Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.691
- Likes
- 50.588
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Πριν φύγουμε για το γειτονικό Bisbee θαυμάσαμε κι ένα τεράστιο βυτιοφόρο που πήγαινε με 20χλμ/ώρα (και πολλά λέω) και συνοδευόταν από έξι περιπολικά, μερικές αστυνομικές μοτοσικλέτες και μπόλικους μπάτσους. Η διαδρομή για το Bisbee ήταν δεν ήταν σαράντα λεπτά και πολύ ευχάριστα ερημική. Για το Bisbee είχαμε διαβάσει τα καλύτερα, πως είναι πανέμορφο, με βικτωριανά κτίρια, πολλή γοητεία και λοιπά, αλλά εμάς μας φάνηκε μια απλά συμπαθής πόλη με μερικά όμορφα κτίρια, ουδεμία σχέση με το διαμάντι του Tombstone. Ευτυχώς, εκτός από την απλά χαριτωμένη (όχι και τόσο) παλιά πόλη, το Bisbee έχει κι άλλο αξιοθέατο: την επίσκεψη στα ορυχεία (χρυσού και όχι μόνο) της πόλης που την έκαναν μια από τις πλουσιότερες πόλεις της Άγριας Δύσης. Η επίσκεψη γίνεται με βαγονέτο, η ξενάγηση από πρώην μεταλλωρύχο και το όλο πράγμα φαινόταν να δίνει πολλές υποσχέσεις, αλλά λίγο πριν ξεκινήσουμε ο Α έπαθε κρίση κλειστοφοβίας κι εγκατέλειψε το ομολογουμένως άβολο βαγονάκι που θα μας έβαζε στο σκοτεινό τούνελ. Τουλάχιστον πήρε τα λεφτά του πίσω ο άνθρωπος, που έχασε μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία: ο άξεστος ξεναγός/μεταλλωρύχος έκανε σόκιν αστεία μπροστά σε ανήλικα που έκαναν το τουρ με τη μαμά τους, τα πιτσιρίκια χοροπηδούσαν σαν τρελά, οι μεταλλικές σκουριασμένες χέστρες όπου έκαναν την ανάγκη τους οι εργάτες ήταν κλου, μάθαμε πολλά για τις συνθήκες εργασίας μιας γενιάς ολόκληρης και μείναμε με το στόμα ανοιχτό όταν μας είπαν πως τα μουλάρια έμεναν στις σήραγγες του ορυχείου επί 12 συναπτά έτη, αφού δεν τα άφηναν να βγαίνουν έξω ούτε το βράδυ διότι «τρελαίνονταν» με τη διαφορά φωτός και μετά αρνιόντουσαν να ξαναμπούν. Πραγματικά εκπαιδευτική επίσκεψη. Αλλά Tombstone δεν ήταν κι επειδή είχε κι άλλα πράγματα να δούμε στο καουμπόικο διαμαντάκι, γυρίσαμε από την ίδια ευχάριστη διαδρομή.
Στο Tombstone θέλαμε να προλάβουμε μια από τις σκηνοθετημένες ενσαρκώσεις της μονομαχίας του OK Corral, αλλά την πρώτη… προβολή τη χάσαμε, οπότε μέχρι να ξεκινήσει η δεύτερη είπαμε να κάνουμε ακόμη μια βόλτα. Βρήκαμε ένα παλιό φωτογραφείο όπου η κοπελιά μας πρότεινε να βγάλουμε μια φωτογραφία ντυμένοι ως κακοποιοί του Far West κι εμείς άλλο που δε θέλαμε για καραγκιοζιλίκια: επιλέξαμε ρούχα, όπλα, καπέλα, background και το αποτέλεσμα το θαυμάζετε στη συνημμένη φωτό: οι γκριμάτσες των κακών μας έλειπαν, τελικά είμαστε μεγάλα νούμερα!
