Αυστρία Σλοβακία Na zdravie Bratislava

[psilos3]

Ε, δεν αλλάζουμε χώρα; (ημέρα τρίτη)



Σε μια συζήτηση της προηγουμένης σε ένα από τα μπαρ που πήγαμε, είχαμε κάνει τη κοινή διαπίστωση ότι η Μπρατισλάβα είναι η μόνη πρωτεύουσα κράτους που βρίσκεται τόσο κοντά στα σύνορα. Επίσης είδαμε ότι έχει πολύ κοντινή γειτνίαση με τη Βιέννη. Τηρώντας πιστά λοιπόν το πρόγραμμα της εκδρομής και για τρίτη συναπτή ημέρα, δίνοντας βάση στην οργάνωση αναρωτηθήκαμε «ε δε πάμε μια Βιέννη;». Και δε πάμε;

Σηκωθήκαμε λοιπόν ξανά χαράματα όχι και τόσο νωρίς, και ξεχυθήκαμε στους δρόμους, με άλλη κατεύθυνση αυτή τη φορά:

Η απουσία κίνησης λόγω της Κυριακής στη πρωτεύουσα ήταν παραπάνω από εμφανέστατη:

Δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρούμε το κεντρικό σταθμό λεωφορείων ‘’Autobusova Stanica’’ στην οδό Bottova όπου αφού εκδώσαμε τα εισιτήρια μας κόστους περίπου 16€ μετ’ επιστροφής, επιβιβαστήκαμε χωρίς καθόλου αναμονή στο λεωφορείο που θα μας μετέφερε στην Αυστρία, αφού πρώτα έκανε μια στάση στο αεροδρόμιο της Βιέννης:

Η διαδρομή ήταν αδιάφορη, πλην όμως ανεμπόδιστη και κράτησε παραπάνω από μια ώρα. Το λεωφορείο είχε δωρεάν WiFi & νεράκι, οπότε ο χρόνος πέρασε ευχάριστα.

Κατεβήκαμε και πήρα μια φωτογραφία με το κινητό καλού κακού το σταθμό, για να μη ψαχνόμαστε στην επιστροφή.

Οι διαφορά της πόλης σε σχέση με τη Μπρατισλάβα από την οποία ερχόμασταν ήταν εμφανέστατη από τα πρώτα κιόλας βήματα:

Αποφασίσαμε να μη χρησιμοποιήσουμε κάποιο μέσο για να κατέβουμε στο κέντρο, ή τέλος πάντων αυτό που προσδιορίζαμε ως κέντρο, καθώς σε ακόμα μια περίπτωση δεν υπήρχε το παραμικρό πρόγραμμα:

Προχωρούσαμε στους άδειους και εκεί δρόμους:

Μ’ εμένα να φωτογραφίζω μετά μανίας τη πόλη και τα επιβλητικά της κτήρια, κάτι που μ’ αρέσει πολύ σε κάθε εκδρομή μου:

Δε κάναμε καμία στάση στη διαδρομή,

παρά μόνο όταν είδαμε από μακριά ένα πάρκο και περάσαμε κατευθείαν απέναντι στο δρόμο. Ένα άγαλμα μεγάλων διαστάσεων μας τράβηξε τη προσοχή:

Φυσικά το άγαλμα δεν ήταν άλλο από αυτό που έχει στηθεί από το 1896 για να τιμήσει τον τεράστιο συνθέτη Wolfgang Amadeus Mozart που πέρασε τα χρόνια της ζωής (και δημιουργίας) του στη Βιέννη:

Το μεγάλο πάρκο με το όνομα ‘’Burggarten’’ αποτελούσε μια όαση δροσιάς για τους Βιεννέζους, που απολάμβαναν κατά συρροή τα γρασίδια του μια τέτοια μέρα με μεγάλη –για τα δεδομένα της χώρας- ζέστη:

Προχωρήσαμε περιμετρικά θαυμάζοντας παράλληλα το πάρκο και το ‘’Hofburg Palace’’

Το οποίο ήταν υπό ανακατασκευή:

Οι εικόνες του κόσμου μου ήταν τόσο παράξενες και άγνωστες ως εκείνη τη στιγμή, μιας και είναι κάτι το οποίο δε συνηθίζεται στη χώρα μας:

Αφού βγήκαμε ξανά στο δρόμο αγοράσαμε δυο μπυρίτσες από το διπλανό αναψυκτήριο για να σβήσουμε τη δίψα μας απ’ το περπάτημα. Οι εικόνες συνέχιζαν να είναι υπέροχες:

Και γίνονταν όλο και πιο όμορφες όσο συνεχίζαμε, μιας και φτάναμε στην πλατεία ‘’Ablertina’’ παρατηρώντας τα γλυπτά έξω απ’ το μουσείο:

Η πόλη – αποκάλυψη ξεδιπλώνονταν μπροστά μας με όλο και πιο δυνατά στιγμιότυπα. Μπήκαμε στο περίφημο πεζόδρομο της οδού Graben που ξεκινάει από την πλατεία ‘’Stephansplatz’’ όπου υπάρχει και η ομώνυμη στάση του Μετρό:

Βέβαια δεν είχαμε δει ακόμα το σημαντικότερο και πλέον επιβλητικό σημείο της πόλης, κάτι που συνέβη μερικά μέτρα πιο κάτω:

Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Στεφάνου (Domkirche St. Stephan), αποτελεί βεβαίως την έδρα της μητρόπολης της Βιέννης και θεμελιώθηκε πάνω σε δύο αρχαιότερους ναούς:

Ο ναός που έχει αποτελέσει επίκεντρο σημαντικών γεγονότων της Αυστρίας, είναι χτισμένος σε μεικτό ρoμανικό και γοτθικό ρυθμό και δικαίως νομίζω αναφέρεται ως κεντρικό αξιοθέατο της πόλης:

Κάναμε το γύρο κοιτώντας αποσβολωμένοι το θεόρατο μέγεθος του, προτού συνεχίσουμε για τα υπόλοιπα...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[gkalla]

Θα είναι μια ιστορία αρκετά σύντομη, χωρίς πολλές δραστηριότητες

Δηλαδή δεν θα μάθουμε που έχει καλά μπαράκια, καλές μπύρες και άλλα αλκοολούχα;

 

[psilos3]

Δηλαδή δεν θα μάθουμε που έχει καλά μπαράκια, καλές μπύρες και άλλα αλκοολούχα;

Στη Μπρατισλάβα; Παντού!
Κάτι θα κάνουμε...

 

[interted]

Ωραία, Bratislava by @psilos, ακούγεται καλο.

 

[psilos3]

Αρχικός σχεδιασμός


Σχεδιασμός; Ποιος σχεδιασμός; Ας είμαστε σοβαροί.

Δεν υπήρξε το παραμικρό πρόγραμμα, παρά μόνο το «βλέποντας και κάνοντας», άντε και λίγο απ’ το τυπικό διάβασμα σχετικά με τη πόλη λίγες μέρες πριν αναχωρήσουμε.

Βλέπετε η αναζήτηση πληροφοριών επί μήνες για το προηγούμενο ταξίδι στη Κούβα μας είχε σχεδόν εξαντλήσει. Η αναζήτηση και το διάβασμα καθημερινά σχεδόν για καιρό μας είχε κουράσει, όσο δημιουργική και αν είναι μια τέτοια απασχόληση, με αποτέλεσμα να αφήσουμε και μία εκδρομή στο φλου, η οποία εξάλλου κλείστηκε με αυτό τον τρόπο.

Πάνω – κάτω ένα μήνα πριν το ταξίδι κάναμε τη πρώτη κράτηση, αυτή της επιστροφής, με τιμή ούτε 30 ευρώ, συμφωνώντας ότι για τη πτήση αναχώρησης θα περιμένουμε μήπως και βρούμε καλύτερη τιμή. Η καλύτερη τιμή ποτέ δεν ήρθε, και χωρίς να χολοσκάσουμε ιδιαίτερα κλείσαμε το εισιτήριο γύρω στα 55 ευρώ, ετοιμάζοντας έτσι μια ακόμα σύντομη απόδραση στην Ευρώπη για το τριήμερο 25 με 28 Μαΐου 2018, τριήμερο που συμπεριλάμβανε εκτός των άλλων και την αργία του Αγ. Πνεύματος όπως είπα και στο πρόλογο μου. Ιδανική ευκαιρία για ταξίδι.

Κάπου εκεί -έχοντας ως μόνο κριτήριο την εγγύτητα στη παλιά πόλη- αρχίσαμε και το ψάξιμο για διαμονή. Οι επιλογές ήταν αρκετές, εμείς όμως καταλήξαμε γι’ ακόμα μια φορά στη λύση του αυτόνομου διαμερίσματος μέσω της πλατφόρμας του Airbnb.

