Nedelja
Moderator
- Μηνύματα
- 1.773
- Likes
- 3.136
- Ταξίδι-Όνειρο
- Whole Africa,Cuba
Περιεχόμενα
Με αφορμή τα 28 γενέθλια μου (δώρο το εισιτήριο από το φίλο μου) και έπειτα από μια συμφωνία με το big boss, αντί να πάρω την εκλογική άδεια που αναλογούσε μια ημέρα την εβδομάδα κατά τη διάρκεια των εκλογών (υπήρχε κι επαναληπτικός γύρος) πήρα δύο μαζεμένες τη δεύτερη εβδομάδα και αποφάσισα να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα έχοντας για επιλογή όχι δημάρχους και περιφερειάρχες αλλά κρασιά και tapas...Να σημειώσω οτι είμαι Ισπανόφιλη μέχρι κόκκαλο και ναι προτιμώ τη Μαδρίτη από τη Βαρκελώνη... Επίσης αυτή δεν είναι μια αμιγώς ταξιδιωτική ιστορία, το αντίθετο θα έλεγα, απλά θα ήθελα να μοιραστώ ένα πολύ ωραίο τριήμερο που πέρασα με πολύ κρασί, πολλά tapas και ολίγον από τα απίστευτα μουσεία που έχει αυτή η πόλη.
Το επόμενο πρωί και χωρίς κανένα ίχνος πονοκέφαλου ευτυχώς αποδειχτήκαμε κανονικοί άγγλοι (όχι αυτοί στο Λαγανά) στο ραντεβού μας με τον Πικάσο, το Νταλί και τον Μιρό.
Το Centro de Arte Reina Sofia είναι ένα από τα 3 πιο αξιόλογα μουσεία της πόλης μαζί με το Prado και Thyssen, το τελευταίο δεν πρόλαβα να το επισκεφτώ έπεσε θύμα της rioja αλλά αποφάσισα έτσι να κλείσω ένα ανοιχτό ραντεβού με τον Kandinsky ώστε να επιστρέψω.
Μετά από την γνωστή ορθοστασία, όσοι αγαπούν τα μουσεία καταλαβαίνουν, η ώρα για ένα καλό καφέ είχε φτάσει. Επισκεφτήκαμε το Museo Del Jamon www.museodeljamon.es και απολάυσαμε cafecon leche(κλασικός καφές των Ισπανών – δυνατός καφές εσπρέσσο συνήθως ανακατεμένος με γάλα) και bocadillos (σαντουιτσάκια) με τι άλλο jamon (το διασημότερο ισπανικό αλλαντικό, μοιάζει με προσούτο και manchego (ισπανικό τυρί to die for…).
Επίσης στο εν λόγω μαγαζί εκτός από τη μπάρα που μπορείς να κάτσεις έχει και πάγκους όπου σου κόβουν και πουλούν φρέσκα τυριά και αλλαντικά για το σπίτι. Πίστευα οτι θα είναι λίγο τουριστικό αλλά παραδόξως πολλοί ντόπιοι έκαναν τη στάση τους.
Έχοντας γεμίσει μπαταρίες και στομαχάκια περιπλανηθήκαμε στην πόλη και επισκεφτήκαμε την Plaza Mayor (τα μαγαζιά της για φαγητό μου φάνηκαν πολύ τουριστικά), την Basilica de San Francisco el Grande όπου φιλοξενεί και έργα σπουδαίων ζωγράφων, τον καθεδρικό ναό Santa Maria la Real de La Almudena, την Plaza de Oriente όπου πιτσιρίκια έπαιζαν ανέμελα και πλανόδιοι μουσικοί συμπλήρωναν την εικόνα και φυσικά τη συμπεθέρα (τη βασίλισσα Sofia καλέ...) στο Βασιλικό Ανάκτορο Palacio Real.
Επειδή όμως δεν ήταν εκεί να μας τρατάρει το κάτι τις η αγενέστατη... πήραμε το δρόμο προς τον επίγειο παράδεισο όποιου λατρεύει να μαγειρεύει (καλή ώρα εγώ) την σκεπαστή αγορά Mercado San Miguel. Με πόνο καρδιάς πιστέψτε με αν και είναι πολύ ωραία και έχει και ωραία κατασκευή η Boqueria στη Βαρκελώνη είναι καλύτερη... όμως κατά τη γνώμη μου η επίσκεψη είναι απαραίτητη!
Μέσα στην αγορά εκτός του ότι μπορείς να αγοράσεις από φρέσκα θαλασσινά, όστρακα, μανιτάρια, τυριά, αλλαντικά κρασιά ακόμα και φρέσκα ζυμαρικά, τα περισσότερα από αυτά μπορείς να τα καταναλώσεις και επιτόπου σε ειδικούς πάγκους που υπάρχουν.
Εννοείται πως η ευκαιρία δεν πήγε χαμένη έτσι τάπας με φρέσκο τόνο με σχοινόπρασο, χταπόδι με καπνιστή πάπρικα και μπακαλιάρο με σκόρδο και μαυροκούκι καταναλώθηκαν εν ριπή οφθαλμού με τέσσερα ποτηράκια λευκό κρασί.
