Ηνωμένο Βασίλειο Road trip - Scotland

[Zacharoula]

Η τελευταία μας μέρα στην Σκωτία, είχε κίολας έρθει.Όταν περνάς καλά,ο χρόνος κυλάει σαν νερό.
Οταν πάλι θέλεις να περάσει,δεν περνάει με τίποτα.Τί κακό και αυτό!
Ήταν κίολας Παρασκευή.
Θα αφήναμε πίσω μας την επαρχία της Σκωτίας και θα πηγαίναμε στην πόλη της Γλασκώβης όπου ήταν και ο τελευταίος μας προορισμός.
Αποχαιρετίσαμε την κυρία Cathrine,πήραμε το τελευταίο μας Σκωτσέζικο πρωινό και ξεκινήσαμε το τελευταίο μας ταξίδι στους δρόμους της Σκωτίας.
Ο καιρός που συνέχιζε να είναι βροχερός και το συναίσθημα της επιστροφής,μας έκαναν ήδη να μελαγχολούμε.
Μέσω Loch Lomond,Glencow και Tarbet,φτάνουμε στο χωριό Arrochard και αρχίζουμε να ψάχνουμε το αρχαίο νεκροταφείο των Vikings.Γυρίσαμε όλο το χωριό αλλά το νεκροταφείο δεν το βρήκαμε πουθενά.
Κάποιο λάθος κάναμε,κάποιον δρόμο παραλείψαμε.Σχετική ταμπέλα δεν υπήρχε πουθενά."Μήπως τελικά δεν υπάρχει καν νεκροταφείο?"
Παρατήσαμε την προσπάθεια μετά απο αρκετή ώρα καθώς το πετρέλαιο τελείωνε και δεν υπήρχαν περιθώρια να ψάξουμε περισσότερο.
Σταματήσαμε για καφέ σε ένα ξενοδοχείο.Η καφετέρια του ήταν άδεια και η μόνη ζωή που υπήρχε ήμασταν εμείς.
Ηταν ξύλινο,με λίγο φώς,πολλά κλασσικά κηροπήγια,κάδρα με νεκροκεφαλές,κάδρα με μυστήρια παιδάκια,ένας τεράστιος καθρέφτης και ένα μαυρισμένο πέτρινο τζάκι.
Ηταν ίσως ο καλύτερος κλειστός χώρος στον οποίο είχα βρεθεί τόσες μέρες.Μου άρεσε πολύ αυτή η σκοτεινή ατμόσφαιρα και το μυστήριο που δημιουργούσε...
Δεν μείναμε παραπάνω απο μία ώρα.
Βρεθήκαμε στην Εθνική που πήγαινε απευθείας στην Γλασκώβη.Έπειτα απο αρκετή ώρα βρισκόμασταν εκεί...
Η πρώτη εντύπωση που μου έδωσε η πόλη, δεν ήταν η καλύτερη.Καθαρά βιομηχανοποιημένη,με πολύ κόσμο,με μουντά και ψηλά κτίρια-πολυκατοικίες.Μια εικόνα που δεν διέφερε και πολύ απο την εικόνα του κέντρου της Αθήνας
μία καθημερινή πρωί.Ηταν η μόνη πόλη στην οποία συναντήσαμε κίνηση και κολλήσαμε στον δρόμο για αρκετά λεπτά.Δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τις πόλεις και τα χωρια που είχαμε επισκεφτεί τις προηγούμενες μέρες.
Η βόλτα μέσα στο κέντρο της,μας άλλαξε κάπως την γνώμη.Τεράστιοι πεζόδρομοι γεμάτοι μαγαζιά και απίστευτα πολύς κόσμος κάθε εθνικότητας.
Μου θύμισε παραμονές Χριστουγέννων στην Ερμού και στο Σύνταγμα που όλοι τρέχουν πανικόβλητοι να κάνουν τα ψώνια της τελευταίας στιγμής.Οι τέσσερις Ινδιάνοι που έπαιζαν τη μουσική τους στην μέση μίας πλατείας,εκανε ακόμα πιο έντονη αυτή τη σύγκριση.
Παρόλα αυτά,ο ήχος αυτής της μουσικής,συμπλήρωνε τέλεια το σκηνικό της βόλτας μας.Κάναμε τις απαιτούμενες αγορές (άλλωστε όλοι αυτό έκαναν),χαθήκαμε μέσα στον κόσμο και αφού πλέον είχε πάει απόγευμα,
γυρίσαμε στο πάρκινγκ,μπήκαμε στο αυτοκίνητο και αρχίσαμε να ψάχνουμε το ξενοδοχείο στο οποίο θα μέναμε την τελευταία μας νύχτα.
Το ξενοδοχείο το βρήκαμε σχεδόν αμέσως καθώς ήταν στο κέντρο της πόλης.Το είχαμε κλείσει μέσω booking αρκετό καιρό πριν το ταξίδι μας κι έτσι ξέραμε πάνω κάτω τί θα δούμε.
Παρόλα αυτά,ίσως ήταν το χειρότερο όλων των ημερών.Όχι γιατί τα δωμάτια δεν ήταν καλά,αλλά γιατί το προσωπικό του ήταν αγενέστατο.
Κουρασμένοι όπως ήμασταν και με τις ασήκωτες βαλίτσες στο χέρι,προσπαθούσαμε επί μισή ώρα να κάνουμε διακανονισμό με την άκρως ειρωνική receptionist ώστε να μπούμε στα δωμάτια μας.
Στο booking καθώς και στους κανονισμούς του ξενοδοχείου,δεν έλεγε πουθενά πως υποχρεούμεθα να έχουμε πιστωτική κάρτα για να πληρώσουμε τις διανυκτερεύσεις.Η δεσποινίδα παρόλα αυτά,ήταν ανένδοτη και με κοφτά λόγια,μας έλεγε πως αν δεν έχουμε πιστωτική,
δεν θα μπορούσαμε και να μείνουμε.Σαστισμένοι και χωρίς πρόθεση να κάνουμε φασαρία (αν και μάλλον θα έπρεπε), προσπαθούσαμε να τις δώσουμε δίαφορες εναλλαχτικές.
Με τα πολλά και με το ζόρι,καταλήξαμε στο συμβιβασμό να της δώσουμε ώς εγγύηση 60 λίρες οι οποίες θα μας επιστρέφονταν κατά την αναχώρηση.
Μα καλά,γιατί πρέπει να έχουμε πιστωτική επάνω μας? Εγώ δεν έχω βγάλει καν και ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα φαν.
Στο θέμα δεν δώσαμε συνέχεια.Μπήκαμε στα δωμάτια που δεν άξιζαν τα λεφτά τους και λέγαμε πως ακόμα και στους πιο πολιτισμένους λαούς,υπάρχουν "στραβοί" άνθρωποι.
Απέναντι ακριβώς απο το ξενοδοχείο, υπήρχε και μία Ελληνική παραδοσιακή ταβέρνα που η τηλεόραση της έπαιζε ANT1.Κλασσικές Ελληνικές φάτσες,έτρωγαν γεμιστά και μουσακά και η θεωρία ότι
παντού υπάρχουν Ελληνες,ακόμα μία φορά επιβεβαιωνόταν..

Εκείνο το βράδυ κοιμηθήκαμε γνωρίζοντας πως το ταξίδι της Σκωτίας,έφτασε στο τέλος του.Σε λιγότερο απο ένα εικοσιτετράωρο θα πατούσαμε το πόδι μας στο Ελ.Βενιζέλος.Εκεί άρχισαν και εκεί θα τελείωναν το Εδιμβούργο,το Ινβερνές,τα Χάιλαντς και όλα τα μικρα και παραδοσιακά
χωριουδάκια που είδαμε...
Αυτό το βράδυ ήταν μελαγχολικό και οι ώρες του ύπνου μας ήταν άστατες και κυρίως χωρίς όνειρα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15
• 16

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 16

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mpiftex]

Welcome back Zacharoula!
Ελπίζω να περάσατε τέλεια και να το ευχαριστηθήκατε!
Περιμένω την ιστορία σου αναλυτικά!! Και με φωτογραφίες, ε!!

 

[Zacharoula]

Part 2.

Μουντός καιρός,βροχή και κρύο..Έτσι ακριβώς όπως θέλαμε να είναι ο καιρός,έτσι ακριβώς όπως έπρεπε να είναι...
Βάζουμε μπροστά το αυτοκίνητο και ξεκινάμε...Η δυσκολία της ''ανάποδης'' οδήγησης,έγινε αισθητή απο το πρώτο κίολας λεπτό.Οι χάρτες βγήκαν απο τις τσάντες μας και άρχισε να χαράζεται η πορεία όπως ακριβώς την είχαμε μελετήσει αρκετό καιρό πριν φύγουμε.
Πρώτος σταθμός : Sterling (ή Stirling όπως γράφεται απο τους ντόπιους).Η μυθική πόλη των Highlanders και του W.Wallace.Mία πόλη που έγινε γνωστή περισσότερο μέσα απο την ταινία Braveheart παρά απο την ομορφία και την ιστορία της.Οι ντόπιοι το ξέρουν πολύ καλά κι έτσι δεν χάνουν την ευκαιρία να το χρησιμοποιούν.
Επίσκεψη στο φανταστικό Stirling Castle.Ένα τεράστιο κάστρο-μουσείο που κάθε γωνία του έκρυβε και μία ιστορία.Αντικείμενα στρατιωτών,παραδοσιακές στολές,αγάλματα των Ηighlanders και πίνακες με αναπαραστάσεις μαχών,όλα μπροστά στα αχόρταγα μάτια μας τα οποία δεν ήξεραν που να πρωτοκοιτάξουν.Έπειτα απο μίαμιση ώρα στο μουσείο,πήγαμε στο κέντρο του Stirling για βόλτα και φαγητό.Περπατήσαμε στις πλατείες και γίναμε ένα με τους ντόπιους,νίωσαμε έστω και για λίγο την ικανοποίηση του να περπατάς στο μαγευτικό και ιστορικό Stirling.Έπειτα απο αρκετή ώρα,και αρκετά ταλαιπωρημένοι,πήραμε τον δρόμο για το Εδιμβούργο όπου βρίσκονταν το ξενοδοχείο στο οποίο θα μέναμε 2 βράδια...Που να φανταζόμασταν όμως τι θα συνέβαινε εκείνο το βράδυ...το πρώτο μας βράδυ στη Σκωτία...

 

[Zacharoula]

Part 3

Η ώρα 20.30, φτάνουμε στο ξενοδοχείο πραγματικά εξαντλημένοι απο την αυπνία.Η βροχή δεν είχε σταματήσει και το μόνο που θέλαμε ήταν ένα ζεστό μπάνιο και ένα μαλακό κρεβάτι.Η επόμενη μέρα, ήταν αφιερωμένη στο Εδιμβούργο και θέλαμε να την χορτάσουμε όσο το περισσότερο γίνόταν μίας και θα μέναμε μόνο μία μέρα,την Κυριακή.
Το ξενοδοχείo βρίσκονταν 25 λεπτά έξω απο το Εδιμβούργο σε μια γειτονία πνιγμένη απο τα δέντρα.Ήταν παραδοσιακής κατασκευής και αρκετά καθαρό.Κάναμε το μπάνιο μας,οργανώσαμε την επόμενη ημέρα και πέσαμε στα κρεβάτια μας για ύπνο...
Δεν πρέπει να είχαν περάσει δέκα λεπτά απο τότε που έκλεισα τα μάτια μου...
Ξαφνικά χτυπάει η πόρτα και ακούω έντρομο τον Κώστα, που έμενε στο ακριβώς απέναντι δωμάτιο με την Χριστίνα (costas-christi τα usernames των παιδιών στο travelstories), να φωνάζει : "Παιδιά ξυπνήστε! Πήρε φωτιά το ξενοδοχείο.Ολοι έξω!"
Γυρνάω στην φίλη μου, που μέναμε μαζί, και της λέω: "Κατερινάκι!!!!Χριστέ μου!!!Φωτιά???πώς?που?πότε??"
Ανοίγω την πόρτα και βλέπω τα δωμάτια του διαδρόμου ορθάνοικτα.Είχαν εκκενωθεί ήδη ενώ δύο υπάλληλοι που στέκονταν στο διάδρομο, μας είπαν να βιαστούμε μιας και είχαμε μείνει τελευταίοι.Οι διάδρομοι του ξενοδοχείου μύριζαν καμμένα καλώδια και ήδη είχαν έρθει δύο πυροσβεστικά.
Βουτάμε μπουφάν και πορτοφόλια και όπως ήμασταν με τις παντόφλες και τις πυζάμες,βγαίνουμε απο τα δωμάτια και όπου φύγει φύγει...

 

[KIKI]

περιπέτεια και αυτη!!!
Συνέχισε σε παρακαλω ... Με εχει φάει η αγωνία για την συνέχεια ..

 

[Zacharoula]

Part 4.

Βγαίνουμε στην αυλή του ξενοδοχείου αναμαλλιαμένοι απο τον ύπνο και απορημένοι.Τι ακριβώς είχε γίνει???
Κάναμε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.Μεταξύ μας κάναμε δίαφορες υποθέσεις αλλά κανένας δεν ήξερε τι πραγματικά συνέβαινε.
Τα πυροσβεστικά εξακολουθούσαν να βρίσκονται εκεί ενώ πέρασαν και κόκκινη κορδέλα ώστε να μη μπορεί να μπεί κανείς μέσα.Όλα τα φώτα είχαν σβήσει και το μόνο φώς που υπήρχε ήταν αυτό τών λιγοστών φακών που κρατούσαν υπάλληλοι και πυροσβέστες.
''Α!κάτι σοβαρό πρέπει να συμβαίνει'' ,μουρμούριζαν όλοι.
Το μπαρ του ξενοδοχείου,που είχε άλλη είσοδο,είχε ανοίξει ώστε να μπούμε μέσα.Τουλάχιστον δεν κρυώναμε πία.Τα ποτά που θα πέρναμε,ήταν όλα κερασμένα απο το ξενοδοχείο αλλά ποιός είχε όρεξη για ποτό???!!!Τέτοια ώρα,τέτοια λόγια!
Μόνο οι Σκοτσέζοι ήταν πραγματικά μέσα στην τρελή χαρά!Έπιναν ασταμάτητα και τραγουδούσαν λες και δεν ήταν στο ίδιο ξενοδοχείο αλλά σε κρουαζιερόπλοιο.
Το προσωπικό, πηγαινοερχόταν και προσπαθούσε να καθυσηχάσει τον κόσμο καθώς είχε εκνευριστεί απο την άγνοια και την αναμονή.Τι θα κάναμε??θα φεύγαμε??θα λυνόταν το πρόβλημα και θα μέναμε??Επρεπε να πάρουμε μια απάντηση.Στεκόμασταν έτσι τουλάχιστον για δύο ώρες και το χειρότερο όλων ήταν ότι κοιμόμασταν κυριολεκτικά όρθιοι.
Τα πόδια μου είχαν ξυλίασει με τις παντόφλες, ενώ κάτω απο το μπουφάν μου, φαινόταν η ρόζ πυζαμούλα μου με τις πολύχρωμες καρδούλες.Ποιός νοιαζόταν όμως???Ακόμα απορώ, πώς κάποιοι πρόλαβαν να ντυθούν όταν όλα έγιναν μέσα σε δευτερόλεπτα.
Κάθε φορά που ρωτούσαμε κάποιον υπάλληλο,μας έλεγε πως ειδικές κρατικές ομάδες αναμένονται απο στιγμή σε στιγμή για να κρίνουν αν θα μείνουμε ή θα φύγουμε.Αυτές οι ομάδες ήρθαν και ναι...τα πράγματα ήταν περισσότερο σοβαρά απο ότι νομίζαμε αρχικά...
Τελικά,ύστερα απο αρκετή ώρα,μας ανακοίνωσαν πως κρίνεται ακατάλληλη η διαμονή μας καθώς υπήρχε πρόβλημα στα ηλεκτρολογικά.Επρεπε να μεταφερθούμε σε άλλο ξενοδοχείο.
Επιστρέφουμε στα δωμάτια και σε κλασματα δευτερολέπτου,μέσα στο σκοτάδι,μαζέψαμε τα πράγματα μας.Το ξενοδοχείο είχε ήδη κανονίσει τη διαμονή μας και στην είσοδο,περίμεναν ταξί τα οποία θα μετέφεραν τον κόσμο.Εμείς ακολουθήσαμε με το αυτοκίνητο ένα απο αυτά και σε λίγη ώρα βρισκόμασταν στο άλλο ξενοδοχείο...ΑΧ!Τί ξενοδοχείο όμως...

 

[Zacharoula]

Part 5.

Η ώρα είχε περάσει,ήταν 00.30 όταν φτάσαμε στο δεύτερο ξενοδοχείο...
Όταν κατεβήκαμε απο το αυτοκίνητο και το αντικρίσαμε, όλοι είπαμε με μία φωνή : "Τί είναι αυτό!! Μήπως ήρθαμε στο σπίτι του δράκουλα?"
Γύρω απο το ξενοδοχείο, δεν υπήρχε τίποτα. Ήταν πάνω σε έναν σκοτεινό δρόμο στη μέση του πουθενά. Η πρόοψη του δεν φαινόταν καθώς ήταν όλη καλυμμένη με αναρριχώμενα φυτά. Το μόνο που το έκανε να θυμίζει ξενοδοχείο, ήταν το λιγοστό φώς που έβγαινε απο τα παράθυρα των δωματίων τα οποία με δυσκολία διακρίνονταν λόγω της ζούγκλας. Ανατριχιάσαμε!
Μπήκαμε μέσα διστακτικά και αφού πήραμε τα κλειδιά των δωματίων, κατευθυνθήκαμε προς αυτά.
Τα δωμάτια ήταν άθλια, ήταν τρομακτικά με βαριά σκούρα έπιπλα, με βαριές παρδαλές κουρτίνες και με κάδρα περίεργων και σκοτεινών προσώπων που ένιωθες οτι συνεχώς σε κοιτούσαν όπου και αν πήγαινες.
"Απο το κακό στο χειρότερο", σκέφτηκα.
Το δωμάτιο όπου έμενα εγώ, ήταν διαμορφωμένο για άτομα με κινησιακά προβλήματα. Όταν μπήκα στο μπάνιο, ανατρίχιασα. Ηταν γεμάτο μπάρες. Δεν υπήρχε πουθενά ντουζιέρα ή μπανιέρα. Υπήρχε μόνο μια πτυσσόμενη καρέκλα και ένα ακουστικό. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο...
Από την μία, μπράβο τους που έχουν μεριμνήσει, από την άλλη όμως ήταν περίεργο το συναίσθημα για κάποιον που δεν έχει ξαναδεί κάτι τέτοιο...
Στο δωμάτιο της Χριστίνας και του Κώστα τα προσκεφάλια ήταν δύο αλλά το κρεβάτι ήταν ένα και μονό...Το δεύτερο κάπου είχε πάει και ένας Θεός ξέρει πού!
Εκείνο το βράδυ, κοιμηθήκαμε όπως όπως.
Σε αυτό το ξενοδοχείο θα μέναμε 2 βράδια.
Το πρώτο κιόλας πέρασε...
Ξημέρωνε Κυριακή...

 

[dimosf]

Μήπως να το κάνεις σενάριο; Το φάντασμα τι ώρα βγήκε; Πολύ καλή η αφήγησή σου! Για συνέχισε....

 

[trelokefalonitis]

Ζαχαρουλα μηπως εισαι τυχερη που καταφερες και γυρισες?Εσυ περιμενες πως και πως να πας και εγω περιμενα πως και πως να γυρισεις για να μου πεις νεα σου απο τον πολυποθητο προορισμο μου....Συνεχεισε μην σταματας....

 

[varsa]

βρε Ζαχαρούλα τι περιπέτεια ηταν αυτη... θα σο μείνει αξεχαστη παντως... για πες και τα υπολοιπα, εχει ενδιαφέρον!!!!

 

[go2dbeach]

Μου φαινεται οτι στηθηκε το τελειο σκηνικο για Scotland road trip ..η συνεχεια?

 

[StellAnna]

Ζαχαρούλα.... φοβερή αφήγηση, όπως και περιπέτεια.
Ισάξια μιας μυστηριώδους Σκωτίας