Γαλλία Ρεϊνιόν : Ο Κρυφός Προορισμός του Γάλλου Φυσιολάτρη

[Nikos1986]

Τρελαίνομαι για "μουτζουρωμένους" χάρτες, όπως τις παλιές εποχές, χωρίς google maps (τότε που το ψωμί ήταν γλυκό - not).

Τους τυπωμένους χάρτες τους έχω πάντα, απλά αυτή τη φορά τον ανέβασα γιατί είχα κάνει και την καταγραφή των αποστάσεων για τα βασικά αξιοθέατα. Με βολεύει περισσότερο η καταγραφή και το γράψε - σβήσε στο χαρτί.

Εννοείται ότι παραφυλάω για τα νέα ποστ της Réunion.

Ε, αύριο λογικά θα ανεβάσω το Salazie και την ανατολική ακτή.

 

[Nikos1986]

5. Ανατολική Ακτή και Salazie

Τις πρώτες 3 μέρες θα τις αφιέρωνα στην εξερεύνηση του ΒΑ τμήματος του νησιού. Είχα φτάσει πρωί, και έχοντας κοιμηθεί παραδόξως καλά στο αεροπλάνο θα είχα όλη τη μέρα μπροστά. Σκοπός για σήμερα ήταν να εξερευνούσα το τμήμα του νησιού από το αεροδρόμιο μέχρι το St Andre, το σημείο στο οποίο ξεκινά η διακλάδωση προς το Salazie, στο οποίο είχα τις 2 πρώτες διανυκτερεύσεις.

Ημέρα 1

Αν και φτάνοντας αμφιταλαντευόμουν για το αν ήταν καλύτερο να έβλεπα λίγο και την πρωτεύουσα St Denis σήμερα ή την τελευταία μέρα κατά την επιστροφή στο αεροδρόμιο, τελικά αποφάσισα να την άφηνα για την επιστροφή. Σήμερα σχεδίαζα να πήγαινα σε 2 καταρράκτες και δεν ήθελα να είμαι με το ένα μάτι στο ρολόι.

Πρώτη στάση θα έκανα στη Ste Suzanne, μια κωμόπολη καμία 10αριά χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο. Ο σκοπός ήταν να επισκεπτόμουν τον φάρο Bel Air, το μοναδικό φάρο του νησιού. Ο φάρος πλέον είναι σβηστός, ενώ δεν μπορείς να μπεις και μέσα. Καθώς ύστερα από τόσες ώρες στο αεροπλάνο ήθελα και λίγο να περπατήσω για να ξεμουδιάσω, πάρκαρα το αυτοκίνητο σε ένα στενό της κωμόπολης και ξεκίνησα με τα πόδια τη βόλτα. Ήθελα να βγω με κάποιο τρόπο στην παραλία και μετά να κατευθυνόμουν προς τον φάρο, οπότε πήρα την Rue 20 Decembre που φαινόταν να πηγαίνει προς τα εκεί. Αυτό πρακτικά ήταν ένα ασφαλτοστρωμένο μονοπάτι, το οποίο περνούσε μέσα από το δάσος, χωρίς να βλέπεις την θάλασσα.
Σε κάποιο σημείο, περνούσες μέσα από ένα τούνελ. Όπως διαπίστωσα, ο δρόμος που περνούσε από πάνω ήταν αυτός που κατέληγε στο φάρο. Δεν μπορούσες να ανέβεις πάνω, οπότε θα συνέχιζα για λίγο ακόμα, μέχρι το μονοπάτι να γίνει παραθαλάσσιο. Η θάλασσα ήταν ψιλοαδιάφορη σε εκείνο το σημείο: μεγάλες κοτρώνες και κύμα που έφερνε ο ωκεανός.

Το μονοπάτι 20 Decembre (πάνω ακι μέση), και η θάλασσα στη Ste Suzanne (κάτω)​

Ύστερα από κανένα μισάωρο περπάτημα, ξεκίνησα να γυρνάω προς τον φάρο. Αυτή τη φορά, πήρα τον κεντρικό ανηφορικό δρόμο, ο οποίος σε μία διασταύρωση θα περνούσε πάνω από το τούνελ, από το οποίο είχα περάσει νωρίτερα. Στη διαδρομή σταμάτησα και σε ένα φούρνο για να πάρω και μια μπαγκέτα. Γενικά, στο ΒΑ τμήμα του νησιού, κατοικούν πολλοί Ινδοί, απόγονοι των εργατών φυτειών που είχαν έρθει στο νησί κατά τον 19ο αιώνα, οι οποίοι έχουν και πολλά μαγαζιά στο τμήμα αυτό του νησιού. Στον φάρο έκατσα κανένα εικοσάλεπτο για να φάω και να χαζέψω λίγο τη θέα.

Η Ste Suzanne και ο φάρος Bel Air​

Φεύγοντας από τη Ste Suzanne, πριν το St Andre, θα έκανα παρακάμψεις για να δω 2 καταρράκτες. Ο πρώτος ήταν ο Cascade Niagara. Πρόκειται για ένα καταρράκτη 30 μέτρων, με πολύ εύκολη πρόσβαση, καθώς υπάρχει δωρεάν πάρκινγκ ακριβώς μπροστά. Ο δρόμος βέβαια μέχρι τον καταρράκτη είναι στενός με ψηλά καλάμια δεξιά και αριστερά, που κόβουν την ορατότητα στις στροφές. Σε πολλά σημεία δεν χωρούν 2 αυτοκίνητα, οπότε θέλει λίγο αργή οδήγηση μέχρι τον καταρράκτη.

Ένα τυπικό τμήμα του δρόμου, πλησιάζοντας τον Niagara​

Ο καταρράκτης είναι όμορφος με μια μικρή λιμνούλα να σχηματίζεται κάτω, ενώ υπάρχει και ένα μικρό νησάκι. Στα δεξιά του καταρράκτη μπορείς να κάνεις και αναρρίχηση.

Ο Cascade Niagara​

Ο καταρράκτης μου άρεσε, αφενός γιατί ήταν μέσα στο πράσινο, αφετέρου γιατί τα δέντρα έκοβαν τον θόρυβο από τον αυτοκινητόδρομο που περνούσε 500 μέτρα παραπέρα και επικρατούσε ησυχία.

Φεύγοντας από τον καταρράκτη, πριν τον St Andre, ήθελα να επισκεφθώ έναν ακόμη καταρράκτη μέσα στη μέρα. Ο Cascade Delices βρίσκεται πολύ κοντά στο St Andre, με ένα σχετικά μεγάλο πάρκινγκ δίπλα από την εθνική. Φτάνοντας εκεί κατά τις 1 το μεσημέρι, συνάντησα κάμποσες οικογένειες να έχουν έρθει για πικ νικ, με κάποιες από αυτές να ψήνουν σε διάφορες πέτρινες ψησταριές γύρω από το πάρκινγκ. Από το πάρκινγκ ξεκινά ένα σύντομο, σκιερό μονοπάτι, το οποίο μετά από 10 λεπτά καταλήγει στον καταρράκτη.

Η θέα του ποταμού, από την γέφυρα του μονοπατιού​

Ο καταρράκτης, ύψους μόλις 4 μέτρων, σχηματίζει μια λιμνούλα, στην οποία είδα 4-5 παιδιά να κολυμπούν. Ένα από αυτά πηδούσε και από τα βράχια δίπλα από τον καταρράκτη. Αυτό μου κίνησε την περιέργεια: όντως υπάρχει ένα μικρό μονοπάτι που οδηγεί πάνω στον καταρράκτη.

Ο Cascade Delices (πάνω) και το ποταμάκι που τον τροφοδοτεί (κάτω)​

Έχοντας αρχίσει σιγά - σιγά να πεινάω, ξεκίνησα την επιστροφή μου πίσω στο St Andre. Κοντά στο πάρκινγκ των καταρρακτών, είχα προσέξει ένα Carrefour, το οποίο θα εξυπηρετούσε για να αγοράσω κάποια πράγματα για το σπίτι που θα έμενα στο Salazie. Πηγαίνοντας εκεί, διαπίστωσα πως δεν ήταν απλά ένα σούπερ μάρκετ, αλλά περισσότερο ένα μικρό εμπορικό κέντρο. Ύστερα από τα ψώνια και ένα γρήγορο φαγητό σε ένα από τα φαγάδικα που συστεγάζονται εκεί, ξεκίνησα για τον παραλιακό δρόμο D47. Τα μαύρα σύννεφα και το ουράνιο τόξο που έβλεπα στο βάθος προμήνυαν πιθανή βροχή.

Κατευθυνόμενος προς το St Andre​

Το πρώτο αξιοθέατο του St Andre, ήταν ο Ινδουιστικός ναός Temple du Colosse. Παρότι δεν είχε πάρκινγκ απ’έξω, άφησα το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα Ινδουιστικό ναό, αν και ήταν κλειστός όταν πήγα. Μου έκαναν εντύπωση τα χρώματα, καθώς και η λεπτοδουλειά στα αγάλματα και γενικά στην πρόσοψή του.

Ο Ινδουιστικός Temple du Colosse​

Γύρω στο 1-1,5 χιλιόμετρο πιο μετά, υπάρχουν 2 ακόμα εκκλησίες, η μια σχεδόν απέναντι από την άλλη. Στην Eglise St Nicolas ήταν συγκεντρωμένος πολύς κόσμος και το πάρκινγκ μπροστά ήταν ασφυχτικά γεμάτο, καθώς πρέπει να γινόταν κάποιος γάμος ή κάτι τέτοιο. Έτσι, κατευθύνθηκα απέναντι, στα ερείπια της Eglise de Champ Borne. Η συγκεκριμένη εκκλησία ήταν η πρώτη που χτίστηκε στο σημείο.

Τα ερείπια της Eglise de Champ Borne​

Η εκκλησία αυτή, χτισμένη στα μέσα του 19ου αιώνα, βρέθηκε κατά καιρούς στο πέρασμα διαφόρων τυφώνων, με τους ισχυρότερους το 1913 και το 1948. Παρά τις διάφορες επισκευές, η εκκλησία εγκαταλείφθηκε το 1962, όταν ένα παλιρροϊκό κύμα από τον τυφώνα Jenny χτύπησε την εκκλησία, γκρεμίζοντας την οροφή της. Εν τέλει, το 1964 χτίστηκε απέναντι η εκκλησία του Αγίου Νικολάου.

Ενώ ήμουν ακόμα στην κατεστραμμένη εκκλησία, άρχισε να ψιλοβρέχει. Στην αρχή το αγνόησα, ξεκινώντας μια βόλτα στον πεζόδρομο δίπλα από τη θάλασσα.

Το μaκρόστενο πάρκο, πίσω από την πλατεία της Indira Gandhi​

Μετά από λίγο, καθώς άρχισε να ρίχνει καρεκλοπόδαρα, επέστρεψα προς το αμάξι. Μιας και ήταν ακόμα 4, και προς το βουνό φαινόταν πως άνοιγε ο καιρός, είπα να επιστρέψω στον Cascade Niagara. Μου άρεσε πολύ το πρωί που τον είχα επισκεφθεί και επέλεξα να ξαναπάω εκεί. Φτάνοντας στον καταρράκτη μετά από 20 λεπτά, η βροχή είχε σταματήσει και ο ουρανός είχε μισο-καθαρίσει. Αν και βλέποντας το χώμα εκεί, άντε να είχε ρίξει καμία ψιχάλα.

Ύστερα από μισή - μία ώρα που έκατσα να χαζεύω τον καταρράκτη μαζί με καμιά δεκαριά άτομα το πολύ, ξεκίνησα για το Salazie. Σε ένα σπίτι, λίγο έξω από τον οικισμό, θα έμενα για 2 βράδια. Σκοπός ήταν την επόμενη μέρα να έβλεπα τo δάσος και άλλα δύο χωριά κοντά στο Salazie, ενώ την μεθεπόμενη να κατέβαινα και να συνέχιζα πάλι παραλιακά μέχρι τον νότο του νησιού.

Μέχρι τα μέσα της διαδρομής όλα καλά. Στενός δρόμος μεν, όχι κάτι τρελό από στροφές δε, τουλάχιστον ήξερα πού πήγαινα. Στο δεύτερο μισό της διαδρομής, ενώ είχε σκοτεινιάσει και άρχισε να σχηματίζεται ομίχλη, σκέφτηκα να κάνω μια στάση και στους καταρράκτες Voile de la Mariee. Τους καταρράκτες αυτούς θα τους επισκεπτόμουν την επόμενη μέρα, όμως είπα να κάνω μια στάση και σήμερα το βράδυ για να τους δω, καθώς υπάρχει ένα μικρό πάρκινγκ σε μια χαρακτηριστική δεξιά στροφή του δρόμου. Λίγο το σκοτάδι, λίγο η ομίχλη, οι φωτογραφίες δεν βγήκαν καλές, αν και μένοντας λίγο στο σκοτάδι συνήθιζαν τα μάτια και τους έβλεπες στην απέναντι πλευρά του φαραγγιού. Έκατσα εκεί κανένα τέταρτο μπας και καθαρίσει λίγο η ομίχλη, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το καλό ήταν ότι πλέον σχεδόν είχα φτάσει στο κατάλυμα.

Κάνοντας μια παρένθεση, θυμάμαι ότι ο ιδιοκτήτης του καταλύματος μου είχε στείλει ένα μήνυμα με οδηγίες για το πώς πάω ως εκεί. Έξυπνος κι εγώ, δεν είχα δώσει σημασία, λέω θα με πάει το GPS. Τελικά, το χαζό αυτό μηχάνημα ξεκίνησε να με πηγαίνει από τη γαλάζια διαδρομή, η οποία σχεδόν εξ αρχής αποδείχθηκε ένας πολύ στενός, ανηφορικός χωματόδρομος, με κάμποσες μεγάλες λακκούβες, στον οποίο ήταν επίφοβο να οδηγήσω μέσα στην ομίχλη. Όταν σταμάτησα να μιλάω τα Γαλλικά καλύτερα και από τους Γάλλους , κατάφερα προσεκτικά - προσεκτικά να επιστρέψω στον D52 με την όπισθεν για να δω τις οδηγίες που μου είχε στείλει ο οικοδεσπότης. Δοκίμασα και την αναστροφή, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να χώραγε το Clio, ακόμη και με κανονική ορατότητα. Εν τέλει, από το κατάλυμα με είχαν προειδοποιήσει ακριβώς για αυτό: να αποφύγω αυτόν τον χωματόδρομο και να προσέγγιζα το σπίτι από έναν άλλο, κανονικό δρόμο, λίγο πιο μετά. Τελικά, δοκιμάζοντας και άλλες φορές όσο έμενα στο Salazie, το Google Maps είχε μια εμμονή στο να σε στέλνει από εκεί. Στην αρχή έβαζα ενδιάμεση πινέζα, ώσπου κάποια στιγμή δοκίμασα τους χάρτες της Apple, οι οποίοι σε πήγαιναν μέσω του σωστού δρόμου. Δεν τους είχα χρησιμοποιήσει ποτέ μέχρι τότε (παλιός χρήστης Android ), οπότε τους ξεκίνησα σιγά - σιγά να τους χρησιμοποιώ στο νησί, όσο οι γκάφες της Google συσσωρεύονταν.

Η διαδρομή που προσπαθούσε να με στείλει το Google Maps (γαλάζιο) και η σωστή διαδρομή, με χρήση ενδιάμεσης πινέζας (μπλε). Οι χάρτες της Apple με πήγαιναν σωστά.​

Παρεμπιπτόντως, την περίοδο που πήγα, ο ήλιος έδυε κατά τις 5:30. Μισή ώρα μετά είχε σκοτεινιάσει, στις 6:30 που έφτασα σπίτι ήταν πίσσα σκοτάδι. Γενικά, ας το έχει αυτό υπόψη όποιος πηγαίνει για πεζοπορίες: μετά τη δύση του ήλιου, υπάρχει φως για μισή ώρα ακόμα, όχι παραπάνω.


Ημέρα 2

Τη σημερινή μέρα θα την είχα ολόκληρη στο Salazie. Πρωτίστως, θα ήθελα να επισκεπτόμουν τον καταρράκτη Voile de la Mariee, στον οποίο σκόπευα να περπατούσα ως εκεί. Επειδή το πήγαινε - έλα θα έπαιρνε κάποια ώρα, για το απόγευμα σκεφτόμουν να μην πήγαινα στο Hell-Bourg (στο οποίο ήθελα να αφιερώσω κάποιο χρόνο), αλλά να κατευθυνόμουν προς το Grand Ilet.

Ύστερα από ένα γερό πρωινό, ξεκίνησα για το πάρκινγκ των καταρρακτών, στο οποίο είχα σταματήσει και χθες βράδυ. Ήθελα να τους ρίξω μια ματιά και την μέρα, χωρίς την ομίχλη για να προσανατολιστώ λίγο. Εν τέλει, στην περιοχή βρίσκονται κάμποσοι καταρράκτες, οι οποίοι φαίνονται εντυπωσιακοί από απέναντι.

Οι καταρράκτες γύρω από τον "κεντρικό" Voile de la Mariee​

Για τον κεντρικό καταρράκτη, Voile de la Mariee, υπάρχει μονοπάτι το οποίο καταλήγει στη βάση του. Το μονοπάτι ξεκινά από τον D48, περίπου στα μέσα της απόστασης από το πάρκινγκ μέχρι το Salazie. Το πήγαινε παίρνει γύρω στο μισάωρο, έχει λίγη ανηφόρα, ενώ καλό είναι να βοράς μποτάκι πεζοπορίας το οποίο θα λασπωθεί λιγάκι στο τέλος.

Βγαίνοντας από τον D48, αρχικά υπάρχει μια τσιμεντένια κατηφόρα που εξυπηρετεί κάποια σπίτια. Στην πρώτη στροφή αριστερά, υπάρχει ταμπέλα όπου έξω από τον φράχτη ξεκινά το κατηφορικό μονοπάτι.

Το σημείο που ξεκινά το μονοπάτι (πάνω) και η αρχική του κατηφόρα (κάτω)​

Λίγο μετά την κατηφόρα, υπάρχει μια μεταλλική γέφυρα, η οποία περνά πάνω από τα νερά του ποταμού που σχηματίζει ο καταρράκτης. Δεν θυμάμαι να είχα περπατήσει άλλη φορά σε τέτοια.

Η μεταλλική γέφυρα, λίγο μετά την αρχή του μονοπατιού​

Πλέον αρχίζει η ανηφόρα. Στο μονοπάτι υπάρχουν ξύλινα σκαλοπάτια, όπου μετά από λίγο βγαίνεις στα δεξιά του σπιτιού στην παρακάτω φωτογραφία.

Ανεβαίνοντας το μονοπάτι (πάνω), λίγο πριν βγεις από τα δεξιά του σπιτιού στον δρόμο (κάτω)​

Από εκείνο το σημείο και μετά, ακολουθείς τον δρόμο. Αυτός ο δρόμος ξαναβγάζει στον D48, λίγο μετά το Salazie, αλλά είπα να το δοκιμάζω ποδαράτο. Λίγο μετά, από το παραπάνω σπίτι, ύστερα από 2-3 φουρκέτες, βγαίνεις από τον δρόμο και ακολουθείς τη συνέχεια του μονοπατιού, το οποίο πλέον περνά ανάμεσα από χωράφια σε αναβαθμίδες. Εγώ έχασα την έξοδο, καθώς είχα βρει κάποιες οδηγίες που έλεγαν να προσπεράσω την πρώτη διχάλα που είχε κλείσει για λόγους ασφαλείας και να βγω στη δεύτερη, την οποία όμως ποτέ δεν βρήκα. Εν τέλει, συνέχισα για κανένα χιλιόμετρο ακόμα στον δρόμο, μέχρι να αποφασίσω να γυρίσω πίσω, αφού ήταν ξεκάθαρο πως απομακρυνόμουν.

Ο Ilet Bananiers, όνομα και πράγμα ​

Τέλος πάντων, στην επιστροφή αποφάσισα να βγω από την διχάλα που ήταν κλειστή. Ήταν η παρακάτω:

Η διχάλα, στην οποία πρέπει να βγεις, για να συνεχίσεις στο μονοπάτι​

Πλέον, το μονοπάτι συνέχιζε ίσια για τους καταρράκτες. Περνούσε δίπλα από αναβαθμίδες, με τμήματα από τα χωράφια πλημμυρισμένα. Το τμήμα αυτό του μονοπατιού ήταν τελείως ακάλυπτο, αλλά μου άρεσε πολύ το τοπίο τριγύρω.

Η συνέχεια του μονοάτιού, προς τους καταρράκτες​

Σε κάποιο σημείο, πλησιάζοντας τον καταρράκτη, περνούσες και κάτω από ένα σωλήνα, ο οποίο είχε καλυφθεί από αναρριχητικά, σχηματίζοντας ένα είδος φράχτη. Από εκείνο το σημείο και μετά, το μονοπάτι είχε κάποιες λάσπες.

Ο σωλήνας - φράχτης, περνόντας τον οποίο σχεδόν έχεις φτάσει στον καταρράκτη (φωτογράφιση κατά την επιστροφή)​

Πλέον, σχεδόν είχα φτάσει στον καταρράκτη, οπότε το μόνο που έμενε ήταν να βρω από ποια βράχια να περάσω χωρίς να γίνω μούσκεμα από τα νερά που κατέβαιναν από τη λιμνούλα του καταρράκτη. Σε κάποια σημεία, κυρίως όταν σχεδόν έφτανες πάνω ήταν καλύτερο να πας στα τέσσερα για να μην γλιστρήσεις. Μετά από λίγο, κατάφερα να ανέβω πάνω, όπου διαπίστωσα ότι στην πραγματικότητα υπήρχε και ένας μικρότερος καταρράκτης στα αριστερά του μεγάλου. Πριν από εμένα είχε έρθει και ένα άλλο ζευγάρι το οποίο έφυγε λίγο μετά, ενώ λίγο πριν ξεκινήσω να επιστρέφω, εμφανίστηκε και μια οικογένεια. Την περισσότερη ώρα, ήμουν στη βάση του καταρράκτη μόνος μου.

Ο καταρράκτης Voile de la Mariee​

Ο καταρράκτης ήταν εντυπωσιακός, αν και ο χώρος που μπορούσες να σταθείς ήταν σχετικά μικρός. Πάντως δεν φυσούσε, οπότε απλά ένιωθες ένα ελαφρύ ράντισμα από πάνω, με λίγο αεράκι είτε θα γίνεις μούσκεμα είτε θα χρειαστεί να σταθείς πιο πίσω.

Η επιστροφή ήταν εύκολη, αφού το μεγαλύτερο τμήμα στο γύρνα ήταν κατηφόρα. Το μόνο πρόβλημα ήταν ο ήλιος στην αρχή του μονοπατιού και η τελική ανηφόρα πριν βγω στον δρόμο. Όταν επέστρεψα πίσω, είχε πάει γύρω στις 2:30.

Στην επιστροφή το μονοπάτι, σχεδόν στο σύνολό του, ήταν κατηφορικό​

Μιας και είχα χρόνο ακόμα, επέλεξα να κάνω μια ακόμη, αξιομνημόνευτη, όπως αποδείχθηκε, διαδρομή. Για το Hell-Bourg θα ήθελα να είχα περισσότερο χρόνο, οπότε επέλεξα να κατευθυνθώ προς το Grand Ilet και το viewpoint στο Piton Marmite. Η διαδρομή μέχρι το ίδιο το Grand Ilet και το τέλος του D52 δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο. Η αίσθηση όμως άλλαζε, μετά την τελευταία διασταύρωση στο τέλος του χωριού, όπου ο δρόμος μετονομάζεται σε Route Forestiere du Haut Mafate. Μετά την διασταύρωση και την καθίζηση που είχε πάθει ο δρόμος, άρχιζαν οι φουρκέτες και η ομίχλη.

Η καθίζηση στην αρχή και η ομίχλη στη συνέχεια, του δασικού δρόμου του Άνω Mafate​

Η διαδρομή αυτή, μέσα στο δάσος και στην ομίχλη σου δημιουργούσε μια απόκοσμη αίσθηση. Σε κάποια φάση άρχισε και να ψιχαλίζει, ε, δεν ήθελε και τίποτα άλλο...

Σε διάφορα σημεία, στην άκρη του δρόμου, υπήρχαν σκόρπια παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Βλέποντας και κάποιους πεζοπόρους να ανεβοκατεβαίνουν τον δρόμο με αυτόν τον καιρό, κατέληξα στο ότι ήταν πεζοπόροι που μάλλον ξεκινούσαν ή τελείωναν κάποια από τις μεγάλες πεζοπορίες του Mafate. Σε κάποια φάση, είδα και ένα ζευγάρι να κάνει οτοστόπ, οπότε σταμάτησα να τους πάρω, μιας και τους λυπήθηκα με αυτόν τον καιρό έξω. Πιάσαμε λίγο την κουβέντα, ήταν τελικά από το Frejus και είχαν έρθει διακοπές για 3η φορά στη Ρεϊνιόν. Ήταν ήδη στο νησί 10 μέρες, θα κάθονταν άλλες 20. Κάνοντας μια μικρή παρένθεση, κάμποσοι Γάλλοι που συνάντησα στο νησί έρχονταν για 30ήμερες διακοπές, δεν ξέρω πόσες άδειες παίρνουν στη Γαλλία. Κλείνοντας την παρένθεση, εν τέλει, τους άφησα στο πάρκινγκ που έχει στην έναρξη του μονοπατιού προς το Piton Marmite, έχοντας πλέον ανέβει στα 1800 μέτρα, με την ομίχλη να έχει ψιλοαραιώσει και η βροχή να έχει σταματήσει.

Η πινακίδα, που σηματοδοτεί την έναρξη του μονοπατιού προς την κορυφή του Piton Marmite, στην απέναντι πλερά του δρόμου​

Ξεκινώντας το μονοπάτι, είναι αλήθεια ότι είχα τις αμφιβολίες μου για το τι θα κατάφερνα τελικά να δω, κρίνοντας από την ομίχλη που περάσαμε όσο ανεβαίναμε. Παρ’όλ’αυτά, καθαρά από πείσμα, το συνέχιζα. Το μονοπάτι ήταν αρκετά ανηφορικό, σε πολλά σημεία στενό, με λάσπη και ρίζες να πετάγονται από εδώ και από εκεί. Τα λεπτά κλαδιά που είχε στις άκρες δεν βοηθούσαν να κρατηθείς ώστε να μην γλιστρήσεις στις λάσπες ή φας τρικλοποδιά στις ρίζες και φύγεις κουτρουβάλα προς τον δρόμο, τον οποίο καλά - καλά δεν έβλεπες.

Το μονοπάτι προς την κορυφή του Piton Marmite​

Πηγαίνοντας προσεκτικά, σιγά - σιγά ανέβαινα στο μονοπάτι. Παρ’ολ’αυτά, το όλο σκηνικό με έκανε να προσπαθώ να φανταστώ τις καθημερινές συνθήκες που αντιμετώπιζαν οι σκλάβοι που ζούσαν στο νησί, ώστε να προτιμήσουν να ανέβουν κυνηγημένοι σε αυτά τα κατσάβραχα και απροστάτευτοι από τις καιρικές συνθήκες. Το ίδιο το μονοπάτι κάποτε αποτελούσε μυστικό δρόμο διαφυγής για σκλάβους που κατάφερναν να διαφύγουν από τις παραθαλάσσιες φυτείες των γαιοκτημόνων.

Το μονοπάτι, χιλιομετρικά τουλάχιστον, δεν είναι μεγάλο. Όμως η απότομη ανηφόρα και οι λάσπες καθυστερούν την ανάβαση. Εμένα μου πήρε γύρω στο τέταρτο για να φτάσω πάνω. Όταν δεις την μεταλλική σχάρα, σχεδόν έχεις φτάσει στο τέρμα.

Όταν φτάσεις στη σιδερένια σχάρα, σχεδόν έχεις φτάσει στην κορυφή​

Στην κορυφή πλέον δεν είχα αυταπάτες ότι θα έβλεπα και κάτι από κάτω. Παρότι μου είχε βγει η γλώσσα στην ανάβαση, το σύννεφο έκρυβε τη θέα.

Το view[]point στην κορυφή του Piton Marmite​

Στην κορυφή έκατσα να ξαποστάσω κανένα δεκάλεπτο. Με το που ξεκίνησα άρχισε να ψιχαλίζει πάλι, ενώ μέχρι να φτάσω στον δρόμο είχε σχεδόν σταματήσει. Σε όλο το μονοπάτι δεν συνάντησα άλλον να το διασχίζει. Την επιστροφή την ξεκίνησα μέσα στην ομίχλη.

Φωτογραφίες κατά την επιστροφή (οι 3 πρώτες είναι καρέ από ένα βίντεο που τράβηξα)​

Στα μέσα της διαδρομής, έκανα μια μικρή στάση στο ίδιο το χωριό Grand Ilet, και στην εκκλησία του St Martin. Η εκκλησία αυτή βρίσκεται σε μια χαρακτηριστική διασταύρωση του D52. Η ξύλινη εκκλησία, στυλ κρεόλ, κατασκευάστηκε πριν από 160 χρόνια. Ήμουν μέσα στις λάσπες από την πεζοπορία και ντράπηκα να μπω μέσα.

Η Eglise St Martin​

Κάμποσες φουρκέτες μετά, ο D52 διασχίζει τη γέφυρα πάνω από το Riviere des Fleurs Jaunes. Ο χείμαρρος από κάτω είχε ελάχιστο νερό.

Η θέα από τη γέφυρα, πάνω από τον χείμαρο του Riviere des Fleurs Jaunes​

Λίγο πριν το δημοτικό σχολείο, στο ύψος που ξανάρχιζαν τα σπίτια μετά το Grand Ilet, υπήρχε ένα ημικυκλικό πάρκινγκ στα αριστερά, όπου σταμάτησα για να θαυμάσω τη θέα στην κοιλάδα και τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος πάνω από τα σύννεφα.

Η θέα από το ύψος του Grand Ilet​

Λίγο μετά άρχισαν να φαίνονται οι καταρράκτες γύρω από τον Voile de la Mariee, αλλά δεν υπήρχε κανένα σημείο για να αφήσω το αυτοκίνητο. Εν τέλει, το άφησα στην άκρη του δρόμου σε μια μικρή ευθεία γύρω στα 2,5 km μετά το ημικυκλικό πάρκινγκ που είχα σταματήσει πριν για να θαυμάσω και από εδώ τη θέα.

Τα θερμοκήπια (πάνω) και η θέα προς τους καταρράκτες Voile de la Mariee (μέση και κάτω)​

Πλέον κόντευε 6 και είχα αρχίσει πια να πεινάω. Ο καιρός σιγά - σιγά είχε ανοίξει, αλλά είχε βγάλει την ψύχρα του. Γενικά, στο Salazie, φαντάζομαι και λόγω του υψομέτρου, το βράδυ ήθελε έστω μια ζακέτα.

Για το βράδυ, αφότου γύρισα στο σπίτι για ένα γρήγορο ντουζ και για να αλλάξω τα λερωμένα ρούχα, ξεκίνησα για μια αναγνωριστική επίσκεψη στο Hell-Bourg. Έφτασα εκεί λίγο μετά τις 7, βράδυ πια. Δεν είχα σκοπό να γυρίσω το χωριό, εφόσον θα το έβλεπα αύριο, με το φως της μέρας. Απλά άφησα το αυτοκίνητο στον (άδειο) κεντρικό δρόμο και αφότου γύρισα στα γρήγορα διάφορες ταβέρνες επέλεξα να κάτσω στην Villa Marthe που μου άρεσε περισσότερο. Ήταν ένα πολύ ωραίο γεύμα έξω στην αυλή. Πήρα μια τοπική ποικιλία και κύριο πιάτο πέστροφα, με διάφορα καρυκεύματα και δύο ελαφρώς καυτερές σάλτσες. Πηγαίνοντας κάποιος στο Hell-Bourg θα του σύστηνα τη συγκεκριμένη ταβέρνα, ήταν πολύ ωραία έξω στην αυλή, ενώ και το φαγητό μου άρεσε. Εννοείται την είχα σταμπάρει και για αύριο...


Ημέρα 3

Σήμερα θα αναχωρούσα από το Salazie και θα κατευθυνόμουν στο νότο του νησιού, σε ένα σπίτι που είχα νοικιάσει κοντά στο St Philippe. Στο πλάνο της ημέρας, ήταν η επίσκεψη στο Hell-Bourg, για μια βόλτα και επίσκεψη σε 1-2 κοντινά αξιοθέατα. Στη συνέχεια, θα ξεκινούσα να κατεβαίνω την ανατολική ακτή του νησιού, κάνοντας διάφορες στάσεις κατά μήκος της διαδρομής.

Το Hell-Bourg ήταν κοντά στο Salazie όπου έμενα, οπότε ετοίμασα τα πράγματα και ξεκίνησα λίγο με το πάσο μου, κατά τις 11.

Το σπίτι στο Salazie, στο οποίο είχα μείνει τις προηγούμενες μέρες​

Παρότι το Hell-Bourg το είχα επισκεφθεί και χθες βράδυ, σήμερα ήταν η πρώτη φορά που έκανα τη διαδρομή υπό το φως του ήλιου (και με πολύ καλό καιρό). Η διαδρομή ήταν μέσα στο πράσινο, ενώ και λίγο πριν την είσοδο του χωριού υπήρχε ένα viewpoint.

