Ιορδανία You spin me round and round.. 14 μέρες Ιταλία - Ιορδανία - Ουγγαρία

[SofiaK.]

Petra

4η μέρα
Τα ξυπνητήρια μας ξεκίνησαν να χτυπάνε για άλλη μια μέρα από πολύ νωρίς. Τα σχέδιά μας όμως κινδύνευαν να ναυαγήσουν. Το βράδυ χειροτέρεψα αρκετά και το πρωί ανέβασα πυρετό.
-Καλύτερα να το αφήσουμε. Να ξεκουραστείς , για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τις υπόλοιπες μέρες.
Εγώ απαρηγόρητη.
-Ήρθαμε ως εδώ και δεν θα δούμε την υπόλοιπη Πέτρα; Το Μοναστήρι;
Αρνιόμουν να πιστέψω την ατυχία μου.
-Δεν γίνεται. Δεν γίνεται να μου συμβαίνει αυτό. Δεν γίνεται να το χάσουμε.
-Και τι να κάνουμε; Αφού δεν είσαι καλά! Τον καιρό δεν το βλέπεις; Θες να πάμε και για πεζοπορία, άμα πιάσει βροχή; Θα γίνεις χει-ρο-τε-ρα και θα τα χάσουμε όλα στο τέλος.
Συνεχίσαμε στο ίδιο τροπάριο για λίγο ακόμα.
-Εεε με το ξερό σου το κεφάλι (τον έσκασα πια).. πάω να σου φέρω κανένα τσάι να πιεις και αν όταν έρθω θέλεις ακόμα, πάμε να φάμε πρωινό και πάμε.
-Όχι, κάτσε να ετοιμαστούμε και να κατέβουμε μια και καλή μαζί.
Στη βράση κολλάει το σίδερο, μετά θα λιποψυχίσω, σκέφτομαι και παίρνω δύο ντεπον.
Μάζεψα τις τελευταίες μου δυνάμεις και κατέβηκαμε να φάμε. Το πρωινό ήταν για κλάματα. Ήπια όμως δύο καυτά τσαγακια και κάπως ένιωσα καλύτερα..

Ξεκινήσαμε για το parking του visitor center. Αυτή τη φορά όμως δεν θα μπαίναμε από εκεί.
Είχα διαβάσει για μια άλλη είσοδο, ένα μονοπάτι που ξεκινούσε κάπου κοντά στη μικρή Πέτρα και σε οδηγούσε μέσω μιας ορεινής διαδρομής στο Μοναστήρι, Ad Deir. Μου φάνηκε καλή ιδέα , αφού έτσι θα γλιτώναμε γύρω στα 900 σκαλιά που θα συναντούσαμε στην ανάβαση, τις ορδές των τουριστών και δεν θα κάναμε πάνω κάτω την ίδια διαδρομή. Όλα αυτά , τα σκεφτόμουν από την άνεση του καναπέ μου όταν οργάνωνα το ταξίδι. Τώρα όμως τι γίνεται;
-Πως θα πάμε εκεί πάνω που λες;
-Θα βρούμε κανένα ταξί.

Πριν ακόμα προλάβουμε να παρκάρουμε με πλησιάζει ένας κύριος.
-Για την Πέτρα πάτε;
-Ναι αλλά από back entrance.
-Ναι είμαι οδηγός να σας πάω εγώ.
-Ναι αλλά how much φίλε μου;
-30 jd μας λέει.
-Ναι καλά,του λέω κι εγώ. Άσε θα πάω με τα πόδια δε με πειράζει. (Ήμουν αποφασισμένη για σκληρό παζάρι)
-Εσυ πόσα θες να δώσεις; με ρωτάει.
-10 jd, του λέω, 10 λεπτά θα κάνεις να μας πας.
Και αρχίζει τα όχι και δεν γίνεται και α και ου.
-Καλώς, του λέω, αντίο.
Πάμε 2 βήματα και έρχεται από πίσω. Ε δώσε κάτι παραπάνω και σας πάω.
-15 jd , λέει ο καλός μου σαν πιο συζητήσιμος, στη μέση. Ευχαριστημένοι όλοι.
Συμφωνήσαμε και ξεκινήσαμε.
(στο δρόμο για την πίσω είσοδο)

Είχε ένα αγροτικό, μας πήγε λίγο off road και σε 15 λεπτά ήμασταν εκεί. Στην αρχή του μονοπατιού έχει ένα μικρό κιόσκι. Μας ζήτησαν το εισιτήριο(προσοχή: πρέπει να έχετε εισιτήριο, δεν πουλάνε εκεί), τσεκαραν ότι είναι για δύο μέρες και το τρύπησαν. Με αλλά 5 jd σε μετέφεραν με ένα φορτηγάκι λίγο πιο κατω, αν ήθελες. Εμείς προτιμήσαμε να πάμε με τα πόδια, να ευχαριστηθούμε τη διαδρομή. Λίγο ο ενθουσιασμός, λίγο τα ντεπον λέμε θα το βγάλουμε.

Η διαδρομή είναι ελάχιστα σηματοδοτημένη. Σε κάποια σημεία ήμασταν σίγουροι πως είχαμε χαθεί. Περιστασιακά μόνο βρίσκαμε άλλους πεζοπόρους. "Που έχουμε έρθει; Ούτε ένα χάρτη της προκοπής δεν έχουμε. Δεν θα ξέρουν πού να μας ψάξουν. Αν μου έρθει καμμία λιποθυμία πως θα κατέβουμε από εδώ πάνω;" και άλλα τέτοια ωραία περνούσαν από το μυαλό μας. Ωστόσο , βρήσκαμε σχετικά εύκολα το δρόμο μας, αν και σε κάποια σημεία ίσως διανύσαμε μεγαλύτερες αποστάσεις από ότι χρειάζονταν.

Κάποια στιγμή στη διαδρομή μας συναντήσαμε μια σκηνή. Ο αέρας και το κρύο με είχε καταβάλει. Κατάπια τον εγωισμό μου και "Έλα να κάνουμε μια στάση αγάπη μου, να πιούμε ένα τσάι γιατί δεν θα την παλέψω". Με κοίταξε με βλέμμα "στα έλεγα εγώ" αλλά δεν είπε τίποτα ο καλός μου.

Ξεκουραστήκαμε, γνωρίσαμε άλλο ένα ζευγάρι που έκανε στάση, κάναμε μια ωραία συζήτηση με τον Βεδουίνο που είχε το "μαγαζί" και συνεχίσαμε. Το τσάι μας έδωσε τη δύναμη να συνεχίσουμε!

Η θέα ήταν μοναδική σε όλη τη διαδρομή, η οποία είναι κυρίως ορεινή αλλά τη βγάζεις χωρίς κάποια ιδιαίτερη φυσική κατάσταση. Μας πήρε, ίσως, περισσότερο χρόνο από κάποιον πιο εξασκημένο.

Πενήντα λεπτά αργότερα το Μοναστήρι άρχισε να ξεπροβάλει μεγαλοπρεπές μπροστά μας. Δεν περιμέναμε να μας εντυπωσιάσει κάτι μετά το Θησαυροφυλάκιο...Πόσο έξω είχαμε πέσει!

Αυτό το εμβληματικό μνημείο είναι μεγαλύτερο από το Θησαυροφυλάκιο, με πλάτος 48μ. και ύψος 47μ. ενώ η ακριβής του χρήση δεν έχει ακόμη εξακριβωθεί με βεβαιότητα. Το θαυμάσαμε με τις ώρες από μακριά, από κοντά, απ'το πλάι.. έπρεπε να συνεχίσουμε όμως. Είχαμε πολλά να δούμε ακόμα.
Βγήκαμε στο κεντρικό μονοπάτι και δεν ήταν λίγες οι φορές που είπαμε "ευτυχώς που δεν ανεβαίνουμε"..


Ο Ναός του Ντουσάρα, οι Βασιλικοί τάφοι το Θέατρο ήταν μερικά από τα υπόλοιπα μνημεία στο δρόμο της επιστροφή μας για το Θησαυροφυλάκιο και όλα εξίσου ενδιαφέρον. Ο καιρός άνοιξε και απολαύσαμε τη διαδρομή ακόμα περισσότερο.



Κάναμε μία τελευταία στάση στο κορυφαίο αξιοθέατο της Πέτρας.. Η ομορφιά του σου κλέβει την καρδιά. Το 'αποχαιρετήσαμε' και μπήκαμε στο φαράγγι.

7,5 ώρες αργότερα βγαίναμε για τελευταία φορά από το Siq. Είχαμε διανύσει περίπου 14χλμ. Δεν τα πήγαμε και άσχημα για αγύμναστοι και με τον έναν ασθενή . Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο κυριολεκτικά κομμάτια, δεν βλέπαμε μπροστά μας από την κούραση και η επίδραση των ντεπον είχε περάσει ώρα πριν. Πήγαμε κατευθείαν για φαγητό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου και γρήγορα για ύπνο. Έπρεπε να ανακάμψω.. Την επόμενη, είχαμε δρόμο μπροστά μας. Μια καινούργια περιπέτεια μας περίμενε..

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 16

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 16

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[SofiaK.]

Μέρος πρώτο
Ιταλία - Μιλάνο

1η μέρα
Ο καιρός πέρασε και η μέρα της αναχώρησης έφτασε. Ήμασταν έτοιμοι για το δικό μας ,μίνι world party.

Επιβίβαση και φύγαμε για απογείωση! Αχ , ας τα έχω οργανώσει όλα καλά και μη γίνει καμμία μ***κια, σκεφτόμουν, και ο σύντροφος δίπλα κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου.

Φτάνουμε στο αεροδρόμιο Μπέργκαμο και παίρνουμε λεωφορείο για Μιλάνο. Βγάλαμε εισιτήρια από το γκισέ του terravision με 12€/άτομο one way. Συνέφερε να βγάλεις με επιστροφή αλλά η δικιά μας αναχώρηση ήταν ξημερώματα και το λεωφορείο θα έφτανε 20λεπτα πριν την πτήση. Έτσι προτιμήσαμε να δούμε τι άλλες επιλογές έχουμε και έπειτα να αποφασίσουμε.

Φτάνουμε Μιλάνο και σε λίγα λεπτά κάναμε check in στο ξενοδοχείο. Κλείσαμε στο 43 Station Hotel και μείναμε πολύ ικανοποιημένοι. Ήταν πολύ κοντά στην στάση των λεωφορείων για όλα τα αεροδρόμια,στο κεντρικό σταθμό τρένων και περίπου 35-40 λεπτά με τα πόδια από Duomo.

Γενικά , σαν άτομα που περπατάμε πολύ στα ταξίδια μας , μπορώ να πω ότι το Μιλάνο μας φάνηκε πανεύκολο να το γυρίσεις με τα πόδια. Κάποιες αποστάσεις είναι μεγάλες(και σίγουρα με κακό καιρό δεν τις κάνεις) αλλά είναι όλα ευθεία, ίσωμα που λέμε. Εμείς ήμασταν τυχεροί, πετύχαμε καλό καιρό και ξαμολιθήκαμε!

Μιας και το ταξίδι μας στην Ιορδανία θα ήταν πολύ απαιτητικό από θέμα προγράμματος, είπαμε στο Μιλάνο να είμαστε πιο κουλ και να δούμε ότι προλάβουμε.

Αφού λοιπόν τακτοποιηθήκαμε ,φύγαμε για Duomo! Στην διαδρομή συναντήσαμε το πάρκο Indro Modanelli όπου κάναμε τον περίπατο μας και χαζέψαμε το Pallazzo Dugnani.

Συνεχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς Duomo και τα βήματα μας ,μας έφεραν στην εκκλησία San Francesco di Paola. Εκείνη την στιγμή δεν ήξερα πώς λέγεται αλλά δεν θα έχανα την ευκαιρία να τη θαυμάσω όπως και να 'χε. Αφού μπήκαμε, ο καθένας κατευθύνθηκε προς άλλο σημείο και έτσι όταν εγώ βρήκα μια πλαϊνή πόρτα και μπήκα ο καλός μου με έχασε. Και εκεί είναι που με βρήκε ο ευγενέστατος καντηλανάφτης;(υποθέτω) που δεν μίλαγε παρά ελάχιστα αγγλικά και που παρόλα αυτά θέλησε να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις μου αλλά και να μοιραστεί ότι άλλες πληροφορίες είχε για το ναό.
Η κατασκευή της εκκλησίας ξεκίνησε το 1728 και ολοκληρώθηκε το 1891, το στυλ της χαρακτηρίζεται κυρίως μπαρόκ ενώ το εσωτερικό της εκκλησίας έχει το σχήμα κοντραμπάσου!

Ευχαριστήσαμε πολύ τον κύριο για το χρόνο που αφιέρωσε και συνεχίσαμε. Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε την Σκάλα του Μιλάνου που όμως δεν κάναμε στάση (είπαμε κουλ, δεν μπορούμε να τα δούμε όλα) και στη συνέχεια τη Galleria Vittorio Emanuele II.

Αφού βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και φέραμε τρεις σβούρες ο καθένας πάνω στα από τέτοια του ταύρου για καλή τύχη λέμε ας προχωρήσουμε.

Μα γιατί έχουν βάλει έτσι τα πιάτα;Κάτσε να τα βγάλω μια φωτογραφία.

Η συνειδητοποίηση ότι είναι κοσμήματα ήρθε λίγα λεπτά αργότερα

Και βγαίνουμε από τη Galleria και να επιτέλους μπροστά μας! Duomo di Milano! Μόλις είχε φωταγωγηθεί και ήταν πραγματικά υπέροχα! Κατευθυνθήκαμε στο πλάι του ναού όπου βρίσκεται το μουσείο του Duomo ώστε να βγάλουμε τα εισιτήρια για την επόμενη μέρα. Έχει μηχανήματα από όπου μπορείς να επιλέξεις το εισιτήριο που επιθυμείς και την ώρα εισόδου σου και πληρώνεις με κάρτα. Βγάλαμε αυτό που περιλαμβάνει είσοδο στο Duomo,στον αρχαιολογικό χώρο κάτω από το Duomo, rooftop με ασανσέρ και μουσείο του Duomo και κόστιζε 20€/άτομο.

Έτοιμοι πια για την επόμενη μέρα αλλά και καταβεβλημένοι από το ταξίδι ήρθε η ώρα για φαγητό. Πήγαμε στο Pasta D'Autore χωρίς κράτηση και η ουρά ήταν τεράστια. Σταθήκαμε τυχεροί και βρήκαμε ένα τραπεζάκι.Πήραμε πίτσα(ωραία) και χειροποίητα ζυμαρικά(αρκετά γευστικά αλλά όχι τα πιο ωραία που έφαγα).

Το κρεβάτι μας καλούσε από μακριά και εμείς με γεμάτα στομάχια πήραμε γρήγορα το δρόμο του γυρισμού. Η πρώτη μέρα είχε τελειώσει!

Συνεχίζεται..

 

[SofiaK.]

2η μέρα
Άλλη μια ηλιόλουστη μέρα ξημέρωσε και λέμε οι χθεσινές σβούρες στον ταύρο έπιασαν τόπο! 12:30 έπρεπε να είμαστε Duomo και έτσι είχαμε όλο το πρωινό στη διάθεσή μας.

