Eίπα να σας δώσω κάποια πρώτα στοιχεία γι’ αυτόν τον μακρινό τόπο, όπου έρχεσαι μετά από 29 ώρες ταξιδίου, στην καλύτερη περίπτωση.
Έφτασα 1/9 και ήδη φαίνεται τόσο παρελθούσα ημερομηνία, όσο μου φαίνεται μακρινός και ο χρόνος επιστροφής στις 17 Οκτωβρίου. Οι χρόνοι εδώ ξεπερνούν τις προθέσεις. Το κινητό μου σταμάτησε να λειτουργεί μόλις απογειώθηκα από Αθήνα και ένα ρολόϊ χειρός κρατάει την ώρα Ελλάδας, για να έχω μία επαφή.
Οι Έλληνες εδώ είναι πολύ δεμένοι μεταξύ τους, έχουν τις εκκλησίες τους, όπως και στις ΗΠΑ και βρίσκονται σε διάφορες εκδηλώσεις. Την Κυριακή θα έχουν στην Αδελφότητα των Λεσβίων τη γιορτή της σαρδέλας. Όλοι είναι πολύ ευγενικοί άνθρωποι, αυθόρμητοι και ζεστοί και ας έχουν και τον κοινωνικό σχολιασμό τους. Βρήκα μία άλλη Ελλάδα, με τον παπά, την εκκλησία μας, τους ανθρώπους με τα ήθη και τα έθιμά μας. Είναι προσκολλημένοι σε «πρέπει» πολύ παλαιότερα. Οι γονείς θέλουν να παντρεύουν τα παιδιά τους με Έλληνες. Είναι συγκινητικό το πως λειτουργεί η ελληνική κοινότητα, πως οι άνθρωποι ζουν μετέωροι ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Αυστραλία. Δεν αφήνονται να τους απορροφήσει ο τόπος. Στην Ελλάδα είναι Αυστραλοί και εδώ Έλληνες. Κάποιοι δεν έχουν μάθει καν τη γλώσσα, ενώ κάποιοι τρίτης γενιάς δεν μιλούν τα ελληνικά.
Χθες γνώρισα δύο συναδέλφους-αρχαιολόγους στο Νicholson’s Museum, σε μία διάλεξη για την ιστορία του Σύδνεϋ. H πόλη χτίστηκε αυθόρμητα το 1900 και μετά από 30 χρόνια απέκτησε και το πρώτο πολεοδομικό σχέδιο. Εδώ, εκτός από τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο και ένα στο μεταπτυχιακό τους στην αρχαιολογία με θέμα, θέλουν γενικότερα θέματα. Έχουν και ελληνικό ράδιο. Οι εδώ καθηγητές τους σκάβουν στην Ελλάδα και Κύπρο. Βλέποντας τις συμπεριφορές τους απέναντι στους πολίτες και στην διαχείριση των μνημείων, νομίζω ότι ακόμη πιο ενδιαφέρον θα ήταν να μάθουν πως βλέπει κάποιο τρίτο μάτι τη δική τους διαχείριση της πόλης και των μνημείων, βάσει και των Διεθνών Συμβάσεων και Πρακτικών. Αλλά δύσκολα αντιλαμβανόμαστε την οπτική του άλλου για να θελήσουμε να την μάθουμε.
Πρώτες εντυπώσεις από τον τόπο:
21 όροφος στο διαμέρισμα με διαμπερή θέα σε όλη την πόλη. Στο υπόγειο έχει γυμναστήριο και απέναντι τεράστια πισίνα που ακόμη δεν βρήκα χρόνο να επισκεφτώ. Κάθε όροφος έχει ασανσέρ, όπου πετάς μέσα τα σκουπίδια και φτάνουν στο υπόγειο, καθώς και δωμάτιο ανακύκλωσης. Αριστερά και δεξιά από την πολυκατοικία πάρκα, όπου όλοι τρέχουν, κάνουν ποδήλατο, κάποιοι ιππασία και κυρίως γκόλφ. Από το μπαλκόνι μοιάζει να αγγίζεις το κέντρο με τους ουρανοξύστες με το χέρι, όμως πήρε 1 ώρα γρήγορου περπατήματος για να φτάσω. Μπροστά στη θάλασσα η αρχαιότερη φάση της πόλης (1890-1900), αριστερότερα το αεροδρόμιο, επίσης μπροστά στη θάλασσα.