Η καταπράσινη διαδρομή προς το Hell-Bourg (πάνω και μέση) και η θέα από το viewpoint (κάτω)​

Το Hell-Bourg, με το φως της μέρας, φαινόταν πολύ ωραίο. Είχε και κόσμο, που του προσέδιδε ζωή, ενώ χθες το βράδυ με τους άδειους δρόμους και το κρύο σου δημιουργούσε μια τελείως διαφορετική αίσθηση. Χρειάστηκε να κάνω 2-3 γύρες για να βρω να παρκάρω, τελικά άφησα το αυτοκίνητο σε ένα κάθετο δρόμο, πίσω από το κτήριο του ταχυδρομείου. Κάνοντας μια βόλτα στο χωριό, παρατηρούσες την αποικιοκρατική αρχιτεκτονική των σπιτιών. Σχεδόν όλα ήταν ισόγειο και πρώτος όροφος και έδεναν πολύ όμορφα με τα επιβλητικά βουνά στο βάθος.

Ο κεντρικός δρόμος, Charles de Gaulle, του Hell-Bourg

Φωτογραφίες από τα σπίτια στο Hell-Bourg​

Το κύριο αξιοθέατο που ήθελα να επισκεφθώ στο Hell-Bourg, ήταν τα αρχαία λουτρά, Anciens Thermes. Οι θερμές πηγές ανακαλύφθηκαν τυχαία το 1831, από δύο κυνηγούς. Από το 1852 ξεκίνησε η εκμετάλλευση των πηγών, οδηγώντας στην ανάπτυξη του Hell-Bourg, το οποίο έως τότε ήταν ένας μικρός, απομονωμένος οικισμός.
Ένας κυκλώνας, το 1879 προκάλεσε μεγάλες ζημιές στις εγκαταστάσεις, οι οποίες ξαναλειτούργησαν το 1904. Οι θερμές πηγές προσέλκυαν την αριστοκρατία του νησιού, με αποκορύφωμα τη δεκαετία του 1920. Όμως μία σειρά κυκλώνων και κατολισθήσεων, μεταπολεμικά, προκάλεσαν εκ νέου ζημιές στις εγκαταστάσεις, μέχρι και το οριστικό κλείσιμό τους, το 1948.

Διασχίζοντας τη γέφυρα στο τέρμα της De Gaulle και βλέποντας το φαράγγι από κάτω και κάποια παλιά σπίτια να κρέμονται στο χείλος του, γίνεται φανερό ότι υπάρχει πρόβλημα κατολισθήσεων στην περιοχή.

Το φαράγγι των θεμών πηγών (πάνω) και ένα από τα παλιά σπίτια στο χείλος του (κάτω)​

Πάντως, ο χώρος είναι πνιγμένος στο πράσινο, κάτι που διευκολύνει την κατάβαση (και κυρίως την απότομη ανάβαση) του μονοπατιού, το οποίο κατεβαίνει στον πάτο του φαραγγιού. Στο σημείο που το μονοπάτι φτάνει στο ποταμάκι του φαραγγιού, υπάρχουν τα ερείπια των λουτρών, όπως οι πισίνες, διάφορες δεξαμενές, καθώς και σκουριασμένες αντλίες.

Τα ερείπια των λουτρών του Hell-Bourg​

Η αλήθεια είναι ότι περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό, επιπλέον ο χώρος μου φάνηκε λίγο παραμελημένος.

Πριν φύγω από το Hell-Bourg, υπήρχε μια ακόμα εκκρεμότητα: το viewpoint του Be Maho ("Be Maho" ήταν η παλιά ονομασία του "Hell-Bourg"). Για το Be Maho, περνάς την στενή ξύλινη γέφυρα και ανεβαίνεις προς τα δύο ξύλινα περίπτερα, τα οποία βρίσκονται λίγο πριν από την δεξαμενή που σημειώνει το Google Maps ως "Be Maho". Πριν ξεκινήσω πέρασα και από ένα φούρνο στην κεντρική πλατεία για να πάρω τίποτα για φαγητό και ένα χυμό για μετά.

Χάρτης για την πρόσβαση στο Be Maho (πάνω), η ξύλινη γέφυρα (μέση) και η θέα από το περίπτερο στο Be Maho (κάτω)​

Η θέα από το Be Maho είναι εντυπωσιακή, με το Hell-Bourg σε πρώτο πλάνο και κάμποσες κορυφές σε υψόμετρο 1500 - 3000 m στο φόντο.

Αφήνοντας πλέον πίσω το Hell-Bourg και το Salazie, θα έβγαινα στο St Andre, πάλι μέσω του D48. Τον δρόμο, ο οποίος διασχίζει το φαράγγι Riviere du Mat σχεδόν για 15 km, τον είχα οδηγήσει και προχθές. Όμως, καθώς τότε ήταν βράδυ και από ένα σημείο και μετά είχα μπλέξει και με την ομίχλη, σήμερα σκεφτόμουν να έκανα 2-3 στάσεις στη διαδρομή. Η διαδρομή είναι ενδιαφέρουσα, σε πολλά σημεία μπορείς να σταματήσεις για να θαυμάσεις τις απότομες βουνοπλαγιές στα δύο άκρα της κοιλάδας, ενώ υπάρχουν και κάμποσοι καταρράκτες δίπλα από τον δρόμο.

Το εντυπωσιακό Riviere du Mat (πάνω) και κάποιοι από τους καταρράκτες του φαραγγιού (μέση και κάτω)​

Έχοντας πλέον βγει στην ακτή, οι επόμενες στάσεις ήταν σε δύο καταρράκτες που σχηματίζει ο ποταμός Roches, ο οποίος διασχίζει το ομώνυμο φαράγγι. Πριν την εξιστόρηση, ας καταγράψω κάποιες πληροφορίες για όποιον πάει προς τα εκεί.

Ο πρώτος καταρράκτης που συναντάς ερχόμενος από τα παράλια του νησιού, τροφοδοτεί την λιμνούλα Bassin la Paix. Είναι εύκολα προσβάσιμος, καθώς ο δρόμος Chemin la Paix καταλήγει εκεί, ενώ υπάρχει και χώρος στάθμευσης. Ο ίδιος ο δρόμος, όμως είναι στενός και χωρίς ορατότητα λόγω της βλάστησης, όπως ο δρόμος που οδηγούσε στον Niagara. Ίσα - ίσα εδώ, μου ήρθαν και δύο γκαζωμένοι, ερχόμενοι από τον καταρράκτη, ενώ εγώ πήγαινα προς αυτόν. Όπως ανακάλυψα επί τόπου, μπορείς να κατέβεις στον Paix από ένα μονοπάτι που ξεκινά από το ένα από τα πάρκινγκ (νομίζω το πρώτο ή το δεύτερο), πριν την γέφυρα. Στο τέλος του μονοπατιού, υπάρχουν σίδερα καρφωμένα στα βράχια, όπου προσεκτικά και πιανόμενος από αυτά, μπορείς να κατέβεις κάτω.

Καθώς η γέφυρα πάνω από τον Paix ήταν κλειστή (και απ’ότι κατάλαβα ανοίγει πολύ περιστασιακά), δεν μπορείς να προσεγγίσεις από ένα μονοπάτι από τα βόρεια τον δεύτερο καταρράκτη, που τροφοδοτεί την Bassin la Mer. Για να προσεγγίσεις τον καταρράκτη αυτόν,μένουν 2 επιλογές. Η μία είναι μέσω ενός (εκτεθειμένου) μονοπατιού που ξεκινά από το πάρκινγκ στην γέφυρα του Paix, ενώ η δεύτερη είναι να πας με αυτοκίνητο και να παρκάρεις πίσω από τον ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό της κωμόπολης Abondance και να ακολουθήσεις ένα μονοπάτι που ξεκινά από εκεί και προσεγγίζει τον καταρράκτη της Mer από τα νότια.

Μεταξύ των Bassin la Paix και Bassin la Mer, υπάρχει και μια τρίτη λιμνούλα με τον δικό της καταρράκτη, η Bassin Cerise.

Καθώς ήδη κόντευε 3, φτάνοντας στον Paix και βλέποντας κλειστή τη γέφυρα, ξεκίνησα το μονοπάτι προς τον καταρράκτη στην Bassin la Mer. Στο μεγαλύτερο τμήμα του το μονοπάτι ήταν εκτεθειμένο, τουλάχιστον μπορούσες να πλησιάσεις στην άκρη από τα βράχια για να δεις το ποτάμι από κάτω.

Το μονοπάτι προς την Bassin la Mer​

Σε κάποιο σημείο, λίγο μετά την δεξιά στροφή που αλλάζει ο προσανατολισμός του μονοπατιού από Ν σε Δ, υπάρχει ένα σημείο που ξεκινά ένα απότομο μονοπάτι για να κατέβεις στον ποταμό που διασχίζει το φαράγγι. Το σημείο φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία: θα δεις ένα πορτοκαλί βέλος ζωγραφισμένο σε μια από τις πέτρες.

Το σημείο στο οποίο ξεκινά το μονοπάτι που κατεβαίνει στη λιμνούλα Bassin Cerise​

Το μονοπάτι αυτό ήταν αρκετά απότομο, με λάσπες ανά σημεία, χοντρές ρίζες να πετάγονται και πολλά δέντρα κομμένα. Ήταν σαν πίστα survivor, έπρεπε να γίνεις λίγο Ταρζάν για να περνάς πάνω και κάτω από τους πεσμένους κορμούς. Φτάνοντας κάτω, είχες θέα στην Bassin Cerise, καθώς και στον μικρό καταρράκτη που χύνεται στη λιμνούλα.

Οι κομμενοι κορμοί, περίπου στα μέσα του μονοπατιού

Η Bassin Cerise, με τον δικό της μικρό καταρράκτη (πάνω και μέση) και το ποτάμι που συνεχίζει προς την Bassin la Paix (κάτω)​

Επιστρέφοντας στο κεντρικό μονοπάτι, λίγο μετά, υπήρχε ένας τεράστιος βράχος που έκλεινε το μονοπάτι, και μια πινακίδα από τον Αύγουστο ’19 που ενημέρωνε ότι το μονοπάτι στη συνέχεια ήταν κλειστό και δεν μπορούσες να συνεχίσεις μέχρι την Bassin la Mer. Παρ’όλ’αυτά, επιχείρησα να συνεχίσω, θέτοντας ως όριο την μισή ώρα και αν έφτανα ΟΚ. Το μονοπάτι στη συνέχεια όντως δυσκόλευε, με κάμποσες λάσπες, ψηλή βλάστηση (ενίοτε και με αγκάθια), ενώ σε κάποια σημεία είτε στένευε επικίνδυνα είτε ήταν φραγμένο και από άλλες κοτρώνες, οπότε έπρεπε να αυτοσχεδιάσεις για το πώς να περάσεις. Σε 20 λεπτά δεν είχα κάνει ούτε τη μισή απόσταση που έμενε έως την Bassin la Mer, οπότε αποφάσισα να γυρνούσα πίσω.

Το σημείο στο οποίο κλείνιε το μονοπάτι προς την Bassin la Mer​

Στην επιστροφή, λίγο πριν φτάσω στην Bassin la Paix, συνάντησα ένα ζευγάρι Γάλλων, οι οποίοι μου είπαν ότι είχαν δεν έναν νεαρό που τους είπε ότι είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι την Bassin la Mer. Οπότε ίσως αργότερα το κλειστό μονοπάτι να βελτιώνεται ή απλά να θέλει τον χρόνο του.

Φτάνοντας στην Bassin la Paix, παρατήρησα ότι υπήρχε μια οικογένεια που είχε κατέβει κάτω, στην κορυφή του καταρράκτη. Ψάχνοντας λοιπόν τριγύρω από τη γέφυρα, ανακάλυψα το μονοπάτι πίσω από το πάρκινγκ, για το οποίο έγραψα στην αρχή. Στη λίμνη, δίπλα από τον καταρράκτη υπάρχουν εξαγωνικές στήλες βασάλτη.

Η γέφυρα (πάνω) και το ποτάμι που τροφοδοτεί την Bssin la Paix (κάτω)

Ο καταρράκτης της Bassin la Paix (πάνω) και οι στήλες βασάλτη (κάτω)​

Για τους τολμηρούς, υπάρχουν σίδερα καρφωμένα στα βράχια, με τα οποία μπορείς να κατέβεις κάτω στον καταρράκτη. Επίσημα, τα χέρια μου ήταν ιδρωμένα από το περπάτημα μέσα στο μεσημέρι, ανεπίσημα δίστασα να κατέβω μέχρι κάτω...

Τα σιδερένια στηρίγματα για την κατάβαση στον καταρράκτη​

Φεύγοντας κατά τις 4:30 από την Bassin la Paix, είχα 1 ώρα ακόμα με ήλιο. Αφότου το σκέφτηκα για λίγο, είπα να πάω με το αμάξι μέχρι τον ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό, να το αφήσω εκεί και να περπατήσω μέχρι και την Bassin la Mer. Εν τέλει, τζάμπα κόπος. Η περιοχή γύρω από τον σταθμό δεν μου ενέπνεε ασφάλεια για να αφήσω το αυτοκίνητο, το οποίο κιόλας ήταν φορτωμένο με τα πράγματά μου, ενώ και οι δρόμοι τριγύρω ήταν πολύ στενοί με παρατημένα σαράβαλα στη μέση του δρόμου. Η όλη περιοχή μου φάνηκε παρακμιακή και αποφάσισα να συνεχίσω προς την ακτή.

Βγαίνοντας στην ακτή και συνεχίζοντας πλέον νότια, θα έκανα 2 στάσεις στην Ste Anne. Η πρώτη ήταν μέσα στην ίδια την πόλη, για να δω την εκκλησία της Αγίας Άννας. Η Eglise de Ste Anne, χτίστηκε το 1857, ενώ το 1922 πραγματοποιήθηκε μια εκτεταμένη ανακαίνιση και επέκταση (το καμπαναριό προστέθηκε τότε). Δυστυχώς, στην εκκλησία γίνονταν εργασίες συντήρησης, οπότε ήταν κλειστή ενώ και έξω υπήρχαν πολλές σκαλωσιές και υπόστεγα με φορτηγά. Όσο πάντως μπόρεσα να τη δω από έξω, φαινόταν πολύ εντυπωσιακή.

Το εξωτερικό της Eglise Ste Anne​

Λίγο έξω από την Ste Anne, βρισκόταν το δεύτερο αξιοθέατο: η Pont Suspendu de la Riviere de l'Est. Κάτω από τις πέτρες στον πάτο του φαραγγιού, διακρίνεται η μαύρη λάβα από το ηφαίστειο, ενώ υπήρχε και ένα μικρό ποταμάκι. Η ίδια η πεζογέφυρα, με το σανιδένιο πάτωμα, βρίσκεται δίπλα από τον σύγχρονο τσιμεντένιο αυτοκινητόδρομο. Η γέφυρα αυτή, μήκους 150 μέτρων, που πρωτοκατασκευάστηκε το 1893, ήταν κλειστή μέχρι πέρυσι καθώς εκτελούνταν εργασίες συντήρησης. Όμως πλέον έχει ανοίξει και είναι μια ωραία στάση, κυρίως κατά τις 6 παρά που έφτασα, οπότε ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει.

Η θέα προς το εσωτερικό του νησιού καταστρέφεται λίγο από τον άχαρο αυτοκινητόδρομο, όμως έχεις ωραία θέα προς την ακτή. Δύο πράγμα που μου έκαναν εντύπωση ήταν η ευλυγισία των συρμάτων (μπορούσες να τα κουνήσεις με το χέρι) και το ότι τα σύρματα στο κάτω μέρος της γέφυρας δεν ήταν βιδωμένα, αλλά απλά πιασμένα σε κάτι γάντζους. Πάντως, δεν είμαι μηχανικός, οπότε είπα κάτι θα ξέρουν αυτοί που την κατασκεύασαν.

Η ξύλινη πεζογέφυρα σε Riviere de l'Est

Ο αυτοκινητόδρομος Ν2 που διατρέχει το φαράγγι, παράλληλα με την παλιά γέφυρα​

Αφότου έκανα 2-3 πήγαινε-έλα στη γέφυρα, ξεκίνησα για την τελευταία στάση, την Notre-Dame des Laves. Στη διαδρομή, πέρασα από την κωμόπολη Ste Rose, όπου το μάτι μου έπεσε σε μια ακόμη εκκλησία στην άκρη του δρόμου, όπου απέναντι υπήρχε και πάρκινγκ. Έκανα μια εμβόλιμη στάση, για να δω την Paroisse Sainte Rose de Lima.

Η μικρή Paroisse Sainte Rose de Lima​

Στην ενορία δεν έκατσα πολύ, καθώς ήθελα να κάνω μια τελευταία στάση στην Notre-Dame des Laves, ιδανικά με λίγο φως στον ουρανό. Όπως κάποιος μπορεί να υποψιαστεί από το όνομα της ενορίας, αυτή βρέθηκε στον δρόμο της λάβας. Η λάβα, από την έκρηξη του Piton de la Fournaise το 1977, δεν προσπέρασε την εκκλησία: στην πραγματικότητα μπήκε στο εσωτερικό ενώ και την έθαψε μέχρι το ύψος περίπου 2 μέτρων.
Πίσω από την εκκλησία υπάρχει ένας χώρος στάθμευσης, ο οποίος όταν έφτασα ήταν σχεδόν άδειος. Επίσης, τριγύρω από την εκκλησία, υπάρχει στερεοποιημένη λάβα aa, η οποία είναι εξαιρετικά κοφτερή.

Η Notre-Dame des Laves​

Το ευτράπελο του ταξιδιού συνέβη εκείνο το βραδάκι, στη Notre-Dame, όταν πηγαίνοντας στο απέναντι πεζοδρόμιο για να τη φωτογραφίσω, πηγαίνοντας λίγο και πάλι λίγο πίσω προκειμένου να χωρέσει ολόκληρη η εκκλησία στο κάδρο, σαβουρώθηκα και έπεσα μέσα στο χαντάκι που είχε στην άκρη του δρόμου. Πάλι καλά που δεν ήταν κανείς να με τραβάει βίντεο, θα είχε γίνει viral...
Το χαντάκι ήταν βαθύ, γύρω στο 1,20, αλλά κάπως όπως έπεσα χτύπησα τα χέρια και λίγο την πλάτη. Αφού προσγειώθηκα σχεδόν ανάσκελα, τουλάχιστον γλίτωσα το κεφάλι. Το χτύπημα στο χέρι δεν το είχα πολυκαταλάβει, τουλάχιστον μέχρι να σκαρφαλώσω και να βγω στον δρόμο. Σκούπισα το αίμα, όσο μπορούσα με χαρτομάντιλο, οπότε πήγα προς το αυτοκίνητο: είχε πάει 6:30 και είχα σχεδόν 1 ώρα ακόμα μέχρι το σπίτι που θα έμενα στο Le Baril.

Εν τέλει, φτάνοντας στο αυτοκίνητο, συνειδητοποίησα ότι το αίμα είχε αρχίσει να στάζει από το χέρι, ενώ πλέον είχε αρχίσει και να πονάει. Παρότι νηστικός, πρώτη προτεραιότητα ήταν να έβρισκα ένα φαρμακείο, καθώς είχα ήδη αρχίσει να ανησυχώ για τα μικρόβια που μπορεί να είχε στο χαντάκι που έπεσα. Το φαρμακείο απέναντι από την ενορία που είχα επισκεφθεί νωρίτερα είχε κλείσει, ενώ και όσα άλλα έβρισκα στο St Joseph έκλειναν στις 8, που αν θα τα προλάβαινα ανοικτά θα ήταν οριακά.

Εμπιστευόμενος για μια ακόμη φορά το Google Maps, έφτασα στο St Joseph, κατά τις 7:30. Πέρασα από 3 από τα φαρμακεία που μου πρότεινε και τα ανέφερε ως ανοικτά, όμως τα 2 είχαν ήδη κλείσει, ενώ το τρίτο δεν υπήρχε καν. Το χειρότερο ήταν ότι στα φαρμακεία εκεί δεν υπάρχει κάποιο χαρτί ή οθόνη που να ενημερώνει τον κόσμο για τα εφημερεύοντα. Απλά κατεβάζουν ρολό και φεύγουν.

Εν τέλει, περιφερόμενος άσκοπά, αποφάσισα να γυρίσω πίσω στο Le Baril, ώστε να πάω στο σπίτι για να καθαρίσω την πληγή, έστω με σαπούνι. Εκεί το κακό τρίτωσε με το Google Maps, όπου βάζοντας τη διεύθυνση μου έβγαζε το διπλανό σπίτι, το οποίο τύχαινε και αυτό να είναι για ενοικίαση. Τα δύο σπίτια έμοιαζαν, απ’ότι κατάλαβα ανήκουν και τα δύο στον ίδιο ιδιοκτήτη που τα νοικιάζει ξεχωριστά. Βρίσκω λοιπόν το κουτί με το κλειδί του διπλανού, που νόμιζα πως ήταν το δικό μου, δεν έλεγε να ανοίξει με τον κωδικό που μου είχαν δώσει. Κάποια στιγμή σκέφτομαι να τσεκάρω και στους Apple Maps, όπου και διαπίστωσα ότι το σπίτι στο οποίο έψαχνα ήταν το διπλανό. Πάλι καλά που δεν ήταν κανείς μέσα, θα με περνούσαν και για διαρρήκτη έτσι όπως έψαχνα τριγύρω από την πόρτα. Ύστερα και από αυτό το φιάσκο των Google Maps, δεν τους ξαναχρησιμοποίησα σε αυτό το ταξίδι.

Εν τέλει, ξεκλείδωσα και μπήκα στο σπίτι. Καθάρισα όσο μπορούσα με σαπούνι, κυρίως τη μεγάλη πληγή. Πόνεσε στο καθάρισμα, αλλά τουλάχιστον στη συνέχεια το τσούξιμο που με συνόδευε μέχρι να έρθω εδώ είχε ψιλοπεράσει. Μπαίνοντας αυτή τη φορά στους χάρτες της Apple, εμφανίστηκε ένα από τα φαρμακεία τα οποία η Google τα εμφάνιζε ως κλειστό, το οποίο φαινόταν να κλείνει στις 9:30. Κοντά στο φαρμακείο αυτό βρισκόταν και το νοσοκομείο, οπότε είπα ότι στη χειρότερη θα μπορούσα να πήγαινα και εκεί. Εν τέλει, ευτυχώς το φαρμακείο ήταν όντως ανοιχτό, οπότε και μου έδωσε γάζες και αντισηπτικό. Τουλάχιστον γλίτωσα τα ράμματα, για τα οποία είχα αρχίσει να ανησυχώ στο τέλος.

Στην επιστροφή, έκανα και μια στάση στα KFC. Πρέπει να ήταν το μοναδικό φαγάδικο που ήταν ακόμη ανοικτό, για να γεμίσω λίγο το στομάχι πριν πάω στο σπίτι για να ξεπακετάρω και να πέσω για ύπνο. Βλέποντάς το πλέον εκ των υστέρων, είχε και αυτό το γεύμα την πλάκα του, μιας και μπήκα για να παραγγείλω με την μπλούζα με αίματα από το χέρι... Τουλάχιστον τρώγοντας, φαινόταν λες και είχε στάξει κέτσαπ.


Το πρώτο τριήμερο είχε περάσει, εξερευνώντας το "εύκολο" τμήμα του εσωτερικού του νησιού, καθώς και την Ανατολική ακτή. Η αλήθεια είναι ότι όταν πρωτοσχεδίαζα το ταξίδι, πίσω στο ’20, αμφιταλαντευόμουν για το αν αξίζει η δέσμευση ημερών για αυτό το τμήμα: ο Lonely Planet μου έδινε την εντύπωση ότι το παρουσίαζε κάπως υπανάπτυκτο.

Για το Salazie δεν υπάρχει αμφιβολία: αν και κινδυνεύω να δώσω spoilers, το εσωτερικό του νησιού είναι τελείως διαφορετικό από τα παράλια. Πράσινο, το βράδυ ψύχρα (ενίοτε και κρύο στο ηφαίστειο) και σίγουρα ωραίο φαγητό. Ο καταρράκτης Voile de la Mariee ήταν εντυπωσιακός, ενώ ήταν και η πρώτη φορά που περπατούσα σε αναβαθμίδες (ύβρις φαντάζομαι για όσους έχουν πάει ΝΑ Ασία, αλλά εγώ δεν έχω πάει ακόμα εκεί ). Αυτός, μαζί με το Hell-Bourg, νομίζω είναι τα highlights τα οποία θα επισκεπτόμουν ξανά αν επισκεπτόμουν την περιοχή αυτή. Η διαδρομή, τουλάχιστον η οδική προς το Piton Marmite, μέσα στην ομίχλη δημιουργούσε μια απόκοσμη αίσθηση. Από την ανάβαση στο viewpoint μου μένει ο προβληματισμός μου για τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων που εργάζονταν στις φυτείες, που προτιμούσαν να διαφύγουν από εκεί. Δεδομένου ότι μου βγήκε η γλώσσα για να ανέβω εκεί (αφήνω έξω το ότι τελικά δεν είδα και τίποτα λόγω της ομίχλης ). Από την τελευταία μέρα μου έμεινε η πεζοπορία στους καταρράκτες, αν και θα ήθελα να κατέβαινα στην Bassin la Paix.

Το πράγμα στράβωσε στη Notre-Dame des Laves, αλλά τέλος καλό, όλα καλά. Το σημάδι στο χέρι έχει μείνει, πλέον ενθύμιο του ταξιδιού.

Διασχίζοντας βράδυ τη ΝΑ ακτή, δεν μπόρεσα να δω το εντυπωσιακό τοπίο στους πρόποδες του ηφαιστείου. Την εντυπωσιακή νότια και νοτιοανατολική ακτή θα την εξερευνούσα από αύριο!

 

[Nikos1986]

6a. Νοτιοανατολική Ακτή

Τις επόμενες 4 μέρες θα τις αφιέρωνα στο νότο του νησιού. Κυρίως θα κινιόμουν παραλιακά, κάνοντας και εξορμήσεις σε κάποιες από τις πολλές κοιλάδες που είναι διάσπαρτες σε τμήματα της άγριας νότιας ακτής. Το ηφαίστειο, το είχα αφήσει εσκεμμένα εκτός, αφού θα το εξερευνούσα στη συνέχεια. Στο νότο του νησιού βλέπει κανείς την άγρια φύση: είτε αυτή έχει να κάνει με ροές λάβας, είτε με εντυπωσιακά φαράγγια με καταρράκτες, είτε με την τραχιά ακτογραμμή η οποία χτυπιέται συνεχώς από τα κύματα που έρχονται από την Ανταρκτική. Όπως έγραψα στην ενότητα 2, το οδικό δίκτυο δεν είναι και το καλύτερο, οπότε η εξερεύνησή της θέλει χρόνο.

Ημέρα 4

Την πρώτη μέρα στον νότο, σκόπευα να έβλεπα όσο μπορούσα το ΝΑ τμήμα του νησιού. Τα σημεία ενδιαφέροντος εκεί είναι πολλά και θέλουν περπάτημα. Είχαν μείνει διάφορες εκκρεμότητες στο τμήμα από τη Notre-Dame des Laves μέχρι το Le Baril όπου έμενα, οπότε θα ξεκινούσα από εκεί. Το κομμάτι αυτό το είχα διασχίσει και χθες βράδυ, όμως έχοντας το νου μου στο χέρι που είχα χτυπήσει και όντας πίσσα σκοτάδι έξω, δεν είχα δει τίποτα από το τοπίο.

Έχοντας πολλά να δω, έσπασα τα αξιοθέατα αυτού του τμήματος του νησιού σε 2 ομάδες: στην πρώτη είχα συμπεριλάβει το τμήμα από την Notre-Dame des Laves μέχρι την παραλία Tremblet, ενώ στη δεύτερη είχα το τμήμα από την παραλία μέχρι το σπίτι που έμενα. Για σήμερα, θα ξεκινούσα αμέσως μετά από την Tremblet (προσπερνόντας την) και θα ανέβαινα την ακτή μέχρι την εκκλησία. Αυτό το τμήμα του νησιού αναφέρεται και ως "Grand Brule", καθώς τεράστια έκτασή του έχει καλυφθεί από τη λάβα διαδοχικών εκρήξεων του ηφαιστείου. Αύριο θα έβλεπα τη δεύτερη ομάδα.

Ύστερα από ένα ψιλοανήσυχο ύπνο, καθώς το μυαλό μου το είχα στο χέρι μήπως τριφτεί στο κρεβάτι και αρχίσει πάλι να τρέχει αίμα, σηκώθηκα λίγο αργά το πρωί. Έφτιαξα πρωινό, έφαγα και ξεκίνησα την εξερεύνηση από τη νοτιότερη ροή λάβας, αυτή του 2007. Ουσιαστικά, η διαδρομή θα ήταν κατά μήκος του Ν2.

Μέχρι να φτάσω εκεί, το τοπίο ήταν μέσα στο πράσινο. Βέβαια ήξερες ότι το ηφαίστειο δέσποζε πίσω από τα δέντρα στην άκρη του δρόμου.

Το καταπράσινο τμήμα του N2, πριν φτάσεις στης ροές λάβας​

Το τοπίο άλλαζε άρδην, ξαφνικά, μετά από μια κατηφόρα και δύο διαδοχικές στροφές του Ν2. Πλέον, τα δέντρα και η βλάστηση έδιναν τη θέση τους σε μια τεράστια έκταση λάβας, με διάσπαρτους σκόρπιους θάμνους να σπάνε το μαύρο. Στα ανατολικά ήταν η θάλασσα, ενώ στα δυτικά έβλεπα πρώτη φορά το ηφαίστειο, με την κορυφή του μέσα στα σύννεφα. Σε αυτό το τμήμα του Ν2 υπήρχαν διάφορες εσοχές από την πλευρά της θάλασσας, όπου μπορούσες να αφήσεις το αυτοκίνητο και να εξερευνήσεις το τοπίο τριγύρω.

Οι πρώτες ροές λάβας του Grand Brule, που αντικρίζεις ερχόμενος από τα Νότια

Η στερεοποιημένη λάβα, από την έκρηξη του 2007

Τα μικρά τούνελ λάβας είναι η προφανής επιλογή για να περπατήσεις, ώστε να αποφύγεις την κοφτερή λάβα (αν δεν έχουν καταρρεύσει - βλ. πάνω)​

Στο μέρος αυτό έμεινα κανένα εικοσάλεπτο, κάνοντας βόλτες δεξιά και αριστερά από τον δρόμο. Στη συνέχεια, κατευθύνθηκα σε ένα δεύτερο πάρκινγκ, περίπου στα μέσα της ροής λάβας. Λίγο αφότου έφτασα, άρχισε να ραντίζει. Η συννεφιά πάντως ήταν ευεργετική, με ήλιο και τη μαύρη λάβα θα ήταν πιστεύω απάλευτα. Καθώς την είχα ξαναπατήσει με την ψευδαίσθηση ασφάλειας που δίνει η συννεφιά, φορούσα καπέλο, το οποίο βοήθησε και στη βροχή. Την οποία βροχή, μάλλον κι αυτή ευεργετική θα την χαρακτήριζα.

Το ηφαίστειο από εδώ ήταν πιο εντυπωσιακό, αλλά πλέον τα σύννεφα είχαν κατέβει.

Η θέα του ηφαιστείου (πάνω) από τα μέσα του Ν2 (μέση και κάτω)

Η θέα προς την ακτή

Η ροή λάβας (πάνω) και ο δρόμος Ν2 στο ύψος του πάρκινγκ (κάτω)​

Σε αυτό το σημείο, πέρα από το να περπατήσεις χύμα πάνω στη λάβα, υπάρχει και ένα "μονοπάτι" στη δυτική πλευρά του δρόμου, που καταλήγει σε ένα viewpoint. Η θέα από εκεί δεν είναι οπωσδήποτε καλύτερη από αυτή που θα δει κανείς οπουδήποτε αλλού περπατήσει κανείς και από μόνος του, όμως εκεί υπάρχουν ενημερωτικές ταμπέλες για την έκρηξη του ηφαιστείου που συνέβη στο διάστημα 2/4 - 1/5/2007.

Η ταμπέλα, δίπλα από τον Ν2, που σηματοδοτεί την έναρξη του μονοπατιού προς την πλατφόρμα

Τμήμα του μονοπατιού (πάνω) και η θέα από την πλατφόρμα (μέση και κάτω)​

Επίσης, υπήρχε και μια ταμπέλα, που εξηγούσε τον σχηματισμό των πλαγιών και τα χρώματα της λάβας.

Ο σχηματισμός του τοπίου και ο χρωματισμός της λάβας​

Ενώ ήμουν στον περιφραγμένο αυτό χώρο, το ράντισμα έγινε κανονική βροχή, οπότε αποφάσισα να επιστρέψω στο αυτοκίνητο για να συνεχίσω βόρεια. Είχα εντοπίσει ένα μονοπάτι που βγάζει στην ακτή, λίγο πριν τη ροή λάβας του 2004. Στη σύντομη διαδρομή από το ένα πάρκινγκ μέχρι το άλλο, η βροχή σχεδόν είχε σταματήσει.

Το μονοπάτι ήταν μέσα στο δάσος. Φαινόταν ότι περνούσαν και οχήματα, όμως κάτω υπήρχαν λάσπες και σε σημεία βαθιές λακκούβες. Ένα συμβατικό ΙΧ αμφιβάλλω αν θα τα κατάφερνε, ένα αγροτικό ναι. Πέρα από τη βροχή που ξεκίναγε και σταματούσε και τις λάσπες που είχε, το μονοπάτι δεν ήταν δύσκολο. Συνολικά μου πήρε κανένα τέταρτο - εικοσάλεπτο για να φτάσω στην ακτή.

Το μονοπάτι που συνδέει τον Ν2 με την παραλία, λίγο πριν τη ροή λάβας του 2004​

Η ακτή ήταν εντυπωσιακή. Τα δέντρα σταματούσαν ξαφνικά λίγο πριν τη θάλασσα, το υπόλοιπο κομμάτι ήταν κατάμαυρη λάβα. Για μπάνιο ούτε λόγος. Με λίγο ψάξιμο δεξιά και αριστερά, γλίτωνες τις Ταρζανιές για να φτάσεις κοντά στην ακτή.