Περπατήσαμε μέχρι την περιοχή Garibaldi που εκτός των ιδιαίτερων κτιρίων φαίνεται ιδανική επιλογή για υπαίθριες δραστηριότητες. Γυμναστική ,πικ νικ, ποδήλατο είχαν την τιμητική τους!


Συνεχίσαμε με κατεύθυνση το πάρκο Sempione κάνοντας μια μικρή στάση στη παλιά πύλη της πόλης, Porta Garibaldi.
Λίγα μέτρα πιο κάτω η εκκλησία Santa Maria Incoronata σίγουρα αξίζει μια επίσκεψη.
Η κατασκευή της ξεκίνησε το 1445 και ολοκληρώθηκε το 1460. Ξεχωρίζει από τη διπλή της πρόσοψη, αποτελείται δηλαδή από δύο συμμετρικά μισά(που ξέχασα να φωτογραφίσω).
Η εκκλησία περιέχει πολλούς θησαυρούς ιστορίας και τέχνης ενώ στον πρώτο όροφο στεγαζόταν και η Αυγουστινιανή Βιβλιοθήκη, Biblioteca Umanistica, του 15 αιώνα.

Λίγο περπάτημα ακόμα και φτάσαμε στο πάρκο. Μα τι όμορφα και περιποιημένα που είναι όλα! Κάπου στη μέση του πάρκου συναντήσαμε τη γέφυρα των Σειρήνων ή αλλιώς Ponte delle Sirenette που μεταφέρθηκε στο πάρκο από το Naviglio di San Damiano το 1930. Η γέφυρα κατασκευάστηκε το 1840-42 και είναι η πρώτη από χυτοσίδηρο στην Ιταλία!

Next stop Castello Sforzesco. Εμείς λόγω χρόνου ,δυστυχώς , δεν επισκεφθήκαμε κάποιο από τα μουσεία που στεγάζονται στο χώρο ,αν και ήταν στο αρχικό πλάνο. Αυτά παθαίνει όποιος πάει περιπάτους και χαζεύει γύρω γύρω οπότε αρκεστήκαμε στο να περιπλανηθούμε εντός των τειχών. Η είσοδος είναι ελεύθερη και αξίζει να κάνεις μια βόλτα εντός του ακόμα και αν δεν θέλεις να επισκεφθείς κάποιο από τα μουσεία.

Και σαν να μην έπρεπε να βιαστούμε ,σταμάτησα αλλά 15 λεπτά έξω από τα τείχη να απολαύσω έναν κύριο που έπαιζε τρομερό σαξόφωνο! Και εγώ παιδιά λατρεύω το σαξόφωνο τι να έκανα; Μακάρι να μπορούσα να σας ανεβάσω βίντεο!
Και όσο εγώ άκουγα τη μουσική μου ο αγαπημένος μου είχε πέσει θύμα των πλανόδιων με τα βραχιολάκια. Ούτε ένα , ούτε δύο αλλά πέντε πήρε για τη mama africa όπως έλεγε και ο νεαρός που μου πέρασε το βραχιόλι στο χέρι όσο εγώ προσπαθούσα να καταλάβω τι συμβαίνει. Αλλά το καλύτερο ήταν η φάτσα του καλού μου όταν του ζήτησαν 20€ για τις πέντε κλωστές που του έδωσαν(γιατί ήταν κλωστές ,ούτε καν πλεγμένες). Ήταν αργά για δάκρυα και εμείς έπρεπε να βιαστούμε. Duomo σου ερχόμαστε.

Όταν αντικρίσαμε τις ουρές έξω από το ναό ευχαριστήσαμε την προνοητικότητα μας να βγάλουμε εισιτήρια από την προηγούμενη μέρα.(σημαντικό:κρατήστε το εισιτήριο σας. Θα το χρειαστείτε και για την είσοδο σας στην ταράτσα και για το μουσείο) Μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε μπει και....οοοο. Όσο εντυπωσιακός ήταν εξωτερικά άλλο τόσο ήταν και μέσα. Δεν ήξερες που να πρωτοκοιτάξεις. Εκεί μιας και ο καθένας μας αντιλαμβάνεται διαφορετικά αυτό που βλέπει , χωριστήκαμε ώστε να αφιερώσουμε το χρόνο που θέλουμε στο καθετί.
(παρακολουθήσαμε και λίγη από την Κυριακάτικη λειτουργία)

Ξαναβρεθήκαμε και κατευθυνθήκαμε στο αρχαιολογικό χώρο από κάτω. Δεν μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξη μου όταν διαπίστωσα ότι για τη κατασκευή του βαπτιστηρίου San Giovanni 378-397,το πρώτο του Μιλάνου, χρησιμοποιήθηκε μάρμαρο από την ιδιαίτερη πατρίδα μου!

Εννοείται βγήκε φωτογραφία για να χρησιμοποιηθεί ως απάντηση στο "είχες και στο χωριό σου"

Βγήκαμε από το ναό και πήγαμε από την πίσω πλευρά να πάρουμε το ασανσέρ. Είχε μεγάλη ουρά που προχωρούσε γρήγορα όμως.
Συνιστώ επίσκεψη στα rooftops ασυζητητί! Η θέα υπέροχη αλλά η αρχιτεκτονική ήταν πραγματικά απίστευτη και δεν πιστεύω ότι μπορείς να την αντιληφθείς σε όλο της το μεγαλείο από κανένα απέναντι κτίριο!

Αφού τα γυρίσαμε όλα ώρα για το μουσείο! Εδώ να πω ότι κατεβαίνεις με τις σκάλες ανεξαρτήτου εισιτηρίου. Είναι οι ίδιες σκάλες που ανεβαίνεις αν επιλέξεις το εισιτήριο rooftops with stairs. Αυτό σημαίνει ότι δημιουργείται μεγάλος συνωστισμός σε μια στενή σκάλα αρκετών ορόφων . Δεν είναι τόσο δύσκολο για κάποιον που κατεβαίνει αλλά για κάποιον που ανεβαίνει είναι σίγουρα πρόκληση. Εγω παρόλο που κατέβαινα κάποια στιγμή ζαλίστηκα από τις συνεχόμενες περιστροφές και το στριμωξιδι. Ευτυχώς ήταν λίγο πριν το τέλος.

Μουσείο του Duomo, λοιπόν . Εδώ θα βρεις μια τεράστια συλλογή από μικρούς και μεγάλους "θησαυρούς" του Duomo! Αγάλματα με εξαιρετικές λεπτομέρειες, βιτρό, ταπισερί,πίνακες, κειμήλια! Θα βρείτε ακόμα μια ρέπλικα της Madonnina που κοσμεί το κεντρικό κωδωνοστάσιο και που κατά παράδοση κανένα κτίριο στο Μιλάνο δεν πρέπει να την ξεπερνά σε ύψος. Τρία από τα κτίρια που κατασκευάστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες και είναι ψηλότερα τοποθέτησαν ένα αντίγραφο της στην κορυφή τους ώστε η Madonnina να εξακολουθεί να είναι το ψηλότερο σημείο της πόλης!
Το εκκλησάκι του San Gottardo in Corte βρίσκεται επίσης εντός του συγκροτήματος και είναι πραγματικά πολύ όμορφο! Για άλλη μια φορά σταθήκαμε τυχεροί και λίγη ώρα αφότου μπήκαμε ήρθε η χορωδία να κάνει την εξάσκηση της!

Μας πήρε περίπου 5 ώρες για το Duomo και το μουσείο του και αν δεν με έπιανε η μέση μου από την ορθοστασία ούτε που θα το καταλάβαινα!

Πρώτου φύγουμε από το ξενοδοχείο το πρωί είχα φροντίσει να κάνω κράτηση σε ένα εστιατόριο που μου είχε προτείνει η αγαπημένη μου Ιταλίδα φίλη στην περιοχή Navigli. Έτσι βγαίνοντας από το μουσείο, πήραμε από ένα ζεστό κρασάκι για δύναμη και κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί.

Στο δρόμο σταματήσαμε στη Basilica San Lorenzo Maggiore αλλά λίγο οι εργασίες αποκατάστασης του εσωτερικού , λίγο η λειτουργία που ήταν σε εξέλιξη δεν μας επέτρεψαν να τη δούμε όπως θέλαμε. Ωστόσο, αυτό που με ενθουσίασε ήταν πως δύο από τους πιστούς είχαν μαζί τα σκυλάκια τους που παρακολουθούσαν κι αυτά με μεγάλη αφοσίωση! Ήταν πολύ όμορφη εικόνα!

Φτάσαμε Navigli και η αλήθεια είναι ότι λίγο απογοητεύτηκα. Τα πολλά σκουπίδια και μπάζα εντός των καναλιών αφαιρούσαν πολύ από την γενικότερη όμορφη εικόνα. Μου έκανε πολλή εντύπωση πως μια τόσο φροντισμένη πόλη άφηνε τα κανάλια σε αυτή την κατάσταση

Το μαγαζάκι που μας περίμενε από την άλλη ήταν meraviglioso που θα έλεγε και η φίλη μου. Το φαγητό ήταν γευστικότατο και ο χώρος σε παραδοσιακό ιταλικό στυλ! Μιας και η περιοχή προτιμάτε γενικά από τους τουρίστες περίμενα να δω αρκετούς στο μαγαζί ,αλλά ήμασταν οι μόνοι ξένοι. Ιταλοί ολούθε! Για όποιον ενδιαφέρεται είναι το Ai Balestrari Milano - Navigli και σίγουρα χρειάζεται κράτηση.


Αφού σκάσαμε στο φαγητό(και το κρασί να ομολογήσω) ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο. Αυτή τη φορά με τα ΜΜΜ γιατί τα πόδια μας ήταν αυτά που διαμαρτύρονταν τώρα! Η δεύτερη ημέρα μόλις είχε τελειώσει!

To be continued..

 

[SofiaK.]

3η μέρα
Ο ουρανός ήταν βαρύς όπως και τα μάτια μας που δεν έλεγαν να ανοίξουν με τίποτα!

-Τι θα κάνουμε σήμερα;
-Ας δούμε πως θα πάμε στο αεροδρόμιο αύριο και μετά βλέπουμε.

No plans day δηλαδή.

Τρώμε πρωινό,ετοιμαζόμαστε και ξεκινάμε (όλα με το πάσο μας).

Στη στάση των λεωφορείων για αεροδρόμιο τρώμε την πρώτη ψυχρολουσία. Το πρώτο πρωινό δρομολόγιο έφευγε 4:10 και η πτήση μας 5:45.
-Να φύγουμε με αυτό; Μια ώρα δρόμος. Οριακά θα προλάβουμε.
-Εισαι καλά παιδάκι μου; Και να γίνει τίποτα , μια καθυστέρηση, κάτι και να μείνουμε εδώ; Να χάσουμε το ΤΑΞΙΔΙ;;;;
-Καλα ντε δίκιο έχεις!
-Θα πάρουμε αυτό! Ναι αυτό θα πάρουμε , μπέιμπι!
-Ποιο;;;;; (με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια)
-Το τελευταίο. Αυτό που φεύγει 12:20. Θα κλάψουμε λίγο αλλά θα είμαστε εκεί όταν θα φεύγει το αεροπλάνο!
Η απάντηση ήταν ένας βαρύς αναστεναγμός..

Μετά την πίκρα που φάγαμε μας άξιζε ένα γλυκό γι'αυτό και αποφασίσαμε να πάμε σε ένα μαγαζάκι που μου είχε προτείνει η φανταστική Ιταλίδα φίλη μου! Και ιδού!
Aroma Napoletano το όνομα του. Μικρό, με μόνο λίγα τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο και στην ουρά μόνο Ιταλοί. Τα γλυκά τους ωραιότατα αλλά η εξυπηρέτηση..... Η πωλήτρια δεν χάρηκε ιδιαίτερα με τους τουρίστες που εμφανίστηκαν, οπότε κάθε ερώτηση που έκανα έπεσε στο κενό και εγώ διάλεξα τελικά στην τύχη! Ζήτησα μαχαιροπήρουνα, λέει δεν έχουμε αντε σπάσε (δεν το είπε ακριβώς έτσι αλλά αυτό εννοούσε ). Ο επόμενος πήρε κανονικά πάντως! Και πιάτο. Εμείς στο κουτί! Ας είναι... Λίγα λεπτά αργότερα δεν υπήρχε δείγμα από αυτά που κάποτε περιείχε το κουτί!

-Και τώρα; με ρωτάει
-Πάμε στην πινακοθήκη Brera;
-Μέσα.Φύγαμε!

Μια μικρή στάση στη μέση της διαδρομής στη Santa Maria degli Angeli, μια ήσυχη εκκλησία με ωραίες τοιχογραφίες. Στον προαύλιο χώρο ξεχωρίζει το συντριβάνι με το χάλκινο άγαλμα του Αγίου Φραγκίσκου να μιλάει στα πουλιά.


Λίγο μετά ήμασταν στην πινακοθήκη και...ήταν κλειστή! No plans day είπαμε και κανένας δεν σκέφτηκε να κοιτάξει τις μέρες λειτουργίας! Να θυμάστε, λοιπόν, Δεύτερες κλειστά! Δεν πτοηθήκαμε όμως συμβαίνουν αυτά. Κάναμε μία βόλτα εντός του προαυλίου χώρου και συνεχίσαμε προς άγνωστη κατεύθυνση. Ήταν καλή ώρα να πάρουμε αναμνηστικά και δώρα. Ήθελα οπωσδήποτε να πάρω ένα ξύλινο Πινόκιο μιας και ο τελευταίος που φέραμε από Ιταλία είχε μείνει χωρίς τη μύτη του!

Αφού τακτοποιήθηκε και αυτο ήταν ώρα για φαγητό. Έπρεπε να μαζευτούμε νωρίς μιας και 12:00 το βράδυ θα έπρεπε να φύγουμε από το ξενοδοχείο.Αν προλαβαίναμε να κοιμηθούμε λίγο θα ήταν θαύμα! Σήμερα η όρεξη μας τράβαγε Sushi έτσι μπήκαμε σε ένα που βρήκαμε τυχαία μπροστά μας. Δεν θυμάμαι το όνομα του εστιατορίου γιατί δεν μας ξετρελανε κιόλας. Βρήκα ευκαιρία όμως όσο τρώγαμε και έκλεισα εισιτήρια για το λεωφορείο αεροδρομίου (να τονίσω ότι επέλεγες το δρομολόγιο που επιθυμούσες, δεν ήταν ένα για όλα).

Φύγαμε για ξενοδοχείο. Καταφέραμε κοιμηθήκαμε 2 ώρες και 12:00 ξεκινήσαμε για τη στάση με βροχή! Η τύχη μας , μας είχε επίσημα εγκαταλείψει. 12:10 ήμασταν εκεί μαζί με άλλους ταξιδιώτες. Υπόστεγο ούτε για δείγμα. Περιμέναμε στην είσοδο μιας πολυκατοικίας μπας και γλιτώσουμε το ντους. Δέκα λεπτακια μωρέ είναι θα έρθει το λεωφορείο. Αμ δε! Πέρασαν δέκα, είκοσι λεπτά... μια ώρα.. και κοιταζόμασταν όλοι μεταξύ μας σαν τους χάνους. Άλλοι ρωτούσαν τι γίνεται,αν γνωρίζει κάποιος κάτι, άλλοι έφευγαν.. Μιάμιση ώρα μετά και το λεωφορείο πουθενά. Ένας από αυτούς αρχίζει και διαδίδει ότι το δρομολόγιο αυτό δεν γίνεται,δεν ισχύει.
-Μα πως ρε παιδιά, λέω, αφού έχω βγάλει εισιτήρια . Το σάιτ δίνει κανονικά την επιλογή του δρομολογίου!
-Οχι,μας λέει , δεν θα έρθει. Να μαζευτούμε εφτά άτομα να πάμε με ένα βανακι να μοιράσουμε το κόστος. 25€ το άτομο. Χωριστήκαμε σε δύο "ομάδες" των εφτά και σταματήσαμε δύο μεγάλα ταξί. Η πρώτη ομάδα φεύγει ,εμείς φορτώναμε ακόμα βαλίτσες. Μόλις είμαστε έτοιμοι φωνάζει ο ίδιος βγείτε ήρθε το λεωφορείο! Ξεκινάνε τρέχουν όλοι σαν τρελοί. Μας βρίζει ο ταξιτζής με το δίκιο του και φεύγει. Φτάνουμε κι εμείς τελευταίοι στη στάση έχοντας γίνει παπιά , τι να δούμε! Δεν ήταν αυτό, άκυρο μας λέει! Απομακρύνεται και αρχίζει να προσεγγίζει άλλα άτομα(που δεν ξέρω που τα ξετρυπωσε γιατί δεν τα είχα δει προηγουμένως) και να τους κάνει την πρόταση για το ταξί, σαν να μην είχαμε συμφωνήσει ποτέ εμείς! Εκεί τρελάθηκα.
-Κοιτα το μαλ**α! Ε δεν είμαστε καλά! Και άλλα τέτοια ωραία..Έτρεμα από τα νεύρα.
-Ξεκολλα ρε μωρό μου ,να μου λέει ο δικός μου, άστο να πάει στα κομμάτια.
-Μα δεν τον βλέπεις; Μας ξεσήκωσε καλά καλά και τώρα λέει σε άλλους. Δηλαδή θα πάρουμε μόνοι μας ταξί;

Και όση ώρα έλεγα αυτά οι άλλοι φόρτωναν βαλίτσες σε ένα ταξί.. και με το που μπαίνουν...τσουπ έρχεται το λεωφορείο με καθυστέρηση 2 ωρών και κάτι! Ωπ..δεν σε χάλασε! What goes around comes around σκέφτηκα. Prive λεωφορείο λοιπόν μόνο για τους δυο μας! Στο οδηγό βέβαια δεν άρεσε που έκανε δρομολόγιο για δύο άτομα και φρόντισε να κάνει αντιληπτά τα αισθήματά του αυτά. Μια, μιάμιση ώρα αργότερα ήμασταν στο αεροδρόμιο σώοι και αβλαβείς. Και το λέω αυτό γιατί τον καλό μας οδηγό τον έπαιρνε ο ύπνος και λοξοδρομουσε. Είχαμε κατσει μπροστά μπροστά έτσι μόλις βλέπαμε ότι κλείνουν τα μάτια του ξεκινούσαμε να μιλάμε δυνατά, να βήχουμε ,να τραγουδάμε..

-Αφου φτάσαμε πάλι καλά..
-Φανταζεσαι να φεύγαμε με το πρωινό λεωφορείο; του λέω.. βασικά δεν θα φεύγαμε.. θα το χάναμε σίγουρα το αεροπλάνο.

Πήραμε καφέδες και καθίσαμε να ξεκουραστούμε. Μας περίμενε μεγάλο ταξίδι. Η τρίτη και τελευταία μέρα στο Μιλάνο ήταν γεγονός!

 

[SofiaK.]

Μέρος δεύτερο
Ιορδανία - Αμμάν (2 μέρες)

1η μέρα
Σε όλη την πτήση ο ενθουσιασμός δεν με άφηνε να ηρεμήσω,πόσο μάλλον να κοιμηθώ. Κάποιος άλλος πάλι , δεν ζορίστηκε καθόλου.. Το μπλε της Μεσογείου φαινόταν ατελείωτο.Η στεριά άρχισε να φαίνεται,το τοπίο όμως άλλαξε γρήγορα αφότου περάσαμε το Ισραήλ. Άγονη έρημος και ξηρά οροπέδια. Τα πρώτα σπίτια κάνουν την εμφάνιση τους. Πλησιάζουμε στο Αμμάν. Όσο καλύτερη εικόνα έχω τόσο περισσότερο αγχώνομαι. "Ο Χριστός και η Παναγία. Κοίτα εδώ μωρό μου! Εδώ θέλουμε να οδηγήσουμε εμείς; ΕΔΩ;;;" Όσο βλέπει το μάτι κτίρια και φιδογυριστοί δρόμοι. Λόφοι,λόφοι ,λόφοι. Όλο το Αμμάν χτισμένο πάνω σε λόφους.
Φτάνουμε και πρώτη κίνηση η βίζα. Έχουμε βγάλει jordan passes πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι μας. Κόστος 75jd το άτομο και περιλαμβάνει το κόστος της βίζας, είσοδο σε πάνω από 40 αξιοθέατα σε όλη την χώρα (μπορείς να τα δεις αναλυτικά στο Jordan Pass ) , είσοδο στην Πέτρα δύο συνεχόμενες μέρες. Είχαμε, επίσης, συμπληρώσει αυτή τη φόρμα gateway2jordan που δεν μας την ζήτησαν πουθενά όμως.

Επόμενη κίνηση συνάλλαγμα και αγορά κάρτας sim. Συνάλλαγμα κάναμε ελάχιστο στο αεροδρόμιο. Για sim είχε δύο κιόσκια εντός του αεροδρομίου. Επιλέξαμε την εταιρεία Orange που προσέφερε 20GBs, 20λεπτά σε διεθνή δίκτυα, 10 sms διεθνή δίκτυα και απεριόριστα λεπτά προς τοπικά δίκτυα για 15jd. Ο πωλητής πολύ εξυπηρετικός παρά την ουρά, μου εξήγησε τις επιλογές που είχα, με βοήθησε να βάλω και να ενεργοποιήσω την κάρτα. "Welcome to Jordan" μας λέει εγκάρδια αφού τελείωσε.

Είχαμε κλείσει αυτοκίνητο μέσω του σάιτ discover cars, με την Auto Nation. Πήρα προσφορά και από Monte Carlo που είχα διαβάσει εδώ αλλά το deal ήταν πολύ καλύτερο. Για 9 ημέρες,με full insurance και δωρεάν δεύτερο οδηγό 206€. Το ραντεβού με τον υπάλληλο της εταιρείας ήταν σε ένα σημείο εντός του αεροδρομίου. Μέσα σε λίγα λεπτά και ενώ αναρωτιόμασταν πόση ώρα θα κάνει να μας βρει μέσα στον κόσμο, μας είχε εντοπίσει. Μας ζήτησε να περιμένουμε πέντε λεπτά να βρει ακόμα έναν. Βρέθηκε γρήγορα και δεν ήταν άλλος από τον διπλανό μας στο αεροπλάνο. Κοίτα σύμπτωση! Πέντε λεπτά αργότερα βρισκόμασταν στα γραφεία της Auto Nation, κάναμε όλα τα χαρτιά,την πληρωμή και ήμασταν έτοιμοι.. και ως δια μαγείας το χειροκίνητο που έκλεισα είχε μετατραπεί σε αυτόματο.
-Δεν εχετε χειροκίνητο;
-Εχουμε αλλά είναι μικρό. Αυτό είναι καλύτερο και πιο άνετο. (ένα nissan sanny)
-Ναι αλλά εγώ δεν έχω ξανα οδηγήσει αυτόματο. Τι χειροκίνητο έχετε;
-Suzuki alto. Είναι εύκολο το αυτόματο.. να κάνεις έτσι ,έτσι κι έτσι ...
Και ξαφνικά εγώ λύθηκα στα γέλια γιατί είδα τη μούρη μου στο τζάμι πίσω του. Τα αγγλικά του ήταν τόσο σπαστά, δεν καταλάβαινα τίποτα από αυτά που έλεγε και τον κοιταζα με βλέμμα αγελαδινό.. Το κατάλαβε κι αυτός και παραιτήθηκε της προσπάθειας.
-Καλα άστο θα οδηγήσω εγώ και βλέπουμε, μου λέει ο αγαπημένος μου, το Suzuki είναι μια σταλιά. Που θα πάμε με αυτό;
Συμφώνησα αμέσως μιας και ούτε εμένα με πολύ έψηνε, φορτώσαμε τα πράγματα μας ,βάλαμε το gps μας και φύγαμε για το ξενοδοχείο μας στο Αμμάν.

Ε, λοιπόν, το σοκ που πάθαμε από την οδήγηση τους δεν λέγεται! Όσο πλησιάζαμε στο κέντρο τόσο χειροτέρευε η κατάσταση. Όλοι έτρεχαν και σφηνώνονταν όπου έβρισκαν.Φλας ΠΟΥ-ΘΕ-ΝΑ, έπρεπε να μαντέψεις που θέλει να πάει ο καθένας. Ακόμα και να προσπαθούσες όμως τις περισσότερες φορές θα σε εκπλήσσανε κάνοντας κάτι τελείως αλλοπρόσαλλο(και πάρα πολύ επικίνδυνο). Προσπεράσεις σε σημεία που δεν υπήρχε χώρος,από αριστερά και δεξιά σου ταυτόχρονα Και κόρνες,κόρνες,κόρνες. Πιστεύω χρησιμοποιούν την κόρνα αντί των πάντων. Δεν είναι να απορείς που τα περισσότερα αμάξια στο Αμμάν ήταν με κρεμασμένους προφυλακτήρες και καθρέπτες.
Ήμασταν στην τσίτα , κοιτάζαμε και οι δύο δεξιά, αριστερά και πίσω (γιατί μόνο δύο μάτια δεν φτάνουν). Παρακαλούσαμε να φτάσουμε γρήγορα και σώοι στο ξενοδοχείο.

Φτάσαμε και δεν θα υπερβάλλω αν σας πω ότι ψιλοτρέμαμε.2-3 φορές τη γλιτώσαμε παρά τρίχα και δεν ήμασταν παρά λίγες ώρες εκεί.

Μείναμε στο Canary Hotel Al Karmaly for Hotel Management με 39jd τη βραδιά με πρωινό και δεν το μετανιωσαμε καθόλου. Ήταν πεντακάθαρα ,με πολύ ωραίο πρωινό και όλα τα παιδιά που εργάζονταν εκεί εξυπηρετικότατοι. Τακτοποιηθήκαμε και ήταν ώρα για την πρώτη μας βόλτα στο Αμμάν,αυτή τη φορά με τα πόδια αφού δεν το βρίσκαμε καθόλου καλή ιδέα να οδηγήσουμε στο κέντρο μετά από αυτά που αντικρίσαμε. Κάναμε συνάλλαγμα στο ξενοδοχείο με πολύ καλή ισοτιμία ,μας έδωσαν όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμασταν και ξεκινήσαμε. Επειδή πεθαίναμε της πείνας είπαμε να πάμε πρώτα για φαγητό.
-Που λες να πάμε;
-Αστο πάνω μου,του λέω. Ένα είναι το hot spot του Αμμάν. (άμα διαβαζες travelstories θα το ήξερες κι εσύ )
Βάλαμε το Hashem στο gps και φύγαμε. Στη διαδρομή κάναμε πολλές στάσεις πότε να χαζεψουμε τη θέα, πότε κάποιο graffiti (και είχε πολλά και ωραία), πότε να πάρουμε ανάσα. Ήταν το άκρως αντίθετο του Μιλάνου! Όλο ανηφόρες,κατηφόρες και σκαλιά! Παντού! Αυτό όμως ήταν που σου χαρίζε και την ωραία θέα σε πολλά σημεία της πόλης.

Τη μια στιγμή περπατούσαμε σε μια ήσυχη γειτονιά,την επόμενη φώτα,μουσικές,φωνές,μαγαζία,κίνηση.. Ήταν εντυπωσιακό. Δεν κρατιομασταν να γίνουμε ένα με τον κόσμο και να περιπλανηθούμε στους δρόμους! ...Αλλά πρώτα φαγητό.

Το μαγαζί βρίσκεται εντός μιας στοάς πάνω στον κεντρικό δρόμο. Δεν έχει πολλά πολλά, τρώς,πληρώνεις, φεύγεις.. Ένα είδος jordanian street food θα έλεγα. Φανταζόμουν ότι θα είναι τίγκα στους τουρίστες αλλά όχι. Οι περισσότεροι ντόπιοι που πριν ακόμα κάτσουνε παράγγελναν φωνάζοντας από μακριά! Εμείς πάλι δεν είχαμε ιδέα τι να φάμε. Ο καλός που παράγγειλε στα τυφλά ως πιο τολμηρός στο φαγητό, εμένα με οδήγησαν εντός της κουζίνας και μου τα έδειξαν ένα ένα. Παραγγείλαμε φαλαφελ, φαλαφελ με γέμιση, χούμους , baba ganoush με αρνί,αναψυκτικά, μας έφεραν πίτες και σαλάτα. Πληρώσαμε 7jd και ήταν όλα πολύ νόστιμα!



(δυστυχώς τα υπόλοιπα φαγώθηκαν πριν φωτογραφηθούν)

Χορτάτοι πια ξεκινήσαμε τις βόλτες μας. Το μέρος έσφυζε από ζωή! Μαγαζιά και υπαίθριες αγορές με ότι βάζει ο νους σου! Πωλητές που θέλουν να σου δείξουν την πραμάτεια τους.. τιμές δεν υπάρχουν,μόνο παζάρια. Η μισή χαρά της πώλησης είναι στο παζάρι! Χρώματα και αρώματα παντού. Αφήσαμε την περιέργεια να μας οδηγήσει..

Κάποια στιγμή ξεστρατήσαμε αρκετά σε μια πιο σκοτεινή γειτονιά χωρίς μαγαζιά. Μια πόρτα άνοιξε και κάποιος μας φώναξε Welcome to Jordan. Κοίτα να δεις κάτι πράγματα, είπαμε με μια μίξη απορίας και θαυμασμού. Ξανά βγήκαμε σε πιο κεντρικούς δρόμους και .... "Αγάπη μου, ψήνεσαι για γλυκάκι;Έχω διαβάσει για ένα ωραίο." Φυσικά και συμφώνησε και βάλαμε gps για το habibah sweets. Ήταν χωμένο σε ένα στενό αλλά η ουρά απέξω δεν άφηνε περιθώρια για αμφιβολίες. Μπήκαμε στην ουρά. Πληρώνεις σε ένα γκισέ έξω από το μαγαζί,μπαίνεις και παίρνεις το γλυκό σου.
-Τι θα πάρετε; με ρωτάει ο υπάλληλος.
-Δυο Knafeh παρακαλώ.
-Μικρα ή μεγάλα;
-Δεν ξέρω. Πρώτη φορά ερχόμαστε.
-Μικρά θα πάρετε. 1,40 jd ,μου λέει.
Ωραία,λέω από μέσα μου, βγάζω τα ψιλά μου και τα κοιτάω καλά καλά. Μου είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να καταλάβω τα νομίσματα. Δεν έχουν ούτε ένα διακριτικό που να μπορώ να φανταστώ τι είναι.
-Παρτε και διαλέξτε, του λέω , γιατί περιμένουν και άλλοι στην ουρά.
Έβαλε τα γέλια και μου έδωσε τα ρέστα.
Μπαίνω μέσα, “τραγανό ή μαλακό; ” με ρωτάει ο υπάλληλος. Τον κοιτάω και πριν προλάβω να απαντήσω με είχε σερβίρει ήδη αυτό που άρεσε σε εκείνον φαντάζομαι .

Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα έτρωγα σιροπιαστό γλυκό με τυρί και θα μου άρεσε. Πάντως ο ταμίας είχε δίκιο. Το μικρό ήταν αρκετό μιας και η γεύση παραήταν ιδιαίτερη.
Είχε έρθει η ώρα να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού. Η ταλαιπωρία της προηγούμενης μέρας είχε κάνει την εμφάνιση της και εμείς είχαμε πολύ ανηφόρα! Ευτυχώς ήμασταν χορτάτοι από φαγητό και εικόνες. Τι όμορφη μέρα που ήταν!
Πέσαμε ξεροί εκείνο το βράδυ!

 

[SofiaK.]

Γέρασα - Αμμάν

2η μέρα
Το πρωινό ξύπνημα αποδείχτηκε εύκολο αφού ο ενθουσιασμός της προηγούμενης μέρας καλά κρατούσε. Το πρόγραμμα σήμερα είχε επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο της Γέρασα και στην συνέχεια επιστροφή στο Αμμάν με επίσκεψη στη Ακρόπολη και το Ρωμαϊκό αμφιθέατρο.

Φάγαμε το πρωινό μας, ετοιμαστήκαμε, εξοπλιστήκαμε με θάρρος για την οδήγηση που ακολουθούσε και φύγαμε. Μία ώρα και κάτι αργότερα βρισκόμασταν στο visitor center της Γέρασα.

Μπήκαμε έτοιμοι να γνωρίσουμε αυτή την αρχαία πόλη που δημιουργήθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο για να κατοικηθεί από τους απόστρατους ηλικιωμένους πολεμιστές του. Αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO και πρόκειται για μια από τις πιο καλοδιατηρημένες ελληνορωμαϊκές πόλεις εκτός Ιταλίας!

Πολλές χιλιάδες κόσμου συρρέουν για να την θαυμάσουν ετησίως. Είναι πολύ εύκολο να την επισκεφθείτε χωρίς ξεναγό αφού σε ΟΛΑ τα μνημεία υπάρχουν πινακίδες με όλες τις πληροφορίες και τις περιγραφές!

Αυτό που δεν υπολογίσαμε σωστά όμως ήταν ο καιρός. Είχε πολλή ζέστη και ήλιο και εμείς είχαμε φορέσει τα πιο χοντρά μας μπουφάν. Όταν καταλάβαμε το λάθος μας ήταν αργά αφού είχαμε ήδη μπει στον αρχαιολογικό χώρο και το αυτοκίνητο ήταν πολύ μακριά. Ιδρώσαμε, τα βγάλαμε και τα κουβαλούσαμε για τις επόμενες 4-4,5 ώρες που ήμασταν εκεί.

(φωτό τραβηγμένη από professional beduin photographer,όπως συστήθηκε, από το κινητό μου. "Τώρα δώσε κάτι ,μαντάμ, γιατί σας τράβηξα ωραία φωτο" )

Εντός του αρχαιολογικού χώρου και λίγο πιο πάνω από την στρογγυλή πλατεία βρίσκεται και ένα μικρό μουσείο αφιερωμένο αποκλειστικά σε ευρύματα από την περιοχή που χρονολογούνται από την νεολιθική έως την εποχή των Μαμελούκων. Η είσοδος στον αρχαιολογικό χώρο όπως και στο μουσείο περιλαμβάνεται στο Jordan Pass, αν ωστόσο δεν έχετε, το εισιτήριο κοστίζει 10jd.

Κουρασμένοι και ηλιοκαμένοι πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Είχαμε ακόμα τον αρχαιολογικό χώρο του Αμμάν να δούμε. Προτιμήσαμε , όμως, να αφήσουμε το αυτοκίνητο στο ξενοδοχείο και από εκεί να συνεχίσουμε με τα πόδια. Είχαμε αρχίσει να συνηθίζουμε και να υιοθετούμε (όσο γίνεται) την οδήγηση των Ιορδανών φίλων μας αλλά όχι και να οδηγήσουμε στο κέντρο. Θα ήταν σαν να προκαλούμε την τύχη μας .

Αυτό βέβαια μας καθυστέρησε αρκετά και όταν πια φτάσαμε στην Ακρόπολη κλείνανε(μισή ώρα νωρίτερα από την αναγραφόμενη στο Google, για όποιον σχεδιάζει να την επισκεφθεί). Είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας με το Ρωμαϊκό αμφιθέατρο αλλά φάγαμε δεύτερο άκυρο, κάτι που μας στεναχώρησε πολύ μιας και την επόμενη δεν προλαβαίναμε να τα επισκεφθούμε.

Παρόλα αυτά κάναμε άλλη μια ωραιότατη βόλτα στην πόλη που για άλλη μια φορά μας χάριζε πανέμορφες εικόνες!Κάποια στιγμή, φτάσαμε σε ένα δρόμο που είχε μόνο συνεργεία και βαφεία.. Πολλά αμάξια και όλα φτιάχνονταν και βάφονταν έξω στο δρόμο! Δεν μπορούσες να πάρεις ανάσα από τα χρώματα! Όσοι μας έβλεπαν στην αρχή απορούσαν, μάλλον πώς βρεθήκαμε εκεί , και μετά μας φώναζαν welcome to Jordan κι εμείς προβαραμε το Salam και το Sukran μας.


Το στομάχι μας ,όμως , είχε άλλα σχέδια και αποφασίσαμε να το ακούσουμε.. Ώρα για φαγητό. Αν και μας πέρασε η ιδέα να ξαναπάμε στο hashem είπαμε να δοκιμάσουμε κάτι άλλο και έτσι πήγαμε στο Sufra . Το φαγητό ήταν πολύ ωραίο αν και το ακριβότερο από όλα όσα φάγαμε στην Ιορδανία. Πληρώσαμε γύρω στα 40jd.


Έπρεπε σιγά σιγά να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο. Την επόμενη ξεκίναγε το roadtrip. Και τι ήταν αυτό που ένιωθα; Κρυάδες; Αχ ας είναι από την κούραση...

 

[SofiaK.]

Petra

3η μέρα
Τα ξυπνητήρια ξεκίνησαν να χτυπάνε από νωρίς. Το μπούκωμα και οι πρησμένες μου αμυγδαλές μαρτυρούσαν ότι οι χθεσινοβραδινές κρυάδες δεν ήταν από την κούραση. Τυλιγμένη σαν τη μούμια του Ραμσή Β' αναθεμάτιζα τη χθεσινή ενδυματολογική μου επιλογή.

Αφού φάγαμε το πρωινό μας, πακετάραμε τα τελευταία μας πράγματα και ξεκινήσαμε. Οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου μας χαιρέτησαν και για άλλη μια φορά μας είπαν αν χρειαστούμε κάτι ή θέλουμε να συνεννοηθούμε με κάποιον κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας και δεν μπορούμε να τους καλέσουμε!

Let's hit the road, λοιπόν! Φύγαμε για Petra μέσω του Desert Highway. Μια ώρα οδήγηση αργότερα ήταν ώρα το τιμόνι να αλλάξει χέρια. Η οδήγηση με αυτόματο αποδείχτηκε παιχνιδάκι και κακώς αγχωνόμουν. Η διαδρομή επίσης πανεύκολη, όλο ευθεία! Αυτό δεν σήμαινε ότι δεν έπρεπε να προσέχεις για μεγάλα φορτηγά και αγροτικά που έτρεχαν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες και έκαναν προσπεράσεις σε σημεία που ήταν τεχνικά αδύνατο. Και στα "σαμαράκια" που βρίσκονταν παντού, ακόμα και σε σημεία που έχεις αναπτύξει ταχύτητα! Σαμαράκια με εισαγωγικά γιατί στην πραγματικότητα ήταν τεράστια ... και παρόλα αυτά δεν φαίνονταν (κι όμως γίνεται). Οπότε το νου σας στις προειδοποιητικές ταμπέλες(αλλά όχι μόνο) γιατί το σπας το αμάξι για πλάκα.
Κάναμε μερικές στάσεις για ανεφοδιασμό και να ξεπιαστουμε σε κάποια χωριά που συναντήσαμε στο δρόμο μας. Το αρχικό πλάνο ήταν να παμε και στο κάστρο al Karak . Όταν είδαμε το χρόνο και ζυγισαμε τα πράγματα, είπαμε, καλύτερα να συνεχίσουμε για Petra, να έχουμε χρόνο να την επισκεφθούμε! Petra - Al karak 1-0. Next time.


Τέσσερις ώρες και περίπου 235 χλμ. αργότερα φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας στην Petra. Μείναμε στο Al Rashid και λυπάμαι που το λέω αλλά πραγματικά δεν θα το πρότεινα,ήταν η χειρότερη επιλογή σε όλο μας το ταξίδι.. Πάρα τη δυσαρέσκεια ξεφορτώσαμε τα πράγματα. Βιαζόμασταν να προλάβουμε την Πέτρα ανοιχτή και "εντάξει ένας ύπνος είναι μωρέ!" .

Φτάσαμε στο visitor center. Ακόμα και όσοι έχουν το Jordan Pass πρέπει να έχουν εισιτήριο οπότε προτού κατευθυνθείτε προς την είσοδο, σταματήστε στο ticket office για να πάρετε το εισιτήριο σας. Διαφορετικά θα σας γυρίσουν πίσω. Πήραμε και τα απαραίτητα μαντήλια μας, κάνοντας σκληρό παζάρι σε ένα μαγαζάκι στην είσοδο και ξεκινήσαμε. Αργότερα , διαπιστώσαμε ότι παρά το σκληρό παζάρι, μάλλον μας έπιασαν κότσους αφού εντός του αρχαιολογικού χώρου της Πέτρας, στους πάγκους των Βεδουίνων τα έβρισκες πολύ φθηνότερα.

Πήραμε το δρόμο για το πέρασμα, το φαράγγι Al Siq , που θα μας οδηγούσε στο πασίγνωστο Θησαυροφυλάκιο, Al Khazneh! Περπατούσαμε και σκεφτόμουν "Συμβαίνει. Συμβαίνει πραγματικά. Συμβαίνει ΤΩΡΑ!". Ένα από τα όνειρα μου γινόταν πραγματικότητα.

Φτάσαμε στο Θησαυροφυλάκιο και αυτό που αντίκριζαν τα μάτια μας ήταν εντυπωσιακό. Δέος! Καμμία φωτογραφία δεν μπορεί να αποτυπώσει αυτό το μεγαλείο. Το κοιτούσαμε με το στόμα ανοιχτό. Προσπαθούσαμε να ρουφήξουμε αυτή την εικόνα, αυτή τη στιγμή μέσα μας.

(καινούργια φιλενάδα )


(σκυλομαμά που μοιράζει χάδια)

Πιάσαμε συζήτηση με έναν έφηβο Βεδουίνο.Μας ενημέρωσε ότι έχει ένα φίλο που έχει παντρευτεί Ελληνίδα και εγώ του απάντησα ότι ο φίλος του είναι πολύ τυχερός .
-"Ελάτε , θα σας δείξω ένα σημείο να βγάλετε ωραίες φωτογραφίες" μας λέει και μας πάει πίσω από ένα βράχο. "Εσύ ανέβα εκεί και εσύ (στον αγαπημένο, ανεπιδέκτο μαθήσεως φωτογράφο μου) κάτσε εκεί και τράβα φωτογραφίες".
Αφού κι εκείνος είδε κι από είδε ότι ο καλός μου δεν το κατέχει το άθλημα του λέει "Άστο, πήγαινε ανέβα κι εσύ εκεί και θα σας βγάλω εγώ ".

Αριστούργημα στην πρώτη λήψη. Έχοντας εμπειρία τον Βεδουίνο στη Γέρασα πήγα να βγάλω χρήματα να του δώσω. "Όχι" μου λέει "αν κάθε φορά που έβγαζα φωτογραφία έπαιρνα χρήματα τώρα θα ήμουν πλούσιος". Τον ευχαριστήσαμε και συνεχίσαμε. Θέλαμε να προλάβουμε να περπατήσουμε λίγο ακόμα μέσα στην Πέτρα πριν νυχτωσει. Άλλωστε το Θησαυροφυλάκιο είναι μόνο ένα από τα πολλά αξιοθέατα που συναντάς στην αρχαία πόλη της Πέτρας.

(κίνηση στους δρόμους της αρχαίας πόλης)

Άρχισε να σκοτεινιάζει και σιγά σιγά πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Φαναράκια έκαναν την εμφάνιση τους κατά μήκος του δρόμου. Λίγο αργότερα θα ξεκίναγε το Petra by night αλλά εμείς θα γυρνούσαμε στο ξενοδοχείο. Η κατάσταση μου χειροτέρευε από ώρα σε ώρα. ‍


Φτάσαμε και πήγαμε κατευθείαν στο εστιατόριο του ξενοδοχείου να φάμε. Παραδόξως, το φαγητό ήταν παρα πολύ ωραίο και πληρώσαμε περίπου 19 jd!


Ήπιαμε και από δύο ζεστά τσαγακια και τραβήξαμε για το δωμάτιο. Η εικόνα της Πέτρας είχε κολλήσει στο μυαλό μου. Ανυπομονούσαμε για την επόμενη μέρα. Θα ήταν μεγάλη πρόκληση για δύο...όχι και πολύ fit , σαν εμάς!

 

[SofiaK.]

Petra

4η μέρα
Τα ξυπνητήρια μας ξεκίνησαν να χτυπάνε για άλλη μια μέρα από πολύ νωρίς. Τα σχέδιά μας όμως κινδύνευαν να ναυαγήσουν. Το βράδυ χειροτέρεψα αρκετά και το πρωί ανέβασα πυρετό.
-Καλύτερα να το αφήσουμε. Να ξεκουραστείς , για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τις υπόλοιπες μέρες.
Εγώ απαρηγόρητη.
-Ήρθαμε ως εδώ και δεν θα δούμε την υπόλοιπη Πέτρα; Το Μοναστήρι;
Αρνιόμουν να πιστέψω την ατυχία μου.
-Δεν γίνεται. Δεν γίνεται να μου συμβαίνει αυτό. Δεν γίνεται να το χάσουμε.
-Και τι να κάνουμε; Αφού δεν είσαι καλά! Τον καιρό δεν το βλέπεις; Θες να πάμε και για πεζοπορία, άμα πιάσει βροχή; Θα γίνεις χει-ρο-τε-ρα και θα τα χάσουμε όλα στο τέλος.
Συνεχίσαμε στο ίδιο τροπάριο για λίγο ακόμα.
-Εεε με το ξερό σου το κεφάλι (τον έσκασα πια).. πάω να σου φέρω κανένα τσάι να πιεις και αν όταν έρθω θέλεις ακόμα, πάμε να φάμε πρωινό και πάμε.
-Όχι, κάτσε να ετοιμαστούμε και να κατέβουμε μια και καλή μαζί.
Στη βράση κολλάει το σίδερο, μετά θα λιποψυχίσω, σκέφτομαι και παίρνω δύο ντεπον.
Μάζεψα τις τελευταίες μου δυνάμεις και κατέβηκαμε να φάμε. Το πρωινό ήταν για κλάματα. Ήπια όμως δύο καυτά τσαγακια και κάπως ένιωσα καλύτερα..

