Ινδονησία Live your Myth... in Bali!

[nmavra]

Ξημερώνοντας η τρίτη μέρα αποφασίσαμε να διαπιστώσουμε ιδίοις ωμασι τι εστί Kuta Beach και για ποιο λόγο τόσος ντόρος σχετικά με το πόσο εμπορική είναι σαν περιοχή γενικότερα, αλλά και σαν παραλία ειδικότερα. Το Ramada Resort Bali είναι σχεδόν στην άκρη της Tanjung Benoa και έτσι ταξί δεν περνάνε τυχαία από εκεί, κανονίσαμε λοιπόν αναγκαστικά να πληρώσουμε τα 130.000rp (9.50?) του ξενοδοχείου προκειμένου να μας κανονίσει ταξάκι. Μπαίνοντας στο ταξί μας υποδέχτηκε ο Santika, ευγενέστατος, με τις κλασικές 3 ερωτήσεις τις οποίες κάθε ταξιδιώτης στο Μπαλί αναμένεται να ακούσει τουλάχιστον 10 φορές ημερησίως. Whats your name, where are you from, how long will you stay? Η τέταρτη κλασική είναι "Where do you stay?" αλλά στην περίπτωση του Santika αυτή δεν χρειάστηκε μιας και μας είχε ήδη παραλάβει απ'το ξενοδοχείο δευτερόλεπτα νωρίτερα.

Μας παραξένεψε η επιμονή του να μας περιμένει στην Kuta για όση ώρα θέλουμε, προκειμένου να μας γυρίσει πίσω για 80,000rp, κάτι λιγότερο από 6?. Μας εξήγησε ότι απ'τα 130,000 που δώσαμε για να μας πάει Kuta εκείνος θα πάρει ένα πολύ μικρό ποσοστό, μιας και το ξενοδοχείο παίρνει το 30% των 130.000 (δηλαδή 39,000rp) , ο ιδιοκτήτης του οχήματος το 80% του καθαρού ποσού δηλαδή 72,000 και εκείνος ότι μείνει, δηλαδή 19.000rp, 1.50? δηλαδή!!!! Και αυτό μετά από 1 μήνα! Τραγικό..
Έτσι λοιπόν τα 80.000rp που εμείς θα του δίναμε για την επιστροφή θα ήταν περισσότερα λεφτά από όσα θα έβγαζε όλη την υπόλοιπη μέρα γυρνώντας στην πιάτσα του, η οποία ήταν το ξενοδοχείο μας. Παρεμπιπτόντως, στο Μπαλί δεν επιτρέπεται ένας ταξιτζής να παίρνει πελάτες από περιοχή που δεν είναι η πιάτσα του, παρά μόνο αν τους έχει μεταφέρει εκείνος εκεί και περιμένει μέχρι να γυρίσουν. Εν πάσει περιπτώση, κανονίσαμε να μας αφήσει χύμα στην Kuta γιατί θέλαμε να περπατήσουμε και να φάμε εκεί το βράδυ, και συνεννοηθήκαμε να μας πάρει απτο ξενοδοχείο στις 8 το επόμενο πρωι για το πρώτο μεγάλο μας tour στην Ubud!

Φτάνοντας στην Kuta υπήρχε στην ατμόσφαιρα μια περίεργη μυρωδιά, ξένη για τα δικά μας δυτικά δεδομένα και ήταν οι προσφορές που κάνουν στους θεούς τους οι οποίες είναι μικρά ψάθινα τετράγωνα πιατάκια που έχουν ότι μπορεί να προσφέρει κανείς. Ρύζι, κρακεράκια, μπαχαρικά, λουλούδια. Αυτά τα ακουμπάνε σε ναούς και βωμούς και ανάβουν μυρωδικά sticks. Η μυρωδιά χιλιάδων sticks κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα κυρίως τις ώρες που κάνουν τις προσφορές τους. Η Kuta είναι πολύ εμπορική και τουριστική περιοχή η οποία μοιάζει εντελώς ξέτερη απ'τον επίγειο παράδεισο του νησιού. Από κακόγουστα bar και εστιατόρια, μέχρι κάθε λογής μαγαζί με γνωστές μάρκες ρούχων, κυρίως beach wear και surf. Φυσικά δεν λείπουν τα χιλιάδες μαγαζάκια με τουριστικά.

Η παραλία είναι μια τεράστια έκταση μερικών χιλιομέτρων και ουσιαστικά είναι η παραλία 3 περιοχών, Kuta, Legian και Seminiyak η οποία είναι επί το πλείστον χωρίς ξαπλώστρες, αλλά αρκετά οργανωμένη από θέμα ασφαλείας. Λόγω του ηφαιστίου, η άμμος είναι σκουρόχρωμη αλλά όχι και μαύρη. Οι lifeguards τοποθετούν σημαίες δεξια και αριστερά των οποίων δεν ελέγχονται οι λουόμενοι (ο κάθε lifeguard δηλαδή "μαρκάρει" την περιοχή ευθύνης του) αλλά και κόκκινες σημαίες με νεκροκεφαλή που απαγορεύει ρητά το κολύμπι και το surf εκεί είτε λόγω υπογείων ρευμάτων είτε λόγω βράχων που δεν φαίνονται στην παλίρροια αλλά ξεπροβάλλουν απειλητικά στην άμπωτη (δηλαδή αργότερα κατά τη διάρκεια της ημέρας). Λόγω της άμπωτης, κάθε 1 ωρίτσα λοιπόν οι σημαιούλες αυτές τοποθετούνται όλο και πιο μέσα. Το πρωί λοιπόν μπορεί να έχεις αράξει 2 μέτρα μακρυά απ'το νερό, και σε 4-5 ωρίτσες να χρειάζεται να περπατήσεις καμιά 50αριά μέτρα μέχρι να βραχείς.