Για να χωνέψουμε περιπλανηθήκαμε σε διάφορα άλλα αξιοθέατα της πόλης, δώσαμε και το παρόν σε μια συγκέντρωση του Polisario Front ( Μέτωπο πολισάριο: εθνικό κίνημα για την ανεξαρτησία της Δυτικής Σαχάρα ),
αλκοόλες αλκοόλες άλλα έχουμε και κοινωνικές και πολιτικές ανησυχίες, τις οποίες βέβαια λίγους μήνες μετά απέκρυψα στους αγαπημένους μαροκινούς που γνώρισα... και κατάκοποι επιστρέψαμε για λιγόωρη χαλάρωση και έτοιμοι για tapas tour γύρος 2ος...
Περασμένες δέκα κατευθυνθήκαμε στην περιοχή La Latina όπου βρίσκονται πολλά μαγαζιά συγκεντρωμένα, κάποια είναι λίγο τουριστικά αλλά όχι σε τραγικό βαθμό, τα βλέπεις και με το μάτι τα συμπαθητικά. Πρώτη στάση κάναμε στο Tempranillo www.tripadvisor.co.uk/Restaurant_Review-g187514-d990681-Reviews-Tempranillo-Madrid.html που είναι ένας πολύ ωραίος ατμοσφαιρικός χώρος με μπουκάλια σφηνωμένα στον τοίχο και διάφορες ετικέτες κρασιού Tempranillo (ισπανική ποικιλία σταφυλιών που χρησιμοποιείται για κόκκινο κρασί).
Αν και είχαμε σκοπό να μην ξεκινήσουμε δυνατά, το κρασί ήταν σκέτος πειρασμός καθώς και τα βασιλομανίταρα που μας έφεραν αλλά και το jamon iberico (είδος jamon που πήρε το όνομα του από τα μαύρα γουρουνάκια της Ιβηρικής που θυσιάζονται για να φτιαχτεί) οπότε το ένα έφερνε το άλλο κτλ κτλ... Στο σημείο αυτό η φωτογραφική μηχανή με πρόδωσε ίσως και μες στη ευφορία που ένιωθα να ξέχασα να τη φορτίσω αλλά όπως λέει κι η γιαγιά μου η τεχνολογία είναι του διαβόλου οπότε τέλος οι φώτο για σήμερα...
Αφού αποφασίσαμε να σηκωθούμε πήγαμε λίγο πιο κάτω στο Juana La Loca www.tripadvisor.com.gr/Restaurant_Review-g187514-d779707-Reviews-Juana_La_Loca-Madrid , το μέρος είχε και bar και ήταν λίγο πιο trendy από ότι θα το ήθελα, είχε όμως πολύ νέο κόσμο, δροσιστικότατη cava (αφρώδες ισπανικό κρασί) και την καλύτερη τορτίγια που έχω φάει στη ζωή μου με πατάτες και καραμελωμένα κρεμμύδια (tortilla de patatas con cebolla caramelizada) από τότε τη φτιάχνω κι εγώ πολύ συχνά.
Περάσαμε κι από ένα άλλο συμπαθητικό μαγαζάκι το Txirimiri www.txirimiri.es αλλά επειδή ήταν πολύ δημοφιλές από οτι καταλάβαμε στη ντόπια νεολαία δεν έπεφτε καρφίτσα και μετά από τόσο κρασί που είχαμε καταναλώσει δεν ήμασταν για όρθιες καταστάσεις, οπότε αποφασίσαμε να σταματήσουμε τα κρασιά... και έτσι καταλήξαμε στο bar του El Viajero www.elviajeromadrid.com (έχει και εστιατόριο) πίνοντας εγώ σπιτικά βερμούτ και ο συμπότης μου μπύρες... Μια άλλη μέρα στην αγαπημένη Μαδρίτη έφτανε στο τέλος της!
Η μέρα των εκλογών είχε φτάσει κι αντί να ψάχνουμε την ταυτότητα μας να πάμε να ψηφίσουμε, ψάχναμε τη φωτογραφική μας για να αρχίσουμε να βολτάρουμε...Θα πηγαίναμε βόλτα στο El Rastro, το οποίο είναι ένα τεράστιο υπαίθριο παζάρι, φανταστείτε κάτι σαν το δικό μας Μοναστηράκι αλλά σε πολύ μεγαλύτερη έκταση, πραγματοποιείται κάθε Κυριακή και από τη λαοθάλασσα που αντικρύσαμε πιστεύω οτι είναι κάτι σαν συνήθεια για τους Μαδριλένους.
Στους πάγκους του βρίσκεις απίστευτα πράγματα σε πολύ χαμηλές τιμές και φοβερά σκεύη για paella (εγώ έχω το δικό μου εδώ και χρόνια δώρο ενός καλού φίλου από Βαρκελώνη, αλλά πήρα ένα για δώρο πολύ φτηνά). Παρόλο που ψιλοέβρεχε ο κόσμος δεν είχε πτοηθεί και οι περισσότεροι μετά τη γύρα τους στους πάγκους χώνονταν σε μικρά tapas bar εκεί κοντά ή στην περιοχή La Latina. Εμείς αφού χαζέψαμε, ψωνίσαμε κάτι μικροπράγματα, αλλά κυρίως ποδοπατηθήκαμε, κατευθυνθήκαμε προς την περιοχή Lavapies η οποία με βάση το στυλ των μαγαζιών και τον κόσμο μου θύμισε έντονα τα Εξάρχεια. Είδαμε κάποια ενδιαφέροντα κτίρια (La Corrala) και καταλήξαμε σε μια από τις πιο παλιές παραδοσιακές ταβέρνες από οτι μας είπαν, το Taberna de Antonio Sanchez.
