Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.687
- Likes
- 50.580
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Αρχικά μια αξιολόγηση της χώρας και μετά μερικές πρακτικές συμβουλές. Βάζω μέσα στην αξιολόγηση και προηγούμενο ταξίδι στις ΗΠΑ, σε άλλες πολιτείες, όπως η Καλιφόρνια. Χρησιμοποιώ τις ίδιες κατηγορίες που χρησιμοποιώ για όλες τις χώρες, σε κλίμακα με άριστα το 10. Προφανώς και είναι υποκειμενικά τα κριτήρια και η αξιολόγηση με βάση αυτά, αλλά παραθέτω αιτιολόγηση και σύγκριση με τις χώρες που έχουν την υψηλότερη βαθμολογία ανά κατηγορία:
ΣΥΝΟΛΟ: 59. Καθόλου άσχημα, κατατάσσεται στην 22η θέση των 49 χωρών στις οποίες έχω ταξιδέψει σχετικά εκτεταμένα, αυτές που είναι μαρκαρισμένες στο χάρτη μου (οι άλλες θα σημειωθούν όταν τις ταξιδέψω εκτενέστερα, δε γίνεται με 2-3 επισκέψεις –ή μία!- των πεντε ημερών να βγάζεις και πολλά συμπεράσματα βλέποντας 2-3 πόλεις μόνο). Οι ΗΠΑ βρίσκονται λίγο πάνω από τη μέση, σημειώνοντας χαμηλή βαθμολογία στην αρχαιολογία, το κόστος και το φαγητό, και «σκίζοντας» στη φύση, τους ανθρώπους και την ποικιλία. Θεωρώ πως πρόκειται για υποβαθμισμένο προορισμό: λίγοι πάνε και αυτοί που πάνε συνήθως δεν πάνε για το μεγάλο ατού της χώρας, τη φύση (κι εμένα ακόμη που μένουν πολλά σημεία με τρομερό ενδιαφέρον στο συγκεκριμένο τομέα, π.χ το Yellowstone), αλλά μένουν στα αστικά κέντρα τύπου Λ.Α, Βέγκας, ΝΥ, Βοστώνη κλπ.
Επίσης θεωρώ πως η αιτιολόγηση του να μην πάει κανείς επειδή είναι «αντι-αμερικάνος» είναι άστοχη, δε βρίσκω τι δουλειά έχουν οι αποφάσεις του Μπους με τα φαράγγια της Αριζόνα, τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης και τους συμπαθέστατους Μορμόνους της Γιούτα. Ειδικά στην Ελλάδα έχουμε ένα βαθμό αντιαμερικανισμού τελείως αδικαιολόγητο, θα μπορούσαμε να πάρουμε παράδειγμα από τους Κουβανούς που το μόνο τους πρόβλημα είναι η κυβέρνηση των ΗΠΑ κι όχι η χώρα, οι άνθρωποι κλπ. Δε διαφωνώ πως υπάρχουν χίλιοι λόγοι να τα έχει κανείς με
τη μεγαλύτερη αυτοκρατορία στον κόσμο, αλλά αφενός οι μισοί δεν ξέρουν γιατί την αντιπαθούν (αλήθεια είναι…ακόμη και τα οκτάχρονα είναι αντιαμερικάνοι στην Ελλάδα και δεν ξέρουν τι είναι η Ακτή των Χοίρων ή η απόβαση στη Νορμανδία) κι αφετέρου αν ήταν να κρίνουμε με πολιτικά κριτήρια τους προορισμούς, εγώ με το ζόρι θα πήγαινα σε 5 χώρες κι όχι στις 72 που έχω πατήσει το πόδι μου. Όπως βρίσκω πανηλίθια την απαγόρευση των ΗΠΑ στους πολίτες τους να ταξιδεύουν στην Κούβα, έτσι βρίσκω και στενόμυαλη την άρνηση να ταξιδέψει κανείς κάπου για πολιτικούς λόγους. Το ταξίδι σε κάνει να διευρύνεις ορίζοντες, να μαθαίνεις τα καλά και τα κακά της κάθε χώρας και να αναλογιστείς τι θα μπορούσες να αντιγράψεις και τι να απορρίψεις. Αλίμονο αν όσοι πηγαίνουν στην Κούβα είναι κομουνιστές, όσοι πάνε στο Θιβέτ είναι Βουδιστές κι όσοι πάνε στη Βόρειο Κορέα είναι ψυχοπαθείς (γιατί το εκεί δεν εντάσσεται σε καμία πολιτική κατηγορία…).
