Και σε λίγο χρόνο φτάσαμε στην Πέτρα.
Το εντυπωσιακό με αυτήν την αρχαία πόλη είναι ότι δεν φαίνεται με κανένα τρόπο αν δεν μπεις μέσα της. Για το λόγο αυτό είχε χαθεί για εκατοντάδες χρόνια. Είχε πραγματικά χαθεί για τη δύση και μόνο ντόπιοι γνώριζαν την ύπαρξή της. Είχε δημιουργηθεί ένας θρύλος για μια χαμένη πόλη, ώσπου λίγο μετά το 1800 μΧ κάποιος εξερευνητής την ανακάλυψε. Η ακμή της ήταν περίπου μέχρι το 100 μΧ και για 2.000 περίπου χρόνια. Η φυλή των Ναβαταίων ευθύνεται για αυτό το ιστορικό θαύμα. Αργότερα βέβαια, δέχτηκε Ελληνιστικές, Ρωμαϊκές και Αιγυπτιακές επιδράσεις.
Πάμε όμως να δούμε τι έγινε αφού φτάσαμε στι σημείο του εισιτηρίου. Αυτό το σημείο βρίσκεται αρκετά μακριά από το φαράγγι που αποτελεί την είσοδο της Πέτρας. Ο λόγος απλός. Νοικιάζουν άλογα ή άμαξες για τη διαδρομή μέχρι την είσοδο. Σχεδόν μας αναγκάσαν να τα πάρουμε και αφού φτάσαμε μπροστά στο φαράγγι, ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα από την πόλη. Κατεβήκαμε από τα άλογα και μπήκαμε στο φαράγγι. Η είσοδος της Πέτρας έχει μήκος περίπου 1 χιλιόμετρο, πλάτος έως 10 μέτρα και ύψος, έως 100. Είναι εντυπωσιακό. Στους βράχους που περιβάλλουν το φαράγγι, εμφανίζεται η τέχνη των Ναβαταίων με σκαλισμένες μορφές από καμήλες και τους εαυτούς τους, αλλά και οι πρώτες αποδείξεις για την τέχνη λαξέματος που τους διέκρινε, αλλά και από τις γνώσεις που είχαν σχετικά με τη μηχανική των υγρών. Αυτή άλλωστε ήταν και η αιτία που είχαν γίνει και βασική στάση στους δρόμους των καραβανιών και άκμασαν τόσο πολύ. Με ένα ιδιαίτερα σύνθετο και ευφυές σύστημα καναλιών και δεξαμενών λαξεμένων στο βράχο, κατάφερναν να έχουν συνεχόμενη ροή και ανεξάντλητα αποθέματα νερού. Σε μια σχεδόν άνυδρη περιοχή αυτό αποτελούσε τεράστιο πλούτο. Τα φυσικά χρώματα των βράχων εξαντλούσαν όλες τις αποχρώσεις του καφέ και του κόκκινου και όλους τους συνδυασμούς τους. Μια πανέμορφη πανδαισία χρωμάτων που δημιουργούσε φυσικούς πίνακες σπάνιας ομορφιάς. Παρόλες όμως αυτές τις ομορφιές, τίποτα δεν μας προετοίμασε για αυτό που θα βλέπαμε μόλις θα βγαίναμε από το φαράγγι και ουσιαστικά θα μπαίναμε στην Πέτρα.