Το διαμέρισμα με το όνομα «City center apartment» βρίσκονταν στην οδό Dunajská απέναντι από τη πολύ ωραία μπυραρία (που δυστυχώς τις πιο πολλές μέρες ήταν κλειστή) «Bratislavský meštiansky pivovar», μόλις 800 μέτρα από το κέντρο της παλιάς πόλης, κάτι που αποδείχτηκε ιδιαιτέρως χρήσιμο τις δύσκολες ώρες της επιστροφής μας.

Ο σπιτονοικοκύρης είχε επικοινωνήσει μαζί μας δίνοντας μας τις απαραίτητες οδηγίες, προκειμένου να βρεθούμε κοντά στο διαμέρισμα, βγάζοντας μας έτσι απ’ το κόπο να ψάξουμε ακόμα και τον τρόπο που θα φτάσουμε από το αεροδρόμιο στη πόλη.

Ήταν τόσο εύκολη και απρόβλεπτη εκδρομή, που δε περίμενα καν τις μέρες να περάσουν, μιας και μ’ αυτά και μ’ αυτά είχαν περάσει ήδη…

 

[psilos3]

Αναχώρηση, άφιξη & πρώτη γνωριμία.


Ο καιρός ήταν θαυμάσιος και η Παρασκευή ηλιόλουστη, δίνοντας μου την ευκαιρία να φωτογραφηθώ γι’ ακόμα μια φορά μπροστά στο αεροσκάφος της Ryan, χαρούμενος για την εκκίνηση μιας ακόμα εκδρομής.

(πόσο μου 'χουν λείψει αυτές οι φωτογραφίες)

Η πτήση ήταν ομαλότατη και η διάρκεια μιάμισης ώρας και κάτι ήταν αμελητέα. Η Μπρατισλάβα μας υποδέχτηκε με λίγη συννεφιά στην αρχή, αλλά πολύ καλό καιρό.

Χωρίς να χάσουμε χρόνο επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο Νο 61 που φεύγει από τ’ αεροδρόμιο, φτάνοντας λίγη ώρα μετά στη στάση Zimný štadión όπου αλλάξαμε λεωφορείο επιβιβαζόμενοι στο 206 που θα μας πήγαινε ως το εμπορικό της παλιάς πόλης που ήταν το ραντεβού με το σπιτονοικοκύρη μας, έναν πολύ ευχάριστο τύπο μικρότερο από μας με ωραίο χιούμορ. Τελειώσαμε τα διαδικαστικά με το διαμέρισμα πολύ γρήγορα, βλέποντας λίγο μετά το δρόμο απ’ το παράθυρο μας και τη γειτονική μπυραρία:

Αφού γεμίσαμε τις παγοθήκες και βάλαμε στο ψυγείο το μπουκαλάκι της βότκας που φροντίσαμε να προμηθευτούμε από τα Duty Free, ξεχυθήκαμε αμέσως στους δρόμους της Σλοβάκικης πρωτεύουσας:

Οι εικόνες της κεντροευρωπαϊκής πόλης που μόλις είχαμε αρχίσει να βλέπουμε, ήταν όμορφες και καθ’ όλα τυπικές:

Η πρώτη στάση έγινε εφαρμόζοντας το σχέδιο «άντε πάμε να το δούμε αφού είμαστε δίπλα» και αφορούσε τη πασίγνωστη εκκλησία της Αγίας Ελισάβετ, διαδεδομένη ως Μπλε εκκλησία:

Η blue Church, είναι μια Ουγγρική σχισματική Καθολική εκκλησία που χτίστηκε το 1908, αν και μοιάζει αρκετά νεότερη είναι η αλήθεια:

Το κέντρο της μικρής όπως φαινόταν πόλης δεν απείχε παρά λίγα μόνο βήματα, έτσι περνώντας πάνω από τις γραμμές του τραμ:

Βρεθήκαμε στο χαρακτηριστικό πλακόστρωτο του παλιού κέντρου:

Δεν αργήσαμε καθόλου να βρεθούμε στη ξακουστή πλατεία ‘’ Primaciálne námestie’’ η οποία συγκέντρωνε εκείνη την ώρα αρκετό κόσμο, με κυριότερο αξιοθέατο της το ομώνυμο παλάτι:

Αλλά και τη Galéria mesta Bratislavy:

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην ίδια ευθεία, εντυπωσιασμένοι με όσα βλέπαμε στο ιστορικό κέντρο, το οποίο έδινε την εντύπωση μιας τουριστικής μεν, προσεγμένης δε πόλης:

Το σιντριβάνι ‘’Maximiliánova fontána’’ και τα γύρω καφέ είχαν εξίσου αρκετό κόσμο:

H ‘’Hlavné námestie’’ είναι βλέπετε η πιο γνωστή πλατεία του κέντρου, που φιλοξενεί εκτός των άλλων και το παλιό δημαρχείο:

Αφού κάναμε στάση σε μια υπαίθρια αγορά για να δροσιστούμε με μια πρώτη μπύρα, προσπεράσαμε τα παραδοσιακά καφέ:

Και τις βραδινές παμπ που μας περίμεναν καρτερικά:

Αφήσαμε στην άκρη προσωρινά τη «Πύλη του Μιχαήλ» και την όμορφη περαντζάδα της:

Κι ακολουθώντας τις στοές της παλιάς πόλης:

Ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε:

Στόχος μας ήταν ένα από τα διασημότερα αξιοθέατα της Μπρατισλάβας, που θα είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε με λίγο ακόμη περπάτημα.

 

[psilos3]

Στο κάστρο της Μπρατισλάβας (Bratislavský hrad)



Η ανηφορική διαδρομή μέσα απ’ τα πλακόστρωτα πάντα στενάκια είχε το ενδιαφέρον της:

Τα σκαλιά που συναντήσαμε λίγο πιο κάτω στους πρόποδες του μικρού λοφίσκου (λόφο των μικρών Καρπαθίων όπως ονομάζεται), έδιναν την εντύπωση ότι αφήναμε πίσω μας τη παλιά πόλη, κάτι που ίσχυε εν μέρει:

Βγήκαμε στο δρόμο που οδηγούσε προς τη κορυφή:

Περνώντας πάνω από μια πεζογέφυρα, βλέποντας στο βάθος τα «σημάδια» του Δούναβη:

Η κλίση της διαδρομής έγινε ξαφνικά πιο απότομη, δίνοντας μας να καταλάβουμε ότι πλησιάζουμε:

Κάτι που επαληθεύτηκε λίγα βήματα πιο πάνω, στην αρχή της σκάλας που οδηγούσε εντός του κάστρου:

Δευτερόλεπτα μετά βρισκόμασταν μέσα στην αυλή του περίφημου τετράγωνου κτίσματος με τους τέσσερις γωνιακούς πύργους:

Το κάστρο – ορόσημο της πόλης για αιώνες ιδρύθηκε το 10ο αιώνα και αποτέλεσε το πυρήνα ανάπτυξης της Μπρατισλάβας εξαιτίας της θέσης του.

Προχωρήσαμε στην εντυπωσιακή αυλή του:

Κάνοντας το γύρο του τετραγώνου:

Στο πρώτο όροφο στεγάζονται οι αίθουσες του Σλοβακικού κοινοβουλίου και του Εθνικού Συμβουλίου της Σλοβακίας, του οποίου το κτίριο βρίσκεται δίπλα στο κάστρο:

Επιτέλους ήμασταν σε θέση να χαζέψουμε προς το ποτάμι που μας είχε κατευθύνει ως εδώ, με τη θέα να είναι ιδιαίτερη προς τη μία:

Αλλά και την άλλη κατεύθυνση:

Κάναμε τη βόλτα μας βγάζοντας φωτογραφίες και ανεβοκατεβήκαμε στα επίπεδα της αυλής, συναντώντας παράλληλα ορδές Ασιατών, γεγονός πλέον εντελώς συνηθισμένο:

Αφού είδαμε το ωραίο άγαλμα του έφιππου ‘’Svatopluk I’’ με το σπαθί του:

Προχωρήσαμε προς τη πιο γνωστή ίσως πύλη του κάστρου, τη πύλη του Λεοπόλδου (Leopoldova brána):

Στη πλευρά εκείνη μπορεί να συναντήσει κανείς και τους κήπους του κάστρου (Baroková záhrada) χωρίς όμως να υπάρχει η δυνατότητα άμεσης πρόσβασης:

Επίσης αυτή η άποψη του λόφου δίνει πολύ όμορφες εικόνες περισσότερο προς τη παλιά πόλη αλλά και μέρος του ποταμού:

Η φασαρία και η βοή που ακούγαμε όμως προμήνυε κάτι καλό. Χωρίς να χάσουμε επιπλέον χρόνο κατεβήκαμε τα σκαλάκια μπαίνοντας στο μέρος του πάρκου με τις πολλές συνεχόμενες τέντες:

Είχαμε κατέβει ένα επίπεδο –αν μπορώ να το θέσω έτσι- βλέποντας ακόμα πιο κοντά μας το ποτάμι και τη παλιά πόλη:

Το ένστικτο μας ότι κάτι καλό συμβαίνει στο επιτόπιο πανηγυράκι που είχαμε βρει μπροστά μας, δικαιώθηκε απόλυτα μόλις πέσαμε πάνω στο επόμενο τροχόσπιτο:

Με αστραπιαίες αιλουροειδείς κινήσεις βρεθήκαμε στη μικρή ουρά με τις βαρελίσιες. Ήταν ώρα άλλωστε για ξεκούραση μετά από τόσο κόπο. Δε παραλείψαμε βεβαίως τις γραφικότητες, βγαίνοντας εκτός των άλλων μια φωτογραφία με φόντο τη γέφυρα του Δούναβη και το UFO:

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στις παρυφές του λόφου και του κάστρου, διασκεδάζοντας με όσα βλέπαμε, καθώς τα σημεία με φαγητό διαδέχονταν το ένα το άλλο, όπως και αυτά με τη πώληση αλκοολούχων, οι μικρές μουσικές σκηνές κτλ. Προφανώς κάτι θα γιόρταζαν οι άνθρωποι, με το πολύ καλό καιρό να ναι σύμμαχος τους. Εμείς χαρήκαμε ιδιαίτερα πάντως για τη τύχη μας.

Βλέποντας από μακριά τις φωτιές φτάσαμε στο πιο ενδιαφέροντα πάγκο της περιοχής:

Αφού συνειδητοποιήσαμε ότι πεινάμε, δε χάσαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε τα εκλεκτά τοπικά και πολύ καυτερά εδέσματα, πληρώνοντας ένα καθόλου μικρό ποσό για τα δεδομένα της Μπρατισλάβας, παραπάνω από 30 ευρώ. Χαλάλι όμως για το όλο σκηνικό, να πίνουμε τις μπύρες μας και να τρώμε τα λουκάνικα μας καθισμένοι στο τραπέζι από το παρκάκι κάτω από το κάστρο της πόλης:

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής αφού πρώτα είδαμε τη ταμπέλα με τα σημεία και της ώρες ξενάγησης σε περίπτωση που χρειαζότανε:

Κατεβαίνοντας περιμετρικά του λόφου, με ανεμπόδιστη πλέον θέα προς το ποτάμι:

 

[Smaragda53]

αλήθεια όλες αυτές τις φωτογραφίες σου μπροστά στα αεροπλάνα έτοιμα να απογειωθούν και να σε απογειώσουν, έχεις σκεφθεί πως να τις αξιοποιήσεις? ΄Ισως να τις κόλλαγες πάνω στον παγκόσμιο χάρτη. (μη με παίρνεις και πολύ στα σοβαρά!)

 

[psilos3]

΄Ισως να τις κόλλαγες πάνω στον παγκόσμιο χάρτη. (μη με παίρνεις και πολύ στα σοβαρά!)

Πολύ καλή ιδέα έχεις δώσει, κάτι που δεν είχα σκεφτεί έως τώρα!
Ελπίζω βέβαια να αυξηθούν οι χώρες γιατί έως στιγμής είναι απελπιστικά λίγες...