Κατά μήκος της παραλίας υπάρχουν surf school τα οποία χρεώνουν 45$ το μάθημα, οπότε φυσικά αναζητείς την τύχη σου σε κάποιες απ'τις πάμπολλες ομάδες freelance surf tutors που υπάρχουν. Με 7? μάθαμε τα βασικά σε μικρά (για Μπαλινέζικα δεδομένα) κυματάκια. Μετά την παραλία και την πάλη με τα τεράστια κύματα αφήσαμε το κουρασμένο μας κορμί να χαλαρώσει με μασάζ σε μία απ'τις πολλές.."μασαζερί", μικρά δωμάτια που χωράς μόνο εσύ και ο/η μασέρ. Μπορεί να μην είχε ούτε κατά διάνοια τις ανέσεις ενός οργανωμένου Spa, αλλά για 3?/ώρα είναι απλά τέλειο. Για φαγητό το βράδυ πήγαμε στο Poppies Restaurant το οποίο είναι αφενός το παλαιότερο εστιατόριο στην Kuta που έχει δώσει το όνομα του μέχρι και σε δρόμο, αφετέρου είναι αρκετά κρυμένο και μακριά από την τρέλα του κέντρου της Κuta. Εντυπωσιακό μέρος, πάρα πολύ όμορφο με μικρές λιμνούλες και ποταμάκια και γεφυράκια. Για τιμές και λίγες φωτογραφίες δείτε εδώ Poppies Bali - Poppies Restaurant .
Το βράδυ μας βρήκε αραχτούς στο lounge του ξενοδοχείου συμπληρώνοντας τη λίστα με τα μέρη που θέλουμε να επισκεφτούμε… Μερικά χωριά χειροτεχνίας, rafting στον ποταμό Ayung, το παλάτι του βασιλιά στην Ubud, άλλο ένα δάσος με πιθήκους, 2 λίμνες, ένα ηφαίστειο και άλλα πολλά… So many things, so little time! Ξεκούραση λοιπόν και τα ξυπνητήρια ρυθμισμένα για τις 7 το πρωί, βάρβαρο μεν, απαραίτητο δε…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 6
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[marydim]

Και άλλο Μπαλί, εντελώς διαφορετικό αλλά εξίσου καταπληκτικό!
Περιμένουμε να μάθουμε πληροφορίες για τον Santika.

 

[ioanna karagianni]

Αχ ναι παρακαλώ μην το αργήσεις περιμένω πως και πως τις λεπτομέρειες γιατί θέλω και εγώ πολύύύύ να πάω.

 

[nmavra]

Δεν θα αργήσω, ήδη γράφω το επόμενο κομμάτι!
Πρόσθεσα και 2 φωτογραφίες απ'το Flickr, αλλά δεν ξέρω πώς να τις κάνω να είναι μικρά thumbnails τα οποία πατάς και σου εμφανίζεται η μεγάλη φωτογραφία. Αν δημιουργεί πρόβλημα το μέγεθος της φωτογραφίας πείτε μου να τις βγάλω και να βαλω μόνο τα links!

Να και μία φωτογραφία απ'τις πολλές προσφορές στους θεούς, η συγκεκριμένη τραβηγμένη στον οικογενιακό ναό Taman Ayun.

 

[nmavra]

Ξημερώνοντας η τρίτη μέρα αποφασίσαμε να διαπιστώσουμε ιδίοις ωμασι τι εστί Kuta Beach και για ποιο λόγο τόσος ντόρος σχετικά με το πόσο εμπορική είναι σαν περιοχή γενικότερα, αλλά και σαν παραλία ειδικότερα. Το Ramada Resort Bali είναι σχεδόν στην άκρη της Tanjung Benoa και έτσι ταξί δεν περνάνε τυχαία από εκεί, κανονίσαμε λοιπόν αναγκαστικά να πληρώσουμε τα 130.000rp (9.50?) του ξενοδοχείου προκειμένου να μας κανονίσει ταξάκι. Μπαίνοντας στο ταξί μας υποδέχτηκε ο Santika, ευγενέστατος, με τις κλασικές 3 ερωτήσεις τις οποίες κάθε ταξιδιώτης στο Μπαλί αναμένεται να ακούσει τουλάχιστον 10 φορές ημερησίως. Whats your name, where are you from, how long will you stay? Η τέταρτη κλασική είναι "Where do you stay?" αλλά στην περίπτωση του Santika αυτή δεν χρειάστηκε μιας και μας είχε ήδη παραλάβει απ'το ξενοδοχείο δευτερόλεπτα νωρίτερα.

Μας παραξένεψε η επιμονή του να μας περιμένει στην Kuta για όση ώρα θέλουμε, προκειμένου να μας γυρίσει πίσω για 80,000rp, κάτι λιγότερο από 6?. Μας εξήγησε ότι απ'τα 130,000 που δώσαμε για να μας πάει Kuta εκείνος θα πάρει ένα πολύ μικρό ποσοστό, μιας και το ξενοδοχείο παίρνει το 30% των 130.000 (δηλαδή 39,000rp) , ο ιδιοκτήτης του οχήματος το 80% του καθαρού ποσού δηλαδή 72,000 και εκείνος ότι μείνει, δηλαδή 19.000rp, 1.50? δηλαδή!!!! Και αυτό μετά από 1 μήνα! Τραγικό..
Έτσι λοιπόν τα 80.000rp που εμείς θα του δίναμε για την επιστροφή θα ήταν περισσότερα λεφτά από όσα θα έβγαζε όλη την υπόλοιπη μέρα γυρνώντας στην πιάτσα του, η οποία ήταν το ξενοδοχείο μας. Παρεμπιπτόντως, στο Μπαλί δεν επιτρέπεται ένας ταξιτζής να παίρνει πελάτες από περιοχή που δεν είναι η πιάτσα του, παρά μόνο αν τους έχει μεταφέρει εκείνος εκεί και περιμένει μέχρι να γυρίσουν. Εν πάσει περιπτώση, κανονίσαμε να μας αφήσει χύμα στην Kuta γιατί θέλαμε να περπατήσουμε και να φάμε εκεί το βράδυ, και συνεννοηθήκαμε να μας πάρει απτο ξενοδοχείο στις 8 το επόμενο πρωι για το πρώτο μεγάλο μας tour στην Ubud!

Φτάνοντας στην Kuta υπήρχε στην ατμόσφαιρα μια περίεργη μυρωδιά, ξένη για τα δικά μας δυτικά δεδομένα και ήταν οι προσφορές που κάνουν στους θεούς τους οι οποίες είναι μικρά ψάθινα τετράγωνα πιατάκια που έχουν ότι μπορεί να προσφέρει κανείς. Ρύζι, κρακεράκια, μπαχαρικά, λουλούδια. Αυτά τα ακουμπάνε σε ναούς και βωμούς και ανάβουν μυρωδικά sticks. Η μυρωδιά χιλιάδων sticks κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα κυρίως τις ώρες που κάνουν τις προσφορές τους. Η Kuta είναι πολύ εμπορική και τουριστική περιοχή η οποία μοιάζει εντελώς ξέτερη απ'τον επίγειο παράδεισο του νησιού. Από κακόγουστα bar και εστιατόρια, μέχρι κάθε λογής μαγαζί με γνωστές μάρκες ρούχων, κυρίως beach wear και surf. Φυσικά δεν λείπουν τα χιλιάδες μαγαζάκια με τουριστικά.

Η παραλία είναι μια τεράστια έκταση μερικών χιλιομέτρων και ουσιαστικά είναι η παραλία 3 περιοχών, Kuta, Legian και Seminiyak η οποία είναι επί το πλείστον χωρίς ξαπλώστρες, αλλά αρκετά οργανωμένη από θέμα ασφαλείας. Λόγω του ηφαιστίου, η άμμος είναι σκουρόχρωμη αλλά όχι και μαύρη. Οι lifeguards τοποθετούν σημαίες δεξια και αριστερά των οποίων δεν ελέγχονται οι λουόμενοι (ο κάθε lifeguard δηλαδή "μαρκάρει" την περιοχή ευθύνης του) αλλά και κόκκινες σημαίες με νεκροκεφαλή που απαγορεύει ρητά το κολύμπι και το surf εκεί είτε λόγω υπογείων ρευμάτων είτε λόγω βράχων που δεν φαίνονται στην παλίρροια αλλά ξεπροβάλλουν απειλητικά στην άμπωτη (δηλαδή αργότερα κατά τη διάρκεια της ημέρας). Λόγω της άμπωτης, κάθε 1 ωρίτσα λοιπόν οι σημαιούλες αυτές τοποθετούνται όλο και πιο μέσα. Το πρωί λοιπόν μπορεί να έχεις αράξει 2 μέτρα μακρυά απ'το νερό, και σε 4-5 ωρίτσες να χρειάζεται να περπατήσεις καμιά 50αριά μέτρα μέχρι να βραχείς.

Κατά μήκος της παραλίας υπάρχουν surf school τα οποία χρεώνουν 45$ το μάθημα, οπότε φυσικά αναζητείς την τύχη σου σε κάποιες απ'τις πάμπολλες ομάδες freelance surf tutors που υπάρχουν. Με 7? μάθαμε τα βασικά σε μικρά (για Μπαλινέζικα δεδομένα) κυματάκια. Μετά την παραλία και την πάλη με τα τεράστια κύματα αφήσαμε το κουρασμένο μας κορμί να χαλαρώσει με μασάζ σε μία απ'τις πολλές.."μασαζερί", μικρά δωμάτια που χωράς μόνο εσύ και ο/η μασέρ. Μπορεί να μην είχε ούτε κατά διάνοια τις ανέσεις ενός οργανωμένου Spa, αλλά για 3?/ώρα είναι απλά τέλειο. Για φαγητό το βράδυ πήγαμε στο Poppies Restaurant το οποίο είναι αφενός το παλαιότερο εστιατόριο στην Kuta που έχει δώσει το όνομα του μέχρι και σε δρόμο, αφετέρου είναι αρκετά κρυμένο και μακριά από την τρέλα του κέντρου της Κuta. Εντυπωσιακό μέρος, πάρα πολύ όμορφο με μικρές λιμνούλες και ποταμάκια και γεφυράκια. Για τιμές και λίγες φωτογραφίες δείτε εδώ Poppies Bali - Poppies Restaurant .
Το βράδυ μας βρήκε αραχτούς στο lounge του ξενοδοχείου συμπληρώνοντας τη λίστα με τα μέρη που θέλουμε να επισκεφτούμε… Μερικά χωριά χειροτεχνίας, rafting στον ποταμό Ayung, το παλάτι του βασιλιά στην Ubud, άλλο ένα δάσος με πιθήκους, 2 λίμνες, ένα ηφαίστειο και άλλα πολλά… So many things, so little time! Ξεκούραση λοιπόν και τα ξυπνητήρια ρυθμισμένα για τις 7 το πρωί, βάρβαρο μεν, απαραίτητο δε…

 

[marydim]

Μην ανησυχείς, μια χαρά είναι έτσι οι φωτογραφίες καθώς τις βλέπεις χωρίς να χρειάζεται να εγκαταλείψεις την ανάγνωση της ιστορίας.

