alice~
Member
- Μηνύματα
- 715
- Likes
- 1.168
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iceland
Σήμερα ήταν η μέρα των μουσείων. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, θα επισκεπτόμασταν το Museum of the city of New York και το Cooper Hewitt Design Museum. Και τα δύο βρισκόταν κοντά στο Central Park,σχετικά κοντά το ένα με το άλλο, οπότε θα μπορούσαμε να επισκεφθούμε εύκολα και τα δύο.
Ξεκινήσαμε λοιπόν το πρωί από το ξενοδοχείο για να πάρουμε το μετρό και να πάμε προς το Central Park.
Παρατηρησεις: στην Νέα Υόρκη, σε όλες τις πινακίδες τους χρησιμοποιούν συγκεκριμένη γραμματοσειρά, την "Helvetica",για ομοιομορφία Και κάτι ακόμα... ολόκληρη η πόλη είχε μια συγκεκριμένη μυρωδιά. Σου χτυπούσε στη μύτη με το που έφτανες. Πρέπει να ήταν από τα φαγητά που έφτιαχναν στις καντίνες που υπηρχαν, ήταν απειρες. Κάτι σαν κάρι, σαν μυρωδικό. Anyway,πάμε παρακατω!
Τελικά όμως δεν φτάσαμε εκεί που θέλαμε. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς εγινε παλι, μάλλον κατεβήκαμε σε λάθος στάση. Οπότε αρχίσαμε το περπάτημα πάλι,ώσπου φτάσαμε στο Cooper Hewitt Design Museum.
Η περιοχή εκεί πέρα ήταν πανέμορφη. Και για να καταλάβετε πού ήμασταν...
Όμορφα σπίτια, πολλά δέντρα και φύλλα παντού στον δρόμο... Το μοναδικό πράγμα που μετανιώνω κάθε φορά που επιστρέφω απο ενα ταξίδι είναι ότι μου φαίνεται πως δεν βγάζω αρκετές φωτογραφίες. Eνώ έχω τουλάχιστον 1000 από αυτό το ταξίδι από τη συγκεκριμένη περιοχή δεν έχω άλλες.
Μπήκαμε στο μουσείο,βγάλαμε τα εισητήριά μας, μετά όμως μας είπαν ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε ξενάγηση εκείνη την στιγμή. Ο λόγος νομίζω ήταν ότι υπήρχε ένα άλλο σχολείο που έκανε ξενάγηση εκείνη την ώρα. Τέλος πάντων, μας είπαν ότι αφού είχαμε ήδη πληρώσει το εισητήριο, μπορούσαμε να πάμε εκεί αργότερα. Οπότε αποφασίσαμε να πάμε στο Museum of the City of New York και μετά να επιστρέψουμε εκεί.
Για να πάμε μέχρι εκεί αποφασίσαμε να πάρουμε λεωφορείο,αφού είχαμε ετσι και αλλιώς την κάρτα για το μετρό που χρησιμοποιούταν και για τα λεωφορεία. Φτάνοντας εκεί, έπρεπε να περιμένουμε λίγο τον ξεναγό μας τον Lee.
Καθίσαμε στα σκαλοπατάκια για λίγο,μέχρι που ήρθε και...μας έκανε κήρυγμα να μην καθόμαστε εκεί γιατί εμποδίζαμε την κυκλοφορία. Δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω βέβαια Αλλά δεν είχε άδικο για να λέμε την αλήθεια,δεν είναι Ελλάδα εκεί για να αράζεις σε δημόσιο χώρο και να μην σε νοιάζει κανένας και τίποτα. Γενικά όπως έχω ξαναπεί, οι Νεουρκέζοι θα σε μισήσουν αν εμποδίζεις με οποιοδήποτε τρόπο την κυκλοφορία.
Το πιο σπουδαίο σ'αυτό το μουσείο ήταν η εγκατάσταση από φωτάκια LED που είχε λίγο μετά την είσοδο, στις σκάλες.
Η συγκεκριμένη εγκατάσταση είναι μια ιδέα από το Cooper Joseph Studio και είναι πολλή εντυπωσιακή, δίνει μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα στο χώρο και στις σκάλες.
Κατα τ'αλλα, το μουσείο δεν μας εντυπωσίασε και τόσο με τα "εκθέματά" του. Η πρώτη έκθεση που επισκεφθήκαμε ήταν μία σχετικά με παλιά κτήρια της Νέας Υόρκης (όχι και τόσο παλιά αν σκεφτούμε ότι η Νέα Υόρκη δεν έχει και τα αμέτρητα χρόνια ιστορίας που έχουν άλλες πόλεις),τα όποια κάποιοι ήθελαν να κατεδαφίσουν αλλά έτσι η Νέα Υόρκη έχασε κτήρια σημαντικά για την ιστορία της (από αρχιτεκτονικής απόψεως σύμφωνα με αυτούς,όχι μόνο λειτουργίας, δεν ήταν βιβλιοθήκες ή σχολεία ή κάποιο άλλο είδος κτηρίου που μπορεί να θεωρηθεί ότι επιτελεί μια σημαντική δημόσια λειτουργία, αν θυμάμαι καλά κάποια από αυτα ήταν κατοικίες,μαγαζιά κτλ).
και κοιτώντας την πινακίδα από πάνω πιο καλα...
(long past το 1800 γι'αυτούς λοιπόν )
Πάντως οι μακέτες και τα σχέδια που υπήρχαν στην έκθεση είχαν ενδιαφέρον.
Μετά επισκεφθήκαμε μια έκθεση σχετικά με κάποια πλούσια οικογενεια εκεί τον 19ο αιώνα αν θυμάμαι καλά, η οποία ήταν καλοστημένη αλλά δεν μας εντυπωσίασε και τόσο (και γι'αυτό δεν έχω καμιά φωτογραφία) και μετά μια άλλη έκθεση σχετικά με τον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης που θα γινόταν εκεί όταν εμείς θα ήμασταν στην πτήση της επιστροφής
Oκ, ωραίος σαν χώρος το μουσείο αλλά καμιά από τις εκθέσεις δεν μας ενθουσίασε. Τα πιο εντυπωσιακά ηταν τα φωτάκια LED στην είσοδο όπως είπα και παραπάνω.
Μετά την ξενάγηση επισκεφθήκαμε το μαγαζάκι του μουσείου και στη συνέχεια πήγαμε πάλι προς το Cooper Hewitt Design Museum. Αυτο ναι, μας άρεσε πολύ!
Με ξύλινο δάπεδο, με επένδυση από ξύλο στους τοίχους, σου έδινε την εντύπωση ότι έχεις μπει σε κάποιο σπίτι και όχι σε μουσείο. Επίσης,ήταν διαδραστικό. Αρχικά, πριν ξεκινήσεις την ξενάγηση, μαζί με το εισητήριο που είχε έναν αριθμό, σου έδιναν ένα μεγάλο ηλεκτρονικό "στυλό". Δίπλα από κάθε έκθεμα υπήρχε ένας αριθμός και μόλις ακουμπούσες εκεί πάνω το στυλο, ο αριθμός αποθηκεύοταν ηλεκτρονικά στην μνήμη του στυλού. Ετσι μπορούσες αργότερα, να μπεις στην ιστοσελίδα τους, να πληκτρολογήσεις τον αριθμό που είχε πάνω το εισητήριό σου και να δεις όλα τα εκθέματα που "αποθηκευσες" ηλεκτρονικά και να βρεις περισσότερες πληροφορίες γι'αυτά.
Στον πρώτο όροφο είχε μια έκθεση από μακετες από σπουδαία αρχιτεκτονικά έργα. Εντυπωσιακότατα.
Ο επόμενος όροφος είχε διαφορα εκθέματα
από μακέτες από σκάλες
μέχρι καρέκλες, πλεκτά, πίνακες...
Επίσης είχε μεγάλες οθόνες, στις οποίες με το στυλό σου μπορούσες να επιλέξεις μια κατηγορία,ανάμεσα από έπιπλα,κτήρια κτλ και να σχεδιάσεις το δικό σου,χρησιμοποιώντας διάφορα υλικά και υφές.
Ακόμα,είχε και μια αίθουσα με μεγάλα τραπέζια,χαρτιά και μαρκαδοράκια και σε μια οθόνη έβλεπες πώς γινόταν ένα σκίτσο με απλές γραμμές και γρήγορα και έπρεπε να το κάνεις και εσύ. Η χαρά του παιδιού
Μετά από αυτό το μουσείο,είχαμε κλείσει εισητήρια και για το Guggenheim,το οποίο βρισκόταν και αυτό εκεί κοντά.
Για το εσωτερικό του μουσείου δεν έχω να πω και πολλά,απλά φοβερό
Τώρα για τα εκθέματα.. δεν έχω να πω και πολλά. Μοντέρνα τέχνη με τα όλα της. Δεν μπορέσαμε να την εκτιμήσουμε,ήταν υπερβολικά μοντέρνα και αφηρημένη Ήμασταν και κουρασμένες και πεινασμένες και ξεπετάξαμε όλο το μουσείο σε λιγότερο από μισάωρο Αλλά μόνο και μόνο για το ιδιαίτερο κτήριο,αξιζε η επίσκεψη.
Μόλις τελειώσαμε από εκεί, πήγαμε αμέσως για φαγητό. Kαι φυσικά θα πηγαίναμε στο Shake Shack κάπου εκεί στην Lexington Ave.
Πολύ ωραία burgers και πατάτες
Μετά το φαγητό κάναμε μια βόλτα στην περιοχή.
Είχαμε περπατήσει πάρα πολύ και κάποιες από την παρέα ήθελαν να γυρίσουν στο ξενοδοχείο με τα πόδια.Aν σκεφτείτε ότι ήμασταν στον 86ο δρόμο και το ξενοδοχείο ήταν στην 39th street, μιλάμε για πολύ περπάτημα Οπότε χωριστήκαμε και εμείς θα παίρναμε το μετρό. Στάση δεν βρίσκαμε πουθενά βέβαια,ρωτήσαμε μήπως υπάρχει κάποιο λεωφορείο που κατεβαίνει στην Times Square από εκεί,αλλά δεν υπήρχε κάποιο. Ετσι συνεχίσαμε να ψάχνουμε για στάση του μετρό μέχρι που την βρήκαμε τελικά. Αλλά ακόμα και στην στάση,μέχρι να φτάσουμε εκεί που θα ήταν το σωστό τρένο, ρίξαμε πολύ περπάτημα. Τελικά αν το παίρναμε με τα πόδια για το ξενοδοχείο θα φτάναμε πιο γρήγορα
Είχε ήδη βραδιάσει όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, αλλά το λέγαμε εδώ και μέρες: είχαμε μάθει ότι το κατάστημα της Apple ήταν ανοιχτο μέχρι και μετά τα μεσάνυχτα, και θέλαμε να το επισκεφτούμε αργά Κάποιες από την παρέα ήταν κουρασμένες και δεν ακολούθησαν αλλά εμείς περπατώντας πάλι καμιά εικοσαριά δρόμους, φτάσαμε στο Apple store!
Όλο το μαγαζί ήταν ουσιαστικά υπόγειο. Είχε τα πάντα!
Είχε περάσει όμως η ώρα και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο. Και πάλι,δεν είχε πολύ κόσμο έξω. Στις κάθετες λεωφορους και εκει κοντά στην Times Square είχε,αλλά κατα τ'αλλα, ήταν ερημιά. (the city that never sleeps? really? ) Για βραδινό φάγαμε πατατάκια και μετά επιστροφή στο ξενοδοχείο για ύπνο! Πώς θα παρακολουθούσαμε αγώνα μπάσκετ την επόμενη μέρα?
Ξεκινήσαμε λοιπόν το πρωί από το ξενοδοχείο για να πάρουμε το μετρό και να πάμε προς το Central Park.
Παρατηρησεις: στην Νέα Υόρκη, σε όλες τις πινακίδες τους χρησιμοποιούν συγκεκριμένη γραμματοσειρά, την "Helvetica",για ομοιομορφία Και κάτι ακόμα... ολόκληρη η πόλη είχε μια συγκεκριμένη μυρωδιά. Σου χτυπούσε στη μύτη με το που έφτανες. Πρέπει να ήταν από τα φαγητά που έφτιαχναν στις καντίνες που υπηρχαν, ήταν απειρες. Κάτι σαν κάρι, σαν μυρωδικό. Anyway,πάμε παρακατω!
Τελικά όμως δεν φτάσαμε εκεί που θέλαμε. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς εγινε παλι, μάλλον κατεβήκαμε σε λάθος στάση. Οπότε αρχίσαμε το περπάτημα πάλι,ώσπου φτάσαμε στο Cooper Hewitt Design Museum.
Η περιοχή εκεί πέρα ήταν πανέμορφη. Και για να καταλάβετε πού ήμασταν...
Όμορφα σπίτια, πολλά δέντρα και φύλλα παντού στον δρόμο... Το μοναδικό πράγμα που μετανιώνω κάθε φορά που επιστρέφω απο ενα ταξίδι είναι ότι μου φαίνεται πως δεν βγάζω αρκετές φωτογραφίες. Eνώ έχω τουλάχιστον 1000 από αυτό το ταξίδι από τη συγκεκριμένη περιοχή δεν έχω άλλες.
Μπήκαμε στο μουσείο,βγάλαμε τα εισητήριά μας, μετά όμως μας είπαν ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε ξενάγηση εκείνη την στιγμή. Ο λόγος νομίζω ήταν ότι υπήρχε ένα άλλο σχολείο που έκανε ξενάγηση εκείνη την ώρα. Τέλος πάντων, μας είπαν ότι αφού είχαμε ήδη πληρώσει το εισητήριο, μπορούσαμε να πάμε εκεί αργότερα. Οπότε αποφασίσαμε να πάμε στο Museum of the City of New York και μετά να επιστρέψουμε εκεί.
Για να πάμε μέχρι εκεί αποφασίσαμε να πάρουμε λεωφορείο,αφού είχαμε ετσι και αλλιώς την κάρτα για το μετρό που χρησιμοποιούταν και για τα λεωφορεία. Φτάνοντας εκεί, έπρεπε να περιμένουμε λίγο τον ξεναγό μας τον Lee.
Καθίσαμε στα σκαλοπατάκια για λίγο,μέχρι που ήρθε και...μας έκανε κήρυγμα να μην καθόμαστε εκεί γιατί εμποδίζαμε την κυκλοφορία. Δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω βέβαια Αλλά δεν είχε άδικο για να λέμε την αλήθεια,δεν είναι Ελλάδα εκεί για να αράζεις σε δημόσιο χώρο και να μην σε νοιάζει κανένας και τίποτα. Γενικά όπως έχω ξαναπεί, οι Νεουρκέζοι θα σε μισήσουν αν εμποδίζεις με οποιοδήποτε τρόπο την κυκλοφορία.
Το πιο σπουδαίο σ'αυτό το μουσείο ήταν η εγκατάσταση από φωτάκια LED που είχε λίγο μετά την είσοδο, στις σκάλες.
Η συγκεκριμένη εγκατάσταση είναι μια ιδέα από το Cooper Joseph Studio και είναι πολλή εντυπωσιακή, δίνει μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα στο χώρο και στις σκάλες.
Κατα τ'αλλα, το μουσείο δεν μας εντυπωσίασε και τόσο με τα "εκθέματά" του. Η πρώτη έκθεση που επισκεφθήκαμε ήταν μία σχετικά με παλιά κτήρια της Νέας Υόρκης (όχι και τόσο παλιά αν σκεφτούμε ότι η Νέα Υόρκη δεν έχει και τα αμέτρητα χρόνια ιστορίας που έχουν άλλες πόλεις),τα όποια κάποιοι ήθελαν να κατεδαφίσουν αλλά έτσι η Νέα Υόρκη έχασε κτήρια σημαντικά για την ιστορία της (από αρχιτεκτονικής απόψεως σύμφωνα με αυτούς,όχι μόνο λειτουργίας, δεν ήταν βιβλιοθήκες ή σχολεία ή κάποιο άλλο είδος κτηρίου που μπορεί να θεωρηθεί ότι επιτελεί μια σημαντική δημόσια λειτουργία, αν θυμάμαι καλά κάποια από αυτα ήταν κατοικίες,μαγαζιά κτλ).
και κοιτώντας την πινακίδα από πάνω πιο καλα...
(long past το 1800 γι'αυτούς λοιπόν )
Πάντως οι μακέτες και τα σχέδια που υπήρχαν στην έκθεση είχαν ενδιαφέρον.
Μετά επισκεφθήκαμε μια έκθεση σχετικά με κάποια πλούσια οικογενεια εκεί τον 19ο αιώνα αν θυμάμαι καλά, η οποία ήταν καλοστημένη αλλά δεν μας εντυπωσίασε και τόσο (και γι'αυτό δεν έχω καμιά φωτογραφία) και μετά μια άλλη έκθεση σχετικά με τον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης που θα γινόταν εκεί όταν εμείς θα ήμασταν στην πτήση της επιστροφής
Oκ, ωραίος σαν χώρος το μουσείο αλλά καμιά από τις εκθέσεις δεν μας ενθουσίασε. Τα πιο εντυπωσιακά ηταν τα φωτάκια LED στην είσοδο όπως είπα και παραπάνω.
Μετά την ξενάγηση επισκεφθήκαμε το μαγαζάκι του μουσείου και στη συνέχεια πήγαμε πάλι προς το Cooper Hewitt Design Museum. Αυτο ναι, μας άρεσε πολύ!
Με ξύλινο δάπεδο, με επένδυση από ξύλο στους τοίχους, σου έδινε την εντύπωση ότι έχεις μπει σε κάποιο σπίτι και όχι σε μουσείο. Επίσης,ήταν διαδραστικό. Αρχικά, πριν ξεκινήσεις την ξενάγηση, μαζί με το εισητήριο που είχε έναν αριθμό, σου έδιναν ένα μεγάλο ηλεκτρονικό "στυλό". Δίπλα από κάθε έκθεμα υπήρχε ένας αριθμός και μόλις ακουμπούσες εκεί πάνω το στυλο, ο αριθμός αποθηκεύοταν ηλεκτρονικά στην μνήμη του στυλού. Ετσι μπορούσες αργότερα, να μπεις στην ιστοσελίδα τους, να πληκτρολογήσεις τον αριθμό που είχε πάνω το εισητήριό σου και να δεις όλα τα εκθέματα που "αποθηκευσες" ηλεκτρονικά και να βρεις περισσότερες πληροφορίες γι'αυτά.
Στον πρώτο όροφο είχε μια έκθεση από μακετες από σπουδαία αρχιτεκτονικά έργα. Εντυπωσιακότατα.
Ο επόμενος όροφος είχε διαφορα εκθέματα
από μακέτες από σκάλες
μέχρι καρέκλες, πλεκτά, πίνακες...
Επίσης είχε μεγάλες οθόνες, στις οποίες με το στυλό σου μπορούσες να επιλέξεις μια κατηγορία,ανάμεσα από έπιπλα,κτήρια κτλ και να σχεδιάσεις το δικό σου,χρησιμοποιώντας διάφορα υλικά και υφές.
Ακόμα,είχε και μια αίθουσα με μεγάλα τραπέζια,χαρτιά και μαρκαδοράκια και σε μια οθόνη έβλεπες πώς γινόταν ένα σκίτσο με απλές γραμμές και γρήγορα και έπρεπε να το κάνεις και εσύ. Η χαρά του παιδιού
Μετά από αυτό το μουσείο,είχαμε κλείσει εισητήρια και για το Guggenheim,το οποίο βρισκόταν και αυτό εκεί κοντά.
Για το εσωτερικό του μουσείου δεν έχω να πω και πολλά,απλά φοβερό
Τώρα για τα εκθέματα.. δεν έχω να πω και πολλά. Μοντέρνα τέχνη με τα όλα της. Δεν μπορέσαμε να την εκτιμήσουμε,ήταν υπερβολικά μοντέρνα και αφηρημένη Ήμασταν και κουρασμένες και πεινασμένες και ξεπετάξαμε όλο το μουσείο σε λιγότερο από μισάωρο Αλλά μόνο και μόνο για το ιδιαίτερο κτήριο,αξιζε η επίσκεψη.
Μόλις τελειώσαμε από εκεί, πήγαμε αμέσως για φαγητό. Kαι φυσικά θα πηγαίναμε στο Shake Shack κάπου εκεί στην Lexington Ave.
Πολύ ωραία burgers και πατάτες
Μετά το φαγητό κάναμε μια βόλτα στην περιοχή.
Είχαμε περπατήσει πάρα πολύ και κάποιες από την παρέα ήθελαν να γυρίσουν στο ξενοδοχείο με τα πόδια.Aν σκεφτείτε ότι ήμασταν στον 86ο δρόμο και το ξενοδοχείο ήταν στην 39th street, μιλάμε για πολύ περπάτημα Οπότε χωριστήκαμε και εμείς θα παίρναμε το μετρό. Στάση δεν βρίσκαμε πουθενά βέβαια,ρωτήσαμε μήπως υπάρχει κάποιο λεωφορείο που κατεβαίνει στην Times Square από εκεί,αλλά δεν υπήρχε κάποιο. Ετσι συνεχίσαμε να ψάχνουμε για στάση του μετρό μέχρι που την βρήκαμε τελικά. Αλλά ακόμα και στην στάση,μέχρι να φτάσουμε εκεί που θα ήταν το σωστό τρένο, ρίξαμε πολύ περπάτημα. Τελικά αν το παίρναμε με τα πόδια για το ξενοδοχείο θα φτάναμε πιο γρήγορα
Είχε ήδη βραδιάσει όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, αλλά το λέγαμε εδώ και μέρες: είχαμε μάθει ότι το κατάστημα της Apple ήταν ανοιχτο μέχρι και μετά τα μεσάνυχτα, και θέλαμε να το επισκεφτούμε αργά Κάποιες από την παρέα ήταν κουρασμένες και δεν ακολούθησαν αλλά εμείς περπατώντας πάλι καμιά εικοσαριά δρόμους, φτάσαμε στο Apple store!
Όλο το μαγαζί ήταν ουσιαστικά υπόγειο. Είχε τα πάντα!
Είχε περάσει όμως η ώρα και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο. Και πάλι,δεν είχε πολύ κόσμο έξω. Στις κάθετες λεωφορους και εκει κοντά στην Times Square είχε,αλλά κατα τ'αλλα, ήταν ερημιά. (the city that never sleeps? really? ) Για βραδινό φάγαμε πατατάκια και μετά επιστροφή στο ξενοδοχείο για ύπνο! Πώς θα παρακολουθούσαμε αγώνα μπάσκετ την επόμενη μέρα?
Last edited: