Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.690
- Likes
- 50.584
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Για την επόμενη μέρα το πλάνο έλεγε να πάμε σε ένα σημείο εκτόξευσης πυρηνικών πυραύλων προς… την Κούβα (καταραμένοι ιμπεριαλιστές), να δούμε κάτι στούντιο ταινιών γουέστερν, να πάμε να δούμε τους κάκτους στο Saguaro National Park και να καταλήξουμε στο Φοίνιξ για την τελευταία βραδιά στην Αριζόνα πριν αφήσουμε το αμάξι την επόμενη, αποχαιρετίσουμε το Χ και πετάξουμε με τον Α για Νέα Υόρκη. Κοινώς, η ημέρα αναμενόταν πολυάσχολη και δεν είχαμε και πολύ χρόνο για χάσιμο.
Αμ δε! Οι δύο μπέμπηδες αποφάσισαν πως αφού το ξενοδοχείο διαθέτει ΚΓΤ πίστες γκολφ θα έπρεπε να το δοκιμάσουμε. Αποφασίσαμε λοιπόν να απορρίψουμε τα τηλεοπτικά στούντιο, να πάρουμε απόφαση πως θα φτάναμε στο Φοίνιξ μεσάνυχτα και πως θα παίζαμε και κανένα δίωρο γκολφ. Με βαριά καρδιά δέχτηκα, έχω ξαναπαίξει γκολφ και ήμουν σίγουρος πως θα ήταν πανάκριβο (τι διάολο, το δωμάτιο ήταν πάμφθηνο, από κάπου πρέπει να βγάζει κέρδος αυτό το ξενοδοχείο), εκτός κι αν ίσχυε τελικώς η θεωρία πως το όλο σύμπλεγμα αποτελούσε βιτρίνα για ξέπλυμα χρήματος κάποιου εκλεκτού μέλους του μεξικάνικου καρτέλ. Ε, να ζήσει το καρτέλ! Η χρέωση για να παίξεις στην πίστα με τις 9 τρύπες ήταν μόλις 14$ επιπλέον της τιμής του πρωινού, δηλαδή δέκα ευρώπουλα. Το επόμενο πρόβλημα είναι πως δε θα μας άφηναν να παίξουμε αν δεν είχαμε και οι τρεις από ένα μπλουζάκι με γιακά. Άκου τώρα κανονισμός! Οι άλλοι δύο είχαν, εγώ όχι, αλλά ο Α βρήκε ένα έξτρα και μου το έδωσε παρά τις χλιαρές διαμαρτυρίες μου πως «μας ντύνουν σα τζιτζιφιόγκους, δεν πάμε να δούμε εκείνους τους πυραύλους καλύτερα». Με βαριά καρδιά πήρα τα μπαστούνια, το αμαξάκι, μερικά Τ (αυτά τα πλαστικά που βάζουν οι άσχετοι κάτω από το μπαλάκι για να μη διαλύσουν το γκαζόν) και ξεχυθήκαμε σαν εμετοί στο απέραντο γκαζόν.