Τα οικοδομικά τετράγωνα δεν είναι τόσο συγκεκριμένα. Οι δρόμοι φαρδείς με διάζωμα πλατύ και με φυτεύσεις ανάμεσα στις δύο κατευθύνσεις, κανένα αμάξι παρκαρισμένο στο δρόμο να ενοχλεί, πολλά δένδρα κατά μήκος των δρόμων. Τα πεζοδρόμια με απαλό και φαρδύ κατέβασμα ώστε να κινούνται ελεύθερα οι ανάπηροι και ήχοι στα φανάρια και ειδικά ανάγλυφα τελειώματα για τους τυφλούς.
Παντού υπάρχει χώρος ελεύθερος και φροντίδα για τους ανθρώπους, είναι μία πόλη που μπορείς να ζήσεις. Μαγαζιά είδα μόνο για τρόφιμα και στο κέντρο κάποια πολυκαταστήματα, που έχουν εκτοπίσει τα μικρά. Οι βιτρίνες εντυπωσιακές, όλο λουλούδια και άλλες συνθέσεις, που δεν προϊδεάζουν για το εμπόρευμα. Αφού μου είπαν έχει τα πάντα μέσα…. Έχει επίσης πολλά ενδιαφέροντα κτήρια θα έλεγες ότι βρίσκεσαι σε μία πόλη ιστορική. Όλα είναι φροντισμένα και καθαρά. Εδώ πουλάνε ιταλικά παγωτά που δεν μοιάζουν με τα ιταλικά, παρά μόνο στην όψη. Τονίζουν όμως την προέλευση…Οι άνθρωποι πολύ φιλικοί και ευγενικοί, έχουν μία χροιά χαρούμενη στη φωνή. Μιλάνε γρήγορα και με μία προφορά.. όλα τα κόβουν. Επίσης κόβουν και τα μανίκια στα σακάκια, που τους έρχονται κοντά στα χέρια και στην κοιλιά.
Η εξοχή τους τόσο οργανωμένη… με το γκαζόν παντού. Έχουν τιθασεύσει τα πάντα. Οι ευκάλυπτοι τεράστιοι και πολλά πουλιά, όλα διαφορετικά. Πολλά έρχονται να σε δουν και να τα ταϊσεις. Όπου και να πας δημόσιες καθαρές τουαλέτες με νερό μαζεμένο από τη βροχή από τις στέγες προς κυλινδρικές δεξαμενές πάνω σε εξέδρες (όπως στα καουμπόϊκα τα έργα). Παγκάκια και τραπέζια ξύλινα για μπάρμπεκιου, αλλά και ψησταριές με γκαζ. Έχουν την κουλτούρα της τάξης και της ασφάλειας, πολύ περισσότερο και από τη Γερμανία. Κάθε τετράωρο οδήγημα οδηγούν τον οδηγό για ανάπαυση. Οι ταχύτητες μαξ 100 χιλ. εδώ οι αποστάσεις αποτελούν πρόβλημα, δεν έχουμε μέτρο σύγκρισης εκεί στην Ευρώπη.
Ένα τεράστιο νησί-ήπειρος-κράτος που κατοικείτο από 10 εκ πληθυσμό, που οι μετανάστες ανέβασαν στα 20 τα τελευταία 10 χρόνια. Την οικονομία αρχίζουν να την κατέχουν οι ασιάτες και κυρίως οι Κινέζοι. Οι τιμές στα Ύψη… οι φρουτοσαλάτες που κοστίζουν 1.80 στο Λονδίνο εδώ έχουν 5 δολάρια, ενώ οι φυσικές πορτοκαλάδες 7,5.
