pulsar
Member
- Μηνύματα
- 32
- Likes
- 7
Las Vegas
..το τελευταίο πρωινό στην ΝΥ ήταν θλιμμένο και μελαγχολικό. Έτσι αποφασίσαμε να πνίξουμε τον πόνο μας σε κάποια τελευταία ψώνια και σε κοτόπουλο με κάρι, από τον πλανόδιο κάπου κοντά στην W47th με 6th ave. Μία και μισή η ώρα παραλαμβάναμε τις βαλίτσες μας από το ξενοδοχείο και επιβιβαζόμασταν ξανά σε ταξί με προορισμό το JFK. Το ταξί από/προς το αεροδρόμιο κοστίζει περίπου 45$ και είναι μάλλον ο πιο ξεκούραστος και μη-αγχωτικός τρόπος μετακίνησης. Μέχρι εκείνη την Τετάρτη. Η κίνηση έμοιαζε να πνίγει κάθε πιθανό τρόπο διαφυγής από το Manhattan. Ο Ινδός με το τουρμπάνι στο τιμόνι παρόλα αυτά έμοιαζε χαλαρός. Χαλαρώσαμε κι εμείς και απολαύσαμε τη βόλτα που σίγουρα θα είχε μωτ < 10km/h. Μετά από περίπου 45' για μια απόσταση που με τα πόδια θα την κάναμε στον μισό χρόνο, άρχισα όμως να προβληματίζομαι. :? Η πτήση μας έφευγε σε ούτε δύο ώρες κι εμείς δεν είχαμε βγεί ακόμα από το νησί. Με κουτσή συνεννόηση πως πρέπει να βιαστούμε, και αφού είχαμε πατήσει στο Queens, ο ομάρ ταρίφ άρχισε να οδηγάει όσο πιο χαροτικά μπορούσε, με συνεχείς σφήνες και φρεναρίσματα που μετέδιδαν συνεχή g στα κουρασμένα σώματα μας. Μέχρι που βγήκε από τη highway και μπήκε σε έναν οικισμό που πρώτη φορά έβλεπα στη ζωή μου. Στροφή σε βενζινάδικο και κατεβαίνει. Μεταξύ απορίας και άγχους, μία ώρα και λίγο πριν την αναχώρηση, τον βλέπουμε να μιλάει με τον (Ινδό) ιδιοκτήτη του βενζινάδικου, να μπαίνει και να φεύγουμε. Εξήγηση καμία για την απρόσμενη στάση. Για να μη σας κουράσω άλλο, συνεννοήθηκε για το πως θα φτάσουμε στο JFK από κάποιον B-road, ΄όπως και έγινε κανένα δεκάλεπτο αργότερα.
Σταματάμε και κάνουμε Check-in στο πεζοδρόμιο, έξω από το ολοκαίνουριο (και όχι κάτι το φοβερό) Τ8. Είχε κανονικό counter, απ' όπου παρέλαβαν με καροτσάκι τις αποσκευές μας, κι εμείς μέσα σε 5' είχαμε ξεμπερδέψει και οδεύαμε προς τον έλεγχο ασφαλείας. Κλασσικά πράγματα, χωρίς παπούτσια και λοιπά επικίνδυνα πράγματα είδαμε πως η πτήση έχει (τι περίεργο!) μιάμιση ώρα καθυστέρηση. Έτσι, όχι μόνο προλάβαμε, αλλά φάγαμε και πίτσα. Επιβίβαση στο παμπάλαιο 757-200 του αμερικάνικου δεινοσαύρου των αερομεταφορών, ΑΑ, το οποίο είναι και το μοναδικό αεροπλάνο του ταξιδιού που δεν μπόρεσα να δω registration. Αν είχα δει, θα έβρισκα σίγουρα το αεροπλάνο εικοσαετίας (και λίγο λέω) με ξεχαρβαλωμένα καθίσματα και βρωμερά υφάσματα. το μόνο καλό στη υπόθεση είναι πως το seat pitch ήταν κι αυτό εικοσαετίας, με άνεση και άπλα. Οι θέσεις που είχα κλείσει αυτή τη φορά μας δώθηκαν κανονικά και ήταν οι 25 ABC. Η πληρότητα γύρω στο 70% (ο Αύγουστος είναι low season στη Νεβάδα λόγω ζέστης) και οι συνεπιβάτες είτε ανδροπαρέες που πήγαιναν για να κάνουν ζημιά (και καλά) είτε ζευγάρια όλων των ηλικιών που απλά έχουν εξοχικά στην περιοχή. Pushback και κάπου στην τροχοδρόμηση είδα να ξεπροβάλει από μακριά το Α380 της EK!
