Τανζανία Tanzania? Hakuna Matata!!

[Menia21]

14 Ιανουαρίου. Πρωινό ξύπνημα, τρώμε και φεύγουμε για Serengeti. Στο δρόμο προς την έξοδο του Tarangire National Park κάνουμε και το σαφάρι μας, βλέποντας τα ζώα στις πρωινές τους δραστηριότητες. Σε κάποιο σημείο στη μέση του δρόμου βρίσκονται ελέφαντες. Ενας απ' αυτούς μάς δείχνει τη δυσαρέσκειά του μουγκρίζοντας και σηκώνοντας το μπροστινό του πόδι. Ηταν τόσο κοντά μας που αν ήθελε να μας κάνει κακό θα του ήταν παιχνιδάκι. Ο Charles μας είπε να μην φωνάξουμε και να μην κάνουμε απότομες κινήσεις. Ο ελέφαντας μας αγριοκοίταξε και τελικά έφυγε. Ακολουθώντας την ίδια διαδρομή φτάσαμε στην είσοδο του πάρκου. Αφού τακτοποιήθηκαν τα χαρτιά εξόδου, ξεκινήσαμε για το Serengeti National Park. Για να πας στο Serengeti έπρεπε να πάρουμε το δρόμο πίσω για Αρούσα και κάπου στη μέση είχε διασταύρωση προς Ngorongoro Conservation Area. Για να φτάσεις στο Serengeti πρέπει να μπεις και να περάσεις το Ngorongoro. Η διαφορά μεταξύ του χαρακτηρισμού National Park και Conservation Area είναι ότι στο πρώτο υπάρχουν μόνο ζώα, απαγορεύεται να μένει άνθρωπος εκεί και στο δεύτερο ότι επιτρέπεται η συνύπαρξη ανθρώπων και ζώων. Και στα δύο απαγορεύεται φυσικά το κυνήγι και η καλλιέργεια γης. Στο Ngorongoro έχουν τα χωριά τους οι Μασάι και θρέφονται από τα κοπάδια τους (αγελάδες και κατσίκες), συνυπάρχοντας με τα άγρια ζώα. Φυσικά απαγορεύεται να σκοτώσουν άγριο ζώο.
Ο δρόμος λοιπόν για το Serengeti μακρύς, θα φθάναμε στο Serengeti Sopa Lodge, όπου και θα διανυκτερεύαμε, κατά τις 18.00. Από τη διασταύρωση που ανέφερα πιο πάνω και μετά βλέπαμε όλο χωριουδάκια των Μασάι. Παιδιά στέκονταν στην άκρη του δρόμου και μας κάνανε νοήματα του στυλ "πεινάω, διψάω" ή φωνάζανε "lift lift". Ρώτησα τον Charles τι σήμαιναν όλα αυτά και μου είπε ότι φωνάζανε να σταματήσουμε να τους δώσουμε νερό ή φαγητό ή για να τους πάρουμε να τους μεταφέρουμε λίγο πιο κάτω. Κανένας δεν σταματούσε, γι' αυτούς ήταν κάτι το συνηθισμένο και δεν δίνανε καμία σημασία. Τον ρώτησα πώς είναι η ζωή των Μασάι και μου είπε "Δύσκολη". Αν θέλουν νερό πρέπει να περπατήσουν ίσως και χιλιόμετρα με τα μπιτονάκια για να φτάσουν σε κανά νερόλακο. Πίνουν το ίδιο νερό με τις αγελάδες. Σημασία έχει να υπάρχει κάποιος λάκος. Το ανοσοποιητικό τους έχει συνηθίσει και δεν αρρωσταίνουν από τις αρρώστιες που βασανίζουν εμάς. Αν, παρόλ' αυτά, κάποιος πεθάνει, τον αφήνουν μέσα στην καλύβα και εγκαταλείπουν όλο το χωριό γιατί φοβούνται το πνεύμα του νεκρού!
Συνεχίζουμε τον μακρύ δρόμο μας. Είχα ζητήσει από τον Charles να επισκεφτούμε ένα ορφανοτροφείο . Από την Αρούσα είχαμε αγοράσει σχολικά είδη για τα παιδάκια. Σταματήσαμε στο Watoto Care Orphanage, σε μια μικρή πόλη. Μας υποδέχτηκε ο διευθυντής Judica. Μπήκαμε στην αίθουσα όπου ήταν μαζεμένα όλα τα παιδάκια με τη δασκάλα τους. Φυσικά δεν είχαν ηλεκτρισμό και τα πράγματα ήταν απλά. Πολύ απλά. Μια αίθουσα για μαθήματα, ένα δωμάτιο κοριτσιών κι ένα αγοριών με δυο διώροφα κρεβάτια το καθένα, όπου κοιμόντουσαν δυο-δυο τα παιδάκια. Ενα περιφραγμένο κοτέτσι, μια κυρία έπλενε στη σκάφη τα ρούχα των παιδιών, μια κουζίνα που απείχε πολύ από τη δικιά μας, δυο τουαλέτες που επίσης απείχαν από τις δικές μας.
::
Μας εξήγησε την προσπάθεια που κάνανε. Τα περισσότερα παιδάκια είχαν χάσει τους γονείς τους από το AIDS. Σκοπός ήταν να παραμείνουν στο ορφανοτροφείο μέχρι να τελειώσουν το σχολείο τους. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιες φατσούλες. Αρχίσαμε να τους μοιράζουμε τα τετράδια και μολύβια και κάνανε σαν τρελά! Μόλις ένα τερατάκι αντιλήφθηκε ότι το έβγαζα φωτογραφία άρχισε να κάνει τα πάντα για να μου τραβήξει την προσοχή! Μετά πήραν αέρα και τα υπόλοιπα. Και ξαφνικά κάτι μου αγκάλιασε τον αστράγαλο. Ενα μικρούλι κοριτσάκι με αγκάλιασε και δεν με άφηνε... Με κοίταζε στα μάτια, και είχε κάτι ματάρες άλλο πράμα... Αισθάνθηκα πολύ άσχημα, ήθελα να το πιάσω να του δώσω ένα μεγάαααλο φιλί, δεν έχω παιδιά ακόμα όμως αν μπορούσα να το πάρω μαζί μου στην Αθήνα θα το έπαιρνα, μα το Θεό... Αυτή τη σκηνή ακόμα τη μουρμουράω, με άγγιξε, πώς να το πω αλλιώς? Στο τέλος μάς είπανε ένα τραγουδάκι αποχαιρετισμού και όταν φεύγαμε τρέξανε στην είσοδο και μας χαιρετούσαν. Δυνατή εμπειρία... Δεν πρόκειται να ξαναδιαμαρτυρηθώ για τίποτα στη ζωή μου, τα έχουμε όλα κι όμως δεν μας φτάνουν, πώς έχουμε γίνει έτσι?

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Rosa]

Μένια, πολύ χαίρομαι που αρχίζεις άμεσα την ιστορία σου!!! Γράψε όσο πιο αναλυτικά μπορείς! Είναι ένα ταξίδι που έχω στα 'προσεχώς' εδώ και τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια, κι ακόμα να το κάνω...αλλά θα γίνει κάποτε, αυτό είναι σίγουρο! Περιμένω με αγωνία τις συνέχειες!

 

[GTS]

Καλώς ήρθες Μένια....είδες κι εσύ το χάλι της Μπόχας...και μετά λέμε για το καημένο το Ντουμπάι...

Αναμένω κι εγώ το στόρι!

 

[eva kas]

πωπω απο την μια ιστορια της αφρικης φευγω στην αλλη πεφτω!!!ωραια αρχη μενια περιμενουμε συνεχεια!

 

[ΕΡΣΗ]

Ωπα μας! Τι εχουμε εδω; Ιστορια για την Αφρικη! Τελεια!
Πολυ καλα μας το ξεκινησες, περιμενουμε ετσι την συνεχεια με πολλες πολλες λεπτομερειες!

 

[Menia21]

Η πτήση κράτησε περίπου 1 ώρα και 20 λεπτά. Η θέα από κάτω δεν περιγράφεται με λέξεις... Η ζέστη μέσα στο αεροπλάνο επίσης. Μα πού πήγε ο κλιματισμός? Ολοι μα όλοι οι λευκοί να έχουν γίνει λούτσα στον ιδρώτα. Οι μαυρούληδες πάλι, ήταν μια χαρά. Πώς να το εξηγήσω αυτό? Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ, ήρθε η ώρα της προσγείωσης! Το αεροδρόμιο του Κιλιμάντζαρο είναι πολύ μικρό και συμπαθητικό, δυστυχώς τα σύννεφα μας εμπόδισαν να δούμε το βουνό! Ημασταν η μοναδική πτήση οπότε δεν καθυστερήσαμε με τις αποσκευές, η ώρα ήταν περίπου 17.00 και φύγαμε τρέχοντας να βρούμε έξω τον οδηγό μας και κολλητό μας για τις επόμενες 5 μέρες! Να πω ότι είχαμε κανονίσει πριβέ σαφάρι. Ο οδηγός μας ο Charles μας περίμενε δίπλα από το τζιπ. Οι εντυπώσεις άριστες, όπως και παρέμειναν. Μετά από μια εισαγωγή του τι θα κάνουμε, τι θα θέλαμε να κάνουμε, τι να προσέξουμε κλπ κλπ, ξεκινήσαμε για Αρούσα. Από το αεροδρόμιο του Κίλι έως την Αρούσα είναι περίπου μία ώρα δρόμος και παίρνεις μια καλή γεύση του τι γίνεται. Ο κεντρικός δρόμος ήταν και ο μόνος με άσφαλτο. Φύση να οργιάζει παντού. Ηταν η green season για την Τανζανία, τις προηγούμενες μέρες είχε βρέξει πολύ, σε αντίθεση με πέρσι που η χώρα μαστιζόταν από ανομβρία και τρελό καύσωνα. Σταθήκαμε τυχεροί και κατά τη διάρκεια όλου του ταξιδιού δεν έβρεξε καθόλου!
Στην πορεία λοιπόν προς Αρούσα το μάτι άνοιγε όλο και περισσότερο. Κυρίες ντυμένες με πολύχρωμα υφάσματα να κουβαλάνε την πραμάτεια τους πάνω στο κεφάλι τους με εκπληκτική ισορροπία. Κόσμος ξαπλωμένος στην άκρη του δρόμου να χαζολογάει τα τζιπ με τους τουρίστες. Πολλοί χαιρετούσαν. Ενας έσερνε το κάρο του, το οποίο ήταν φορτωμένο με φρούτα. Πολλοί ποδηλάτες. Τα σπίτια? Παράγκες. Εξω από τις παράγκες παιδάκια να παίζουν στο χώμα, γυναίκες να κάνουν την μπουγάδα τους. Σε όλη τη διαδρομή άνθρωποι παντού, χωρίς άγχος όμως, να κινούνται νωχελικά, να είναι ξαπλωμένοι και να γελάνε. Ρώτησα τον Charles γιατί τόση κίνηση και μου είπε ότι έτσι είναι εδώ: Hakuna matata. Σε ελεύθερη μετάφραση: η ζωή είναι ωραία, no problem, ή όπως στη γνωστή διαφήμιση: "Φέεεεετα...."
Κατά τις 18.30 αρχίζει και νυχτώνει στην Τανζανία, τότε ήταν που φτάσαμε στην Αρούσα. Αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο, είπαμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα γύρω, να δούμε τι παίζει. Φυσικά χωρίς λεφτά και τίποτα που να κινεί το ενδιαφέρον του άλλου. Η Αρούσα έχει κάποια εγκληματικότητα λένε, αλλά μήπως και στην Αθήνα δεν έχουμε? Οι μόνοι που μας ενόχλησαν είναι οι κλασικοί τυπάδες που με το που θα σε δουν να βγαίνεις από το ξενοδοχείο τρέχουν να σου δείξουν τα προϊόντα τους. Οι συγκεκριμένοι τύποι μπορεί να γίνουν πολύ φορτικοί για να σε αναγκάσουν να αγοράσεις κάτι για να τους ξεφορτωθείς. Η λύση είναι να πεις απλά ένα "Οχι ευχαριστώ" και να μην ξανασχοληθείς μαζί τους. Είχε όμως ήδη βραδιάσει και μετά από ένα δυναμωτικό δείπνο την πέσαμε νωρίς για ύπνο. Αυριο είχε πρωινό εγερτήριο, συνάντηση με έναν εκπρόσωπο του γραφείου για να μας πει τις λεπτομέρειες και μετά ο Charles θα μας πήγαινε στο Tarangire National Park, όπου και θα ξεκινούσε το σαφάρι.