Μετά επισκεφθήκαμε το τελείως αδιάφορο μουσείο του OK Corral (δεν έπιανε μία μπροστά στο μπουρδέλο της προηγούμενης ημέρας, με επιτηδευμένα εκθέματα και μηδαμινή συνοχή), στο τοπικό αρχαίο τυπογραφείο που είχε φανταστικές ιστορικές φωτογραφίες από μεταλλωρύχους, το θρυλικό αυτόχθονα Τζερόνιμο (τρελή φάτσα) και Ινδιάνους που τους είχαν κόψει τις μύτες οι λευκοί ως τιμωρία. Ε, ήρθε η ώρα να δούμε και τη σκηνοθετημένη μονομαχία… Τι να πω, τουλάχιστον γελάσαμε με τους άθλιους ντόπιους ηθοποιούς, τα ψεύτικα όπλα, τις χαζές πτώσεις από πυροβολισμό και τη βλακεία μας να δώσουμε και 12$ για αυτή τη μπούρδα. Δυστυχώς το θεατράκι με τα σκηνικά εποχής ήταν γεμάτο και φαίνεται πως οι περαστικοί επισκέπτες της πόλης αυτό προτιμούν να δουν και μετά την κάνουν. Κρίμα διότι το εισιτήριο περιλαμβάνει και είσοδο σε μια αίθουσα προβολής ενός πολύ ενδιαφέροντος ντοκιμαντέρ για την ιστορία της πόλης, τα ορυχεία και τις αιτίες του γρήγορου και άδοξου θανάτου της Άγριας Δύσης, η προβολή του οποίου συνδύαζε ήχο, ένα καταπληκτικό περιστρεφόμενο καρουζέλ και καταπληκτική αφήγηση.
Την τελευταία ώρα μας στο Tombstone την περάσαμε σε άλλο ένα σαλούν όπου γεμίσαμε τα στομάχια μας με μέτριο φαγητό και τα αυτιά μας με τις καθημερινές ανησυχίες του Α ότι έχει πυρετό (μια φορά του πήραμε θερμοκρασία και είχε… 36.2C !), ότι κόλλησε γρίπη των χοίρων, ότι μάλλον είναι πολύ άρρωστος και τι θα κάνουμε τώρα και τα γνωστά υποχονδριακά από έναν άνθρωπο που φοβάται τα ασανσέρ, τα αεροπλάνα, το σκοτάδι, τις ασθένειες και μάλλον και τον ίσκιο του την ίδια ώρα που οδηγεί αμέριμνος πολύ συχνά στους ελληνικούς δρόμους με ταχύτητες άνω των 200χλμ… Άβυσσος η ψυχή του Α, που να σημειωθεί ότι κατά τα λοιπά είναι από τους πιο κουλ και διασκεδαστικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει, αλλά πιστέψτε με, δε θέλετε να πετάξετε μαζί του (Γιατί κουνάει; Πέφτουμε; Στο είχα πει εγώ, είναι της πλάκας η αεροπορική εταιρεία! Βλέπεις αυτόν που βήχει; Δεν τη γλιτώνουμε τη γρίπη, όχι ρε γαμώτο, κρίμα να κολλήσουμε τώρα! Είναι σίγουρη αυτή η γειτονιά ρε ή είναι γκέτο με μαχαιροβγάλτες; ). Το καλό είναι πως μόλις περάσει η κρίση υστερίας τον πιάνει κρίση αυτοσαρκασμού και πέφτει πολύ γέλιο (και δούλεμα μαζί).
Η διαδρομή που θα παίρναμε μέχρι το Green Valley, ένα ανύπαρκτο χωριό κοντά στα σύνορα με το Μεξικό, σύμφωνα με το Lonely Planet θα ήταν «εκπληκτική» και θα περνούσαμε από τοπία που σε λίγα χιλιόμετρα θυμίζουν «Αφρική, Αλάσκα και Παταγονία μαζί». Ε, μπορώ πλέον με κάθε επισημότητα να επιβεβαιώσω πως το LP του Southwest USA το έγραψε ο Στήβι Γουόντερ! Τέτοια γκαβομάρα δεν εξηγείται αλλιώς! Η περίφημη «οδός Παταγονίας» δεν είναι παρά ένας επαρχιακός δρόμος που περνάει από συμπαθητικά χωριουδάκια που κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να καλλιεργήσουν αμπέλια και… αυτό είναι. Ο ίδιος οδηγός μας είχε βγάλει «βαρετή και αδιάφορη» μια από τις καλύτερες διαδρομές του ταξιδιού, εκείνη από το Hanksville προς Monument Valley, όπου ξεσκιστήκαμε να παρκάρουμε στην ερημιά για να παίρνουμε φωτό κάθε λίγα λεπτά σε ένα τοπίο που συγκινεί ακόμη και πεθαμένους.