Ήταν η περίοδος που μόλις το είχαν παραλάβει και έκαναν δοκιμαστικές πτήσεις ανα την Αμερική. Η μηχανή ήταν στο ντουλάπι, και για να μη γίνω σπαστικός και προκλητικός την άφησα στη θέση της χωρίς φωτογραφία. Τo ταξίδι κύλησε πιο βαρετά από ποτέ, αφού ξέχασα κατά λάθος το ipod στη βαλίτσα που ταξίδευε στο αμπάρι, το IFE ήταν της εποχής που όλοι πήγαιναν στο Vegas για να δουν τον Elvis και δεν είχα ιδέα που βρισκόμασταν. Φαγητό δεν προσφέρονταν και τη μονοτονία έσπασε μόνο η δωρεάν κοκα-κόλα. Το κουτάκι που μου προσέφερε το μεσήλικο πλήρωμα ήταν της Coca-Cola Brazil και ήταν γραμμένο στα βραζιλιάνικα. Κάπου εκεί κοιμήθηκα. Όταν ξύπνησα είχαμε ήδη αρχίσει την κάθοδο, ο ήλιος έδυε, και μόλις περάσαμε κάτω από τα σύννεφα το κοκκινωπό χρώμα σε συνδυασμό με την πρωτόγνωρη ξεραϊλα της ερήμου με έκανε να νομίζω πως φτάσαμε στον Άρη. Στην κυριολεξία δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο. Ούτε όμως και κάτι σαν τη strip που κατάφωτη έκανε την εμφάνιση της στη μέση του πουθενά. Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι συνέβη και που βρισκόμασταν είχαμε ήδη προσγειωθεί και μπαίναμε στο τερμιναλ 1 του McCarran. Όπως ίσως έχετε διαβάσει, υποδοχή με κουλοχέρηδες, ενδοαεροδρομιακό τραινάκι και πάμε για το Baggage Claim.
Παραλαβή και ταξάκι για το MGM Grand, στο οποίο είχα κρατήσει ένα δωμάτιο με τα πιο άνετα κρεβάτια που έχω δει στη ζωή μου. Δυστυχώς, μόλις 6ος όροφος και για θέα το New York New York απέναντι να μου θυμίζει κάτι από την πόλη που άφησα πίσω. Φυσικά, καθοδόν για το δωμάτιο περνάς από το καζίνο υποχρεωτικά, στο οποίο η πρόσβαση είναι ελεύθερη για όποιον θέλει, χωρίς καμία διατύπωση ή έλεγχο όπως συμβαίνει στη μικρή μας χώρα. Τακτοποίηση, μπάνιο για να φύγει η βρωμιά που μαζέψαμε στα 2.000+ μίλια που κάναμε από το πρωί και έτοιμοι για βόλτα. Κάπου εδώ να πω πως οι τιμές στα ξενοδοχεία και τα πακέτα για το Λας είναι αρκούντως φτηνα, ως κομμάτι της πολιτικής που θέλει όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο στον τζόγο.