Το μαγαζί ήταν cult με τη γοητεία του παλιού όμως, είχε σπεσιαλιτέ σαλιγκάρια που δεν δοκιμάσαμε και πάμφηνες canas (μπύρες σε μικρά ποτήρια), ότι έπρεπε μετά από τόσο ποδαρόδρομο. Μοιραστήκαμε το τραπέζι με έναν παππού που είχε φέρει βόλτα την εγγόνα του, μιλήσαμε ισπανοαγγλικά της συμφοράς, τσακίσαμε tapas με jamon και patatas bravas (πικάντικες πατάτες με καυτερή πάπρικα και aioli– σκορδομαγιονέζα ελληνιστί-) και χαζέψαμε ντόπιους κάποιας ηλικίας να πίνουν ένα κρασί ή μια cana στα όρθια στον πάγκο ενός μαγαζιού που πρέπει να είχε ζήσει κάποτε ένδοξες μέρες...
Έπειτα περιπλανηθήκαμε στην τύχη στα δρομάκια της πόλης για ώρες, ήπιαμε τα καφεδάκια μας, επισκεφτήκαμε μια έκθεση τοπικών προιόντων της Extremadura που λάμβανε τόπο κάτω σχεδόν από το hostal μας, κάναμε και τις απαραίτητες αγορές βεβαίως και αργά το απόγευμα επιστρέψαμε στο δωμάτιο για ένα γρήγορο μπάνιο και μια σύντομη ενημέρωση των πολιτικών εξελίξεων στην πατρίδα...
Αποτελέσματα δεν έβγαιναν ,πολύ που μας ενδιέφερε άλλωστε για να είμαι ειλικρινής αν και τον κυρ Γιάννη (τον Μπουτάρη καλέ) τον κρυφο-υποστήριζα να πω την αληθειά μου χωρίς να έχω σχέση με Θεσσαλονίκη απλά το καλό Ξινόμαυρο πρέπει να επιβραβεύεται...(πλάκα κάνω αλλά με τόσα κρασιά που ήπια στη Μαδρίτη είχα επηρρεαστεί...) οπότε η ώρα για τη βραδυνή έξοδο είχε φτάσει. Έχοντας τόσες μέρες χορτάσει tapas είπαμε να πάμε σε μια γαλικιανή ταβέρνα που φημίζεται για τα θαλασσινά της,το Maceiras www.tripadvisor.com.gr/Restaurant_Review-g187514-d785364-Reviews-MACEIRAS-Madrid.html και η απόφαση μας δικαίωσε. Βρίσκεται προς την περιοχή των μουσείων και θα μπορούσε άνετα να συνδιαστεί μετά από επίσκεψη σε αυτά, καλό θα ήταν πάντως να έχετε κάνει κράτηση έχει πολύ κόσμο.
Παραγγείλαμε σχεδόν όλον τον κατάλογο (μη βιαστείτε να μας κρίνετε στο χωριό μου λένε οτι τα θαλασσινά είναι φρούτο) αλλά θα αναφερθώ σε αυτά που κατά τη γνώμη μου ήταν τα καλύτερα, το pulpo a la gallega (χταπόδι ψιλοκομμένο με καπνιστή πάπρικα), navajas planchas(πετροσωλήνες ψητές –απλά απίστευτες) και arroz marinerο (ρύζι με θαλασσινά - από μύδια μέχρι πεσκανδρίτσα και σαφράν) το οποίο παραγγείλαμε για ένα άτομο και μας ήρθε σε βαθιά κατσαρόλα με τιμή 7 ευρώ!
Τα παραπάνω και πολλά άλλα συνοδεύτηκαν με εμφιαλωμένο λευκό κρασί Ribeiro (ποικιλία προστατευόμενης προέλευσης από την περιοχή της Γαλικίας) και δύο μισόλιτρα ανθρακούχου νερού...
Περιττό να πω οτι για να χωνέψουμε περπατήσαμε όλο το βράδυ, όλη την πόλη κυριολεκτικά, ψάξαμε ώρες ατελείωτες να βρούμε μια μικρή τρύπα όπου τραγουδούν τσιγγάνικα στυλ φλαμένγκο το La Solea (δεν το βρήκαμε ποτέ αν το βρει κάποιος να μου το πει κι εμένα...) και κάποια στιγμή περάσαμε από το σημείο μηδέν της πόλης όπου και το φωτογραφίσαμε για να θυμόμαστε πως το βράδυ αυτό και γενικότερα το τριήμερο φτάσαμε στο σημείο μηδέν της αντοχής μας στο φαγητό...
Όχι όμως και στο ποτό, μετά τη φωτογραφία ήταν η ώρα για βερμούτ και μπυρίτσες μέχρι πρωίας (τελευταίο μας βράδυ ήταν) σε έναν μπαράκι στα στενά της Latina , μη σας πω οτι ο συνταξιδιώτης μου έφαγε ευχαρίστως και τα μίνι chorizos που μας πρόσφεραν με τα ποτά μας...
