Φιλιππίνες Luzon

[MVSylvia]

Επίλογος

Αν θα ξαναπήγαινα στις Φιλιππίνες
Σίγουρα θα ξαναπήγαινα, ανυπομονώ να ξαναπάω αλλά όχι στο ηπειρωτικό κομμάτι. Θα πήγαινα όμως oπωσδήποτε ως τουρίστρια σε νότια νησιά και σε καμία περίπτωση για εμπλοκή με τον ντόπιο πληθυσμό, και ας υπάρχουν τεράστιες διαφορές κουλτούρας ανάμεσα στα νησιά. Δεν με ενδιαφέρει άλλο το κομμάτι της γνωριμίας με τις ενδότερες υποθέσεις που συνθέτουν τα χαρακτηριστικά ενός λαού. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ενδεχόμενη επόμενη επίσκεψη θα είναι αποστειρωμένη, απλώς το ενδιαφέρον μου θα κινείται σε απλές παρατηρήσεις και διάβασμα βασικής ιστορίας, όπως κάνω σε κλασσικά ταξίδια. Θεωρώ ότι το αρχιπέλαγος έχει να προσφέρει πραγματικά πάρα πολλά ταξιδιωτικά, είναι ανεξάντλητο, αν και για να απομακρυνθεί κάποιος από τα διάσημα highlight θεωρώ ότι θα αντιμετωπίσει προβλήματα στις τοπικές μετακινήσεις και θα πρέπει να έχει πολλές μέρες διαθέσιμες ώστε να προσαρμόζει το πρόγραμμα on the spot.

Η στιγμή που με συγκλόνισε περισσότερο
Σε μία υπηρεσία σε κάποιο υπουργείο για υποθέσεις, άδειες, εκδόσεις χαρτιών για overseas workers. Ένα χάος, ένας λαβύρινθος από ορόφους διαδρόμους και λαοθάλασσα. Όλοι νέα παιδιά, μέσος όρος ηλικίας θα ήταν το πολύ 25 χρονών. Τα περισσότερα αγόρια αλλά και κορίτσια. Ένας χαμός, μια αίσθηση άγχους, μία μάζα ανθρώπων στη μηχανή παραγωγής των Φιλιππίνων. Την εργασία των νέων και όχι μόνο, στο εξωτερικό. Οικιακές βοηθοί. Ναυτικοί. Νοσοκόμοι. Οικοδόμοι. Η εθνική νομοθεσία διασφάλισης βασικών δικαιωμάτων τους, υπάρχουσα, όπως και διάφορα σωματεία. Αλλά για ποια βασικά δικαιώματα μιλάμε, ειδικά όσον αφορά τις οικιακές βοηθούς, γυναίκες χωρίς όνομα, χωρίς ρίζες, χωρίς μέλλον, κλεισμένες σε σπίτια πίσω από τις πόρτες των οποίων, εκτός από την κακοποίηση που συμβαίνει πολύ συχνά, στερούνται να έχουν μια ζωή που να τους ανήκει. Αν πεθάνουν, θα τις ψάξει κανείς; Θυμόμαστε όλοι τι έγινε πρόσφατα στην Κύπρο. Όμως δεν μιλάω μόνο για υποθέσεις εγκλήματος, που βέβαια είναι πάρα πολύ συχνό. Μιλάω και για υποθέσεις σαν αυτή:

https://www.theatlantic.com/magazine/archive/2017/06/lolas-story/524490/

Συστήνω να διαβάσετε αυτό το άρθρο.

Συνάντησα μία γυναίκα που μία φορά κάθε δύο τρία χρόνια επιστρέφει για ολιγοήμερη επίσκεψη στο χωριό της από τη Σαουδική Αραβία. Για εκείνες τις λίγες μέρες αποκτά ξανά μία ταυτότητα. Ώστε να την χάσει και πάλι. Άλλοι επιστρέφουν χρόνια μετά. Δεν τους αναγνωρίζουν τα παιδιά που άφησαν πίσω μωρά. Άλλοι δεν επιστρέφουν ποτέ.

Μία χώρα με εξαγώγιμο προϊόν τα εργατικά χέρια. Είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την ξενιτιά, όπως την έζησαν και εδώ με τις εξόδους σε περασμένες δεκαετίες προς Αμερική, Γερμανία, Αυστραλία. Όπως την έζησε το κύμα Αλβανών προς την Ελλάδα. Όπως κάθε κύμα ξενιτιάς. Ο πόνος και ο αγώνας, όμοιος, παναθρώπινη εμπειρία. Όμως στην περίπτωση των Φιλιππίνων μιλάμε για ελεγχόμενη εξαγωγή ανθρώπων σαν σακιά από ρύζι.