Δεν ήμουν σίγουρος αν έφταιγε το ότι ήταν βράδυ ή το ότι στην Ελλάδα το καλοκάιρι ψηθήκαμε, αλλά τη ζέστη του Las Vegas, έως και ευχάριστη θα την έλεγα. Υγρασία ελάχιστη (όσοι έχουν το προνόμιο να μένουν στην πιο υγρή πόλη του κόσμου, Θεσσαλονίκη, θα το εκτιμήσουν) και μάλλον πιο πολύ ενοχλητικός ήταν ο υπερβολικός κλιματιμός σε όλους τους κλειστούς χώρους. Δείπνο εντός του MGM σε ένα ζουγκλο-ειδές εστιατόριο (με σήμα το λιοντάρι της MGM) γιατί η πείνα ήταν μεγάλη κι η όρεξη για πειραματισμούς μικρή. Βόλτα στην Las Vegas Boulevard, που θα την παρομοίαζα με την 26ης Οκτωβρίου για τους Θεσσαλονικέις και την Συγγρού για τους ΑΘηναίους. Φαρδιά, με πολλή κίνηση, αδιάφορο περιβάλλον, πολλούς μεξικανούς να μοιράζουν κάρτες για Call Girls και μαγαζιά με τουριστικά σουβενίρ. Φυσικά τα διάσημα ξενοδοχεία τριγύρω θύμιζαν που βρισκόμαστε, αλλά έξω από αυτά, μια παρακμή. Από τα διάφορα που επισκευτήκαμε πιο πολύ μου άρεσε το Bellagio, με το πολύ προσεγμένο περιβάλλον και τον εκπληκτικό εσωτερικό κήπο. Δυστυχώς, η λεωφόρος ήταν τόσο μεγάλη, όσο κι η κούραση μας (άλλωστε με ακόμα -3 ώρες στο ρολόι, στη Νέα Υόρκη την ίδια στιγμή ήταν ήδη ξημερώματα), και η πρωϊνή παραλαβή για το Grand Canyon απαιτούσε ξύπνημα νωρίς. Έτσι, επιστρέψαμε στα τεράστια κρεβάτια μας για λίγη ξεκούραση.
Πρωί, παραλαβή από το λεωφορειάκι της Vision Holidays και βουρ για το Las Vegas North, απ' όπου θα ξεκινούσε το τουρ στο South Rim. Αναμονή στο ευχαριστο περιβάλλον του αεροσταθμού και (τι άλλο; ) ανακοίνωση πως το τουρ θα καθυστερήσει. Ευτυχώς με διαβεβαίωσαν πως αυτό δε θα επηρρεάσει τη διάρκεια του, κι έτσι το μόνο που έμενε ήταν να αφιχθεί το Dornier 328 που θα μας μετέφερε. Πράγματι, με περίπου μια ώρα καθυστέρηση έφτασε δίπλα στο κτίριο το N328MX με την ασιατικής καταγωγής συνοδό, της οποίας τα Αγγλικά μετα βίας καταλάβαινα. Απογείωση και χαμηλή πτήση πάνω από το Hoover Dam και το άγριο τοπίο. Το τουρ, τελικά μου έπεσε μικρό. Το τοπίο είναι τόσο συγκλονιστικό και ασυνήθιστο, που την επόμενη φορά που θα βρεθώ στα μέρη, θα καθήσω τρεις μέρες απλά για να κοιτάω και να σκέφτομαι. Μερικές φωτογραφίες. Δεν έλλειψαν οι μικροί επισκέπτες. Μετά από περίπου τρεις ώρες στο μέρος (το οποίο οι Αμερικάνοι έχουν φροντίσει να είναι τέλειο, καθαρότατο, και με πολύ χαρακτήρα, είναι άλλωστε εθνικό πάρκο) πήγαμε μια σύντομη επίσκεψη στο κέντρο τουριστών για μερικά σουβενίρ (πήρα ένα ημερολόγιο στη γιαγιά μου) και μάθαμε πως ο ΠΑΟΚ πάνω απ' όλα. Με τις έλικες να γυρίζουν επιστροφή στο Vegas και λεωφορειάκι για το MGM, απ' όπου βλέπετε το ότι το μέρος δεν έχει κάτι να πει εκτός από τα καζίνο. Το City Center που χτιζόταν είναι πράγματι εντυπωσιακό.
Η απογευματοβραδυνή μας βόλτα περιελάμβανε και το show με τα λιοντάρια στο MGM αλλά και το show με τα συντριβάνια στο Bellagio, όπου δειπνήσαμε στον μεγαλύτερο και καλύτερο μπουφέ που έχω δει στη ζωή μου. Βραδυνή βόλτα στο καζίνο του ξενοδοχείου, όπου είδα με τα μάτια μου Ισπανό στη ρουλέτα να έχει κάνει δεκάδες μάρκες των 10.000 δολλαρίων και να τις χάνει σωρηδόν γελώντας. Ύπνος στις 3 με αφύπνηση στις 5:30 για να προλάβουμε την WN1165 της Southwest για το San Fran.