Η ακτή στην οποία κατέληγε το μονοπάτι​

Στην παραλία έκατσα κανένα εικοσάλεπτο, χαζεύοντας τη θάλασσα. Μπορούσες να περπατήσεις εύκολα πάνω στη λάβα και να εξερευνήσεις λίγο πάνω - κάτω την ακτή. Σε αυτό βοήθησε και ο καιρός, που όχι απλά δεν έβρεξε άλλο, αλλά όπως φαινόταν σιγά - σιγά θα άνοιγε.

Η τελευταία στάση θα γινόταν λίγο μετά, στην βορειότερη "γλώσσα" λάβας του Grand Brule. Και εκεί δεν υπάρχει κανονικό πάρκινγκ, αλλά ο δρόμος φαρδαίνει και μπορείς να αφήσεις το αμάξι στην άκρη. Και εδώ μπορούσες να περπατήσεις πάνω στη λάβα, ενώ το τοπίο γενικά ήταν περισσότερο πράσινο.

Έχοντας φτάσει στο βόρειο άκρο του Grand Brule​

Συνοπτικά, τις στάσεις που έκανα στο Grand Brule τις έχω σημειώσει στον εξής χάρτη:

Οι στάσεις που έκανα στο Grand Brule​

Πλέον, είχε πάει 4:30, οπότε είχα 1 ώρα γεμάτη για τα υπόλοιπα 2 αξιοθέατα τα οποία ήθελα να επισκεφτώ. Το πρώτο ήταν οι καταρράκτες Anse, ενώ πιο απομακρυσμένη ήταν η εκκλησία Notre-Dame des Laves, την οποία είχα επισκεφθεί και χθες το βράδυ. Αφενός ήθελα να τη δω και μέρα, ώστε να μπορέσω να μπω και μέσα, αφετέρου δεν ήθελα οι αναμνήσεις μου από εκεί να είναι αυτές της σαβούρας...

Από τα δύο αξιοθέατα, είπα να πάω πρώτα στην εκκλησία, αποκλειστικά και μόνο επειδή ήταν η πιο απομακρυσμένη από τα δύο. Βέβαια, δεν είχε μεγάλη διαφορά, 10 λεπτά απείχαν μεταξύ τους.

Την εκκλησία τελικά την πέτυχα ανοικτή. Υπό το φως της μέρας ήταν ευκολότερο να διακρίνεις τις ζημιές από τη λάβα. Παρότι είχε λίγο κόσμο, το πάρκινγκ στο πίσω μέρος ήταν μεγάλο και δεν είχες πρόβλημα στο παρκάρισμα.

Το εξωτερικό της εκκλησίας​

Το εσωτερικό της ήταν λιτό, με μια αγιογραφία πίσω από το ιερό, καθώς και κάποια μικρά αγαλματάκια. Μεταξύ αυτών, και ένα της Παναγίας, η οποία κρατάει μια ομπρέλα ως προστασία από τη λάβα.

Το λιτό εσωτερικό της εκκλησίας (πάνω), το ιερό (μέση) και το αγαλματάκι της Παναγίας με την ομπρέλα (κάτω)​

Επίσης, υπήρχαν τοιχοκολλημένα αποσπάσματα εφημερίδων με φωτογραφίες από την έκρηξη του ηφαιστείου του ’77, η λάβα της οποίας έθαψε την εκκλησία.

Απόσπασμα εφημερίδας για την καταστροφή της εκκλησίας από την έκρηξη του '77​

Στην εκκλησία έκατσα γύρω στο 20λεπτο. Τελικά, όπως την είδα υπό το φως της μέρας, μου άρεσε περισσότερο απ’ότι το βράδυ. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο: αλλού στο νησί θα έβλεπες είτε τη στερεοποιημένη λάβα (όπως πριν στο Grand Brule), είτε κανονικά κτήρια που είχαν γκρεμιστεί και ξαναχτιστεί. Η εκκλησία δεν θα έλεγα ακριβώς ότι είχε παγώσει στον χρόνο, αλλά ήταν πολύ εύκολο να φανταστείς την εικόνα που θα αντίκρισαν οι κάτοικοι όταν το ηφαίστειο ηρέμισε και μπόρεσαν να ξαναέρθουν στην περιοχή.

Μιας και είχα ακόμη μέρα, θα προλάβαινα και την τελευταία στάση που ήθελα, τους καταρράκτες Anse. Για τους καταρράκτες είχα διαβάσει ωραία σχόλια, όμως πολλοί έγραφαν για το γεμάτο πάρκινγκ, τις λίγες θέσεις και τις γρατζουνιές στα αυτοκίνητα από τις μανούβρες. Όταν όμως έφτασα, τα πάρκινγκς των καταρρακτών ήταν σχεδόν άδεια, οπότε μπόρεσα κιόλας να παρκάρω πρώτο τραπέζι πίστα.

Στην περιοχή, η οποία επίσης είναι μέσα στο πράσινο, υπάρχουν φοίνικες και χώροι για πικ νικ, ενώ ερχόμενος από το πάρκινγκ, στα δεξιά, υπάρχουν κάμποσοι καταρράκτες. Υπήρχαν το πολύ 15 άτομα σε όλο τον χώρο, με αποτέλεσμα να τον νιώθεις όλο δικό σου.

Οι φοίνικες στο Anse Cascades (πάνω) και κάποιοι από τους καταρράκτες (μέση και κάτω)​

Η παραλία δεν έλεγε και πολλά, δεδομένου ότι και εδώ ήταν κοτρώνες και κύματα. Όμως, αν περνούσες το μικρό ποταμάκι και συνέχιζες προς το νοτιοδυτικό άκρο της παραλίας, θα έβρισκες ένα ακόμα καταρράκτη, ο οποίος χύνεται δίπλα από τη θάλασσα. Δυστυχώς, όταν πήγα, δεν έτρεχε ιδιαίτερα νερό.

Η αδιάφορη παραλία (πάνω) με το νότιο άκρο της (μέση) και τον καταρράκτη που σχηματίζεται εκεί (κάτω)​

Το τοπίο που αντίκρισα σήμερα στο Grand Brule ήταν σίγουρα εντυπωσιακό, πλέον ανυπομονούσα ακόμη περισσότερο για αύριο, που θα έβλεπα και το υπόλοιπο τμήμα της νοτιοανατολικής ακτής. Εν τέλει, ο καιρός δεν ήταν πρόβλημα, η συννεφιά βόλεψε, ενώ και το ράντισμα που έπεφτε πού και πού ήταν ευεργετικό, εφόσον σε δρόσιζε. Η Notre-Dame des Laves ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα με το φως της μέρας: απ’ότι φάνηκε τζάμπα έκανα τη στάση και χτύπησα χθες. Όσον αφορά τους καταρράκτες: όπως έγραψα και στην αρχή, κάθε φορά που συναντάς το όνομα "Anse" στον Ινδικό, επιβάλλεται στάση!


Ημέρα 5

Σήμερα θα συνέχιζα την εξερεύνηση της νοτιοανατολικής ακτής. Η πεζοπορία προς την Tremblet, στα νότια όρια του Grand Brule θα ήταν σίγουρα το highlight. Παρ’όλ’αυτά, μιας και τις επόμενες μέρες θα ξεκινούσα τις (χρονοβόρες λόγω οδήγησης) εξορμήσεις προς τα δυτικά, ήταν ευκαιρία σήμερα να έβλεπα και λίγο την περιοχή γύρω από το σπίτι. Ανάλογα με την ώρα που θα τελείωνα από την Tremblet, θα αποφάσιζα τότε τι θα έκανα το απόγευμα.

Κοντά στο σπίτι που έμενα, σε απόσταση που μπορούσες να την διανύσεις και με τα πόδια, βρίσκεται το Puits des Anglais. Στο "Πηγάδι των Άγγλων" υπάρχουν φυσικές πισίνες, σχηματισμένες από μαύρες ηφαιστειακές πέτρες, στις οποίες μπορεί κανείς να κολυμπήσει προστατευμένος από τα άγρια κύματα του ωκεανού. Επίσης, υπάρχει και μια τεχνητή πισίνα, η οποία όμως ήταν άδεια από νερό.

Οι φυσικές (πάνω και μέση) και η άδεια τεχνητή πισίνα (κάτω) στο Puit des Anglais​

Επίσης, υπήρχαν πέτρινοι πάγκοι (μάλλον σαν καρέκλες περισσότερο χρησίμευαν) για πικ νικ.

Το πάρκο δίπλα από τη θάλασσα (πάνω) και οι χώροι για πικ νικ (κάτω)​

Ενώ έβλεπα τον χώρο, άρχισε να ψιχαλίζει, οπότε δεν έκατσα πολύ. Το καλό ήταν ότι ουσιαστικά ήταν ένα μαύρο σύννεφο από πάνω μας, οπότε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα το ξεφορτωνόμουν... Γενικά πάντως, η περιοχή δεν με ξετρέλανε, καθώς φαινόταν παραμελημένη. Υπήρχαν διάσπαρτα κλαδιά και κομμένοι κορμοί από τα δέντρα. Ίσως έφταιγε ότι ήταν η αρχή της χειμωνιάτικης σεζόν και δεν είχαν καθαρίσει ακόμα την περιοχή, δεν ξέρω.

Μόλις 200 μέτρα δυτικά, βρισκόταν ένα άλλο αξιοθέατο του Le Baril, ο Ancient Sugar Mill. Στις εγκαταστάσεις επεξεργασίας ζαχαροκάλαμου έχουν μείνει η καμινάδα και το κεντρικό κτήριο, με γκρεμισμένη την οροφή του. Δυστυχώς δεν υπήρχε καμία επεξηγηματική πινακίδα, ενώ τα αγριόχορτα τριγύρω έδειχναν ότι τα ίδια τα ερείπια είναι παρατημένα. Ακόμη και η φωτογράφιση δυσκολεύεται από τον ανυψωτικό γερανό της κατασκευαστικής εταιρείας που υπάρχει δίπλα...

Ο Ancient Sugar Mill, με την γκρεμισμένη οροφή, πλέον έχει κυριευτεί από αγριόχορτα​

Γενικά, τα δύο αυτά αξιοθέατα που επισκέφθηκα σήμερα το πρωί, θα μπορούσα και να τα παραλείψω. Όμως ήταν δίπλα στο σπίτι που έμενα, οπότε δεν ήταν κόπος η παράκαμψη.

Η πρώτη από τις “κύριες” σημερινές στάσεις, θα γινόταν στο Puits Arabe και από εκεί θα συνέχιζα με τα πόδια παραλιακά όσο ήθελα προς το Pointe de la Table. Ήθελα να έφτανα τουλάχιστον μέχρι την "φυσική αψίδα", όπως την λέει στο Google Maps.

Σε όλη αυτή τη νοτιοανατολική ακτή του νησιού, το κύριο χαρακτηριστικό είναι η ροή λάβας, από την έκρηξη του 1986, που έχει καλύψει το τοπίο. Στο internet είχα διαβάσει ότι γενικά το παρκάρισμα είναι πρόβλημα στο μικρό πάρκινγκ στο Puits Arabe: στην πράξη, όταν πήγα, το πάρκινγκ δεν μου φάνηκε τόσο μικρό και ήταν σχεδόν άδειο, οπότε πάρκαρα πολύ μπροστά.

Το ίδιο το Puits Arabe (Αραβικό Πηγάδι), κατασκευάστηκε περίπου το 1830 και αποτελούσε την κύρια πηγή υδροδότησης της περιοχής. Χρησιμοποιούταν μέχρι και το 1978, ενώ ύστερα από την ηφαιστειακή έκρηξη του 1986, το πηγάδι σχεδόν στέρεψε. Αυτή τη στιγμή, το τετράγωνο πηγάδι είναι κλειστό, ενώ παραδίπλα υπάρχουν 40 πέτρινα σκαλοπάτια που οδηγούν στον πάτο του πηγαδιού. Όμως, λόγω της βλάστησης και της φθοράς των σκαλοπατιών, δεν μπορείς να κατέβεις μέχρι κάτω. Το πηγάδι βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του χωμάτινου πάρκινγκ, έχοντας φτάσει στην παραλία.

Χάρτης όπου έχω σημειώσει τη θέση και την πρόσβαση στο Puits Arabe και στο Pointe de la Table

Το πηγάδι (πάνω και μέση) και η σκάλα που κατεβαίνει στο παλιό υποθαλάσσιο υδροφόρο ορίζοντα (κάτω)​

Προς την πλευρά της παραλίας, υπάρχουν εγκαταστάσεις μπάρμπεκιου και περίπτερα στα οποία μπορείς να κάτσεις για πικ νικ.

Οι εγκαταστάσεις για μπάρμπεκιου και πικ νικ, στο Puits Arabe​

Από το Puits Arabe μπορείς να περπατήσεις στην (εύκολη) λάβα pahoehoe προς τα βόρεια. Σε κάποιο σημείο υπάρχει πινακίδα ότι το μονοπάτι είναι κλειστό, όμως μπορείς να συνεχίσεις. Μέχρι εκεί που έφτασα, υπήρχαν 1-2 σημεία στα οποία η άκρη του μονοπατιού είχε πάθει καθίζηση, αλλά μπορούσες να περπατήσεις εκτός μονοπατιού προς το εσωτερικό του νησιού για ασφάλεια.

Σε όλο το τμήμα της ακτής, υπάρχει μαύρη (έως και κατάμαυρη) λάβα, η οποία σχηματίζει γκρεμούς στην πλευρά της ακτής. Η αντίθεση με το σκούρο μπλε της θάλασσας ήταν εντυπωσιακή.

Η άγρια ακτή του Pointe de la Table, πηγαίνοντας από το Puits Arabe προς την Arche Naturelle​

Σε κάποια σημεία μπορούσες να κατέβεις και να πλησιάσεις την θάλασσα.

Σε κάποια σημεία, πλησιάζοντας την Arche Naturelle, μπορούσες να κατέβεις στο πιο "κάτω επίπεδο" ​

Όσο προχωρούσες και πλησίαζες προς ο ακρωτήρι, η θάλασσα αγρίευε και τα κύματα που έσκαγαν γίνονταν όλο και μεγαλύτερα. Στον κολπίσκο της "Arche Naturelle" τα κύματα ήταν πολύ εντυπωσιακά, φτάνοντας (και οι αφροί τους ξεπερνώντας) το ύψος των βράχων.

Η εντυπωσιακή Arche Naturelle ​

Στο σημείο αυτό κάθισα κανένα τέταρτο, αν και άνετα θα έμενα ώρα. Μαζί με εμένα ήταν και μια παρέα που πήγαινε όσο μπορούσε πιο κοντά στη θάλασσα, σε κάποια φάση μπουγελώθηκαν κιόλας...

Από το Puits Arabe, κατευθύνθηκα προς το Point du Tremblet. Για να πας εκεί, αφήνεις το αμάξι στην άκρη του κεντρικού δρόμου Ν2, και ξεκινάς την πεζοπορία αρχικά μέσω του Route Forestiere 17 du Tremblet, τον οποίο έχω σημειώσει στον χάρτη. Γενικά, στην διαδρομή ακολουθείς τις ταμπέλες "Vieux Port".

Χάρτης για την διαδρομή προς την παραλία Tremblet και το ναυάγιο​

Ο Route Forestiere, αν θυμάμαι καλά σχεδόν σε όλο το μήκος του εκτός από το τέλος, είναι τσιμεντένιος, ενώ σε διασχίζοντας το δάσος τουλάχιστον προσφέρει σκιά. Ο κατηφορικός αυτός δρόμος καταλήγει σε ένα μικρό ξέφωτο, το οποίο στο internet αναφέρεται πως είναι και χώρος στάθμευσης. Όμως είναι πολύ μικρός, ενώ όταν πήγα όλος ο δρόμος (από την αρχή στον Ν2) ήταν κλειστός για αυτοκίνητα, ενώ δεν υπήρχε κάποιος να έχει παρκάρει εκεί. Έβλεπα κόσμο να επιστρέφει, ιδρωμένοι και κουρασμένοι, αν και όπως και οι ίδιοι μου έλεγαν το θέαμα άξιζε και θα έπρεπε και εγώ να συνέχιζα.

Η διαδρομή από τον Ν2 μέχρι το μικρό πάρκινγκ, μου πήρε γύρω στα 10 λεπτά. Μετά το πάρκινγκ, αρχίζει ένα στενό μονοπάτι, το οποίο ανά τμήματα είχε λάσπες. Από εδώ, είναι άλλα 10 λεπτά ως την ακτή.

Ο τσιμεντένιος δρόμος που κατεβαίνει μέχρι το kiosk (πάνω) και το kiosk από το οποίο ξεκινά το στενό -και ανά σημεία λασπωμένο- μονοπάτι προς την θάλασσα (κάτω)​

Το μονοπάτι ήταν λίγο κουραστικό, κυρίως το δεύτερο τμήμα του, που ήταν στο χώμα, ενώ από κάποιο σημείο και μετά προχωρούσες σκυφτά, λόγω της βλάστησης. Τέλος πάντων, μετά από 20 λεπτά, ήμουν στο επίπεδο της θάλασσας. Πλέον, όλη η ακτή είναι καλυμμένη με μαύρη λάβα, παρότι η βουνοπλαγιά την οποία κατέβηκα είχε δέντρα. Σε λίγο, το τοπίο θα γινόταν όλο γυμνό.

Ύστερα από το κατέβα στις λάσπες, το περπάτημα στις κοτρώνες της λάβας ήταν εύκολο. Ανά διαστήματα, χρειαζόταν να πηδήξεις από κάποιο μεγάλο βράχο στον απέναντι, αλλά δεν ήταν κάτι δύσκολο.

Το παραθαλάσσιο τμήμα του μονοπατιού, πηγαίνοντας προς την παραλία Tremblet​

Λίγο πριν φτάσω στο Grand Brule και στην ροή λάβας του 2007, την πρώτη που είχα επισκεφθεί χθες, υπάρχει μια μικρή παραλία. Η χρυσαφί άμμος της παραλίας κάνει περίεργη αντίθεση με τα μαύρα βράχια της λάβας, ενώ σε περίπτωση βροχών σχηματίζεται και ένας μικρός καταρράκτης προς το τέλος (βόρειο άκρο) της παραλίας. Όταν πήγα εγώ, στα μαύρα βράχια υπήρχε ελάχιστο νερό: περισσότερο καταλάβαινες την ύπαρξη του καταρράκτη από τη γλίτσα στην πέτρα. Σε όλη την ακτή η θάλασσα χτυπάει τη στεριά, ενώ ακόμη και στην μικρή παραλία δεν τιθόταν θέμα για κολύμπι.

Η παραλία Tremblet (πάνω και μέση) και η θέση του μικρού καταρράκτη (κάτω)​

Από το βόρειο άκρο της παραλίας, ξεκινά το Grand Brule με τη ροή λάβας του 2007. Χθες είχα δει την ακτή από το ύψος του Ν2, σήμερα ήμουν στην ακτή και έβλεπα τη θέα από χαμηλά. Το ηφαίστειο κλασικά ήταν καλυμμένο με τα σύννεφα, όμως η σκιά ήταν ευεργετική καθώς πλέον το τοπίο ήταν κρανίου τόπος.

Τμήμα του μονοπατιού που συνεχίζει από την παραλία προς το ναυάγιο (πάνω) και η θέα προς το ηφαίστειο (κάτω)​

Από εδώ, μέχρι το ναυάγιο, η διαδρομή γίνεται μέσω ενός εντελώς εκτεθειμένου μονοπατιού, πάνω από λάβα κυρίως aa. Παρ’όλ’αυτά, πηγαίνοντας προσεκτικά μπορείς να παρεκκλίνεις και από το μονοπάτι. Έχοντάς την πατήσει παλιότερα, από την ψευδαίσθηση ασφάλειας που δίνει η συννεφιά, το περπάτημα το έκανα με καπέλο.

Το τοπίο ήταν πολύ εντυπωσιακό, βλέποντας τη θάλασσα φάτσα - φόρα και απουσία του Ν2, η διαδρομή εδώ μου άρεσε ακόμη περισσότερο από τις στάσεις που έκανα χθες. Παρότι είχε κόσμο στο μονοπάτι, περπατούσες πολύ άνετα: ο κόσμος δεν ήταν πολύς και απλά περπατούσες χωρίς να λες ότι είσαι μόνος σου.

Η άγρια ακτογραμμή του Grand Brule, πλησιάζοντας προς το ναυάγιο​

Το ίδιο το ναυάγιο του Tresta Star ήταν πολύ εντυπωσιακό. Το τάνκερ, ηλικίας μόλις 3 ετών και σημαίας Μαυρίκιου, προσπαθούσε να προσεγγίσει τον Μαυρίκιο στις 3/2/2022, ενώ στην περιοχή μαινόταν ο τυφώνας Batsirai. Ενώ περίμενε την άφιξη ρυμουλκού για να κατευθυνθεί σε ασφαλές λιμάνι του Μαυρίκιου, έπαθε μηχανική βλάβη και παρασύρθηκε προς τη Ρεϊνιόν. Το βράδυ της 3/2 προσάραξε στα ηφαιστειακά βράχια της παραλίας Tremblet, σε μια άγρια ακτή στην οποία έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει κοντά κάποιο ασφαλές λιμάνι. Οι 11 ναυτικοί του πλοίου διασώθηκαν όλοι την επόμενη μέρα, αφού μεταφέρθηκαν με zipline στη λάβα της ακτής που βρισκόμασταν. Το ναυάγιο, έκτοτε, αφέθηκε εκεί, ενώ την αφαίρεση των καυσίμων και του εξοπλισμού την ανέλαβε Ελληνική εταιρεία. Λεπτομέρειες για το ναυάγιο, μπορεί κανείς να διαβάσει εδώ και εδώ.

Το ναυάγιο ήταν πολύ πιο εντυπωσιακό απ’ότι περίμενα. Στην αρχή, που το είχα ψάξει λίγο, το περίμενα κάτι σαν το Ναυάγιο της Ζακύνθου, απλά πιο πρόσφατο. Όμως εδώ το έβλεπες προσαραγμένο κυριολεκτικά στα βράχια και όχι ξεβρασμένο σε κάποια παραλία. Ένα μεγάλο τμήμα στο αμπάρι είχε σπάσει, με αποτέλεσμα τα άγρια κύματα να το διαπερνούν και να σκάνε στην άλλη πλευρά, στα βράχια της ακτής. Οι αφροί και οι σταγόνες των κυμάτων που έσκαγαν στο πίσω μέρος, ξεπερνούσαν ακόμα και τη γέφυρα του πλοίου. Το πιο εντυπωσιακό απ’όλα, ήταν το γεγονός ότι το ίδιο το πλοίο δεν είχε καθίσει καλά - καλά στα βράχια: όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, το πλοίο ταλαντευόταν στα μεγαλύτερα κύματα που το χτυπούσαν.

Το ναυάγιο του Tresta Star

Ήταν πολύ εντυπωσιακό το θέαμα, κάθε φορά που ένα μεγάλο κύμα χτυπούσε το πλοίο​

Στο πλοίο έκατσα κάμποση ώρα, με δέος μπορώ να πω για το θέαμα που είχα μπροστά μου. Είχε και τη συννεφιά, οπότε ήταν ευκολότερο να περπατήσεις πάνω – κάτω στην ακτή για να το περιεργαστείς καλύτερα. Ίσως βέβαια και από την άλλη, να προσπαθούσα να καθυστερήσω λίγο την (κουραστική) επιστροφή στο σημείο που είχα παρκάρει το αυτοκίνητο...

Εν τέλει, ύστερα από μια κουραστική επιστροφή, έφτασα στο αυτοκίνητο κατά τις 3. Θα είχα ακόμα ένα τρίωρο με ήλιο, οπότε και χρόνο για φαγητό. Για εκείνο το μεσημέρι είχα ανακαλύψει το Djoossy’s, στο St Joseph. Στην πραγματικότητα ήταν μια τρύπα σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης, όμως είχε πολύ καλές κριτικές. Είχε πολύ νόστιμο φαγητό στο χέρι, αν και εγώ προτίμησα να κάτσω, παρέα με κάμποσους ντόπιους νεαρούς, σε τραπέζι. Ένα ακόμα καλό με το συγκεκριμένο, είναι ότι μένει ανοιχτό μέχρι αργά το βράδυ, οπότε μπορεί να λύσει και το θέμα του βραδινού για όσους έχουμε συνηθίσει να τρώμε το βραδινό αργά.

Έχοντας πλέον πάει 5, αντί να γυρίσω από τώρα στο σπίτι, προτίμησα να κάνω την τελευταία επίσκεψη για σήμερα στο Langevin. Η ίδια η κωμόπολη φαίνεται να είναι προάστιο του St Joseph. Στο κατά τα άλλα ψιλοαδιάφορο Langevin, το οποίο βρίσκεται στο νότιο άκρο του ομώνυμου φαραγγιού, σχηματίζονται 2 καταρράκτες. Ο πρώτος βρίσκεται στις εκβολές του ποταμού και σχηματίζεται στο σημείο που το ποτάμι χύνεται σε ένα κλειστό όρμο (μπορείς να τον πεις και λιμνοθάλασσα).

Ο κάτω καταρράκτης στο Langevin​

Στη συνέχεια, ένα εύκολο μονοπάτι, τα οποίο παίρνει γύρω στο δεκάλεπτο, ανεβαίνει το ποτάμι, μέχρι τον επόμενο καταρράκτη. Ο καταρράκτης αυτός σχηματίζει και μία λιμνούλα, στην οποία υπήρχαν και ψάρια. Αυτός μου άρεσε περισσότερο, ενώ τόσο στη διαδρομή ως εκεί, όσο και όταν έφτασα, δεν υπήρχε ψυχή.

Ο άνω καταρράκτης στο Langevin​

Στον καταρράκτη αυτό έκατσα κανένα δεκάλεπτο, ουσιαστικά ξεκίνησα να γυρίσω γιατί πλησίαζε 5:30, οπότε σιγά σιγά ο ήλιος θα έδυε. Επέστρεψα στο πάρκινγκ πάνω στην ώρα, για να πετύχω το ηλιοβασίλεμα.

Το ηλιοβασίλεμα από το πάρκινγκ του Langevin​

Τη διαδρομή για τους καταρράκτες την έχω σημειώσει στον χάρτη.

Η θέση των καταρρακτών στο Langevin​

Έχοντας βραδιάσει πια, θα κατευθυνόμουν προς το Cap Mechant, ένα ακρωτήρι γύρω στο 1,5 km από εκεί που έμενα. Σε αυτό το ακρωτήρι, ο Lonely Planet ανέφερε κάμποσες ταβέρνες. Όμως, όταν έφτασα εκεί κατά τις 6:30, σχεδόν όλα ήταν κλειστά. Στην αρχή σκέφτηκα να εκμεταλλευτώ τις τελευταίες στιγμές που είχε φως για καμιά τελευταία βόλτα, αλλά είχε βγάλει αρκετή ψύχρα και δεν έκατσα πολύ. Πάντως, στην περιοχή υπήρχαν παγκάκια, για την αγαπημένη συνήθεια των ντόπιων, το πικ νικ.

Το Cap Mechant​

Τελικά, έχοντας φάει καλό μεσημεριανό από το Djoossy’s, επέλεξα να επιστρέψω και να πάρω και βραδινό, αυτή τη φορά πακέτο, για να έτρωγα σπίτι.


Τη σημερινή μέρα είχε κούραση, αλλά τα τοπία που είδα ήταν μια πρόγευση για αυτά που θα ακολουθούσαν. Η πεζοπορία στο Tremblet ήταν σίγουρα από τα highlights του ταξιδιού, ενώ τις επόμενες μέρες θα εξερευνούσα τα εντυπωσιακά φαράγγια του νότου, συμπεριλαμβανομένου και του Langevin.

 

[Nikos1986]

6b. Νότια Ακτή

Έχοντας δει διάφορα μέρη στα ΝΑ του νησιού που ήθελα, θα συνέχιζα πλέον τις εξορμήσεις στο νότο. Έμεναν 2 μέρες για να έκλειναν οι εκκρεμότητες εδώ, τουλάχιστον δυτικά μέχρι το St Pierre. Από εκεί ξεκινά ο δρόμος που ανεβαίνει προς το ηφαίστειο, οπότε και να άφηνα κάτι πέρα από το St Pierre, θα μπορούσα να το έβλεπα επιστρέφοντας από το ηφαίστειο, πριν κατευθυνθώ δυτικά προς το St Leu.

Ημέρα 6

Έχοντας χθες επισκεφθεί το Langevin και τους δύο (μικρούς) καταρράκτες στο τέλος του φαραγγιού, σήμερα ήρθε η ώρα για το κυρίως πιάτο: τους καταρράκτες Trou Noir και Grand Galet. Οι καταρράκτες αυτοί βρίσκονται πιο πάνω στο ίδιο φαράγγι, και δημιουργούνται και αυτοί από τα νερά του ίδιου ποταμού, του Langevin.

Η πρόσβαση και στους δύο καταρράκτες, γίνεται μέσω του Rue de la Passerelle, ο οποίος διασχίζει σε τρία σημεία το φαράγγι. Μετά τη δεύτερη γέφυρα μετονομάζεται σε Chemin du Tunnel, ενώ ύστερα από την τρίτη γέφυρα αλλάζει πάλι όνομα σε Route de Grand Galet.

Ο Rue de la Passerelle είναι ένας όμορφος δρόμος με 1 λωρίδα ανά κατεύθυνση. Κυρίως στην αρχή και πριν διασχίσεις την πρώτη γέφυρα, έχεις το ποτάμι στα αριστερά και μπορείς σε πολλά σημεία να παρκάρεις στην άκρη για να θαυμάσεις το ποταμάκι. Στην άκρη του δρόμου, υπάρχουν τραπέζια για πικ νικ, κάποια και με σκίαστρο.

Το αρχικό τμήμα του Rue de la Passerelle, όπου διατρέχει χαμηλά το φαράγγι​

Όπως ανέφερα, ο δρόμος διασχίζει σε 3 σημεία το φαράγγι. Οι γέφυρες είναι ξύλινες και αρκετά στενές, ώστε να μην χωρούν 2 αυτοκίνητα. Ακόμη και πεζός να τη διασχίζει, δεν είναι ασφαλές να τον προσπεράσεις πάνω στη γέφυρα.

Η 2η γέφυρα από την οποία διασχίζεις το φαράγγι

Η 3η γέφυρα, όπου ουσιαστικά έφτασα στον Trou Noir​

Η τρίτη γέφυρα βρίσκεται στο ύψος του πρώτου καταρράκτη που θα επισκεπτόμουν σήμερα, του Trou Noir. Το μονοπάτι που καταλήγει στον Trou Noir ξεκινά αμέσως μετά τη γέφυρα. Επειδή μετά τη γέφυρα ο δρόμος στενεύει και γίνεται απότομα ανηφορικός και με στροφές χωρίς ορατότητα, καλό είναι να παρκάρει κανείς πριν τη γέφυρα στην άκρη του δρόμου και να συνεχίσει πεζός.

Το μονοπάτι για τον καταρράκτη, πέρα από το ότι είναι λίγο στενό, δεν είναι δύσκολο: παίρνει γύρω στα 10 λεπτά για να πας από τον δρόμο στη λιμνούλα που σχηματίζει ο καταρράκτης. Απέναντι από τον καταρράκτη, σχηματίζεται ένα μικρό νησάκι, στο οποίο μπορείς να πας πατώντας πάνω σε πέτρες χωρίς να βραχείς αν φοράς άρβυλα.

Το μονοπάτι που καταλήγει στον Trou Noir​

Όταν έφτασα ήταν ήδη μια οικογένεια στο νησάκι, μέχρι να φύγω είχαν μαζευτεί γύρω στα 15 άτομα.

Ο καταρράκτης ήταν ωραίος, κυρίως στην αρχή που ήμασταν λίγοι... Πέφτει κυρίως από 2 σημεία, ενώ υπάρχουν και άλλοι μικρότεροι προς τα δεξιά.

Οι καταρράκτες Trou Noir​

Στον αριστερό καταρράκτη, όπου πέφτει η μεγαλύτερη ποσότητα νερού, μπορείς να πλησιάσεις από αριστερά και να ανέβεις και πάνω.

Ο αριστερός καταρράκτης​

Στους καταρράκτες έκατσα σχεδόν ένα μισάωρο, όταν είδα να καταφθάνουν άλλες δύο παρέες κατάλαβα ότι είχε έρθει η ώρα να την κάνω. Όσο πάντως είχα πετύχει το νησάκι χωρίς κόσμο ήταν πολύ ωραία: ο μόνος ήχος ήταν από τα νερά που έπεφταν, ενώ μπορούσες να κάτσεις είτε κάτω είτε σε κάτι βράχια που είχε στο πίσω μέρος.

Φεύγοντας από τον Trou Noir, μεσολαβεί ο άχαρος Rue de Grand Galet μέχρι τους ομώνυμους καταρράκτες. Χαλάλι, οι καταρράκτες αυτοί το αντισταθμίζουν με το παραπάνω...

Ο αδιάφορος Rue de Grand Galet​

Πλησιάζοντας στον καταρράκτη, δεν μου ήταν ξεκάθαρο το πού έπρεπε να πάω για τον Grand Galet. Εν τέλει, άφησα το αυτοκίνητο σε ένα από τα πάρκινγκς (νομίζω σε αυτό) και ξεκίνησα ποδαράτο το ψάξιμο.

Αρχικά κατέβηκα σε ένα μονοπάτι πίσω από το πάρκινγκ, όπου και βρέθηκα γρήγορα στο ποτάμι. Πολύ κοντά μου, στα δεξιά, βρισκόταν ένας καταρράκτης που έπεφτε σε μια λιμνούλα. Οπότε, άρχισα προς τα αριστερά, να ανεβαίνω το ποτάμι.