Το αμαξάκι είχε GPS που σου έδειχνε προς τα πού είναι η κάθε τρύπα της πίστας, διότι ήταν τόσο αχανής η έκταση που σιγά μην το βρίσκει κανείς από μόνος του. Η κάθε τρύπα είχε μια μεγάααααααλη έκταση, δηλαδή βάραγες μια στο μπαλάκι με όλη σου τη δύναμη, το έστελνες στου διαόλου τη μάνα και πάλι ούτε το ένα τέταρτο της απόστασης δεν είχες κάνει… αν πετύχαινες το μπαλάκι και δεν έπιανες αέρα δηλαδή. Μέχρι να καταλάβουμε ποιο μπαστούνι χρησιμοποιείται σε ποια περίσταση, να σπάσω όλα μου τα Τ, να βγούμε μέσα από τις γούβες με την άμμο, να φτάσουμε κοντά στη σημαία με την τρύπα και να πετύχουμε να βάλουμε όλοι το μπαλάκι μας πήρε κάμποση ώρα. Ε, αυτό το «κάμποση» σήμαινε καθυστέρηση για το επόμενο αμαξάκι με παίκτες που περίμεναν να ολοκληρώσουμε εμείς την τρύπα 1 για να παίξουν κι αυτοί. Ειλικρινά ντράπηκα που άνθρωποι που πλήρωναν περίμεναν εμάς τους άσχετους. Κάναμε νόημα σε όποιον ερχόταν από πίσω μας να παίξουν πρώτα αυτοί, αλλά από ευγένεια αρνιόντουσαν. Αφού τους λέγαμε ότι είμαστε αρχάριοι και όντως είναι καλύτερα να πάρουν προτεραιότητα, έπαιζαν αυτοί και φυσικά σε 2-3 χτυπήματα έφταναν κοντά στο σημαιάκι σε αντίθεση με μας που δώσαμε ρεσιτάλ, ειδικά ο Α έστειλε το μπαλάκι του σε λίμνη, γούβες, θάμνους, δέντρο (!) κι έχασε και δύο, έτσι για αποκορύφωμα. Το απίστευτο πάντως ήταν πώς αντιμετώπιζαν οι Αμερικανοί εμάς τους άσχετους που τους καθυστερούσαμε, που παρκάραμε το καροτσάκι λάθος, που τους χαλούσαμε το χόμπι τους… Μας χαμογελούσαν, μας έλεγαν πως “everybody’s got to start somehow, we did once too” και μας εύχονταν καλό παιχνίδι. Μάγκες; Όχι μόνο μάγκες, αλλά και πολιτισμένοι, ευγενικοί, υπομονετικοί και κυρίως ακομπλεξάριστοι. Μπορεί να φανταστεί κανείς τι φάσκελο θα τρώγαμε στην Ελλάδα σε αντίστοιχη περίσταση, τι μπινελίκι, τι μούτζα και μπορεί να έπεφτε και καμιά ψιλή από και προς κάποιον Ελληνάρα που θα μας έλεγε «άντε ρε μ@λ@κες τελειώνετε!». Τελικά έχουμε ΠΟΛΛΑ να μάθουμε από τους «χαζοαμερικάνους» εμείς οι «εξυπνοέλληνες».
Τέλος πάντων, όσο προχωρούσαν οι τρύπες, τόσο βελτιωνόμασταν. Ειδικά ο Α έκανε τρελή ρελάνς και στην τελευταία τρύπα μας προσπέρασε και πήρε τη νίκη με διαφορά ενός χτυπήματος με κάτι απίθανα χτυπήματα των 70 μέτρων. Στο τέλος μας κατέβαλλε η ζέστη αλλά η αλήθεια είναι ότι παθιαστήκαμε, το παιχνίδι είχε σασπένς, γέλιο και φανταστικό καταπράσινο τοπίο με λίμνες, δεντράκια κλπ, έστω κι αν δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ πόσα λίτρα νερού ξοδεύονται για να φτιαχτεί ένα γήπεδο γκολφ στην έρημο των συνόρων με το Μεξικό. Η αλήθεια είναι πάντως πως αν δεν είχαν επιμείνει ο Χ κι ο Α, θα είχαμε χάσει όλο αυτό το χαβαλέ, μόνο και μόνο διότι εγώ θεωρούσα πως γιακάδες φοράνε μόνο οι φλούφληδες και πως το γκολφ είναι για «χαζοπλούσιους». Ομολογώ πως ήταν θεϊκή η ιδέα του γκολφ, έκανα λάθος, ορίστε, το παραδέχομαι.