Ξεκινήσαμε για το parking του visitor center. Αυτή τη φορά όμως δεν θα μπαίναμε από εκεί.
Είχα διαβάσει για μια άλλη είσοδο, ένα μονοπάτι που ξεκινούσε κάπου κοντά στη μικρή Πέτρα και σε οδηγούσε μέσω μιας ορεινής διαδρομής στο Μοναστήρι, Ad Deir. Μου φάνηκε καλή ιδέα , αφού έτσι θα γλιτώναμε γύρω στα 900 σκαλιά που θα συναντούσαμε στην ανάβαση, τις ορδές των τουριστών και δεν θα κάναμε πάνω κάτω την ίδια διαδρομή. Όλα αυτά , τα σκεφτόμουν από την άνεση του καναπέ μου όταν οργάνωνα το ταξίδι. Τώρα όμως τι γίνεται;
-Πως θα πάμε εκεί πάνω που λες;
-Θα βρούμε κανένα ταξί.

Πριν ακόμα προλάβουμε να παρκάρουμε με πλησιάζει ένας κύριος.
-Για την Πέτρα πάτε;
-Ναι αλλά από back entrance.
-Ναι είμαι οδηγός να σας πάω εγώ.
-Ναι αλλά how much φίλε μου;
-30 jd μας λέει.
-Ναι καλά,του λέω κι εγώ. Άσε θα πάω με τα πόδια δε με πειράζει. (Ήμουν αποφασισμένη για σκληρό παζάρι)
-Εσυ πόσα θες να δώσεις; με ρωτάει.
-10 jd, του λέω, 10 λεπτά θα κάνεις να μας πας.
Και αρχίζει τα όχι και δεν γίνεται και α και ου.
-Καλώς, του λέω, αντίο.
Πάμε 2 βήματα και έρχεται από πίσω. Ε δώσε κάτι παραπάνω και σας πάω.
-15 jd , λέει ο καλός μου σαν πιο συζητήσιμος, στη μέση. Ευχαριστημένοι όλοι.
Συμφωνήσαμε και ξεκινήσαμε.
(στο δρόμο για την πίσω είσοδο)

Είχε ένα αγροτικό, μας πήγε λίγο off road και σε 15 λεπτά ήμασταν εκεί. Στην αρχή του μονοπατιού έχει ένα μικρό κιόσκι. Μας ζήτησαν το εισιτήριο(προσοχή: πρέπει να έχετε εισιτήριο, δεν πουλάνε εκεί), τσεκαραν ότι είναι για δύο μέρες και το τρύπησαν. Με αλλά 5 jd σε μετέφεραν με ένα φορτηγάκι λίγο πιο κατω, αν ήθελες. Εμείς προτιμήσαμε να πάμε με τα πόδια, να ευχαριστηθούμε τη διαδρομή. Λίγο ο ενθουσιασμός, λίγο τα ντεπον λέμε θα το βγάλουμε.

Η διαδρομή είναι ελάχιστα σηματοδοτημένη. Σε κάποια σημεία ήμασταν σίγουροι πως είχαμε χαθεί. Περιστασιακά μόνο βρίσκαμε άλλους πεζοπόρους. "Που έχουμε έρθει; Ούτε ένα χάρτη της προκοπής δεν έχουμε. Δεν θα ξέρουν πού να μας ψάξουν. Αν μου έρθει καμμία λιποθυμία πως θα κατέβουμε από εδώ πάνω;" και άλλα τέτοια ωραία περνούσαν από το μυαλό μας. Ωστόσο , βρήσκαμε σχετικά εύκολα το δρόμο μας, αν και σε κάποια σημεία ίσως διανύσαμε μεγαλύτερες αποστάσεις από ότι χρειάζονταν.

Κάποια στιγμή στη διαδρομή μας συναντήσαμε μια σκηνή. Ο αέρας και το κρύο με είχε καταβάλει. Κατάπια τον εγωισμό μου και "Έλα να κάνουμε μια στάση αγάπη μου, να πιούμε ένα τσάι γιατί δεν θα την παλέψω". Με κοίταξε με βλέμμα "στα έλεγα εγώ" αλλά δεν είπε τίποτα ο καλός μου.

Ξεκουραστήκαμε, γνωρίσαμε άλλο ένα ζευγάρι που έκανε στάση, κάναμε μια ωραία συζήτηση με τον Βεδουίνο που είχε το "μαγαζί" και συνεχίσαμε. Το τσάι μας έδωσε τη δύναμη να συνεχίσουμε!

Η θέα ήταν μοναδική σε όλη τη διαδρομή, η οποία είναι κυρίως ορεινή αλλά τη βγάζεις χωρίς κάποια ιδιαίτερη φυσική κατάσταση. Μας πήρε, ίσως, περισσότερο χρόνο από κάποιον πιο εξασκημένο.

Πενήντα λεπτά αργότερα το Μοναστήρι άρχισε να ξεπροβάλει μεγαλοπρεπές μπροστά μας. Δεν περιμέναμε να μας εντυπωσιάσει κάτι μετά το Θησαυροφυλάκιο...Πόσο έξω είχαμε πέσει!

Αυτό το εμβληματικό μνημείο είναι μεγαλύτερο από το Θησαυροφυλάκιο, με πλάτος 48μ. και ύψος 47μ. ενώ η ακριβής του χρήση δεν έχει ακόμη εξακριβωθεί με βεβαιότητα. Το θαυμάσαμε με τις ώρες από μακριά, από κοντά, απ'το πλάι.. έπρεπε να συνεχίσουμε όμως. Είχαμε πολλά να δούμε ακόμα.
Βγήκαμε στο κεντρικό μονοπάτι και δεν ήταν λίγες οι φορές που είπαμε "ευτυχώς που δεν ανεβαίνουμε"..


Ο Ναός του Ντουσάρα, οι Βασιλικοί τάφοι το Θέατρο ήταν μερικά από τα υπόλοιπα μνημεία στο δρόμο της επιστροφή μας για το Θησαυροφυλάκιο και όλα εξίσου ενδιαφέρον. Ο καιρός άνοιξε και απολαύσαμε τη διαδρομή ακόμα περισσότερο.



Κάναμε μία τελευταία στάση στο κορυφαίο αξιοθέατο της Πέτρας.. Η ομορφιά του σου κλέβει την καρδιά. Το 'αποχαιρετήσαμε' και μπήκαμε στο φαράγγι.

7,5 ώρες αργότερα βγαίναμε για τελευταία φορά από το Siq. Είχαμε διανύσει περίπου 14χλμ. Δεν τα πήγαμε και άσχημα για αγύμναστοι και με τον έναν ασθενή . Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο κυριολεκτικά κομμάτια, δεν βλέπαμε μπροστά μας από την κούραση και η επίδραση των ντεπον είχε περάσει ώρα πριν. Πήγαμε κατευθείαν για φαγητό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου και γρήγορα για ύπνο. Έπρεπε να ανακάμψω.. Την επόμενη, είχαμε δρόμο μπροστά μας. Μια καινούργια περιπέτεια μας περίμενε..

 

[SofiaK.]

Wadi Rum Desert

5η μέρα
Όλως παραδόξως και ενάντια σε κάθε πρόβλεψη το πρωί αισθανόμουν καλύτερα. Το συνάχι καλά κρατούσε όμως δεν είχα πυρετό. Το τσάι είχε κάνει το θαύμα του!?
Φορτώσαμε τα πράγματα στο αμάξι και ξεκινήσαμε για την προστατευόμενη περιοχή Wadi Rum ή αλλιώς την κοιλάδα της Σελήνης!

Η περιοχή έχει χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO. Οι Βεδουίνοι κάτοικοι του χωριού αλλά και ιδιοκτήτες των camp εντός της κοιλάδας κατάγονται από την φυλή Zalabieh. Οι ίδιοι ωστόσο δεν χαρακτηρίζονται ως φυλή αλλά ως μια μεγάλη(πολλή μεγάλη) οικογένεια, όπως διαπιστώσαμε!

Στην έρημο Wadi Rum, λοιπόν, θα βρείτε ένα μεγάλο αριθμό camp για να διαλέξετε. Από παραδοσιακούς Βεδουίνικους καταυλισμούς μέχρι luxurious σκηνές με θέα τα αστέρια. Υπάρχει μεγάλο εύρος τιμών. Αν και η διαμονή καθαυτή δεν είναι ακριβή, το κόστος μπορεί να ανέβει αρκετά ανάλογα με τις δραστηριότητες που θα επιλέξετε (αν επιλέξετε) να κάνετε.

Εμείς μέσα απο τις αμέτρητες επιλογές που είχαμε ξεχωρίσαμε το Beyond Wadi Rum Tours & Camp . Ήρθαμε σε επικοινωνία μαζί τους αρκετούς μήνες πριν το ταξίδι μας και περιγράψαμε το πρόγραμμα που μας ενδιέφερε. Μας απάντησαν άμεσα με ένα αναλυτικό πρόγραμμα βασισμένο σε αυτά που ζητήσαμε, με το κόστος καθώς και κάποιες ακόμα πληροφορίες. Κλείσαμε, λοιπόν, ένα πακέτο για δύο άτομα, που εκτός της διαμονής(2 νύχτες) και των γευμάτων (2 μέρες βραδινό, 1 μέρα μεσημεριανό, 2 μέρες πρωινό) περιλάμβανε 1 ώρα βόλτα με καμήλες και 6 ώρες jeep tour, στα 200 jd. Συγκριτικά με άλλα camp είχαν τις καλύτερες τιμές.

Μας είχαν στείλει αναλυτικές οδηγίες για τον τόπο και τρόπο συνάντησης όταν κάναμε την κράτηση αλλά τώρα που ήμασταν στο δρόμο και τα ξανά κοίταγα είχα αμφιβολίες. Περιληπτικά οι οδηγίες πήγαιναν κάπως έτσι: Θα πάτε στο visitor center, θα τους πείτε ότι έχετε κλείσει με τον Salman Zalabieh και εκείνοι θα με ειδοποιήσουν . Θα οδηγήσετε μετά μέχρι το parking του χωριού και από εκεί θα σας παραλάβει ο οδηγός μου.
Μωρέ δεν τον ειδοποίω καλύτερα ότι θα φτάσουμε σε 1,5 ώρα να μας έχει υπόψιν; Του στέλνω μήνυμα και λαμβάνω απάντηση του τύπου "Don't worry, κάντε αυτά που σας είπα και όλα θα πάνε καλά".

Στο visitor center γινόταν ο κακός χαμός από τουρίστες και Βεδουίνους που έψαχναν τους δικούς τους πελάτες. Μέχρι να φτάσουμε στο γκισέ μας ρώτησαν 3 φορές αν είμαστε για κάποιο από τα άλλα camp. Επειδή είχαμε το Jordan pass δεν χρειάστηκε να πληρώσουμε για την είσοδο μας. Διαφορετικά είναι 5 jd το άτομο. Τους είπαμε ότι έχουμε κλείσει με τον Salman και να τον ειδοποιήσουν.. "Ναι ναι δεν χρειάζεται, μας λέει, πηγαίνετε στο πάρκινγκ θα σας βρουν".
Καλέ πώς θα μας βρουν μέσα σε τόσο κόσμο; λέγαμε μεταξύ μας. Δεν ξέρουν και τις φάτσες μας,ας κρατούσαμε ένα τριαντάφυλλο τουλάχιστον

Φτάνουμε στο πάρκινγκ και πριν προλάβουμε να βγούμε ένα αγροτικό με δύο δεκαεξάχρονα (μαξ) σταματάει πίσω μας.
-Welcome. Για ποιο camp είστε;
-Για το Beyond Wadi Rum. Εσείς θα μας πάρετε;
-Όχι ήμαστε από άλλο. Αλλά είναι του θείου μου.
Φεύγουν και σε ούτε ένα λεπτό έχει έρθει άλλος.
-Hello welcome. Ποιο είναι το όνομα του οικοδεσπότη σας;
-Salman Zalabieh. Εσύ θα μας πάρεις;
-Αα ο θείος μου είναι. Όχι δεν θα σας πάρω εγώ αλλά τώρα έρχεται ο οδηγός σας!
Μα τι γίνεται; Όλοι σόι είναι;
Μέχρι να φύγει ο προηγούμενος είχε έρθει ο οδηγός μας. Μας καλωσόρισε, φόρτωσε τα πράγματα μας στο αγροτικό (μέσα) και εμάς στην καρότσα και ξεκινήσαμε για το σπίτι του... θείου του, του Salman.
Όλη η φάση πήρε λιγότερο από πέντε λεπτά και κακώς αγχωνόμασταν, όντως μας βρήκαν πολύ εύκολα! Άλλωστε το κάνουν συνέχεια! Να αναφέρω, επίσης, ότι πήραμε μαζί μόνο ένα σακίδιο με τα απαραίτητα για δύο μέρες. Όλα τα υπόλοιπα τα αφήσαμε στο αμάξι που ήταν απόλυτα ασφαλής.

Φτάσαμε στο σπίτι του Salman στο χωριό όπου μας καλωσορισε θερμά. Συστηθήκαμε, κάναμε μια ανακεφαλαίωση του διημέρου προγράμματος μας, πληρώσαμε, μας έδωσε λίγες πληροφορίες ακόμα και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το βράδυ στο camp.
Ο οδηγός μας , ο Fahad, μας ξαναφόρτωσε στην καρότσα και μας οδήγησε στην αρχή της ερήμου . Εκεί μας περίμενε ο καμηλιέρης μας που ήταν δεν ήταν 14 χρόνων. Το μίνι καραβάνι των 3 καμηλων ήταν έτοιμο για αναχώρηση.

Το τοπίο μας είχε αφήσει άφωνους. Η απεραντοσύνη της ερήμου σε συνδιασμό με τους δυσθεώρητους βράχους σε έκανε να νιώθεις τόσο μικρός. Πηγαίναμε και πηγαίναμε με τις καμήλες και αναλογιζόμουν πως θα ήταν η ζωή για τους νομαδικούς λαούς που διένυαν χιλιόμετρα και χιλιόμετρα σε αναζήτηση καλύτερου τόπου διαβίωσης.

Η βόλτα μας τελείωσε κάπου στη μέση του πουθενά όπου μας περίμενε ο Fahad με το αγροτικό να μας οδηγήσει στο camp.

(μαζί με τον οδηγό και τον καμηλιέρη)

Το αγροτικό μεταμορφώθηκε σε αεροπλάνο γιατί το έκανε κυριολεκτικά να πετάξει και λίγα λεπτά αργότερα ήμασταν στο camp. Αφού τακτοποιηθήκαμε στην παραδοσιακή, φτιαγμένη από μαλλί, Βεδουίνικη σκηνή μας βγήκαμε να γνωρίσουμε το μέρος. Το camp ξεχωρίζει από όλα όσα είδαμε λόγο της μοναδικής του τοποθεσίας. Βρίσκεται ακριβώς δίπλα από τη Μικρή Γέφυρα κάτι που μας χάρισε μοναδικές εικόνες από την πρώτη στιγμή εκεί. Απλά σκαρφαλώνεις και απολαμβάνεις!


