Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.691
- Likes
- 50.589
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Ε, είπα δυο κουβέντες για το θεό Απόλλωνα και συνέχισε ο Billy:
“Βλέπετε που ο άνθρωπος ξέρει την ιστορία της χώρας του; Κι όχι μόνο την ξέρει, αλλά ήρθε εδώ για να μάθει και τη δική μας. Έτσι κι εσείς, πρώτα πρέπει να μάθετε τη δική σας.”. Αρχίζει να μιλάει για την ιστορία του θεάτρου κι εξηγεί την παράδοση που θέλει όλους τους καλλιτέχνες πριν ξεκινήσουν την παράστασή τους να τρίβουν το «μαγικό» κούτσουρο στη μέση της σκηνής. “Δηλαδή κι ο Μάικλ το άγγιξε;”, ρωτάει μια πιτσιρίκα. “Μα φυσικά!”, απαντάει ο Billy προκαλώντας ένα μακρόσυρτο “wow” από πλευράς παιδιών. Το ότι ο Τζάκσον προκαλεί περισσότερο δέος από το Στήβι και την Έλλα είναι μάλλον αναμενόμενο, άλλωστε ο θάνατός του είχε συντελεστεί μόλις λίγες μέρες πριν, σε όλο το Χάρλεμ υπήρχαν πανό και αφίσες που του εύχονταν να αναπαυθεί εν ειρήνη και οι δίσκοι του είχαν γίνει ανάρπαστοι.
“Εγώ λοιπόν καθόμουν εκεί, πίσω από τη σκηνή κι έβλεπα όλους αυτούς τους μεγάλους καλλιτέχνες να προετοιμάζονται. Ένας μου ζητούσε νερό, άλλος ήθελε μια πετσέτα να σκουπίσει τον ιδρώτα του και μερικοί ήθελαν απόλυτη ησυχία. Ο Στήβι Ουόντερ όμως πάντα ήθελε παρέα. Και μέχρι πρόσφατα ερχόταν τουλάχιστον δυο φορές το χρόνο και κάθε –μα κάθε- φορά που μου έσφιγγε το χέρι, έβρισκα στην παλάμη μου 100 δολάρια. Κι εκείνα τα 100 δολάρια με βοηθούσαν πάρα πολύ όταν ήμουν πιτσιρικάς σαν κι εσάς και η μάνα μου μεγάλωνε εννέα παιδιά. Γι’ αυτό κι εσείς όταν μεγαλώσετε και γίνετε κάποιοι, να μην ξεχνάτε από πού ήρθατε. You gotta give something back to your community. Coz’ without our community, we are nothin’, zero, we’re empty.”
Τα πιτσιρίκια –και οι δάσκαλοί τους- τον κοιτούν με ανοιχτό το στόμα. Ένας εξάχρονος μπόμπιρας σηκώνει το χέρι του και ρωτάει: “Καλέ κύριε… ο Μάικλ δούλευε κι αυτός εδώ;”. Τα μεγαλύτερα παιδιά σκάνε στα γέλια, αλλά ο Billy τους το κόβει απαντώντας. “Όχι, ο Μάικλ ερχόταν εδώ μόνο για να δώσει παράσταση. Αλλά δε βρίσκω το λόγο να γελάτε με την ερώτηση του φίλου μας. Από πού είσαι, little man;”. O μικρός απαντάει κι από την αντίδραση του Billy, που λέει πως πέρασε κάποια χρόνια εκεί, καταλαβαίνω πως πρόκειται για γειτονιά της κακιάς ώρας, άλλωστε μου έκανε εντύπωση που όλα τα παιδάκια είναι μαύρα, χωρίς καμία εξαίρεση. Ή από πολύ υποβαθμισμένη περιοχή θα ήταν ή ήταν απλώς εκδρομή… για μαύρους, πράγμα το οποίο αποκλείεται με δεδομένη την καταφανέστατη πρόοδο των ΗΠΑ στην καταπολέμηση του ρατσισμού.
“Λοιπόν… Ξέρετε πως το Apollo περηφανεύεται πως είναι το θέατρο που ανακαλύπτει πολλά μεγάλα ταλέντα, έτσι δεν είναι; Τις Τετάρτες λοιπόν έχουμε βραδιά ταλέντου. Είναι μια παράδοση τόσο παλιά όσο και το θέατρο”. To είχα διαβάσει αυτό για τις Τετάρτες και πολύ ήθελα να πάω, αλλά ήμασταν στην Ουάσιγκτον. Κρίμα διότι διάβασα πως το κοινό γίνεται άγριο, γιουχάρει και η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. Τα γιουχαΐσματα του Apollo είναι πασίγνωστα στη Λατινική Αμερική… “Έτσι κι εμείς σήμερα θα κάνουμε μια επίδειξη ταλέντου! Μιας που είστε εδώ, τι καλύτερο από το να δώσετε μια παράσταση στη σκηνή, ζωντανά. Εμείς όμως δε θα γιουχάρουμε, θα χειροκροτήσουμε όλους όσους ανέβουν στη σκηνή γιατί θέλει πολύ θάρρος να σηκωθεί κανείς εδώ, μπροστά σε όλους, χωρίς καμία προετοιμασία, έτσι δεν είναι little people; Λοιπόν, θέλω έξι παραστάσεις, τρεις από κάθε σχολείο. Μπορεί να είστε σόλο, ντούο, ομάδα, να χορέψετε, να ραπάρετε, να τραγουδήσετε a cappella, ό,τι θέλετε. Έχετε είκοσι λεπτά να ετοιμαστείτε, σε συνεργασία με τους δασκάλους σας. Let’s get ready for the show, little people!”, λέει ο Billy και τα πιτσιρίκια ενθουσιάζονται, ενώ οι δασκάλες μαζεύουν συμμετοχές.
Ο χρόνος έχει περάσει και θα πρέπει να φύγω για να είμαι στην ώρα μου στο ραντεβού με τον Α, αλλά θέλω να δω μια-δυο παραστάσεις. Στο ενδιάμεσο εικοσάλεπτο με πλησιάζει ένας δάσκαλος. «Αλήθεια είναι πως ζείτε στην Κούβα;», ρωτάει και γνέφω θετικά. “Ξέρετε πως ο Φιντέλ όταν ήρθε να μιλήσει στον ΟΗΕ έμενε στο Χάρλεμ;”, με κοιτάει όλο προσμονή. “Βεβαίως”, του λέω, “πέρασα κι από το ξενοδοχείο όπου έμεινε, πολύ σεμνό κατάλυμα”. “Η μαμά μου ήταν εδώ, έλεγε ότι είχε γίνει χαμός, τον υποδέχθηκαν σαν ήρωα. Αν τον δείτε ποτέ, να του πείτε πως εδώ τον εκτιμάμε πολύ, δεν είμαστε όλοι σαν τον Μπους. Τώρα με τον Μπαράκ για πρόεδρο θα πάνε όλα καλά, και για μας και για τους Κουβανούς και για όλο τον κόσμο. The era of stupidity is over. Σύντομα θα μας αφήνουν να πηγαίνουμε στην Κούβα, θέλω πολύ να τη δω”. Του έδωσα του μέηλ μου και του είπα αν ποτέ καταφέρει να πάει στην Κούβα να με ειδοποιήσει. Μακάρι μια μέρα να ξαναξεκινήσουν πτήσεις από ΝΥ για Αβάνα, είναι ντροπή αυτό που γίνεται, να ψάχνεις πτήση στις μηχανές αναζήτησης στο Διαδίκτυο και να σου βγαίνει αυτή η αηδία “due to US legislation restrictions we cannot offer the requested fare” και να πρέπει ο κόσμος να πηγαινοέρχεται σαν κλέφτης μέσω τρίτων χωρών, τρέμοντας μην φάει κανένα πρόστιμο από το τρισκατάρατο OFAC (“oh fuck”, το λέω εγώ, γιατί άμα σου έρθει γράμμα από αυτούς είναι σίγουρα πρόστιμο, οπότε αναφωνείς… oh fuck!).
Οι πρώτες παραστάσεις είναι έτοιμες. Η πρώτη αποτελείται από τέσσερις χιπ χόπερς που κάνουν όμως και φοβερό χορευτικό αυτοσχεδιασμό, πολύ κίνηση τα μαυράκια. Ακολουθούν τέσσερις κοπελίτσες που τραγουδούν R&B, αλλά την παράσταση την κλέβει μια λιλιπούτεια κουκλίτσα που είναι τελείως παράφωνη βέβαια, αλλά και μόνο που θυμάται όλους τους στίχους καταχειροκροτείται από το κοινό και από το Billy. Η τρίτη παράσταση είναι ένας έφηβος που χορεύει…κλακέτες! Πολύ καλός ο νέος. Την τέταρτη δεν πρόλαβα να τη δω… Έχει περάσει η ώρα κι αν μετάνιωσα κάτι είναι που δεν είχα το χρόνο να χαιρετήσω το Billy, αφού ήταν στη σκηνή παρουσιάζοντας τα πιτσιρίκια. Του είμαι υπόχρεος του ανθρώπου κι είναι τιμή μου που τον γνώρισα, πολύ χαρισματική φυσιογνωμία. Η όλη επίσκεψη στο Apollo ήταν από τα καλύτερα σημεία της επίσκεψης στην πόλη.
Φεύγω τρέχοντας για το ξενοδοχείο, όπου βρίσκω τον Α. Πεινάμε σα λύκοι και πάμε απέναντι σε ένα Γιαπωνέζικο εστιατόριο που το έχουν κάτι… Ταϊβανέζοι. Ευμενέστατοι οι άνθρωποι και το φαγητό ήταν καλούτσικο, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς και την καλή τιμή. Πάμε για βόλτα στο Central Park, να κάψουμε θερμίδες και να το δούμε με την ησυχία μας, άλλωστε είναι στο δρόμο για το θέατρο όπου θα βλέπαμε το μιούζικαλ για το οποίο αγοράσαμε εισιτήρια την προηγούμενη. Το πάρκο είναι φοβερός πνεύμονας οξυγόνου για την πόλη, εκπληκτικό ότι υπάρχει εκεί στη μέση της ζούγκλας από ατσάλι και τσιμέντο. Βλέπει κανείς κόσμο να κάνει τζόγκιγκ, πικνικ, ηλιοθεραπεία, να διαβάζει κι είναι ένας χώρος καθαρός, ασφαλής (πλέον, διότι κάποτε ήταν… «του φόβου» που έλεγε κι ένας συμφοιτητής μου) όπου μπορεί κανείς να περάσει μερικές ώρες ευχάριστα τρώγοντας το παγωτό του, κάνοντας αθλητισμό ή απολαμβάνοντας μουσικούλα (συνήθως τζαζ). Πέραν τούτου δεν είναι και κανένα άχαστο αξιοθέατο, είναι ένα προσεγμένο πάρκο που έχει θεοποιηθεί από τον αμερικάνικο κινηματογράφο, προσωπικά βρίσκω το γειτονικό Chapultepec στην Πόλη του Μεξικού πολύ εντυπωσιακότερο. (εντάξει, επίτηδες το είπα για να πικάρω τον taver).
Ευχάριστη η βολτίτσα αν μη τι άλλο, πραγματική απόδραση από τη ζούγκλα των γύρω δρόμων, αλλά αργήσαμε για το Broadway και στο τέλος τρέχαμε να προλάβουμε. Φτάσαμε στην ώρα μας, αλλά με την ψυχή στο στόμα. Ο Α είχε επιλέξει να δούμε το West Side Story. Εγώ δεν πολυψηνόμουν για τα 91$ του εισιτηρίου, ειδικά από την ώρα που ούτε last minute offers υπήρχαν, ούτε μπορέσαμε να βρούμε εκ των προτέρων φτηνότερα εισιτήρια, άλλωστε ήμασταν και στη μέση του καλοκαιριού. Τέλος πάντων, αφού το ήθελε τόσο ο Α κι εγώ δεν είχα ξαναδεί μιούζικαλ, είπαμε να πάμε, άλλωστε ο άνθρωπος με ανέχθηκε τρεις εβδομάδες κι ήταν υποδειγματικός συνταξιδιώτης.
Ε, ήταν εκπληκτικά. Κι αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Α, διότι χωρίς τη δική του παρότρυνση δε θα είχα πάει. Εδώ που τα λέμε το όλο ταξίδι δε θα είχε γίνει χωρίς το Χ και τον Α διότι εγώ δεν ξέρω να οδηγώ και χωρίς αμάξι τέτοιο ταξίδι σε αυτή τη χώρα δε γίνεται.
Τι λέγαμε; Α, ναι για την παράσταση. Ωραίες φωνές, καλοί ηθοποιοί (πολλοί οι λατινοαμερικάνοι, αλλά ήταν λίγο περίεργο να κάνουν τους Πορτορικάνους άνθρωποι με αργεντίνικη και παναμέζικη προφορά, αλλά τι το ψάχνεις, λεπτομέρεια για σπαστικούς γλωσσολόγους είναι αυτή…), φανταστικά σκηνικά και η αίθουσα από μόνη της ήταν σκέτο μνημείο. Ήταν η πρώτη μου φορά σε μιούζικαλ και μου άρεσε τόσο που λίγες εβδομάδες αργότερα βρεθήκαμε σε άλλο (ακόμη καλύτερο) στο Μπουένος Άιρες με την κοπέλα μου. Εξαιρετική εμπειρία, άξιζε τα 91$ και με το παραπάνω.
Τις τελευταίες μας ώρες στη Νέα Υόρκη τις περάσαμε κάνοντας μια τεράστια βόλτα μέχρι τη γέφυρα Brooklyn. Όμορφα –και ασφαλέστατα- ήταν, αλλά μάλλον περίμενα κάτι καλύτερο. Ίσως έχει να κάνει και με τις προσδοκίες που έχει κανείς από τον προορισμό που επισκέπτεται. Είχα ακούσει τόσα και τόσα για τη Νέα Υόρκη, πως είναι το κέντρο του κόσμου, η υπέρτατη πόλη, THE place to be και άλλα τέτοια και όντως ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα επίσκεψη, αλλά δεν την ερωτεύτηκα. Καλά, για περισσότερη κριτική, πρακτικές πληροφορίες κλπ για το ταξίδι, παρακάτω.
Η αναχώρησή μας από τη Νέα Υόρκη ήταν χωρίς προβλήματα, αν εξαιρέσεις το αιώνιο πρόβλημα του πακεταρίσματος των βαλιτσών του Α… Απερίγραπτος τύπος, δεν έχω δει άλλο άντρα να ψωνίζει σα γυναίκα… Και μόνο το ότι ένα ταξίδι που εμένα μου κόστισε (χωρίς καμία προσπάθεια οικονομίας, με απλή συνετή κατανάλωση) λιγότερα από 2500 ευρώ, του Α του ήρθε 6.000 και βάλε χάρη στα ψώνια! Παιδί για οικονομία…
Με το που γυρίσαμε στην Ελλάδα, εγώ υποδέχθηκα κάτι ξένους φίλους και κάναμε κι ένα ελληνικό τουρ (άλλη ιστορία αυτή…).
Ακολουθούν τα practicalities του ταξιδιού…
“Βλέπετε που ο άνθρωπος ξέρει την ιστορία της χώρας του; Κι όχι μόνο την ξέρει, αλλά ήρθε εδώ για να μάθει και τη δική μας. Έτσι κι εσείς, πρώτα πρέπει να μάθετε τη δική σας.”. Αρχίζει να μιλάει για την ιστορία του θεάτρου κι εξηγεί την παράδοση που θέλει όλους τους καλλιτέχνες πριν ξεκινήσουν την παράστασή τους να τρίβουν το «μαγικό» κούτσουρο στη μέση της σκηνής. “Δηλαδή κι ο Μάικλ το άγγιξε;”, ρωτάει μια πιτσιρίκα. “Μα φυσικά!”, απαντάει ο Billy προκαλώντας ένα μακρόσυρτο “wow” από πλευράς παιδιών. Το ότι ο Τζάκσον προκαλεί περισσότερο δέος από το Στήβι και την Έλλα είναι μάλλον αναμενόμενο, άλλωστε ο θάνατός του είχε συντελεστεί μόλις λίγες μέρες πριν, σε όλο το Χάρλεμ υπήρχαν πανό και αφίσες που του εύχονταν να αναπαυθεί εν ειρήνη και οι δίσκοι του είχαν γίνει ανάρπαστοι.
“Εγώ λοιπόν καθόμουν εκεί, πίσω από τη σκηνή κι έβλεπα όλους αυτούς τους μεγάλους καλλιτέχνες να προετοιμάζονται. Ένας μου ζητούσε νερό, άλλος ήθελε μια πετσέτα να σκουπίσει τον ιδρώτα του και μερικοί ήθελαν απόλυτη ησυχία. Ο Στήβι Ουόντερ όμως πάντα ήθελε παρέα. Και μέχρι πρόσφατα ερχόταν τουλάχιστον δυο φορές το χρόνο και κάθε –μα κάθε- φορά που μου έσφιγγε το χέρι, έβρισκα στην παλάμη μου 100 δολάρια. Κι εκείνα τα 100 δολάρια με βοηθούσαν πάρα πολύ όταν ήμουν πιτσιρικάς σαν κι εσάς και η μάνα μου μεγάλωνε εννέα παιδιά. Γι’ αυτό κι εσείς όταν μεγαλώσετε και γίνετε κάποιοι, να μην ξεχνάτε από πού ήρθατε. You gotta give something back to your community. Coz’ without our community, we are nothin’, zero, we’re empty.”
Τα πιτσιρίκια –και οι δάσκαλοί τους- τον κοιτούν με ανοιχτό το στόμα. Ένας εξάχρονος μπόμπιρας σηκώνει το χέρι του και ρωτάει: “Καλέ κύριε… ο Μάικλ δούλευε κι αυτός εδώ;”. Τα μεγαλύτερα παιδιά σκάνε στα γέλια, αλλά ο Billy τους το κόβει απαντώντας. “Όχι, ο Μάικλ ερχόταν εδώ μόνο για να δώσει παράσταση. Αλλά δε βρίσκω το λόγο να γελάτε με την ερώτηση του φίλου μας. Από πού είσαι, little man;”. O μικρός απαντάει κι από την αντίδραση του Billy, που λέει πως πέρασε κάποια χρόνια εκεί, καταλαβαίνω πως πρόκειται για γειτονιά της κακιάς ώρας, άλλωστε μου έκανε εντύπωση που όλα τα παιδάκια είναι μαύρα, χωρίς καμία εξαίρεση. Ή από πολύ υποβαθμισμένη περιοχή θα ήταν ή ήταν απλώς εκδρομή… για μαύρους, πράγμα το οποίο αποκλείεται με δεδομένη την καταφανέστατη πρόοδο των ΗΠΑ στην καταπολέμηση του ρατσισμού.
“Λοιπόν… Ξέρετε πως το Apollo περηφανεύεται πως είναι το θέατρο που ανακαλύπτει πολλά μεγάλα ταλέντα, έτσι δεν είναι; Τις Τετάρτες λοιπόν έχουμε βραδιά ταλέντου. Είναι μια παράδοση τόσο παλιά όσο και το θέατρο”. To είχα διαβάσει αυτό για τις Τετάρτες και πολύ ήθελα να πάω, αλλά ήμασταν στην Ουάσιγκτον. Κρίμα διότι διάβασα πως το κοινό γίνεται άγριο, γιουχάρει και η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. Τα γιουχαΐσματα του Apollo είναι πασίγνωστα στη Λατινική Αμερική… “Έτσι κι εμείς σήμερα θα κάνουμε μια επίδειξη ταλέντου! Μιας που είστε εδώ, τι καλύτερο από το να δώσετε μια παράσταση στη σκηνή, ζωντανά. Εμείς όμως δε θα γιουχάρουμε, θα χειροκροτήσουμε όλους όσους ανέβουν στη σκηνή γιατί θέλει πολύ θάρρος να σηκωθεί κανείς εδώ, μπροστά σε όλους, χωρίς καμία προετοιμασία, έτσι δεν είναι little people; Λοιπόν, θέλω έξι παραστάσεις, τρεις από κάθε σχολείο. Μπορεί να είστε σόλο, ντούο, ομάδα, να χορέψετε, να ραπάρετε, να τραγουδήσετε a cappella, ό,τι θέλετε. Έχετε είκοσι λεπτά να ετοιμαστείτε, σε συνεργασία με τους δασκάλους σας. Let’s get ready for the show, little people!”, λέει ο Billy και τα πιτσιρίκια ενθουσιάζονται, ενώ οι δασκάλες μαζεύουν συμμετοχές.
Ο χρόνος έχει περάσει και θα πρέπει να φύγω για να είμαι στην ώρα μου στο ραντεβού με τον Α, αλλά θέλω να δω μια-δυο παραστάσεις. Στο ενδιάμεσο εικοσάλεπτο με πλησιάζει ένας δάσκαλος. «Αλήθεια είναι πως ζείτε στην Κούβα;», ρωτάει και γνέφω θετικά. “Ξέρετε πως ο Φιντέλ όταν ήρθε να μιλήσει στον ΟΗΕ έμενε στο Χάρλεμ;”, με κοιτάει όλο προσμονή. “Βεβαίως”, του λέω, “πέρασα κι από το ξενοδοχείο όπου έμεινε, πολύ σεμνό κατάλυμα”. “Η μαμά μου ήταν εδώ, έλεγε ότι είχε γίνει χαμός, τον υποδέχθηκαν σαν ήρωα. Αν τον δείτε ποτέ, να του πείτε πως εδώ τον εκτιμάμε πολύ, δεν είμαστε όλοι σαν τον Μπους. Τώρα με τον Μπαράκ για πρόεδρο θα πάνε όλα καλά, και για μας και για τους Κουβανούς και για όλο τον κόσμο. The era of stupidity is over. Σύντομα θα μας αφήνουν να πηγαίνουμε στην Κούβα, θέλω πολύ να τη δω”. Του έδωσα του μέηλ μου και του είπα αν ποτέ καταφέρει να πάει στην Κούβα να με ειδοποιήσει. Μακάρι μια μέρα να ξαναξεκινήσουν πτήσεις από ΝΥ για Αβάνα, είναι ντροπή αυτό που γίνεται, να ψάχνεις πτήση στις μηχανές αναζήτησης στο Διαδίκτυο και να σου βγαίνει αυτή η αηδία “due to US legislation restrictions we cannot offer the requested fare” και να πρέπει ο κόσμος να πηγαινοέρχεται σαν κλέφτης μέσω τρίτων χωρών, τρέμοντας μην φάει κανένα πρόστιμο από το τρισκατάρατο OFAC (“oh fuck”, το λέω εγώ, γιατί άμα σου έρθει γράμμα από αυτούς είναι σίγουρα πρόστιμο, οπότε αναφωνείς… oh fuck!).
Οι πρώτες παραστάσεις είναι έτοιμες. Η πρώτη αποτελείται από τέσσερις χιπ χόπερς που κάνουν όμως και φοβερό χορευτικό αυτοσχεδιασμό, πολύ κίνηση τα μαυράκια. Ακολουθούν τέσσερις κοπελίτσες που τραγουδούν R&B, αλλά την παράσταση την κλέβει μια λιλιπούτεια κουκλίτσα που είναι τελείως παράφωνη βέβαια, αλλά και μόνο που θυμάται όλους τους στίχους καταχειροκροτείται από το κοινό και από το Billy. Η τρίτη παράσταση είναι ένας έφηβος που χορεύει…κλακέτες! Πολύ καλός ο νέος. Την τέταρτη δεν πρόλαβα να τη δω… Έχει περάσει η ώρα κι αν μετάνιωσα κάτι είναι που δεν είχα το χρόνο να χαιρετήσω το Billy, αφού ήταν στη σκηνή παρουσιάζοντας τα πιτσιρίκια. Του είμαι υπόχρεος του ανθρώπου κι είναι τιμή μου που τον γνώρισα, πολύ χαρισματική φυσιογνωμία. Η όλη επίσκεψη στο Apollo ήταν από τα καλύτερα σημεία της επίσκεψης στην πόλη.
Φεύγω τρέχοντας για το ξενοδοχείο, όπου βρίσκω τον Α. Πεινάμε σα λύκοι και πάμε απέναντι σε ένα Γιαπωνέζικο εστιατόριο που το έχουν κάτι… Ταϊβανέζοι. Ευμενέστατοι οι άνθρωποι και το φαγητό ήταν καλούτσικο, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς και την καλή τιμή. Πάμε για βόλτα στο Central Park, να κάψουμε θερμίδες και να το δούμε με την ησυχία μας, άλλωστε είναι στο δρόμο για το θέατρο όπου θα βλέπαμε το μιούζικαλ για το οποίο αγοράσαμε εισιτήρια την προηγούμενη. Το πάρκο είναι φοβερός πνεύμονας οξυγόνου για την πόλη, εκπληκτικό ότι υπάρχει εκεί στη μέση της ζούγκλας από ατσάλι και τσιμέντο. Βλέπει κανείς κόσμο να κάνει τζόγκιγκ, πικνικ, ηλιοθεραπεία, να διαβάζει κι είναι ένας χώρος καθαρός, ασφαλής (πλέον, διότι κάποτε ήταν… «του φόβου» που έλεγε κι ένας συμφοιτητής μου) όπου μπορεί κανείς να περάσει μερικές ώρες ευχάριστα τρώγοντας το παγωτό του, κάνοντας αθλητισμό ή απολαμβάνοντας μουσικούλα (συνήθως τζαζ). Πέραν τούτου δεν είναι και κανένα άχαστο αξιοθέατο, είναι ένα προσεγμένο πάρκο που έχει θεοποιηθεί από τον αμερικάνικο κινηματογράφο, προσωπικά βρίσκω το γειτονικό Chapultepec στην Πόλη του Μεξικού πολύ εντυπωσιακότερο. (εντάξει, επίτηδες το είπα για να πικάρω τον taver).
Ευχάριστη η βολτίτσα αν μη τι άλλο, πραγματική απόδραση από τη ζούγκλα των γύρω δρόμων, αλλά αργήσαμε για το Broadway και στο τέλος τρέχαμε να προλάβουμε. Φτάσαμε στην ώρα μας, αλλά με την ψυχή στο στόμα. Ο Α είχε επιλέξει να δούμε το West Side Story. Εγώ δεν πολυψηνόμουν για τα 91$ του εισιτηρίου, ειδικά από την ώρα που ούτε last minute offers υπήρχαν, ούτε μπορέσαμε να βρούμε εκ των προτέρων φτηνότερα εισιτήρια, άλλωστε ήμασταν και στη μέση του καλοκαιριού. Τέλος πάντων, αφού το ήθελε τόσο ο Α κι εγώ δεν είχα ξαναδεί μιούζικαλ, είπαμε να πάμε, άλλωστε ο άνθρωπος με ανέχθηκε τρεις εβδομάδες κι ήταν υποδειγματικός συνταξιδιώτης.
Ε, ήταν εκπληκτικά. Κι αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Α, διότι χωρίς τη δική του παρότρυνση δε θα είχα πάει. Εδώ που τα λέμε το όλο ταξίδι δε θα είχε γίνει χωρίς το Χ και τον Α διότι εγώ δεν ξέρω να οδηγώ και χωρίς αμάξι τέτοιο ταξίδι σε αυτή τη χώρα δε γίνεται.
Τι λέγαμε; Α, ναι για την παράσταση. Ωραίες φωνές, καλοί ηθοποιοί (πολλοί οι λατινοαμερικάνοι, αλλά ήταν λίγο περίεργο να κάνουν τους Πορτορικάνους άνθρωποι με αργεντίνικη και παναμέζικη προφορά, αλλά τι το ψάχνεις, λεπτομέρεια για σπαστικούς γλωσσολόγους είναι αυτή…), φανταστικά σκηνικά και η αίθουσα από μόνη της ήταν σκέτο μνημείο. Ήταν η πρώτη μου φορά σε μιούζικαλ και μου άρεσε τόσο που λίγες εβδομάδες αργότερα βρεθήκαμε σε άλλο (ακόμη καλύτερο) στο Μπουένος Άιρες με την κοπέλα μου. Εξαιρετική εμπειρία, άξιζε τα 91$ και με το παραπάνω.
Τις τελευταίες μας ώρες στη Νέα Υόρκη τις περάσαμε κάνοντας μια τεράστια βόλτα μέχρι τη γέφυρα Brooklyn. Όμορφα –και ασφαλέστατα- ήταν, αλλά μάλλον περίμενα κάτι καλύτερο. Ίσως έχει να κάνει και με τις προσδοκίες που έχει κανείς από τον προορισμό που επισκέπτεται. Είχα ακούσει τόσα και τόσα για τη Νέα Υόρκη, πως είναι το κέντρο του κόσμου, η υπέρτατη πόλη, THE place to be και άλλα τέτοια και όντως ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα επίσκεψη, αλλά δεν την ερωτεύτηκα. Καλά, για περισσότερη κριτική, πρακτικές πληροφορίες κλπ για το ταξίδι, παρακάτω.
Η αναχώρησή μας από τη Νέα Υόρκη ήταν χωρίς προβλήματα, αν εξαιρέσεις το αιώνιο πρόβλημα του πακεταρίσματος των βαλιτσών του Α… Απερίγραπτος τύπος, δεν έχω δει άλλο άντρα να ψωνίζει σα γυναίκα… Και μόνο το ότι ένα ταξίδι που εμένα μου κόστισε (χωρίς καμία προσπάθεια οικονομίας, με απλή συνετή κατανάλωση) λιγότερα από 2500 ευρώ, του Α του ήρθε 6.000 και βάλε χάρη στα ψώνια! Παιδί για οικονομία…
Με το που γυρίσαμε στην Ελλάδα, εγώ υποδέχθηκα κάτι ξένους φίλους και κάναμε κι ένα ελληνικό τουρ (άλλη ιστορία αυτή…).
Ακολουθούν τα practicalities του ταξιδιού…
Last edited:
Ευχαριστώ για τα καλά σχόλια.