Madrid, muchas gracias…
Πρωινή πτήση της Aegean και το μεσημεράκι της Παρασκευής έχουμε προσγειωθεί στη Μαδρίτη, μετρό και φτάσαμε στο Hostal Adriano που θα μέναμε, καθαρά και όμορφα διακοσμημένα δωμάτια στην Puerta del Sol το κεντρικότερο σημείο της πόλης. www.hostaladriano.com
Αφήνουμε τα πράγματα μας και κατευθείαν πάμε στο Prado ώστε να το εκτιμήσουμε όσο ήμασταν ακόμα νηφάλιοι, μπήκαμε τσάμπα δείχνοντας ελληνικά πάσο και δηλώνοντας ψεύτικες ηλικίες...μέχρι 25 ετών φοιτητής έμπαινες δωρεάν και αμάρτησα ομολογώ ώστε το βράδυ τα χρήματα που γλίτωσα να επενδυθούν σε Rioja…Για το μουσείο δε θα αναφερθώ εκτενώς σε όποιον αρέσουν οι πίνακες όπως εμένα θα το εκτιμήσει δεόντως, ειδικά ο τομέας με τους Μαύρους πίνακες του Goya καθώς και αυτός με τα έργα του Bosch έχουν απίστευτο ενδιαφέρον. Μετά από ώρες περιπλάνησης μέσα στο μουσείο είχε σκοτεινιάσει και ήταν ώρα για καφέ. Περπατήσαμε με τα πόδια μέχρι την Chueca μια από τις πιο ζωντανές, νεανικές και πολύχρωμες γειτονιές της πόλης. Το καφεδάκι καταναλώθηκε άμεσα σε ένα χαριτωμένο καφέ και η ώρα της οινογνωσίας είχε φτάσει.
Κατευθυνθήκαμε στο Bodega La Ardosa www.laardosa.es ένα από τα πιο παλιά και αυθεντικά tapas bar, ασφυκτικά γεμάτο με ντόπιους, χωρίς κατάλογο στα αγγλικά και με δύο μικρούς χώρους που τους χωρίζει η μπάρα οπότε για να πας από τον έναν στο άλλο πρέπει να περάσεις από κάτω. Έχω και σε κάποιο ποστ αναφερθεί στο μαγαζί αυτό και θα το πω ξανά, το λάτρεψα. Απίστευτα κρασιά από διάφορες περιοχές της χώρας, τάπας με θαλασσινά και σπιτικό βερμούτ και βεβαίως συνεννόηση δια της νοηματικής.
Αφήνουμε τα πράγματα μας και κατευθείαν πάμε στο Prado ώστε να το εκτιμήσουμε όσο ήμασταν ακόμα νηφάλιοι, μπήκαμε τσάμπα δείχνοντας ελληνικά πάσο και δηλώνοντας ψεύτικες ηλικίες...μέχρι 25 ετών φοιτητής έμπαινες δωρεάν και αμάρτησα ομολογώ ώστε το βράδυ τα χρήματα που γλίτωσα να επενδυθούν σε Rioja…Για το μουσείο δε θα αναφερθώ εκτενώς σε όποιον αρέσουν οι πίνακες όπως εμένα θα το εκτιμήσει δεόντως, ειδικά ο τομέας με τους Μαύρους πίνακες του Goya καθώς και αυτός με τα έργα του Bosch έχουν απίστευτο ενδιαφέρον. Μετά από ώρες περιπλάνησης μέσα στο μουσείο είχε σκοτεινιάσει και ήταν ώρα για καφέ. Περπατήσαμε με τα πόδια μέχρι την Chueca μια από τις πιο ζωντανές, νεανικές και πολύχρωμες γειτονιές της πόλης. Το καφεδάκι καταναλώθηκε άμεσα σε ένα χαριτωμένο καφέ και η ώρα της οινογνωσίας είχε φτάσει.
Κατευθυνθήκαμε στο Bodega La Ardosa www.laardosa.es ένα από τα πιο παλιά και αυθεντικά tapas bar, ασφυκτικά γεμάτο με ντόπιους, χωρίς κατάλογο στα αγγλικά και με δύο μικρούς χώρους που τους χωρίζει η μπάρα οπότε για να πας από τον έναν στο άλλο πρέπει να περάσεις από κάτω. Έχω και σε κάποιο ποστ αναφερθεί στο μαγαζί αυτό και θα το πω ξανά, το λάτρεψα. Απίστευτα κρασιά από διάφορες περιοχές της χώρας, τάπας με θαλασσινά και σπιτικό βερμούτ και βεβαίως συνεννόηση δια της νοηματικής.