Η θρησκεία
Το μίσος μου για την οργανωμένη θρησκεία και τα δόγματα εκτοξεύτηκε μετά από αυτό το ταξίδι, όταν βίωσα με τα μάτια μου τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας που αυτή προκαλεί, την ψυχική κακοποίηση, την παιδική ψυχική κακοποίηση μέσω του φόβου και του μηχανισμού ελέγχου που μολύνει και τραυματίζει μόνιμα αθώες ψυχές. Θυμάμαι να φοράω φόρεμα ως το γόνατο, να ετοιμαζόμαστε να πάμε βόλτα στην πόλη με τις γυναίκες του σπιτιού, να πηγαίνουμε στο τρίκυκλο, να συνειδητοποιούν ότι κάτω από το φόρεμα απλώς φοράω εσώρουχο, να γυρνάμε πίσω στο σπίτι, να μου δίνουν σορτσάκι για να φορέσω κάτω από το φόρεμα. Ευτυχώς υπάρχουν κάποιες φωνές νέων ανθρώπων κυρίως στην πρωτεύσουσα, όπως και κάποια μίντια αν και δέχονται πολλές επιθέσεις, που μιλούν για ένα κράτος κοσμικό ουμανιστικό, για την κατάλυση της εντατικής κατήχησης που ξεκινά από τη μέρα που γεννιέται ένα παιδί.

Πώς με αντιμετώπισαν οι ντόπιοι
Σίγουρα με περιέργεια, ειδικά ως προς το παρουσιαστικό, γνώρισα παιδιά που δεν είχαν δει ποτέ καυκάσιο άνθρωπο από κοντά. Πολύ κόλλημα με τη μύτη μου, αυτό είναι και το δυτικό χαρακτηριστικό που τους εξιτάρει πιο πολύ. Φαινομενικά, παρουσιάζουν μια κάπως υποδουλωτική συμπεριφορά, όμως πίσω από αυτό με αντιμετώπισαν ως κάποια που δεν είχε απολύτως καμιά δουλεία να είναι εκεί και να μπλεχτεί ανάμεσά τους. Αν με ρωτάτε, απολύτως δικαιολογημένα με έβλεπαν έτσι και το καταλαβαίνω απόλυτα.
________________________________________________________________

Εδώ τελειώνει αυτή η ιστορία αν και μάλλον δεν ήταν ιστορία, ήταν μία μπερδεμένη κατάθεση διάφορων σκέψεών μου που ήθελα πολύ να μοιραστώ.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7

First Προηγούμενη 7 of 7

Go to chapter

Go

[MVSylvia]

• Υγιεινή/νερό: Ξυπνάνε το πρωί και κάνουν μπάνιο όλοι, αφού ζεστάνουν το νερό στην κουζίνα αερίου και μετά ρίχνοντάς το με μπολάκια στο χώρο του μπάνιου που έχει πλακάκι, λεκάνη χωρίς καζανάκι και νιπτήρα χωρίς βρύση σε κάποιες περιοχές. Η δουλειά γίνεται με μπολάκια. Το νερό το κουβαλάνε σπίτι με κουβάδες από κάποιο κεντρικό σημείο διάθεσης στην πόλη/χωρίο. Σε κάποιες άλλες περιοχές υπάρχει βρύση ενωμένη με αυτοσχέδια δεξαμενή. Αλλού υπάρχει βρύση με περιορισμένη ροή μία ώρα το πρωί 8 με 9, κατά τη διάρκεια της οποίας πρέπει να γίνει συλλογή νερού, όσο προλάβει κάθε νοικοκυριό. Φαντάζομαι πως σε κάποιες περιοχές ίσως και να υπάρχει μόνιμη ροή και παροχή νερού. Σε ένα ξενοδοχείο στη Μανίλα υπήρχε μόνιμη ροή, σε ένα άλλο δωμάτιο που έμεινα υπήρχε μεγάλος κουβάς με νερό και μέσα το μπωλάκι να επιπλέει, που το χρησιμοποιείς για μπάνιο και για καζανάκι. Φαντάζομαι το μπωλάκι δεν καθαρίζεται όταν το δωμάτιο αλλάζει ένοικο Τα παιδιά στην επαρχία είναι καθαρά, παρά τη φτώχεια, πάνε σχολείο, φοράνε και στολή. Στη Μανίλα βλέπεις από όλα. Βλέπεις ακραίες αντιθέσεις. Φυσικά βλέπεις και ακραία, τρομερά ακραία εξαθλίωση, βρωμιά, σκληρές εικόνες.