Στην τελευταία στροφή του φαραγγιού, ξαφνικά είδαμε μπροστά μας το θησαυροφυλάκιο. Ένα απίστευτο δημιούργημα που όμοιό του δεν είχα ξαναδεί μέχρι τότε. Το θησαυροφυλάκιο είναι ένα τεράστριο κτίριο που είναι εξολοκλήρου λαξευμένο στο βράχο. Φανταστείτε ένα τεράστιο κάθετο βράχο και τους Ναβαταίους να αρχίζουν να τον λαξεύουν. Σιγά σιγά δημιουργούν τις κολώνες, τα αγάλματα που διακοσμούν την πρόσοψη, τις πόρτες, τα παράθυρα και συνεχίζουν πιο μέσα για να δημιουργήσουν τις τεράστιες αίθουσες και γενικά το εσωτερικό του κτιρίου. Σκεφτείτε ότι δεν υπάρχουν καθόλου πρόσθετα υλικά, μόνο ο βράχος. Σφυρί και καλέμι και βράχος. Αφού πρέπει να μείναμε γύρω στο πεντάλεπτο με ανοιχτό το στόμα και αποσβολωμένοι, αρχίσαμε να συνερχόμαστε. Δεν μπορούσαμε να χορτάσουμε το θέαμα, αλλά έπρεπε να συνεχίσουμε. Προχωρώντας πιο μέσα στην πόλη το θέαμα εξακολουθούσε να είναι το ίδιο. Πανέμορφα κτίρια λαξευμένα στους βράχους. Ένα πανέμορφο ρωμαϊκό θέατρο χωρητικότητας 3.000 θεατών. Ε, τι άλλο; Λαξευμένο στο βράχο. Κινούμασταν όσο πιο γρήγορα μέσα στην πόλη για να ρουφήξουμε όσες περισσότερες εικόνες μπορούσαμε. Δυστυχώς όμως, ο χρόνος ήταν πολύ λίγος και έπρεπε να φύγουμε γιατί νύχτωνε και η πόλη έκλεινε, αλλά είχαμε και το ταξίδι της επιστροφής στο Αμμάν. Έτσι, δεν είδαμε το περίφημο μοναστήρι (Ελληνιστικού ρυθμού) και πολλά άλλα όμορφα κτίρια. Σιγουρευτήκαμε. Στη Νότια Ιορδανία χρειαζόμασταν πολύ περισσότερο χρόνο. Φύγαμε κρατώντας υπέροχες αναμνήσεις και χωρίς να επισκεφτούμε την Άκαμπα, την έξοδο της Ιορδανίας στην Ερυθρά θάλασσα.
Το ταξίδι αυτό ήταν μια υπέροχη εμπειρία και αποτελεί μια πανέμορφη ανάμνηση. Και μια συμβουλή. Αν πάτε στην Ιορδανία, φροντίστε να μείνετε και 2 ή 3 βράδια στη νότια Ιορδανία.
Το εντυπωσιακό με αυτήν την αρχαία πόλη είναι ότι δεν φαίνεται με κανένα τρόπο αν δεν μπεις μέσα της. Για το λόγο αυτό είχε χαθεί για εκατοντάδες χρόνια. Είχε πραγματικά χαθεί για τη δύση και μόνο ντόπιοι γνώριζαν την ύπαρξή της. Είχε δημιουργηθεί ένας θρύλος για μια χαμένη πόλη, ώσπου λίγο μετά το 1800 μΧ κάποιος εξερευνητής την ανακάλυψε. Η ακμή της ήταν περίπου μέχρι το 100 μΧ και για 2.000 περίπου χρόνια. Η φυλή των Ναβαταίων ευθύνεται για αυτό το ιστορικό θαύμα. Αργότερα βέβαια, δέχτηκε Ελληνιστικές, Ρωμαϊκές και Αιγυπτιακές επιδράσεις.