Ανεβαίνοντας προς τον Grand Galet (πάνω) και ο καταρράκτης που εμπόδιζε να πάμε δεξιά (κάτω)​

Πολύ κοντά, υπήρχε μια λίμνη με έναν άλλο καταρράκτη, τον οποίο ανέβηκα από τα αριστερά. Ένας κύριος είχε περάσει απέναντι και τον περνούσε από τα δεξιά. Τα βράχια σε αυτό το σημείο ήταν γλιστερά, αλλά πηγαίνοντας στα τέσσερα και προσεκτικά δεν γλίστραγες πίσω στο ποτάμι.

Η πρώτη λιμνούλα με τον καταρράκτη που ανέβηκα​

Στη συνέχεια, το μονοπάτι γινόταν στενό και περνούσες πάνω από λασπωμένες πέτρες. Περνούσες άλλους 1-2 μικρούς καταρράκτες.

Συνεχίζοντας προς τον Grand Galet​

Εν τέλει, κατέληγες σε μια λίμνη με ένα καταρράκτη μπροστά, το οποίο δεν μπορούσες να ανέβεις (τουλάχιστον από την αριστερή πλευρά στην οποία βρισκόμουν). Κρίμα, γιατί στο βάθος μπορούσα να δω τον Grand Galet... Απ’όσο μπορούσα να δω, πρέπει να ήταν ο τελευταίος καταρράκτης που έπρεπε να ανέβω. Η λιμνούλα στην οποία είχα κολλήσει, όπως ανακάλυψα εκ των υστέρων, ονομάζεται Bassin des Anguilles.

Η λιμνούλα Bassin des Anguilles, στην οποία κόλλησα​

Προκειμένου να μπορέσω να προσανατολιστώ και να υπολογίσω λίγο τις αποστάσεις και το από πού λογικά θα έπρεπε να κατέβω, επέστρεψα στον Rue de Grand Galet και άρχισα να τον ανεβαίνω. Δεν χρειάστηκε να γυρίσω πίσω, αλλά βρήκα ένα πιο σύντομο μονοπάτι, που ξεκινούσε λίγο πριν την Bassin des Anguilles, στην οποία βρισκόμουν. Καθώς βαριόμουν να ξανακατέβω έως το αυτοκίνητο, άρχισα να ανεβαίνω τον Rue de Grand Galet με τα πόδια. Εν τέλει, φτάνοντας στην πρώτη φουρκέτα, υπήρχε μια πλατφόρμα, όπου μπροστά σου είχες όλη τη θέα των καταρρακτών.

Η θέα προς τους καταρράκτες από την πλατφόρμα​

Το θέαμα ήταν πολύ εντυπωσιακό, ακόμη καλύτερο ήταν το γεγονός ότι η πλατφόρμα ήταν μεγάλη, ενώ ταυτόχρονα ήμασταν 3-4 άτομα πάνω. Δοκίμασα να ανέβω και μέχρι την επόμενη φουρκέτα, αλλά η θέα αν και ψηλότερα δεν έλεγε κάτι, γιατί εμπόδιζε η βλάστηση.

Πάντως, πέρα από την εντυπωσιακή θέα, είχα μια υποψία πλέον για το πού περίπου ξεκινούσε το μονοπάτι που κατέβαινε. Το μονοπάτι ήταν λίγο απότομο, αλλά όπου χρειαζόταν μπορούσες να κρατηθείς από διάφορα χοντρά κλαδιά και ρίζες για να κατέβεις στο επίπεδο του ποταμού.

Τμήμα του κατηφορικού μονοπατιού (πάνω) και η καλύτερη θέα από την δυτική όχθη του ποταμού (κάτω)​

Από την πλευρά που βρισκόμουν δεν μπορούσες να πετύχεις καλύτερη θέα προς τους καταρράκτες. Δοκίμασα να σκαρφαλώσω κάτι βράχια προς τη λιμνούλα με τους καταρράκτες, αλλά από κάποιο σημείο και μετά γίνονταν πολύ απότομα και γλιστερά. Κάποιοι που είχαν έρθει καλύτερα προετοιμασμένοι, είχαν μαγιό και παντόφλες και προσεκτικά μπορούσαν να περάσουν στην απέναντι όχθη του ποταμού. Αν κατάφερνες να περάσεις "καθιστός" 1-1 τα βράχια μέχρι απέναντι ήθελες οπωσδήποτε παντόφλες και κάποιον να σου κρατάει τα πράγματα για να έχεις ελεύθερα τα χέρια, ενώ αν δεν το είχες με το ακροβατικό και περνούσες απέναντι μπαίνοντας λίγο και στο ποτάμι, αυτό είχε βάθος που έφτανε μέχρι τη μέση. Ζήλεψα όσους είχαν καταφέρει να περάσουν απέναντι, εγώ μόνος και χωρίς μαγιό έμεινα πίσω...

Στον χάρτη έχω σημειώσει τα σημεία που αν θυμάμαι καλά ήταν τα μονοπάτια. Ανεβοκατέβηκα 4-5, δεν είμαι σίγουρος αν είναι τα σωστά...

Χάρτης με τα μονοπάτια που νομίζω ότι χρησιμοποίησα ​

Η διάσχιση του ποταμού στο Grand Galet ήταν το πρώτο απωθημένο που έμεινε από αυτό το ταξίδι. Έτσι κι αλλιώς, ο καταρράκτης ήταν πολύ εντυπωσιακός, οπότε στην επόμενη επίσκεψη θα ξαναπάω σίγουρα ως εκεί και εννοείται πιο κατάλληλα προετοιμασμένος.

Επιστρέφοντας από το φαράγγι Langevin, θα είχα χρόνο για κάποια τελευταία ψώνια, καθώς αύριο θα αναχωρούσα για το Bourg-Murat και δεν ήξερα τι θα έβρισκα εκεί, στη μέση του πουθενά. Τελειώνοντας και μιας και είχα ακόμα ένα δίωρο γεμάτο μέχρι να σκοτεινιάσει, κατευθύνθηκα προς το Vincendo, το οποίο βρίσκεται 2-3 χιλιόμετρα ανατολικά του Langevin. Απώτερος σκοπός ήταν να επισκεφθώ το Cap Jaune, έναν εντυπωσιακό κίτρινο βράχο που βρέχεται από τη θάλασσα. Η παραλία του Vincendo δεν έλεγε και τίποτα: κοτρώνες και προειδοποιήσεις για επικίνδυνα ρεύματα και καρχαρίες.

Το τελευταίο τμήμα του Rue de la Marine που καταλήγει στην παραλία Vincendo (πάνω) και η ίδια η παραλία (κάτω)​

Κοντά στο πάρκινγκ της παραλίας, υπάρχει μια καντίνα, με συμπαθητικό φαγητό. Δυστυχώς τα τραπεζάκια για πικ νικ δίπλα από τον δρόμο που βγάζει στην παραλία ήταν γεμάτα μυγάκια, οπότε έφαγα γρήγορα - γρήγορα και ξεκίνησα τη διαδρομή προς το "κίτρινο ακρωτήρι".

Το μονοπάτι για το Cap Jaune είναι σχεδόν 1,5 km, όμως στην πράξη το έκανα σχεδόν σε μισή ώρα, κάνοντας παρακάμψεις για να χαζεύω λίγο και τους γκρεμούς και τον ωκεανό. Σχεδόν σε όλο το μήκος του, το μονοπάτι είναι εκτεθειμένο, οπότε η ώρα 4:30 - 5 που το έκανα ήταν η καλύτερη επιλογή.

Το εκτεθειμένο μονοπάτι προς το Cap Jaune

Η ακτή, την οποία μπορείς να δεις ξεφεύγοντας λίγο από τα όρια του μονοπατιού​

Ο γκρεμός, που την ώρα που τον επισκέφθηκα φαινόταν περισσότερο σαν ώχρα/καφέ, έχει ύψος 50 μέτρα. Υπάρχει ένα μονοπάτι που κατεβαίνει στη θάλασσα από το κυρίως μονοπάτι που περπάτησα για να έρθω ως εδώ, όμως κρίνοντας από την πλαγιά που είχα μπροστά μου, πρέπει να είναι απότομο. Ο βράχος ήταν ένα περίεργο θέαμα, αν βέβαια έλειπαν και 1-2 δέντρα από μπροστά θα ήταν ακόμη καλύτερο...

Ο Cap Jaune​

Θέλοντας να έχω επιστρέψει πίσω στο πάρκινγκ μέχρι το ψυχολογικό όριο των 6, ξεκίνησα μετά από λίγο για πίσω. Φτάνοντας στο πάρκινγκ, πρόσεξα και ένα αγαλματάκι της Παναγίας, μαζί με διάφορα αφιερώματα.

Το αγαλματάκι της Παναγίας, στο άκρο του πάρκινγκ​

Ύστερα από το φαγητό, επιστρέφοντας σπίτι είχα να κάνω μπάνιο και να ετοιμάσω τις βαλίτσες, καθώς αύριο θα αναχωρούσα για το Bourg-Murat.


Η διαδρομή κατά μήκος του Riviere Langevin, ήταν ένα ακόμα highlight του ταξιδιού. Αν κάτι θα άλλαζα, θα ήταν να έχω έρθει περισσότερο προετοιμασμένος στους Grand Galet, αλλά δεν πειράζει, την διαδρομή θα την ξανακάνω και την επόμενη φορά!


Ημέρα 7

Σήμερα θα άφηνα τη νότια ακτή και θα ανέβαινα στο Bourg-Murat, μια από τις κοντινότερες στο ηφαίστειο περιοχές διαμονής. Για την πρόσβαση στην καλντέρα υπάρχει μόνο ένας δρόμος, ο Route Forestiere 5, ο οποίος την προσεγγίζει από τα δυτικά. Παραλιακά, για να βγεις σε αυτόν, λογικά θα ξεκινήσεις από τον St Pierre, όμως ο δρόμος μέχρι το Bourg-Murat έχει στροφές και κίνηση. Πιστεύω είναι πολύ βολικότερο να κλείσει κανείς διαμονή στο Bourg-Murat, και όχι στο ίδιο το St Pierre, αν ψάχνει κάποια βάση για το ηφαίστειο. Παρ’ολ’αυτά, είναι άλλα 40 λεπτά οδήγηση από το Bourg-Murat μέχρι το πάρκινγκ της καλντέρας, αλλά τουλάχιστον αυτό το τοπίο είναι πολύ εντυπωσιακό. Αν κανείς θέλει να μείνει σχεδόν στο χείλος της καλντέρας, υπάρχει το Gite du Volcan.

Στο τμήμα της νότιας ακτής ήθελα να επισκεφθώ άλλα 2-3 μέρη. Αυτά θα έβλεπα σήμερα μέχρι το μεσημέρι. Θέλοντας να αποφύγω κάποιο σκηνικό παρόμοιο με του Salazie προσπαθώντας να φτάσω στο Bourg-Murat, ήθελα να φτάσω εκεί απογευματάκι, με το φως του ήλιου. Εξάλλου, κάθε πρωί έβλεπα το ηφαίστειο να τυλίγεται στα σύννεφα, ήδη από τις 10 το πρωί.

Το σπίτι που έμενα στο Le Baril​

Ύστερα από ένα γεμάτο πρωινό, φόρτωσα τα πράγματα που είχα ετοιμάσει από χθες και ξεκίνησα για την πρώτη στάση, το St Joseph. Από το St Joseph είχα περάσει κάμποσες φορές, σήμερα θα έκανα στάση για να δω λίγο την περιοχή και πέρα από τον κεντρικό δρόμο.

Το καλό με το St Joseph ήταν ότι είχα δει κάποιους δρόμους έστω από το αυτοκίνητο, οπότε ήταν εύκολο να προσανατολιστώ. Επίσης, είχα καταφέρει να βρω παρκάρω αρκετά χαμηλά στον Ν2. Τα κακά νέα ήταν ότι είχε μαζέψει μαύρα σύννεφα και φαινόταν ότι θα το πήγαινε για βροχή. Έτσι λοιπόν, ξεκίνησα την ανάβαση στο Piton Babet, ένα λόφο στα νότια του St Joseph. Το ανηφορικό μονοπάτι ανέβαινε από τα βόρεια, ενώ κατεβαίνοντας στα νότια κατέληγε σε μια σπηλιά. Το μονοπάτι στο ανέβα ήταν μέχρι τη μέση άσφαλτος, μετά φαρδύς χωματόδρομος: φαινόταν ότι ήταν φτιαγμένο ώστε να μπορούν να το διασχίσουν και αυτοκίνητα.

Η διαδρομή που προσεγγίγεις την κορυφή από τα βόρεια​

Ανεβαίνοντας άρχισε να ψιχαλίζει, όμως τουλάχιστον τα δέντρα έκοβαν τη βροχή. Είχα βέβαια και ομπρέλα μαζί. Όμως, η θέα από το ξέφωτο στην κορυφή δεν έλεγε και πολλά. Τα δέντρα, κυρίως στα βόρεια, έκοβαν τη θέα. Βλέποντας ανάμεσα από τα κλαδιά, αν η θέα ήταν ανεμπόδιστη θα ήταν εντυπωσιακή, καθώς θα έβλεπα ανφάς τις κοιλάδες που καταλήγουν στο St Joseph από τα βόρεια. Στα νότια προς τη θάλασσα, τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα: λόγω της απότομης κλίσης της πλαγιάς, τα δέντρα δεν εμπόδιζαν τόσο πολύ.

Το ξέφωτο στην κορυφή του Piton Babet​

Η κατάβαση γίνεται από ένα πιο στενό μονοπάτι, που ανά διαστήματα έχει και σκαλοπάτια. Το μονοπάτι αυτό, σε αντίθεση με το ανέβα, είχε κάμποσες διακλαδώσεις, όμως βλέποντας τη θάλασσα καταλάβαινες προς τα πού έπρεπε να πας. Γενικά, λόγω των διακλαδώσεων και μόνο, είναι ευκολότερο το ανέβα να γίνει από τα βόρεια σε σχέση με τα νότια.

Το μονοπάτι που κατεβαίνει το Piton Babet από τα νότια​

Δεξιά από το σημείο που τελειώνει η κατάβαση από το Piton Babet, βρίσκεται μια μικρή σπηλιά, η Caverne des Hirondelles (στα Αγγλικά για κάποιο λόγο τη μεταφράζει σε "Tern’s Cave"). Σε εκείνο το σημείο άρχισε να βρέχει κανονικά, οπότε με βόλεψε η στιγμή που έφτασα εκεί για να καλυφθώ. Στα τοιχώματα της σπηλιάς υπήρχαν κάτι παγανιστικές ζωγραφιές, μάλλον πρόσφατα μου φαίνονταν...

Η Σπηλιά των Χελιδονιών, κάτω από το Piton Babet​

Η βροχή κράτησε κανένα πεντάλεπτο, μετά το γύρισε ξανά σε ράντισμα και ένα δυνατό αέρα. Αφότου πήγε να μου πάρει την ομπρέλα 2 φορές, τη συνέχεια την έκανα με την ψιχάλα, η οποία μετά από λίγο σταμάτησε και αυτή. Το πρώτο αξιοθέατο επιστρέφοντας από την ανατολική όχθη του χειμάρρου, ήταν ένας ακόμα sugar mill, ο οποίος και αυτός φαινόταν παρατημένος ανάμεσα σε ένα χωράφι/γήπεδο και στα παραπετάσματα που περιέφρασσαν το πάρκινγκ μιας νομίζω δημοτικής εταιρείας.

Η γέφυρα, δίπλα από την εκκλησία (πάνω) και ο sugar mill (κάτω)​

Πίσω από το νοσοκομείο, βρίσκεται η εκκλησία του St Joseph, ενώ απέναντί της είναι χτισμένο το δημαρχείο.

Η εκκλησία του St Joseph (πάνω και μέση) και το δημαρχείο της πόλης (κάτω)​

Γύρω στις 12:30, ξεκίνησα για να κατευθυνθώ στην παράλια Grande Anse. Είδα κι εγώ "Anse" στο όνομα και πήγα... Τελικά δικαιώθηκα. Πρόκειται για μια παραλία με άμμο, έχει μεγάλο πάρκινγκ και κάποια φαγάδικα. Επίσης, αν θυμάμαι καλά είχε και κάποια γηπεδάκια, αλλά ήταν μακριά από την παραλία και δεν ενοχλούσαν. Η ίδια παραλία είναι μεγάλη και φαρδιά, αλλά όμως χωρίς τον προστατευτικό ύφαλο. Αυτό σημαίνει κύματα και καρχαρίες.
Έτσι, ο κόσμος απολάμβανε τον ήλιο στην άμμο, ενώ κάποιοι έμπαιναν στη θάλασσα μέχρι το γόνατο. Παρά τα κύματα, το νερό πάντως δεν ήταν κρύο, και αν δεν ήταν ο φόβος των καρχαριών θα ήταν ωραία παραλία για μπάνιο.

Η παραλία Grande Anse​

Στην παραλία είχε και τα κλασικά τραπέζια για πικ νικ, ενώ σε ένα μαγαζί είχε μαζευτεί κόσμος και στόλιζαν για ένα γάμο που θα γινόταν το απόγευμα.

Στην παραλία έκατσα πάνω από δίωρο, με φαγητό, βόλτες πάνω - κάτω και άραγμα. Ήταν η πρώτη μεγάλη παραλία που έβλεπα στο νησί, ενώ από κάποιο σημείο και μετά έφτιαξε και ο καιρός και βγήκε ήλιος.

Η Grande Anse με τον ήλιο, γινόταν ακόμα πιο δελεαστική ​

Με γεμάτο στομάχι και έχοντας ώρα μπροστά, είπα να επισκεφθώ και μια άλλη κοντινή παραλία, αυτή στο Manapany. Η παραλία αυτή έμοιαζε με εκείνη στο Vincendo: κοτρώνες αλλά εδώ είχε και κύμα, ενώ υπήρχε επιπλέον προειδοποίηση για καρχαρίες. Ακόμη και χωρίς τον κίνδυνο της πανίδας, οι πέτρες σε συνδυασμό με τα κύματα δεν ευνοούν το κολύμπι. Όμως, στο ανατολικό άκρο της παραλίας υπάρχει μια φυσική πισίνα, στην οποία το κολύμπι είναι ασφαλές.

Η (επίσης επικίνδυνη) παραλία στο Manapany, με την ασφαλή rock pool στο βάθος​

Κατά τις 3:30, ξεκίνησα για το Bourg-Murat. Η διαδρομή, μέχρι να βγεις από το St Pierre είναι βαρετή, με σταμάτα - ξεκίνα λόγω της κίνησης. Από κάποιο σημείο και μετά ο δρόμος ανοίγει, με τη γενικά βαρετή διαδρομή να παίρνει γύρω στα 45 λεπτά.

Το Bourg-Murat με υποδέχθηκε με ομίχλη, ενώ και η θερμοκρασία ήταν αισθητά χαμηλότερη σε σχέση με την ακτή από την οποία ερχόμουν. Αφού τακτοποιήθηκα στο σπίτι, έκατσα να φτιάξω ένα πρόχειρο πρόγραμμα για τις μέρες που θα έμενα εκεί.

Το ομιχλώδες Bourg-Murat που με υποδέχθηκε (η φωτογραφία είναι τραβηγμένη μπροστά από το σπίτι που θα διέμενα). Το Le O'QG είναι το κόκκινο κτήριο στο απέναντι πεζοδρόμιο​

Αφότου βράδιασε, και το κρύο ήρθε για τα καλά, επέλεξα για φαγητό το Le O'QG. Το κατακόκκινο κτήριο, μέσα στο κρύο και τον έρημο, βραδινό, δρόμο έδινε κάτι από θαλπωρή, ενώ και φαγητό τους ήταν πολύ νόστιμο. Και το προσωπικό ήταν πολύ ευγενικό: θα το ξανατιμούσα εννοείται και τις επόμενες ημέρες!


Τις μέρες που έμεινα στο νότο, είδα πάρα πολλά, με κάμποσο τρέξιμο. Οι μέρες με τα περισσότερα χιλιόμετρα είχαν και τα αξιοθέατα που μου άρεσαν περισσότερο. Στο Grand Brule, σχεδόν όπου και να σταματήσεις είναι δύσκολο να μην εντυπωσιαστείς από το τοπίο. Τα μονοπάτια στο Puits Arabe και στο Tremblet περνούν από τοπία που με εντυπωσίασαν πολύ, κυρίως αυτό προς το Tremblet. Το ίδιο το Grand Brule μου έδωσε μια μικρή ιδέα για το τι θα συναντούσα στη συνέχεια, ανεβαίνοντας στο ίδιο το ηφαίστειο. Τόσο η διαδρομή προς τον Trou Noir και τον Grand Galet, όσο και οι ίδιοι οι καταρράκτες, μου άρεσαν πολύ, άσχετα με το αν η εξόρμηση στον τελευταίο δεν ήταν σωστά οργανωμένη (βλ. μαγιό ). Το ίδιο το St Joseph, όντως είναι μια άχαρη πόλη, που απλά βολεύει η τοποθεσία της. Πιστεύω δεν αξίζει η διαμονή εκεί, εμένα μου άρεσε περισσότερο στο κοντινό Le Baril που έμεινα τελικά.

 

[psilos3]

Απίστευτα φυσικά τοπία, ανέγγιχτα και με μεγάλη ομορφιά!

 

[annoula]

Υπέροχο οδοιπορικό! Απίστευτες φώτο! Τι ονειρικά μέρη είναι αυτά! Και πρόταση για έναν προορισμό που δεν ήξερα καθόλου. Ευχαριστούμε!

 

[Nikos1986]

Σας ευχαριστώ! Η φύση του νησιού είναι πολύ εντυπωσιακή, όντως. Και γι αυτό μου φαίνεται οι Γάλλοι κρατάνε το νησί για τους εαυτούς τους (πέρα από τις πτήσεις).

Αν και γενικά είμαι περισσότερο της θάλασσας, αν σου αρέσει έστω και λίγο το βουνό, εδώ θα βρεις τον παράδεισό σου.

Γράφοντας την ιστορία θυμήθηκα πάλι ότι το street view καλύπτει πολύ μικρό μέρος του νησιού, ενώ και οι λήψεις είναι παλιές (είχα ξεχάσει ότι το σπίτι που έμενα στο Bourg-Murat το δείχνει... χωράφι). Ακόμη και οι αξιόλογες πληροφορίες στο internet είναι ως επί το πλείστον στα Γαλλικά και ακόμη και αυτές όχι πολλές.

Γι αυτό το "τραβάω" κάποιες στιγμές ακόμη και με πράγματα που έκανα και δεν μου βγήκαν ή και με τους χάρτες, ώστε να υπάρχει όσο περισσότερη πληροφορία θυμάμαι, τώρα που τα έχω και φρέσκα.

Stay tuned, έρχεται και το ηφαίστειο στο κεφάλαιο 7.

 

[Nikos1986]

7. Το Ηφαίστειο

Στο Bourg-Murat είχα αφιερώσει 3 διανυκτερεύσεις. Ήθελα να έχω τουλάχιστον 2 ολόκληρες μέρες εκεί για διάφορους λόγους. Εννοείται ήθελα να κάνω την πεζοπορία μέχρι την κορυφή του κρατήρα Dolomieu, η οποία θα έπαιρνε μια μέρα. Ακόμη κι αν δεν περπατούσα μέχρι και σε κάποιον άλλο κρατήρα, ήθελα να έβλεπα την περιοχή γύρω από την καλντέρα, η οποία είχε διάφορα ενδιαφέροντα σημεία. Θα ήμουν μόνος σε μια πεζοπορία που λέγεται ότι παίρνει 5 ώρες, αλλά για κάποιο λόγο στην πράξη ήξερα ότι θα μου έπαιρνε (αρκετά) παραπάνω. Επίσης, ήταν και το θέμα του καιρού: η ομίχλη εντάξει, θα ήταν σχεδόν σίγουρη, αλλά δεν ήξερα τι θα έπαιζε από βροχή εκεί πάνω. Στη χειρότερη, θα είχα καβάτζα και την τελευταία μέρα, όπου θα έφευγα για το St Leu.

Για κάποιον που επιχειρήσει την πεζοπορία, ας καταγράψω συνοπτικά κάποια διαδικαστικά:

1. Ο δρόμος μέχρι και που κατεβαίνει στο εσωτερικό της εξωτερικής καλντέρας (Plaine des Sables) από το Pas des Sables, είναι κανονική άσφαλτος.
2. Μόλις κατέβεις στο εσωτερικό της εξωτερικής καλντέρας, από εκεί που αρχίζει η μεγάλη ευθεία που βλέπεις από το Pas des Sables, μέχρι και το τελικό πάρκινγκ στην κορυφή της εσωτερικής καλντέρας (στο Pas de Bellecombe) είναι χωματόδρομος. Σε μεγάλο τμήμα του (παίζει και στο μεγαλύτερο) έχει βαθιές λακκούβες ή έχει ψιλο-καθιζήσεις. Πας αργά και με πολλά ζιγκ - ζαγκ (με 10 km/h λες ότι τρέχω).
3. Λίγο μετά από το πάρκινγκ στο Pas de Bellecombe (υψόμετρο 2320 m) ξεκινά η κατάβαση στην εσωτερική καλντέρα (Enclos Fouque), διαμέτρου 8 km. Η κατάβαση δεν είναι δύσκολη, με κάμποσα σκαλοπάτια. Συνολικά κατεβαίνεις γύρω στα 150 m. Η ανάβαση στην επιστροφή είναι πολύ πιο κουραστική.
4. Από την βάση της εσωτερικής καλντέρας (υψόμετρο 2190 m) μέχρι την μικρή σπηλιά Chapelle de Rosemont, η πεζοπορία είναι εύκολη, σε επίπεδη λάβα pahoehoe. Η διαδρομή είναι σχεδόν ευθεία.
5. Από την Chapelle de Rosemont αρχίζει η ανηφόρα προς την κορυφή του θόλου Dolomieu (υψόμετρο 2490 m). Ο θόλος αυτός περιλαμβάνει 2 κρατήρες: τον ίδιο τον Dolomieu που είναι προσβάσιμος, καθώς και τον μικρότερο σε έκταση αλλά λίγο ψηλότερο Bory, η πρόσβαση στον οποίο έχει απαγορευτεί. Τον κρατήρα Dolomieu τον προσεγγίζεις από τα αριστερά (βόρεια) και πλέον η διαδρομή είναι σε λάβα aa, κάτι που κάνει την ανάβαση αργή και με προσοχή.
6. Η συνολική πεζοπορία (πήγαινε - έλα) είναι 15 km. Εγώ επειδή είχα χρόνο το έκανα σε 9 ώρες με πολλές στάσεις και παρεκκλίσεις από το κύριο, σηματοδομημένο μονοπάτι. Πραγματικά κουραστική ήταν η ανάβαση από τον Enclos Fouque πάνω στο Pas de Bellecombe.
7. Το πεδίο είναι κρανίου τόπος. Δεν προστατεύεσαι από τον αέρα ή τη βροχή. Επίσης, δεν έχει νερό και για τις λίγες τουαλέτες στο Pas de Bellecombe θα χρειαστεί να περιμένεις πολύ.
8. Λόγω της ομίχλης, υπάρχουν άσπρα σημάδια σε όλο το μήκος της διαδρομής. Σε κάποια σημεία απέχουν 1-2 m μεταξύ τους. Πάντως, υπήρχαν περιπτώσεις (ο καιρός μου ήταν καλός) που τα έψαχνες, αν έχεις και την ομίχλη από πάνω ίσως είναι πρόβλημα. Σε εμένα άρχισε να βγάζει σύννεφα μέσα στην καλντέρα από τις 8, αλλά η πεζοπορία κύλισε καλά.
9. Από ρούχα θέλει τα πάντα όλα. Οπωσδήποτε μποτάκια πεζοπορίας και αντιανεμικό / αδιάβροχο. Όταν έφτασα στο Pas de Sable στις 6:30 για να δω την ανατολή είχε αέρα και παγωνιά (φανελάκι, φούτερ, μπουφάν και πάλι κρύωνες), κάποια στιγμή στον Foucque ήμουν με λεπτό μακρυμάνικο, ζακέτα και αντιανεμικό, ενώ την περισσότερη διαδρομή την έβγαλα με κοντομάνικο και αντιανεμικό. Γενικά, θέλει layering και βγάζεις / βάζεις στη διαδρομή.
10. Όσον αφορά τους χρόνους οδήγησης, η απόσταση Bourg-Murat έως Pas de Sables (~20 km) καλύπτεται περίπου σε 30 λεπτά, ενώ άλλα 20 λεπτά παίρνει το Pas de Sables έως Pas de Bellecombe (~5 km).

Παρακάτω έχω και ένα χάρτη στον οποίο έχω σημειώσει τα βήματα 1-5. Προσοχή στον προσανατολισμό του χάρτη (τα σημεία του ορίζοντα δεν είναι πάνω-κάτω-αριστερά-δεξιά).

Χάρτης με την πρόσβαση στο Piton de la Fournaise (ο προσανατολισμός του χάρτη δεν ακολουθεί τα σημεία του ορίζοντα)​

Ημέρα 8

Μιας και η σημερινή μέρα ξεκίνησε βροχερή, αποφάσισα να κάνω μια αναγνωριστική διαδρομή μέχρι το Pas de Bellecombe, το οποίο είναι το τελευταίο πάρκινγκ στο χείλος της εσωτερικής καλντέρας. Είχα σημειώσει κάποιες στάσεις καθ’οδόν, ενώ ήθελα να δω και σε τι κατάσταση ήταν ο χωματόδρομος από το Pas de Sables και μετά, για τον οποίο είχα διαβάσει διάφορα. Αν ο καιρός ήταν καλός αύριο, θα έκανα την πεζοπορία τότε, αλλιώς σαν έσχατη λύση είχα και τη μεθαυριανή μέρα.

Η είσοδος του πάρκου, όπου ακόμα βλέπεις δάσος​

Στην αρχή ο δρόμος διασχίζει δάσος, ενώ λίγο πριν το Nez de Boeuf η βλάστηση χαμηλώνει και βλέπεις και διάφορα λιβάδια.

Παρά τη βροχή και την ομίχλη, έκανα 3-4 στάσεις καθ'οδόν προς το Nez de Boeuf​

Για το viewpoint στο Nez de Boeuf είχα διαβάσει και δει φωτογραφίες από μια απίστευτη θέα του φαραγγιού Remparts. Ανυπομονούσα κι εγώ να το έβλεπα, όμως δεν μπορούσα να περιμένω και πολλά με αυτόν τον καιρό. Στο φαράγγι είχε καθίσει ένα άσπρο σύννεφο, ενώ όσο και να φύσαγε και να έβρεχε, το σύννεφο δεν έλεγε να φύγει από το φαράγγι.

Η πρώτη απόπειρα να δω τη θέα από το Nez de Boeuf​

Λίγο πριν τον Cratere Commerson, επιτέλους ανεβήκαμε πάνω από τα σύννεφα και φάνηκε για πρώτη φορά ήλιος. Ο ίδιος ο κρατήρας Commerson, σε υψόμετρο 2310 μέτρων, έχει διάμετρο 200 μέτρων και βάθος 230. Σχηματίστηκε από μια έκρηξη πριν από 2000 χρόνια, όπως και ο "πλαϊνός" Trou Fanfaron. Η λάβα από την έκρηξη διοχετεύτηκε μέσω του φαραγγιού Remparts (που ήθελα να δω από το Nez de Boeuf) προς τη θάλασσα, στο σημείο που βρίσκεται σήμερα το St Joseph. Στον κρατήρα υπάρχει μια μικρή εξέδρα, από την οποία μπορείς να δεις τον πυθμένα του.

Ο κρατήρας Commerson (πάνω), η ένωσή του με τον Trou Fanfaron (μέση) και ο ίδιος ο Trou Fanfaron, στο εσωτερικό του οποίου είχε καθίσει ένα σύννεφο (κάτω)​

Καθ’οδόν για το Pas de Sables, πέρασα δίπλα και από άλλους κρατήρες, πολλοί από τους οποίους ήταν "γεμάτοι" από σύννεφα. Η ερημιά του δρόμου στην κορυφή της καλντέρας ήταν εξίσου εντυπωσιακή.

Ο δρόμος που διαχίζει το άγριο τοπίο προς το Pas de Sables (πάνω και μέση) και ένας από τους κρατήρες στη διαδρομή (κάτω)​

Φτάνοντας στο ίδιο το Pas de Sables, η θέα ήταν παραπάνω από εκπληκτική. Μπροστά σου απλωνόταν η εξωτερική καλντέρα (Plaine des Sables) του ηφαιστείου. Ο δρόμος, ύστερα από κάποια ζιγκ-ζαγκ κατέβαινε στο εσωτερικό της καλντέρας, απ’όπου και συνέχιζε ευθεία για το χείλος της εσωτερικής καλντέρας και το Pas de Bellecombe. Από την άλλη, στα δεξιά, το χείλος της καλντέρας στο οποίο βρισκόμουν εκείνη τη στιγμή, είχε καταρρεύσει. Από εκείνο το σημείο, ξεκινά και η Riviere Langevin, με τους καταρράκτες που είχα επισκεφθεί τις προηγούμενες μέρες.

Από το πάρκινγκ του Pas de Sables, ξεκινά ένα μονοπάτι προς τα δεξιά, προς ένα ακόμα viewpoint με εξίσου καλή θέα. Η προέκταση του μονοπατιού αυτού, συνεχίζει και από τα αριστερά, κατά μήκος του χείλους της εξωτερικής καλντέρας.