Παραδώσαμε τα μπαστούνια στον ευγενέστατο τύπο που ανέχθηκε τις πανηλίθιες ερωτήσεις μας και πήραμε το δρόμο για το σιλό. Δε θυμάμαι πώς λέγεται ακριβώς αλλά είναι στη μέση της ερήμου της Αριζόνα και είναι –αν δεν κάνω λάθος- το μόνο σημείο εκτόξευσης πυρηνικών κεφαλών (απενεργοποιημένων) που μπορεί κανείς να επισκεφθεί στις ΗΠΑ. Η επίσκεψη ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα, ο εθελοντής ξεναγός μας πήγε στον υπόγειο θάλαμο ελέγχου, όπου υπήρχαν απίστευτες δικλείδες ασφαλείας. Μια από αυτές ήταν πως παρότι υπήρχαν τρεις προεπιλεγμένοι στόχοι (λες να ήταν η Κούβα ένας από αυτούς;;;; Μπα καλέ, ειδικά μετά την κρίση των πυραύλων του ’62 δε νομίιιιιιζω) όπου –μόνο κατόπιν εντολής του προέδρου των ΗΠΑ- πατώντας ένα κουμπί οι χειριστές μπορούσαν να εκτοξεύσουν ένα πύραυλο και να αφανίσουν μια ολόκληρη περιοχή του πλανήτη ΧΩΡΙΣ να ξέρουν ποια είναι αυτή. Αυτοί δηλαδή απλά έπαιρναν την εντολή να εκτοξεύσουν τον πύραυλο προς το «Στόχο 2», πατούσαν το αντίστοιχο κουμπί και αγνοούσαν αν είχαν εξαφανίσει τη Μόσχα, την Αβάνα ή το Πεκίνο (τυχαία παραδείγματα…). Ήταν ανατριχιαστικό να σκέφτομαι πως η πόλη στην οποία ζω δε θα υπήρχε αν κάτι είχε πάει στραβά το ’62, από κάποιον που δεν ήξερε καν τι κατέστρεφε… Τα όλα μηχανήματα ήταν κατασκευής ’60, από τα τηλέφωνα και το καντράν ελέγχου μέχρι το θησαυροφυλάκιο με τους κωδικούς και τα ασανσέρ, πραγματικά βγαλμένο από παλιά τζεημσμποντική ταινία. Η εικόνα του πυραύλου και η ατάκα του (ελαφρώς χαζοχαρούμενου) ξεναγού πως «το σιλό πέτυχε το στόχο του, που ήταν να μην εκτοξευθεί ποτέ κανείς πύραυλος» ήταν από τα κλου της επίσκεψης, η οποία πραγματοποιήθηκε αφού πείσθηκε ο Α πως δε θα παθαίναμε τίποτα από «διαρρέουσα ραδιενέργεια» (αμάν με τις φοβίες!).
Επόμενη στάση το Εθνικό Πάρκο Saguaro, γνωστό για τους τεράστιους κάκτους του. Δεν καταφέραμε να το γυρίσουμε όπως θέλαμε, αλλά και το λίγο που είδαμε πολύ καλό ήταν. Τίποτε το ανεπανάληπτο (μετά το Zion και το Bryce, τη διαδρομή από το Hanksville, το Monument Valley, το Telluride, το White Sands, το Torrey… κάι πάρκα σαν το Grand Canyon και το Saguaro είναι απλώς όμορφα), αλλά οπωσδήποτε όμορφες εικόνες με μυριάδες γιγάντιους κάκτους τη δύση του ηλίου.
Βγάλαμε μπόλικες φωτό και φτάσαμε στο βαρετό Φοίνιξ. Τι βαρετή κι αδιάφορη πόλη! Ο Α ήδη είναι σε κακή διάθεση, μάλλον επειδή την επόμενη έφευγε ο Χ αλλά κι επειδή αντί να πάμε στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον ο ίδιος προτιμούσε να κάνουμε road trip προς Yellowstone ή κάτι αντίστοιχο. Retrospecting, ίσως και να είχε δίκιο… Στο καπάκι, το ξενοδοχείο στο Φοίνιξ ήθελε 23$ για το πάρκιγκ (!) και δε μας είχε κλείσει και πρωινό όπως έλεγε η κράτηση της Expedia. Πήρα το σάιτ τηλέφωνο όπου θυμήθηακ τα χούγια της Αγγλίας: μίλησα με ένα μόγγολο το οποίο είχε μπροστά του κάποιο εγχειρίδιο με «πιθανά σενάρια», μου έδινε συνεχώς αλαμπουρνέζικες απαντήσεις, στάνταρ εκφράσεις χαζομάρκετινγκ («μάλιστα, μισό λεπτό, η Expedia είναι εδώ για να σας εξυπηρετήσει» και μετά από 3 λεπτά «Γεια σας, είμαι η Jenny, η Expedia είναι εδώ για να σας εξυπηρετήσει»… το ξέρω ότι είσαι η Jenny αγάπη μου, είναι η τέταρτη φορά που μου το λες), αδυναμία οποιασδήποτε πρωτοβουλίας (π.