιπούτειοι είμαστε τελικά εμείς οι άνθρωποι.. Τεράστια και εδώ τα οικοδομικά τετράγωνα, όπως άλλωστε και τα κτίρια (συχνά μάλιστα...ένα κτίριο ισοδυναμούσε με οικοδομικό τετράγωνο!), πλατείες με αγάλματα και συντριβάνια (όλα, ή τουλάχιστον τα περισσότερα, δείγματα αυτού που θα ονομάζαμε "μοντέρνα" αρχιτεκτονική), συχνά στολισμένες με κωνικά χριστουγενιάτικα δέντρα (τα οποία ομως έμοιαζαν παράξενα μικρά μπροστά στην παντοδυναμίου του "μεγάλου"). Πρωτότυπα γλυπτά με συμβολικές αναπαραστάσεις, πολλά μοντέρνα κτίρια (ένα μάλιστα πρέπει να ήταν το Μέγαρο Μουσικής, αν κρίνω από την ομοιότητά του με το αντίστοιχο Αθηναικό και τα λάβαρα με τις παραστάσεις των επομένων ημερών κρεμασμένα στην πρόσοψή του), ουρανοξύστες, υπαίθρια πολυώροφα γκαράζ (σαν ταράτσες οι οποίες είχαν σαν απο δια μαγείας γεμίσει με αυτοκίνητα!) μικρά πάρκα και εμπορικά κέντρα..Τα περισσότερα εμπορικά κέντρα ήταν τεράστια, συμπλέγματα διαφορετικών κτιρίων που το καθένα φιλοξενούσε πλήθος καταστημάτων και υπηρεσιών, σε ανισόπεδα επίπεδα στα οποία είχες πρόσβαση με ασανσέρ, κυλιόμενες και κανονικές σκάλες. Συχνά, τα μεγάλα αυτά συγκροτήματα κτιρίων έκρυβαν στο "εσωτερικό" τους υπαιθριους χώρους, με καφετέριες και εστιατόρια (κυρίως τύπου fast food), πλατείες, "βεράντες", μικρά πάρκα έως και μικρές λίμνες, που για την περίοδο ήταν διακοσμημένα χριστουγεννιάτικα με δέντρα, αλογάκια, φάτνες και άλλα μοτίβα των χριστουγέννων. Ωστόσο, και εδώ (όπως και στους δρόμους), αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η απουσία κόσμου, ανθρώπων, ζωής...!. Σαφώς και έβλεπες κάποιους επαγγελματίες να τρέχουν, κάποιους (λίγους) ανθρώπους που έκαναν ένα διάλειμμα απο τη δουλειά τους και έτρωγαν στα βιαστικά λίγο φαγητό ή μιλούσαν στο κινητό, ή κάποιες παρέες, όμως, συνολικά, ο κόσμος που συναντούσα (π.χ. σε ένα ολόκληρο εμπορικό κέντρο) θα αντιστοιχούσε στον κόσμο που θα έβλεπες στο κέντρο της Αθήνας ημέρα με απεργία, επεισόδεια και πολύ βροχή! (τον κόσμο που βλέπεις στην Ερμού Σάββατο μεσημέρι, δεν τον είδα καλά καλά ούτε συνολικά στο κεντρικό LA καθόλη τη διάρκεια της περιπλάνησής μου! Ηταν ...παράξενο, κάτι που δεν εχω δει, που πουθενά αλλού δεν έχω ξανανιώσει, αλλά η αίσθηση που είχα ..downtown, ήταν σαν να βρισκόμουν σε μια πόλη, που όμως...δεν είναι πόλη, ή μάλλον σαν να υπάρχει η πόλη (τη βλέπω, την περπατάω), αλλά χωρίς τους κατοίκους της, -πόσο παράξενη η απουσία του κόσμου σε μια τόσο μεγάλη πόλη, αλήθεια...