 

[nmavra]

Οι επόμενες 2 μέρες ήταν αφιερωμένες στο sight seeing και έτσι 8 το πρωί ήμασταν ήδη στο συμπαθητικό vanάκι του Santika.
Ξεκινήσαμε για 3 διαφορετικά χωριουδάκια τα οποία το καθένα είχε και μία ειδίκευση. Επιγραμματικά θα αναφέρω το Tohpati (υφάσματα), Celuk (χρυσός και ασήμι) και το Mas Village (ξυλογλυπτική). Η τέχνη τους πραγματικά πολύ όμορφη, αγοράσαμε 2-3 δωράκια και φύγαμε τρέχοντας για τα υπόλοιπα! Να σημειώσω εδώ ότι στο Μπαλί το παζάρι δεν είναι απλά αναγκαίο, είναι δεδομένο. Μας λέγανε μια τιμή, την οποία μόνη τους ακύρωναν λέγοντας "κάνε παζάρι". "Τόσα δίνω, πόσα θες?" όπως λέει και το λαικό άσμα. Το πόσα δίναμε και το πόσα θέλαμε φυσικά απείχαν παρασάγκας, αλλά σε γενικές γραμμές τα παίρναμε όλα στο 1/3 της αρχικής ψευδο-αξίας τους. Ακόμα και η αρχική τιμή ήταν φυσικά πολύ χαμηλή για τα δεδομένα μας.

Ο χρόνος πολύ λίγος, και οι τέχνες καλές αλλά δεν ήταν ακριβώς ο λόγος για τον οποίο ήρθαμε Μπαλί, έτσι λοιπόν απλά ακυρώσαμε τη στάση σε κάποια παρόμοιας φάσης χωριουδάκια (πχ. ζωγραφικής) και συνεχίσαμε για τον Ζωολογικό κήπο του Μπαλί. Πολύ ενδιαφέρον βόλτα για τους φιλόζωους και όχι μόνο. H είσοδος του ζωολογικού ήταν το λιγότερο ψαρωτική..

2 ωρίτσες αργότερα φύγαμε προς τον ποταμό Ayung όπου θα κάναμε rafting. Οι περισσότεροι δρόμοι στο Μπαλί είναι αστείοι για τα δικά μας δεδομένα, εξαιρώντας κλασικούς κατσικόδρομους στα νησιά μας που δεν έχουν καν άσφαλτο, αλλά ειδικά ο δρόμος μεταξύ Luwus και Petang ήταν τουλάχιστον.. ενδιαφέρον!

Στον ποταμό Ayung μπορείς να κλείσεις πακέτο για διάφορα πράγματα όπως βόλτα με άλογο, περπάτημα, ποδίλατο, rafting, και βόλτα με ελέφαντες σε ένα πάρκο. Από αυτά, τα μόνα που μπορείς να κάνεις στον ποταμό είναι φυσικά το rafting, τα υπόλοιπα τα κλείνεις αν θες πακέτο (σε καλύτερες τιμές) και σε μεταφέρουν μετά. Το rafting είναι φανταστική εμπειρία στον συγκεκριμένο ποταμό γιατί η ομορφιά του είναι απλά απίστευτη.

Κόβει τη ζούγκλα στη μέση και αν είσαι τυχερός μπορείς να πετύχεις και πίθηκους στα δέντρα, εμείς είδαμε έναν, και άλλον ένα που η μοίρα του έπαιξε ένα μάλλον άσχημο παιχνίδι μιας και ήταν νεκρός μες το ποτάμι. Μας είπε ο οδηγός μας ότι συχνά τσακώνονται μέχρι θανάτου πίθηκοι από διαφορετικές οικογένειες. Έτσι είναι η ζωή, its a cruel world! Στις όχθες του ποταμού βλέπεις κάθε λογής έντομο αλλά και σημεία όπου τρέχει νερό σαν πολύ μικρός καταρράκτης, πιο πολύ σαν βρύση δηλαδή, όπου εκεί οι ντόπιοι πάνε και κάνουν μπανιο. Ψηλά στις όχθες και κατά μήκος του ποταμού υπάρχουν ξενοδοχεία, φαντάζομαι η θέα απ'τα δωμάτια θα είναι μαγική.

Έχοντας ιδιαίτερη ευαισθησία στα κουνούπια όμως ούτε να διανοηθώ να μείνω εκεί το βράδυ!

Η βαρκάδα μας ήταν πολύ άνετη το οποίο ήταν αναμενόμενο μιας και είμασταν στην ξηρή εποχή του χρόνου. Πολύ καλό για εμάς που βγάλαμε περί τις 150 φωτογραφίες εκεί, αλλά όχι και τόσο power σκηνικό για τους λάτρεις της δράσης. Το τέλος της βόλτας μας βρήκε να τρώμε σε ένα κάτω του μετρίου εστιατόριο, το γεύμα του οποίου ήταν στην ακριβή τιμή του rafting (35? το άτομο). Κάτω του μετρίου φυσικά σε σύγκριση με τα εστιατόρια-διαμάντια που μέχρι τώρα τρώγαμε. Αλλάζοντας ρούχα σε αποδυτήρια που ενδεχομένως να ζήλευε ένα μισογκρεμισμένο γυμναστήριο του… Σαράγιεβο στη μέση του εμφυλίου της Γιουγκοσλαβίας, είμασταν έτοιμοι για την επίσκεψή μας στο Sacred monkey forest sanctuary. Άλλο ένα δάσος με φιλικούς πιθήκους, άλλες 100 φωτογραφίες τον κάθε πίθηκο σε κάθε δυνατή πόζα! Απλά δεν τους χορταίνω με τίποτα!

Η τελευταία βόλτα της ημέρας μας ήταν στο παλάτι Puri Saren. Είναι επισκέψιμο στα εξωτερικά του μέρη και κατοικούνται από τους υπηρέτες, οι οποίοι παρεμπιπτόντως θεωρούνται super high society. Τα σπίτια τους λοιπόν ήταν μέσα απ'τους τοίχους του παλατιού και είχαν πόρτες με λεπτομέρεια από χρυσάφι, όμορφα κεντημένες κουρτίνες και γενικά δεν μοιάζανε καθόλου με την τριτοκοσμική μιζέρια ενός παραδοσιακού φτωχικού σπιτιού. Εδώ μια κυριούλα του παλατιού κάνει τις απαραίτητες προσφορές στους θεούς.

Μετά από 12 ώρες non-stop βόλτας, ο δρόμος της επιστροφής σήμαινε 1 με 1.5 ωρίτσα ύπνου στο βανάκι του Santika και ένα πέρασμα απ'το αγαπημένο μας ΤΑΟ για το απαραίτητο βραδυνό μας φαγητό...

 

[Pandora]

Πολύ ωραία αφήγηση και θαυμάσιες φωτογραφίες !

 

[nmavra]

Η επόμενη μέρα μας βρήκε να ξυπνάμε μία ωρίτσα αργότερα μιας και η κούραση ήταν απλά απερίγραπτη! Καλά τα tours, αλλά αν δεν έχεις και πολύ χρόνο και θέλεις να δεις όσο το δυνατον περισσότερα είτε θα πάθεις υπερκόπωση ή αναγκαστικά θα μειώσεις τα πράγματα που μπορείς να δεις..

'Ετσι λοιπόν και εμείς, με δεδομένο ότι δεν είμασταν διατεθειμένοι να γυρίσουμε πίσω κατάλευκοι από την έλλειψη ηλιοθεραπείας είπαμε να αφιερώσουμε άλλη μια γεμάτη μέρα σε ταξιδάκι στο βόρειο Μπαλί, οπότε το δυτικό Μπαλί τελικά να το αφήσουμε για κάποια επόμενη φορά που σίγουρα θα υπάρξει!

Ο Santika και η γυναίκα του, με την οποία έχει χωρίσει αλλά ακόμα διατηρεί (πολύ) καλούς δεσμούς θα μας έδειχναν το βόρειο Μπαλί, το χωριό τους αλλά και μια έκπληξη που την κράταγαν και το τέλος! Η διαδρομή προς την Lake Batur πέρασε πολύ γρήγορα, μιας και ένας πρωινός υπνάκος στο αυτοκίνητο απλά ήταν απαραίτητος! Ο Santika μας ξύπνησε για να δούμε ένα rice field από την πλαγιά ενός λοφίσκου, στον οποίο ήταν χτισμένο ένα ξενοδοχείο αλλά και ένα εστιατόριο τα οποία φυσικά είχαν απίστευτη θέα. Λόγω της υπνηλίας δυστυχώς δεν έχω συγκρατήσει το όνομα του ξενοδοχείου. Η θέα όμως ήταν μαγευτική.

Συνεχίσαμε προς τη λίμνη ανεβαίνοντας προς το βουνό για τους καταρράχτες Git Git.Η ολιγόλεπτη στάση μας πρόσφερε ωραίες εικόνες της λίμνης και του ηφαιστείου, που φωτογραφίζεις οπωσδήποτε προκειμένου να τις απολαύσεις αργότερα. Πιστεύω πως το Μπαλί είναι ένα μέρος που αν κάποιον τον ενδιαφέρει το να το δει και να το ανακαλύψει αξίζει να αφιερώσει 2 εβδομάδες, ώστε τα μέρη που βλέπει να μπορεί να τα απολαύσει χωρίς το άχγος του χρόνου. Η συγκεκριμένη θέα ήταν για μένα μία από αυτές τις (πολλές) στιγμές που σκέφτηκα ότι έπρεπε να μέναμε περισσότερες μέρες στο Μπαλί. Αυτό το μέρος αξίζει να το χαρείς πίνοντας ένα καφεδάκι, ένα ποτό ή απλά καθισμένος στις ρίζες ενός δέντρου και να κοιτάς κάτω, με τα πιθηκάκια δίπλα σου. Τα 10 λεπτά που εμείς αφιερώσαμε απλά δεν επαρκούν ούτε στο ελάχιστο.

Επίσης μες την παραζάλη του τοπίου δεν είμαι 100% σίγουρος αν εκεί στο βάθος είναι ηφαίστειο ή κάποιου είδους "ιερά" βουνά. Κάτι μας εξηγούσε ο καημένος ο Santika αλλά.. που μυαλό εμείς εκείνη τη στιγμή!

Λίγα λεπτά αργότερα φτάσαμε στους καταρράκτες. Υπάρχουν 3 στην περιοχή αλλά δυστυχώς πάλι λόγω έλλειψης χρόνου αναγκαστήκαμε να επιλέξουμε το ένα απ'τα 3 σημεία. Κατεβαίνοντας απ'το αυτοκίνητο μας ανέλαβε ένας Μπαλινέζος ο οποίος μας έδειχνε λίγα κακαόδεντρα, λίγα βανιλιό-δεντρα και γενικά διάφορα είδη χλωρίδας, και μας συνόδεψε μέχρι τον καταρράκτη. Για κάποιο λόγο μας ζήτησε 50.000rp τα οποία πλέον είχαμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για κλασσική ταρίφα σε οτιδήποτε. Αν και το ποσό είναι αστείο για τα δικά μας δεδομένα, ουσιαστικά είναι 3,5? πεταμένα μιας και το μόνο που μας πρόσφερε ήταν να μας δείξει κάποια δέντρα, και φυσικά να μας πάει σε μαγαζιά τα οποία τα έχει "η αδερφή του, η μητέρα του και η 15η ξαδέρφη του". Κοινώς, to be avoided. Ο καταρράκτης φυσικά μας αποζημίωσε, αν και για τις ανάγκες της φωτογράφισης αναγκάστηκα να γίνω μουσκίδι.

Πάλι καλά που είχα φέρει και μαγιό οπότε άλλαξα ρούχα σε μια τουαλέτα η οποία είχε μεν λεκάνη, και δίπλα μια βρύση όπου έριχνες νερό για να γεμίσεις έναν κουβά.. Άδειαζες λοιπόν τον κουβά στη λεκάνη, η οποία όμως δεν είχε σωλήνα αποχέτευσης και απλά πέφτανε όλα στην πλαγιά του λόφου!!!! Καταπληκτική ιδέα…

Φύγαμε λοιπόν από εκεί και πήγαμε σε μια άλλη λίμνη, την Bratan. Εκεί υπάρχει ένας ναός, ο Ulun Danu, αφιερωμένος στην θεά της λίμνης, για να φέρνει τύχη στους κάτοικους της περιοχής. Διαβάστε και μια πινακίδα, και δώστε ιδιαίτερη προσοχή στο 2,3,5 και 6!