Στο νεκροταφείο, που δυστυχώς χρειάστηκε να επισκεφτώ, το ονομάζουν νεκρόπολη. Είναι τεράστιο, έχουν χάρτες και τομείς για κάθε θρησκεία και πληθυσμό. Δεν μπερδεύουν κανέναν. Αλλού οι μουσουλμάνοι, οι καθολικοί, οι εβραίοι, οι ορθόδοξοι, κλπ… οι Έλληνες είναι στους ανεξάρτητους… οι καθολικοί κάνουν τα πιο ογκώδη μνήματα. Τα ωραιότερα έχουν μία πλάκα στο έδαφος και λουλούδια, όπως στο Συμμαχικό Νεκροταφείο του Μούδρου Λήμνου και όπως στη Φλόριδα ΗΠΑ. Ακόμη ωραιότερα είναι όσα έχουν ένα μόνο δενδράκι στο γρασίδι. Οι Έλληνες κατασκευάζουν μνήματα με μαύρο μάρμαρο, εντυπωσιακά και ογκώδη.
Οι σκέψεις τρέχουν αλλά δεν βρίσκω τον τρόπο να τις ξεκαθαρίσω, γιατί όλη μέρα μιλάω και ακούω. Υπάρχει δίψα για ότι έχουμε να τους δώσουμε από την Ελλάδα. Κάποιοι μου λένε τα μυστικά τους και ότι ποτέ δεν μπόρεσαν να μοιραστούν με άλλους. Αισθάνονται εμπιστοσύνη για τους Έλληνες από την πατρίδα.
Εδώ στον Αντίποδα, όλα είναι ανάποδα (νότιο ημισφαίριο, απολύτως οργανωμένα, ανάποδο οδήγημα σαν στην Αγγλία και προσκόλληση στην παράδοση)
Έφτασα 1/9 και ήδη φαίνεται τόσο παρελθούσα ημερομηνία, όσο μου φαίνεται μακρινός και ο χρόνος επιστροφής στις 17 Οκτωβρίου. Οι χρόνοι εδώ ξεπερνούν τις προθέσεις. Το κινητό μου σταμάτησε να λειτουργεί μόλις απογειώθηκα από Αθήνα και ένα ρολόϊ χειρός κρατάει την ώρα Ελλάδας, για να έχω μία επαφή.
Οι Έλληνες εδώ είναι πολύ δεμένοι μεταξύ τους, έχουν τις εκκλησίες τους, όπως και στις ΗΠΑ και βρίσκονται σε διάφορες εκδηλώσεις. Την Κυριακή θα έχουν στην Αδελφότητα των Λεσβίων τη γιορτή της σαρδέλας. Όλοι είναι πολύ ευγενικοί άνθρωποι, αυθόρμητοι και ζεστοί και ας έχουν και τον κοινωνικό σχολιασμό τους. Βρήκα μία άλλη Ελλάδα, με τον παπά, την εκκλησία μας, τους ανθρώπους με τα ήθη και τα έθιμά μας. Είναι προσκολλημένοι σε «πρέπει» πολύ παλαιότερα. Οι γονείς θέλουν να παντρεύουν τα παιδιά τους με Έλληνες. Είναι συγκινητικό το πως λειτουργεί η ελληνική κοινότητα, πως οι άνθρωποι ζουν μετέωροι ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Αυστραλία. Δεν αφήνονται να τους απορροφήσει ο τόπος. Στην Ελλάδα είναι Αυστραλοί και εδώ Έλληνες. Κάποιοι δεν έχουν μάθει καν τη γλώσσα, ενώ κάποιοι τρίτης γενιάς δεν μιλούν τα ελληνικά.
