PAPI_9
Member
- Μηνύματα
- 138
- Likes
- 135
- Επόμενο Ταξίδι
- Είμαστε στην έρευνα....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΑΚΕΡΟΣ!!!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Φωτογραφίες][URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/7529d1300478032-m%E1%F1%FC%EA%EF-%DD%ED%E1%F2-%E3%EB%F5%EA%FC%F2-%F6%E9%EB%FC%EE%E5%ED%EF%F2-%F4%FC%F0%EF%F2-%F4%EF-%F6%E1%F1%DC%E3%E3%E9-533-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/7529d1300478032t-m%E1%F1%FC%EA%EF-%DD%ED%E1%F2-%E3%EB%F5%EA%FC%F2-%F6%E9%EB%FC%EE%E5%ED%EF%F2-%F4%FC%F0%EF%F2-%F4%EF-%F6%E1%F1%DC%E3%E3%E9-533-jpg[/IMG][/URL
Πρωινό ξύπνημα και γραμμή για Volubilis – Meknes και διανυκτέρευση στο Rabat.
Ήδη έχω αρχίσει και παθαίνω μια κατάθλιψη στη σκέψη του επερχόμενου τέλους του ταξιδιού, αλλά το αντιπαρέρχομαι… προσωρινά.
Η Volubilis είναι μια αρχαία πόλη η οποία το 45 μ.Χ. πέρασε στα χέρια των Ρωμαίων από τους Μαυριτανούς (που την είχαν από τον 3ο αι. π.Χ.).
Ο Κλαύδιος την έκανε ελεύθερη κοινότητα και εξελίχθηκε σε μια εξαιρετικά σημαντική πόλη. Μόλις έφυγαν οι Ρωμαίοι παρήκμασε. Κατοικήθηκε από Χριστιανούς και αργότερα εξισλαμίστηκε.
Θεωρώ ότι είναι ένα μνημείο που δεν πρέπει να παρακάμψει όποιος επισκεφθεί το Μαρόκο. Στον «οίκο της Αφροδίτης», είδαμε τα ωραιότερα και πιο καλοδιατηρημένα ψηφιδωτά πατώματα που έχουμε δει έως τώρα, η πύλη της Ταγγέρης, η αψίδα του Θριάμβου.., ειλικρινά αξίζει τον κόπο να δει κανείς αυτή την θαυμάσια πόλη (η οποία είναι χτισμένη σ’ένα σημείο που έχει θέα σε μια εύφορη κοιλάδα), δεν είναι μεγάλη οπότε σε 1-2 ώρες την έχεις δει και επίσης δεν χρειάζεσαι ξεναγό (παρόλο που πολλοί στην είσοδο σε πλησιάζουν για ξενάγηση), γιατί έχει καλή σήμανση και μπορεί οποιοσδήποτε να την δει εύκολα μόνος.
Στο δρόμο για τη Μεκνές έχει μια πολύ όμορφη θέα της πόλης Moulay Idriss, κατάλευκη, χτισμένη πάνω σε δύο βράχους.
Η Μεκνές είναι μια μικρή (σε σχέση με τις άλλες), αυτοκρατορική πόλη. Μείναμε περίπου 3 ώρες. Αφήσαμε το αμάξι σ’ένα parking δίπλα στην Bab Mansour (απερίγραπτη πύλη -φωτογραφία παρακάτω), από ‘κει περπατήσαμε στην Kasbah την αυτοκρατορική πόλη που έχει θαυμάσια κτίρια και μετά περάσαμε απέναντι στην πλατεία (μου φάνηκε σαν μικρογραφία της Jemaa el Fna), μπήκαμε στη Μεδίνα και τα σουκς, φάγαμε «βρώμικα» και αγοράσαμε από ένα ζαχαροπλαστείο κάτι απίστευτα τηγανητά σιροπιαστά γεμιστά με αμυγδαλόπαστα (στο δρόμο αργότερα θύμωσα με τον εαυτό μου που πήρα λίγα ή τα καταβρόχθισα γρήγορα , δεν θυμάμαι), γυρίσαμε με το αυτοκίνητο τα τείχη της πόλης και δυστυχώς φύγαμε και πήραμε το δρόμο για Rabat.
Eίχαμε ήδη από το πρωί εντοπίσει που θα μείνουμε το βράδυ.
Διαλέξαμε το Golden Tulip Farah http://www.goldentulipfarahrabat.com/ - που είναι δίπλα στη Μεδίνα , κοντά στο ποτάμι (Ουαντί Μπου Ρεγκρεγκ), το οποίο λίγο μετά χύνεται στον Ατλαντικό και χωρίζει το Ραμπάτ από το Σαλέ.
