Maria L.
Member
- Μηνύματα
- 50
- Likes
- 658
- Ταξίδι-Όνειρο
- Χαβάη
Περιεχόμενα
New Orleans “NOLA”, “Birthplace of Jazz” 26 – 29 Νοεμβρίου
Η Louisiana είναι μια από τις πολιτείες του Νότου με τον Mississippi ποταμό να τη διασχίζει και να αποτελεί τα φυσικά σύνορα με την ομώνυμη πολιτεία του Mississippi. Ο Mississippi είναι ο μεγαλύτερος ποταμός της Αμερικής με συνολικό μήκος 3.730 χιλιόμετρα, ξεκινάει από την Minnesota και διασχίζει ή συνορεύει με 10 πολιτείες, μέχρι να εκβάλει στον κόλπο του Μεξικό, τα νερά του οποίου βρέχουν το νότιο τμήμα της Louisiana.
Πρωτεύουσα της είναι το Baton Rouge, αλλά η Νέα Ορλεάνη είναι η πιο γνωστή πόλη. Πρόκειται για πολυπολιτισμική πολιτεία με πολλές φυλές ιθαγενών Αμερικάνων. Έχει υπάρξει Γαλλική αλλά και Ισπανική αποικία με αποτέλεσμα τη μίξη διαφόρων πολιτισμών, όπως: Γαλλίας, Ισπανίας, Αϊτής, Αφρικής.
Η ιδιαιτερότητά της δε σταματά στους κατοίκους αλλά επεκτείνεται και στο υπέδαφος. Ονομάζεται και “Bayou state” καθώς έχει πάρα πολλούς βάλτους, οι οποίοι επιτρέπουν την εισχώρηση του νερού πιο εύκολα στο υπέδαφός της.
Η δε Νέα Ορλεάνη έχει σημεία που βρίσκονται 2 μέτρα κάτω από τη στάθμη της θάλασσας και ο κόλπος του Μεξικό κάθε χρόνο «καταπίνει» κομμάτι γης τόσο της πόλης όσο και ολόκληρης της περιοχής. Μάλιστα υπάρχουν μελέτες που προβλέπουν πως σε ορισμένα χρόνια από σήμερα, γύρω στο 2100, το μεγαλύτερο τμήμα της Νέας Ορλεάνης δεν θα υπάρχει.
Τη Νέα Ορλεάνη τη γνωρίζουμε ως πόλη της Jazz μουσικής, για το Mardi Grass (το καρναβάλι τους) και δυστυχώς τα τελευταία χρόνια για την καταστροφή που υπέστη από τον τυφώνα Κατρίνα. Προσωπικά την είχα πάντα στο μυαλό μου ως έναν προορισμό που έπρεπε να πάω χωρίς να είμαι σίγουρη τι με έχει τραβήξει περισσότερο.
‘Οπως και να έχει έφτασε η ώρα να την επισκεφθούμε!
Η αναχώρηση από το Nashville έγινε πρωί πρωί γιατί είχαμε 8 ώρες διαδρομή μπροστά μας. Διαδρομή που την αυξήσαμε κατά μια ώρα γιατί αποφασίσαμε να περάσουμε από το Memphis, χωρίς σκοπό να μείνουμε, απλά για να πάρουμε μια εικόνα της πόλης. Η πόλη δεν μας κέρδισε, βέβαια για να μην είμαι άδικη, δεν τη γυρίσαμε και καθόλου. Ένα απλό πέρασμα με το αυτοκίνητο κάναμε, αλλά παρόλα αυτά δεν ένοιωσα την ανάγκη να σταματήσουμε. ‘Επίσης κάναμε skip την επίσκεψη στη Graceland, σπίτι του Elvis Prisley που πλέον λειτουργεί ως μουσείο και είναι το πιο γνωστό αξιοθέατο της πόλης. ‘Ισως σε επόμενο ταξίδι να έχουμε διαφορετική διάθεση... Συνεχίσαμε λοιπόν την κάθοδο προς τη Νέα Ορλεάνη.
Πλησιάζοντας την πόλη διασχίσαμε αρκετές γέφυρες και αναρωτήθηκα γιατί κατασκεύασαν γέφυρες και όχι δρόμους μιας και έβλεπα το μέρος να είναι γεμάτο από θάμνους, άρα θα υπήρχε και έδαφος από κάτω. Με μια πιο προσεκτική ματιά όμως διαπίστωσα πως πρόκειται για βάλτο και οι θάμνοι ήταν η βλάστηση του.
Περνώντας λοιπόν τις απαραίτητες γέφυρες συνεχίσαμε για να καταλήξουμε στην Νεα Ορλεάνη και το διαμέρισμα Airbnb που είχαμε κλείσει. Είχε ήδη βραδυάσει και δεν μπορέσαμε να δούμε την όμορφη γειτονιά μας, που θα θαυμάζαμε το επόμενο πρωί.
Το σπίτι βρισκόταν λίγα λεπτά μακρυά από το κέντρο σε περιοχή με κατοικίες και η τιμή του εξαιρετική, $295 για 3 βράδυα. Ευχάριστη έκπληξη και πάλι τα σνακ και οι μπύρες για το καλωσόρισμα!! Μας κακομαθαίνουν οι ιδιοκτήτες και θα έχουμε απαιτήσεις και από τους επόμενους(!) Ο ιδιοκτήτης που μένει στο διπλανό διαμέρισμα, μας καλοδέχτηκε και μας έδωσε αρκετές πληροφορίες, ευγενέστατος και πολύ ομιλητικός, κοινώς δεν έλεγε να σταματήσει να μιλάει... Αλλά ήταν κατατοπιστικότατος!
Αφού τακτοποιηθήκαμε σκεφτήκαμε να μην μπλέξουμε στο κέντρο με το αυτοκίνητο αλλά να χρησιμοποιήσουμε την αστική συγκοινωνία. Περπατήσαμε 5’ και βρεθήκαμε στη στάση για να πάρουμε το street car.
Τα street cars αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της συγκοινωνίας αλλά και της ιστορίας της πόλης. Ευχάριστη μετακίνηση για τους τουρίστες αλλά θέλει και υπομονή γιατί η ταχύτητά τους είναι της παλιάς εποχής... Να μην αναφέρω και τον παράγοντα οδηγό, που είναι καταλυτική η συνεισφορά του στις καθυστερήσεις(!) κάποιες φορές αν πήγαινες με τα πόδια θα έφτανες πιο γρήγορα στον προορισμό σου... Anyway, το κόστος είναι $1,25 για κάθε διαδρομή αλλά έχεις και επιλογή εισητηρίου πολλαπλών διαδρομών, εμείς αγοράσαμε το 3ήμερο με $9 κόστος.
Η βραδυά ήταν αρκετά κρύα για τα δεδομένα της περιοχής και εμείς κουρασμένοι για μεγάλη βόλτα. ‘Ετσι περιοριστήκαμε σε μια μινι περιπλάνηση στην Bourbon street,την κατεξοχήν τουριστική οδό, που για να είμαι ειλικρινής δεν μας έκανε και την καλύτερη των εντυπώσεων... Βράδυ καθημερινής, άρα δεν κυκλοφορούσε και πολύς κόσμος, ο δρόμος ήταν under construction, με αποτέλεσμα να είναι πολλά κομμάτια του κλειστά και να υπάρχουν πινακίδες να σε παραπέμπουν από πιο σημείο μπορείς να περπατήσεις. ‘Ενα μεγάλο εργοτάξιο που δεν σου επέτρεπε καλή ορατότητα ή ελευθερία κινήσεων. Με αυτή την όχι και τόσο όμορφη εικόνα, πήραμε από μια σούπα από τα Whole Foods Market πριν επιστρέψουμε σπίτι, ελπίζοντας πως τα πράγματα θα είναι καλύτερα την επομένη.
Το πρωί με εξαιρετικά καλή διάθεση ετοιμαστήκαμε για να ξεκινήσουμε την εξερεύνηση της Νέας Ορλεάνης.
