Vrasidas Cub
Member
- Μηνύματα
- 74
- Likes
- 370
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
23-08-2016
Η διαδρομή
https://www.google.gr/maps/dir/Αλεξανδρούπολη 681 00/Αισύμη/Μικρό Δέρειο/Πεντάλοφος/Ορμένιο/Σουφλί/Λουτρός/Καβάλα/CampingAlexandros/@41.1503005,25.5102814,8.75z/data=!4m66!4m65!1m5!1m1!1s0x14b21c9f5c02c8d5:0xbab0f92b441e41e3!2m2!1d25.873962!2d40.8457193!1m5!1m1!1s0x14b2147a48c1316d:0x8e6ea05960de82e0!2m2!1d25.955423!2d41.0171751!1m5!1m1!1s0x14b25f71d75f481b:0xddd1db2ca0436cfb!2m2!1d26.1006252!2d41.3156676!1m5!1m1!1s0x14b2c3aac0329d9b:0x87c125681b0c8436!2m2!1d26.1823718!2d41.6452907!1m5!1m1!1s0x14b2c502d5e9e6cb:0x500bd2ce2bb1a30!2m2!1d26.2123505!2d41.719727!1m15!1m1!1s0x14b25148037d782d:0x210ab6e8383ca778!2m2!1d26.2992566!2d41.1943451!3m4!1m2!1d26.1864895!2d41.1833716!3s0x14b25afd34089cf7:0x8f51b1b43f0bfd9a!3m4!1m2!1d26.1075347!2d41.0987226!3s0x14b24161b0780481:0xd8602858e510cd10!1m5!1m1!1s0x14b222a8cf0e5a07:0x29f6c7ee21b8d6d2!2m2!1d26.045885!2d40.8806112!1m5!1m1!1s0x14aebb729066fc01:0xf567e137446a476c!2m2!1d24.412866!2d40.937607!1m5!1m1!1s0x0:0xf4cc422daa2ea5af!2m2!1d24.5163731!2d40.9591853!3e0?hl=el
Το καλό με το την ταπεινή καταγωγή της πάπιας, είναι ότι δεν την απασχολούν ανίερες κομπλεξικές πράξεις και ψυχολογικές πρακτικές της ανώτερης τάξης. Ένα παπί μπορεί άνετα να υποδυθεί με χαρά τον ρόλο της απλώστρας ρούχων … και με μεγάλη επιτυχία μάλιστα, να συναγωνίζεται παρακείμενους θάμνους … Ίσως αργότερα σκεφτώ κάποια πατέντα με αφαιρούμενες αναδιπλούμενες αντηρίδες, με γαλβανισμένα σύρματα για να μην σκουριάζουν. Ό,τι βρεγμένο και να βάλεις επάνω … σε δύο – τρία χιλιόμετρα θα έχουν στεγνώσει …
Αυτά τα πρωινά … σκέτη μαγεία … ως και η φύση κάθεται ήρεμη για να τα απολαύσει …
Πληρωμή, αποχαιρετισμός και πάμε για κέντρο … Φυσικά τέτοια ώρα αν και καθημερινή δεν δουλεύει σχεδόν τίποτα … Τα καφέ όλα κλειστά, ακόμα και τα κεντρικά γύρω από τον Φάρο … Δεν πειράζει, καφέ κάπου σε ένα βουνό … δεν είναι μακριά άλλωστε …
Έξω από την Αλεξανδρούπολη θυμάμαι ότι πρέπει κάποτε να βάλω βενζίνη, οπότε στο πρώτο χωριό ανεφοδιασμός. Πρέπει με κάθε δυνατό τρόπο να ενισχύουμε την μικροοικονομία των εγκαταλειμμένων γωνιών αυτής της χώρας … ένας καφές – ένα κουλούρι – μια μικροαγορά ίσως είναι κάτι σημαντικό εκεί πάνω … Ίσως ένας μικρός λόγος να μην εγκαταλείψουν και αυτοί …
Στον Άβαντα βενζίνη και λάδωμα αλυσίδας … Κουβέντα με την πρατηριούχο … ακόμα ένας που έχει ανθρώπους της φαμίλιας εγκλωβισμένους στο παρακράτος της Αθήνας …
Ήδη από τα πρώτα χιλιόμετρα αρχίζει κανείς και καταλαβαίνει πόση φύση έχει μπροστά του … Σαν κάτι να σε ρουφάει να πας πιο ψηλά … πιο βαθειά στο δάσος … Δεν είναι τυχαίο που όλα τα παραμύθια που έβαζαν την φαντασία στην περιοχή των κόκκινων και πολλές φορές πέρα από αυτή, είχαν μέσα και από ένα δάσος …
Θυμάμαι που το βράδυ στο κάμπινγκ πριν κολλήσει η παρέα με τους Γερμανούς, ρώτησα μια παρέα ντόπιων πληροφορίες για το εάν συγκεκριμένη διαδρομή μέσα στην Δαδιά είναι χωματόδρομος ή όχι … Η προφορά τους βαριά και χαρακτηριστική … Φαντάζομαι εγώ θα ακουγόμουν στα αυτιά τους όπως ο Τόλης, όταν πρωτοεμφανίστηκε στο πεντάγραμμο … Αφού είδαν στον χάρτη τα σημεία που ενδιαφερόμουν, με κοίταξαν με οίκτο – λύπη και σαν μακαρίτη μαζί …
- Πού πάς εκεί πάνω ?? … έχει άγρια ζώα !! … θα πάθεις κακό και ζημιά μαζί !! … δεν πας από τον κεντρικό δρόμο καλύτερα ?? … είναι άγρια τα πράγματα εκεί πάνω … δεν είναι για σένα …
Τους ρώτησα τί ζώα έχει η περιοχή και μου απάντησαν αρκούδες και λύκους … Φαντάζομαι τί θα έλεγαν του Τόλη εκείνα τα χρόνια …
Αφού τους είπα ότι έχουν δίκιο και ότι η Εθνική οδός έχει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να δει κανείς (από μέσα μου ήδη έβλεπα τα διάσημα σκυλάδικα εθνικών οδών και παραποτάμιων παράδρομων και η φαντασία μου οργίαζε ...) τους καληνύχτισα ευχαριστώντας τους που μου έσωσαν την ζωή … μία την έχουμε άλλωστε …
Ο Έβρος δεν φημίζεται για τα ορεινά του ύψη … 600 μέτρα το πολύ ? … δεν νομίζω περισσότερο … η φύση και η βλάστηση όμως είναι πανέμορφη έως προκλητικά υπέροχη … Το ανέβα προς Αισύμη το επιβεβαιώνει χιλιόμετρο με χιλιόμετρο …
Μπαίνω Αισύμη και βλέπω με ανακούφιση Μουσείο Σαρακατσάνικης Παράδοσης … Αναλαμπή του θυμικού και με πιάνουν τα γέλια … ευτυχώς δεν είχε ψυχή γύρω … Χρόνια πριν κάπου βόρεια την είχε πέσει κορασίδα που γλυκοκοίταζε την προοπτική της Αθήνας … και εκεί που προέβαλε τα προσόντα και τις χάρες της πετάει την ατάκα : «Είμι μια Σαρακατσάν’ ιγουώ ..!!»