χ να πάρει το ξενοδοχείο και να αλλάξει την κράτηση), ενώ η λύση που πρότεινε με την ίδια ρομποτοποιημένη φράση τέσσερεις φορές δε μας ικανοποιούσε: θέλανε να μας «επιστρέψουν» 50$ στο λογαριασμό μας… ένα λογαριασμό που δεν είχαμε και τελικά μας δημιούργησε… η Jenny. Εντάξει, διασκέδασα με την όλη χαζομάρα, αλλά το όλο θέμα μου θύμισε Αγγλία και την απίστευτη αναποτελεσματικότητα των βρετανικών call center, όπου πατάς το 2, μετά το 4, περιμένεις μισή ώρα, λες το πρόβλημά σου σε ένα ρομπότ που δε μπορεί να στο λύσει, άρα πατάς το 8, περιμένεις, πατάς ένα νούμερο που διαιρείς με την ηλικία της πεθεράς σου και μετά από ένα τρίωρο αποφασίζεις πως απλώς είναι άχρηστοι. Δέκα φορές να μέναμε σ’ ένα συμπαθές μοτέλ, κάτι ξέρω εγώ που ακούω πεντάστερα, αλυσίδες κλπ και τρέχω, πεταμένα λεφτά (έστω και αν στην Αμερική είναι ελάχιστη η διαφορά ανάμεσα σε ένα μοτέλ κι ένα «επώνυμο» ξενοδοχείο αλυσίδας).
Με το που ξυπνήσαμε είδαμε στο πρωινό του CNN την απίστευτη είδηση πως κάποιος αντιπρόσωπος αυτοκινήτων στο Μιζούρι χαρίζει και ένα Καλάσνικοφ με την αγορά κάθε φορτηγού (Καλάσνικοφ; Γιατί όχι ατομικές βόμβες; Μισές δουλειές θα κάνουμε; ), φάγαμε ένα πρωινό στο δρόμο και πήγαμε για τα «τελευταία ψώνια» των παιδιών (δηλαδή πέθανα στη βαρεμάρα) κι έπειτα πήγαμε στο αεροδρόμιο να παραδώσουμε το αμάξι. Με 6.600χλμ (!) στο κοντέρ έπειτα από μόλις δύο εβδομάδες, μάλλον τα έβγαλε τα λεφτά του... Η διαδικασία παράδοσης ήταν αργή, αλλά όλα πήγαν ρολόι και αποχαιρετίσαμε το Χ που πετούσε για Ελλάδα. Πλέον εγώ και ο Α θα πετούσαμε εντός λίγων ωρών για Νέα Υόρκη…
Αμ δε! Οι δύο μπέμπηδες αποφάσισαν πως αφού το ξενοδοχείο διαθέτει ΚΓΤ πίστες γκολφ θα έπρεπε να το δοκιμάσουμε. Αποφασίσαμε λοιπόν να απορρίψουμε τα τηλεοπτικά στούντιο, να πάρουμε απόφαση πως θα φτάναμε στο Φοίνιξ μεσάνυχτα και πως θα παίζαμε και κανένα δίωρο γκολφ. Με βαριά καρδιά δέχτηκα, έχω ξαναπαίξει γκολφ και ήμουν σίγουρος πως θα ήταν πανάκριβο (τι διάολο, το δωμάτιο ήταν πάμφθηνο, από κάπου πρέπει να βγάζει κέρδος αυτό το ξενοδοχείο), εκτός κι αν ίσχυε τελικώς η θεωρία πως το όλο σύμπλεγμα αποτελούσε βιτρίνα για ξέπλυμα χρήματος κάποιου εκλεκτού μέλους του μεξικάνικου καρτέλ. Ε, να ζήσει το καρτέλ! Η χρέωση για να παίξεις στην πίστα με τις 9 τρύπες ήταν μόλις 14$ επιπλέον της τιμής του πρωινού, δηλαδή δέκα ευρώπουλα. Το επόμενο πρόβλημα είναι πως δε θα μας άφηναν να παίξουμε αν δεν είχαμε και οι τρεις από ένα μπλουζάκι με γιακά. Άκου τώρα κανονισμός! Οι άλλοι δύο είχαν, εγώ όχι, αλλά ο Α βρήκε ένα έξτρα και μου το έδωσε παρά τις χλιαρές διαμαρτυρίες μου πως «μας ντύνουν σα τζιτζιφιόγκους, δεν πάμε να δούμε εκείνους τους πυραύλους καλύτερα». Με βαριά καρδιά πήρα τα μπαστούνια, το αμαξάκι, μερικά Τ (αυτά τα πλαστικά που βάζουν οι άσχετοι κάτω από το μπαλάκι για να μη διαλύσουν το γκαζόν) και ξεχυθήκαμε σαν εμετοί στο απέραντο γκαζόν.