Βγαίνοντας από το σπίτι συνειδητοποιήσαμε πόσο όμορφη ήταν η Mid – City γειτονιά που μέναμε, με τον δρόμο μπροστά μας
και τα σπίτια που ενώ δείχνουν να μοιάζουν μεταξύ τους, το καθένα έχει ξεχωριστό χαρακτήρα.
Αφού χαζέψαμε την περιοχή έπρεπε να σταματήσουμε για πρωινό και το προηγούμενο βράδυ είδαμε ακριβώς απέναντι από τη στάση ένα Waffle House, που όσο περίεργο και αν ακούγεται τόσο καιρό στην Αμερική δεν έτυχε να φάμε. Πρόκειται για κλασική αλυσίδα καταστημάτων της χώρας με ιδιαίτερως πολλά μαγαζιά στο Νότο, κατα βάσει 24 ώρες ανοιχτά. ‘Ηρθε λοιπόν η ώρα να το δοκιμάσουμε...
Και τι άλλο θα πέρναμε? Βάφλες φυσικά! Νόστιμες και χορταστικές, χωρίς όμως να έχουμε και ιδιαίτερη άποψη για βάφλες.
Από το παράθυρο είδαμε το ‘ταχύτατο’ street car να πλησιάζει και επιταχύναμε για να το προλάβουμε! Κατεύθυνση μας η περιοχή French Quarter όπου βρίσκεται και η Bourbon Street που πήγαμε χθες το βράδυ. Για να δούμε τι γνώμη θα σχηματίζαμε σήμερα υπό το φως της ημέρας...
Κατεβήκαμε στο τέρμα της γραμμής, δίπλα στο ποτάμι, με σκοπό να περπατήσουμε κατά μήκος του Mississippi ποταμού.
Από τις πρώτες εικόνες το ‘NOLA sign’, καθώς το 2018 η πόλη γιόρτασε τα 300 χρόνια της και κατά μήκος κυρίως του ποταμού έχουν τοποθετήσει σε ορισμένα σημεία τις εν λόγω επιγραφές.
Πόλεις με έντονο το υγρό στοιχείο, (θάλασσα, ποτάμι, λίμνη) θεωρώ πως έχουν πάντοτε μια ιδιαίτερη ομορφιά. Στην προκειμένη περίπτωση την εικόνα ομόρφυνε το εντυπωσιακό ποταμόπλοιο, ή πιο σωστα το ατμόπλοιο Natchez.
Τη δίωρη βόλτα που κάνειςμε το ατμόπλοιο, όσο ενδιαφέρουσα και αν ήταν, την παραλείψαμε γιατί θεωρήσαμε πως θα μας διέκοπτε τη βόλτα από την πόλη. Αρκεστήκαμε στο να το χαζέψουμε από έξω και να συνεχίσουμε προς την επόμενη στάση που είχαμε στο πλάνο μας, το Café du Monde.
Πρόκειται για ιστορικό καφέ της πόλης, από το 1862, που είναι ανοιχτό 24 ώρες και σερβίρει Chicory coffee, ζεστή σοκολάτα και Beignets (γαλλικό ντόνατ), δηλαδή ακριβώς η παραγγελία μας:
Ο καφές δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο, αυτά είναι γούστα βέβαια, αλλά καταλάβαινες ότι η γεύση του είναι διαφορετική. ‘Οσο για τα beignets, το σχόλιο του συζύγου ήταν πως μια Θεσσαλονικιώτικη μπουγάτσα είναι καλύτερη!
Αφού κάναμε τσεκ και αυτό από τη λίστα μας, συνεχίσαμε την πρωινή μας βόλτα, να χωνέψουμε κιόλας γιατί οι βάφλες και τα beignets, μας παραχόρτασαν. Η επόμενη στάση μας ήταν η Jackson square, στην απέναντι πλευρά του δρόμου, όχι και μεγάλη βόλτα για χώνεψη, αλλά θα είχαμε και συνέχεια.
Το κτίριο που αντικρύζεις βγαίνοντας από το Café du Monde με την τόση λεπτομέρεια στα κάγκελα
Στρέφοντας το βλέμμα σου αριστερά, πριν μπεις στο χώρο της πλατείας, ο δρόμος είναι γεμάτος με άμαξες που ταιριάζουν στο κλίμα της πόλης τόσο μα τόσο πολύ. Μπορεί να είναι καθαρά τουριστικές αλλά δένουν όμορφα με τον περιβάλλοντα χώρο. Σα να βρίσκεσαι σε σκηνή αναπαράστασης του παρελθόντος
Και η εικόνα ολοκληρώνεται με την πλατεία και τα επιβλητικά της κτίρια.
Στο κέντρο βρίσκεται ο καθεδρικός ναός Saint Louis και εκατέρωθεν σε απόλυτη συμμετρία (δίδυμα κτίρια) τα μουσεία τοπικής ιστορίας:The Cabildo, και The Presbytere. Αυτό που μας κέρδισε να επισκεφθούμε, και θα το κάναμε αργότερα μέσα στη μέρα, ήταν το Presbytere γιατί μια από τις εκθέσεις του είναι για τον τυφώνα Κατρίνα.
Όσο μπορούσαμε πριν πέσει ο ήλιος θα βρισκόμασταν έξω για να απολαύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο την πόλη.
Ο πεζόδρομος μπροστά από τα κτίρια με αρκετούς μικροπωλητές αλλά κυρίως με συγκρoτήματα jazz μουσικής. ‘Οταν έρχονται στα αυτιά σου πολλά διαφορετικά ακούσματα, συνήθως περιμένεις να υπάρχει βαβούρα αλλά το μέρος ήταν τόσο ζωντανό όσο χρειαζόταν.
Λίγα βήματα πιο κάτω βρεθήκαμε στο French quarter και στην Bourbon street, όπου και χθες το βράδυ δηλαδή, αλλά με εικόνες τελείως διαφορετικές από τις χθεσινές. Οι δρόμοι που απαρτίζουν την ευρύτερη γειτονιά είναι γεμάτοι με πολύχρωμα κτίρια που το καθένα έχει μια διαφορετική πινελιά και με κύριο χαρακτηριστικό όλων, τα μπαλκόνια με τα περίτεχνα κάγκελα.
Σε πάρα πολλά από αυτά είναι κρεμασμένες γλάστρες που ομορφαίνουν το ίδιο το κτίριο και συνδυαστικά όλο το δρόμο. Το αστείο είναι πως σε αρκετά κτίρια οι γλάστρες έχουν αυτόματο πότισμα για να διατηρούνται σε καλή κατάσταση, έτσι αν τύχει να βρεθείς από κάτω την ώρα που αρχίζει να στάζει το νερό, πιθανότατα θα γίνεις λίγο μούσκεμα…
Εμείς βρισκόμασταν μέσα σε ένα καφέ όταν άρχισε ξαφνικά να ‘βρέχει’ και τη γλυτώσαμε!
Στους δρόμους συναντάς σχεδόν σε κάθε γωνία συγκροτήματα jazz που ενώ από τη μια δημιουργούν μια ωραία ατμόσφαιρα και οι τουρίστες σταματάνε να βγάλουν φωτογραφίες, να τραβήξουν βίντεο και να αφήσουν λίγα δολάρια στο tip jar από την άλλη μου υπενθύμισαν τη δύσκολη οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι κάτοικοι της πόλης
Στη Νέα Ορλεάνη συναντάς και πάρα πολλά Voodoo μαγαζιά μιας και η εν λόγω θρησκεία ή όπως αλλιώς μπορεί να την ονομάσει ο καθένας, έχει μεγάλη κοινότητα. Θρησκεία που κυρίως έχει τις ρίζες της στην Αϊτή και έχει μεταφερθεί πλεόν από την Καραιβική και στην Νέα Ορλεάνη. Οι περισσότεροι νομίζουμε πως Voodoo = μάγεια, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. ‘Ισως μας κάνει εντύπωση γιατί δεν γνωρίζουμε και δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τι ακριβώς κάνουν στις τελετές τους αλλά σε παλαιότερο ταξίδι που είχα κάνει στην Αϊτή πριν χρόνια είχα πετύχει στο δρόμο μια συγκέντρωση/ τελετή / παρέλαση και δεν είχε κάτι από ότι φανταζόμαστε πως κάνουν. Τουλάχιστον από όσα είδα.... Anyway, στη Νέα Ορλεάνη είναι κομμάτι της πόλης και συνυπάρχει αρμονικά μαζί με οποιοδήποτε άλλο πολυπολιτισμικό στοιχείο.