 

[pattyyy]

Τανζανία, σαφάρι! Υπέροχα! Μένια σε ακολουθώ νοερά και περιμένω ανυπόμονα τη συνέχεια!

 

[ΕΡΣΗ]

Σαφαρι! Και μου ειχε λειψει τωρα που τελειωσε την ιστορια του ο GTS! Για να δουμε λοιπν το σαφαρι σε αυτη την περιοχη της Αφρικης!

 

[maιra1]

ΑΦΡΙΚΗ!!! Υπέροχα.Μένια σε παρακολουθούμε με μεγάλο ενδιαφέρον.

 

[ioanna karagianni]

Ναι ναι και πάλι σαφάρι γιατί και εγώ μετά το τέλος της ιστορίας του GTS είχα πάθει μια στέρηση, για το αεροδρόμιο της Ντόχα θα συμφωνήσω εντελώς, πληκτικό, μικρό, καταθλιπτικό, εν ολίγης ανελέητο για κάποιον που θα περιμένει εκεί 7 ώρες.:killme:

 

[Menia21]

Tarangire National Park

Ηταν 08.00 το πρωί, η ώρα όπου όλες οι εταιρείες ξεκινάνε για τα εθνικά πάρκα. Στο ξενοδοχείο γινόταν αναβρασμός, τα τζιπ κάνανε ουρά απέξω. Γύρω στις 08.15 μπήκαμε στο όχημα και ξεκινήσαμε για το Tarangire National Park. Στο δρόμο έβλεπες μόνο τζιπ. Ο δρόμος ήταν μια ατελείωτη ευθεία. Μετά την Αρούσα δεν έβλεπες άλλη πόλη ή χωριό. Μόνο λιβάδια και Μασάι με τα κοπάδια τους. Τα πάντα πράσινα. Θέλαμε γύρω στις 2,5 ώρες για να φτάσουμε στην είσοδο του Tarangire. Σε ύπουλα σημεία βρίσκονταν αστυνομικοί και καραδοκούσαν μπας και γράψουν κάποιον. Η αστυνομία της Τανζανίας δεν αστειεύεται. Αν θέλουν να βρουν κάτι για να σε γράψουν, πάντα βρίσκουν, και για να αποφύγεις τους μπελάδες μία είναι η λύση: να υποκύψεις στις ορέξεις τους για $$$$. Ο οδηγός μας ήταν πολύ προσεκτικός και δυο φορές μου απαγόρεψε να φωτογραφίζω γιατί βρισκόμασταν σε σημείο όπου διέμεναν στρατιωτικοί ή κάνανε στρατιωτικές ασκήσεις ή απλά ήξερε ότι είχαν μπλόκο. Μετά από κάποιο σημείο άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα χωριά των Μασάι. Καλύβες από χόρτα και κοπριά αγελάδων. Στην άκρη του δρόμου παιδιά Μασάι χαιρετούσαν.
Επιτέλους φτάναμε στην είσοδο του Εθνικού Πάρκου. Κάναμε μια απαραίτητη στάση για τουαλέτα και για να φτιάξει τα χαρτιά ο Charles. Θα πω λίγα λόγια για το Tarangire. Στην πράσινη περίοδο είναι δύσκολο έως αδύνατο να δεις λιοντάρια κλπ. Το πάρκο φημίζεται κυρίως για τους αμέτρητους ελέφαντες και τα πολύχρωμα πουλιά. Οι λάτρεις των πουλιών εδώ θα βρουν τον παράδεισό τους! Εβλεπες περίτεχνες φωλιές, σκέτα αριστουργήματα, κίτρινα, πράσινα, πορτοκαλί, μπλε πουλάκια, hornbills διαφόρων ειδών. Ωπ, ο Charles επέστρεψε, η οροφή του τζιπ άνοιξε και μπήκαμε στο πάρκο! Ο