Η επιλογή του ξενοδοχείου έγινε για την πολύ βολική θέση του, και για το γεγονός ότι έχει δικό του parking στο καλύτερο σημείο για να κάνουμε το επόμενο πρωί μια βόλτα στη Μεδίνα και την πολύ όμορφη Kasbah των Ουντάϊα, που έχει θέα στον Ατλαντικό. Σημειώστε ότι είχαμε ήδη δει ότι έχει ελεύθερα δωμάτια, οπότε δεν κάναμε κράτηση μέσω internet από το πρωί (υπάρχει λόγος που σας τα γράφω αυτά, θα το δείτε στη συνέχεια).
Από τη Μεκνές για το Ραμπάτ φεύγουν δύο δρόμοι, ο Α2 (δρόμος ταχείας κυκλοφορίας με διόδια) και ο National (έτσι μας τον είπαν εκεί-κάτι σαν την παλιά Εθνική τη δική μας), μικρότερος βέβαια , που περνάει όμως μέσα από διάφορες πόλεις. Πήραμε αυτόν μέχρι την Khemisset για να χαζέψουμε λίγο και μετά μπήκαμε στον Α2 (παίρνεις χαρτάκι διοδίων στην είσοδο και πληρώνεις στην έξοδο), φτάσαμε στο Sale , παλιό λιμάνι (εξόπλιζε πειρατικά σκάφη) και αντίπαλος του Rabat, έβρεχε όμως (μετά από τόσες μέρες λιακάδας…), σκοτείνιαζε και δεν σταματήσαμε καθόλου.
Το Rabat είναι ως γνωστόν η πρωτεύουσα του Μαρόκου. Δεν είναι τόσο παραδοσιακό όσο η Fes, ούτε μοιάζει με τις υπόλοιπες πόλεις της χώρας. Μας άρεσε όμως γιατί έχει θάλασσα (μας έλειψε τόσες μέρες δεν λέω), μεγάλο ποτάμι και γενικά είναι μια ευχάριστη πόλη. Φτάνουμε λοιπόν στο Rabat, βρίσκουμε αρκετή κίνηση, βροχή, έχει σκοτεινιάσει για τα καλά. Με λίγη βοήθεια από κάτι ταξιτζήδες, βρίσκουμε το ξενοδοχείο και μπαίνουμε μέσα. Ζητάμε δωμάτιο για να πάρουμε την απάντηση ότι είναι γεμάτοι και έχουν μόνο σουίτα στην τιμή των 300? (άντε να καταλάβαινα τα 300 του Palais Jamai, αλλά με τίποτα τα 300 του GoldenTulip). Τσατάλια τα νεύρα μας. Λέω στην reception ότι στο booking μέχρι το πρωί έδειχνε ελεύθερα δωμάτια (το ξενοδοχείο έχει περίπου 200 δωμάτια), τι έγινε Φλεβάρη μήνα, καθημερινή και δεν υπάρχει δωμάτιο? Όλοι απόψε πλακώσανε? Αδιαπραγμάτευτο..