• Πώς περνάει μία μέρα στο κοινόβιο/σπίτι όπου σε διαχωρισμένους χώρους μένουν καμιά δεκαριά άτομα, ανάμεσά τους κορίτσια που νομίζεις ότι είναι σε σχολική ηλικία και πως το μωρό που κρατάνε είναι το μικρό τους αδελφάκι αλλά αργότερα συνειδητοποιείς ότι είναι το παιδί τους. Πάνω σε αυτό θα επεκταθώ αργότερα. Λοιπόν η μέρα περνάει τρώγοντας. Η τελετουργία του φαγητού επαναλαμβάνεται πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Και κρατάει η διαδικασία στήσε/μάζεψε on repeat ολόκληρη μέρα, ασχολούνται όλοι με αυτό. Εκτός από τις σούπες, τρώγονται όλα με τα χέρια και η διαφορά μεταξύ πρωινού/μεσημεριανού/βραδινού είναι απλώς ότι το μεσημέρι προστίθεται η κατανάλωση ατελείωτων ποσοτήτων αναψυκτικών και το βράδυ σνακ αγορασμένα από στριτφουντάδικα. Αφού λοιπόν καταναλωθεί το πρωινό, οι γυναίκες παίρνουν τρίκυκλο και πάνε στην αγορά για ψαρικά και κάποια λαχανικά από τα οποία δεν υπάρχει ποικιλία και ποσότητα διαθέσιμη, ενώ οι άντρες σε τοπικούς προμηθευτές ζωντανών. Τα ζωντανά μπαίνουν σε σακούλες και μεταφέρονται με το μηχανάκι στο σπίτι, όπου οι άντρες μετά σφάζουν και προετοιμάζουν. Μπορεί να είναι γίδα, χήνα, κότα, χέλι που έρχεται ζωντανό μέσα στον κουβά, ο,τιδήποτε. Μου είπαν ότι η διατροφή με κρέας τους είναι πολύ οικονομικότερη από ότι με ζαρζαβατικά. Στη συνέχεια μαγειρεύουν, τρώνε και μετα οι γυναίκες συμμαζεύουν ένα σωρό πιατικά και κατσαρόλια, τα οποία πλένονται χρησιμοποιώντας κουβαδάκια σαν αυτά για το μπάνιο. Μετά αράζουν για λίγο και ξεκινάει όλο αυτό σε επανάληψη για το βράδυ. Μετά το βραδινό ακολουθεί μάζεμα στο μπαλκόνι/αυλή/αίθριο, μαζεύεται πιο εκτεταμένη οικογένεια, αρχίζει το μεθύσι, η χρήση των social media και τα παιδιά προπατορικό παιχνίδι με ό,τι υπάρχει διαθέσιμο. Αυτό κρατάει ως πολύ αργά, πάντοτε συνοδεία αλκοόλ.

 

[MVSylvia]

• Ασχολίες. Ο ανδρικός πληθυσμός είναι παθιασμένος με ένα 'σπορ', τις κοκορομαχίες. Μια άγρια, βάναυση, οπισθοδρομική πρακτική που τους χαρίζει ατελείωτες στιγμές διασκέδασης και ενίοτε χρηματικά ποσά μέσω στοιχημάτων. Μια επίσκεψη σε φάρμα εκπαίδευσης με κόκορες αρκεί. Τα ζώα ντοπάρονται με ενέσιμα φάρμακα, εκπαιδεύονται χρησιμοποιώντας μαξιλαράκια στα άκρα τους, τα οποία στους αγώνες αντικαθίστανται με λεπίδες. Οι νικητές κόκορες μένουν σε μεγάλα κελιά και χαίρουν εκτίμηση ως πρωταθλητές. Ελέγχεται η διατροφή, η αναπαραγωγή, κάθε λεπτομέρεια και φαντάζομαι πως κάποιοι πλουτίζουν μέσα από όλη αυτή την βαρβαρότητα. Άλλο ένα δημοφιλές 'χόμπυ' είναι το breeding σκύλων, σε κακές συνθήκες, και η μετέπειτα πώλησή τους. Τέλος, ο ανδρικός πληθυσμός μασουλάει συνεχώς betel nut, φτύνοντας κόκκινα ζουμιά παντού. Υπάρχουν πινακίδες που απαγορεύουν το φτύσιμο, παρόλα αυτά κόκκινες κηλίδες έχουν καταπιεί τους δρόμους. Το φτυσίδι αυτό βρωμάει και άμα το κάνουν στα σπίτια, φτύνουν μέσα σε ένα πλαστικό μπουκάλι. Αυτό το πράγμα σαπίζει τα δόντια, οι πιο πολλοί έχουν μερική οδοντοστοιχία, οι έχοντες έχουν μασέλα ή εμφυτεύματα.