(όταν φτάνετε μέχρι εκεί αλλά τελικά βγάζετε φωτογραφία στο λάθος σημείο της γέφυρας )

(το camp από ψηλά)

Ο ήλιος άρχισε να πέφτει, μια όμορφη φωτιά ανάφτηκε στη βεράντα, το Bedouin tea έρεε άφθονο και η παρέα άρχισε να μαζεύεται. Τα χρώματα του ουρανού όσο έδυε ο ήλιος ήταν μαγικά.

Η πιο ετερόκλητη παρέα δημιουργήθηκε απ'το πουθενά. Δύο Έλληνες , δύο Ιταλοί, δύο Ισπανοί, δύο Πολωνοί και ένας Βεδουίνος. Σαν ανέκδοτο ήμασταν. Γνωριστήκαμε, μοιραστήκαμε ταξιδιωτικές εμπειρίες και όχι μόνο, αλλά προπάντων γελάσαμε σαν να γνωριζόμασταν από πάντα. Με τούτα και με 'κεινα το φαγητό που σιγο-ψηνόταν ώρες μέσα στην άμμο ήταν έτοιμο!

Ντερλικωσαμε για τα καλά (η έρημος ανοίγει την όρεξη) και σαν μεσογειακοί τύποι που ήμασταν οι περισσότεροι θέλαμε και συνέχεια. Γυρίσαμε, λοιπόν , όλοι μαζί στη βεράντα, μαζευτήκαμε γύρω από τη φωτιά, γεμίσαμε τα ποτήρια μας ζεστό τσάι και αυτή τη φορά καθίσαμε με προσοχή να ακούσουμε τον Salman. Μας μίλησε για τους Βεδουίνους, τα έθιμά τους , τον τρόπο ζωής τους, την μεγάλη οικογένεια Zalabieh που κατάγονται όλοι οι Βεδουίνοι της Wadi Rum και μας διηγήθηκε ιστορίες που περνάν από γενιά σε γενιά. Απορίες και συζητήσεις γεννήθηκαν από αυτά που ακούγαμε για πρώτη φορά.
Η ώρα πέρασε και η κούραση ,όμως, άρχισε να βγαίνει σε όλους μας. Κάτι τελευταίο έπρεπε να γίνει. Απομακρύνθηκαμε λίγο από το camp και τα λιγοστά του φώτα. Γύρω μας το απόλυτο σκοτάδι.(είναι πολύ εύκολο να χάσεις τον προσανατολισμό σου και κυριολεκτικά να χαθείς αν χάσεις τα φώτα οπότε προσοχή!). Κοιτάξαμε ψηλά και είδαμε τον πιο όμορφο, έναστρο ουρανό που έχουμε δει στη ζωή μας. Η τύχη μας χαμογέλασε και ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ τόσα αστέρια. Θα μπορούσαμε να τον κοιτάμε με τις ώρες.
Γυρίσαμε στη σκηνή και καθώς με έπαιρνε ο ύπνος σκεφτόμουν πόσο τυχεροί είμαστε που αξιοθήκαμε να δούμε αυτό το μέρος, αυτόν τον ουρανό! Ένιωθα γεμάτη! Την επομένη θα γνωρίζαμε λίγο παραπάνω αυτή την εξωπραγματική γωνία του κόσμου!

 

[SofiaK.]

Wadi Rum Desert

6η μέρα
Το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπά από τις 5.30. Είχαμε κανονίσει το προηγούμενο βράδυ με τους καινούργιους μας φίλους, να σηκωθούμε αξημερωτα να δούμε την ανατολή του ηλίου στην έρημο, που φήμες έλεγαν ότι είναι απαράμιλλη.
Το χέρι του αγαπημένου μου άρχισε να με κουνά.
- Αγάπη μου, ξύπνα να πάμε να δούμε την ανατολή.
-Νύχτα είναι. Δεν βγαίνει ο ήλιος ακόμα. Άσε με λίγο.
-Μεχρι να ξυπνήσεις εσύ θα έχει βγει.
- Ζzzzz. Zzzzz
-Εεε.. αγάπη θα σηκωθείς;;
-Ανοιξε μου αν είναι την κουρτίνα και θα την δω εγώ από το παράθυρο, μουρμουρισα. Μη σε νοιάζει πήγαινε εσύ.
Άνοιξε την κουρτίνα και χωρίς να πολυζοριστεί ξανα κουκουλώθηκε και ο καλός μου.
-Θα τη δω κι εγώ απ' το παράθυρο .
Τελικά, δεν είδαμε ποτέ την ανατολή...ούτε και κανένας άλλος αφού είχαν πέσει όλοι ξεροί απ'την κούραση. Καλά πήγε κι αυτό.

9.30, ωστόσο, που είχαμε το ραντεβού με τον οδηγό μας είχαμε φάει, είχαμε ντυθεί καλά (η καροτσαδα μεγαλης διάρκειας δεν ενδείκνυται όταν αναρρώνεις) και ήμασταν έτοιμοι!
O Fahad μας έφτιαξε τα μαντήλια μας, μας φόρτωσε και ξεκινήσαμε! Ήμασταν μόνοι μας και έτσι θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε το χρόνο που θέλαμε σε κάθε μέρος. Καλύτερα δεν γινόταν!

Πρώτη στάση Πηγή του Λώρενς...που δεν είναι ακριβώς πηγή του απλά αναφέρεται σε αυτή στο βιβλίο του. Στην πραγματικότητα ονομάζεται Ain Abu Aineh και είναι μια ιδιαίτερη τοποθεσία αφού είναι από τις λίγες που πηγάζει νερό. Μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις το σημείο ψηλά στο βράχο από όπου τρέχει το φρέσκο νερό αφού είναι το μόνο μέρος που έχει φυτρώσει ένα δεντράκι. Το νερό αυτό διοχετεύει και τη μικρή δεξαμενή όπου οι Βεδουίνοι φέρνουν τα ζώα τους να ξεδιψάσουν. Οι αρχαίες επιγραφές που συναντάς στη βάση του βράχου, πριν την άνοδο, σηματοδοτούσαν την ύπαρξη νερού για τα περαστικά καραβάνια.
Η ανάβαση μας πήρε 15 λεπτά. Η μικρή πηγή είναι κατάφυτη από άγρια μέντα. Η θέα για άλλη μια φορά υπέροχη!



(μια τεράστια καμήλα )

(μια άσπρη καμήλα)

(μια κοιμισμένη καμήλα )

Δεύτερη στάση sand dunes! Οι αμμόλοφοι δεν κρύβουν καμμιά ιστορία... Κρύβουμε εμείς, όμως, ένα παιδί μέσα μας που βγήκε στην επιφάνεια όταν σκαρφαλώσαμε εκεί πάνω! Τον παιχνίδι μας το χάλασε ο αέρας που μας έφερνε την άμμο στα μάτια. Αουτς. Ο Fahad μας προσκάλεσε για το πρώτο τσάι της ημέρας στην σκηνή δίπλα στον αμμόλοφο.


Επιβίβαση στην καρότσα και συνεχίζουμε για το Al khazali.Η περιοχή αυτή θεωρούταν ιερή στην αρχαιότητα λόγω της ύπαρξης νερού. Στους βράχους εντός συναντάς αρχαίες επιγραφές σε πρώιμη αραβική γραφή και πετρογλυφικά! Μπορούσες να περπατήσεις μέχρι ένα σημείο, αρκεί να πέρναγες επιτυχημένα από τα νερά, μετά στένευε αρκετά. Εγώ δεν τα κατάφερα μιας και τα παπούτσια μου γλιστρούσαν πάρα πολύ. Είπα να μην προκαλώ την τύχη μου και βρεθώ φαρδιά πλατιά μέσα στα νερά. Ο καλός μου, όμως, πέρασε και εγώ από την άλλη πλευρά ρωτούσα φωναχτά
- Τι βλέπεις ; Τι βλέπεις;
- Τίποτα φρακάραμε . Κάτσε εκεί που είσαι!

Ώρα για μεσημεριανό. Υπό άλλες συνθήκες θα μαγείρευε ο Fahad κάπου υπαίθρια αλλά λόγω αέρα τα πλάνα άλλαξαν. Θα γυρνούσαμε στο camp για φαγητό. No problem φυσικά.
Καρότσα και ξεκινάμε. "Fahad music music" του φωνάζαμε από την καρότσα οπότε ξεκινάγαμε.. Γούσταρε κι εκείνος, έβαζε τη μουσική του τέρμα(την έλεγες και αραβική τραπ , 19 χρόνων ήταν) και ξεκινούσαμε το πάρτυ! Το αμάξι, είπαμε , είχε γίνει αεροπλάνο!

Φτάσαμε στο camp, μας ετοίμασε ένα ωραιότατο γεύμα, φάγαμε και γνωριστήκαμε καλύτερα!
Χορτάτοι πια θα συνεχίζαμε το tour μας. Αυτή τη φορά όμως μας λέει ο Fahad "Μήπως θέλετε να κάτσετε μέσα;" Εννοείται πως θέλαμε. Εκτός του ότι δεν ήθελα να χειροτερέψω πάνω που ένιωθα καλύτερα , μας άρεσε η παρέα του οδηγού μας .

Μπήκαμε μέσα και ξεκινήσαμε για το σπίτι του Λώρενς ή τουλάχιστον εκεί που λέγεται ότι έμενε ο Λώρενς της Αραβίας κατά την Αραβική επανάσταση.
Πέρα από το σπίτι, που δεν βλέπεις και πολλά καθώς είναι μισογρεμισμενο , ανεβήκαμε στους βράχους πάνω από αυτό. Είθισται όσοι επισκέπτες ανεβαίνουν να φτιάχνουν και από ένα πυργακι με πέτρες. Έχουν φτιαχτεί τόσα πολλά που το τοπίο μοιάζει εξωγήινο! Φτιάξαμε και εμείς το δικό μας, που αν έπρεπε να μαντέψω, θα έλεγα ότι μάλλον γκρεμίστηκε πριν ακόμα φύγουμε. Κακή κατασκευή.


Ώρα να φύγουμε. Στη διαδρομή συναντήσαμε ένα τεράστιο αμμόλοφο που παρά τη φορά που πήραμε δεν καταφέραμε να περάσουμε.. Γέλασαμε πολύ πάντως.
"Ευτυχώς που δεν μας έχεις ακόμα στην καρότσα, θα μας είχες χάσει" λέγαμε..

Επόμενος σταθμός το... μανιτάρι. Που δεν ήταν άλλο από ένα βράχο σε σχήμα μανιταριού. Πιο πολύ μας τράβηξε το ενδιαφέρον η άμμος δύο αποχρώσεων! Από τη μια πλευρά η κατακόκκινη άμμος, χαρακτηριστική της συγκεκριμένης ερήμου και από την άλλη υπόλευκη. Φύση είναι ,ότι θέλει κάνει!

Δεν είχαμε πολλά να δούμε οπότε φύγαμε γρήγορα. Η επόμενη στάση θα ήταν το φαράγγι Burrah αλλά μια συζήτηση που ξεκινήσαμε με τον Fahad μας έβγαλε εκτός πλάνου για λίγο. Κάναμε πρώτα μια στάση να μας δείξει πως κατασκευάζουν ,ακόμα και σήμερα ,ένα είδος φυσικής δεξαμενής , για τη συλλογή νερού, με πέτρες και λάσπη. Περισσότερες απορίες γεννήθηκαν και μας πήγε άλλου να μας δείξει ποιο χώμα είναι κατάλληλο για λάσπη χτισίματος και ποιο όχι. Τέλος, μας έμαθε πως από ένα θαμνοχόρτο μπορούμε να φτιάχνουμε σαπούνι! Το μαζεύεις, το σπας- τρίβεις με μια πέτρα, το τρίβεις στα χέρια σου με λίγο νερό και ιδού....σαπουνάδα! Και μύριζε πραγματικά φρεσκάδα!... Πανεύκολο. Αρκεί να μάθεις να το ξεχωρίσεις βέβαια
Ήταν νομίζω από τα highlights της ημέρας καθώς δεν είχε καμμία σχέση με το τουριστικό κομμάτι. Μάθαμε περισσότερα για την έρημο και τους ανθρώπους της και φάνηκε πως και ο Fahad χάρηκε που τα μοιράστηκε μαζί μας. Μίλαγε με περισσότερο ενθουσιασμό από ότι σε όλα τα άλλα αξιοθέατα!

Μετα από όλα αυτά επιστρέψαμε στο πρόγραμμα.. Burrah Canyon, λοιπόν, όπου μας άφησε στην αρχή του φαραγγιού και θα τον ξανά συναντούσαμε στο τέλος του. Όμορφη διαδρομή, χωρίς κάποια ιδιαίτερη δυσκολία. Στην αρχή κίτρινη άμμος που στην συνέχεια έδινε τη θέση της στην κατακόκκινη που γνωρίζουμε!


Στο τέλος του φαραγγιού μας περίμενε άλλη μια έκπληξη. Άλλος ένας μεγάλος αμμόλοφος που από ότι φαινόταν ήταν το σημείο συνάντησης για όσους ήθελαν να δοκιμάσουν την τύχη τους στο sandboarding. Πολλά αμάξια από διάφορα camps με τον δικό του κόσμο το καθένα και δυνατή μουσική που άλλαζε ανάλογα με τη διάθεση του κάθε οδηγού. Ένα αυτοσχέδιο 'πάρτυ'. Είδαμε επικές τούμπες, κινητά να χάνονται, κάποιους να μην καταφέρνουν να φτάσουν στην κορυφή αλλά καί κάποιους που κατέβαιναν την πλαγιά like a boss που λέμε.

Φύγαμε για μια τελευταία στάση πριν τη δύση του ήλιου. Um Frouth Rock bridge ή αλλιώς μεγάλη γέφυρα. Κάπου στη διαδρομή ένα αγροτικό , με κόσμο στην καρότσα πέρασε δίπλα μας , κυριολεκτικά, χωρίς να πατάει στη γη. "Αυτός ο γρήγορος είναι ξάδερφος μου" , μας λέει ο Fahad.

Φτάνουμε στη γέφυρα και γινόταν χαμός από τον κόσμο. Ξεκινάμε να σκαρφαλώσουμε και πριν προλάβω να κάνω δύο βήματα γλιστράω.
- Άστο. Ανέβα εσύ αγάπη μου γιατί με βλέπω να τρώω τα μούτρα μου και με κοινό. (άσε που ήταν πολύ ψηλά)
Είπα να κάτσω να βγάλω φωτογραφίες αλλά τελικά κατέληξα να κάνω δημόσιες σχέσεις αφού ο Fahad μου γνώρισε αλλά πέντε, έξι (μπορεί και παραπάνω) από τα ξαδέρφια του, επίσης οδηγοί. "Και νόμιζα ότι εγώ έχω μεγάλο σόι " του λέω. Κάποια στιγμή έφτασε να γίνει inside joke και πριν προλάβει να μου συστηθεί κάποιος τον ρωτούσα αν είναι ξάδερφος.

Αφού ,ως άλλος Ταρζάν, ανέβηκε/κατέβηκε επιτυχώς ο αγαπημένος μου, βγάλαμε και τις φωτογραφίες μας ήταν ώρα για την κλασική ερώτηση.
- Τώρα που πάμε;
- Ηλιοβασίλεμα δεν θα μπορέσουμε να δούμε αφου ο ουρανός δεν είναι καθαρός αλλά θα πάμε κάπου ωραία να κλείσουμε τη μέρα.

