Γαλλία Ρεϊνιόν : Ο Κρυφός Προορισμός του Γάλλου Φυσιολάτρη

[Nikos1986]

Τρελαίνομαι για "μουτζουρωμένους" χάρτες, όπως τις παλιές εποχές, χωρίς google maps (τότε που το ψωμί ήταν γλυκό - not).

Τους τυπωμένους χάρτες τους έχω πάντα, απλά αυτή τη φορά τον ανέβασα γιατί είχα κάνει και την καταγραφή των αποστάσεων για τα βασικά αξιοθέατα. Με βολεύει περισσότερο η καταγραφή και το γράψε - σβήσε στο χαρτί.

Εννοείται ότι παραφυλάω για τα νέα ποστ της Réunion.

Ε, αύριο λογικά θα ανεβάσω το Salazie και την ανατολική ακτή.

 

[Nikos1986]

5. Salazie και Ανατολική Ακτή

Τις πρώτες 3 μέρες θα τις αφιέρωνα στην εξερεύνηση του ΒΑ τμήματος του νησιού. Είχα φτάσει πρωί, και έχοντας κοιμηθεί παραδόξως καλά στο αεροπλάνο θα είχα όλη τη μέρα μπροστά. Σκοπός για σήμερα ήταν να εξερευνούσα το τμήμα του νησιού από το αεροδρόμιο μέχρι το St Andre, το σημείο στο οποίο ξεκινά η διακλάδωση προς το Salazie, στο οποίο είχα τις 2 πρώτες διανυκτερεύσεις.

Ημέρα 1

Αν και φτάνοντας αμφιταλαντευόμουν για το αν ήταν καλύτερο να έβλεπα λίγο και την πρωτεύουσα St Denis σήμερα ή την τελευταία μέρα κατά την επιστροφή στο αεροδρόμιο, τελικά αποφάσισα να την άφηνα για την επιστροφή. Σήμερα σχεδίαζα να πήγαινα σε 2 καταρράκτες και δεν ήθελα να είμαι με το ένα μάτι στο ρολόι.

Πρώτη στάση θα έκανα στη Ste Suzanne, μια κωμόπολη καμία 10αριά χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο. Ο σκοπός ήταν να επισκεπτόμουν τον φάρο Bel Air, το μοναδικό φάρο του νησιού. Ο φάρος πλέον είναι σβηστός, ενώ δεν μπορείς να μπεις και μέσα. Καθώς ύστερα από τόσες ώρες στο αεροπλάνο ήθελα και λίγο να περπατήσω για να ξεμουδιάσω, πάρκαρα το αυτοκίνητο σε ένα στενό της κωμόπολης και ξεκίνησα με τα πόδια τη βόλτα. Ήθελα να βγω με κάποιο τρόπο στην παραλία και μετά να κατευθυνόμουν προς τον φάρο, οπότε πήρα την Rue 20 Decembre που φαινόταν να πηγαίνει προς τα εκεί. Αυτό πρακτικά ήταν ένα ασφαλτοστρωμένο μονοπάτι, το οποίο περνούσε μέσα από το δάσος, χωρίς να βλέπεις την θάλασσα.
Σε κάποιο σημείο, περνούσες μέσα από ένα τούνελ. Όπως διαπίστωσα, ο δρόμος που περνούσε από πάνω ήταν αυτός που κατέληγε στο φάρο. Δεν μπορούσες να ανέβεις πάνω, οπότε θα συνέχιζα για λίγο ακόμα, μέχρι το μονοπάτι να γίνει παραθαλάσσιο. Η θάλασσα ήταν ψιλοαδιάφορη σε εκείνο το σημείο: μεγάλες κοτρώνες και κύμα που έφερνε ο ωκεανός.

Το μονοπάτι 20 Decembre (πάνω ακι μέση), και η θάλασσα στη Ste Suzanne (κάτω)​

Ύστερα από κανένα μισάωρο περπάτημα, ξεκίνησα να γυρνάω προς τον φάρο. Αυτή τη φορά, πήρα τον κεντρικό ανηφορικό δρόμο, ο οποίος σε μία διασταύρωση θα περνούσε πάνω από το τούνελ, από το οποίο είχα περάσει νωρίτερα. Στη διαδρομή σταμάτησα και σε ένα φούρνο για να πάρω και μια μπαγκέτα. Γενικά, στο ΒΑ τμήμα του νησιού, κατοικούν πολλοί Ινδοί, απόγονοι των εργατών φυτειών που είχαν έρθει στο νησί κατά τον 19ο αιώνα, οι οποίοι έχουν και πολλά μαγαζιά στο τμήμα αυτό του νησιού. Στον φάρο έκατσα κανένα εικοσάλεπτο για να φάω και να χαζέψω λίγο τη θέα.

Η Ste Suzanne και ο φάρος Bel Air​

Φεύγοντας από τη Ste Suzanne, πριν το St Andre, θα έκανα παρακάμψεις για να δω 2 καταρράκτες. Ο πρώτος ήταν ο Cascade Niagara. Πρόκειται για ένα καταρράκτη 30 μέτρων, με πολύ εύκολη πρόσβαση, καθώς υπάρχει δωρεάν πάρκινγκ ακριβώς μπροστά. Ο δρόμος βέβαια μέχρι τον καταρράκτη είναι στενός με ψηλά καλάμια δεξιά και αριστερά, που κόβουν την ορατότητα στις στροφές. Σε πολλά σημεία δεν χωρούν 2 αυτοκίνητα, οπότε θέλει λίγο αργή οδήγηση μέχρι τον καταρράκτη.

Ένα τυπικό τμήμα του δρόμου, πλησιάζοντας τον Niagara​

Ο καταρράκτης είναι όμορφος με μια μικρή λιμνούλα να σχηματίζεται κάτω, ενώ υπάρχει και ένα μικρό νησάκι. Στα δεξιά του καταρράκτη μπορείς να κάνεις και αναρρίχηση.

Ο Cascade Niagara​

Ο καταρράκτης μου άρεσε, αφενός γιατί ήταν μέσα στο πράσινο, αφετέρου γιατί τα δέντρα έκοβαν τον θόρυβο από τον αυτοκινητόδρομο που περνούσε 500 μέτρα παραπέρα και επικρατούσε ησυχία.

Φεύγοντας από τον καταρράκτη, πριν τον St Andre, ήθελα να επισκεφθώ έναν ακόμη καταρράκτη μέσα στη μέρα. Ο Cascade Delices βρίσκεται πολύ κοντά στο St Andre, με ένα σχετικά μεγάλο πάρκινγκ δίπλα από την εθνική. Φτάνοντας εκεί κατά τις 1 το μεσημέρι, συνάντησα κάμποσες οικογένειες να έχουν έρθει για πικ νικ, με κάποιες από αυτές να ψήνουν σε διάφορες πέτρινες ψησταριές γύρω από το πάρκινγκ. Από το πάρκινγκ ξεκινά ένα σύντομο, σκιερό μονοπάτι, το οποίο μετά από 10 λεπτά καταλήγει στον καταρράκτη.

Η θέα του ποταμού, από την γέφυρα του μονοπατιού​

Ο καταρράκτης, ύψους μόλις 4 μέτρων, σχηματίζει μια λιμνούλα, στην οποία είδα 4-5 παιδιά να κολυμπούν. Ένα από αυτά πηδούσε και από τα βράχια δίπλα από τον καταρράκτη. Αυτό μου κίνησε την περιέργεια: όντως υπάρχει ένα μικρό μονοπάτι που οδηγεί πάνω στον καταρράκτη.