• Ομορφιά. Τα γυναικεία καλλιστεία είναι για τις γυναίκες ό,τι οι κοκορομαχίες για τους άνδρες. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση το θέαμα δεν αφορά μόνο τις γυναίκες αλλά όλο τον πληθυσμό. Παιδικά, εφηβικά, ενήλικα καλλιστεία. Τοπικά, περιφερειακά, δια ζώσης, ψηφιακά, η βιομηχανία αυτή είναι τεράστια και δυστυχώς εμπλέκονται παιδιά σε πολύ μεγάλο βαθμό. Οι γονείς τα ποστάρουν στα σόσιαλ όπου ο καθένας έχει χιλιάδες ακόλουθους και ζητάνε στήριξη, shares, ψήφους. Έχουν πάθος με τη δυτική ομορφιά και έχουν λέξεις υποτιμητικές για να περιγράψουν χαρακτηριστικά που είναι κινέζικα, ισπανικά, μαύρα.

 

[MVSylvia]

• Γεύσεις. Γενικά το φαγητό δεεεν. Πολύ κακό. Ψάρια τηγανισμένα σε τέτοιο βαθμό που είναι απλά μια κρούστα, άπειρη λαδίλα, κρέας που δεν μασιέται από το πόσο σκληρό είναι, σάλτσες από αίμα χοίρου αναγούλα, κοτόπουλο που τρωγόταν αλλά ήταν κάπως 'σκέτο' (έχουν και ως λιχουδιά κοτόπουλο killing me softly, έτσι το αποκαλούν. Θεωρούν ότι άμα το ζώο θανατώνεται πολύ αργά, το κρέας αποκτάει ανώτερη γεύση). Τρώνε πολύ κρέας κατσαρόλας με αρωματικά και ρύζι, κρέας στο γουοκ πάνσκληρο και αρέσουν πολύ κομμάτια όπως καρδιές, εγκέφαλοι, εντόσθια. Αλλά για να μην υπερβάλλω, δοκιμάσα και κάποια πράγματα που ακόμα μπορώ να θυμηθώ τη γεύση:

-Σεβίτσε χέλι, μόνο με ολόφρεσκο χέλι, κρεμμύδι και μια σάλτσα με ένα είδος ξυδιού πολύ γευστικό και μπαχαρικά.

-Χάλο χάλο. Έχω μια αδυναμία σε Asian shaved ice επιδόρπια αλλά το Halo Halo και ειδικά αυτό που δοκίμασα κάπου στη La Union, ήταν ένα όνειρο. Απίστευτο γλυκό, τόσο δροσερό. Το μυστικό εκτός των υλικών είναι και το shaved ice, άλλοι το κάνουν στο χέρι, άλλοι σε μηχανή.

-Πομέλο με αλάτι και γκουάβα, όλα φρεσκοκομμένα επιτόπου, έντονη γεύση, τόσο συμπηκνωμένη και αρωματική. Μάνγκο δυστυχώς δεν δοκίμασα, ίσως να μην ήταν η εποχή του.

-Έχω φάει αμέτρητα πιάτα με noodles αλλά ήταν ένα πιάτο με noodles που εφαγα σε ενα σπιτι στη Μανιλα που δεν θύμιζε σε τίποτα κανένα άλλο που είχα δοκιμάσει. Έκανα refill το πιάτο τόσες φορές που είχα εντυπωσιαστεί με τη χωρητικότητά μου.

-Μπαλίτσες ψαριού με σάλτσα σε σουβλάκι από street food, φαντάζομαι deep fried αλλά ήταν πανάλαφρες και η σάλτσα επίσης δεν μου θύμιζε κάτι που να είχα δοκιμάσει ως τότε.

-Καφές Kalinga. Είδα και την επεξεργασία του καρπού από κοντά, αναρωτιέμαι τι φτάνει άραγε στις τοπικές κοινότητες που κάνουν αυτή τη δουλειά, όταν πια το προϊόν εξαχθεί και καταλήξει σε συσκευασία με barcode και αγοραστεί από κάποιον σε ένα σουπερμάρκετ οπουδήποτε στον κόσμο. Ο καφές αυτός είχε πολύ έντονη γεύση, με νότες οριακά animalic, στην αρχή ήταν αναγουλιαστικός αλλά στη συνέχεια έπαθα acquired taste με αποτέλεσμα να κουβαλήσω πίσω μεγάλη ποσότητα, που όμως χάλασε πάρα πολύ γρήγορα.

Αυτές οι γεύσεις μου έμειναν τόσο που τις θυμάμαι σχεδόν 4 χρόνια μετά και δεν επισκιάστηκαν από πιο πρόσφατες εμπειρίες. Όμως σε γενικές γραμμές είναι κακό και ανθυγιεινό το φαγητό στο Βορρά, με εξαίρεση το ντόπιο ρύζι που είναι πολύ αρωματικό. Φούρνοι δεν παίζουν στα σπίτια, μόνο κουζίνα αερίου, συσκευή για steamed rice και σχάρα. Οι ντόπιοι τρελαίνονται με το fast food και ιδιαίτερα τα Jollibee.

Έχω δει ντοκιμαντέρ που δείχνει ότι τα υπολείμματα φαγητού από τα fast food καταλήγουν σε απορρίματα από τα οποία τα συλλέγουν εξαθλιωμένοι κάτοικοι της Μανίλα, τα πλένουν σαν μπουγάδα και μετά τα καταναλώνουν.