Αφήνοντας πίσω μας τη French Quarter, είπαμε να επεκτείνουμε τη βόλτα μας στο Garden District. Είναι σε κάποια απόσταση από το μέρος που βρισκόμασταν, έτσι πήραμε μια από τις γραμμές του street car (να αξιοποιήσουμε και το 3ημερο εισητήριο που είχαμε αγοράσει).
Η εν λόγω περιοχή είναι από τις πιο όμορφες που έχω δει! Τα σπίτια είναι απλά υπέροχα. Τεράστια αρχοντικά, με χάρη και ομορφιά μιας άλλης εποχής, σε μια γειτονιά που είναι μέσα στο πράσινο. Με μάγεψαν κυριολεκτικά. Γενικά δεν μου αρέσει να φωτογραφίζω τα σπίτια των ανθρώπων που κατοικούνται αλλά εδώ έκανα μια εξαίρεση.
Για το συγκεκριμένο αρχοντικό Buckner υπάρχουν και πολλές ιστορίες πως είναι στοιχειωμένο
Μετά που έβγαλα τη φωτογραφία είδα πως στον κήπο έπινε τον καφέ του, ένοικος του σπιτιού. Δεν ενοχλήθηκε καθόλου, μάλλον είναι συνηθισμένοι να φωτογραφιζουν τα σπίτια τους
Σε αυτή τη βόλτα συνειδητοποίησα πως η Νέα Ορλεάνη δεν μου θυμίζει σχεδόν καθόλου Αμερικάνικη πόλη. ‘Εχει το δικό της χαρακτήρα που πραγματικά αν δεν υπήρχαν ορισμένα καταστήματα γνωστών αμερικάνικων brand names θα ήμουνα σίγουρη πως βρίσκομαι σε άλλη χώρα.
Με αυτές τις σκέψεις σιγά σιγά πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το κέντρο γιατί θα πηγαίναμε στο μουσείο, Presbytere.
Πίσω λοιπόν στην πλατεία γιατί δεν είχαμε και πολύ χρόνο πριν κλείσει το μουσείο.
Το Presbytere έχει δυο βασικές εκθέσεις, το Mardi Grass και τον τυφώνα Κατρίνα.
Στο χώρο έκθεσης του Mardi Grass υπάρχουν κυρίως διάφορες στολές και μάσκες από τις ετήσιες παρελάσεις και πολλά στοιχεία για την ιστορία του.
Από όσα βλέπεις καταλαβαίνεις πως στην παρέλαση πραγματικά είναι αισθητή η συνύπαρξη των διαφόρων φυλών και η διαφορετικότητα της κάθε μιας. Η αλήθεια είναι όμως πως τη συγκεκριμένη έκθεση την περάσαμε στα γρήγορα γιατί ο στόχος μας ήταν η επόμενη.
Η έκθεση για τον τυφώνα Κατρίνα περιλαμβάνει φωτογραφικό, ακουστικό και ιστορικό υλικό για το τι πραγματικά συνέβη στην πόλη. Εικόνες πραγματικά βιβλικής καταστροφής. Για όσους μπορεί να είναι νεότεροι και να μη γνωρίζουν τι συνέβη, ο Τυφώνας Κατρίνα χτύπησε την Νέα Ορλεάνη τέλη Αυγούστου 2005, με καταρρακτώδη βροχή και ανέμους άνω των 200χλμ/ώρα. Όπως ανέφερα πιο πάνω μέρος της Νέας Ορλεάνης βρίσκεται κάτω από την στάθμη της θάλασσας οπότε για την προστασία της πόλης αναχώματα είχαν χτιστεί περιμετρικά. Αυτα τα αναχώματα δεν άντεξαν την ένταση του τυφώνα και υπήρξαν 50 διαφορετικά σημεία όπου έσπασαν και το νερό κατάκλυσε την πόλη. Με το 80% της πόλης να έχει πλημμυρίσει και το νερό να έχει φτάσει μέχρι και 20 χιλιόμετρα εντός ξηράς από την ακτή η ζωή στην πόλη έγινε αδύνατη. Όσοι κάνανε το λάθος να αγνοήσουν την διαταγή υποχρεωτικής εκκένωσης της πόλης αν ήταν τυχεροί βρέθηκαν να περιμένουν στις στέγες των σπιτιών τους κάποιον να τους σώσει. Συνολικά χάθηκαν 1800 άνθρωποι και όσοι επέζησαν και μείναν πίσω έχασαν σχεδόν τα πάντα. 14 χρόνια μετά η πόλη σε μεγάλο βαθμό έχει επανέλθει, κάποιες γειτονιές βέβαια κυρίως σε υποβαθμισμένες περιοχές δεν έχουν ανοικοδομηθεί ξανά.
Στη μνήμη μου ήρθαν αναπόφευκτα μνήμες από τη χρονιά που επισκέφθηκα την Αϊτη, ένα χρόνο μετά τον καταστροφικό της σεισμό (2010).
Ακούγοντας τις συγκινητικές ομολογίες κατοίκων της Νέας Ορλεάνης που βίωσαν την καταστροφή , αναρωτήθηκα εάν είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν αντίστοιχο τυφώνα στο μέλλον...
Η έκθεση είναι πολύ ενημερωτική, έτσι μαθαίνοντας ορισμένες αλήθειες και πράγματα για το περιστατικό που σημάδεψε την πόλη, κατανοείς καλύτερα τις εικόνες που συναντάς στο δρόμο.
Βγαίνοντας από το μουσείο η μουσική που ακούγεται σε επαναφερεί ομαλά πίσω στην ημέρα σου.
Η δική μας πραγματικότητα ήταν πως είχε έρθει η ώρα για φαγητό!
Ξέραμε πως θέλαμε να δοκιμάσουμε την Creole cuisine και καταλήξαμε στο Gumbo shop
Ο συμπαθητικός με πολύ χιούμορ, μεσήλικας σερβιτόρος μας βοήθησε να επιλέξουμε τα παραδοσιακά πιάτα τους
Μας έφερε λίιιιιγο ψωμί για να ξεκινήσουμε
Και στη συνέχεια, διάφορα ντόπια ορεκτικά στα μικρα μπολάκια, που όσο και απλά να ακούγονται, π.χ. πουρές πατάτας και καλαμπόκι, ήταν πολύ πολύ ιδιαίτερα.
και τα κυρίως πιάτα:
Creole combination platter, που περιλαμβάνει shrimps, jambalaya, φασόλια και ρύζι
Crawfish με spicy sauce και ρύζι
Συμπέρασμα? Αν και σου δίνουν την εντύπωση πως θα είναι βαριά πιάτα, ήταν τόσο όσο spicy χρειαζόταν και γευστικότατα.
Κουρασμένοι αλλά χορτασμένοι από εικόνες και γεύσεις πήραμε το street car για την επιστροφή στο σπίτι.
Η επόμενη μας μέρα θα περιελάμβανε στο πρώτο της μισό μια πιο μακρυνή βόλτα και στη συνέχεια θα επιστρέφαμε πιο κεντρικά.
Ξεκινήσαμε λοιπόν να πάμε 40’ πιο Νότια στο Jean Lafitte National Park. Πάρκο που πήρε την ονομασία του από τον ομώνυμο πειρατή που έδρασε στην ευρύτερη περιοχή το 1800. Κατά βάσει πρόκειται για έναν τεράστιο υγρότοπο με πλούσια και ιδιαίτερη βλάστηση, διάφορα είδη πουλιών και αλιγάτορες. Την εποχή που πήγαμε εμείς δεν υπάρχει και πολύ κίνηση, στο visitor center είμασταν οι μόνοι για να ασχοληθεί ο ranger. Μας ενημέρωσε για τα σημεία που μπορούσαμε να περπατήσουμε και ξεκινήσαμε προς το κυρίως μέρος του πάρκου.