Αφού απολαύσαμε 1,2,3 ποτήρια κρασί -περαιτέρω λεπτομέρειες δεν χρειάζονται... και δοκιμάσαμε tapas με θαλασσινά ενδεικτικά αναφέρω τα καλύτερα κατά τη γνώμη μου: αντσούγιες με μαρμελάδα ντομάτας (anchoa dela Casa) που ήταν αυτό που παραγγέλναν όλοι, αντσούγιες με ντομάτα και τυρί cabrales (anchoa con tomate o cabrales), τέλος πολύ ωραία ήταν κι αυτά με το σολωμό (salmon ahumado), ξεκινήσαμε για το επόμενο μαγαζί , απόψε το πρόγραμμα είχε tapas tour μέχρι τελικής πτώσης. Εδώ να σημειώσω οτι ιδανικά μαγαζιά για τέτοιου είδους τσιμπολόγημα εκτός από τα τάπας είναι και οι tavernas που μοιάζουν πολύ με τα δικά μας μεζεδοπωλεία, επίσης εκτός από tapas θα δείτε να γράφουν συχνά pinchos (που σημαίνει μικρή μερίδα μεζέδων) και raciones (μεγάλη μερίδα μεζέδων). Επίσης να αναφέρω πως η περιοχή Chueca έχει πολλά ωραία μαγαζιά και καλλιτεχνικά και έχει κόσμο στο δρόμο μέχρι πολύ αργά τη νύχτα, όπως σχεδόν και όλη η πόλη άλλωστε.
Proxima estacion το CisneAzu lhttp://11870.com/pro/el-cisne-azul ένα μαγαζί που σερβίρει πολλών ειδών άγρια μανιτάρια ψημμένα σε μαντέμι επιτόπου, διαλέγεις την ποικιλία και στα ψήνουν εκείνη τη στιγμή μαζί με ένα αυγό, οι μανιταρόφιλοι μη το παραλείψετε, εμείς επιλέξαμε κανθαρέλες και ήταν απίστευτες!
Proxima estacion το CisneAzu lhttp://11870.com/pro/el-cisne-azul ένα μαγαζί που σερβίρει πολλών ειδών άγρια μανιτάρια ψημμένα σε μαντέμι επιτόπου, διαλέγεις την ποικιλία και στα ψήνουν εκείνη τη στιγμή μαζί με ένα αυγό, οι μανιταρόφιλοι μη το παραλείψετε, εμείς επιλέξαμε κανθαρέλες και ήταν απίστευτες!
Για ευνόητους λόγους δεν θα αναφέρω τα ποτήρια κρασί που τις συνόδεψαν και πάμε παρακάτω.
Επίσκεψη στο φίλο μου το Havier (τον Bardem καλέ) στο εστιατόριο-bar La Bardemcilla www.labardemcilla.com που διατηρεί με τα αδέρφια του. Το φαγητό ήταν οικονομικό και τα κρασιά επίσης, δεν φάγαμε απλά τσιμπήσαμε κάτι κροκέτες jamon που ήταν και η σπεσιαλιτέ λόγω της ομώνυμης ταινίας του Almodovar που πρωταγωνιστούν Bardem και Penelope Cruz μαζί με το (τα) κρασάκι μας αλλά μπορείς και να φας και να πιεις απλά ποτό, θα το χαρακτήριζα απλά αξιοπρεπές που παραδόξως δεν είχε τουρίστες λόγω ονόματος αλλά πολύ νεολαία ντόπιους ειδικά στη μπάρα.
Επίσκεψη στο φίλο μου το Havier (τον Bardem καλέ) στο εστιατόριο-bar La Bardemcilla www.labardemcilla.com που διατηρεί με τα αδέρφια του. Το φαγητό ήταν οικονομικό και τα κρασιά επίσης, δεν φάγαμε απλά τσιμπήσαμε κάτι κροκέτες jamon που ήταν και η σπεσιαλιτέ λόγω της ομώνυμης ταινίας του Almodovar που πρωταγωνιστούν Bardem και Penelope Cruz μαζί με το (τα) κρασάκι μας αλλά μπορείς και να φας και να πιεις απλά ποτό, θα το χαρακτήριζα απλά αξιοπρεπές που παραδόξως δεν είχε τουρίστες λόγω ονόματος αλλά πολύ νεολαία ντόπιους ειδικά στη μπάρα.
Επόμενη στάση ένα θρυλικό και πολύ γνωστό μαγαζί αγαπημένο στέκι του Pedro Almodovar, το El Bocaito www.bocaito.com , είχε πολύ ωραία κρασιά ειδικά rioja (ισπανικό κρασί Π.Ο.Π) και νόστιμα μεζεδάκια αλλά δεν μπορώ να είμαι να είμαι απόλυτα σίγουρη γιατί είχα ήδη σκάσει και είχα καταναλώσει τόσο κρασί που άνετα πήγαινα κόντρα τον Ορέστη Μακρή οπότε οι αναμνήσεις είναι λίγο θολές...
Η ώρα είχε περάσει για τα καλά και επειδή της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά έπρεπε να σύρουμε τα κρασοβάρελα που είχαν μετατραπεί τα κορμιά μας πίσω στο δωμάτιο. Μέναμε σχετικά κοντά οπότε το κόψαμε με τα πόδια, χαζογελώντας και βγάζοντας φωτογραφίες που την επόμενη δε θυμόμασταν ποιος και γιατί τις έβγαλε... Να τονίσω οτι αν και ήταν περασμένες 3 οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κόσμο, απόλυτα ασφαλείς, μόνο πολλές κυρίες που σε κάνουνε άνδρα υπήρχαν αλλά έκαναν τη δουλειά τους κι εμείς τη δική μας, τιμή και δόξα στον κάθε εργαζόμενο... Επίσης η πλατεία Puerta del Sol παρά το προχωρημένο της ώρας και το κρύο, Νοέμβρη μήνα ήταν γεμάτη κόσμο που έπινε μπύρες...