 

[psilos3]

Στη παλιά πόλη ως το ξημέρωμα



Προχωρήσαμε στο πολύ όμορφο πλακόστρωτο ξαναμπαίνοντας στο ιστορικό κέντρο:

Ευρισκόμενοι μπροστά στο καθεδρικό ναό «St Martin's Cathedral» τον οποίο λίγη ώρα πριν βλέπαμε να ξεχωρίζει από ψηλά. Ήταν ομολογουμένως λιγότερο εντυπωσιακός από κοντά:

Αφήναμε πίσω μας τη γέφυρα του Δούναβη με το τέρμα των λεωφορείων από κάτω της και το πολύ γνωστό UFO στην άλλη άκρη της:

Μπαίνοντας στα ενδότερα του κέντρου:

Και τα πολύ όμορφα δρομάκια του:

Η Μπρατισλάβα έδινε την εντύπωση της πιο συμμαζεμένης πόλης, τουλάχιστον ως προς το κέντρο της, παρόλο που η εικόνα ήταν καθαρά τουριστική:

Εκείνη την ώρα πολύς κόσμος έκανε τη βόλτα του, με τα καφέ και τις μπυραρίες να σφύζουν από ζωή:

Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο διασημότερο σημείο του κέντρου, τη Πύλη του Μιχαήλ:

Η πύλη (Michalská brána στα Σλοβάκικα) είναι το μόνο σημείο – πύλη των παλιών οχυρωμάτων της πόλης που απέμειναν άθικτα από το μεσαίωνα, αποτελώντας έτσι το παλιότερο κτίσμα της, κατασκευής γύρω στο 1300, μαζί με πολλές ανακατασκευές βεβαίως. Στη κορυφή του έχει τοποθετηθεί το άγαλμα του Αγίου Μιχαήλ και σήμερα στεγάζει την έκθεση όπλων του Μουσείου της Μπρατισλάβα.

Εν αντιθέσει με τις περισσότερες πόλεις και τις αντίστοιχες ταμπέλες, στη Μπρατισλάβα και κάτω από τη πύλη του Μιχαήλ υπάρχει το ‘’Kilometre Zero’’ ,ένας κύκλος με τη μορφή πυξίδας ο οποίος έχοντας τη πόλη ως σημείο αναφοράς (δηλαδή μηδέν), παρουσιάζει τις αποστάσεις από άλλες πόλεις ανά τον κόσμο:

Περιμετρικά συναντάει κανείς πολλά μπαράκια που πραγματικά δε ξέρει που να πρωτομπεί:

Εμείς σταμπάραμε το Red Lion ένα ποδοσφαιρικό τύπου στέκι στο οποίο θα επανερχόμασταν και το βράδυ, δοκιμάζοντας στα γρήγορα μια από τις βαρελίσιες του.

Έτσι, χωρίς να χασομερήσουμε περισσότερο πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το διαμέρισμα μας:

Την ίδια ώρα που πολύς κόσμος κατέβαινε για τη βόλτα του, ως βράδυ Παρασκευής που ήταν:

Κάναμε μια στάση σε γειτονικό μας μάρκετ να ψωνίσουμε τα βασικά, μερικά σνακ και χυμούς για να πιούμε τη βότκα αλλά και νερό (παρόλο που ο ιδιοκτήτης μας διαβεβαίωσε ότι είναι πόσιμο) επιστρέφοντας προκειμένου να ξεκουραστούμε και να ετοιμαστούμε για το «απαιτητικό» βράδυ που μας περίμενε:

Απ’ ότι καταλαβαίνετε δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να βιαστούμε, μιας και η Μπρατισλάβα δεν είναι πόλη που κοιμάται νωρίς. Οπότε με την άνεση μας και μετά τις 12 ξεχυθήκαμε στους δρόμους. Είδαμε από ένα όμορφο -αλλά υποτονικό εκείνη τη στιγμή- μπαράκι το οποίο μπήκε στα υπόψιν, περάσαμε από τη Maximiliánova fontána βλέποντας την με το βραδινό φωτισμό της:

Και βρεθήκαμε κυριολεκτικά μες το χαμό. Η πολύ δυνατή και καλή μουσική του ‘’Barrock’’ μας τράβηξε σαν μαγνήτης, μαζί με τις μπύρες του αλλά και τη ξεχωριστή διακόσμηση του που μ’ έκανε να το αγαπήσω κατευθείαν:

Εξερευνήσαμε και τα ενδότερα, διαπιστώνοντας παράλληλα της πολύ χαμηλές τιμές στο αλκοόλ στη Σλοβάκικη πρωτεύουσα, κάτι που δε μας χάλασε φυσικά καθόλου. Μείναμε λίγη ώρα, πεταχτήκαμε στο Red Lion για μια ακόμα μπυρίτσα, αλλά και σε ένα διπλανό που τώρα μου διαφεύγει, στο οποίο ακούσαμε και Live rock μουσική, μας πέρασαν για Ρώσους (!!!), ποτιστήκαμε και μερικά σφηνάκια, για να γυρίσουμε εν τέλει ξανά στο φιλόξενο Barrock προκειμένου να τελειώσουμε τη νύχτα και να αποτελειώσουμε κι εμείς…