Τι να κάνει αυτή η ψυχή άραγες … Μακάρι να είναι σε καλύτερη θέση και έξω από κάθε είδους αστικών μαντριών …
Το μουσείο κλειστό οπότε συνεχίζω προς κέντρο χωριού … Στην πλατεία στάση για καφέ και πληροφορίες από ντόπιους γέροντες και άλλους που απολάμβαναν την πρωινή τους κουβέντα με καφέ …
Η συζήτηση που εξελίχθηκε ενδιαφέρουσα και με ενίσχυση των πεποιθήσεων που έχω για αυτήν την χώρα και την κατάντια της … Ο τόπος αφημένος στην τύχη του … παραμελημένος … ό,τι απόφαση και να παρθεί από τα «κεντρικά», πάντα εις βάρος του … Οι άνθρωποι με παράπονα … με πικρία στα χείλη και στο πρόσωπο … Πρόσωπα δουλεμένα από τον ήλιο - τον ιδρώτα – την κούραση … Τα χέρια το ίδιο … φαντάσου τι έχει γίνει στην ψυχή ...
Το χωριό την δεκαετία του ΄80, δηλαδή μόλις εχθές, είχε 5 μόνιμους δασκάλους … 4 αστυνομικούς μόνιμη δύναμη … 2 δασοφύλακες … 2 αγροφύλακες … παπά … και πάνω από 100.000 κεφάλια αιγοπρόβατα ….
Σήμερα ??? …. Από όλα τα παραπάνω κρατήστε μόνο τα αιγοπρόβατα … και αυτά όχι πάνω από 1.000 …..
Για απλά πράγματα πρέπει να μετακινηθούν στην Αλεξανδρούπολη … βενζίνες – υπέρογκα έξοδα – χαμένος χρόνος …
Κλασσικό παράδειγμα τα σιτηρά τους … Έχουν κοστολόγιο παραγωγής 15 λεπτά του ευρώ ανά κιλό μέσα στο χωράφι. Από Ουκρανία παραδομένο στην πόρτα, 14 λεπτά το κιλό … Η οικονομία τους καταρρέει, μαζί και ό,τι έχουν να προσφέρουν αυτά τα ευλογημένα μέρη … και τα «κεντρικά» σφυρίζουν προκλητικά αδιάφορα …
Για να επισκεφτούν ένα νησί όπως ο υπόλοιπος κόσμος, κάτι απόλυτα φυσιολογικό για τον περισσότερο κόσμο, θέλουν μια μικρή περιουσία μόνο για να φτάσουν στο λιμάνι του Πειραιά … Η Σαμοθράκη και η Θάσος δηλαδή μονόδρομος … Κάποιοι μιλούσαν για την Αθήνα σαν όνειρο … Πώς να τους αλλάξεις γνώμη ? …
Η δεκαετία του ΄80 ίσως για τους μελλοντικούς ιστορικούς θα αναφέρεται σαν παράδειγμα για το πώς μπορείς γρήγορα και εύκολα να σκάψεις κάτω από τα θεμέλια ενός «κράτους» … Πετάς 2-3 μίζες στους κατάλληλους άνθρωπες … βγάζεις 2 περιοδικά τύπου κλικ – κλακ - κλουκ … ρίχνεις λίγη μπάλα ανακατεμένη με σκυλάδικα και πρωινατζούδες … εξυμνείς κάνα δυό νησιά τύπου Συγγρού … και ρίχνεις λίγο λάσπη βγάζοντας μαλάκα όποιον κερδίζει το ψωμί του με ιδρώτα … Γεμίζεις υπηρεσίες με χρήσιμους ηλίθιους ρεμπεσκέδες κομματοφρουρούς … και έχεις μια χώρα παραδομένη άνευ όρων στο πιάτο. Φροντίζεις επίσης να υποβαθμιστεί και η Παιδεία μερικά υπόγεια πιο κάτω από τα υπόγεια ώστε να έχεις τα νώτα σου καλυμμένα … και είσαι πασάς στο νότιο άκρο των Βαλκανίων …
Ο καφές ήταν ό,τι πρέπει … ίσως και ο προβληματισμός που τον συντρόφεψε … Οι δε πληροφορίες για την διαδρομή ήταν άκρως χρήσιμες. Έμαθα ότι οι αρκούδες και οι λύκοι έχουν μια φυσική φοβία για τα παπιά οπότε είχα ήδη εξασφαλίσει το επόμενο πρωινό μου ξύπνημα σε αυτά τα χώματα των Βαλκανίων … Οι επόμενοι περαστικοί δεν γνωρίζω … ελπίζω να έχουν παπιά … Η αρχική μου επιλογή ήταν λάθος καθώς θα διέσχιζα 15 χιλιόμετρα χωματόδρομο, οπότε επί τόπου αλλαγή σχεδίων … και δεν με χάλασε καθόλου …
Εγκάρδιοι χαιρετισμοί και αναχώρηση για την γη των άγριων ζώων … Α, ρε άνθρωποι της πόλης ξύλο που θέλετε ώρες ώρες … Βλέπετε σαμιαμίδι και νομίζετε ότι μπροστά σας είναι ο δράκος του Κομόντο …
Η διαδρομή προς Λεπτοκαρυά απίστευτη … δάσος – δάσος και δάσος … με στροφές και στροφές … και θέα … Ψυχοθεραπεία κανονική … Παραφωνία σε όλο αυτό το σκηνικό τα Αιολικά πάρκα που βιάζουν την εικόνα της φύσης … Η ανάπτυξη πάνω απ’ όλα …
Παραφωνία επίσης και η ανθρώπινη γαϊδουριά που την επιδεικνύουν με κάθε τρόπο … Μια απίστευτα όμορφη και δροσερή γωνιά ξεκούρασης – αναψυχής – προορισμού για πικ νικ στο δάσος … γεμάτη από σκουπίδια και κουτιά κόκα κόλας – μπύρας … και από τις δύο μεριές του δρόμου , γιατί εάν κάνεις κάτι, πρέπει να το κάνεις σωστά και ολοκληρωμένα ...
Οι άνθρωπες που ανέβηκαν έως εδώ σίγουρα είχαν αμάξι με πορτ μπαγκάζ και σακούλες … Παιδεία δεν είχαν … αυτοσεβασμό επίσης … Πώς να πλησιάσουν λύκοι και αρκούδες σε τέτοια βρωμιά …
Σκέφτομαι με ανακούφιση ότι την φύση δεν μπορείς να την ταρακουνήσεις ... Όταν δει ότι πράγματι κινδυνεύει, δίνει μια και ισοπεδώνει ... και τα ξανακτίζει από την αρχή ... με άλλους μάστορες και χρήστες στην δούλεψή της ... μέχρι να τους ισοπεδώσει και αυτούς ξανά και ξανά ...
Η διαδρομή συνεχίζει να συναρπάζει μέτρο με το μέτρο – χιλιόμετρο με χιλιόμετρο … Αισθάνομαι πολύ τυχερός που ήρθα με την πάπια … Με το άλλο σίγουρα θα είχα πολλές στιγμές απόλαυσης … παρατεταμένης όμως αμφιβάλω … Είμαι ξεκούραστος – χαλαρός – ήρεμος – χωρίς να μου λείπει η ταχύτητα τις περισσότερες φορές … Μπορώ και παρατηρώ ότι συμβαίνει γύρω μου … βλέπω πράγματα που με το άλλο θα περνούσαν χωρίς την παραμικρή αποτύπωση στον σκληρό του μυαλού …
Στο μυαλό μου συνεχώς έρχονται εικόνες από διαβάσματα σε διάφορα σχετικά με μοτοσικλέτες και ταξίδια sites… Οι πυρηνικοί μοτοεπιστήμονες και κατέχοντες την απόλυτη γνώση, έχουν ήδη μιλήσει και αποφασίσει …. «Τα παπιά είναι αυστηρά και ΜΟΝΟ για αστική μετακίνηση και ΤΙΠΟΤΑ άλλο» …. «Τα παπιά είναι επικίνδυνα για ταξίδι» … «Ταξίδια γίνονται μόνο με κυβικά, γιατί χωρίς αυτά δεν μπορείς να ταξιδέψεις» … και ήδη έχω αρχίσει να μπαίνω σε διαδικασία σχεδιασμού για το επόμενο ταξίδι και τις απαραίτητες ίσως μετατροπές …
Το χαμόγελο πίσω από τα αυτιά ξεχειλωμένο …. Παράδεισος κανονικός, προσφορά Κινέζικου εργοστασίου άθλιων κατασκευών … Και ακριβώς εκεί είναι το καυτό σημείο … Μα με μια άθλια κατασκευή μπορείς να έχεις όλα τα πιο πάνω ???
… η απάντηση είναι μία : … Θεέ μου τί είχα χάσει τόσα χρόνια … ??
Μπροστά μου ένα κοπάδι από μουλάρια και δύο αναβάτες πάνω σε σαμάρια … Σταματώ στην άκρη και τους χαζεύω … εικόνες από άλλες εποχές … Χαιρετιόμαστε …
- Πού πάνε αυτά ??
- Δουλειά …
- Ξύλα ??
- Ναι για ! … χαρακτηριστική απάντηση τοπικής διαλέκτου !
- Καλή δουλειά !
- Καλό δρόμο !
Έμεινα να τους χαζεύω για λίγο ... Πότε θα ξαναδώ κάτι τέτοιο … ? .. με πιάνει μια ψιλομελαγχολία … συνειρμικά μου έρχονται στο θυμικό εικόνες με εμένα πιτσιρικά πάνω στο γαϊδούρι πισοκάπουλα … Στο σαμάρι δεξιά και αριστερά κρεμασμένα τα κοφίνια από το αμπέλι μετά τον τρύγο … Τέτοια εποχή πρέπει να ήταν …
Από ψηλά το Μέγα Δέρειο απλώνεται μπροστά μου … ένας μιναρές και μια εκκλησιά ξεχωρίζουν δυό παράλληλους κόσμους … Δυό κόσμοι χωρισμένοι συνήθως από την ανθρώπινη ηλιθιότητα - την αγραμματοσύνη - τον καλλιεργούμενο τυφλό φανατισμό - τα προσωπικά πάθη και κυνήγι αυτοκαταστροφής - το επιτηδευμένο και χρόνια αποδεδειγμένο διαίρει και βασίλευε των λιμοκοντόρων καρεκλάκηδων ...
Σταματώ στο βενζινάδικο που είχα σταματήσει πριν 10 χρόνια για καύσιμα ... τώρα για αέρα … Η συνομιλίες μεταξύ των ντόπιων στην Τούρκικη γλώσσα … Αυτός ο τόπος δυο βιβλιοθήκες καταγραμμένης ιστορίας ... και λίγο είναι …
Σε όλη την διαδρομή υπάρχει διακριτική πλέον παρουσία στρατού την οποία παρατηρώ έως και την ολοκλήρωση του γύρου του Έβρου μέχρι και το Σουφλί που ξαναμπήκα στο Δάσος της Δαδιάς … Πώς έχουν αλλάξει οι εποχές .. Οι παλαιότεροι καταλαβαίνουν τι λέω και τι περιγράφω … Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ' αυτό μένειν … το είπε και ο Ηράκλειτος κάποιες χιλιάδες χρόνια πριν … Ο Ρασούλης το έκανε και τραγούδι …
Το Μικρό Δέρειο έρχεται γρήγορα … δυό τσιγάρα δρόμος με το αμάξι ή με μαστόδοντο γκόλντ γουίντ … Με το παπί απλά απόλαυση … Μετά τους Μεταξάδες το τοπίο αλλάζει … Φεύγει το δάσος και απλώνει ο κάμπος … καλλιέργειες και ερημιά … Βαμβάκια παντού … και άπλα … και κίτρινο χρώμα του καλοκαιριού πάνω στην δουλεμένη γη … Ο Ερυθροπόταμος και ο Άρδας ευλογία για τούτο το τόπο …
Στο Λάδη αριστερά για Κυπρίνο και ο στόχος για το Ορμένιο μια γειτονιά διαφορά … Θεέ μου πόσο απλά είναι τα πράγματα ... Τόσο απλά που δεν χωρούν στο θολωμένο μυαλό εγωπαθών και μολυσμένων με Μυκονίαση δίποδων και άλλων όντων της πλάσης … Το ότι βρίσκομαι εκεί πάνω φαντάζει τόσο φυσιολογικό, όσο και το να πάει κανείς μέχρι τον φούρνο για το καθημερινό καρβέλι … και δεν κάνω καθόλου πλάκα … Στο νου μου έρχεται η ατάκα του τύπου, που σε μια φωτο του γαλαξία μας, χωμένος κάπου εκεί βαθειά λέει : - Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε ??? ... και επανέρχομαι στην πραγματικότητα …
Οι ορεινοί όγκοι αριστερά μου φυσικό σύνορο με την Βουλγαρία τους οποίους ακολουθώ συνέχεια με βόρεια κατεύθυνση. Το ένα χωριό – αν και δεν είναι πολλά – διαδέχεται το άλλο … το έδαφος ομαλό και γλυκές ανηφόρες και διάσπαρτους λόφους … και το Ορμένιο πλησίαζε … Στα Πετρωτά η θέα του ρημαγμένου σχολείου δείχνει μια μικρή πτυχή της κατάστασης - της αδιαφορίας - της εγκατάλειψης ... Πόσους σημαντικούς ανθρώπους να ανέθρεψαν αυτές οι τάξεις ... πόσους επιστήμονες που διέπρεψαν σε άλλες πολιτείες και γωνιές του πλανήτη ... Πόσοι και πόσοι ικανοί άνθρωποι που πέρασαν από αυτά τα θρανία, εκδιώχθηκαν με ύπουλο και προσβλητικό τρόπο από την πατρίδα τους ... Στο μυαλό μου έρχονται όλοι οι γνωστοί μου μετανάστες από Βόρεια Ελλάδα ... Ρήμαξε ο τόπος κάποτε ... και τα ξαναζούμε από την αρχή για να μην ξεχνάμε ποιός είναι το αφεντικό ...
Για πότε έφτασα Ορμένιο ούτε που το κατάλαβα … Μπαίνω στο χωριό … ερημιά απίστευτη … Είχα σκοπό να πάρω έναν χάρτη της Βουλγαρίας γιατί κάτι με έτρωγε να μπω στην άλλη χώρα και να γυρίσω από την πίσω μεριά της οροσειράς Ροδόπης και να μπω από Κ. Νευροκόπι ξανά Ελλάδα. Το μόνο που μπορούσε κάποιος να αγοράσει ήταν ερημιά ... και αυτό τζάμπα ... Ούτε σκυλί – ούτε γατί κυκλοφορούσε … νιέντε καθ’ όλα … Φωτο στο χαρακτηριστικό εκκλησάκι της πλατείας και δρόμο για τα σύνορα …
Δεν ήξερες όμως Βρασίδα … δεν ρώταγες ?? Φτάνω σε 6 χιλιόμετρα στα σύνορα … Να αγοράσω χάρτη ??? … πλάκα έχουμε μεσημεριάτικα … από πού ??? … Θα ρωτήσω σκέφτομαι τους συνοριοφύλακες πόσα χιλιόμετρα μακριά είναι η έξοδος για Νευροκόπι μέσω Βουλγαρίας ώστε να υπολογίσω τους χρόνους μου … η ώρα είναι ήδη σχεδόν 14:00 και δεν θέλω να διανυκτερεύσω εκτός Ελλάδας … Ένας φιλότιμος τελωνιακός έτρεχε πάνω κάτω για να ελέγξει τα αυτοκίνητα προς Βουλγαρία … μια άλλη πιτσιρίκα μιλούσε στο κινητό της μέσα σε ένα γραφείο χωρίς να μου δίνει απολύτως καμία σημασία … δυό άλλοι με στολή σε ένα διπλανό γραφείο με κοίταξαν με αδιαφορία κουνώντας μου τους ώμους με νόημα ότι δεν ξέρουν … Η προσωποποίηση της σιέστας ... Ο φιλότιμος που έτρεχε σαν παλαβός για να τους προλάβει όλους σταματάει έναν ταξιτζή που έμπαινε εκείνη την ώρα στην Ελλάδα …
- Ο άνθρωπός σου… μου λέει … Ξέρει τα πάντα για την Βουλγαρία ….
Τελικά δεν ήξερε …
Αποφασίζω ότι το μενού δεν έχει Βουλγαρία σήμερα … αλλά μέρος από το δάσος της Δαδιάς που δεν είδα … Η Βουλγαρία όμως μπήκε στα υπ’ όψιν ΚΑΙ αυτή …
Παίρνω την αντίθετη κατεύθυνση με μια άλυτη προς το παρόν απορία ... Η πινακίδα των συνόρων μπαίνοντας στην γείτονα χώρα ... θα είναι το ίδιο άθλια όπως η δική μας ?? ... αλλά τι μου φταίνε οι πινακίδες ...
Η διαδρομή
https://www.google.gr/maps/dir/Αλεξανδρούπολη 681 00/Αισύμη/Μικρό Δέρειο/Πεντάλοφος/Ορμένιο/Σουφλί/Λουτρός/Καβάλα/CampingAlexandros/@41.1503005,25.5102814,8.75z/data=!4m66!4m65!1m5!1m1!1s0x14b21c9f5c02c8d5:0xbab0f92b441e41e3!2m2!1d25.873962!2d40.8457193!1m5!1m1!1s0x14b2147a48c1316d:0x8e6ea05960de82e0!2m2!1d25.955423!2d41.0171751!1m5!1m1!1s0x14b25f71d75f481b:0xddd1db2ca0436cfb!2m2!1d26.1006252!2d41.3156676!1m5!1m1!1s0x14b2c3aac0329d9b:0x87c125681b0c8436!2m2!1d26.1823718!2d41.6452907!1m5!1m1!1s0x14b2c502d5e9e6cb:0x500bd2ce2bb1a30!2m2!1d26.2123505!2d41.719727!1m15!1m1!1s0x14b25148037d782d:0x210ab6e8383ca778!2m2!1d26.2992566!2d41.1943451!3m4!1m2!1d26.1864895!2d41.1833716!3s0x14b25afd34089cf7:0x8f51b1b43f0bfd9a!3m4!1m2!1d26.1075347!2d41.0987226!3s0x14b24161b0780481:0xd8602858e510cd10!1m5!1m1!1s0x14b222a8cf0e5a07:0x29f6c7ee21b8d6d2!2m2!1d26.045885!2d40.8806112!1m5!1m1!1s0x14aebb729066fc01:0xf567e137446a476c!2m2!1d24.412866!2d40.937607!1m5!1m1!1s0x0:0xf4cc422daa2ea5af!2m2!1d24.5163731!2d40.9591853!3e0?hl=el
Το καλό με το την ταπεινή καταγωγή της πάπιας, είναι ότι δεν την απασχολούν ανίερες κομπλεξικές πράξεις και ψυχολογικές πρακτικές της ανώτερης τάξης. Ένα παπί μπορεί άνετα να υποδυθεί με χαρά τον ρόλο της απλώστρας ρούχων … και με μεγάλη επιτυχία μάλιστα, να συναγωνίζεται παρακείμενους θάμνους … Ίσως αργότερα σκεφτώ κάποια πατέντα με αφαιρούμενες αναδιπλούμενες αντηρίδες, με γαλβανισμένα σύρματα για να μην σκουριάζουν. Ό,τι βρεγμένο και να βάλεις επάνω … σε δύο – τρία χιλιόμετρα θα έχουν στεγνώσει …
Αυτά τα πρωινά … σκέτη μαγεία … ως και η φύση κάθεται ήρεμη για να τα απολαύσει …
Πληρωμή, αποχαιρετισμός και πάμε για κέντρο … Φυσικά τέτοια ώρα αν και καθημερινή δεν δουλεύει σχεδόν τίποτα … Τα καφέ όλα κλειστά, ακόμα και τα κεντρικά γύρω από τον Φάρο … Δεν πειράζει, καφέ κάπου σε ένα βουνό … δεν είναι μακριά άλλωστε …
Έξω από την Αλεξανδρούπολη θυμάμαι ότι πρέπει κάποτε να βάλω βενζίνη, οπότε στο πρώτο χωριό ανεφοδιασμός. Πρέπει με κάθε δυνατό τρόπο να ενισχύουμε την μικροοικονομία των εγκαταλειμμένων γωνιών αυτής της χώρας … ένας καφές – ένα κουλούρι – μια μικροαγορά ίσως είναι κάτι σημαντικό εκεί πάνω … Ίσως ένας μικρός λόγος να μην εγκαταλείψουν και αυτοί …
Στον Άβαντα βενζίνη και λάδωμα αλυσίδας … Κουβέντα με την πρατηριούχο … ακόμα ένας που έχει ανθρώπους της φαμίλιας εγκλωβισμένους στο παρακράτος της Αθήνας …
Ήδη από τα πρώτα χιλιόμετρα αρχίζει κανείς και καταλαβαίνει πόση φύση έχει μπροστά του … Σαν κάτι να σε ρουφάει να πας πιο ψηλά … πιο βαθειά στο δάσος … Δεν είναι τυχαίο που όλα τα παραμύθια που έβαζαν την φαντασία στην περιοχή των κόκκινων και πολλές φορές πέρα από αυτή, είχαν μέσα και από ένα δάσος …
Θυμάμαι που το βράδυ στο κάμπινγκ πριν κολλήσει η παρέα με τους Γερμανούς, ρώτησα μια παρέα ντόπιων πληροφορίες για το εάν συγκεκριμένη διαδρομή μέσα στην Δαδιά είναι χωματόδρομος ή όχι … Η προφορά τους βαριά και χαρακτηριστική … Φαντάζομαι εγώ θα ακουγόμουν στα αυτιά τους όπως ο Τόλης, όταν πρωτοεμφανίστηκε στο πεντάγραμμο … Αφού είδαν στον χάρτη τα σημεία που ενδιαφερόμουν, με κοίταξαν με οίκτο – λύπη και σαν μακαρίτη μαζί …
- Πού πάς εκεί πάνω ?? … έχει άγρια ζώα !! … θα πάθεις κακό και ζημιά μαζί !! … δεν πας από τον κεντρικό δρόμο καλύτερα ?? … είναι άγρια τα πράγματα εκεί πάνω … δεν είναι για σένα …
Τους ρώτησα τί ζώα έχει η περιοχή και μου απάντησαν αρκούδες και λύκους … Φαντάζομαι τί θα έλεγαν του Τόλη εκείνα τα χρόνια …
Αφού τους είπα ότι έχουν δίκιο και ότι η Εθνική οδός έχει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να δει κανείς (από μέσα μου ήδη έβλεπα τα διάσημα σκυλάδικα εθνικών οδών και παραποτάμιων παράδρομων και η φαντασία μου οργίαζε ...) τους καληνύχτισα ευχαριστώντας τους που μου έσωσαν την ζωή … μία την έχουμε άλλωστε …
Ο Έβρος δεν φημίζεται για τα ορεινά του ύψη … 600 μέτρα το πολύ ? … δεν νομίζω περισσότερο … η φύση και η βλάστηση όμως είναι πανέμορφη έως προκλητικά υπέροχη … Το ανέβα προς Αισύμη το επιβεβαιώνει χιλιόμετρο με χιλιόμετρο …
Μπαίνω Αισύμη και βλέπω με ανακούφιση Μουσείο Σαρακατσάνικης Παράδοσης … Αναλαμπή του θυμικού και με πιάνουν τα γέλια … ευτυχώς δεν είχε ψυχή γύρω … Χρόνια πριν κάπου βόρεια την είχε πέσει κορασίδα που γλυκοκοίταζε την προοπτική της Αθήνας … και εκεί που προέβαλε τα προσόντα και τις χάρες της πετάει την ατάκα : «Είμι μια Σαρακατσάν’ ιγουώ ..!!»
Τι να κάνει αυτή η ψυχή άραγες … Μακάρι να είναι σε καλύτερη θέση και έξω από κάθε είδους αστικών μαντριών …
Το μουσείο κλειστό οπότε συνεχίζω προς κέντρο χωριού … Στην πλατεία στάση για καφέ και πληροφορίες από ντόπιους γέροντες και άλλους που απολάμβαναν την πρωινή τους κουβέντα με καφέ …
Η συζήτηση που εξελίχθηκε ενδιαφέρουσα και με ενίσχυση των πεποιθήσεων που έχω για αυτήν την χώρα και την κατάντια της … Ο τόπος αφημένος στην τύχη του … παραμελημένος … ό,τι απόφαση και να παρθεί από τα «κεντρικά», πάντα εις βάρος του … Οι άνθρωποι με παράπονα … με πικρία στα χείλη και στο πρόσωπο … Πρόσωπα δουλεμένα από τον ήλιο - τον ιδρώτα – την κούραση … Τα χέρια το ίδιο … φαντάσου τι έχει γίνει στην ψυχή ...
Το χωριό την δεκαετία του ΄80, δηλαδή μόλις εχθές, είχε 5 μόνιμους δασκάλους … 4 αστυνομικούς μόνιμη δύναμη … 2 δασοφύλακες … 2 αγροφύλακες … παπά … και πάνω από 100.000 κεφάλια αιγοπρόβατα ….
Σήμερα ??? …. Από όλα τα παραπάνω κρατήστε μόνο τα αιγοπρόβατα … και αυτά όχι πάνω από 1.000 …..
Για απλά πράγματα πρέπει να μετακινηθούν στην Αλεξανδρούπολη … βενζίνες – υπέρογκα έξοδα – χαμένος χρόνος …
Κλασσικό παράδειγμα τα σιτηρά τους … Έχουν κοστολόγιο παραγωγής 15 λεπτά του ευρώ ανά κιλό μέσα στο χωράφι. Από Ουκρανία παραδομένο στην πόρτα, 14 λεπτά το κιλό … Η οικονομία τους καταρρέει, μαζί και ό,τι έχουν να προσφέρουν αυτά τα ευλογημένα μέρη … και τα «κεντρικά» σφυρίζουν προκλητικά αδιάφορα …
Για να επισκεφτούν ένα νησί όπως ο υπόλοιπος κόσμος, κάτι απόλυτα φυσιολογικό για τον περισσότερο κόσμο, θέλουν μια μικρή περιουσία μόνο για να φτάσουν στο λιμάνι του Πειραιά … Η Σαμοθράκη και η Θάσος δηλαδή μονόδρομος … Κάποιοι μιλούσαν για την Αθήνα σαν όνειρο … Πώς να τους αλλάξεις γνώμη ? …
Η δεκαετία του ΄80 ίσως για τους μελλοντικούς ιστορικούς θα αναφέρεται σαν παράδειγμα για το πώς μπορείς γρήγορα και εύκολα να σκάψεις κάτω από τα θεμέλια ενός «κράτους» … Πετάς 2-3 μίζες στους κατάλληλους άνθρωπες … βγάζεις 2 περιοδικά τύπου κλικ – κλακ - κλουκ … ρίχνεις λίγη μπάλα ανακατεμένη με σκυλάδικα και πρωινατζούδες … εξυμνείς κάνα δυό νησιά τύπου Συγγρού … και ρίχνεις λίγο λάσπη βγάζοντας μαλάκα όποιον κερδίζει το ψωμί του με ιδρώτα … Γεμίζεις υπηρεσίες με χρήσιμους ηλίθιους ρεμπεσκέδες κομματοφρουρούς … και έχεις μια χώρα παραδομένη άνευ όρων στο πιάτο. Φροντίζεις επίσης να υποβαθμιστεί και η Παιδεία μερικά υπόγεια πιο κάτω από τα υπόγεια ώστε να έχεις τα νώτα σου καλυμμένα … και είσαι πασάς στο νότιο άκρο των Βαλκανίων …
Ο καφές ήταν ό,τι πρέπει … ίσως και ο προβληματισμός που τον συντρόφεψε … Οι δε πληροφορίες για την διαδρομή ήταν άκρως χρήσιμες. Έμαθα ότι οι αρκούδες και οι λύκοι έχουν μια φυσική φοβία για τα παπιά οπότε είχα ήδη εξασφαλίσει το επόμενο πρωινό μου ξύπνημα σε αυτά τα χώματα των Βαλκανίων … Οι επόμενοι περαστικοί δεν γνωρίζω … ελπίζω να έχουν παπιά … Η αρχική μου επιλογή ήταν λάθος καθώς θα διέσχιζα 15 χιλιόμετρα χωματόδρομο, οπότε επί τόπου αλλαγή σχεδίων … και δεν με χάλασε καθόλου …
Εγκάρδιοι χαιρετισμοί και αναχώρηση για την γη των άγριων ζώων … Α, ρε άνθρωποι της πόλης ξύλο που θέλετε ώρες ώρες … Βλέπετε σαμιαμίδι και νομίζετε ότι μπροστά σας είναι ο δράκος του Κομόντο …
Η διαδρομή προς Λεπτοκαρυά απίστευτη … δάσος – δάσος και δάσος … με στροφές και στροφές … και θέα … Ψυχοθεραπεία κανονική … Παραφωνία σε όλο αυτό το σκηνικό τα Αιολικά πάρκα που βιάζουν την εικόνα της φύσης … Η ανάπτυξη πάνω απ’ όλα …
Παραφωνία επίσης και η ανθρώπινη γαϊδουριά που την επιδεικνύουν με κάθε τρόπο … Μια απίστευτα όμορφη και δροσερή γωνιά ξεκούρασης – αναψυχής – προορισμού για πικ νικ στο δάσος … γεμάτη από σκουπίδια και κουτιά κόκα κόλας – μπύρας … και από τις δύο μεριές του δρόμου , γιατί εάν κάνεις κάτι, πρέπει να το κάνεις σωστά και ολοκληρωμένα ...
Οι άνθρωπες που ανέβηκαν έως εδώ σίγουρα είχαν αμάξι με πορτ μπαγκάζ και σακούλες … Παιδεία δεν είχαν … αυτοσεβασμό επίσης … Πώς να πλησιάσουν λύκοι και αρκούδες σε τέτοια βρωμιά …
Σκέφτομαι με ανακούφιση ότι την φύση δεν μπορείς να την ταρακουνήσεις ... Όταν δει ότι πράγματι κινδυνεύει, δίνει μια και ισοπεδώνει ... και τα ξανακτίζει από την αρχή ... με άλλους μάστορες και χρήστες στην δούλεψή της ... μέχρι να τους ισοπεδώσει και αυτούς ξανά και ξανά ...
Η διαδρομή συνεχίζει να συναρπάζει μέτρο με το μέτρο – χιλιόμετρο με χιλιόμετρο … Αισθάνομαι πολύ τυχερός που ήρθα με την πάπια … Με το άλλο σίγουρα θα είχα πολλές στιγμές απόλαυσης … παρατεταμένης όμως αμφιβάλω … Είμαι ξεκούραστος – χαλαρός – ήρεμος – χωρίς να μου λείπει η ταχύτητα τις περισσότερες φορές … Μπορώ και παρατηρώ ότι συμβαίνει γύρω μου … βλέπω πράγματα που με το άλλο θα περνούσαν χωρίς την παραμικρή αποτύπωση στον σκληρό του μυαλού …
Στο μυαλό μου συνεχώς έρχονται εικόνες από διαβάσματα σε διάφορα σχετικά με μοτοσικλέτες και ταξίδια sites… Οι πυρηνικοί μοτοεπιστήμονες και κατέχοντες την απόλυτη γνώση, έχουν ήδη μιλήσει και αποφασίσει …. «Τα παπιά είναι αυστηρά και ΜΟΝΟ για αστική μετακίνηση και ΤΙΠΟΤΑ άλλο» …. «Τα παπιά είναι επικίνδυνα για ταξίδι» … «Ταξίδια γίνονται μόνο με κυβικά, γιατί χωρίς αυτά δεν μπορείς να ταξιδέψεις» … και ήδη έχω αρχίσει να μπαίνω σε διαδικασία σχεδιασμού για το επόμενο ταξίδι και τις απαραίτητες ίσως μετατροπές …
Το χαμόγελο πίσω από τα αυτιά ξεχειλωμένο …. Παράδεισος κανονικός, προσφορά Κινέζικου εργοστασίου άθλιων κατασκευών … Και ακριβώς εκεί είναι το καυτό σημείο … Μα με μια άθλια κατασκευή μπορείς να έχεις όλα τα πιο πάνω ???
… η απάντηση είναι μία : … Θεέ μου τί είχα χάσει τόσα χρόνια … ??
Μπροστά μου ένα κοπάδι από μουλάρια και δύο αναβάτες πάνω σε σαμάρια … Σταματώ στην άκρη και τους χαζεύω … εικόνες από άλλες εποχές … Χαιρετιόμαστε …
- Πού πάνε αυτά ??
- Δουλειά …
- Ξύλα ??
- Ναι για ! … χαρακτηριστική απάντηση τοπικής διαλέκτου !
- Καλή δουλειά !
- Καλό δρόμο !
Έμεινα να τους χαζεύω για λίγο ... Πότε θα ξαναδώ κάτι τέτοιο … ? .. με πιάνει μια ψιλομελαγχολία … συνειρμικά μου έρχονται στο θυμικό εικόνες με εμένα πιτσιρικά πάνω στο γαϊδούρι πισοκάπουλα … Στο σαμάρι δεξιά και αριστερά κρεμασμένα τα κοφίνια από το αμπέλι μετά τον τρύγο … Τέτοια εποχή πρέπει να ήταν …
Από ψηλά το Μέγα Δέρειο απλώνεται μπροστά μου … ένας μιναρές και μια εκκλησιά ξεχωρίζουν δυό παράλληλους κόσμους … Δυό κόσμοι χωρισμένοι συνήθως από την ανθρώπινη ηλιθιότητα - την αγραμματοσύνη - τον καλλιεργούμενο τυφλό φανατισμό - τα προσωπικά πάθη και κυνήγι αυτοκαταστροφής - το επιτηδευμένο και χρόνια αποδεδειγμένο διαίρει και βασίλευε των λιμοκοντόρων καρεκλάκηδων ...
Σταματώ στο βενζινάδικο που είχα σταματήσει πριν 10 χρόνια για καύσιμα ... τώρα για αέρα … Η συνομιλίες μεταξύ των ντόπιων στην Τούρκικη γλώσσα … Αυτός ο τόπος δυο βιβλιοθήκες καταγραμμένης ιστορίας ... και λίγο είναι …
Σε όλη την διαδρομή υπάρχει διακριτική πλέον παρουσία στρατού την οποία παρατηρώ έως και την ολοκλήρωση του γύρου του Έβρου μέχρι και το Σουφλί που ξαναμπήκα στο Δάσος της Δαδιάς … Πώς έχουν αλλάξει οι εποχές .. Οι παλαιότεροι καταλαβαίνουν τι λέω και τι περιγράφω … Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ' αυτό μένειν … το είπε και ο Ηράκλειτος κάποιες χιλιάδες χρόνια πριν … Ο Ρασούλης το έκανε και τραγούδι …
Το Μικρό Δέρειο έρχεται γρήγορα … δυό τσιγάρα δρόμος με το αμάξι ή με μαστόδοντο γκόλντ γουίντ … Με το παπί απλά απόλαυση … Μετά τους Μεταξάδες το τοπίο αλλάζει … Φεύγει το δάσος και απλώνει ο κάμπος … καλλιέργειες και ερημιά … Βαμβάκια παντού … και άπλα … και κίτρινο χρώμα του καλοκαιριού πάνω στην δουλεμένη γη … Ο Ερυθροπόταμος και ο Άρδας ευλογία για τούτο το τόπο …
Στο Λάδη αριστερά για Κυπρίνο και ο στόχος για το Ορμένιο μια γειτονιά διαφορά … Θεέ μου πόσο απλά είναι τα πράγματα ... Τόσο απλά που δεν χωρούν στο θολωμένο μυαλό εγωπαθών και μολυσμένων με Μυκονίαση δίποδων και άλλων όντων της πλάσης … Το ότι βρίσκομαι εκεί πάνω φαντάζει τόσο φυσιολογικό, όσο και το να πάει κανείς μέχρι τον φούρνο για το καθημερινό καρβέλι … και δεν κάνω καθόλου πλάκα … Στο νου μου έρχεται η ατάκα του τύπου, που σε μια φωτο του γαλαξία μας, χωμένος κάπου εκεί βαθειά λέει : - Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε ??? ... και επανέρχομαι στην πραγματικότητα …
Οι ορεινοί όγκοι αριστερά μου φυσικό σύνορο με την Βουλγαρία τους οποίους ακολουθώ συνέχεια με βόρεια κατεύθυνση. Το ένα χωριό – αν και δεν είναι πολλά – διαδέχεται το άλλο … το έδαφος ομαλό και γλυκές ανηφόρες και διάσπαρτους λόφους … και το Ορμένιο πλησίαζε … Στα Πετρωτά η θέα του ρημαγμένου σχολείου δείχνει μια μικρή πτυχή της κατάστασης - της αδιαφορίας - της εγκατάλειψης ... Πόσους σημαντικούς ανθρώπους να ανέθρεψαν αυτές οι τάξεις ... πόσους επιστήμονες που διέπρεψαν σε άλλες πολιτείες και γωνιές του πλανήτη ... Πόσοι και πόσοι ικανοί άνθρωποι που πέρασαν από αυτά τα θρανία, εκδιώχθηκαν με ύπουλο και προσβλητικό τρόπο από την πατρίδα τους ... Στο μυαλό μου έρχονται όλοι οι γνωστοί μου μετανάστες από Βόρεια Ελλάδα ... Ρήμαξε ο τόπος κάποτε ... και τα ξαναζούμε από την αρχή για να μην ξεχνάμε ποιός είναι το αφεντικό ...
Για πότε έφτασα Ορμένιο ούτε που το κατάλαβα … Μπαίνω στο χωριό … ερημιά απίστευτη … Είχα σκοπό να πάρω έναν χάρτη της Βουλγαρίας γιατί κάτι με έτρωγε να μπω στην άλλη χώρα και να γυρίσω από την πίσω μεριά της οροσειράς Ροδόπης και να μπω από Κ. Νευροκόπι ξανά Ελλάδα. Το μόνο που μπορούσε κάποιος να αγοράσει ήταν ερημιά ... και αυτό τζάμπα ... Ούτε σκυλί – ούτε γατί κυκλοφορούσε … νιέντε καθ’ όλα … Φωτο στο χαρακτηριστικό εκκλησάκι της πλατείας και δρόμο για τα σύνορα …
Δεν ήξερες όμως Βρασίδα … δεν ρώταγες ?? Φτάνω σε 6 χιλιόμετρα στα σύνορα … Να αγοράσω χάρτη ??? … πλάκα έχουμε μεσημεριάτικα … από πού ??? … Θα ρωτήσω σκέφτομαι τους συνοριοφύλακες πόσα χιλιόμετρα μακριά είναι η έξοδος για Νευροκόπι μέσω Βουλγαρίας ώστε να υπολογίσω τους χρόνους μου … η ώρα είναι ήδη σχεδόν 14:00 και δεν θέλω να διανυκτερεύσω εκτός Ελλάδας … Ένας φιλότιμος τελωνιακός έτρεχε πάνω κάτω για να ελέγξει τα αυτοκίνητα προς Βουλγαρία … μια άλλη πιτσιρίκα μιλούσε στο κινητό της μέσα σε ένα γραφείο χωρίς να μου δίνει απολύτως καμία σημασία … δυό άλλοι με στολή σε ένα διπλανό γραφείο με κοίταξαν με αδιαφορία κουνώντας μου τους ώμους με νόημα ότι δεν ξέρουν … Η προσωποποίηση της σιέστας ... Ο φιλότιμος που έτρεχε σαν παλαβός για να τους προλάβει όλους σταματάει έναν ταξιτζή που έμπαινε εκείνη την ώρα στην Ελλάδα …
- Ο άνθρωπός σου… μου λέει … Ξέρει τα πάντα για την Βουλγαρία ….
Τελικά δεν ήξερε …
Αποφασίζω ότι το μενού δεν έχει Βουλγαρία σήμερα … αλλά μέρος από το δάσος της Δαδιάς που δεν είδα … Η Βουλγαρία όμως μπήκε στα υπ’ όψιν ΚΑΙ αυτή …
Παίρνω την αντίθετη κατεύθυνση με μια άλυτη προς το παρόν απορία ... Η πινακίδα των συνόρων μπαίνοντας στην γείτονα χώρα ... θα είναι το ίδιο άθλια όπως η δική μας ?? ... αλλά τι μου φταίνε οι πινακίδες ...