Εκτός από τις ενημερωτικές πινακίδες σε όλη την διαδρομή συναντήσαμε και ορισμένα σημεία ενδιαφέροντος, που σε επιγραφές δινόταν οι βασικές πληροφορίες και αν ήθελες π.χ. να μάθεις περισσότερα για ένα φυτό είχε ένα αριθμό τηλεφώνου όπου καλούσες και ακολουθώντας τις ηχογραφημένες οδηγίες άκουγες αυτό που ήθελες. ‘Ενας έξυπνος και ανέξοδος τρόπος να πληροφορηθείς για ότι μονάχα σε ενδιαφέρει
Μια πολύ ήρεμη βόλτα μιας και όση ώρα περπατήσαμε δεν συναντήσαμε κανέναν, κόσμο είδαμε μόνο στην επιστροφή, και όταν λέω κόσμο εννοώ 5-6 άτομα. Αρχικά ο δρόμος είναι σαν ένα συνηθισμένο μονοπάτι
Επικρατούσε νεκρική σιγή και το μόνο που χαλούσε την ησυχία ήταν τα βήματά μας, ιδίως αν πατούσαμε κάποιο ξερό φύλλο. Να μην αναφέρω πόσες φορές τρόμαξα όταν ανέβαινε ή κατέβαινε κάποιο σκιουράκι στα δέντρα. Δέντρα που ήταν λίγο spooky είναι η αλήθεια.
Το θέμα είναι πως όσο πηγαίνεις πιο μέσα στο πάρκο περπατάς μόνο πάνω σε γεφυράκια γιατί εκατέρωθεν είναι βάλτος. Βέβαια δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας μιας και επιτρέπεται να περπατάει ο κόσμος εκεί, αλλά εγώ περίμενα ανά πάσα στιγμή να εμφανιστεί κανένας αλιγάτορας…
Εδώ ο παραμικρός θόρυβος με τρόμαζε περισσότερο.
‘Οσο όμως συνεχίζαμε το τοπίο γινόταν όλο και πιο όμορφο.
Αυτά τα ‘Spanish moss’, τα βρύα, που μεγαλώνουν πάνω στα δέντρα δίνουν στο μέρος μια πολύ ιδιαίτερη ομορφιά.
Με πολύ προσεκτικά βήματα γιατί είχα την εντύπωση πως τυχόν θόρυβος που θα προκαλέσω θα προσελκύσει δίπλα μου στο νερό ή ακόμα χειρότερα κάτω από καμιά γέφυρα κάποιον αλιγάτορα, φτάσαμε μέχρι το σημείο που επιτρεπόταν το περπάτημα. Ουσιαστικά είναι το μέρος που στέκεσαι στη γέφυρα και περιμένεις να δεις τους αλιγάτορες. Για να είμαι ειλικρινής δεν νομίζω πως είχα τη διάθεση να περιμένω να δω κάποιον ή ακόμη καλύτερα δεν ξέρω αν ήθελα να δω σε τόσο κοντινή απόσταση. ‘Ετσι πήραμε το δρόμο της επιστροφής και όταν φτάσαμε σε σημείο που πατούσαμε σε στερεό έδαφος, πήρα βαθιά ανάσα. Χωρίς να είδαμε κάτι που να μας τρομάξει, κατ΄εμέ το μέρος είναι αρκετά spooky από μόνο του και χωρίς κανέναν άλλο άνθρωπο τριγύρω μια ανατριχίλα την αισθάνεσαι...
Με αυτά και με αυτά πεινάσαμε...
Είχαμε ήδη αποφασίσει πως θα πηγαίναμε σε ένα μαγαζί που βρισκόταν στο μέσο της διαδρομής προς την πόλη, στη δυτική πλευρά του ποταμού το Domilise’s Po-Boy & Bar. ‘Ηταν στη λίστα καιρό μιας και το είχαμε σημειώσει από εκπομπή του Bourdain. Δεν το πιάνει το μάτι σου από έξω αλλά είναι από τα γνωστά και αγαπημένα μαγαζιά των ντόπιων και αλλά και των τουριστών.
Φημίζεται για τα Po-boy’s,όπως λέγονται τα σαντουιτς στη Νεά Ορλεάνη. Η πόλη έχει παράδοση στα σαντουιτς, και μάλιστα ένα από τα πολλά nicknamesπου έχει είναι ‘best sandwich city’. Το μαγαζί είναι από τα πολύ δημοφιλή και αγαπητά σε διάφορες εκπομπές μαγειρικής και όχι μόνο. Μάλιστα η γλυκυτάτη κυρία που παίρνει τις παραγγελίες θα σε ρωτήσει από που άκουσες για το μαγαζί και όταν της είπαμε από τον Bourdain, μας είπε και λεπτομέρειες από αυτή του την επίσκεψη. Από κάθε πελάτη άκουγες πως είχε μάθε για το μαγαζί από διαφορετική εκπομπή ή από φίλο που το σύστησε. Το μαγαζί έχει 6 τραπέζια και 4-5 σκαμπό στο μπαρ. Τα ποτήρια που σερβίρει τις μπύρες είναι τόσο παγωμένα που ακόμα και η σταγόνα που θα ακουμπήσει πάνω του παγώνει
και αυτά είναι και τα po-boy’s που παραγγείλαμε, ένα με beef και ένα με shrimps (ζήτησα και έξτρα shrimps στο πιάτο!)
Τελειώσαμε και τα γευστικά μας σαντουιτς και ξεκινήσαμε για το σπίτι να αφήσουμε το αυτοκίνητο και να πάμε στο κέντρο.
Ακούσαμε πολύ jazz στους δρόμους της πόλης, σειρά είχε λοιπόν ένα jazz bar!
Ανατολικά από το French quarter βρίσκεται η Frenchmen Street που κατά βάσει έχει μαγαζιά με live jazz μουσική, τα οποία είναι σε πλήρη λειτουργία από το μεσημέρι.
Περπατώντας λοιπόν στην όμορφη γειτονιά
Καταλήξαμε πως θα πηγαίναμε στο spotted cat jazz bar
Το μαγαζί δεν είχε πολύ κόσμο και μπορούσες να καθήσεις σε διάφορα σημεία και να βλέπεις καλά τους μουσικούς. Τους πετύχαμε την ώρα που έκαναν ένα δεκάλεπτο διάλειμμα και προετοιμαζόταν για τη συνέχεια
Οι μουσικοί αρχικά 5 που στην πορεία προστέθηκαν και άλλοι 2 μας χάρισαν ένα πολύ όμορφο μουσικό απόγευμα
Κάπου εκεί συνειδητοποίησαμε πως την επομένη θα φεύγαμε και δεν είχαμε αποφασίσει που θα πάμε και που θα μείνουμε.
Σταματήσαμε για ενά καφέ και ένα μινι συμβούλιο. Η απόφαση πάρθηκε πολύ εύκολα και ήταν πως θα πηγαίναμε στο Ashville και όχι στην Ατλάντα που ειχαμε αρχικά στο πλάνο. Βρήκαμε και κλείσαμε στο bookingένα ξενοδοχείο, που αποδείχθηκε εξαιρετικό. Η αυριανή μέρα λοιπόν κανονίστηκε και σειρά είχε το υπόλοιπο της βραδυάς μας.
Μάθαμε πως είχε αγώνα ΝΒΑ της τοπικής ομάδας Pelicans με τους δικούς μας Washington Wizards και αποφασίσαμε να τους δούμε. Συνήθως στα ταξίδια μας αν υπάρχει κάποιος αγώνας στην πόλη που βρισκόμαστε επιλέγουμε να τον δούμε. Είναι πάντοτε ευχάριστο το θέαμα.
Κλείσαμε τα εισητήρια και σε λίγη ώρα είμασταν στο γήπεδο, Smoothie King
Μπορεί οι Wizards να έχασαν
αλλά ήταν ωραίος αγώνας.
Κάπου εδώ ολοκληρώσαμε τη μέρα μας αλλά και την παραμονή στην Νέα Ορλεάνη. Επιστροφή στο σπίτι για ξεκούραση, αύριο είχαμε πάλι μακρύ δρόμο.
Η Louisiana είναι μια από τις πολιτείες του Νότου με τον Mississippi ποταμό να τη διασχίζει και να αποτελεί τα φυσικά σύνορα με την ομώνυμη πολιτεία του Mississippi. Ο Mississippi είναι ο μεγαλύτερος ποταμός της Αμερικής με συνολικό μήκος 3.730 χιλιόμετρα, ξεκινάει από την Minnesota και διασχίζει ή συνορεύει με 10 πολιτείες, μέχρι να εκβάλει στον κόλπο του Μεξικό, τα νερά του οποίου βρέχουν το νότιο τμήμα της Louisiana.
Πρωτεύουσα της είναι το Baton Rouge, αλλά η Νέα Ορλεάνη είναι η πιο γνωστή πόλη. Πρόκειται για πολυπολιτισμική πολιτεία με πολλές φυλές ιθαγενών Αμερικάνων. Έχει υπάρξει Γαλλική αλλά και Ισπανική αποικία με αποτέλεσμα τη μίξη διαφόρων πολιτισμών, όπως: Γαλλίας, Ισπανίας, Αϊτής, Αφρικής.
Η ιδιαιτερότητά της δε σταματά στους κατοίκους αλλά επεκτείνεται και στο υπέδαφος. Ονομάζεται και “Bayou state” καθώς έχει πάρα πολλούς βάλτους, οι οποίοι επιτρέπουν την εισχώρηση του νερού πιο εύκολα στο υπέδαφός της.
Η δε Νέα Ορλεάνη έχει σημεία που βρίσκονται 2 μέτρα κάτω από τη στάθμη της θάλασσας και ο κόλπος του Μεξικό κάθε χρόνο «καταπίνει» κομμάτι γης τόσο της πόλης όσο και ολόκληρης της περιοχής. Μάλιστα υπάρχουν μελέτες που προβλέπουν πως σε ορισμένα χρόνια από σήμερα, γύρω στο 2100, το μεγαλύτερο τμήμα της Νέας Ορλεάνης δεν θα υπάρχει.
Τη Νέα Ορλεάνη τη γνωρίζουμε ως πόλη της Jazz μουσικής, για το Mardi Grass (το καρναβάλι τους) και δυστυχώς τα τελευταία χρόνια για την καταστροφή που υπέστη από τον τυφώνα Κατρίνα. Προσωπικά την είχα πάντα στο μυαλό μου ως έναν προορισμό που έπρεπε να πάω χωρίς να είμαι σίγουρη τι με έχει τραβήξει περισσότερο.
‘Οπως και να έχει έφτασε η ώρα να την επισκεφθούμε!
Η αναχώρηση από το Nashville έγινε πρωί πρωί γιατί είχαμε 8 ώρες διαδρομή μπροστά μας. Διαδρομή που την αυξήσαμε κατά μια ώρα γιατί αποφασίσαμε να περάσουμε από το Memphis, χωρίς σκοπό να μείνουμε, απλά για να πάρουμε μια εικόνα της πόλης. Η πόλη δεν μας κέρδισε, βέβαια για να μην είμαι άδικη, δεν τη γυρίσαμε και καθόλου. Ένα απλό πέρασμα με το αυτοκίνητο κάναμε, αλλά παρόλα αυτά δεν ένοιωσα την ανάγκη να σταματήσουμε. ‘Επίσης κάναμε skip την επίσκεψη στη Graceland, σπίτι του Elvis Prisley που πλέον λειτουργεί ως μουσείο και είναι το πιο γνωστό αξιοθέατο της πόλης. ‘Ισως σε επόμενο ταξίδι να έχουμε διαφορετική διάθεση... Συνεχίσαμε λοιπόν την κάθοδο προς τη Νέα Ορλεάνη.
Πλησιάζοντας την πόλη διασχίσαμε αρκετές γέφυρες και αναρωτήθηκα γιατί κατασκεύασαν γέφυρες και όχι δρόμους μιας και έβλεπα το μέρος να είναι γεμάτο από θάμνους, άρα θα υπήρχε και έδαφος από κάτω. Με μια πιο προσεκτική ματιά όμως διαπίστωσα πως πρόκειται για βάλτο και οι θάμνοι ήταν η βλάστηση του.
Περνώντας λοιπόν τις απαραίτητες γέφυρες συνεχίσαμε για να καταλήξουμε στην Νεα Ορλεάνη και το διαμέρισμα Airbnb που είχαμε κλείσει. Είχε ήδη βραδυάσει και δεν μπορέσαμε να δούμε την όμορφη γειτονιά μας, που θα θαυμάζαμε το επόμενο πρωί.
Το σπίτι βρισκόταν λίγα λεπτά μακρυά από το κέντρο σε περιοχή με κατοικίες και η τιμή του εξαιρετική, $295 για 3 βράδυα. Ευχάριστη έκπληξη και πάλι τα σνακ και οι μπύρες για το καλωσόρισμα!! Μας κακομαθαίνουν οι ιδιοκτήτες και θα έχουμε απαιτήσεις και από τους επόμενους(!) Ο ιδιοκτήτης που μένει στο διπλανό διαμέρισμα, μας καλοδέχτηκε και μας έδωσε αρκετές πληροφορίες, ευγενέστατος και πολύ ομιλητικός, κοινώς δεν έλεγε να σταματήσει να μιλάει... Αλλά ήταν κατατοπιστικότατος!
Αφού τακτοποιηθήκαμε σκεφτήκαμε να μην μπλέξουμε στο κέντρο με το αυτοκίνητο αλλά να χρησιμοποιήσουμε την αστική συγκοινωνία. Περπατήσαμε 5’ και βρεθήκαμε στη στάση για να πάρουμε το street car.
Τα street cars αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της συγκοινωνίας αλλά και της ιστορίας της πόλης. Ευχάριστη μετακίνηση για τους τουρίστες αλλά θέλει και υπομονή γιατί η ταχύτητά τους είναι της παλιάς εποχής... Να μην αναφέρω και τον παράγοντα οδηγό, που είναι καταλυτική η συνεισφορά του στις καθυστερήσεις(!) κάποιες φορές αν πήγαινες με τα πόδια θα έφτανες πιο γρήγορα στον προορισμό σου... Anyway, το κόστος είναι $1,25 για κάθε διαδρομή αλλά έχεις και επιλογή εισητηρίου πολλαπλών διαδρομών, εμείς αγοράσαμε το 3ήμερο με $9 κόστος.
Η βραδυά ήταν αρκετά κρύα για τα δεδομένα της περιοχής και εμείς κουρασμένοι για μεγάλη βόλτα. ‘Ετσι περιοριστήκαμε σε μια μινι περιπλάνηση στην Bourbon street,την κατεξοχήν τουριστική οδό, που για να είμαι ειλικρινής δεν μας έκανε και την καλύτερη των εντυπώσεων... Βράδυ καθημερινής, άρα δεν κυκλοφορούσε και πολύς κόσμος, ο δρόμος ήταν under construction, με αποτέλεσμα να είναι πολλά κομμάτια του κλειστά και να υπάρχουν πινακίδες να σε παραπέμπουν από πιο σημείο μπορείς να περπατήσεις. ‘Ενα μεγάλο εργοτάξιο που δεν σου επέτρεπε καλή ορατότητα ή ελευθερία κινήσεων. Με αυτή την όχι και τόσο όμορφη εικόνα, πήραμε από μια σούπα από τα Whole Foods Market πριν επιστρέψουμε σπίτι, ελπίζοντας πως τα πράγματα θα είναι καλύτερα την επομένη.
Το πρωί με εξαιρετικά καλή διάθεση ετοιμαστήκαμε για να ξεκινήσουμε την εξερεύνηση της Νέας Ορλεάνης.
Βγαίνοντας από το σπίτι συνειδητοποιήσαμε πόσο όμορφη ήταν η Mid – City γειτονιά που μέναμε, με τον δρόμο μπροστά μας
και τα σπίτια που ενώ δείχνουν να μοιάζουν μεταξύ τους, το καθένα έχει ξεχωριστό χαρακτήρα.
Αφού χαζέψαμε την περιοχή έπρεπε να σταματήσουμε για πρωινό και το προηγούμενο βράδυ είδαμε ακριβώς απέναντι από τη στάση ένα Waffle House, που όσο περίεργο και αν ακούγεται τόσο καιρό στην Αμερική δεν έτυχε να φάμε. Πρόκειται για κλασική αλυσίδα καταστημάτων της χώρας με ιδιαίτερως πολλά μαγαζιά στο Νότο, κατα βάσει 24 ώρες ανοιχτά. ‘Ηρθε λοιπόν η ώρα να το δοκιμάσουμε...
Και τι άλλο θα πέρναμε? Βάφλες φυσικά! Νόστιμες και χορταστικές, χωρίς όμως να έχουμε και ιδιαίτερη άποψη για βάφλες.
Από το παράθυρο είδαμε το ‘ταχύτατο’ street car να πλησιάζει και επιταχύναμε για να το προλάβουμε! Κατεύθυνση μας η περιοχή French Quarter όπου βρίσκεται και η Bourbon Street που πήγαμε χθες το βράδυ. Για να δούμε τι γνώμη θα σχηματίζαμε σήμερα υπό το φως της ημέρας...
Κατεβήκαμε στο τέρμα της γραμμής, δίπλα στο ποτάμι, με σκοπό να περπατήσουμε κατά μήκος του Mississippi ποταμού.
Από τις πρώτες εικόνες το ‘NOLA sign’, καθώς το 2018 η πόλη γιόρτασε τα 300 χρόνια της και κατά μήκος κυρίως του ποταμού έχουν τοποθετήσει σε ορισμένα σημεία τις εν λόγω επιγραφές.
Πόλεις με έντονο το υγρό στοιχείο, (θάλασσα, ποτάμι, λίμνη) θεωρώ πως έχουν πάντοτε μια ιδιαίτερη ομορφιά. Στην προκειμένη περίπτωση την εικόνα ομόρφυνε το εντυπωσιακό ποταμόπλοιο, ή πιο σωστα το ατμόπλοιο Natchez.
Τη δίωρη βόλτα που κάνειςμε το ατμόπλοιο, όσο ενδιαφέρουσα και αν ήταν, την παραλείψαμε γιατί θεωρήσαμε πως θα μας διέκοπτε τη βόλτα από την πόλη. Αρκεστήκαμε στο να το χαζέψουμε από έξω και να συνεχίσουμε προς την επόμενη στάση που είχαμε στο πλάνο μας, το Café du Monde.
Πρόκειται για ιστορικό καφέ της πόλης, από το 1862, που είναι ανοιχτό 24 ώρες και σερβίρει Chicory coffee, ζεστή σοκολάτα και Beignets (γαλλικό ντόνατ), δηλαδή ακριβώς η παραγγελία μας:
Ο καφές δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο, αυτά είναι γούστα βέβαια, αλλά καταλάβαινες ότι η γεύση του είναι διαφορετική. ‘Οσο για τα beignets, το σχόλιο του συζύγου ήταν πως μια Θεσσαλονικιώτικη μπουγάτσα είναι καλύτερη!
Αφού κάναμε τσεκ και αυτό από τη λίστα μας, συνεχίσαμε την πρωινή μας βόλτα, να χωνέψουμε κιόλας γιατί οι βάφλες και τα beignets, μας παραχόρτασαν. Η επόμενη στάση μας ήταν η Jackson square, στην απέναντι πλευρά του δρόμου, όχι και μεγάλη βόλτα για χώνεψη, αλλά θα είχαμε και συνέχεια.
Το κτίριο που αντικρύζεις βγαίνοντας από το Café du Monde με την τόση λεπτομέρεια στα κάγκελα
Στρέφοντας το βλέμμα σου αριστερά, πριν μπεις στο χώρο της πλατείας, ο δρόμος είναι γεμάτος με άμαξες που ταιριάζουν στο κλίμα της πόλης τόσο μα τόσο πολύ. Μπορεί να είναι καθαρά τουριστικές αλλά δένουν όμορφα με τον περιβάλλοντα χώρο. Σα να βρίσκεσαι σε σκηνή αναπαράστασης του παρελθόντος
Και η εικόνα ολοκληρώνεται με την πλατεία και τα επιβλητικά της κτίρια.
Στο κέντρο βρίσκεται ο καθεδρικός ναός Saint Louis και εκατέρωθεν σε απόλυτη συμμετρία (δίδυμα κτίρια) τα μουσεία τοπικής ιστορίας:The Cabildo, και The Presbytere. Αυτό που μας κέρδισε να επισκεφθούμε, και θα το κάναμε αργότερα μέσα στη μέρα, ήταν το Presbytere γιατί μια από τις εκθέσεις του είναι για τον τυφώνα Κατρίνα.
Όσο μπορούσαμε πριν πέσει ο ήλιος θα βρισκόμασταν έξω για να απολαύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο την πόλη.
Ο πεζόδρομος μπροστά από τα κτίρια με αρκετούς μικροπωλητές αλλά κυρίως με συγκρoτήματα jazz μουσικής. ‘Οταν έρχονται στα αυτιά σου πολλά διαφορετικά ακούσματα, συνήθως περιμένεις να υπάρχει βαβούρα αλλά το μέρος ήταν τόσο ζωντανό όσο χρειαζόταν.
Λίγα βήματα πιο κάτω βρεθήκαμε στο French quarter και στην Bourbon street, όπου και χθες το βράδυ δηλαδή, αλλά με εικόνες τελείως διαφορετικές από τις χθεσινές. Οι δρόμοι που απαρτίζουν την ευρύτερη γειτονιά είναι γεμάτοι με πολύχρωμα κτίρια που το καθένα έχει μια διαφορετική πινελιά και με κύριο χαρακτηριστικό όλων, τα μπαλκόνια με τα περίτεχνα κάγκελα.
Σε πάρα πολλά από αυτά είναι κρεμασμένες γλάστρες που ομορφαίνουν το ίδιο το κτίριο και συνδυαστικά όλο το δρόμο. Το αστείο είναι πως σε αρκετά κτίρια οι γλάστρες έχουν αυτόματο πότισμα για να διατηρούνται σε καλή κατάσταση, έτσι αν τύχει να βρεθείς από κάτω την ώρα που αρχίζει να στάζει το νερό, πιθανότατα θα γίνεις λίγο μούσκεμα…
Εμείς βρισκόμασταν μέσα σε ένα καφέ όταν άρχισε ξαφνικά να ‘βρέχει’ και τη γλυτώσαμε!
Στους δρόμους συναντάς σχεδόν σε κάθε γωνία συγκροτήματα jazz που ενώ από τη μια δημιουργούν μια ωραία ατμόσφαιρα και οι τουρίστες σταματάνε να βγάλουν φωτογραφίες, να τραβήξουν βίντεο και να αφήσουν λίγα δολάρια στο tip jar από την άλλη μου υπενθύμισαν τη δύσκολη οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι κάτοικοι της πόλης
Στη Νέα Ορλεάνη συναντάς και πάρα πολλά Voodoo μαγαζιά μιας και η εν λόγω θρησκεία ή όπως αλλιώς μπορεί να την ονομάσει ο καθένας, έχει μεγάλη κοινότητα. Θρησκεία που κυρίως έχει τις ρίζες της στην Αϊτή και έχει μεταφερθεί πλεόν από την Καραιβική και στην Νέα Ορλεάνη. Οι περισσότεροι νομίζουμε πως Voodoo = μάγεια, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. ‘Ισως μας κάνει εντύπωση γιατί δεν γνωρίζουμε και δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τι ακριβώς κάνουν στις τελετές τους αλλά σε παλαιότερο ταξίδι που είχα κάνει στην Αϊτή πριν χρόνια είχα πετύχει στο δρόμο μια συγκέντρωση/ τελετή / παρέλαση και δεν είχε κάτι από ότι φανταζόμαστε πως κάνουν. Τουλάχιστον από όσα είδα.... Anyway, στη Νέα Ορλεάνη είναι κομμάτι της πόλης και συνυπάρχει αρμονικά μαζί με οποιοδήποτε άλλο πολυπολιτισμικό στοιχείο.
Αφήνοντας πίσω μας τη French Quarter, είπαμε να επεκτείνουμε τη βόλτα μας στο Garden District. Είναι σε κάποια απόσταση από το μέρος που βρισκόμασταν, έτσι πήραμε μια από τις γραμμές του street car (να αξιοποιήσουμε και το 3ημερο εισητήριο που είχαμε αγοράσει).
Η εν λόγω περιοχή είναι από τις πιο όμορφες που έχω δει! Τα σπίτια είναι απλά υπέροχα. Τεράστια αρχοντικά, με χάρη και ομορφιά μιας άλλης εποχής, σε μια γειτονιά που είναι μέσα στο πράσινο. Με μάγεψαν κυριολεκτικά. Γενικά δεν μου αρέσει να φωτογραφίζω τα σπίτια των ανθρώπων που κατοικούνται αλλά εδώ έκανα μια εξαίρεση.
Για το συγκεκριμένο αρχοντικό Buckner υπάρχουν και πολλές ιστορίες πως είναι στοιχειωμένο
Μετά που έβγαλα τη φωτογραφία είδα πως στον κήπο έπινε τον καφέ του, ένοικος του σπιτιού. Δεν ενοχλήθηκε καθόλου, μάλλον είναι συνηθισμένοι να φωτογραφιζουν τα σπίτια τους
Σε αυτή τη βόλτα συνειδητοποίησα πως η Νέα Ορλεάνη δεν μου θυμίζει σχεδόν καθόλου Αμερικάνικη πόλη. ‘Εχει το δικό της χαρακτήρα που πραγματικά αν δεν υπήρχαν ορισμένα καταστήματα γνωστών αμερικάνικων brand names θα ήμουνα σίγουρη πως βρίσκομαι σε άλλη χώρα.
Με αυτές τις σκέψεις σιγά σιγά πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το κέντρο γιατί θα πηγαίναμε στο μουσείο, Presbytere.
Πίσω λοιπόν στην πλατεία γιατί δεν είχαμε και πολύ χρόνο πριν κλείσει το μουσείο.
Το Presbytere έχει δυο βασικές εκθέσεις, το Mardi Grass και τον τυφώνα Κατρίνα.
Στο χώρο έκθεσης του Mardi Grass υπάρχουν κυρίως διάφορες στολές και μάσκες από τις ετήσιες παρελάσεις και πολλά στοιχεία για την ιστορία του.
Από όσα βλέπεις καταλαβαίνεις πως στην παρέλαση πραγματικά είναι αισθητή η συνύπαρξη των διαφόρων φυλών και η διαφορετικότητα της κάθε μιας. Η αλήθεια είναι όμως πως τη συγκεκριμένη έκθεση την περάσαμε στα γρήγορα γιατί ο στόχος μας ήταν η επόμενη.
Η έκθεση για τον τυφώνα Κατρίνα περιλαμβάνει φωτογραφικό, ακουστικό και ιστορικό υλικό για το τι πραγματικά συνέβη στην πόλη. Εικόνες πραγματικά βιβλικής καταστροφής. Για όσους μπορεί να είναι νεότεροι και να μη γνωρίζουν τι συνέβη, ο Τυφώνας Κατρίνα χτύπησε την Νέα Ορλεάνη τέλη Αυγούστου 2005, με καταρρακτώδη βροχή και ανέμους άνω των 200χλμ/ώρα. Όπως ανέφερα πιο πάνω μέρος της Νέας Ορλεάνης βρίσκεται κάτω από την στάθμη της θάλασσας οπότε για την προστασία της πόλης αναχώματα είχαν χτιστεί περιμετρικά. Αυτα τα αναχώματα δεν άντεξαν την ένταση του τυφώνα και υπήρξαν 50 διαφορετικά σημεία όπου έσπασαν και το νερό κατάκλυσε την πόλη. Με το 80% της πόλης να έχει πλημμυρίσει και το νερό να έχει φτάσει μέχρι και 20 χιλιόμετρα εντός ξηράς από την ακτή η ζωή στην πόλη έγινε αδύνατη. Όσοι κάνανε το λάθος να αγνοήσουν την διαταγή υποχρεωτικής εκκένωσης της πόλης αν ήταν τυχεροί βρέθηκαν να περιμένουν στις στέγες των σπιτιών τους κάποιον να τους σώσει. Συνολικά χάθηκαν 1800 άνθρωποι και όσοι επέζησαν και μείναν πίσω έχασαν σχεδόν τα πάντα. 14 χρόνια μετά η πόλη σε μεγάλο βαθμό έχει επανέλθει, κάποιες γειτονιές βέβαια κυρίως σε υποβαθμισμένες περιοχές δεν έχουν ανοικοδομηθεί ξανά.
Στη μνήμη μου ήρθαν αναπόφευκτα μνήμες από τη χρονιά που επισκέφθηκα την Αϊτη, ένα χρόνο μετά τον καταστροφικό της σεισμό (2010).
Ακούγοντας τις συγκινητικές ομολογίες κατοίκων της Νέας Ορλεάνης που βίωσαν την καταστροφή , αναρωτήθηκα εάν είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν αντίστοιχο τυφώνα στο μέλλον...
Η έκθεση είναι πολύ ενημερωτική, έτσι μαθαίνοντας ορισμένες αλήθειες και πράγματα για το περιστατικό που σημάδεψε την πόλη, κατανοείς καλύτερα τις εικόνες που συναντάς στο δρόμο.
Βγαίνοντας από το μουσείο η μουσική που ακούγεται σε επαναφερεί ομαλά πίσω στην ημέρα σου.
Η δική μας πραγματικότητα ήταν πως είχε έρθει η ώρα για φαγητό!
Ξέραμε πως θέλαμε να δοκιμάσουμε την Creole cuisine και καταλήξαμε στο Gumbo shop
Ο συμπαθητικός με πολύ χιούμορ, μεσήλικας σερβιτόρος μας βοήθησε να επιλέξουμε τα παραδοσιακά πιάτα τους
Μας έφερε λίιιιιγο ψωμί για να ξεκινήσουμε
Και στη συνέχεια, διάφορα ντόπια ορεκτικά στα μικρα μπολάκια, που όσο και απλά να ακούγονται, π.χ. πουρές πατάτας και καλαμπόκι, ήταν πολύ πολύ ιδιαίτερα.
και τα κυρίως πιάτα:
Creole combination platter, που περιλαμβάνει shrimps, jambalaya, φασόλια και ρύζι
Crawfish με spicy sauce και ρύζι
Συμπέρασμα? Αν και σου δίνουν την εντύπωση πως θα είναι βαριά πιάτα, ήταν τόσο όσο spicy χρειαζόταν και γευστικότατα.
Κουρασμένοι αλλά χορτασμένοι από εικόνες και γεύσεις πήραμε το street car για την επιστροφή στο σπίτι.
Η επόμενη μας μέρα θα περιελάμβανε στο πρώτο της μισό μια πιο μακρυνή βόλτα και στη συνέχεια θα επιστρέφαμε πιο κεντρικά.
Ξεκινήσαμε λοιπόν να πάμε 40’ πιο Νότια στο Jean Lafitte National Park. Πάρκο που πήρε την ονομασία του από τον ομώνυμο πειρατή που έδρασε στην ευρύτερη περιοχή το 1800. Κατά βάσει πρόκειται για έναν τεράστιο υγρότοπο με πλούσια και ιδιαίτερη βλάστηση, διάφορα είδη πουλιών και αλιγάτορες. Την εποχή που πήγαμε εμείς δεν υπάρχει και πολύ κίνηση, στο visitor center είμασταν οι μόνοι για να ασχοληθεί ο ranger. Μας ενημέρωσε για τα σημεία που μπορούσαμε να περπατήσουμε και ξεκινήσαμε προς το κυρίως μέρος του πάρκου.
Εκτός από τις ενημερωτικές πινακίδες σε όλη την διαδρομή συναντήσαμε και ορισμένα σημεία ενδιαφέροντος, που σε επιγραφές δινόταν οι βασικές πληροφορίες και αν ήθελες π.χ. να μάθεις περισσότερα για ένα φυτό είχε ένα αριθμό τηλεφώνου όπου καλούσες και ακολουθώντας τις ηχογραφημένες οδηγίες άκουγες αυτό που ήθελες. ‘Ενας έξυπνος και ανέξοδος τρόπος να πληροφορηθείς για ότι μονάχα σε ενδιαφέρει
Μια πολύ ήρεμη βόλτα μιας και όση ώρα περπατήσαμε δεν συναντήσαμε κανέναν, κόσμο είδαμε μόνο στην επιστροφή, και όταν λέω κόσμο εννοώ 5-6 άτομα. Αρχικά ο δρόμος είναι σαν ένα συνηθισμένο μονοπάτι
Επικρατούσε νεκρική σιγή και το μόνο που χαλούσε την ησυχία ήταν τα βήματά μας, ιδίως αν πατούσαμε κάποιο ξερό φύλλο. Να μην αναφέρω πόσες φορές τρόμαξα όταν ανέβαινε ή κατέβαινε κάποιο σκιουράκι στα δέντρα. Δέντρα που ήταν λίγο spooky είναι η αλήθεια.
Το θέμα είναι πως όσο πηγαίνεις πιο μέσα στο πάρκο περπατάς μόνο πάνω σε γεφυράκια γιατί εκατέρωθεν είναι βάλτος. Βέβαια δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας μιας και επιτρέπεται να περπατάει ο κόσμος εκεί, αλλά εγώ περίμενα ανά πάσα στιγμή να εμφανιστεί κανένας αλιγάτορας…
Εδώ ο παραμικρός θόρυβος με τρόμαζε περισσότερο.
‘Οσο όμως συνεχίζαμε το τοπίο γινόταν όλο και πιο όμορφο.
Αυτά τα ‘Spanish moss’, τα βρύα, που μεγαλώνουν πάνω στα δέντρα δίνουν στο μέρος μια πολύ ιδιαίτερη ομορφιά.
Με πολύ προσεκτικά βήματα γιατί είχα την εντύπωση πως τυχόν θόρυβος που θα προκαλέσω θα προσελκύσει δίπλα μου στο νερό ή ακόμα χειρότερα κάτω από καμιά γέφυρα κάποιον αλιγάτορα, φτάσαμε μέχρι το σημείο που επιτρεπόταν το περπάτημα. Ουσιαστικά είναι το μέρος που στέκεσαι στη γέφυρα και περιμένεις να δεις τους αλιγάτορες. Για να είμαι ειλικρινής δεν νομίζω πως είχα τη διάθεση να περιμένω να δω κάποιον ή ακόμη καλύτερα δεν ξέρω αν ήθελα να δω σε τόσο κοντινή απόσταση. ‘Ετσι πήραμε το δρόμο της επιστροφής και όταν φτάσαμε σε σημείο που πατούσαμε σε στερεό έδαφος, πήρα βαθιά ανάσα. Χωρίς να είδαμε κάτι που να μας τρομάξει, κατ΄εμέ το μέρος είναι αρκετά spooky από μόνο του και χωρίς κανέναν άλλο άνθρωπο τριγύρω μια ανατριχίλα την αισθάνεσαι...
Με αυτά και με αυτά πεινάσαμε...
Είχαμε ήδη αποφασίσει πως θα πηγαίναμε σε ένα μαγαζί που βρισκόταν στο μέσο της διαδρομής προς την πόλη, στη δυτική πλευρά του ποταμού το Domilise’s Po-Boy & Bar. ‘Ηταν στη λίστα καιρό μιας και το είχαμε σημειώσει από εκπομπή του Bourdain. Δεν το πιάνει το μάτι σου από έξω αλλά είναι από τα γνωστά και αγαπημένα μαγαζιά των ντόπιων και αλλά και των τουριστών.
Φημίζεται για τα Po-boy’s,όπως λέγονται τα σαντουιτς στη Νεά Ορλεάνη. Η πόλη έχει παράδοση στα σαντουιτς, και μάλιστα ένα από τα πολλά nicknamesπου έχει είναι ‘best sandwich city’. Το μαγαζί είναι από τα πολύ δημοφιλή και αγαπητά σε διάφορες εκπομπές μαγειρικής και όχι μόνο. Μάλιστα η γλυκυτάτη κυρία που παίρνει τις παραγγελίες θα σε ρωτήσει από που άκουσες για το μαγαζί και όταν της είπαμε από τον Bourdain, μας είπε και λεπτομέρειες από αυτή του την επίσκεψη. Από κάθε πελάτη άκουγες πως είχε μάθε για το μαγαζί από διαφορετική εκπομπή ή από φίλο που το σύστησε. Το μαγαζί έχει 6 τραπέζια και 4-5 σκαμπό στο μπαρ. Τα ποτήρια που σερβίρει τις μπύρες είναι τόσο παγωμένα που ακόμα και η σταγόνα που θα ακουμπήσει πάνω του παγώνει
και αυτά είναι και τα po-boy’s που παραγγείλαμε, ένα με beef και ένα με shrimps (ζήτησα και έξτρα shrimps στο πιάτο!)
Τελειώσαμε και τα γευστικά μας σαντουιτς και ξεκινήσαμε για το σπίτι να αφήσουμε το αυτοκίνητο και να πάμε στο κέντρο.
Ακούσαμε πολύ jazz στους δρόμους της πόλης, σειρά είχε λοιπόν ένα jazz bar!
Ανατολικά από το French quarter βρίσκεται η Frenchmen Street που κατά βάσει έχει μαγαζιά με live jazz μουσική, τα οποία είναι σε πλήρη λειτουργία από το μεσημέρι.
Περπατώντας λοιπόν στην όμορφη γειτονιά
Καταλήξαμε πως θα πηγαίναμε στο spotted cat jazz bar
Το μαγαζί δεν είχε πολύ κόσμο και μπορούσες να καθήσεις σε διάφορα σημεία και να βλέπεις καλά τους μουσικούς. Τους πετύχαμε την ώρα που έκαναν ένα δεκάλεπτο διάλειμμα και προετοιμαζόταν για τη συνέχεια
Οι μουσικοί αρχικά 5 που στην πορεία προστέθηκαν και άλλοι 2 μας χάρισαν ένα πολύ όμορφο μουσικό απόγευμα
Κάπου εκεί συνειδητοποίησαμε πως την επομένη θα φεύγαμε και δεν είχαμε αποφασίσει που θα πάμε και που θα μείνουμε.
Σταματήσαμε για ενά καφέ και ένα μινι συμβούλιο. Η απόφαση πάρθηκε πολύ εύκολα και ήταν πως θα πηγαίναμε στο Ashville και όχι στην Ατλάντα που ειχαμε αρχικά στο πλάνο. Βρήκαμε και κλείσαμε στο bookingένα ξενοδοχείο, που αποδείχθηκε εξαιρετικό. Η αυριανή μέρα λοιπόν κανονίστηκε και σειρά είχε το υπόλοιπο της βραδυάς μας.
Μάθαμε πως είχε αγώνα ΝΒΑ της τοπικής ομάδας Pelicans με τους δικούς μας Washington Wizards και αποφασίσαμε να τους δούμε. Συνήθως στα ταξίδια μας αν υπάρχει κάποιος αγώνας στην πόλη που βρισκόμαστε επιλέγουμε να τον δούμε. Είναι πάντοτε ευχάριστο το θέαμα.
Κλείσαμε τα εισητήρια και σε λίγη ώρα είμασταν στο γήπεδο, Smoothie King
Μπορεί οι Wizards να έχασαν
αλλά ήταν ωραίος αγώνας.Κάπου εδώ ολοκληρώσαμε τη μέρα μας αλλά και την παραμονή στην Νέα Ορλεάνη. Επιστροφή στο σπίτι για ξεκούραση, αύριο είχαμε πάλι μακρύ δρόμο.
και αφετέρου με τον καιρό ενάντια στα σχέδιά μας σκεφτήκαμε να κάνουμε κάτι πιο fun.