Φεύγουμε και πηγαίνουμε σ’ένα internet-point που είχαμε δει λίγο πριν στο δρόμο, 2 τετράγωνα πίσω (ναι , γυάλισε το μάτι μου), 6 υπολογιστές και ευγενικά παιδάκια με βοηθάνε να αλλάξω από Αραβικά (δεν τα μιλάω καλά να πω την αλήθεια μου…), σε Γαλλικά (ούτε αυτά αλλά μπορώ να κάνω μια κράτηση), βρίσκω το ξενοδοχείο σαφώς με διαθεσιμότητα, κάνω μια ωραιότατη κράτηση για ένα δίκλινο στην τιμή των 125ευρώ, το τυπώνω και σε λιγότερο από 15΄, επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. Πηγαίνω πάλι στον … ακατανόμαστο, του δίνω την κράτηση και περιμένουμε το δωμάτιο μας. Εκπλήσσεται (@#$@@%%%, η ανατροφή μου δεν μου επιτρέπει…) που το booking έχει διαθεσιμότητα, μας οδηγεί να πιούμε στο μπαρ ένα καφέ, φωνάζει τον υπεύθυνο και ως διά μαγείας βρίσκει δωμάτιο. Τι τραβάμε και εμείς οι «γυριστρούλες»…
Τέλος πάντων μ’αυτά και μ’αυτά πήγε η ώρα 10. Κατεβήκαμε στο εστιατόριο (μέτριος-μετριότατος μπουφές φαγητού), πήραμε κι’ ένα μπουκάλι κρασί να πνίξουμε τον πόνο μας (εδώ που τα λέμε με τόσο κρασί δεν θυμάμαι γιατί πονάγαμε… α.. ναι γιατί τελείωνε το ταξίδι είπαμε.), τρώμε, χαζεύουμε και μια ομάδα μπάσκετ που φιλοξενείται στο ξενοδοχείο και τρώμε και τρία περίπου κιλά γλυκά (καλός ο μπουφές των γλυκών) και το γνωστό γύρω στις 12.00΄, ξεραινόμαστε…
Πρωί- πρωί όμως με την αυγούλα μέσα στη χαρά, ξυπνάω διά της βίας τον πολυαγαπημένο μου…, πρωινό και πάμε να δούμε την πολύ όμορφη Kasbah του Ραμπάτ που βρίσκεται εκεί που το ποτάμι συναντάει τον Ατλαντικό ,έχει και ένα μουσείο Μαροκινών Τεχνών (το οποίο είδαμε μόνο απ’έξω), ολάνθιστους περιποιημένους κήπους, παίρνουμε το τσάι μας με καταπληκτική θέα-θάλασσα, βγάζουμε τις σχετικές φωτογραφίες «αγάπης» και την ώρα που έρχεται γκρουπ τουριστών φεύγουμε διακριτικά. Λίγο πριν βγούμε από την Kasbah, μας εντοπίζουν δύο κυρίες που διακοσμούν με χέννα (χέρια-πόδια κ.λ.π.), μου κάνουν τα χέρια κόκκινα (ούτε μια βδομάδα δεν κράτησε – άσε που όταν γύρισα Ελλάδα, όλοι νόμιζαν ότι έχω πάθει σοβαρό δερματικό νόσημα), και περνάμε απέναντι μέσα στη Medina, στην οδό των Προξένων, η οποία είναι καλυμμένη με μια γυάλινη οροφή και μαζί με την οδό Σουκ-ελ-Σεμπατ (που βγάζει στη θάλασσα) και την οδό Σουϊκα που βρίσκεται το μεγάλο τζαμί, είναι οι βασικοί άξονες, και συγκεντρώνονται τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της Μεδίνας, η αγορά και τα σουκς.
Η Μεδίνα του Rabat δεν είναι δαιδαλώδης σαν της Fes ή του Marrakesh, ούτε τόσο μεγάλη. Είναι εύκολο να βρεις τους δρόμους. Ωραίο το Rabat, δυστυχώς δεν προλάβαμε να δούμε το μαυσωλείο του Μοχάμεντ Ε΄.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, πήραμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για την Casablanca.
Ήδη έχω αρχίσει και παθαίνω μια κατάθλιψη στη σκέψη του επερχόμενου τέλους του ταξιδιού, αλλά το αντιπαρέρχομαι… προσωρινά.
Η Volubilis είναι μια αρχαία πόλη η οποία το 45 μ.Χ. πέρασε στα χέρια των Ρωμαίων από τους Μαυριτανούς (που την είχαν από τον 3ο αι. π.Χ.).
Ο Κλαύδιος την έκανε ελεύθερη κοινότητα και εξελίχθηκε σε μια εξαιρετικά σημαντική πόλη. Μόλις έφυγαν οι Ρωμαίοι παρήκμασε. Κατοικήθηκε από Χριστιανούς και αργότερα εξισλαμίστηκε.
Θεωρώ ότι είναι ένα μνημείο που δεν πρέπει να παρακάμψει όποιος επισκεφθεί το Μαρόκο. Στον «οίκο της Αφροδίτης», είδαμε τα ωραιότερα και πιο καλοδιατηρημένα ψηφιδωτά πατώματα που έχουμε δει έως τώρα, η πύλη της Ταγγέρης, η αψίδα του Θριάμβου.., ειλικρινά αξίζει τον κόπο να δει κανείς αυτή την θαυμάσια πόλη (η οποία είναι χτισμένη σ’ένα σημείο που έχει θέα σε μια εύφορη κοιλάδα), δεν είναι μεγάλη οπότε σε 1-2 ώρες την έχεις δει και επίσης δεν χρειάζεσαι ξεναγό (παρόλο που πολλοί στην είσοδο σε πλησιάζουν για ξενάγηση), γιατί έχει καλή σήμανση και μπορεί οποιοσδήποτε να την δει εύκολα μόνος.