Εγώ πάντως μέτρησα 3 ναούς και 2-3 βωμούς, οπότε δεν ξέρω ακριβώς ποιος είναι ο συγκεκριμένος, οι 2 ήταν κλειδωμένοι και ο άλλος ήταν χτισμένος σε ένα πολύ μικρό νησάκι 100 τετραγωνικών γύρω στα 15 μέτρα μέσα στη λίμνη.

Φυσικά οι ιερείς πάνε με μια βαρκούλα όταν θέλουν να προσφέρουν κάτι. Στη συγκεκριμένη λίμνη υπάρχει και ένα εστιατόριο το οποίο έχει μεν ωραία θέα, αλλά ήταν απ'τα χειρότερα μέρη που φάγαμε και σίγουρα τα 7,5? που δώσαμε το άτομο για έναν μπουφέ της κακιάς ώρας και μία coca cola δεν άξιζαν ούτε για πλάκα. Φάτε κάπου αλλού, ή μη φάτε καθόλου. To be avoided at all costs!

Φεύγοντας από εκεί περάσαμε από μια αγορά μπαχαρικών, την Candikuning, η οποία εγώ υποψιάζομαι ότι ήταν καθαρά για τουρίστες, αν κρίνω απ'τον αριθμό των βαν που υπήρχαν παρκαρισμένα εκεί. Δεν ξέρω πόσο μπορεί να κοστίζουν για τους ντόπιους, αλλά απ'τις τιμές που σας πούνε σίγουρα θα τα πάρετε 50% φθηνότερα. Εννοείται ότι για τα ελληνικά δεδομένα είναι πολύ πιο φθηνά, για παράδειγμα ο κρόκος Κοζάνης που τον είδα στο Βασιλόπουλο με 4?, εκεί πήραμε διπλάσια ποσότητα περίπου με 70λεπτά!!! Κακό δεν το λες!

Η έκπληξη που μας επιφύλασσε ο Santika ήταν ότι η πρώην γυναίκα του δουλεύει σε ιαματικά λουτρά από θερμές πηγές. Αυτό είναι κάτι σαν φυσικό spa, όπου μπαίνεις σε μικρές καλύβες από bamboo και εκεί υπάρχει μια μικρή πισινούλα που χοράει περίπου 4 άτομα.

Εμείς φυσικά μπήκαμε μόνο 2, και ο Santika με προέτρεπε να κάνω το "καθήκον" μου, και ότι δεν υπάρχει κανένας "peeping Tom", ματάκιας δηλαδή ελληνιστή. Όσα χαμόγελα και να έφερε η προτροπή αυτή, στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν ξέρω πώς γίνεται να συμβεί με δεδομένο την ζέστη που έχει το νερό και τους υδρατμούς που υπάρχουν στην καλύβα!! Απλά μπαίνεις και κρατάς τις κινήσεις σου στο μίνιμουμ! Προσωπικά μετά από 20 βγήκα απ'την ζεστή πηγη για να αναζητήσω οξυγόνο!!! Οπότε πιστεύω τα 30 λεπτά μέγιστο που γράφουν οι πινακίδες εκεί (στα Ινδονησιακά και μόνο) είναι ένα βήμα πριν τη λιποθυμία! Ωραία εμπειρία, αλλά αν ποτέ βρεθείτε να έχετε μαζί σας ένα μπουκάλι νερό για να κάνετε ένα στοιχειώδη ντουζ. Η μυρωδιά απ'το σουλφούριο δεν με ξετρέλανε, και το ότι ήμουν 4 ώρες μακριά απ'την μπανιέρα του ξενοδοχείου μου δεν διευκόλυνε την κατάσταση!

Συνεχίζουμε προς το χωριό του Santika οδηγώντας κυριολεκτικά μέσα στη ζούγκλα σε δρόμους που δεν ήταν φτιαγμένοι για να περνάει αυτοκίνητο, μηχανή, ή οτιδήποτε μηχανοκίνητο γενικότερα! Ο δρόμος ήταν ουσιαστικά ένα μονοπάτι, πάνω στο οποίο είχαν ρίξει πετραδάκια, προφανώς για να μην έχει λάσπη όταν βρέχει αλλά και για να εμποδίσουν την επανεμφάνιση φυτών, ήταν σίγουρα ένας δρόμος που δεν προορίζονταν για χρήση από τουριστικά οχήματα. Ο ευγενικός μας οδηγός έφτασε σπίτι του και φώναξε τον ξάδερφο του να ανέβει σε έναν κοκοφοίνικα να μας κατεβάσει καρύδες. Για όποιον δεν έχει δει φρέσκες καρύδες, όταν τις κόβεις απ'το δέντρο είναι πράσινες και σχετικά μαλακές, με ένα μικρό δρεπανάκι δηλαδή ανοίγουν και το γάλα τους είναι στην ουσία ημιδιαφανές νερό σχετικά γλυκό. Το δε άσπρο της καρύδας έχει πάχος μόλις 2-3 χιλιοστά και έχει υφή ζελέ, και όχι το 1 εκατοστό που έχουν οι καρύδες της φρουταγοράς μας με το σκληρό, σχεδόν ξύλινο ασπράδι τους.. Δυστυχώς βέβαια ουδεία σχέση με σοκολάτα Bounty δεν είχε, ούτε καν έμοιαζε με τηγεύση παγωτου της Δωδώνης, το ινδοκάρυδο!

Αφήσαμε για το τέλος την πιο γαλήνια εικόνα όλου του ταξιδιού, τα χωράφια ρυζιού της Jatiluwih. Οι "ταράτσες" ρυζιού της Jatiluwihόπως τις αποκαλούν όλοι οι τουριστικοί οδηγοί, είναι πολύ γνωστό σημείο για τους τουρίστες για να δουν το πώς γίνεται η καλλιέργεια ρυζιού. Ο Santika μας είπε ότι πλέον μπορούν και έχουν 3 σοδιές ρύζι το χρόνο, και ότι πολλές φορές φέρνει τουρίστες εδώ νωρίς το πρωί όταν είναι η εποχή που το θερίζουν γιατί το θέαμα είναι μοναδικό. Η περιοχή είναι 700μέτρα απ'την επιφάνεια της θάλασσας, και απέχει περίπου 50 χιλιόμετρα από τη Denpasar. Ο τρόπος με τον οποίο έχουν στημένα/οργωμένα τα χωράφια τους εξασφαλίζει ροή νερού από χωράφι σε χωράφι, με αποτέλεσμα ακόμα και ο τελευταίος αγρότης να έχει άφθονο νερό στη διάθεσή του για την ύδρευση του χωραφιού του.

Μπορεί να ακουστώ βαρετός αλλά πραγματικά οι φωτογραφίες αδικούν το τοπίο, και ο χρόνος μας ήταν ελάχιστος για να θαυμάσουμε αυτό το πανόραμα. Δυστυχώς όμως ήταν ήδη αργά το απόγευμα και έτσι έπρεπε να γυρίσουμε πίσω.

Λίγο έξω απ'το ξενοδοχείο μας, στην αρχή της περιοχής Tanjung Benoa υπάρχει το εστιατόριο Bumbu Bali. Αυτό και το Poppies Restaurant ήταν τα καλύτερα και ομορφότερα που φάγαμε, τα συνιστώ ανεπιφύλακτα. Το δε Bumbu Bali έχει και σχολή μαγειρικής, για τους τολμηρούς…!

 

[go2dbeach]

Μπορεί να ακουστώ βαρετός αλλά πραγματικά οι φωτογραφίες αδικούν το τοπίο[FONT=Calibri, sans-serif]..

Κι ομως φαινονται τελεια τα τοπια και μεσα απο τις φωτο! Περιμενουμε τη συνεχεια

 

[GTS]

...και τα φαγητά να προσθέσω!

 

[nmavra]

Με την ημέρα αναχώρησης να πλησιάζει, αποφασίσαμε να δούμε τί εστί παραλία Dreamland, μιας και μέχρι στιγμής η μόνες παραλίες που είχαμε δει ήταν της Tanjung Benoa που κανονικά δεν κολυμπιέται (μόνο water sports) αλλά και της Kuta που ήταν καλή για surf, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο σε γενικές γραμμές κατά τα άλλα.

Έτσι λοιπόν μετά από τόσες μέρες πρωινού ξυπνήματος ήταν ευκαιρία να ξυπνήσουμε στις 10, και αυτό ίσα ίσα ώστε να προλάβουμε το πρωινό που έκλεινε στις 10.30. Ο Santika μας πήγε στην Dreamland, νότια της Denpasar. Μία ιστορική αναδρομή για την Dreamland νομίζω είναι αρκετά ενδιαφέρουσα εδώ. Γενικά το Μπαλί δεν φημίζεται για τις παραλίες του, όπως π. χ. τα περισσότερα μέρη της Ταιλάνδης. Η άμμος είναι συνήθως σκουρόχρωμη προς το γκρι, με δεδομένο το ηφαίστειο που υπάρχει και το οποίο είναι ακόμα ενεργό, και το νερό λόγω του κύματος είναι φυσικά ανακατεμένο.. Έτσι λοιπόν η Dreamland με την κατακίτρινη άμμο έκανε τη διαφορά, γιατί ακόμα και με τα καθημερινά της μεγάλα κύματα το νερό δεν φαινόταν “βρώμικο”. Επίσης η Nusa Dua και η Sanur που και αυτές έχουν κίτρινη άμμο δεν ήταν στο πρόγραμμά μας, οπότε δεν ξέρω να σας πω σε σύγκριση με αυτές, αλλά από surf-ικής πλευράς η Dreamland ήταν πολύ αγαπημένο μέρος των surfers για πολλά χρόνια. Πριν 2 περίπου χρόνια όμως άρχισαν οι εργασίες εκεί για την κατασκευή ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων και γκολφ, με αποτέλεσμα ο χώρος να χαλάσει. Ο Santika μας είπε ότι το ξενοδοχείο θα μπλοκάρει την είσοδο στην παραλία, οπότε όταν ολοκληρωθεί θα προσελκύει ακόμα λιγότερους επισκέπτες και surfers. Τον Αύγουστο που πήγαμε εμείς οι εργασίες προχωρούσαν, είχαν μπει τα μπετά και από όσο μπορούσα να δω πρέπει να ήταν σε φάση κατασκευής του εσωτερικού. Αναφέρομαι τουλάχιστον στο ξενοδοχείο που είναι ακριβώς πάνω απ'την παραλία, δεν ξέρω πόσα άλλα θα χτιστούν. Πάντως το γήπεδο γκολφ ήταν έτοιμο.

Η παραλία λοιπόν είναι σχετικά μικρή, με ξαπλώστρες στο ένα μέρος και το άλλο μέρος της είναι λίγο πιο freestyle, ένας βράχος που εξέχει χωρίζει τα 2 κομμάτια. Λόγω του μικρού μεγέθους της, υπάρχουν λιγότεροι που θα σας πλησιάσουν για μασάζ, sarong (καφτάνι) και να σας πουλήσουν φρούτα. Surf μπορεί κάποιος να κάνει μόνο στο αριστερό μέρος, ακριβώς στην είσοδο της παραλίας δηλαδή, και αυτό γιατί στα δεξιά έχει βράχια που έκαναν την εμφάνισή τους κατά την άμπωτη. Τα κύματα εκεί είναι τα μεγαλύτερα που έχω δει προσωπικά εγώ, και έτσι η προσπάθειά μου να κάνω surf δεν στέφθηκε με επιτυχία. Καμία σχέση με Kuta δηλαδή που τα κύματα είναι λίγο πιο εύκολα για αρχάριους.

