Vrasidas Cub
Member
- Μηνύματα
- 74
- Likes
- 370
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
Μετά από λίγο φτάνω Λεύκτρα … Αυτή η μικρή γωνιά στο σταυροδρόμι έξω από το χωριό πάντα με ενθουσίαζε … Ήταν πάντα μια μικρή ευκαιρία για ανάσα δροσιάς – ένα τσιγάρο για όσους είχαν ντέρτια και μια φωτογραφία …
Είχα σκοπό να περάσω από Αγία Τριάδα και Ελικώνα – μια διαδρομή που με συναρπάζει και ευχαριστεί. Μέσα στο πράσινο με ωραία χάραξη δρόμου, γεμάτη στροφές και αρώματα. Μετά θα έπεφτα Λιβαδειά και απέναντι για Χαιρώνεια και επίσκεψη στο διάσιμο Λιοντάρι της, το μαρμάρινο "Λιοντάρι της Χαιρώνειας". Χτίστηκε κατά τον Παυσανία, από τους Θηβαίους στη μνήμη των πεσόντων ανδρών του Ιερού Λόχου που ετάφησαν στον χώρο αυτόν, μετά την νίκη του Φίλιππου το 338 π.Χ.
Η καθυστέρηση αναχώρησης όμως μου αλλάζει τα σχέδια. Θα φτάσω στο σημερινό μου στόχο πολύ αργά αν ακολουθήσω την προγραμματισμένη διαδρομή. Από Λεύκτρα μπαίνω Αλίαρτο και ακολουθώ την κλασσική διαδρομή προς Αράχωβα.
Βγαίνω από την διαδρομή και μπαίνω Δίστομο … τον καθρέπτη της ανθρώπινης φύσης. Δηλαδή της ωμής και άνευ λόγου βίας – κακίας – μοχθηρίας - έλλειψης οίκτου και ανθρωπιάς. Ανεβαίνω στο μνημείο και για ακόμη μια φορά ανατριχιάζω μπροστά στις πλάκες με τα θύματα της ανθρώπινης φυλής … από την “ανθρώπινη φυλή” … Αισθήματα αηδίας – θυμού – αγανάκτησης ??? δεν ξέρω ίσως όλα αυτά μαζί … ίσως και απλής πικρίας για την κατάντια του ανθρώπινου γένους … Διαβάζω μερικά ονόματα και ηλικίες … «Ανεστούλα ενός έτους – Λουκάς ετών δύο – Σταμούλα ετών 5 – Νικολία ετών 3» ….. και η πικρία δεν έχει τελειωμό …. Με το κεφάλι κάτω φεύγω … Πάντα τα ίδια συναισθήματα σε αυτό το μέρος … πάντα η ίδια επιβεβαίωση για τα όσα έγιναν τότε αλλά και για τα όσα ακόμα διαδραματίζονται σχετικά με αυτά τα γεγονότα …
Βγαίνω ξανά στο δρόμο για Αράχωβα … μοτοδιαδρομή πολυφορεμένη αλλά όχι ακόμα ξεφτισμένη …
Μπαίνοντας Αράχωβα και στη συνέχεια διασχίζοντας το λιβάδι (Καλύβια) διαπιστώνεις ότι τελικά κάποια άλλα πράγματα έχουν ξεφτίσει … Εικόνα εγκατάλειψης και πολλά ενοικιαστήρια – πωλητήρια … Ευτυχώς το λιβάδι τελειώνει γρήγορα. Αμέσως μετά αρχίζει ένα είδος οδηγικού πανηγυριού … Στροφές, πράσινο, ησυχία, χαμόγελα και απίστευτο οξυγόνο … Πού και τί να πρωτοθαυμάσεις … Ίταμος – Επτάλοφος – Λιλαία πάνω σε μια πράσινη γραμμή.
Ακολουθεί η Γραβιά και στάση έξω από το διάσημο Χάνι της. Δίπλα σταματημένο αυτοκίνητο με οικογένεια με χαρούμενα πιτσιρίκια που χοροπηδούσαν δεξιά και αριστερά με σαντουϊτσάκια στα χέρια. Τι ωραίος προορισμός και πόσο εποικοδομητικός. Η ώρα έχει πάει ήδη 16:20 … όχι και άσχημα για μέχρι εδώ.
