Η πόλη δεν μου άρεσε καθόλου. Μία απίστευτα καφεγκρίζα μονοτονία, χωρίς προσωπικότητα. Ως άσχετοι με τον τόπο και θέλοντας να δούμε και κάτι τις πίσω από τη βιτρίνα, περπατήσαμε στο κέντρο της, αλλά και λίγο πιο πέρα, τυχαία. Το κέντρο χαοτικό και σχετικά δυτικό. Περάσαμε από ένα κομμάτι που μάλλον ήταν από τα πιο φτωχά μέρη της πόλης και τα σπίτια ήταν σαν ερείπια, στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο, χωρίς κανένα σχέδιο. Βρεθήκαμε σε μια υπαίθρια αγορά, κάτι σαν τις δικές μας τις λαϊκές, αλλά κυρίως με ρούχα και μπαχαρικά (αν θυμάμαι καλά). Μιλήσαμε με κάποιους -λίγους- Ιορδανούς και επιβεβαιώσαμε αυτά που μας είχαν πει πριν ταξιδέψουμε. Η φράση κλειδί είναι "άνα γιουνάνι". Σημαίνει είμαι Έλληνας και ανοίγει τις καρδιές των ντόπιων. Μας αγαπάνε και μας εκτιμούν σαν λαό. Σιγά-σιγά και γυρνώντας τη χώρα βλέπαμε ποιος είναι ο λόγος ή τουλάχιστον ένας από τους λόγους. Παντού βλέπαμε επιρροές του Ελληνικού πολιτισμού. Στη συνέχεια της βόλτας ( ή σε μια από τις βόλτες) στην πόλη, μπήκαμε και σε ένα ζαχαροπλαστείο. Οι μυρωδιές και οι γεύσεις υπέροχες. Κυρίως "εξωτικά" σιροπιαστά γλυκά, αλλά με λιγότερο σιρόπι από όσο βάζουμε εμείς.
Για να κλείσουμε και τυπικά με το Αμμάν, επισκεφθήκαμε τα δύο κύρια τουριστικά αξιοθέατα. Το 1ο ήταν ένα αρχαίο ρωμαϊκό θέατρο. Αρκετά όμορφο και καλοδιατηρημένο. Το 2ο ήταν ένας λόφος (citadel) όπου υπάρχει ένας εντυπωσιακός ναός του Ηρακλή (του γνωστού και μη εξαιρετέου). Εκτός από το ναό υπάρχει και πλήθος άλλων αρχαίων ερειπίων, υπολλείματα ενός τεράστιου αγάλματος του Ηρακλή και ένα υποτυπώδες μουσείο.
Εδώ, θα κάνω μια μικρή παρένθεση. Φθάνοντας στην είσοδο του λόφου, υπάρχει ένα κιόσκι για την πληρωμή εισιτηρίου. Εκεί εδρεύουν και κάποιοι διπλωματούχοι ( !!! ) ξεναγοί. Μας πλησίασε λοιπόν ένας και μας ρώτησε αν θέλαμε ξενάγηση. Η τιμή ήταν εξευτελιστική και αφού συσκεφτήκαμε, αποφασίσαμε να του πούμε ναι. Το πολύ-πολύ και αν δεν είμασταν ευχαριστημένοι, τον σταματούσαμε και συνεχίζαμε μόνοι μας. Ο τύπος ήταν μια χαρά. Τά αγγλικά του, αν και αραβοαγγλικά, τα καταλαβαίναμε και ήταν και συμπαθέστατος. Όταν τελειώσαμε την ξενάγηση, επανασυσκεφτήκαμε και αποφασίσαμε να του προτείνουμε να έρθει την επομένη με αυτοκίνητο για να πάμε στην Jerash. Αφού μας είπε το κόστος, συμφωνήσαμε. Ουσιαστικά, μια και είχαμε πάει εντελώς απροετοίμαστοι και φυσικά χωρίς ταξιδιωτικό γραφείο, έπρεπε να βρούμε τρόπους να μετακινηθούμε στη χώρα και να καλύψουμε αποστάσεις που έφθαναν μέχρι και τα 500 χιλιόμετρα (1000 πήγαινε έλα). Από εκεί και πέρα, κάθε μέρα είμασταν μαζί με τον Μωχάμεντ.
Τα καλύτερα όμως ακολουθούσαν ...
Για να κλείσουμε και τυπικά με το Αμμάν, επισκεφθήκαμε τα δύο κύρια τουριστικά αξιοθέατα. Το 1ο ήταν ένα αρχαίο ρωμαϊκό θέατρο. Αρκετά όμορφο και καλοδιατηρημένο. Το 2ο ήταν ένας λόφος (citadel) όπου υπάρχει ένας εντυπωσιακός ναός του Ηρακλή (του γνωστού και μη εξαιρετέου). Εκτός από το ναό υπάρχει και πλήθος άλλων αρχαίων ερειπίων, υπολλείματα ενός τεράστιου αγάλματος του Ηρακλή και ένα υποτυπώδες μουσείο.
Εδώ, θα κάνω μια μικρή παρένθεση. Φθάνοντας στην είσοδο του λόφου, υπάρχει ένα κιόσκι για την πληρωμή εισιτηρίου. Εκεί εδρεύουν και κάποιοι διπλωματούχοι ( !!! ) ξεναγοί. Μας πλησίασε λοιπόν ένας και μας ρώτησε αν θέλαμε ξενάγηση. Η τιμή ήταν εξευτελιστική και αφού συσκεφτήκαμε, αποφασίσαμε να του πούμε ναι. Το πολύ-πολύ και αν δεν είμασταν ευχαριστημένοι, τον σταματούσαμε και συνεχίζαμε μόνοι μας. Ο τύπος ήταν μια χαρά. Τά αγγλικά του, αν και αραβοαγγλικά, τα καταλαβαίναμε και ήταν και συμπαθέστατος. Όταν τελειώσαμε την ξενάγηση, επανασυσκεφτήκαμε και αποφασίσαμε να του προτείνουμε να έρθει την επομένη με αυτοκίνητο για να πάμε στην Jerash. Αφού μας είπε το κόστος, συμφωνήσαμε. Ουσιαστικά, μια και είχαμε πάει εντελώς απροετοίμαστοι και φυσικά χωρίς ταξιδιωτικό γραφείο, έπρεπε να βρούμε τρόπους να μετακινηθούμε στη χώρα και να καλύψουμε αποστάσεις που έφθαναν μέχρι και τα 500 χιλιόμετρα (1000 πήγαινε έλα). Από εκεί και πέρα, κάθε μέρα είμασταν μαζί με τον Μωχάμεντ.
Τα καλύτερα όμως ακολουθούσαν ...
.
