Señor_Nada
Member
- Μηνύματα
- 1.538
- Likes
- 8.501
- Ταξίδι-Όνειρο
- Άβυσσος
Περιεχόμενα
Lanzarote (συνέχεια)
Πριν συνεχίσω θα ήθελα να συμπληρώσω κάτι στην πρώτη ημέρα. Το καλό με το να ταξιδεύεις με αυτοκίνητο είναι ότι σου δίνεται η δυνατότητα να σταματάς σε οτιδήποτε ενδιαφέρον. Είδαμε λοιπόν ότι η αυλή ενός σπιτιού ήταν κάπως διαφορετική απ'τα συνηθισμένα. Περίεργα αγάλματα και παλιά παιχνίδια και συσκευές να φαίνονται σα παρατημένα, αλλά καθόλου τυχαία τοποθετημένα. Έμοιαζε με αυτά τα μέρη που δείχνει στις ταινίες τρόμου μια οικογένεια ψυχοπαθών να μαζεύει πράγματα απ'τα θύματά τους. Σα φαν αυτών των ταινιών αυτή η φρίκη μου άρεσε! Έπρεπε όπωσδήποτε να γνωρίσουμε αυτόν που έμενε στο σπίτι. Η πόρτα ήταν ανοιχτή και φαινόταν από καθρέφτη ένας άνθρωπος. Φωνάζουμε γεια και εξαφανίζεται. Τελικά βγήκε έξω και ήταν ένας καλός γεράκος που του αρέσει να κάνει τέχνη για την τέχνη. Το είχε ονομάσει el paraiso de los recuerdos (παράδεισος των αναμνήσεων). Αφήνω τις εικόνες να μιλήσουν
Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε πηγαίνοντας σ'ένα παραλιακό μέρος κοντά στην Arrecife. Δυστυχώς δε θυμάμαι όνομα αλλά θέλω να βάλω τις φωτογραφίες για να δείξω ότι στο Lanzarote ακόμα κι αν χτίσουν νέα σπίτια, που πιθανόν να προορίζονται για τουρίστες, διατηρούν το λευκό χρώμα και είναι μάξιμουμ διώροφα. Έτσι κολλάνε με την υπόλοιπη αισθητική του νησιού.
Για ποιο λόγο όμως το Lanzarote σώθηκε απ'την τουριστική λαίλαπα της υπόλοιπης Ισπανίας; Ο γνωστός μας που μας έκανε τη ξενάγηση δεν είχε σταματήσει από την προηγούμενη μέρα να μας μιλάει για τον César Manrique, Καλλιτέχνης, ακτιβιστής που γεννήθηκε στο νησί και τη δεκαετία του 60 πήγε στη Νέα Υόρκη για να κυνηγήσει την τύχη του. Εκεί απογοητεύτηκε τόσο πολύ με τη ζωή στη Νέα Υόρκη που έβαλε στόχο του το Lanzarote να κρατήσει την ταυτότητα του. Το γράμμα που είχε στείλει σ'ένα φίλο του όσο ήταν στη Νέα Υόρκη είναι συγκλονιστικό: "(...) more than ever I feel true nostalgia for the real meaning of things. For the pureness of the people. For the bareness of my landscape, and for my friends (...) My last conclusion is that MAN in N.Y. is like a rat. Man was not created for this artificiality. There is an imperative need to go back to the soil. Feel it, smell it. That's what I feel."
Όταν επέστρεψε στο Lanzarote ξεκίνησε μια εκστρατεία από πόρτα σε πόρτα για να ξεσηκώσει τον κόσμο ώστε να κατοχυρώσουν με νόμο το χτίσιμο σπιτιών έως 2 ορόφους, λευκού χρώματος και κατα βάση με πράσινες πόρτες και παράθυρα. Σώσανε το νησί γιατί διαφορετικά δεν υπήρχε περίπτωση να γλύτωνε την καταστροφική μανία των Ισπανών. Διάβασα αφού γύρισα απ'το νησί ότι στον εμφύλιο πολέμησε στην πλευρά του Φράνκο πράγμα που μου φάνηκε απίστευτο. Ο γνωστός μας που τον εκθείαζε ήταν αριστερός. Δυστυχώς δε το ήξερα τότε για να το συζητήσουμε περαιτέρω. Ο γνωστός μας λοιπόν θέλει οπωσδήποτε να πάμε να δουμε το σπίτι του Manrique. Η είσοδος τότε ήταν 8 ευρώ. Καμία έκπληξη για Ισπανία αυτή η τιμή. Μετά απο διαπραγματεύσεις μπήκαμε με 5. Το σπίτι του δε ξέρω κατα πόσο το άλλαξαν αφού πέθανε, αλλά ήταν φοβερό. Σα να είσαι σε σκηνή του Κιούμπρικ.
Για τη συνέχεια κατευθυνόμαστε προς το βορρά. Από εκεί θα πάρουμε το πλοίο για La Graciosa. Επίσης στο βορρά υπάρχει ένας λόφος με φοβερή θέα της La Graciosa. Τα τοπία στη διαδρομή παραμένουν εντυπωσιακά παρόλο τη γύμνια τους από πράσινο.
Φτάνουμε στο λόφο κι έχουμε τη La Graciosa στο πιάτο. Είχα ακούσει τόσα θετικά σχόλια που δεν έβλεπα την ώρα να πάω. Βλέποντας την εικόνα της από ψηλά δεν ήξερα τι να περιμένω.
Φεύγοντας απ'το Lanzarote με το πλοίο το τοπίο συνέχιζε να είναι εντυπωσιακό.