Θα ξαναπήγαινα; Αμέ! Ευχαρίστως. Μένουν πάρα πολλά ακόμη να δω στις ΗΠΑ. Από τα μέρη που πήγαμε μάλλον είμαι «γεμάτος», πλην της Νέας Υόρκης όπου μένουν ακόμη γειτονιές που θα ήθελα να δω (π.χ Μπρονξ), δραστηριότητες που θα ήθελα να κάνω (π.χ να πεάξω με ελικόπτερο) και θεάματα που θα ήθελαν να δω (π.χ Wednesday Talent Night στο θέατρο Apollo). Σε όλες τις πολιτείες που πήγαμε μας έμειναν πράγματα να δούμε (ειδικά στο Κολοράντο και τη Γιούτα), σε καμία περίπτωση δε θεωρώ πως τα καλύψαμε όλα. Αλλά αν ξαναπήγαινα θα πήγαινα σε άλλους προορισμούς. Προς το παρόν πάντως δε βιάζομαι να ξαναπάω.
Απογοητεύτηκα; Όχι, καθόλου. Άλλωστε δεν πήγα και με τρελές προσδοκίες. Ίσως η Νέα Υόρκη να ήταν λίγο κατώτερη των προσδοκιών, βρίσκω το όλο hype για το Μεγάλο Μήλο υπερβολικό και μάλλον μεγενθυμένο από τη…μεγάλη οθόνη, αλλά οπωσδήποτε είναι μια πόλη πολύ ενδιαφέρουσα.
Θα ζούσα εκεί; Μμμ, μάλλον όχι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Δεν είναι στα πιθανά σενάρια προς το παρόν, υπάρχουν άλλα μέρη που βρίσκω πιο επιθυμητά όταν αφήσω την Αβάνα το Σεπτέμβριο, αλλά αν προκύψει κάτι εξαιρετικό…γιατί όχι; Ποτέ μη λες ποτέ, ειδικά όταν υπάρχει διέξοδος (αν δε μου αρέσει, φεύγω). Η χώρα χάνει λίγο σε αυτό που κερδίζει η Κούβα: mysticism. Ίσως επειδή είναι υπερβολικά εκτεθειμένη στα μάτια μας λόγω τηλεόρασης και όλα φαίνονται γνωστά και κοινά.
Πώς θα περιέγραφα τη χώρα με πέντε λέξεις; Μμμμμ, let’s see: προσιτή, πανέμορφη, οικεία (αρνητικά και θετικά), αφιλόξενη (για μη οδηγούς, τι μίσος είναι αυτό με τους μη αυτοκινητιστές; ) και ιστορικά/πολιτιστικά/αρχαιολογικά λίγο άχρωμη.
Χάιλάιτς: Σίγουρα το gospel, το απίστευτο θέαμα στο Τάος με τους Ινδιάνους και φυσικά όλα τα καταπληκτικά τοπία στις ΝΔ πολιτείες, πραγματικά αξέχαστα.
Άντε πάμε και στα πρακτικά, φτάνει το μπλα-μπλα…
- Αρχαιολογία: 3. Not bad, δεν είναι και το Περού ή η Ελλάδα αλλά το τριαράκι το αξίζει, το Mesa Verde ήταν καταπληκτικό μνημείο. Για την έκτασή της η χώρα θα μπορούσε να έχει και περισσότερα, αλλά κι έτσι καλά είναι. Πολύ οφσάιντ όσοι θεωρούν πως στις ΗΠΑ δεν υπάρχει αρχαιολογία.