..το τελευταίο πρωινό στην ΝΥ ήταν θλιμμένο και μελαγχολικό. Έτσι αποφασίσαμε να πνίξουμε τον πόνο μας σε κάποια τελευταία ψώνια και σε κοτόπουλο με κάρι, από τον πλανόδιο κάπου κοντά στην W47th με 6th ave. Μία και μισή η ώρα παραλαμβάναμε τις βαλίτσες μας από το ξενοδοχείο και επιβιβαζόμασταν ξανά σε ταξί με προορισμό το JFK. Το ταξί από/προς το αεροδρόμιο κοστίζει περίπου 45$ και είναι μάλλον ο πιο ξεκούραστος και μη-αγχωτικός τρόπος μετακίνησης. Μέχρι εκείνη την Τετάρτη. Η κίνηση έμοιαζε να πνίγει κάθε πιθανό τρόπο διαφυγής από το Manhattan. Ο Ινδός με το τουρμπάνι στο τιμόνι παρόλα αυτά έμοιαζε χαλαρός. Χαλαρώσαμε κι εμείς και απολαύσαμε τη βόλτα που σίγουρα θα είχε μωτ < 10km/h. Μετά από περίπου 45' για μια απόσταση που με τα πόδια θα την κάναμε στον μισό χρόνο, άρχισα όμως να προβληματίζομαι. :? Η πτήση μας έφευγε σε ούτε δύο ώρες κι εμείς δεν είχαμε βγεί ακόμα από το νησί. Με κουτσή συνεννόηση πως πρέπει να βιαστούμε, και αφού είχαμε πατήσει στο Queens, ο ομάρ ταρίφ άρχισε να οδηγάει όσο πιο χαροτικά μπορούσε, με συνεχείς σφήνες και φρεναρίσματα που μετέδιδαν συνεχή g στα κουρασμένα σώματα μας. Μέχρι που βγήκε από τη highway και μπήκε σε έναν οικισμό που πρώτη φορά έβλεπα στη ζωή μου. Στροφή σε βενζινάδικο και κατεβαίνει. Μεταξύ απορίας και άγχους, μία ώρα και λίγο πριν την αναχώρηση, τον βλέπουμε να μιλάει με τον (Ινδό) ιδιοκτήτη του βενζινάδικου, να μπαίνει και να φεύγουμε. Εξήγηση καμία για την απρόσμενη στάση. Για να μη σας κουράσω άλλο, συνεννοήθηκε για το πως θα φτάσουμε στο JFK από κάποιον B-road, ΄όπως και έγινε κανένα δεκάλεπτο αργότερα.
Σταματάμε και κάνουμε Check-in στο πεζοδρόμιο, έξω από το ολοκαίνουριο (και όχι κάτι το φοβερό) Τ8. Είχε κανονικό counter, απ' όπου παρέλαβαν με καροτσάκι τις αποσκευές μας, κι εμείς μέσα σε 5' είχαμε ξεμπερδέψει και οδεύαμε προς τον έλεγχο ασφαλείας. Κλασσικά πράγματα, χωρίς παπούτσια και λοιπά επικίνδυνα πράγματα είδαμε πως η πτήση έχει (τι περίεργο!) μιάμιση ώρα καθυστέρηση. Έτσι, όχι μόνο προλάβαμε, αλλά φάγαμε και πίτσα. Επιβίβαση στο παμπάλαιο 757-200 του αμερικάνικου δεινοσαύρου των αερομεταφορών, ΑΑ, το οποίο είναι και το μοναδικό αεροπλάνο του ταξιδιού που δεν μπόρεσα να δω registration. Αν είχα δει, θα έβρισκα σίγουρα το αεροπλάνο εικοσαετίας (και λίγο λέω) με ξεχαρβαλωμένα καθίσματα και βρωμερά υφάσματα. το μόνο καλό στη υπόθεση είναι πως το seat pitch ήταν κι αυτό εικοσαετίας, με άνεση και άπλα. Οι θέσεις που είχα κλείσει αυτή τη φορά μας δώθηκαν κανονικά και ήταν οι 25 ABC. Η πληρότητα γύρω στο 70% (ο Αύγουστος είναι low season στη Νεβάδα λόγω ζέστης) και οι συνεπιβάτες είτε ανδροπαρέες που πήγαιναν για να κάνουν ζημιά (και καλά) είτε ζευγάρια όλων των ηλικιών που απλά έχουν εξοχικά στην περιοχή. Pushback και κάπου στην τροχοδρόμηση είδα να ξεπροβάλει από μακριά το Α380 της EK!
