ipanag
Member
- Μηνύματα
- 316
- Likes
- 153
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος του κόσμου
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο]Το πρωί αναχωρώ από το σταθμό της Τασκένδης. Επόμενη στάση, η ξακουστή [B]Σαμαρκάνδη[/B
- Κεφάλαιο 3ο]Στο τρένο δίπλα μου κάθεται μια Αγγλίδα, η Φιόνα. Ταξίδευε μόνη της χωρίς να γνωρίζει καθόλου τη γλώσσα. Η αλήθεια είναι ότι με εξαίρεση τη Σαμαρκάνδη και τη Μπουχάρα, είναι σχεδόν απίθανο να βρεις άνθρωπο να μιλάει έστω και λίγα αγγλικά. Το έβρισκε όμως ενδιαφέρον να προσπαθεί να συνεννοηθεί με νοήματα και συνήθως τα κατάφερνε. Θα ήταν οδηγός για ένα γκρουπ Άγγλων και έκανε το ταξίδι μόνη της για να δει τα ξενοδοχεία και τους ντόπιους ξεναγούς και να βεβαιωθεί ότι όλα είναι εντάξει πριν πραγματοποιηθεί το ταξίδι του πρακτορείου της. Το τοπίο από το παράθυρο του τρένου ήταν όπως το αφήσαμε κοντά στη Σαμαρκάνδη. [B]Στέπες [/B
και στο βάθος ψηλά βουνά. Παραμελημένα εργοστάσια από τη σοβιετική εποχή και πολύ μικρά χωριά που φαίνεται να μη τα έχει αγγίξει το πέρασμα του χρόνου για πολύ καιρό. Χωματόδρομοι, άλογα, κάρα, σπίτια από ξύλα και λάσπη και ζωή βασισμένη αποκλειστικά στην όποια γεωργία και κτηνοτροφία στη μέση ενός ερημικού τοπίου.
Σύντομα φθάνουμε στη Μπουχάρα. Η εικόνα έξω από το σταθμό γνωστή. Οι ταξιτζήδες κυνηγούν το υποψήφιο θήραμά τους, αλλά ρωτάω που είναι οι μαρσρούτκες και επιβιβάζομαι στριμωχτά μέχρι το κέντρο της πόλης. Στη διαδρομή δίπλα μου κάθονται δύο ντόπιοι μασουλώντας κάποιους ξηρούς καρπούς. Με ρωτάνε από που έρχομαι και μου προσφέρουν μια χούφτα από τους καρπούς αυτούς. Οι πρώτες εικόνες έξω επιβεβαιώνουν και εδώ ότι η σοβιετική επιρροή ήταν ελάχιστη στο νότο του Ουζμπεκιστάν. Η Μπουχάρα στην ιστορία ήταν πολύ σημαντικό κέντρο του ισλαμικού κόσμου με 100 μαντράσες, πάνω από 10000 μαθητές και 300 τζαμιά! Αρκετά από αυτά διασώζονται μέχρι σήμερα και βρίσκονται σε αρκετά καλή κατάσταση. Μια μαντράσα μάλιστα λειτουργεί κανονικά.
Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο η πρώτη μου κίνηση είναι να βρω ένα κατάλυμα για τις δύο μέρες που θα περάσω στη πόλη. Δυστυχώς οι πρώτες μου προσπάθειες σε κάποια παραδοσιακά δωμάτια για τα οποία είχα διαβάσει καλές κριτικές, απέτυχαν μιας και ήταν γεμάτα! Ευτυχώς υπήρχαν αρκετές ακόμη επιλογές (ίσως όχι τόσο καλές) και βρήκα κάπου να κοιμηθώ. Λίγες αναγνωριστικές βόλτες στην πόλη γέμισαν τα μάτια μου με γαλάζιους τρούλους και μαντράσες με επιβλητικές προσόψεις, όλα στολισμένα με γαλαζοπράσινο μωσαϊκό. Στη παραμονή μου στη Μπουχάρα δε χόρταινα να θαυμάζω αυτή την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική. Εκτός από τις μαντράσες και τα τζαμιά υπήρχαν και σκεπαστά παζάρια μέσα σε κτήρια με πολλούς τρούλους. Η κεντρική πλατεία (Lyabi-hauz) με σιντριβάνια και περικυκλωμένη από τεράστια πλατάνια, μια πραγματική όαση. Γύρω γύρω τραπέζια με καναπέδες και κιλίμια και το μενού περιελάμβανε άφθονο τσάι όλες τις ώρες τις ημέρας αλλά και νοστιμότατες τοπικές γεύσεις την ώρα του φαγητού. Μου έκανε εντύπωση η έντονη παρουσία ντόπιων. Παρέες σε ατελείωτα φαγοπότια και γλέντια. Οι γεύσεις πια γνώριμες, με κυρίαρχο το πλοβ και το σασλίκ (μεγάλο σουβλάκι που σερβίρεται με ένα πιατελάκι κρεμμύδια).
Οι βόλτες μου με φέραν στο μοντέρνο κέντρο της πόλης. Σχετικά σύγχρονα καταστήματα, λεωφόροι και λίγη κίνηση στους δρόμους. Στο ιστορικό κέντρο λόγω του τουρισμού υπήρχαν αρκετοί μικροπωλητές με σουβενίρ σε τιμές που θεώρησα αρκετά ακριβές για τα δεδομένα της χώρας. Κατά τ' άλλα οι άνθρωποι όμως ήταν αρκετά φιλικοί, φιλόξενοι και με περιέργεια (καλώς εννοούμενη) για τους τουρίστες. Ένα απόγευμα καθώς σουρούπωνε, κατέληξα σε ένα πάρκο. Πολύς κόσμος και πολλά παιδιά έκαναν βόλτες και διασκέδαζαν. Πλανόδιοι πωλητές με φορητά ψυγεία πουλούσαν παγωτά και δεν άντεξα στον πειρασμό να δοκιμάσω και γω. Έκατσα σε ένα παγκάκι και παρακολουθούσα τους ανθρώπους που περνούσαν για αρκετή ώρα. Οικογένειες, νεαρά ζευγάρια απολάμβαναν τη δροσιά στο πάρκο καθώς έπεφτε ο ζεστός ήλιος της ημέρας.
Το ιστορικό κέντρο της πόλης εκτός από την τουριστική του πλευρά είχε ένα δαιδαλώδες δίκτυο από χωματόδρομους με σπίτια όπου κατοικούνται κανονικά και όπως ανέφερε και το LP, η γειτονιά αυτή έχει μείνει σχεδόν ίδια τους τελευταίους δύο αιώνες! Πλινθόκτιστα μικρά σπίτια, αυλές, εξωτερικοί πρόχειροι σωλήνες. Παιδιά να παίζουν σε μια γωνιά, έτρεχαν με ενθουσιασμό μόλις έβλεπαν ένα ξένο. "Hello", έλεγαν συνέχεια και χαμογελούσαν πριν επιστρέψουν στο παιχνίδι τους. Λίγες τελευταίες βόλτες θαυμάζοντας τις μαντράσες για την αρχιτεκτονική τους, τα ισλαμικά μωσαϊκά και τη μαγεία των γαλάζιων τρούλων καθώς έδυε ο ήλιος ...
Πρωί πρωί πηγαίνω στο αεροδρόμιο καθώς έχω κλείσει πτήση για την πρωτεύουσα Τασκένδη και στη συνέχεια για Κυργυστάν. Φθάνω σχετικά νωρίς και αντικρίζω μια ερημική εικόνα, απορώντας αν έχω πάει στο σωστό μέρος. Ένας υπάλληλος στην είσοδο του μικρού κτηρίου ζητάει να δει το εισιτήριό μου για να μπω μέσα. Τα φώτα σβηστά, κανένας πίνακας ανακοινώσεων και κανείς άλλος στο κτήριο! Λίγο αργότερα άναψαν τα φώτα και μια οθόνη πρόβαλε μια παρουσίαση Powerpoint με τις 2-3 πτήσεις της ημέρας. Κατέφθαναν και οι πρώτοι επιβάτες, μεταξύ των οποίων και η Φιόνα που είχα γνωρίσει στο τρένο. Αφού περάσαμε τον έλεγχο κατευθυνθήκαμε στη μοναδική πύλη του αεροδρομίου και σύντομα βρεθήκαμε σε ένα ελικοφόρο Antonov. Τα καθίσματα θυμίζουν αυτά παλιών λεωφορείων και οι χειραποσκευές στο ράφι πάνω εντελώς εκτεθειμένες. Μια αεροσυνοδός περνάει με ένα δίσκο με αναψυκτικά και εμείς απολαμβάνουμε τη χαμηλή πτήση πάνω από τα Ουζμπεκικα εδάφη.
Άφιξη στο αεροδρόμιο της Τασκένδης, χαιρετώ τη Φιόνα που θα επιστρέψει στη πόλη, ενώ εγώ περιμένω λίγες ώρες μέχρι την επόμενη πτήση μου. Στο αεροδρόμιο προσπαθώ να μετατρέψω τα ουζμπέκικα σουμ που μου είχαν περισσέψει γιατί ξέρω ότι αφενός απαγορεύεται η εξαγωγή συναλλάγματος, αλλά και θα μου ήταν άχρηστα εκτός της χώρας. (εδώ βλέπε τον αστερίσκο στην αρχή της ιστορίας). Πηγαίνω λοιπόν στο ανταλλακτήριο που έδωσα τα δολάρια και με ένα αφοπλιστικό νεύμα αρνιούνται να μου δώσουν δολάρια για σουμ. Κάθε προσπάθειά μου στα αγγλικά ή στα ρώσικα πέφτει στο κενό και δεν έχω καταλάβει το γιατί! Και σε ποιον να πω το πρόβλημά μου; Τα ρώσικά μου δεν είναι τόσο καλά και αγγλικά δε καταλαβαίνει κανείς. Ακόμη κι αν έλυνα αυτό το πρόβλημα αμφέβαλλα αν μπορούσε κάποιος να βοηθήσει με την γραφειοκρατία ενός τέτοιου κράτους. Στην άλλη άκρη του αεροδρομίου βλέπω ένα άλλο ανταλλακτήριο. Κάνω άλλη μια προσπάθεια. Τουλάχιστον εδώ οι υπάλληλοι ήταν πιο φιλικοί. Μου έδειξαν και μια ανακοίνωση που παραδόξως ήταν και στα αγγλικά που έλεγε ότι πρέπει να έχω μαζί μου απόδειξη από επίσημη μετατροπή δολαρίων σε σουμ. Ευτυχώς λέω μέσα μου, χωρίς να ξέρω. Τους δείχνω το χαρτί με τη σφραγίδα και το ποσό μετατροπής. Μου εξηγούν όμως ότι αυτό ήταν η φόρμα Νο1 και όχι η Νο2 η οποία και χρειάζεται!!! Τι να πεις και τι να κάνεις; Δεν ήξεραν γιατί στο άλλο γκισέ μου έδωσαν λάθος φόρμα. Εγώ απλώς υποψιάζομαι ότι ο πρώτος υπάλληλος ουσιαστικά πήρε τα δολάρια στη τσέπη του, σα να έκανε πώληση στη μαύρη αγορά. Είμαι σε δίλημμα και σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω. Βλέπω έναν νεαρό κοστουμαρισμένο που έδειχνε business traveller αλλά ντόπια φυσιογνωμία. Τον ρωτάω αν μιλάει αγγλικά και αν είναι ντόπιος και παίρνω θετικές απαντήσεις. Του εξηγώ τη κατάσταση και τον ρωτάω αν μπορεί να με βοηθήσει. Προσφέρεται και έρχεται μαζί μου. Πάμε αρχικά στο γκισέ που είχα πάει την πρώτη φορά να δούμε γιατί μου έδωσαν λάθος φόρμα και τι μπορούμε να κάνουμε τώρα. Κλειστό!!! Πάμε στο δεύτερο. Του εξηγούν αυτά που είπαν και σε μένα. Δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα λένε χωρίς τη σωστή φόρμα. Αλλά του προτείνουν κάτι. Μπορούσε αυτός σαν Ουζμπέκος πολίτης να μετατρέψει σουμ σε δολάρια, όπως και έκανε τελικά. Ο Νικίτα αρνήθηκε να πάρει τα υπόλοιπα σουμ που δεν στρογγυλοποιούνταν σε χαρτονόμισμα δολαρίων, προτείνοντάς μου να πάρω ένα σουβενίρ. Τον ευχαρίστησα θερμά και πέρασα από τους ελέγχους του αεροδρομίου. Στην αίθουσα αναμονής πριν την επιβίβαση στο αεροπλάνο, σκεφτόμουν τι μπορούσα να κάνω. Έγραψα σε ένα χαρτί το email μου και του το έδωσα, αν ποτέ ερχόταν στην Ελλάδα. Πιάσαμε λίγο τη κουβέντα. Μου έδωσε και το δικό του email. Εργαζόταν σε μια ιταλική πολυεθνική εταιρία, αλλά δεν άντεχε το κλειστό καθεστώς της πατρίδας του. Χαμηλώνει την ένταση της φωνής του και μου λέει για τα προβλήματα της χώρας και τη δύσκολη οικονομική κατάσταση. Σκέφτεται να πάει να ζήσει στη Μόσχα. Αυτή τη χρονιά ήταν πιο εύκολη η βίζα στη Ρωσία για πολίτες πρώην Σοβιετικών κρατών. Με ένα Tupolev αναχωρώ πια από το Ουζμπεκιστάν. Το πιο ανοιχτό και μοντέρνο Κυργυστάν με περιμένει!
Σύντομα φθάνουμε στη Μπουχάρα. Η εικόνα έξω από το σταθμό γνωστή. Οι ταξιτζήδες κυνηγούν το υποψήφιο θήραμά τους, αλλά ρωτάω που είναι οι μαρσρούτκες και επιβιβάζομαι στριμωχτά μέχρι το κέντρο της πόλης. Στη διαδρομή δίπλα μου κάθονται δύο ντόπιοι μασουλώντας κάποιους ξηρούς καρπούς. Με ρωτάνε από που έρχομαι και μου προσφέρουν μια χούφτα από τους καρπούς αυτούς. Οι πρώτες εικόνες έξω επιβεβαιώνουν και εδώ ότι η σοβιετική επιρροή ήταν ελάχιστη στο νότο του Ουζμπεκιστάν. Η Μπουχάρα στην ιστορία ήταν πολύ σημαντικό κέντρο του ισλαμικού κόσμου με 100 μαντράσες, πάνω από 10000 μαθητές και 300 τζαμιά! Αρκετά από αυτά διασώζονται μέχρι σήμερα και βρίσκονται σε αρκετά καλή κατάσταση. Μια μαντράσα μάλιστα λειτουργεί κανονικά.
Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο η πρώτη μου κίνηση είναι να βρω ένα κατάλυμα για τις δύο μέρες που θα περάσω στη πόλη. Δυστυχώς οι πρώτες μου προσπάθειες σε κάποια παραδοσιακά δωμάτια για τα οποία είχα διαβάσει καλές κριτικές, απέτυχαν μιας και ήταν γεμάτα! Ευτυχώς υπήρχαν αρκετές ακόμη επιλογές (ίσως όχι τόσο καλές) και βρήκα κάπου να κοιμηθώ. Λίγες αναγνωριστικές βόλτες στην πόλη γέμισαν τα μάτια μου με γαλάζιους τρούλους και μαντράσες με επιβλητικές προσόψεις, όλα στολισμένα με γαλαζοπράσινο μωσαϊκό. Στη παραμονή μου στη Μπουχάρα δε χόρταινα να θαυμάζω αυτή την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική. Εκτός από τις μαντράσες και τα τζαμιά υπήρχαν και σκεπαστά παζάρια μέσα σε κτήρια με πολλούς τρούλους. Η κεντρική πλατεία (Lyabi-hauz) με σιντριβάνια και περικυκλωμένη από τεράστια πλατάνια, μια πραγματική όαση. Γύρω γύρω τραπέζια με καναπέδες και κιλίμια και το μενού περιελάμβανε άφθονο τσάι όλες τις ώρες τις ημέρας αλλά και νοστιμότατες τοπικές γεύσεις την ώρα του φαγητού. Μου έκανε εντύπωση η έντονη παρουσία ντόπιων. Παρέες σε ατελείωτα φαγοπότια και γλέντια. Οι γεύσεις πια γνώριμες, με κυρίαρχο το πλοβ και το σασλίκ (μεγάλο σουβλάκι που σερβίρεται με ένα πιατελάκι κρεμμύδια).
Οι βόλτες μου με φέραν στο μοντέρνο κέντρο της πόλης. Σχετικά σύγχρονα καταστήματα, λεωφόροι και λίγη κίνηση στους δρόμους. Στο ιστορικό κέντρο λόγω του τουρισμού υπήρχαν αρκετοί μικροπωλητές με σουβενίρ σε τιμές που θεώρησα αρκετά ακριβές για τα δεδομένα της χώρας. Κατά τ' άλλα οι άνθρωποι όμως ήταν αρκετά φιλικοί, φιλόξενοι και με περιέργεια (καλώς εννοούμενη) για τους τουρίστες. Ένα απόγευμα καθώς σουρούπωνε, κατέληξα σε ένα πάρκο. Πολύς κόσμος και πολλά παιδιά έκαναν βόλτες και διασκέδαζαν. Πλανόδιοι πωλητές με φορητά ψυγεία πουλούσαν παγωτά και δεν άντεξα στον πειρασμό να δοκιμάσω και γω. Έκατσα σε ένα παγκάκι και παρακολουθούσα τους ανθρώπους που περνούσαν για αρκετή ώρα. Οικογένειες, νεαρά ζευγάρια απολάμβαναν τη δροσιά στο πάρκο καθώς έπεφτε ο ζεστός ήλιος της ημέρας.
Το ιστορικό κέντρο της πόλης εκτός από την τουριστική του πλευρά είχε ένα δαιδαλώδες δίκτυο από χωματόδρομους με σπίτια όπου κατοικούνται κανονικά και όπως ανέφερε και το LP, η γειτονιά αυτή έχει μείνει σχεδόν ίδια τους τελευταίους δύο αιώνες! Πλινθόκτιστα μικρά σπίτια, αυλές, εξωτερικοί πρόχειροι σωλήνες. Παιδιά να παίζουν σε μια γωνιά, έτρεχαν με ενθουσιασμό μόλις έβλεπαν ένα ξένο. "Hello", έλεγαν συνέχεια και χαμογελούσαν πριν επιστρέψουν στο παιχνίδι τους. Λίγες τελευταίες βόλτες θαυμάζοντας τις μαντράσες για την αρχιτεκτονική τους, τα ισλαμικά μωσαϊκά και τη μαγεία των γαλάζιων τρούλων καθώς έδυε ο ήλιος ...
Πρωί πρωί πηγαίνω στο αεροδρόμιο καθώς έχω κλείσει πτήση για την πρωτεύουσα Τασκένδη και στη συνέχεια για Κυργυστάν. Φθάνω σχετικά νωρίς και αντικρίζω μια ερημική εικόνα, απορώντας αν έχω πάει στο σωστό μέρος. Ένας υπάλληλος στην είσοδο του μικρού κτηρίου ζητάει να δει το εισιτήριό μου για να μπω μέσα. Τα φώτα σβηστά, κανένας πίνακας ανακοινώσεων και κανείς άλλος στο κτήριο! Λίγο αργότερα άναψαν τα φώτα και μια οθόνη πρόβαλε μια παρουσίαση Powerpoint με τις 2-3 πτήσεις της ημέρας. Κατέφθαναν και οι πρώτοι επιβάτες, μεταξύ των οποίων και η Φιόνα που είχα γνωρίσει στο τρένο. Αφού περάσαμε τον έλεγχο κατευθυνθήκαμε στη μοναδική πύλη του αεροδρομίου και σύντομα βρεθήκαμε σε ένα ελικοφόρο Antonov. Τα καθίσματα θυμίζουν αυτά παλιών λεωφορείων και οι χειραποσκευές στο ράφι πάνω εντελώς εκτεθειμένες. Μια αεροσυνοδός περνάει με ένα δίσκο με αναψυκτικά και εμείς απολαμβάνουμε τη χαμηλή πτήση πάνω από τα Ουζμπεκικα εδάφη.