Το αμαξάκι είχε GPS που σου έδειχνε προς τα πού είναι η κάθε τρύπα της πίστας, διότι ήταν τόσο αχανής η έκταση που σιγά μην το βρίσκει κανείς από μόνος του. Η κάθε τρύπα είχε μια μεγάααααααλη έκταση, δηλαδή βάραγες μια στο μπαλάκι με όλη σου τη δύναμη, το έστελνες στου διαόλου τη μάνα και πάλι ούτε το ένα τέταρτο της απόστασης δεν είχες κάνει… αν πετύχαινες το μπαλάκι και δεν έπιανες αέρα δηλαδή. Μέχρι να καταλάβουμε ποιο μπαστούνι χρησιμοποιείται σε ποια περίσταση, να σπάσω όλα μου τα Τ, να βγούμε μέσα από τις γούβες με την άμμο, να φτάσουμε κοντά στη σημαία με την τρύπα και να πετύχουμε να βάλουμε όλοι το μπαλάκι μας πήρε κάμποση ώρα. Ε, αυτό το «κάμποση» σήμαινε καθυστέρηση για το επόμενο αμαξάκι με παίκτες που περίμεναν να ολοκληρώσουμε εμείς την τρύπα 1 για να παίξουν κι αυτοί. Ειλικρινά ντράπηκα που άνθρωποι που πλήρωναν περίμεναν εμάς τους άσχετους. Κάναμε νόημα σε όποιον ερχόταν από πίσω μας να παίξουν πρώτα αυτοί, αλλά από ευγένεια αρνιόντουσαν. Αφού τους λέγαμε ότι είμαστε αρχάριοι και όντως είναι καλύτερα να πάρουν προτεραιότητα, έπαιζαν αυτοί και φυσικά σε 2-3 χτυπήματα έφταναν κοντά στο σημαιάκι σε αντίθεση με μας που δώσαμε ρεσιτάλ, ειδικά ο Α έστειλε το μπαλάκι του σε λίμνη, γούβες, θάμνους, δέντρο (!) κι έχασε και δύο, έτσι για αποκορύφωμα. Το απίστευτο πάντως ήταν πώς αντιμετώπιζαν οι Αμερικανοί εμάς τους άσχετους που τους καθυστερούσαμε, που παρκάραμε το καροτσάκι λάθος, που τους χαλούσαμε το χόμπι τους… Μας χαμογελούσαν, μας έλεγαν πως “everybody’s got to start somehow, we did once too” και μας εύχονταν καλό παιχνίδι. Μάγκες; Όχι μόνο μάγκες, αλλά και πολιτισμένοι, ευγενικοί, υπομονετικοί και κυρίως ακομπλεξάριστοι. Μπορεί να φανταστεί κανείς τι φάσκελο θα τρώγαμε στην Ελλάδα σε αντίστοιχη περίσταση, τι μπινελίκι, τι μούτζα και μπορεί να έπεφτε και καμιά ψιλή από και προς κάποιον Ελληνάρα που θα μας έλεγε «άντε ρε μ@λ@κες τελειώνετε!». Τελικά έχουμε ΠΟΛΛΑ να μάθουμε από τους «χαζοαμερικάνους» εμείς οι «εξυπνοέλληνες».
Τέλος πάντων, όσο προχωρούσαν οι τρύπες, τόσο βελτιωνόμασταν. Ειδικά ο Α έκανε τρελή ρελάνς και στην τελευταία τρύπα μας προσπέρασε και πήρε τη νίκη με διαφορά ενός χτυπήματος με κάτι απίθανα χτυπήματα των 70 μέτρων. Στο τέλος μας κατέβαλλε η ζέστη αλλά η αλήθεια είναι ότι παθιαστήκαμε, το παιχνίδι είχε σασπένς, γέλιο και φανταστικό καταπράσινο τοπίο με λίμνες, δεντράκια κλπ, έστω κι αν δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ πόσα λίτρα νερού ξοδεύονται για να φτιαχτεί ένα γήπεδο γκολφ στην έρημο των συνόρων με το Μεξικό. Η αλήθεια είναι πάντως πως αν δεν είχαν επιμείνει ο Χ κι ο Α, θα είχαμε χάσει όλο αυτό το χαβαλέ, μόνο και μόνο διότι εγώ θεωρούσα πως γιακάδες φοράνε μόνο οι φλούφληδες και πως το γκολφ είναι για «χαζοπλούσιους». Ομολογώ πως ήταν θεϊκή η ιδέα του γκολφ, έκανα λάθος, ορίστε, το παραδέχομαι.
Παραδώσαμε τα μπαστούνια στον ευγενέστατο τύπο που ανέχθηκε τις πανηλίθιες ερωτήσεις μας και πήραμε το δρόμο για το σιλό. Δε θυμάμαι πώς λέγεται ακριβώς αλλά είναι στη μέση της ερήμου της Αριζόνα και είναι –αν δεν κάνω λάθος- το μόνο σημείο εκτόξευσης πυρηνικών κεφαλών (απενεργοποιημένων) που μπορεί κανείς να επισκεφθεί στις ΗΠΑ. Η επίσκεψη ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα, ο εθελοντής ξεναγός μας πήγε στον υπόγειο θάλαμο ελέγχου, όπου υπήρχαν απίστευτες δικλείδες ασφαλείας. Μια από αυτές ήταν πως παρότι υπήρχαν τρεις προεπιλεγμένοι στόχοι (λες να ήταν η Κούβα ένας από αυτούς;;;; Μπα καλέ, ειδικά μετά την κρίση των πυραύλων του ’62 δε νομίιιιιιζω) όπου –μόνο κατόπιν εντολής του προέδρου των ΗΠΑ- πατώντας ένα κουμπί οι χειριστές μπορούσαν να εκτοξεύσουν ένα πύραυλο και να αφανίσουν μια ολόκληρη περιοχή του πλανήτη ΧΩΡΙΣ να ξέρουν ποια είναι αυτή. Αυτοί δηλαδή απλά έπαιρναν την εντολή να εκτοξεύσουν τον πύραυλο προς το «Στόχο 2», πατούσαν το αντίστοιχο κουμπί και αγνοούσαν αν είχαν εξαφανίσει τη Μόσχα, την Αβάνα ή το Πεκίνο (τυχαία παραδείγματα…). Ήταν ανατριχιαστικό να σκέφτομαι πως η πόλη στην οποία ζω δε θα υπήρχε αν κάτι είχε πάει στραβά το ’62, από κάποιον που δεν ήξερε καν τι κατέστρεφε… Τα όλα μηχανήματα ήταν κατασκευής ’60, από τα τηλέφωνα και το καντράν ελέγχου μέχρι το θησαυροφυλάκιο με τους κωδικούς και τα ασανσέρ, πραγματικά βγαλμένο από παλιά τζεημσμποντική ταινία. Η εικόνα του πυραύλου και η ατάκα του (ελαφρώς χαζοχαρούμενου) ξεναγού πως «το σιλό πέτυχε το στόχο του, που ήταν να μην εκτοξευθεί ποτέ κανείς πύραυλος» ήταν από τα κλου της επίσκεψης, η οποία πραγματοποιήθηκε αφού πείσθηκε ο Α πως δε θα παθαίναμε τίποτα από «διαρρέουσα ραδιενέργεια» (αμάν με τις φοβίες!).
Επόμενη στάση το Εθνικό Πάρκο Saguaro, γνωστό για τους τεράστιους κάκτους του. Δεν καταφέραμε να το γυρίσουμε όπως θέλαμε, αλλά και το λίγο που είδαμε πολύ καλό ήταν. Τίποτε το ανεπανάληπτο (μετά το Zion και το Bryce, τη διαδρομή από το Hanksville, το Monument Valley, το Telluride, το White Sands, το Torrey… κάι πάρκα σαν το Grand Canyon και το Saguaro είναι απλώς όμορφα), αλλά οπωσδήποτε όμορφες εικόνες με μυριάδες γιγάντιους κάκτους τη δύση του ηλίου.