- Άνθρωποι: 8. Πολύ ευγενικοί κι εξυπηρετικοί, οι Ινδιάνοι καταπληκτικοί, οι Νεοϋορκέζοι πιο αδιάφοροι, αλλά αυτό ήταν κάτι που το ξέραμε και αναμέναμε. Ορισμένοι μας σκλάβωσαν με την ευγένειά τους, ο μόνος λόγος που δεν παίρνει παραπάνω βαθμούς είναι ότι οι χώρες που παίρνουν μεγαλύτερη βαθμολογία χαρακτηρίζονται από υπερανθρώπους όπως οι Γιαπωνέζοι, οι Λάο, οι Αιθίοπες ή οι Ιρανοί (που είναι και οι κατέχοντες το δωδεκάρι) κλπ. Συμπαθέστατοι οι Αμερικάνοι, ειδικά εκτός πόλεων. Επίσης να τονίσω πως, σε αντίθεση με άλλα ταξίδια στις ΗΠΑ, δεν είχαμε σχεδόν κανένα περιστατικό ακραίας ασχετίλας, όπως μου έτυχε πολλές φορές στο παρελθόν με Αμερικάνους που με ρωτούσαν αν φοράμε τηβέννους στην Ελλάδα, αν βρισκόμαστε στην Καραϊβική κλπ. Πολύ καλό επίπεδο από όλες τις απόψεις, εξαιρετικό σέρβις, ευγενικοί και βοηθητικότατοι όπου τους χρειαστείς.
- Φύση: 10. Ε, τι να λέμε, φοβερή ποικιλία φύσης και τα πάντα σε υπερθετικό βαθμό. Από τα παράλια της Καλιφόρνια, τα θαύματα της Γιούτα, τα βουνά του Κολοράντο, τις ερήμους του Νιού Μέξικο και της Αριζόνα κι ένα σωρό άλλα θαύματα που δεν έχω δει ακόμη (Νιαγάρας, Χαβάη κλπ). Δεν παίρνει 12 διότι αυτό το βαθμό τον παίρνει μόνο μια χώρα ανά κατηγορία και στη συγκεκριμένη πηγαίνει στην Ινδονησία. 10 με τόνο στις ΗΠΑ.
- Φαγητό: 4. Ψιλοαπογοήτευση. Σε μια χώρα με τόσους μετανάστες θα περίμενε κανείς ειδικά η ξένη κουζίνα να είναι πολύ καλύτερη. Θα πει κανείς πως πήγαμε σε λάθος εστιατόρια ή δεν ψάξαμε αρκετά. Διαφωνώ. Το φαγητό (όπως και τους ανθρώπους κλπ) μιας χώρας δεν τους κρίνεις από επιλεγμένους στόχους, αλλά από το μέσο όρο. Η Ιαπωνία παίρνει 12 διότι ακόμη και στα περίπτερά της το φαγητό δεν παίζεται. Η Ινδία παίρνει 10 διότι επί εβδομάδες έτρωγα από γιαγιούλες που μαγείρευαν στο δρόμο και έφτιαχναν φοβερά πράγματα. Στις ΗΠΑ φάγαμε δυο-τρεις φορές καλά, μόλις μία πάρα πολύ καλά (σε κυπριακό εστιατόριο στη ΝΥ), καμία εξαιρετικά και αρκετές φορές μέτρια ή χάλια. Τουλάχιστον για τόσο ακριβή χώρα το φαγητό είναι σε σχετικά λογικές τιμές, αν και τις φορές που πληρώσαμε για να φάμε γκουρμέ δεν τα άξιζε πλήρως τα λεφτά του. Μακάρι σε επόμενες επισκέψεις να βελτιωθεί ο βαθμός.
- Μοναδικότητα: 5. Είναι μια χώρα που δεν έχει μια πολύ συγκεκριμένη ταυτότητα, διότι από τη μία αποτελεί χώρα μεταναστών –άρα δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη ταυτότητα- κι απ’ την άλλη δεν έχει την τεράστια ιστορία ή μια μοναδική κατάσταση (κλιματολογική, πολιτική, γεωγραφική, θρησκευτική) που θα την καθιστούσε ένα μοναδικό φαινόμενο. Στα μοναδικά της στοιχεία είναι η τεχνολογία και η τρελή ανάπτυξη που οδηγούν σε φαινόμενα που δε βλέπει κανείς σε τέτοιο βαθμό στον υπόλοιπο αναπτυγμένο κόσμο. Πέραν τούτου, λίγα πράγματα, αλλά υπαρκτά. (χώρα που παίρνει το 12 στην κατηγορία: Βόρειος Κορέα, ενώ δεκάρια παίρνουν χώρες όπως η Αιθιοπία, το Ιράν, η Ινδία κλπ).