Χθες γνώρισα δύο συναδέλφους-αρχαιολόγους στο Νicholson’s Museum, σε μία διάλεξη για την ιστορία του Σύδνεϋ. H πόλη χτίστηκε αυθόρμητα το 1900 και μετά από 30 χρόνια απέκτησε και το πρώτο πολεοδομικό σχέδιο. Εδώ, εκτός από τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο και ένα στο μεταπτυχιακό τους στην αρχαιολογία με θέμα, θέλουν γενικότερα θέματα. Έχουν και ελληνικό ράδιο. Οι εδώ καθηγητές τους σκάβουν στην Ελλάδα και Κύπρο. Βλέποντας τις συμπεριφορές τους απέναντι στους πολίτες και στην διαχείριση των μνημείων, νομίζω ότι ακόμη πιο ενδιαφέρον θα ήταν να μάθουν πως βλέπει κάποιο τρίτο μάτι τη δική τους διαχείριση της πόλης και των μνημείων, βάσει και των Διεθνών Συμβάσεων και Πρακτικών. Αλλά δύσκολα αντιλαμβανόμαστε την οπτική του άλλου για να θελήσουμε να την μάθουμε.
Πρώτες εντυπώσεις από τον τόπο:
21 όροφος στο διαμέρισμα με διαμπερή θέα σε όλη την πόλη. Στο υπόγειο έχει γυμναστήριο και απέναντι τεράστια πισίνα που ακόμη δεν βρήκα χρόνο να επισκεφτώ. Κάθε όροφος έχει ασανσέρ, όπου πετάς μέσα τα σκουπίδια και φτάνουν στο υπόγειο, καθώς και δωμάτιο ανακύκλωσης. Αριστερά και δεξιά από την πολυκατοικία πάρκα, όπου όλοι τρέχουν, κάνουν ποδήλατο, κάποιοι ιππασία και κυρίως γκόλφ. Από το μπαλκόνι μοιάζει να αγγίζεις το κέντρο με τους ουρανοξύστες με το χέρι, όμως πήρε 1 ώρα γρήγορου περπατήματος για να φτάσω. Μπροστά στη θάλασσα η αρχαιότερη φάση της πόλης (1890-1900), αριστερότερα το αεροδρόμιο, επίσης μπροστά στη θάλασσα.
Τα οικοδομικά τετράγωνα δεν είναι τόσο συγκεκριμένα. Οι δρόμοι φαρδείς με διάζωμα πλατύ και με φυτεύσεις ανάμεσα στις δύο κατευθύνσεις, κανένα αμάξι παρκαρισμένο στο δρόμο να ενοχλεί, πολλά δένδρα κατά μήκος των δρόμων. Τα πεζοδρόμια με απαλό και φαρδύ κατέβασμα ώστε να κινούνται ελεύθερα οι ανάπηροι και ήχοι στα φανάρια και ειδικά ανάγλυφα τελειώματα για τους τυφλούς.
Παντού υπάρχει χώρος ελεύθερος και φροντίδα για τους ανθρώπους, είναι μία πόλη που μπορείς να ζήσεις. Μαγαζιά είδα μόνο για τρόφιμα και στο κέντρο κάποια πολυκαταστήματα, που έχουν εκτοπίσει τα μικρά. Οι βιτρίνες εντυπωσιακές, όλο λουλούδια και άλλες συνθέσεις, που δεν προϊδεάζουν για το εμπόρευμα. Αφού μου είπαν έχει τα πάντα μέσα…. Έχει επίσης πολλά ενδιαφέροντα κτήρια θα έλεγες ότι βρίσκεσαι σε μία πόλη ιστορική. Όλα είναι φροντισμένα και καθαρά. Εδώ πουλάνε ιταλικά παγωτά που δεν μοιάζουν με τα ιταλικά, παρά μόνο στην όψη. Τονίζουν όμως την προέλευση…Οι άνθρωποι πολύ φιλικοί και ευγενικοί, έχουν μία χροιά χαρούμενη στη φωνή. Μιλάνε γρήγορα και με μία προφορά.. όλα τα κόβουν. Επίσης κόβουν και τα μανίκια στα σακάκια, που τους έρχονται κοντά στα χέρια και στην κοιλιά.