Στο δρόμο για τη Μεκνές έχει μια πολύ όμορφη θέα της πόλης Moulay Idriss, κατάλευκη, χτισμένη πάνω σε δύο βράχους.
Η Μεκνές είναι μια μικρή (σε σχέση με τις άλλες), αυτοκρατορική πόλη. Μείναμε περίπου 3 ώρες. Αφήσαμε το αμάξι σ’ένα parking δίπλα στην Bab Mansour (απερίγραπτη πύλη -φωτογραφία παρακάτω), από ‘κει περπατήσαμε στην Kasbah την αυτοκρατορική πόλη που έχει θαυμάσια κτίρια και μετά περάσαμε απέναντι στην πλατεία (μου φάνηκε σαν μικρογραφία της Jemaa el Fna), μπήκαμε στη Μεδίνα και τα σουκς, φάγαμε «βρώμικα» και αγοράσαμε από ένα ζαχαροπλαστείο κάτι απίστευτα τηγανητά σιροπιαστά γεμιστά με αμυγδαλόπαστα (στο δρόμο αργότερα θύμωσα με τον εαυτό μου που πήρα λίγα ή τα καταβρόχθισα γρήγορα , δεν θυμάμαι), γυρίσαμε με το αυτοκίνητο τα τείχη της πόλης και δυστυχώς φύγαμε και πήραμε το δρόμο για Rabat.
Eίχαμε ήδη από το πρωί εντοπίσει που θα μείνουμε το βράδυ.
Διαλέξαμε το Golden Tulip Farah http://www.goldentulipfarahrabat.com/ - που είναι δίπλα στη Μεδίνα , κοντά στο ποτάμι (Ουαντί Μπου Ρεγκρεγκ), το οποίο λίγο μετά χύνεται στον Ατλαντικό και χωρίζει το Ραμπάτ από το Σαλέ.
Η επιλογή του ξενοδοχείου έγινε για την πολύ βολική θέση του, και για το γεγονός ότι έχει δικό του parking στο καλύτερο σημείο για να κάνουμε το επόμενο πρωί μια βόλτα στη Μεδίνα και την πολύ όμορφη Kasbah των Ουντάϊα, που έχει θέα στον Ατλαντικό. Σημειώστε ότι είχαμε ήδη δει ότι έχει ελεύθερα δωμάτια, οπότε δεν κάναμε κράτηση μέσω internet από το πρωί (υπάρχει λόγος που σας τα γράφω αυτά, θα το δείτε στη συνέχεια).
Από τη Μεκνές για το Ραμπάτ φεύγουν δύο δρόμοι, ο Α2 (δρόμος ταχείας κυκλοφορίας με διόδια) και ο National (έτσι μας τον είπαν εκεί-κάτι σαν την παλιά Εθνική τη δική μας), μικρότερος βέβαια , που περνάει όμως μέσα από διάφορες πόλεις. Πήραμε αυτόν μέχρι την Khemisset για να χαζέψουμε λίγο και μετά μπήκαμε στον Α2 (παίρνεις χαρτάκι διοδίων στην είσοδο και πληρώνεις στην έξοδο), φτάσαμε στο Sale , παλιό λιμάνι (εξόπλιζε πειρατικά σκάφη) και αντίπαλος του Rabat, έβρεχε όμως (μετά από τόσες μέρες λιακάδας…), σκοτείνιαζε και δεν σταματήσαμε καθόλου.
Το Rabat είναι ως γνωστόν η πρωτεύουσα του Μαρόκου. Δεν είναι τόσο παραδοσιακό όσο η Fes, ούτε μοιάζει με τις υπόλοιπες πόλεις της χώρας. Μας άρεσε όμως γιατί έχει θάλασσα (μας έλειψε τόσες μέρες δεν λέω), μεγάλο ποτάμι και γενικά είναι μια ευχάριστη πόλη. Φτάνουμε λοιπόν στο Rabat, βρίσκουμε αρκετή κίνηση, βροχή, έχει σκοτεινιάσει για τα καλά. Με λίγη βοήθεια από κάτι ταξιτζήδες, βρίσκουμε το ξενοδοχείο και μπαίνουμε μέσα. Ζητάμε δωμάτιο για να πάρουμε την απάντηση ότι είναι γεμάτοι και έχουν μόνο σουίτα στην τιμή των 300? (άντε να καταλάβαινα τα 300 του Palais Jamai, αλλά με τίποτα τα 300 του GoldenTulip). Τσατάλια τα νεύρα μας. Λέω στην reception ότι στο booking μέχρι το πρωί έδειχνε ελεύθερα δωμάτια (το ξενοδοχείο έχει περίπου 200 δωμάτια), τι έγινε Φλεβάρη μήνα, καθημερινή και δεν υπάρχει δωμάτιο? Όλοι απόψε πλακώσανε? Αδιαπραγμάτευτο..