Ο Cascade Delices (πάνω) και το ποταμάκι που τον τροφοδοτεί (κάτω)​

Έχοντας αρχίσει σιγά - σιγά να πεινάω, ξεκίνησα την επιστροφή μου πίσω στο St Andre. Κοντά στο πάρκινγκ των καταρρακτών, είχα προσέξει ένα Carrefour, το οποίο θα εξυπηρετούσε για να αγοράσω κάποια πράγματα για το σπίτι που θα έμενα στο Salazie. Πηγαίνοντας εκεί, διαπίστωσα πως δεν ήταν απλά ένα σούπερ μάρκετ, αλλά περισσότερο ένα μικρό εμπορικό κέντρο. Ύστερα από τα ψώνια και ένα γρήγορο φαγητό σε ένα από τα φαγάδικα που συστεγάζονται εκεί, ξεκίνησα για τον παραλιακό δρόμο D47. Τα μαύρα σύννεφα και το ουράνιο τόξο που έβλεπα στο βάθος προμήνυαν πιθανή βροχή.

Κατευθυνόμενος προς το St Andre​

Το πρώτο αξιοθέατο του St Andre, ήταν ο Ινδουιστικός ναός Temple du Colosse. Παρότι δεν είχε πάρκινγκ απ’έξω, άφησα το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα Ινδουιστικό ναό, αν και ήταν κλειστός όταν πήγα. Μου έκαναν εντύπωση τα χρώματα, καθώς και η λεπτοδουλειά στα αγάλματα και γενικά στην πρόσοψή του.

Ο Ινδουιστικός Temple du Colosse​

Γύρω στο 1-1,5 χιλιόμετρο πιο μετά, υπάρχουν 2 ακόμα εκκλησίες, η μια σχεδόν απέναντι από την άλλη. Στην Eglise St Nicolas ήταν συγκεντρωμένος πολύς κόσμος και το πάρκινγκ μπροστά ήταν ασφυχτικά γεμάτο, καθώς πρέπει να γινόταν κάποιος γάμος ή κάτι τέτοιο. Έτσι, κατευθύνθηκα απέναντι, στα ερείπια της Eglise de Champ Borne. Η συγκεκριμένη εκκλησία ήταν η πρώτη που χτίστηκε στο σημείο.

Τα ερείπια της Eglise de Champ Borne​

Η εκκλησία αυτή, χτισμένη στα μέσα του 19ου αιώνα, βρέθηκε κατά καιρούς στο πέρασμα διαφόρων τυφώνων, με τους ισχυρότερους το 1913 και το 1948. Παρά τις διάφορες επισκευές, η εκκλησία εγκαταλείφθηκε το 1962, όταν ένα παλιρροϊκό κύμα από τον τυφώνα Jenny χτύπησε την εκκλησία, γκρεμίζοντας την οροφή της. Εν τέλει, το 1964 χτίστηκε απέναντι η εκκλησία του Αγίου Νικολάου.

Ενώ ήμουν ακόμα στην κατεστραμμένη εκκλησία, άρχισε να ψιλοβρέχει. Στην αρχή το αγνόησα, ξεκινώντας μια βόλτα στον πεζόδρομο δίπλα από τη θάλασσα.

Το μaκρόστενο πάρκο, πίσω από την πλατεία της Indira Gandhi​

Μετά από λίγο, καθώς άρχισε να ρίχνει καρεκλοπόδαρα, επέστρεψα προς το αμάξι. Μιας και ήταν ακόμα 4, και προς το βουνό φαινόταν πως άνοιγε ο καιρός, είπα να επιστρέψω στον Cascade Niagara. Μου άρεσε πολύ το πρωί που τον είχα επισκεφθεί και επέλεξα να ξαναπάω εκεί. Φτάνοντας στον καταρράκτη μετά από 20 λεπτά, η βροχή είχε σταματήσει και ο ουρανός είχε μισο-καθαρίσει. Αν και βλέποντας το χώμα εκεί, άντε να είχε ρίξει καμία ψιχάλα.

Ύστερα από μισή - μία ώρα που έκατσα να χαζεύω τον καταρράκτη μαζί με καμιά δεκαριά άτομα το πολύ, ξεκίνησα για το Salazie. Σε ένα σπίτι, λίγο έξω από τον οικισμό, θα έμενα για 2 βράδια. Σκοπός ήταν την επόμενη μέρα να έβλεπα τo δάσος και άλλα δύο χωριά κοντά στο Salazie, ενώ την μεθεπόμενη να κατέβαινα και να συνέχιζα πάλι παραλιακά μέχρι τον νότο του νησιού.

Μέχρι τα μέσα της διαδρομής όλα καλά. Στενός δρόμος μεν, όχι κάτι τρελό από στροφές δε, τουλάχιστον ήξερα πού πήγαινα. Στο δεύτερο μισό της διαδρομής, ενώ είχε σκοτεινιάσει και άρχισε να σχηματίζεται ομίχλη, σκέφτηκα να κάνω μια στάση και στους καταρράκτες Voile de la Mariee. Τους καταρράκτες αυτούς θα τους επισκεπτόμουν την επόμενη μέρα, όμως είπα να κάνω μια στάση και σήμερα το βράδυ για να τους δω, καθώς υπάρχει ένα μικρό πάρκινγκ σε μια χαρακτηριστική δεξιά στροφή του δρόμου. Λίγο το σκοτάδι, λίγο η ομίχλη, οι φωτογραφίες δεν βγήκαν καλές, αν και μένοντας λίγο στο σκοτάδι συνήθιζαν τα μάτια και τους έβλεπες στην απέναντι πλευρά του φαραγγιού. Έκατσα εκεί κανένα τέταρτο μπας και καθαρίσει λίγο η ομίχλη, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το καλό ήταν ότι πλέον σχεδόν είχα φτάσει στο κατάλυμα.

Κάνοντας μια παρένθεση, θυμάμαι ότι ο ιδιοκτήτης του καταλύματος μου είχε στείλει ένα μήνυμα με οδηγίες για το πώς πάω ως εκεί. Έξυπνος κι εγώ, δεν είχα δώσει σημασία, λέω θα με πάει το GPS. Τελικά, το χαζό αυτό μηχάνημα ξεκίνησε να με πηγαίνει από τη γαλάζια διαδρομή, η οποία σχεδόν εξ αρχής αποδείχθηκε ένας πολύ στενός, ανηφορικός χωματόδρομος, με κάμποσες μεγάλες λακκούβες, στον οποίο ήταν επίφοβο να οδηγήσω μέσα στην ομίχλη. Όταν σταμάτησα να μιλάω τα Γαλλικά καλύτερα και από τους Γάλλους , κατάφερα προσεκτικά - προσεκτικά να επιστρέψω στον D52 με την όπισθεν για να δω τις οδηγίες που μου είχε στείλει ο οικοδεσπότης. Δοκίμασα και την αναστροφή, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να χώραγε το Clio, ακόμη και με κανονική ορατότητα. Εν τέλει, από το κατάλυμα με είχαν προειδοποιήσει ακριβώς για αυτό: να αποφύγω αυτόν τον χωματόδρομο και να προσέγγιζα το σπίτι από έναν άλλο, κανονικό δρόμο, λίγο πιο μετά. Τελικά, δοκιμάζοντας και άλλες φορές όσο έμενα στο Salazie, το Google Maps είχε μια εμμονή στο να σε στέλνει από εκεί. Στην αρχή έβαζα ενδιάμεση πινέζα, ώσπου κάποια στιγμή δοκίμασα τους χάρτες της Apple, οι οποίοι σε πήγαιναν μέσω του σωστού δρόμου. Δεν τους είχα χρησιμοποιήσει ποτέ μέχρι τότε (παλιός χρήστης Android ), οπότε τους ξεκίνησα σιγά - σιγά να τους χρησιμοποιώ στο νησί, όσο οι γκάφες της Google συσσωρεύονταν.