 

[MVSylvia]

• LGBTQΙ+: Σε μία χώρα που το διαζύγιο δεν υφίσταται νομικά (εκτός αν έχεις πάρα πολλά λεφτά και 'αγοράσεις' annulment γαμου) και η μοιχεία είναι ποινικό αδίκημα, που γίνεται ο κακός ο χαμός πολιτικά με bills σχετικά με την αντισύλληψη, την αναπαραγωγή, που υπάρχει τόσο μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό debate πανω στα σεξουαλικα ζητηματα που φυσικα ασχολουνται να ελεγξουν την προσβαση της γυναικας στα βασικα της δικαιωματα, που η θρησκεία ορίζει τα πάντα, ε το LGBTQΙ+ friendliness είναι έντονο και καθόλου αναμενόμενο, παρόλα αυτά υπάρχει και μάλιστα η αποδοχή είναι κομμάτι της καθημερινότητας. Έμεινα με ένα ζευγάρι λεσβιων που συγκατοικούσαν κ κυκλοφορούσαν ελευθερα ως ζευγάρι, με τους συγγενείς να το δέχονται κανονικά, γνώρισα γκει και τρανς ατομα, ολα ευδιαθετα κ κυκλοφορουσαν κανονικοτητα οπως ηθελαν, δεν ειδα καμια προκαταληψη.

 

[MVSylvia]

• Το άτομο. Τώρα δεν ξέρω πώς να γράψω για αυτό το θέμα χωρίς να αμπελοφιλοσοφήσω και να παραγενικεύσω μιας κ ένα τέτοιο θέμα έχει αναλυθεί πολύ τεκμηριωμένα και πολύπλευρα από έρευνες, δοκίμια κτλ, αλλά θέλω έστω κ συνοπτικά να εκφράσω σκέψεις που μου δημιούργησε αυτό το ταξίδι. Από τα μεγαλύτερα σοκ του ταξιδιού μου ήταν ότι συνειδητοποίησα για πρώτη φορά τι σημαίνει να μεγαλώνεις σε μία κουλτούρα που έχει ως κέντρο της το άτομο, ως ανεξάρτητη ολοκληρωμένη οντότητα. Ίσως κάπως λιγότερο εδώ στα Βαλκάνια, μιας και οι οικογενειακές σχέσεις αναλαμβάνουν να καλύψουν τις απούσες κρατικές παροχές και πολύ συχνά βασιζόμαστε σε αυτές τις σχέσεις για την επιβιωσή μας, ό,τι και αν αυτό σημαίνει για την συνεξάρτηση, τον έλεγχο και την καταπίεση που αυτή η κατάσταση επιφέρει. Όμως, ακόμα και έτσι, δεν παύουμε να ζούμε σε μία κουλτούρα που το άτομο αντιμετωπίζεται ως κάτι αυτόνομο, που έχει προσωπικούς στόχους, το δικό του ταξίδι αναζήτησης της αυτοπραγμάτωσης. Έτσι αντιλαμβάνεται ο καθένας μας τον εαυτό του, ως μονάδα. Με προσωπικές ανάγκες, βούληση, επιδιώξεις. Αν μπω στη συνείδηση ενός Φιλιππινέζου, θεωρώ πως η αντίληψη που έχει για άτομό του θα μου βραχυκυκλώσει όλες τους νευρώνες. Δεν υπάρχει αντίληψη του εαυτού σου ως μονάδα, όταν μεγαλώνεις σε μία τέτοια κουλτούρα. Αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου ως ένα κομμάτι μιας αδιάσπαστης ομάδας, δεν υπάρχει η έννοια της προσωπικής φιλοδοξίας και εξέλιξης, όλες σου οι επιλογές ορίζονται από την αγέλη και υπάρχεις για το συλλογικό καλό της ομάδας αυτής, ό,τι και αν σημαίνει αυτό για εσένα. Αναρωτιέμαι, ένας τέτοιος άνθρωπος άραγε αισθάνεται την ανάγκη προσωπικών επιθυμιών, ή δεν νιώθει καν την ανάγκη; Επιπρόσθετα, άγραφοι κανόνες μιας shame society, ανυπέρβλητου σεβασμού στους γηραιότερους (σκύψιμο, φίλημα χεριού, εικόνες που βλέπαμε και εδώ κάποιες δεκαετίες πριν), ο ανυπέρβλητος φόβος μιας φανατικής καθολικής θρησκείας που άμα μπεις σε ώρα προσευχής σε κάποιο ναό σου σηκώνεται η τρίχα, με κάνει να νιώθω κλειστοφοβία και να σκέφτομαι το εξής. Στο ένα άκρο, έχουμε το σκληρό ατομισμό της αποξένωσης του δυτικού κόσμου, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι συχνά συμφέροντος, η κατανάλωση αγαθών, εμπειριών, σχέσεων γίνεται συναλλαγματικά και δεν προσφέρει ουσιαστικό βάθος και ευτυχία, όμως έχεις κάποια ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν είναι βεβαίως δεδομένα, οι κοινωνικοί αγώνες είναι υπαρκτοί, ορισμένες φορές πάμε προς τα μπρος (πριν δέκα χρόνια η γυναικοκτονία ήταν άγνωστη λέξη), άλλες προς τα πίσω (εκτρώσεις), όμως έχεις λόγο. Μπορείς να αποφασίσεις για σένα. Να διεκδικήσεις. Δεν μιλάω σε όλες τις περιπτώσεις, μιλάω φυσικά για πιο προνομιούχες περιπτώσεις. Εννοείται δεν ξεχνώ ότι οι ευκαιρίες σου καθορίζονται από την οικογένεια που γεννήθηκες, αλλά δεν θέλω να το πάω τόσο μακριά. Μεγαλώνουμε με ένα θρησκευτικό συναίσθημα, αλλά μπορούμε να το αποβάλλουμε, μας δίνονται εργαλεία. Και από την άλλη πλευρά στον ασιατικό κόσμο έχουμε μια σοκαριστική εκφύλιση του ατόμου σε άβουλο υπηρέτη μιας ομάδας. Ο θρησκευτικός φόβος κατατροπώνει τα πάντα, δεν υπάρχει κοσμικό κράτος στην ουσία, ένας παπάς αποφασίζει ότι στο χωριό που είσαι δεν θα έχεις πρόσβαση σε αντισύλληψη, δεν ξέρεις τι σημαίνει σεξουαλική υγεία, μένεις έγκυος, ξανά, ξανά, ξανά. Δεν ξέρεις καν ότι υπάρχει άλλη επιλογή πέρα από αυτή. Δεν μπορείς να ορίσεις τον εαυτό σου εκτός ομάδας. Όμως το να μην έχεις το άχγος της μοναχικής ύπαρξης σου, το υπαρξιακό άγχος, το ανικανοποίητο ενός κηνυγιού που ποτέ δεν έχει τελος, να ζεις με εγγύτητα ανθρώπινων σχέσεων που αμφιβάλω βέβαια αν έχουν συναισθηματικό υπόβαθρο, να είσαι ευτυχής μέσα στην άγνοιά σου, είναι κάποια στοιχεία που αξίζουν συζήτησης. Όμως αυτό για το οποίο δεν χωράει συζήτηση, τουλάχιστον για μένα, είναι πως ανάμεσα στα χαλάσματα της ανθρώπινης εμπειρίας σε όλο τον πλανήτη, θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου για τον τόπο που γεννήθηκε.