Στη διαδρομή του έδωσε και κατάλαβε ο Fahad.
- Δεν πιστεύω να φοβάστε;
- Όχι κι εγώ έτσι οδηγώ , του λέω, δώσε
- Όντως έτσι το πάει και το δικό της , να λέει ο δικός μου. Είμαστε μαθημένοι.

Φτάνουμε , λοιπόν, σε ένα σημείο και ανέβηκαμε ψηλά να απολαύσουμε για τελευταία φορά τη θέα.
- Αν χανόσουν εδώ πέρα προς τα πού θα πήγαινες για να βρεις το camp; τον ρωτάω. Γιατί πρέπει να εξασκούμε και το ένστικτο επιβίωσης..
- Από κει και όλο ευθεία, μου δείχνει. Εσύ;
- Αν κρίνω από ποια κατεύθυνση ήρθαμε και το σημείο που βρίσκεται ο ήλιος (ας γελάσω) θα έλεγα από εκεί. Ναι ναι σίγουρα από εκεί.

Όταν κατεβήκαμε να βρούμε τον Fahad είχε ήδη ανάψει φωτιά και ετοίμαζε τσάι παρέα με έναν.... ξάδερφο.
-Are you the fast cousin?
- No.. i'm the funny cousin.
Και όντως ήταν!
-Fahad προς ποια κατεύθυνση είναι το camp;
Και μας δείχνει στην τελείως αντίθετη πλευρά από αυτή που που φανταζόμασταν.
Ωραία ..να βρούμε το δρόμο μας δεν θα μπορούσαμε αλλά τουλάχιστον θα ξέραμε να φτιάχνουμε σαπούνι.

Καθίσαμε εκεί μέχρι που νύχτωσε σχεδόν . Περάσαμε πολύ ωραία και γελάσαμε πάρα πολυ.. Ήταν ώρα να φύγουμε όμως..
- Θες να οδηγήσεις; μου λέει ο Fahad.
- Εννοείται!! Μόνο να μου λες που να πάω!
Σαν να μην του το είπα ποτέ φύλαγε τις οδηγίες για τελευταία στιγμή! Είχε αναλάβει τη μουσική!
Είχε νυχτώσει πια για τα καλά και δεν έβλεπες πέρα από εκεί που έφεγγαν τα φώτα. Απορίας άξιο πόσο καλό προσανατολισμό έχουν ήμαλλον πόσο καλά ξέρουν το μέρος αφού δεν μπορείς να δεις τίποτα που να σου μαρτυρά που βρίσκεσαι! Σκοτάδι πίσσα!
Ήταν από τις αγαπημένες μου στιγμές της ημέρας, το ευχαριστήθηκα παααρα πολύ και σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστη η εμπειρία να οδηγάς στην έρημο!

Όταν πια φτάσαμε στο camp ήμασταν ψοφιοι απ'την κούραση! Χαιρέτησαμε τον Fahad και τον ευχαριστήσαμε για την υπέροχη μέρα!

Το φαγητό πάλι βγήκε από την άμμο και το τσάι πάλι έβραζε στην φωτιά της βεράντας αλλά οι χθεσινοι μας φίλοι είχαν αναχωρήσει και τη θέση τους είχαν πάρει ένα γκρουπ Κινέζων. Αυτή τη φορά η παρέα δεν έδεσε. Μετά το φαγητό καθίσαμε μόνοι μας στη φωτιά να απολαύσουμε την ηρεμία της ερήμου.

Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και τα αστέρια δεν φαίνονταν. Ευτυχώς είχαμε σταθεί τυχεροί το προηγούμενο βράδυ!
Ώρα για ύπνο.. Την επόμενη είχαμε πρωινή αναχώρηση !

 

[SofiaK.]

Aqaba

7η μέρα
Το τελευταίο μας πρωινό στην έρημο ήταν γεγονός. Στις δέκα θα μας μετέφεραν πίσω στο πάρκινγκ που είχαμε το αυτοκίνητο και ...στην πραγματικότητα.. Ευχαριστήσαμε για άλλη μια φορά άπαντες στο camp και με μισή καρδιά αφήσαμε πίσω μας αυτό το μέρος.

Την ώρα που μπαίναμε στο αυτοκίνητο μία solo backpacker μας πλησίασε και μας ρώτησε αν πάμε προς Άκαμπα. Αυτός ακριβώς ήταν ο προορισμός μας οπότε και συμφωνήσαμε να την πάρουμε μαζί μας. Συστηθήκαμε και τι σύμπτωση είχαμε το ίδιο όνομα!

Μας πήρε λίγο παραπάνω από μία ώρα και σε όλη τη διαδρομή οι δύο Σοφίες δεν βάλαμε γλώσσα μέσα. Η συνονόματη ήταν απ'το Μιλάνο οπότε καταλαβαίνετε τι έγινε όταν της είπαμε ότι από εκεί ερχόμασταν!

Στη διαδρομή μας σταμάτησαν για έλεγχο.
- Από που είστε; ρωτάει ο αστυνομικός.
- Greece.
- Κρις; Τι είναι αυτό;
- Yunan, του ξαναλέμε..
-Ααα εντάξει τότε! και μας σκάει ένα τεράστιο χαμόγελο. Welcome to Jordan! Και εσύ; ρωτάει προς το πίσω κάθισμα.
- Όχι εγώ είμαι Ιταλίδα.
Φάνηκε να το σκέφτεται λίγο και μετά μας έκανε νόημα να περάσουμε.
Φεύγοντας η καινούργια μας φίλη απόρησε.
-Τι ήταν αυτό το εντάξει τότε;
- Τι να σου πω,της λέω, φαίνεται να μας συμπαθούν εδώ πέρα.

Φτάσαμε, λοιπόν , στο ξενοδοχείο και εκεί την αποχαιρετήσαμε.

Η θερμοκρασία στην Άκαμπα καμμία σχέση με την υπόλοιπη χώρα. Αισθητή διαφορά θερμοκρασίας. Καλοκαίρι λέμε! Ότι ακριβώς ζητούσα! Μήπως ήρθα στον παράδεισο;

Μείναμε στο Turquoise Hotel TURQUOISE HOTEL (Άκαμπα, Ιορδανία) - Κριτικές και σύγκριση τιμών - Tripadvisor και ήταν άψογο! Το δωμάτιο μας ήταν έτοιμο παρόλο που φτάσαμε νωρίτερα και κάναμε κατευθείαν check in. Από την πρώτη στιγμή όλοι ήταν πολύ φιλικοί και εξυπηρετικοί. Όταν, όμως, πιάσαμε συζήτηση και τους είπα ότι είμαστε συνάδελφοι καταχαρηκαν! Αρχίσαμε να λέμε τις εμπειρίες μας, τα καλά και τα κακά του επαγγέλματος και άλλα πολλά! Μιλάγαμε την ίδια 'γλώσσα' οπότε γίναμε αμέσως φίλοι!

Η ώρα όμως πέρναγε γρήγορα και εμείς είχαμε μόνο μια διανυκτέρευση στην Άκαμπα! Πάμε γρήγορα να ετοιμαστούμε! Μόνο όταν μπήκαμε στο δωμάτιο καταλάβαμε πως μυρίζαμε και εμείς και τα ρούχα μας. Ήταν μια μίξη τσίκνας και καμήλας τα παπούτσια μας από την άλλη είχαν βαφτεί κόκκινα! Παπούτσια άλλα μαζί είχαμε αλλά τα μπουφάν πώς θα τα ξαναφορούσαμε, τα υπόλοιπα ρούχα; Γρήγορα τηλέφωνο στη ρεσεψιόν!
- Καλοί μου συνάδελφοι πείτε μου ότι έχετε υπηρεσίες laundry!
- Φυσικά!
-Πείτε μου επίσης ότι προλαβαίνετε να τα έχετε έτοιμα αύριο!
-Μη σε νοιάζει , συναδέλφισσα ,θα σε φτιάξουμε!
-Είστε οι καλύτεροι. Τα φέρνω τρέχοντας!
Κανονίστηκε και αυτό. Σειρά είχαμε εμείς. Δύο ώρες(ο καθένας) μπανιαριζόμασταν για να φύγει η άμμος!
Φρέσκοι φρέσκοι πια βάλαμε τα κοντομάνικά μας και ξεκινήσαμε!

(η θέα από το δωμάτιο)

Μέχρι να ετοιμαστούμε η ώρα πέρασε κατά πολύ οπότε το αρχικό πλάνο για επίσκεψη στο κάστρο και το αρχαιολογικό μουσείο πήγε (για άλλη μια φορά) περίπατο! Αυτό που δεν άλλαζε ,όμως , ήταν το ποσό πεινούσαμε.
Πήγαμε στο
khubza & seneya, Άκαμπα - Κριτικές εστιατορίων - Tripadvisor και αν ρωτήσεις τον καλό μου θα σου πει ότι εκεί έφαγε τα καλύτερα συκωτάκια κοτόπουλου! Αν ρωτήσεις εμένα θα σου πω "και όχι μόνο" αφού πήραμε διάφορα πιάτα και ήταν όλα πεντανόστιμα! Τέλεια επιλογή. Πληρώσαμε γύρω στα 15jd και σκάσαμε στο φαγητό.

-Θέλεις να κάνουμε μια τρέλα; λέω ξαφνικά ενώ τρώμε.
-Για πες... μου απαντάει με δισταγμό
-Τι θα έλεγες να ξεχάσουμε το πρόγραμμα και να περάσουμε εδώ τις υπόλοιπες μέρες; Με κοιτάει με καχυποψία.. για ένα control freak σαν κι εμένα αυτό παρά ήταν τραβηγμένο.
- Μη με κοιτάς έτσι.. Δεν βλέπεις ότι είμαστε με κοντομανικα; Είναι οι καλοκαιρινές διακοπές που χρειαζόμαστε!
Το συζητήσαμε λίγο από εδώ λίγο από εκεί αλλά η ιδέα ναυάγησε. Οι ώρες την ημέρα της αναχώρησης δεν έβγαιναν μιας και πετάγαμε πάλι από το Αμμάν

Αν και είχα διαβάσει για το ζεστό κλίμα της Άκαμπα φοβηθήκαμε ότι τέλη Νοέμβρη ίσως και να πέφτει η θερμοκρασία και κλείσαμε μόνο μια μέρα. Την επόμενη φορά θα ξέρουμε καλύτερα! Τώρα ήταν ώρα για βόλτα!

Αφήσαμε το αυτοκίνητο και κινηθήκαμε παραλιακά με τα πόδια. Ο ήλιος έδυε και μας χάριζε απίστευτες εικόνες.

Ακολουθήσαμε τον πεζόδρομο δίπλα στην παραλία και παρατηρήσαμε ότι το μέρος ήταν γεμάτο κόσμο, κυρίως με οικογένειες που έκαναν το πικ-νικ και το ναργιλέ τους , αλλά και νέους! Όσο περισσότερο νύχτωνε τόσο περισσότερος κόσμος ερχόταν! Φαίνεται ότι είναι το απόλυτο σημείο συνάντησης και αν κρίνω από το ηλιοβασίλεμα ,τη θέα στον κόλπο και στο Ισραήλ απέναντι, δικαίως.



(τα φώτα του Ισραήλ)

Αν και μας είχαν προτείνει από το ξενοδοχείο να επισκεφθούμε μια περιοχή (που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει) εμείς δεν θέλαμε να ξεκολλήσουμε από εκεί.
Περπατούσαμε και χαζεύαμε ,λοιπόν, μέχρι που βλέπω ένα τύπο να βγαίνει από τη σκιά των δέντρων. Κάτι μακρύ ασημένιο κρατούσε στο χέρι του και αστραψε στο φως.
-Παναγια μου κρατάει μαχαίρι, ψιθυρίζω και επιταχύνω το βήμα τραβώντας τον καλό μου από το μπράτσο.
-Τι έπαθες;
- Προχώρα!!
Μέχρι να βεβαιωθώ ότι απομακρυνθήκαμε αρκετά όλα τα πιθανά (κακά) σενάρια πέρασαν από το μυαλό μου σαν αστραπή!
Και τώρα ας ηρεμήσουμε... Ένας ναργιλές θα ήταν ότι έπρεπε.
Μα πού βρίσκουν όλοι στην παραλία; Μας πλησιάζει ένας πιτσιρικάς που μάλλον μας είδε ότι ψαχνόμασταν "Want shisha? Come..". Τον ακολουθούμε και μας πάει σε ποιον άλλο; Στον κατά φαντασίαν (μου) αντεροβγαλτη! Η τσιμπίδα για τα καρβουνακια που χρησιμοποιούν σαν κραχτη είχε μεταμορφωθεί στα μάτια μου σε ένα τεράστιο μαχαίρι. Το τι καζουρα έφαγα από τον καλό μου μπορείτε να την φανταστείτε.
-Ποσο; ρωτάμε τον αντεροβγαλτη γιατί μας μύριζε υπερχρέωση.
- 1,5 jd , μας λέει και γελάει γιατί την ψιλιαστηκε τη δουλειά.
Αφού διαλέξαμε τη γεύση, εμφάνισε δύο πλαστικές καρέκλες από το πουθενά και της έβαλε μπροστά στη θάλασσα να κάτσουμε.
-Τσαγακι θα πιείτε;
-Φερε και τσάι.
Φέρνει το ναργιλέ τον ετοιμάζει, φέρνει και το τσάι.
-Να σε πληρώσουμε;
-15 jd , μας λέει.
Ήθελε να μας χρεώσει 13,5 για το τσάι ο τύπος! Βάλαμε τα γέλια, μαζί και αυτός και αρχίσαμε τα παζάρια. Με τα πολλά πληρώσαμε 6 jd για όλα.

Ντόπιοι όλων των ηλικιών έρχονταν κουβαλώντας το ναργιλέ και τα σύνεργα τούς. Μερικοί , μάλιστα, βάζανε καρέκλες μέσα στη θάλασσα και κάθονταν ενώ τοποθετούσαν το ναργιλέ πάνω σε πέτρες για να μην βρέχεται! Βάζανε μουσική στα κινητά τους και έστηναν χορό! Αν και πριν δύσει ο ήλιος είχαμε δει κάποιους τουρίστες,τώρα περιβαλλομασταν μόνο από ντόπιους. Η βραδιά ήταν υπέροχη και πολύ διαφορετική από ότι είχαμε ζήσει ως εκείνη τη στιγμή. Η θερμοκρασία ήταν ιδανική, η θέα στο Ισραήλ σε μάγευε. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω.. η ατμόσφαιρα είχε κάτι!

Η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα. Έπρεπε να γυρίσουμε να πάρουμε το αμάξι σιγά σιγά. Βολταραμε λίγο ακόμα στο κέντρο και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο.
- Ρε αγάπη μου, μήπως να πάρουμε κανένα γλυκό για το βράδυ; με ρωτάει
- Ναι αλλά που θα βρούμε ζαχαροπλαστείο τώρα;
Ως από μηχανής Θεός..
- Νααα!! Κάτσε να σταματήσω. Βγες εσύ, μήπως χρειαστεί να το μετακινήσω.