Όχι δεν μπήκαμε στον πειρασμό, ποτέ δε μπερδεύουμε ποτά (λέμε τώρα) αλλά αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε το μαδριλένικο ΄΄βρώμικο΄΄churros con chocolate (μπαστουνάκια τηγανισμένης ζύμης που τα βουτάς μέσα σε φλιτζάνι με πηχτή μαύρη σοκολάτα) στην πιο διάσημη σοκολατερία της χώρας τη Chocolateria San Gines http://en.wikipedia.org/wiki/Chocolater%C3%ADa_San_Gin%C3%A9s που λειτουργεί όλη νύχτα από το 1894. Πρέπει να το δοκιμάσετε οπωσδήποτε και κατά προτίμηση μετά από άφθονη οινοποσία.
Αφού βουτήξαμε τα churros και τα χέρια μας κατά διαστήματα στη σοκολάτα φτάσαμε στο δωμάτιο και πέσαμε ξεροί. Την επόμενη θα επανορθώναμε αυτό τον ξεπεσμό με μπόλικη τέχνη στο Centro de Arte Reina Sofia…
Το επόμενο πρωί και χωρίς κανένα ίχνος πονοκέφαλου ευτυχώς αποδειχτήκαμε κανονικοί άγγλοι (όχι αυτοί στο Λαγανά) στο ραντεβού μας με τον Πικάσο, το Νταλί και τον Μιρό.
Το Centro de Arte Reina Sofia είναι ένα από τα 3 πιο αξιόλογα μουσεία της πόλης μαζί με το Prado και Thyssen, το τελευταίο δεν πρόλαβα να το επισκεφτώ έπεσε θύμα της rioja αλλά αποφάσισα έτσι να κλείσω ένα ανοιχτό ραντεβού με τον Kandinsky ώστε να επιστρέψω.
Μετά από την γνωστή ορθοστασία, όσοι αγαπούν τα μουσεία καταλαβαίνουν, η ώρα για ένα καλό καφέ είχε φτάσει. Επισκεφτήκαμε το Museo Del Jamon www.museodeljamon.es και απολάυσαμε cafecon leche(κλασικός καφές των Ισπανών – δυνατός καφές εσπρέσσο συνήθως ανακατεμένος με γάλα) και bocadillos (σαντουιτσάκια) με τι άλλο jamon (το διασημότερο ισπανικό αλλαντικό, μοιάζει με προσούτο και manchego (ισπανικό τυρί to die for…).
Επίσης στο εν λόγω μαγαζί εκτός από τη μπάρα που μπορείς να κάτσεις έχει και πάγκους όπου σου κόβουν και πουλούν φρέσκα τυριά και αλλαντικά για το σπίτι. Πίστευα οτι θα είναι λίγο τουριστικό αλλά παραδόξως πολλοί ντόπιοι έκαναν τη στάση τους.
Έχοντας γεμίσει μπαταρίες και στομαχάκια περιπλανηθήκαμε στην πόλη και επισκεφτήκαμε την Plaza Mayor (τα μαγαζιά της για φαγητό μου φάνηκαν πολύ τουριστικά), την Basilica de San Francisco el Grande όπου φιλοξενεί και έργα σπουδαίων ζωγράφων, τον καθεδρικό ναό Santa Maria la Real de La Almudena, την Plaza de Oriente όπου πιτσιρίκια έπαιζαν ανέμελα και πλανόδιοι μουσικοί συμπλήρωναν την εικόνα και φυσικά τη συμπεθέρα (τη βασίλισσα Sofia καλέ...) στο Βασιλικό Ανάκτορο Palacio Real.
Επειδή όμως δεν ήταν εκεί να μας τρατάρει το κάτι τις η αγενέστατη... πήραμε το δρόμο προς τον επίγειο παράδεισο όποιου λατρεύει να μαγειρεύει (καλή ώρα εγώ) την σκεπαστή αγορά Mercado San Miguel. Με πόνο καρδιάς πιστέψτε με αν και είναι πολύ ωραία και έχει και ωραία κατασκευή η Boqueria στη Βαρκελώνη είναι καλύτερη... όμως κατά τη γνώμη μου η επίσκεψη είναι απαραίτητη!
Μέσα στην αγορά εκτός του ότι μπορείς να αγοράσεις από φρέσκα θαλασσινά, όστρακα, μανιτάρια, τυριά, αλλαντικά κρασιά ακόμα και φρέσκα ζυμαρικά, τα περισσότερα από αυτά μπορείς να τα καταναλώσεις και επιτόπου σε ειδικούς πάγκους που υπάρχουν.
Εννοείται πως η ευκαιρία δεν πήγε χαμένη έτσι τάπας με φρέσκο τόνο με σχοινόπρασο, χταπόδι με καπνιστή πάπρικα και μπακαλιάρο με σκόρδο και μαυροκούκι καταναλώθηκαν εν ριπή οφθαλμού με τέσσερα ποτηράκια λευκό κρασί.
