Αζερμπαϊτζάν Road trip σε μία από τις τέσσερις χώρες του Καυκάσου

[YiannisTS]

;

Κεκτημένη ταχύτητα!

 

[YiannisTS]

Ημέρα 3: Πηγαίνοντας προς τα Βόρεια

Μα αληθινοί ταξιδευτές εκείνοι είναι που φεύγουν
μονάχα για να φύγουν•ελαφρές καρδιές καθώς
μπαλόνια, το μοιραίο τους ποτέ δεν τ’ αποφεύγουν•
Χωρίς να ξέρουν το γιατί, πάντοτε λένε «Εμπρός!»

Εκείνοι που σαν σύννεφα οι απροθυμιές τους μοιάζουν
και που σαν νεοσύλλεκτοι κανόνια λαχταρούν
κι άγνωστες ηδονές τρανές, που πάντοτε αλλάζουν
Και που τι όνομα έχουνε δεν μπόρεσαν να βρουν!
( Σαρλ Μποντλαίρ)

Σήμερα το ξύπνημα είναι πολύ πρωινό. Στις 7.30 είμαστε ήδη στο αυτοκίνητο. Το "πραγματικό" ταξίδι μας καλεί να το ανακαλύψουμε. Το Μπακού είναι άλλη μία πόλη που βιάζεται να μοιάσει σε κάποια ευρωπαϊκή ή καλύτερα αμερικάνικη μεγαλούπολη. Ακροβατώντας ανάμεσα σε Ευρώπη και Ασία σήμερα, τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Τσιμέντο και γυαλί συνθέτουν αρχιτεκτονικά υλοποιήσιμους πειραματισμούς, μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι κατακλυσμένοι από αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού, πόλη περικυκλωμένη από πετρελαιοπηγές, άπειρες κάμερες παντού κι ένα πολύγχρωμο παζλ ανθρώπων να γεμίζει τις πλατείες... Αλλά η επαρχία; Αυτό θέλουμε να δούμε. Εκατον επτά (107) χρόνια από την ίδρυση του πρώτου σύγχρονου αζέρικου κράτους και τριάντα τέσσερα (34) χρόνια από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την αυτονόμηση του κράτους του Αζερμπαϊτζάν, πως στέκονται πόλεις και χωριά εκτός πρωτεύσουσας σε αυτό που συντελείται;

Η διαδρομή του ταξιδιού μας απεικονίζεται στον χάρτη παρακάτω (υλοποίηση της προτεινόμενης διαδρομής). Θα προσπαθήσουμε να φτάσουμε μέχρι το χωριό Xinaliq (Khinaliq), το ψηλότερο χωριό της χώρας κοντά στα σύνορα με τη Ρωσία, το οποίο "έρχεται" από πολύ παλιά, απο την εποχή του Αλβανικού Βασιλείου του Καυκάσου. Επιλέξαμε να πάμε κατευθείαν στο χωριό και να κάνουμε στάσεις στην επιστροφή σε σημεία που θα θέλαμε να δούμε. Απόσταση 230 χιλ. όπου τα πρώτα 170 χλμ. είναι σύγχρονος αυτοκινητόδρομος δύο λωρίδων (χωρίς ΛΕΑ). Ουσιαστικά θα κινηθούμε στο κομμάτι του αυτοκινητόδρομου που ενώνει το συνορικακό πέρασμα με το Ιράν στο χωριό Astara μέχρι το συνοριακό πέρασμα στη Ρωσία στο χωριό Samur. Υπάρχουν δύο αυτοκινητόδρομοι που πάνε παράλληλα, ο ένας πιο σύγχρονος και με διόδια. Ο μοναδικός αυτοκινητόδρομος σε όλη τη χώρα που έχει διόδια. Κινηθήκαμε και στους δύο.

Η θερμοκρασία στα επίπεδα με την Αθήνα και ίσως και λίγο παραπάνω. Σήμερα η μέρα είναι ιδιαίτερα ζεστή. Το θερμόμετρο ανέβηκε στους 30 °C από το πρωί κιόλας.

Φύγαμε από το Μπακού περνώντας από προάστια με σύγχρονες πολυόροφες πολυκατοικίες. Η κίνηση προς τα έξω όχι ιδιαίτερα αυξημένη, αλλά η κίνηση προς τα μέσα γίνεται με δυσκολία. Προφανώς όλος αυτός ο κόσμος που μπαίνει πρωί πρωί στο Μπακού πάει στην εργασία του.

Αφήνουμε το Μπακού και το αστικό τοπίο και μπαίνουμε στο κομμάτι του αυτοκινητόδρομου με τα διόδια το οποίο κινείται παράλληλα με την Κασπία Θάλασσα. Πανομοιότυπα τοπία περνούν γρήγορα από μπροστά μας ή εμείς φεύγουμε γρήγορα μακριά τους, οτι προτιμάτε. Στα δεξιά μας η θάλασσα. Στα αριστερά μας τεράστιες εκτάσεις χωρίς βλάστηση και δέντρα. Κάποιοι οικισμοί που εμφανίζονται ξαφνικά στο βάθος με πράσινες πινελιές, μας βοηθούν να ξεχωρίσουμε τα βαμμένα στο χρώμα του εδάφους σπίτια από το έδαφος. Ορεινοί όγκοι, χαμηλότεροι και ψηλότεροι συμπληρώνουν το ανάγλυφο του εδάφους. Κυρίαρχα χρώμα το γκρι των βράχων και η ώχρα του εδάφους. Το ατελείωτο της ιδιόμορφης στέπας πάνω στην οποία εκτείνεται ο δρόμος διακόπτεται από οργωμένα κομμάτια γης.

Φουλάραμε από κάποιο πρατήριο πάνω στο δρόμο βενζίνη 92 οκτανίων με κόστος 1,10 azn το λίτρο. Η τιμή της βενζίνης είναι κρατικά ελεγχόμενη και ίδια σε όλη την επικράτεια, όπου κι αν πήγαμε. Η τιμή της βενζίνης 95 οκτανίων είναι 1,60 azn.

Ο σταθμός διοδίων είναι κάπου έξω από το Μπακού. Δυστυχώς δεν έχουμε φωτογραφική "επιβεβαίωση". Μας ρωτάνε που πάμε και το αντίτιμο είναι σε αναλογία με τα χιλιόμετρα που θα διανύσουμε. Είπαμε οτι πάμε προς την Guba, πληρώσαμε 12 azn (με revolut) και συνεχίσαμε.

Σιγά σιγά το τοπίο αρχίζει να αλλάζει. Περισσότερα οργωμένα χωράφια εμφανίζονται και από τις δύο πλευρές του δρόμου. Και κάποια ελαιόδεντρα αλλά και αρκετές ροδακινιές.

Τελικά δεν πήγαμε μέχρι την έξοδο που αντιστοιχούσε στα διόδια που πληρώσαμε γιατί βγήκαμε πιο νωρίς από τον αυτοκινητόδρομο ψάχνοντας ένα μέρος με σκιά για να φάμε κάτι γιατί το πρωινό στο ξενοδοχείο το είχαμε "χαιρετήσει".

Ιδού:

Συνεχίσαμε στον παράλληλο δρόμο του αυτοκινητόδρομου, χωρίς διόδια. Άλλωστε πλησιάζαμε στο σημείο όπου θα στρίβαμε για το Khinaliq. Περνούσαμε πλέον μέσα από οικισμούς και μικρά χωριά.
Şahnəzərli, Aygünlü, Günəşli, Idrisgishlag, Vəlvələ, Ιsnovqışlaq, Qaraçay είναι μόνο μερικά από τα χωριά που διασχίσαμε. Ο δρόμος μετατρέπεται σε επαρχιακό με όρια ταχύτητας από 60 Km/h μέχρι 90 Km/h. Αλλάζει και η "σύνθεση" των αυτοκινήτων που βλέπουμε να κινούνται. Lada όλων των μοντέλων, Moskvich (Москвич), Zhiguli (Жигули) παίρνουν την θέση των αυτοκινήτων (ευρωπαϊκών και κινέζικων) μεγάλου κυβισμού που κυριαρχούν στο Μπακού. Το ίδιο σκηνικό θα παραμείνει σε όλες τις περιοχές που επισκεφτήκαμε. Aριστερά και δεξιά του δρόμου αγρότες πουλούν την πραμάτεια της. Φρούτα και λαχανικά, ακριβώς τα ίδια με την Ελλάδα. Επίσης κρεμασμένα αρνιά και λίγα κατσίκια (όχι ζωντανά) περιμένουν τυλιγμένα μέσα σε άσπρα πανιά τους αγοραστές τους.

Συνεχίζουμε τον δρόμο μας ρουφώντας εικόνες και χρώματα που περνούν από μπροστά μας. Προσέξτε τις ψηλές μάντρες οι οποίες περικλείουν ένα ή περισσότερα σπίτια. Αυτή η εικόνα είναι ο κάνονας και όχι η εξαίρεση. Όπου κι αν πήγαμε, σε πόλεις και χωριά, ψηλές μάντρες απομονώνουν τον εσωτερικό τους κόσμο από τα αδιάκριτα βλέμματα. Δεν ξέρω πως εξηγείται αυτό. Είναι θέμα ασφάλειας και προστασίας το οποίο έχει τις ρίζες του στο παρελθόν και είναι πλέον ενσωματωμένο στον πολιτισμό τους ή είναι κάτι άλλο; Μένει να το ερευνήσουμε και να το απαντήσουμε.

Φτάνουμε στη Guba (ή Quba) και ακολουθούμε τον δρόμο που μας προτείνουν οι χάρτες της google. Δύο είναι οι επιλογές μας. Επιλέγουμε τον πιο σύντομο χρονικά αλλά πιο μακρύ σε χιλιόμετρα. Από τον ίδιο δρόμο επιστρέψαμε. Τώρα που το ταξίδι έχει τελειώσει σκέφτομαι οτι θα έπρεπε να είχαμε ακολουθήσει την δεύτερη διαδρομή, συντομότερη σε χιλιόμετρα αλλά κατά δεκαπέντε λεπτά πιο αργή. Έτσι κι αλλιώς στην επιστροφή θα κινούμασταν προς το Qusar και ο η επιλογή του δρόμου για εκεί είναι μονόδρομος. Τώρα που είμαστε πιο "σοφοί" όταν ξανάρθουμε θα ξέρουμε.

Από εδώ και πέρα τοπία και δρόμος αλλάζουν εντελώς. Διαδρομή 65 χλμ περίπου την διανύουμε σε 1,5 ώρα. Αλλά αυτό που βλέπουν τα μάτια μας αποζημιώνουν την κούραση που σιγά σιγά κάνει την εμφάνισή της. Από τα 600 μέτρα ανεβαίνουμε σταδιακά στα 2180 μέτρα. Τα άγρια βουνά του Καυκάσου είναι μπροστά μας και μας καλούν να τα ανακαλύψουμε. Η χλωρίδα (καλλιέργειες, θάμνοι και δέντρα) στη βάση των βουνών δίνει την θέση της σε ένα τοπίο όπου κυριαρχεί η χαμηλή βλάστηση (τροφή για τα δεκάδες πρόβατα και γελάδια) αλλά και γκρίζα απότομα βουνά. Ο δρόμος δυσκολεύει. Σε πολλά σημεία έχει ξεφτίσει και η μία από τις δύο λωρίδες έχει "ταξιδέψει" προς τα κάτω. Πάμε αργά. Κορυφές και οροπέδια. Ένα τεράστιο μαύρο ανάγλυφο ανάμεσα στα βουνά μας "ενημερώνει" οτι από εκεί περνάει νερό, μετά το λιώσιμο του χιονιού. Αλλά τώρα τίποτα.

Μνημεία μνήμης πεσόντων στους δύο πολέμους στο Ναγκόρνο Καραμπάχ εμφανίζονται μπροστά μας. Η τούρκικη σημαία είναι παρούσα σε όλα τα αντίστοιχα μνημεία που συναντήσαμε τονίζοντας το γεγονός οτι η Τουρκία συμμετείχε ενεργά στον 2ο πόλεμο, με στρατό αλλά και με την παροχή στρατιωτικού εξοπλισμού.
Κάπου εκεί αφήνουμε στα δεξιά μας ένα μουσουλμανικό νεκροταφείο. Ας μου επιτραπεί μια παρατήρηση. Το νεκροταφείο δεν περιβάλλεται από σοβαρή περίφραξη, και αυτό συμβαίνει σε όλα τα νεκροταφεία που συναντήσαμε στη χώρα. Σε αντίθεση με τις κατοικίες όπου περιβάλλονται με ισχυρές περιφράξεις. Οι ειδικοί στην ανθρωπολογία και την κοινωνιολογία ας το εξηγήσουν.

Πλησιάζουμε...

Και επιτέλους φτάνουμε.

Xinaliq λοιπόν. Από μια μονογραφία που αγοράσαμε από το μικρό "ιδιωτικό" μουσείο του χωριού μεταφράζω: "Το Khinaliq βρίσκεται στο μέσο των Μεγάλων Καυκάσιων βουνών όπου χωρίζεται ο Βόρειος Καύκασος της Ρωσίας από το Νότιο Καύκασο. Το Khinaliq είναι το ψηλότερο, το πιο απομακρυσμένο και το πιο απομονωμένο χωριό του Αζερμπαϊτζάν και ανήκει στα ψηλότερα χωριά του Καυκάσου. Το κλίμα αλλάζει δραματικά ανάμεσα σε καλοκαίρι και χειμώνα, σε ένα εύρος περιοχής από -20 °C σε 18 °C". Δεν ξέρω τι λέει το βιβλίο, πάντως εμείς βιώσαμε θερμοκρασία 30 °C με έντονο αέρα και ένα ολοκάθαρο ήλιο που ζεμάταγε.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο στον αυτοσχέδιο χώρο στάθμευσης με τους "αυτοσχέδιους" ντόπιους παρκάδορους (στην αναχώρηση δώσαμε 1 azn) και κατευθυνθήκαμε στο μικρό "ιδιωτικό" μουσείο λίγο πιο πέρα. Ντόπιοι "ξεναγοί" θέλησαν να μας ξεναγήσουν στο χωριό αλλά αρνηθήκαμε. Το μουσείο υπήρχαν εκθέματα λαογραφικού χαρακτήρα αλλά και κάποια από αρχαιολογικές ανασκαφές. Όμως, το "δυνατό" χαρτί του μουσείου είναι ο Αζέρος της φωτογραφίας ο οποίος με την μέγιστη δυνατή φιλοξενία και καλοσύνη, με την χρήση αζέρικων, ρώσικων και λίγο αγγλικών, και φυσικά της διεθνούς, μας έδωσε πολλές και διάφορες πληροφορίες για το χωριό, για την ιστορία του, τους ανθρώπους του, τις συνήθειές του.

Μάθαμε :

• Κάθε χωριό της περιοχής αποτελεί και ξεχωριστή εθνοτική ομάδα με την δικιά του ιδιαίτερη γλώσσα,
• Οι κάτοικοι του χωριού καλούν τους εαυτούς τους Ketsh και το χωριό τους Ketsh ή Ketish (η λέξη σημαίνει αυτό που είναι "ιερό").
• Στο πέρασμα των χρόνων "άλλαξαν" διάφορες γραφές (αραβικά, κυριλικά, λατινικά).
• Στο χωριό οι περισσότεροι είναι σουνίτες μουσουλμάνοι αλλά επίσης πιστεύουν και σε διάφορα πνεύματα της φύσης τα οποία προέρχονται από την προ-ισλαμική περίοδο.
• Οι ρίζες του χωριού φτάνουν 5000 χρόνια πριν από την εποχή μας.
• Οι βοσκοί μετακινούνται δύο φορές τον χρόνο από το χωριό μέχρι την περιοχή του Hajigabul και τα ενδιάμεσα χωριά και μέρη (και αντίστροφα). Η διαδρομή φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία.
• Το Xinaliq έχει σύγχρονο σχολείο.

Να και η μητέρα του φιλόξενου Αζέρου:

Ας δούμε μερικές φωτογραφίες:

Όλα τα σπίτια του άνω χωριού είναι όπως των φωτογραφιών. Οι δρόμοι είναι με χώμα και πέτρα "διακοσμημένες" με σβουνιές αγελάδων. Ένας μετασχηματιστής μετατροπής τάσης τοποθετημένος στο έδαφος. Αναρωτιέμαι πως τα καταφέρνει με το χιόνι.

Τα μοναδικά οικοδομικά υλικά που χρησιμοποιούνται μέχρι και σήμερα για τις κατοικίες του χωριού είναι η άφθονη πέτρα, από την γύρω περιοχή, και ο πηλός. Επίσης ένα μείγμα άχυρου και "σβουνιών" χρησιμοποιείται ως καύσιμη ύλη τις κρύες ημέρες. Στις φωτογραφίες διακρίνεται ο χώρος κατασκευής και η διαδικασία στεγνώματος και αποξήρανσης.

Το κρατικό Ιστορικό και Εθνογραφικό Μουσείο δυστυχώς ήταν κλειστό.

Σπίτια τα οποία έχουν καταρρεύσει. Πέτρα έξω, σοβάς και χρώμα στο εσωτερικό του.

Να και ο τοπικός "μπακαλόγατος". Εικόνες βγαλμένες από την ελληνική ταινία της δεκαετίας του 70. Για περάστε, για περάστε. Όσο για τιμές. Η χαρά της φτήνιας! Κάναμε μια μικρή προμήθεια φαγώσιμων για να τον δρόμο και φεύγουμε!

Ο χρόνος πιέζει κι εμείς γεμάτοι από εικόνες και συναισθήματα παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής. Ίσως έπρεπε να διανυκτερεύσουμε στο χωριό σε κάποια από τα απλοϊκά δωμάτια που διατίθεται. Να ξυπνήσουμε το πρωί και να αναπνεύσουμε τον καυκασιανό αέρα, να πιούμε τσάι και να φάμε ντόπιες λιχουδιές. Ίσως...

Η διαδρομή της επιστροφής ίδια, αλλά με εναλλαγές εικόνων και χρωματισμούς (ο ήλιος έχει αλλάξει θέση). Μια ομάδα παιδιών παίζει ποδόσφαιρο. Γελάδια και μουλάρια ταΐζουν τα μικρά τους, κάποια στη μέση του δρόμου χωρίς να πολυενδιαφέρονται για την παρουσία μας. Πλαγιές με εκατοντάδες πρόβατα "συνθέτουν" όμορφους πίνακες ζωγραφικής.

Ένα μικρό βίντεο αποτυπώνει με εικόνα και ήχο την διαδρομή μας μετά το χωριό.

Περνάμε από το χωριό Qalaxudat (Kalaykhudat), το οποίο μαζί με το Khinaliq αποτελούν ένα διοικητικά ενιαίο Δήμο.

Ακόμα μία εικόνα με σπίτια τα οποία περικλείονται από πολύ ψηλή μάντρα.

Επόμενος σταθμός μας η πόλη Qusar, πρωτεύουσα της ομώνυμης περιοχής. Εκτιμήσαμε οτι δεν είχαμε κάτι αξιόλογο να δούμε. Κάναμε μια περατζάδα από τους μεγάλους δρόμους τους με τα χαμηλά σπίτια, ανεβήκαμε λίγο ψηλότερα για φωτογράφιση και φύγαμε για την επόμενη πόλη του προγράμματος.

Μετά από λίγα λεπτά φτάσαμε στην Quba, πρωτεύουσα της περιοχής με το ίδιο όνομα. Εδώ ξοδέψαμε περισσότερο χρόνο. Καταρχήν πήγαμε στο Μνημείο της Γενοκτονίας του μουσουλμανικού πληθυσμού της περιοχής από Αρμένιους εθνικιστές το 1918. Το μνημείο οικοδομήθηκε πάνω σε ομαδικό τάφο που ανακαλύφτηκε κατά λάθος το 2017 κατά την διάρκεια κατασκευαστικών έργων στην περιοχή.
Ο μινιμαλιστικός σχεδιασμός του μνημείου είναι τριγωνικός, με μακριές υπόγειες αίθουσες εκθέσεων και ταφόπλακες από μαύρο γρανίτη. Στις φωτογραφίες που εκτίθεται απεικονίζεται η ζωή του μουσουλμανικού πληθυσμού πριν και κατά την διάρκεια των αναταραχών (Μάρτιος - Ιούλιος 1918). Ο ξεναγός που μας ακολουθούσε μας είπε οτι για την γενοκτονία ευθύνεται το καθεστώς των μπολσεβίκων. Αλλά μας φάνηκε λίγο ανιστόρητο αυτό γιατί το Αζερμπαϊτζάν έγινε μέλος της ΕΣΣΔ το 1920 και για δύο χρόνια μετά την αποχώρηση των Οθωμανών η κυβέρνησή του ήταν όπως οι αντίστοιχες ευρωπαϊκές (ή προσπαθούσε να γίνει).

Στο σημείο αυτό "τρολάραμε" τον ξεναγό λέγοντάς του οτι και τώρα καθεστώς έχουν, θυμίζοντάς του οτι ο Heydar Aliyev υπήρξε μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ ο οποίος σε μία νύχτα έγινε το αντίθετο από αυτό που ήταν (ίσως και όχι) και κάποια στιγμή έχρισε τον γιο του, Ilham Aliyev, νέο Πρόεδρο. Επίσης αναφερθήκαμε και στην γενοκτονία των Αρμενίων από το κίνημα των Νεότουρκων, που μάλλον δεν το αναγνώριζε. Ήταν φανερό οτι τον φέραμε σε δύσκολη θέση, οπότε αλλάξαμε συζήτηση.

Για να μπορέσουμε να κινηθούμε στους χώρους του μνημείου χρειάστηκε να δείξουμε διαβατήριο, ενώ εισιτήριο δεν υπήρχε.

Μετά από ολιγόλεπτη ξεκούραση πήγαμε στην τοξωτή γέφυρα Gudyalchay, η οποία συνδέει το εβραϊκό κομμάτι με την υπόλοιπη πόλη. Η γέφυρα κατασκευάστηκε το 1894, έχει μήκος 275 μέτρα και στηρίζεται πάνω σε 14 τοξωτές καμάρες. Το εβραϊκό κομμάτι ονομάζεται Κόκκινο Χωριό. Η γέφυρα ήταν κλειστή για αυτοκίνητα, οπότε δεν συνεχίσαμε.

Το ρολόι έδειχνε κιόλας πέντε και αναχωρήσαμε για τα κόκκινα βουνά, για να προλάβουμε το φως του ήλιου. Στο πρόγραμμα της ημέρας ήταν και η χερσόνησος Abseron με τις φωτιές της αλλά δεν είχαμε υπολογίσει σωστά και δεν προλάβαμε. Την αφήσαμε για την επόμενη ημέρα.

Στις φωτογραφίες παρακάτω φαίνονται σπίτια μετά την Quba όπου οι ψηλοί τοίχοι με τις υπερμεγέθης σιδερένιες πόρτες είναι ο κανόνας.

Από τα κόκκινα βουνά μας χωρίζουν περίπου 120 χλμ τα οποία τα διασχίζουμε σε κάτι λιγότερο από δύο ώρες. Φτάνουμε όταν ο ήλιος έχει αρχίσει να τελειώνει το πέρασμά του από την περιοχή και να δίνει την θέση του στο σκοτάδι. Αλλά προλάβαμε το φως του και μάλιστα και σε πολύ καλή γωνία για φωτογράφιση.

Τα βουνά Şəkər əsası dağları (Candy Cane Mountains) βρίσκονται στην περιοχή του Xizi (Khizi). Είναι σχιστολιθικοί σχηματισμοί με κυρίαρχα χρώματα το κόκκινο και το καφέ/ώχρα. Φέρνουν στο νου γλειφιτζούρια με κόκκινες οριζόντιες γραμμένες. Το σύμπλεγμα των βουνών αποτελεί ένα ανοιχτό μουσείο της φύσης και των μεταμορφώσεων της διαμέσου των αιώνων. Εκπληκτικό τοπίο, χωρίς καμία ανθρώπινη παρουσία.

(Στην αριστερή φωτογραφία της πρώτης γραμμής βλέπω ένα σχηματισμό που παραπέμπει σε ανθρώπινη μύτη, ενώ στη δεξιά φωτογραφία φαίνεται καθαρά το στήθος μιας γυναίκας που είναι ξαπλωμένη. Εσείς βλέπετε κάτι άλλο?)

Να και μια πανοραμική:

Μετά από αυτή την απόλαυση των οφθαλμών πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το Μπακού και το ξενοδοχείο. Φτάσαμε όταν πλέον είχε νυχτώσει αφού αντιμετωπίσαμε απίστευτη κίνηση στους δρόμους.

Να και μια φωτογραφία από πολυκατοικία δίπλα στο ξενοδοχείο φωταγωγημένη στα χρώματα της σημαίας τους.

Σε αυτό το σημείο η εξιστόρηση της ημέρας τελειώνει. Διανύσαμε πολλά χιλιόμετρα, είδαμε εναλλαγές τοπίων και ανθρώπων, διασχίσαμε πόλεις και χωριά, ξεχάσαμε να φάμε. Ο απολογισμός της ημέρας καταγράφεται στα θετικά. Ε, ας πούμε καληνύχτα!

 

[YiannisTS]

Η περιγραφή της τρίτης ημέρας τελείωσε. Απομένουν ακόμα επτά ημέρες. Ο ρυθμός ανάρτησης δεν μπορεί να είναι διαφορετικός δεδομένου του χρόνου που διαθέτω αλλά και της επιλογής να είμαι αναλυτικός και χρήσιμος και στους επόμενους που θα το τολμήσουν. Υπάρχει βέβαια και μια δυσκολία στην επιλογή των φωτογραφιών. Ελπίζω να είναι αποδεκτό!

 

[Sassenach77]

Η περιγραφή της τρίτης ημέρας τελείωσε. Απομένουν ακόμα επτά ημέρες. Ο ρυθμός ανάρτησης δεν μπορεί να είναι διαφορετικός δεδομένου του χρόνου που διαθέτω αλλά και της επιλογής να είμαι αναλυτικός και χρήσιμος και στους επόμενους που θα το τολμήσουν. Υπάρχει βέβαια και μια δυσκολία στην επιλογή των φωτογραφιών. Ελπίζω να είναι αποδεκτό!

Συνέχισε! Όλα είναι μια χαρά και σε ευχαριστούμε πολύ που γράφεις ιστορίες για τα ταξίδια σου!