Γενικά η Dreamland είναι απ'τις πιο όμορφες παραλίες που έχω δει, αν όχι η πιο ωραία, αλλά δυστυχώς η τουριστική ανάπτυξη της περιοχής την έχει χαλάσει από αυτά που μας λένε όλοι όσοι την ξέρανε από πριν. Φυσικά παραμένει φανταστική παραλία και σίγουρα αξίζει να την επισκεφτείτε!

Κατά τις 4.30 ο Santika μας πήγε στο ναό της Uluatu, όπου για να μπεις χρειάζεται να φορέσεις ένα sarong αν τα πόδια είναι εκτεθειμένα, ή αλλιώς μόνο μια ζώνη αν φοράτε παντελόνι. Ο ναός είναι πάνω στο βράχο, και είναι γεμάτος από πίθηκους που η μόνη τους ενασχόληση είναι να προσπαθούν να σας κλέψουν κάθε λογής πράγματα, γι'αυτό και το προειδοποιητικό σήμα στην είσοδο του ναού.

Καμία σχέση με τους φιλικούς πίθηκους των άλλων περιοχών δηλαδή, οπότε προσοχή. Καπέλα, γυαλιά, κινητά όλα στην τσάντα, και τη φωτογραφική με το λουράκι. Αν παρόλαυτά κάποιος επιτήδειος πίθηκος σας βουτήξει κάτι θα πεταχτεί απ'το πουθενά κάποιος Μπαλινέζος εργαζόμενος στο ναό (όχι ιερέας φυσικά) που έναντι κάποιας μικρής αμοιβής θα κυνηγήσει τον πίθηκο για να φέρει πίσω τα κλοπιμαία. Κοινώς, προσέχουμε για να έχουμε!

Στο ναό αυτό υπάρχει ένας χώρος που κάθε μέρα κάνουν Kecak χορό, αλλά εμείς δεν καθίσαμε να τον δούμε. Αν πρόσεξα καλά κοστίζει 5? το άτομο και κρατάει 1 ώρα. Η πείνα μας ήταν μεγαλύτερη της επιθυμίας μας για να δούμε το χορό και έτσι γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, και καλέσαμε τον Santika για δείπνο. Εδώ έγινε το εξής περίεργο.. Παρόλο που κάθε μέρα όλη μέρα ο Santika ήταν πολύ ομιλητικός, την ώρα που πηγαίναμε στην Dreamland και μας εξιστόρησε τα γεγονότα με την (πρώην) γυναίκα του, εμείς πήγαμε να το παίξουμε συμβουλάτορες, σύμφωνα τουλάχιστον με τις δικές μας εμπειρίες του Δυτικού κόσμου, και γενικά να τον υποστηρίξουμε. Αυτό δεν ξέρω αν τον πείραξε ή αν απλά τον έβαλε σε σκέψεις, πάντως την υπόλοιπη μέρα μίλαγε ελάχιστα και τελικά προφασίστηκε ότι έχει διαδρομή στο αεροδρόμιο και δεν φάγαμε μαζί τελικά, και συνέχισε να είναι λιγομίλητος (αλλά φυσικά πάντα ευγενικός, φιλικός και εξυπηρετικός) και την επόμενη ήμερα, όπου την περάσαμε όλη στην παραλία της περιοχής Seminiyak, η προέκταση δηλαδή της παραλίας της Kuta.

Η τελευταία μέρα μας βρήκε να ξυπνάμε 7 ώστε να προλάβουμε να πάμε για snorkeling στην Tanjung Benoa κοντά στη Nusa Dua, να πάρουμε κάποια δωράκια και να φύγουμε για το αεροδρόμιο.

Έχω κάνει πολλά ταξίδια και πάντα λυπάμαι που αφήνω πίσω έναν τόπο που μου άρεσε. Μπαίνοντας όμως στο αεροπλάνο ένοιωσα ένα πρωτόγνωρο αίσθημα άγχους, πίεσης και μελαγχολίας που φεύγω απ'το Μπαλί.

Μιλώντας με κάποια ζευγάρια Ελλήνων ο καθένας τελικά είχε κάνει διαφορετικά πράγματα, άλλος πέρασε 8 μέρες στην παραλία, άλλος έκανε όλα τα tours, και γενικά καμία ιστορία δεν ήταν ίδια. Για μένα το Μπαλί, δεν είναι κάτι το απλώς διαφορετικό. Αν ασχοληθεί κάποιος με το να σκεφτεί λίγο τί είναι αυτό που ζει, να προσπαθήσει να μπει στη ζωή των ντόπιων (όπως μας έβαλε εμάς για λίγα λεπτά ο Santika προσκαλώντας μας στο σπίτι του στο χωρίο), να μυρίσει τις ντόπιες μυρωδιές (καλές και κακές), να προσπαθήσει να καταλάβει τα ήθη και τα έθιμα του λαού και γενικά να νοιώσει ένα με τον τόπο αυτόν πιστεύω θα είναι μια εμπειρία ανεπανάληπτη.

Το Μπαλί αξίζει κάποιος να το ανακαλύψει και να ασχοληθεί μαζί του, δεν είναι ένα μέρος που πας και λιώνεις 10 μέρες στην παραλία όπως πχ. οι Μαλδίβες. Έχει τόσα πράγματα να κάνεις και να δεις, που οι μέρες ποτέ δεν είναι αρκετές.

Έχω μόνο καλά λόγια να πω για το νησί και τους κατοίκους του, και σίγουρα θα ξαναγυρίσουμε φυσικά με οδηγό μας και πάλι τον Santika για να δούμε και το υπόλοιπο νησί και να θυμηθούμε τις απίστευτες στιγμές που ζήσαμε εκεί!