Η εξοχή τους τόσο οργανωμένη… με το γκαζόν παντού. Έχουν τιθασεύσει τα πάντα. Οι ευκάλυπτοι τεράστιοι και πολλά πουλιά, όλα διαφορετικά. Πολλά έρχονται να σε δουν και να τα ταϊσεις. Όπου και να πας δημόσιες καθαρές τουαλέτες με νερό μαζεμένο από τη βροχή από τις στέγες προς κυλινδρικές δεξαμενές πάνω σε εξέδρες (όπως στα καουμπόϊκα τα έργα). Παγκάκια και τραπέζια ξύλινα για μπάρμπεκιου, αλλά και ψησταριές με γκαζ. Έχουν την κουλτούρα της τάξης και της ασφάλειας, πολύ περισσότερο και από τη Γερμανία. Κάθε τετράωρο οδήγημα οδηγούν τον οδηγό για ανάπαυση. Οι ταχύτητες μαξ 100 χιλ. εδώ οι αποστάσεις αποτελούν πρόβλημα, δεν έχουμε μέτρο σύγκρισης εκεί στην Ευρώπη.
Ένα τεράστιο νησί-ήπειρος-κράτος που κατοικείτο από 10 εκ πληθυσμό, που οι μετανάστες ανέβασαν στα 20 τα τελευταία 10 χρόνια. Την οικονομία αρχίζουν να την κατέχουν οι ασιάτες και κυρίως οι Κινέζοι. Οι τιμές στα Ύψη… οι φρουτοσαλάτες που κοστίζουν 1.80 στο Λονδίνο εδώ έχουν 5 δολάρια, ενώ οι φυσικές πορτοκαλάδες 7,5.
Στο νεκροταφείο, που δυστυχώς χρειάστηκε να επισκεφτώ, το ονομάζουν νεκρόπολη. Είναι τεράστιο, έχουν χάρτες και τομείς για κάθε θρησκεία και πληθυσμό. Δεν μπερδεύουν κανέναν. Αλλού οι μουσουλμάνοι, οι καθολικοί, οι εβραίοι, οι ορθόδοξοι, κλπ… οι Έλληνες είναι στους ανεξάρτητους… οι καθολικοί κάνουν τα πιο ογκώδη μνήματα. Τα ωραιότερα έχουν μία πλάκα στο έδαφος και λουλούδια, όπως στο Συμμαχικό Νεκροταφείο του Μούδρου Λήμνου και όπως στη Φλόριδα ΗΠΑ. Ακόμη ωραιότερα είναι όσα έχουν ένα μόνο δενδράκι στο γρασίδι. Οι Έλληνες κατασκευάζουν μνήματα με μαύρο μάρμαρο, εντυπωσιακά και ογκώδη.
Οι σκέψεις τρέχουν αλλά δεν βρίσκω τον τρόπο να τις ξεκαθαρίσω, γιατί όλη μέρα μιλάω και ακούω. Υπάρχει δίψα για ότι έχουμε να τους δώσουμε από την Ελλάδα. Κάποιοι μου λένε τα μυστικά τους και ότι ποτέ δεν μπόρεσαν να μοιραστούν με άλλους. Αισθάνονται εμπιστοσύνη για τους Έλληνες από την πατρίδα.
Εδώ στον Αντίποδα, όλα είναι ανάποδα (νότιο ημισφαίριο, απολύτως οργανωμένα, ανάποδο οδήγημα σαν στην Αγγλία και προσκόλληση στην παράδοση)