Η θέα του Plaine des Sables από το Pas de Sables​

Αφότου έκατσα εκεί κανένα μισάωρο τριγυρίζοντας στα 2 αυτά μονοπάτια, κατέβηκα και στον πυθμένα της εξωτερικής καλντέρας. Άφησα το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου, εκεί που τελειώνει η άσφαλτος και ξεκινά ο χωματόδρομος, και ξεκίνησα μια βόλτα τριγύρω. Το τοπίο ήταν κρανίου τόπος: έβλεπες πίσω σου να υψώνεται κάθετα το εξωτερικό χείλος της καλντέρας, πάνω στο οποίο βρισκόμουν πριν λίγο, ενώ μπροστά υπήρχε μια τεράστια έκταση, επίπεδη λες και την είχες περάσει με ένα τεράστιο οδοστρωτήρα. Σε διάφορα σημεία ξεπρόβαλλαν μικρά λοφάκια, θυμίζοντάς σου ότι κάτι γίνεται εκεί κάτω.

Έχοντας κατέβει στο Plaine des Sables​

Από εδώ, επέστρεψα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα τον χωματόδρομο προς το Pas de Bellecombe, στο χείλος της εσωτερικής καλντέρας. Ο δρόμος αυτός είχε πολλές βαθιές λακκούβες: όπως είπα είναι εφικτό να τον οδηγήσεις αλλά έχει κούνημα και πολλά ζιγκ-ζαγκ. Οι δύο πρώτες φωτογραφίες είναι από τα "καλά" τμήματα, η τελευταία είμαι περισσότερο αντιπροσωπευτική για την κατάσταση που θα συναντήσεις.

Φωτογραφίες από τον χωματόδρομο που διασχίζει την εξωτερική καλτέρα (η τελευταία είναι περισσότερο αντιπροσωπευτική της κατάστασης του δρόμου) ​

Καθ’οδόν μπόρεσα να κάνω 1-2 στάσεις σε σημεία που το επέτρεπε ο δρόμος.

Στάσεις καθ'οδόν προς το Pas de Bellecombe​

Εν τέλει, έφτασα στο πάρκινγκ του Pas de Bellecombe. Από το ίδιο το πάρκινγκ, ξεκινά ένα μονοπάτι προς την είσοδο της εσωτερικής καλντέρας, ενώ σε μια διακλάδωσή του στην αρχή, υπάρχει ένα ακόμα viewpoint.

Πανοραμική φωτογραφία του Enclos Fouque, με τον Dolomieu μπροστά και το πάρκινγκ του Pas de Bellecombe στα δεξιά

Ο Enclos Fouque

Ο Formica Leo

Η είσοδος στο Pas de Bellecombe​

Γύρω από το Pas de Bellecombe έκανα βόλτες 1 - 1,5 ώρα. Χωρίς καν να κατέβω στην εσωτερική καλντέρα. Που παρεμπιπτόντως, βλέποντάς από το Pas de Bellecombe, η κατάβαση θα ήταν εύκολη, αλλά για την ανάβαση (λαμβάνοντας υπόψη και την διάσχιση του ίδιου του Enclos Fouque) θα μου έβγαινε η ψυχή. Τέλος πάντων, άδικα το σκεφτόμουν, το πρόβλημα αυτό θα με απασχολούσε αύριο το απόγευμα...

Η θέα ήταν εκπληκτική και πολύ εντυπωσιακή. Όμως, το τερπνόν μετά του ωφελίμου: είχα διαπιστώσει ότι όντως δεν έκοβε από πουθενά και σε όλη τη διαδρομή είσαι έρμαιο του καιρού. Αύριο θα χρειαστεί σίγουρα αντιανεμικό, καπέλο, για καλό και για κακό και χοντρά ρούχα, και βέβαια μπόλικο νερό. Το μόνο ερώτημα που έμενε ήταν το είδος του εδάφους στον πυθμένα της εσωτερικής καλντέρας: από εδώ που βρισκόμουν και μέχρι να πλησιάσεις στον Dolomieu φαινόταν επίπεδο, κάτι που ευτυχώς μου το επιβεβαίωσαν και πεζοπόροι που επέστρεφαν.

Στην επιστροφή, έκανα μια δεύτερη στάση στο Nez de Boeuf. Από πείσμα ήθελα να δω το εντυπωσιακό τοπίο του φαραγγιού. Ο καιρός ήταν λίγο καλύτερος από το πρωί: έβλεπες το φαράγγι, αλλά και πάλι υπήρχαν σύννεφα που έκρυβαν το κάτω μέρος και το φόντο. Τουλάχιστον, σε σχέση με το πρωί απουσίαζε η βροχή και ο αέρας. Και η θερμοκρασία ήταν καλύτερη...

Η δεύτερη απόπειρα του Nez de Boeuf, με λίγο λιγότερα σύννεφα​

Πάντως, το θέμα με τη θέα στο Nez de Boeuf, το είχα πάρει προσωπικά, θα σταματούσα κάθε φορά, μέχρι να πετύχαινα καθαρή την κοιλάδα!

Έχοντας ακόμα λίγη ώρα, θα προλάβαινα έστω και οριακά να επισκεπτόμουν και ένα ακόμα καταρράκτη, τον Biberon. Η τοποθεσία του στα ΒΔ του ηφαιστείου δεν βόλευε να συνδυαστεί με κάτι: δεν υπάρχει δρόμος από το Salazie, η ανατολική ακτή έχει πολλά να δεις για να αξίζει η παράκαμψη από το St Benoit, ενώ και από το Bourg-Murat βρισκόταν ξέμπαρκος, μόνος του, μισή ώρα στα ΒΑ. Έτσι, εκμεταλλεύτηκα τη 1,5 ώρα που είχα ακόμα φως για να τον επισκεφθώ.

Η διαδρομή κι εδώ ήταν πολύ ωραία, με εντυπωσιακές βουνοπλαγιές να οριοθετούν τις κοιλάδες. Κι εδώ δεν υπήρχαν χώροι στάθμευσης, οπότε άφηνες το αυτοκίνητο άκρη - άκρη στον δρόμο όπου έβρισκες κάποια ευθεία και δεν εμπόδιζε.

Η εντυπωσιακή διαδρομή προς τον Biberon, με ένα τέλειο καιρό​

Ο καταρράκτης Biberon έχει ύψος 250 μέτρα και έχει το χαρακτηριστικό (και πλεονέκτημα) ότι είναι ορατός από τον δρόμο. Επειδή είχε πάει ήδη 5:20, τη διαδρομή την έκανα με γρήγορο περπάτημα, και κάλυψα την απόσταση σε 15 λεπτά. Η διαδρομή είναι επίπεδη, το μόνο πρόβλημα είναι ότι διασχίζει την κοίτη του ποταμού που σχηματίζουν τα νερά του καταρράκτη 4 φορές (αν και την 4η δεν την εντόπισα ούτε στο πήγαινε ούτε στο έλα). Πάντως, όταν πήγα, τα νερά δεν ήταν φουσκωμένα, με λίγη προσοχή περνούσες και με αθλητικό παπούτσι. Σε κάποιες από τις διασχίσεις των κοιτών, το μονοπάτι κατά την επιστροφή σχηματίζει διχάλες, οι οποίες δεν είναι ορατές κατά το πήγαινε. Οπότε, σε αυτά τα σημεία, καλό είναι να κοιτάζεις προς τα πίσω από πού ήρθες.

Το μονοπάτι που καταλήγει στον Biberon​

Ύστερα από μια κατολίσθηση που έγινε το 2014 με θύματα μια οικογένεια που βρισκόταν στην λιμνούλα κάτω από τον καταρράκτη, η πρόσβαση εκεί απαγορεύτηκε. Από το 2019 έχει κατασκευαστεί μια μεταλλική πλατφόρμα περίπου στα 150 μέτρα πάνω από τη λιμνούλα του καταρράκτη, το ανέβα στην οποία ήταν λίγο κουραστικό. Ίσως βέβαια έπαιξε ρόλο και ο γρήγορος ρυθμός που έκανα ερχόμενος ως εδώ. Πάντως, σε όλο το μονοπάτι δεν συνάντησα κανέναν, πέρα από μια οικογένεια που επέστρεφε στο πάρκινγκ, όταν εγώ ξεκινούσα.

Η σκάλα που οδηγεί στην πλατφόρμα παρατήρησης του καταρράκτη (η κάτω είναι κατά την επιστροφή)​

Ο καταρράκτης, πρέπει να είναι από τους υψηλότερους που έχω δει. Πέρα από το ύψος του, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ότι ήταν ιδιαίτερα λεπτός.

Ο καταρράκτης Biberon (πάνω) και η λιμνούλα που σχηματίζεται στη βάση του (κάτω)​

Τελικά, στο αυτοκίνητο επέστρεψα λίγο μετά τις 6, ενώ έξω είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Σήμερα είχα πάρει μια πρώτη ιδέα για τη διαδρομή μέχρι το ηφαίστειο. Τον χρόνο που σου βγάζει το GPS δεν μπορείς να τον μειώσεις, αφού έτσι κι αλλιώς ο δρόμος είναι κατσικόδρομος. Επίσης, ιδιαίτερες εγκαταστάσεις δεν υπάρχουν (οι τουαλέτες στο πάρκινγκ του Pas de Bellecombe είναι σχεδόν μόνιμα κατειλημμένες), ο Enclos Fouque είναι κρανίου τόπος (όπως το περίμενα), ενώ και εκεί μέσα είσαι έρμαιο του καιρού.


Ημέρα 9

Επιτέλους, η μεγάλη μέρα είχε έρθει! Από χθες είχα σταμπάρει το Pas de Sables, στο οποίο θα ήθελα να έφτανα αρκετά νωρίς, ώστε να προλάβαινα την ανατολή.

Το προηγούμενο βράδυ είχα κοιμηθεί νωρίς, ώστε να σηκωνόμουν γύρω στις 5 και ύστερα από ένα απαραίτητα καλό πρωινό, να προλάβαινα να βρισκόμουν στις 6:30 στο Pas de Sables. Μιας και είχα πάει και χθες εκεί, είχα εντοπίσει 2-3 σημεία τριγύρω που θα είχα θέα, ενώ από την άλλη ήμουν προετοιμασμένος για την περίπτωση που φυσούσε, καθώς εκεί πάνω δεν θα έκοβε πουθενά. Φτάνοντας στο πάρκινγκ είχε μόνο 2-3 αυτοκίνητα, με καμία δεκαριά άτομα σκόρπια. Με το που έβλεπες τον κόσμο έξω καταλάβαινες την παγωνιά που είχε, χώρια και ο αέρας που λυσσομανούσε. Πάντως, πέρα από τα ρούχα για την πεζοπορία, είχα πάρει και το μπουφάν: ήταν η μόνη φορά που το χρειάστηκα στις διακοπές αυτές.

Εν τέλει, ο ήλιος έσκασε μύτη πάνω από τη βουνοκορφή στα βορειοανατολικά, γύρω στις 6:55. Συνολικά, στο Pas de Sables έκατσα σχεδόν 45 λεπτά: στην αρχή ήμασταν τα 2-3 αυτοκίνητα, στην πορεία μαζεύτηκαν γύρω στα 10. Κάποιοι είχαν σταματήσει στην άκρη του δρόμου που κατέβαινε στην εξωτερική καλντέρα, αλλά από εδώ πάνω είχε καλύτερη θέα.

Η ανατολή από το Pas de Sables​

Από το Pas de Sables ξεκίνησα αργά - αργά την μισάωρη οδήγηση μέχρι το Pas de Bellecombe. Και εκεί είχε κρύο, αλλά ξεκινώντας το περπάτημα για τα σκαλοπάτια του Enclos Fouque σκέφτηκα ότι το μπουφάν θα έπεφτε βαρύ στη συνέχεια που θα ζέσταινε και έτσι γύρισα στο αυτοκίνητο και το άφησα. Θα είχα στην αρχή φούτερ, λεπτό μακρυμάνικο και κοντομάνικο και φυσικά το αντιανεμικό. Θα άλλαζα τα ρούχα βλέποντας και κάνοντας στην πορεία. Το καλό ήταν ότι ο Enclos Fouque φαινόταν καθαρός, χωρίς σύννεφα σε αυτό το υψόμετρο, αλλά σχεδόν σίγουρα αυτό θα άλλαζε μέσα στη μέρα.

Παρεμπιπτόντως, κατεβαίνοντας με γρήγορο περπάτημα από το πάρκινγκ μέχρι την είσοδο της εσωτερικής καλντέρας, στις ταμπέλες έλεγε 5 λεπτά: στην πράξη το έκανα σχεδόν σε 10. Οπότε, γενικά στους χρόνους που σου λένε στις ταμπέλες μην τους λαμβάνεις και πολύ υπόψη.

Το κακοτράχαλο μονοπάτι που συνδέει το πάρκινγκ με το Pas de Bellecombe (τόσο κακοτράχαλη διαδρομή θα είναι ξανά στον Dolomieu)​

Το μονοπάτι που κατεβαίνει στην εσωτερική καλντέρα, είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο. Είναι σκαλοπάτια σε συνδυασμό με χωμάτινη και σε σημεία λασπωμένη κατηφόρα. Το κατέβα είναι ΟΚ, αλλά η ανάβαση είναι κουραστική. Βλέποντας την ταμπέλα στον πάτο της καλντέρας λένε για την ανάβαση 20 λεπτά: με τίποτα... Ίσα ίσα, μόνο το κατέβα πήρε ένα τέταρτο...

Πάντως, και από το κατέβα μπορούσες να θαυμάσεις το εσωτερικό της ίδιας της καλντέρας.

Τμήματα του μονοπατιού που κατεβαίνουν από το Pas de Bellecombe στον Enclos Fouque

Η θέα του Enclos Fouque από το μονοπάτι

Το εντυπωσιακό τοπίο που συναντάς, φτάνοντας στον Enclos Fouque​

Φτάνοντας κάτω έβλεπες σιγά σιγά τα σύννεφα να μπαίνουν στο εσωτερικό, κυρίως από τα δεξιά, ενώ σε λίγο ξεκίνησε και να ραντίζει. Παρ’ολ’αυτά, ένα πράγμα ήταν ξεκάθαρο: ξεκινώντας τον χορό, θα χόρευα μέχρι το τέλος. Βλέποντας το τοίχωμα της καλντέρας, δεν θα το ξανανέβαινα τζάμπα... Το καλό ήταν ότι η λάβα ήταν όντως pahoehoe και θα διευκόλυνε το περπάτημα προς τον κρατήρα Dolomieu.

Η διαδρομή μέχρι τον Formica Leo είναι πολύ εύκολη, καθώς τον βλέπεις και μπροστά σου. Πρόκειται για ένα ανενεργό κρατήρα, που δημιουργήθηκε το 1753. Με ύψος 20 μέτρων, φαίνεται κυριολεκτικά ένας νάνος μέσα στην καλντέρα. Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο Formica Leo είναι ένωση 2 μικρότερων κρατήρων σε ένα λοφάκι.

Ο Fromica Leo (η κάτω φωτογραφία, όπου φαίνονται καλύτερα οι 2 κρατήρες, είναι από την κατάβαση)​

Είναι ωραίο το γεγονός ότι υπάρχει ένα μικρό μονοπάτι που σου επιτρέπει να τον σκαρφαλώσεις και αν θες να κατέβεις και στο εσωτερικό του.

Το χείλος του Formica Leo (πάνω) και έχοντας κατέβει στον κρατήρα (μέση και κάτω)​

Από τον Formica Leo έβλεπες μπροστά σου τον Cratere Dolomieu ενώ τουλάχιστον τα σύννεφα από τα ΒΑ είχαν αρχίσει να διαλύονται. Βέβαια, όσο πήγαινε, διαπίστωσα ότι η καλντέρα μέσα στη μέρα τη μια φαινόταν ότι θα γέμιζε από σύννεφα, στη συνέχεια διαλύονταν και τούμπαλιν.

Η θέα που βλέπεις, έχοντας σκαρφαλώσει στο χείλος του Formica Leo​

Από τον Formica Leo, το μονοπάτι διακλαδίζεται στα 3, με την κάθε διακλάδωση να κατευθύνεται προς ένα διαφορετικό κρατήρα: η αριστερή στον Kapor, η δεξιά στον Rivals, ενώ η μεσαία που θα ακολουθούσα κι εγώ οδηγεί στον Dolomieu.

Το επόμενο τοπόσημο, είναι η Chapelle de Rosemont. Η διαδρομή μέχρι εκεί είναι εύκολη, περπατώντας στο μεγαλύτερο τμήμα της πάνω σε "σταθερή" λάβα pahoehoe. Από τον Formica Leo εγώ το έκανα σε 40 λεπτά, αλλά και με στάσεις για φωτογραφήσεις.

Το ομαλό τμήμα Formica Leo - Chapelle de Rosemont​

Όσο βλέπεις από μακριά τις "γλώσσες" που σχηματίζουν οι ροές λάβας από τον κρατήρα Dolomieu, όλα καλά. Φτάνοντας όμως κοντά, βλέπεις ότι πρόκειται για λάβα aa, η οποία θα σε συντροφεύει από εδώ και πέρα μέχρι το τέλος της πεζοπορίας. Οι δυσκολίες αφορούν τόσο το περπάτημα στις "πέτρες" λάβας, όσο και στο γεγονός ότι είναι ιδιαίτερα κοφτερές οπότε το περπάτημα γίνεται αργά και με προσοχή. Επίσης, λόγω της αιχμηρότητάς τους, δεν μπορείς να κάτσεις να ξεκουραστείς όποτε το έχεις ανάγκη.

Οι "γλώσσες" λάβας aa, που σηματοδοτούν το δύσκολο, τελευταίο κομμάτι της ανάβασης​

Η Chapelle de Rosemont, είναι μια μικρή "σπηλιά", η οποία σχηματίστηκε από αέρια που είχαν παγιδευτεί μέσα στη λάβα η οποία κρύωνε. Ουσιαστικά, είναι σαν ένα μικρό τούνελ λάβας, στο οποίο έχει καταρρεύσει ένα τμήμα από το πλάι της οροφής. Η "σπηλιά" είναι μικρή, όμως μπαίνοντας μέσα προστατεύεσαι από τον αέρα. Το άνοιγμα κοιτάζει προς τον Dolomieu, οπότε δεν φαίνεται από μακριά ερχόμενος από τη Formica Leo. Χοντρικά, βρίσκεται λίγο αφότου φτάσεις και αρχίσεις να περπατάς μεταξύ των 2 "γλωσσών" της aa.

Η Chapelle de Rosemont​

Λίγο μετά τη Chapelle de Rosemont, αρχίζει η τελική ανάβαση στον κρατήρα Dolomieu. Βλέποντας τον κρατήρα φάτσα μπροστά, το μονοπάτι κάνει τον γύρο από τα αριστερά (βόρεια) και τον προσεγγίζει από πίσω (ανατολικά). Οπότε, έχοντας τον κρατήρα σε απόσταση αναπνοής, έχει ακόμα περπάτημα. Τα κακά νέα είναι ότι πλέον είναι μόνο ανηφόρα (θα ανέβεις περίπου από τα 2.270 στα 2.500 μέτρα), σε χαλίκι με πέτρες και χωρίς σημεία να προστατευτείς από τον καιρό. Από την άλλη βέβαια, το τοπίο βγάζει μια όμορφη αγριάδα, ενώ ανά διαστήματα υπάρχουν μικρά τούνελ λάβας, πάνω στα οποία μπορείς να περπατήσεις για να διευκολύνεις τους αστραγάλους.

Ανεβαίνοντας την ΒΔ πλευρά του Dolomieu​

Επίσης, κυρίως προς την βόρεια πλευρά του Dolomieu, βλέπεις διάσπαρτους και άλλους μικρούς κρατήρες. Σε κάνει να καταλαβαίνεις ότι το ηφαίστειο δεν ξεθυμαίνει απλά με τις εκρήξεις του (ήδη τεράστιου) Dolomieu. Επίσης, σε πολλά σημεία βλέπεις ρωγμές στο έδαφος, όπου κάποιες είναι εμφανώς τούνελ λάβας στα οποία έχει καταρρεύσει η οροφή, ενώ σε άλλες αναρωτιέσαι αν οφείλονται στην επίδραση του καιρού ή του ίδιου του ηφαιστείου.

Μερικές από τις πάμπολλες ρωγμές και κώνους στη ΒΑ πλαγιά του Dolomieu​

Επίσης, σε αυτό το τμήμα, τον κρατήρα τον έχεις στα δεξιά και όχι μπροστά, οπότε έχεις πιο άμεση την αίσθηση ότι περπατάς σε μια γυμνή βουνοπλαγιά, με τα σύννεφα στα αριστερά και σε χαμηλότερο υψόμετρο.

Το τελευταίο στάδιο της ανάβασης, το οποίο με βάση την ανηφόρα πριν σου φαίνεται παιχνιδάκι ​

Ανεβαίνοντας μαζί με τους υπόλοιπους που φαίνονται στις φωτογραφίες, το τμήμα Chapelle de Rosemont - Dolomieu το κάναμε σε 2 ώρες. Το τμήμα μέχρι να φτάσουμε στα βόρεια του Dolomieu ήταν το πιο κουραστικό και κάναμε κάμποσες στάσεις καθ’οδόν. Τουλάχιστον ο ουρανός ήταν καθαρός, αν και είχαμε καπέλο και αντηλιακό για να μην καιγόμασταν. Στο τμήμα αυτό είχα κοντομάνικο και αντιανεμικό: ανά διαστήματα έβγαζα το αντιανεμικό, αλλά από το φόβο μην κρυώσω μετά από λίγο το ξαναέβαζα.

Στην τελευταία ανηφόρα προς το viewpoint του κρατήρα Dolomieu, ξαφνικά έβγαλε σύννεφα και άρχισε να ψιλοβρέχει. Παρ’ολ’αυτά, ακόμη και καταιγίδα να έριχνε, εγώ θα πήγαινα. Την πεζοπορία την είχα βγάλει! Εν τέλει, έφτασα πάνω λίγο μετά τις 11 και αν χρειαζόταν θα έμενα και μέχρι το βράδυ για να καθαρίσει ο καιρός. Όμως ήμουν τυχερός. Ο καιρός καθάρισε μετά από μόλις 8 λεπτά: βλέποντας τα timestamps των φωτογραφιών, την πρώτη φωτογραφία στον κρατήρα την έβγαλα 11:13 και στις 11:21 είχε ήδη καθαρίσει. Εκεί πάνω είχε ένα ελαφρύ αεράκι, γενικά ήταν τέλεια.

Πανοραμική φωτογραφία του κρατήρα Dolomieu

Ο κρατήρας Dolomieu​

Το χείλος του κρατήρα σήμερα έχει διάμετρο σχεδόν ένα χιλιόμετρο, ενώ όταν πρωτοσχηματίστηκε το 1791 ήταν πολύ μικρότερο, στα 200 μέτρα. Ο πάτος του κρατήρα έχει βάθος 350 μέτρα, δηλαδή πρακτικά βρίσκεται λίγο χαμηλότερα από το Chapelle de Rosemont. Με τα χρόνια, υπόγεια, το εσωτερικό του κρατήρα γεμίζει με λάβα, ώσπου κάποια μεγάλη έκρηξη να αδειάσει την υπόγεια λίμνη που έχει σχηματιστεί. Η τελευταία μεγάλη έκρηξη σημειώθηκε το 2007, όπου και κατέρρευσε η κορυφή και αποκαλύφθηκε το θέαμα που είχαμε μπροστά μας. Ο κρατήρας, με την πάροδο των χρόνων, θα ξαναφουσκώσει με τη λάβα, μέχρι να ξαναεκραγεί το ηφαίστειο και ο κύκλος να επαναληφθεί.

Δυτικά του Dolomieu βρίσκεται ο κρατήρας Bory. Ο μικρότερος αυτός κρατήρας, διαμέτρου 350 μέτρων, είναι παλαιότερος από τον Dolomieu και δεν έχει εκραγεί από το 1971. Μέχρι την έκρηξη του 2007 το μονοπάτι από τον Dolomieu συνέχιζε και στον Bory. Πλέον λόγω των κατολισθήσεων και της αστάθειας της κορυφής, τα μονοπάτια που οδηγούν στον Bory (είτε από τον Dolomieu είτε από τη Chapelle de Rosemont ή τον Formica Leo) έχουν κλείσει.

Η αστάθεια και στις 2 πλευρές του Dolomieu γίνεται φανερή από τις κατολισθήσεις που φαίνονται από το viewpoint (ο Bory είναι μερικώς ορατός στην πάνω φωτογραφία, καθώς το τοίχωμα που τον διαχωρίζει από τον Dolomieu έχει εν μέρει καταρρεύσει)

Μία μικρή ροή λάβας​

Στην κορυφή του Dolomieu υπήρχε ένας ορθογώνιος "ζωγραφισμένος" χώρος, ο οποίος οριοθετούσε το viewpoint, αν και δεν σε εμπόδιζε κάτι να εξερευνήσεις και λίγο τριγύρω. Όμως ο κόσμος δεν ήταν τόσος πολύς και ήμασταν ψιλοδιασκορπισμένοι, οπότε ήταν όμορφα. Το μόνο ενοχλητικό ήταν τα ελικόπτερα που περιστασιακά πετούσαν από πάνω, πηγαινοερχόμενα στον κρατήρα. Δεν προσγειώνονταν, απλά το ηφαίστειο αποτελεί μία από τις στάσεις των tours που προσφέρονται στο νησί.

Ύστερα από κάμποση ώρα στον Dolomieu και αφότου έκανα 2-3 βόλτες τριγύρω από το viewpoint, ξεκίνησα τον γυρισμό. Ίσως στις 12:30 να έφυγα και νωρίς, αλλά δεν ήξερα πόσο χρόνο θα μου έπαιρνε η επιστροφή, ενώ και στο σπίτι είχα προετοιμασίες. Προφανώς, τουλάχιστον μέχρι τον Formica Leo, η επιστροφή ήταν κατηφορική και άρα πιο ξεκούραστη.

Το καλό στην επιστροφή ήταν ότι την ξεκινούσες ξεκούραστος και έβλεπες ξεκάθαρα τα διάφορα χαρακτηριστικά τοπόσημα της διαδρομής, οπότε μπορούσες εύκολα να αποκλίνεις από το σημαδεμένο μονοπάτι για να δεις και κάτι άλλο.

Επιστρέφοντας από το viewpoint του Dolomieu στον Enclos Fouque​

Θυμάμαι τελειώνοντας τον κύκλο του Dolomieu, έκατσα κάπου στο σημείο που ξεκινούσε η pahoehoe. Το πρώτο κομμάτι της επιστροφής είχε τελειώσει, αφού είχα διασχίσει την ασταθή λάβα έως εκεί. Έκατσα κανένα εικοσάλεπτο να ξαποστάσω: όχι τόσο λόγω της κούρασης (αν και πήγα να φύγω κουτρουβάλα 1-2 φορές αγνοόντας τον κίνδυνο της κατάβασης θεωρόντας ότι τα δύσκολα έπονταν ), αλλά επειδή μου φαινόταν πολύ όμορφο το τοπίο. Έβλεπες τον Enclos Fouque με το τεράστιο χείλος του, και παρότι τα σύννεφα έμπαιναν συνεχώς από αριστερά και δεξιά, διαλύονταν πριν συναντηθούν. Επίσης, επικρατούσε μια απόλυτη ησυχία, αν και περιστασιακά κόσμος πηγαινοερχόταν.

Φωτογραφίες από το σημείο που είχα κάτσει στην επιστροφή, στο ύψος που επιτέλους άρχιζε η pahoehoe

Φτάνοντας στον Formica Leo, προσπαθόντας να πάρω την απόφαση να ξεκινήσω την ανηφόρα για το Pas de Bellecombe ​

Χοντρικά, με κάμποσες στάσεις, τον γύρο του Dolomieu τον έκανα σε 1 ώρα, άλλη 1 ώρα ήταν μέχρι τον Formica Leo (20 λεπτά στάση στην pahoehoe) και άλλη μια ώρα μου πήρε μέχρι να ανέβω και να επιστρέψω στο πάρκινγκ. Η τελική ανάβαση ήταν πολύ κουραστική, δεδομένου ότι είχα ήδη περπατήσει σχεδόν 15 χιλιόμετρα.

Ανεβαίνοντας προς το Pas de Bellecombe, η θέα ήταν εξίσου εντυπωσιακή (ή απλά ήταν δικαιολογία για ν αξαποστάσω για λίγο παραπάνω )​

Στο πάρκινγκ επέστρεψα κατά τις 3:30, λίγο ξεθεωμένος από την ανηφόρα στο τέλος. Παρ’ολ’αυτά όμως και πολύ ενθουσιασμένος από την πεζοπορία και το θέαμα: το ηφαίστειο ήταν αυτό που με είχε πρωτοπαρακινήσει να κάνω αυτό το ταξίδι.

Πέρα από τον Dolomieu, στον ίδιο τον Enclos Fouque υπάρχουν και άλλοι κρατήρες που είναι προσβάσιμοι, με τα μονοπάτια να ξεκινούν είτε από το ύψος του Formica Leo, είτε από της Chapelle de Rosemont. Ο παρακάτω χάρτης είναι από το Pas de Bellecombe, δυστυχώς δεν είναι σε πολύ καλή κατάσταση.

Χάρτης με τα ανοικτά μονοπάτια του Enclos Fouque (εγώ ακολούθησα το κόκκινο προς τον Dolomieu)​

Η τελευταία μέρα σήμερα ήταν ένα ακόμη highlight της επίσκεψης στο νησί. Αν ήταν να έδινα μερικές συμβουλές σε κάποιον που θέλει να επιχειρήσει την πεζοπορία, θα ήταν πρώτον να διανυκτερεύσει σε ένα κατάλυμα κοντά στο ηφαίστειο, γλιτώνοντας τουλάχιστον 1,5 ώρα οδήγησης από την ακτή. Δεύτερον, από ρούχα η καλύτερη λύση είναι το layering, με οπωσδήποτε αντιανεμικό, καπέλο και αντηλιακό. Όσον αφορά το νερό, 2 μεγάλα μπουκάλια μου έφτασαν. Τέλος, η αυθημερόν επίσκεψη σε 2 ή περισσότερους κρατήρες εντός του Enclos Fouque δεν θεωρώ πως είναι ρεαλιστικό σενάριο, δεδομένου των υπάρχοντων μονοπατιών.
Παρά την κούραση, η μέρα στο Piton de la Fournaise ήταν μια αλησμόνητη μέρα. Και γενικά, το τριήμερο που πέρασα στο Bourg-Murat, με την καθημερινή βραδινή ομίχλη, τον λίγο κόσμο που κυκλοφορούσε έξω, το πολύ ωραίο φαγητό και ντεκόρ του Le O’QG... Άνετα θα καθόμουν και μια βδομάδα εκεί, είτε για να εξερευνούσα την περιοχή είτε απλά για να απολάμβανα την ηρεμία του μέρους.

 

[Sassenach77]

το ηφαίστειο ήταν αυτό που με είχε πρωτοπαρακινήσει να κάνω αυτό το ταξίδι.

Ε ναι, είναι ένας πολύ καλός λόγος για να κάνεις ένα ταξίδι!

Κοίτα να δεις η Ρεϊνιόν! Όσο πάει γίνεται όλο και καλύτερο! Μπράβο Νίκο, πολύ ωραίο ταξίδι!!!

 

[Nikos1986]

Ε ναι, είναι ένας πολύ καλός λόγος για να κάνεις ένα ταξίδι!

Αφορμή ήταν το ηφαίστειο, είναι όμως αστείο ότι ξεκινάς από 1-2 αξιοθέατα και στο τέλος, πριν φύγεις, γεμίζεις λίστα

Κοίτα να δεις η Ρεϊνιόν! Όσο πάει γίνεται όλο και καλύτερο! Μπράβο Νίκο, πολύ ωραίο ταξίδι!!!

Σε ευχαριστώ για τα ωραία σχόλια!! Πάμε στα νοτιοδυτικά.

 

[Nikos1986]

8. Νοτιοδυτική Ακτή

Τις τελευταίες μέρες στο νησί θα τις αφιέρωνα στην εξερεύνηση της νοτιοδυτικής ακτής. Αν προλάβαινα, θα κινιόμουν και λίγο στα βορειοδυτικά, αλλά το τμήμα αυτό δεν μου φαινόταν τόσο ενδιαφέρον. Την τελευταία μέρα θα την αφιέρωνα στην πρωτεύουσα St. Denis, πριν αναχωρήσω το απόγευμα από το αεροδρόμιο που βρίσκεται δίπλα από την πόλη.
Στα νοτιοδυτικά του νησιού, βρίσκονται οι καλύτερες (και ασφαλέστερες) παραλίες, οπότε ιδανικά θα ήθελα να έκανα και ένα μπάνιο στη θάλασσα. Σε αυτό το τμήμα του νησιού θα έμενα 5 μέρες, με την 6η και τελευταία στο St Denis, απ’όπου και θα αναχωρούσα το απόγευμα.


Ημέρα 10

Σήμερα θα αναχωρούσα από το Bourg-Murat για το St Leu. Δεν ήθελα να φορτώσω πολύ το πρόγραμμα, μιας και χθες είχα ρίξει πολύ περπάτημα. Πάντως, για να είμαι ειλικρινής, περίμενα να νιώθω περισσότερο κουρασμένα τα πόδια.

Εν τέλει, σηκώθηκα κατά τις 8:30, καθώς είχα να ετοιμάσω τα πράγματα. Χθες είχα γυρίσει κουρασμένος και ύστερα από ένα μπάνιο και χλαπάκιασμα στο O'QG είχα ξεραθεί στον ύπνο.

Αφότου αποχαιρέτησα τους ιδιοκτήτες του σπιτιού (οι οποίοι ομολογουμένως ήταν πολύ ομιλητικοί) είδα την μοναδική ευκαιρία που είχα μπροστά μου: έξω είχε μια υπέροχη λιακάδα, ενώ και προς το ηφαίστειο δεν φαινόταν ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό.

Το σπίτι στο οποίο έμενα, κατά την παραμονή στο Bourg-Murat

Η λιακάδα που έβλεπα τελευταία μέρα, με φόντο το ηφαίστειο​

Βλέποντας τον καιρό, διαπίστωσα ότι θα ήταν ή τώρα ή ποτέ! Είχα περάσει 4 φορές από το Nez de Boeuf: 2 φορές προχθές με σύννεφα και άλλες 2 φορές χθες το πρωί στο σκοτάδι και το απόγευμα πάλι με σύννεφα. Σήμερα ήταν μια χρυσή ευκαιρία να το πετύχω σε όλο του το μεγαλείο! Ε, αν προλάβαινε να πνιγεί στα σύννεφα την επόμενη μισή ώρα, θα πήγαινα να παίξω Τζόκερ...

Εν τέλει, η 5η φορά ήταν η καλή. Έφτασα στο Nez de Boeuf κατά τις 11, χωρίς να πιστεύω αυτό που έβλεπα. Αφενός, το τοπίο ήταν ένα από τα εντυπωσιακότερα σε ένα νησί που ήταν γεμάτο τέτοια, αφετέρου το έβλεπα σε όλο του το μεγαλείο χωρίς ομίχλη και κόσμο. Η κοιλάδα του ποταμού Remparts ξεκινά από τον κρατήρα Commerson που είχα επισκεφθεί προχθές και είναι μια από τις 2 κοιλάδες που καταλήγουν στο St. Joseph (ανεβαίνοντας στο Piton Babet βλέπεις ένα επίσης εντυπωσιακό θέαμα με τις 2 κοιλάδες να συγκλίνουν στα βόρεια τις πόλης αλλά με τον καιρό δεν ήμουν τόσο τυχερός την 7η μέρα). Κλείνοντας την παρένθεση, πάμε πάλι στο Nez de Boeuf.

Η θέα από το Nez de Boeuf, που επιτέλους την έβλεπα με καθαρό καιρό​

Το να βλέπεις αυτό το τοπίο, την τελευταία μέρα στην περιοχή με αυτό τον καιρό, ήταν η επιτομή του "ο επιμένων νικά". Πάντως, με την ικανοποίηση που ένιωθα ότι τελικά τα κατάφερα, άνοιξε η όρεξη και για λίγη ακόμα εξερεύνηση. Η απέναντι πλαγιά που έβλεπα, ήταν μια μακρόστενη "γλώσσα" περίπου 15 km και πλάτους γύρω στα 200 μέτρα στο στενότερο σημείο. Από τα δυτικά βρίσκεται η κοιλάδα του Remparts, ενώ από τα ανατολικά βρίσκεται η κοιλάδα του Riviere Langevin (η κοιλάδα αυτή είναι εκείνη με τους καταρράκτες που είχα επισκεφθεί την 6η μέρα). Είχα δει μια πολύ εντυπωσιακή φωτογραφία από drone πάνω από αυτή τη "γλώσσα" και μπήκα στον πειρασμό να την επισκεφθώ κι εγώ. Δεν πειράζει που δεν είχα κι εγώ drone, πόση διαφορά θα είχε...

Η θέα από ψηλά των κοιλάδων Remparts και Langevin [πηγή : Antoine L @ Google Maps]​

Σκοπός ήταν να οδηγήσω τον D33 και να τον ανέβω έως το Grand Coude. Παρότι πρακτικά ήθελα να πάω στην απέναντι πλαγιά, στην πράξη ήταν 50+ km οδήγηση μέχρι την ακτή και πάλι πίσω, που μου πήρε ένα δίωρο. Αν και είχα διαβάσει καλά λόγια στο Lonely Planet για τον D33, στην πράξη δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο. Πάντως, φτάνοντας στο Panorama du Grand Serre (βλ. εδώ), έβλεπες μια ακόμα εντυπωσιακή εικόνα της Remparts, με περισσότερη λάβα και λάσπη σε σχέση με το Nez de Boeuf. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ένα σπιτάκι στον πάτο της κοιλάδας, που φαίνεται και στη φωτογραφία κάτω δεξιά. Δεν ξέρω πώς το έχτισαν εκεί και τι πρόσβαση έχει, πέρα από αέρος...

Η θέα από το Panorama du Grand Serre, στην κοιλάδα Remparts (με zoom στο κέντρο κάτω, φαίνεται το σπίτάκι)​

Στο σημείο αυτό υπάρχουν κλασικά τραπεζάκια για πικ νικ, ενώ ανεβαίνοντας τα 2-3 ζιγκ ζαγκ υπάρχει ένα άλλο viewpoint στα δεξιά του D33, που βλέπεις την κοιλάδα Langevin. Εξίσου εντυπωσιακό ήταν και το θέαμα από εδώ, ίσως και περισσότερο. Όντας ανοιχτή κοιλάδα, άκουγες μέχρι και τις φωνές των ανθρώπων από τον Grand Galet, τον οποίο είχα στην απέναντι πλαγιά.

Ο χώρος πικ-νικ στο Panorama du Grand Serre

Η Riviere Langevin, από το Grand Serre

Ο καταρράκτης Grand Galet, όπως γαίνεται από το Grand Serre. Παρότι δεν διακρίνονταν τα νερά, άκουγες τον κόσμο που βρισκόταν εκεί​

Η θέα από το Nez de Boeuf και το Grand Serre ήταν καθηλωτική, καθώς πλέον συνειδητοποιούσες ότι βρισκόσουν όχι απλά στην άκρη, αλλά και σε ένα "νησάκι" ανάμεσα στις 2 ροές λάβας που απειλούν από τα βόρεια την κύρια πόλη του νότου, τον St Joseph.

Ανεβαίνοντας τα ζιγκ ζαγκ, κάπου πήρε το μάτι μου μια ταμπέλα για μια εταιρεία παραπέντε ή κάτι τέτοιο εκεί κοντά. Αν υπάρχει κάποιο σημείο με ανεμπόδιστη θέα θα είναι η κατηφόρα που απογειώνονται. Έτσι, επέστρεψα στο αυτοκίνητο και συνέχισα για λίγο ακόμα στον D33, ώσπου σε μια στροφή ξεκινούσε ο χωματόδρομος που έβγαζε ως εκεί (βλ. εδώ).
Αφότου άφησα το αμάξι σε μια εσοχή του δρόμου που μάλλον προοριζόταν για τους παραπεντιστές, πήρα τον χωματόδρομο για να δω την τοποθεσία. Εν τέλει, ήταν ένα κατηφορικό χωράφι, χωρίς κόσμο, που προσέφερε κι αυτό ακόμη εντυπωσιακότερη και ανεμπόδιστη θέα στην κοιλάδα Rempants.

Η πίστα του παραπέντε (πάνω), και η θέα κάτω στην κοιλάδα Remparts (κάτω)​

Έχοντας πλέον πάει 3, ξεκίνησα σιγά-σιγά για το St. Leu. Πλέον η μόνη εκκρεμότητα που είχε μείνει από το τμήμα αυτό του νησιού, ήταν η επίσκεψη στο Volcano House, ένα μουσείο στο Bourg-Murat. Δυστυχώς δεν είχα προλάβει να το επισκεφθώ, όμως θα επιχειρούσα ίσως να το έβλεπα με μια καταδρομική από το St Leu. Πάντως, τα τοπία που είδα στο Nez de Boeuf και στις στάσεις του D33, ήταν όλα τα λεφτά και θα ήταν κρίμα να έφευγα από την περιοχή αυτή χωρίς να τα έβλεπα.


Στο St Leu έφτασα το απόγευμα. Στη διαδρομή δεν έκανα στάσεις, μιας και τα μέρη από το St Pierre και δυτικά θα τα εξερευνούσα τις επόμενες μέρες. Το κατάλυμα που είχα κλείσει, βρισκόταν σε μια πολυκατοικία, κοντά στο ταχυδρομείο της πόλης. Καθώς για την είσοδο στο υπόγειο πάρκινγκ ήθελα τηλεκοντρόλ, πάρκαρα το αυτοκίνητο στον παραλιακό δρόμο και ξεκίνησα πεζός προς το σπίτι. Πηγαίνοντας προς τα εκεί, γινόταν φανερό ότι κάτι ετοιμαζόταν στον παραλιακό αυτό δρόμο, καθώς είχαν αρχίσει να στήνουν εξέδρες σε διάφορα σημεία του. Έτσι, αφότου τακτοποιήθηκα στο σπίτι, ξεκίνησα μια αναγνωριστική βόλτα στο St Leu, για να πάρω μια ιδέα για το τι θα έβλεπα τις επόμενες μέρες.


Ημέρα 11

Στο νοτιοδυτικό τμήμα του νησιού, στο οποίο βρίσκεται και το St. Leu, βρίσκονται διάφορα ζωολογικά πάρκα και καταφύγια. Τα γνωστότερα από αυτά είναι το Kelonia και ο Ζωολογικός Κήπος. Λόγω των περισσότερων ζώων επέλεξα να επισκεπτόμουν σήμερα το ζωολογικό κήπο (Zoo Park de la Reunion), ενώ κάποιο από τα διάφορα καταφύγια χελωνών ίσως επισκεπτόμουν κάποια από τις επόμενες μέρες. Ιδανικά, θα ήθελα να πήγαινα και για μπάνιο, σε κάποια από τις παραλίες της περιοχής, οι οποίες προσφέρουν και ασφαλές κολύμπι στην προστατευμένη από τον ύφαλο ΝΔ ακτή.

Το Zoo Park de la Reunion, δεν είναι τεράστιο, ενώ έχει περισσότερα πουλιά απ’ότι άλλα ζώα. Αν κάποιος το γυρίσει και θέλει να δει και άλλα ερπετά πέρα από τις χελώνες, απέναντι ακριβώς βρίσκεται και το Croc Park.

Στο ζωολογικό κήπο, μπορείς εννοείται να κινηθείς μεμονωμένα, ενώ υπάρχουν και διάφορα tours από εργαζομένους του πάρκου. Όταν έφτασα, κατά τις 10:30, είχαν φτάσει 2-3 σχολεία και ετοιμάζονταν να ξεκινήσουν το δικό τους tour. Στην αρχή τους πήρα από πίσω, αλλά από κάποιο σημείο και μετά ακολούθησα τη δική μου διαδρομή.

Στην αρχή του ζωολογικού κήπου υπάρχουν κάμποσα κλουβιά με τροπικά πουλιά, κυρίως παπαγάλους.

Παπαγάλοι στο Zoo Park​

Επίσης, υπάρχει ένας μεγάλος περιφραγμένος χώρος με χελώνες, τις οποίες τις πέτυχα πάνω στο γεύμα.

Ο περιφραγμένος χώρος με τις χελώνες​

Λίγο μετά, υπήρχε ένας μεγάλος ακάλυπτος χώρος, στον οποίο είχαν μαζευτεί τα παιδιά, μαζί με τους δασκάλους τους. Εκεί, πέτυχα ένα ωραίο σόου με διάφορα πουλιά, κυρίως γεράκια αλλά και μια κουκουβάγια. Τα πουλιά ερχόντουσαν πετώντας χαμηλά από ένα διπλανό, επίσης ανοικτό, χώρο και πετώντας πάνω από τους θεατές έρχονταν και κάθονταν στα ειδικά γάντια που φορούσαν οι υπάλληλοι του ζωολογικού κήπου. Το σόου ήταν ωραίο και σαν ενήλικος μου φάνηκε λίγο εντυπωσιακό, τα παιδιά όμως είχαν ξετρελαθεί και κυρίως το κοριτσάκι τη στιγμή που το γεράκι ήρθε και έκατσε απευθείας πάνω στο χέρι της. Συνολικά πρέπει να ανέβηκαν 4-5 παιδιά για να παίξουν με τα πουλιά, κάτι που είχε πλάκα βλέποντας τις αντιδράσεις και την έκπληξη τους.

Φωτογραφίες από τις επιδείξεις με τα πουλιά (η έκπληξη και ο ενθουσιασμός του κοριτσιού στην τελευταία φωτογραφία ήταν κάτι που μου έμεινε)​

Πίσω από τον ακάλυπτο αυτό χώρο, υπήρχαν τόσο κλουβιά με αετούς, γεράκια και κουκουβάγιες, ενώ κάποια ήταν ελεύθερα σε ένα διπλανό ακάλυπτο χώρο.

Διάφορα εκπαιδευμένα πουλιά ήταν ελεύθερα σε ένα πάρκο, ενώ υπήρχαν και κλουβιά με κουκουβάγιες, γεράκια, αετούς κλπ.​

Επίσης, υπήρχαν λάμα, αλπάκα, ενώ πιο πέρα είχε και καμήλες.

Τα γνωστά ζώα του Περού (πάνω και μέση), καθώς και καμήλες (κάτω)​

Επίσης, παραδίπλα, είχαν φτιάξει μια τεχνητή λιμνούλα με πάπιες και ένα νερόμυλο, ενώ υπήρχαν και περιφραγμένοι χώροι με κουνέλια και κότες. Εδικά ο πετεινός, φρόντιζε να κάνει αισθητή την παρουσία του...

Η όμορφη λιμνούλα (πάνω) με το πειναλέεικο πτηνό - είχε μασουλήσει όλα τα φύλλα που έφτανε και πλέον δοκίμαζε και την ξύλινη πινακίδα (κάτω)

Οι περιφραγμένοι χώροι με τα κουνέλια (πάνω) και τις κότες (κάτω)​

Στο ενδιάμεσο, υπήρχε και ένας περιφραγμένος χώρος με οικόσιτα ζώα, στον οποίο μπορούσες να μπεις και να τα δεις από κοντά ή να τα χαϊδέψεις. Πέρα από τις επιδείξεις των πουλιών, αυτό το κομμάτι ήταν το αγαπημένο των παιδιών που είχαν επισκεφθεί τον κήπο.

Στο κέντρο του ζωολογικού κήπου υπήρχε ένας μεγάλος περιφραγμένος χώρος, στον οποίο μπορούσες να μπεις μέσα, με οικόσιτα ζώα (πολλά από τα παιδάκια έμπαιναν για να τα δουν από κοντά και να τα χαϊδέψουν) ​

Στον ζωολογικό κήπο έκατσα γύρω στις 2,5 ώρες. Ήταν μια ευχάριστη βόλτα, παρότι δεν ξετρελάθηκα κιόλας. Δεν είχε μεγάλη ποικιλία από ζώα, αν και το σόου με τα πουλιά ήταν πολύ ωραίο, ενώ το έκανε ακόμη καλύτερο η παρουσία των παιδιών και οι αντιδράσεις τους. Στο ζωολογικό κήπο υπήρχε και ένα υπαίθριο εστιατόριο, αλλά εκείνη τη μέρα ήταν κρατημένο για τα σχολεία. Καθώς είχα αρχίσει να ψιλοπεινάω, έφυγα για την παραλία κατά τις 2.

Από τις παραλίες που βρίσκονται διάσπαρτες στην ΝΔ ακτή, και τα ονόματά τους κανείς στο τέλος τα μπερδεύει, επέλεξα να πάω στην Plage de l'Etang-Sale. Στο πίσω μέρος της παραλίας υπήρχαν διάφορες καντίνες, όπου μπορούσες να πάρεις τίποτα πρόχειρο για να τσιμπήσεις. Αφότου έκατσα λίγο εκεί για ένα πρόχειρο φαγητό, κατευθύνθηκα προς την παραλία. Η παραλία ήταν τεράστια σε μήκος, με ναυαγοσώστες και κάποιους να κάνουν ήδη μπάνιο. Παρ’ότι την περισσότερη ώρα είχε συννεφιά, ίσως λόγω και αυτής, μπορούσες να κάνεις μια ωραία βόλτα στην άμμο, ενώ κάποια στιγμή βούτηξα κι εγώ.

Η όμορφη αμμουδιά της Etang-Sale​

Το τελευταίο αξιοθέατο της ημέρας, ήταν ο πίδακας Le Souffleur. Ο πίδακας αυτός βρίσκεται λίγο πιο βόρεια από την παραλία, δίπλα από τον παραλιακό δρόμο N1A. Υπάρχει ένα μικρό πάρκινγκ σε ένα τμήμα που ο δρόμος πάει ευθεία, όπου μπορείς να αφήσεις το αυτοκίνητο. Από το πάρκινγκ, μπορείς είτε να τον χαζέψεις από απόσταση, είτε να κατέβεις προσεκτικά τα βράχια για να πλησιάσεις. Σε όλο εκείνο το σημείο, η ακτή είναι άγρια και σε συνδυασμό με την απουσία υφάλου δεν τίθεται ζήτημα για κολύμπι (τουλάχιστον ηθελημένα).

H άγρια ακτογραμμή στο ύψος του Souffleur

Ο πίδακας νερού που εκτοξευόταν από την Souffleur, όποτε έσκαγε με κατάλληλο χρονισμό ένα μεγάλο κύμα​

Ο πίδακας του νερού ήταν εντυπωσιακός, όποτε ερχόταν κάποιο μεγάλο κύμα. Επίσης, στο σημείο βρίσκονταν 1-2 οικογένειες, οπότε αυτό το έκανε ακόμα καλύτερο.


Σήμερα ήταν μια χαλαρή μέρα, ενώ έκανα και το πρώτο κανονικό μπάνιο. Είχα λίγο ανάγκη να ρίξω ρυθμούς και οι σημερινές βόλτες ήταν ό,τι έπρεπε.


Ημέρα 12

Σήμερα είχα σκοπό να επισκεπτόμουν το ένα από τα δύο μουσεία που ήθελα να δω στο νησί: το Stella Matutina. Το μουσείο στεγάζεται στις εγκαταστάσεις μιας παλιάς φυτείας ζάχαρης, και πρακτικά είναι διττό μουσείο. Από τη μια αποτελεί ιστορικό μουσείο ενώ από την άλλη παρουσιάζει τη διαδικασία παραγωγής ζάχαρης και ρούμι.

Ως ιστορικό μουσείο, μαθαίνεις πολλά πράγματα για τον εποικισμό του ζεύγους Μασκαρέν (Ρεϊνιόν - Μαυρικίου, άντε βάλε και το Ροντρίγκεζ) και την εναλλαγή της Αγγλικής και Γαλλικής κυριαρχίας στην περιοχή. Περιγράφεται ο άτυπος “πόλεμος” με τα νησιά της Καραϊβικής κατά τα ταραγμένα χρόνια των Ναπολεόντειων πολέμων: ο ανταγωνισμός αυτός συντήρησε την μεταφορά σκλάβων και γενικά φθηνού εργατικού δυναμικού από την Αφρική και την Ινδία, κάτι που δένει με τις σημερινές εθνοτικές ομάδες του νησιού. Ενδιαφέρον είχε επίσης η περιγραφή των καρτέλ (ναι, υπήρχαν από τον 17ο αιώνα) που δρούσαν στην ηπειρωτική Ευρώπη, για την ακόμη πιο φθηνή πώληση ζάχαρης από τις αποικίες. Επίσης, είχε ενδιαφέρον η συνεχής αλλαγή του ονόματος του νησιού, ανάλογα με το ποιος έκανε κουμάντο την εκάστοτε περίοδο (Morgabi, Santa Apollonia, Pearl Island, Mascarin, Bourbon, Reunion, Bonaparte, και στο τέλος ξανά Reunion). Ακόμα και ο ίδιος ο Μαυρίκιος, κάποτε ονομαζόταν Ile de France, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Τα εκθέματα ιστορικού χαρακτήρα είναι λίγα. Αντίθετα, υπάρχει πληθώρα εργαλείων και μηχανών που χρησιμοποιούνταν για την παραγωγή ζάχαρης.

Πληροφορίες για την ιστορία του νησιού, καθώς και για το δουλεμπόριο που μάστιζε και αυτές τις περιοχές

Ανοικτό λεωφορείο του μεσοπολέμου (πάνω) και τοπικά προϊόντα του νησιού (κάτω)

Το μουσείο λειτουργούσε παλαιότερα σαν εργοστάσιο ζάχαρης, οπότε τα περισσότερα εθέματά του σχετίζονται με εκείνη την περίοδο ​

Πέρα από τα εκθέματα εντός του κτηρίου, μπορεί κανείς να περπατήσει και στον κήπο, που κάποτε ήταν καλλιέργεια, ενώ και το καφέ του μουσείου σερβίρει έξω σε ένα όμορφο σκιερό χώρο ωραία σνακς.

Ο περιβάλλων χώρος του μουσείου (στην πάνω φωτογραφία, πάνω αριστερά διακρίνεται και ένας μικρός Ινδουϊστικός ναός)​

Το μουσείο αυτό είναι το πιο πλήρες του νησιού, τουλάχιστον όσον αφορά την πληροφόρηση του επισκέπτη για την ιστορία του. Για τα πολλά ονόματα του νησιού είχα ακούσει, αλλά η πορεία του νησιού, που ακολουθούσε βίο παράλληλο με τις αποικίες της Καραϊβικής, ήταν κάτι στο οποίο δεν είχε πάει το μυαλό μου μέχρι τότε.

Μιας και αύριο θα είχα εξορμήσεις από το St Leu, για το απόγευμα είχα αποφασίσει να τριγυρίσω κοντά στο σπίτι. Πολύ κοντά από εκεί που έμενα, υπήρχαν δύο ναοί αφιερωμένοι στην Παναγία: η ενορία Paroisse Notre Dame de la Salette και το ομώνυμο παρεκκλήσι Chapelle Notre Dame de la Salette.

Η Paroisse Notre Dame de la Salette βρισκόταν πρακτικά δίπλα από το σπίτι και παρά την απόσταση, δεν την είχα επισκεφθεί ως τότε. Την ώρα που πέρασα γινόταν κάποια τελετή μέσα στην εκκλησία, οπότε δεν μπήκα μέσα.

Το εξωτερικό της Paroisse Notre Dame de la Salette​

Καθώς δεν μπήκα μέσα στην ενορία, συνέχισα τη βόλτα μου στο παρεκκλήσι, το οποίο ήταν ορατό και από το σπίτι που έμενα. Είχε λίγη ανηφόρα με σκαλοπάτια για να πάω ως εκεί, αλλά με τόσο περπάτημα τις προηγούμενες μέρες, αυτό εδώ ήταν παιχνιδάκι. Το κάτασπρο Chapelle Notre Dame de la Salette είχε ένα όμορφα ζωγραφισμένο ιερό. Κάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν τα πάμπολλα κολλημένα αυτοκόλλητα “A”, που πρέπει να είναι κάτι σαν το δικό μας “N” στους νέους οδηγούς. Καθώς εκείνη την ώρα, ο κόσμος εκεί ήταν μόνο πιστοί στην εκκλησία, δεν ρώτησα. Πιθανόν να θεωρείται προστάτιδα των νέων οδηγών.

Η Chapelle Notre Dame de la Salette​

Για το υπόλοιπο της ημέρας, ήθελα να κάνω κάποιες βόλτες στο St. Leu, για να πάρω και κάποια αναμνηστικά. Οπότε ήταν ευκαιρία να περπατήσω λίγο και την πόλη, ώστε να τη δω λίγο και πέρα από τον παραλιακό δρόμο. Ο κεντρικός δρόμος Ν1Α δεν έλεγε και πολλά, τον ανεβοκατέβαινα με το αυτοκίνητο. Επιχείρησα να τον περπατήσω για να τον προσέξω λίγο παραπάνω απ’ότι πίσω από το τιμόνι, αλλά και με τα πόδια δεν είχε κάτι αξιόλογο. Υπήρχαν κάποια καταστήματα, αλλά τουλάχιστον, πέτυχα ένα ωραίο γκράφιτι.

Ένα από τα γκράφιτι στον κεντρικό δρόμο του St. Leu​

Και η προέκταση του παραλιακού δρόμου, αφότου κοβόταν η θέα της θάλασσας, δεν έλεγε και πολλά. Τουλάχιστον δεν περνούσαν πολλά αυτοκίνητα.

Η βόλτα στην προέκταση του παραλιακού δρόμου ήταν πολύ πιο χαλαρή σε σχέση με τον κεντρικό​

Πάντως, στα σημεία που είχες πρόσβαση στην παραλία, κατά τις 5-5:30 έβλεπες ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα. Υπήρχαν και κάποιοι πάροδοι, όπου τουλάχιστον μέχρι το λιμάνι είχε αισθητά λιγότερο κόσμο για να θαυμάσεις τα χρώματα με την ησυχία σου.

Το ηλιοβασίλεμα στο St. Leu​

Βλέποντας τελικά το St. Leu, πέρα από τον παραλιακό πεζόδρομο, δεν λέει και πολλά. Το μεγάλο του ατού όμως είναι ο ίδιος ο παραλιακός δρόμος με τα φαγάδικα που σφύζει από ζωή, καθώς και γενικά η τοποθεσία της κωμόπολης στη δυτική ακτή του νησιού που βολεύει ως βάση. Υπάρχει μια κάποια κίνηση στον Ν1Α, εν μέρει λόγω του κόσμου και εν μέρει λόγω των έργων που όλο και κάπου θα γίνονται. Όμως, αν έχεις πάρκινγκ δεν είναι τόσο πρόβλημα το να μείνεις εκεί.

Εκείνο το βράδυ, πήρα στο χέρι πίτσα από μια μικρή πιτσαρία κοντά στο σπίτι. Ύστερα από μια βόλτα στον παραλιακό δρόμο, γύρισα σπίτι κατά τις 9. Πλέον είχα καλομάθει που τα βράδια είχε καλό καιρό, με σχετική ζέστη, καθώς και κόσμο, ώστε να μπορείς να κάνεις τη βόλτα σου πριν γυρίσεις σπίτι. Επίσης, πρώτη φορά με ξαστεριά, μπόρεσα να δω και τον Σταυρό του Νότου, τον οποίο δεν θυμάμαι να είχα καταφέρει να φωτογραφήσω παλαιότερα.

Ο σταυρός του νότου από το παράθυρο του δωματίου​

Από σήμερα, θα ξεχώριζα το μουσείο Stella Matutina, η επίσκεψη στο οποίο είναι must είτε έχεις μελετήσει την ιστορία του νησιού πριν πας είτε όχι. Αν μη τι άλλο, ύστερα από την επίσκεψη εκεί, βλέπεις τις μεγάλες ομοιότητες των νησιών της περιοχής αυτά της Καραϊβικής, παρότι βρίσκονται σε διαφορετικά ημισφαίρια και ωκεανούς. Δυστυχώς, για αιώνες, μοιράζονταν τους ίδιους Ευρωπαίους αποικιοκράτες...


Ημέρα 13

Καθώς οι μέρες στη Ρεϊνιόν πλέον τελείωναν (είχα ακόμα μόνο μια ολόκληρη μέρα), σήμερα έπρεπε να πάρω μια απόφαση. Στο Bourg-Murat είχα αφήσει εκκρεμότητα το Volcano House, ένα μουσείο σχετικό με το ηφαίστειο που είχα περπατήσει κατά τη διαμονή μου εκεί. Από την άλλη, οι χαλαροί ρυθμοί που είχα ακολουθήσει στο St. Leu, είχαν επίπτωση στα αξιοθέατα που δεν είχα προλάβει να δω. Αφότου αμφιταλαντεύτηκα για λίγο, επέλεξα να γυρίσω πάλι πίσω στο Bourg-Murat για να επισκεφθώ το Volcano House και για το απόγευμα θα έβλεπα τι θα έκανα.

Με το Bourg-Murat να είναι το χωριό που είχα μείνει λίγες μέρες πριν, η επίσκεψη εκεί ήταν σαν να γυρνούσα πάλι στο παλιό σπίτι. Η διαδρομή μου πήρε 1 ώρα, με τις κλασικές στροφές και χαμηλές ταχύτητες με το που βγήκα από τον παραλιακό κεντρικό δρόμο. Επίσης, για μια ακόμα φορά, στο Bourg-Murat έβρεχε, φύσαγε και έκανε το κρύο του: ο καιρός ήταν εκ διαμέτρου αντίθετος με την ακτή από την οποία ερχόμουν. Τελικά, πέρα από το ότι η επιλογή του Bourg-Murat μου γλίτωνε χρόνο σε σχέση με το αν πηγαινοερχόμουν στο ηφαίστειο από την ακτή, ήμουν και τυχερός στο θέμα του καιρού, μιας και οι βροχερές μέρες φαίνεται να είναι περισσότερες από τις ηλιόλουστες.

Το ίδιο το Volcano House είναι ένα μουσείο στο κέντρο του Bourg-Murat, αφιερωμένο στη γεωλογία του νησιού. Φυσικά, τα περισσότερα εκθέματα αφορούν το ίδιο το ηφαίστειο, το Piton de la Fournaise. Εκείνη την ώρα, στο μουσείο είχαν έρθει και 2-3 δημοτικά, με αποτέλεσμα να γίνεται ο χαμός στα πιτσιρίκια. Το πρόβλημα του μουσείου ήταν ότι οι περισσότερες επεξηγηματικές πινακίδες ήταν στα Γαλλικά, κάτι που ίσως είναι πρόβλημα για όσους δεν μιλάμε καλά τη γλώσσα.

Χάρτης με τους ηφαιστειακούς κώνους του νησιού (πάνω) και ένας μετεωρίτης σχεδόν 4,5 δισεκατομμυρίων ετών (κάτω)

Εκθέματα λάβας στο Volcano House

Επεξήγηση της παρακολούθησης του ηφαιστείου, σήμερα​

Παρά τα διθυραμβικά σχόλια που θα διαβάσει κανείς στο internet, το μουσείο δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε, πάνω κάτω θα δεις ό,τι και σε άλλα αντίστοιχα μουσεία ανά τον κόσμο. Αν έχει κανείς χρόνο, βρισκόμενος στο Bourg-Murat θα μπορούσε να του αφιερώσει καμία ώρα, αλλά το να έρθεις από το St. Leu ως εκεί αποκλειστικά γι αυτό είναι υπερβολικό.

Φεύγοντας από το μουσείο, υπήρξε το δίλημμα αν θα πήγαινα πάλι στο αγαπημένο O’QG για φαγητό, μιας και είχα βρεθεί πάλι από τα μέρη εκείνα. Η άλλη εναλλακτική ήταν να κατέβαινα προς την ακτή, για να δω το St. Pierre, την αυτοαποκαλούμενη “πρωτεύουσα του νότου”. Έχοντας πάει κοντά 2, επέλεξα να κατέβω στο St. Pierre, καθώς αν επέλεγα το μεσημεριανό στο Bourg-Murat σίγουρα θα καθυστερούσα πολύ να κατέβω και να προλάβω να δω το St. Pierre. Το καλό με το St. Pierre ήταν ότι βρίσκεται στο σημείο που ο δρόμος από το Bourg-Murat βγάζει στην ακτή, οπότε έτσι κι αλλιώς θα περνούσα από εκεί.

Ας ξεκινήσω με το μόνο αρνητικό του St. Pierre και πάμε μετά στα πολλά θετικά. Στην πόλη υπάρχει έντονο πρόβλημα με το κυκλοφοριακό, τόσο με την κίνηση όσο και με το παρκάρισμα. Το να παρκάρεις στην Hubert Delisle και στους τριγύρω κάθετους δρόμους το ξεχνάς. Εγώ μάλλον ήμουν τυχερός και βρήκα θέση στον Amiral Lacaze (αποτελεί την προέκταση του Hubert Delisle ανατολικά της γέφυρας του ποταμού), αλλά κάποιος μόλις θα είχε ξεπαρκάρει. Αφότου έκανα μια σύντομη στάση σε κάτι KFC στον παραλιακό δρόμο, ξεκίνησα την εξερεύνηση της πόλης.

Ο δρόμος Amiral Lacaze του όμορφου προαστίου Terre Sainte (πάνω) και ο κεντρικός, παραθαλάσσιος, δρόμος Hubert Delisle (κάτω)​

Απέναντι από τα KFC, βρίσκεται η μαρίνα του St. Pierre, ενώ στα δυτικά της βρίσκεται η παραλία της πόλης. Τα νερά δεν με ξετρέλαναν, φαίνονταν αρκετά ρηχά, ενώ δεν υπήρχαν και πέρα από 4-5 άτομα, δεν υπήρχε πολύς κόσμος στο νερό.

Η όμορφη μαρίνα και η μέτρια παραλία του St. Pierre​

Η βόλτα στην προβλήτα ήταν ωραία. Οι κίνδυνοι στα ανοικτά της θάλασσας ήταν πολλοί: κανόνια, καρχαρίες, κύματα. Όμως υπήρχαν σέρφερς, που απολάμβαναν το χόμπι τους.

Τα κανόνια στη Μαρίνα (πάνω) και η προειδοποίηση για καρχαρίες (κάτω), την οποία αγνοούσαν οι σέρφερς

Σέρφερς δίπλα από τη Μαρίνα του St. Pierre​

Αφότου έκατσα κάμποση ώρα χαζεύοντας τις φιγούρες τους, ξεκίνησα για να περπατήσω την πόλη. Πρώτη στάση θα έκανα στην πλατεία του δημαρχείου. Το ίδιο το δημαρχείο δεν έλεγε και πολλά, ωραία μεν η ώχρα που ήταν βαμμένο, αλλά ήταν άθλος να το φωτογραφήσεις χωρίς δεκάδες αυτοκίνητα παρκαρισμένα μπροστά του.

Το ωχροκίτρινο δημαρχείο του St. Pierre​

Αντίθετα, η πλατεία που βρισκόταν απέναντι ήταν ωραία. Πέρα από το σιντριβάνι, υπήρχε ένα μικρό μνημείο για τους νεκρούς των 2 παγκοσμίων πολέμων, καθώς και διάφορα σκόρπια ξύλινα γλυπτά.

Το συντριβάνι της πλατείας (πάνω), το μνημείο των 2 παγκοσμίων πολέμων (μέση) και ένα εντυπωσιακό γλυπτό - κορμός (κάτω)​

Ο δρόμος που οριοθετεί την πλατεία από τα βόρεια, είναι η Rue des Bons Enfants (δρόμος των καλών παιδιών). Το αστείο της υπόθεσης, είναι ότι είναι ο κύριος εμπορικός δρόμος της πόλης...

Η Rue des Bons Enfants, που αποτελεί τον κύριο εμπορικό δρόμο του St. Pierre, με το σίγουρα ευφάνταστο όνομα​

Μην περιμένετε βέβαια ψώνια αλά Champs Elysees, αλλά για τα δεδομένα του νησιού όντως είναι κανονικός εμπορικός δρόμος. Ξεκινώντας το περπάτημα προς τα δυτικά, το κύριο τοπόσημο είναι το τζαμί Atyaboul Massadjid, το οποίο κι αυτό παλεύεις να το φωτογραφήσεις πάνω από τα αυτοκίνητα. Ένα αστείο της υπόθεσης, ήταν ότι πέτυχα τον ιμάμη που έφευγε πάνω σε ηλεκτρικό πατίνι...

Το τζαμί της πόλης​

Ύστερα από ένα πήγαινε – έλα στην Bons Enfants, ξεκίνησα να επιστρέφω προς το προάστιο που είχα παρκάρει το αυτοκίνητο. Το προάστιο αυτό, Terre Sainte, φαίνεται πιο “καλό” από την υπόλοιπη πόλη που είχα γυρίσει νωρίτερα, με περισσότερο πράσινο και πιο καινούρια σπίτια. Παρ’ολ’αυτά, και εδώ οι δρόμοι ήταν στενοί.

Το προάστιο Terre Sainte

Η εκκλησία Notre Dame du Bon Port​

Ύστερα από κάμποσες βόλτες στο Terre Sainte, κατέληξα πάλι στον δρόμο δίπλα από τη θάλασσα. Πλησιάζοντας το ηλιοβασίλεμα, ύστερα από 2-3 στάσεις, κατέληξα στον μόλο που βγάζει στον φάρο, όπου και έκατσα μέχρι και να βυθιστεί ο ήλιος κάτω από το επίπεδο του ορίζοντα.

Το ηλιοβασίλεμα στο St. Pierre, λίγο πριν ξεκινήσω για το Les Makes (πού πήγαινα με αυτά τα σύννεφα, τέλος πάντων)​

Από το St. Pierre έφυγα κατά τις 6:30. Ιδανικά για σήμερα, το τέλειο κλείσιμο θα ήταν η επίσκεψη στο Les Makes, 1 ώρα μακριά με το αυτοκίνητο. Στο Les Makes υπάρχει αστεροσκοπείο, το οποίο οργανώνει βραδιές αστροπαρατήρησης τριγύρω από τη νέα Σελήνη. Βέβαια, με τα σύννεφα που φαίνονται και στην τελευταία φωτογραφία κρατούσα μικρό καλάθι για το αν και τι θα βλέπαμε. Οπότε, ξεκίνησα και για εκεί.

Αν και βράδυ και σχεδόν πίσσα σκοτάδι, η διαδρομή φαινόταν πολύ ωραία, κυρίως όσο άρχισα να ανεβαίνω το βουνό. Όμως ο δρόμος ήταν στενός και ήθελε προσοχή στην οδήγηση. Πλησιάζοντας στο Les Makes, δεν ήμουν και τόσο αισιόδοξος, καθώς τα σύννεφα δεν διαλύονταν, παρά το υψόμετρο που είχα ανέβει. Οι όσες ελπίδες μου εξανεμίστηκαν, πλησιάζοντας στο αστεροσκοπείο και βλέποντας ότι δίπλα υπήρχε γήπεδο ποδοσφαίρου, όπου διεξαγόταν αγώνας υπό το φως δυνατών προβολέων... Τελικά, όντως το αστεροσκοπείο ήταν κλειστό.

Εν τέλει, κατά τις 9:30 επέστρεψα στο St. Leu για μια τελευταία βόλτα πριν γυρίσω σπίτι για ύπνο.

Έχοντας τελικά επιστρέψει στο βραδινό St. Leu​

Από σήμερα, το Volcano House είναι αλήθεια ότι το περίμενα λίγο καλύτερο και με περισσότερες πληροφορίες και στα Αγγλικά, μιας και το ηφαίστειο είναι το κύριο αξιοθέατο του νησιού. Αν διαμένεις στο Bourg-Murat και έχεις χρόνο μπορείς να το επισκεφθείς, αλλά η διαδρομή για αυτό από την ακτή δεν αξίζει (κυρίως αν έχεις επισκεφθεί άλλα αντίστοιχα μουσεία). Από την άλλη, το St. Pierre μου άρεσε πολύ, φαινόταν πραγματικά κοσμοπολίτικο σε σχέση με το υπόλοιπο νησί, ακόμα και σε σχέση με το St. Leu. Για την αστροπαρατήρηση στο Les Makes δεν έχω άποψη, καθώς δεν είχε σήμερα, αλλά η διαδρομή ως εκεί φαινόταν όντως ωραία. Την επόμενη φορά θα ήθελα να την ξανακάνω, μέρα, ακόμη κι αν δεν έχει ξανά αστροπαρατήρηση: απλά για τη διαδρομή.


Ημέρα 14

Σήμερα θα ήταν η τελευταία μέρα που θα είχα ολόκληρη, τόσο στο St. Leu, όσο και στο νησί, γενικά. Αύριο θα ήθελα να έβλεπα την πρωτεύουσα, St. Denis, καθ’οδόν προς το αεροδρόμιο, οπότε σήμερα θα έκλεινα τις εκκρεμότητες στην ΝΔ πλευρά του νησιού. Λόγω του σχετικά χαλαρού προγράμματος που ακολουθούσα στο St. Leu, θα έπρεπε να κάνω επιλογή για τα τελευταία μέρη που θα επισκεπτόμουν σήμερα.

Ο συνδυασμός μιας εκκλησίας και ενός βοτανικού κήπου κοντά στο St. Leu συντέλεσαν στο να επιλέξω να κινηθώ προς τα εκεί. Η Eglise de Sacre Coeur είναι μια εκκλησία κατασκευασμένη από μαύρες πέτρες λάβας, χτισμένη στους λόφους πάνω από το St. Leu. Κάνοντας μια παρένθεση, το St. Leu είναι η πρωτεύουσα των extreme sports του νησιού. Πέρα από σέρφινγκ, ανάλογα πάντα με τον καιρό, θα δει κανείς χομπίστες να κάνουν παραπέντε, κάτι που όπως διαπίστωσα είναι πολύ δημοφιλές. Έτσι λοιπόν, καθ’όλη τη διαδρομή μέχρι την εκκλησία αλλά και όσο βρισκόμουν εκεί, έβλεπες κάμποσους στον ουρανό να κάνουν βόλτες.

Η Eglise de Sacre Coeur

Η περιοχή του νησιού πάνω (και γύρω) από το St. Leu είναι γνωστός προορισμός για τους φανς του παραπέντε​

Στη λιτή εκκλησία υπήρχαν λίγοι επισκέπτες. Παρ’όλ’αυτά, έμεινα εκεί γύρω στο τέταρτο, καθώς έξω είχε αρχίσει να βρέχει. Όταν μετά από λίγο ψιλοάνοιξε ο καιρός, ήμουν σε δίλημμα για την επίσκεψη στον βοτανικό κήπο Conservatoire Botanique National de Mascarin που βρίσκεται πίσω από την εκκλησία. Τελικά, δοκίμασα να πάω, αλλά όμως στο εκδοτήριο δεν ήταν κανείς. Εν τέλει, ψιλοταλαντευόμενος ακόμα, δεν μπήκα στον κήπο, αντίθετα, θα κατέβαινα προς το St. Leu. Στη διαδρομή, σταμάτησα και σε ένα ακόμα ξέφωτο στην άκρη του δρόμου, για να θαυμάσω τη θέα στην ακτή.

Η ακτή πάνω από το St. Leu​

Επιστρέφοντας στο St. Leu κατά τις 12:30, διαπίστωσα πως όλο τον παραλιακό δρόμο τον είχαν κλείσει με κορδέλες. Τελικά, η βραδιά του φεστιβάλ θα ήταν σήμερα, την τελευταία μέρα που θα έμενα εκεί!

Φυσικά, η πρώτη μου επιλογή, ήταν να κάτσω στο Rondavelle Tiroule, ένα πολύ συμπαθητικό υπαίθριο καφέ. Είχα περάσει ένα σωρό φορές από εκεί, βράδυ κάθε φορά και ήταν είτε γεμάτο είτε κλειστό. Αυτή τη φορά έκατσα, το φαγητό ήταν καλούτσικο, αλλά η τοποθεσία ήταν όλα τα λεφτά. Πρέπει να έκατσα σίγουρα πάνω από δίωρο: παρότι τελευταία μέρα δεν ήθελα να σηκωθώ.

Το πολύ όμορφο Rondavelle Tiroule και ο πεζόδρομος του St. Leu, στον οποίο περπατούσα για πρώτη φορά τέτοια ώρα​

Παραδίπλα υπήρχε και μια σανίδα του σερφ, που στην αρχή νόμιζα ότι ήταν είτε διακοσμητική είτε ντουζιέρα, κάτι που είχα ξανασυναντήσει και αλλού. Τελικά, όπως διαπίστωσα, ήταν ένας καμουφλαρισμένος προβολέας.

Σανίδα - Προβολέας για την αποψινή γιορτή​

Τελικά, γυρίζοντας σπίτι κάποια στιγμή το απόγευμα, διαπίστωσα πως σήμερα το βράδυ θα γινόταν το πάρτι. Στις εξέδρες που είχαν αρχίσει να στήνονται από την πρώτη μέρα που είχα έρθει στο St. Leu, υπήρχαν τεχνικοί και μουσικοί που δοκίμαζαν τα μηχανήματα. Οπότε, καθώς αύριο θα αναχωρούσα, επέστρεψα κατά τις 5 στο σπίτι για να ετοιμάσω για τελευταία φορά τις βαλίτσες και να κάνω ένα μπάνιο για να δω τι θα έλεγε το βράδυ.

Τελικά, το βράδυ ήταν πολύ όμορφο. Ο παραλιακός δρόμος είχε κλείσει για τα αυτοκίνητα και υπήρχαν διάφορες καντίνες κυρίως με τοπικές λιχουδιές.

Ο πεζοδρομημένος κεντρικός παραλιακός δρόμος​

Σε διάφορους δρόμους υπήρχαν παρεΐστικες μπάντες οι οποίες σιγά - σιγά μάζευαν κόσμο. Θύμιζε λίγο κάτι από απόκριες η όλη φάση.

Μία από τις μπάντες (πάνω) και ο πεζόδρομος που έκανα βόλτα το μεσημέρι (κάτω)​

Από την άλλη, σε άλλα σημεία του παραλιακού δρόμου υπήρχαν διάσπαρτες συνολικά 4-5 μπάντες, οι οποίες έπαιζαν είτε τοπικές μουσικές είτε και πιο “δυτικές”. Στην αρχή υπήρχε λίγος κόσμος, από κάποιο σημείο και μετά μερικοί σηκώνονταν για λίγο χορό και σιγά - σιγά μαζευόταν κοινό.

Οι δύο κύριες μπάντες που έδιναν τραγουδούσαν (υπήρχαν και άλλες διάσπαρτες στο παραλιακό πάρκο)​

Στην εξέδρα που ήταν στην αρχή του δρόμου οι τραγουδιστές ήταν καλοί και κατάφεραν να μαζέψουν τον περισσότερο κόσμο, ενώ δημιουργούσαν κέφι και για χορό. Από την άλλη, κοντά στο σημείο που είχα κάτσει για φαγητό το μεσημέρι βρισκόταν μια μπάντα με ένα παππού τραγουδιστή. Εδώ είχε περισσότερη πλάκα, αφενός λόγω του παρουσιαστικού του παππού με την τραγιάσκα και τα χορευτικά του (δεν του φαινόταν), όσο και με τα πιτσιρίκια που είχαν μαζευτεί και χόρευαν και αυτά μαζί με τους μεγάλους. Το τέλειο κλείσιμο της μέρας!


Τελικά, παρότι σήμερα έλεγα ότι θα στρίμωχνα ό,τι μπορούσα να δω, έκανα ακριβώς το αντίθετο. Από αξιοθέατα επισκέφθηκα μόνο την εκκλησία, ενώ όλη η άλλη μέρα κύλισε νωχελικά. Το μεσημέρι που πέρασα στο καφέ ήταν πολύ ωραίο! Αλλά και το βράδυ, όπου τελικά πρόλαβα το φεστιβάλ, πέρασα πολύ ωραία: ίσα - ίσα ήταν ό,τι έπρεπε για να μην με πιάσει στιγμή αυτή η κατάθλιψη της τελευταίας μέρας των διακοπών. Το φεστιβάλ αυτό ήταν τελείως απρογραμμάτιστο, δεν ήξερα καν ότι θα γινόταν κάτι εκείνο το πενθήμερο που θα έμενα εκεί.


To ΝΔ τμήμα του νησιού, με επίκεντρο τον St. Leu (άντε και τον St. Pierre) θα έλεγα ότι είναι το πιο “τουριστικοποιημένο”, αν μπορώ να το πω έτσι, για ένα νησί το οποίο δεν το λες και mainstream. Πέρα από τα διάσπαρτα πάρκα, όπως το Kelonia το οποίο δεν πρόλαβα να επισκεφθώ, στην περιοχή υπάρχουν πολλά γραφεία extreme sports, για τους λάτρεις των οποίων η περιοχή αυτή είναι παράδεισος. Στην περιοχή υπάρχει ακόμη και ένα μικρό αεροδρόμιο, το Pierrefonds (ZSE). Επίσης, η περιοχή είναι ίσως η μόνη που προσφέρει ασφαλές κολύμπι στο νησί, αφού σε διάφορα σημεία της προστατεύεται από τον ύφαλο. Οι παραλίες δεν είναι αυτές που ίσως φαντάζεται κάποιος από ένα νησί που βρίσκεται σχεδόν πάνω στον Τροπικό του Αιγόκερω, όμως ελλείψει άλλων είναι ότι πρέπει για ένα διάλειμμα από τα φαράγγια, τους καταρράκτες και τα ηφαίστεια. Είπαμε, υπάρχει και ο Μαυρίκιος δίπλα. Ύστερα από την υπερβολική δόση φύσης, στον St. Leu έριξα ρυθμούς στην εξερεύνηση. Υπήρξαν κάποια μέρη τα οποία δεν επισκέφθηκα, τα οποία θα καταγράψω αργότερα. Πάντως, δεδομένου ότι όποιος κατέβει εκεί κάτω θα το κάνει κυρίως για τη φύση, οι παραλίες της περιοχής και η “πολυκοσμία” της περιοχής (με την καλή έννοια), θα δώσει μια διαφορετική νότα ποικιλίας στις εικόνες που θα αποκομίσει.

 

[alma]

8. Νοτιοδυτική Ακτή

Τις τελευταίες μέρες στο νησί θα τις αφιέρωνα στην εξερεύνηση της νοτιοδυτικής ακτής. Αν προλάβαινα, θα κινιόμουν και λίγο στα βορειοδυτικά, αλλά το τμήμα αυτό δεν μου φαινόταν τόσο ενδιαφέρον. Την τελευταία μέρα θα την αφιέρωνα στην πρωτεύουσα St. Denis, πριν αναχωρήσω το απόγευμα από το αεροδρόμιο που βρίσκεται δίπλα από την πόλη.
Στα νοτιοδυτικά του νησιού, βρίσκονται οι καλύτερες (και ασφαλέστερες) παραλίες, οπότε ιδανικά θα ήθελα να έκανα και ένα μπάνιο στη θάλασσα. Σε αυτό το τμήμα του νησιού θα έμενα 5 μέρες, με την 6η και τελευταία στο St Denis, απ’όπου και θα αναχωρούσα το απόγευμα.


Ημέρα 10

Σήμερα θα αναχωρούσα από το Bourg-Murat για το St Leu. Δεν ήθελα να φορτώσω πολύ το πρόγραμμα, μιας και χθες είχα ρίξει πολύ περπάτημα. Πάντως, για να είμαι ειλικρινής, περίμενα να νιώθω περισσότερο κουρασμένα τα πόδια.

Εν τέλει, σηκώθηκα κατά τις 8:30, καθώς είχα να ετοιμάσω τα πράγματα. Χθες είχα γυρίσει κουρασμένος και ύστερα από ένα μπάνιο και χλαπάκιασμα στο O'QG είχα ξεραθεί στον ύπνο.

Αφότου αποχαιρέτησα τους ιδιοκτήτες του σπιτιού (οι οποίοι ομολογουμένως ήταν πολύ ομιλητικοί) είδα την μοναδική ευκαιρία που είχα μπροστά μου: έξω είχε μια υπέροχη λιακάδα, ενώ και προς το ηφαίστειο δεν φαινόταν ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό.

View attachment 514421

View attachment 514422

View attachment 514423

View attachment 514424

View attachment 514425
Το σπίτι στο οποίο έμενα, κατά την παραμονή στο Bourg-Murat

View attachment 514426
Η λιακάδα που έβλεπα τελευταία μέρα, με φόντο το ηφαίστειο​

Βλέποντας τον καιρό, διαπίστωσα ότι θα ήταν ή τώρα ή ποτέ! Είχα περάσει 4 φορές από το Nez de Boeuf: 2 φορές προχθές με σύννεφα και άλλες 2 φορές χθες το πρωί στο σκοτάδι και το απόγευμα πάλι με σύννεφα. Σήμερα ήταν μια χρυσή ευκαιρία να το πετύχω σε όλο του το μεγαλείο! Ε, αν προλάβαινε να πνιγεί στα σύννεφα την επόμενη μισή ώρα, θα πήγαινα να παίξω Τζόκερ...

Εν τέλει, η 5η φορά ήταν η καλή. Έφτασα στο Nez de Boeuf κατά τις 11, χωρίς να πιστεύω αυτό που έβλεπα. Αφενός, το τοπίο ήταν ένα από τα εντυπωσιακότερα σε ένα νησί που ήταν γεμάτο τέτοια, αφετέρου το έβλεπα σε όλο του το μεγαλείο χωρίς ομίχλη και κόσμο. Η κοιλάδα του ποταμού Remparts ξεκινά από τον κρατήρα Commerson που είχα επισκεφθεί προχθές και είναι μια από τις 2 κοιλάδες που καταλήγουν στο St. Joseph (ανεβαίνοντας στο Piton Babet βλέπεις ένα επίσης εντυπωσιακό θέαμα με τις 2 κοιλάδες να συγκλίνουν στα βόρεια τις πόλης αλλά με τον καιρό δεν ήμουν τόσο τυχερός την 7η μέρα). Κλείνοντας την παρένθεση, πάμε πάλι στο Nez de Boeuf.

View attachment 514427

View attachment 514428
Η θέα από το Nez de Boeuf, που επιτέλους την έβλεπα με καθαρό καιρό​

Το να βλέπεις αυτό το τοπίο, την τελευταία μέρα στην περιοχή με αυτό τον καιρό, ήταν η επιτομή του "ο επιμένων νικά". Πάντως, με την ικανοποίηση που ένιωθα ότι τελικά τα κατάφερα, άνοιξε η όρεξη και για λίγη ακόμα εξερεύνηση. Η απέναντι πλαγιά που έβλεπα, ήταν μια μακρόστενη "γλώσσα" περίπου 15 km και πλάτους γύρω στα 200 μέτρα στο στενότερο σημείο. Από τα δυτικά βρίσκεται η κοιλάδα του Remparts, ενώ από τα ανατολικά βρίσκεται η κοιλάδα του Riviere Langevin (η κοιλάδα αυτή είναι εκείνη με τους καταρράκτες που είχα επισκεφθεί την 6η μέρα). Είχα δει μια πολύ εντυπωσιακή φωτογραφία από drone πάνω από αυτή τη "γλώσσα" και μπήκα στον πειρασμό να την επισκεφθώ κι εγώ. Δεν πειράζει που δεν είχα κι εγώ drone, πόση διαφορά θα είχε...

View attachment 514429

View attachment 514430
Η θέα από ψηλά των κοιλάδων Remparts και Langevin [πηγή : Antoine L @ Google Maps]​

Σκοπός ήταν να οδηγήσω τον D33 και να τον ανέβω έως το Grand Coude. Παρότι πρακτικά ήθελα να πάω στην απέναντι πλαγιά, στην πράξη ήταν 50+ km οδήγηση μέχρι την ακτή και πάλι πίσω, που μου πήρε ένα δίωρο. Αν και είχα διαβάσει καλά λόγια στο Lonely Planet για τον D33, στην πράξη δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο. Πάντως, φτάνοντας στο Panorama du Grand Serre (βλ. εδώ), έβλεπες μια ακόμα εντυπωσιακή εικόνα της Remparts, με περισσότερη λάβα και λάσπη σε σχέση με το Nez de Boeuf. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ένα σπιτάκι στον πάτο της κοιλάδας, που φαίνεται και στη φωτογραφία κάτω δεξιά. Δεν ξέρω πώς το έχτισαν εκεί και τι πρόσβαση έχει, πέρα από αέρος...

View attachment 514431
Η θέα από το Panorama du Grand Serre, στην κοιλάδα Remparts (με zoom στο κέντρο κάτω, φαίνεται το σπίτάκι)​

Στο σημείο αυτό υπάρχουν κλασικά τραπεζάκια για πικ νικ, ενώ ανεβαίνοντας τα 2-3 ζιγκ ζαγκ υπάρχει ένα άλλο viewpoint στα δεξιά του D33, που βλέπεις την κοιλάδα Langevin. Εξίσου εντυπωσιακό ήταν και το θέαμα από εδώ, ίσως και περισσότερο. Όντας ανοιχτή κοιλάδα, άκουγες μέχρι και τις φωνές των ανθρώπων από τον Grand Galet, τον οποίο είχα στην απέναντι πλαγιά.

View attachment 514432
Ο χώρος πικ-νικ στο Panorama du Grand Serre

View attachment 514433

View attachment 514434
Η Riviere Langevin, από το Grand Serre

View attachment 514435
Ο καταρράκτης Grand Galet, όπως γαίνεται από το Grand Serre. Παρότι δεν διακρίνονταν τα νερά, άκουγες τον κόσμο που βρισκόταν εκεί​

Η θέα από το Nez de Boeuf και το Grand Serre ήταν καθηλωτική, καθώς πλέον συνειδητοποιούσες ότι βρισκόσουν όχι απλά στην άκρη, αλλά και σε ένα "νησάκι" ανάμεσα στις 2 ροές λάβας που απειλούν από τα βόρεια την κύρια πόλη του νότου, τον St Joseph.

Ανεβαίνοντας τα ζιγκ ζαγκ, κάπου πήρε το μάτι μου μια ταμπέλα για μια εταιρεία παραπέντε ή κάτι τέτοιο εκεί κοντά. Αν υπάρχει κάποιο σημείο με ανεμπόδιστη θέα θα είναι η κατηφόρα που απογειώνονται. Έτσι, επέστρεψα στο αυτοκίνητο και συνέχισα για λίγο ακόμα στον D33, ώσπου σε μια στροφή ξεκινούσε ο χωματόδρομος που έβγαζε ως εκεί (βλ. εδώ).
Αφότου άφησα το αμάξι σε μια εσοχή του δρόμου που μάλλον προοριζόταν για τους παραπεντιστές, πήρα τον χωματόδρομο για να δω την τοποθεσία. Εν τέλει, ήταν ένα κατηφορικό χωράφι, χωρίς κόσμο, που προσέφερε κι αυτό ακόμη εντυπωσιακότερη και ανεμπόδιστη θέα στην κοιλάδα Rempants.

View attachment 514436

View attachment 514437
Η πίστα του παραπέντε (πάνω), και η θέα κάτω στην κοιλάδα Remparts (κάτω)​

Έχοντας πλέον πάει 3, ξεκίνησα σιγά-σιγά για το St. Leu. Πλέον η μόνη εκκρεμότητα που είχε μείνει από το τμήμα αυτό του νησιού, ήταν η επίσκεψη στο Volcano House, ένα μουσείο στο Bourg-Murat. Δυστυχώς δεν είχα προλάβει να το επισκεφθώ, όμως θα επιχειρούσα ίσως να το έβλεπα με μια καταδρομική από το St Leu. Πάντως, τα τοπία που είδα στο Nez de Boeuf και στις στάσεις του D33, ήταν όλα τα λεφτά και θα ήταν κρίμα να έφευγα από την περιοχή αυτή χωρίς να τα έβλεπα.


Στο St Leu έφτασα το απόγευμα. Στη διαδρομή δεν έκανα στάσεις, μιας και τα μέρη από το St Pierre και δυτικά θα τα εξερευνούσα τις επόμενες μέρες. Το κατάλυμα που είχα κλείσει, βρισκόταν σε μια πολυκατοικία, κοντά στο ταχυδρομείο της πόλης. Καθώς για την είσοδο στο υπόγειο πάρκινγκ ήθελα τηλεκοντρόλ, πάρκαρα το αυτοκίνητο στον παραλιακό δρόμο και ξεκίνησα πεζός προς το σπίτι. Πηγαίνοντας προς τα εκεί, γινόταν φανερό ότι κάτι ετοιμαζόταν στον παραλιακό αυτό δρόμο, καθώς είχαν αρχίσει να στήνουν εξέδρες σε διάφορα σημεία του. Έτσι, αφότου τακτοποιήθηκα στο σπίτι, ξεκίνησα μια αναγνωριστική βόλτα στο St Leu, για να πάρω μια ιδέα για το τι θα έβλεπα τις επόμενες μέρες.


Ημέρα 11

Στο νοτιοδυτικό τμήμα του νησιού, στο οποίο βρίσκεται και το St. Leu, βρίσκονται διάφορα ζωολογικά πάρκα και καταφύγια. Τα γνωστότερα από αυτά είναι το Kelonia και ο Ζωολογικός Κήπος. Λόγω των περισσότερων ζώων επέλεξα να επισκεπτόμουν σήμερα το ζωολογικό κήπο (Zoo Park de la Reunion), ενώ κάποιο από τα διάφορα καταφύγια χελωνών ίσως επισκεπτόμουν κάποια από τις επόμενες μέρες. Ιδανικά, θα ήθελα να πήγαινα και για μπάνιο, σε κάποια από τις παραλίες της περιοχής, οι οποίες προσφέρουν και ασφαλές κολύμπι στην προστατευμένη από τον ύφαλο ΝΔ ακτή.

Το Zoo Park de la Reunion, δεν είναι τεράστιο, ενώ έχει περισσότερα πουλιά απ’ότι άλλα ζώα. Αν κάποιος το γυρίσει και θέλει να δει και άλλα ερπετά πέρα από τις χελώνες, απέναντι ακριβώς βρίσκεται και το Croc Park.

Στο ζωολογικό κήπο, μπορείς εννοείται να κινηθείς μεμονωμένα, ενώ υπάρχουν και διάφορα tours από εργαζομένους του πάρκου. Όταν έφτασα, κατά τις 10:30, είχαν φτάσει 2-3 σχολεία και ετοιμάζονταν να ξεκινήσουν το δικό τους tour. Στην αρχή τους πήρα από πίσω, αλλά από κάποιο σημείο και μετά ακολούθησα τη δική μου διαδρομή.

Στην αρχή του ζωολογικού κήπου υπάρχουν κάμποσα κλουβιά με τροπικά πουλιά, κυρίως παπαγάλους.

View attachment 514438

View attachment 514439

View attachment 514440

View attachment 514441
Παπαγάλοι στο Zoo Park​

Επίσης, υπάρχει ένας μεγάλος περιφραγμένος χώρος με χελώνες, τις οποίες τις πέτυχα πάνω στο γεύμα.

View attachment 514442

View attachment 514443

View attachment 514444

View attachment 514445
Ο περιφραγμένος χώρος με τις χελώνες​

Λίγο μετά, υπήρχε ένας μεγάλος ακάλυπτος χώρος, στον οποίο είχαν μαζευτεί τα παιδιά, μαζί με τους δασκάλους τους. Εκεί, πέτυχα ένα ωραίο σόου με διάφορα πουλιά, κυρίως γεράκια αλλά και μια κουκουβάγια. Τα πουλιά ερχόντουσαν πετώντας χαμηλά από ένα διπλανό, επίσης ανοικτό, χώρο και πετώντας πάνω από τους θεατές έρχονταν και κάθονταν στα ειδικά γάντια που φορούσαν οι υπάλληλοι του ζωολογικού κήπου. Το σόου ήταν ωραίο και σαν ενήλικος μου φάνηκε λίγο εντυπωσιακό, τα παιδιά όμως είχαν ξετρελαθεί και κυρίως το κοριτσάκι τη στιγμή που το γεράκι ήρθε και έκατσε απευθείας πάνω στο χέρι της. Συνολικά πρέπει να ανέβηκαν 4-5 παιδιά για να παίξουν με τα πουλιά, κάτι που είχε πλάκα βλέποντας τις αντιδράσεις και την έκπληξη τους.

View attachment 514446

View attachment 514447

View attachment 514448
Φωτογραφίες από τις επιδείξεις με τα πουλιά (η έκπληξη και ο ενθουσιασμός του κοριτσιού στην τελευταία φωτογραφία ήταν κάτι που μου έμεινε)​

Πίσω από τον ακάλυπτο αυτό χώρο, υπήρχαν τόσο κλουβιά με αετούς, γεράκια και κουκουβάγιες, ενώ κάποια ήταν ελεύθερα σε ένα διπλανό ακάλυπτο χώρο.

View attachment 514449

View attachment 514450

View attachment 514451
Διάφορα εκπαιδευμένα πουλιά ήταν ελεύθερα σε ένα πάρκο, ενώ υπήρχαν και κλουβιά με κουκουβάγιες, γεράκια, αετούς κλπ.​

Επίσης, υπήρχαν λάμα, αλπάκα, ενώ πιο πέρα είχε και καμήλες.

View attachment 514452

View attachment 514453

View attachment 514454
Τα γνωστά ζώα του Περού (πάνω και μέση), καθώς και καμήλες (κάτω)​

Επίσης, παραδίπλα, είχαν φτιάξει μια τεχνητή λιμνούλα με πάπιες και ένα νερόμυλο, ενώ υπήρχαν και περιφραγμένοι χώροι με κουνέλια και κότες. Εδικά ο πετεινός, φρόντιζε να κάνει αισθητή την παρουσία του...

View attachment 514455

View attachment 514456
Η όμορφη λιμνούλα (πάνω) με το πειναλέεικο πτηνό - είχε μασουλήσει όλα τα φύλλα που έφτανε και πλέον δοκίμαζε και την ξύλινη πινακίδα (κάτω)

View attachment 514457

View attachment 514458
Οι περιφραγμένοι χώροι με τα κουνέλια (πάνω) και τις κότες (κάτω)​

Στο ενδιάμεσο, υπήρχε και ένας περιφραγμένος χώρος με οικόσιτα ζώα, στον οποίο μπορούσες να μπεις και να τα δεις από κοντά ή να τα χαϊδέψεις. Πέρα από τις επιδείξεις των πουλιών, αυτό το κομμάτι ήταν το αγαπημένο των παιδιών που είχαν επισκεφθεί τον κήπο.

View attachment 514459

View attachment 514460
Στο κέντρο του ζωολογικού κήπου υπήρχε ένας μεγάλος περιφραγμένος χώρος, στον οποίο μπορούσες να μπεις μέσα, με οικόσιτα ζώα (πολλά από τα παιδάκια έμπαιναν για να τα δουν από κοντά και να τα χαϊδέψουν) ​

Στον ζωολογικό κήπο έκατσα γύρω στις 2,5 ώρες. Ήταν μια ευχάριστη βόλτα, παρότι δεν ξετρελάθηκα κιόλας. Δεν είχε μεγάλη ποικιλία από ζώα, αν και το σόου με τα πουλιά ήταν πολύ ωραίο, ενώ το έκανε ακόμη καλύτερο η παρουσία των παιδιών και οι αντιδράσεις τους. Στο ζωολογικό κήπο υπήρχε και ένα υπαίθριο εστιατόριο, αλλά εκείνη τη μέρα ήταν κρατημένο για τα σχολεία. Καθώς είχα αρχίσει να ψιλοπεινάω, έφυγα για την παραλία κατά τις 2.

Από τις παραλίες που βρίσκονται διάσπαρτες στην ΝΔ ακτή, και τα ονόματά τους κανείς στο τέλος τα μπερδεύει, επέλεξα να πάω στην Plage de l'Etang-Sale. Στο πίσω μέρος της παραλίας υπήρχαν διάφορες καντίνες, όπου μπορούσες να πάρεις τίποτα πρόχειρο για να τσιμπήσεις. Αφότου έκατσα λίγο εκεί για ένα πρόχειρο φαγητό, κατευθύνθηκα προς την παραλία. Η παραλία ήταν τεράστια σε μήκος, με ναυαγοσώστες και κάποιους να κάνουν ήδη μπάνιο. Παρ’ότι την περισσότερη ώρα είχε συννεφιά, ίσως λόγω και αυτής, μπορούσες να κάνεις μια ωραία βόλτα στην άμμο, ενώ κάποια στιγμή βούτηξα κι εγώ.

View attachment 514461

View attachment 514462
Η όμορφη αμμουδιά της Etang-Sale​

Το τελευταίο αξιοθέατο της ημέρας, ήταν ο πίδακας Le Souffleur. Ο πίδακας αυτός βρίσκεται λίγο πιο βόρεια από την παραλία, δίπλα από τον παραλιακό δρόμο N1A. Υπάρχει ένα μικρό πάρκινγκ σε ένα τμήμα που ο δρόμος πάει ευθεία, όπου μπορείς να αφήσεις το αυτοκίνητο. Από το πάρκινγκ, μπορείς είτε να τον χαζέψεις από απόσταση, είτε να κατέβεις προσεκτικά τα βράχια για να πλησιάσεις. Σε όλο εκείνο το σημείο, η ακτή είναι άγρια και σε συνδυασμό με την απουσία υφάλου δεν τίθεται ζήτημα για κολύμπι (τουλάχιστον ηθελημένα).

View attachment 514463

View attachment 514464
H άγρια ακτογραμμή στο ύψος του Souffleur

View attachment 514465

View attachment 514466

View attachment 514467

View attachment 514468
Ο πίδακας νερού που εκτοξευόταν από την Souffleur, όποτε έσκαγε με κατάλληλο χρονισμό ένα μεγάλο κύμα​

Ο πίδακας του νερού ήταν εντυπωσιακός, όποτε ερχόταν κάποιο μεγάλο κύμα. Επίσης, στο σημείο βρίσκονταν 1-2 οικογένειες, οπότε αυτό το έκανε ακόμα καλύτερο.


Σήμερα ήταν μια χαλαρή μέρα, ενώ έκανα και το πρώτο κανονικό μπάνιο. Είχα λίγο ανάγκη να ρίξω ρυθμούς και οι σημερινές βόλτες ήταν ό,τι έπρεπε.


Ημέρα 12

Σήμερα είχα σκοπό να επισκεπτόμουν το ένα από τα δύο μουσεία που ήθελα να δω στο νησί: το Stella Matutina. Το μουσείο στεγάζεται στις εγκαταστάσεις μιας παλιάς φυτείας ζάχαρης, και πρακτικά είναι διττό μουσείο. Από τη μια αποτελεί ιστορικό μουσείο ενώ από την άλλη παρουσιάζει τη διαδικασία παραγωγής ζάχαρης και ρούμι.

Ως ιστορικό μουσείο, μαθαίνεις πολλά πράγματα για τον εποικισμό του ζεύγους Μασκαρέν (Ρεϊνιόν - Μαυρικίου, άντε βάλε και το Ροντρίγκεζ) και την εναλλαγή της Αγγλικής και Γαλλικής κυριαρχίας στην περιοχή. Περιγράφεται ο άτυπος “πόλεμος” με τα νησιά της Καραϊβικής κατά τα ταραγμένα χρόνια των Ναπολεόντειων πολέμων: ο ανταγωνισμός αυτός συντήρησε την μεταφορά σκλάβων και γενικά φθηνού εργατικού δυναμικού από την Αφρική και την Ινδία, κάτι που δένει με τις σημερινές εθνοτικές ομάδες του νησιού. Ενδιαφέρον είχε επίσης η περιγραφή των καρτέλ (ναι, υπήρχαν από τον 17ο αιώνα) που δρούσαν στην ηπειρωτική Ευρώπη, για την ακόμη πιο φθηνή πώληση ζάχαρης από τις αποικίες. Επίσης, είχε ενδιαφέρον η συνεχής αλλαγή του ονόματος του νησιού, ανάλογα με το ποιος έκανε κουμάντο την εκάστοτε περίοδο (Morgabi, Santa Apollonia, Pearl Island, Mascarin, Bourbon, Reunion, Bonaparte, και στο τέλος ξανά Reunion). Ακόμα και ο ίδιος ο Μαυρίκιος, κάποτε ονομαζόταν Ile de France, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Τα εκθέματα ιστορικού χαρακτήρα είναι λίγα. Αντίθετα, υπάρχει πληθώρα εργαλείων και μηχανών που χρησιμοποιούνταν για την παραγωγή ζάχαρης.

View attachment 514469

View attachment 514470

View attachment 514471

View attachment 514472

View attachment 514473
Πληροφορίες για την ιστορία του νησιού, καθώς και για το δουλεμπόριο που μάστιζε και αυτές τις περιοχές

View attachment 514479

View attachment 514480
Ανοικτό λεωφορείο του μεσοπολέμου (πάνω) και τοπικά προϊόντα του νησιού (κάτω)

View attachment 514482

View attachment 514483

View attachment 514484

View attachment 514485
Το μουσείο λειτουργούσε παλαιότερα σαν εργοστάσιο ζάχαρης, οπότε τα περισσότερα εθέματά του σχετίζονται με εκείνη την περίοδο ​

Πέρα από τα εκθέματα εντός του κτηρίου, μπορεί κανείς να περπατήσει και στον κήπο, που κάποτε ήταν καλλιέργεια, ενώ και το καφέ του μουσείου σερβίρει έξω σε ένα όμορφο σκιερό χώρο ωραία σνακς.

View attachment 514489

View attachment 514490

View attachment 514491

View attachment 514492

View attachment 514493
Ο περιβάλλων χώρος του μουσείου (στην πάνω φωτογραφία, πάνω αριστερά διακρίνεται και ένας μικρός Ινδουϊστικός ναός)​

Το μουσείο αυτό είναι το πιο πλήρες του νησιού, τουλάχιστον όσον αφορά την πληροφόρηση του επισκέπτη για την ιστορία του. Για τα πολλά ονόματα του νησιού είχα ακούσει, αλλά η πορεία του νησιού, που ακολουθούσε βίο παράλληλο με τις αποικίες της Καραϊβικής, ήταν κάτι στο οποίο δεν είχε πάει το μυαλό μου μέχρι τότε.

Μιας και αύριο θα είχα εξορμήσεις από το St Leu, για το απόγευμα είχα αποφασίσει να τριγυρίσω κοντά στο σπίτι. Πολύ κοντά από εκεί που έμενα, υπήρχαν δύο ναοί αφιερωμένοι στην Παναγία: η ενορία Paroisse Notre Dame de la Salette και το ομώνυμο παρεκκλήσι Chapelle Notre Dame de la Salette.

Η Paroisse Notre Dame de la Salette βρισκόταν πρακτικά δίπλα από το σπίτι και παρά την απόσταση, δεν την είχα επισκεφθεί ως τότε. Την ώρα που πέρασα γινόταν κάποια τελετή μέσα στην εκκλησία, οπότε δεν μπήκα μέσα.

View attachment 514494
Το εξωτερικό της Paroisse Notre Dame de la Salette​

Καθώς δεν μπήκα μέσα στην ενορία, συνέχισα τη βόλτα μου στο παρεκκλήσι, το οποίο ήταν ορατό και από το σπίτι που έμενα. Είχε λίγη ανηφόρα με σκαλοπάτια για να πάω ως εκεί, αλλά με τόσο περπάτημα τις προηγούμενες μέρες, αυτό εδώ ήταν παιχνιδάκι. Το κάτασπρο Chapelle Notre Dame de la Salette είχε ένα όμορφα ζωγραφισμένο ιερό. Κάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν τα πάμπολλα κολλημένα αυτοκόλλητα “A”, που πρέπει να είναι κάτι σαν το δικό μας “N” στους νέους οδηγούς. Καθώς εκείνη την ώρα, ο κόσμος εκεί ήταν μόνο πιστοί στην εκκλησία, δεν ρώτησα. Πιθανόν να θεωρείται προστάτιδα των νέων οδηγών.

View attachment 514495

View attachment 514497

View attachment 514498
Η Chapelle Notre Dame de la Salette​

Για το υπόλοιπο της ημέρας, ήθελα να κάνω κάποιες βόλτες στο St. Leu, για να πάρω και κάποια αναμνηστικά. Οπότε ήταν ευκαιρία να περπατήσω λίγο και την πόλη, ώστε να τη δω λίγο και πέρα από τον παραλιακό δρόμο. Ο κεντρικός δρόμος Ν1Α δεν έλεγε και πολλά, τον ανεβοκατέβαινα με το αυτοκίνητο. Επιχείρησα να τον περπατήσω για να τον προσέξω λίγο παραπάνω απ’ότι πίσω από το τιμόνι, αλλά και με τα πόδια δεν είχε κάτι αξιόλογο. Υπήρχαν κάποια καταστήματα, αλλά τουλάχιστον, πέτυχα ένα ωραίο γκράφιτι.

View attachment 514499
Ένα από τα γκράφιτι στον κεντρικό δρόμο του St. Leu​

Και η προέκταση του παραλιακού δρόμου, αφότου κοβόταν η θέα της θάλασσας, δεν έλεγε και πολλά. Τουλάχιστον δεν περνούσαν πολλά αυτοκίνητα.

View attachment 514500
Η βόλτα στην προέκταση του παραλιακού δρόμου ήταν πολύ πιο χαλαρή σε σχέση με τον κεντρικό​

Πάντως, στα σημεία που είχες πρόσβαση στην παραλία, κατά τις 5-5:30 έβλεπες ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα. Υπήρχαν και κάποιοι πάροδοι, όπου τουλάχιστον μέχρι το λιμάνι είχε αισθητά λιγότερο κόσμο για να θαυμάσεις τα χρώματα με την ησυχία σου.

View attachment 514501

View attachment 514502

View attachment 514503

View attachment 514504
Το ηλιοβασίλεμα στο St. Leu​

Βλέποντας τελικά το St. Leu, πέρα από τον παραλιακό πεζόδρομο, δεν λέει και πολλά. Το μεγάλο του ατού όμως είναι ο ίδιος ο παραλιακός δρόμος με τα φαγάδικα που σφύζει από ζωή, καθώς και γενικά η τοποθεσία της κωμόπολης στη δυτική ακτή του νησιού που βολεύει ως βάση. Υπάρχει μια κάποια κίνηση στον Ν1Α, εν μέρει λόγω του κόσμου και εν μέρει λόγω των έργων που όλο και κάπου θα γίνονται. Όμως, αν έχεις πάρκινγκ δεν είναι τόσο πρόβλημα το να μείνεις εκεί.

Εκείνο το βράδυ, πήρα στο χέρι πίτσα από μια μικρή πιτσαρία κοντά στο σπίτι. Ύστερα από μια βόλτα στον παραλιακό δρόμο, γύρισα σπίτι κατά τις 9. Πλέον είχα καλομάθει που τα βράδια είχε καλό καιρό, με σχετική ζέστη, καθώς και κόσμο, ώστε να μπορείς να κάνεις τη βόλτα σου πριν γυρίσεις σπίτι. Επίσης, πρώτη φορά με ξαστεριά, μπόρεσα να δω και τον Σταυρό του Νότου, τον οποίο δεν θυμάμαι να είχα καταφέρει να φωτογραφήσω παλαιότερα.

View attachment 514505
Ο σταυρός του νότου από το παράθυρο του δωματίου​

Από σήμερα, θα ξεχώριζα το μουσείο Stella Matutina, η επίσκεψη στο οποίο είναι must είτε έχεις μελετήσει την ιστορία του νησιού πριν πας είτε όχι. Αν μη τι άλλο, ύστερα από την επίσκεψη εκεί, βλέπεις τις μεγάλες ομοιότητες των νησιών της περιοχής αυτά της Καραϊβικής, παρότι βρίσκονται σε διαφορετικά ημισφαίρια και ωκεανούς. Δυστυχώς, για αιώνες, μοιράζονταν τους ίδιους Ευρωπαίους αποικιοκράτες...


Ημέρα 13

Καθώς οι μέρες στη Ρεϊνιόν πλέον τελείωναν (είχα ακόμα μόνο μια ολόκληρη μέρα), σήμερα έπρεπε να πάρω μια απόφαση. Στο Bourg-Murat είχα αφήσει εκκρεμότητα το Volcano House, ένα μουσείο σχετικό με το ηφαίστειο που είχα περπατήσει κατά τη διαμονή μου εκεί. Από την άλλη, οι χαλαροί ρυθμοί που είχα ακολουθήσει στο St. Leu, είχαν επίπτωση στα αξιοθέατα που δεν είχα προλάβει να δω. Αφότου αμφιταλαντεύτηκα για λίγο, επέλεξα να γυρίσω πάλι πίσω στο Bourg-Murat για να επισκεφθώ το Volcano House και για το απόγευμα θα έβλεπα τι θα έκανα.

Με το Bourg-Murat να είναι το χωριό που είχα μείνει λίγες μέρες πριν, η επίσκεψη εκεί ήταν σαν να γυρνούσα πάλι στο παλιό σπίτι. Η διαδρομή μου πήρε 1 ώρα, με τις κλασικές στροφές και χαμηλές ταχύτητες με το που βγήκα από τον παραλιακό κεντρικό δρόμο. Επίσης, για μια ακόμα φορά, στο Bourg-Murat έβρεχε, φύσαγε και έκανε το κρύο του: ο καιρός ήταν εκ διαμέτρου αντίθετος με την ακτή από την οποία ερχόμουν. Τελικά, πέρα από το ότι η επιλογή του Bourg-Murat μου γλίτωνε χρόνο σε σχέση με το αν πηγαινοερχόμουν στο ηφαίστειο από την ακτή, ήμουν και τυχερός στο θέμα του καιρού, μιας και οι βροχερές μέρες φαίνεται να είναι περισσότερες από τις ηλιόλουστες.

Το ίδιο το Volcano House είναι ένα μουσείο στο κέντρο του Bourg-Murat, αφιερωμένο στη γεωλογία του νησιού. Φυσικά, τα περισσότερα εκθέματα αφορούν το ίδιο το ηφαίστειο, το Piton de la Fournaise. Εκείνη την ώρα, στο μουσείο είχαν έρθει και 2-3 δημοτικά, με αποτέλεσμα να γίνεται ο χαμός στα πιτσιρίκια. Το πρόβλημα του μουσείου ήταν ότι οι περισσότερες επεξηγηματικές πινακίδες ήταν στα Γαλλικά, κάτι που ίσως είναι πρόβλημα για όσους δεν μιλάμε καλά τη γλώσσα.

View attachment 514506

View attachment 514507
Χάρτης με τους ηφαιστειακούς κώνους του νησιού (πάνω) και ένας μετεωρίτης σχεδόν 4,5 δισεκατομμυρίων ετών (κάτω)


View attachment 514508

View attachment 514509

View attachment 514510
Εκθέματα λάβας στο Volcano House

View attachment 514511

View attachment 514512

View attachment 514513
Επεξήγηση της παρακολούθησης του ηφαιστείου, σήμερα​

Παρά τα διθυραμβικά σχόλια που θα διαβάσει κανείς στο internet, το μουσείο δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε, πάνω κάτω θα δεις ό,τι και σε άλλα αντίστοιχα μουσεία ανά τον κόσμο. Αν έχει κανείς χρόνο, βρισκόμενος στο Bourg-Murat θα μπορούσε να του αφιερώσει καμία ώρα, αλλά το να έρθεις από το St. Leu ως εκεί αποκλειστικά γι αυτό είναι υπερβολικό.

Φεύγοντας από το μουσείο, υπήρξε το δίλημμα αν θα πήγαινα πάλι στο αγαπημένο O’QG για φαγητό, μιας και είχα βρεθεί πάλι από τα μέρη εκείνα. Η άλλη εναλλακτική ήταν να κατέβαινα προς την ακτή, για να δω το St. Pierre, την αυτοαποκαλούμενη “πρωτεύουσα του νότου”. Έχοντας πάει κοντά 2, επέλεξα να κατέβω στο St. Pierre, καθώς αν επέλεγα το μεσημεριανό στο Bourg-Murat σίγουρα θα καθυστερούσα πολύ να κατέβω και να προλάβω να δω το St. Pierre. Το καλό με το St. Pierre ήταν ότι βρίσκεται στο σημείο που ο δρόμος από το Bourg-Murat βγάζει στην ακτή, οπότε έτσι κι αλλιώς θα περνούσα από εκεί.

Ας ξεκινήσω με το μόνο αρνητικό του St. Pierre και πάμε μετά στα πολλά θετικά. Στην πόλη υπάρχει έντονο πρόβλημα με το κυκλοφοριακό, τόσο με την κίνηση όσο και με το παρκάρισμα. Το να παρκάρεις στην Hubert Delisle και στους τριγύρω κάθετους δρόμους το ξεχνάς. Εγώ μάλλον ήμουν τυχερός και βρήκα θέση στον Amiral Lacaze (αποτελεί την προέκταση του Hubert Delisle ανατολικά της γέφυρας του ποταμού), αλλά κάποιος μόλις θα είχε ξεπαρκάρει. Αφότου έκανα μια σύντομη στάση σε κάτι KFC στον παραλιακό δρόμο, ξεκίνησα την εξερεύνηση της πόλης.

View attachment 514514

View attachment 514515
Ο δρόμος Amiral Lacaze του όμορφου προαστίου Terre Sainte (πάνω) και ο κεντρικός, παραθαλάσσιος, δρόμος Hubert Delisle (κάτω)​

Απέναντι από τα KFC, βρίσκεται η μαρίνα του St. Pierre, ενώ στα δυτικά της βρίσκεται η παραλία της πόλης. Τα νερά δεν με ξετρέλαναν, φαίνονταν αρκετά ρηχά, ενώ δεν υπήρχαν και πέρα από 4-5 άτομα, δεν υπήρχε πολύς κόσμος στο νερό.

View attachment 514516

View attachment 514517

View attachment 514518

View attachment 514519
Η όμορφη μαρίνα και η μέτρια παραλία του St. Pierre​

Η βόλτα στην προβλήτα ήταν ωραία. Οι κίνδυνοι στα ανοικτά της θάλασσας ήταν πολλοί: κανόνια, καρχαρίες, κύματα. Όμως υπήρχαν σέρφερς, που απολάμβαναν το χόμπι τους.

View attachment 514520

View attachment 514521
Τα κανόνια στη Μαρίνα (πάνω) και η προειδοποίηση για καρχαρίες (κάτω), την οποία αγνοούσαν οι σέρφερς

View attachment 514522

View attachment 514523
Σέρφερς δίπλα από τη Μαρίνα του St. Pierre​

Αφότου έκατσα κάμποση ώρα χαζεύοντας τις φιγούρες τους, ξεκίνησα για να περπατήσω την πόλη. Πρώτη στάση θα έκανα στην πλατεία του δημαρχείου. Το ίδιο το δημαρχείο δεν έλεγε και πολλά, ωραία μεν η ώχρα που ήταν βαμμένο, αλλά ήταν άθλος να το φωτογραφήσεις χωρίς δεκάδες αυτοκίνητα παρκαρισμένα μπροστά του.

View attachment 514524
Το ωχροκίτρινο δημαρχείο του St. Pierre​

Αντίθετα, η πλατεία που βρισκόταν απέναντι ήταν ωραία. Πέρα από το σιντριβάνι, υπήρχε ένα μικρό μνημείο για τους νεκρούς των 2 παγκοσμίων πολέμων, καθώς και διάφορα σκόρπια ξύλινα γλυπτά.

View attachment 514525

View attachment 514526

View attachment 514527
Το συντριβάνι της πλατείας (πάνω), το μνημείο των 2 παγκοσμίων πολέμων (μέση) και ένα εντυπωσιακό γλυπτό - κορμός (κάτω)​

Ο δρόμος που οριοθετεί την πλατεία από τα βόρεια, είναι η Rue des Bons Enfants (δρόμος των καλών παιδιών). Το αστείο της υπόθεσης, είναι ότι είναι ο κύριος εμπορικός δρόμος της πόλης...

View attachment 514528

View attachment 514529

View attachment 514530

View attachment 514531
Η Rue des Bons Enfants, που αποτελεί τον κύριο εμπορικό δρόμο του St. Pierre, με το σίγουρα ευφάνταστο όνομα​

Μην περιμένετε βέβαια ψώνια αλά Champs Elysees, αλλά για τα δεδομένα του νησιού όντως είναι κανονικός εμπορικός δρόμος. Ξεκινώντας το περπάτημα προς τα δυτικά, το κύριο τοπόσημο είναι το τζαμί Atyaboul Massadjid, το οποίο κι αυτό παλεύεις να το φωτογραφήσεις πάνω από τα αυτοκίνητα. Ένα αστείο της υπόθεσης, ήταν ότι πέτυχα τον ιμάμη που έφευγε πάνω σε ηλεκτρικό πατίνι...

View attachment 514532
Το τζαμί της πόλης​

Ύστερα από ένα πήγαινε – έλα στην Bons Enfants, ξεκίνησα να επιστρέφω προς το προάστιο που είχα παρκάρει το αυτοκίνητο. Το προάστιο αυτό, Terre Sainte, φαίνεται πιο “καλό” από την υπόλοιπη πόλη που είχα γυρίσει νωρίτερα, με περισσότερο πράσινο και πιο καινούρια σπίτια. Παρ’ολ’αυτά, και εδώ οι δρόμοι ήταν στενοί.

View attachment 514533
Το προάστιο Terre Sainte

View attachment 514534

View attachment 514535
Η εκκλησία Notre Dame du Bon Port​

Ύστερα από κάμποσες βόλτες στο Terre Sainte, κατέληξα πάλι στον δρόμο δίπλα από τη θάλασσα. Πλησιάζοντας το ηλιοβασίλεμα, ύστερα από 2-3 στάσεις, κατέληξα στον μόλο που βγάζει στον φάρο, όπου και έκατσα μέχρι και να βυθιστεί ο ήλιος κάτω από το επίπεδο του ορίζοντα.

View attachment 514536

View attachment 514537

View attachment 514538
Το ηλιοβασίλεμα στο St. Pierre, λίγο πριν ξεκινήσω για το Les Makes (πού πήγαινα με αυτά τα σύννεφα, τέλος πάντων)​

Από το St. Pierre έφυγα κατά τις 6:30. Ιδανικά για σήμερα, το τέλειο κλείσιμο θα ήταν η επίσκεψη στο Les Makes, 1 ώρα μακριά με το αυτοκίνητο. Στο Les Makes υπάρχει αστεροσκοπείο, το οποίο οργανώνει βραδιές αστροπαρατήρησης τριγύρω από τη νέα Σελήνη. Βέβαια, με τα σύννεφα που φαίνονται και στην τελευταία φωτογραφία κρατούσα μικρό καλάθι για το αν και τι θα βλέπαμε. Οπότε, ξεκίνησα και για εκεί.

Αν και βράδυ και σχεδόν πίσσα σκοτάδι, η διαδρομή φαινόταν πολύ ωραία, κυρίως όσο άρχισα να ανεβαίνω το βουνό. Όμως ο δρόμος ήταν στενός και ήθελε προσοχή στην οδήγηση. Πλησιάζοντας στο Les Makes, δεν ήμουν και τόσο αισιόδοξος, καθώς τα σύννεφα δεν διαλύονταν, παρά το υψόμετρο που είχα ανέβει. Οι όσες ελπίδες μου εξανεμίστηκαν, πλησιάζοντας στο αστεροσκοπείο και βλέποντας ότι δίπλα υπήρχε γήπεδο ποδοσφαίρου, όπου διεξαγόταν αγώνας υπό το φως δυνατών προβολέων... Τελικά, όντως το αστεροσκοπείο ήταν κλειστό.

Εν τέλει, κατά τις 9:30 επέστρεψα στο St. Leu για μια τελευταία βόλτα πριν γυρίσω σπίτι για ύπνο.

View attachment 514539
Έχοντας τελικά επιστρέψει στο βραδινό St. Leu​

Από σήμερα, το Volcano House είναι αλήθεια ότι το περίμενα λίγο καλύτερο και με περισσότερες πληροφορίες και στα Αγγλικά, μιας και το ηφαίστειο είναι το κύριο αξιοθέατο του νησιού. Αν διαμένεις στο Bourg-Murat και έχεις χρόνο μπορείς να το επισκεφθείς, αλλά η διαδρομή για αυτό από την ακτή δεν αξίζει (κυρίως αν έχεις επισκεφθεί άλλα αντίστοιχα μουσεία). Από την άλλη, το St. Pierre μου άρεσε πολύ, φαινόταν πραγματικά κοσμοπολίτικο σε σχέση με το υπόλοιπο νησί, ακόμα και σε σχέση με το St. Leu. Για την αστροπαρατήρηση στο Les Makes δεν έχω άποψη, καθώς δεν είχε σήμερα, αλλά η διαδρομή ως εκεί φαινόταν όντως ωραία. Την επόμενη φορά θα ήθελα να την ξανακάνω, μέρα, ακόμη κι αν δεν έχει ξανά αστροπαρατήρηση: απλά για τη διαδρομή.


Ημέρα 14

Σήμερα θα ήταν η τελευταία μέρα που θα είχα ολόκληρη, τόσο στο St. Leu, όσο και στο νησί, γενικά. Αύριο θα ήθελα να έβλεπα την πρωτεύουσα, St. Denis, καθ’οδόν προς το αεροδρόμιο, οπότε σήμερα θα έκλεινα τις εκκρεμότητες στην ΝΔ πλευρά του νησιού. Λόγω του σχετικά χαλαρού προγράμματος που ακολουθούσα στο St. Leu, θα έπρεπε να κάνω επιλογή για τα τελευταία μέρη που θα επισκεπτόμουν σήμερα.

Ο συνδυασμός μιας εκκλησίας και ενός βοτανικού κήπου κοντά στο St. Leu συντέλεσαν στο να επιλέξω να κινηθώ προς τα εκεί. Η Eglise de Sacre Coeur είναι μια εκκλησία κατασκευασμένη από μαύρες πέτρες λάβας, χτισμένη στους λόφους πάνω από το St. Leu. Κάνοντας μια παρένθεση, το St. Leu είναι η πρωτεύουσα των extreme sports του νησιού. Πέρα από σέρφινγκ, ανάλογα πάντα με τον καιρό, θα δει κανείς χομπίστες να κάνουν παραπέντε, κάτι που όπως διαπίστωσα είναι πολύ δημοφιλές. Έτσι λοιπόν, καθ’όλη τη διαδρομή μέχρι την εκκλησία αλλά και όσο βρισκόμουν εκεί, έβλεπες κάμποσους στον ουρανό να κάνουν βόλτες.

View attachment 514540

View attachment 514541
Η Eglise de Sacre Coeur

View attachment 514542

View attachment 514543
Η περιοχή του νησιού πάνω (και γύρω) από το St. Leu είναι γνωστός προορισμός για τους φανς του παραπέντε​

Στη λιτή εκκλησία υπήρχαν λίγοι επισκέπτες. Παρ’όλ’αυτά, έμεινα εκεί γύρω στο τέταρτο, καθώς έξω είχε αρχίσει να βρέχει. Όταν μετά από λίγο ψιλοάνοιξε ο καιρός, ήμουν σε δίλημμα για την επίσκεψη στον βοτανικό κήπο Conservatoire Botanique National de Mascarin που βρίσκεται πίσω από την εκκλησία. Τελικά, δοκίμασα να πάω, αλλά όμως στο εκδοτήριο δεν ήταν κανείς. Εν τέλει, ψιλοταλαντευόμενος ακόμα, δεν μπήκα στον κήπο, αντίθετα, θα κατέβαινα προς το St. Leu. Στη διαδρομή, σταμάτησα και σε ένα ακόμα ξέφωτο στην άκρη του δρόμου, για να θαυμάσω τη θέα στην ακτή.

View attachment 514545

View attachment 514546
Η ακτή πάνω από το St. Leu​

Επιστρέφοντας στο St. Leu κατά τις 12:30, διαπίστωσα πως όλο τον παραλιακό δρόμο τον είχαν κλείσει με κορδέλες. Τελικά, η βραδιά του φεστιβάλ θα ήταν σήμερα, την τελευταία μέρα που θα έμενα εκεί!

Φυσικά, η πρώτη μου επιλογή, ήταν να κάτσω στο Rondavelle Tiroule, ένα πολύ συμπαθητικό υπαίθριο καφέ. Είχα περάσει ένα σωρό φορές από εκεί, βράδυ κάθε φορά και ήταν είτε γεμάτο είτε κλειστό. Αυτή τη φορά έκατσα, το φαγητό ήταν καλούτσικο, αλλά η τοποθεσία ήταν όλα τα λεφτά. Πρέπει να έκατσα σίγουρα πάνω από δίωρο: παρότι τελευταία μέρα δεν ήθελα να σηκωθώ.

View attachment 514547

View attachment 514548
Το πολύ όμορφο Rondavelle Tiroule και ο πεζόδρομος του St. Leu, στον οποίο περπατούσα για πρώτη φορά τέτοια ώρα​

Παραδίπλα υπήρχε και μια σανίδα του σερφ, που στην αρχή νόμιζα ότι ήταν είτε διακοσμητική είτε ντουζιέρα, κάτι που είχα ξανασυναντήσει και αλλού. Τελικά, όπως διαπίστωσα, ήταν ένας καμουφλαρισμένος προβολέας.

View attachment 514549
Σανίδα - Προβολέας για την αποψινή γιορτή​

Τελικά, γυρίζοντας σπίτι κάποια στιγμή το απόγευμα, διαπίστωσα πως σήμερα το βράδυ θα γινόταν το πάρτι. Στις εξέδρες που είχαν αρχίσει να στήνονται από την πρώτη μέρα που είχα έρθει στο St. Leu, υπήρχαν τεχνικοί και μουσικοί που δοκίμαζαν τα μηχανήματα. Οπότε, καθώς αύριο θα αναχωρούσα, επέστρεψα κατά τις 5 στο σπίτι για να ετοιμάσω για τελευταία φορά τις βαλίτσες και να κάνω ένα μπάνιο για να δω τι θα έλεγε το βράδυ.

Τελικά, το βράδυ ήταν πολύ όμορφο. Ο παραλιακός δρόμος είχε κλείσει για τα αυτοκίνητα και υπήρχαν διάφορες καντίνες κυρίως με τοπικές λιχουδιές.

View attachment 514550

View attachment 514551
Ο πεζοδρομημένος κεντρικός παραλιακός δρόμος​

Σε διάφορους δρόμους υπήρχαν παρεΐστικες μπάντες οι οποίες σιγά - σιγά μάζευαν κόσμο. Θύμιζε λίγο κάτι από απόκριες η όλη φάση.

View attachment 514552

View attachment 514553
Μία από τις μπάντες (πάνω) και ο πεζόδρομος που έκανα βόλτα το μεσημέρι (κάτω)​

Από την άλλη, σε άλλα σημεία του παραλιακού δρόμου υπήρχαν διάσπαρτες συνολικά 4-5 μπάντες, οι οποίες έπαιζαν είτε τοπικές μουσικές είτε και πιο “δυτικές”. Στην αρχή υπήρχε λίγος κόσμος, από κάποιο σημείο και μετά μερικοί σηκώνονταν για λίγο χορό και σιγά - σιγά μαζευόταν κοινό.

View attachment 514554

View attachment 514555

View attachment 514556

View attachment 514557

View attachment 514558
Οι δύο κύριες μπάντες που έδιναν τραγουδούσαν (υπήρχαν και άλλες διάσπαρτες στο παραλιακό πάρκο)​

Στην εξέδρα που ήταν στην αρχή του δρόμου οι τραγουδιστές ήταν καλοί και κατάφεραν να μαζέψουν τον περισσότερο κόσμο, ενώ δημιουργούσαν κέφι και για χορό. Από την άλλη, κοντά στο σημείο που είχα κάτσει για φαγητό το μεσημέρι βρισκόταν μια μπάντα με ένα παππού τραγουδιστή. Εδώ είχε περισσότερη πλάκα, αφενός λόγω του παρουσιαστικού του παππού με την τραγιάσκα και τα χορευτικά του (δεν του φαινόταν), όσο και με τα πιτσιρίκια που είχαν μαζευτεί και χόρευαν και αυτά μαζί με τους μεγάλους. Το τέλειο κλείσιμο της μέρας!


Τελικά, παρότι σήμερα έλεγα ότι θα στρίμωχνα ό,τι μπορούσα να δω, έκανα ακριβώς το αντίθετο. Από αξιοθέατα επισκέφθηκα μόνο την εκκλησία, ενώ όλη η άλλη μέρα κύλισε νωχελικά. Το μεσημέρι που πέρασα στο καφέ ήταν πολύ ωραίο! Αλλά και το βράδυ, όπου τελικά πρόλαβα το φεστιβάλ, πέρασα πολύ ωραία: ίσα - ίσα ήταν ό,τι έπρεπε για να μην με πιάσει στιγμή αυτή η κατάθλιψη της τελευταίας μέρας των διακοπών. Το φεστιβάλ αυτό ήταν τελείως απρογραμμάτιστο, δεν ήξερα καν ότι θα γινόταν κάτι εκείνο το πενθήμερο που θα έμενα εκεί.


To ΝΔ τμήμα του νησιού, με επίκεντρο τον St. Leu (άντε και τον St. Pierre) θα έλεγα ότι είναι το πιο “τουριστικοποιημένο”, αν μπορώ να το πω έτσι, για ένα νησί το οποίο δεν το λες και mainstream. Πέρα από τα διάσπαρτα πάρκα, όπως το Kelonia το οποίο δεν πρόλαβα να επισκεφθώ, στην περιοχή υπάρχουν πολλά γραφεία extreme sports, για τους λάτρεις των οποίων η περιοχή αυτή είναι παράδεισος. Στην περιοχή υπάρχει ακόμη και ένα μικρό αεροδρόμιο, το Pierrefonds (ZSE). Επίσης, η περιοχή είναι ίσως η μόνη που προσφέρει ασφαλές κολύμπι στο νησί, αφού σε διάφορα σημεία της προστατεύεται από τον ύφαλο. Οι παραλίες δεν είναι αυτές που ίσως φαντάζεται κάποιος από ένα νησί που βρίσκεται σχεδόν πάνω στον Τροπικό του Αιγόκερω, όμως ελλείψει άλλων είναι ότι πρέπει για ένα διάλειμμα από τα φαράγγια, τους καταρράκτες και τα ηφαίστεια. Είπαμε, υπάρχει και ο Μαυρίκιος δίπλα. Ύστερα από την υπερβολική δόση φύσης, στον St. Leu έριξα ρυθμούς στην εξερεύνηση. Υπήρξαν κάποια μέρη τα οποία δεν επισκέφθηκα, τα οποία θα καταγράψω αργότερα. Πάντως, δεδομένου ότι όποιος κατέβει εκεί κάτω θα το κάνει κυρίως για τη φύση, οι παραλίες της περιοχής και η “πολυκοσμία” της περιοχής (με την καλή έννοια), θα δώσει μια διαφορετική νότα ποικιλίας στις εικόνες που θα αποκομίσει.

Αυτό το κομμάτι του ταξιδιού σου ήταν για μένα μάλλον το πιο ενδιαφέρον....