Για να χωνέψουμε περιπλανηθήκαμε σε διάφορα άλλα αξιοθέατα της πόλης, δώσαμε και το παρόν σε μια συγκέντρωση του Polisario Front ( Μέτωπο πολισάριο: εθνικό κίνημα για την ανεξαρτησία της Δυτικής Σαχάρα ),
αλκοόλες αλκοόλες άλλα έχουμε και κοινωνικές και πολιτικές ανησυχίες, τις οποίες βέβαια λίγους μήνες μετά απέκρυψα στους αγαπημένους μαροκινούς που γνώρισα... και κατάκοποι επιστρέψαμε για λιγόωρη χαλάρωση και έτοιμοι για tapas tour γύρος 2ος...
Περασμένες δέκα κατευθυνθήκαμε στην περιοχή La Latina όπου βρίσκονται πολλά μαγαζιά συγκεντρωμένα, κάποια είναι λίγο τουριστικά αλλά όχι σε τραγικό βαθμό, τα βλέπεις και με το μάτι τα συμπαθητικά. Πρώτη στάση κάναμε στο Tempranillo www.tripadvisor.co.uk/Restaurant_Review-g187514-d990681-Reviews-Tempranillo-Madrid.html που είναι ένας πολύ ωραίος ατμοσφαιρικός χώρος με μπουκάλια σφηνωμένα στον τοίχο και διάφορες ετικέτες κρασιού Tempranillo (ισπανική ποικιλία σταφυλιών που χρησιμοποιείται για κόκκινο κρασί).
Αν και είχαμε σκοπό να μην ξεκινήσουμε δυνατά, το κρασί ήταν σκέτος πειρασμός καθώς και τα βασιλομανίταρα που μας έφεραν αλλά και το jamon iberico (είδος jamon που πήρε το όνομα του από τα μαύρα γουρουνάκια της Ιβηρικής που θυσιάζονται για να φτιαχτεί) οπότε το ένα έφερνε το άλλο κτλ κτλ... Στο σημείο αυτό η φωτογραφική μηχανή με πρόδωσε ίσως και μες στη ευφορία που ένιωθα να ξέχασα να τη φορτίσω αλλά όπως λέει κι η γιαγιά μου η τεχνολογία είναι του διαβόλου οπότε τέλος οι φώτο για σήμερα...
Αφού αποφασίσαμε να σηκωθούμε πήγαμε λίγο πιο κάτω στο Juana La Loca www.tripadvisor.com.gr/Restaurant_Review-g187514-d779707-Reviews-Juana_La_Loca-Madrid , το μέρος είχε και bar και ήταν λίγο πιο trendy από ότι θα το ήθελα, είχε όμως πολύ νέο κόσμο, δροσιστικότατη cava (αφρώδες ισπανικό κρασί) και την καλύτερη τορτίγια που έχω φάει στη ζωή μου με πατάτες και καραμελωμένα κρεμμύδια (tortilla de patatas con cebolla caramelizada) από τότε τη φτιάχνω κι εγώ πολύ συχνά.
Περάσαμε κι από ένα άλλο συμπαθητικό μαγαζάκι το Txirimiri www.txirimiri.es αλλά επειδή ήταν πολύ δημοφιλές από οτι καταλάβαμε στη ντόπια νεολαία δεν έπεφτε καρφίτσα και μετά από τόσο κρασί που είχαμε καταναλώσει δεν ήμασταν για όρθιες καταστάσεις, οπότε αποφασίσαμε να σταματήσουμε τα κρασιά... και έτσι καταλήξαμε στο bar του El Viajero www.elviajeromadrid.com (έχει και εστιατόριο) πίνοντας εγώ σπιτικά βερμούτ και ο συμπότης μου μπύρες... Μια άλλη μέρα στην αγαπημένη Μαδρίτη έφτανε στο τέλος της!
Η μέρα των εκλογών είχε φτάσει κι αντί να ψάχνουμε την ταυτότητα μας να πάμε να ψηφίσουμε, ψάχναμε τη φωτογραφική μας για να αρχίσουμε να βολτάρουμε...Θα πηγαίναμε βόλτα στο El Rastro, το οποίο είναι ένα τεράστιο υπαίθριο παζάρι, φανταστείτε κάτι σαν το δικό μας Μοναστηράκι αλλά σε πολύ μεγαλύτερη έκταση, πραγματοποιείται κάθε Κυριακή και από τη λαοθάλασσα που αντικρύσαμε πιστεύω οτι είναι κάτι σαν συνήθεια για τους Μαδριλένους.
Στους πάγκους του βρίσκεις απίστευτα πράγματα σε πολύ χαμηλές τιμές και φοβερά σκεύη για paella (εγώ έχω το δικό μου εδώ και χρόνια δώρο ενός καλού φίλου από Βαρκελώνη, αλλά πήρα ένα για δώρο πολύ φτηνά). Παρόλο που ψιλοέβρεχε ο κόσμος δεν είχε πτοηθεί και οι περισσότεροι μετά τη γύρα τους στους πάγκους χώνονταν σε μικρά tapas bar εκεί κοντά ή στην περιοχή La Latina. Εμείς αφού χαζέψαμε, ψωνίσαμε κάτι μικροπράγματα, αλλά κυρίως ποδοπατηθήκαμε, κατευθυνθήκαμε προς την περιοχή Lavapies η οποία με βάση το στυλ των μαγαζιών και τον κόσμο μου θύμισε έντονα τα Εξάρχεια. Είδαμε κάποια ενδιαφέροντα κτίρια (La Corrala) και καταλήξαμε σε μια από τις πιο παλιές παραδοσιακές ταβέρνες από οτι μας είπαν, το Taberna de Antonio Sanchez.