Ήταν η περίοδος που μόλις το είχαν παραλάβει και έκαναν δοκιμαστικές πτήσεις ανα την Αμερική. Η μηχανή ήταν στο ντουλάπι, και για να μη γίνω σπαστικός και προκλητικός την άφησα στη θέση της χωρίς φωτογραφία. Τo ταξίδι κύλησε πιο βαρετά από ποτέ, αφού ξέχασα κατά λάθος το ipod στη βαλίτσα που ταξίδευε στο αμπάρι, το IFE ήταν της εποχής που όλοι πήγαιναν στο Vegas για να δουν τον Elvis και δεν είχα ιδέα που βρισκόμασταν. Φαγητό δεν προσφέρονταν και τη μονοτονία έσπασε μόνο η δωρεάν κοκα-κόλα. Το κουτάκι που μου προσέφερε το μεσήλικο πλήρωμα ήταν της Coca-Cola Brazil και ήταν γραμμένο στα βραζιλιάνικα. Κάπου εκεί κοιμήθηκα. Όταν ξύπνησα είχαμε ήδη αρχίσει την κάθοδο, ο ήλιος έδυε, και μόλις περάσαμε κάτω από τα σύννεφα το κοκκινωπό χρώμα σε συνδυασμό με την πρωτόγνωρη ξεραϊλα της ερήμου με έκανε να νομίζω πως φτάσαμε στον Άρη. Στην κυριολεξία δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο. Ούτε όμως και κάτι σαν τη strip που κατάφωτη έκανε την εμφάνιση της στη μέση του πουθενά. Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι συνέβη και που βρισκόμασταν είχαμε ήδη προσγειωθεί και μπαίναμε στο τερμιναλ 1 του McCarran. Όπως ίσως έχετε διαβάσει, υποδοχή με κουλοχέρηδες, ενδοαεροδρομιακό τραινάκι και πάμε για το Baggage Claim.Παραλαβή και ταξάκι για το MGM Grand, στο οποίο είχα κρατήσει ένα δωμάτιο με τα πιο άνετα κρεβάτια που έχω δει στη ζωή μου. Δυστυχώς, μόλις 6ος όροφος και για θέα το New York New York απέναντι να μου θυμίζει κάτι από την πόλη που άφησα πίσω. Φυσικά, καθοδόν για το δωμάτιο περνάς από το καζίνο υποχρεωτικά, στο οποίο η πρόσβαση είναι ελεύθερη για όποιον θέλει, χωρίς καμία διατύπωση ή έλεγχο όπως συμβαίνει στη μικρή μας χώρα. Τακτοποίηση, μπάνιο για να φύγει η βρωμιά που μαζέψαμε στα 2.000+ μίλια που κάναμε από το πρωί και έτοιμοι για βόλτα. Κάπου εδώ να πω πως οι τιμές στα ξενοδοχεία και τα πακέτα για το Λας είναι αρκούντως φτηνα, ως κομμάτι της πολιτικής που θέλει όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο στον τζόγο.
Δεν ήμουν σίγουρος αν έφταιγε το ότι ήταν βράδυ ή το ότι στην Ελλάδα το καλοκάιρι ψηθήκαμε, αλλά τη ζέστη του Las Vegas, έως και ευχάριστη θα την έλεγα. Υγρασία ελάχιστη (όσοι έχουν το προνόμιο να μένουν στην πιο υγρή πόλη του κόσμου, Θεσσαλονίκη, θα το εκτιμήσουν) και μάλλον πιο πολύ ενοχλητικός ήταν ο υπερβολικός κλιματιμός σε όλους τους κλειστούς χώρους. Δείπνο εντός του MGM σε ένα ζουγκλο-ειδές εστιατόριο (με σήμα το λιοντάρι της MGM) γιατί η πείνα ήταν μεγάλη κι η όρεξη για πειραματισμούς μικρή. Βόλτα στην Las Vegas Boulevard, που θα την παρομοίαζα με την 26ης Οκτωβρίου για τους Θεσσαλονικέις και την Συγγρού για τους ΑΘηναίους. Φαρδιά, με πολλή κίνηση, αδιάφορο περιβάλλον, πολλούς μεξικανούς να μοιράζουν κάρτες για Call Girls και μαγαζιά με τουριστικά σουβενίρ. Φυσικά τα διάσημα ξενοδοχεία τριγύρω θύμιζαν που βρισκόμαστε, αλλά έξω από αυτά, μια παρακμή. Από τα διάφορα που επισκευτήκαμε πιο πολύ μου άρεσε το Bellagio, με το πολύ προσεγμένο περιβάλλον και τον εκπληκτικό εσωτερικό κήπο. Δυστυχώς, η λεωφόρος ήταν τόσο μεγάλη, όσο κι η κούραση μας (άλλωστε με ακόμα -3 ώρες στο ρολόι, στη Νέα Υόρκη την ίδια στιγμή ήταν ήδη ξημερώματα), και η πρωϊνή παραλαβή για το Grand Canyon απαιτούσε ξύπνημα νωρίς. Έτσι, επιστρέψαμε στα τεράστια κρεβάτια μας για λίγη ξεκούραση.