Φεύγουμε και πηγαίνουμε σ’ένα internet-point που είχαμε δει λίγο πριν στο δρόμο, 2 τετράγωνα πίσω (ναι , γυάλισε το μάτι μου), 6 υπολογιστές και ευγενικά παιδάκια με βοηθάνε να αλλάξω από Αραβικά (δεν τα μιλάω καλά να πω την αλήθεια μου…), σε Γαλλικά (ούτε αυτά αλλά μπορώ να κάνω μια κράτηση), βρίσκω το ξενοδοχείο σαφώς με διαθεσιμότητα, κάνω μια ωραιότατη κράτηση για ένα δίκλινο στην τιμή των 125ευρώ, το τυπώνω και σε λιγότερο από 15΄, επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. Πηγαίνω πάλι στον … ακατανόμαστο, του δίνω την κράτηση και περιμένουμε το δωμάτιο μας. Εκπλήσσεται (@#$@@%%%, η ανατροφή μου δεν μου επιτρέπει…) που το booking έχει διαθεσιμότητα, μας οδηγεί να πιούμε στο μπαρ ένα καφέ, φωνάζει τον υπεύθυνο και ως διά μαγείας βρίσκει δωμάτιο. Τι τραβάμε και εμείς οι «γυριστρούλες»…
Τέλος πάντων μ’αυτά και μ’αυτά πήγε η ώρα 10. Κατεβήκαμε στο εστιατόριο (μέτριος-μετριότατος μπουφές φαγητού), πήραμε κι’ ένα μπουκάλι κρασί να πνίξουμε τον πόνο μας (εδώ που τα λέμε με τόσο κρασί δεν θυμάμαι γιατί πονάγαμε… α.. ναι γιατί τελείωνε το ταξίδι είπαμε.), τρώμε, χαζεύουμε και μια ομάδα μπάσκετ που φιλοξενείται στο ξενοδοχείο και τρώμε και τρία περίπου κιλά γλυκά (καλός ο μπουφές των γλυκών) και το γνωστό γύρω στις 12.00΄, ξεραινόμαστε…
Πρωί- πρωί όμως με την αυγούλα μέσα στη χαρά, ξυπνάω διά της βίας τον πολυαγαπημένο μου…, πρωινό και πάμε να δούμε την πολύ όμορφη Kasbah του Ραμπάτ που βρίσκεται εκεί που το ποτάμι συναντάει τον Ατλαντικό ,έχει και ένα μουσείο Μαροκινών Τεχνών (το οποίο είδαμε μόνο απ’έξω), ολάνθιστους περιποιημένους κήπους, παίρνουμε το τσάι μας με καταπληκτική θέα-θάλασσα, βγάζουμε τις σχετικές φωτογραφίες «αγάπης» και την ώρα που έρχεται γκρουπ τουριστών φεύγουμε διακριτικά. Λίγο πριν βγούμε από την Kasbah, μας εντοπίζουν δύο κυρίες που διακοσμούν με χέννα (χέρια-πόδια κ.λ.π.), μου κάνουν τα χέρια κόκκινα (ούτε μια βδομάδα δεν κράτησε – άσε που όταν γύρισα Ελλάδα, όλοι νόμιζαν ότι έχω πάθει σοβαρό δερματικό νόσημα), και περνάμε απέναντι μέσα στη Medina, στην οδό των Προξένων, η οποία είναι καλυμμένη με μια γυάλινη οροφή και μαζί με την οδό Σουκ-ελ-Σεμπατ (που βγάζει στη θάλασσα) και την οδό Σουϊκα που βρίσκεται το μεγάλο τζαμί, είναι οι βασικοί άξονες, και συγκεντρώνονται τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της Μεδίνας, η αγορά και τα σουκς.
Η Μεδίνα του Rabat δεν είναι δαιδαλώδης σαν της Fes ή του Marrakesh, ούτε τόσο μεγάλη. Είναι εύκολο να βρεις τους δρόμους. Ωραίο το Rabat, δυστυχώς δεν προλάβαμε να δούμε το μαυσωλείο του Μοχάμεντ Ε΄.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, πήραμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για την Casablanca.