Άφιξη στο αεροδρόμιο της Τασκένδης, χαιρετώ τη Φιόνα που θα επιστρέψει στη πόλη, ενώ εγώ περιμένω λίγες ώρες μέχρι την επόμενη πτήση μου. Στο αεροδρόμιο προσπαθώ να μετατρέψω τα ουζμπέκικα σουμ που μου είχαν περισσέψει γιατί ξέρω ότι αφενός απαγορεύεται η εξαγωγή συναλλάγματος, αλλά και θα μου ήταν άχρηστα εκτός της χώρας. (εδώ βλέπε τον αστερίσκο στην αρχή της ιστορίας). Πηγαίνω λοιπόν στο ανταλλακτήριο που έδωσα τα δολάρια και με ένα αφοπλιστικό νεύμα αρνιούνται να μου δώσουν δολάρια για σουμ. Κάθε προσπάθειά μου στα αγγλικά ή στα ρώσικα πέφτει στο κενό και δεν έχω καταλάβει το γιατί! Και σε ποιον να πω το πρόβλημά μου; Τα ρώσικά μου δεν είναι τόσο καλά και αγγλικά δε καταλαβαίνει κανείς. Ακόμη κι αν έλυνα αυτό το πρόβλημα αμφέβαλλα αν μπορούσε κάποιος να βοηθήσει με την γραφειοκρατία ενός τέτοιου κράτους. Στην άλλη άκρη του αεροδρομίου βλέπω ένα άλλο ανταλλακτήριο. Κάνω άλλη μια προσπάθεια. Τουλάχιστον εδώ οι υπάλληλοι ήταν πιο φιλικοί. Μου έδειξαν και μια ανακοίνωση που παραδόξως ήταν και στα αγγλικά που έλεγε ότι πρέπει να έχω μαζί μου απόδειξη από επίσημη μετατροπή δολαρίων σε σουμ. Ευτυχώς λέω μέσα μου, χωρίς να ξέρω. Τους δείχνω το χαρτί με τη σφραγίδα και το ποσό μετατροπής. Μου εξηγούν όμως ότι αυτό ήταν η φόρμα Νο1 και όχι η Νο2 η οποία και χρειάζεται!!! Τι να πεις και τι να κάνεις; Δεν ήξεραν γιατί στο άλλο γκισέ μου έδωσαν λάθος φόρμα. Εγώ απλώς υποψιάζομαι ότι ο πρώτος υπάλληλος ουσιαστικά πήρε τα δολάρια στη τσέπη του, σα να έκανε πώληση στη μαύρη αγορά. Είμαι σε δίλημμα και σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω. Βλέπω έναν νεαρό κοστουμαρισμένο που έδειχνε business traveller αλλά ντόπια φυσιογνωμία. Τον ρωτάω αν μιλάει αγγλικά και αν είναι ντόπιος και παίρνω θετικές απαντήσεις. Του εξηγώ τη κατάσταση και τον ρωτάω αν μπορεί να με βοηθήσει. Προσφέρεται και έρχεται μαζί μου. Πάμε αρχικά στο γκισέ που είχα πάει την πρώτη φορά να δούμε γιατί μου έδωσαν λάθος φόρμα και τι μπορούμε να κάνουμε τώρα. Κλειστό!!! Πάμε στο δεύτερο. Του εξηγούν αυτά που είπαν και σε μένα. Δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα λένε χωρίς τη σωστή φόρμα. Αλλά του προτείνουν κάτι. Μπορούσε αυτός σαν Ουζμπέκος πολίτης να μετατρέψει σουμ σε δολάρια, όπως και έκανε τελικά. Ο Νικίτα αρνήθηκε να πάρει τα υπόλοιπα σουμ που δεν στρογγυλοποιούνταν σε χαρτονόμισμα δολαρίων, προτείνοντάς μου να πάρω ένα σουβενίρ. Τον ευχαρίστησα θερμά και πέρασα από τους ελέγχους του αεροδρομίου. Στην αίθουσα αναμονής πριν την επιβίβαση στο αεροπλάνο, σκεφτόμουν τι μπορούσα να κάνω. Έγραψα σε ένα χαρτί το email μου και του το έδωσα, αν ποτέ ερχόταν στην Ελλάδα. Πιάσαμε λίγο τη κουβέντα. Μου έδωσε και το δικό του email. Εργαζόταν σε μια ιταλική πολυεθνική εταιρία, αλλά δεν άντεχε το κλειστό καθεστώς της πατρίδας του. Χαμηλώνει την ένταση της φωνής του και μου λέει για τα προβλήματα της χώρας και τη δύσκολη οικονομική κατάσταση. Σκέφτεται να πάει να ζήσει στη Μόσχα. Αυτή τη χρονιά ήταν πιο εύκολη η βίζα στη Ρωσία για πολίτες πρώην Σοβιετικών κρατών. Με ένα Tupolev αναχωρώ πια από το Ουζμπεκιστάν. Το πιο ανοιχτό και μοντέρνο Κυργυστάν με περιμένει!
