Βιετνάμ Vietnam 2025: Ready, set, pho!

[IrisAthens]

Θα με ενδιέφερε η συνταγή για pho! Και η σαλάτα με το κοτόπουλο.

Το ξενοδοχείο μας ήταν δίπλα στο ποτάμι απέναντι από το νησί που αναφέρεις. Το βράδυ βλέπαμε τα πυροτεχνήματα από την παράσταση. Συμφωνήσαμε οτι το θέαμα θα πρέπει να ήταν εντυπωσιακό, όπως το επιβεβαιώνεις. Δεν πήγαμε και δεν θυμάμαι γιατί. Next time...

Μήπως έχεις καταγωγή από Ικαρία;

Θα τις μεταφράσω και θα τις παραθέσω εδώ! Τώρα αν πρόκειται να κάνεις τραπέζι και τις βιάζεσαι πρέπει να σκεφτώ άλλο τρόπο!

Ήταν εντυπωσιακό θέαμα αλλά κάπως τουριστικό. Έλειπε αυτή η αυθεντικότητα. Χαίρομαι που το είδα αλλά δεν είναι ότι έγινα κοινωνός αυθεντικής τέχνης.
Προτιμώ τους αυλούς στη Σάπα.

Όχι καμία σχέση
Μόνο στη βραδύτητα

 

[IrisAthens]

-Μέρα 15- Σάββατο 26 Απριλίου- Hoi An-

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα σε αυτή τη μεριά του Βιετνάμ.. Το βράδυ έχει αναχώρηση για HCMC με πτήση της Vietnam airlines. Για άτομο που φοβάται τα αεροπλάνα νιώθω πολύ περήφανη που άλλαξα τόσα πολλά. Βέβαια, έχω το αγόρι μαζί μου που τα λατρεύει και μου εξηγεί τα πάντα και μειώνει κατά πολύ το άγχος μου.

Η μέρα αυτή έχει καλοπέραση! Ράψαμε τα κοστουμάκια μας στους φημισμένους ράφτες της πόλης και μετά αράξαμε παραλία. Η θάλασσα όπως το περιμένετε δεν συγκρίνεται με τις ελληνικές. Δεν ήταν κακή αλλά είχε πολλά μυγάκια για κάποιο λόγω που εντάξει δεν είχαν επιβιώσει αλλά κολυμπούσες μαζί τους. Ήταν πάντως χαλαρωτική η βόλτα και σε μικρή απόσταση από το κέντρο. Είχε και ελληνικό γυράδικο! Αλλά εντάξει προτιμήσαμε βιετναμέζικο!

Περπατήσαμε στην πόλη προσπαθώντας να προλάβουμε όσα αξιοθέατα μπορούσαμε πριν την αναχώρηση. Πολλά ήταν παλιά σπίτια εμπόρων που όμως μόνο από έξω τα είδαμε. Δεν μπήκαμε σε κάποιο μουσείο στη Χόι Αν.

Για φαγητό πήγαμε στο εστιατόριο Morning Glory. Το αγόρι πήρε ένα φοβερό πιάτο. Πάπια κάρυ. Το δικό μου ήταν μέτριο. Ήθελα να δοκιμάσω το μαλακό καβούρι που τηγανίζεται ολόκληρο και το τρως με το κέλυφος αλλά δεν είχε έντονη τη γεύση του καβουριού. Το γλυκό όμως με ενθουσίασε mango sticky rice. Σαν ρυζόγαλο αλλά πηχτό πολύ με κομμάτια μάνγκο. Τέλειο.

Στο αεροδρόμιο η πτήση μας είχε μία μικρή καθυστέρηση αλλά δεν μας πείραξε. Χρειαζόμασταν ξεκούραση. Κατά τα μεσάνυχτα θα βρισκόμασταν στην τελευταία πόλη της διαδρομής μας!

 

[IrisAthens]

Μέρα 16- Κυριακή 27 Απριλίου- HCMC-

Σαιγκον ή η πόλη του Χο Τσι Μιν; Τι γίνεται εδώ πέρα. Πολλά πρόσωπα ένα τοπίο μεγάλο το μπέρδεμα. Φτάνουμε εν μέσω μεγάλων εορτασμών, έχοντας πολύ λίγο χρόνο στη διάθεση μας. Ο άνθρωπος στο ξενοδοχείο το είπε ξεκάθαρα: Αύριο θα γίνει χαμός! Ξυπνήστε νωρίς να πιάσετε θέσεις! Είναι η πρόβα της παρέλασης! Μα έχουμε κοιμηθεί ελάχιστα….. Μία φορά τυχαίνουν αυτά λέει το αγόρι και ξυπνάει το μαχητικό ήθος μου. Δεν χρειάζομαι ύπνο εγώ!

Παίρνουμε λοιπόν τους δρόμους. Άπειρος κόσμος. Η αστυνομία δεν σε άφηνε ούτε πεζός να περάσεις από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη, βασικά ούτε του δρόμου.. Απόσταση που θα κάναμε σε δέκα λεπτά χρειαζόμαστε σαράντα. Ζέστη, ήλιος και συνωστισμός. Στηνόμαστε και εμείς να δούμε τίποτα αλλά είναι πολύ δύσκολο. Λέμε να το αφήσουμε και να πάμε σε κάνα μουσείο, όμως και αυτά έχουν κλείσει για τις ώρες τις παρέλασης. Δεν γίνεται δουλειά όμως έτσι! Όλα τρώμε πόρτα. Τουλάχιστον χαζεύουμε τους βιετναμέζουν να γιορτάζουν, να έχουν σημαίες ζωγραφισμένες πάνω τους, να συγκινούνται και υπομονετικά να περιμένουν έχοντας ταυτόχρονα όλα τα γκάτζετ. Ηλιοπροστασία, φαγητά, ανεμιστήρες, σκαμπό!
Είχε και επίδειξη αεροπλάνων!

Μα ποιος ο λόγος του εορτασμού; Ρωτάω τον φίλο μου τον ChatGPT :

Στις 30 Απριλίου, στη Σαϊγκόν (σημερινή Πόλη Χο Τσι Μινχ) και γενικότερα στο Βιετνάμ, γιορτάζεται η Ημέρα της Επανένωσης (ή Ημέρα της Απελευθέρωσης της Σαϊγκόν), που είναι μια από τις σημαντικότερες εθνικές εορτές της χώρας.

Τι συνέβη στις 30 Απριλίου 1975;

Στις 30 Απριλίου 1975, οι δυνάμεις του Βόρειου Βιετνάμ κατέλαβαν τη Σαϊγκόν, την πρωτεύουσα του Νοτίου Βιετνάμ, σηματοδοτώντας το τέλος του Πολέμου του Βιετνάμ και την πλήρη ήττα των δυνάμεων των ΗΠΑ και των Νοτιοβιετναμέζων συμμάχων τους. Η κατάληψη της Σαϊγκόν οδήγησε στην ενοποίηση της χώρας υπό κομμουνιστικό καθεστώς, με τη δημιουργία της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Βιετνάμ.

Γενικά τώρα που ξανασκέφτομαι το Βιετνάμ και το ταξίδι σκέφτομαι για την πονεμένη αυτή ιστορία και πως αυτός κατάφερε σε τόσα λίγα χρόνια να κάνει τόσα πολλά σε επίπεδο ανάπτυξης.


Επόμενη στάση σε ίδιο κλίμα είναι το πολεμικό μουσείο. Εκεί σε πιάνει η καρδιά σου. Κάποια στιγμή απλά δεν μπορούσα άλλο. Ειδικά στην πτέρυγα με φωτογραφίες από τους ανάπηρους λόγω της χρήσης χημικών και του πορτοκαλί παράγοντα. Περισσότερο με συντάραξε που άνθρωποι που γεννήθηκαν πολύ μετά από τον πόλεμο ακόμα φέρουν τις επιπτώσεις του στο σώμα του. Όχι μόνο βιετναμέζοι αλλά και αμερικανόι στρατιώτες και οι απόγονοι τους. Πόσο έρμαια είμαστε στις αποφάσεις των πολιτικών εμείς οι πολίτες… Ενδιαφέρον είχε ο τομέας, αφιέρωμα στους δημοσιογράφους και φωτογράφους που κάλυψαν τον πόλεμο. Δεν γύρισαν όλοι στα σπίτια τους. Στη είσοδο υπήρχε και ένας χώρος αποκλειστικά για τα βασανιστήρια και τις εξορίες των αντιφρονούντων. Μου θύμισε και τον δικό μας εμφύλιο.

Το βράδυ ήθελα το κοκτειλάκι να ανοίξει λίγο η ψυχή μου! Πήγαμε στο the summer experiment. Υπέροχα ποτά και μεζεδάκια. Ήπια ένα νεγκρόνι με καρύδα που ήταν ιδιαίτερα πετυχημένο. Πήραμε και κάτι σαν αποδομημένο σουβλάκι. Πίτα, αρνάκι και τζατζίκι. Το τζατζίκι δεν το άγγιξα. Ιεροσυλίες δεν κάνω!

Μετά ήταν η ώρα του δείπνου. Πρώτη φορά σε κορεάτικο μπάρμεκιου και ήταν γευστικότατο! Άσε που σχεδόν πληρώσαμε όσο στο κοκτειλάδικο.

Τώρα που τα γράφω σκέφτομαι, μα καλά αυτά ήταν όλα την ημέρα 16; Ναι.. πολύ περπάτημα λίγα αξιοθέατα και μία πόλη που δεν ξέρεις από που να αρχίσεις!

 

[YiannisTS]

Το μάτι της γαρίδας είναι αυτό το "κάτι" που αναδεικνύει την φωτογραφία...

 

[IrisAthens]

Το μάτι της γαρίδας είναι αυτό το "κάτι" που αναδεικνύει την φωτογραφία...

Πάνω από όλα εκφραστικότητα!