 

[mikrh tsopana]

Δε φαινεται να σου αρεσε πολυ το μερος
ΠΟλυ ενδιαφερουσες αποψεις. Γραψε αν θες κανα δυο λογια παραπανω, πως και γιατι πηγες, ποσο καιρο εμεινες να καταλαβουμε δηλαδη το βαθμο στον οποιον εχεις εντρυφησει στη λουζονικη κοινωνια. Θα ήθελα να σταθώ σε δύο bullets

1) Το άτομο. Έχεις ανοίξει ένα από τα πιο μεγάλα και δαιδαλώδη θέματα που υπάρχουν. Το πώς εμείς σα "δυτικός αλλοτριωμένος κόσμος" μπορουμε να αντιληφθουμε πτυχές άλλων πολιτισμών είναι πραγματικά αξιοσημείωτο. Νομίζω ένα μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ο περισσότερος κόσμος θεωρεί σα βάση, σα νορμα, τις αξίες του δυτικού πολιτισμού και με βάση αυτές κρίνει και καταδικάζει συνήθειες και κοσμοθεωρίες άλλων λαών (χωρίς να λέω ότι το κάνεις εσύ ή ότι δε θα το έκανα εγώ ή ότι δεν υπάρχουν κάποια όρια που δε δικαιολογουν σχεδον τιποτα βλ. κλειτοριδεκτομή). Απλά με γοητεύει όλο αυτό και θα ήθελα να μπορέσω να το κατανοήσω περισσότερο χωρίς να "βραχυκυκλώσω τους νευρώνες μου". Θέλω να σχολιάσω πολλά αλλα δε μπορω να δομησω τη σκεψη μου.