- Ποικιλία: 8. Μπόλικη ποικιλία, δεν μπορώ να πω! Ποικιλία στη φύση, στους ανθρώπους, στην αρχιτεκτονική, αλλά και μια ομοιογένεια μεγαλύτερη του αναμενόμενου για μια χώρα τόσο τεράστια. Από πλευράς αξιοθέατων που μπορεί αν δει κανείς ή δραστηριοτήτων που μπορεί να κάνει επίσης υπάρχει ποικιλία, αλλά δεν υπάρχει αρχαιολογία, ζωντανές ινδιγενείς κοινότητες κλπ, εξ’ ου και δε συγκρίνεται με το δωδεκάρι του Περού, αλλά το οκτώ το αξίζει. Για άλλη μια φορά η έλλειψη ιστορίας την καταδικάζει στο να μην πάρει το άριστα.
- Αρχιτεκτονική: 4. Σε μεγάλο βαθμό οι ΗΠΑ είναι αρχιτεκτονικά αδιάφορες, αλλά στις πόλεις του νότου βρίσκει κανείς παλιά αξιόλογα κτίρια (π.χ οι πόλεις με τα σαλούν), το Σαν Φρανσίσκο έχει μια ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική άποψη, πόλεις όπως η Βοστώνη κι ας πούμε πως ακόμη και οι ουρανοξύστες δεν είναι τελείως αδιάφοροι. Πέραν τούτου λίγα πράγματα, αδιανόητο να συγκριθεί με χώρες που διαθέτουν πόλεις και χωριά που αποτελούν ανοικτά μουσεία, όπως η Ισπανία, η Ιταλία, η Κούβα, η Γαλλία, το Μεξικό κλπ. Πάντως τελείως αδιάφορη δεν είναι η χώρα, απλά δεν έχει διαμάντια.
- Ασφάλεια: 8. Πολύς χαμός για το τίποτε, μου φαίνεται. Μια χαρά ασφαλής είναι η χώρα. Γνωρίζω πως σε πολλές μεγάλες πόλεις δε μπορεί κανείς να κινηθεί με απόλυτη ελευθερία το βράδυ, αλλά εμείς δεν αντιμετωπίσαμε συγκεκριμένο πρόβλημα. Όσο για τις νότιες πολιτείες, ουδέν πρόβλημα. Αν δεν υπήρχαν κάτι Όκλαντ, κάτι γειτονιές στο Λος Άντζελες κλπ, θα έπαιρνε και καλύτερο βαθμό, αλλά σε γενικές γραμμές δε μπορώ να διανοηθώ πως θα ακύρωνε κανείς σχέδια επίσκεψης στη χώρα για λόγους ασφαλείας. Στα συν ο πολύ σοβαρός τρόπος με τον οποίο τα ΜΜΕ της χώρας αντιμετώπισαν το θέμα της γρίπης, σε μια εποχή που τα δικά μας τσίριζαν υστερικά. Η Νέα Υόρκη –για την οποία τόσος λόγος γίνεται- προφανώς και δεν είναι η πιο ασφαλής μεγαλούπολη του κόσμου, αλλά έχει κάνει τεράστια –και δύσκολα- βήματα προς την κατεύθυνσης της ασφάλειας και με μερικές εξαιρέσεις είναι όσο ασφαλής όσο οποιαδήποτε δυτική μεγαλούπολη.
- Αυθεντικότητα: 6. Δύσκολη κατηγορία, υπό την έννοια πως από τη μία δε μπορεί αν πει κανείς πως βλέπεις τρόπους ζωής που χάθηκαν αλλού, παραδόσεις που αντιστέκονται επί αιώνες κλπ και το επιθετικό μάρκετινγκ κάνει την παρουσία της παντού, αλλά από την άλλη η χώρα είναι σχεδόν άδεια από τουρίστες, πράγμα το οποίο ασφαλώς και είναι θετικό. Πήγαμε στην ετήσια λαοσύναξη των Ινδιάνων και δεν είδαμε σχεδόν κανένα τουρίστα, όταν μείναμε το βράδυ στο Tombstone ήμασταν μόνοι μας, στο Χάρλεμ ψάχνεις τους τουρίστες με το τουφέκι, εκπληκτικά τοπία στις νότιες πολιτείες τα απολαμβάνεις σε πλήρη ησυχία… Έχει τα καλά της αυτή η απεραντότητα και σε πολλά πράγματα δε νιώθεις πως δημιουργήθηκαν για να τα δουν οι τουρίστες (σε άλλα ναι, πάντως). Για να καταλάβει κανείς τι εννοώ με την κατηγορία (αυθεντικότητα/αντιτουριστικότητα) το δωδεκάρι πάει στην Αιθιοπία και χώρες όπως η Βολιβία, η Ινδία και το Ιράν παίρνουν 10.