Το μαγαζί ήταν cult με τη γοητεία του παλιού όμως, είχε σπεσιαλιτέ σαλιγκάρια που δεν δοκιμάσαμε και πάμφηνες canas (μπύρες σε μικρά ποτήρια), ότι έπρεπε μετά από τόσο ποδαρόδρομο. Μοιραστήκαμε το τραπέζι με έναν παππού που είχε φέρει βόλτα την εγγόνα του, μιλήσαμε ισπανοαγγλικά της συμφοράς, τσακίσαμε tapas με jamon και patatas bravas (πικάντικες πατάτες με καυτερή πάπρικα και aioli– σκορδομαγιονέζα ελληνιστί-) και χαζέψαμε ντόπιους κάποιας ηλικίας να πίνουν ένα κρασί ή μια cana στα όρθια στον πάγκο ενός μαγαζιού που πρέπει να είχε ζήσει κάποτε ένδοξες μέρες...
Έπειτα περιπλανηθήκαμε στην τύχη στα δρομάκια της πόλης για ώρες, ήπιαμε τα καφεδάκια μας, επισκεφτήκαμε μια έκθεση τοπικών προιόντων της Extremadura που λάμβανε τόπο κάτω σχεδόν από το hostal μας, κάναμε και τις απαραίτητες αγορές βεβαίως και αργά το απόγευμα επιστρέψαμε στο δωμάτιο για ένα γρήγορο μπάνιο και μια σύντομη ενημέρωση των πολιτικών εξελίξεων στην πατρίδα...
Αποτελέσματα δεν έβγαιναν ,πολύ που μας ενδιέφερε άλλωστε για να είμαι ειλικρινής αν και τον κυρ Γιάννη (τον Μπουτάρη καλέ) τον κρυφο-υποστήριζα να πω την αληθειά μου χωρίς να έχω σχέση με Θεσσαλονίκη απλά το καλό Ξινόμαυρο πρέπει να επιβραβεύεται...(πλάκα κάνω αλλά με τόσα κρασιά που ήπια στη Μαδρίτη είχα επηρρεαστεί...) οπότε η ώρα για τη βραδυνή έξοδο είχε φτάσει. Έχοντας τόσες μέρες χορτάσει tapas είπαμε να πάμε σε μια γαλικιανή ταβέρνα που φημίζεται για τα θαλασσινά της,το Maceiras www.tripadvisor.com.gr/Restaurant_Review-g187514-d785364-Reviews-MACEIRAS-Madrid.html και η απόφαση μας δικαίωσε. Βρίσκεται προς την περιοχή των μουσείων και θα μπορούσε άνετα να συνδιαστεί μετά από επίσκεψη σε αυτά, καλό θα ήταν πάντως να έχετε κάνει κράτηση έχει πολύ κόσμο.
Παραγγείλαμε σχεδόν όλον τον κατάλογο (μη βιαστείτε να μας κρίνετε στο χωριό μου λένε οτι τα θαλασσινά είναι φρούτο) αλλά θα αναφερθώ σε αυτά που κατά τη γνώμη μου ήταν τα καλύτερα, το pulpo a la gallega (χταπόδι ψιλοκομμένο με καπνιστή πάπρικα), navajas planchas(πετροσωλήνες ψητές –απλά απίστευτες) και arroz marinerο (ρύζι με θαλασσινά - από μύδια μέχρι πεσκανδρίτσα και σαφράν) το οποίο παραγγείλαμε για ένα άτομο και μας ήρθε σε βαθιά κατσαρόλα με τιμή 7 ευρώ!
Τα παραπάνω και πολλά άλλα συνοδεύτηκαν με εμφιαλωμένο λευκό κρασί Ribeiro (ποικιλία προστατευόμενης προέλευσης από την περιοχή της Γαλικίας) και δύο μισόλιτρα ανθρακούχου νερού...
Περιττό να πω οτι για να χωνέψουμε περπατήσαμε όλο το βράδυ, όλη την πόλη κυριολεκτικά, ψάξαμε ώρες ατελείωτες να βρούμε μια μικρή τρύπα όπου τραγουδούν τσιγγάνικα στυλ φλαμένγκο το La Solea (δεν το βρήκαμε ποτέ αν το βρει κάποιος να μου το πει κι εμένα...) και κάποια στιγμή περάσαμε από το σημείο μηδέν της πόλης όπου και το φωτογραφίσαμε για να θυμόμαστε πως το βράδυ αυτό και γενικότερα το τριήμερο φτάσαμε στο σημείο μηδέν της αντοχής μας στο φαγητό...
Όχι όμως και στο ποτό, μετά τη φωτογραφία ήταν η ώρα για βερμούτ και μπυρίτσες μέχρι πρωίας (τελευταίο μας βράδυ ήταν) σε έναν μπαράκι στα στενά της Latina , μη σας πω οτι ο συνταξιδιώτης μου έφαγε ευχαρίστως και τα μίνι chorizos που μας πρόσφεραν με τα ποτά μας...
Madrid, muchas gracias…
Last edited by a moderator:
στη δικη μου ιστορια.