Κι επειδή δε μπορώ να μην αφήσω εδώ και τη μουσική μου παρέμβαση, οι ανεπανάληπτοι Γενιά του Χάους το είχαν πει πολύ ξεκάθαρα

"Ισως ο μεγαλύτερος εχθρός να είν'η φριχτή ασημαντότητα στην αποξένωση της μεγαλούπολης"

2) Γεύσεις. Αυτο με τη βαρβαρη σφαγή των ζώων νομίζω το έχουν και οι μουσουλμάνοι (ή κάτι παρόμοιο) και το λένε Χαλάλ. Εδώ στ αραβικά μαγαζιά το βλέπω να το γράφουν απ'έ΄ξω, δε θα αγόραζα ποτέ κάτι τέτοιο πάντως.

Κόσερ - Χαλάλ / Πόσο ηθικές είναι οι λατρευτικές σφαγές;

 

[Smaragda53]

Ανέκαθεν πίστευα ότι ο άνθρωπος μακριά από τη φύση αλλοτριώνεται, όσο περνάνε όμως τα χρόνια, καταλαβαίνω ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει στα βασικά του σημεία οπουδήποτε κι αν βρίσκεται.
Η ιστορία σου δημιούργησε πολλή τροφή για σκέψεις.

 

[travelbreak]

Ενδιαφέρουσα η κριτική σου, αλλά ως ταξιδιώτης θα ήθελα και λίγα λόγια για το ταξίδι σου εκεί. Το ρώτησε και η @mikrh tsopana . Πώς στο καλό τα είδες όλα αυτά; Εγώ μία βδομάδα στο Λουζόν και άλλο τόσο σε τρία νησιά δεν είχα διάθεση, κυρίως, αλλά και χρόνο, να δω ούτε το ένα τέταρτο από αυτά που αναφέρεις.

 

[MVSylvia]

Δεν είχα πάει εκεί για ταξίδι αναψυχής και έτσι είχα την ευκαιρία να τα δω όλα αυτά. Είχα γνωστούς, πήγα εκεί επίσκεψη για να φιλοξενηθώ στην ουσία, γνώρισα κ άλλο κόσμο μετέπειτα. Και με αυτό τον τρόπο τα είδα όλα αυτα, αλλιώς δεν θα είχα τέτοια πρόσβαση.

 

[travelbreak]

Δεν είχα πάει εκεί για ταξίδι αναψυχής και έτσι είχα την ευκαιρία να τα δω όλα αυτά. Είχα γνωστούς, πήγα εκεί επίσκεψη για να φιλοξενηθώ στην ουσία, γνώρισα κ άλλο κόσμο μετέπειτα. Και με αυτό τον τρόπο τα είδα όλα αυτα, αλλιώς δεν θα είχα τέτοια πρόσβαση.

Ωραίες εμπειρίες!

 

[MVSylvia]

Επίλογος

Αν θα ξαναπήγαινα στις Φιλιππίνες
Σίγουρα θα ξαναπήγαινα, ανυπομονώ να ξαναπάω αλλά όχι στο ηπειρωτικό κομμάτι. Θα πήγαινα όμως oπωσδήποτε ως τουρίστρια σε νότια νησιά και σε καμία περίπτωση για εμπλοκή με τον ντόπιο πληθυσμό, και ας υπάρχουν τεράστιες διαφορές κουλτούρας ανάμεσα στα νησιά. Δεν με ενδιαφέρει άλλο το κομμάτι της γνωριμίας με τις ενδότερες υποθέσεις που συνθέτουν τα χαρακτηριστικά ενός λαού. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ενδεχόμενη επόμενη επίσκεψη θα είναι αποστειρωμένη, απλώς το ενδιαφέρον μου θα κινείται σε απλές παρατηρήσεις και διάβασμα βασικής ιστορίας, όπως κάνω σε κλασσικά ταξίδια. Θεωρώ ότι το αρχιπέλαγος έχει να προσφέρει πραγματικά πάρα πολλά ταξιδιωτικά, είναι ανεξάντλητο, αν και για να απομακρυνθεί κάποιος από τα διάσημα highlight θεωρώ ότι θα αντιμετωπίσει προβλήματα στις τοπικές μετακινήσεις και θα πρέπει να έχει πολλές μέρες διαθέσιμες ώστε να προσαρμόζει το πρόγραμμα on the spot.