Η διαδρομή που προσπαθούσε να με στείλει το Google Maps (γαλάζιο) και η σωστή διαδρομή, με χρήση ενδιάμεσης πινέζας (μπλε). Οι χάρτες της Apple με πήγαιναν σωστά.​

Παρεμπιπτόντως, την περίοδο που πήγα, ο ήλιος έδυε κατά τις 5:30. Μισή ώρα μετά είχε σκοτεινιάσει, στις 6:30 που έφτασα σπίτι ήταν πίσσα σκοτάδι. Γενικά, ας το έχει αυτό υπόψη όποιος πηγαίνει για πεζοπορίες: μετά τη δύση του ήλιου, υπάρχει φως για μισή ώρα ακόμα, όχι παραπάνω.


Ημέρα 2

Τη σημερινή μέρα θα την είχα ολόκληρη στο Salazie. Πρωτίστως, θα ήθελα να επισκεπτόμουν τον καταρράκτη Voile de la Mariee, στον οποίο σκόπευα να περπατούσα ως εκεί. Επειδή το πήγαινε - έλα θα έπαιρνε κάποια ώρα, για το απόγευμα σκεφτόμουν να μην πήγαινα στο Hell-Bourg (στο οποίο ήθελα να αφιερώσω κάποιο χρόνο), αλλά να κατευθυνόμουν προς το Grand Ilet.

Ύστερα από ένα γερό πρωινό, ξεκίνησα για το πάρκινγκ των καταρρακτών, στο οποίο είχα σταματήσει και χθες βράδυ. Ήθελα να τους ρίξω μια ματιά και την μέρα, χωρίς την ομίχλη για να προσανατολιστώ λίγο. Εν τέλει, στην περιοχή βρίσκονται κάμποσοι καταρράκτες, οι οποίοι φαίνονται εντυπωσιακοί από απέναντι.

Οι καταρράκτες γύρω από τον "κεντρικό" Voile de la Mariee​

Για τον κεντρικό καταρράκτη, Voile de la Mariee, υπάρχει μονοπάτι το οποίο καταλήγει στη βάση του. Το μονοπάτι ξεκινά από τον D48, περίπου στα μέσα της απόστασης από το πάρκινγκ μέχρι το Salazie. Το πήγαινε παίρνει γύρω στο μισάωρο, έχει λίγη ανηφόρα, ενώ καλό είναι να βοράς μποτάκι πεζοπορίας το οποίο θα λασπωθεί λιγάκι στο τέλος.

Βγαίνοντας από τον D48, αρχικά υπάρχει μια τσιμεντένια κατηφόρα που εξυπηρετεί κάποια σπίτια. Στην πρώτη στροφή αριστερά, υπάρχει ταμπέλα όπου έξω από τον φράχτη ξεκινά το κατηφορικό μονοπάτι.

Το σημείο που ξεκινά το μονοπάτι (πάνω) και η αρχική του κατηφόρα (κάτω)​

Λίγο μετά την κατηφόρα, υπάρχει μια μεταλλική γέφυρα, η οποία περνά πάνω από τα νερά του ποταμού που σχηματίζει ο καταρράκτης. Δεν θυμάμαι να είχα περπατήσει άλλη φορά σε τέτοια.

Η μεταλλική γέφυρα, λίγο μετά την αρχή του μονοπατιού​

Πλέον αρχίζει η ανηφόρα. Στο μονοπάτι υπάρχουν ξύλινα σκαλοπάτια, όπου μετά από λίγο βγαίνεις στα δεξιά του σπιτιού στην παρακάτω φωτογραφία.

Ανεβαίνοντας το μονοπάτι (πάνω), λίγο πριν βγεις από τα δεξιά του σπιτιού στον δρόμο (κάτω)​

Από εκείνο το σημείο και μετά, ακολουθείς τον δρόμο. Αυτός ο δρόμος ξαναβγάζει στον D48, λίγο μετά το Salazie, αλλά είπα να το δοκιμάζω ποδαράτο. Λίγο μετά, από το παραπάνω σπίτι, ύστερα από 2-3 φουρκέτες, βγαίνεις από τον δρόμο και ακολουθείς τη συνέχεια του μονοπατιού, το οποίο πλέον περνά ανάμεσα από χωράφια σε αναβαθμίδες. Εγώ έχασα την έξοδο, καθώς είχα βρει κάποιες οδηγίες που έλεγαν να προσπεράσω την πρώτη διχάλα που είχε κλείσει για λόγους ασφαλείας και να βγω στη δεύτερη, την οποία όμως ποτέ δεν βρήκα. Εν τέλει, συνέχισα για κανένα χιλιόμετρο ακόμα στον δρόμο, μέχρι να αποφασίσω να γυρίσω πίσω, αφού ήταν ξεκάθαρο πως απομακρυνόμουν.

Ο Ilet Bananiers, όνομα και πράγμα ​

Τέλος πάντων, στην επιστροφή αποφάσισα να βγω από την διχάλα που ήταν κλειστή. Ήταν η παρακάτω:

Η διχάλα, στην οποία πρέπει να βγεις, για να συνεχίσεις στο μονοπάτι​

Πλέον, το μονοπάτι συνέχιζε ίσια για τους καταρράκτες. Περνούσε δίπλα από αναβαθμίδες, με τμήματα από τα χωράφια πλημμυρισμένα. Το τμήμα αυτό του μονοπατιού ήταν τελείως ακάλυπτο, αλλά μου άρεσε πολύ το τοπίο τριγύρω.

Η συνέχεια του μονοάτιού, προς τους καταρράκτες​

Σε κάποιο σημείο, πλησιάζοντας τον καταρράκτη, περνούσες και κάτω από ένα σωλήνα, ο οποίο είχε καλυφθεί από αναρριχητικά, σχηματίζοντας ένα είδος φράχτη. Από εκείνο το σημείο και μετά, το μονοπάτι είχε κάποιες λάσπες.

Ο σωλήνας - φράχτης, περνόντας τον οποίο σχεδόν έχεις φτάσει στον καταρράκτη (φωτογράφιση κατά την επιστροφή)​

Πλέον, σχεδόν είχα φτάσει στον καταρράκτη, οπότε το μόνο που έμενε ήταν να βρω από ποια βράχια να περάσω χωρίς να γίνω μούσκεμα από τα νερά που κατέβαιναν από τη λιμνούλα του καταρράκτη. Σε κάποια σημεία, κυρίως όταν σχεδόν έφτανες πάνω ήταν καλύτερο να πας στα τέσσερα για να μην γλιστρήσεις. Μετά από λίγο, κατάφερα να ανέβω πάνω, όπου διαπίστωσα ότι στην πραγματικότητα υπήρχε και ένας μικρότερος καταρράκτης στα αριστερά του μεγάλου. Πριν από εμένα είχε έρθει και ένα άλλο ζευγάρι το οποίο έφυγε λίγο μετά, ενώ λίγο πριν ξεκινήσω να επιστρέφω, εμφανίστηκε και μια οικογένεια. Την περισσότερη ώρα, ήμουν στη βάση του καταρράκτη μόνος μου.

Ο καταρράκτης Voile de la Mariee​

Ο καταρράκτης ήταν εντυπωσιακός, αν και ο χώρος που μπορούσες να σταθείς ήταν σχετικά μικρός. Πάντως δεν φυσούσε, οπότε απλά ένιωθες ένα ελαφρύ ράντισμα από πάνω, με λίγο αεράκι είτε θα γίνεις μούσκεμα είτε θα χρειαστεί να σταθείς πιο πίσω.

Η επιστροφή ήταν εύκολη, αφού το μεγαλύτερο τμήμα στο γύρνα ήταν κατηφόρα. Το μόνο πρόβλημα ήταν ο ήλιος στην αρχή του μονοπατιού και η τελική ανηφόρα πριν βγω στον δρόμο. Όταν επέστρεψα πίσω, είχε πάει γύρω στις 2:30.

Στην επιστροφή το μονοπάτι, σχεδόν στο σύνολό του, ήταν κατηφορικό​

Μιας και είχα χρόνο ακόμα, επέλεξα να κάνω μια ακόμη, αξιομνημόνευτη, όπως αποδείχθηκε, διαδρομή. Για το Hell-Bourg θα ήθελα να είχα περισσότερο χρόνο, οπότε επέλεξα να κατευθυνθώ προς το Grand Ilet και το viewpoint στο Piton Marmite. Η διαδρομή μέχρι το ίδιο το Grand Ilet και το τέλος του D52 δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο. Η αίσθηση όμως άλλαζε, μετά την τελευταία διασταύρωση στο τέλος του χωριού, όπου ο δρόμος μετονομάζεται σε Route Forestiere du Haut Mafate. Μετά την διασταύρωση και την καθίζηση που είχε πάθει ο δρόμος, άρχιζαν οι φουρκέτες και η ομίχλη.

Η καθίζηση στην αρχή και η ομίχλη στη συνέχεια, του δασικού δρόμου του Άνω Mafate​

Η διαδρομή αυτή, μέσα στο δάσος και στην ομίχλη σου δημιουργούσε μια απόκοσμη αίσθηση. Σε κάποια φάση άρχισε και να ψιχαλίζει, ε, δεν ήθελε και τίποτα άλλο...

Σε διάφορα σημεία, στην άκρη του δρόμου, υπήρχαν σκόρπια παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Βλέποντας και κάποιους πεζοπόρους να ανεβοκατεβαίνουν τον δρόμο με αυτόν τον καιρό, κατέληξα στο ότι ήταν πεζοπόροι που μάλλον ξεκινούσαν ή τελείωναν κάποια από τις μεγάλες πεζοπορίες του Mafate. Σε κάποια φάση, είδα και ένα ζευγάρι να κάνει οτοστόπ, οπότε σταμάτησα να τους πάρω, μιας και τους λυπήθηκα με αυτόν τον καιρό έξω. Πιάσαμε λίγο την κουβέντα, ήταν τελικά από το Frejus και είχαν έρθει διακοπές για 3η φορά στη Ρεϊνιόν. Ήταν ήδη στο νησί 10 μέρες, θα κάθονταν άλλες 20. Κάνοντας μια μικρή παρένθεση, κάμποσοι Γάλλοι που συνάντησα στο νησί έρχονταν για 30ήμερες διακοπές, δεν ξέρω πόσες άδειες παίρνουν στη Γαλλία. Κλείνοντας την παρένθεση, εν τέλει, τους άφησα στο πάρκινγκ που έχει στην έναρξη του μονοπατιού προς το Piton Marmite, έχοντας πλέον ανέβει στα 1800 μέτρα, με την ομίχλη να έχει ψιλοαραιώσει και η βροχή να έχει σταματήσει.

Η πινακίδα, που σηματοδοτεί την έναρξη του μονοπατιού προς την κορυφή του Piton Marmite, στην απέναντι πλερά του δρόμου​

Ξεκινώντας το μονοπάτι, είναι αλήθεια ότι είχα τις αμφιβολίες μου για το τι θα κατάφερνα τελικά να δω, κρίνοντας από την ομίχλη που περάσαμε όσο ανεβαίναμε. Παρ’όλ’αυτά, καθαρά από πείσμα, το συνέχιζα. Το μονοπάτι ήταν αρκετά ανηφορικό, σε πολλά σημεία στενό, με λάσπη και ρίζες να πετάγονται από εδώ και από εκεί. Τα λεπτά κλαδιά που είχε στις άκρες δεν βοηθούσαν να κρατηθείς ώστε να μην γλιστρήσεις στις λάσπες ή φας τρικλοποδιά στις ρίζες και φύγεις κουτρουβάλα προς τον δρόμο, τον οποίο καλά - καλά δεν έβλεπες.

Το μονοπάτι προς την κορυφή του Piton Marmite​

Πηγαίνοντας προσεκτικά, σιγά - σιγά ανέβαινα στο μονοπάτι. Παρ’ολ’αυτά, το όλο σκηνικό με έκανε να προσπαθώ να φανταστώ τις καθημερινές συνθήκες που αντιμετώπιζαν οι σκλάβοι που ζούσαν στο νησί, ώστε να προτιμήσουν να ανέβουν κυνηγημένοι σε αυτά τα κατσάβραχα και απροστάτευτοι από τις καιρικές συνθήκες. Το ίδιο το μονοπάτι κάποτε αποτελούσε μυστικό δρόμο διαφυγής για σκλάβους που κατάφερναν να διαφύγουν από τις παραθαλάσσιες φυτείες των γαιοκτημόνων.

Το μονοπάτι, χιλιομετρικά τουλάχιστον, δεν είναι μεγάλο. Όμως η απότομη ανηφόρα και οι λάσπες καθυστερούν την ανάβαση. Εμένα μου πήρε γύρω στο τέταρτο για να φτάσω πάνω. Όταν δεις την μεταλλική σχάρα, σχεδόν έχεις φτάσει στο τέρμα.

Όταν φτάσεις στη σιδερένια σχάρα, σχεδόν έχεις φτάσει στην κορυφή​

Στην κορυφή πλέον δεν είχα αυταπάτες ότι θα έβλεπα και κάτι από κάτω. Παρότι μου είχε βγει η γλώσσα στην ανάβαση, το σύννεφο έκρυβε τη θέα.

Το viewhahapoint στην κορυφή του Piton Marmite​

Στην κορυφή έκατσα να ξαποστάσω κανένα δεκάλεπτο. Με το που ξεκίνησα άρχισε να ψιχαλίζει πάλι, ενώ μέχρι να φτάσω στον δρόμο είχε σχεδόν σταματήσει. Σε όλο το μονοπάτι δεν συνάντησα άλλον να το διασχίζει. Την επιστροφή την ξεκίνησα μέσα στην ομίχλη.

Φωτογραφίες κατά την επιστροφή (οι 3 πρώτες είναι καρέ από ένα βίντεο που τράβηξα)​

Στα μέσα της διαδρομής, έκανα μια μικρή στάση στο ίδιο το χωριό Grand Ilet, και στην εκκλησία του St Martin. Η εκκλησία αυτή βρίσκεται σε μια χαρακτηριστική διασταύρωση του D52. Η ξύλινη εκκλησία, στυλ κρεόλ, κατασκευάστηκε πριν από 160 χρόνια. Ήμουν μέσα στις λάσπες από την πεζοπορία και ντράπηκα να μπω μέσα.

Η Eglise St Martin​

Κάμποσες φουρκέτες μετά, ο D52 διασχίζει τη γέφυρα πάνω από το Riviere des Fleurs Jaunes. Ο χείμαρρος από κάτω είχε ελάχιστο νερό.

Η θέα από τη γέφυρα, πάνω από τον χείμαρο του Riviere des Fleurs Jaunes​

Λίγο πριν το δημοτικό σχολείο, στο ύψος που ξανάρχιζαν τα σπίτια μετά το Grand Ilet, υπήρχε ένα ημικυκλικό πάρκινγκ στα αριστερά, όπου σταμάτησα για να θαυμάσω τη θέα στην κοιλάδα και τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος πάνω από τα σύννεφα.

Η θέα από το ύψος του Grand Ilet​

Λίγο μετά άρχισαν να φαίνονται οι καταρράκτες γύρω από τον Voile de la Mariee, αλλά δεν υπήρχε κανένα σημείο για να αφήσω το αυτοκίνητο. Εν τέλει, το άφησα στην άκρη του δρόμου σε μια μικρή ευθεία γύρω στα 2,5 km μετά το ημικυκλικό πάρκινγκ που είχα σταματήσει πριν για να θαυμάσω και από εδώ τη θέα.

Τα θερμοκήπια (πάνω) και η θέα προς τους καταρράκτες Voile de la Mariee (μέση και κάτω)​

Πλέον κόντευε 6 και είχα αρχίσει πια να πεινάω. Ο καιρός σιγά - σιγά είχε ανοίξει, αλλά είχε βγάλει την ψύχρα του. Γενικά, στο Salazie, φαντάζομαι και λόγω του υψομέτρου, το βράδυ ήθελε έστω μια ζακέτα.

Για το βράδυ, αφότου γύρισα στο σπίτι για ένα γρήγορο ντουζ και για να αλλάξω τα λερωμένα ρούχα, ξεκίνησα για μια αναγνωριστική επίσκεψη στο Hell-Bourg. Έφτασα εκεί λίγο μετά τις 7, βράδυ πια. Δεν είχα σκοπό να γυρίσω το χωριό, εφόσον θα το έβλεπα αύριο, με το φως της μέρας. Απλά άφησα το αυτοκίνητο στον (άδειο) κεντρικό δρόμο και αφότου γύρισα στα γρήγορα διάφορες ταβέρνες επέλεξα να κάτσω στην Villa Marthe που μου άρεσε περισσότερο. Ήταν ένα πολύ ωραίο γεύμα έξω στην αυλή. Πήρα μια τοπική ποικιλία και κύριο πιάτο πέστροφα, με διάφορα καρυκεύματα και δύο ελαφρώς καυτερές σάλτσες. Πηγαίνοντας κάποιος στο Hell-Bourg θα του σύστηνα τη συγκεκριμένη ταβέρνα, ήταν πολύ ωραία έξω στην αυλή, ενώ και το φαγητό μου άρεσε. Εννοείται την είχα σταμπάρει και για αύριο...


Ημέρα 3

Σήμερα θα αναχωρούσα από το Salazie και θα κατευθυνόμουν στο νότο του νησιού, σε ένα σπίτι που είχα νοικιάσει κοντά στο St Philippe. Στο πλάνο της ημέρας, ήταν η επίσκεψη στο Hell-Bourg, για μια βόλτα και επίσκεψη σε 1-2 κοντινά αξιοθέατα. Στη συνέχεια, θα ξεκινούσα να κατεβαίνω την ανατολική ακτή του νησιού, κάνοντας διάφορες στάσεις κατά μήκος της διαδρομής.

Το Hell-Bourg ήταν κοντά στο Salazie όπου έμενα, οπότε ετοίμασα τα πράγματα και ξεκίνησα λίγο με το πάσο μου, κατά τις 11.

Το σπίτι στο Salazie, στο οποίο είχα μείνει τις προηγούμενες μέρες​

Παρότι το Hell-Bourg το είχα επισκεφθεί και χθες βράδυ, σήμερα ήταν η πρώτη φορά που έκανα τη διαδρομή υπό το φως του ήλιου (και με πολύ καλό καιρό). Η διαδρομή ήταν μέσα στο πράσινο, ενώ και λίγο πριν την είσοδο του χωριού υπήρχε ένα viewpoint.

Η καταπράσινη διαδρομή προς το Hell-Bourg (πάνω και μέση) και η θέα από το viewpoint (κάτω)​

Το Hell-Bourg, με το φως της μέρας, φαινόταν πολύ ωραίο. Είχε και κόσμο, που του προσέδιδε ζωή, ενώ χθες το βράδυ με τους άδειους δρόμους και το κρύο σου δημιουργούσε μια τελείως διαφορετική αίσθηση. Χρειάστηκε να κάνω 2-3 γύρες για να βρω να παρκάρω, τελικά άφησα το αυτοκίνητο σε ένα κάθετο δρόμο, πίσω από το κτήριο του ταχυδρομείου. Κάνοντας μια βόλτα στο χωριό, παρατηρούσες την αποικιοκρατική αρχιτεκτονική των σπιτιών. Σχεδόν όλα ήταν ισόγειο και πρώτος όροφος και έδεναν πολύ όμορφα με τα επιβλητικά βουνά στο βάθος.

Ο κεντρικός δρόμος, Charles de Gaulle, του Hell-Bourg

Φωτογραφίες από τα σπίτια στο Hell-Bourg​

Το κύριο αξιοθέατο που ήθελα να επισκεφθώ στο Hell-Bourg, ήταν τα αρχαία λουτρά, Anciens Thermes. Οι θερμές πηγές ανακαλύφθηκαν τυχαία το 1831, από δύο κυνηγούς. Από το 1852 ξεκίνησε η εκμετάλλευση των πηγών, οδηγώντας στην ανάπτυξη του Hell-Bourg, το οποίο έως τότε ήταν ένας μικρός, απομονωμένος οικισμός.
Ένας κυκλώνας, το 1879 προκάλεσε μεγάλες ζημιές στις εγκαταστάσεις, οι οποίες ξαναλειτούργησαν το 1904. Οι θερμές πηγές προσέλκυαν την αριστοκρατία του νησιού, με αποκορύφωμα τη δεκαετία του 1920. Όμως μία σειρά κυκλώνων και κατολισθήσεων, μεταπολεμικά, προκάλεσαν εκ νέου ζημιές στις εγκαταστάσεις, μέχρι και το οριστικό κλείσιμό τους, το 1948.

Διασχίζοντας τη γέφυρα στο τέρμα της De Gaulle και βλέποντας το φαράγγι από κάτω και κάποια παλιά σπίτια να κρέμονται στο χείλος του, γίνεται φανερό ότι υπάρχει πρόβλημα κατολισθήσεων στην περιοχή.

Το φαράγγι των θεμών πηγών (πάνω) και ένα από τα παλιά σπίτια στο χείλος του (κάτω)​

Πάντως, ο χώρος είναι πνιγμένος στο πράσινο, κάτι που διευκολύνει την κατάβαση (και κυρίως την απότομη ανάβαση) του μονοπατιού, το οποίο κατεβαίνει στον πάτο του φαραγγιού. Στο σημείο που το μονοπάτι φτάνει στο ποταμάκι του φαραγγιού, υπάρχουν τα ερείπια των λουτρών, όπως οι πισίνες, διάφορες δεξαμενές, καθώς και σκουριασμένες αντλίες.

Τα ερείπια των λουτρών του Hell-Bourg​

Η αλήθεια είναι ότι περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό, επιπλέον ο χώρος μου φάνηκε λίγο παραμελημένος.

Πριν φύγω από το Hell-Bourg, υπήρχε μια ακόμα εκκρεμότητα: το viewpoint του Be Maho ("Be Maho" ήταν η παλιά ονομασία του "Hell-Bourg"). Για το Be Maho, περνάς την στενή ξύλινη γέφυρα και ανεβαίνεις προς τα δύο ξύλινα περίπτερα, τα οποία βρίσκονται λίγο πριν από την δεξαμενή που σημειώνει το Google Maps ως "Be Maho". Πριν ξεκινήσω πέρασα και από ένα φούρνο στην κεντρική πλατεία για να πάρω τίποτα για φαγητό και ένα χυμό για μετά.

Χάρτης για την πρόσβαση στο Be Maho (πάνω), η ξύλινη γέφυρα (μέση) και η θέα από το περίπτερο στο Be Maho (κάτω)​

Η θέα από το Be Maho είναι εντυπωσιακή, με το Hell-Bourg σε πρώτο πλάνο και κάμποσες κορυφές σε υψόμετρο 1500 - 3000 m στο φόντο.

Αφήνοντας πλέον πίσω το Hell-Bourg και το Salazie, θα έβγαινα στο St Andre, πάλι μέσω του D48. Τον δρόμο, ο οποίος διασχίζει το φαράγγι Riviere du Mat σχεδόν για 15 km, τον είχα οδηγήσει και προχθές. Όμως, καθώς τότε ήταν βράδυ και από ένα σημείο και μετά είχα μπλέξει και με την ομίχλη, σήμερα σκεφτόμουν να έκανα 2-3 στάσεις στη διαδρομή. Η διαδρομή είναι ενδιαφέρουσα, σε πολλά σημεία μπορείς να σταματήσεις για να θαυμάσεις τις απότομες βουνοπλαγιές στα δύο άκρα της κοιλάδας, ενώ υπάρχουν και κάμποσοι καταρράκτες δίπλα από τον δρόμο.

Το εντυπωσιακό Riviere du Mat (πάνω) και κάποιοι από τους καταρράκτες του φαραγγιού (μέση και κάτω)​

Έχοντας πλέον βγει στην ακτή, οι επόμενες στάσεις ήταν σε δύο καταρράκτες που σχηματίζει ο ποταμός Roches, ο οποίος διασχίζει το ομώνυμο φαράγγι. Πριν την εξιστόρηση, ας καταγράψω κάποιες πληροφορίες για όποιον πάει προς τα εκεί.

Ο πρώτος καταρράκτης που συναντάς ερχόμενος από τα παράλια του νησιού, τροφοδοτεί την λιμνούλα Bassin la Paix. Είναι εύκολα προσβάσιμος, καθώς ο δρόμος Chemin la Paix καταλήγει εκεί, ενώ υπάρχει και χώρος στάθμευσης. Ο ίδιος ο δρόμος, όμως είναι στενός και χωρίς ορατότητα λόγω της βλάστησης, όπως ο δρόμος που οδηγούσε στον Niagara. Ίσα - ίσα εδώ, μου ήρθαν και δύο γκαζωμένοι, ερχόμενοι από τον καταρράκτη, ενώ εγώ πήγαινα προς αυτόν. Όπως ανακάλυψα επί τόπου, μπορείς να κατέβεις στον Paix από ένα μονοπάτι που ξεκινά από το ένα από τα πάρκινγκ (νομίζω το πρώτο ή το δεύτερο), πριν την γέφυρα. Στο τέλος του μονοπατιού, υπάρχουν σίδερα καρφωμένα στα βράχια, όπου προσεκτικά και πιανόμενος από αυτά, μπορείς να κατέβεις κάτω.

Καθώς η γέφυρα πάνω από τον Paix ήταν κλειστή (και απ’ότι κατάλαβα ανοίγει πολύ περιστασιακά), δεν μπορείς να προσεγγίσεις από ένα μονοπάτι από τα βόρεια τον δεύτερο καταρράκτη, που τροφοδοτεί την Bassin la Mer. Για να προσεγγίσεις τον καταρράκτη αυτόν,μένουν 2 επιλογές. Η μία είναι μέσω ενός (εκτεθειμένου) μονοπατιού που ξεκινά από το πάρκινγκ στην γέφυρα του Paix, ενώ η δεύτερη είναι να πας με αυτοκίνητο και να παρκάρεις πίσω από τον ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό της κωμόπολης Abondance και να ακολουθήσεις ένα μονοπάτι που ξεκινά από εκεί και προσεγγίζει τον καταρράκτη της Mer από τα νότια.

Μεταξύ των Bassin la Paix και Bassin la Mer, υπάρχει και μια τρίτη λιμνούλα με τον δικό της καταρράκτη, η Bassin Cerise.

Καθώς ήδη κόντευε 3, φτάνοντας στον Paix και βλέποντας κλειστή τη γέφυρα, ξεκίνησα το μονοπάτι προς τον καταρράκτη στην Bassin la Mer. Στο μεγαλύτερο τμήμα του το μονοπάτι ήταν εκτεθειμένο, τουλάχιστον μπορούσες να πλησιάσεις στην άκρη από τα βράχια για να δεις το ποτάμι από κάτω.

Το μονοπάτι προς την Bassin la Mer​

Σε κάποιο σημείο, λίγο μετά την δεξιά στροφή που αλλάζει ο προσανατολισμός του μονοπατιού από Ν σε Δ, υπάρχει ένα σημείο που ξεκινά ένα απότομο μονοπάτι για να κατέβεις στον ποταμό που διασχίζει το φαράγγι. Το σημείο φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία: θα δεις ένα πορτοκαλί βέλος ζωγραφισμένο σε μια από τις πέτρες.

Το σημείο στο οποίο ξεκινά το μονοπάτι που κατεβαίνει στη λιμνούλα Bassin Cerise​

Το μονοπάτι αυτό ήταν αρκετά απότομο, με λάσπες ανά σημεία, χοντρές ρίζες να πετάγονται και πολλά δέντρα κομμένα. Ήταν σαν πίστα survivor, έπρεπε να γίνεις λίγο Ταρζάν για να περνάς πάνω και κάτω από τους πεσμένους κορμούς. Φτάνοντας κάτω, είχες θέα στην Bassin Cerise, καθώς και στον μικρό καταρράκτη που χύνεται στη λιμνούλα.

Οι κομμενοι κορμοί, περίπου στα μέσα του μονοπατιού

Η Bassin Cerise, με τον δικό της μικρό καταρράκτη (πάνω και μέση) και το ποτάμι που συνεχίζει προς την Bassin la Paix (κάτω)​

Επιστρέφοντας στο κεντρικό μονοπάτι, λίγο μετά, υπήρχε ένας τεράστιος βράχος που έκλεινε το μονοπάτι, και μια πινακίδα από τον Αύγουστο ’19 που ενημέρωνε ότι το μονοπάτι στη συνέχεια ήταν κλειστό και δεν μπορούσες να συνεχίσεις μέχρι την Bassin la Mer. Παρ’όλ’αυτά, επιχείρησα να συνεχίσω, θέτοντας ως όριο την μισή ώρα και αν έφτανα ΟΚ. Το μονοπάτι στη συνέχεια όντως δυσκόλευε, με κάμποσες λάσπες, ψηλή βλάστηση (ενίοτε και με αγκάθια), ενώ σε κάποια σημεία είτε στένευε επικίνδυνα είτε ήταν φραγμένο και από άλλες κοτρώνες, οπότε έπρεπε να αυτοσχεδιάσεις για το πώς να περάσεις. Σε 20 λεπτά δεν είχα κάνει ούτε τη μισή απόσταση που έμενε έως την Bassin la Mer, οπότε αποφάσισα να γυρνούσα πίσω.

Το σημείο στο οποίο κλείνιε το μονοπάτι προς την Bassin la Mer​

Στην επιστροφή, λίγο πριν φτάσω στην Bassin la Paix, συνάντησα ένα ζευγάρι Γάλλων, οι οποίοι μου είπαν ότι είχαν δεν έναν νεαρό που τους είπε ότι είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι την Bassin la Mer. Οπότε ίσως αργότερα το κλειστό μονοπάτι να βελτιώνεται ή απλά να θέλει τον χρόνο του.

Φτάνοντας στην Bassin la Paix, παρατήρησα ότι υπήρχε μια οικογένεια που είχε κατέβει κάτω, στην κορυφή του καταρράκτη. Ψάχνοντας λοιπόν τριγύρω από τη γέφυρα, ανακάλυψα το μονοπάτι πίσω από το πάρκινγκ, για το οποίο έγραψα στην αρχή. Στη λίμνη, δίπλα από τον καταρράκτη υπάρχουν εξαγωνικές στήλες βασάλτη.

Η γέφυρα (πάνω) και το ποτάμι που τροφοδοτεί την Bssin la Paix (κάτω)

Ο καταρράκτης της Bassin la Paix (πάνω) και οι στήλες βασάλτη (κάτω)​

Για τους τολμηρούς, υπάρχουν σίδερα καρφωμένα στα βράχια, με τα οποία μπορείς να κατέβεις κάτω στον καταρράκτη. Επίσημα, τα χέρια μου ήταν ιδρωμένα από το περπάτημα μέσα στο μεσημέρι, ανεπίσημα δίστασα να κατέβω μέχρι κάτω...

Τα σιδερένια στηρίγματα για την κατάβαση στον καταρράκτη​

Φεύγοντας κατά τις 4:30 από την Bassin la Paix, είχα 1 ώρα ακόμα με ήλιο. Αφότου το σκέφτηκα για λίγο, είπα να πάω με το αμάξι μέχρι τον ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό, να το αφήσω εκεί και να περπατήσω μέχρι και την Bassin la Mer. Εν τέλει, τζάμπα κόπος. Η περιοχή γύρω από τον σταθμό δεν μου ενέπνεε ασφάλεια για να αφήσω το αυτοκίνητο, το οποίο κιόλας ήταν φορτωμένο με τα πράγματά μου, ενώ και οι δρόμοι τριγύρω ήταν πολύ στενοί με παρατημένα σαράβαλα στη μέση του δρόμου. Η όλη περιοχή μου φάνηκε παρακμιακή και αποφάσισα να συνεχίσω προς την ακτή.

Βγαίνοντας στην ακτή και συνεχίζοντας πλέον νότια, θα έκανα 2 στάσεις στην Ste Anne. Η πρώτη ήταν μέσα στην ίδια την πόλη, για να δω την εκκλησία της Αγίας Άννας. Η Eglise de Ste Anne, χτίστηκε το 1857, ενώ το 1922 πραγματοποιήθηκε μια εκτεταμένη ανακαίνιση και επέκταση (το καμπαναριό προστέθηκε τότε). Δυστυχώς, στην εκκλησία γίνονταν εργασίες συντήρησης, οπότε ήταν κλειστή ενώ και έξω υπήρχαν πολλές σκαλωσιές και υπόστεγα με φορτηγά. Όσο πάντως μπόρεσα να τη δω από έξω, φαινόταν πολύ εντυπωσιακή.

Το εξωτερικό της Eglise Ste Anne​

Λίγο έξω από την Ste Anne, βρισκόταν το δεύτερο αξιοθέατο: η Pont Suspendu de la Riviere de l'Est. Κάτω από τις πέτρες στον πάτο του φαραγγιού, διακρίνεται η μαύρη λάβα από το ηφαίστειο, ενώ υπήρχε και ένα μικρό ποταμάκι. Η ίδια η πεζογέφυρα, με το σανιδένιο πάτωμα, βρίσκεται δίπλα από τον σύγχρονο τσιμεντένιο αυτοκινητόδρομο. Η γέφυρα αυτή, μήκους 150 μέτρων, που πρωτοκατασκευάστηκε το 1893, ήταν κλειστή μέχρι πέρυσι καθώς εκτελούνταν εργασίες συντήρησης. Όμως πλέον έχει ανοίξει και είναι μια ωραία στάση, κυρίως κατά τις 6 παρά που έφτασα, οπότε ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει.

Η θέα προς το εσωτερικό του νησιού καταστρέφεται λίγο από τον άχαρο αυτοκινητόδρομο, όμως έχεις ωραία θέα προς την ακτή. Δύο πράγμα που μου έκαναν εντύπωση ήταν η ευλυγισία των συρμάτων (μπορούσες να τα κουνήσεις με το χέρι) και το ότι τα σύρματα στο κάτω μέρος της γέφυρας δεν ήταν βιδωμένα, αλλά απλά πιασμένα σε κάτι γάντζους. Πάντως, δεν είμαι μηχανικός, οπότε είπα κάτι θα ξέρουν αυτοί που την κατασκεύασαν.

Η ξύλινη πεζογέφυρα σε Riviere de l'Est

Ο αυτοκινητόδρομος Ν2 που διατρέχει το φαράγγι, παράλληλα με την παλιά γέφυρα​

Αφότου έκανα 2-3 πήγαινε-έλα στη γέφυρα, ξεκίνησα για την τελευταία στάση, την Notre-Dame des Laves. Στη διαδρομή, πέρασα από την κωμόπολη Ste Rose, όπου το μάτι μου έπεσε σε μια ακόμη εκκλησία στην άκρη του δρόμου, όπου απέναντι υπήρχε και πάρκινγκ. Έκανα μια εμβόλιμη στάση, για να δω την Paroisse Sainte Rose de Lima.

Η μικρή Paroisse Sainte Rose de Lima​

Στην ενορία δεν έκατσα πολύ, καθώς ήθελα να κάνω μια τελευταία στάση στην Notre-Dame des Laves, ιδανικά με λίγο φως στον ουρανό. Όπως κάποιος μπορεί να υποψιαστεί από το όνομα της ενορίας, αυτή βρέθηκε στον δρόμο της λάβας. Η λάβα, από την έκρηξη του Piton de la Fournaise το 1977, δεν προσπέρασε την εκκλησία: στην πραγματικότητα μπήκε στο εσωτερικό ενώ και την έθαψε μέχρι το ύψος περίπου 2 μέτρων.
Πίσω από την εκκλησία υπάρχει ένας χώρος στάθμευσης, ο οποίος όταν έφτασα ήταν σχεδόν άδειος. Επίσης, τριγύρω από την εκκλησία, υπάρχει στερεοποιημένη λάβα aa, η οποία είναι εξαιρετικά κοφτερή.

Η Notre-Dame des Laves​

Το ευτράπελο του ταξιδιού συνέβη εκείνο το βραδάκι, στη Notre-Dame, όταν πηγαίνοντας στο απέναντι πεζοδρόμιο για να τη φωτογραφίσω, πηγαίνοντας λίγο και πάλι λίγο πίσω προκειμένου να χωρέσει ολόκληρη η εκκλησία στο κάδρο, σαβουρώθηκα και έπεσα μέσα στο χαντάκι που είχε στην άκρη του δρόμου. Πάλι καλά που δεν ήταν κανείς να με τραβάει βίντεο, θα είχε γίνει viral...
Το χαντάκι ήταν βαθύ, γύρω στο 1,20, αλλά κάπως όπως έπεσα χτύπησα τα χέρια και λίγο την πλάτη. Αφού προσγειώθηκα σχεδόν ανάσκελα, τουλάχιστον γλίτωσα το κεφάλι. Το χτύπημα στο χέρι δεν το είχα πολυκαταλάβει, τουλάχιστον μέχρι να σκαρφαλώσω και να βγω στον δρόμο. Σκούπισα το αίμα, όσο μπορούσα με χαρτομάντιλο, οπότε πήγα προς το αυτοκίνητο: είχε πάει 6:30 και είχα σχεδόν 1 ώρα ακόμα μέχρι το σπίτι που θα έμενα στο Le Baril.

Εν τέλει, φτάνοντας στο αυτοκίνητο, συνειδητοποίησα ότι το αίμα είχε αρχίσει να στάζει από το χέρι, ενώ πλέον είχε αρχίσει και να πονάει. Παρότι νηστικός, πρώτη προτεραιότητα ήταν να έβρισκα ένα φαρμακείο, καθώς είχα ήδη αρχίσει να ανησυχώ για τα μικρόβια που μπορεί να είχε στο χαντάκι που έπεσα. Το φαρμακείο απέναντι από την ενορία που είχα επισκεφθεί νωρίτερα είχε κλείσει, ενώ και όσα άλλα έβρισκα στο St Joseph έκλειναν στις 8, που αν θα τα προλάβαινα ανοικτά θα ήταν οριακά.

Εμπιστευόμενος για μια ακόμη φορά το Google Maps, έφτασα στο St Joseph, κατά τις 7:30. Πέρασα από 3 από τα φαρμακεία που μου πρότεινε και τα ανέφερε ως ανοικτά, όμως τα 2 είχαν ήδη κλείσει, ενώ το τρίτο δεν υπήρχε καν. Το χειρότερο ήταν ότι στα φαρμακεία εκεί δεν υπάρχει κάποιο χαρτί ή οθόνη που να ενημερώνει τον κόσμο για τα εφημερεύοντα. Απλά κατεβάζουν ρολό και φεύγουν.

Εν τέλει, περιφερόμενος άσκοπά, αποφάσισα να γυρίσω πίσω στο Le Baril, ώστε να πάω στο σπίτι για να καθαρίσω την πληγή, έστω με σαπούνι. Εκεί το κακό τρίτωσε με το Google Maps, όπου βάζοντας τη διεύθυνση μου έβγαζε το διπλανό σπίτι, το οποίο τύχαινε και αυτό να είναι για ενοικίαση. Τα δύο σπίτια έμοιαζαν, απ’ότι κατάλαβα ανήκουν και τα δύο στον ίδιο ιδιοκτήτη που τα νοικιάζει ξεχωριστά. Βρίσκω λοιπόν το κουτί με το κλειδί του διπλανού, που νόμιζα πως ήταν το δικό μου, δεν έλεγε να ανοίξει με τον κωδικό που μου είχαν δώσει. Κάποια στιγμή σκέφτομαι να τσεκάρω και στους Apple Maps, όπου και διαπίστωσα ότι το σπίτι στο οποίο έψαχνα ήταν το διπλανό. Πάλι καλά που δεν ήταν κανείς μέσα, θα με περνούσαν και για διαρρήκτη έτσι όπως έψαχνα τριγύρω από την πόρτα. Ύστερα και από αυτό το φιάσκο των Google Maps, δεν τους ξαναχρησιμοποίησα σε αυτό το ταξίδι.

Εν τέλει, ξεκλείδωσα και μπήκα στο σπίτι. Καθάρισα όσο μπορούσα με σαπούνι, κυρίως τη μεγάλη πληγή. Πόνεσε στο καθάρισμα, αλλά τουλάχιστον στη συνέχεια το τσούξιμο που με συνόδευε μέχρι να έρθω εδώ είχε ψιλοπεράσει. Μπαίνοντας αυτή τη φορά στους χάρτες της Apple, εμφανίστηκε ένα από τα φαρμακεία τα οποία η Google τα εμφάνιζε ως κλειστό, το οποίο φαινόταν να κλείνει στις 9:30. Κοντά στο φαρμακείο αυτό βρισκόταν και το νοσοκομείο, οπότε είπα ότι στη χειρότερη θα μπορούσα να πήγαινα και εκεί. Εν τέλει, ευτυχώς το φαρμακείο ήταν όντως ανοιχτό, οπότε και μου έδωσε γάζες και αντισηπτικό. Τουλάχιστον γλίτωσα τα ράμματα, για τα οποία είχα αρχίσει να ανησυχώ στο τέλος.

Στην επιστροφή, έκανα και μια στάση στα KFC. Πρέπει να ήταν το μοναδικό φαγάδικο που ήταν ακόμη ανοικτό, για να γεμίσω λίγο το στομάχι πριν πάω στο σπίτι για να ξεπακετάρω και να πέσω για ύπνο. Βλέποντάς το πλέον εκ των υστέρων, είχε και αυτό το γεύμα την πλάκα του, μιας και μπήκα για να παραγγείλω με την μπλούζα με αίματα από το χέρι... Τουλάχιστον τρώγοντας, φαινόταν λες και είχε στάξει κέτσαπ.


Το πρώτο τριήμερο είχε περάσει, εξερευνώντας το "εύκολο" τμήμα του εσωτερικού του νησιού, καθώς και την Ανατολική ακτή. Η αλήθεια είναι ότι όταν πρωτοσχεδίαζα το ταξίδι, πίσω στο ’20, αμφιταλαντευόμουν για το αν αξίζει η δέσμευση ημερών για αυτό το τμήμα: ο Lonely Planet μου έδινε την εντύπωση ότι το παρουσίαζε κάπως υπανάπτυκτο.

Για το Salazie δεν υπάρχει αμφιβολία: αν και κινδυνεύω να δώσω spoilers, το εσωτερικό του νησιού είναι τελείως διαφορετικό από τα παράλια. Πράσινο, το βράδυ ψύχρα (ενίοτε και κρύο στο ηφαίστειο) και σίγουρα ωραίο φαγητό. Ο καταρράκτης Voile de la Mariee ήταν εντυπωσιακός, ενώ ήταν και η πρώτη φορά που περπατούσα σε αναβαθμίδες (ύβρις φαντάζομαι για όσους έχουν πάει ΝΑ Ασία, αλλά εγώ δεν έχω πάει ακόμα εκεί ). Αυτός, μαζί με το Hell-Bourg, νομίζω είναι τα highlights τα οποία θα επισκεπτόμουν ξανά αν επισκεπτόμουν την περιοχή αυτή. Η διαδρομή, τουλάχιστον η οδική προς το Piton Marmite, μέσα στην ομίχλη δημιουργούσε μια απόκοσμη αίσθηση. Από την ανάβαση στο viewpoint μου μένει ο προβληματισμός μου για τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων που εργάζονταν στις φυτείες, που προτιμούσαν να διαφύγουν από εκεί. Δεδομένου ότι μου βγήκε η γλώσσα για να ανέβω εκεί (αφήνω έξω το ότι τελικά δεν είδα και τίποτα λόγω της ομίχλης ). Από την τελευταία μέρα μου έμεινε η πεζοπορία στους καταρράκτες, αν και θα ήθελα να κατέβαινα στην Bassin la Paix.

Το πράγμα στράβωσε στη Notre-Dame des Laves, αλλά τέλος καλό, όλα καλά. Το σημάδι στο χέρι έχει μείνει, πλέον ενθύμιο του ταξιδιού.

Διασχίζοντας βράδυ τη ΝΑ ακτή, δεν μπόρεσα να δω το εντυπωσιακό τοπίο στους πρόποδες του ηφαιστείου. Την εντυπωσιακή νότια και νοτιοανατολική ακτή θα την εξερευνούσα από αύριο!