- Κόστος: 3. Θα μπορούσε να πάρει και καλύτερο βαθμό αν υπήρχε φτηνός τρόπος μετακίνησης, αλλά δυστυχώς χωρίς αμάξι δεν κάνεις δουλειά. Πολύ φτηνά καταλύματα δεν υπάρχουν, το φαγητό είναι σχετικά (αλλά όχι πολύ) ακριβό, τα ψώνια δε με αφορούν και ορισμένες είσοδοι είναι υπερβολικές (20$ για να ανέβεις σε έναν ουρανοξύστη…). Κατά τα λοιπά, η χώρα έχει γίνει πολύ φτηνότερη και προσιτότερη από παλαιότερα λόγω της πτώσης του δολλαρίου, οι εσωτερικές πτήσεις είναι πολύ οικονομικές και για κάποιον που έτσι κι αλλιώς ταξιδεύει σε ξενοδοχεία 3,4 και 5 αστέρων, για την ποιότητα που παίρνεις οι τιμές είναι όντως χαμηλές σε σύγκριση με τη δυτική Ευρώπη, αλλά πολύ φτηνές επιλογές δεν υπάρχουν κι εγώ έτσι κι αλλιώς δεν ταξιδεύω σε καταλύματα «ποιότητας» διότι θεωρώ πως μειώνουν την ποιότητα της επαφής μου με τη χώρα. Η χώρα είναι ακριβή –όπως θα περίμενε κανείς από έναν οικονομικό γίγαντα- αλλά όχι παράλογα και σίγουρα είναι πιο προσιτή από ποτέ για τους έχοντες ευρώ και πιο οικονομική από αρκετούς άλλους προορισμούς.
ΣΥΝΟΛΟ: 59. Καθόλου άσχημα, κατατάσσεται στην 22η θέση των 49 χωρών στις οποίες έχω ταξιδέψει σχετικά εκτεταμένα, αυτές που είναι μαρκαρισμένες στο χάρτη μου (οι άλλες θα σημειωθούν όταν τις ταξιδέψω εκτενέστερα, δε γίνεται με 2-3 επισκέψεις –ή μία!- των πεντε ημερών να βγάζεις και πολλά συμπεράσματα βλέποντας 2-3 πόλεις μόνο). Οι ΗΠΑ βρίσκονται λίγο πάνω από τη μέση, σημειώνοντας χαμηλή βαθμολογία στην αρχαιολογία, το κόστος και το φαγητό, και «σκίζοντας» στη φύση, τους ανθρώπους και την ποικιλία. Θεωρώ πως πρόκειται για υποβαθμισμένο προορισμό: λίγοι πάνε και αυτοί που πάνε συνήθως δεν πάνε για το μεγάλο ατού της χώρας, τη φύση (κι εμένα ακόμη που μένουν πολλά σημεία με τρομερό ενδιαφέρον στο συγκεκριμένο τομέα, π.χ το Yellowstone), αλλά μένουν στα αστικά κέντρα τύπου Λ.Α, Βέγκας, ΝΥ, Βοστώνη κλπ.