Μπαίνω στο μαγαζί και είχε οοοολα τα καλά! Δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω!
-Τι είναι αυτό; ρωτάω τον υπάλληλο.
Βγαίνει ο ιδιοκτήτης μου εξηγεί και μου βάζει να δοκιμάσω. Ήταν τέλειο.
- Από που είστε; με ρωτάει.
- Yunan,απαντούσα κατευθείαν πλέον.
Τι χαρά έκανε δεν λέγεται. Λες και βρήκε φίλη που είχε να δει χρόνια, φώναξε και τους υπαλλήλους από το εργαστήρι να τους το πει!
Και όση ώρα διάλεγα εγώ να με κυνηγάει με τα κουτάλια να δοκιμάσω από όλα τα γλυκά!
- Καλέ φτάνει!
- Φάε θα παρεξηγηθω!
Πήρα τέσσερα διαφορετικών ειδών μπακλαβαδακια και ένα που έμοιαζε με γαλακτομπούρεκο και πλήρωσα 3 jd. Πήρα και μια κάρτα τους για την επόμενη φορά και χαιρετηθήκαμε! Για όποιον ενδιαφέρεται είναι το Abu Gharbia Sweets Abu Gharbia Sweets, Άκαμπα - Κριτικές εστιατορίων - Tripadvisor και το συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και φάγαμε τα γλυκά στο μπαλκόνι μας. Τι κρίμα να μην μείνουμε κι άλλο εδώ! Next time είπαμε για μια ακόμα φορά.. Είχε έρθει ,όμως ,η ώρα για ύπνο! Είχαμε πολλές ώρες οδήγηση την επόμενη μέρα!

 

[SofiaK.]

Aqaba - Madaba ( στο δρόμο)

8η μέρα
.... ή αλλιώς η μέρα που το πρόγραμμα πήγε περίπατο, για να το θέσω ευγενικά!

Για άλλη μια μέρα ξυπνήσαμε πρωί πρωί! Είχαμε σκοπό να φάμε το πρωινό μας και να φύγουμε κατευθείαν. Ο προορισμός ήταν η Μάνταμπα με ενδιάμεση στάση Νεκρά Θάλασσα για να ... επιπλεύσουμε λιγάκι.

Χωρίς να φανταζόμαστε την εξέλιξη της ημέρας 8 η ώρα απολαμβάναμε το πρωινό μας και τη θέα από τον 7ο όροφο του ξενοδοχείου.

(θέα σχεδόν 360 μοιρών στην Άκαμπα)

So far so good που λένε.
Τα πρώτα 'σύννεφα' άρχισαν να φαίνονται όταν μας ενημέρωσαν από την ρεσεψιόν ότι τα ρούχα θα είναι έτοιμα κατά τις 10:30. Εντάξει, λέμε, ακόμα και 11:00 να φύγουμε θα είμαστε Νεκρά Θάλασσα το αργότερο 14:00 και Μάνταμπα 16:00. Ας λιαστούμε λίγο στο μπαλκόνι πίνοντας καφεδάκι.
Η ώρα πέρναγε και το 10:30 έγινε 11:30 και από 11:30 τελικά τα παραλάβαμε 12:30. Ας είναι, λέμε , και πάλι, άλλωστε τα δώσαμε τελευταία στιγμή και είναι και εξωτερικοί συνεργάτες! Πακετάραμε άρων-άρων τα τελευταία ρούχα και μία παρά ήμασταν στο δρόμο.

Έχοντας μετά βίας οδηγήσει 10 λεπτά και πριν προλάβουμε να βγούμε από την Άκαμπα κολλάμε σε μια απίστευτη κίνηση για 40 λεπτά! Εντάξει cool θα κάτσουμε λιγότερο στη Νεκρά Θάλασσα δεν πειράζει, άλλωστε δεν είναι και για χορταση ε;

Αφού ξεκολλήσαμε από εκεί και για κανένα μισάωρο οδηγησαμε απρόσκοπτα μέχρι που βλέπουμε ένα σημείο ελέγχου από μακριά. Το gps ωστόσο μας έβγαζε να στρίψουμε πριν από αυτό.. Ε θα είναι άλλος δρόμος ο δικός μας, ας στρίψουμε. Φτάνουμε μέχρι ένα σημείο και αστυνομικοί μας κάνουν νόημα από το φυλάκιο τους να κάνουμε αναστροφή και να πάμε από τον άλλο δρόμο. Ένα ακόμη ενοικιαζόμενο πίσω μας είχε ακολουθήσει το GPS του και είχε την ίδια τύχη με μας.
Άντε πάλι πίσω... Σταμάτημα για έλεγχο και ξανά η ίδια συζήτηση.
- Από που είστε;
- Greece... (καμμία ανταπόκριση) Yunan yunan.
- Αααα. Είστε οκ φύγετε!
Στο πίσω αμάξι ανοίξανε και πορτ μπαγκάζ πάντως.
Άντε λέμε να δούμε τι θα γίνει σήμερα. Ήδη είχαμε βγει πολύ εκτός χρόνου αλλά διατηρούσαμε ακόμα κάπως τις ελπίδες μας. Είχαμε βγάλει όμως τις όποιες πιθανές στάσεις από το μυαλό μας εκτός την απολύτως απαραίτητη: βενζίνη - τουαλέτα.

Η διαδρομή ήταν ωραία και αν και πηγαίναμε με μεγαλύτερη ταχύτητα από ότι συνήθως χαζεύαμε όσο μπορούσαμε.


(όπως πάντα, φιλικοί Ιορδανοί)


Και κάπου στη μέση του πουθενά αστυνομικοί μου κάνουν νόημα να σταματήσω. Σταματάω στην άκρη και αρχίζει το θέατρο του παραλόγου. Τους καλησπερίζουμε και συνειδητοποιούμε ότι δεν μιλάνε γρι αγγλικά! Καλά ξεκινήσαμε. Βγάζει ο ένας κινητό και βάζει μετάφραση στα αγγλικά. Διαβατήρια και δίπλωμα. Τα δίνω.
-Από που είστε; γράφει και μου το δείχνει.
- Yunan, απαντάω με την ελπίδα να πιάσει άλλη μια φορά.
Αλλάζει τη μετάφραση από αγγλικά σε ελληνικά και γράφει κάτι ακατάληπτο. Στην κυριολεξία χαθήκαμε στη μετάφραση.
Του κάνω νόημα ότι δεν καταλαβαίνω άσε που πολύ τράβαγε αυτό και δεν μου άρεσε. Αναδιατυπώνει και μου δίνει να διαβάσω. Από όσα έγραφε βγάζω το : τρίγωνο, πυροσβεστήρας. Την κάτσαμε. Γυρνάω στον δικό μου παίζοντας το κουλ
"Έχεις δει εσύ κάπου;γιατί εγώ όχι". "Άμα ήταν θα τα είχαμε δει τόσες μέρες,δεν νομίζεις;'' επίσης κουλ. Κάτι μας λέει ο officer στα αραβικά και μου κάνει νόημα να ανοίξω πίσω. Βγαίνουμε, βγάζουμε βαλίτσες, κοιτάμε στη ρεζέρβα με μια τελευταία ελπίδα ότι θα είναι εκεί...σιγά που θα ήταν. Μου κάνει ένα νόημα και δείχνει μέσα στο αμάξι. "Τι λέει; Τι θέλει; Δεν καταλαβαίνω."‍ Έχω αρχίσει και αγχώνομαι. "Ούτε εγώ ξέρω μην κάνεις έτσι όμως, δεν βοηθάει". Ξεκινάνε και ψάχνουν κάτω από τα καθίσματα. "Όχι πυροσβεστήρας'' μου γράφει στη μετάφραση. Για νέο μας το λες ήθελα να του πω αλλά δεν μου ερχόταν στα αραβικά. Βγάζει το τεφτέρι του. Wait wait του φωνάζω και παίρνω τηλέφωνο την εταιρεία ενοικίασης. Τους εξηγώ την κατάσταση και πασάρω το τηλέφωνο του αστυνομικού. Μανουριαζουν λίγο απο ότι κατάλαβα και κλείνουν. Γράφει μια ωραιότατη κλήση, μου τη δίνει,την κοιτάω,αρχίζω να ιδρώνω και δεν καταλαβαίνω και τι γράφει. Γράφει κάτι και μου το δείχνει. "Δεν θα πληρώσετε εσείς. Θα τη δώσετε στην εταιρεία όταν γυρίσετε το αμάξι! Δεν πληρώνετε τίποτα! " Αχ καλοί μου άνθρωποι ευχαριστούμε! Και άντε λέμε τελείωσε πάμε να φύγουμε. Αλλά όχι! Ήθελαν συζήτηση. "Εσείς αδέρφια;" μας γράφουν στο κινητό. "Όχι ζευγάρι" τους λέμε. Που να καταλάβουν; Βρε τι πιανόμασταν αγκαζέ , τι θεατρικό με στέφανα και χορό του Ησαΐα τους κάναμε, τίποτα αυτοί. "Brother brother ? " ρωτούσαν. Παραιτήθηκαμε της προσπάθειας και τους χαιρέτησαμε. Μας φέρανε μια εξάδα νερά και "welcome to Jordan" μας λένε.
Τι ζούμε;; αναρωτηθήκαμε.
Άλλη μία ώρα χαμένη. Μπαίνουμε στο αμάξι που είχαμε αφήσει με ορθάνοιχτα παράθυρα τόση ώρα και το τι γινόταν από τις μύγες δεν λέγεται!

Ξεκινάμε πάλι και παρακαλάμε να μην μας τύχει κάτι άλλο.

Επειδή όλες οι παραλίες(εκτός από τη δημόσια) στη Νεκρά Θάλασσα ανήκουν σε ξενοδοχεία,είτε μένεις σε κάποιο από αυτά έναντι ενός τσιμπημένου ποσού είτε πληρώνεις για την είσοδο σου σε αυτές ένα ποσό που συνήθως κυμαίνεται στα 40-50 jd το άτομο. Μιας και δεν ήμασταν σίγουροι τη θερμοκρασία θα συναντήσουμε και δεν θέλαμε να πληρώσουμε και τελικά να μην βουτήξουμε λόγω κρύου είπαμε να δοκιμάσουμε μια τρίτη εναλλακτική. Είχαμε διαβάσει για ένα σημείο στην άκρη του δρόμου που μπορούσες να σταματήσεις και βουτήξεις αρκεί να έχεις μαζί νερό να ξεπλυθείς.

Όταν με τα πολλά καταφέραμε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο ήταν περασμένες πέντε και ο ήλιος έδυε κάτι που υπό άλλες συνθήκες μπορεί να μην μας επηρέαζε. Αυτό που αντικρίσαμε όμως ήταν απογοητευτικό. Η ακτή ήταν σαν απέραντος σκουπιδότοπος. Αρκετοί ντόπιοι βρίσκονταν στο σημείο που αυτομάτως σήμαινε ότι δεν μπορούσα να εμφανιστώ με το μαγιό. Συνεχίσαμε πιο κάτω με την ελπίδα να βρούμε ένα καλύτερο σημείο αλλά μάταια αφού στο αμέσως επόμενο έκαιγαν σκουπίδια και η μυρωδιά ήταν αποπνικτική. Όσο περισσότερο οδηγούσαμε τόσο πιο απόκρημνες γινόντουσαν οι πλαγιές άρα και αδύνατον να κατέβουμε. Είχαμε πια αποδεχτεί ότι δεν πρόκειται να βουτήξουμε,τουλάχιστον ας μην νυχτώναμε στο δρόμο.


Συνεχίσαμε και το ποσό είχαμε στεναχωρηθεί δεν λέγεται. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πόσο χαμένη πήγε όλη η μέρα, ότι θα φύγουμε και δεν θα έχουμε επιπλεύσει!

Φυσικά και νυχτώσαμε στο δρόμο και σαν να μην έφτανε αυτό όταν στρίψαμε από τον Jordan Valley Hwy στην Ma'in προς Μάνταμπα ο δρόμος ήταν τόσο ανηφορικός και φιδογυριστός που το αυτόματο δεν πήγαινε ΜΙΑ! Παίζει να πηγαίναμε και με 10χλμ. Ήταν η μόνη φορά που μου έλειψε το αμαξάκι μου!

Συνολική διαδρομή 4 ωρών την κάναμε 6,5-7 ώρες. Ήμασταν κομμάτια και η ψυχολογία μας στα πατώματα! Φτάσαμε στη Μάνταμπα και πάμε κατευθείαν για το ξενοδοχείο.

Ειχαμε κλείσει στο Tell Madaba Hotel
Tell Madaba Hotel, Μάνταμπα, Ιορδανία και εκεί γνωρίσαμε τον Έντουαρντ και την οικογένειά του που ήταν αχτίδα φωτός στη μαύρη μας μέρα. Πριν ακόμα παρκάρουμε, ο Έντουαρντ,ο γιος της οικογένειας, είχε εμφανιστεί (ή να πω διακτινιστεί; ) ως δια μαγείας στο παράθυρό μας να μας καλωσορίσει!
Συστηθήκαμε, μας βοήθησε με τις αποσκευές και μας οδήγησε μέσα στο σαλόνι της πανσιόν! Με το που πατήσαμε το πόδι μας μέσα οι μυρωδιές μας έσπασαν τη μύτη. Στην ερώτηση τι μυρίζει τόσο ωραία, η απάντηση ήταν οι προετοιμασίες του αυριανού πρωινού! Μας έτρεχαν ήδη τα σάλια.

Γνωρίσαμε τη μητέρα του και καταλήξαμε όλοι μαζί στο καθιστικό να μιλάμε! Η φάση θύμιζε πιο πολύ οικογενειακή επίσκεψη παρά check in. Από την πρώτη στιγμή μας έκαναν να νιώσουμε οικεία. Γελάσαμε πολύ και νιώσαμε σαν στο σπίτι μας.
Η επόμενη θα ήταν και η τελευταία μας μέρα και αμέσως ο Έντουαρντ ανέλαβε το πρόγραμμα της ημέρας έτσι ώστε να τα δούμε όλα!
• Μωσαϊκά
• Ναός Αγ. Γεωργίου
• Ναός Αγ. Ιωάννη Βαπτιστή
• Όρος Νέμπο

Γνωρίζοντας και την ατυχία μας στην Νεκρά Θάλασσα μας ενημέρωσε για μια συνεργασία που έχει με το Crowne Plaza Dead Sea Resort. Πρόσβαση στην παραλία και στις πισίνες με μεσημεριανό μπουφέ 25jd το άτομο που ήταν και η καλύτερη τιμή που είχαμε ακούσει.
- Μα πως θα τα προλάβουμε όλα και τη Νεκρά Θάλασσα;
- Σκοπεύεις να κοιμηθείς στα μωσαϊκά Σοφία; Το πολύ 13:30 θα έχετε τελειώσει. Προλαβαίνετε. Σκεφτείτε το και μου λέτε αύριο.

Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο και βγήκαμε κατευθείαν για φαγητό! Έπειτα από μια γρήγορη αναζήτηση καταλήξαμε στο Haret Jdoudna Haret Jdoudna - Our Story . Ωραίος χώρος και νόστιμο φαγητό αλλά ακριβό για δεδομένα Ιορδανίας όπως είχαμε πλέον διαπιστώσει. Πήραμε όπως συνήθως σαλάτα, δύο ορεκτικά και δύο κυρίως και πληρώσαμε γύρω στα 40 jd.



Φάγαμε και επιστρέψαμε στο δωμάτιο. Είχαμε αποφασίσει ότι θα τα δίναμε όλα την τελευταία μέρα και θα πηγαίναμε και Νεκρά Θάλασσα. Για να τα καταφέρουμε, όμως, έπρεπε να ξεκουραστούμε επειγόντως!