Λίγο πιο αισθητή (αλλά και πάλι όχι αυτό που θα λέγαμε μεγάλη) ήταν η κίνηση των αυτοκινήτων. Εχω ακούσει ότι σε ώρες αιχμής γίνονται απίστευτα μποτιλιαρίσματα, όμως η κυκλοφορία των αυτοκινήτων, τουλάχιστον στο κέντρο, ήταν ομαλή, - μέτρια θα έλεγα..(πού στο καλό είναι ο κόσμος;;;
. Με ένα καφέ στο χέρι (σκέτο διευκρίνισα, γλυκός ήτανε και η μικρή συσκευασία θα αντιστοιχούσε στη δική μας ..extra large) συνέχισα τη βόλτα μου κάτω απο τα ψηλά κτίρια και τους (επίσης ψηλούς) φοίνικες, στους μεγάλους δρόμους της πόλης των Αγγέλων..Μια ακόμα παράξενη νότα ήταν ένα είδος τελεφερίκ, η λεγόμενη "Πτήση των Αγγέλων" (Angels flight), που ξεκινώντας από τον υπαίθριο χώρο ενός εμπορικού κέντρου σε κατέβαζε -ή σε ανέβαζε-, σε συνέδεε εν ολίγοις, με την από κάτω μεγάλη λεωφόρο, έναντι 1 δολαρίου (η "διαδρομή" φαινόταν μικρή, φαντάζομαι όμως ότι για να δημιουργηθεί αυτή η πατέντα θα κάλυπτε κάποια ανάγκη, ίσως για να φθάσεις στο αντίστοιχο σημείο περπατώντας, και λαμβάνοντας υπόψη την έκταση των οικοδομικών τετραγώνων, να "έχανες" πολύ ώρα, -ιδίως αν βιαζόσουν. Έχοντας πια πάρει λίγη δόση σε..καφείνη, συνέχισα τη βόλτα μου, χαζεύοντας ένα πλήθος από παράξενα μοντέρνα κτίρια -αν όχι ωραία, πάντως εντυπωσιακά, όπως το Disney Hall (Μέγαρο Συναυλιών Γουολτ Ντίσνευ) με τη μοντέρνα σαν κύμα αρχιτεκτονική του, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (MOCA) - έναν κυκεώνα κύβων, πυραμίδων και γεωμετρικών σχημάτων απο κοκκινωπή πέτρα-, το κτίριο Μπράντμπουρι (ένα πραγματικά παράξενο κτίριο, με μια ιδιαίτερη εσωτερική "αυλή", παλαιούς ανοιχτούς ανελκυστήρες και περίτεχνα κιγκλιδώματα (επιτρέπεται η είσοδος, αλλά μόνο ως ένα σημείο της εσωτερικής υπαίθριας "αυλής"), για να αναφέρω, ενδεικτικά μόνο, ορισμένα από τα κτίρια που με εντυπωσίασαν (για την ιδιαιτερότητα, οχι αναγκαστικά για την "ομορφιά" τους, αφού δύσκολα, βάσει της δικής μου αισθητικής, θα τα χαρακτήριζα "όμορφα"). Τα βήματά μου με έφεραν μια βόλτα στη Μεγάλη Κεντρική Αγορά (Grand Central Market), -πρόκειται για μια μεγάλη, σκεπαστή αγορά με πλήθος τροφίμων, φρούτων, κρεάτων, ψαριών, μπαχαρικών και άλλων ειδών, η οποία φιλοξενεί και ορισμένα μαγειρία και μαγαζιά γρήγορου φαγητού ( θα ομολογήσω ωστόσο, πως, αν και διέθετε αρκετά είδη, η αγορά αυτή δεν είχε το χρώμα, την ατμόσφαιρα, τη φρεσκάδα, τη ζωηρότητα που έχουν οι δικές μας υπαίθριες αγορές, -τη βρήκα μαλλον τυποποιημένη, πολύ....πολύ "αμερικανική", θα έλεγα! ( -μα, στην Αμερική, δεν είμαστε;;. Η περιήγηση συνεχίστηκε στη σκιά των ουρανοξυστών, προς την πλατεία Πέρσινγκ και τη συνοικία των κοσμημάτων, σε μια αυτοσχέδια διαδρομή, που φιλοδοξούσε να συμπεριλάβει όσο το δυνατό περισσότερα από τα παράξενα κτίρια και τα συμπλέγματα ουρανοξυστών που "προκαλούσαν" το βλέμμα...Ο δρόμος της Ελπίδας (Hope Street) απέσπασε, χάρη στο όνομά του, ένα χαμόγελο (και μια φωτογραφία), ενώ δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να ρίξω μια ματιά στην βιβλιοθήκη, ενα όμορφο κτίριο που ξεχώριζε, στην δωρικότητά του, μέσα σε μια συστάδα ουρανοξυστών, με εναν μικρό όμορφο κήπο (στο εξωτερικό της) και με πλήθος αιθουσών, αλλά και άρτια, -απο το λίγο που μπορεσα να δω-, μηχανογραφική εξυπηρέτηση ( εντός).Χαμένη στην προσωπική μου περιπλάνηση, σχεδόν δεν το κατάλαβα ότι είχα αρχίσει να κατηγορίζω προς τα κάτω (προς τον σιδηροδρομικό σταθμό) και είχε αρχίσει σιγά σιγά να βραδυάζει, όταν το άγαλμα ενός ιάπωνα με ένα βιβλίο με έκανε να συνειδηποιήσω ότι όδευα προς τη Γιαπωνέζικη συνοικία. Πράγματι, λίγο αργότερα, μια πινακίδα (με έμβλημα την γιαπωνέζικη βεντάλια) μου έδειχνε πως βρισκόμουνα πλέον στο Little Tokyo. H ώρα ήταν περασμένη για να επισκεφθώ το Ιαπωνικοαμερικανικό Μουσείο, ομως εκανα μια βόλτα στους ήσυχους δρόμους του Μικρό Τόκυο. Ιαπωνεζικα φαγητα σε προθήκες εστιατορίων, είδη ιαπωνέζικης τέχνης (μεταξύ των οποίων η γνωστή "γάτα" με το χαρακτηριστικά απλωμένο χέρι), μια όμορφη πλατεία με βραχόκηπο, κομψά μαγαζιά..(γενικά η Ιαπωνέζικη συνοικία -κομψή και περιποιημένη, έδειχνε να απευθύνεται σε ευκατάστατο κοινό)..Χαρακτηριστική νότα (σε σχέση, ή αντιπαράθεση ίσως, -ποιος ξέρει; με την China Town η σηματοδότηση της βεντάλιας (και μάλιστα σε έντονο, μοβ χρώμα) ζωγραφισμένη σε άσφαλτο και σε πεζόδρομους).
Το σούρουπο είχε αρχίσει να πέφτει όταν άφησα πίσω μου το Μικρό Τόκυο, και πήρα το δρόμο προς τη στάση των λεωφορείων, κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό. Ο ουρανός είχε πάρει ένα έντονο ροζ χρώμα, και τα πρώτα φώτα στους ουρανοξύστες άρχισαν να ανάβουν σιγά σιγά.. Μια τεράστια τοιχογραφία σε ένα παρκιγκ, δίπλα στη μεγάλη λεωφόρο, απέσπασε την προσοχή μου, σαρκαζοντας με τον τρόπο της το κυνήγι του χρήματος (μέρος του αμερικανικού ονείρου ίσως
, απεικονίζοντας μια σειρά από φέρετρα σκεπασμένα με τη φιγούρα του δολαρίου...Μια πόλη που κυνηγάει τη δόξα και το χρήμα, σκέφτηκα (και ακόμα δεν είχα πάει στο Χόλυγουντ, - ήταν στα ..προσεχώς!), αλλά και μια πόλη που...αυτοσαρκάζεται! Μια πόλη σαν μωσαικό, με πολλές, διαφορετικές γειτονιές, όπου όμως εν τέλει όλα συνυπάρχουν (ή μήπως όχι... Των...φιλοσοφικών μου προβληματισμών ωστόσο, ομολογώ, επικράτησε....η στιγμή: μια ματιά γύρω μου, με την πόλη (ο σιδηροδρομικός σταθμός στο βάθος, οι ουρανοξύστες, οι γέφυρες) να βυθίζεται στο ροζ, ένα υπέροχο ροζ, πάνω στο οποίο ξεχώριζαν οι ψηλόλιγνες σιλουέτες και το "σιντριβάνι"από τους χαρακτηριστικούς φοίνικες της πόλης έκαναν οποιαδήποτε άλλη σκέψη να καταχωνιαστεί στο πίσω μέρος του μυαλού μου, και, απλά, με όλη μου την ύπαρξη, απολάμβανα τις εικόνες εκείνων των λίγων λεπτών μετά τη δύση του ήλιου και πριν το σκοτάδι απλωθεί στην πόλη...Σούρουπο στο LA λοιπόν! Το έζησα κι αυτό! παράξενη, γενναιόδωρη που είναι κάποιες φορές η ζωή!...Ρωτώντας πας στην πόλη, και έτσι, σε μια σειρά αλεπάλληλων στάσεων, βρήκα τη στάση του λεωφορείου με το οποίο είχα "κατέβει" στο κέντρο και το οποίο θα με πήγαινε πίσω στη δική μας συνοικία...Το λεωφορείο ήρθε σχετικά..γρήγορα (περίμενα μόνο ένα εικοσάλεπτο!) και βολεύτηκα αμέσως στο παράθυρο, έτοιμη για τη διαδρομή της επιστροφής...Ήταν ήδη κοντά επτάμιση, και οκτώ είχα πει ότι θα ήμουν στο "σπίτι" (κάτι που ωστόσο ήταν πλέον πρακτικά αδύνατο!). Σύντομα, το λεωφορείο περνούσε μέσα από το κέντρο, απο τους ουρανοξύστες στις παρυφές των οποίων είχα περπατήσει (οι ίδιοι ήταν;;;
λίγες ώρες πριν. Με φόντο το νυχτερινό ουρανό, και φωτισμένοι σε όλο τους το...υψόμετρο, προσέφεραν ένα εντυπωσιακό θέαμα. Και, αφού ήταν που ήταν αδύνατο να είμαι πίσω "on time", δεν κατάφερα να αντισταθώ στην παρόρμηση της στιγμής: κατέβηκα στην αμέσως επόμενη στάση, έτσι, ξαφνικά... ! - "έπρεπε" να βιώσω λίγο τη νυχτερινή πόλη (όχι, όχι, δεν μου έφθανε " πίσω από το τζάμι"), ήθελα ("έπρεπε") να περιπλανηθώ λίγο ακομα, να "νιώσω" τη νυχτερινή αύρα, να περπατήσω κάτω, ανάμεσα, στους φωταγωγημένους ουρανοξύστες, να "νιώσω" τον παλμό, την ατμόσφαιρα των φώτων και της νύχτας....Τί κι αν είχα αργήσει (και έμελλε να αργήσω...πολύ περισσότερο, καθότι απομακρύνθηκα και μετά βρέθηκα σε λάθος λεωφορείο, σε λάθος στάση!), τί κι αν ο κόσμος (ο "κυκλοφορών" κόσμος ήταν πάντα "λίγος"), τί κι αν είχε πέσει ψύχρα και οι πατούσες μου έκαιγαν απ' τον πόνο (απο το πρωί δεν είχα καθίσει παρά μόνο στο ...λεωφορείο!): χαλάλι! κάθε πότε σου δίνει η ζωή την ευκαιρία να περπατάς στην αλλη άκρη του κόσμου, προ-παραμονές χριστουγέννων, κάτω από "συστάδες" φωτισμένων ουρανοξυστών;
Despinna
Member
- Μηνύματα
- 174
- Likes
- 163
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Ινδία, Αργεντινή,
(L.A .) Chinatown
LA Chinatown
LA Chinatown
Despinna
Member
- Μηνύματα
- 174
- Likes
- 163
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Ινδία, Αργεντινή,
L.A. (DownTown)
L.A. (DownTown)
L.A. (DownTown)
Despinna
Member
- Μηνύματα
- 174
- Likes
- 163
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Ινδία, Αργεντινή,
LA Kέντρο (Καθεδρικός Ναός της Παναγίας των Αγγέλων)
LA Kέντρο (Καθεδρικός Ναός της Παναγίας των Αγγέλων)
LA Kέντρο (Καθεδρικός Ναός της Παναγίας των Αγγέλων)
Despinna
Member
- Μηνύματα
- 174
- Likes
- 163
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Ινδία, Αργεντινή,
L.A. Down Town...(όψεις)
L.A. Down Town...(όψεις)
L.A. Down Town...(όψεις)
Despinna
Member
- Μηνύματα
- 174
- Likes
- 163
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Ινδία, Αργεντινή,
L.A. Down Town...(όψεις)
L.A. Down Town...(όψεις)
L.A. Down Town...(όψεις)
Despinna
Member
- Μηνύματα
- 174
- Likes
- 163
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Ινδία, Αργεντινή,
L.A. Down Town...(όψεις)
L.A. Down Town...(όψεις)
L.A. Down Town...(όψεις)
Despinna
Member
- Μηνύματα
- 174
- Likes
- 163
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Ινδία, Αργεντινή,
L.A. Down Town...(όψεις)
L.A. Down Town...(όψεις)
L.A. Down Town...(όψεις)
Despinna
Member
- Μηνύματα
- 174
- Likes
- 163
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Ινδία, Αργεντινή,
Little Tokyo
Little Tokyo
Little Tokyo
Despinna
Member
- Μηνύματα
- 174
- Likes
- 163
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Ινδία, Αργεντινή,
L.Α. Down Town
L.Α. Down Town
L.Α. Down Town
Εκπομπές Travelstories