Περάσαμε ξυστά από τα σύνορα με το Μεξικό, αδιάφορα αν εξαιρέσει κανείς τη συνοριοφυλακή και τις αμέτρητες ταμπέλες ισπανόφωνων δικηγόρων που βάζουνε τη μούρη τους σε πλακάτ που «κοσμούν» κτίρια, δρόμους, βενζινάδικα, σούπερ μάρκετ κλπ. Ελπίζω να μη φτάσει και στο Ελλάντα αυτή η μόδα, θα γίνει επανάσταση έτσι και βάλει τίποτε αφίσες με τη φάτσα του ο γνωστός μοντελοπνίχτης στα Εξάρχεια, με βλέπω να θυμάμαι τα νιάτα μου…
Με τα πολλά φτάσαμε στο ξενοδοχείο που έκλεισα εγώ το προηγούμενο βράδυ με κριτήριο ότι ήταν πάμφθηνο, κοντά στη διαδρομή που θέλαμε να κάνουμε την επόμενη και είχε πρωινό και ίντερνετ στην εξευτελιστική online τιμή. Το σύμπλεγμα βρίσκεται πραγματικά στη μέση του πουθενά κι όσο πλησιάζαμε αναρωτιόμασταν ποιος διάολός έχτισε τέτοιο τέρας εκεί πέρα. Εγώ ήμουν πεπεισμένος πως πρόκειται για ξέπλυμα χρημάτων κανενός Μεξικανού Ουσιαστικά πρόκειται για σειρά από ξενοδοχεία, με τεράστιες εκτάσεις, όλα στην ίδια αλυσίδα, το ένα έχει ως θέμα τα κανό, το άλλο τα γκολφ, άλλο τις πισίνες… Μπήκαμε στο σύμπλεγμα και κάναμε κανένα μισάωρο με το αυτοκίνητο μέχρι να φτάσουμε στο δικό μας υποσύμπλεγμα ενώ ήμασταν σίγουροι πως κάποιο λάθος είχε γίνει και μας είχαν δώσει τέτοια τιμή. Η συμπαθέστατη ισπανόφωνη ρεσεψιονίστ μας έδωσε το κλειδί μας και μας έστειλε σε αν τεράστιο κτίριο. Μπήκαμε στο δωμάτιο, πολυτελέστατο ήταν, μεγάλο… κι είχε και μια πόρτα… Ανοίγω την πόρτα και βλέπω… ένα διαμέρισμα ολόκληρο. Τι ένα δηλαδή, δύο μη σου πω και τρία, το διαμερισματάκι μου στην Αβάνα είναι όσο ήταν το μπαλκόνι… Η μια πόρτα διαδεχόταν την άλλη: κουζίνες, μπαλκόνια, γιγαντοοθόνη FlatScreen, δωμάτιο για σιδέρωμα άλλα δύο μπάνια, υδρομασάζ, τραπεζαρίες, αποθήκες… Υπέθεσα πως η ενδιάμεση πόρτα κατά λάθος ήταν ανοιχτή και πως επρόκειτο για άλλο διαμέρισμα με άλλη χρέωση, αλλά πρότεινα να το χρησιμοποιήσουμε έτσι κι αλλιώς χωρίς να τους ειδοποιήσουμε. Εκεί πετάχτηκε η φωνή της συνείδησης, ο άνθρωπος που ούτε την εφορία δεν κλέβει, ο βράχος ηθικής που λέγεται Χ που επέμενε να πάρουμε τη ρεσεψιόν. Ε, την πήρα και τι καταλάβαμε; Όντως υπήρχε διαφορετική χρέωση, όντως επρόκειτο για άλλη κατηγορία δωματίου αν και η έξτρα χρέωση ήταν μόλις 50$ (δηλαδή 11 ευρώ/άτομο με τη σημερινή ισοτιμία). Εννοείται πως τα δύο μωρά ήθελαν να πληρώσουμε το έξτρα πενηντάρικο, εννοείται πως εγώ δεν κατάλαβα το λόγο (Μήπως θα μαγειρεύαμε στην κουζίνα διαστάσεων; Θα καλούσαμε τίποτα γκόμενες σε πάρτι και θέλαμε 350 τετραγωνικά μέτρα δωμάτιο; Υπήρχε λόγος να έχουμε τρία μπάνια και τέσσερις ντουζιέρες; Γιατί να κάνουμε τους χαζοπλούσιους; ), εννοείται πως υπερίσχυσε η άποψη των άλλων δυο και το διαμέρισμα/τέρας έγινε δικό μας για μερικές ώρες τις οποίες έτσι κι αλλιώς περάσαμε κοιμώμενοι…
Βουαλά και μία από το White Sands.