Πάμε όμως να δούμε τι έγινε αφού φτάσαμε στι σημείο του εισιτηρίου. Αυτό το σημείο βρίσκεται αρκετά μακριά από το φαράγγι που αποτελεί την είσοδο της Πέτρας. Ο λόγος απλός. Νοικιάζουν άλογα ή άμαξες για τη διαδρομή μέχρι την είσοδο. Σχεδόν μας αναγκάσαν να τα πάρουμε και αφού φτάσαμε μπροστά στο φαράγγι, ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα από την πόλη. Κατεβήκαμε από τα άλογα και μπήκαμε στο φαράγγι. Η είσοδος της Πέτρας έχει μήκος περίπου 1 χιλιόμετρο, πλάτος έως 10 μέτρα και ύψος, έως 100. Είναι εντυπωσιακό. Στους βράχους που περιβάλλουν το φαράγγι, εμφανίζεται η τέχνη των Ναβαταίων με σκαλισμένες μορφές από καμήλες και τους εαυτούς τους, αλλά και οι πρώτες αποδείξεις για την τέχνη λαξέματος που τους διέκρινε, αλλά και από τις γνώσεις που είχαν σχετικά με τη μηχανική των υγρών. Αυτή άλλωστε ήταν και η αιτία που είχαν γίνει και βασική στάση στους δρόμους των καραβανιών και άκμασαν τόσο πολύ. Με ένα ιδιαίτερα σύνθετο και ευφυές σύστημα καναλιών και δεξαμενών λαξεμένων στο βράχο, κατάφερναν να έχουν συνεχόμενη ροή και ανεξάντλητα αποθέματα νερού. Σε μια σχεδόν άνυδρη περιοχή αυτό αποτελούσε τεράστιο πλούτο. Τα φυσικά χρώματα των βράχων εξαντλούσαν όλες τις αποχρώσεις του καφέ και του κόκκινου και όλους τους συνδυασμούς τους. Μια πανέμορφη πανδαισία χρωμάτων που δημιουργούσε φυσικούς πίνακες σπάνιας ομορφιάς. Παρόλες όμως αυτές τις ομορφιές, τίποτα δεν μας προετοίμασε για αυτό που θα βλέπαμε μόλις θα βγαίναμε από το φαράγγι και ουσιαστικά θα μπαίναμε στην Πέτρα.
Στην τελευταία στροφή του φαραγγιού, ξαφνικά είδαμε μπροστά μας το θησαυροφυλάκιο. Ένα απίστευτο δημιούργημα που όμοιό του δεν είχα ξαναδεί μέχρι τότε. Το θησαυροφυλάκιο είναι ένα τεράστριο κτίριο που είναι εξολοκλήρου λαξευμένο στο βράχο. Φανταστείτε ένα τεράστιο κάθετο βράχο και τους Ναβαταίους να αρχίζουν να τον λαξεύουν. Σιγά σιγά δημιουργούν τις κολώνες, τα αγάλματα που διακοσμούν την πρόσοψη, τις πόρτες, τα παράθυρα και συνεχίζουν πιο μέσα για να δημιουργήσουν τις τεράστιες αίθουσες και γενικά το εσωτερικό του κτιρίου. Σκεφτείτε ότι δεν υπάρχουν καθόλου πρόσθετα υλικά, μόνο ο βράχος. Σφυρί και καλέμι και βράχος. Αφού πρέπει να μείναμε γύρω στο πεντάλεπτο με ανοιχτό το στόμα και αποσβολωμένοι, αρχίσαμε να συνερχόμαστε. Δεν μπορούσαμε να χορτάσουμε το θέαμα, αλλά έπρεπε να συνεχίσουμε. Προχωρώντας πιο μέσα στην πόλη το θέαμα εξακολουθούσε να είναι το ίδιο. Πανέμορφα κτίρια λαξευμένα στους βράχους. Ένα πανέμορφο ρωμαϊκό θέατρο χωρητικότητας 3.000 θεατών. Ε, τι άλλο; Λαξευμένο στο βράχο. Κινούμασταν όσο πιο γρήγορα μέσα στην πόλη για να ρουφήξουμε όσες περισσότερες εικόνες μπορούσαμε. Δυστυχώς όμως, ο χρόνος ήταν πολύ λίγος και έπρεπε να φύγουμε γιατί νύχτωνε και η πόλη έκλεινε, αλλά είχαμε και το ταξίδι της επιστροφής στο Αμμάν. Έτσι, δεν είδαμε το περίφημο μοναστήρι (Ελληνιστικού ρυθμού) και πολλά άλλα όμορφα κτίρια. Σιγουρευτήκαμε. Στη Νότια Ιορδανία χρειαζόμασταν πολύ περισσότερο χρόνο. Φύγαμε κρατώντας υπέροχες αναμνήσεις και χωρίς να επισκεφτούμε την Άκαμπα, την έξοδο της Ιορδανίας στην Ερυθρά θάλασσα.
Το ταξίδι αυτό ήταν μια υπέροχη εμπειρία και αποτελεί μια πανέμορφη ανάμνηση. Και μια συμβουλή. Αν πάτε στην Ιορδανία, φροντίστε να μείνετε και 2 ή 3 βράδια στη νότια Ιορδανία.
.