Είχα σκοπό να περάσω από Αγία Τριάδα και Ελικώνα – μια διαδρομή που με συναρπάζει και ευχαριστεί. Μέσα στο πράσινο με ωραία χάραξη δρόμου, γεμάτη στροφές και αρώματα. Μετά θα έπεφτα Λιβαδειά και απέναντι για Χαιρώνεια και επίσκεψη στο διάσιμο Λιοντάρι της, το μαρμάρινο "Λιοντάρι της Χαιρώνειας". Χτίστηκε κατά τον Παυσανία, από τους Θηβαίους στη μνήμη των πεσόντων ανδρών του Ιερού Λόχου που ετάφησαν στον χώρο αυτόν, μετά την νίκη του Φίλιππου το 338 π.Χ.
Η καθυστέρηση αναχώρησης όμως μου αλλάζει τα σχέδια. Θα φτάσω στο σημερινό μου στόχο πολύ αργά αν ακολουθήσω την προγραμματισμένη διαδρομή. Από Λεύκτρα μπαίνω Αλίαρτο και ακολουθώ την κλασσική διαδρομή προς Αράχωβα.
Βγαίνω από την διαδρομή και μπαίνω Δίστομο … τον καθρέπτη της ανθρώπινης φύσης. Δηλαδή της ωμής και άνευ λόγου βίας – κακίας – μοχθηρίας - έλλειψης οίκτου και ανθρωπιάς. Ανεβαίνω στο μνημείο και για ακόμη μια φορά ανατριχιάζω μπροστά στις πλάκες με τα θύματα της ανθρώπινης φυλής … από την “ανθρώπινη φυλή” … Αισθήματα αηδίας – θυμού – αγανάκτησης ??? δεν ξέρω ίσως όλα αυτά μαζί … ίσως και απλής πικρίας για την κατάντια του ανθρώπινου γένους … Διαβάζω μερικά ονόματα και ηλικίες … «Ανεστούλα ενός έτους – Λουκάς ετών δύο – Σταμούλα ετών 5 – Νικολία ετών 3» ….. και η πικρία δεν έχει τελειωμό …. Με το κεφάλι κάτω φεύγω … Πάντα τα ίδια συναισθήματα σε αυτό το μέρος … πάντα η ίδια επιβεβαίωση για τα όσα έγιναν τότε αλλά και για τα όσα ακόμα διαδραματίζονται σχετικά με αυτά τα γεγονότα …
Βγαίνω ξανά στο δρόμο για Αράχωβα … μοτοδιαδρομή πολυφορεμένη αλλά όχι ακόμα ξεφτισμένη …
Μπαίνοντας Αράχωβα και στη συνέχεια διασχίζοντας το λιβάδι (Καλύβια) διαπιστώνεις ότι τελικά κάποια άλλα πράγματα έχουν ξεφτίσει … Εικόνα εγκατάλειψης και πολλά ενοικιαστήρια – πωλητήρια … Ευτυχώς το λιβάδι τελειώνει γρήγορα. Αμέσως μετά αρχίζει ένα είδος οδηγικού πανηγυριού … Στροφές, πράσινο, ησυχία, χαμόγελα και απίστευτο οξυγόνο … Πού και τί να πρωτοθαυμάσεις … Ίταμος – Επτάλοφος – Λιλαία πάνω σε μια πράσινη γραμμή.
Ακολουθεί η Γραβιά και στάση έξω από το διάσημο Χάνι της. Δίπλα σταματημένο αυτοκίνητο με οικογένεια με χαρούμενα πιτσιρίκια που χοροπηδούσαν δεξιά και αριστερά με σαντουϊτσάκια στα χέρια. Τι ωραίος προορισμός και πόσο εποικοδομητικός. Η ώρα έχει πάει ήδη 16:20 … όχι και άσχημα για μέχρι εδώ.