Δρόμος από το Hanksville προς το Monument Valley: εκατοντάδες χιλιόμετρα ασφάλτου χωρίς ίχνος πολιτισμού.
O αρχαιολογικός χώρος του Mesa Verde.
Άγρια άλογα mustang.
Και ξαφνικά μέσα στα βράχια ένα ποτάμι, στη Γιούτα είναι.
Μονοπάτι με ωραία χρωματάκια στο Bryce Canyon.
Εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα στη Route 66.
Στο Tombstone θέλαμε να προλάβουμε μια από τις σκηνοθετημένες ενσαρκώσεις της μονομαχίας του OK Corral, αλλά την πρώτη… προβολή τη χάσαμε, οπότε μέχρι να ξεκινήσει η δεύτερη είπαμε να κάνουμε ακόμη μια βόλτα. Βρήκαμε ένα παλιό φωτογραφείο όπου η κοπελιά μας πρότεινε να βγάλουμε μια φωτογραφία ντυμένοι ως κακοποιοί του Far West κι εμείς άλλο που δε θέλαμε για καραγκιοζιλίκια: επιλέξαμε ρούχα, όπλα, καπέλα, background και το αποτέλεσμα το θαυμάζετε στη συνημμένη φωτό: οι γκριμάτσες των κακών μας έλειπαν, τελικά είμαστε μεγάλα νούμερα!
Μετά επισκεφθήκαμε το τελείως αδιάφορο μουσείο του OK Corral (δεν έπιανε μία μπροστά στο μπουρδέλο της προηγούμενης ημέρας, με επιτηδευμένα εκθέματα και μηδαμινή συνοχή), στο τοπικό αρχαίο τυπογραφείο που είχε φανταστικές ιστορικές φωτογραφίες από μεταλλωρύχους, το θρυλικό αυτόχθονα Τζερόνιμο (τρελή φάτσα) και Ινδιάνους που τους είχαν κόψει τις μύτες οι λευκοί ως τιμωρία. Ε, ήρθε η ώρα να δούμε και τη σκηνοθετημένη μονομαχία… Τι να πω, τουλάχιστον γελάσαμε με τους άθλιους ντόπιους ηθοποιούς, τα ψεύτικα όπλα, τις χαζές πτώσεις από πυροβολισμό και τη βλακεία μας να δώσουμε και 12$ για αυτή τη μπούρδα. Δυστυχώς το θεατράκι με τα σκηνικά εποχής ήταν γεμάτο και φαίνεται πως οι περαστικοί επισκέπτες της πόλης αυτό προτιμούν να δουν και μετά την κάνουν. Κρίμα διότι το εισιτήριο περιλαμβάνει και είσοδο σε μια αίθουσα προβολής ενός πολύ ενδιαφέροντος ντοκιμαντέρ για την ιστορία της πόλης, τα ορυχεία και τις αιτίες του γρήγορου και άδοξου θανάτου της Άγριας Δύσης, η προβολή του οποίου συνδύαζε ήχο, ένα καταπληκτικό περιστρεφόμενο καρουζέλ και καταπληκτική αφήγηση.
Την τελευταία ώρα μας στο Tombstone την περάσαμε σε άλλο ένα σαλούν όπου γεμίσαμε τα στομάχια μας με μέτριο φαγητό και τα αυτιά μας με τις καθημερινές ανησυχίες του Α ότι έχει πυρετό (μια φορά του πήραμε θερμοκρασία και είχε… 36.2C !), ότι κόλλησε γρίπη των χοίρων, ότι μάλλον είναι πολύ άρρωστος και τι θα κάνουμε τώρα και τα γνωστά υποχονδριακά από έναν άνθρωπο που φοβάται τα ασανσέρ, τα αεροπλάνα, το σκοτάδι, τις ασθένειες και μάλλον και τον ίσκιο του την ίδια ώρα που οδηγεί αμέριμνος πολύ συχνά στους ελληνικούς δρόμους με ταχύτητες άνω των 200χλμ… Άβυσσος η ψυχή του Α, που να σημειωθεί ότι κατά τα λοιπά είναι από τους πιο κουλ και διασκεδαστικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει, αλλά πιστέψτε με, δε θέλετε να πετάξετε μαζί του (Γιατί κουνάει; Πέφτουμε; Στο είχα πει εγώ, είναι της πλάκας η αεροπορική εταιρεία! Βλέπεις αυτόν που βήχει; Δεν τη γλιτώνουμε τη γρίπη, όχι ρε γαμώτο, κρίμα να κολλήσουμε τώρα! Είναι σίγουρη αυτή η γειτονιά ρε ή είναι γκέτο με μαχαιροβγάλτες; ). Το καλό είναι πως μόλις περάσει η κρίση υστερίας τον πιάνει κρίση αυτοσαρκασμού και πέφτει πολύ γέλιο (και δούλεμα μαζί).
Η διαδρομή που θα παίρναμε μέχρι το Green Valley, ένα ανύπαρκτο χωριό κοντά στα σύνορα με το Μεξικό, σύμφωνα με το Lonely Planet θα ήταν «εκπληκτική» και θα περνούσαμε από τοπία που σε λίγα χιλιόμετρα θυμίζουν «Αφρική, Αλάσκα και Παταγονία μαζί». Ε, μπορώ πλέον με κάθε επισημότητα να επιβεβαιώσω πως το LP του Southwest USA το έγραψε ο Στήβι Γουόντερ! Τέτοια γκαβομάρα δεν εξηγείται αλλιώς! Η περίφημη «οδός Παταγονίας» δεν είναι παρά ένας επαρχιακός δρόμος που περνάει από συμπαθητικά χωριουδάκια που κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να καλλιεργήσουν αμπέλια και… αυτό είναι. Ο ίδιος οδηγός μας είχε βγάλει «βαρετή και αδιάφορη» μια από τις καλύτερες διαδρομές του ταξιδιού, εκείνη από το Hanksville προς Monument Valley, όπου ξεσκιστήκαμε να παρκάρουμε στην ερημιά για να παίρνουμε φωτό κάθε λίγα λεπτά σε ένα τοπίο που συγκινεί ακόμη και πεθαμένους.
Περάσαμε ξυστά από τα σύνορα με το Μεξικό, αδιάφορα αν εξαιρέσει κανείς τη συνοριοφυλακή και τις αμέτρητες ταμπέλες ισπανόφωνων δικηγόρων που βάζουνε τη μούρη τους σε πλακάτ που «κοσμούν» κτίρια, δρόμους, βενζινάδικα, σούπερ μάρκετ κλπ. Ελπίζω να μη φτάσει και στο Ελλάντα αυτή η μόδα, θα γίνει επανάσταση έτσι και βάλει τίποτε αφίσες με τη φάτσα του ο γνωστός μοντελοπνίχτης στα Εξάρχεια, με βλέπω να θυμάμαι τα νιάτα μου…
Με τα πολλά φτάσαμε στο ξενοδοχείο που έκλεισα εγώ το προηγούμενο βράδυ με κριτήριο ότι ήταν πάμφθηνο, κοντά στη διαδρομή που θέλαμε να κάνουμε την επόμενη και είχε πρωινό και ίντερνετ στην εξευτελιστική online τιμή. Το σύμπλεγμα βρίσκεται πραγματικά στη μέση του πουθενά κι όσο πλησιάζαμε αναρωτιόμασταν ποιος διάολός έχτισε τέτοιο τέρας εκεί πέρα. Εγώ ήμουν πεπεισμένος πως πρόκειται για ξέπλυμα χρημάτων κανενός Μεξικανού Ουσιαστικά πρόκειται για σειρά από ξενοδοχεία, με τεράστιες εκτάσεις, όλα στην ίδια αλυσίδα, το ένα έχει ως θέμα τα κανό, το άλλο τα γκολφ, άλλο τις πισίνες… Μπήκαμε στο σύμπλεγμα και κάναμε κανένα μισάωρο με το αυτοκίνητο μέχρι να φτάσουμε στο δικό μας υποσύμπλεγμα ενώ ήμασταν σίγουροι πως κάποιο λάθος είχε γίνει και μας είχαν δώσει τέτοια τιμή. Η συμπαθέστατη ισπανόφωνη ρεσεψιονίστ μας έδωσε το κλειδί μας και μας έστειλε σε αν τεράστιο κτίριο. Μπήκαμε στο δωμάτιο, πολυτελέστατο ήταν, μεγάλο… κι είχε και μια πόρτα… Ανοίγω την πόρτα και βλέπω… ένα διαμέρισμα ολόκληρο. Τι ένα δηλαδή, δύο μη σου πω και τρία, το διαμερισματάκι μου στην Αβάνα είναι όσο ήταν το μπαλκόνι… Η μια πόρτα διαδεχόταν την άλλη: κουζίνες, μπαλκόνια, γιγαντοοθόνη FlatScreen, δωμάτιο για σιδέρωμα άλλα δύο μπάνια, υδρομασάζ, τραπεζαρίες, αποθήκες… Υπέθεσα πως η ενδιάμεση πόρτα κατά λάθος ήταν ανοιχτή και πως επρόκειτο για άλλο διαμέρισμα με άλλη χρέωση, αλλά πρότεινα να το χρησιμοποιήσουμε έτσι κι αλλιώς χωρίς να τους ειδοποιήσουμε. Εκεί πετάχτηκε η φωνή της συνείδησης, ο άνθρωπος που ούτε την εφορία δεν κλέβει, ο βράχος ηθικής που λέγεται Χ που επέμενε να πάρουμε τη ρεσεψιόν. Ε, την πήρα και τι καταλάβαμε; Όντως υπήρχε διαφορετική χρέωση, όντως επρόκειτο για άλλη κατηγορία δωματίου αν και η έξτρα χρέωση ήταν μόλις 50$ (δηλαδή 11 ευρώ/άτομο με τη σημερινή ισοτιμία). Εννοείται πως τα δύο μωρά ήθελαν να πληρώσουμε το έξτρα πενηντάρικο, εννοείται πως εγώ δεν κατάλαβα το λόγο (Μήπως θα μαγειρεύαμε στην κουζίνα διαστάσεων; Θα καλούσαμε τίποτα γκόμενες σε πάρτι και θέλαμε 350 τετραγωνικά μέτρα δωμάτιο; Υπήρχε λόγος να έχουμε τρία μπάνια και τέσσερις ντουζιέρες; Γιατί να κάνουμε τους χαζοπλούσιους; ), εννοείται πως υπερίσχυσε η άποψη των άλλων δυο και το διαμέρισμα/τέρας έγινε δικό μας για μερικές ώρες τις οποίες έτσι κι αλλιώς περάσαμε κοιμώμενοι…
Βουαλά και μία από το White Sands.
Δρόμος από το Hanksville προς το Monument Valley: εκατοντάδες χιλιόμετρα ασφάλτου χωρίς ίχνος πολιτισμού.
O αρχαιολογικός χώρος του Mesa Verde.
Άγρια άλογα mustang.
Και ξαφνικά μέσα στα βράχια ένα ποτάμι, στη Γιούτα είναι.
Μονοπάτι με ωραία χρωματάκια στο Bryce Canyon.
Εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα στη Route 66.
Last edited:
Ευχαριστώ για τα καλά σχόλια.
