nmavra
Member
- Μηνύματα
- 62
- Likes
- 17
Η επόμενη μέρα μας βρήκε να ξυπνάμε μία ωρίτσα αργότερα μιας και η κούραση ήταν απλά απερίγραπτη! Καλά τα tours, αλλά αν δεν έχεις και πολύ χρόνο και θέλεις να δεις όσο το δυνατον περισσότερα είτε θα πάθεις υπερκόπωση ή αναγκαστικά θα μειώσεις τα πράγματα που μπορείς να δεις..
'Ετσι λοιπόν και εμείς, με δεδομένο ότι δεν είμασταν διατεθειμένοι να γυρίσουμε πίσω κατάλευκοι από την έλλειψη ηλιοθεραπείας είπαμε να αφιερώσουμε άλλη μια γεμάτη μέρα σε ταξιδάκι στο βόρειο Μπαλί, οπότε το δυτικό Μπαλί τελικά να το αφήσουμε για κάποια επόμενη φορά που σίγουρα θα υπάρξει!
Ο Santika και η γυναίκα του, με την οποία έχει χωρίσει αλλά ακόμα διατηρεί (πολύ) καλούς δεσμούς θα μας έδειχναν το βόρειο Μπαλί, το χωριό τους αλλά και μια έκπληξη που την κράταγαν και το τέλος! Η διαδρομή προς την Lake Batur πέρασε πολύ γρήγορα, μιας και ένας πρωινός υπνάκος στο αυτοκίνητο απλά ήταν απαραίτητος! Ο Santika μας ξύπνησε για να δούμε ένα rice field από την πλαγιά ενός λοφίσκου, στον οποίο ήταν χτισμένο ένα ξενοδοχείο αλλά και ένα εστιατόριο τα οποία φυσικά είχαν απίστευτη θέα. Λόγω της υπνηλίας δυστυχώς δεν έχω συγκρατήσει το όνομα του ξενοδοχείου. Η θέα όμως ήταν μαγευτική.
Συνεχίσαμε προς τη λίμνη ανεβαίνοντας προς το βουνό για τους καταρράχτες Git Git.Η ολιγόλεπτη στάση μας πρόσφερε ωραίες εικόνες της λίμνης και του ηφαιστείου, που φωτογραφίζεις οπωσδήποτε προκειμένου να τις απολαύσεις αργότερα. Πιστεύω πως το Μπαλί είναι ένα μέρος που αν κάποιον τον ενδιαφέρει το να το δει και να το ανακαλύψει αξίζει να αφιερώσει 2 εβδομάδες, ώστε τα μέρη που βλέπει να μπορεί να τα απολαύσει χωρίς το άχγος του χρόνου. Η συγκεκριμένη θέα ήταν για μένα μία από αυτές τις (πολλές) στιγμές που σκέφτηκα ότι έπρεπε να μέναμε περισσότερες μέρες στο Μπαλί. Αυτό το μέρος αξίζει να το χαρείς πίνοντας ένα καφεδάκι, ένα ποτό ή απλά καθισμένος στις ρίζες ενός δέντρου και να κοιτάς κάτω, με τα πιθηκάκια δίπλα σου. Τα 10 λεπτά που εμείς αφιερώσαμε απλά δεν επαρκούν ούτε στο ελάχιστο.
Επίσης μες την παραζάλη του τοπίου δεν είμαι 100% σίγουρος αν εκεί στο βάθος είναι ηφαίστειο ή κάποιου είδους "ιερά" βουνά. Κάτι μας εξηγούσε ο καημένος ο Santika αλλά.. που μυαλό εμείς εκείνη τη στιγμή!
Λίγα λεπτά αργότερα φτάσαμε στους καταρράκτες. Υπάρχουν 3 στην περιοχή αλλά δυστυχώς πάλι λόγω έλλειψης χρόνου αναγκαστήκαμε να επιλέξουμε το ένα απ'τα 3 σημεία. Κατεβαίνοντας απ'το αυτοκίνητο μας ανέλαβε ένας Μπαλινέζος ο οποίος μας έδειχνε λίγα κακαόδεντρα, λίγα βανιλιό-δεντρα και γενικά διάφορα είδη χλωρίδας, και μας συνόδεψε μέχρι τον καταρράκτη. Για κάποιο λόγο μας ζήτησε 50.000rp τα οποία πλέον είχαμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για κλασσική ταρίφα σε οτιδήποτε. Αν και το ποσό είναι αστείο για τα δικά μας δεδομένα, ουσιαστικά είναι 3,5? πεταμένα μιας και το μόνο που μας πρόσφερε ήταν να μας δείξει κάποια δέντρα, και φυσικά να μας πάει σε μαγαζιά τα οποία τα έχει "η αδερφή του, η μητέρα του και η 15η ξαδέρφη του". Κοινώς, to be avoided. Ο καταρράκτης φυσικά μας αποζημίωσε, αν και για τις ανάγκες της φωτογράφισης αναγκάστηκα να γίνω μουσκίδι.
Πάλι καλά που είχα φέρει και μαγιό οπότε άλλαξα ρούχα σε μια τουαλέτα η οποία είχε μεν λεκάνη, και δίπλα μια βρύση όπου έριχνες νερό για να γεμίσεις έναν κουβά.. Άδειαζες λοιπόν τον κουβά στη λεκάνη, η οποία όμως δεν είχε σωλήνα αποχέτευσης και απλά πέφτανε όλα στην πλαγιά του λόφου!!!! Καταπληκτική ιδέα…
Φύγαμε λοιπόν από εκεί και πήγαμε σε μια άλλη λίμνη, την Bratan. Εκεί υπάρχει ένας ναός, ο Ulun Danu, αφιερωμένος στην θεά της λίμνης, για να φέρνει τύχη στους κάτοικους της περιοχής. Διαβάστε και μια πινακίδα, και δώστε ιδιαίτερη προσοχή στο 2,3,5 και 6!
Εγώ πάντως μέτρησα 3 ναούς και 2-3 βωμούς, οπότε δεν ξέρω ακριβώς ποιος είναι ο συγκεκριμένος, οι 2 ήταν κλειδωμένοι και ο άλλος ήταν χτισμένος σε ένα πολύ μικρό νησάκι 100 τετραγωνικών γύρω στα 15 μέτρα μέσα στη λίμνη.
Φυσικά οι ιερείς πάνε με μια βαρκούλα όταν θέλουν να προσφέρουν κάτι. Στη συγκεκριμένη λίμνη υπάρχει και ένα εστιατόριο το οποίο έχει μεν ωραία θέα, αλλά ήταν απ'τα χειρότερα μέρη που φάγαμε και σίγουρα τα 7,5? που δώσαμε το άτομο για έναν μπουφέ της κακιάς ώρας και μία coca cola δεν άξιζαν ούτε για πλάκα. Φάτε κάπου αλλού, ή μη φάτε καθόλου. To be avoided at all costs!
Φεύγοντας από εκεί περάσαμε από μια αγορά μπαχαρικών, την Candikuning, η οποία εγώ υποψιάζομαι ότι ήταν καθαρά για τουρίστες, αν κρίνω απ'τον αριθμό των βαν που υπήρχαν παρκαρισμένα εκεί. Δεν ξέρω πόσο μπορεί να κοστίζουν για τους ντόπιους, αλλά απ'τις τιμές που σας πούνε σίγουρα θα τα πάρετε 50% φθηνότερα. Εννοείται ότι για τα ελληνικά δεδομένα είναι πολύ πιο φθηνά, για παράδειγμα ο κρόκος Κοζάνης που τον είδα στο Βασιλόπουλο με 4?, εκεί πήραμε διπλάσια ποσότητα περίπου με 70λεπτά!!! Κακό δεν το λες!
Η έκπληξη που μας επιφύλασσε ο Santika ήταν ότι η πρώην γυναίκα του δουλεύει σε ιαματικά λουτρά από θερμές πηγές. Αυτό είναι κάτι σαν φυσικό spa, όπου μπαίνεις σε μικρές καλύβες από bamboo και εκεί υπάρχει μια μικρή πισινούλα που χοράει περίπου 4 άτομα.
Εμείς φυσικά μπήκαμε μόνο 2, και ο Santika με προέτρεπε να κάνω το "καθήκον" μου, και ότι δεν υπάρχει κανένας "peeping Tom", ματάκιας δηλαδή ελληνιστή. Όσα χαμόγελα και να έφερε η προτροπή αυτή, στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν ξέρω πώς γίνεται να συμβεί με δεδομένο την ζέστη που έχει το νερό και τους υδρατμούς που υπάρχουν στην καλύβα!! Απλά μπαίνεις και κρατάς τις κινήσεις σου στο μίνιμουμ! Προσωπικά μετά από 20 βγήκα απ'την ζεστή πηγη για να αναζητήσω οξυγόνο!!! Οπότε πιστεύω τα 30 λεπτά μέγιστο που γράφουν οι πινακίδες εκεί (στα Ινδονησιακά και μόνο) είναι ένα βήμα πριν τη λιποθυμία! Ωραία εμπειρία, αλλά αν ποτέ βρεθείτε να έχετε μαζί σας ένα μπουκάλι νερό για να κάνετε ένα στοιχειώδη ντουζ. Η μυρωδιά απ'το σουλφούριο δεν με ξετρέλανε, και το ότι ήμουν 4 ώρες μακριά απ'την μπανιέρα του ξενοδοχείου μου δεν διευκόλυνε την κατάσταση!
Συνεχίζουμε προς το χωριό του Santika οδηγώντας κυριολεκτικά μέσα στη ζούγκλα σε δρόμους που δεν ήταν φτιαγμένοι για να περνάει αυτοκίνητο, μηχανή, ή οτιδήποτε μηχανοκίνητο γενικότερα! Ο δρόμος ήταν ουσιαστικά ένα μονοπάτι, πάνω στο οποίο είχαν ρίξει πετραδάκια, προφανώς για να μην έχει λάσπη όταν βρέχει αλλά και για να εμποδίσουν την επανεμφάνιση φυτών, ήταν σίγουρα ένας δρόμος που δεν προορίζονταν για χρήση από τουριστικά οχήματα. Ο ευγενικός μας οδηγός έφτασε σπίτι του και φώναξε τον ξάδερφο του να ανέβει σε έναν κοκοφοίνικα να μας κατεβάσει καρύδες. Για όποιον δεν έχει δει φρέσκες καρύδες, όταν τις κόβεις απ'το δέντρο είναι πράσινες και σχετικά μαλακές, με ένα μικρό δρεπανάκι δηλαδή ανοίγουν και το γάλα τους είναι στην ουσία ημιδιαφανές νερό σχετικά γλυκό. Το δε άσπρο της καρύδας έχει πάχος μόλις 2-3 χιλιοστά και έχει υφή ζελέ, και όχι το 1 εκατοστό που έχουν οι καρύδες της φρουταγοράς μας με το σκληρό, σχεδόν ξύλινο ασπράδι τους.. Δυστυχώς βέβαια ουδεία σχέση με σοκολάτα Bounty δεν είχε, ούτε καν έμοιαζε με τηγεύση παγωτου της Δωδώνης, το ινδοκάρυδο!
Αφήσαμε για το τέλος την πιο γαλήνια εικόνα όλου του ταξιδιού, τα χωράφια ρυζιού της Jatiluwih. Οι "ταράτσες" ρυζιού της Jatiluwihόπως τις αποκαλούν όλοι οι τουριστικοί οδηγοί, είναι πολύ γνωστό σημείο για τους τουρίστες για να δουν το πώς γίνεται η καλλιέργεια ρυζιού. Ο Santika μας είπε ότι πλέον μπορούν και έχουν 3 σοδιές ρύζι το χρόνο, και ότι πολλές φορές φέρνει τουρίστες εδώ νωρίς το πρωί όταν είναι η εποχή που το θερίζουν γιατί το θέαμα είναι μοναδικό. Η περιοχή είναι 700μέτρα απ'την επιφάνεια της θάλασσας, και απέχει περίπου 50 χιλιόμετρα από τη Denpasar. Ο τρόπος με τον οποίο έχουν στημένα/οργωμένα τα χωράφια τους εξασφαλίζει ροή νερού από χωράφι σε χωράφι, με αποτέλεσμα ακόμα και ο τελευταίος αγρότης να έχει άφθονο νερό στη διάθεσή του για την ύδρευση του χωραφιού του.
Μπορεί να ακουστώ βαρετός αλλά πραγματικά οι φωτογραφίες αδικούν το τοπίο, και ο χρόνος μας ήταν ελάχιστος για να θαυμάσουμε αυτό το πανόραμα. Δυστυχώς όμως ήταν ήδη αργά το απόγευμα και έτσι έπρεπε να γυρίσουμε πίσω.
Λίγο έξω απ'το ξενοδοχείο μας, στην αρχή της περιοχής Tanjung Benoa υπάρχει το εστιατόριο Bumbu Bali. Αυτό και το Poppies Restaurant ήταν τα καλύτερα και ομορφότερα που φάγαμε, τα συνιστώ ανεπιφύλακτα. Το δε Bumbu Bali έχει και σχολή μαγειρικής, για τους τολμηρούς…!
'Ετσι λοιπόν και εμείς, με δεδομένο ότι δεν είμασταν διατεθειμένοι να γυρίσουμε πίσω κατάλευκοι από την έλλειψη ηλιοθεραπείας είπαμε να αφιερώσουμε άλλη μια γεμάτη μέρα σε ταξιδάκι στο βόρειο Μπαλί, οπότε το δυτικό Μπαλί τελικά να το αφήσουμε για κάποια επόμενη φορά που σίγουρα θα υπάρξει!
Ο Santika και η γυναίκα του, με την οποία έχει χωρίσει αλλά ακόμα διατηρεί (πολύ) καλούς δεσμούς θα μας έδειχναν το βόρειο Μπαλί, το χωριό τους αλλά και μια έκπληξη που την κράταγαν και το τέλος! Η διαδρομή προς την Lake Batur πέρασε πολύ γρήγορα, μιας και ένας πρωινός υπνάκος στο αυτοκίνητο απλά ήταν απαραίτητος! Ο Santika μας ξύπνησε για να δούμε ένα rice field από την πλαγιά ενός λοφίσκου, στον οποίο ήταν χτισμένο ένα ξενοδοχείο αλλά και ένα εστιατόριο τα οποία φυσικά είχαν απίστευτη θέα. Λόγω της υπνηλίας δυστυχώς δεν έχω συγκρατήσει το όνομα του ξενοδοχείου. Η θέα όμως ήταν μαγευτική.
Συνεχίσαμε προς τη λίμνη ανεβαίνοντας προς το βουνό για τους καταρράχτες Git Git.Η ολιγόλεπτη στάση μας πρόσφερε ωραίες εικόνες της λίμνης και του ηφαιστείου, που φωτογραφίζεις οπωσδήποτε προκειμένου να τις απολαύσεις αργότερα. Πιστεύω πως το Μπαλί είναι ένα μέρος που αν κάποιον τον ενδιαφέρει το να το δει και να το ανακαλύψει αξίζει να αφιερώσει 2 εβδομάδες, ώστε τα μέρη που βλέπει να μπορεί να τα απολαύσει χωρίς το άχγος του χρόνου. Η συγκεκριμένη θέα ήταν για μένα μία από αυτές τις (πολλές) στιγμές που σκέφτηκα ότι έπρεπε να μέναμε περισσότερες μέρες στο Μπαλί. Αυτό το μέρος αξίζει να το χαρείς πίνοντας ένα καφεδάκι, ένα ποτό ή απλά καθισμένος στις ρίζες ενός δέντρου και να κοιτάς κάτω, με τα πιθηκάκια δίπλα σου. Τα 10 λεπτά που εμείς αφιερώσαμε απλά δεν επαρκούν ούτε στο ελάχιστο.
Επίσης μες την παραζάλη του τοπίου δεν είμαι 100% σίγουρος αν εκεί στο βάθος είναι ηφαίστειο ή κάποιου είδους "ιερά" βουνά. Κάτι μας εξηγούσε ο καημένος ο Santika αλλά.. που μυαλό εμείς εκείνη τη στιγμή!
Λίγα λεπτά αργότερα φτάσαμε στους καταρράκτες. Υπάρχουν 3 στην περιοχή αλλά δυστυχώς πάλι λόγω έλλειψης χρόνου αναγκαστήκαμε να επιλέξουμε το ένα απ'τα 3 σημεία. Κατεβαίνοντας απ'το αυτοκίνητο μας ανέλαβε ένας Μπαλινέζος ο οποίος μας έδειχνε λίγα κακαόδεντρα, λίγα βανιλιό-δεντρα και γενικά διάφορα είδη χλωρίδας, και μας συνόδεψε μέχρι τον καταρράκτη. Για κάποιο λόγο μας ζήτησε 50.000rp τα οποία πλέον είχαμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για κλασσική ταρίφα σε οτιδήποτε. Αν και το ποσό είναι αστείο για τα δικά μας δεδομένα, ουσιαστικά είναι 3,5? πεταμένα μιας και το μόνο που μας πρόσφερε ήταν να μας δείξει κάποια δέντρα, και φυσικά να μας πάει σε μαγαζιά τα οποία τα έχει "η αδερφή του, η μητέρα του και η 15η ξαδέρφη του". Κοινώς, to be avoided. Ο καταρράκτης φυσικά μας αποζημίωσε, αν και για τις ανάγκες της φωτογράφισης αναγκάστηκα να γίνω μουσκίδι.
Πάλι καλά που είχα φέρει και μαγιό οπότε άλλαξα ρούχα σε μια τουαλέτα η οποία είχε μεν λεκάνη, και δίπλα μια βρύση όπου έριχνες νερό για να γεμίσεις έναν κουβά.. Άδειαζες λοιπόν τον κουβά στη λεκάνη, η οποία όμως δεν είχε σωλήνα αποχέτευσης και απλά πέφτανε όλα στην πλαγιά του λόφου!!!! Καταπληκτική ιδέα…
Φύγαμε λοιπόν από εκεί και πήγαμε σε μια άλλη λίμνη, την Bratan. Εκεί υπάρχει ένας ναός, ο Ulun Danu, αφιερωμένος στην θεά της λίμνης, για να φέρνει τύχη στους κάτοικους της περιοχής. Διαβάστε και μια πινακίδα, και δώστε ιδιαίτερη προσοχή στο 2,3,5 και 6!
Εγώ πάντως μέτρησα 3 ναούς και 2-3 βωμούς, οπότε δεν ξέρω ακριβώς ποιος είναι ο συγκεκριμένος, οι 2 ήταν κλειδωμένοι και ο άλλος ήταν χτισμένος σε ένα πολύ μικρό νησάκι 100 τετραγωνικών γύρω στα 15 μέτρα μέσα στη λίμνη.
Φυσικά οι ιερείς πάνε με μια βαρκούλα όταν θέλουν να προσφέρουν κάτι. Στη συγκεκριμένη λίμνη υπάρχει και ένα εστιατόριο το οποίο έχει μεν ωραία θέα, αλλά ήταν απ'τα χειρότερα μέρη που φάγαμε και σίγουρα τα 7,5? που δώσαμε το άτομο για έναν μπουφέ της κακιάς ώρας και μία coca cola δεν άξιζαν ούτε για πλάκα. Φάτε κάπου αλλού, ή μη φάτε καθόλου. To be avoided at all costs!
Φεύγοντας από εκεί περάσαμε από μια αγορά μπαχαρικών, την Candikuning, η οποία εγώ υποψιάζομαι ότι ήταν καθαρά για τουρίστες, αν κρίνω απ'τον αριθμό των βαν που υπήρχαν παρκαρισμένα εκεί. Δεν ξέρω πόσο μπορεί να κοστίζουν για τους ντόπιους, αλλά απ'τις τιμές που σας πούνε σίγουρα θα τα πάρετε 50% φθηνότερα. Εννοείται ότι για τα ελληνικά δεδομένα είναι πολύ πιο φθηνά, για παράδειγμα ο κρόκος Κοζάνης που τον είδα στο Βασιλόπουλο με 4?, εκεί πήραμε διπλάσια ποσότητα περίπου με 70λεπτά!!! Κακό δεν το λες!
Η έκπληξη που μας επιφύλασσε ο Santika ήταν ότι η πρώην γυναίκα του δουλεύει σε ιαματικά λουτρά από θερμές πηγές. Αυτό είναι κάτι σαν φυσικό spa, όπου μπαίνεις σε μικρές καλύβες από bamboo και εκεί υπάρχει μια μικρή πισινούλα που χοράει περίπου 4 άτομα.
Εμείς φυσικά μπήκαμε μόνο 2, και ο Santika με προέτρεπε να κάνω το "καθήκον" μου, και ότι δεν υπάρχει κανένας "peeping Tom", ματάκιας δηλαδή ελληνιστή. Όσα χαμόγελα και να έφερε η προτροπή αυτή, στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν ξέρω πώς γίνεται να συμβεί με δεδομένο την ζέστη που έχει το νερό και τους υδρατμούς που υπάρχουν στην καλύβα!! Απλά μπαίνεις και κρατάς τις κινήσεις σου στο μίνιμουμ! Προσωπικά μετά από 20 βγήκα απ'την ζεστή πηγη για να αναζητήσω οξυγόνο!!! Οπότε πιστεύω τα 30 λεπτά μέγιστο που γράφουν οι πινακίδες εκεί (στα Ινδονησιακά και μόνο) είναι ένα βήμα πριν τη λιποθυμία! Ωραία εμπειρία, αλλά αν ποτέ βρεθείτε να έχετε μαζί σας ένα μπουκάλι νερό για να κάνετε ένα στοιχειώδη ντουζ. Η μυρωδιά απ'το σουλφούριο δεν με ξετρέλανε, και το ότι ήμουν 4 ώρες μακριά απ'την μπανιέρα του ξενοδοχείου μου δεν διευκόλυνε την κατάσταση!
Συνεχίζουμε προς το χωριό του Santika οδηγώντας κυριολεκτικά μέσα στη ζούγκλα σε δρόμους που δεν ήταν φτιαγμένοι για να περνάει αυτοκίνητο, μηχανή, ή οτιδήποτε μηχανοκίνητο γενικότερα! Ο δρόμος ήταν ουσιαστικά ένα μονοπάτι, πάνω στο οποίο είχαν ρίξει πετραδάκια, προφανώς για να μην έχει λάσπη όταν βρέχει αλλά και για να εμποδίσουν την επανεμφάνιση φυτών, ήταν σίγουρα ένας δρόμος που δεν προορίζονταν για χρήση από τουριστικά οχήματα. Ο ευγενικός μας οδηγός έφτασε σπίτι του και φώναξε τον ξάδερφο του να ανέβει σε έναν κοκοφοίνικα να μας κατεβάσει καρύδες. Για όποιον δεν έχει δει φρέσκες καρύδες, όταν τις κόβεις απ'το δέντρο είναι πράσινες και σχετικά μαλακές, με ένα μικρό δρεπανάκι δηλαδή ανοίγουν και το γάλα τους είναι στην ουσία ημιδιαφανές νερό σχετικά γλυκό. Το δε άσπρο της καρύδας έχει πάχος μόλις 2-3 χιλιοστά και έχει υφή ζελέ, και όχι το 1 εκατοστό που έχουν οι καρύδες της φρουταγοράς μας με το σκληρό, σχεδόν ξύλινο ασπράδι τους.. Δυστυχώς βέβαια ουδεία σχέση με σοκολάτα Bounty δεν είχε, ούτε καν έμοιαζε με τηγεύση παγωτου της Δωδώνης, το ινδοκάρυδο!
Αφήσαμε για το τέλος την πιο γαλήνια εικόνα όλου του ταξιδιού, τα χωράφια ρυζιού της Jatiluwih. Οι "ταράτσες" ρυζιού της Jatiluwihόπως τις αποκαλούν όλοι οι τουριστικοί οδηγοί, είναι πολύ γνωστό σημείο για τους τουρίστες για να δουν το πώς γίνεται η καλλιέργεια ρυζιού. Ο Santika μας είπε ότι πλέον μπορούν και έχουν 3 σοδιές ρύζι το χρόνο, και ότι πολλές φορές φέρνει τουρίστες εδώ νωρίς το πρωί όταν είναι η εποχή που το θερίζουν γιατί το θέαμα είναι μοναδικό. Η περιοχή είναι 700μέτρα απ'την επιφάνεια της θάλασσας, και απέχει περίπου 50 χιλιόμετρα από τη Denpasar. Ο τρόπος με τον οποίο έχουν στημένα/οργωμένα τα χωράφια τους εξασφαλίζει ροή νερού από χωράφι σε χωράφι, με αποτέλεσμα ακόμα και ο τελευταίος αγρότης να έχει άφθονο νερό στη διάθεσή του για την ύδρευση του χωραφιού του.
Μπορεί να ακουστώ βαρετός αλλά πραγματικά οι φωτογραφίες αδικούν το τοπίο, και ο χρόνος μας ήταν ελάχιστος για να θαυμάσουμε αυτό το πανόραμα. Δυστυχώς όμως ήταν ήδη αργά το απόγευμα και έτσι έπρεπε να γυρίσουμε πίσω.
Λίγο έξω απ'το ξενοδοχείο μας, στην αρχή της περιοχής Tanjung Benoa υπάρχει το εστιατόριο Bumbu Bali. Αυτό και το Poppies Restaurant ήταν τα καλύτερα και ομορφότερα που φάγαμε, τα συνιστώ ανεπιφύλακτα. Το δε Bumbu Bali έχει και σχολή μαγειρικής, για τους τολμηρούς…!
Αχ ναι παρακαλώ μην το αργήσεις περιμένω πως και πως τις λεπτομέρειες γιατί θέλω και εγώ πολύύύύ να πάω.