Πρωί, παραλαβή από το λεωφορειάκι της Vision Holidays και βουρ για το Las Vegas North, απ' όπου θα ξεκινούσε το τουρ στο South Rim. Αναμονή στο ευχαριστο περιβάλλον του αεροσταθμού και (τι άλλο; ) ανακοίνωση πως το τουρ θα καθυστερήσει. Ευτυχώς με διαβεβαίωσαν πως αυτό δε θα επηρρεάσει τη διάρκεια του, κι έτσι το μόνο που έμενε ήταν να αφιχθεί το Dornier 328 που θα μας μετέφερε. Πράγματι, με περίπου μια ώρα καθυστέρηση έφτασε δίπλα στο κτίριο το N328MX με την ασιατικής καταγωγής συνοδό, της οποίας τα Αγγλικά μετα βίας καταλάβαινα. Απογείωση και χαμηλή πτήση πάνω από το Hoover Dam και το άγριο τοπίο. Το τουρ, τελικά μου έπεσε μικρό. Το τοπίο είναι τόσο συγκλονιστικό και ασυνήθιστο, που την επόμενη φορά που θα βρεθώ στα μέρη, θα καθήσω τρεις μέρες απλά για να κοιτάω και να σκέφτομαι. Μερικές φωτογραφίες. Δεν έλλειψαν οι μικροί επισκέπτες. Μετά από περίπου τρεις ώρες στο μέρος (το οποίο οι Αμερικάνοι έχουν φροντίσει να είναι τέλειο, καθαρότατο, και με πολύ χαρακτήρα, είναι άλλωστε εθνικό πάρκο) πήγαμε μια σύντομη επίσκεψη στο κέντρο τουριστών για μερικά σουβενίρ (πήρα ένα ημερολόγιο στη γιαγιά μου) και μάθαμε πως ο ΠΑΟΚ πάνω απ' όλα. Με τις έλικες να γυρίζουν επιστροφή στο Vegas και λεωφορειάκι για το MGM, απ' όπου βλέπετε το ότι το μέρος δεν έχει κάτι να πει εκτός από τα καζίνο. Το City Center που χτιζόταν είναι πράγματι εντυπωσιακό.
Η απογευματοβραδυνή μας βόλτα περιελάμβανε και το show με τα λιοντάρια στο MGM αλλά και το show με τα συντριβάνια στο Bellagio, όπου δειπνήσαμε στον μεγαλύτερο και καλύτερο μπουφέ που έχω δει στη ζωή μου. Βραδυνή βόλτα στο καζίνο του ξενοδοχείου, όπου είδα με τα μάτια μου Ισπανό στη ρουλέτα να έχει κάνει δεκάδες μάρκες των 10.000 δολλαρίων και να τις χάνει σωρηδόν γελώντας. Ύπνος στις 3 με αφύπνηση στις 5:30 για να προλάβουμε την WN1165 της Southwest για το San Fran.
Attachments
Last edited by a moderator:
), στο οποίο, όμως είχαμε έναν πολύ καλό λόγο να πάμε: Την έκθεση με έργα της Frida Kahlo. Μετά την έκθεση περιηγηθήκαμε και στις υπόλοιπες εκθέσεις το μουσείου, όπως αυτή με έργα 
