vikara
Member
- Μηνύματα
- 475
- Likes
- 4.030
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νησί του Πάσχα
Μετά του "Αιγαίου τα μπλουζ",μας πας στα πιο αυθεντικά τους λημέρια!!!Τέλεια ψηλέ μπράβο, διαβάζουμε με εξαιρετικό ενδιαφέρον και αυτήν την ιστορία σου!!!
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Δεκέμβριο 2019 - Φεβρουάριο 2020!!
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.320
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Του Αιγαίου τα μπλουζ αργούν ακόμα, μετά τον Αύγουστο, προς το παρόν θα εμβαθύνουμε στα blues της Νέας Ορλεάνης.
Σ' ευχαριστώ για όσα λες!
orestcrete
Member
- Μηνύματα
- 2.606
- Likes
- 9.861
- Επόμενο Ταξίδι
- Iceland
- Ταξίδι-Όνειρο
- New Zealand
Ο ψηλός που του αρέσουν οι μουσικάρες είναι για τζαζομπαρα και blues & soul bars του Σικάγο, το Λας Βέγκας δε νομίζω να του άρεσε. Και η Αριζόνα θα του πήγαινε .
Για εθνικά πάρκα Καλιφόρνια και Γιούτα μάλλον πρέπει να τον πάρω μαζί μου και να ανακαλύψουμε κατα πόσο του ταιριάζουν.
tripakias
Member
- Μηνύματα
- 8.029
- Likes
- 12.137
- Επόμενο Ταξίδι
- Άγιος Μαυρίκιος
- Ταξίδι-Όνειρο
- Εκεί
Πέρα από Σικάγο νομίζω θα του ταίριαζαν και Βοστώνη, Σιάτλ και Κάνσας ή και Χαντσβιλ, Ντάλας και Χιούστον ίσωςΟ ψηλός που του αρέσουν οι μουσικάρες είναι για τζαζομπαρα και blues & soul bars του Σικάγο, το Λας Βέγκας δε νομίζω να του άρεσε. Και η Αριζόνα θα του πήγαινε .
Για εθνικά πάρκα Καλιφόρνια και Γιούτα μάλλον πρέπει να τον πάρω μαζί μου και να ανακαλύψουμε κατα πόσο του ταιριάζουν.
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.570
- Likes
- 12.762
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Και μένα να με πάρετε σ αυτά Ορέστη!
orestcrete
Member
- Μηνύματα
- 2.606
- Likes
- 9.861
- Επόμενο Ταξίδι
- Iceland
- Ταξίδι-Όνειρο
- New Zealand
Εσύ έτσι όπως το πάμε μαλλον θα έχεις κανονίσει να πάει στο Κολοράντο τις ίδιες μέρες και θα είμαστε στα 500χλμ απόσταση.Και μένα να με πάρετε σ αυτά Ορέστη!
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.320
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Αλήθεια είναι αυτό, δεν ήταν από τις άμεσες προτεραιότητες μας. Δε λέω, εντυπωσιακή, ήθελα να τη δω, ωστόσο δε μπορώ να πω ότι θα ξαναπήγαινα ή ότι ξετρελάθηκα και ήθελα να μείνω μια βδομάδα. Σ' ένα ακόμη πέρασμα βέβαια για άλλο ταξίδι δε θα 'λεγα όχι, προκειμένου να δω
Μμμμ ναι, σίγουρα το Nashville το οποίο αναφέρω κιόλας. Μαζεύω πληροφορίες και για υπόλοιπες.
Θα ήθελα επίσης να δω πράγματα εκτός πόλεων, έχω ζηλέψει με τις διηγήσεις του @orestcrete και του @va5ilis ,θέλω να πάω στα φαράγγια της Utah παρόλο που δεν είμαι της φύσης στις εκδρομές μου, και βέβαια το μεγαλύτερο στόχο όλων, roadtrip στην California, αρχής γενομένης από Σαν Φρανσισκο. Σαν πολλά μαζεύτηκαν και δε το βλέπω ούτε στην επόμενη ζωή...
Παραδόξως όσοι έχουν πάει μου είπαν ότι τους άρεσε και πέρασαν καλά, άτομα που εμπιστεύομαι, για ένα μέρος που προσωπικά δεν έδινα σημασία έως τώρα, μου ήταν λίγο αποκρουστικό αυτό το φτιαχτό.
Έχω επίσης μια πληροφορία για το Austin και τα εκεί blues bars.
Το έγραψα πριν διαβάσω την απάντηση σου φίλε.Για εθνικά πάρκα Καλιφόρνια και Γιούτα μάλλον πρέπει να τον πάρω μαζί μου και να ανακαλύψουμε κατα πόσο του ταιριάζουν.
Τύπωσα το ESTA και το 'βαλα στη κωλότσεπη να ναι έτοιμο, φύγαμε!
Θα 'θελα να τη δω, λέγεται ότι έχει αρκετά ευρωπαϊκό αέρα, είναι ενδιαφέρουσα.
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.320
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Good Morning New York
Μας το λέγανε και δε το πιστεύαμε παρά μόνο όταν συνέβη, ξυπνώντας αρκετά νωρίς και σίγουρα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Το καλό του δωματίου ήταν η καφετιέρα του, αλλά το ακόμα καλύτερο ήταν η προαναφερθείσα τυρόπιτα που κουβαλούσα μαζί μου απ’ την πατρίδα. American Breakfast κι αηδίες…
Βγήκαμε στο δρόμο λίγο μετά τις 8:30, αποφασισμένοι να γυρίσουμε την πόλη όσο περισσότερο γινόταν. Η πρώτη εικόνα υπό το φως της ημέρας ήταν αυτή του Empire State Building που φαινόταν θεόρατο στο βάθος απέναντι μας:
Πρώτο μας μέλημα ήταν να τελειώσουμε τα διαδικαστικά, οπότε κινηθήκαμε αρχικά προς την 23η και το σταθμό του μετρό προκειμένου να δούμε το βολικότερο δρομολόγιο για την επομένη προς το JFK, μιας και είχαμε πρωινή πτήση, γεγονός που δε σήκωνε πειραματισμούς.
Φτάσαμε τελικά ως το σταθμό της 8ης όπως μας υπέδειξε η ευγενέστατη υπάλληλος, για να έχουμε και μια εικόνα της απόστασης από το ξενοδοχείο. Δε χρειαζόταν να εκδώσουμε κάποια κάρτα, μιας και μπορείς να μπεις στο μετρό σκανάροντας απλά τη χρεωστική/πιστωτική σου. Οι δρόμοι ήταν σχετικά άδειοι μιας κι ακόμα ήταν νωρίς και οι εικόνες καθαρά νεοϋορκέζικες:
Το δρομολόγιο που θα ακολουθούσαμε ήταν μέσω της διάσημης Broadway, από τις λίγες οδούς που αναφέρονται με όνομα κι όχι με αριθμό στο Μανχάταν, κάνοντας αμέσως μια μικρή παράκαμψη. Το Tin pan alley στο οποίο με συγκίνηση προχωρούσα, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μικρό στενάκι στο κέντρο που αποτελεί τον τόπο γέννησης της μουσικής σκηνής των ΗΠΑ κατά το τέλος του 19ου αιώνα μέχρι τις αρχές του 20ου, που πρόσφατα αναγνωρίστηκε ως ορόσημο και αναφέρεται σε ουκ ολίγα blues τραγούδια, με αγαπημένο μου αυτό του τεράστιου Stevie Ray Vaughn:
Συνεχίσαμε την πορεία μας στην Broadway με την κίνηση σε ανθρώπους και αυτοκίνητα να αυξάνεται διαρκώς, στρίβοντας δεξιά στην 34η για να δούμε κι από κοντά το Empire State Building, που η βάση του μόνο έπιανε ένα τετράγωνο:
Έπρεπε να παιδευτώ για να το χωρέσω στην εικόνα, κάτι που έγινε από απέναντι, την ίδια ώρα που μας πλεύρισαν δυο παλικαράκια για να μας πουλήσουν την είσοδο σ’ αυτό ως αξιοθέατο, κάτι που πολλοί προτιμούν. Ρώτησα από περιέργεια για κόστος. 45$ λέει μέχρι τη μέση, 70$ για ν’ ανέβετε στον τελευταίο όροφο, plus tax όπως είναι αυτονόητο. Ρε δεν είμαστε καλά λέω, δηλαδή μια οικογένεια θέλει 300€ για μια βόλτα σ’ έναν ουρανοξύστη; Και να τα είχα δε τα έδινα…
Ξαναμπήκαμε στο δρόμο μας περνώντας κι ένα παρκάκι που απαγορεύονταν το τσιγάρο, βλέποντας παράλληλα με περιέργεια τα φανάρια με τα λευκά σύμβολα των πεζών, εικόνα εντελώς ξένη στα μάτια μας:
Το πλήθος και οι αλλεπάλληλες διαφημιστικές οθόνες φανέρωναν ότι φτάναμε κοντά σ’ ένα ακόμη ζητούμενο, πολυφωτογραφημένο και χιλιοπαιγμένο μέχρι αηδίας:
Η μυρωδιά από κάτι που παρέπεμπε σε χόρτο ήταν διάχυτη, όπως επίσης και οι ατμοί που βγαίνουν υπογείως (δεν είναι μόνο στις ταινίες), κάτι που σχολιάσαμε προχωρώντας προς την Times Square που απλώνονταν στα πόδια μας:
Ο κόσμος δεν ήταν ακόμη πολύς, οι φωτογράφοι όμως έδιναν κι έπαιρναν, σ’ ένα μέρος που κατά τη γνώμη μου εντυπωσιάζει μεν αλλά δεν είναι και κάτι τόσο τρομερό που θα κάτσεις για ώρες. Βγήκαμε ως κλασσικοί μαϊντανοί τουρίστες τη φωτογραφία μας στα γνωστά κόκκινα σκαλιά της πλατείας κι αναχωρήσαμε:
Ψωνίσαμε 2 μαγνητάκια στο πολύ ωραίο μαγαζάκι με τα αναμνηστικά στα δεξιά της πλατείας, του οποίου τον πρώτο όροφο ήθελα να σηκώσω ολόκληρο, ιδιαίτερα τις ρετρό φανέλες των αγαπημένων μου Lakers, αλλά με 130$ το κομμάτι δε πας πουθενά! Κατεβήκαμε περνώντας από την κάτω μεριά των σκαλιών, όπου διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για κτήριο έκδοσης εισιτηρίων θεαμάτων:
Ο δρόμος μας πήγαινε μέχρι την 49η και το Rockefeller Center στη βάση του οποίου υπήρχε έκθεση στο πεζοδρόμιο αλλά κι ένα ανοικτό παγοδρόμιο αμέσως δίπλα, με αρκετά παιδάκια αλλά και μεγάλους να δοκιμάζουν την τύχη τους:
Ακριβώς ένα στενό πιο κάτω βρισκόταν και ο γοτθικός καθεδρικός του 1879 «St. Patrick's» στον οποίο και κάναμε μια σύντομη επίσκεψη:
Μέρες που είναι να μη τον τιμήσουμε τον άγιο ρε φίλε, με ρώτησε ο Νίκος, μ’ εμένα να σέβομαι απόλυτα τέτοια θρησκευτικά ζητήματα και να μη φέρνω αντιρρήσεις, περνώντας πάραυτα την πόρτα της Ιρλανδικής «Reilly's Plates & Pours» που είχαμε ήδη τσεκάρει:
Ήταν και η πρώτη φορά που πληρώσαμε ακριβώς ότι αναγραφόταν στον πίνακα (7$) χωρίς μα μου, ωστόσο ο χρόνος δεν μας επέτρεπε να συνεχίσουμε, προχωρώντας αρχικά σε πολύ ωραίες συνοικίες πάνω στην 48η :
Στρίβοντας αριστερά προς την 10η, διανύοντας την απόσταση των 2,5 χιλιομέτρων με τα πόδια, εξακολουθώντας να μυρίζουμε χόρτο συχνά-πυκνά στην ατμόσφαιρα:
Φτάναμε κιόλας κάτω από το κτήριο της επόμενης μας δραστηριότητας.
Went down to Tin Pan Alley
See what was goin' on
Things was too hot down there
Couldn't stay very long
Hey hey hey hey
Alley's the roughest place I've ever been
All the people down there
Livin' for their whisky, wine, and gin...
Μας το λέγανε και δε το πιστεύαμε παρά μόνο όταν συνέβη, ξυπνώντας αρκετά νωρίς και σίγουρα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Το καλό του δωματίου ήταν η καφετιέρα του, αλλά το ακόμα καλύτερο ήταν η προαναφερθείσα τυρόπιτα που κουβαλούσα μαζί μου απ’ την πατρίδα. American Breakfast κι αηδίες…
Βγήκαμε στο δρόμο λίγο μετά τις 8:30, αποφασισμένοι να γυρίσουμε την πόλη όσο περισσότερο γινόταν. Η πρώτη εικόνα υπό το φως της ημέρας ήταν αυτή του Empire State Building που φαινόταν θεόρατο στο βάθος απέναντι μας:
Πρώτο μας μέλημα ήταν να τελειώσουμε τα διαδικαστικά, οπότε κινηθήκαμε αρχικά προς την 23η και το σταθμό του μετρό προκειμένου να δούμε το βολικότερο δρομολόγιο για την επομένη προς το JFK, μιας και είχαμε πρωινή πτήση, γεγονός που δε σήκωνε πειραματισμούς.
Φτάσαμε τελικά ως το σταθμό της 8ης όπως μας υπέδειξε η ευγενέστατη υπάλληλος, για να έχουμε και μια εικόνα της απόστασης από το ξενοδοχείο. Δε χρειαζόταν να εκδώσουμε κάποια κάρτα, μιας και μπορείς να μπεις στο μετρό σκανάροντας απλά τη χρεωστική/πιστωτική σου. Οι δρόμοι ήταν σχετικά άδειοι μιας κι ακόμα ήταν νωρίς και οι εικόνες καθαρά νεοϋορκέζικες:
Το δρομολόγιο που θα ακολουθούσαμε ήταν μέσω της διάσημης Broadway, από τις λίγες οδούς που αναφέρονται με όνομα κι όχι με αριθμό στο Μανχάταν, κάνοντας αμέσως μια μικρή παράκαμψη. Το Tin pan alley στο οποίο με συγκίνηση προχωρούσα, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μικρό στενάκι στο κέντρο που αποτελεί τον τόπο γέννησης της μουσικής σκηνής των ΗΠΑ κατά το τέλος του 19ου αιώνα μέχρι τις αρχές του 20ου, που πρόσφατα αναγνωρίστηκε ως ορόσημο και αναφέρεται σε ουκ ολίγα blues τραγούδια, με αγαπημένο μου αυτό του τεράστιου Stevie Ray Vaughn:
Συνεχίσαμε την πορεία μας στην Broadway με την κίνηση σε ανθρώπους και αυτοκίνητα να αυξάνεται διαρκώς, στρίβοντας δεξιά στην 34η για να δούμε κι από κοντά το Empire State Building, που η βάση του μόνο έπιανε ένα τετράγωνο:
Έπρεπε να παιδευτώ για να το χωρέσω στην εικόνα, κάτι που έγινε από απέναντι, την ίδια ώρα που μας πλεύρισαν δυο παλικαράκια για να μας πουλήσουν την είσοδο σ’ αυτό ως αξιοθέατο, κάτι που πολλοί προτιμούν. Ρώτησα από περιέργεια για κόστος. 45$ λέει μέχρι τη μέση, 70$ για ν’ ανέβετε στον τελευταίο όροφο, plus tax όπως είναι αυτονόητο. Ρε δεν είμαστε καλά λέω, δηλαδή μια οικογένεια θέλει 300€ για μια βόλτα σ’ έναν ουρανοξύστη; Και να τα είχα δε τα έδινα…
Ξαναμπήκαμε στο δρόμο μας περνώντας κι ένα παρκάκι που απαγορεύονταν το τσιγάρο, βλέποντας παράλληλα με περιέργεια τα φανάρια με τα λευκά σύμβολα των πεζών, εικόνα εντελώς ξένη στα μάτια μας:
Το πλήθος και οι αλλεπάλληλες διαφημιστικές οθόνες φανέρωναν ότι φτάναμε κοντά σ’ ένα ακόμη ζητούμενο, πολυφωτογραφημένο και χιλιοπαιγμένο μέχρι αηδίας:
Η μυρωδιά από κάτι που παρέπεμπε σε χόρτο ήταν διάχυτη, όπως επίσης και οι ατμοί που βγαίνουν υπογείως (δεν είναι μόνο στις ταινίες), κάτι που σχολιάσαμε προχωρώντας προς την Times Square που απλώνονταν στα πόδια μας:
Ο κόσμος δεν ήταν ακόμη πολύς, οι φωτογράφοι όμως έδιναν κι έπαιρναν, σ’ ένα μέρος που κατά τη γνώμη μου εντυπωσιάζει μεν αλλά δεν είναι και κάτι τόσο τρομερό που θα κάτσεις για ώρες. Βγήκαμε ως κλασσικοί μαϊντανοί τουρίστες τη φωτογραφία μας στα γνωστά κόκκινα σκαλιά της πλατείας κι αναχωρήσαμε:
Ψωνίσαμε 2 μαγνητάκια στο πολύ ωραίο μαγαζάκι με τα αναμνηστικά στα δεξιά της πλατείας, του οποίου τον πρώτο όροφο ήθελα να σηκώσω ολόκληρο, ιδιαίτερα τις ρετρό φανέλες των αγαπημένων μου Lakers, αλλά με 130$ το κομμάτι δε πας πουθενά! Κατεβήκαμε περνώντας από την κάτω μεριά των σκαλιών, όπου διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για κτήριο έκδοσης εισιτηρίων θεαμάτων:
Ο δρόμος μας πήγαινε μέχρι την 49η και το Rockefeller Center στη βάση του οποίου υπήρχε έκθεση στο πεζοδρόμιο αλλά κι ένα ανοικτό παγοδρόμιο αμέσως δίπλα, με αρκετά παιδάκια αλλά και μεγάλους να δοκιμάζουν την τύχη τους:
Ακριβώς ένα στενό πιο κάτω βρισκόταν και ο γοτθικός καθεδρικός του 1879 «St. Patrick's» στον οποίο και κάναμε μια σύντομη επίσκεψη:
Μέρες που είναι να μη τον τιμήσουμε τον άγιο ρε φίλε, με ρώτησε ο Νίκος, μ’ εμένα να σέβομαι απόλυτα τέτοια θρησκευτικά ζητήματα και να μη φέρνω αντιρρήσεις, περνώντας πάραυτα την πόρτα της Ιρλανδικής «Reilly's Plates & Pours» που είχαμε ήδη τσεκάρει:
Ήταν και η πρώτη φορά που πληρώσαμε ακριβώς ότι αναγραφόταν στον πίνακα (7$) χωρίς μα μου, ωστόσο ο χρόνος δεν μας επέτρεπε να συνεχίσουμε, προχωρώντας αρχικά σε πολύ ωραίες συνοικίες πάνω στην 48η :
Στρίβοντας αριστερά προς την 10η, διανύοντας την απόσταση των 2,5 χιλιομέτρων με τα πόδια, εξακολουθώντας να μυρίζουμε χόρτο συχνά-πυκνά στην ατμόσφαιρα:
Φτάναμε κιόλας κάτω από το κτήριο της επόμενης μας δραστηριότητας.
Went down to Tin Pan Alley
See what was goin' on
Things was too hot down there
Couldn't stay very long
Hey hey hey hey
Alley's the roughest place I've ever been
All the people down there
Livin' for their whisky, wine, and gin...
Last edited:
fenia42
Member
- Μηνύματα
- 3.880
- Likes
- 14.421
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Βοήθειά σας 
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.320
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Απ’ τον ουρανό στις δυο ρόδες…
Είχαμε φτάσει σχεδόν οριακά βάσει χρόνου, οπότε μπήκαμε γρήγορα στο εμπορικό κέντρο «Hudson Yards» μέσω του οποίου μπορούσαμε να φτάσουμε στο κτήριο «Edge» που είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε, βρίσκοντας την είσοδο προς τα ενδότερα με σχετική δυσκολία.
Δε ξέρω γιατί είχα σκαλώσει μ’ αυτό το αξιοθέατο, ήθελα όμως να το δω όπως και να ‘χει, καταβάλλοντας τα 37€ μέσω της προσφοράς του booking. Η αντίστοιχη τιμή αν θέλει κάποιος να κλείσει μέσω του site είναι στα 40$ συν φόρο φυσικά μη ξεχνιόμαστε! Η σειρά αναμονής για το ασανσέρ ήταν μεγαλούτσικη και περιμέναμε κάποια λεπτά βλέποντας παράλληλα την παρουσίαση του κτηρίου βασισμένη μάλιστα στην πράσινη ενέργεια:
Η αίσθηση που είχαμε και οι δύο ήταν ότι το ασανσέρ ανέβαινε διαγώνια, κάτι που δε κατάφερα να επιβεβαιώσω, γεγονός ήταν πάντως ότι είχαμε φτάσει στο ανώτερο σημείο με τις πρώτες εντυπώσεις θαυμασμού να έργοχνται βλέποντας έξω απ' τα παράθυρα περιμετρικά της αίθουσας:
Είδαμε τις τιμές στο μπαρ και κάναμε μεταβολή όπως ήμασταν, οδηγούμενοι προς το εξωτερικό μπαλκόνι και το υπερθέαμα που έβλεπαν τα μάτια μας απέναντι στους αχανείς ουρανοξύστες του Manhattan. Ο @Kyriakao μου ‘χε πει στη τελευταία συνάντηση για την πίττα στη Θεσσαλονίκη πως «είναι μερικές στιγμές στη νέα Υόρκη που αισθάνεσαι ασήμαντος«, ατάκα που συγκράτησα και καταλάβαινα πλέον με τον καλύτερο τρόπο:
Ακατάλληλο μέρος σίγουρα για υψοφοβικούς, edge όνομα και πράγμα, με την κατάληξη των προστατευτικών τζαμιών να είναι με κλίση προς τα μέσα, δίνοντας απόλυτη οπτική. Ακόμα πιο περίεργο είναι και το γυάλινο δάπεδο το οποίο βλέπετε στην ακόλουθη φωτογραφία, με αρκετούς επισκέπτες να φοβούνται και να μη τολμούν να πατήσουν πάνω του:
Οι εικόνες που έβλεπαν τα μάτια μας ήταν ασύλληπτες, με τη θέα προς τα ποτάμια εκατέρωθεν να ναι εντυπωσιακή:
Έως την άκρη του New Jersey και το άγαλμα της ελευθερίας:
Ανεβήκαμε στα σκαλιά για μερικές ακόμη λήψεις ακούγοντας παράλληλα κι Ελληνικά από μια παρέα, βλέποντας το μεγαλύτερο σημείο του τριγωνικού μπαλκονιού που δίνει την αίσθηση του πλοίου. Ποθούσαμε εννοείται να πιούμε κι ένα κατιτίς εκεί πάνω, ωστόσο δεν άξιζε με τόσα πολλά χρήματα:
Έτσι βολτάραμε λίγο ακόμα, βλέποντας και την επιπλέον δραστηριότητα όπου με ειδικούς ιμάντες μπορούσες να κρεμαστείς εξωτερικά του κτηρίου (!) και πήραμε το ασανσέρ προκειμένου να βγούμε εκτός.
Η έξοδος που χρησιμοποιήσαμε ήταν διαφορετική απ' αυτήν που εισέλθαμε στο κτήριο, με αποτέλεσμα να βλέπουμε απέναντι μας το εντυπωσιακό κτήριο Vessel που μοιάζει με κυψέλη, την ώρα που δε ξέρω τι σκεφτόμασταν και δεν επισκεφτήκαμε:
Α ναι, μάλλον να πιούμε καμιά Guinness που τόσο στερηθήκαμε, κάτι που έγινε άμεσα στην πολύ ωραία μπάρα του «Scruffy Duffy's Bar» που όλως τυχαίως βρέθηκε στο δρόμο μας:
Να που κατεβαίναμε και πάλι στη 10η επιστρέφοντας στο κέντρο, χωρίς ιδιαίτερο άγχος (πέραν του καιρού) μιας και ήμασταν σχετικά ευέλικτοι για την επόμενη δραστηριότητα μας. Η συνάντηση μας μ’ ένα ελληνικό εστιατόριο και η ανάγνωση του καταλόγου μας έκαναν ν’ αναρωτηθούμε για ποιο λόγο δεν πηγαίνουμε στη ΝΥ να γίνουμε εστιάτορες:
Είχαμε ήδη στρίψει στην 58η με κατεύθυνση το κατάστημα ενοικίασης ποδηλάτου στο οποίο μας κατεύθυνε ο χάρτης. Η κράτηση είχε γίνει μέσω του Viator κόστους 24€ για δύο άτομα και τρεις διαθέσιμες ώρες. Παρόλο που οι κριτικές έλεγαν διάφορα, εμείς αντιμετωπίσαμε μια χαρά εξυπηρέτηση, σ’ ένα μαγαζί με αρκετές επιλογές:
Τι να το κάνεις θα μου πεις το ποδήλατο σε μια πόλη όπως η Νέα Υόρκη, απαντώντας πολύ εύκολα ότι είναι ό πιο εύκολος τρόπος να δει κανείς το central park σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, ειδικά αν δεν έχει χρόνο όπως εμείς. Τουλάχιστον έτσι το ‘χα σκεφτεί από πριν και να που δικαιώθηκα πανηγυρικά. Καβάλα στο ποδήλατο λοιπόν, είσοδος από τη διασταύρωση 59ης & 5ης και ξεκινάμε, αποφασίζοντας ότι θα κάνουμε στάση όπου μας τη δώσει, όπως καλή ώρα για ν’ ακούσουμε την μπάντα κάτω από το άγαλμα του Κολόμβου:
Δεν αργήσαμε πολύ να φτάσουμε ποδηλατώντας ως την Bethesda Terrace και την πρώτη λιμνούλα που θα βρίσκαμε στο δρόμο μας. Ακόμα μια σύντομη στάση χαζεύοντας κι ακούγοντας μουσικές από τους πλανόδιους ήταν επιβεβλημένη:
(Να και ο easy rider που σας αφηγείται την ιστορία εν δράσει)
Δύσκολο χόμπυ η φωτογράφηση όταν είσαι πάνω σε ποδήλατο και παράλληλα οδηγείς, αν και νομίζω τα κατάφερα καλά. Μέχρι και σκιουράκι κατάφερα να βγάλω απ’ τα ουκ ολίγα που έχουν σημείο διαμονής το πάρκο:
Επόμενη στάση στο κέντρο του πάρκου, προκειμένου να δούμε τη μεγάλη λίμνη που βρίσκω ως «Jacqueline Kennedy Onassis Reservoir» και προκαλεί πραγματικά εντύπωση:
To Central park που καλύπτει έκταση 843 στρεμμάτων δεν είναι το μεγαλύτερο πάρκο της πόλης, είναι σίγουρα όμως το πιο πολυκινηματογραφημένο και επισκέψιμο, δεχόμενο σταθερά πάνω από 40 εκατομμύρια κόσμο ετησίως. Οι δρόμοι του είναι αποκλειστικά φτιαγμένοι για πεζούς και ποδηλάτες (εκτός αστυνομίας και ασθενοφόρων) με σήμανση και φανάρια, και διασταυρώνεται σε αρκετά σημεία με τις παράπλευρες οδούς όπου υπάρχουν οι αντίστοιχες πύλες πρόσβασης σ' αυτό:
Έχοντας κάνει έναν αξιοσέβαστο γύρο όπως μπορείτε να δείτε επιστρέψαμε προς την έξοδο, πεζοί στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μιας και ο Νίκος είχε παραδώσει πνεύμα..
Την ίδια ώρα, για μια ακόμη φορά σε εκδρομή το τελευταίο διάστημα πετύχαινα τι άλλο, φωτογράφιση γάμου...
Μα τι ωραία βόλτα ήταν αυτή!
Είχαμε φτάσει σχεδόν οριακά βάσει χρόνου, οπότε μπήκαμε γρήγορα στο εμπορικό κέντρο «Hudson Yards» μέσω του οποίου μπορούσαμε να φτάσουμε στο κτήριο «Edge» που είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε, βρίσκοντας την είσοδο προς τα ενδότερα με σχετική δυσκολία.
Δε ξέρω γιατί είχα σκαλώσει μ’ αυτό το αξιοθέατο, ήθελα όμως να το δω όπως και να ‘χει, καταβάλλοντας τα 37€ μέσω της προσφοράς του booking. Η αντίστοιχη τιμή αν θέλει κάποιος να κλείσει μέσω του site είναι στα 40$ συν φόρο φυσικά μη ξεχνιόμαστε! Η σειρά αναμονής για το ασανσέρ ήταν μεγαλούτσικη και περιμέναμε κάποια λεπτά βλέποντας παράλληλα την παρουσίαση του κτηρίου βασισμένη μάλιστα στην πράσινη ενέργεια:
Η αίσθηση που είχαμε και οι δύο ήταν ότι το ασανσέρ ανέβαινε διαγώνια, κάτι που δε κατάφερα να επιβεβαιώσω, γεγονός ήταν πάντως ότι είχαμε φτάσει στο ανώτερο σημείο με τις πρώτες εντυπώσεις θαυμασμού να έργοχνται βλέποντας έξω απ' τα παράθυρα περιμετρικά της αίθουσας:
Είδαμε τις τιμές στο μπαρ και κάναμε μεταβολή όπως ήμασταν, οδηγούμενοι προς το εξωτερικό μπαλκόνι και το υπερθέαμα που έβλεπαν τα μάτια μας απέναντι στους αχανείς ουρανοξύστες του Manhattan. Ο @Kyriakao μου ‘χε πει στη τελευταία συνάντηση για την πίττα στη Θεσσαλονίκη πως «είναι μερικές στιγμές στη νέα Υόρκη που αισθάνεσαι ασήμαντος«, ατάκα που συγκράτησα και καταλάβαινα πλέον με τον καλύτερο τρόπο:
Ακατάλληλο μέρος σίγουρα για υψοφοβικούς, edge όνομα και πράγμα, με την κατάληξη των προστατευτικών τζαμιών να είναι με κλίση προς τα μέσα, δίνοντας απόλυτη οπτική. Ακόμα πιο περίεργο είναι και το γυάλινο δάπεδο το οποίο βλέπετε στην ακόλουθη φωτογραφία, με αρκετούς επισκέπτες να φοβούνται και να μη τολμούν να πατήσουν πάνω του:
Οι εικόνες που έβλεπαν τα μάτια μας ήταν ασύλληπτες, με τη θέα προς τα ποτάμια εκατέρωθεν να ναι εντυπωσιακή:
Έως την άκρη του New Jersey και το άγαλμα της ελευθερίας:
Ανεβήκαμε στα σκαλιά για μερικές ακόμη λήψεις ακούγοντας παράλληλα κι Ελληνικά από μια παρέα, βλέποντας το μεγαλύτερο σημείο του τριγωνικού μπαλκονιού που δίνει την αίσθηση του πλοίου. Ποθούσαμε εννοείται να πιούμε κι ένα κατιτίς εκεί πάνω, ωστόσο δεν άξιζε με τόσα πολλά χρήματα:
Έτσι βολτάραμε λίγο ακόμα, βλέποντας και την επιπλέον δραστηριότητα όπου με ειδικούς ιμάντες μπορούσες να κρεμαστείς εξωτερικά του κτηρίου (!) και πήραμε το ασανσέρ προκειμένου να βγούμε εκτός.
Η έξοδος που χρησιμοποιήσαμε ήταν διαφορετική απ' αυτήν που εισέλθαμε στο κτήριο, με αποτέλεσμα να βλέπουμε απέναντι μας το εντυπωσιακό κτήριο Vessel που μοιάζει με κυψέλη, την ώρα που δε ξέρω τι σκεφτόμασταν και δεν επισκεφτήκαμε:
Α ναι, μάλλον να πιούμε καμιά Guinness που τόσο στερηθήκαμε, κάτι που έγινε άμεσα στην πολύ ωραία μπάρα του «Scruffy Duffy's Bar» που όλως τυχαίως βρέθηκε στο δρόμο μας:
Να που κατεβαίναμε και πάλι στη 10η επιστρέφοντας στο κέντρο, χωρίς ιδιαίτερο άγχος (πέραν του καιρού) μιας και ήμασταν σχετικά ευέλικτοι για την επόμενη δραστηριότητα μας. Η συνάντηση μας μ’ ένα ελληνικό εστιατόριο και η ανάγνωση του καταλόγου μας έκαναν ν’ αναρωτηθούμε για ποιο λόγο δεν πηγαίνουμε στη ΝΥ να γίνουμε εστιάτορες:
Είχαμε ήδη στρίψει στην 58η με κατεύθυνση το κατάστημα ενοικίασης ποδηλάτου στο οποίο μας κατεύθυνε ο χάρτης. Η κράτηση είχε γίνει μέσω του Viator κόστους 24€ για δύο άτομα και τρεις διαθέσιμες ώρες. Παρόλο που οι κριτικές έλεγαν διάφορα, εμείς αντιμετωπίσαμε μια χαρά εξυπηρέτηση, σ’ ένα μαγαζί με αρκετές επιλογές:
Τι να το κάνεις θα μου πεις το ποδήλατο σε μια πόλη όπως η Νέα Υόρκη, απαντώντας πολύ εύκολα ότι είναι ό πιο εύκολος τρόπος να δει κανείς το central park σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, ειδικά αν δεν έχει χρόνο όπως εμείς. Τουλάχιστον έτσι το ‘χα σκεφτεί από πριν και να που δικαιώθηκα πανηγυρικά. Καβάλα στο ποδήλατο λοιπόν, είσοδος από τη διασταύρωση 59ης & 5ης και ξεκινάμε, αποφασίζοντας ότι θα κάνουμε στάση όπου μας τη δώσει, όπως καλή ώρα για ν’ ακούσουμε την μπάντα κάτω από το άγαλμα του Κολόμβου:
Δεν αργήσαμε πολύ να φτάσουμε ποδηλατώντας ως την Bethesda Terrace και την πρώτη λιμνούλα που θα βρίσκαμε στο δρόμο μας. Ακόμα μια σύντομη στάση χαζεύοντας κι ακούγοντας μουσικές από τους πλανόδιους ήταν επιβεβλημένη:
(Να και ο easy rider που σας αφηγείται την ιστορία εν δράσει)
Δύσκολο χόμπυ η φωτογράφηση όταν είσαι πάνω σε ποδήλατο και παράλληλα οδηγείς, αν και νομίζω τα κατάφερα καλά. Μέχρι και σκιουράκι κατάφερα να βγάλω απ’ τα ουκ ολίγα που έχουν σημείο διαμονής το πάρκο:
Επόμενη στάση στο κέντρο του πάρκου, προκειμένου να δούμε τη μεγάλη λίμνη που βρίσκω ως «Jacqueline Kennedy Onassis Reservoir» και προκαλεί πραγματικά εντύπωση:
To Central park που καλύπτει έκταση 843 στρεμμάτων δεν είναι το μεγαλύτερο πάρκο της πόλης, είναι σίγουρα όμως το πιο πολυκινηματογραφημένο και επισκέψιμο, δεχόμενο σταθερά πάνω από 40 εκατομμύρια κόσμο ετησίως. Οι δρόμοι του είναι αποκλειστικά φτιαγμένοι για πεζούς και ποδηλάτες (εκτός αστυνομίας και ασθενοφόρων) με σήμανση και φανάρια, και διασταυρώνεται σε αρκετά σημεία με τις παράπλευρες οδούς όπου υπάρχουν οι αντίστοιχες πύλες πρόσβασης σ' αυτό:
Έχοντας κάνει έναν αξιοσέβαστο γύρο όπως μπορείτε να δείτε επιστρέψαμε προς την έξοδο, πεζοί στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μιας και ο Νίκος είχε παραδώσει πνεύμα..
Την ίδια ώρα, για μια ακόμη φορά σε εκδρομή το τελευταίο διάστημα πετύχαινα τι άλλο, φωτογράφιση γάμου...
Μα τι ωραία βόλτα ήταν αυτή!
Last edited:
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.320
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Νύχτα, μέχρι …όσο πάει
Είχαμε φτάσει στην έξοδο, απ’ το ίδιο πολυσύχναστο σημείο απ’ όπου μπήκαμε προκειμένου να γυρίσουμε στο γραφείο ενοικιάσεως:
Η ώρα που 'χαμε στη διαθεση τελικά ήταν αρκετή, έτσι γυρίσαμε τα ποδήλατα πριν τη λήξη του χρονικού περιθωρίου ολοκληρώνοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μια εξαιρετική εμπειρία. Ήταν σχεδόν έξι το απόγευμα όταν ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε την 8η προς αναζήτηση φαγητού:
Φυσικά τι καλύτερο από παραδοσιακό Αμερικανικό junk food. Αφού απορρίψαμε κάποια μπεργκεράδικα που γινόταν χαμός, καταλήξαμε στα Wendy’s παρακαλώ, των οποίων την ταμπέλα είχα να δω από την Αθήνα των 90s (Σίγουρα οι Αθηναίοι θα με καταλάβετε). Αυτοματοποιημένο σύστημα παραγγελίας κι εκεί, με την πληρωμή να γίνεται με κάρτα. Συν φόρο έτσι, αυτονόητο:
Φάγαμε ήσυχα την ώρα που όλο και περισσότερος κόσμος κατέφτανε στο μαγαζί και συνεχίσαμε στην McGee’s Pub για ένα ψευτό-Pint που πληρώσαμε ακριβά:
Όταν ξαναβγήκαμε στο δρόμο είχε κιόλας νυχτώσει ακολουθώντας το ίδιο δρομολόγιο που κάναμε το πρωί, ανεβαίνοντας δηλαδή την Broadway:
Η δίψα μας δεν έλεγε να σβήσει, κι επειδή δε χαρήκαμε το προηγούμενο κάναμε άλλη μια στάση για ένα τίμιο τη φορά αυτή Pint στην σαφώς ωραιότερη και εννοείται Ιρλανδική O'Donoghue's pub ,στην οποία πάρθηκε η σοφή απόφαση να πάρουμε το πρόγραμμα σερί μιας και η ώρα είχε περάσει και δεν είμασταν να ξαναβγαίνουμε. Είχαμε μέσα σ' όλα και πρωινό ξύπνημα για πτήση.
Ήδη φτάναμε ξανά στην Times Square, που χωρίς να ναι προγραμματισμένο επιλέξαμε να κάνουμε ένα ακόμη πέρασμα, μιας και είχαμε ακολουθήσει αυτή τη διαδρομή:
Τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά τέτοια ώρα, με τον κόσμο να κατακλύζει την πλατεία απ’ άκρη σ’ άκρη όπως μπορείτε να δείτε, τις διαφημίσεις με τις led πινακίδες να σου ζαλίζουν το κεφάλι και τους πλανόδιους (επιστήμονες τολμώ να πω) φωτογράφους να ‘χουν πιάσει δουλειά για τους υποψήφιους ινφλουένσερ. Ωραία δουλειά!
Μέχρι και το περιπολικό με τους ένστολους από το σώμα του NYPD που ήταν προσαρμοσμένο στο ύφος της πλατείας αποτελούσε αξιοθέατο, μιας και δε δίσταζαν να φωτογραφηθούν με όποιον τους ζητούσε:
Όπως ήταν λογικό δε μείναμε πολύ, ανηφορίζοντας το δρόμο μέσα απ’ το παρκάκι με τα τραπεζάκια στην Golda meir Square που σας περιέγραφα στο παραπροηγούμενο κεφάλαιο με την απαγόρευση του καπνίσματος:
Όσο πλησιάζαμε την περιοχή του ξενοδοχείου τόσο ενισχύοταν το μυαλό μου μια ιδέα που χα ψάξει καιρό πριν. Ήθελα να πάρω εικόνα νυχτερινής Νέας Υόρκης από ψηλά για να έχω και αυτή την εμπειρία, έτσι χωρίς περιστροφές άνοιξα τους χάρτες με σκοπό να κατευθυνθούμε στη γωνία 5ης & 27ης. Εκεί βρίσκεται ένα από τα ανοικτού τύπου bars που είχα τσεκαρισμένα, το 230 Fifth Rooftop Bar που φιλοξενείται στην ταράτσα ενός ξενοδοχείου. Βρήκαμε την είσοδο και κατευθυνθήκαμε στους ανελκυστήρες, όπου βγαίνοντας λίγο μετά αντικρύσαμε αυτό:
Ο χώρος είναι εντελώς ανοικτός προς κάθε κατεύθυνση, με την πανοραμική νυχτερινή θέα να ναι μαγική όπως μπορείτε να δείτε. Οι επιλογές που ΄χει κάποιος είναι είτε για εξωτερικό τραπεζάκι με θερμάστρα, είτε ένα από αυτά τα ιγκλού που ναι της μοδός τελευταία:
Το bar λειτουργούσε self-service, με το κόστος του Pint να ναι στα 9$ (τίμια για το μέρος) χωρίς τον παραμικρό φόρο αυτή τη φορά. Πήραμε τις μπύρες μας στο χέρι και κατευθυνθήκαμε σ’ ένα από τα ανοικτά τραπέζια, όπου επίσης απαγορεύεται το κάπνισμα, έχοντας απέναντι μας κάδρο τους ουρανοξύστες:
Χαζέψαμε, βγάλαμε τις φωτογραφίες, ήπιαμε το μπυράκι μας γρήγορα κι αναχωρήσαμε γιατί εντάξει, δεν είναι και για πολύ κάτι τέτοια. Να πως φαίνεται η αντίστοιχη εικόνα από το δρόμο αυτή τη φορά:
Η νύχτα σήκωνε μια μικρή συνέχεια, έτσι βασιζόμενοι στους χάρτες της Google κάναμε αναζήτηση για 2 μπαρ που εντόπισα στην περιοχή, δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα μιας και ήταν κλειστά, όμως η τύχη δε μας εγκατέλειψε εντελώς στέλνοντας μας και πάλι (ω τι θαύμα) σε Ιρλανδική, πιο συγκεκριμένα στην John Doe pub, όπου τιμήσαμε μερικές τελευταίες μπυρίτσες:
Περνώντας από το Madison Square Park συνειδητοποίησα και την περιοχή που μέναμε, μια περιοχή που αναφέρεται σε γνωστό κι αγαπημένο ρεμπέτικο τραγούδι της Αμερικής του Δημοσθένη Ζάττα, ένα αριστούργημα το οποίο γράφτηκε 95 ολόκληρα χρόνια πριν και παραμένει επίκαιρο
Ήταν περασμένες 11 όταν περνούσαμε τη διάβαση 5ης & 25ης με κατεύθυνση το ξενοδοχείο μας. Κοντά 15 ώρες στο δρόμο, σε μια άκρως χορταστική και απολαυστική μέρα στη Νέα Υόρκη γεμάτη ασύλληπτες εικόνες. Από την επομένη μας περίμενε ο νότος. Φεύγαμε γι’ …άλλες πολιτείες.
Εις στον Πειραιά καθόμουνα
που ειναι το Πασαλιμάνι,
μα στο Νιου Γιόρκι κάθομαι
στο Μάντισον σε χάνι.
Και ξερτέ βρε Αρκαντάσηδες
πώς μπερδεύτηκεν ο κόμπος,
γιατί την ανακάλυψε
αυτή τη γη ο Κολόμπος.
Είχαμε φτάσει στην έξοδο, απ’ το ίδιο πολυσύχναστο σημείο απ’ όπου μπήκαμε προκειμένου να γυρίσουμε στο γραφείο ενοικιάσεως:
Η ώρα που 'χαμε στη διαθεση τελικά ήταν αρκετή, έτσι γυρίσαμε τα ποδήλατα πριν τη λήξη του χρονικού περιθωρίου ολοκληρώνοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μια εξαιρετική εμπειρία. Ήταν σχεδόν έξι το απόγευμα όταν ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε την 8η προς αναζήτηση φαγητού:
Φυσικά τι καλύτερο από παραδοσιακό Αμερικανικό junk food. Αφού απορρίψαμε κάποια μπεργκεράδικα που γινόταν χαμός, καταλήξαμε στα Wendy’s παρακαλώ, των οποίων την ταμπέλα είχα να δω από την Αθήνα των 90s (Σίγουρα οι Αθηναίοι θα με καταλάβετε). Αυτοματοποιημένο σύστημα παραγγελίας κι εκεί, με την πληρωμή να γίνεται με κάρτα. Συν φόρο έτσι, αυτονόητο:
Φάγαμε ήσυχα την ώρα που όλο και περισσότερος κόσμος κατέφτανε στο μαγαζί και συνεχίσαμε στην McGee’s Pub για ένα ψευτό-Pint που πληρώσαμε ακριβά:
Όταν ξαναβγήκαμε στο δρόμο είχε κιόλας νυχτώσει ακολουθώντας το ίδιο δρομολόγιο που κάναμε το πρωί, ανεβαίνοντας δηλαδή την Broadway:
Η δίψα μας δεν έλεγε να σβήσει, κι επειδή δε χαρήκαμε το προηγούμενο κάναμε άλλη μια στάση για ένα τίμιο τη φορά αυτή Pint στην σαφώς ωραιότερη και εννοείται Ιρλανδική O'Donoghue's pub ,στην οποία πάρθηκε η σοφή απόφαση να πάρουμε το πρόγραμμα σερί μιας και η ώρα είχε περάσει και δεν είμασταν να ξαναβγαίνουμε. Είχαμε μέσα σ' όλα και πρωινό ξύπνημα για πτήση.
Ήδη φτάναμε ξανά στην Times Square, που χωρίς να ναι προγραμματισμένο επιλέξαμε να κάνουμε ένα ακόμη πέρασμα, μιας και είχαμε ακολουθήσει αυτή τη διαδρομή:
Τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά τέτοια ώρα, με τον κόσμο να κατακλύζει την πλατεία απ’ άκρη σ’ άκρη όπως μπορείτε να δείτε, τις διαφημίσεις με τις led πινακίδες να σου ζαλίζουν το κεφάλι και τους πλανόδιους (επιστήμονες τολμώ να πω) φωτογράφους να ‘χουν πιάσει δουλειά για τους υποψήφιους ινφλουένσερ. Ωραία δουλειά!
Μέχρι και το περιπολικό με τους ένστολους από το σώμα του NYPD που ήταν προσαρμοσμένο στο ύφος της πλατείας αποτελούσε αξιοθέατο, μιας και δε δίσταζαν να φωτογραφηθούν με όποιον τους ζητούσε:
Όπως ήταν λογικό δε μείναμε πολύ, ανηφορίζοντας το δρόμο μέσα απ’ το παρκάκι με τα τραπεζάκια στην Golda meir Square που σας περιέγραφα στο παραπροηγούμενο κεφάλαιο με την απαγόρευση του καπνίσματος:
Όσο πλησιάζαμε την περιοχή του ξενοδοχείου τόσο ενισχύοταν το μυαλό μου μια ιδέα που χα ψάξει καιρό πριν. Ήθελα να πάρω εικόνα νυχτερινής Νέας Υόρκης από ψηλά για να έχω και αυτή την εμπειρία, έτσι χωρίς περιστροφές άνοιξα τους χάρτες με σκοπό να κατευθυνθούμε στη γωνία 5ης & 27ης. Εκεί βρίσκεται ένα από τα ανοικτού τύπου bars που είχα τσεκαρισμένα, το 230 Fifth Rooftop Bar που φιλοξενείται στην ταράτσα ενός ξενοδοχείου. Βρήκαμε την είσοδο και κατευθυνθήκαμε στους ανελκυστήρες, όπου βγαίνοντας λίγο μετά αντικρύσαμε αυτό:
Ο χώρος είναι εντελώς ανοικτός προς κάθε κατεύθυνση, με την πανοραμική νυχτερινή θέα να ναι μαγική όπως μπορείτε να δείτε. Οι επιλογές που ΄χει κάποιος είναι είτε για εξωτερικό τραπεζάκι με θερμάστρα, είτε ένα από αυτά τα ιγκλού που ναι της μοδός τελευταία:
Το bar λειτουργούσε self-service, με το κόστος του Pint να ναι στα 9$ (τίμια για το μέρος) χωρίς τον παραμικρό φόρο αυτή τη φορά. Πήραμε τις μπύρες μας στο χέρι και κατευθυνθήκαμε σ’ ένα από τα ανοικτά τραπέζια, όπου επίσης απαγορεύεται το κάπνισμα, έχοντας απέναντι μας κάδρο τους ουρανοξύστες:
Χαζέψαμε, βγάλαμε τις φωτογραφίες, ήπιαμε το μπυράκι μας γρήγορα κι αναχωρήσαμε γιατί εντάξει, δεν είναι και για πολύ κάτι τέτοια. Να πως φαίνεται η αντίστοιχη εικόνα από το δρόμο αυτή τη φορά:
Η νύχτα σήκωνε μια μικρή συνέχεια, έτσι βασιζόμενοι στους χάρτες της Google κάναμε αναζήτηση για 2 μπαρ που εντόπισα στην περιοχή, δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα μιας και ήταν κλειστά, όμως η τύχη δε μας εγκατέλειψε εντελώς στέλνοντας μας και πάλι (ω τι θαύμα) σε Ιρλανδική, πιο συγκεκριμένα στην John Doe pub, όπου τιμήσαμε μερικές τελευταίες μπυρίτσες:
Περνώντας από το Madison Square Park συνειδητοποίησα και την περιοχή που μέναμε, μια περιοχή που αναφέρεται σε γνωστό κι αγαπημένο ρεμπέτικο τραγούδι της Αμερικής του Δημοσθένη Ζάττα, ένα αριστούργημα το οποίο γράφτηκε 95 ολόκληρα χρόνια πριν και παραμένει επίκαιρο
Ήταν περασμένες 11 όταν περνούσαμε τη διάβαση 5ης & 25ης με κατεύθυνση το ξενοδοχείο μας. Κοντά 15 ώρες στο δρόμο, σε μια άκρως χορταστική και απολαυστική μέρα στη Νέα Υόρκη γεμάτη ασύλληπτες εικόνες. Από την επομένη μας περίμενε ο νότος. Φεύγαμε γι’ …άλλες πολιτείες.
Εις στον Πειραιά καθόμουνα
που ειναι το Πασαλιμάνι,
μα στο Νιου Γιόρκι κάθομαι
στο Μάντισον σε χάνι.
Και ξερτέ βρε Αρκαντάσηδες
πώς μπερδεύτηκεν ο κόμπος,
γιατί την ανακάλυψε
αυτή τη γη ο Κολόμπος.
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Πολωνία Μαγευτικό Γκτάνσκ - Σοπότ και Κάστρο Μάλμπορκ- Τελ. μήνυμα: underwater