Επιτέλους έφτασε η ώρα της La Graciosa!
Πριν συνεχίσω θα ήθελα να συμπληρώσω κάτι στην πρώτη ημέρα. Το καλό με το να ταξιδεύεις με αυτοκίνητο είναι ότι σου δίνεται η δυνατότητα να σταματάς σε οτιδήποτε ενδιαφέρον. Είδαμε λοιπόν ότι η αυλή ενός σπιτιού ήταν κάπως διαφορετική απ'τα συνηθισμένα. Περίεργα αγάλματα και παλιά παιχνίδια και συσκευές να φαίνονται σα παρατημένα, αλλά καθόλου τυχαία τοποθετημένα. Έμοιαζε με αυτά τα μέρη που δείχνει στις ταινίες τρόμου μια οικογένεια ψυχοπαθών να μαζεύει πράγματα απ'τα θύματά τους. Σα φαν αυτών των ταινιών αυτή η φρίκη μου άρεσε! Έπρεπε όπωσδήποτε να γνωρίσουμε αυτόν που έμενε στο σπίτι. Η πόρτα ήταν ανοιχτή και φαινόταν από καθρέφτη ένας άνθρωπος. Φωνάζουμε γεια και εξαφανίζεται. Τελικά βγήκε έξω και ήταν ένας καλός γεράκος που του αρέσει να κάνει τέχνη για την τέχνη. Το είχε ονομάσει el paraiso de los recuerdos (παράδεισος των αναμνήσεων). Αφήνω τις εικόνες να μιλήσουν
Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε πηγαίνοντας σ'ένα παραλιακό μέρος κοντά στην Arrecife. Δυστυχώς δε θυμάμαι όνομα αλλά θέλω να βάλω τις φωτογραφίες για να δείξω ότι στο Lanzarote ακόμα κι αν χτίσουν νέα σπίτια, που πιθανόν να προορίζονται για τουρίστες, διατηρούν το λευκό χρώμα και είναι μάξιμουμ διώροφα. Έτσι κολλάνε με την υπόλοιπη αισθητική του νησιού.
Για ποιο λόγο όμως το Lanzarote σώθηκε απ'την τουριστική λαίλαπα της υπόλοιπης Ισπανίας; Ο γνωστός μας που μας έκανε τη ξενάγηση δεν είχε σταματήσει από την προηγούμενη μέρα να μας μιλάει για τον César Manrique, Καλλιτέχνης, ακτιβιστής που γεννήθηκε στο νησί και τη δεκαετία του 60 πήγε στη Νέα Υόρκη για να κυνηγήσει την τύχη του. Εκεί απογοητεύτηκε τόσο πολύ με τη ζωή στη Νέα Υόρκη που έβαλε στόχο του το Lanzarote να κρατήσει την ταυτότητα του. Το γράμμα που είχε στείλει σ'ένα φίλο του όσο ήταν στη Νέα Υόρκη είναι συγκλονιστικό: "(...) more than ever I feel true nostalgia for the real meaning of things. For the pureness of the people. For the bareness of my landscape, and for my friends (...) My last conclusion is that MAN in N.Y. is like a rat. Man was not created for this artificiality. There is an imperative need to go back to the soil. Feel it, smell it. That's what I feel."
Όταν επέστρεψε στο Lanzarote ξεκίνησε μια εκστρατεία από πόρτα σε πόρτα για να ξεσηκώσει τον κόσμο ώστε να κατοχυρώσουν με νόμο το χτίσιμο σπιτιών έως 2 ορόφους, λευκού χρώματος και κατα βάση με πράσινες πόρτες και παράθυρα. Σώσανε το νησί γιατί διαφορετικά δεν υπήρχε περίπτωση να γλύτωνε την καταστροφική μανία των Ισπανών. Διάβασα αφού γύρισα απ'το νησί ότι στον εμφύλιο πολέμησε στην πλευρά του Φράνκο πράγμα που μου φάνηκε απίστευτο. Ο γνωστός μας που τον εκθείαζε ήταν αριστερός. Δυστυχώς δε το ήξερα τότε για να το συζητήσουμε περαιτέρω. Ο γνωστός μας λοιπόν θέλει οπωσδήποτε να πάμε να δουμε το σπίτι του Manrique. Η είσοδος τότε ήταν 8 ευρώ. Καμία έκπληξη για Ισπανία αυτή η τιμή. Μετά απο διαπραγματεύσεις μπήκαμε με 5. Το σπίτι του δε ξέρω κατα πόσο το άλλαξαν αφού πέθανε, αλλά ήταν φοβερό. Σα να είσαι σε σκηνή του Κιούμπρικ.
Για τη συνέχεια κατευθυνόμαστε προς το βορρά. Από εκεί θα πάρουμε το πλοίο για La Graciosa. Επίσης στο βορρά υπάρχει ένας λόφος με φοβερή θέα της La Graciosa. Τα τοπία στη διαδρομή παραμένουν εντυπωσιακά παρόλο τη γύμνια τους από πράσινο.
Φτάνουμε στο λόφο κι έχουμε τη La Graciosa στο πιάτο. Είχα ακούσει τόσα θετικά σχόλια που δεν έβλεπα την ώρα να πάω. Βλέποντας την εικόνα της από ψηλά δεν ήξερα τι να περιμένω.
Φεύγοντας απ'το Lanzarote με το πλοίο το τοπίο συνέχιζε να είναι εντυπωσιακό.
Επιτέλους έφτασε η ώρα της La Graciosa!