δρόμος καθαρά για 4x4 όχημα, λόγω της βροχής των προηγούμενων ημερών είχαν γίνει κάτι λακούβες που έμπαινε όλη η ρόδα μέσα! Η πρώτη μας συνάντηση έγινε με μια παρέα ελεφάντων. Ω τι χαρά! Χοροπηδάγαμε σαν παιδάκια! Στη συνέχεια κι άλλοι ελέφαντες, ένας αρσενικός με "ορέξεις", διότι το ..... του είχε φτάσει μέχρι το έδαφος! "This is the fifth leg!" μας είπε ο Charles γελώντας! Αντιλόπες, ιμπάλα, ντικ-ντικ, καμηλοπαρδάλεις, βουβάλια βρίσκονταν παντού! Ο ποταμός Tarangire είχε αρκετό νερό και δεν μπορούσαν τα τζιπ να τον διασχίσουν, οπότε και ακολουθούσαμε άλλο δρόμο από αυτόν που θα' πρεπε. Ο οδηγός μας ήταν εξαιρετικός γνώστης της χλωρίδας και πανίδας. Ειδικά στα πουλάκια ήταν φανταστικός, τα έβλεπε από το πουθενά και μας περιέγραφε τα χαρακτηριστικά του καθενός. Τα ζώα δεν μας φοβόντουσαν, διότι αυτήν την περίοδο στο Tarangire δεν είχαν εχθρούς. Τα άγρια ζώα (λιοντάρια, λεοπαρδάλεις κλπ) βρίσκονταν στο Serengeti, οπότε τα αντιλοποειδή κάθονταν στην μέση του δρόμου, μας στραβοκοιτάζανε και μόνο όταν πια πλησιάζαμε πολύ κοντά σηκώνονταν βαριεστημένα να πάνε πιο πέρα. Πετύχαμε δυο στρουθοκάμηλους να παίρνουν το λασπόλουτρό τους σε μια λακούβα στο δρόμο και να μην σηκώνονται με τίποτα! Το μάτι είχε χορτάσει πράσινο, η έκταση φαινόταν ατελείωτη. Κι έτσι, ακολουθώντας το χωματόδρομο βλέπαμε όλα αυτά τα ζώα ευτυχισμένα, να μασουλάνε, να κυλιόνται κάτω, μια απέραντη ηρεμία. Κατά τις 13.30 φτάσαμε στο Tarangire Sopa Lodge, το ξενοδοχείο μας για να φάμε και κατά τις 15.00 να πάμε πάλι να εξευρενήσουμε το πάρκο. Τα Lodges στα πάρκα δεν έχουν ρεύμα, τα πάντα λειτουργούν με γεννήτριες και κατά τα μεσάνυχτα το ρεύμα διακόπτεται έως τις 06.00 το πρωί. Η μεγάλη ατραξιόν του συγκεκριμένου Lodge ήταν τα πανέμορφα Hyrax!! Στην αρχή τα πέρασα για ποντίκια, μπα λέω, παραείναι φουσκωμένα για να είναι ποντίκια. Βρίσκονταν παντού, στα πιο απίθανα σημεία και όταν περπατάγανε πέθαινες στο γέλιο! Σαν να βλέπω ένα μικρό σακί με ποδαράκια! Μετά τα πουλάκια. Πολύχρωμα, εξοικειωμένα, περιμένουν να τα ταϊσεις. Και τέλος, τα σκαθάρια. Με το συμπάθειο, δεν έχω ξαναδεί τέτοια τερατίδια. Και να, από το μπαλκόνι βλέπουμε 5-6 ελέφαντες να περνάνε! Ωρα για μάσα, ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα και μεσημεριανο-απογευματινό σαφάρι!

 

[ΕΡΣΗ]

Τέλειο! Πολύ παραστατική η περιγραφή σου! Τι ωραίο ταξίδι!