Βγάλαμε μπόλικες φωτό και φτάσαμε στο βαρετό Φοίνιξ. Τι βαρετή κι αδιάφορη πόλη! Ο Α ήδη είναι σε κακή διάθεση, μάλλον επειδή την επόμενη έφευγε ο Χ αλλά κι επειδή αντί να πάμε στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον ο ίδιος προτιμούσε να κάνουμε road trip προς Yellowstone ή κάτι αντίστοιχο. Retrospecting, ίσως και να είχε δίκιο… Στο καπάκι, το ξενοδοχείο στο Φοίνιξ ήθελε 23$ για το πάρκιγκ (!) και δε μας είχε κλείσει και πρωινό όπως έλεγε η κράτηση της Expedia. Πήρα το σάιτ τηλέφωνο όπου θυμήθηακ τα χούγια της Αγγλίας: μίλησα με ένα μόγγολο το οποίο είχε μπροστά του κάποιο εγχειρίδιο με «πιθανά σενάρια», μου έδινε συνεχώς αλαμπουρνέζικες απαντήσεις, στάνταρ εκφράσεις χαζομάρκετινγκ («μάλιστα, μισό λεπτό, η Expedia είναι εδώ για να σας εξυπηρετήσει» και μετά από 3 λεπτά «Γεια σας, είμαι η Jenny, η Expedia είναι εδώ για να σας εξυπηρετήσει»… το ξέρω ότι είσαι η Jenny αγάπη μου, είναι η τέταρτη φορά που μου το λες), αδυναμία οποιασδήποτε πρωτοβουλίας (π.χ να πάρει το ξενοδοχείο και να αλλάξει την κράτηση), ενώ η λύση που πρότεινε με την ίδια ρομποτοποιημένη φράση τέσσερεις φορές δε μας ικανοποιούσε: θέλανε να μας «επιστρέψουν» 50$ στο λογαριασμό μας… ένα λογαριασμό που δεν είχαμε και τελικά μας δημιούργησε… η Jenny. Εντάξει, διασκέδασα με την όλη χαζομάρα, αλλά το όλο θέμα μου θύμισε Αγγλία και την απίστευτη αναποτελεσματικότητα των βρετανικών call center, όπου πατάς το 2, μετά το 4, περιμένεις μισή ώρα, λες το πρόβλημά σου σε ένα ρομπότ που δε μπορεί να στο λύσει, άρα πατάς το 8, περιμένεις, πατάς ένα νούμερο που διαιρείς με την ηλικία της πεθεράς σου και μετά από ένα τρίωρο αποφασίζεις πως απλώς είναι άχρηστοι. Δέκα φορές να μέναμε σ’ ένα συμπαθές μοτέλ, κάτι ξέρω εγώ που ακούω πεντάστερα, αλυσίδες κλπ και τρέχω, πεταμένα λεφτά (έστω και αν στην Αμερική είναι ελάχιστη η διαφορά ανάμεσα σε ένα μοτέλ κι ένα «επώνυμο» ξενοδοχείο αλυσίδας).
Με το που ξυπνήσαμε είδαμε στο πρωινό του CNN την απίστευτη είδηση πως κάποιος αντιπρόσωπος αυτοκινήτων στο Μιζούρι χαρίζει και ένα Καλάσνικοφ με την αγορά κάθε φορτηγού (Καλάσνικοφ; Γιατί όχι ατομικές βόμβες; Μισές δουλειές θα κάνουμε; ), φάγαμε ένα πρωινό στο δρόμο και πήγαμε για τα «τελευταία ψώνια» των παιδιών (δηλαδή πέθανα στη βαρεμάρα) κι έπειτα πήγαμε στο αεροδρόμιο να παραδώσουμε το αμάξι. Με 6.600χλμ (!) στο κοντέρ έπειτα από μόλις δύο εβδομάδες, μάλλον τα έβγαλε τα λεφτά του... Η διαδικασία παράδοσης ήταν αργή, αλλά όλα πήγαν ρολόι και αποχαιρετίσαμε το Χ που πετούσε για Ελλάδα. Πλέον εγώ και ο Α θα πετούσαμε εντός λίγων ωρών για Νέα Υόρκη…
Last edited:
Ευχαριστώ για τα καλά σχόλια.