Η στιγμή που με συγκλόνισε περισσότερο
Σε μία υπηρεσία σε κάποιο υπουργείο για υποθέσεις, άδειες, εκδόσεις χαρτιών για overseas workers. Ένα χάος, ένας λαβύρινθος από ορόφους διαδρόμους και λαοθάλασσα. Όλοι νέα παιδιά, μέσος όρος ηλικίας θα ήταν το πολύ 25 χρονών. Τα περισσότερα αγόρια αλλά και κορίτσια. Ένας χαμός, μια αίσθηση άγχους, μία μάζα ανθρώπων στη μηχανή παραγωγής των Φιλιππίνων. Την εργασία των νέων και όχι μόνο, στο εξωτερικό. Οικιακές βοηθοί. Ναυτικοί. Νοσοκόμοι. Οικοδόμοι. Η εθνική νομοθεσία διασφάλισης βασικών δικαιωμάτων τους, υπάρχουσα, όπως και διάφορα σωματεία. Αλλά για ποια βασικά δικαιώματα μιλάμε, ειδικά όσον αφορά τις οικιακές βοηθούς, γυναίκες χωρίς όνομα, χωρίς ρίζες, χωρίς μέλλον, κλεισμένες σε σπίτια πίσω από τις πόρτες των οποίων, εκτός από την κακοποίηση που συμβαίνει πολύ συχνά, στερούνται να έχουν μια ζωή που να τους ανήκει. Αν πεθάνουν, θα τις ψάξει κανείς; Θυμόμαστε όλοι τι έγινε πρόσφατα στην Κύπρο. Όμως δεν μιλάω μόνο για υποθέσεις εγκλήματος, που βέβαια είναι πάρα πολύ συχνό. Μιλάω και για υποθέσεις σαν αυτή:

https://www.theatlantic.com/magazine/archive/2017/06/lolas-story/524490/

Συστήνω να διαβάσετε αυτό το άρθρο.

Συνάντησα μία γυναίκα που μία φορά κάθε δύο τρία χρόνια επιστρέφει για ολιγοήμερη επίσκεψη στο χωριό της από τη Σαουδική Αραβία. Για εκείνες τις λίγες μέρες αποκτά ξανά μία ταυτότητα. Ώστε να την χάσει και πάλι. Άλλοι επιστρέφουν χρόνια μετά. Δεν τους αναγνωρίζουν τα παιδιά που άφησαν πίσω μωρά. Άλλοι δεν επιστρέφουν ποτέ.

Μία χώρα με εξαγώγιμο προϊόν τα εργατικά χέρια. Είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την ξενιτιά, όπως την έζησαν και εδώ με τις εξόδους σε περασμένες δεκαετίες προς Αμερική, Γερμανία, Αυστραλία. Όπως την έζησε το κύμα Αλβανών προς την Ελλάδα. Όπως κάθε κύμα ξενιτιάς. Ο πόνος και ο αγώνας, όμοιος, παναθρώπινη εμπειρία. Όμως στην περίπτωση των Φιλιππίνων μιλάμε για ελεγχόμενη εξαγωγή ανθρώπων σαν σακιά από ρύζι.

Η θρησκεία
Το μίσος μου για την οργανωμένη θρησκεία και τα δόγματα εκτοξεύτηκε μετά από αυτό το ταξίδι, όταν βίωσα με τα μάτια μου τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας που αυτή προκαλεί, την ψυχική κακοποίηση, την παιδική ψυχική κακοποίηση μέσω του φόβου και του μηχανισμού ελέγχου που μολύνει και τραυματίζει μόνιμα αθώες ψυχές. Θυμάμαι να φοράω φόρεμα ως το γόνατο, να ετοιμαζόμαστε να πάμε βόλτα στην πόλη με τις γυναίκες του σπιτιού, να πηγαίνουμε στο τρίκυκλο, να συνειδητοποιούν ότι κάτω από το φόρεμα απλώς φοράω εσώρουχο, να γυρνάμε πίσω στο σπίτι, να μου δίνουν σορτσάκι για να φορέσω κάτω από το φόρεμα. Ευτυχώς υπάρχουν κάποιες φωνές νέων ανθρώπων κυρίως στην πρωτεύσουσα, όπως και κάποια μίντια αν και δέχονται πολλές επιθέσεις, που μιλούν για ένα κράτος κοσμικό ουμανιστικό, για την κατάλυση της εντατικής κατήχησης που ξεκινά από τη μέρα που γεννιέται ένα παιδί.

Πώς με αντιμετώπισαν οι ντόπιοι
Σίγουρα με περιέργεια, ειδικά ως προς το παρουσιαστικό, γνώρισα παιδιά που δεν είχαν δει ποτέ καυκάσιο άνθρωπο από κοντά. Πολύ κόλλημα με τη μύτη μου, αυτό είναι και το δυτικό χαρακτηριστικό που τους εξιτάρει πιο πολύ. Φαινομενικά, παρουσιάζουν μια κάπως υποδουλωτική συμπεριφορά, όμως πίσω από αυτό με αντιμετώπισαν ως κάποια που δεν είχε απολύτως καμιά δουλεία να είναι εκεί και να μπλεχτεί ανάμεσά τους. Αν με ρωτάτε, απολύτως δικαιολογημένα με έβλεπαν έτσι και το καταλαβαίνω απόλυτα.
________________________________________________________________

Εδώ τελειώνει αυτή η ιστορία αν και μάλλον δεν ήταν ιστορία, ήταν μία μπερδεμένη κατάθεση διάφορων σκέψεών μου που ήθελα πολύ να μοιραστώ.