Το εντυπωσιακότερο όλων και κλασσικό φαινόμενο βορειότερα της Ελλάδας αυτή την εποχή, είναι το πόσο νωρίς ξημέρωνε,

δίνοντας μια αίσθηση απογευματινής βόλτας, κάτι που μπορεί να πιστεύαμε αν δε βούιζε το κεφάλι απ’ τα ποτά…

Οι βόλτες στη πλατεία, και στα πολύ όμορφα σχεδόν άδεια στενάκια του κέντρου ήταν πολύ χρήσιμες για το φωτογραφικό μου καθήκον:

Είδαμε για πρώτη φορά και το πασίγνωστο ιδιαίτερο γλυπτό ‘’man at work’’ του χαμογελαστού εργάτη που βγαίνει από τον υπόνομο, γλυπτό που ενδεχομένως να μη προσέχαμε άλλες ώρες με περισσότερο κόσμο:

Την ακόρεστη πείνα του σουρωμένου, γιάτρεψε απέναντι το εξίσου γνωστό ‘’I Love Pizza’’ στην οδό Rybárska brána με τις ιδιαίτερες και αρκετές ακόμα κι εκείνη την ώρα γεύσεις του, κοντεύοντας σχεδόν να φάμε μέχρι και το χαρτί περιτυλίγματος.

Πως βρεθήκαμε και μπλέξαμε εκείνη την ώρα με μια παρέα Ελλήνων φοιτητών & φοιτητριών, για πιο λόγο ήπιαμε τελικά άλλη μια μπύρα συζητώντας μαζί τους, πως ένα μαγαζί στο κέντρο της Ευρώπης βρέθηκε να μιλάει μόνο Ελληνικά, είναι απορίες που δεν έχουν διευκρινιστεί ακόμη. Τουλάχιστον όσα θυμόμαστε μετά από όλη αυτή τη κρεπάλη…

Ιδανικό κλείσιμο πρώτης μέρας δε νομίζετε;

 

[Smaragda53]

γλυκιά πόλη η Μπρατισλάβα, καθαρόαιμη πόλη κεντρικής Ευρώπης βέβαια

 

[psilos3]

Γύρω απ’ το ποτάμι «μας» (ημέρα δεύτερη)


Ακόμα ένα πρωινό Σαββάτου της ζωής μας που ξυπνάμε τάπα απ’ τα ξύδια χωρίς βιασύνη . Δε πιστεύω να περίμενε κανείς τίποτα καλύτερο, ακόμα κι αν ήμασταν σ’ εκδρομή. Έτσι είναι, όταν γυρίζεις ξημερώματα σε τέτοια κατάσταση, δε δικαιούσαι να έχεις απαιτήσεις απ’ τον εαυτό σου. Χωρίς να χρονοτριβούμε άλλο κι αφού ήπιαμε ένα γρήγορο καφέ, ξεχυθήκαμε σα σίφουνες στους δρόμους της πρωτεύουσας:

Με το μεσημέρι να πλησιάζει και τη ζέστη να έχει κάνει για τα καλά την εμφάνιση της, η απουσία ανθρώπων είναι κάτι που δε μας έκανε καμία εντύπωση:

Όλοι κοιτούσαν να βρουν ένα φιλόξενο σκιερό μέρος, όπως κάποιο πάρκο:

Αρκετοί προτιμούσαν πάλι να κινηθούν με ποδήλατο, κάτι που είδαμε αρκετά συχνά όλες αυτές τις ημέρες.

Διασχίσαμε τη λεωφόρο ‘’ Dostojevského rad’’ που προφανώς πήρε το όνομα της από το μεγάλο Ρώσο συγγραφέα και φιλόσοφο:

Έχοντας κατεύθυνση το ποτάμι που (και) για χάρη του είχαμε φτάσει ως εδώ:

Όντως ο περισσότερος κόσμος απολάμβανε την όμορφη βόλτα του στην όχθη του Δούναβη, όπως πολύ καλά είχαμε προβλέψει:

Κινούμενοι με τα πόδια, όπως μας αρέσει δηλαδή σε κάθε τέτοια περίπτωση, περνούσαμε πάνω απ’ το ποτάμι μέσω της γέφυρας ‘’Starý Most’’ η οποία διαθέτει εκτός των άλλων και αρκετό χώρο για πεζούς:

Σημεία θέασης προς τις όχθες:

Αλλά και απέναντι στο κάστρο:

Όπως και γραμμή διέλευσης του τραμ της πόλης:

Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στην απέναντι όχθη, σαφώς πιο εγκαταλελειμμένη από εκείνη που ερχόμασταν. Ένα μεγάλο πάρκινγκ από αυτοκίνητα αλλά και αυτοκινούμενα τροχόσπιτα (ωραία ιδέα η εκδρομή μ’ αυτό τον τρόπο), ξεδιπλώνονταν στα πόδια μας:

Τα τοποθετημένα ποταμόπλοια στις όχθες μετατρεπόμενα σε υπαίθρια μπαράκια, μας θύμισαν πολύ έντονα τις αντίστοιχες εικόνες του Δούναβη στην εκδρομή μας προ διετίας στη πόλη του Βελιγραδίου:

Είχε έρθει όμως η ώρα για τη πρώτη μας στάση, καθώς ο ήλιος πάνω απ’ τα κεφάλια μας παραδόξως ήταν έντονος. Δε μπήκαμε σε κάποιο από τα πλωτά, αλλά σε ένα πολύ ωραίο μπαράκι πρόχειρα κατασκευασμένο με το όνομα ‘’Pod Mostom Tyršovo nábrežie’’ που έτυχε να βρεθεί μπροστά μας. Άλλο που δε θέλαμε βέβαια…

Πιάσαμε ένα φιλόξενο ξύλινο τραπέζι από τα πολλά διαθέσιμα, βλέποντας τον κόσμο να τσιμπάει πίνοντας μπυρίτσες τριγύρω μας. Ο Νίκος πετάχτηκε να φέρει δύο μεγάλες βαρελίσιες για να ξεδιψάσουμε, επιστρέφοντας με χαμόγελο λέγοντας μου:

• Ακριβές φίλε, 2,40€ κόστος, χαχαχα
• Έλα ρε εντάξει, για Μπρατισλάβα καλά είναι, ούτε τάλιρο οι δύο
• Όχι, δε κατάλαβες. Δύο και σαράντα μαζί…

Προφανώς δε μείναμε στη μία γύρα (όχι ότι θα μέναμε), ωστόσο γι’ ακόμα μια φορά μέσα σ’ ένα 24ωρο πέφταμε «θύματα» στις ορέξεις των μπυραριών της πόλης. Να πούμε όχι; Δε γίνεται!

Αφού ξεδιψάσαμε συνεχίσαμε τη βόλτα μας παραλιακά, έχοντας θέα πάντα απέναντι το πολύ όμορφο κάστρο:

Αντισταθήκαμε στη παρόρμηση να μπούμε στη πλωτή μπυραρία λίγα μέτρα πιο κάτω -ακόμα απορώ πως- συνεχίζοντας τη βόλτα μας:

Είχαμε πλησιάσει αρκετά το σημείο που κοιτούσαμε απέναντι το προηγούμενο απόγευμα:

Ευρισκόμενοι κάτω ακριβώς από τα πιο γνωστά ίσως κτήρια της πόλης, το ‘’UFO restaurant’’ στο οποίο είχαμε αποφασίσει εξ αρχής να μη φερθούμε σαν βλαχοτουρίστες και να μην ανέβουμε:

Αντ’ αυτού είδαμε το πολύ ωραίο γκράφιτι στη βάση του

Περάσαμε κάτω ακριβώς από τη γέφυρα “Most SNP” (γέφυρα της Εθνικής Σλοβακικής Επανάστασης), που αρκετοί την αποκαλούν και γέφυρα UFO:

Ανεβαίνοντας στο σημείο που προορίζεται για πεζούς και ποδηλάτες προκειμένου να περάσουμε απέναντι:

(Δε παραλείψαμε να βγούμε και μια φωτογραφία βέβαια με φόντο το κάστρο)

Καθώς από κείνο το σημείο νομίζω ήταν η καλύτερη λήψη προς αυτό:

Αλλά και προς το υπόλοιπο ποτάμι και τα πλωτά καφέ/εστιατόρια του:

Να ‘μαστε και πάλι σχεδόν στο χθεσινό σημείο λοιπόν, από άλλη βάση αυτή τη φορά: