Τους τυπωμένους χάρτες τους έχω πάντα, απλά αυτή τη φορά τον ανέβασα γιατί είχα κάνει και την καταγραφή των αποστάσεων για τα βασικά αξιοθέατα. Με βολεύει περισσότερο η καταγραφή και το γράψε - σβήσε στο χαρτί.
Ε, αύριο λογικά θα ανεβάσω το Salazie και την ανατολική ακτή.
, κατάφερα προσεκτικά - προσεκτικά να επιστρέψω στον D52 με την όπισθεν για να δω τις οδηγίες που μου είχε στείλει ο οικοδεσπότης. Δοκίμασα και την αναστροφή, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να χώραγε το Clio, ακόμη και με κανονική ορατότητα. Εν τέλει, από το κατάλυμα με είχαν προειδοποιήσει ακριβώς για αυτό: να αποφύγω αυτόν τον χωματόδρομο και να προσέγγιζα το σπίτι από έναν άλλο, κανονικό δρόμο, λίγο πιο μετά. Τελικά, δοκιμάζοντας και άλλες φορές όσο έμενα στο Salazie, το Google Maps είχε μια εμμονή στο να σε στέλνει από εκεί. 
Στην αρχή έβαζα ενδιάμεση πινέζα, ώσπου κάποια στιγμή δοκίμασα τους χάρτες της Apple, οι οποίοι σε πήγαιναν μέσω του σωστού δρόμου. Δεν τους είχα χρησιμοποιήσει ποτέ μέχρι τότε (παλιός χρήστης Android ), οπότε τους ξεκίνησα σιγά - σιγά να τους χρησιμοποιώ στο νησί, όσο οι γκάφες της Google συσσωρεύονταν. 
Εν τέλει, συνέχισα για κανένα χιλιόμετρο ακόμα στον δρόμο, μέχρι να αποφασίσω να γυρίσω πίσω, αφού ήταν ξεκάθαρο πως απομακρυνόμουν. 
]point στην κορυφή του Piton Marmite
Παρ’όλ’αυτά, επιχείρησα να συνεχίσω, θέτοντας ως όριο την μισή ώρα και αν έφτανα ΟΚ. Το μονοπάτι στη συνέχεια όντως δυσκόλευε, με κάμποσες λάσπες, ψηλή βλάστηση (ενίοτε και με αγκάθια), ενώ σε κάποια σημεία είτε στένευε επικίνδυνα είτε ήταν φραγμένο και από άλλες κοτρώνες, οπότε έπρεπε να αυτοσχεδιάσεις για το πώς να περάσεις. Σε 20 λεπτά δεν είχα κάνει ούτε τη μισή απόσταση που έμενε έως την Bassin la Mer, οπότε αποφάσισα να γυρνούσα πίσω. 
Η περιοχή γύρω από τον σταθμό δεν μου ενέπνεε ασφάλεια για να αφήσω το αυτοκίνητο, το οποίο κιόλας ήταν φορτωμένο με τα πράγματά μου, ενώ και οι δρόμοι τριγύρω ήταν πολύ στενοί με παρατημένα σαράβαλα στη μέση του δρόμου. Η όλη περιοχή μου φάνηκε παρακμιακή και αποφάσισα να συνεχίσω προς την ακτή.
Τα δύο σπίτια έμοιαζαν, απ’ότι κατάλαβα ανήκουν και τα δύο στον ίδιο ιδιοκτήτη που τα νοικιάζει ξεχωριστά. Βρίσκω λοιπόν το κουτί με το κλειδί του διπλανού, που νόμιζα πως ήταν το δικό μου, δεν έλεγε να ανοίξει με τον κωδικό που μου είχαν δώσει. Κάποια στιγμή σκέφτομαι να τσεκάρω και στους Apple Maps, όπου και διαπίστωσα ότι το σπίτι στο οποίο έψαχνα ήταν το διπλανό. Πάλι καλά που δεν ήταν κανείς μέσα, θα με περνούσαν και για διαρρήκτη έτσι όπως έψαχνα τριγύρω από την πόρτα. Ύστερα και από αυτό το φιάσκο των Google Maps, δεν τους ξαναχρησιμοποίησα σε αυτό το ταξίδι. Τουλάχιστον τρώγοντας, φαινόταν λες και είχε στάξει κέτσαπ.
). Αυτός, μαζί με το Hell-Bourg, νομίζω είναι τα highlights τα οποία θα επισκεπτόμουν ξανά αν επισκεπτόμουν την περιοχή αυτή. Η διαδρομή, τουλάχιστον η οδική προς το Piton Marmite, μέσα στην ομίχλη δημιουργούσε μια απόκοσμη αίσθηση. Από την ανάβαση στο viewpoint μου μένει ο προβληματισμός μου για τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων που εργάζονταν στις φυτείες, που προτιμούσαν να διαφύγουν από εκεί. Δεδομένου ότι μου βγήκε η γλώσσα για να ανέβω εκεί (αφήνω έξω το ότι τελικά δεν είδα και τίποτα λόγω της ομίχλης ). Από την τελευταία μέρα μου έμεινε η πεζοπορία στους καταρράκτες, αν και θα ήθελα να κατέβαινα στην Bassin la Paix.
Καθώς την είχα ξαναπατήσει με την ψευδαίσθηση ασφάλειας που δίνει η συννεφιά, φορούσα καπέλο, το οποίο βοήθησε και στη βροχή. Την οποία βροχή, μάλλον κι αυτή ευεργετική θα την χαρακτήριζα.
Όσον αφορά τους καταρράκτες: όπως έγραψα και στην αρχή, κάθε φορά που συναντάς το όνομα "Anse" στον Ινδικό, επιβάλλεται στάση!
Γενικά πάντως, η περιοχή δεν με ξετρέλανε, καθώς φαινόταν παραμελημένη. Υπήρχαν διάσπαρτα κλαδιά και κομμένοι κορμοί από τα δέντρα. Ίσως έφταιγε ότι ήταν η αρχή της χειμωνιάτικης σεζόν και δεν είχαν καθαρίσει ακόμα την περιοχή, δεν ξέρω. 
Μέχρι εκεί που έφτασα, υπήρχαν 1-2 σημεία στα οποία η άκρη του μονοπατιού είχε πάθει καθίζηση, αλλά μπορούσες να περπατήσεις εκτός μονοπατιού προς το εσωτερικό του νησιού για ασφάλεια.
Ο κατηφορικός αυτός δρόμος καταλήγει σε ένα μικρό ξέφωτο, το οποίο στο internet αναφέρεται πως είναι και χώρος στάθμευσης. Όμως είναι πολύ μικρός, ενώ όταν πήγα όλος ο δρόμος (από την αρχή στον Ν2) ήταν κλειστός για αυτοκίνητα, ενώ δεν υπήρχε κάποιος να έχει παρκάρει εκεί. Έβλεπα κόσμο να επιστρέφει, ιδρωμένοι και κουρασμένοι, αν και όπως και οι ίδιοι μου έλεγαν το θέαμα άξιζε και θα έπρεπε και εγώ να συνέχιζα.
Οι αφροί και οι σταγόνες των κυμάτων που έσκαγαν στο πίσω μέρος, ξεπερνούσαν ακόμα και τη γέφυρα του πλοίου. Το πιο εντυπωσιακό απ’όλα, ήταν το γεγονός ότι το ίδιο το πλοίο δεν είχε καθίσει καλά - καλά στα βράχια: όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, το πλοίο ταλαντευόταν στα μεγαλύτερα κύματα που το χτυπούσαν. 
Όσο πάντως είχα πετύχει το νησάκι χωρίς κόσμο ήταν πολύ ωραία: ο μόνος ήχος ήταν από τα νερά που έπεφταν, ενώ μπορούσες να κάτσεις είτε κάτω είτε σε κάτι βράχια που είχε στο πίσω μέρος.
Απ’όσο μπορούσα να δω, πρέπει να ήταν ο τελευταίος καταρράκτης που έπρεπε να ανέβω. Η λιμνούλα στην οποία είχα κολλήσει, όπως ανακάλυψα εκ των υστέρων, ονομάζεται Bassin des Anguilles.
Στα νότια προς τη θάλασσα, τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα: λόγω της απότομης κλίσης της πλαγιάς, τα δέντρα δεν εμπόδιζαν τόσο πολύ.
Το πρώτο αξιοθέατο επιστρέφοντας από την ανατολική όχθη του χειμάρρου, ήταν ένας ακόμα sugar mill, ο οποίος και αυτός φαινόταν παρατημένος ανάμεσα σε ένα χωράφι/γήπεδο και στα παραπετάσματα που περιέφρασσαν το πάρκινγκ μιας νομίζω δημοτικής εταιρείας.
Τελικά δικαιώθηκα. Πρόκειται για μια παραλία με άμμο, έχει μεγάλο πάρκινγκ και κάποια φαγάδικα. Επίσης, αν θυμάμαι καλά είχε και κάποια γηπεδάκια, αλλά ήταν μακριά από την παραλία και δεν ενοχλούσαν. Η ίδια παραλία είναι μεγάλη και φαρδιά, αλλά όμως χωρίς τον προστατευτικό ύφαλο. Αυτό σημαίνει κύματα και καρχαρίες. 
). Το ίδιο το St Joseph, όντως είναι μια άχαρη πόλη, που απλά βολεύει η τοποθεσία της. Πιστεύω δεν αξίζει η διαμονή εκεί, εμένα μου άρεσε περισσότερο στο κοντινό Le Baril που έμεινα τελικά. 