Επίσης θεωρώ πως η αιτιολόγηση του να μην πάει κανείς επειδή είναι «αντι-αμερικάνος» είναι άστοχη, δε βρίσκω τι δουλειά έχουν οι αποφάσεις του Μπους με τα φαράγγια της Αριζόνα, τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης και τους συμπαθέστατους Μορμόνους της Γιούτα. Ειδικά στην Ελλάδα έχουμε ένα βαθμό αντιαμερικανισμού τελείως αδικαιολόγητο, θα μπορούσαμε να πάρουμε παράδειγμα από τους Κουβανούς που το μόνο τους πρόβλημα είναι η κυβέρνηση των ΗΠΑ κι όχι η χώρα, οι άνθρωποι κλπ. Δε διαφωνώ πως υπάρχουν χίλιοι λόγοι να τα έχει κανείς με
τη μεγαλύτερη αυτοκρατορία στον κόσμο, αλλά αφενός οι μισοί δεν ξέρουν γιατί την αντιπαθούν (αλήθεια είναι…ακόμη και τα οκτάχρονα είναι αντιαμερικάνοι στην Ελλάδα και δεν ξέρουν τι είναι η Ακτή των Χοίρων ή η απόβαση στη Νορμανδία) κι αφετέρου αν ήταν να κρίνουμε με πολιτικά κριτήρια τους προορισμούς, εγώ με το ζόρι θα πήγαινα σε 5 χώρες κι όχι στις 72 που έχω πατήσει το πόδι μου. Όπως βρίσκω πανηλίθια την απαγόρευση των ΗΠΑ στους πολίτες τους να ταξιδεύουν στην Κούβα, έτσι βρίσκω και στενόμυαλη την άρνηση να ταξιδέψει κανείς κάπου για πολιτικούς λόγους. Το ταξίδι σε κάνει να διευρύνεις ορίζοντες, να μαθαίνεις τα καλά και τα κακά της κάθε χώρας και να αναλογιστείς τι θα μπορούσες να αντιγράψεις και τι να απορρίψεις. Αλίμονο αν όσοι πηγαίνουν στην Κούβα είναι κομουνιστές, όσοι πάνε στο Θιβέτ είναι Βουδιστές κι όσοι πάνε στη Βόρειο Κορέα είναι ψυχοπαθείς (γιατί το εκεί δεν εντάσσεται σε καμία πολιτική κατηγορία…).
Θα ξαναπήγαινα; Αμέ! Ευχαρίστως. Μένουν πάρα πολλά ακόμη να δω στις ΗΠΑ. Από τα μέρη που πήγαμε μάλλον είμαι «γεμάτος», πλην της Νέας Υόρκης όπου μένουν ακόμη γειτονιές που θα ήθελα να δω (π.χ Μπρονξ), δραστηριότητες που θα ήθελα να κάνω (π.χ να πεάξω με ελικόπτερο) και θεάματα που θα ήθελαν να δω (π.χ Wednesday Talent Night στο θέατρο Apollo). Σε όλες τις πολιτείες που πήγαμε μας έμειναν πράγματα να δούμε (ειδικά στο Κολοράντο και τη Γιούτα), σε καμία περίπτωση δε θεωρώ πως τα καλύψαμε όλα. Αλλά αν ξαναπήγαινα θα πήγαινα σε άλλους προορισμούς. Προς το παρόν πάντως δε βιάζομαι να ξαναπάω.
Απογοητεύτηκα; Όχι, καθόλου. Άλλωστε δεν πήγα και με τρελές προσδοκίες. Ίσως η Νέα Υόρκη να ήταν λίγο κατώτερη των προσδοκιών, βρίσκω το όλο hype για το Μεγάλο Μήλο υπερβολικό και μάλλον μεγενθυμένο από τη…μεγάλη οθόνη, αλλά οπωσδήποτε είναι μια πόλη πολύ ενδιαφέρουσα.
Θα ζούσα εκεί; Μμμ, μάλλον όχι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Δεν είναι στα πιθανά σενάρια προς το παρόν, υπάρχουν άλλα μέρη που βρίσκω πιο επιθυμητά όταν αφήσω την Αβάνα το Σεπτέμβριο, αλλά αν προκύψει κάτι εξαιρετικό…γιατί όχι; Ποτέ μη λες ποτέ, ειδικά όταν υπάρχει διέξοδος (αν δε μου αρέσει, φεύγω). Η χώρα χάνει λίγο σε αυτό που κερδίζει η Κούβα: mysticism. Ίσως επειδή είναι υπερβολικά εκτεθειμένη στα μάτια μας λόγω τηλεόρασης και όλα φαίνονται γνωστά και κοινά.
Πώς θα περιέγραφα τη χώρα με πέντε λέξεις; Μμμμμ, let’s see: προσιτή, πανέμορφη, οικεία (αρνητικά και θετικά), αφιλόξενη (για μη οδηγούς, τι μίσος είναι αυτό με τους μη αυτοκινητιστές; ) και ιστορικά/πολιτιστικά/αρχαιολογικά λίγο άχρωμη.
Χάιλάιτς: Σίγουρα το gospel, το απίστευτο θέαμα στο Τάος με τους Ινδιάνους και φυσικά όλα τα καταπληκτικά τοπία στις ΝΔ πολιτείες, πραγματικά αξέχαστα.
Άντε πάμε και στα πρακτικά, φτάνει το μπλα-μπλα…
Last edited:
Ευχαριστώ για τα καλά σχόλια.
